Tuesday, April 11, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၂ )

[ ၁၂ ]

အာခီအေဆာင္(ဗိသုကာအင္ဂ်င္နီယာအေဆာင္)အေဆာင္ ၅ႏွင့္ေယာက်ာ္းေလးမ်ား နားေနေဆာင္( MCR - Men Common Room) ၾကားမွကြန္ကရစ္လမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ရင္းသူတို႕အုပ္စုကင္တင္းန္သြားရန္ စကားတေျပာတေျပာႏွင့္ဆင္းခဲ့သည္။န၀ရတ္စတိုးဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့စိုးညြန္႕ကေဘာလ္ပင္၀ယ္ဦးမည္ ဆို၍ကင္တင္းန္ဘက္သြားရာ လမ္းမေပၚမွာခဏရပ္ေစာင့္သည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းကန၀ရတ္ေဘးကစာတိုက္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးအိမ္ကစာမလာေသးဘူးကြာဟုညည္းသည္။ေက်ာ္၀င္း ထြဋ္ကငါ့ကိုလည္းေငြမပို႕လို႕စိတ္ညစ္ေနတယ္ကြာဟုဆို၏။သူကဘယ္ေလာက္လိုလို႕လဲ၊လိုရင္ငါ့ဆီက ယူေလကြာဟုေျပာ ၿပီးလြယ္အိတ္ထဲကပိုက္ဆံအိတ္ကိုထုတ္သည္။ၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္တစ္
ေထာင္စီလွမ္းေပးလိုက္၏။

ပထမေတာ့ယူရမွာအားနာေနသည့္ပံု။လုပ္ပါကြာ၊မင္းတို႕လိုလို႕ေခ်းတာ၊ အလကားေပးတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ကေငြရရင္ျပန္ေပးဟုေျပာမွႏွစ္ေယာက္ စလံုးယူသည္။ပိုက္ဆံအိတ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ၿပီးစိုးညြန္႕ထြက္လာ တာေတြ႕၍ကင္တင္းန္ဘက္ကိုေျခလွမ္းေရႊ႕ရန္ျပင္စဥ္ ခဏေနဦးဟုစိုးညြန္႕တားသံၾကားသည္။ဘာလဲကြဟုဆိုေတာ့စက္မႈစာသင္ေဆာင္မ်ားရွိရာ ကုန္းေပၚမွဆင္းလာေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ကိုျပသည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဒါမ်ား၊အေရးလုပ္လို႕ကြာ၊အတန္းထဲမွာလည္းေတြ႕ေနတာပဲ၊သြားမယ္ဟုဆို၏။ သူကခဏေနဦးကြာဟုေျပာရင္းရပ္ေစာင့္မိသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းကဒါဆို၊သည္တိုင္းရပ္ေစာင့္ေနရင္မေကာင္းဘူး၊ငါစာတုိက္ထဲ၀င္ၿပီးစာအိတ္နဲ႕တံဆိပ္ေခါင္း၀ယ္မယ္၊ မင္းတို႕ေစာင့္ၾကည့္ဟုဆိုကာအထဲ၀င္သြားသည္။သူကစာတိုက္ေရွ႕ကသစ္သားခံုအ၀ိုင္းေလးမွာ ၀င္ထိုင္ေတာ့က်န္သူေတြ လည္း၀င္ထိုင္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုၾကည့္ေတာ့အေႏြးထည္ႏွင့္။မနက္က အတနး္ထဲမွာထိုင္ေနတုန္းကအေႏြးထည္မရွိ။ခၽြတ္ၿပီးခံုထဲထည့္ထားတာေနလိမ့္မည္။ဘာျဖစ္လို႕အေႏြးထည္ ၀တ္ထားတာလဲဟုသူ႕ဘာသာေတြးေနမိ၏။တျဖည္းျဖည္းသူတို႕ႏွင့္နီးလာသည္။

" ေနမေကာင္းဘူးထင္တယ္ကြ "

သူကအျမင္နီးလာေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးမ်က္ႏွာကိုေသေသခာ်ခ်ာၾကည့္ရင္းေျပာမိသည္။မ်က္ႏွာေခ်ာင္၍
ဆံပင္ေတြသပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိ။

" ေဟ့ေကာင္။မိန္းကေလးေတြတစ္လတစ္ခါျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေနလိမ့္မယ္ "

