Friday, July 26, 2013

" ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ " ( ၂၀ )



ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ားကို " ကၽြန္ေတာ္ တို႕သည္ " ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ အတြဲလိုက္ ေရးလာသည္မွာ အမွတ္စဥ္ ( ၁၉ ) သို႕ တိုင္ခဲ့ၿပီး ဆက္၍မေရးသည္မွာ ႏွစ္ေပါက္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အာရံုမရသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႕ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ လံုး၀မမွတ္မိေတာ့သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းပင္။

ကၽြန္ေတာ္ ယခုစာစုမ်ားကို ေရးစဥ္မွာ ဦးေႏွာက္က မွတ္မိသမွ် ေရးျခင္းျဖစ္ေသာ္ျငား ကဗ်ာမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ စာအုပ္မွ ျပန္ကူးယူ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဗ်ာမ်ားမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္ သန္းခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို တခ်ဳိ႕တစ္၀က္ ျပန္ အမွတ္ရ မိေစပါသည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာမေရးျဖစ္ခဲ့ဘဲ မွတ္မိေနေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိေနပါသည္။ ယခုစာစုတြင္ ထိုအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စတုတၳႏွစ္ကထင္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအတန္းတင္ စာေမးပြဲၿပီးေသာေန႕က ရွစ္မိုင္မွာ ခင္ရာမင္ရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စားေသာက္ဆိုင္သြားထိုင္ပါသည္။ အားလံုး ေျခာက္ေယာက္၊ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ေသာက္သူက ေသာက္၊ စားသူက စားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အစားသာ စားပါသည္။ အေသာက္သမား မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေသာက္လွ်င္လည္း ထို၀ိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ ရွစ္မိုင္မွာ စားေသာက္ၿပီး မည္သည့္ေနရာသြားမည္နည္း ဆိုသည္ကို ဆံုးျဖတ္ၾကသည့္အခါ  အားလံုး အင္းလ်ားကန္သြားရန္ သေဘာတူၾကပါသည္။ သြားမည္ဆိုေသာအခါ လိုင္းကားစီးရေပမည္။ ထိုစဥ္က ရွစ္မိုင္မွ အင္းလ်ားကန္သို႕ ဟိုင္းလပ္ကားမ်ားလည္း ဆြဲပါသည္။ နံပါတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သည္လိုႏွင့္ ကားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ထံုးစံ ကားခဘယ္သူေပးမလဲ ဆိုသည္ကို Random ႏွိပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရႈံး၍ ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ရပါသည္။ သည္သို႕ျဖင့္ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစမွာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို ေရာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ နည္းနည္း အရွိန္ရစျပဳလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ထိုင္သည္။ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကန္ေဘာင္ေပၚ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚမွာ လွဲခ်၍ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ကာ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။

အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာေတာ့ ေနရာက ထရန္ျပင္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကန္ေဘာင္က အထမွာ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ၿပီး သူတို႕ကလည္း သူတို႕မွာပါလာေသာ လက္က်န္အရက္ ပုလင္းမ်ားကို ေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မသယ္ႏိုင္ေတာ့။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲမွာ ထည့္၍ သူတို႕ေသာက္ရန္ သယ္ေပးေလသည္။

ထို႕ေနာက္ ဘယ္ဆက္သြားမွာလဲဟု တိုင္ပင္ၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၏ ပထမႏွစ္မွသည္ စတုတၳႏွစ္အထိ အေဆာင္မ်ားရွိရာ သမိုင္း၀င္းထဲသို႕သြားရန္ ျပင္ေလသည္။ ထိုအစီ အစဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စာေမးပြဲၿပီး၍ ညဘက္ အေဆာင္မွာ လူစံုေနေလာက္ၿပီ။ သူတို႕ကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္သည္။ တခ်ဳိ႕နယ္ျပန္ရမွာ မဟုတ္လား။

သည္လိုႏွင့္ ကန္ေဘာင္မွသည္ လွည္းတန္းသို႕ လမ္းေလွ်ာက္၍ ေျခာက္မိုင္ခြဲဘက္ ကားစီးရန္ လိုင္းကားေစာင့္ေတာ့ လိုင္းကားကမလာ။ ၾကားကားတစ္စီး ေရာက္လာသည္။ ၾကားကားသာဆိုသည္။ ဘတ္စ္ကားပံုစံ မဟုတ္။ တီအီကားႀကီး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ေအဂ်ီတီအိုင္ မိုင္းနင္း သမား၏ ေရႊစီမံကိန္း လုပ္ကြက္ထဲက ၀န္ထမ္းႀကိဳပို႕ကားမ်ဳိးႀကီး။ တကယ့္ အႀကီးႀကီးမွ အႀကီးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း အေပ်ာ္ႏွင့္ အရွိန္ကရေန၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ တီအီးကားႀကီး စီးၿပီး ညဘက္မွာ သြားခ်င္ရာ သြားရမွာျဖစ္၍ ေဟးဟုေအာ္ကာ ကားေပၚသို႕ ဖက္တက္ၾကေလသည္။

ထို႕ေနာက္ သမိုင္း၀င္းသို႕ သြားရန္ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္သည့္အခါ ဆင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ သမိုင္း၀င္းမ်ားရွိရာဘက္ကို သြားသည့္လမ္းမွာ စာတိုက္ပံုးတစ္ပံုးက ပြင့္ေနသည္။ စာမ်ားက ထြက္က်ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာအိတ္မ်ားကို လိပ္စာမ်ားဖတ္ၿပီး ဒါက ဘယ္ကိုပို႕တာ၊ ဘယ္သူ႕စာ စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနာက္ၾကရင္း စာတိုက္ပံုးထဲ ျပန္ထည့္ေပးခဲ့ေလသည္။

သမိုင္း၀င္းသို႕ သြားရာလမ္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြားလာဟန္မ်ားကို ျမင္ရသလို ကားတစ္စီးကို ပ်က္ေနသည္ဟု ဆိုကာ ေရွ႕ဖံုး၊ ေနာက္ဖံုးဖြင့္လ်က္ ေရွ႕ေနာက္ ေယာက်ာ္းေလး အေစာင့္မ်ားႏွင့္ လူၾကည့္ေပးေနေသာ ကားမ်ဳိးကိုလည္း ေတြ႕ရေသးသည္။ ထိုကားကို ေစာင့္ေနသူတို႕က "စက္ျပင္ဆရာ သြားေခၚတ့ဲေကာင္ကလည္း ၾကာလိုက္တာ " ဟု ေရရြတ္ေနေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က " လုပ္မေနပါနဲ႕ကြာ၊ ဒါမ်ဳိးေတြ ရိုးေနၿပီ။ ငါတို႕လည္း ေက်ာင္းသားပါပဲ " ဟု ေျပာသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္။ ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွင္းျပသည္ကို သိရသည္မွာ ထိုအခ်ိန္က အႏွီ အင္းလ်ားေလးဟု ဆိုၾကသည့္ အာရ္စီတူးနားမွာ ညဘက္ဆို ညဥ့္ငွက္မေလးတခ်ဳိ႕ ၀ဲပ်ံေနၾက၍ အလြယ္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ မရလည္း တျခားေနရာက သြားေခၚလာၿပီး ကားပါလွ်င္ အာရ္စီတူးနားက ေမွာင္ရိပ္မ်ားသည္ အဆင္ေျပသည္ဟု သိရ၏။ မွတ္သားရေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ သမိုင္း၀င္းထဲသို႕ေရာက္ၿပီး ထိုအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္၏ညီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ရွာ၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းက မရွိ။ သို႕ေသာ္ သူ႕အခန္း၀င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ နားၾက၏။ မနားလို႕ မရ။ ျပည္လမ္းမွသည္ သမို္င္း၀င္းသို႕ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ၏။ ကန္ေဘာင္မွသည္ လွည္းတန္းသို႕လည္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ ၿပီးေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရက္ပုလင္းမ်ားလည္း ပါလာေသးရာ ေလးလည္းေလး၊ ေညာင္း လည္းေညာင္း၏။

