Sunday, August 26, 2012

" လြတ္ေျမာက္ျခင္း......ငွက္ " ( သို႕မဟုတ္ ) "ဘယ္သူေျပာလဲ....သူေသတယ္ "


ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတုန္း နားထဲမွာ အသံတစ္ခုခုကို ၾကားေနရတယ္။ အခန္းထဲမွာ အဲကြန္းကေလတိုးသံပဲ ရွိတာ။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားစြင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ အဲဒါ နာရီသံလို႕ပဲ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါ နာရီသံ မဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ အသံက်ယ္က်ယ္ျမည္တတ္တဲ့ နာရီမွ မရွိတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ ျမည္ႏိုင္မွာတဲ့တုန္း။ ဒါေပမဲ့နာရီသံကို ၾကားေနရသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမီးကို ပိတ္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ ခဏလွဲလိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးကို ကၽြန္ေတာ္ခလုတ္ႏွိပ္ၿပီး ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ထပ္ၾကားရတယ္။ နာရီသံေတြ.......။

ကၽြန္ေတာ္အိပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားမိပါတယ္။ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားေနရတယ္။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ.....။ တစ္ခါတစ္ခါ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကို ကူးသြားျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ အဆိုေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း။ ေနာက္ဆံုး မ်က္စိကို စံုမိတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။

" ကၽြီ "

ဒါ ဘာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ပိတ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အသာေလး တြန္းဖြင့္လိုက္တဲ့ အသံပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးမဖြင့္ဘူး။ နားစြင့္ေနတယ္။ ခုန သီခ်င္းသံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။

" ညီေလး။ ထေလကြာ။ စကားေျပာရေအာင္ "

ဟာ-လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အနားေရာက္ေနပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၿပီး မီးခလုတ္ပါ တန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ ထူးဆန္းတာက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္စိတ္ရွိမေနဘူး။ ဒီအသံက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရင္းႏွီးေနလို႕မ်ားလား။ အခန္းထဲက မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိႈးတဲ့လူကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္တယ္။

" ဟာ-အစ္ကို "

ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဘယ္သူလဲမွတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး အဆိုေတာ္။ ကိုငွက္လို႕ လူေတြေခၚၾကတဲ့ ဂီတပညာရွင္ေလ။ သူ.........။ ထူးအိမ္သင္.......။

" အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာတယ္။ ၀မ္းသာလိုက္တာ အစ္ကိုရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွမ္းေျပာလိုက္ဦးမယ္ "

" ညီေလး-အစ္ကို အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ ညီေလးနဲ႕ စကားေျပာခ်င္လို႕။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အစ္ကို ဂစ္တာခဏတီးမယ္ ကြာ "

" ဟာ-အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဂစ္တာရွိတယ္အစ္ကို။ ဒီမွာ တီးပါ "

ခပ္ေအးေအး အၿပံဳးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ ဆံႏြယ္ေကာက္ေကာက္ေလးေတြက နားထင္ကေန ဦးေခါင္းေနာက္ဆီကုိ တိုး၀င္သြားတာ၊ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ထူထူရဲ႕ ေအာက္က ေတာက္ပတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ သြယ္ဆင္းလာတဲ့ ပါးရိုးက တစ္ဆင့္ ခၽြန္ထက္သြားတဲ့ ေမးရိုး၊ သြယ္လ်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြရဲ႕ ဂစ္တာေပၚက လႈပ္ခတ္ကစားမႈ။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လႊာ မခ်ဘဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။

သံစဥ္တစ္စက စၿပီးေျပးလႊား ထြက္ေပၚလာတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ မေမာပန္းဘဲ စိတ္ေတြက လန္းဆန္းေနပံုပါ။ မ်က္၀န္းေတြက ပိုၿပီး ေတာက္ပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို....။

"နာရီသံေတြဆူညံလြန္းေန....ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္တယ္အခ်စ္ေရ......လုိခ်င္ပါတယ္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ....တို႕ေတြ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေနာက္ဆံုးလား........"

ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းအစကို ကိုငွက္ရဲ႕ အင္ထရိုေနာက္မွာ ကပ္လုိက္ၿပီး ဆိုလိုက္တယ္။ ကိုငွက္က နာရီသံေတြ ဆူညံလြန္းေန တဲ့။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒီညမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ သီခ်င္းကို သတိရေနခဲ့ေသးတာ။ ကိုငွက္ စလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္တယ္အခ်စ္ေရ ကို ဆက္ၿပီး စီးေမ်ာလိုက္ပါရင္း ဆိုျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လက္ခတ္၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ သီခ်င္း။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခုန္ျခင္းေတြက ၁၉၈၇-၈၈ ခုႏွစ္မ်ားဆီကို ျပန္ေရာက္သြားေလရဲ႕။

"ယံုၾကည္တာေတြ အားလံုး စြန္႕လႊတ္ခဲ့ပါတယ္......တို႕အျဖစ္က ဆံုႏိုင္ဖို႕ သိပ္မလြယ္....."

ကိုငွက္ရဲ႕ ပထမဆံုး သီခ်င္းေလ။ ပထမဆံုး အေခြထဲက ပထမဆံုး အပုဒ္။ တစ္ေခြလံုး သံစဥ္ေတြ မထပ္ခဲ့တဲ့အျပင္ သံစဥ္ေတြကလည္း ထူးဆန္းလိုက္တာ။ အသစ္ေတြ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းလြန္းလွခ်ည္ရဲ႕။ ဒါမ်ဳိး အရင္က နားထဲမွာ မၾကားခဲ့မိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရင္ထဲက ျဖစ္တည္မႈ။ ကိုငွက္ သူ႕အတိတ္ကို သတိရ တမ္းတေနပံုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ကိုငွက္ရဲ႕ တီးလံုးသံေတြေနာက္မွာ သီခ်င္းေတြကို လိုက္ဆိုျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကိုငွက္က ေမာလို႕ ရပ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မရပ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုငွက္သီခ်င္း စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ၾကည့္ဆိုလို႕ရတယ္။ အားလံုးနီးပါး အလြတ္ရေနခဲ့ေတာ့ စာအုပ္လည္း သိပ္မလွန္ျဖစ္ပါဘူး။

" အစ္ကို၊ အဲဒီအေခြ စထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားမွာ ေတာ္ေတာ္စြဲတယ္ အစ္ကို "

" ဟုတ္လား။ အဲဒီအေခြထဲက ညီေလး အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းကို ေျပာျပပါလား "

"အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ အစ္ကို႕သီခ်င္းေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳက္တယ္အစ္ကို။ အႀကိဳက္ဆံုး ဆိုရင္ေတာ့ Title သီခ်င္းပဲ။ နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပဲ "

ကိုငွက္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ၿပံဳးပါတယ္။ ကိုငွက္က ေနာက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးလံုး စ၀င္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းပါ။ ' ေ၀းသြားတဲ့အခါ ' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ။

"အစ္ကိုက Jazz ကို ေတာ္ေတာ္ႏိုင္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက် မိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ Jazz ဂီတကို သီခ်င္းဖြဲ႕ႏိုင္တဲ့သူ လက္ခ်ဳိးေရလို႕ ရတယ္အစ္ကို။ လက္ေခ်ာင္း ဆယ္ေခ်ာင္းမျပည့္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ "

ကိုငွက္က တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနရင္းနဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကူးသြားပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ႏႈတ္က ဖြဖြညင္ညင္ ရြတ္သံကို ၾကားရတယ္။

" ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား......"

ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သည္းထလာတယ္။ ဒါ ကိုငွက္ရယ္၊ ကိုညီညီသြင္ရယ္၊ ကလိုမႉးရယ္ အိုေအစစ္စတူဒီယိုမွာ သီခ်င္း တစ္ေယာက္တစ္ပုဒ္စီ ေရးခဲ့ၾကတုန္းက ကိုငွက္က သံစဥ္အရင္ရၿပီး စာသားတစ္ေၾကာင္းပဲ ရတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ။ အဲဒီစာသားက အခုကိုငွက္ ဆိုလိုက္တဲ့ ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား ဆိုတဲ့ စာသား။ တစ္လေလာက္ေနမွ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး ၿပီးသြားခဲ့တာလို႕ သိရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီသီခ်င္းကို လိုက္မဆိုျဖစ္ဘူး။ စိတ္ထဲက လိုက္ၿပီး ညည္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေတြးေတြက ကိုငွက္ သီခ်င္းမွာ ျဖန္႕က်က္ထားတယ္။

" ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလံုးသား.........ရွင္သန္ေစသူ တန္ခိုးရွင္.......အခမ္းနားဆံုးေသာ သက္ရွိကဗ်ာ.....ဧရာ၀တီ...."

