Sunday, January 29, 2012

" ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္ထဲမွာ "

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ဘူကုန္းကၽြန္းမွာ ပေရာဂ်က္တစ္ခု လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မေလး တရုတ္ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး တစ္ေယာက္နဲ႕ ျမန္မာ တရုတ္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး တစ္ေယာက္တို႕ရွိၿပီး သူတို႕ဟာ အလုပ္ထဲမွာ တည့္မလိုလိုနဲ႕ လံုး၀ မတည့္ ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က တျခားပေရာဂ်က္မွာ လုပ္ေနရာကေန လူလိုလို႕ ခဏ သြားလုပ္ေပးတာပါ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕အေၾကာင္းကို လံုး၀သိမထားပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနရင္း တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္လည္း ၾကာေရာ သူတို႕တစ္ေတြရဲ႕ က်ိတ္ၿပီးခုတ္ေနတာေတြ ျမင္လာရပါေရာ။ ဥပမာ- ျမန္မာတရုတ္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကုမၸဏီဟာ အဲဒီဘူကုန္းကၽြန္းမွာ တစ္ခါမွ် မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူးတဲ့။ သူက အရင္က ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ အဲဒီဘူကုန္းကၽြန္းမွာ တျခားကုမၸဏီနဲ႕ လုပ္လာခဲ့တာပါ။ အဲဒါကို သူသိတယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႕ အလုပ္သမားေတြကို မနက္မိုးလင္း အလုပ္ထဲမ၀င္ခင္ ေျပာတဲ့ အစည္းအေ၀းမွာ ထည့္ေျပာပါတယ္။ သူဆိုလိုခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိပါတယ္။ အဓိက သူေျပာခ်င္တာက ဒီကၽြန္းနဲ႕ အံမ၀င္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္သမားေလးေတြ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ မရင္းႏွီးေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ဂရုစိုက္လုပ္သင့္တယ္ေပါ့။

ဒီမွာပဲ မေလးတရုတ္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက သူေျပာရမယ့္ အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ ထၿပီးေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ေတြ ေျပာပါေလေရာ။ ဒီကုမၸဏီက ဒီကၽြန္းမွာ မလုပ္ဖူးေသးဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာလဲတဲ့။ အမွန္က ေျပာတဲ့သူက သူ႕ေဘးနားမွာ။ အလုပ္သမားေတြကို ေဘးကင္းေရး၊ အလုပ္ကိစၥစတာေတြ မွာတဲ့ အစည္းအေ၀းမွာ မန္ေနဂ်ာ၊ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးေတြက အလုပ္သမားေတြေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီးေျပာရတာ။ အားလံုးက ေဘးတိုက္ယွဥ္ၿပီး ရပ္ေနတာေလ။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ေျပာၿပီးရင္ တစ္ေယာက္ကေဘးမွာ ရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနတာ။ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္က ေစာေစာေျပာၿပီး ၿပီးသြားေတာ့ သူတို႕ကို ၾကည့္ရင္း ပရိသတ္ျဖစ္ေနတာ။

အဲဒီမေလးတရုတ္က ဆက္ေျပာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ဘူကုန္းမွာ ငါတို႕လုပ္ဖူးတယ္။ မသိရင္ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕တဲ့။ ျမန္မာတရုတ္လည္း ဘာမွ်မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေနအထားကို နည္းနည္းနားလည္သြားတယ္။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလို မနက္ခင္းလုပ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြနဲ႕ အစည္းအေ၀းမွာပါပဲ။

အဲဒီေန႕က မေလးတရုတ္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက အရင္ေန႕က ကုလား အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လုပ္တာ ေဘး မကင္းလို႔ ပစၥည္းေတြနဲ႕ က်က်နန ရွင္းျပေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအလုပ္သမားဟာ ျမန္မာတရုတ္ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးလက္ေအာက္က အလုပ္သမားပါ။ အဲဒီအလုပ္သမားဟာ Drill Machine နဲ႕ အေပါက္ေဖာက္တဲ့ အခါ သူေဖာက္ခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို ေျခေထာက္နဲ႕နင္းၿပီး ေဖာက္လုိ႕ မေလးတရုတ္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက ေတြ႕ၿပီး Drill က ေခ်ာ္ၿပီး မေတာ္တဆ ေျခေထာက္ကို ထိုးမိမွာစိုးလို႕ အရင္ေန႕ကတည္းက ရွင္းျပခဲ့တာပါ။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ သူက အလုပ္သမားအားလံုးသိသင့္တယ္ဆိုၿပီး အလုပ္မလုပ္ခင္ အစည္းအေ၀းမွာ ရွင္းေနတာပါ။ သူရွင္းတာ ပစၥည္းနမူနာပါ ျပၿပီးရွင္းေနတာပါ။ Drill ေတာ့မပါပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာတရုတ္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး ေရာက္လာပါတယ္။ သူက ပါမစ္ေလွ်ာက္သူျဖစ္လို႔ ပါမစ္သြားယူၿပီး ျပန္လာတာပါ။ ဒီေတာ့ ေရွ႕ကဘာေတြ ေျပာေနမွန္း သူမသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူက လူရိပ္လူကဲ သိပ္မသိပါဘူး။ သူက ေရာက္လာၿပီး အလုပ္သမားေတြ ေရွ႕မွာ စကားေျပာေနတဲ့ မေလးတရုတ္ကိုလည္း ျမင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူနဲ႕ အလုပ္သမားေတြၾကားက ကြက္လပ္မွာ ခ်ထားတဲ့ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕လည္း ျမင္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲ ဘာထင္လဲမသိပါဘူး။ အားလံုးရဲ႕ေရွ႕ကို ခပ္တည္တည္ပဲ ထြက္လာၿပီး အဲဒီခ်ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေျခေထာက္နဲ႕ အလုပ္သမားေတြ လြတ္ရာဘက္ကို ကန္ထုတ္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးပါတယ္။ သူကေတာ့ သူ႕ဘာသာ လူလယ္ေခါင္ ပစၥည္းေတြရႈပ္ေနတယ္လို႔ ထင္ၿပီး လုပ္တာေနပါလိမ့္မယ္။

စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။ အဲဒီပစၥည္းေတြ ခ်ၿပီး ရွင္းျပေနတာက သူနဲ႕မတည့္တဲ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး။ အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တာက သူခိုင္းတဲ့ အလုပ္သမား။ အဲဒီပစၥည္းေတြကို ကန္ထုတ္တာက သူ။ တကယ္ဆို သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေမးသင့္တာပါ။ သူက ေမးလည္းမေမး၊ အျပင္က ၀င္၀င္လာခ်င္း ေကာက္ခါ ငင္ခါ လုပ္ခ်လိုက္တာက ခပ္ေ၀းေ၀းကို ကန္ထုတ္လိုက္တာ။ အဲဒီေတာ့ အားလံုးကို အစအဆံုး သိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အလုပ္သမားေတြရယ္က အဲဒါကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္မိပါေလေရာ။

အလုပ္သမားေတြကေတာ့ က်ိတ္ၿပီး ရယ္တာေပါ့။ သူတို႕ကို မေလးတရုတ္က ရွင္းေနတုန္းရွိေသးေတာ့ ခပ္ဟဟေတာင္ မရယ္ရဲၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ Safety Supervisor ဆိုေတာ့ ဟုိဘက္လွည့္ၿပီး အားရပါးရ ရယ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္တာေတြ႕ေတာ့ အလုပ္သမားတခ်ဳိ႕လည္း ထိန္းမရေတာ့ပါဘူး။ ဒါကို အဲဒီျမန္မာတရုတ္ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးက သိပံုမရပါဘူး။ အဲဒီေလာက္အထိ လူကဲခတ္က ေတာ္ခ်က္။

အဲဒီမွာ မေလးတရုတ္က နည္းနည္းေတာ့ တင္းသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မန္ေနဂ်ာေတြကလည္း ရွိေန၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွိေနေတာ့ သူ႕ခမ်ာ ဟုိလူကို တင္းတင္းနဲ႕ပဲ ေျပာသင့္တာကို ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဆက္ေျပာရင္း ရပ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အလုပ္သမားေတြ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေျပာၿပီး ရယ္မိၾကတာ။ ဒီတုန္းက လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္မတည့္ရင္ သူမ်ားရယ္စရာျဖစ္သလို ၾကည့္လို႕ မေကာင္းဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက လာတာဆိုေတာ့ လူေပါင္းစံုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ျမန္မာ တရုတ္ ဆိုတာ အဓိပၸါယ္က ဒီလိုပါ။ အဲဒီလူက ျမန္မာျပည္နဲ႕ တရုတ္နယ္စပ္မွာ ေနတယ္။ လူကလည္း တရုတ္စပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ထဲမွာလည္း ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္ေျပာတယ္။ တရုတ္စကား ကို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ ျမန္မာစကားကို ေရလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ထဲက တရုတ္မို႕ ျမန္မာတရုတ္လို႔ ေျပာတာပါ။

