Saturday, December 31, 2011

"ရာဇ၀င္ထဲက ၂၀၁၁ ႏွင့္ သမိုင္းသစ္မည့္ ၂၀၁၂"


၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ကုန္ဆံုးေတာ့မည္။ မၾကာခင္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ကိုေရာက္ေပေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ခရစ္ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ႏွစ္ကို လည္ျပန္ၾကည့္ခ်င္ေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေလာက အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဒီမိုကေရစီ အေရးႏွင့္ လူမႈေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားသည္ ျပည္သူမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈမ်ားၾကားမွာ တစ္ဟုန္ထိုး အရွိန္ရလာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားက ျမန္မာကို လွည့္ၾကည့္လာၾကသည္။ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္ ႏွင့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားမွ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးမ်ားလာတိုင္း ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတိုးတက္မည့္ အရိပ္အေယာင္ ျမင္လာရၿပီဟု ယံုၾကည္ေနမိသည္။

ပိုၿပီးထူးျခားေနသည္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္အတူ ျပည္တြင္းက ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ စသည့္ အႏုပညာ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လူမ်ား ရင္းႏွီးစြာထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးမွာ တူညီေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ရွိေနၾကသည္။ တုိင္းျပည္တိုးတက္ေရး။ အားလံုးတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူဖို႕အဆင္သင့္။ မေခၚဘဲကို လာခ်င္ေနၾကသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္မွာ အႏုပညာသမားမ်ား အစြမ္းကုန္ ဖြင့္ထုတ္ေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတၳဳပၸတၱိကိစၥမွာလည္း သူတို႕ အားထည့္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုကိစၥသည္ သူတို႕၏ စြမ္းေဆာင္မႈ သာဓကတစ္ခုမွ်သာ။ သူတို႕မွာ ေနာက္ထပ္လုပ္ခ်င္တာေတြ ရွိဦးမည္။ ဂီတဘက္က လူမ်ားကလည္း သည္သေဘာႏွယ္။

စာေပဘက္ကေတာ့ ႏိုင္သေလာက္ထမ္းေနၾကသည္။ အင္တာနက္ေပၚက ျမင္ေနရေသာ ဂ်ာနယ္မ်ား၏ တြန္းအားမ်ား၊ ဘေလာ့ဂါမ်ား၏ တြန္းအားမ်ား၊ စသည္ျဖင့္ က႑အစံုမွ တြန္းအားမ်ားေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုခ်င္ေသာ ပန္းတိုင္သည္ နီးလာၿပီဟု ထင္ပါသည္။

ေနာက္ထပ္ထူးျခားမႈတစ္ခုက ျမစ္ဆံု။ အားလံုးေသာ ျပည္သူမ်ား၏ ဆႏၵ၊ နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ကန္႕ကြက္မႈမ်ားအရ ဧရာ၀တီသည္ အရွည္တည္ေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနမိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ သမိုင္း၀င္သြားပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဧရာ၀တီကို ခ်စ္ပါသည္။ ျမစ္ဆံုကိစၥ ရပ္တန္႕မႈသည္ ရာသက္ပန္ရပ္တန္႕မႈသာ ျဖစ္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမိသည္။

ေနာက္ထပ္ မွတ္မိေနသည္က ပခုကၠဴေရေဘး။ သည္လိုေနရာမွာ ေရႀကီးစရာလားဟု ေတြးေနမိသည္။ တစ္ခါမွ် ေယာင္လို႔ပင္ မေတြးမိသည့္ေနရာေတြမွာ မျဖစ္ဖူးတာေတြ ျဖစ္လာသည္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုသည့္ ကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စကားလံုးႀကီးေကာင္းႀကီးႏိုင္ေသာ္ျငား ထိုစကားလံုး ကိုပင္ ေလးစားစြာ စဥ္းစား လာရသည္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွ ျဖစ္ခဲ့ေသာ မဂၤလာေတာင္ညြန္႕မီးေဘး။ လူမ်ားေသ၊ ဒဏ္ရာရ၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့။ စိတ္မေကာင္းစရာ။ ၀မ္းနည္းစရာ။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ ထပ္ေပါင္းထည့္ခ်င္သည့္ အရာက သင္ခန္းစာယူစရာ။ ဂိုေဒါင္ကစသည္ဟု ဆိုသည္။ စင္ကာပူမွာ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအလုပ္ လုပ္ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သည္လိုကိစၥမ်ဳိးေတြက မျဖစ္သင့္ဘဲ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနက် တာ၀န္ယူမႈ ေပါ့သည့္အပိုင္းဟုသာ တည့္တည့္ေျပာခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ နိမ့္က်ေနေသးသည့္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး အသိပညာ။ ဂိုေဒါင္ကို ဂိုေဒါင္ ဟုသာ ျမင္ေနေသးသေရြ႕ သည္လိုကိစၥမ်ား ဆက္ျဖစ္ေနဦးမည္ထင္သည္။

သည္ဂိုေဒါင္က ယခင္က ဘာေတြ သိုေလွာင္ခဲ့သနည္း။ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ခဲ့သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တရား၀င္စံုစမ္း၍ ထြက္လာႏိုင္ေသာ အေျဖကို သိခ်င္ပါသည္။ ယခုအျပင္က သိေနရသည္မ်ားကိုေတာ့ ၾကားစကားမို႕ ကၽြန္ေတာ္ အတည္ျပဳမေျပာခ်င္။ သူတို႕ေျပာသည္မ်ားကလည္း အတည္ျဖစ္ႏိုင္ ပါသည္။ ေပါက္ကြဲမႈ ဆိုကတည္းက အသားလြတ္ေတာ့လည္း ထမေပါက္စေကာင္း။ သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္နားနီးၿပီး ဘာေတြသိုေလွာင္ထားမွန္းမသိေသာ ဂိုေဒါင္တစ္လံုးက ထေပါက္သည္ဆိုျခင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို တာ၀န္ယူမႈ၊ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး အသိပညာ နိမ့္က်မႈ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားစြာ ထည့္ေျပာရေပေတာ့မည္။ ( ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္သားမိသမွ်ကို ေနာက္ထပ္ ပို႕စ္မ်ားစြာျဖင့္ ေရးသားရန္လိုအပ္လာသည္ဟု ယခု မဂၤလာေတာင္ညြန္႕မီးေဘးကိစၥက ခံစားမိေစပါသည္။)

မဂၤလာေတာင္ညြန္႕မီးေလာင္ၿပီး မေန႕က (၃၀.၁၂.၂၀၁၁) မွာလည္း ကမာရြတ္ အ.ထ.က (၂) က မီးဆက္ေလာင္ပါသည္။ ၀ါယာေရွာ့ခ္ဟု ဆိုျပန္သည္။ မဂၤလာေတာင္ညြန္႕တုန္းကလည္း ၀ါယာေရွာ့ခ္ဟု ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ မီးေလာင္လွ်င္ ၀ါယာေရွာ႕ဟု တန္းေျပာ၍ ရေအာင္ျဖစ္ေန ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ထို၀ါယာေရွာ့ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဆိုလွ်င္ေရာ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မကာကြယ္ၾကေတာ့ဘူးလားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။ ဒါလည္း ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး အသိပညာကင္းမဲ့မႈ၊ တာ၀န္ယူမႈ ကင္းမဲ့ျခင္းဟုပင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်က္ကို သက္ေသျပဳေနသည္က မဂၤလာေတာင္ညြန္႕မီးေဘးကိစၥမွာ ၀ါယာေရွာ့ ျဖစ္သည္ဆို၍ ၀ါယာေရွာ့မဟုတ္ေၾကာင္း လွ်ပ္စစ္က တာ၀န္ရွိသူက ျပန္ရွင္းျပခဲ့ဖူးျခင္းပင္။ မည္သို႔ဆိုေစ မီးကေလာင္ၿပီး သြားေခ်ၿပီ။