အားေကာင္းလိုက္တဲ့ စာသားေတြ။ ကိုငွက္ခ်စ္တဲ့ ဧရာ၀တီက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ျဖတ္စီးေနေလရဲ႕။

"ပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ စစ္မက္မ်ား..........ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကရာ.......ဂႏၳ၀င္ေျမာက္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕......ကာကြယ္သူ တို႕ရဲ႕ ဓားေတြ......."

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုငွက္နဲ႕အတူ ဧရာ၀တီကို ခ်စ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚေနေလရဲ႕။ ဒီဧရာ၀တီမွာ စစ္မက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလရဲ႕။ ဒီဧရာ၀တီမွာ သူရဲေကာင္းေတြ ေမြးခဲ့ဖူးေလရဲ႕။ ဒီဧရာ၀တီမွာ..........။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နင့္စြာနဲ႕ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး.......ငါတို႕ရဲ႕ ၀ိဥာဥ္........လို႕ ကိုငွက္နဲ႕ ဆက္ခါ ဆက္ခါ လုိက္ဆိုေနမိေတာ့တယ္။

" အစ္ကို ေမာရင္ခဏ နားပါလား "

ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းအဆံုးမွာ ကိုငွက္ကို ေျပာၾကည့္တယ္။ ေခါင္းခါျပတယ္။ အႏုပညာမွာ စ်ာန္၀င္ေနရင္ ဘယ္ဟာမွ ရပ္လို႕မရ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာေတြဟာ အားေကာင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခံစားတဲ့ အႏုပညာဟာ ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ညရဲ႕လြတ္လပ္ျခင္းေအာက္မွာ အႏုပညာကို ခံစားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတားဘူး။ ကိုငွက္ လြတ္လပ္စြာ ခံစားႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

"ကိုယ့္ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ေန႕တုိင္း......အားငယ္ထိတ္လန္႕စြာ ပုန္းေအာင္းေန တစ္ေယာက္တည္း..."

သက္ၿငိမ္။ ကိုငွက္ အသံထည့္ခဲ့တဲ့ လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကား။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ကိုငွက္ျမင္ၿပီး ဒီသီခ်င္းဆိုဖို႕ အာရံုရသြားဟန္ တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဆးလိပ္တိုေတာ့ မရွိဘူး။ စာရြက္အပိုင္းအစေတြ ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေရးတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက ခံစားလို႕ရရင္ သီခ်င္းေရးတယ္။ ကိုငွက္ရဲ႕ သက္ၿငိမ္ အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာတယ္။

" ညီေလး အခန္းကလည္း အစ္ကို႕လိုပဲ။ အစ္ကို အဲဒါေၾကာင့္ သက္ၿငိမ္ကို ဆိုျဖစ္တာ"

" ကၽြန္ေတာ္တို႕က အႏုပညာ ဖန္တီးရတာခ်င္း တူလို႕ ျဖစ္မွာေပါ့ အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္က တိတ္ဆိတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ ဖန္တီးရတာ ပိုႀကိဳက္တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ "

" အစ္ကို နားလည္တယ္ကြ။ ညီေလးလည္း သီခ်င္းေရးလား "

" ဟား......ဟား......။ အစ္ကိုရာ။ အထင္မႀကီးပါနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ဂစ္တာဆို Chord Theory ေလာက္သာ သိတာ။ အစ္ကို႕လုိ ပဲပင္ေပါက္ Notes ေတြဖတ္တတ္တဲ့ အဆင့္မဟုတ္ဘူး။ ဂီတကို ဖန္တီးသူမဟုတ္ပါဘူး အစ္ကို။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကာ္ပီေလးေတြ နမူနာေပးရင္ ေရးၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အာရံုရရင္ Own Tune လို႕ေျပာတဲ့ သံစဥ္ေလးဘာေလး ရွာၿပီး ေရးရတာမ်ဳိး ေရးၾကည့္တယ္။ သူမ်ားေတြ ေျပာသလိုေပါ့။ Round Chord ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ အစ္ကိုနဲ႕ ကိုညီညီသြင္တို႕လို Jazz ေတြ ေရးတတ္တဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာ အဆင့္ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ လက္ကြက္ေတြေတာင္ Chord ႀကီးေတြေတာင္ မကိုင္ႏိုင္လို႕ ဒီအတိုင္း ဂစ္တာတီးတတ္ရင္ ေတာ္ၿပီဆိုတဲ့ အဆင့္ေလာက္နဲ႕ ရပ္ေနတဲ့ေကာင္ပါ "

" အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ႀကိဳးစားပါ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ဒါနဲ႕ စားပြဲေပၚက စာရြက္ေတြက..."

ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္ စားပြဲေပၚက စာရြက္ေတြ ျမင္ၿပီး ေမးပါတယ္။

" အဲဒါကေတာ့ ကဗ်ာစာရြက္ေတြ အစ္ကို "

" ဪ-ညီေလးလည္း အႏုပညာသမားပဲကိုး "

ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီလို ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း အေနရခက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာႀကီးမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ခံစားရတာေတြကို ခ်ေရးသူ တစ္ေယာက္ မွ်သာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ သိေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြကိုေတာ့ ခ်ျပျဖစ္ေနတယ္။

" ညီေလး ရင္ထဲမွာ ခံစားမႈ တစ္ခုဟာ ကဗ်ာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သီခ်င္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဟုတ္လား "

" ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ စာတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အားလံုး ျဖစ္ႏိုင္တယ္ "

" အစ္ကိုတို႕က အႏုပညာကို ခံစားရသလို ဖန္တီးပစ္တာကြ။ ေ၀ဒနာေပၚလာတိုင္း အႏုပညာေတြ ျဖစ္ ကုန္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ညီေလးလည္း အႏုပညာသမားပဲေပါ့ "

ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ႏူးမိသလို ခံစားရတယ္။ ကိုငွက္နဲ႕ အႏုပညာ ျမစ္ထဲစီးၿပီး ကူးခတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ရွင္သန္ခြင့္ရရံုကလြဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ေငြေၾကးဆိုတာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာဘ၊ေဒါသေတြရဲ႕အေ၀းမွာ အႏုပညာ ဖန္တီးခြင့္ေတြ ရခ်င္တယ္။ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းမွာ ဘယ္ဟာက အႏွစ္သာရလဲလို႕ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အႏုပညာ ဖန္တီးခြင့္ ရေနျခင္းက အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးပဲလို႕ ေျပာမယ္။ ကိုငွက္ကေရာ..........။ ေမးစရာေတာင္ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။

" ညီေလး အခုေရးထားတာ ဘာရွိလဲ "

ကၽြန္ေတာ္က ေမးစရာမလိုဘူးလို႕ ေတြးေနတုန္း ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေနၿပီ။

" ရွိတယ္ အစ္ကို။ အစ္ကို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ "

" ဖတ္ၾကည့္လို႕ ရမလား "

" ဟာ-သိပ္ရတာေပါ့ အစ္ကို။ အစ္ကို ဖတ္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ပိုေတာင္ ေပ်ာ္ဦးမွာ "

ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာစာရြက္ကို ကိုငွက္လက္ထဲ လွမ္းထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုငွက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္ေနတယ္။ စာရြက္ရဲ႕ ထိပ္ကေန ေအာက္ေျခအထိ အသံမထြက္ဘူး။ တိတ္တိတ္ေလး ဖတ္ေနတယ္။ အဆိုေတာ္ ေတးေရးဆရာ၊ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အသံတိတ္ခံစားမႈ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေတာင္ မရႉမိခ်င္ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို တိတ္ဆိတ္ေပးထားတယ္။ အာရံုေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကဗ်ာကို ဖန္တီးသူ။ ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာကို ခံစားသူ ျဖစ္ေနၿပီ။

ကိုငွက္က ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို စာရြက္ကို ျပန္ထည့္ေပးတယ္။ ဘာမွ် မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားမွာ ဘာမွ် ေျပာစရာမလိုဘူးလို႕ထင္တယ္။

" အႏုပညာ အားေကာင္းရင္ လူေသလည္း နာမည္က်န္ခဲ့တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အစ္ကို။ အဲဒီအေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာပါ။ အႏုပညာသမားေတြဟာ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အႏုပညာေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး ဖန္ဆင္းေနဦးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။ လူေသေပမယ့္ အႏုပညာ ပစၥည္းေတြကေတာ့ က်န္ခဲ့ေသးတာပဲေလ "