သမိုင္း၀င္းေရာက္တုန္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ျမင္ၿပီး သေဘာက်ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေန႕ေက်ာင္းသား ( ရန္ကုန္က ေက်ာင္းတက္သူ ) ျဖစ္၍ နယ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို ေက်ာင္းေဆာင္ ေနခြင့္မရ။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕၏ အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သိပ္သိခ်င္၍ ရံဖန္ရံခါ သြားလည္ရသည္။ ထီးကိုးလက္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ စဥ့္ကူ၊ အင္းေလး၊ ပုပၸါး၊ ဇီ၀က၊ ဒူးယား စေသာ အေဆာင္မ်ားသည္ကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္ေသာ နယ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ က်င္လည္က်က္စားရာ။

သူတို႕ကိုမွီ၍ ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္မ်ားကို ေရာက္သည္။ ရံဖန္ရံခါ စာသြားက်က္သည္။ အာရ္စီတူးဘက္က ကင္တင္းန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သည္။ တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းႏွင့္ မတူသည့္ အလွအပမ်ားကို သြားၾကည့္သည္။ ( ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာလည္း အလွအပမ်ား မရွိဘူးဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စိတ္ဆိုးမည္စိုး၍ ေက်ာင္းႏွင့္ မတူသည့္ အလွအပမ်ားဟု ကၽြန္ေတာ္သံုးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ား နားလည္မည္ထင္ပါသည္။ )

သည္ေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးခ်ိန္ ညဘက္မွာ အေဆာင္ကိုေရာက္တုန္း ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ ေမးရ၊ လိုက္ၾကည့္ရႏွင့္ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းေနေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း အတန္းထဲတြင္ ရိုးရိုးေအးေအး ေနသေလာက္ ယခုအေဆာင္ညဘက္မွာ အရက္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သြား၀ယ္သူႏွင့္၊ အခန္းေသာ့ခတ္ထားသူႏွင့္၊ ဖဲရိုက္သူႏွင့္ စံုေနေအာင္ေတြ႕ရ၍ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၏ တကယ့္ေက်ာင္းသားဘ၀ အစစ္ကို ျမင္ရေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ စာသင္ခန္းမ်ား၊ စာၾကည့္တိုက္၊ လက္ေတြ႕ခန္းမ်ားၾကား ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးမွ ယခုလို စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕၏ လြတ္လပ္ေသာညရင္ခြင္မွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္ရသည္ကို ထူးကဲေသာ အရသာတစ္မ်ဳိးသဖြယ္ ခံစားရေလသည္။

ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အခန္းပိုင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္း ျပန္မလာ၍ သဇင္ေဆာင္ဘက္ သြားရန္ျပင္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕မွာ လက္က်န္အရက္မ်ားကို အျပတ္ရွင္း၍ ေရခ်ိန္လည္း နည္းနည္းေတာ့ကိုက္ေနေပၿပီ။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္ခၽြတ္ထားၿပီး ခုတင္ေပၚလွဲေနစဥ္မွာ ခုတင္ေအာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ကို ပိတ္ကန္လိုက္သည္မွာ မနည္းျပန္ရွာယူရသည္အထိ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ သို႕ေသာ္ သူတို႕သြားမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိုက္မည္ျဖစ္၍  ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၏ ပထမႏွစ္မွ စတုတၳႏွစ္အထိ မိန္းကေလးမ်ားထားရာ သဇင္ေဆာင္ဆိုသည့္ အေဆာင္ကို ေျခဦးတည္ေနေလရာ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထလိုက္ေလေတာ့သည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သဇင္ေဆာင္မွာ ၿခံစည္းရိုးျပင္ေနသည္လား၊ အေဆာင္မြမ္းမံေနသည္လား မေျပာတတ္။ အေဆာင္၀မွာ သဲပံုႀကီးက ပိတ္ေနေလသည္။ သို႕ေသာ္ တျခား သီခ်င္းဆိုေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရာကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သီခ်င္းမ်ား ၀င္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္း၏ အလွပေဂးမ်ား အေဆာင္ေပၚမွ ျပဴတစ္၊ ျပဴတစ္ျဖင့္ ကိုယ္ေရာင္ျပေနသည္ကို ေငးကာ ေပ်ာ္ခဲ့ ရေလေတာ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲမွ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွာ သဲပံုေပၚလွိမ့္ကာ၊ ပတ္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေန၍ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရယ္ေမာခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ထို႕ေနာက္ သဇင္ေဆာင္က ထြက္ကာ ရွစ္မိုင္သို႕ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၾကျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ ေလွ်ာက္သြားေနသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ စာေမးပြဲၿပီး၍ ေပ်ာ္ေနသည့္ စိတ္ကုိ လႊတ္ေပးထားျခင္းပင္။ ရွစ္မိုင္ေရာက္သည့္အခါ ညေနက စားထားသည့္ စားစရာမ်ားမွာ ဗိုက္ထဲမွာ မက်န္ေတာ့ေခ်။ အားလံုးက ဗိုက္ဆာလာေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္နီးစပ္ရာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ၀င္လိုက္စဥ္ ထိုဆိုင္မွာ ထမင္းဆိုင္ျဖစ္ေသာ္ျငား ကုလားဆိုင္ျဖစ္ေနကာ ပဲဟင္းသာ က်န္ေတာ့သည္ကို ေတြ႕ ရေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဗိုက္ကလည္းဆာ၊ တျခားဆိုင္မ်ားကလည္း သိမ္းေနၿပီျဖစ္ရာ ရရာႏွင့္သာ ဆြဲၾကေလေတာ့သည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အိပ္ရန္ေနရာကို စဥ္းစားရေတာ့၏။ အားလံုး ေျခာက္ေယာက္၊ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ ျဖစ္ေလရာ အေဆာင္လည္း မျပန္ခ်င္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲက ရွစ္မိုင္ႏွင့္ အနီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းကို ခ်က္ခ်င္းေျပးျမင္မိေလရာ ဖုန္းဆိုင္ကို သြား၍ ဖုန္းေခၚရေလ၏။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေတာ္ရွာပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခဏေစာင့္ရန္ေျပာၿပီး သူ႕ကားႏွင့္ အိမ္ကိုလာေခၚ၏။