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕အထင္ေျပာသည္။

"ရိုးရိုးဖ်ားတာေနပါလိမ့္မယ္ကြာ။စာေမးပြဲနီးလို႕အခန္းထဲက လူေတြေတာ္ေတာ္ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ဒီႏွစ္ကေမဂ်ာခြဲမွာဆိုေတာ့အကုန္လံုးအၿပိဳင္က်ဳံးေနတာမင္းလည္းသိသားပဲ။ငါတို႕ကသာမက္ခ္(Mech) ယူမွာမို႕ပံုမွန္ႏႈန္း နဲ႕ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနတာ။အီးစီယူမယ့္လူေတြဆိုၾကည့္ပါလား။ တေလာကလံုးသူတို႕ေလာက္ပ်ာယာခတ္တဲ့လူမရွိေတာ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္ဆရာဦးသာလိႈင္ကေျပာတာ။ စကၠင္းရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာေလာဘ၊ေဒါသရဲ႕သားေကာင္ေတြတဲ့"

စိုးညြန္႕ကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္ေျပာသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကကြင္းတို႕လည္းအီးစီယူမယ္ထင္တယ္ ဟုေျပာေတာ့သူႏွင့္ေမဂ်ာဘယ္လိုမွမတူႏိုင္တာေတြးမိသည္။သူယူေသာစက္မႈဘာသာရပ္ဆိုသည္ မွာလည္းေယာက်ာ္းေလးမ်ားသာအေခၚမ်ားၿပီးအမွတ္နည္းေသာမိနး္ကေလးအနည္းငယ္သာေရာက္လာ
တတ္၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လိုစာပံုမွန္လုပ္သူမ်ားဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ်စက္မႈ ကိုေရာက္မလာႏိုင္ ဟုေတြးမိသည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊တစ္ေက်ာင္းတည္းမွာပဲေလဟုေတြးရင္းသူတို႕ေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့မည့္ႏွင္းႏြယ္ေႏြး တို႕သံုးေယာက္ ကိုေငး၏။

" ေဟာဗ်ာ "

ေငးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေငးေနစဥ္မွာပင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံႀကီးကထြက္လာ၏။ရုတ္တရက္ သူပင္ေၾကာင္သြားသည္။ဟုတ္သည္။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေအာ္မည္ဆိုလည္းေအာ္ခ်င္ စရာ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမူးလဲက်သြားတာေတြ႕လိုက္ရသည္ေလ။

" ဟာ-ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ထ.......ထ။လုပ္ၾကဦး။လုပ္ၾကဦး "

ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမမ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္လြယ္အိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းကာထုိင္ေနရာမွ
ထၿပီးသူစတင္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။လုပ္ပါဦးဟယ္၊ေႏြးရယ္မူးလဲသြားလို႕ဆိုေသာခင္၀ါဦးစကားကိုဥေပကၡာျပဳ
ရင္းသူငယ္ခ်င္းေတြသူ႕အနားေရာက္အလာကိုေစာင့္သည္။ၿပီးေတာ့.....

"မင္းတို႕ဟိုထိုင္ခံုေပၚကိုခဏေရႊ႕ထား။လူသိပ္မအံုေစနဲ႕။ငါကားသြားထုတ္ဦးမယ္ "

ဟုေျပာၿပီးကားပတ္ကင္ရွိရာကိုသူအေျပးသြားသည္။ကားကုိထုတ္၍ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလးအတိုင္းေမာင္း၍
စက္မႈစာသင္ေဆာင္ေတြကိုပတ္ထြက္ၿပီး စာတိုက္ရွိရာေရွ႕ကိုေရာက္စဥ္မွာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကို
ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကေဖးမထား၍စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကစာအုပ္ႏွင့္ယပ္ခတ္ေပးေနတာေတြ႕သည္။ေခၚ
ခဲ့ေတာ့ဟုလွမ္းေအာ္ၿပီးကားတံခါးကိုႀကိဳဖြင့္ေပးထား၏။ငါနဲ႕ႏွစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ကြာဟုလွမ္းေအာ္ေျပာရင္း
ကားေမာင္းရမည့္ေနရာဘက္ကိုေကြ႕၍ေလွ်ာက္သည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကို၀ိုင္းမ၍ကားေပၚတင္ၿပီးခ်ိန္မွာစိုးညြန္႕ႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရွ႕ခန္းမွာ၀င္ထိုင္၏။ေနာက္ခန္း
မွာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုခင္၀ါဦးကေခါင္းက ကိုင္၍ေမွးထားၿပီးစိုးမမကေျခေထာက္ဘက္မွကိုင္ထားသည္။