" ၾကယ္ေတြစံုၿပီလား..........ဗင္းဆင့္အနားကို လာၾကတယ္.......မ်က္စိကေန ငါၾကားတယ္"

ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ ကိုငွက္က သူ႕ရဲ႕ 'အရင္အတိုင္း' အေခြထဲက ၀င္းမင္းေထြး ေရးထားတဲ့ 'ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးတမ္းခ်င္း' ကို အားရပါးရ ဆိုခ်လိုက္တာ.........။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ လူေသၿပီးမွ အႏုပညာအားေကာင္းခဲ့တဲ့ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး။ ဒါေတြကို ဆက္စပ္ေတြးရင္း ကိုငွက္က အႏုပညာ အၿမဲရွင္သန္ေနသူပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း သီခ်င္း လိုက္နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။

" ေလာေလာဆယ္ ညီေလးနားေထာင္ျဖစ္ရင္း အစ္ကို႕သီခ်င္းေတြထဲက ဘယ္သီခ်င္းကို ႀကိဳက္လဲ "

ကိုငွက္က သူဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြထက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူနဲ႕ ခံစားမႈခ်င္း နီးစပ္တဲ့ သီခ်င္းကို ပိုဆိုခ်င္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္ဆိုလို႕ ရေနတာကိုး။

" တစ္ပုဒ္မဟုတ္ဘူး အစ္ကို။ ႏွစ္ပုဒ္။ ပထမတစ္ပုဒ္က 'အိပ္မက္ထဲက ရထားႀကီး' ဆိုတဲ့ သီခ်င္း။ ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီး၊ အရြယ္ရဲ႕ ခံစားမႈ၊ အဲဒါေတြက အဲဒီအထဲမွာ ပါတယ္အစ္ကို "

" ညီေလးက အရြယ္ ျဖည္းျဖည္းရလာၿပီကိုး။ အဲဒါ အရြယ္က ေပးတဲ့သီခ်င္းေလ "

" စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ရက္၊ ခုနစ္လဖြား။ အစ္ကိုနဲ႕ ေမြးေန႕တူေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕တိုင္းမွာ အစ္ကို႕ေမြးေန႕ရွိတယ္ဆိုၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ တစ္ပုဒ္ အၿမဲခ်ေရးျဖစ္တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး"

" ဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ ညီေလး ႀကိဳက္တဲ့ ေနာက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က......"

" လမ္းေပ်ာက္တဲ့သား "

"ဪ" ဆိုၿပီး ကိုငွက္ ေခတၱၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုးအေ၀းကို ၾကည့္သလိုမ်ဳိး ခပ္ေတြေတြေလး ေငးေနတယ္။

" ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္ကို႕လိုပဲ အေမကို သိပ္တြယ္တာတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အခက္ အခဲေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ လူေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္နာတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခြင့္လႊတ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ေနေန ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္လို ခံစားရတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းနားေထာင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ အရမ္းခံစားရရင္ မ်က္ရည္ေတြ ပါးေပၚကို စီးက်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုမိလား၊ မငိုမိဘူးလား မသိဘူး "

ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုးမွာ ကိုငွက္က တီးလံုးတစ္ခုကို အစျပဳလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ကေနတိုးတုိးဖြဖြ စေရရြတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ 'လမ္းေပ်ာက္တဲ့သား' ကို ကိုငွက္ စေနပါၿပီ။

" လူရယ္ေခၚစဥ္ အဆံုးအစ မရွိတဲ့ လမ္းေပၚ အေျခခ်ရင္း......မရည္ရြယ္တာေတြ ျဖစ္တတ္မွန္းလည္း မသိႏိုင္ခဲ့ဘူး အေမ....."

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုငွက္က ခံစားသူ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။ သူ႕မ်က္၀န္းေတြ ရီေ၀ေနေလရဲ႕။ ကိုငွက္ကလည္း အေမတြယ္တာသူ တစ္ေယာက္ပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိုငွက္ လမ္းမေပ်ာက္ခဲ့ပါဘူး။ လမ္းေပ်ာက္ခါနီး ကိုငွက္အေမက ေငြေတြထုတ္ေပးလိုက္တာ ကိုငွက္ရဲ႕ နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား အေခြစထြက္လာတာပဲေလ။

" ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီေနာ္ကြ ညီေလး "

ကၽြန္ေတာ္ နာရီၾကည့္လိုက္တယ္။ ခုန ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနတဲ့ အသံက အခု ရပ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ.......။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နာရီမရွိဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အႏုပညာကို ခံစားမယ္။ ေဆြးေႏြးမယ္။ နာရီမလိုဘူးေလ။ ရာသီလည္း မလိုဘူး။ အႏုပညာဟာ အႏုပညာပဲေပါ့။

" အစ္ကို နားခ်င္ၿပီလား "

" နားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ညီေလး။ အစ္ကို ျပန္ေတာ့မွာ "

ဟုတ္သားပဲ။ ကိုငွက္ ေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီပဲ။

" အစ္ကို ေနာက္ထပ္လာဦးမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေနမယ္။ အစ္ကိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုရေသးတဲ့ သီခ်င္းေတြ ထပ္ဆိုမယ္ေလ။ ဂီတနဲ႕ ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း ထပ္ေျပာရေအာင္ အစ္ကိုရာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီလို ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႕လည္း အစ္ကို႕ ပရိသတ္ေတြပါ "

ကိုငွက္ အေ၀းကို ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မေျဖပါဘူး။ ဂစ္တာကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ျပန္ေပးတယ္။

" အစ္ကို႕သီခ်င္းေတြ ညီေလးတို႕ ရေနတာပဲကြာ။ အစ္ကို ရွိသလိုေပါ့ "

" ဒါေတာ့ ဒါေပါ့အစ္ကိုရာ။ အေမ့အိမ္ လိုသီခ်င္းမ်ဳိးကို အစ္ကို စင္ေပၚမွာဆိုတာ နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္ "

ကိုငွက္ က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာ လြန္မ်ား သြားလားလို႕ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

" အႏုပညာဆိုတာ လူေသလည္း က်န္ေနခဲ့တယ္လို႕ ညီေလးပဲ ခုန ေျပာတယ္ေလ။ အေမ့အိမ္က ညီေလးတို႕နဲ႕ တစ္သားတည္း ရွိေနၿပီပဲ "

" ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ အေမ့အိမ္ က ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူရွိတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေတြမွာ အၿမဲသာေနတယ္ အစ္ကို။ မဟာ၀ီရ အို-ဗုဒၶကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဦးထိပ္ထက္မွာ အၿမဲရွိတယ္အစ္ကို။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆိုတဲ့ စာသားေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ အၿမဲရွိေနမွာပါ အစ္ကို "

ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုးမွာ ကိုငွက္က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း ေနရာကထတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တံခါးကို အသာအယာ ဖြင့္ေပးၿပီး အိမ္အျပင္ အေရာက္လိုက္ပို႕ေပးၿပီး မ်က္လံုးက မထင္မွတ္ဘဲ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္မိတယ္။ ၾကည့္ပါဦး........ၾကယ္ေတြ စံုေနလိုက္တာ.......။

ကိုငွက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ကိုငွက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည သီခ်င္းေလး ဆိုျပခ်င္ေနေသးတာလို႕ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုငွက္ကို ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညမွာ သူ႕သီခ်င္းေတြကို ျပန္ဆိုျပခ်င္ပါေသးတယ္။

" ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့ အစ္ကိုရာ " လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုငွက္ ေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ၀ရန္တာမွာ ရပ္ရင္း ျမဴႏွင္းမရွိတဲ့ အရပ္ကေန စိတ္ထဲမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ရွိသေယာင္ ခံစားေနမိတယ္။ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့က ေျပး၀င္လာျပန္ေရာ......။

"ႏႈတ္မဆက္ခင္ ရုတ္တရက္ပင္ထြက္သြား.........အိုး.........တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ......."