သူ႕အိမ္မွာ ၿခံက်ယ္၊ အိမ္က်ယ္ႏွင့္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားကပင္ မိသားစု ေလး၊ ငါးစု အသာကေလး ေနလို႕ရေနရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္အတြက္ အခန္းတစ္ခန္း ကပင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ျဖစ္လို႕ေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိရင္းအုပ္စုထဲကို ေနာက္ထပ္ အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တိုးလာ၍ စကား၀ိုင္းက ရပ္မရေတာ့။ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းကလည္း ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆာေနမွန္းသိ၍ ေပါင္မုန္႕ထုပ္မ်ား ယူလာခ်ေပးသည္။ ပိုဆိုးသြားသည္က ဂစ္တာတစ္လက္ သူကယူလာေပး၍ ထိုညက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္ သြားမွန္းပင္ မသိ။

ေနာက္တစ္ေန႕ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ရန္ႀကိဳးစားစဥ္ အိမ္ၿခံ၀င္းထဲမွာ လႊတ္ထားေသာ ေခြးအႀကီးႀကီးမ်ားကိုေတြ႕၍ ေနရာကပင္ မလႈပ္ရဲ။ အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းႏိုး လာမွ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထျပန္ေလေတာ့သည္။

ထိုညကေလးက သည္ေန႕အထိ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စြဲထင္ေနတုန္း။ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက ယခု ဓာတ္ပံု အႏုပညာကို လုိက္စားေနေသာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦး။ ထိုညက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ပါေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွာ တခ်ဳိ႕က သေဘၤာလိုက္၊ တခ်ဳိ႕က စင္ကာပူမွာ၊ တခ်ဳိ႕က စင္ကာပူမွာ လုပ္ေနရာက ျမန္မာျပည္ျပန္၊ သည္လိုႏွင့္ ဘ၀ေတြ ဆက္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေအာက္မွာ လည္ပင္း ဖက္ေပါင္းရင္း ရွင္သန္ေပ်ာ္ပါးခဲ့သူမ်ား ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္ရႈပ္ေနသမွ်ကို စာေမးပြဲၿပီးတိုင္း လႊတ္ခ်ႏိုင္သမွ် လႊတ္ခ်ခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မထိခိုက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ အေပ်ာ္မ်ားကို စားသံုးသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျပင္ပက မည္သူမဆို လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ႏိုင္ခြင့္ရွိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစြဲႀကီးသူမ်ားျဖစ္ကာ သူငယ္ခ်င္းခ်စ္စိတ္ ျပင္းထန္သူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကေလသည္။         ။

ဆူးသစ္
၂၃း၂၅ နာရီ
၂၆.၇.၂၀၁၃

Saturday, July 20, 2013

" ျပာတာတာ အႏုပညာ "


ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အိမ္မွာစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ငွားဖတ္ၾကတယ္။ အမွန္က အေဖလက္ေဆာင္ရထားတဲ့ စာအုပ္ေတြရယ္၊ ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြရယ္ေၾကာင့္ အိမ္က စာအုပ္စင္က သူမ်ားျမင္ရင္ အႀကီးႀကီးမို႕ ငွားခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္ တန္ဖိုးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက လြဲရင္ က်န္တာကို ေပးဖတ္ပါတယ္။ ရွားပါးစာအုပ္ေတြကေတာ့ လံုး၀မငွားပါဘူး။ စာအုပ္ငွားသူေတြ အေၾကာင္းသိေနလို႕ပါ။ တခ်ဳိ႕က စာအုပ္ကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ တခ်ဳိ႕က ႀကိဳက္လြန္းလို႕ ျပန္ကို မေပးေတာ့တာပါ။ ထားပါေတာ့။

အဲဒီလို စာအုပ္ငွားေတာ့ သန္ရာသန္ရာ ငွားဖတ္ၾကပါတယ္။ အခ်စ္၀တၳဳကို သန္႕သန္႕ေလးဖတ္သူ ရွိသလို ကေလးအေမ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပါတာမ်ဳိးကိုမွ တမင္ေရြးဖတ္ေလ့ရွိတာကို သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒီလိုအခန္းေတြ မ်ားမ်ားေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမရဲ႕ ၀တၳဳကိုမွ ေရြးဖတ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီကတည္းက ဘာသြားသတိထားမိသလဲဆိုေတာ့ လူေတြမွာ ေရြးခ်ယ္စရာေတြရွိလို႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ သူတို႕စိတ္အခံအတိုင္း ေရြးသြားေလ့ရွိတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕လူငယ္ကေလးေတြ အညွီအေဟာက္ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမေတြကို သိေနေပမယ့္ သူတို႕ အခ်ိန္ကုန္လို႕ တကယ္ေကာင္းတဲ့စာေတြ ေရြးဖတ္တာ သိေနတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ မသိလို႕ ငွားဖတ္မိရင္ေတာင္မွ ေနာက္မဖတ္ေတာ့တာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ဒါကပဲ တကယ္ စာဖတ္သူမွာ ေရြးစရာရွိရင္ ေရြးသြားတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ စာမေရြးတတ္သူေတြ အဲဒီ အညွီအေဟာက္ေတြေတြ႕ၿပီး သေဘာက်လို႕ ဆက္တုိက္ဆက္ဖတ္သြားရင္ သူေရြးတဲ့လမ္းေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ အဲဒီကတည္းက အႏုပညာလို႕ ေျပာေျပာၿပီး စာဖတ္သူကို ျပာတာတာ အညွီအေဟာက္နဲ႕ ဆြယ္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခံစားလို႕မရခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္မတက္ခင္မွာ အေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗြီဒီယိုဆိုင္မွာ ခဏ၀င္လုပ္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ကေလးလက္ဆြဲၿပီး အျပာကား လာငွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမွားေျပာတာပါေလဆိုၿပီး တကယ့္အက္ရွင္ကား ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူျပန္လာလဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူၾကည့္ခ်င္တဲ့ကား ေပးလိုက္ေတာ့ လာမလဲေတာ့ပါဘူး။

တခ်ဳိ႕လည္း လင္မယားၾကည့္ဖို႕ ဆိုၿပီး အဲဒီလိုကားေတြ လာငွားပါတယ္။ လင္မယားကေတာ့ မထူးဆန္းတာမို႕ ငွားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက လူေတြမွာ သူတို႕ရဲ႕ ဆႏၵမီးျပင္းလာရင္ ဘာမွမသိေတာ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ အေခြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းဆိုတာကလည္း အလြယ္ရေနေလေတာ့ ဘာမွထိန္းခ်ဳပ္ေနစရာ မလိုဘူးလို႕ ေတြးပံုရပါတယ္။ တကယ္ ဆို ေယာက်ာ္းေလးေတြသာ အေခြ ငွားေနတဲ့ဆိုင္မွာ အဲဒီကားေပးပါလို႕ ေပၚတင္ေျပာငွားရဲဖို႕ ဆိုတာ ေတာ္ရံု အမ်ဳိးသမီး မလုပ္ရဲတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ဆႏၵျပင္းျပေနတဲ့အခ်ိန္ရယ္၊ သူ႕အိမ္မွာ လူမရွိတာရယ္၊ ငွားခ်င္တ့ဲအေခြကလည္း အလြယ္ရေနတာရယ္ေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းေလးေတြ မ်ားတဲ့ အေခြငွားဆိုင္မွာ ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာၿပီး အျပာကားတစ္ကားကို ငွားရဲသြားတာပါ။