ေကာင္းသည့္ဘက္က လွည့္ေတြးလွ်င္ေတာ့ ယခင္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ခဲ့သည့္ မီးသတ္ရဲေဘာ္မ်ား အသက္ေပး၍ ကာကြယ္သြားသည့္အတြက္ လူတခ်ဳိ႕၏ ယံုၾကည္မႈ ျပန္ရခဲ့ျခင္းပင္။ ဒါေတာင္ အေျပာ မလြတ္သည့္ လူ႕သဘာ၀၊ အျမင္က်ဥ္းသူ တခ်ဳိ႕၏ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ရံုႏွင့္ ျမင္ရမႈအေပၚ ေကာက္ခ်က္ခ်မႈ မ်ားကျဖင့္ ေအာ့ႏွလံုး နာခ်င္စရာ ေကာင္းလွေတာ့သည္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား ယခင္ကထက္ အရွိန္ရလာျခင္းကလည္း ၀မ္းသာစရာေကာင္းသလို ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားကပါ စာေရးဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကား၍ ေဟာေျပာပြဲမ်ား လုပ္လာျခင္းက ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာ တစ္ခုဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ျခင္းပါ။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ စင္ကာပူ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတြး ၾကည့္မိပါသည္။

မွတ္မိသည္မ်ားထဲမွ အထင္ရွားဆံုး ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဘူကုန္းကၽြန္း မီးေလာင္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမႈ၊ အေသအေပ်ာက္ လံုး၀မရွိ။ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈမ်ား ရွိသည္။ (၃၇) နာရီၾကာ ေလာင္ေသာမီးျဖစ္သည္။

ေနာက္ထပ္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာက ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ဦး တိုက္ေပၚမွ ခုန္ခ်၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံသည္ဟု ယူဆရေသာ အျဖစ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရ၏။ သိပ္မၾကာမီမွာပင္ အိမ္ေဖာ္အလုပ္လုပ္ရန္ ေရာက္ေနသည္ဟု ယူဆရေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ဦး လူကူးတံတားေပၚမွ ထပ္ခုန္ခ်သည္။ မေသ။ သို႔ေသာ္ က်ဳိးပဲ့ကုန္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ေျပာရလွ်င္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္သည္ ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာမ်ားကို ထားရစ္ခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မီးေလာင္မႈမ်ားႏွင့္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရၿပီး စင္ကာပူမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံမႈမ်ားႏွင့္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။

သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး ေဘးကင္း၍ တုိးတက္ေသာ အသြင္အျပင္မ်ားႏွင့္ ႀကိဳခ်င္လွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားစု အလုပ္လုပ္ေနေသာ စင္ကာပူမွာလည္း အားလံုး အဆင္ေျပေျပျဖင့္ ဘ၀မ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္း ၂၀၁၂ ကို ႀကိဳခ်င္ပါသည္။ ထိုထက္ ပိုေကာင္းမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ အျမန္တိုးတက္၍ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာမွာ အလုပ္အကို္င္ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ျပန္လုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုေသာ သတင္းစကားမ်ား ေရာက္ရွိလာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ႀကိဳခ်င္လွပါသည္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္သည္ မၾကာမီ အေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ရာဇ၀င္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ သမိုင္းမွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းကို တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာင္းလဲေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မည့္ ႏွစ္သစ္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္ လာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနမိပါေတာ့သည္။ ။

ဆူးသစ္
၁၄:၁၀ နာရီ
၃၁.၁၂.၂၀၁၁



Thursday, December 29, 2011

"ကၽြန္ေတာ့္မွတ္စု" ( ၉ )


"ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ သီးသန္႔မွတ္စုမ်ား"

+ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ကၽြန္မ အိမ္မျပန္ရပါ။ ၾကက္ေျခနီသင္တန္း တက္ရမည္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

+ G ေဆာင္ ေနာက္ဘက္တြင္ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ေတာထေနသည္။

+ ပထမႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ အတန္းတြင္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူတိုင္း ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ အေၾကာင္းတစ္ခုကို အတန္းေရွ႕ထြက္၍ ဆယ္မိနစ္ခန္႕ ေျပာရပါသည္။ ဆရာေတြ လက္ခ်ာေပးသလိုေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြ လူေရွ႕ သူေရွ႕ အဂၤလိပ္စကား ေျပာရဲ ဆိုရဲေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးျခင္း ပါပဲ။

+ ကၽြန္မတို႕ေနရေသာ G ေဆာင္မွ အေတာ္လွမ္းသည့္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ အေဆာက္အအံု ဘက္သို႔ တစ္ေယာက္တည္း သြားၾကည့္သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အင္းလ်ား၀န္းက်င္ကဲ့သို႕ ေၾကာက္ စရာ ေကာင္းေသာ ေနရာ မဟုတ္၍၊ လံုၿခံဳမႈလည္း ရွိ၍ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ခ်လက္ခ် သြားရဲျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

သြားရက်ဳိးနပ္ပါသည္။ လူသူႏွင့္ လွမ္း၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ၊ လွပေသာ ခရမ္းျပာ ေဗဒါေတာႀကီးႏွင့္ စိမ္းျမေအးခ်မ္းလွေသာ ကန္ႀကီးတစ္ကန္ကို ဘြားခနဲ ေတြ႕လိုက္ရပါ၏။ ေျခာက္ေသြ႕ပူေလာင္လွေသာ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ကႏာၱရတြင္ သည္ေလာက္ စိမ္းလန္းေအးခ်မ္းေသာ ေနရာတစ္ခုရွိေနျခင္းကို ကၽြန္မ ယံုပင္ မယံုႏိုင္။ သည္ေဗဒါကန္ႀကီးသည္ အာအိုင္တီတြင္ ကၽြန္မအလြန္ျမတ္ႏို္းေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီး အာအိုင္တီ အင္းလ်ားဟု ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အမည္ေပးခဲ့မိေလသည္။ အတန္းထဲမွ သူငယ္ခ်င္းေယာက်ာ္းေလးမ်ားကို သည္ကန္ႀကီးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႕လည္း မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ဩေနၾကသည္။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္သူမ်ားသည္ ကစားၿပီး အိမ္သာျပန္ၾကသည္။ အေဆာက္အအံုဆီမွ ေနာက္ဘက္သို႔ ေျခ တစ္လွမ္းထပ္၍ မဆန္႕ခဲ့ၾကေခ်။

[' ၀တၳဳေရးေသာ မျမင့္ခို္င္ ' ေဆာင္းပါးမွ - မျမင့္ခိုင္၊ ရင္ခြင္သစ္မဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ ၁၉၉၄ခုႏွစ္]