" ေက်ာ္၀င္းထြဋ္နဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္း။ေက်ာင္းေဆးခန္းကိုလိုက္ခဲ့ကြာ"

ကားအျပင္ကရပ္ၿပီးၾကည့္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေအာ္ၿပီး သူ႕ကားကိုေမာင္းထြက္လိုက္သည္။

စိတ္ထဲကေတာ့စာေမးပြဲနီး၍ကားယူသြားဖို႕ေျပာေသာအေမ့ကိုေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။သည္ကား
မပါလွ်င္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေဆးခန္းအျမန္ျပဖို႕လြယ္မွမလြယ္ဘဲေလ။

X X X X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Monday, April 10, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၁ )

 [ ၁၁ ]

" အေဆာင္ကပဲေတြကလည္းည့ံလိုက္တာကြာ။ခပ္ည့ံညံ့ပဲေတြပါ"

ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲမ်ားနီးလာ၍ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစာကိုအူယား ဖားယားၾကည့္ေနခ်ိန္မွာသူတို႕အုပ္စု ကေတာ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္။အားလံုးကစာကိုပံုမွန္လုပ္သူမ်ားမို႕စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသူတို႕ရေနၿပီျဖစ္သည္။
EC( Electronic )ယူမည့္သူမ်ားသာအမွတ္ေကာင္းရမွျဖစ္မည္မို႕ စာမွစာျဖစ္ေနၾကတာနားလည္၏။ ပထမႏွစ္ကလိုပံုမွန္ႀကိဳးစားမႈမ်ဳိးႏွင့္ဆိုလွ်င္ခံုနံပါတ္ႏွစ္ရာမွသံုးရာအတြင္းသာသာေလး၀င္၍( Mech:) ကိုအလြယ္တကူရႏိုင္တာသူတို႕သိၿပီးသားပဲ။

ထို႕ေၾကာင့္လည္းဆရာမလာခင္အခန္းအျပင္ဘက္ထြက္ကာေလပန္းေနၾကရာမွႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စု ၀င္လာတာသိ၍စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္က စေနာက္ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

" ဂ်ီအီးစီမွာေတာ့ပဲေတြေတာ္ေတာ္ေပါတယ္ဆိုပဲ"

စိုးညြန္႕ကႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕၀င္လာတာမသိဘဲစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုေျပာေန၍သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လွည့္ကာ
ရယ္မိေသးသည္။

" ဖတ္စ္ရီးယားတုန္းကအီလက္ထရြန္ပဲ ( Electron Pair )ေတြအေၾကာင္း သင္ရတယ္ေနာ္။ေရေရ လည္လည္စိတ္၀င္စားတယ္။အခုႏွစ္ တန္းေရာက္ေတာ့ဘြန္း(Bond)ေတြျဖစ္သြားေတာ့ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းလာတယ္။ဒါေပမဲ့ကြာ။ပဲေတြမ်ားလြန္းေတာ့သိပ္စိတ္မ၀င္စားခ်င္ေတာ့ဘူး"

ၿငိမ္းခ်မ္းကေတာ့ပညာသားပါပါႏွိပ္ကြပ္ေနေလၿပီ။ခင္၀ါဦးတို႕အုပ္စုသူတို႕နားကျဖတ္သြား၏။
လက္ထဲမွာယုိစံုထုပ္ေလးေတြကိုင္ၿပီးအခန္းထဲ၀င္သြား တာေတြ႕၏။

" မီးမီးတို႕အႀကိဳက္ "

" ေဂြးသီး "

တခ်ဳိ႕အခ်ဥ္ထုပ္မ်ားကေဂြးသီးႏွင့္လုပ္ထားတာသိၿပီးသားမို႕စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကထေအာ္၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္တို႕
အားလံုးတညီတညာတည္းလိုက္ေအာ္သည္။အခန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းမ်ား၀ိုင္းရယ္၏။

ခင္၀ါဦးထံမွေသနာေတြ၊အရွက္ကိုမရွိဘူးဆိုေသာစကားသံထြက္လာသည္။အရွက္မရွိေပမယ့္အသက္ေတာ့
ရွိပါေသးတယ္၀တုတ္မရယ္ဟု စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကမၾကားတၾကားေအာ္သည္။ၿဗဲဟုၿငိမ္းခ်မ္းက
ထေအာ္၏။စိုးညြန္႕ေရာ၊သူပါအားပါးတရရယ္သည္။ဆရာလာခါနီးၿပီမို႕အခန္းထဲ ၀င္ဖို႕ျပင္၏။