ဟိုလူကေတာ့ မေလးရွားကလူ။ တရုတ္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကိုေတာ့ မေလးတရုတ္လို႔ ေျပာတာ။ ဘယ္သူဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အလုပ္အတူတူ လုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အားလံုးတည့္ေအာင္ ေနၾကတာ အေကာင္းဆံုးလို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို တည့္ေနရင္ လူဘယ္ပီသပါေတာ့မလဲ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ထဲမွာ ဘူကုန္းမွာ ေနာက္ပေရာဂ်က္တစ္ခု ထပ္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မေလးတရုတ္က ထြက္သြားပါၿပီ။ ျမန္မာတရုတ္နဲ႕ ျမန္မာစစ္စစ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္တာက တရုတ္မန္ေနဂ်ာနဲ႕ တရုတ္အင္ဂ်င္နီယာ ခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႕ကေတာ့ ျပည္ႀကီး တရုတ္ေတြပါ။ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ျမန္မာတရုတ္နဲ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နဂိုကတည္းက သူနဲ႕ ခင္မင္ထားတာရယ္၊ ကိုယ့္ျပည္ထဲက ျမန္မာတစ္ေယာက္က တရုတ္မ်ားတဲ့ အလုပ္ထဲမွာ တရုတ္လို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တာရယ္ေၾကာင့္ သူရွိေနတာ နည္းနည္းေတာ့ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ေပါ့ဗ်ာ။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ လူေတြ ဆိုေတာ့ အားလံုးဟာ တည့္ခ်င္မွတည့္မွာကိုး။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ တျခားသူနဲ႕ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ပါ။

ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ ေန႕လယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ရံုးမွာ အီးေမးလ္ေတြျပန္စစ္ရင္း ထမင္းစားၿပီး ခဏေမွးပါတယ္။ ခံုေပၚမွာ မွီၿပီး ငိုက္တာမို႕ အိပ္တယ္လို႔ မသံုးတာပါ။ ေန႕တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေန႕လယ္ဆို ရံုးကိုျပန္ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြက လုပ္ကြက္ထဲက နားေနေဆာင္ေတြမွာ ထမင္းစားၿပီး အိပ္ပါတယ္။

တစ္ရက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ကြက္ထဲက Emergency Alarm ကထျမည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားဖို႕ လုပ္ကြက္ကေန ရံုးကို ျပန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စကားေျပာစက္ကို Main Contractor Safety ဆီက သတင္းက ၀င္ေနပါတယ္။ Gas leakage ျဖစ္လို႔ အလုပ္သမားေတြကို လြတ္ရာေခၚသြားဖို႕ပါ။ ၿပီးရင္ လုပ္ကြက္ထဲက Emergency Protocol အတိုင္း ဆက္လုပ္ဖို႔ပါ။

အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ရံုးမွာျပန္ေရာက္ေနေတာ့ သူတို႕ေျပာသလို လုပ္ဖို႕အတြက္က ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ့္လို Safety ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိရင္ တစ္ေယာက္က လုပ္ကြက္ထဲမွာ အိပ္ရင္ ဒီျပႆနာက အဆင္ေျပမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ လူနည္းေနေသးလို႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ထားေသးတဲ့ ကုမၸဏီမွာ အားလံုးျဖစ္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ပဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာက ဘာျဖစ္လဲေမးရင္း စိတ္ပူေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေျပာစက္က ရံုးမွာပါ ဆက္ဖြင့္ထားရတာကိုး။ ဒီေတာ့ သူတို႕လည္း ၾကားေနရပါတယ္။

သူတို႕ စိတ္မပူရင္ ခံႏိုင္ရုိးလား။ လုပ္ကြက္က Live Plant လို႕ေခၚတဲ့ လက္ရွိ လုပ္ငန္းလည္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕ ကပ္လ်က္။ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕က နားေနေဆာင္မွာ က်န္ခဲ့တာ တကယ့္အလုပ္သမားခ်ည္းပဲ။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးအဆင့္ေတြက ေန႕လယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုမၸဏီရဲ႕ အစည္းအေ၀းအတြက္ ျပန္လာခဲ့ၾကၿပီ။ အရင္ကဆိုရင္ေတာ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးျဖစ္လာမယ့္ အလုပ္သမား ဖိုမင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ သူက Emergency Protocol ကို ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပထားေတာ့ နားလည္တယ္။ နားေနေဆာင္မွာ က်န္တဲ့သူေတြထဲမွာ ဖိုမင္တစ္ေယာက္လည္း နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ အားလံုးက စိတ္ပူေနၾကတာပါ။ တစ္ခုခု ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ။

ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာက လုပ္ကြက္ထဲ အျမန္သြားဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ကားကိုေတာ့ ခုန ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ျမန္မာတရုတ္က ေမာင္းဖို႕ အင္ဂ်င္နီယာေလးက သြားေျပာပါတယ္။ အဲဒီအထိ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါနဲ႕လုပ္ကြက္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္သမားေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လူေရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခအေနက ေကာင္းေနပါၿပီ။ သူတို႕လည္း ေဘးလြတ္ ရာကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လုပ္ငန္း လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရ Main Contractor Safety ကို သတင္းပို႕ရပါတယ္။

ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သတင္းပို႕ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးေအးေဆးၿပီ ဆိုမွ ရံုးမွာ ထမင္းစားၿပီး အစည္းအေ၀းတက္ဖို႕ သူ႕ကားနဲ႕ျပန္ဖို႕ ကားေပၚျပန္တက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ စေဖာက္ေတာ့တာပါပဲ။ သူက ၿပီးၿပီလားတဲ့။ ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဒါဆို ဘာလုပ္ဖို႕ ဒီကိုလာတာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒါကန္ၿပီးေမးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲက ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႕။

သူေျပာတာက သတင္းလာပို႕တာ အတြက္နဲ႕ဆို ဒီကို မလာဘဲ ရံုးကေန ပို႕လို႕မရဘူးလားတဲ့။ လြယ္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတာက ကိုယ္တကယ္လိုအပ္လို႕ လုပ္ကြက္ထဲလာတာေတာင္ ျမန္မာခ်င္းကို မကူညီခ်င္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေၾကာင္းကို သိပါတယ္။ ကားကို တစ္ေခါက္ကေန ႏွစ္ေခါက္ျဖစ္လာရင္ သူမေမာင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အရင္က တျခားလူေတြ အကူအညီေတာင္းရင္ အဲဒီလို သူေျပာဖူးပါတယ္။ ကုမၸဏီကား၊ ကုမၸဏီက ဆီနဲ႕ ေမာင္းရတာကို သူခဏေမာင္းပို႕ရတာကို အလုပ္ပိုလို႔ သူထင္ပံုရပါတယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ေတာ့ သူဟာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႕ ဒရိုင္ဘာလို မေမာင္းႏိုင္ဘူးလို႕ ထင္ပံုရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ဒရိုင္ဘာမေရာက္ေသးတာရယ္၊ ကားက တစ္စီးပဲ ရွိေသးတာရယ္ေၾကာင့္ အေရးအေၾကာင္းဆို သူ႕ကားကိုပဲ အားကိုးေနရတာပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္သမားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေဘးကင္းရာေရာက္ပါၿပီ ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကို လွမ္းေမးရ မလဲလို႕။ သူေျပာတာ လြယ္ပါတယ္။ တျခား ကုမၸဏီက ကၽြန္ေတာ့္လို ေဘးကင္းေရး ၀န္ထမ္းေတြ လွမ္းေမးေပါ့တဲ့။ သူတို႕ေတာင္ ကိုယ့္လူကိုယ္ ေရလို႕မလြယ္ႏို္င္တာ သူမ်ားကုမၸဏီက လူကို လိုက္ၿပီး ေရႏိုင္ပါ့မလားလို႔။ သူတိတ္သြားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ပြစိပြစိနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က Communication မလုပ္တတ္ေသးဘူး။ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူး၊ ဘာညာနဲ႕ လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေမးပါတယ္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရမလဲ ေျပာဆိုေတာ့ ျပန္ၿငိမ္သြားပါတယ္။

ဒါနဲ႕ မၿပီးေသးပါဘူး။ သူက ရံုးကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာကို တရုတ္လိုသြားၿပီး ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တရုတ္လို နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္တာက ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္ဘဲ တစ္ေခါက္သြားလို႕ ဘာမွ်မထူးဘဲ ျပန္လာခဲ့ ရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ သူလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္က Communication ေကာင္းေကာင္း မလုပ္တတ္ေသးဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္နဲ႕ က်င့္၀တ္ကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္သြား ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသက ေထာင္းခနဲထြက္သြားပါတယ္။