ဒီေနရာမွာ အညွီအေဟာက္ စာအုပ္ငွားသူကေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးနဲ႕ ငွားသြားလို႕ ရတာကိုး။ အျပင္လူက အဲဒီစာအုပ္မ်ဳိး ဖတ္ဖူးမွသိမွာ ဆိုေတာ့ သူကေတာ့ မ်က္ႏွာမပူရေတာ့ဘူးေပါ့။ မသိလို႕ ငွားသလိုလို၊ စာအေရးေကာင္းလို႕ ငွားသလိုလုိေပါ့။ ဗြီဒီယိုအေခြက်ေတာ့ လက္ကကိုင္ျပလို႕ကို မရေတာ့တာ။ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးကို သယ္ရေတာ့တာ။

အဲဒါေတြက လြန္ခဲ့တဲ့  ၁၉၉၀ အစြန္းကာလေတြနဲ႕ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ အစြန္းကာလေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ ကဲ-အခု ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္သူေတြလက္ထဲမွာ ဟန္းဖုန္းေတြ၊ အင္တာနက္ေတြ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေနရာယူေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္သက္လံုး အျပမွာ ယဥ္ေက်းလာတဲ့ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္က တစ္စခန္းထေဖာက္လာပါတယ္။

Facebook မွာ ရွယ္ထားတဲ့ အပိုင္းအစေလးႏွစ္ပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ဗြီဒီယိုဇာတ္ကားႏွစ္ကားရဲ႕ မင္းသားမင္းသမီး ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းပဲ ဆိုပါေတာ့။ ပထမၾကည့္ရတဲ့ကားက ခ်စ္သူရည္းစားနဲ႕ နမ္းတယ္ဆိုၿပီးျပတဲ့အခန္းနဲ႕ မင္းသားကေမွာက္မွားတဲ့အခန္း ႏွစ္ခန္းကို ဒါရိုက္တာက ႀကိဳးစားရိုက္ျပထားပါတယ္။ ခ်စ္သူရည္းစားနဲ႕ နမ္းမလို လုပ္တဲ့အခန္းမွာဆို ၾကယ္သီးစျဖဳတ္တာပါ ပါပါေသးတယ္။ နမ္းတာကေတာ့ တကယ္မနမ္းပါဘူး။ နမ္းမလိုျပေတာ့ မင္းသမီးကေလး ခမ်ာ တြန္႕သြားတာေတာင္ ေတြ႕လိုက္ရပါေသးတယ္။

အဲ-မင္းသားက အထင္မွားၿပီး မင္းသမီးကေလးနဲ႕ အတူအိပ္လိုက္တဲ့ အခန္းကေတာ့ နည္းနည္းေလး အျပၾကမ္းတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးေပ်ာ္သြားတာ ျပရင္း မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီး ဆက္ဆံတာကို ရိုက္ျပတာက အဲဒီေလာက္အထိ လိုလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ေတြးသလဲဆိုေတာ့ ေရွ႕ကဒါရိုက္တာေတြလည္း ရုပ္ရွင္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဒီလိုအခန္းမ်ဳိးကို တျခားနည္းနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ျပသြားၿပီး သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိုအခန္းမ်ဳိးေတြကိုျပခ်င္ရင္ေတာင္ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး ပန္းပြင့္ေလးေၾကသြားတာ၊ ပြင့္ဖတ္ေလးျပဳတ္ က်တာ စသျဖင့္ လူနားလည္ၿပီး အႏုပညာ အဆင့္ရွိတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ျပကြက္နဲ႕ ျပသြားၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခန္းေတြ ရိုးတယ္ဆိုေတာင္ ဒီထက္ အႏုပညာဆန္တာကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပသင့္ တာပဲေလ။

အဲဒီဇာတ္ကား အဲဒီအခန္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အသံေတြထြက္လာၿပီးေတာ့ မင္းသမီးေလးနဲ႕ ဒါရိုက္တာကို အင္တာဗ်ဴးေတာ့ မင္းသမီးေလးက "ဘာျဖစ္ခ်င္လို႕ ဒါေတြကို အျပစ္တင္ေနၾကမွန္း မသိလို႔ပါ " လို႕ ဆိုထားသလို ဒါရိုက္တာကလည္း “က်ေနာ္က ပံုစံတူျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက ခြဲထြက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဖန္တီးခဲ့တာပါ။ ပရိတ္သတ္ အျမင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္မယ္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ တကယ္ကို မေကာင္းပါဘူး။ ေစတနာ အမွားပါ” လို႕ဆိုထားပါတယ္။ 

မင္းသမီးေလးက " ဒီကားက ေပါက္တယ္။ -- ကေတာ့ ဘာမွေျဖရွင္းမေနဘူး။ လိပ္ျပာသန္႕တယ္။ ဒါ႐ိုက္တာရယ္၊ မင္းသမီးရယ္၊ မင္းသားရယ္ ၃ ေယာက္တည္း ရိုက္ထားတဲ့ဇာတ္ကား မဟုတ္ဘူး။ လူအေယာက္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ရိုက္ကြင္းမွာ ရိုက္တာေလ " လို႕လည္း ဆိုထားေသးတယ္။

သူကေတာ့ သူရိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေပါက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့သေဘာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ရုပ္ရွင္မွလည္း ဒါရိုက္တာနဲ႕ မင္းသမီးႏွစ္ေယာက္တည္း မရိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိေနတာပါပဲ။ အျပင္ဘက္က ေ၀ဖန္သူေတြရဲ႕ ဆိုလိုရင္းက အဲဒါေတြ မဟုတ္တာ အသက္ငယ္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳႏုတဲ့ မင္းသမီးေလး ဘယ္သိပါ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့ ပရိသတ္က အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႕ ပရိသတ္ကို မျပသင့္တဲ့ အျပမ်ဳိးေတြ မျပေအာင္ ေျပာေနတာပါ။ မင္းသမီးေလး ေျပာသလို တစ္စံုတစ္ေယာက္က မနာလိုလို႕ ေျပာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေသခ်ာတာက အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာေတြဟာ ရုပ္ရွင္ေလာကနဲ႕ လားလားမွ် မဆိုင္တဲ့ အႏုပညာကို ခ်စ္တဲ့ စာေရးသူတစ္ဦးက ေျပာတာျဖစ္လို႕ ဒီစာကိုဖတ္မိရင္ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တာက ဘာ မနာလိုမႈမွ မရွိဘူး ဆိုတာပါပဲ။