ၾကည့္ပါဦး။ ဟုိး ခပ္လွမ္းလွမ္းက လြင့္လာတဲ့ ကိုငွက္အသံေလ။ ကိုငွက္ တျခားတစ္ေနရာမွာ သီခ်င္းဆိုေနျပန္ၿပီ။ အခုပဲ ရုတ္တရက္ ထြက္သြားၿပီးမွ............။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကို ျပန္၀င္ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲမယ္အလုပ္ ကိုငွက္ဖတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို ျမင္ၿပီး တစ္ေခါက္ေလာက္ ႏႈတ္က ျပန္ရြတ္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အသံထြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ခံစားတာပါ။ ရယ္ရသားပဲ။ အဆိုေတာ္က ကဗ်ာကို အသံတိတ္ဖတ္ခဲ့ၿပီး ကဗ်ာေရးသူကေတာ့ သူ႕ကဗ်ာကို ႏႈတ္က ရြတ္ဖတ္တယ္တဲ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ကို ျပန္ၾကားေစခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး နားေထာင္ခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာကို အေ၀းေရာက္သြားတဲ့ ကိုငွက္ ျပန္ၾကားေစခ်င္တာပါ။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္း တီးတိုးရြတ္မိေတာ့တယ္။

မ်က္လံုးေလးေတြ မွိတ္သြားတာ
သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။

ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ပိတ္သြားတာ
သူႏႈတ္ဆိတ္ထားတာပါ။

ခႏၶာကိုယ္ ၿငိမ္သက္သြားတာ
သူအိပ္မက္ေတြနဲ႕ အေတြးနယ္ခဲ်႕ေနတာပါ။

ႏွလံုးနဲ႕ ေသြးလွည့္ပတ္မႈရပ္သြားတာ
သူ အဆံုးမဲ့ သီခ်င္းေတြ ဟိုးအေ၀းမွာ ထပ္ေရးေနတာပါ။

အသိအျမင္ ၀င္သက္ထြက္သက္ တန္႕သြားတာ
သူ႔ ၀ိဥာဥ္ ရွင္လ်က္ဆက္လ်က္ ဂီတသစ္ေတြ ဖန္တီးဖို႕ ခရီးဆန္႕တာပါ။

ဘယ္သူေျပာလဲ သူေသတယ္လို႕
လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ သူ႕ကိုေတြ႕ေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းထဲမွာ သူ႕အေၾကာင္း ရွိေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ခႏၶာထဲမွာ သူ႕အေတြးေတြ စီးေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ သူ႕သီခ်င္းေတြ ခိုေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ၀င္သက္ထြက္သက္မွာ သူ႕ဂီတကို ၿငိေနတယ္။

အေမအေၾကာင္းေျပာရင္ သူရွိမယ္
ဧရာ၀တီ အေၾကာင္းေျပာရင္ သူရွိမယ္
ဂီတအေၾကာင္း ေျပာရင္ သူရွိမယ္။

တကယ္ေတာ့ သူေသတာမဟုတ္
ဒုကၡခ်ည္တိုင္ ငုတ္ကလြတ္ေျမာက္
ေကာင္းကင္ အမိုးေအာက္မွာ ထိုးထြက္ပ်ံသန္း
ငွက္တို႕ရဲ႕ လမ္းလို အေႏွာင္အတင္း ကင္းမဲ့လို႕
ဂီတသစ္နဲ႕ သီခ်င္းေတြဖြဲ႕ဖို႕ေလ
ေလာကရဲ႕ ဟို႕တစ္ေနရာမွာ သူရွိေနမွာ။

ေသခ်ာတယ္
ေျမကမၻာရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ
ေ၀ဒနာေတြကို သံစဥ္ဖန္တီး
ေန႕နဲ႕ညဆိုတာ ဂီတခရီးအတြက္လို႕ ထင္ခဲ့သူ
လူတကာရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ လတ္ဆတ္ေနဖို႕
ဗီဇ သူ႕မွာရွိေပမယ့္ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားခဲ့သည့္တိုင္
ဂီတအႏုပညာကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း
လူေတြရဲ႕ ေသြးသားထဲကို နစ္ျမဳပ္စီးေမြ႕မယ့္ သီခ်င္းေတြ
ကမၻာေျမႀကီး ရွိေနသေရြ႕ သူအၿမဲေမြးထုတ္ဖန္ဆင္းေနလိမ့္မယ္။ ။

သားလတ္

အဲဒီကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီ ဖတ္ၿပီး ကိုငွက္ၾကားႏိုင္မလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္..........။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို ေရးၿပီး ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကို ခ်က္ခ်င္းရခဲ့တယ္။ တစ္ခုတည္းပါ။

" လြတ္ေျမာက္ျခင္း....ငွက္ "

ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာေရးၿပီး ခဏအၾကာမွာ ေနာက္ထပ္ေခါင္းစဥ္တစ္ခုက ထပ္ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာက ေခါင္းစဥ္ ႏွစ္ခုျဖစ္သြားတယ္။

" လြတ္ေျမာက္ျခင္း.......ငွက္ (သို႕မဟုတ္) ဘယ္သူေျပာလဲ......သူေသတယ္ "

ကဗ်ာစာရြက္ကို စားပြဲေပၚတင္အၿပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းေနလို႕ ခုတင္ေပၚ လွဲခ် လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္စဥ္မွာ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

ေနာက္ေန႕မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။

" မင္း မေန႕က အရမ္းေယာင္တယ္။ သီခ်င္းေတြလည္း ဆိုတယ္။ စကားေတြလည္း ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ေတြ မက္တယ္ထင္တယ္ "

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ၿပံဳးလို႕ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ညက ကၽြန္ေတာ္ ကိုငွက္နဲ႕ စကားေတြေျပာ၊ သီခ်င္းေတြ ဆိုျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္သူမွ် မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလို႕လဲ ဘယ္သူမွ် ယံုမွာမွ မဟုတ္တာ။ ေျပာမိရင္ေတာင္ ထူးအိမ္သင္က ေသၿပီပဲ လို႕ ေျပာၾကမွာ။

အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာျဖစ္မွာက " ဘယ္သူေျပာလဲ......သူေသတယ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေတြ လာေျပာရင္ ကိုငွက္ မေသဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္။ လူေတြရဲ႕ နားမွာ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းကို ၾကားေနေသးတာ၊ ဂစ္တာ၀ိုင္းေတြမွာ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းရွိေနေသးတာ သူေသတာတဲ့လား။ တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ လြတ္ေျမာက္သြားတာပါ။ ေျပာရရင္ ငွက္တစ္ေကာင္ လြတ္ေျမာက္သြားတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ရင္း ေယာင္ၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆို၊ စကားေတြ ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ညက ဘယ္ေန႕လဲလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၄ ရက္၊ ဂ လ၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္။ ကိုငွက္ဆံုးတာ ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႕ေလ။

သူ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕တိုင္းမွာေတာ့ လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ ရွာေဖြေတြ႕ႏိုင္ မယ္လို႕ ထင္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ် မေသတဲ့ အႏုပညာရွင္တစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ လြမ္းဆြတ္ေနမိၾကဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲေလ။ ။

သားလတ္
၁၅း၅၂ နာရီ
၂၆.၈.၂၀၁၂

[ စာႂကြင္း-ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႕စ္ကို ေရးမယ္လို႕ စတည္တာ ကိုငွက္ဆံုးတာ ရွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ၁၄.၈.၂၀၁၂ ေန႕ကပါ။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳးစားေရးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးတစ္ခုေၾကာင့္ တည္ရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ကကုန္သြားေတာ့ အဲဒီေန႕ကို ေက်ာ္သြားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကပိေနျပန္တာရယ္၊ အာရံုမရရင္ မေရးခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္တာနဲ႕ ဒီေန႕မွပဲ လက္စသတ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကိုငွက္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ ကိုငွက္ႏွစ္ပတ္ လည္ေန႕ကို ေက်ာ္ၿပီးမွ တင္ျဖစ္တဲ့ ပို႕စ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုငွက္ အမွတ္တရအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးၿပီးႏိုင္ခဲ့လို႕ ဖတ္တဲ့သူ ရင္ထဲကို တစ္စံုတစ္ခု ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ]


Sunday, August 12, 2012

" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၃ )