အဓိကက သူေျပာတာကို ေဒါသထြက္တယ္ ဆိုတာထက္ ျမန္မာတရုတ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာကို ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အဂၤလိပ္လို မေျပာဘဲ တရုတ္လို ေျပာတာကိုပါ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အားလံုးရဲ႕ ေရွ႕မွာ သူ႕ကို အဂၤလိပ္လိုပဲ ထပ္ေမးပါတယ္။ ငါဘယ္သူ႕ကို ဒီေနရာကေန ဆက္သြယ္ရမလဲလို႕။ ဆက္သြယ္ဖို႕ လူမရွိဘဲ ငါ့အလုပ္သမားေတြ ေဘးကင္းၿပီ ဆိုၿပီး သတင္းဘယ္လိုပို႕မလဲလို႔။ သူထပ္ၿပီး ၿငိမ္သြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို နည္းနည္းေလွ်ာ့လိုက္ ရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာေတာ့မွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာေနတဲ့ တရုတ္စပ္ ျမန္မာတစ္ေယာက္က စလံုးေရာက္မွ ျပည္ႀကီးတရုတ္ေတြနဲ႕ တြဲလုပ္ၿပီး ျပည္ႀကီးတရုတ္ကို ဖားသလိုလုပ္ၿပီး ျမန္မာစစ္စစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခၽြန္နဲ႕မတာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ မခံစားႏိုင္လို႔ပါ။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီေန႕က စၿပီး အလုပ္ကိစၥကလြဲရင္ အဲဒီလူကို စကားကို မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႕ကားကိုလည္း လံုး၀မစီးေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ကြက္ထဲသြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္ စီးပါတယ္။ သူေမးရင္ အလုပ္ကိစၥဆို ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒီထက္မပိုေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သူ႕ကို ျမန္မာတစ္ေယာက္လိုကို ယံုၾကည္လို႕ မရေတာ့တာပါ။ ေန႕လယ္လည္း လုပ္ကြက္က နားေနေဆာင္မွာ အလုပ္သမားေတြနဲ႕ ေရာၿပီးအိပ္ပါတယ္။ ရံုးက ေမးလ္ကိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြကပဲ စစ္ေပးပါတယ္။ ေမးလ္အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မပါဘဲ အလုပ္ကိစၥခ်ည္းမို႕ သူတို႕စစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားခုိင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုလူေတြ ရွိေနရင္ ဒီလိုျဖတ္သန္းရတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရာဇ၀င္ထဲမွာ အရင္ အဂၤလိပ္ေခတ္တို႕၊ ဂ်ပန္ေခတ္တို႕တုန္းက အလိုေတာ္ရိတို႕၊ သစၥာေဖာက္တို႕ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကိုပါ။ ဟုတ္မွာပါပဲလို႔။ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကိုယ္ေနရာရဖို႕ဆို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မွာပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီကိစၥက ပိုေသခ်ာသြားေစပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ အရင္က အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ခဲ့သလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ေနခ်င္၊ ေျပာခ်င္၊ လုပ္ခ်င္၊ စားခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ သေဘာဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြား ပ်က္ေလာက္ေအာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေကာင္းႏို္င္တာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီျဖစ္စဥ္ေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္ထဲမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဆင္ျခင္စရာေတြ ရေနမိပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ။

ဆူးသစ္
၁၄:၃၂ နာရီ
၂၉.၁.၂၀၁၂


Tuesday, January 24, 2012

" ျပန္ခဲ့ရမွာလား "


အခုတေလာ အလုပ္ပိတ္ရက္ကေလးရတာနဲ႕ အင္တာနက္မွာ မၾကည့္ရေသးတဲ့ သတင္းေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြရွာၾကည့္၊ ဘေလာ့ေတြလည္နဲ႕ေနလာလိုက္တာ အရင္ကတည္းက မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့ အရာေတြ ကေန ေျပာခ်င္စရာေတြ ပိုမ်ားလာလို႕ ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံက အခုေတာ့ စၿပီးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ေနၿပီလို႕ ယူဆရတဲ့အခ်ိန္မွာ တခ်ဳိ႕လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အေ၀းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကို ျပန္လာဖို႕ေခၚေနတာေတြ ၾကားရပါတယ္။ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အေ၀းကလူေတြ ျပန္လည္ပါ၀င္ သင့္တယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ ျပန္သြားသင့္သလားဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္ေလး သိခ်င္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တိုင္းလည္း ေမးၾကပါတယ္။ အဓိကက အားလံုးဟာ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္ တိုးတက္လာတဲ့ တစ္ေန႕က်ရင္ ျပန္ကိုျပန္မယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပန္ရမယ္။ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာေလာက္ ေနခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့အရပ္ ရွိမလား။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ ကေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထင္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။

ပထမတစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ရင္ အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရႏုိင္မယ့္လစာမ်ဳိး မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါကေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ရာထူးႀကီးပါေစ။ စလံုးက လစာမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္သူေပးႏိုင္မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပန္ရႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ေတြ၊ မိသားစုနဲ႕ေနရမွာေတြ၊ က်န္တဲ့ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာဆိုတဲ့ ခံစားမႈေတြကေတာ့ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ ရေကာင္းတဲ့ အရာေတြ မဟုတ္တာကိုေတာ့ အားလံုးသိၾကပါတယ္။

ဒုတိယတစ္ခ်က္က ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ျဖစ္လာမွာလဲ။ ႏိုင္ငံျခားကျပန္တိုင္းေရာ တကယ္ထိုက္တန္တဲ့ တစ္ေနရာရွိေနမလား။ တတ္အပ္ေျပာလို႔မရပါဘူး။ အလုပ္ေတာ့ ေပၚလာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္လို႔ ကံေသကံမ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအခါ အာမခံခ်က္ဆိုတာကလည္း စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ ဒီအလုပ္မေကာင္းလို႔ ေနာက္အလုပ္ေျပာင္းဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ခဏခဏ လုပ္လို႕ေကာင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာဖူးတာကို လက္ဆင့္ကမ္းရရင္ သူရထားတဲ့ Ph.D ႀကီးနဲ႕ သူ႕ကို အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာေတာင္ အလုပ္ခန္႕ေပးဖို႕ မလြယ္ပါဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေတာ္ရံုပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရေတြနဲ႕ ဘြဲ႕မရဘဲ အဆင္ေျပသလို ထြက္လုပ္ေနတဲ့လူေတြ အတြက္ကေတာ့ အလုပ္ေတြျဖစ္လာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယံုပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တိုင္းျပည္ တကယ္တိုးတက္လာမယ့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ျပန္လာႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုေျပာေနေတာ့ ဒီေကာင္ တိုင္းျပည္မခ်စ္တဲ့ေကာင္ပဲ လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ ခ်စ္လြန္းလို႕ ဘယ္သူမွ် မခိုင္းဘဲ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္း ဘ၀နဲ႕ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ေနခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ သူေတြဟာ တိုင္းျပည္ မခ်စ္လို႔ ျပည္ပေရာက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက တိုင္းျပည္ခ်စ္တာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္မႈရယ္ ဆိုတာေတြက အတူယွဥ္တြဲ စဥ္းစားေနရတဲ့ ကိစၥေတြဆိုတာ သိေစခ်င္တာပါ။ ခဏခဏ ျပန္လာခဲ့ပါလို႔ခ်ည္း ေအာ္ေနေပမယ့္ ႏို္င္ငံျခားကလူေတြ ျပန္လာႏို္င္ေလာက္တဲ့ အေနအထားကို မေရာက္ေသးရင္ ဘယ္သူေတြက ျပန္လာႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ဒီလိုေျပာလို႔ ျပည္တြင္းက လူေတြက ျပန္လာမယ့္လူေတြကို ေစာင့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆရာ လူထုစိန္၀င္း ေျပာသလို ေျပာခ်င္ေျပာႏို္င္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း သေဘာထားကေတာ့ တစ္ေန႕ျပန္လာခဲ့မွာပါ။ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ေရာက္ခဲ့ရင္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ကိုယ္ကိုး။

ဒီလိုနဲ႕ တိုင္းျပည္ တိုးတက္လာဖို႕ မ်က္စိဖြင့္ထားရင္းမွာပဲ ခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ ေတာ္ေတာ္ေထာ္ေလာ္ ကန္႕လန္႔ႏို္င္တဲ့ ကိစၥေတြ ျမင္လာရပါတယ္။ ဒီကိစၥေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အျပင္မွာ ေနတဲ့လူေတြ ျပန္တာ၊ မျပန္တာနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႔လဲလို႔ ေမးလာရင္ ဆိုင္သလိုလို ရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထည့္ေျပာတာပါလို႔ပဲ ေျဖပါရေစ။ ျပန္ရင္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့သူမ်ား ရွိခဲ့ရင္ နည္းလမ္းေလး၊ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး ေပးခ်င္လို႔ပါ။ တည့္ေတာ့လည္းယူ၊ မတည့္ေတာ့လည္း ဗဟုသုတျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ပထမပိုဒ္မွာ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္နည္းနည္းရလို႔ အင္တာနက္ကေန ျမင္ရ တာေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနပါတယ္လို႕။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံနဲ႕ ပတ္သက္လို႔ လိုက္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ရပါတယ္။ ဘာေတြျမင္ရလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို တိုေနၾကတဲ့ ကိစၥပါ။