+ စက္မႈစာေစာင္ေလးကို တစ္ပတ္တစ္ခါ ထုတ္သည္။ တစ္ေစာင္လွ်င္ ဆယ္ျပားျဖစ္သည္။ လက္ေရးႏွင့္ေရးကာ ပံုတူကူးစက္ႏွင့္ လွည့္ထုတ္ေသာ စာေစာင္ေလးမ်ား ျဖစ္ေလ သည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အမ်ားကလည္း အားေပးၾကသည္။ ေက်ာင္း အတြင္း၌ ျဖစ္ေနပ်က္ေနေသာ အျဖစ္အပ်က္ အစံုကို ဟာသေလး ေႏွာ၍ ျပန္လည္ တင္ျပထားေသာ သတင္းစာဆန္ဆန္၊ သတင္းစဥ္ေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသည္။

+ စက္မႈတြင္ပင္ ဘာသာရပ္မ်ား ထပ္၍ ခဲြခဲ့သည္။ [ စက္မႈ ( စိုက္ပ်ဳိးေရး)]

+ ခရမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္ စြယ္ေတာ္ပြင့္။

[ 'မစပ္ေသာငရုတ္' လံုးခ်င္း ၀တၳဳ (ဒုတိယအႀကိမ္မွ) - မစႏၵာ]


Monday, December 26, 2011

" ၾကည္လင္စြာခံစား နဒီမဂၤလာ ထံပါးမွာ "


ေကာင္းကင္သည္ အေမွာင္မွအလင္းဘက္ဆီသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကူးေျပာင္းလာသည္။ အလင္း မႈန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ ဆီးႏွင္းတို႕ကို ခပ္ပါးပါးေတြ႕သည္။ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနေသာ အရာမ်ားအားလံုး အေမွာင္ေအာက္မွာ က်န္ခဲ့ေပေတာ့မည္။ အလင္းဆီသို႕ ေရြ႕ေနဆဲ။ မၾကာခင္ မိုးလင္းေပေတာ့မည္။

ငွက္တို႕၏ အသံကို နားမွာၾကားရသည္။ ေလျပည္သည္ ေအးျမျခင္းကို ေဆာင္က်ဥ္းေန၏။ ေဆာင္းေလကို ခံစားရင္း ရင္ထဲသို႔တိုင္ အေအးဓာတ္သည္ ေရာက္ေလသလားမသိ။ သည္လိုေတာ့ ခံစားမိသည္။ အရာရာသည္ ေအးျမလြန္းလွ၏။ သည္လိုေအးသည့္ၾကားမွာ ငွက္တို႕ မည္သည့္အရပ္သို႔ သြားမည္နည္း။ မည္သည့္ေနရာမွာ ဆင္းသက္ခိုနားမည္နည္း။

နံနက္ခင္း မႈန္ပ်ပ်အလင္းေအာက္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ကမ္းေျခဘက္ဆီသို႔။ ထိုကမ္းေျခေဘးမွာ ပန္းေတြေဖြးေနသည္။ ရနံ႕ေတြ ေမႊးေနမည္။ က်က္သေရရွိျခင္းသည္ ထိုကမ္းေျခဘက္မွာ ရွိမည္။ သူလမ္းေလွ်ာက္ေနက် ေျခသြားလမ္းကေလးကား ထိုသို႔ သာယာသည္။ ေဆာင္း၏ ေအးျမျခင္းႏွင့္ အတူ ျမစ္ေလ၏ ေအးျမျခင္း တို႕လည္း ေရာေထြးေကာင္း ေရာေထြးေနလိမ့္မည္။

ထိုစဥ္မွာပင္ ကမ္း၏တစ္ဖက္မွ တရားသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အို-ေအးျမလိုက္ပါဘိ။ အရုဏ္ဦးႏွင့္အတူ က်က္သေရရွိလွပါဘိ။ ေဆာင္း၏ ေအးျမျခင္း၊ ကမ္း၏ ေအးျမျခင္း၊ တရားဓမၼ၏ ေအးျမျခင္း၊ အားလံုးေပါင္းဆံုသည့္ အခိုက္အတန္႕မွာ သူ႕ႏွလံုးသား၏ ပူေလာင္မႈတို႕ ၿငိမ္းေအးသြားသလို ခံစားရသည္။

သူသည္ လူသားတစ္ဦးမို႕ သူ႕ႏွလံုးသားသည္ အခ်စ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀ထဲမွ အရႈပ္အေထြး လူ႕အေရးတို႕ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ပူေလာင္ေကာင္း ပူေလာင္ေနမည္ ျဖစ္ေသာ္ျငား ယခုေတာ့ ကမ္း၏ေဘးမွာ ေအးၿငိမ္းျခင္းကို ရရွိေနေလသည္။

သူျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ခရီးသည္ကား ပူေလာင္ လြန္းလွ၏။ နာက်င္ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္းတို႕ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ဘ၀သည္ ယခုလို မေအးျမ။ ခ်စ္သူသည္ ရည္ရြယ္ရာသို႔ မေရာက္မီ သူ႕ကို လက္တြဲျဖဳတ္၊ ထားရစ္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္သူ႕မွာ ရွိေသာ ယံုၾကည္မႈတို႔သည္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ မေျပာင္းလဲခဲ့။ တစ္ေန႕မွာ ခ်စ္သူႏွင့္သူ ျပန္လည္ ဆံုစည္းရမည္။ သည္လိုအေတြးႏွင့္ပင္ ခ်စ္သူကား သူ႕ရင္မွာ အၿမဲစိုးမိုးလို႔ ေနေနခဲ့ေတာ့၏။

ယခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ သူသည္ သူ႕ခ်စ္သူႏွင့္ ကင္းကြာေနမႈမ်ားကို ေအးျမျခင္းႏွင့္ ကုစားေနေလသည္။ ထိုေအးျမျခင္းသည္ ေဆာင္းေၾကာင့္လား၊ ကမ္းေျခေၾကာင့္လား၊ တရားဓမၼေၾကာင့္လား ဆိုသည္ကို မသဲကြဲ။ သို႕ေသာ္ သူကား ေခတၱခဏေတာ့ ေအးျမေနေလသည္။ ဘ၀ဆိုသည္က သည္လိုလား။

အရုဏ္ဦးသည္ ဆက္လက္လွပေနဆဲ။ ဆီးႏွင္းတို႕ႏွင့္ ေဆာင္းသည္ ေအးျမေနဆဲ။ ပန္းရနံ႔တို႕သင္းေသာ ကမ္းေျခသည္လည္း ရနံ႕တို႕ေမႊးေနသလို ေလျပည္ေၾကာင့္ ေအးျမေနဆဲ။ တစ္ဖက္ကမ္းမွလာေသာ တရားေဒသနာသံသည္လည္း ႏွလံုးသားသို႕တိုင္ တိုး၀င္ေအးျမေနဆဲ။ အေမွာင္သည္ တေရြ႕ေရြ႕ဆုတ္ခြာကာ အလင္းသည္ ေနရာယူလာေလသည္။ လူသားတစ္ဦးသည္ကာ သူ႕ႏွလံုးသားမွ ပူေလာင္မႈကို ႏွစ္သိမ့္ေနဆဲ။ ျမစ္တစ္စင္းသည္ မဂၤလာအေပါင္းကို ေဆာင္ယူလာေပးသည္။ ထိုျမစ္နားမွာ ေကာင္းျခင္းမ်ားရွိသည္။ ျမစ္၏ မဂၤလာမ်ားေပတည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ နဒီ မဂၤလာ။

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သည္လိုခံစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာျပည္မွာ ရွိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သည္လိုခံစား၍ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားမွာ ေခ်ာင္းရွိသည္။ ျမစ္ေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ေဆာင္းတြင္း၌ ႏွင္းမ်ားက်ေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစ္ဖက္ကမ္းမွ လြင့္လာေသာ တရားသံသည္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ေဆာင္း၏ အေအးႏွင့္အတူ ေအးျမေနေစတတ္သည္။