" ဒီတစ္ခါေတာ့ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းေရာက္ခ်င္ေနလားမသိဘူး"

စိုးမမထံမွအသံ။မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္းသူကေရွ႕မွ၀င္ေတာ့မ်က္လႊာတစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္မိသည္ ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးထံမွအၾကည့္တစ္ခုႏွင့္ဆံု၏။သည္တစ္ခါ အၾကည့္လႊဲမိသည္ကသူျဖစ္သည္။ မသိဟန္ေဆာင္ရင္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းကခံုမွာ၀င္ထိုင္လိုက္၏။
က်န္သူေတြအစဥ္လိုက္ပါလာသည္။ သူ႕ေဘးမွာ၀င္ထိုင္၏။

" ကင္း။ခုနတုန္းကမင္းကိုကြင္းကလိုက္ရႈိးေနတယ္ "

စိုးညြန္႕စကား။ဟုတ္လားဟုမသိသလိုေျပာ၏။အားလံုးက၀ိုင္းၾကည့္ေနသည္။

"မင္းလႈပ္ရွားသင့္တယ္။တစ္ခါေလာက္ဆရာဆူတာနဲ႕လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ တို႕ေယာက္်ာ္းေတြရဲ႕ရာဇ၀င္ ရိုင္းသြားမွာေပါ့။ရွင္ေမြ႕ႏြနး္တို႕၊ဂ်ဴ းလိယက္တို႕ဘယ္သြားထားမလဲ"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္အားလံုးမ်က္လံုးျပဴ းကုန္သည္။

" ေသာက္ရူး၊ေႁမွာက္တာလည္းၾကည့္ေႁမွာက္။မင္းေျပာတာမိန္းမေတြကြ "

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကားေၾကာင့္ေဟဟုဆိုကာစိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္မ်က္လံုးျပဴ းသြားသည္။သူၿပံဳးလိုက္၏။ လက္ကာျပလိုက္သည္။အားလံုးၿငိမ္သြား၏။

"စကၠဴ ျမားမွာစာေရးၿပီးပစ္မယ္။ဘယ့္ႏွယ့္လဲ။ရိုးရိုးစာမေရးဘူး။ကဗ်ာေရး မယ္ကြာ"

သိပ္ေကာင္းတယ္ဟု၀ိုင္းၿပီးအားေပးၾကသည္။ဗလာစာရြက္တစ္ရြက္ကို ထုတ္ၿပီးသူ႕ရင္ထဲမွာရွိေသာ ကဗ်ာတစ္စကိုခ်ေရးသည္။

" ခ်စ္သူရယ္....
နီရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း
အနမ္းပန္းေႁခြခြင့္
တစ္ေန႕ေတာ့ျဖင့္ ေပးသနားေစခ်င္ပါတယ္"

ေရးၿပီးစကၠဴ ျမားျဖစ္ေအာင္ေခါက္သည္။နာမည္မေရးဘူးလားဟုစိုးညြန္႕ ကေမး၏။ဘာလို႕ေရးရမွာလဲကြ ဟုၿငိမ္းခ်မ္းကေျဖသည္။မင္းသိခၤ၀တၳဳထဲက မတစ္ေထာင္တစ္ေကာင္ဘြားလိုေပါ့၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြး၊ သင့္အားလားပင္စင္ေပးလိုက္သည္၊ပံု-မင္းထင္ေခၚကင္းဆိုၿပီးလုပ္မလားလို႕ပါဟုစိုးညြန္႕ေျပာသည္။
စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းေရာင္းတဲ့ေနရာမွာေဆးရိုးသည္ကန္႕လန္႕မပါနဲ႕ဟုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာသည္။
အားလံုး၀ိုင္းဟား၏။သူခိုးကလူဟစ္လို႕ကြာဟုစိုးညြန္႕ကေခ်ပသည္။

စကၠဴ ျမားပံုျဖစ္သြားသည့္အခါလြတ္ေနေသာေနရာမွာစာေတာ့ေရးေပးလိုက္မွဟုေတြးကာ ခ်ေရးျဖစ္သြားသည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြးအတြက္။အထဲမွာကဗ်ာပါတယ္"
ေရးၿပီးေတာ့ပစ္မည္ဟန္ျပင္စဥ္မွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဖမ္းတားထားသည္။ဘာလဲကြဟုေမးရင္း စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုၾကည့္၏။