ဘာေတြတိုတာလဲဆို ေဘာင္းဘီလည္းတို၊ အက်ၤီလည္းတို အကုန္ကို တိုတာဗ်ာ။ စလံုးက တရုတ္မ ေကာင္မေလးေတြကို တုၿပီး ျမန္မာမေလးေတြ ေဘာင္းဘီတို လိုက္၀တ္တာကို ေတာ္ေတာ္တိုတယ္ ထင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာင္တေတာင္ရမိမလိုပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အထင္ စတိတ္ရႈိးမွာ ဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္မေလးမ်ားက စတယ္ထင္တာ ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ေမာ္ဒယ္ေလာကရဲ႕ အထင္ကရ ၿပိဳင္ပြဲႀကီး မ်ားမွာလည္း ေမာ္ဒယ္ေတြက တိုသထက္တိုတာေတြ ၀တ္ျပၿပီး ၿပိဳင္ၾကတယ္ဗ်။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆို အက်ၤီက ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးလဲလို႔ မသိရေအာင္ တစ္ကိုယ္လံုးေဖာ္လို႔ရတာေတြကို ေဖာ္ၿပီးၿပိဳင္တယ္ဗ်။ မွတ္သားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို ေျဖခ်င္တာေျဖၿပီး ဆုေတြ ဘာေတြရသြားေသးသဗ်။ ေလးစားတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခါမ်ားဆို စင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေခ်ာ္လဲသြားတဲ့ ေမာ္ဒယ္မေလးခမ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ မရေတာ့ဘူး ထင္တာပဲဗ်ာ။ သူ႕ကိုေတာင္ သနားမိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပြဲၿပီးေတာ့ သူက ပထမဗ်ာ။ ေကာင္းေရာ။

အခုေနာက္ဆံုး ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ တစ္ခုကေတာ့ စင္ေပၚမွာ သီခ်င္း တက္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က Rapper ေယာက်ာ္းေလးေတြေတာင္ မဆိုရဲတဲ့ စာသားမ်ဳိးေတြကို တက္ဆို သြားတာခင္ဗ်။ ဥပမာေျပာရရင္ဗ်ာ-အေမေပးထားတဲ့ လယ္တစ္ကြက္တို႕၊ ျပည့္တန္ဆာမကို အရပ္သားေခၚတဲ့ စကားလံုးမ်ဳိးတို႕ကို တြင္တြင္သံုးၿပီး ဆိုသြားတာ။ အမယ္-ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူတို႕က ေျပာသြားေသးတယ္။ သူတို႕ဆိုတာ ရိုင္းခ်င္ရိုင္းပါမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြက အမွန္ေတြပါတဲ့။

ဒါျဖင့္ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေျပာေဟာေနတဲ့သူေတြလည္း ရိုင္းခ်င္သေလာက္ရိုင္း။ ၿပီးမွ အဲဒါေတြက အမွန္ေတြပါလို႔ ေျပာရင္ အဆင္ေျပတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီလားမသိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားေနမိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အႀကံျပဳခ်င္တာက တကယ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံျခားက မိန္းကေလးေတြမ်ား ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး အထုိင္ခ်ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ တိုႏိုင္မွရယ္၊ ေတာ္ေတာ္ ဆိုႏိုင္မွရယ္(ရိုင္းခ်င္တာရိုင္းလို႔ရတယ္။ ၿပီးမွ အမွန္ေတြလို႔ ေျပာေပါ့) အဲဒီႏွစ္ခု အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီး ေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းႏိုင္ၿပီလို႔ ေတြးလို႔ရပါၿပီ။

ေနာက္တစ္ပိုင္းကေတာ့ ေယာက်္ားေလးမ်ားပါ။ ဘာမွ်မပူပါနဲ႕။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြ လည္း ေတာ္ေတာ္အေျခအေနေကာင္းပါတယ္။ သူ႕ဘာသာသူ ပညာနဲ႕လုပ္စားေနၾကသူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ေပါ့ဗ်ာ။ ဆြမ္းဆန္ထဲ ႂကြက္ေခ်းေရာတယ္ပဲ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေအာက္လံုးေတြပ်က္ၿပီး ပရိသတ္ကို ၿမွဴဆြယ္လို႔ အဲဒါကို ဟာသတစ္ခုလို လုပ္ေနၾကတယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ ဒါကၾကာၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ တကယ့္လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ ပညာလို႕ထင္ၿပီး ေျပာေနသူေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကပဲ သူတို႔ အဲဒီလို ေအာက္လံုးပ်က္တာကို ႀကိဳက္လို႔ၾကည့္ေနသူေတြလိုလို ျဖစ္ျဖစ္ သြားရတာေပါ့ဗ်ာ။ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္ကဆို ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူရႊင္ေတာ္ လုပ္ရင္ ေအာက္လံုးခြင္ ပ်က္ရင္ပ်က္၊ မပ်က္ရင္ ႏို္င္ငံေရးခြင္ကို ပ်က္မွတဲ့။ လူရႊင္ေတာ္လုပ္ခ်င္ရင္ ဒီႏွစ္မ်ဳိး တတ္ရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ဟာသေတြ ဘယ္လိုရွာရမယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ မပါေတာ့တာ။ တကယ့္ဟာသကို ရွာၿပီး လူရႊင္ေတာ္ လုပ္ေနသူေတြကေတာ့ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွားသြားပါၿပီ။

အဲဒီေတာ့ ဒီေန႕ေခတ္ ျပဇာတ္တို႕၊ အၿငိမ့္တို႕ ၾကည့္ေနရတဲ့ ပရိသတ္ခမ်ာ ႏို္္င္ငံေရး ပ်က္လံုးနဲ႕ ေအာက္လံုးလို႔ေခၚတဲ့ လူေရွ႕သူေရွ႕ မေျပာသင့္၊ မေျပာအပ္တဲ့ စကားေတြေျပာတဲ့လူေတြကိုပဲ လူရႊင္ေတာ္လို႕ျမင္ရင္း တကယ့္ဟာသေတြ ပ်က္မယ့္ လူရႊင္ေတာ္စစ္စစ္ေတြကို ၾကည့္ဖို႕ခဲယဥ္းသြားၾကပါၿပီ။

ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကေန ျမန္မာျပည္ျပန္ခ်င္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားအဖို႕ကေတာ့ ေအာက္လံုးနဲ႕ႏိုင္ငံေရး
ေျပာတတ္ရင္ ကိုပဲ လူရႊင္ေတာ္ အျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္လုပ္လို႔ရၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္မိေၾကာင္းပါ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ စကားမစပ္ပဲ ေျပာရမလား။ အခုဒီေဆာင္းပါး ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေကာ္ဖီဆိုင္က ျပန္အလာမွာ တရုတ္ႏွစ္ကူး တစ္ခါကူးတိုင္း ေစ်းတက္ေလ့ရွိတဲ့ ေကာ္ဖီ ဖိုးဟာ ေနာက္ထပ္ဆယ္ျပားထပ္တက္သြားလို႔ တစ္ခြက္ကို တစ္က်ပ္ဆယ္ျပားေပးခဲ့ရတဲ့အတြက္ လူေနမႈစရိတ္ျမင့္တက္ေနတဲ့ စင္ကာပူကေန ျမန္ျမန္ျပန္ေစခ်င္တဲ့ တြန္းအားေတြမ်ားလားလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနပါတယ္။ အရင္ႏွစ္က ျပားကိုးဆယ္ကေန တစ္က်ပ္ျဖစ္၊ ဒီႏွစ္မွာ တစ္က်ပ္ကေန တစ္က်ပ္ဆယ္ျပားျဖစ္ဆိုေတာ့ ေရွ႕ေရးက ရင္ေလးစရာေတြလည္း ျဖစ္ျဖစ္လာေနၿပီလို႕ ထင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျပန္ဖို႕ေခၚသူေတြကလည္း ေခၚေနၿပီဆိုေပမယ့္ ျပန္ရမယ့္လူေတြ ခမ်ာလည္း စူးစမ္းရင္းနဲ႕ ေလ့လာေနပါေၾကာင္းနဲ႕ ျပန္ၿပီးရင္ ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ ဆိုတဲ့ကိစၥမွာေတာ့ နည္းနည္းထည့္စဥ္းစားသင့္တဲ့ကိစၥေတြကို အျမင္အတိုင္း ခင္းျပလိုက္ရေၾကာင္းပါ။ ။

သားလတ္
၁၀:၅၁ နာရီ
၂၄.၁.၂၀၁၂


Saturday, January 21, 2012

" မဟတၱမဂႏၵီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း "


ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ေလးေလးနက္နက္ ေလးစားရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖပါ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ။ အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွစ္( ၁၀၀) ျပည့္ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ စီစဥ္ေနတယ္ ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာမိပါတယ္။