ထိုအခါမ်ဳိး၌ ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အၿမဲ တိုးတိုးဖြဖြ ရြတ္တတ္သည္။ ကိုရဲလြင္ ေရးသည္။ ဆိုသူက အမ်ားႀကီး။ ကိုတိုးႀကီးဟု ေခၚေသာ ခင္ေမာင္တိုးလည္း ဆိုထားသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္စ၍ နားယဥ္ခဲ့သည္က ခင္၀မ္း ဆိုခဲ့သည့္ သီခ်င္း။ သီခ်င္းနာမည္က ' နဒီမဂၤလာ'။ မူလနားယဥ္ခဲ့သူကိုသာ ဦးစားေပး၍ ရွာၿပီးတင္လိုက္ပါသည္။ ခံစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ။

သားလတ္
၂၆.၁၂.၂၀၁၁
၉:၅၉ နာရီ



Sunday, December 25, 2011

" ခရစ္စမတ္ ၿပီးရင္ "


ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္
အပစ္အခတ္ေတြ ရပ္ပါေစ။

ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္
ခ်စ္တတ္သူေတြ ပိုေပါမ်ားပါေစ။

ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္
ညစ္ပတ္တတ္သူေတြ သန္႕စင္ပါေစ။

ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္
က်စ္တတ္တဲ့သူေတြ မွ်ေ၀ႏိုင္ပါေစ။

ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္
ရစ္တတ္တဲ့သူေတြ စိတ္ေအးၿငိမ္းပါေစ။

ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္
(ေငြ) ညွစ္တတ္တဲ့သူေတြ ကူညီစိတ္ေမြးႏိုင္ပါေစ။

ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္
(ေကာင္းတဲ့) ႏွစ္သစ္တစ္ႏွစ္ ကပ္လိုက္လာႏိုင္ပါေစ။

ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းနဲ႕ ခရစ္စမတ္အၿပီးမွာ
ပီျပင္စြာေကာင္းတဲ့ အသစ္ေတြထပ္ျဖစ္လာႏိုင္ပါေစ။ ။

သားလတ္
၂၅.၁၂.၂၀၁၁
၁၁:၂၀ နာရီ

Sunday, December 18, 2011

" ဘ၀ "


တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဘာႀကီးလဲေပါ့။ ေတြးမိတာေလး ေျပာျပ ပါရေစ။

အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္က လူ႕ဘ၀ရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုထဲကို ၀င္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ လူ႕ဘ၀ႀကီးကို ေျပာပါလားလို႔ စဥ္းစားခ်င္စရာ။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူ႕ဘ၀လို႔ ေျပာလိုက္ရံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က လံုး၀ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီလား။ အဲဒီလူ႕ဘ၀ဆိုတာႀကီးထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနရတဲ့ ဘ၀ေတြက နည္းမွမနည္းပဲ။ အဲဒီမွာ ဘ၀ေတြ ထပ္ခြဲထြက္လာျပန္ပါၿပီ။

ေက်ာင္းသားဘ၀။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ တကၠသိုလ္။ စံုေနတာပဲ။ ဒါေတာင္ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘ၀လို႔ ေျပာရင္ အမ်ားႀကီးပါလား။ ေက်ာင္းသား ဘ၀ၿပီးေတာ့ေရာ။

အလုပ္ထဲေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀၊ အရာရွိဘ၀ စံုလို႔။ ကုမၸဏီ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း စတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ေဟာ-အခု ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ အရပ္ေရာက္ေနျပန္ၿပီ။ ဒီမွာလည္း ဘ၀က စံုလို႔။ လူေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈ အေပၚ မူတည္ၿပီး လိုက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဘ၀ေတြ။

ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္း ပိုင္ဆိုင္မႈကို လုိက္လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲဘ၀။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ ဘ၀ကလည္း ဆင္းရဲလိုက္တာ။ သူမ်ားေတြ ဘ၀က်ေတာ့ ခ်မ္းသာလိုက္တာတဲ့။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ ဘ၀ကို လိုက္ဖမ္းရင္း ဘ၀က ျပန္ျပန္ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္လည္ရာ အရာရာတိုင္း ျဖစ္ေနတာေတြဟာ ဘ၀လား။ အဲဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ႀကံဳေနရတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီးထဲမွာကို ေနာက္ထပ္မေရရာ၊ မေသခ်ာတဲ့ ထပ္ျဖစ္လာႏိုင္ေသးတဲ့ ဘ၀ေတြက နည္းမွမနည္းဘဲ။ ဒါက လူ႕ဘ၀ႀကီးထဲေနလို႔ လူ႕ဘ၀ႀကီးကို တည္ၿပီးစဥ္းစား ၾကည့္တာပါ။ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာမ်ား စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုေတာင္ ရွည္လ်ားသြားေသးတယ္။

ၾကည့္ပါဦး။ နတ္ဘ၀၊ ျဗဟၼာ့ဘ၀။ ဒါက ေကာင္းတာလုပ္ရင္ပါ။ မေကာင္းတာလုပ္မိလို႔မ်ားကေတာ့ သရဲတို႔၊ တေစၦတို႕၊ ၿပိတၱာတို႔ ဆိုတဲ့ဘ၀ေတြ။ ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ အခုေျပာေနတာက ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာမို႕လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာဘက္က အေတြးေတြနဲ႕ ေျပာေနမိတာပါ။ တျခားဘာသာ ၀င္ေတြမွာလည္း ေနာက္ထပ္ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုၿပီး ဘ၀ေတြရွိေနဦးမလား မသိပါဘူး။

ဒီေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္ေတြးေနမိတာက ဒီလူ႕ဘ၀ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈက ဘာအတြက္လဲ ဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ဘ၀ေတြ ထပ္သြားဖို႔လား။ စဥ္းစားေနမိတာပါ။ အခုေတာင္ လက္ရွိဘ၀က ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိတာမ်ဳိးေတြ တစ္ခါတစ္ခါ ခံစားလာတတ္ေသးပါရဲ႕။ ေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္လုပ္၊ ေငြရွာ။ ဒါဆိုၿပီးသြားၿပီလား-ဘ၀။