+ တစ္ခါတစ္ခါ လူေတြႏွင့္ စကားေျပာရသည္က ပညာေတြ တစ္ေလွႀကီးရသည္ဟုထင္မိသည္။ သူတို႕၏ မနာလိုမႈ၊ သူတို႕၏ ဖိႏိွပ္ခ်င္မႈ၊ သူတို႕၏ ကိုယ္ခ်င္းမစာမႈမ်ဳိးကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ဖုန္းေျပာရင္းႏွင့္ပင္ ေလ့လာမိလိုက္သည့္အခါမ်ဳိးရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဇနီးသည္ကိုေတာင္ လူတခ်ဳိ႕၏ စိတ္ဓာတ္ကို သင္ယူတတ္ဖို႕ ေျပာျပထားမိသည္။ လူဆိုသည္က ကိုယ္ကသာ အၿမဲအသာစီးရခ်င္ေနသူမ်ားဟု ထင္၏။ အတၱဟုဆိုရေလမည္လား မသိ။ ကိုယ့္အတၱႏွင့္ကိုယ္ဆို အေၾကာင္းမဟုတ္။ သူမ်ားကို သြားသြား ထိေနသည္ကေတာ့ လူေတာထဲမွာ မသင့္ေတာ္လွ။ ထိုလိုလူေတြ မ်ားလာလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ စက္ဆုပ္ဖို႕ေကာင္းေပေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕ကို လႊတ္ထားေပးရင္း ကိုယ့္ဘာသာ သင္ယူမိသည္။ ဘ၀က စင္ကာပူတစ္ေနရာ တည္းႏွင့္ ၿပီးတာမဟုတ္။ သည္လိုၿပီးၾကေၾကးဆိုလည္း အေကာင္းသား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုသို႕ေသာ သူမ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ၿပံဳးေနတတ္သည္။ သူတို႕က စကားလံုး အႀကီးႀကီးမ်ားလည္း သံုးတတ္သည့္အခါ ပို၍ ရယ္ခ်င္စရာသာ ေကာင္းေတာ့၏။ ကိုယ္ေအာင္ျမင္ေနသည့္အခါ ကမၻာၾကားေအာင္ေအာ္၍ ကိုယ္က်ရံႈးသည့္အခါ တံုးေအာက္ကဖားလိုေတာ့ မလုပ္ေၾကး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေပးပါသည္။ အၿမဲတမ္းကမၻာၾကားေအာင္ ေအာ္ႏိုင္ပါေစဟု။ ထပ္ေဆာင္းရလွ်င္ အတၱ ကင္းစြာျဖင့္သာ ေအာ္ႏိုင္ပါေစဟု။ အဘယ့္ေၾကာင့္ထိုသို႕ဆိုရသနည္းဆိုလွ်င္ စင္ကာပူဆိုသည္က ၿပိဳင္ကြင္းေသးေသးေလးဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ထင္ေသာေၾကာင့္ပင္။( ဧၿပီလ ၁၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+ သူမ်ားေတြက ၂ က်ပ္ဖိုးေပးၿပီး အသားကုန္ Talk ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့ ၾကားရလား.....ၾကားရလား ေအာ္ရတာနဲ႕ ေမ်ာ့ ေနၿပီ။ ကိုယ့္ဆီက ဖုန္းလိုင္းေတြ ေျပာပါတယ္။ ( ဧၿပီလ ၁၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+ သည္အပတ္ထဲမွာ သႀကၤန္မိုးကို ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ရက္မွာ တျခားျမန္မာကား တစ္ကားကိုၾကည့္သည္။ ခံစားမႈကမတူ။ သႀကၤန္မိုးလို ကားမ်ဳိးက ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ ၿပီးသြားမွာကို စိုးေနရသည္။ ဒါရိုက္တာက ေမာင္တင္ဦး။ ေနာက္ၾကည့္သည့္ ျမန္မာကားက ဒါရိုက္တာေမာင္မ်ဳိးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္)။ သူ႕ကိုလည္း သည္ဘက္ေခတ္ ကားေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ၾကည့္ေနေသာျမန္မာကား၏ တစ္ေနရာမွာ မင္းသားက စကားေမ့ေနသည္ကို သူကေဘးက ခ်ေပးေနေသာ အသံႀကီး ပါလာေသာအခါ ၾကည့္ရသည္က နင္သြားသည္။ သည္ေတာ့ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္သည္။ စီနီယာႏွင့္ ဂ်ဴနီယာ ကြာတာေတြေတာ့ ရွိေသးသည္ဟု။ ေမာင္တင္ဦးေကာင္းသည္ကို လက္ခံေသာ္လည္း ဘဘဦးသုခ ကားေတြကို သည္ေန႕အထိ မေမ့ႏိုင္ျခင္းကလည္း ဒါပဲျဖစ္မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိေတာ့သည္။ (ဧၿပီလ ၁၄ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+ ဘူကုန္းမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္မွာ ယခုပေရာဂ်က္သည္ ဒုတိယေျမာက္ျဖစ္သည္။ ပထမပေရာဂ်က္မွာ ဘူကုန္းကၽြန္း ဘယ္ေလာက္ပူသလဲ သိခဲ့ရ၏။ Jurong Island ထက္ကို ပိုပူသည္။Jurong Island က မိုးမ်ားသေလာက္ ဘူကုန္းက မိုးမရြာ။ ရြာခဲသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဘူကုန္းမွာ မိုးေခါင္တာၾကားဖူးၿပီဟု ေမၿမိဳ႕မိုး သီခ်င္းကို ေျပာင္းဆိုရေလမည္။ စင္ကာပူဘက္ (သူတို႕အေခၚ Main Land)ကေတာ့ မိုးအေကာင္းဆံုး။ သစ္ရိပ္ေပါသည္ကိုး။ မေန႕က စေနမွာ အလုပ္နားၿပီး သည္ေန႕တနဂၤေႏြမွာ အလုပ္သြားဆင္း ခဲ့ရေတာ့ အလုပ္သမားေလးေတြက မေန႕ကေန႕ခင္းမွာ မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာသည္တဲ့။ သူတို႕ေပ်ာ္ၾကေလမည္ ဟုေတြးမိ၏။ မိုးရြာမွ နားရသည္ကိုး။ ကိုယ္ေတာင္အိမ္မွာေနရင္း မိုးသည္းတာ သေဘာက်ခဲ့ေသးသည္။ သည္ေန႕ ကိုယ္ဆင္းရသည့္အလွည့္မွာ မိုးရြာမလားေမွ်ာ္ခဲ့ေသး၏။ ပူလြန္း၍ ကိုယ္လည္းနားခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ မိုးကမရြာ။ေရွးလူႀကီးမ်ားက ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာလို႕ဆိုၾကသည္။ ကံဆိုးခ်င္ဆိုး မိုးရြာလွ်င္ၿပီးေရာဟု ဆိုခ်င္ပါလ်က္ မိုးကမရြာ။ မိုးမရြာ၍ မနားရေသာအခါ ကိုယ့္ကံမေကာင္းဟု ထင္မိျပန္၏။ ေရွးလူႀကီးမ်ား စကားႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ကန္႕လန္႕ႏိုင္ေလသည္။ ကိုယ့္ကံကေကာင္းလြန္း၍ပဲ မိုးကမရြာသလိုလို။ သို႕ေသာ္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ မေကာင္း။ ေနပူထဲမွာ လုပ္ေနေသာ အလုပ္သမားေလးေတြကို လႊတ္မထားတတ္၍ လိုက္ၾကည့္မိျပန္၏။ တစ္ေနကုန္ ကိုယ္ပါပင္ပန္းေတာ့သည္။ ကံဆိုး၍ မိုးလိုက္ရြာေသးသည္ ဆိုလွ်င္ မိုးမရြာလည္း ဘာလို႕ ကံမေကာင္းတာလဲ ဟုေရွးလူႀကီးမ်ားကို ေစာဒကတက္ခ်င္ေသးသည္။ ( ဧၿပီ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+ ဒီလိုညမွာ Happy New Year လို႕ေစာင့္ၿပီးေအာ္တဲ့ ျမန္မာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမွာပါလိမ့္......။ ( ဧၿပီလ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ သႀကၤန္အတက္ေန႕)

+ သည္ေန႕ အလုပ္ကအျပန္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ စလံုးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က Civil Defence ၀တ္စံုကေလးႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေတြ႕သည္။ သူ႕ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္ေတာ္ေတာ္ငယ္၍ ဪ-သူတို႕ႏိုင္ငံသားမ်ား မထမ္းမေနရ တာ၀န္ကို ယူရ၍ ထမ္းရေသာ္လည္း ငယ္ပါေသးလားဟုေတြးသည္။ မႏိုင္၀န္ ထမ္းေနရသည္ဟု ထင္မိသည္။ သည္လိုထင္ေနရင္းမွာပင္ သူ႕ေနာက္က ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ေနေသာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုလည္း ျပန္သတိထားမိလိုက္၏။ သူမ်ားသာ ေျပာေနတာ။ ကိုယ့္အိတ္ထဲမွာလည္း အလုပ္က ယူနီေဖာင္းႏွင့္။ အိတ္က ခပ္ေလးေလး။ ၿပီးေတာ့ ထမ္းထားရေသာတာ၀န္မ်ား။ ဘ၀အတြက္က်န္ေနေသးေသာ အလုပ္တာ၀န္မ်ား။ မိသားစု အတြက္၊ ဘာအတြက္၊ ညာအတြက္။ ေနာက္ဆံုးျပန္ခ်ဳံလိုက္သည့္အခါ စလံုးေလးထမ္းထားရသည့္ တာ၀န္က မျဖစ္မေနဟု ဆိုေသာေၾကာင့္သာ ထမ္းေနရၿပီး ကိုယ္က်ေတာ့ ဘယ္သူမွ မျဖစ္မေနဟု မေျပာဘဲႏွင့္ကို ကိုယ့္ဘာသာ မျဖစ္မေန ထမ္းေနရေသာအခါ အရြယ္၊ တာ၀န္ဆိုသည္မွာ ယူသင့္ယူထိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ ယူကိုယူရမည္ဟု နားလည္ရင္း စလံုးေလးကို သနားေနရာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ျပန္သနားေနမိေတာ့သည္။ ( ေမလ ၄ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)