အေၾကာင္းကရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုးကို အာဇာနည္ေန႕ဆို အၿမဲလို ၀င္ၿပိဳင္ရေတာ့ စာနည္းနည္းဖတ္ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႕ အာဇာနည္ႀကီးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြေပါ့။ အေဖရွာေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒါေတြဖတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း နည္းနည္း သိလာပါတယ္။ တကယ့္ကို နည္းနည္းေလးပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာစီစာကံုး၀င္ၿပိဳင္တဲ့သူမို႕ အတန္းေရွ႕ စကားထြက္ေျပာခုိင္းပါတယ္။ အာဇာနည္ေန႕အေၾကာင္း သိတဲ့သူမို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ထြက္ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႕ ဆယ္တန္းအထိကို အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာခဲ့ရတုန္းပါ။ ေနာက္ေတာ့ အျပင္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းေတြေတြ႕ရင္ စာအုပ္ေတြကေန ရသေလာက္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္၀င္စားလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကို သိခဲ့ရေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္၀င္တစား ရွိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္အေဖက စာေပနယ္ကျဖစ္တဲ့အျပင္ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ေန၀င္း နဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ အတူေနတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ရေလ့ရွိပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ဆရာႀကီးတကၠသိုလ္ေန၀င္းဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အနားမွာအၿမဲလို ရွိေနသူဆိုေတာ့ သူေရးတာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ဩလို႕မဆံုးေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေလးစားမိပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္၊ ရာထူးဂုဏ္ရွိန္ကို မမက္ေမာတဲ့စိတ္၊ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ႏိုင္ငံေရး အသိအျမင္ ႂကြယ္၀တဲ့စိတ္၊ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးသာ အဓိကထားတဲ့စိတ္ စတဲ့ေျပာမကုန္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးကို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ တျခားလူတစ္ေယာက္(ဆရာတကၠသိုလ္စိန္တင္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေနလို႔ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး)ေရးထားတဲ့ တရုတ္ျပည္ အမိြဳင္ကို သြားတဲ့ခရီး ဖတ္ရေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ပုထုဇဥ္စိတ္ကေလး တခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစ္ကို ဦးေအာင္သန္းေရးထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေတြ ဖတ္ရေတာ့လည္း လုပ္ယူလို႔မရတဲ့ ရိုးဂုဏ္ဆိုတာမ်ဳိး၊ တကယ္ေတာ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္း ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း မင္းမွတ္မိသေလာက္ ေျပာဆိုရင္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ေရးေတးေတးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕အရာေတြေလာက္သာ မွတ္မိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ပါ။ ရိုးသားမႈပါ။ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈပါ။ လြတ္လပ္ေရးကလြဲရင္ သူ႕ဘ၀မွာ က်န္တာဘာမွ မရွိဘူးဆိုတဲ့ အသိပါ။ ဂုဏ္ပကာသန မမက္ေမာတာပါ။ စတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ေရးမျပဘဲ က်န္ေနတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက စာအုပ္ေတြက ေျပာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေန ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရလိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဂုဏ္ယူခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်နပ္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလးစားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားက်ခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဦးညႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမြးခင္က က်ဆံုးခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႕အထိ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေနရေအာင္ ခံစားတတ္ခဲ့တယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔ ေျပာတာနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို႔ပဲ တန္းျမင္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖခင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ ဦးေဆာင္သူတစ္ဦးကို သိျမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ရုပ္ရွင္ရိုက္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ေန ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာပါတယ္။ သူ႕အေဖနဲ႕ပတ္သက္လို႔ ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရိုက္ပါတဲ့။ ဒါကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီးရဲ႕ ဆႏၵပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းမွာ မေကာင္းတာရွာဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါလိမ့္မယ္။ စာအုပ္ေတြမွာ ေတြ႕ဖို႔ ခက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တကယ္လို႔ သူ႕ရာဇ၀င္မွာ မေကာင္းတာတစ္ခုခု လုပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီမေကာင္းမႈဟာ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားဖို႕ အတြက္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အခု အားလံုး၀ိုင္းလုပ္မယ့္ ရုပ္ရွင္အတြက္ စာအုပ္ေတြစုေနတယ္ ၾကားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းစာအုပ္ေတြ ရွိတဲ့လူမ်ားကလည္း လႉေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ စီစဥ္ေနတဲ့အဖဲြ႕ကို ေမတၱာရပ္ခံ ခ်င္တာက ျပည္တြင္းက လူေတြ ေရးတဲ့ စာအုပ္သာမက ႏိုင္ငံျခားကလူေတြ ေရးတဲ့စာအုပ္ေတြပါ စုေဆာင္းသင့္ပါတယ္။ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ထက္တတ္သိတာမို႕ မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပတယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြက တင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းေတြပါ ရွာေဖြၾကည့္ရႈသင့္ပါတယ္။

၂၀၁၅ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတာ့ရပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕တစ္ဆက္တည္း ေတြးမိတာက ခုႏွစ္ေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြပါ။

"တစ္ေထာင့္ကိုးရာတစ္ဆယ့္ငါး........ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး၀ယ္.........ေလရူးရယ္
တသုန္သုန္ႂကြယ္........ေဖေဖာ္၀ါရီဆယ့္သံုးရက္မယ္......လင္းအရုဏ္က်င္းတဲ့ အခ်ိန္အခါမယ္.....စေနေန႕၀ယ္ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္......"

၁၉၁၅ ခုႏွစ္မွာေမြးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ဆိုရင္ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ပါၿပီ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ က်ဆံုးခဲ့ၿပီး သူဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးက သူ႕ကို ဆံုးရႈံးၿပီးမွ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာမွ ရခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ မၾကားခဲ့ရတာ ၾကာလွေပါ့။ သူ႕အေၾကာင္းမသိတဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာတာ ၾကာခဲ့ေပါ့။ သူ႕ေမြးေန႕ကို မသိဘဲ ဗလင့္တိုင္းေဒးဆိုတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္ေလးသာ သိတဲ့လူငယ္ေတြ မ်ားလာခဲ့တာၾကာေပါ့။

အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ မၾကားရတာ ၾကာတဲ့သီခ်င္းေတြ ၾကားရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္က လူေတြ ေမ့မလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕အေၾကာင္းေတြ ျမင္ရေတာ့မယ္။

တစ္ခါက တပ္မေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ရင္းႏွီးတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ သူ႕သားကို ေန႕တိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံု ျပၿပီး အေလးျပဳခိုင္းတယ္တဲ့။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာမိပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီကေလးလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းကို သိခြင့္ရေတာ့မွာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အခန္းရဲ႕ နံရံက ေဘာင္မွာ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို အၿမဲတင္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ပံုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ပံုေတြကို အားလံုးစုၿပီး Photoshop နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ပံုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီ၀မ္းကြဲေလးတစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံုဆိုင္မွာ ခဏ၀င္လုပ္ေနတုန္းက သူတို႕ဆိုင္မွာ အဲဒီပံုရွိတယ္။ အစ္ကိုယူမလား ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းထား လိုက္တာပါ။ ေနာက္တစ္ပံုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ဆံုး အဆိုေတာ္ ကိုငွက္( ထူးအိမ္သင္) ရဲ႕ပံုပါ။

အခု ကၽြန္ေတာ္စင္ကာပူ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီပံုေတြ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ သူတို႕ရွိေနတုန္းပါပဲ။ မၾကာခင္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုရိပ္ေတြကို ရုပ္ရွင္မွာ ျပန္ျမင္ရေတာ့မွာပါလားလို႔ ေတြးမိတဲ့အခါ ၂၀၁၅ကို အျမန္ေရာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြေတာင္ ေပါက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ထဲမွာ စကားစပ္မိရင္း အလုပ္ထဲက ျမန္မာအလုပ္သမားေလးေတြနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း ေျပာမိပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြေပမယ့္ သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာ့မတြက္ပါဘူး။ သူတို႕အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ စာဖတ္သူေတြ ပါပါတယ္။ သူတို႕အထဲက တစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ မာသာထရီဇာ၊ ဂႏၵီ စတဲ့ႏိုင္ငံကို အက်ဳိးျပဳသူေတြ၊ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ရုပ္ရွင္ရိုက္ၾကတယ္တဲ့။ ၾကည့္လို႕ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္တဲ့။ အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရုပ္ရွင္ကလည္း ဘယ္လိုလာမလဲ မသိဘူးတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးေတာ့ လုပ္မွာပါလို႔။ သူတို႕လည္း သတင္းေတြ ဖတ္မိလို႔ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိစၥမို႕ စိတ္ပူတာပါ။ ထပ္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ့ အေကာင္းဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖက သူ႕အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ဗြီဒီယိုၾကည့္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုပါ ေခၚလို႔ ပါသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖေျပာတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘရုစလီကားျပမွာတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗြီဒီယိုဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ တကယ့္ရွားပါးပစၥည္းပါ။ ဘရုစလီလို ကားမ်ဳိးၾကည့္ရဖို႕ ဆိုတာလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ခဲယဥ္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖက ေျပာပါေသးတယ္။ ဘရုစလီက အဲဒီကားရိုက္ၿပီး ေသသြားတာတဲ့။ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ကို ရွားပါးၿပီး ၾကည့္ရေကာင္းမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ေတြးမိပါတယ္။