ေငြဆိုတာကလည္း ေသတဲ့အထိ ရွာေနရတာမ်ဳိး။ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲ ရွာရွာ၊ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ရွာရွာ။ အားလံုးဟာ ေငြကိုရွာေနရတာပါပဲ။ ပညာတတ္တတ္၊ မတတ္တတ္၊ အဲဒီလို လူေတြလည္း ေငြရွာေန ရတာပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ့ လူ၊ ခ်မ္းသာတဲ့လူ အားလံုးဟာ ေငြကိုပဲ ရွာေနရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ေရာ ဘ၀ကၿပီးသြားသလားလို႔ ေမးရင္ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ေငြကလႊမ္းမိုးထားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေငြနဲ႕ဘ၀က မၿပီးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာထဲမွာ ေမတၱာတို႔၊ သံေယာဇဥ္တို႔၊ အခ်စ္တို႔ဆိုတာ ရွိေနေသးတာ ပဲေလ။ ေငြနဲ႔ေနခ်င္တဲ့ လူေတြအားလံုးဟာ အဲဒီအရာေတြနဲ႕လည္း တြယ္ၿငိေနတတ္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ေငြ တစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ ဘ၀ျဖစ္လားေမးရင္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ေျဖရေတာ့မွာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အားလံုးနီးပါး ႏိုင္ငံျခားထြက္၊ ေငြေတြရွာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မိသားစုေလးေတြ တည္ေဆာက္ရင္း ေမတၱာတို႔၊ အခ်စ္တို႔ စတာေတြပါရွာ။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနီးဆံုးႏိုင္ငံေတြကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေ၀းဆံုး ႏိုင္ငံေတြကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြလည္း တစ္ပါတည္းေခၚရင္း ေငြကိုလည္း ဆက္ရွာၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ျမန္မာျပည္ နီးနီးေနတဲ့ လူေတာင္ ႏုိင္ငံျခားဆိုတာကို ၿငီးေငြ႕ၾကတယ္။ သူတို႔ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရပ္တည္ႏိုင္ၾကတယ္ ။ ေတာ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မလႊဲသာ၊ မေရွာင္သာ ဆက္ရပ္တည္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သံေယာဇဥ္ ျပတ္တယ္။ ႏုိင္ငံသားေတြပါ ခံလိုက္ၾကတယ္။ ဘ၀က ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဖန္တီးလို႔ မရတဲ့အခါ ဘ၀က ဖန္တီးလာတဲ့အေပၚ အလုိက္သင့္ ေနလိုက္တာလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆို အဂၤါၿဂိဳဟ္အထိ အလုပ္ရွိရင္ေတာင္ သြားလုပ္မယ့္သူေတြ လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ သူတို႔လက္ခံထားတဲ့ ဘ၀ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ နည္းနည္း ဆန္႕က်င္သြားတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး မေသခင္အထိ အဲဒီေငြဆိုတဲ့ အေနာက္ကို လုိက္ရင္း အခ်ိန္ေတြ၊ အရင္းအႏွီးေတြ ေပးထားခဲ့ရတယ္။ အဲဒါထက္ဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုခ်င္တဲ့ ေမတၱာ၊ အခ်စ္၊ သံေယာဇဥ္၊ အၾကင္နာ ဆိုတာေတြကို အခ်ိန္တိုင္းမရႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္ညီ အစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ဆိုတာေတြရဲ႕အေ၀းမွာ လင္မယားဆို လင္မယား၊ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဘ၀ ျဖစ္သြားပါေရာ။ ဒီေနာက္မွာမွ သားသမီးေတြ ပြားစီးလာၿပီး ဘ၀ဆိုတာက တျဖည္းျဖည္း ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့ျပန္ေရာ။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာေတာ့ မိဘကို ဆန္ရတဲ့သေဘာ၊ သားသမီးကို စုန္ရတဲ့သေဘာ ဒါေတြကို အျပန္အလွန္ ခံစားရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ျပန္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီဘ၀ကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းလိုက္မလား ဆိုတာကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္အခု အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တာေတြက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ ခံစားေနရတာေတြေလ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီလို မျဖတ္သန္းခ်င္ပါဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲလား ဆိုတာေလာက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းရင္း ကုန္လြန္သြားတာမ်ဳိးကေတာ့ သာမန္လို႔ပဲ ဆိုရမွာေပါ့။

ဒီေတာ့ ျပန္ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ကို ျဖတ္ေနရျခင္းမွာ အဓိပၸါယ္ရွိတာေတြေတာ့ ျပန္ရွာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဆိုဘာလုပ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြ တစ္ပံုႀကီးပါလားဆိုတာ ျမင္ခဲ့ရမွာပါ။ ခ်ဳိ႕တဲ့တယ္ဆိုတာမွာလည္း အသိဥာဏ္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူ၊ ဥစၥာခ်ဳိ႕တဲ့သူ၊ ေမတၱာခ်ဳိ႕တဲ့သူ စတဲ့ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ေပါင္းစံုရွိေနမွာပါ။ အဲဒီလို ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းရရင္ အရင္လို အဓိပၸါယ္မရွိဘဲ ျဖတ္သန္းေနရတာထက္စာရင္ ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ ရွိတဲ့ ျဖတ္သန္းမႈမ်ဳိးလို ခံစားရႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ အဲဒီလို လုပ္ေနသူေတြ တစ္ပုံႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း အားလည္းက်တယ္။ ကိုယ္လုပ္မိတဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေလး ေသးေသးေလးအတြက္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ လုပ္လက္စ လူေတြက ေကာင္းတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ဳိးေတြ ဆက္လုပ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းတဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ဳိးေတြ ထပ္ၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးရဦးမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနမိပါတယ္။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ေျပာဖူးပါတယ္။ " မနက္ျဖန္ဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာ နီးနီးေလး " တဲ့။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡေတြခံေနရရင္ ရွည္ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ သုခေတြ ခံစားေနရရင္ေတာ့ ျမန္တယ္လို႔ ထင္ျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလးပါဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနေနရတဲ့ ခဏ ေကာင္းတာေလးေတြနဲ႕ လိုတဲ့လူေတြကို ေပးဆပ္ရင္း ေလာကႀကီးကို အလွဆင္လို႔ ဘ၀ဆိုတာကို ျဖတ္သန္းၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ။

ဆူးသစ္
၁၉း ၄၅ နာရီ
၁၇.၁၂.၂၀၁၁



Thursday, December 15, 2011

" အဲဒီလို မလုပ္ၾကပါနဲ႕ "


ႏွစ္ခါရွိပါၿပီ။

ထိုႏွစ္ခါစလံုး ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ရင္နင့္ခဲ့ရသည္။ ထိုသတင္းမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္မၾကားခ်င္ပါ။ ၾကားလည္း မၾကား၀ံ့ပါ။ ၾကားလည္း မၾကားသင့္ပါ။ တျခားမဟုတ္။ ျမန္မာမိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ ကိစၥပါ။ ပထမတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ေလးထပ္က ခုန္ခ်သည္တဲ့။ ထိုမိန္းကေလးကေတာ့ အထေျမာက္သြားခဲ့သည္။

ယခု လတ္တေလာ ပူပူေႏြးေႏြး ထပ္ၾကားရသည္က လြန္ခဲ့သည့္ တနဂၤေႏြေန႔(၁၁.၁၂.၂၀၁၁)တြင္ အိမ္ေဖာ္ရွာေဖြေပးေရး ေအဂ်င္စီ တစ္ခုကေန ထြက္ေျပးလာပံုရသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လူသြား ကုန္းေက်ာ္ တံတားေပၚကေန ခုန္ခ်ခဲ့မႈပါ။ သူကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မေသေသးဘဲ ေဆးကုခံေန သည္ဟု သိရၿပီး ညာလက္ႏွင့္ ဘယ္ေျခ က်ဳိးသြားသည္ဟု သတင္းမ်ားက ဆိုခဲ့သည္။ သူ႕ဓာတ္ပံုေလးပါ ေဖာ္ျပ ထားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္း။

ထိုအေၾကာင္းမ်ား၊ သတင္းမ်ား ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားထဲ၌ ရံဖန္ရံခါ ထိုကိစၥမ်ားကို စဥ္းစားေတြးေတာ ေနမိခဲ့သည္။ အဓိကကေတာ့ သူတို႔ဘာလို႔ သည္လို လုပ္သနည္းဆိုေသာ အေၾကာင္း။

ပထမတစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေၾကာင့္ဟု သတင္းမ်ားအရ သိရသည္။ Facebook မွာေတာ့ လူမ်ားစြာ၏ မွတ္ခ်က္မ်ားစြာကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ကမၻာေပၚမွာ ခ်စ္သူႏွင့္ ကြဲဖူးသူ၊ ခ်စ္သူထား၍ က်န္ခဲ့ဖူးသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိပါသနည္း။ အမ်ားႀကီးပါ။ ထိုသူမ်ားက ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း မႀကံဘဲ ထိုမိန္းကေလးက်မွ သည္လိုလုပ္ရျခင္းက သူ႕ကံၾကမၼာ သူဖန္တီးျခင္းလား။

သူမသည္ ပတ္၀န္းက်င္၊ အေပါင္းအသင္းႏွင့္ ကင္းကြာသူလားဟု စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သူမ အေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ရစဥ္က ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ အၿမဲထိေတြ႕ေနၿပီး သူ႕ဘာသာ ေနေလ့ရွိသည္ဟု သိရသည္။ ထိုအခ်က္သည္ သူမယခုလို ျဖစ္သြားျခင္းထဲမွာ အဓိက အေၾကာင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အကယ္၍ သူမမွာ အနီးကပ္ အေပါင္းအသင္းရွိပါက သူမမည္မွ်ခံစားရသည္ကို သိကာ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုႏွစ္ သိမ့္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အခုေတာ့ သူမဘာျဖစ္ေနသည္ကို ဘယ္သူမွ် မသိသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို သူမလုပ္ခ်င္တာ လုပ္သြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာပါ။ မွန္ခ်င္မွ မွန္ပါမည္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္ေဖာ္ရွာေဖြေပးေရး ေအဂ်င္စီတစ္ခုက ထြက္ေျပးလာသည္ဆို၍ အလုပ္ရွာေနဆဲ ကာလမွာ ျဖစ္သြားတာဟု ယူဆႏိုင္သည္။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လာရွာသူမ်ားၾကားမွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္မည့္ သူမ်ား၏ ဒုကၡသည္ မေသး။ တကယ္ေတာ့ မသိ၍လာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ယခုအိမ္ေဖာ္မေလး ခုန္ခ်သည့္ ကိစၥကို ေဆြးေႏြးရင္း ေျပာဖူး ပါသည္။

သူ႕အသိ၊ သူတို႔နယ္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ စင္ကာပူမွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖို႕ ေရာက္ေန၍ သြားေတြ႕ပါသည္တဲ့။ ေအးဂ်င့္က ေကၽြးသည္ကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စားေနရသည္တဲ့။ လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံကမရွိ။ ေပါင္မုန္႕ႏွစ္ခ်ပ္ေလာက္ စားေနရသည္ကပင္ အဟုတ္ႀကီး ဟုတ္လို႔ေနသည္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ အိမ္ေဖာ္ေအးဂ်င့္မ်ား အေၾကာင္းႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူကို အိမ္ေဖာ္ အလုပ္လုပ္မည္ဆိုၿပီး လာသူမ်ားအေၾကာင္းေတာ့ စဥ္းစားျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ တကယ္ မသိေလေရာ့သလား။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္တိုင္း အထင္ႀကီးစရာ ရွိႏုိင္ပါသလား။ ေငြကေရာ မွန္းထားသလို ရပါသလား။ ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္အေဟာင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ Citizen ဆိုသည့္ ပို႔စ္မွာတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ အိမ္ေဖာ္ေလးကို အိမ္ရွင္က မတရားက်င့္ဖို႕ ႀကိဳးစား၍ ခုခံၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့သည့္ အေၾကာင္းပါ။

ေနာက္တစ္ခုက သတင္းစာထဲက သတင္းတစ္ပုဒ္။ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္မေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ရွင္မ်ား မရွိခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္၏သား၊ ကေလး၏ ကြန္ပ်ဴတာကို သံုးကာ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို မလံုမလဲ ၀တ္ဆင္ျပ၍ အင္တာနက္တြင္ တင္ထားေၾကာင္း၊ အိမ္ရွင္မွ သိေသာအခါ ေအးဂ်င့္ကို ျပန္အပ္ လိုက္ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဖတ္လိုက္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္က သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေစာင့္ထိန္းရသည့္ က်င့္၀တ္မ်ားက မ်ားလွသည္။ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာ မဟုတ္ေသာအခါ လုပ္ခ်င္သည္ကို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔မျဖစ္။ ထိုသို႔မျဖစ္သည့္ၾကား သူမ်ားတိုင္းျပည္က မလုပ္ရပါဆိုသည္ကိုပင္ လုပ္ၾကည့္ခ်င္သည့္အခါ မိမိသာ ခံရဖို႔ပင္ရွိပါေတာ့သည္။ ထိုသို႔ မလုပ္ရသည္မ်ား မ်ားလာေသာအခါ မြန္းက်ပ္လာတတ္ ပါေသးသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ခံရပါမ်ားေသာအခါ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္သည္ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ လုပ္ခ်င္ တာသာ လုပ္လာၾကေတာ့သည္။ ယခုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ ေသေၾကာင္းႀကံသည့္ အဆင့္သို႕ ေရာက္ခဲ့ ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး ျဖစ္၍ ကံ ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုၾကည္ပါသည္။ ယခင္ဘ၀က ျပဳခဲ့ေသာ ကံကိုျဖင့္ ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ျဖင့္ တရားဓမၼျဖင့္ ေျဖသိမ့္ျခင္း သို႕မဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း၊ ေဆြမ်ဳိး၊ မိဘ စသူတို႔ထံမွ အႀကံဥာဏ္မ်ား ေတာင္းခံျခင္းတို႔ လိုအပ္လွပါသည္။

ယခုတိုက္ေပၚက ခုန္ခ်၍ ဆံုးသြားေသာ မိန္းကေလးႏွင့္ တံတားေပၚက ခုန္ခ်၍ ေဆးရံုေရာက္ေနေသာ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ သူတို႔သာလွ်င္ ဆံုးရံႈးရေၾကာင္း ေနာက္ဆံုးမွသိရွိရသည့္ သေဘာျဖစ္သြားေလသည္။ သူတို႔မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား ဆိုလွ်င္လည္း ရင္ထုမနာ ျဖစ္ၾက ရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္မွာ ဘာတတ္ႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ပူေလာင္ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္းတို႔သာ သူတို႔ သမီးမိန္းကေလး အတြက္ ခံစားေနၾကရွာေရာ႔မည္။

တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္သည္ ဆိုျခင္းမွာ စဥ္းစားစရာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ေငြေၾကး တစ္ခုတည္း မ်က္စိမွိတ္၍ ဇြတ္ဆံုးျဖတ္သည့္ အေတြးမ်ဳိး၊ ထြက္ရၿပီးေရာ၊ စင္ကာပူေရာက္ ၿပီးေရာဆိုသည့္ အေတြးမ်ဳိးႏွင့္ေတာ့ မလာသင့္ပါ။ စင္ကာပူေရာက္ၿပီးလွ်င္ေတာင္မွ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းက ကင္းကြာ၍ ေနမရပါ ဆိုသည္ကိုလည္း ႏွလံုးသြင္း ထားသင့္ပါသည္။ စင္ကာပူမွာ ျမန္မာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းက အလုိလိုလက္ခံထားေသာ စည္းမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ေဆြမ်ဳိးမရွိလွ်င္ေတာင္ အေပါင္းအသင္းေတာ့ ရွိလာဦးမည္ ျဖစ္ရာ အႀကံဥာဏ္မ်ားလည္း ေတာင္းခံသင့္လွပါသည္။