ဆူးသစ္
၁၉း၃၆ နာရီ
၁၂.၈.၂၀၁၂

Thursday, August 9, 2012

" မိုးရယ္၊ ၀ါဆိုရယ္၊ အလြမ္းရယ္၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရယ္ "


ဩဂုတ္လထဲက တစ္ရက္မွာ စင္ကာပူက ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ကြက္ထဲမွာ မိုးေတြ ညိဳ႕တက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေန႕ခင္းလည္းက်ေရာ မိုးက မရြာဘဲ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ မိုးက ဇူလိုင္လထဲမွာ သည္းႀကီးမည္းႀကီး တစ္ခါႏွစ္ခါ ရြာလိုက္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ စင္ကာပူထံုးစံ ေနကျပန္ပူ ပါေတာ့တယ္။ မိုးကိုေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ အလုပ္ထဲက လူေတြအတြက္ေတာ့ အားေလ်ာ့စရာပါ။

ကၽြန္ေတာ္က ဒီမိုးက ဘာမိုးလဲ မသိဘူး။ မရြာဘဲ မည္းလာၿပီး လစ္ေျပးၿပီဆိုေတာ့ အလုပ္ထဲက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ခင္တဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္က အဲဒါ သမုဒယ ၀ါဆိုမိုးေလ ဆိုၿပီး ေနာက္ပါတယ္။ အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾကတာေပါ့။ သူေျပာတာ ဗညားဟန္ဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္ ဆိုထားတဲ့ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းကိုး။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ျမန္မာျပည္က မိုးနဲ႕ ၀ါဆိုလကို သတိရသြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္နဲ႕ ဖုန္းေျပာတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ကို ဖုန္းေခၚရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ မိုးသံေတြၾကားေနရတယ္။ ဒီႏွစ္ မိုးေကာင္းတယ္လို႕ အားလံုးေျပာၾကတယ္။ ေရေတြလည္း လွ်ံေနၿပီကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမိုးကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ ဟိုးတုန္းက မိုးေတြရြာၿပီဆို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္မယ္။ ေသာက္မယ္။ စာဖတ္မယ္။ စာေရးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕က ေျမာင္းမွာ မိုးေရေတြစီးေနတာကို ေငးမယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ါဆိုလမွာ ေမြးတာ။ ဒါေၾကာင့္မ်ား ၀ါဆိုလ မိုးေရေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ႏူးေနမိ တာမ်ားလား။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ကရြတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေရေတြႀကီးလို႕ သေျပသီးမွည့္ ေကာက္စို႕ကြယ္ ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ဖ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ေရာက္လာတတ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိေန၊ရေနတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။ အဲဒီသီခ်င္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားကို အလိုလို ေရာက္လာတတ္တယ္။

မိုးအံု႕ရင္၊ သစ္ရြက္ေလးေတြ ၿငိမ္ေနရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သတိရေနမိတယ္။ ပုန္းညက္ပန္းေတြလည္း ပြင့္ေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ေငြေရာင္အဆင္းရွိတဲ့ မိုးစက္မႈန္ေတြ က်ဲျဖန္႕ေတာ့မွာေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခန္း ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အိမ္ေရွ႕က ခေရပင္မွာ မိုးခိုဖို႕ ေရာက္လာၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ သူတို႕ မိုးခိုရင္း စကားေတြ ဖြဲ႕ေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးဆို ခေရပင္ ေျခရင္းမွာ စကားေျပာဖူးခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြလည္း ဒီလို ရာသီမ်ဳိးကို သတိရေနေတာ့မွာ။

ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ ရွစ္ရပ္ရွစ္ခြင္ မိုးရိပ္ေတြ ဆင္လာမယ္။ မိုးေတြ ၿခိမ္းလာမယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးေတြ ရြာလာမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ခ်စ္သူကို သတိရေနမိမယ္။ ျပဴတင္းေပါက္က ေငးေနရင္းမွာပဲ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ မ်က္ႏွာကိုလာစဥ္မယ္။ မိုးစက္ေလးေတြရဲ႕ အထိအေတြ႕။ ႏူးညံ့ေနမယ္။ ဒါ ေအးျမတဲ့ မိုးေလ။ ဒါေပမဲ့ မိုးစက္ေလးေတြ ငိုတာလား။ ခ်စ္သူကိုလြမ္းတဲ့သူက ငိုတာလား။ ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ။

တံစက္ၿမိတ္မွာ သစ္ခြပန္းေတြ ပြင့္ၿပီ။ မိုးနဲ႕အတူ ေငြစံပယ္ေတြလည္း လန္းလာၿပီ။ သစ္ခြေတြ ပန္ခဲ့သူကို သတိရတယ္။ စံပယ္ရံုေတြေဘးကေန တစ္ေယာက္ေသာသူကို သတိရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၀ါဆိုရယ္၊ မိုးရယ္၊ အလြမ္းရယ္ အားလံုး အခ်ဳိးညီညီနဲ႕ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနမလားဘဲ။

ဒီလိုခံစားမႈေတြကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ သြားျမင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။ သီခ်င္းေလးက ျမန္မာ ဆန္တယ္။ ေရးသူကလည္း ႏုိင္ျမန္မာ တဲ့။ ဆိုသူက မိုးသက္တင္။ မူရင္းက သူတစ္ေယာက္တည္း ဆိုတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မိုးသက္တင္ႏွင့္ ေငြၾကယ္ပြင့္တို႕ ဆံုစည္းရာ ဆိုတဲ့ အေခြမွာ ေဟမာေန၀င္းနဲ႕ ျပန္တြဲ ဆိုထားပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုးေတြရြာေနတဲ့ ဒီရာသီ၊ ၿပီးေတာ့ ၀ါဆို၊ ၿပီးေတာ့ မိုးရာသီအတြက္ အၿမဲ ရွိေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ အဲဒီသီခ်င္းေလးကလည္း အၿမဲ ခိုနားေနေလရဲ႕။ ခံစားၾကည့္ပါဦး။

သားလတ္
၁၂း၂၃ နာရီ
၉.၈.၂၀၁၂

Sunday, August 5, 2012

" ရင္ထဲထိတဲ့ အႏုပညာ "


ၿပီးခဲ့တဲ့ ဩဂုတ္လ ၃ ရက္ေန႕ ညေနမွာ လုပ္ကြက္ကျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ညီအစ္ကိုလို ေနခဲ့တဲ့ ညီေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ Message ၀င္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရံဖန္ရံခါ ကိစၥႀကီးငယ္ရွိမွ SMS လွမ္းပို႕၊ ဖုန္းေခၚနဲ႕ ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ သူ႕SMS က ဘာလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားမိတာပါပဲ။ သူက စင္ကာပူနဲ႕ အင္ဒိုနီးရွားကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသူဆိုေတာ့ သူအားမွ ကၽြန္ေတာ့္ဆီဆက္သြယ္တာ။ ဘာအေရးႀကီးကိစၥမ်ားရွိလဲ ဆိုၿပီး ယူနီေဖာင္းလဲရင္းနဲ႕ကို သူ႕ Message ကို ဖတ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သူေရးထားတာက ဒီလိုပါ။

" ကိုႀကီး၊ သဇင္မဂၢဇင္းမွာပါတဲ႕ ကိုႀကီးရဲ႕ ' ကၽြန္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အိပ္မက္ ' ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာဟာ Jurong Island မွာ ကိုႀကီးေလာက္ မၾကာေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာရံုကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္သလို ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့သတိတရ ျဖစ္ေစပါတယ္။ အခုေတာ့ လူေတြဟာ ကၽြန္းေပၚမွာလုပ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ခံစားနားလည္ ေနေလာက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သားနဲ႕သမီးကို ဖတ္ၿပီး ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး ငိုေတာ့မတတ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု သူတို႕တစ္ေတြဟာ စင္ကာပူက ကၽြန္းေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ဘ၀ကို နားလည္ သေဘာေပါက္သြားၾကတယ္ေလ။

အားေပးေနပါတယ္ ကိုႀကီး "