ဒါနဲ႕ အေဖ့အသိအိမ္ကို ပါသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗြီဒီယိုစျပေတာ့ စကားေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ကားက စျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားမလည္ပါဘူး။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ဖိုက္တင္ပဲ ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ အဲဒီကားထဲက လူႀကီးက ပိတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ႀကီး၀တ္ၿပီး မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႕။ လူက အိႏၵိယလူမ်ဳိး။ ေတာ္ေတာ္ကို ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ကားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕စိတ္ထဲကေတာ့ ဒီလူႀကီးက ခ်လည္း မခ်ဘူးေပါ့။ ေတြးလိုက္၊ စကားေျပာလိုက္နဲ႕။ ဒီလူႀကီးလုပ္သမွ် ၿငိမ္ၿပီးၾကည့္ေနရတာ။ အေဖကေတာ့ သူ႕အသိနဲ႕ စကားေတြေျပာရင္း ၾကည့္ေနတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ အေဖ့အသိကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ ပ်င္းေနမယ္သိလို႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြ ခ်ေကၽြးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရုပ္ရွင္က ပ်င္းတာနဲ႕ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ခ်ည္း လွိမ့္တီးေတာ့တာ။ အမယ္-ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ တင္းၿပီး အေအးေတြ၊ ဘာေတြေသာက္ၿပီး ကုန္ခါနီး က်ေတာ့ ေသနတ္ပစ္ခန္း တစ္ခန္းလား ပါလာေရာ။ အဲဒီပိတ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႕ လူႀကီးကို လူတစ္ေယာက္က ေသနတ္နဲ႕ပစ္သြားတာ။ အဲဒီလူႀကီး ေသပါေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ဟာ-ခ်ၿပီေဟ့ ဆိုၿပီး ေပ်ာ္မလို႔ရွိတုန္း သိပ္မၾကာဘူး။ ဇာတ္ကားက ၿပီးသြားေရာ။ ဟာ-ဘာႀကီးလဲေပါ့။ တစ္ကားလံုး ဖိုက္တင္က ဒီတစ္ခန္းတည္း။ ဒါေတာင္ တကယ္သူတင္ကိုယ္တင္ ခ်တာမဟုတ္။ တစ္ဖက္သတ္ႀကီး ခ်သြားတာ။

အဲဒီကား ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘရုစလီကားကို ျပတာ။ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ဘရုစလီက်ေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္း။ ခ်သလားမေမးနဲ႕။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္း သူေသသြားတယ္လည္း ဆိုေရာ အဲဒီအခန္းေတြပါ ျဖတ္ျပ။

ဒီလိုနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ အရြယ္ေလးနည္းနည္းရလာမွ သိတယ္။ အဲဒီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ၾကည့္ခဲ့တဲ့၊ အင္မတန္ ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ကား ဆိုတာ မဟတၱမဂႏၵီရဲ႕ ဇာတ္လမ္း။ ပိတ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႕၊ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႕လို႔ပဲ ကေလးအရြယ္က သိခဲ့တာကိုး။ တကယ့္ႏိုင္ငံကို ခ်စ္တဲ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက ဘယ္လာ ခ်မွာတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကေလးမို႕လို႕သာ ခ်ခန္း၊ ဖို္က္တင္ခန္းေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ။

အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား ၾကည့္ရေတာ့မယ့္ အရြယ္က လူႀကီးတစ္ပိုင္းအရြယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဇာတ္လမ္းက ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးေတြပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈေတြပါမယ္။ စတဲ့ မ်ားျပားလွတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ပါလာမယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ေသခ်ာတာက စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းမယ္။ ကေလးဘ၀က ၾကည့္ခဲ့ရလို႔ ပ်င္းတာမ်ဳိးဆိုတာေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့ ကေလးေတြ ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ တျခားသူေတြနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖတ္သန္းရတဲ့ ခရီးက မတူခဲ့ပါဘူး။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဂ်ပန္သြားတာက အစ ျပင္းထန္တဲ့ ခရီးၾကမ္းေတြခ်ည္း။ ၿပီးေတာ့ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တိုက္ထုတ္။ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး အတြက္ ပင္လံုခရီး။ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရုပ္ရွင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းအရ ခ်တာမခ်တာက အဓိကမက်ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ လူငယ္ေတြစိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို စြဲထင္သြားေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေလး အဓိကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ထပ္တူ ခံစားမိမွာပါ။ အခု အဲဒီရုပ္ရွင္စီစဥ္ေနသူေတြလည္း အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မွာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ႏိုင္ငံတကာက ၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့လည္း အားထည့္ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာင္ ဂ်ာမန္ကရုပ္ရွင္ ပညာရွင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ေနတယ္လို႔ သတင္းေတြက ေျပာေနလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။

မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနရတာလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျဖစရာက တစ္ခြန္းပဲ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကလူေတြနဲ႕ တူညီတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အေျဖကတစ္ခုတည္းပါ။ အဲဒီအေျဖကဘာလဲဆိုေတာ့ " ကၽြန္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်စ္လို႔ပါ " ဆိုတာပါပဲ။ ။

ဆူးသစ္
၁၃:၀၃ နာရီ
၂၁.၁.၂၀၁၂

(ေခါင္းစဥ္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ မတန္တစ္ရာနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႕ တပ္ထားတယ္လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ နားလည္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို တစ္တန္းတည္းထားၿပီး မႏိႈင္းအပ္တဲ့ ပုဂၢိလ္ႀကီးေတြပါ။)

Monday, January 2, 2012

" အမွတ္တရ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္ "


လူတိုင္းမွာ ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရဆိုတာ ရွိၾကမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး ျဖစ္လာတဲ့ အမွတ္တရ တစ္ခုပါ။ တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ကို တကယ့္ အမွတ္တရပါပဲ။ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္လို႔ ေျပာလည္း ရမယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္စာေပကို ရူးသြပ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာစီစာကံုးကို ေက်ာင္းက ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြက ဘုမသိဘမသိ ၀င္ၿပိဳင္ခိုင္းလို႔ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ရာက စခဲ့တယ္ပဲ ဆိုရမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာစီစာကံုးဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ အရြယ္မွာ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို Guideline ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာေပ၀ါသနာက စခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၿမိဳ႕နယ္မွာ ၿပိဳင္တယ္။ တိုင္းမွာ ၿပိဳင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကဗ်ာကိုပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းက ၀င္ၿပိဳင္ခိုင္းျပန္ပါေရာ။ အေဖကလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကဗ်ာေရးတာ သင္ေပးျပန္ပါတယ္။

ရွစ္တန္းေလာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားက ကိုယ့္ဘာသာ ကဗ်ာေရးတတ္ဖို႔ ဖန္တီးတတ္လာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေဖက စနစ္တက်တတ္ေအာင္ ဆိုၿပီး ဖ်ာပံုၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံေတာ္ တန္းျမင့္ေက်ာင္း အထက္တန္း ျမန္မာစာျပ ဆရာႀကီး ဦးဘိုးေငြ ေရးတဲ့ တန္းျမင့္ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္းက်မ္းကို ေပးဖတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးနည္း လမ္းညႊန္စာအုပ္မ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲေပၚကို အေဖက အေရာက္ပို႔ခဲ့ပါတယ္။

ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္းေလာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စာတိုေပစေတြ၊ ကဗ်ာေတြ စေရးပါၿပီ။ ကိုယ့္ဘာသာ ေရးရံုေရးထားတာပါ။ ဘယ္သူမွ်လည္း မျပမိပါဘူး။ ၀တၳဳတိုမက်၊ အရွည္မက်ေတြေရာ ေရးပါတယ္။ ဘယ္မွလည္း မပို႕ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေဖ့ကိုေတာ့ ျပဦးမွပါပဲလို႔ ေတြးၿပီး အေဖ့ကို စျပပါတယ္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာကို သိလို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေပး၊ ေျပာေပးပါတယ္။ အေဖ့ေၾကာင့္ စာေရးတာ ပိုေခ်ာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အေၾကာင္းနည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေဖက နယ္ကပါ။ သူတို႕တုန္းက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာႀကီး ဦးေရႊ၀ိုင္းဆိုတာ ေရႊငယ္၀ိုင္း ( ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္) ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပညာေရးေလာကမွာ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့၊ ဆရာေတြရဲ႕ ေစတနာကို ရည္ညႊန္းတဲ့ " တပည့္မရွား၊ တစ္ျပားမရွိ၊ ပီတိကိုစား၊ အားရွိပါ၏ " ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဟာ ဆရာႀကီး ဦးေရႊ၀ိုင္း [ ေရႊငယ္၀ိုင္း (ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္)] ေရးခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြကို သူ႕လစာထဲက စုၿပီး အဲဒီေခတ္က ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးထြက္ရင္ ေရႊဒဂၤါးျပားဆုခ်ခဲ့တဲ့ တကယ္ကို ပီတိစားတဲ့ ဆရာႀကီးပါ။ သူက အေဖတို႕ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းစာအျပင္ ကဗ်ာ ေရးနည္းမ်ဳိးေတြ၊ စကားေျပ ေရးဟန္ေတြ သင္ျပၿပီး ျမန္မာစာကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို သင္ေပးခဲ့လို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ စာေပေလာကထဲကို စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ အျဖစ္၀င္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္စာေပေလာကထဲကို ၀င္ႏုိင္ခဲ့ရာမွာလည္း အေဖ့ကို ဆရာႀကီး ဦးေရႊ၀ိုင္းတို႔ ျမန္မာစာကို ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ေပးခဲ့သလိုမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာစာကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး တစ္ဦးရွိခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ ျမန္မာစာဆရာႀကီး ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းတုန္းက သူ႕ဆီမွာ က်ဴရွင္တက္ရင္း ျမေစတီ တန္းခြဲမွာ စာစီစာကံုး ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဆုတစ္ခု အၿမဲလိုရခဲ့ပါတယ္။ နဂိုကတည္းက စာေရးတာ ၀ါသနာပါလို႔ စာစီစာကံုး ၿပိဳင္ရရင္ အၿမဲလို ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါလည္း ဆရာႀကီးက ျမန္မာစာ သင္တာေကာင္းလို႔ရယ္၊ အေဖခ်ေပးတဲ့ လမ္းညႊန္မႈေတြ ေကာင္းလို႔ရယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။