စိတ္ညစ္သည္ ဆိုၿပီး ခဏခဏ ခုန္ခ်ေနလွ်င္ ၾကာလွ်င္ တစ္ေယာက္မွသည္ တစ္ရာ ဆိုသလိုျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။ စလံုးမေလးမ်ား ေဘာင္းဘီတို ၀တ္၍ လိုက္၀တ္ၾကေသာ ျမန္မာမေလး မ်ားကို ေတြ႕ရစဥ္က တစ္မ်ဳိးျဖစ္မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ယခုကိစၥမ်ဳိးထက္ ေဘာင္းဘီတို ကိစၥက ေတာ္ပါေသးလားဟု ျပန္ေတြးရမလို ျဖစ္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေဘာင္းဘီတိုကိစၥ ဓာတ္ကူးသလိုေတာ့ျဖင့္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားၾကား စလံုးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသေၾကာင္းႀကံသည့္ ကိစၥမ်ဳိး ဓာတ္မကူးေစခ်င္ပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ျမန္မာမိန္းကေလး ငယ္ငယ္ကေလးမ်ား အရြယ္ေကာင္းခ်ိန္မွာ အေသဆိုးျဖင့္ မေသေစလိုပါ။ အညြန္႕လို တလူလူတက္ခ်ိန္တြင္ စင္ကာပူမွာ လုိခ်င္တာမရပါကလည္း ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာမွာ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္ေနရင္း ဘ၀ျပန္စေစခ်င္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း စိတ္ညစ္စရာမ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။ အလုပ္မွာအဆင္မေျပျဖစ္သည္က ခဏခဏ။ ထူးပင္မထူးဆန္းေတာ့။ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္၍ ဘ၀ေပ်ာက္ေနေသာ ႏုိင္ငံမွာ ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကိုယ့္ဘာသာရွာယူေနရရာ ေနတတ္မွသာ ေတာ္မည္ျဖစ္ေသာ စင္ကာပူဟုသာ ဆိုရေပမည္။ သည္လိုစိတ္ညစ္တိုင္းသာ အျမင့္တစ္ေနရာရာက ခုန္ခ်ရလွ်င္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာမ်ား စင္ကာပူမွာ ဘယ္က်န္ပါေတာ့မည္နည္း။ City Hall က Peninsula Plaza မွာ ႀကံဳေနရေသာ ျမန္မာမ်ားထဲမွာ အလုပ္ေၾကာင့္စိတ္မညစ္ဖူးသူ ရွိပါသလားဟု လိုက္ေမးၾကည့္လွ်င္ပင္ ဟားတိုက္ခံရႏုိင္ေပသည္။ အခ်စ္ေရးေၾကာင့္ အသည္းကြဲေနသူမ်ားလည္း ရွိပါလိမ့္မည္။ သည္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ညစ္စရာမ်ား စုၿပံဳက်ေနသည္ဟု မထင္မိပါေစႏွင့္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကို ထပ္မံေတာင္းပန္ခ်င္ပါသည္။ အဲသည္လိုေတာ့ျဖင့္ မလုပ္ၾကပါႏွင့္ဟု။ တိုက္ေပၚ၊ တံတားေပၚက ခုန္ခ်မည္ႀကံတိုင္းလည္း ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး မ်က္ႏွာေလးမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါဟု အႏူးအညႊတ္ ေမတၱာရပ္ခံ ခ်င္ပါေတာ့သည္။ ။

ဆူးသစ္
၂၂:၂၂ နာရီ
၁၅.၁၂.၂၀၁၁


Monday, December 12, 2011

" ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ "(၁၉)


ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္သည့္အခါ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ထဲမွာရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က Mechanical ကိုရသည္။ သြင္ေမာင္ေမာင္၊မင္းဘုန္းလိႈင္၊ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္၊ေက်ာ္မင္းမင္း အစရွိသူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မက္ခ္မွာလာဆံုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ Mechanical ကို မက္ခ္( Mech) ဟု အတိုေခၚၾက၏။ အတန္းမ်ားကိုလည္း တတိယႏွစ္ဆိုလွ်င္ သံုးတန္း၊ စတုတၳႏွစ္ဆိုလွ်င္ ေလးတန္း စသည္ျဖင့္ေခၚၾက၏။ ေက်ာင္းကလူေတြ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ အလြယ္တကူ နားလည္ၾကသည္။

ေက်ာင္း၏ထံုးစံအတိုင္း တတိယႏွစ္မွာ သက္ဆိုင္ရာေမဂ်ာအလုိုက္ Fresher Welcome မ်ားလုပ္ၾကသည္။ ပထမႏွစ္တုန္းကလည္း တစ္ေက်ာင္းလံုးအတြက္ Welcome အခမ္းအနားလုပ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ေနစဥ္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္သည္ ဆရာႀကီး ဦးၾကင္စိုး။ Mechanical Department ၏ ႒ာနမႉးသည္ ဆရာ ေဒါက္တာခ်မ္းၿငိမ္း။ ထုိဆရာႏွစ္ေယာက္၏ ပညာေရး ေနာက္ခံ အေၾကာင္းမ်ားက ေမႊးလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ဆိုလွ်င္ ဆရာခ်မ္း( ဆရာေဒါက္တာခ်မ္းၿငိမ္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တပည့္မ်ားက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ဆရာခ်မ္းဟု ေခၚပါသည္။) သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က အတန္းတိုင္း၏ Roll-1 ဟုဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပထမႏွစ္ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံုနံပါတ္ တစ္ဆိုလွ်င္ စာေတာ္သူဟု သိၿပီးသား။ ထို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ အတန္းတိုင္း၏ ခံုနံပါတ္တစ္ဆိုလွ်င္ စဥ္းစားသာၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။