" ျပႆနာကတစ္ခါကႏွစ္ခါတက္ရင္မေကာင္းဘူးကြ။ငါလုပ္ေပးမယ္။ငါကျပႆ နာျဖစ္ရင္ကိစၥမရွိဘူး။ မင္းကဒီတစ္ခါထပ္ၿပီးကိြဳင္တက္ရင္ပါးကြဲေတာ့မယ္။ေပး-ေပး။ခဏေလးေစာင့္ေန"

သူ႕လက္ထဲကစကၠဴ ျမားကိုယူၿပီးစိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္သူတို႕နားကထသြားသည္။ ဘာလုပ္မလို႕လဲၾကည့္ေန စဥ္မွာပင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ႏွင့္ကပ္လ်က္ေနာက္ကခံုတန္းလ်ားမွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္၀င္ထိုင္၏။ မိန္းကေလးေတြထိုင္ေနက် ခံုျဖစ္ေသာ္လည္းမိန္းကေလးမ်ားမေရာက္ေသး၍၀င္ထိုင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကၿငိမ္ၿငိမ္ေလးကပ္ထိုင္ေနတာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ မသိၾက။ေယာက်ာ္းေလးမ်ား ရွိရာေနာက္ဘက္ကိုလံုး၀လွည့္မၾကည့္ဘူးဟုခံယူထားေသာသူမတို႕၊သည္တစ္ခါေတာ့ထိေခ်ၿပီ။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ ကႏွင္းႏြယ္ေႏြး၏ဆံပင္ရွည္ရွည္ထူထူေတြၾကားသို႕သူ႕စကၠဴ ျမားေလးကို အသာထိုးထည့္ၿပီးသူတို႕အုပ္စုရွိရာျပန္လာသည္။

အနားေရာက္ေတာ့ဘယ့္ႏွယ့္လဲ၊ျပႆနာမကင္းဘူးလား ဟုေျပာသည္။ေတာ္တယ္၊ေတာ္တယ္ကြဟု ဆိုကာ၀ိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴးေတာ့မ်က္ႏွာကအသားကုန္ၿပံဳးၿဖီးကာသေဘာက်ေနသည္။အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ ရေအာင္ဟုသူကသတိေပးေတာ့အားလံုး၏မ်က္လံုးမ်ားကသူမတို႕အုပ္စု ဆီေရာက္သြားသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕စာၾကည့္ရင္းအခ်ဥ္ထုပ္ေတြစားေနတာေတြ႕၏။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအီအီးေတြ ပန္းေတာ့မွာပဲဟုဆိုသည္။ၿငိမ္းခ်မ္း ကေဟ့ေကာင္ကင္း၊ကြင္းကေဂြးသီးေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္ပံုပဲ။မင္းနဲ႕ရရင္မ်ားမ်ားေကၽြးေပေတာ့ဟုဆိုသည္။ေခြးေကာင္ေတြ၊မညစ္ပတ္နဲ႕ကြာဟုသူေျပာလိုက္၏။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ေနာက္တန္းမွာထိုင္ေနက်ေကာင္မေလးေတြ၀င္လာ၏။သြားပါၿပီကြာဟု သူေအာ္မိ၏။ထိုေကာင္မေလးေတြကေနာက္တန္းမွာထိုင္မွာမို႕ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေခါင္းကစကၠဴ ျမားကိုျမင္လွ်င္ဖယ္ေပးမွာေသခ်ာသည္။သူတို႕မိန္းကေလးေတြကအဲဒီလိုအရွက္ရမည့္ကိစၥမ်ဳိး မွာေယာက်ာ္းေလးေတြလိုမဟုတ္။ေယာက်ာ္းေလးေတြကေခါင္းေပၚမွာအမိႈက္တို႕၊စကၠဴ တိုို႕တင္ေန တာေတြ႕လည္းေျပာခ်င္မွေျပာေပလိမ့္မည္။ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ၾကည့္ကာရယ္ပြဲဖြဲ႕မွာေသခ်ာ၏။

မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့သူတို႕ခ်င္းအလွခ်င္း၊အ၀တ္ခ်င္း၊ၿပိဳင္ခ်င္သာၿပိဳင္ၾက မည္။သူတို႕ခႏၶာကိုယ္မွာ တစ္ခုခုမွားေနတာေတြ႕တာႏွင့္ျပင္ခုိင္းသည္။ဥပမာ-အက်ႌေနာက္ကၾကယ္သီးျပဳတ္ေနတာမ်ဳိးေပါ့။