ဒါရိုက္တာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ပံုစံတူ လမ္းေၾကာင္းက ခြဲထြက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တျခားနည္းမရွိဘူးလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္းက Ong Bak တို႕၊ Pee Mak တို႕ ဘာလို႕ ေအာင္ျမင္တာလဲ။ ရုပ္ရွင္နယ္ကလူေတြ ပိုသိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးသုခတို႕၊ ေမာင္တင္ဦးတို႕ ဘာလို႕ အကယ္ဒမီေတြရခဲ့တာလဲ။ " ဘယ္သူၿပိဳင္လို႕ လွပါေတာ့ႏိုင္ " တို႕၊ " သႀကၤန္မိုး " တို႕ ဘာျဖစ္လို႕ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ရည္က်ရတာ၊ မရိုးႏိုင္တာ စတဲ့ ခံစားမႈေတြ ရေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ခြဲထြက္ခ်င္လို႕ ဒါမ်ဳိးျပတယ္ဆိုတာကေတာ့ လက္မခံႏိုင္စရာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက မသိနားမလည္တဲ့ မင္းသမီးကေလးလည္း ကိုယ္ျပခ်င္တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ အႏုပညာဆိုတာ အဲဒါမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္က စိတ္သန္႕တာ၊ မသန္႕တာနဲ႕ အႏုပညာကို ဖန္တီးတာ ျပည္သူ လက္ခံ၊မခံနဲ႕က ဘာမွ် မဆိုင္ပါဘူး။ သတ္သတ္စီပါ။ ကိုယ္ကစိတ္သန္႕ ပါတယ္ဆိုၿပီး ေပါက္ကရေတြ လာျပေနလို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အခ်ိန္ကုန္လို႕ ၾကည့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္က စကားေျပာပါလိမ့္မယ္။ 

ဒါရိုက္တာကလညး္ အႏုပညာကို ေဖာ္ျပခ်င္ရင္၊ ခြဲထြက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ နည္းေလးရွာပါလို႕ ေျပာပါရေစ။ နမ္းျပမွ၊ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းကို ၾကမ္းျပမွ ဆိုတာေတြက အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဟိုအျပာကားရိုက္တ့ဲ လူေတြသာ လုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေလာက္သာ ရွိတာပါ။ ေဟာလီး၀ုဒ္က ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ပါတာကို ေထာက္ျပခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ အေမရိကား မဟုတ္လို႕ ဥာဏ္ကေလးနဲ႕ စဥ္းစားေစခ်င္တာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႕အတြက္က လူေရွ႕သူေရွ႕ နမ္းတယ္ဆိုတာ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္ ကိစၥထက္ေတာင္ ေပါ့ပါးလြန္းပါတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေဖာ္ရခၽြတ္ရတယ္ဆိုတာကို အိမ္မွာ ေရခ်ဳိး တာေလာက္ ထင္ၾကတာပါ။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာက ယဥ္ေက်းမႈကို ေတာ္ေတာ္ေလး တန္ဖိုးထားတဲ့လူမ်ဳိး၊ ဘာသာကို ကိုင္းရႈိင္းတဲ့ လူမ်ဳိး ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ ငါရိုက္သမွ် ၾကည့္မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႕ေတာ့ မရိုက္ေစခ်င္ပါဘူး။

ေနာက္တစ္ကားကေတာ့ ပထမကားထက္ ပိုဆိုးတဲ့ကားလို႕ ေျပာပါရေစ။ မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးက အျပန္အလွန္ ေစာင္ေအာက္တိုးလိုက္၊ (တိုးတာမွ ေအာက္ပိုင္းကို ေခါင္းနဲ႕ တိုးေနတာ)၊ အေပၚ ဗလာက်င္းျဖစ္ေနတဲ့ မင္းသားရဲ႕ ရင္ခြင္ေပၚမွာ ပြတ္သီးပြတ္သတ္လုပ္လိုက္၊ မ်က္ႏွာေတြက်ေတာ့ ၿပီတီတီနဲ႕ အဲဒီအခန္းကို စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ အဲဒီတျခား မင္းသမီးကေလး တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ " အဲဒီလို အခန္းမ်ဳိးေတြကို မၾကည့္ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံျခား ကားေတြလည္း မၾကည့္နဲ႕ေလ " ဆိုၿပီး ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားတဲ့ စကားမ်ဳိး မီဒီယာေရွ႕မွာ ထြက္က်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈကို လုိခ်င္တဲ့ ငယ္ရြယ္သူေတြမွာ အမွန္နဲ႕ အမွားကို မကြဲျပားပါလားလို႕လည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။ 

သူ႕ဘာသာ လင္ခန္း၊မယားခန္း ( ေျခေခ်ာင္းေတြ ေကြးတက္တာေတြအထိ အေသးစိတ္ရိုက္ျပထားတဲ့ အခန္း) မ်ဳိး သရုပ္ေဆာင္ရင္ ပရိသတ္ထဲ ေပါက္ၿပီလို႕ ထင္ေနတဲ့ ကေလးအေတြးမ်ဳိး ရွိတဲ့သူက ရွိေနရံုမက ဒါမ်ဳိး မျပသင့္ဘူး ေျပာတဲ့ ပရိသတ္ကိုေတာင္ ဒါမ်ဳိး မၾကည့္ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကားလည္း မၾကည့္နဲ႕ ဆိုၿပီး ေစာ္ကားသူေတြ ရွိလာတာကေတာ့  သရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ သူ႕ေအာင္ျမင္မႈ ဘယ္ေလာက္ တာရွည္မလဲဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကံၾကမၼာ ကို ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းေနသလိုပါပဲ။ 

ခက္တာက ဒီဘက္ေခတ္ကလည္း Lotion လူးၿပီး အြန္လိုင္းေပၚေရာက္တာ ပိုေအာင္ျမင္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနေလေတာ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကို ခန္႕မွန္းရခက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဟာအမွန္၊ ဘယ္ဟာ အမွားဆိုတာကို လူ႕ယဥ္ေက်းမႈေပတံက တုိင္းျပၿပီးသားျဖစ္လို႕ အခုလည္း လူေတြၾကားမွာ အဲဒီရုပ္ရွင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆူဆူညံညံ က်န္ေနခဲ့တာပါပဲ။

စာေရးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေလာကက အေၾကာင္းကို ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ အထိ ေျပာေနရသလဲဆိုေတာ့ အခုလတ္တေလာ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနတဲ့ နည္းပညာေကာလိပ္ တစ္ခုက ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား အတြဲတစ္တြဲ စာသင္ခန္းအလြတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံျခား ရုပ္ရွင္ေတြထဲက အတုိင္း စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ ခ်စ္ရည္လူးတဲ့ သတင္းကို ၾကားရ၊ ျမင္ရလို႕ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္တုန္းက တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ အေဆာင္မွာ ဖဲေတြရိုက္ၾက၊ အရက္ေသာက္ၾက၊ အတန္းထဲမွာ Random လို႕ေခၚတဲ့ ဂဏန္းသံုးလံုးေပါင္းရလဒ္နဲ႕ အႏိုင္အရံႈးဆံုးျဖတ္တာ မ်ဳိးကို ေလာင္းကစားလုပ္ၾကနဲ႕ ေနလာလိုက္ၾကတာ။ ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္လို႕ ေျပာရမယ့္ သူတို႕ကေလးေတြ လက္ထက္က်မွ ေရွ႕က ေနာင္ေတာ္ေတြ၊ အစ္မေတာ္ေတြထက္ ပိုဆိုးလို႕ လြတ္ေနတဲ့ စာသင္ခန္းကို တည္းခိုခန္းနဲ႕ မွားၿပီး ခ်စ္ရည္လူးၾကတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ ေနာက္တက္လာမယ့္ အင္ဂ်င္နီယာ မ်ဳိးဆက္သစ္ ဆိုတာေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို အရာေတြက ပံ့ပိုးေပးေနသလဲလို႕လည္း အေတြး ၀င္ေနမိပါတယ္။

အခုေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ရသလို သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြဘက္ကလည္း သူတို႕ေက်ာင္းကို မေကာင္းေျပာခ်င္ သူေတြကို သည္းမခံႏိုင္သူေတြ ရွိလာခဲ့ၾကပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္မျမင္ဘဲ ေခတ္ကိုသာ အျပစ္တင္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီဘက္ေခတ္မွာ နည္းပညာေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ မ်ားလာသလို တန္ဖိုးနည္းတာ၊ မ်ားတာပဲ ကြာၿပီး အားလံုးနည္းပါး သံုးႏိုင္လာတဲ့အခါ ဘယ္သူဘာလုပ္လုပ္ အားလံုးျမင္ေနရေလေတာ့ ေကာင္း တာျမင္ရင္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ မေကာင္းတာျမင္ရင္ေတာ့ လို္က္လုပ္ဖို႕လည္း လြယ္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ေနာက္တက္လာမယ့္ လူငယ္ေတြမွာ ယူရင္ယူတတ္သလို အက်ဳိးအျပစ္ရဲ႕ သက္ေရာက္မႈအားက ပိုႀကီးလာတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီဆိုရံုနဲ႕ သူတို႕လို ေနာက္ျဖစ္လာႏို္င္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးေတြကို သန္႕စင္ပစ္လိုက္ႏို္င္ၿပီလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယူဆလို႕ မရတာေတာ့ အားလံုးသိမွာပါ။ ေခတ္ကိုက အားလံုးကို အမွားဘက္ပိုေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႕ေပးႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ 

ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒါေတြ အားလံုးရဲ႕ လမ္းစလို႕ ေျပာလို႕ရတဲ့ လူငယ္ေတြ အတုယူမွားႏိုင္တဲ့ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ စတဲ့ အႏုပညာ လုပ္ငန္းေတြ အားလံုးဟာ အႏုပညာကို တကယ္ခ်စ္ရင္၊ ျမန္မာျပည္နဲ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို တကယ္ခ်စ္ရင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ဆိုတာကို တိုးတက္ေစခ်င္ရင္ အျပေကာင္း၊ နမူနာေကာင္းေတြသာ ျပေစခ်င္ပါတယ္။ အႏုပညာဖန္တီးမႈေကာင္းေတြသာ ဖန္တီးေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခု ျပေနတဲ့ ျမန္မာဗြီဒီယို တစ္ကား၊ ႏွစ္ကားထဲက ညစ္ညမ္းအခန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ျပေနတာပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ တစ္ကားကေန တစ္ရာျဖစ္မလာႏ္ိုင္ဘူးလို႕မ်ား ေျပာႏို္င္ပါသလား။ ဘယ္သူမွ် အာမမခံပါ။

ႀကံဳတုန္းေျပာရရင္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕က အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တာကေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္မွာ ေဖာ္ျပၿပီးပါၿပီ။

မူလတန္းေက်ာင္းက ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလးနဲ႕ ေက်ာင္းသူေလးႏွစ္ေယာက္ ရည္းစားစာ အျပန္အလွန္ ေပးေနတာကို အတန္းပိုင္ဆရာမက မိေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဆီ ေခၚသြားတယ္။ ဆရာမႀကီးက သူ႕ေရွ႕မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ကဲ-ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဘာညာဆိုၿပီး စေမးေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျဖဘူးတဲ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မေျဖေတာ့ ဆရာမႀကီးက ဟဲ့-ေျပာၾကေလ ဆိုၿပီး ထပ္ေမးတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးက ေၾကာက္ၿပီး မေျပာရဲေသးဘူး။ ေက်ာင္းသူေလးကေတာ့ ဆရာမႀကီးကိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ဒါနဲ႕ သူက ေက်ာင္းသားေလးကို တံေတာင္နဲ႕ တို႕ၿပီး တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာတယ္။ ဘာေျပာတယ္ထင္ပါသလဲ။ " ေမာင္ ေျပာလိုက္ေလ " တဲ့။

အဲဒါကို ၾကည့္ရင္ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြမွာပါ အတုျမင္ အတတ္သင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ ဆိုတာ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြေရွ႕မွာ မဟုတ္တာေတြ မျပျဖစ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳးစားမွ ေတာ္ရာက်မယ္လို႕ ျမင္မိတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာ အညွီအေဟာက္ေရးေတာ့ ဖတ္ခ်င္သူေတြ ဖတ္တာပါပဲ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသား မိန္းမႀကီး ဖတ္တာ ဘာမွမသိတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ဖတ္တာနဲ႕ မတူပါဘူး။ ညစ္ညမ္းအျပာကားလို ဗြီဒီယိုေတြ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ၾကည့္တယ္။ လူငယ္ေလးေတြ ငွားၾကည့္တာနဲ႕ မတူပါဘူး။ ဒါဟုိတုန္းကပါ။

အခုေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြ သိပ္မဖတ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ေပမယ့္ ျမန္မာဗြီဒီယို ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားကားေတြကလို ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းရိုက္လာၾကေလေတာ့ ေနာင္ဆို ကေလးေတြပါ လုိက္လုပ္ၾကမွာကို စိုးရိမ္ေနမိပါတယ္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အျဖစ္နဲ႕ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းထဲက အျဖစ္မ်ဳိးေတြက သာဓကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတဲ့ ဗြီဒီယိုေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ေပမယ့္ အလားတူ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားကားေတြကေန စခဲ့တာကေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ အိမ္နားက မူလတန္း ေက်ာင္းသားကေလး အိမ္မွာ ဗြီဒီယိုလာၾကည့္တာ မင္းသမီးက အန္ေနေတာ့ သူကရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႕ ရယ္တာလဲ ဆိုေတာ့ မင္းသမီးမွာ ဒါျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ သူ႕ဗိုက္ကေလးေရွ႕ကို လက္ကေလး ကာျပတယ္။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့။

အႏုပညာဆိုၿပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္လို႕ ခံယူရင္ေတာ့ ေျပာရရင္ စာေရးဆရာခ်င္းေတာင္ အညွီအေဟာက္ေရးရင္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ကန္႕ကြက္တာမ်ဳိး တကယ့္သာဓကတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္က အေဆာင္မွာ ေက်ာင္း တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ အေဆာင္မွာ တနလၤာကေန ေသာၾကာ အထိေနၿပီး စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြကိုေတာ့ သူ႕ဦးေလးလို႕ ေျပာတဲ့ သူနဲ႕ပါပါသြားတဲ့အေၾကာင္း။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဦးေလးလို႕ထင္တာ။ ေနာက္မွ ဒီဘက္ေခတ္ အေခၚဆို စပြန္ဆာလိုဟာမ်ဳိးနဲ႕ သြားအိပ္တာကို ေရးထားတာ။ စာေပေလာက တစ္ေလာကလံုး ကန္႕ကြက္တာ စံုလို႕။ 

ဒါနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ပြဲမွာ အဲဒီ၀တၳဳတိုကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာမနဲ႕ ဆရာသုေမာင္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အတူတြဲ ေဟာရပါေလေရာ။ ဆရာမက ေရွ႕က ေဟာၿပီးလည္း ၿပီးေရာ ဆရာသုေမာင္က အဲဒီစာေရးဆရာမကို ဆရာမက သူကိုယ္တိုင္ အေတြ႕အႀကံဳရွိလို႕ အဲဒီလို ေရးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႕ တည့္ေျပာတာ အဲဒီဆရာမ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဆက္နားမေထာင္ႏို္င္ဘဲ ျပန္သြားတယ္လို႕ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။

ဒါေတြ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ အျပင္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးေပမယ့္ ပရိသတ္ကို ေပးမယ့္အခ်ိန္က်ရင္ နည္းနည္းေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စိစစ္သင့္တယ္ဆိုတာေလး သြားေတြးမိတယ္။ ေပးတဲ့ အခ်က္က အေကာင္းထက္ အဆိုးဘက္ကို ပိုမ်ားေနၿပီဆိုရင္ အဲဒီ အႏုပညာကို ဖန္တီးသူက ခ်င့္ခ်ိန္မႈ ရွိသင့္တယ္။ 

စာေရးဆရာက ကေလာင္ရွိတိုင္း ေလွ်ာက္မေရးသင့္ဘူးလို႕ ေရွးဆရာႀကီးေတြ ေရးတာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ရုပ္ရွင္ဖန္တီးသူတိုင္း၊ ဂီတဖန္တီးသူတိုင္းကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ရတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး ကိုယ္ျပခ်င္တာ ေလွ်ာက္ျပေနလို႕ မရဘူးဆိုတာ နားလည္ေစ ခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ အႏုပညာခံစားသူေတြကလည္း ခံစားမိသလို ေလွ်ာက္လုပ္လို႕ မရပါဘူး။ စာအုပ္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေလွ်ာက္လုပ္လို႕ ျဖစ္လာတဲ့ မႈခင္းေတြလည္း ႏိုင္ငံတကာမွာ မနည္းတာ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ လူဆိုတာကေတာ့ ဆႏၵရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆႏၵရွိတိုင္း ေလွ်ာက္လုပ္လို႕ မရတာ၊ ထိန္းသင့္တဲ့အရာကို ထိန္းရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္လား။ လူေတြမွာ စည္းတို႕၊ ေဘာင္တို႕ဆိုတာ ရွိေနေလေတာ့ အႏုပညာကို ခံစားတာနဲ႕ စည္းေက်ာ္ေဘာင္ဖ်က္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက မအပ္စပ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးထားေကာင္းတဲ့ အရာပါဗ်ာ။ လူတုိင္း မရႏိုင္ပါဘူး။ အႏုပညာ ဖန္တီးရတာ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ျပည္သူလက္ခံတဲ့ အႏုပညာမ်ဳိးကို ဖန္တီးရတဲ့ သူေတြ ပိုသိပါတယ္။ အဲဒီလို ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အႏုပညာဟာ ျပည္သူအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အႏုပညာဖန္တီးသူေတြအတြက္ ေသသြားေတာင္ စားႏိုင္မယ့္ ပီတိမ်ဳိးကို ရႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။

ျပည္သူေတြကို အနာဂတ္ေတြ စုတ္ျပတ္သြားေစမယ့္၊ အျပာေရာင္သမ္းေနတဲ့ ျပာတာတာ အႏုပညာမ်ဳိးေတာ့ မဖန္တီးၾကပါနဲ႕လို႕ သတိေပးရင္း ကိုယ့္ဘာသာလည္း ရင္ထဲမွာ အၿမဲသတိေပးေနလ်က္ပါပဲလို႕သာ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။         ။

ဆူးသစ္
၁၅း၄၅ နာရီ
၂၀.၇.၂၀၁၃




Thursday, July 18, 2013

" ဥဩသံ နဲ႕ တိုင္၀က္အလံ "


တကယ့္ အဆိုးဆံုးေတြနဲ႕
အဲဒီ ဆယ့္ကိုးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းတယ္။

အာဇာနည္တဲ့
စာေတြသာ စီခဲ့ၾကတာ
ဘယ္တုန္းက ဆံုးခဲ့လို႕လဲ။

တစ္ခါပဲ လုပ္ႀကံတာ
သူတို႕က ေသၿပီလို႕သာ ထင္တာ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရင္မွာ အခါခါ ျပန္ေမြးဖြားခဲ့တာၾကာေပါ့။

တခ်ဳိ႕ကလည္း ေမ့ေစခ်င္လို႕
ေမ့ေစဖို႕ ႀကိဳးစားတယ္
ဒါေပမဲ့..........
အဲဒီဆယ့္ကိုးမွာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ႏိုးၾကားေနခဲ့တာ။

ဥဩမဆြဲဘူးတဲ့လား
အျပင္မွာ အသံမၾကားလည္း
ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသံေတြ မစဲတာၾကာေပါ့
ႏွစ္ေတြလည္း မနည္းပါဘူး
ဒါေပမဲ့....
အခ်စ္ေတြမစဲတဲ့ၾကားက မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနခဲ့ရတာ။

ကမၻာ.....
အာဇာနည္ေတြ ခြဲခြာသြားတာ
ေနာက္ထပ္ အာဇာနည္ေတြ ေရာက္လာေစဖို႕လား
ခါးသီးတဲ့ ေန႕ရက္ေတြၾကား
ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ၀မ္းနည္းျခင္း ဥဩသံမ်ားစြာ
တစ္ကမၻာလံုး ၾကားသိေစခ်င္တယ္။

ကဗ်ာဆရာ မာနေတြ အလံတိုင္ထိပ္ တက္ခ်င္တက္မယ္
ဒါေပမဲ့.....
အဲဒီ ဇူလိုင္ဆယ့္ကိုးေန႕မွာ
အျပင္ဘက္က အလံ၊ ရင္ထဲက အလံ
( အားလံုး......)
တိုင္၀က္မွာပဲ ၀ဲပ်ံေစရမယ္။          ။

သားလတ္
၂၃း၁၀ နာရီ
၁၈.၇.၂၀၁၃


Sunday, July 7, 2013

" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၁၁ )