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူ႕ရဲ႕ Message ကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ကိုယ့္ကဗ်ာကို သူတို႕ဖတ္မိလို႕ ၾကည္ႏူးတယ္ဆိုတဲ့စိတ္ထက္ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ Message ကို သူတို႕ ရသြားတယ္ဆိုတာရယ္၊ သူတင္မဟုတ္၊ သူ႕ကေလးေတြပါ ကဗ်ာအေပၚမွာ နစ္၀င္ခံစားသြားတယ္ဆိုတာ သိရလို႕ပါ။

အႏုပညာဖန္တီးသူတို႕ရဲ႕ ထံုးစံ၊ သူမ်ားက ကိုယ္ဖန္တီးထားတာကို ျပန္ေျပာရင္ ကိုယ္လည္း တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္မိပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာက ဒီလိုပါ။

"ကၽြန္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္"

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္အေမ
' စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ
ေထာင္က်တာနဲ႕ အတူတူပါ ' တဲ့
'ေထာင္ေတာင္ ရိုးရိုးေထာင္မဟုတ္
အလုပ္ၾကမ္းနဲ႕ ေထာင္က်တာ' တဲ့ အေမ။

အဲဒီစကားကို ထပ္ေလာင္း
သားကေပါင္းၿပီးေတာင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္
စင္ကာပူအလုပ္ဆိုတာ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႕ေထာင္သာမဟုတ္
ကံဆိုးရင္ ကၽြန္းပါက်
ဒုကၡလွလွ ေရာက္တာပါအေမ။

Jurong Island တဲ့
သူတို႕ေျပာတဲ့ကၽြန္း
လူလုပ္လို႕ထြန္းလာတာေလ
အဲဒီမွာ သားဘ၀ရွိပါတယ္ အေမ။

ကြင္းျပင္ထီးတည္း
စက္ယႏၱရားႀကီးေတြ မျမင္ခ်င္အဆံုး
အရိပ္မရွိ မီးလိုပူလို႕ ဟဲလ္မက္သံုးေတာင္
ေနေလာင္ခံရတဲ့ မ်က္ႏွာ
Safety မ်က္မွန္နဲ႕ ဟဲလ္မက္ေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာသာ ကြက္ၿပီးျဖဴလို႕
မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ညိဳမည္းစြဲ
အဲဒါ-ကၽြန္းေပၚက သားဘ၀ နည္းနည္းပါ အေမ။

မိုးရြာရင္ ရြာတဲ့အခ်ိန္နား
လွ်ပ္စီးလက္ရင္ အလံတင္လို႕ အလံတင္ခ်ိန္နား
ဒီလိုနဲ႕ အလံတင္ခ်ိန္၊ မိုးရြာခ်ိန္ေလးေမွ်ာ္ရင္း
အျပင္မွာ မိုးမရြာ၊ လွ်ပ္မလက္၊ အလံမတင္
ကိုယ့္မာနအလံ ကိုယ့္ဘာသာတင္ရင္း
ရင္ထဲမွာပဲ မိုးရြာ၊ လွ်ပ္အစင္းစင္းလက္လို႕
ေနပူထဲ ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြ နည္းမွမနည္းဘဲ အေမ။

တကယ္ေတာ့ အေမရယ္......
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္းေပ်ာ္မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္းသားတစ္ေယာက္ပါ။

မေပ်ာ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္သလိုေနရတဲ့ ေနရာ
မခ်စ္ေပမယ့္ ခ်စ္သလိုေနရတဲ့ေနရာ
ကၽြန္းသာသာ ျဖစ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕
သူ႕ေဘးမွာ ကၽြန္းေတြက ဟိုတစ္စို႕ ဒီတစ္စို႕
အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံစံုက သားတို႕လို လူတခ်ဳိ႕ အလုပ္လာလုပ္ၾက
ဒါေပမဲ့....
အဲဒီၿမိဳ႕က ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး အေမ။

Can or Can not ႏွစ္လံုးတတ္ရင္
လုပ္ႏိုင္တာ မလုပ္ႏိုင္တာ အကုန္ျပတ္တဲ့ၿမိဳ႕.....
Already ေတာင္မဟုတ္ Ready လို႕ ၿဖီးရင္
လုပ္ထားသမွ် အကုန္ၿပီးတဲ့ၿမိဳ႕....
How are you? လို႕ ေမးရင္ Fine လို႕မေျဖ
Good လို႕ ေျဖတဲ့ဲၿမိဳ႕........
အေခ်ာင္ခိုတဲ့သူကို အလီဘာဘာလို႕ သံုးတဲ့ၿမိဳ႕......
ဘာလုပ္လုပ္ Queue ရတဲ့ၿမိဳ႕.....
Queue သာ Queue တယ္
သူတို႕ခ်င္း Neglect လုပ္တဲ့ၿမိဳ႕........
ေရႊေတြရဲ႕'လား'နဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ ' Lah '
ဘယ္လားက ေစာတယ္မသိေပမယ့္
စကားေျပာရင္း လားခ်င္ရင္ လားတဲ့ၿမိဳ႕......
စည္းကမ္းရွိမလိုလိုနဲ႕
စည္းကမး္ ရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕......
အလုပ္တကယ္ႀကိဳးစားသေယာင္နဲ႕
အလီဘာဘာေတြ မ်ားတဲ့ၿမိဳ႕.......
ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေတြ
အားလံုးနီးပါး မ်က္မွန္တပ္တဲ့ၿမိဳ႕......
ျခေသၤ့ကို ငါးခႏၶာေပါင္းထားတဲ့ ကိုယ္လံုးနဲ႕အရုပ္ေတြ ေပါတဲ့ၿမိဳ႕.....
အဲဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ပင္လယ္လမ္းကို ျဖတ္သန္း
ကၽြန္းေျမမွာ သားလမ္းသလားခဲ့တာ ေန႕စဥ္လိုေပါ့ အေမ။

ေငြေစ်းဘယ္ေလာက္ေပါက္လဲ အက်အတက္ညွိရတာနဲ႕
သိၾကားမင္း အက်အတက္လည္း မသိ
သႀကၤန္ကို ရင္မွာ မၿငိႏိုင္
အိမ္ကို ေငြပို႕ဖို႕ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ငိုင္ေတြေမာ
ဒါေပမဲ့...
သားက- ထိုင္ေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး အေမ။

ေခၽြးေတြက နဖူးကေန က်ခ်င္ရာက်
မိုးမလင္းခင္က စတဲ့ဘ၀
မိုးခ်ဳပ္ေတာင္နားဖို႕ မက်ိန္းေသတဲ့ဘ၀
ၾကယ္သီးျပဳတ္ကို အပ္နဲ႕ခ်ဳပ္ရင္ အေမ့ကို သတိရ
ေနပူထဲမွာ လမ္းေတြေလွ်ာက္ရင္ အေဖ့ကို တမ္းတ
စံုတြဲေတြေတြ႕ရင္ ခ်စ္သူကို လြမ္းရ
ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္ရင္ ညီအစ္ကိုေတြကို ေမ့မရ
မိုးေတြသည္းရင္ ျမန္မာျပည္ကို မွန္းဆ
ဒီလိုနဲ႕ ဘ၀ဘ၀ဆိုတာကို ႀကိတ္မွိတ္ျဖတ္သန္း
ကၽြန္းသားတစ္ေယာက္ လြမ္းခန္းက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေပါ့ အေမ။

' အိပ္မက္ထဲက ရထားႀကီး ' ဆိုတဲ့
ကိုငွက္ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အၿမဲနားေထာင္
( ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းထဲကလို)
ကေလးဘ၀ကို ျမင္ေယာင္ရင္း မဆံုးတဲ့ခရီး
ဘယ္အခ်ိန္ၿပီးမွန္းမသိတဲ့ ဘ၀ကို အေတြးခက္
ဒီလိုနဲ႕........
ေခၽြးစက္မ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ျခင္း၊ မေပ်ာ္ျခင္း မရွိတဲ့
ခရီးသြားရဲ႕ ေန႕ညမ်ားစြာ
တစ္လတစ္လထြက္လာတဲ့ လစာၾကားမွာ ရွင္သန္
မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ ဒီကၽြန္းသားတစ္ေယာက္ေတာ့
ကၽြန္းကလြတ္ေျမာက္ေရးကို ေမွ်ာ္မက္ရင္း
အိပ္မက္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနပါဦးမယ္ အေမရယ္။ ။

သားလတ္
၁၈.၆.၂၀၀၉

( စင္ကာပူႏိုင္ငံထုတ္ သဇင္မဂၢဇင္း၊၂၀၁၂ ဧၿပီလ တြင္ ေဖာ္ျပခံရေသာ ကဗ်ာ ျဖစ္ပါသည္။ )