ယခုလည္းစကၠဴ ျမားေတြခဏခဏအပစ္ခံထားရေသာမိန္းကေလးခ်င္းမို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာကာ ဆြဲဖယ္ပစ္လိမ့္မည္ဟု သူေတြးမိသည္။ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ထိုင္ခံုမွာထိုင္မိမိခ်င္း တစ္ေယာက္ကျမင္ၿပီးဆြဲဖယ္ေပးလိုက္တာေတြ႕သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပြစိပြစိႏွင့္က်ိန္ဆဲေနေလၿပီ။သူလည္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ပ်က္ၿပီဟုေတြး၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ခုနစကၠဴ ျမားကိုဆြဲဖယ္ လိုက္ေသာေကာင္မေလးကသူ႕လက္ထဲမွစကၠဴ ျမားကစာကိုျမင္ သြား၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ကိုလွမ္းေပးတာေတြ႕လုိက္သည္။သူ၀မ္းသာသြား၏။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဗိုင္းနာမ၊ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဟုဆို၍သူတို႕ရယ္ၾက သည္။ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ သူတို႕ဘာသာသူတို႕ဆိုဆြဲဖယ္လႊင့္ပစ္မွာေသခ်ာသည္။ခုေတာ့ေနာက္ကလူကျမင္၍ဖယ္ေပးေသာအခါ စာကိုေတြ႕သြားျခင္းျဖစ္သည္။

စကၠဴ ျမားကစာကိုခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကသဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြး ကိုေျပာျပတာေတြ႕၏။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးက လံုး၀ဂရုမစိုက္ဟန္ႏွင့္စာဆက္ဖတ္ေနသည္။ခင္၀ါဦးကစကၠဴ ျမားကိုဆြဲျဖန္႕လိုက္၏။ၿပီးေတာ့စိုးမမႏွင့္ႏွစ္ေယာက္အတူတူဖတ္သည္။ဖတ္ၿပီးေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြး ကိုျပသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဘာေျပာလုိက္သည္မသိ။ခင္၀ါဦးကစကၠဴ ျမားလုပ္ထားေသာစာရြက္ကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီးလႊင့္ပစ္လိုက္တာေတြ႕သည္။

ရင္တစ္ခုလံုးလပ္ဟာသြားသလိုခံစားရ၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပထမဦးဆံုးဆိုေတာ့သည္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ကြာဟုဆိုသည္။သက္ျပင္းဟင္းခနဲခ်မိ၏။ပစ္လိုက္တဲ့စကၠဴ ျမားတိုင္းကစာေတြကို ဖတ္ေနရင္လည္းသူ႕အတြက္ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေလဟုေတြးရင္းစိတ္ေျဖသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရယ္.........။မင္းကလွလြန္းလို႕မာနႀကီးေနတာလား။၀ိုင္အိုင္တီကေကာင္ေတြကဗရုတ္ေတြ ခ်ည္းပဲလို႕ယူဆထားလို႕အထင္မႀကီးခ်င္တာလားကြယ္။

X X X X X
( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Thursday, April 6, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၀ )

 [ ၁၀ ]

အေမကသူစာၾကည့္ရင္းငိုက္မွာစိုး၍ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ခြက္ေဖာ်္ၿပီးလာခ်ေပးသည္။
သိပ္ညဥ့္မနက္နဲ႕သားဟုမွာ၏။ၿပီးေတာ့တံခါးေတြကိုလိုက္ပိတ္ေပးေနတာေတြ႕သည္။
သူ႕အခန္းကတံခါးပိတ္ထားလွ်င္အိုက္လာသည္မို႕စာၾကည့္ တိုင္းျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္ထားခဲ့သည္။မိုးတြင္းေလေအးေအးကသူ႕အခန္းထဲကိုရံဖန္ရံခါ၀င္လာတတ္သည္မို႕ေအးစိမ့္စိမ့္အရသာကို
ခံစားရတတ္၏။ဒါကိုပင္အေမကမႀကိဳက္။

စာၾကည့္ညဥ္႕နက္၍အိပ္ေရးပ်က္မွာ၊ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထား၍အေအးမိမွာ ၊ျခင္ေဆးေခြမ်ားမတရားထြန္း၍ေရာဂါရမွာ၊စသည္ျဖင့္သူစာၾကည့္တိုင္းအေမကပူပင္ၿပီးခဏခဏ လာမွာတတ္သည္။အေဖကေတာ့တစ္ေနကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္မွာပန္႕မ်ား၊ေမာ္တာမ်ား ၊ျပင္လည္းျပင္၊ေရာင္းလည္းေရာင္းမို႕ညေနမိုးခ်ဳပ္အိမ္ေရာက္၊ထမင္းစားၿပီးအေမႏွင့္
စကားေျပာ၊ၿပီးလွ်င္တန္းအိပ္ေတာ့တာသူသိသည္။သည္ေတာ့သူစာၾကည့္ေနသမွ်အေမက
အရိပ္လိုၾကည့္တာခံေနရေတာ့၏။