ဆရာႀကီး ဦးႀကင္စိုးႏွင့္ ဆရာခ်မ္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေမရိကားမွ ဘြဲ႕ရသူမ်ားဟု ဆိုၾကသည္။ ဒါကိုေတာ့ သိသူမ်ားရွိလွ်င္ ထပ္ျဖည့္ေစခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားၾကားသာရွိတာျဖစ္သည္။ လြဲခ်င္လည္း လြဲႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္း၏ ပါ/ခ်ဳပ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမဂ်ာ၏ ႒ာနမႉးသည္ မက္ခ္မွျဖစ္ၿပီး အေမရိကားမွ ဘြဲ႕ရခဲ့သည္ ဆိုေသာအခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို မက္ခ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဂုဏ္ယူစရာ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမဂ်ာ၏ Fresher Welcome မွာ ဆရာခ်မ္းေျပာခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာ တစ္ခုရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မက္ခ္သည္ ေက်ာင္းေဘာလံုးမွာ ႏွစ္စဥ္ ဒို္္င္းရသည္။ ဆရာခ်မ္းက ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ တြဲယူခဲ့သည္မွာ ႏွစ္တိုင္းမက္ခ္ကခ်ည္းရေန၍ ထိုႏွစ္မွာ ပူးတြဲယူခဲ့ၿပီး ဒိုင္းကို Civil ႏွင့္ေျခာက္လစီ သိမ္းထားခ်င္၍ ျဖစ္သည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္၍ ရယ္ေမာခဲ့ရသည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ မက္ခ္သည္ ေယာက်္ားေလးမ်ား၍ ေဘာလံုးကန္လွ်င္ ႏုိင္ဖို႕မ်ားတာ ဒုတိယႏွစ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕သိခဲ့သည္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပင္ ဒုတိယႏွစ္ အတန္းသားမ်ား အေနျဖင့္ မက္ခ္ကို ကေလာ္တုတ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ စက္မႈဘာသာရပ္၏ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ဂုဏ္ယူစြာ ရပ္တည္ခဲ့ျပန္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ Fresher Welcome မွာ အျခားေသာ ေက်ာင္းမ်ား၏ ထံုးစံအတိုင္း King ႏွင့္ Queen ကို ေရြးၾကသည္။ မဲေပးၿပီး ေရြးၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ နာမည္မ်ားလည္း မသိေသး၍ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ ေမးၿပီး ႀကိဳက္လွ်င္ မဲေပးၾက၏။ ေယာက်္ားေလးတို႔ ထံုးစံ Queen ကို အားလံုး တစ္ေျပးညီ မဲေပးၾကၿပီးေသာအခါ King ကိုေတာ့ ဘယ္သူ႕ေပးရမွန္း မသိခင္မွာပင္ တျခားေယာက်ာ္းေလးမ်ားက အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္း၍ မဲေပးလိုက္ၾက၏။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္၏ King ႏွင့္ Queen သည္ သူတို႕ရရွိေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားႏွင့္ ညီပါေပသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ အားလံုးသည္ ေခ်ာေခ်ာလွလွႏွင့္ ခန္႔ခန္႔မ်ား။ သူတို႔နာမည္ အရင္းမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔ထိုဘြဲ႕မ်ား ရၿပီးကတည္းက သူတို႔နာမည္ အရင္းမ်ားလည္း တစ္ခါမွ် မေခၚခဲ့။ ယေန႕အထိ Facebook မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လွ်င္ Queen ကို Queen ဟုသာေခၚၿပီး King ကိုေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက King ဟုသာ ေခၚခဲ့၍ ယခုလည္း Facebook မွာ ရွာေနဆဲပင္။ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေသးသည္က သူတို႕ကို King ႏွင့္ Queen အျဖစ္ ေၾကျငာအၿပီး Crown မ်ားေဆာင္းေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ျပန္ေတြးသည့္ အခါတိုင္း ၿပံဳးေနျဖစ္ပါေသးသည္။ သည္ဘက္ေခတ္ ေက်ာင္းသား၀တ္စံုႏွင့္ ထို အေဆာင္အေယာင္မ်ားမွာ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၏ စာသင္ႏွစ္ကာလမွာ ထူးျခားတာ တစ္ခုရွိပါသည္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္တုန္းက စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သည္ ၁၉၉၅ခုႏွစ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ (၇၅) ႏွစ္ျပည့္ စိန္ရတုသဘင္ အခမ္းအနားသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကာလမွာပင္ တကၠသိုလ္ စိန္ရတုႏွင့္ႀကံဳရေလရာ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္ စရာ ျဖစ္လုိ႔ေနပါေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတြင္ စိန္ရတုအထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး ၿပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပရာ နဂိုကတည္းက စာေပ၀ါသနာပိုးရွိသူ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေနႏုိင္၊ မထိုင္ႏိုင္ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့မိပါသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္ဆုမွ် မရခဲ့။ ထိုစဥ္က Civil က၀င္ၿပိဳင္ေသာ နာမည္ေလးလံုးႏွင့္ အစ္မတစ္ေယာက္မွာ သူခ်ည္းသာ ပထမရခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ စိန္ရတုအတြက္ ကဗ်ာမ်ားစြာကို ခံစားေရးသားထားရာ ထိုကဗ်ာမ်ားကို မဂၢဇင္းသို႔လည္း ပို႕ျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုသို႔ပို႔ခဲ့သည့္ ကဗ်ာမ်ားထဲမွ ေရႊသမင္ မဂၢဇင္းသို႔ ပို႕ခဲ့ေသာ ေအာက္ပါကဗ်ာမွာ ထိုစဥ္က ေရႊသမင္ မဂၢဇင္းတြင္ ကဗ်ာအယ္ဒီတာ အျဖစ္တာ၀န္ယူေနသူ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)က ႀကိဳက္ႏွစ္သက္၍ သူထုတ္ေ၀ေနေသာ အရိႏၵမာမဂၢဇင္းတြင္ လႊဲယူေဖာ္ျပခဲ့ေလသည္။

"ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္"

ၾကည္႕စမ္းပါဦး
အၿပံဳးမပ်က္၊ ခရီးဆက္ကာ
အသက္ရွည္သမွ်
အခက္ေပြၾကလည္း
(သူမကေတာ႕...........)
အရွက္ေတြနဲ႔လွဆဲပင္။

၇၅-ႏွစ္
ခ်စ္ခ်စ္စရာ၊ ကာလေက်ာ္ျဖတ္
မားမားရပ္လို႕၊ မျပတ္သမုဒယ
ခြဲခြာၾကသူ၊ မွ်ယူခံစား
အေဆြးေတြၾကားထဲ
ေ၀းေနျငားလည္း ခ်စ္ဆဲပင္။

ေႏြထဲဆိုလွ်င္
ေရာ္က်င္ညိႈးေျခာက္၊ သစ္ေခါက္သစ္ရြက္
ပင္ထက္မွက်၊ ထိုခဏေတာင္
သူမအလွ မကြယ္၀ွက္။

မိုးထဲဆိုလွ်င္
ေရစင္ဆြတ္ဖ်န္း၊ တက္ၾကြလန္းလို႕
ပန္းတို႕လည္းလွ၊ သူလည္းလွလို႕
သူမအလွ မဖံုးကြယ္။

ေဆာင္းထဲမွာလည္း
အၿမဲေအးခ်မ္း၊ ျမဴေငြ႕လႊမ္းထား
ဘယ္ဘယ္နားၾကည္႕၊ ခ်မ္းေျမ႕မိကာ
သူမသာပဲ လွေနဆဲ။

အိုတကၠသိုလ္
အရွက္ပိုလွ၊ ကာလမ်ားစြာ
ထာ၀ရမပမ္း၊ ခရီးၾကမ္းႏွင္
လမ္းထြင္ေလွ်ာက္လွမ္း၊ ရာသီလမ္းမွာ
တမ္းတမ္းတတ၊ အေ၀းမွလူ
ေပ်ာ္ၾကပါးၾက၊ အနီးမွလူ
ဘယ္သူခြဲခြဲ၊ အၿမဲတမ္းၿပံဳး
အမုန္းမဖက္၊ ေမတၱာယွက္ကာ
တစ္သက္တာကာလ
အစဥ္ထာ၀ရသာ
အၾကင္နာအခ်စ္ေဟာင္းမ်ားျဖင့္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာႏႊဲႏိုင္ေစ ။ ။


ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအျဖစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ စိန္ရတုသဘင္ အခမ္းအနားကို ႀကံဳခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေလးစားစရာ ေကာင္းေသာ ဆရာႀကီးမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ သြန္သင္ဆံုးမမႈမ်ား ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ပညာသင္ႏွစ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရ သူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကေသာ Fresher Welcome မ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္း ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာမ်ားသဖြယ္ စၾက၊ ေနာက္ၾကရင္း၊ King ႏွင့္ Queen မ်ားကိုလည္း ေရြးကာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ခင္စရာေကာင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ။

ဆူးသစ္
၂၀:၅၇ နာရီ
၁၂.၁၂.၂၀၁၁



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...