ကၽြန္ေတာ္တို႕ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ လူေတြက ေငြရတာပဲ ျမင္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူဆိုရင္ တုိက္ႀကီးေတြ၊ အေဆာက္အအံု လွလွေတြပဲ ျမင္ေနေတာ့တာ။ ဘ၀ေတြ ဘယ္လို ရုန္းကန္ေနၾကတယ္ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ေျပာတာနားေထာင္ရရင္ အားရင္ သြားပါလား စင္ကာပူကို ဆုိတာခ်ည္းပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ အခုခ်ျပထားတာ စင္ကာပူဆိုၿပီး စင္ကာပူရဲ႕ ပတ္လည္က ကၽြန္းေတြမွာလုပ္ေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ပါ။ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ပညာတတ္ေတြပါ အဲဒီမွာ ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႕လည္း အတူတူပါပဲ။ ေငြဆိုတာ တစ္ခုကို ရဖို႕ ရုန္းကန္ေနၾကတာပါ။ ေငြရတာ နည္းတဲ့သူနဲ႕ မ်ားတဲ့သူ၊ အဲဒါပဲ ကြာတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ကၽြန္းေတြကို တခ်ဳိ႕ စလံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြဆို သိေတာင္မသိပါဘူး။ နာမည္ကိုေတာင္ မၾကားဖူးတာပါ။ သူတို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ Main Land လို႕ေခၚတဲ့ စင္ကာပူၿမိဳ႕၊ စင္ကာပူကၽြန္းေပၚမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာကိုး။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ ကၽြန္းေတြကေတာ့ သစ္ရိပ္နည္းပါတယ္။ Project စရင္ သဲကြင္းခ်ည္း ထီးတည္းပါ။ ေနက Main Land နဲ႕ ကြာပါတယ္။ ပင္လယ္နားကပ္ေနေတာ့ ေရေငြ႕ရိုက္ပါတယ္။ ပူလြန္းေတာ့ အသားေတြက တင္းတိပ္ေတြလို ၾကာရင္ မည္းတက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္းေပၚမွာလုပ္ရင္ မ်က္ႏွာတို႕၊ ဘာတို႕ ကာတဲ့ အ၀တ္ေတြ၊ ဘာေတြ ေဆာင္ရပါတယ္။

ကၽြန္းေပၚကို သြားရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ မနက္ဆိုလည္း သူမ်ားထက္ေစာထရတာ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ကေတာ့ မိုးဟာ တကယ့္ကယ္တင္ရွင္ပါ။ လွ်ပ္စီးလက္ရင္ နားရပါတယ္။ အလံအနီေရာင္ တင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာေျပာမေျပာေျပာ၊ အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မိုးရြာခ်ိန္၊ အလံတင္ခ်ိန္ ေမွ်ာ္ပါတယ္။ နားရတာကိုး။ မိုးမရြာ၊ လွ်ပ္စီးမလက္ေတာ့လည္း ေငြရဖို႕လုပ္ရဦးမယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႕၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္မာနေလး ကိုယ့္ဘာသာ ရိုက္သြင္းၿပီး ငါကြ ရွာထားဆိုၿပီး လုပ္ေနရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္၊ က်န္တဲ့လူေတြ အတြက္ကိုး။

ဒီကဗ်ာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေပးခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြရဲ႕ တျခားႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အေနအထား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနာက္မွာ ရွိေနသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ စရိုက္ေတြကို သိေစခ်င္မႈ၊ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရင္ထဲမွာ အိမ္ကို ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနရလဲ ဆိုတာေတြ စံုေနတာပါပဲ။

ဒီကဗ်ာကို စေရးေတာ့ ျမန္မာျပည္က မဂၢဇင္းတုိက္ တစ္တိုက္ကို ပို႕ဖို႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူကလူေတြကို ပိုခံစားေစခ်င္တာေၾကာင့္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕လည္း ခံစားခ်က္ခ်င္း တူမယ္ထင္လို႕ရယ္ စင္ကာပူမွာပဲ ထုတ္တဲ့ သဇင္မဂၢဇင္းကိုပဲ ပို႕ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရပါတယ္။ စာမူခ မေပးပါဘူး။ မဂၢဇင္းႏွစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာနဲ႕ စာေပေလာကထဲ စေရာက္ခဲ့သူဆိုေတာ့ အဲဒါေတြက အပရိကပါ။

အခု ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို တကယ္ခံစားလို႕ ရတဲ့ လူမ်ဳိးဆီက အသံကို ျပန္ၾကားရတာက စာမူခ ေဒၚလာေပါင္း မ်ားစြာ ရတာလို အဖိုးတန္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီး တန္ဖိုးရွိတာက အဲဒီညီေလး သူ႕သားသမီးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ရွင္းျပခဲ့တာပါ။ ၾကည့္ပါဦး။ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ ႏူးည့ံတဲ့ ႏွလံုးသားမွာ သူ႕အေဖလို စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ခံစားနားလည္တတ္သြားပါၿပီ။ သူတို႕က ဒီမွာ ပညာသင္ေနတာကိုး။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သူတို႕ဒီမွာ ႀကီးျပင္းလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ တစ္ေနရာမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏုိင္ငံအတြက္ အက်ဳိးမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းမယ့္အလုပ္ေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ေနရာမွာ သူတို႕ႏွလံုးသားေတြ လန္းဆန္းရွင္သန္ရင္း အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခားဆိုတိုင္း သူတို႕ရင္ထဲမွာ အထင္မႀကီးမိဖို႕ သူတို႕သိတတ္မယ္လို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ သူတို႕ ဒီမွာပညာသင္ေနတာ သူတို႕အတြက္ဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အဲဒါ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ ပဲလို႕ သူတို႕ သိလာလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္မိတယ္။

ဒီကဗ်ာကေနတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ႏိုင္ငံျခားမွာ ထြက္အလုပ္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံ ထိထိမိမိ မတိုးတက္ေသးလို႕ ဒီလုိလုပ္ေနရပါလား ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႕ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္မွာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္လာလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပးႏိုင္တဲ့ အႏုပညာစြမ္းအားနဲ႕ လူေတြကို ေပးဆပ္ေနခ်င္ေသးတယ္။ မေသခင္ အထိေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ တင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ' ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္သံုးဖြား ' ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါ။

အဲဒီကဗ်ာကို ပို႕စ္တင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂါ ဆရာ၀န္ ကိုဟန္ၾကည္က သူစာသင္ေပးေနတဲ့ ကေလးေတြကို အဲဒီကဗ်ာကို ရြတ္ျပတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္လာေရးသြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရး တာ၀န္ကို ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းျခင္းပါတဲ့။ သူတာ၀န္ေက်သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာ ဖန္တီးသူပါ။ သူတို႕က ခံစားသူပါ။ ဖန္တီးသူရဲ႕ အႏုပညာပစၥည္းကို ခံစားတန္ဖိုးထားတတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အႏုပညာ ဖန္တီးသူေတြ ဖန္တီးရက်ဳိး နပ္ၿပီေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးပါတယ္။ အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကတစ္ဆင့္ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သူတို႕ လက္ခံသင့္တဲ့ အရာေတြကို သူတို႕ကို ေျပာျပမယ့္ လူေတြကတစ္ဆင့္ ရသြားၾကမယ္လို႕။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးထားတဲ့ အႏုပညာကို တစ္ဆင့္ျပန္ေျပာေပး သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ေန မိတာပါပဲ။

ရင္ထဲမွာ ခံစားထိမိလာတဲ့အခါ အႏုပညာဟာ အလိုလုိ ျဖစ္တည္လာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခံစားမယ့္သူေတြကို မွ်ေ၀ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကို ထိထိမိမိ ၀င္လာတဲ့ ခံစားမႈေတြရွိတိုင္း အားလံုးကို အႏုပညာ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီ အႏုပညာေတြကို ခံစားသူေတြ ကလည္း ထိထိမိမိ ခံစားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္မိတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕က တစ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္မွ်ေ၀တဲ့အခါ ပိုလို႕ေတာင္ ၾကည္ႏူးရပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ ခံစားရင္းနဲ႕ မွ်ေ၀ေပးတဲ့အခါ လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲကို ထိုးေဖာက္ၿပီး အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ ေကာင္းတဲ့ဘက္ကို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ရသြားရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားထင္ျမင္ေနမိေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။ ။

ဆူးသစ္
၁၃း၂၉ နာရီ
၅.၈.၂၀၁၂

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...