အေမအိပ္ခ်င္အိပ္ေတာ့ေလဟုေျပာေတာ့ေအးေအးဟုဆိုကာအေမအိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားသည္။
အေမထြက္သြားမွသူ႕စာၾကည့္ခံုနားကျပတင္းေပါက္ကိုထဖြင့္ရင္းေျခဆန္႕လက္ဆန္႕လုပ္၏။
အိမ္ေဘးမွာပန္းအိုးေတြ၊သစ္ပင္ေတြရွိသည္မို႕ျခင္ထူထပ္၍ျခင္ေဆးထြန္းကာစာၾကည့္ေနက်။ျပတင္းေပါက္
မွဖြင့္မထားလွ်င္ျခင္ေဆးေငြ႕ကအခန္းထဲမွာေလွာင္ၿပီးထိုအေငြ႕မ်ားကို သာၾကာရွည္ရႈေနရ၍ၾကာလွ်င္ေရာဂါရႏိုင္သည္ဟုသူလည္းနားလည္သည္ ။ျခင္ေဆးေခြမွာ Chemicalေတြဘယ္ေလာက္ပါသလဲမသိႏိုင္။

အေမကေတာ့သူ႕သားကိုျခင္ေဆးေခြအနံ႕ရွဴ မိမွာစိုးေသာ္လညး္ အေအးမိမွာစိုးသည္ေၾကာင့္ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ထားဖို႕သာမွာေနျခင္းျဖစ္၏။
သူကေတာ့အေမလစ္တာႏွင့္ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။သုိ႕မွသာျခင္ေဆးနံ႕က
အျပင္ထြက္၍သူလည္းအသက္ရွဴ ရေကာင္းသည္ေလ။

ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ခြက္ကိုလွမ္းယူ၍ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ရင္းသူ႕အခန္းထဲမွ တိုင္ကပ္နာရီကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ေကာင္းကင္မွာမိုးသားတိမ္လိပ္တို႕ေရြ႕
လ်ားေနတာျမင္၏။လေရာင္သည္သာခ်င္ပါလ်က္ေနာက္ကိုဆုတ္ေပးေနရဟန္ရွိသည္။

အေတြးထဲသို႕ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆရာမကိုတိုင္လိုက္သည့္ေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေတြတန္းစီၿပီး
၀င္လာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ငံုေသာက္ၿပီးခြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္သည္။

အၾကည့္တို႕ကေကာင္းကင္ကမိုးတိမ္ဆီမွာ။သာခြင့္မရေသာလဆီမွာ။အေတြးတုိ႕ကအတန္းထဲမွာ။

X X X

" ကဲ-ခုနတုန္းကႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာဘယ္သူလဲ။ထစမ္း"

သခ်ၤာဆရာမအတန္းထဲကို၀င္၀င္လာခ်င္းေျပာေသာစကားေၾကာင့္သူအပါအ၀င္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ပါ
မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။တစ္ကိုယ္လံုးရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းျဖစ္လာ၏။မွားေလၿပီဟုေနာက္က်ေသာေနာင္တကို
ရသည္။ထို မွ်ေလာက္လည္းျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့။ယခင္ကစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ စေနက်တုန္းကစိတ္ဆိုးလြန္း၍အျပင္ထြက္သြားတာမ်ဳိးပဲေလဟုရိုးရိုးသာတြက္ခဲ့သည္။သူတင္မဟုတ္။
အားလံုးကသည္အတုိငး္ပဲေတြးခဲ့ၾကသည္ပဲ။

"ငါေျပာေနတယ္ေလ။ေယာက်ာ္းမဟုတ္ဘူးလား။ကိုယ့္အျပစ္ကိုကိုယ္၀န္မခံရဲဘူးလား"

ဆရာမစကားကိုေနာက္တစ္ခါၾကားစဥ္မွာေတာ့သူထမည္ျပင္စဥ္သူ႕ေဘးကအရိပ္တစ္ခုထရပ္တာေတြ႕
သည္။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။သူအ့ံအားသင့္သြား၏။