အေဖကေတာ့ ေဆာင္းပါးေတြ အေရးမ်ားၿပီး ယခုထက္ထိလည္း စာေပေလာကမွာ က်င္လည္ေနတုန္းပါပဲ။ ဆရာႀကီး ဦးေရႊ၀ိုင္းေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပေလာကထဲကို ၀င္သြားၾကတဲ့ တပည့္ေတြထဲမွာ အေဖတို႕ထက္ နာမည္ႀကီး ထင္ရွားလာခဲ့တာကေတာ့ အေဖနဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ပါ။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ဟာလည္း ဆရာႀကီး ဦးေရႊ၀ိုင္းရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ၿပီး ဆရာကေတာ့ ပါရမီရွင္မို႕ ယေန႕အထိ သူ႕ကဗ်ာမ်ားက လူေတြၾကားထဲမွာ စြဲေနတုန္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖ ဘာေၾကာင့္ Guideline ေပးႏိုင္သလဲ ဆိုတာပါ။ ဒီလို ဆရာႀကီးရဲ႕ သြန္သင္မႈနဲ႕ စာေပေလာကထဲ ၀င္ခဲ့တဲ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ေရးတာေတြ လိုေနရင္ ေထာက္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာေတြ စေရးၿပီး မဂၢဇင္းေတြ စပို႕ပါတယ္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ စပါပါတယ္။ အေရြးခံရၿပီလို႕ သိတာက ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာပါ။ ကဗ်ာ အေရြးခံရတယ္လို႔ ေရြးစာရင္း သိသိခ်င္း မဂၢဇင္းမွာေတြ႕ေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္ကေန ေလွကားကို အဆင္းမို္႕ ကၽြန္ေတာ္ အေပ်ာ္လြန္ရင္း ေခ်ာ္ၿပီး ျပဳတ္က်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာ တကယ္ပါေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္မွာပါ။ အဲဒီကတည္းက စာေပ၀ါသနာပါရင္ စိတ္ရွည္ရမယ္၊ ဇြဲႀကီးရမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးခဲ့မိၿပီးသားပါ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာ အေရြးခံရမႈမွာ ကၽြန္ေတာ္ လိပ္ျပာသန္႕သန္႕နဲ႕ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ အေရြးခံရတဲ့ ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက မဂၢဇင္းတုိက္နဲ႕ ရင္းႏွီးလို႕ ဆိုတာမ်ဳိး မရွိသလို အေဖ့သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း ( ပုတီးကုန္း) ကဗ်ာ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ကိုင္ေနတဲ့ ေရႊသမင္ မဂၢဇင္း မွာ ပါတာ မဟုတ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အေရြးခံခဲ့ရတာ မေဟသီ မဂၢဇင္းမွာပါ။ တကယ္ေဖာ္ျပေတာ့ မေဟသီ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ ပါတဲ့ ရတနာသစ္ မဂၢဇင္းပါ။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာေပခရီးအစဟာ သူမ်ားလိုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ဆိုပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူတစ္မ်ဳိးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ အေဖ့ကို ေျပာၿပီး ေရႊသမင္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ထည့္ေပးပါလို႔ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း( ပုတီးကုန္း) ကို လံုး၀ မေျပာခိုင္းခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြကို စာတိုက္ကေန ပို႕ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ စပါေတာ့ အေဖက မေဟသီကို မင္းကဗ်ာပို႕ထားလား လို႔ေတာင္ ေမးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ကလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းသား ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို လံုး၀ ထည့္မေပးပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက အေဖက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊသမင္မဂၢဇင္းရဲ႕ အမႈေဆာင္အယ္ဒီတာ တစ္ဦးျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါလည္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို လံုး၀မေရြးပါဘူး။ ဒါဟာ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ေစာင့္ထိ္န္းမႈလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကဗ်ာေတြကို ႀကိဳက္သလို သူ႕ကိုလည္း ေလးစားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို သူမႀကိဳက္လို႔ မေရြးတဲ့ကိစၥမွာ သူ႕ကို ပိုေလးစားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ခါမွ် အေဖ့ကို ေျပာေပးဖို႔ မေတာင္းဆိုခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူတို႔ လုပ္ရကိုင္ရခက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္မာနပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အယ္ဒီတာ ႀကိဳက္လို႔ေရြးတဲ့ကဗ်ာေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္ခ်င္သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြကို မဂၢဇင္းတိုက္ကို ပို႕ရင္ စာတိုက္ကပဲ ပို႕ခဲ့တာပါ။ အိမ္မွာ စာအိတ္နဲ႕ တံဆိပ္ေခါင္းကို အမ်ားႀကီး ၀ယ္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ 'သားလတ္' ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အခ်စ္ကဗ်ာ၊ အခ်စ္ ၀တၳဳေတြ၊ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳေတြ ေရးရင္း စာေပေလာကထဲကို မသိမသာ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) က သူႀကိဳက္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ တကၠသိုလ္စိန္ရတု ကဗ်ာကိုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အရိႏၵမာမဂၢဇင္းမွာ ယူၿပီး ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပို႕ခဲ့တာ ေရႊသမင္အတြက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႕ လူအမ်ားႀကီး မသိေပမယ့္ စာေပေလာကထဲက လူတခ်ဳိ႕သိေလာက္တဲ့ အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာေပခရီးေလး တြင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ စတက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာ အေရြးခံရေတာ့ ဒုတိယႏွစ္(စက္မႈတကၠသိုလ္) ေရာက္ေနပါၿပီ။ အဲဒီမွာ တတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ Mechanical ေမဂ်ာကို ရလည္း ရေရာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္မွာ အေတြးတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒါက တစ္ေန႕က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ေတာ့ က်ိန္းေသ ျဖစ္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ခြင့္မရႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာဘ၀ကိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္မယ္လို႔ စိတ္ထဲက ႀကံစည္မိတာပါပဲ။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ေတာ့ ေက်ာင္းစာကို လိုမွလုပ္မယ္။ က်န္တာက ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ဖို႔လုပ္မယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႕ထက္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ကို ပိုၿပီး လိုလားေနသူပါ။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ခံုနံပါတ္ေတြ ေအာက္နားကကို မတက္ခဲ့ပါဘူး။ အမွတ္နဲ႕ ခံုနံပါတ္ခြဲတဲ့ အတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ခံုနံပါတ္က လူ ၂၀၀ ေက်ာ္မွာ အၿမဲတမ္း ၁၀၀ ေက်ာ္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းစာထက္ အျပင္စာကို ပိုတပ္မက္ေနခဲ့တာကိုး။

အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေဆးေက်ာင္းမွာ။ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ တြဲထုတ္ဖို႔ ကူညီတယ္။ သူပဲ ပိုက္ဆံစိုက္တာ။ စတုတၳႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Mechanical ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ထုတ္ဖို႔ သူက ပိုက္ဆံစိုက္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အားလံုး လက္ကမ္းစာေစာင္ သေဘာေပမယ့္ ေက်ာင္းေတြမွာ လွည့္ပတ္ေရာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာ ပ်ဳိးေထာင္ခြင့္ေလး ရလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေမဂ်ာတူ၊ ေမဂ်ာ မတူသူေတြက ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ ပိုဖတ္ခ်င္မွန္းသိလို႔ သူတို႔ အိမ္က စာၾကည့္ဗီရိုထဲက စာအုပ္ေတြေတာင္ ယူလာေပးခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေတာ္ေတာ္ေရးၿပီး သိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕က်ရင္ ထုတ္မယ္ေပါ့။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္တိုက္တစ္တိုက္ကို သြားၿပီး စပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဖတ္ေပးမယ္။ ထားခဲ့ပါတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ျပန္လာယူဖို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးေပးလိုက္တယ္။ အခ်စ္၀တၳဳကို ေပးလိုက္တဲ့ မွတ္ခ်က္က ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ေရးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မ်က္စိလည္သြားခဲ့တယ္။ သူတို႕တိုက္က ထုတ္ေနတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳစာအုပ္ေတြက ႏို္င္ငံ တည္ေဆာက္ေရးတို႔၊ အမ်ဳိးသားေရးတို႕ ပါသလား ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စဥ္းစားခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ငါစာေရးတာ ညံ့လို႔လို႔ပဲ ေတြးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နည္းနည္းၾကမ္းတဲ့ စာေပခရီးလမ္းမွာ ေပေတၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ရင္း ဟိုၿပိဳင္ပြဲ၊ ဒီၿပိဳင္ပြဲက ဆုေလးေတြလည္း နည္းနည္းပါးပါး ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာပဲ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ေဘာလံုးေဆာင္းပါး ၀င္ၿပိဳင္ခ်င္တာနဲ႕ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း စစဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သားသံုးေယာက္မွာ အလတ္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စာစေရးကတည္းက ' သားလတ္ ' ဆိုၿပီး ေရးခဲ့တာ။ အဲဒီကေလာင္က အခ်စ္၀တၳဳတို႕၊ ကဗ်ာတို႔၊ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္တို႔ ေရးခဲ့တာ ၾကာၿပီမို႕ တျခား လိုင္းတစ္ခု ေျပာင္းရင္ ကေလာင္ေျပာင္းသင့္တယ္ ထင္လို႔ပါ။ တိုတုိေျပာရရင္ ' ဆူးသစ္ ' ဆိုတဲ့ ကေလာင္ကို ေရြးၿပီး ၀င္ၿပိဳင္တာ ႏွစ္သိမ့္ဆု ရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ငယ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလး အရြယ္ေတြကို ေျပာစရာေတြ မ်ားမ်ားလာလို႔ မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ လူငယ္ေဆာင္းပါးလို အေတြး အေခၚ ျမွင့္ေပးႏိုင္တာမ်ဳိးေတြကို ၂၀၀၀ခုႏွစ္မွာ ' ဆူးသစ္' ဆိုတဲ့ကေလာင္နဲ႕ စေရးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္က ဆရာႀကီးလုပ္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာကို ဗဟုသုတ မွ်ေ၀တဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ( Knowledge Share) လုပ္တာပါ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ဘယ္လိုခ်မ္းသာသြားမယ္တို႔ ဘာတို႔ မပါခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မခ်မ္းသာေသးလို႔ ေငြရွာေနရတာ မဟုတ္လား။ တက္က်မ္းလို႔ သူမ်ားေတြ နာမည္ေပးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာထားကေတာ့ အႀကံျပဳတဲ့စာ၊ ဗဟုသုတ မွ်ေ၀တဲ့စာ ဆိုတဲ့ သေဘာေလာက္ သတ္မွတ္ခ်င္တာပါ။

အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကိုေတာ့ အေဖက သူတာ၀န္ယူေနတဲ့ မႈခင္းရႈေထာင့္မဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ေဖာ္ျပေပး ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္က အေဖႀကိဳက္ရင္ ထည့္ေပးပါလို႔ ေျပာခဲ့ေတာ့ အေဖက ဖတ္ၾကည့္ၿပီး မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀သူကလည္း ႀကိဳက္လို႔ ထည့္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါနဲ႕ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ကေန ယေန႕အထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ေရးသားခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါ တျခားမဂၢဇင္းမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးေတြ ပို႕ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေဖာ္ျပခံခဲ့ရပါတယ္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လမွာေတာ့ စကားေျပေရးဟန္ကေန စကားေျပာပံုစံကို ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းက စကားေျပနဲ႕ ေရးရတာ က်ဥ္းေနတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိလာလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း ရွိလာလို႔ ' ညီေလးဖတ္ဖို႕ေရးတဲ့စာ ' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးေတြကို ယေန႕အထိ ဆက္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၁၁ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ခဏျပန္ေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ သူမ်ားေတြ စာအုပ္ထုတ္တာကို စီစဥ္ေပးေနရတယ္တဲ့။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ စာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မမ်ားေသးပါဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးေတြစုၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ သူလုပ္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ထုတ္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လံုးခ်င္းထုတ္ႏိုင္တဲ့ ၀တၳဳအေရအတြက္က နည္းေနေသးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ခင္စပ္ၾကားမွာ ဒီေဆာင္းပါးေတြ ထုတ္တာ ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေတြးၿပီး သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာင္းပါးေတြ ျပန္ေရြးၿပီး အေဖ့လက္မွာ ထားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာ ျပန္လာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ အေဖ သူ႕ဘာသာ အားလံုးစီစဥ္ၿပီး အခု ၂၀၁၁ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလလယ္မွာ စာအုပ္ထြက္လို႔ ျဖန္႕ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလာင္နာမည္ ' ဆူးသစ္ ' နဲ႕ ျဖစ္ၿပီး "'အေ၀းေရာက္ ထြန္းေတာက္ျမန္မာ' ႏွင့္ ညီေလးဖတ္ဖို႕ေရးတဲ့စာ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ပါ။ ဆရာ ေဒါက္တာခ်စ္စံ၀င္း နဲ႕ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရယ္ အမွာစာေရးေပးထားပါတယ္။ ေဆာင္းပါး (၂၃)ပုဒ္ပါပါတယ္။ ႏိုင္င့ံဂုဏ္ရည္စာေပတိုက္က ထုတ္ေ၀ ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တစ္အုပ္ ၂၀၀၀ က်ပ္နဲ႕ပါ။

ဆရာေဒါက္တာခ်စ္စံ၀င္းကေတာ့ သူ႕အမွာစာထဲမွာ ဒီလို ဆိုထားပါတယ္။

" 'စာကေလးျပတဲ့ မိဘေမတၱာ' ႏွင့္ ' အေဖေပးလိုက္ေသာ အံသြားတစ္ေခ်ာင္း' ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္မွာ ဂႏၳ၀င္ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။"

" ထို႕အျပင္ ေခါင္းစီးေပးထားေသာ 'အေ၀းေရာက္ ထြန္းေတာက္ျမန္မာ' ႏွင့္ 'သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ တကၠသိုလ္ပံုျပင္' ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ကလည္း ယေန႕လူငယ္ေတြ အားက် အတုယူဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ ပံုျပင္မဟုတ္၊ ၀တၳဳမဟုတ္၊ စိတ္ကူးယဥ္မဟုတ္၊ လက္ေတြ႕ဘ၀ သရုပ္မွန္မို႕ လူငယ္ေတြ စံနမူနာ ယူၾကေစခ်င္ပါသည္။ " လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း ( ပုတီးကုန္း) ကေတာ့-

" သည္စာစုသည္ " ဆူးသစ္" ဆိုေသာ လူငယ္တစ္ဦး၏ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖတ္သန္းမႈပံုရိပ္ဟု ဆိုလိုက ဆိုႏိုင္ေပမည္။

ဆူးသစ္ဆိုေသာ ျမန္မာလူငယ္တစ္ဦး၏ 'သမိုင္း' တစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖင့္ သူ႕ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။

"သမိုင္း"

လူငယ္ေသြးသစ္
ေရၾကည္ျဖစ္လွ်င္........

'ဧရာ၀တီ'
ျမန္မာျပည္တည့္
ေရၾကည္ 'လိႈင္းသစ္'
တိုက္စားရစ္
ေခတ္ကမ္းပါးကို ထုဆစ္ေစ။ ။"

လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ရည္ညႊန္းခဲ့ပါတယ္။

အမွာစာေရးေပးတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေဖပါ။ သူမရွိရင္ ဒီစာအုပ္ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းကို မရွိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လုပ္ ေနာက္ကေန အၿမဲယံုၾကည္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမ။ ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာကို တန္ဖိုးထားတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လုပ္ အၿမဲအေကာင္းျမင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ဇနီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီး မိသားစုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလး။ ဒီညီေလးေၾကာင့္ပဲ ဒီစာစုေတြ ျဖစ္လာခဲ့ ရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ စာေပရူးသြပ္မႈကို ၀ိုင္းၿပီး ပ့ံပိုးအားေပးခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲနဲ႕ ေက်းဇူး တင္ေနမိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး စာအုပ္မို႕ အမွတ္တရ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္ ျဖစ္သြား ခဲ့ပါၿပီ။ အေျခအေနေပးရင္ ေနာက္ထပ္စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ထပ္လုပ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ၀ါသနာကို အရင္းခံထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေပးခ်င္တာေတြကို မွ်ေ၀ရင္း မေသမခ်င္း စာေရးေနတဲ့သူ အျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွင္သန္ ေနခ်င္ပါေသးတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ။

ဆူးသစ္
၁၃:၄၁ နာရီ
၂.၁.၂၀၁၂


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...