+ သည္ေန႕ အလုပ္ကအျပန္ အိမ္ေအာက္အေရာက္မွာ ဓာတ္ေလွကားေရွ႕မွာ လူေတြတစ္ၿပံဳႀကီး ေစာင့္ေနသည္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာသည္က လူတစ္ေယာက္တည္း။ အေ၀းကျမင္လိုက္ရေသာ ထိုျမင္ကြင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတစ္ေယာက္ အေပၚကဆင္းလာသည္ကို က်န္လူမ်ားက ေစာင့္ကာ ႀကိဳေနသည့္ႏွယ္။ အမွန္က အေပၚတက္ဖို႕ ဓာတ္ေလွကားေအာက္မွာ ေစာင့္ေနၾကတာသာျဖစ္၏။ ထိုဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာေသာ သူကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း သူ႕ဘာသာ ေတြးေနပံုရသည္။ အမယ္-ငါ ဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာတာကို လူေတြ အမ်ားႀကီး ႀကိဳေနပါလားဟု ေတြးမ်ားေနမလားမသိ။ ေလာကမွာ တစ္ခါတစ္ခါ သည္လိုကိစၥမ်ား ကလည္းျဖစ္တတ္သည္။ လူတခ်ဳိ႕က သူတို႕ကို မႀကိဳဘဲလည္း ႀကိဳသည္ဟု ထင္တတ္တာမ်ဳိး ရွိမွာျဖစ္သည္။ အေျခာက္တိုက္ မာန္တက္ၾကမွာ မလြဲ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လို အေ၀းက လွမ္းျမင္ရသူမ်ားကေတာ့ ရယ္စရာႀကီးသာျဖစ္ေန တတ္သည္ကို ထိုသူမ်ားက သိမွာမဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။  (စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+    သည္တစ္ခါ ပိတ္ရက္တစ္ရက္ ရသည္က ေက်နပ္စရာေကာင္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အင္တာနက္မွာျပန္ဆံုေနၾက၏။ စရင္းေနာက္ရင္း အခ်ိန္တို႕ကုန္သည္။ ရယ္ရသည္။ ေပ်ာ္ရ၏။ စက္မႈတကၠသိုလ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေနသည့္ႏွယ္။ (စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+         တစ္ေန႕က ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ၿပီး ထမင္းမွာခါနီး တန္းစီေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အတြဲတစ္တြဲရွိတာ သတိထားျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူလိုကိုယ္လို သတိမထားမိ။ ေနာက္ေတာ့မွေကာင္ေလးက စလံုးေလသံႏွင့္ အဂၤလိပ္လိုေျပာေတာ့ စလံုးဆိုသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သို႕ေသာ္ေကာင္မေလး ထမင္းဟင္း မွာေပးေနသည္က ျမန္မာလို။ သည္လိုလားဟုေတြးေနတုန္းမွာပင္ စလံုးေကာင္ေလးက သူတို႕ထံုးစံ လူျမင္ကြင္းမွာ ေကာင္မေလး၏ ခါးကိုကိုင္လိုက္၊ တင္ကိုကိုင္လို္က္ လုပ္ေနသည့္အခါ ေနာက္မွာရပ္ေနေသာ ျမန္မာမေလးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေယာက်ာ္းေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားက မေကာင္းၾကေတာ့။ ေျပာရတာေတာ့ခြက်သည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားရသည္မွာ သိပ္မေကာင္းလွ။ ဆိုင္ထမင္း၊ ဆိုင္ဟင္းေၾကာင့္သာဟု ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ေျဖရေတာ့သည္။ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း ေတြးပါသည္။ ႏိုင္ငံဆင္းရဲသည္ဆိုသည့္ ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာေတြေပးဆပ္ခဲ့ရၿပီလဲဆိုသည္ကိုပါ။ (စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+             စင္ကာပူမွာ ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း.......ကေလး တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီးပါေသာ ကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ဖုန္းေျပာလွ်င္ အက်ယ္ႀကီးေျပာတတ္ေသာ တရုတ္အဘုိုးႀကီးမ်ားပါေသာ ကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ဘာမွ်မဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းမဲ့ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ရယ္တတ္ေသာ ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ တစ္အုပ္ပါေသာ ကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ေဒါက္ဖိနပ္ႀကီးႀကီး စီးသူမ်ား ပါေသာကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ေဂါက္ေၾကာင္ ပါေသာကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ လာလာနင္းတတ္သူမ်ား ပါေသာ ကားနွင့္ မတုိးပါရပါေစႏွင့္။ (စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+          နယ္ခ်ဲ႕သည္ဆိုေသာ စကားကို ၾကားခဲ့ဖူးၾကသည္။ စစ္တိုက္၍နယ္ခ်ဲ႕ျခင္း၊ ကုန္သြယ္၍နယ္ခ်ဲ႕ျခင္း၊ ဘာသာေရးျဖင့္နယ္ခ်ဲ႕ျခင္း စသည္ျဖင့္ သံုးမ်ဳိးရွိေၾကာင္း စာထဲမွာ ဖတ္ထားခဲ့ဖူးသည္။ နယ္ခ်ဲ႕သည့္ေနာက္မွာ ရႈံးေသာနယ္ေျမရွိ လူမ်ားက ကၽြန္ျဖစ္လာၾက၏။ စစ္၏ကၽြန္။ ဒါက တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္မည္။ ယခု သည္ဘက္ေခတ္မွာ ထိုသို႕မဟုတ္ေတာ့ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ႏိုင္ငံမ်ားကတိုးတက္ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အျပင္မွာမဟုတ္။ သူပိုင္နယ္နိမိတ္ထဲမွာ။ ထိုအခါ ေဒသတစ္ခု၀န္းက်င္က ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံမ်ားက လူမ်ား လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ ေငြေၾကးစနစ္က ကြာဟလြန္းၿပီး ထိုသို႕လုပ္မွ အျမန္ခ်မ္းသာမည္ကိုသိ၍ပင္။ သို႕ေသာ္ အႏွီခ်မ္းသာေသာႏိုင္ငံက လူမ်ား မလုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္ကို လုပ္ရၿပီး သူတို႕ဇိမ္က်ေနခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံက လူမ်ားက ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရျခင္း၊ လစာမွာလည္း အဆမတန္ ကြာျခားျခင္းတို႕ ရွိေနေသာအခါ နယ္ခ်ဲ႕ခံရမွ ကၽြန္ျဖစ္လာသည္မဟုတ္။ စစ္မျဖစ္၊ ကုန္မသြယ္၊ ဘာသာေရး မႏီွးႏြယ္ဘဲ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲရံုႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ေခတ္သစ္ကၽြန္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကရေတာ့သည္။ (စက္တင္ဘာလ ၁၂ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+         မေန႕ညက City Hall ကိုေရာက္သည္။ City Hall နားမွာ လမ္းေဘး၌ လမ္းမကူးရန္ အကာမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕သည္။ တေလာကမွ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခင္ေသာ ညီေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို Message လွမ္းပို႕တာ သတိရသည္။ ကားလမ္းကူးလွ်င္ မ်ဥ္းၾကားကသာ ကူးရန္ႏွင့္ မကူးလွ်င္ရဲဖမ္းေနေၾကာင္း သတိေပးတာျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သည္ကိစၥက ႀကီးသြားတာျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာမ်ား စည္းကမ္းလိုက္နာဖို႕ လိုေနတာ ေတြ႕ရျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုလမ္းေဘးက အကာမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ရွက္ေနမိပါသည္။ (စက္တင္ဘာလ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္
၂၃း၃၆ နာရီ
၆.၇.၂၀၁၃
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...