" ဩ-ငါကဘယ္သူလဲေအာက္ေမ့တယ္။ဆရာႀကီးပါပဲလား"

ဆရာမကရြဲ႕၍ေျပာသည္။သူအလ်င္အျမန္မတ္တတ္ထရပ္လိုက္၏။အားလံုးကအံ့အားသင့္စြာေငးၾကည့္သည္။
ကင္းကဘာလုပ္တာလဲဆိုေသာအသံထြက္လာ၏။ဆရာမကအံ့အားသင့္သြားသည္။

"အမယ္။တယ္လည္းသတၱိေကာင္းၾကပါလား။မင္းတို႕စတာေနာက္တာ႒ာနမႉးအခနး္တင္
မဟုတ္ဘူး။ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းထိပါေရာက္သြားႏိုင္တယ္နား လည္လား။ဒါလုၿပီးေတာ့ခံရမယ့္ဟာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုတာေရာသိရဲ႕လား။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းသိပ္ခ်စ္မေနနဲ႕။ၾကားလား"

ဆရာမစကားအဆံုးႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕တစ္အုပ္လံုးလွည့္ၾကည့္သည္။နား မလည္ေသာမ်က္ႏွာေတြႏွင့္။

"ဒီလိုပါဆရာမ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္နဲ႕ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။သူနားလည္စြာဘာမွ်မဆိုျဖစ္ေတာ့။သူငယ္ခ်င္းကို
စိတ္ထဲကေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

"ကဲ-ဒါဆိုရွင္းၿပီ။ဟိုအေကာင္ထိုင္စမ္း။သူငယ္ခ်င္းကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့အတြက္ ခ်ီးေတာ့ခ်ီးက်ဴ းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒီေနရာမွာမလိုအပ္ဘူး။နားလည္လား"

ဆရာမစကားအဆံုးစိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္ထိုင္လိုက္တာသိသည္။သူတစ္ေယာက္တည္းတစ္ခန္းလံုးမွာ
မတ္တတ္က်န္ခဲ့၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းသူ႕လက္ကို အားေပးသည့္အေနႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္၏။

" မင္းကိုေတာ့ငါမသိေသးပါဘူး။မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

" မင္းထင္ပါ "

ဆရာမကိုရဲရဲၾကည့္၍ေျပာလိုက္သည္။ေယာက်ာ္းပဲေလ။လုပ္ၿပီးရင္ခံရဲ ရမွာေပါ့ဟုမာန္တင္း၏။

" မင္းဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ။ေျပာစမ္းပါဦး "

ဆရာမစကားေၾကာင့္မ်က္ႏွာရဲခနဲျဖစ္သြားမည္ကိုသိ၏။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ တိုင္ၿပီးသားႀကီးကိုသူကရွင္းျပရမည္ဆိုေတာ့........။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာအျပစ္ရွိပါတယ္ဆရာမ။ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါတယ္။အဲဒီအတြက္ဆရာမႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ခံပါမယ္"

ျဖစ္ၿပီးသမွ်ကိုသူရွင္းမျပခ်င္ေတာ့။ဆရာမႏွင့္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သိၿပီးသားမို႕ျဖစ္စဥ္ကိုသူ႕ဘာသာခ်ဳံ႕ပစ္
လိုက္သည္။

" ဘာလဲ။ မင္းကမင္းလုပ္ထားတာေျပာရမွာရွက္တယ္ေပါ့ေလ"

ဆရာမစကားကသူ႕မာနကိုထိပါးလာသည္။အျပစ္ရွိတယ္ဟု၀န္ခံၿပီးေသာသူတစ္ေယာက္ကို
အျပစ္ေဖာ္ထုတ္ေနသည္ကအရွက္ခြဲသလိုျဖစ္ေနသည္ဟုထင္၏။သို႕ေသာ္သူေယာက်ာ္းပဲေလ။သူ႕
မာနကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွအပြန္း ခံႏိုင္မွာမဟုတ္။

"ကၽြန္ေတာ္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္ပါတယ္။ပစ္တုန္းကေတာ့နာပါေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လံုး၀မပါပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာကတ္ထူစကၠဴျဖစ္သြားတာလည္း
ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္ေတာ့သူ႕ေခါင္းကိုေထာက္ခနဲမွန္ၿပီးအဲဒီစကၠဴ ျမားလြင့္သြားတာေတြ႕မွ သူေတာ္ေတာ္နာသြားမယ္လို႕ေတြးမိပါတယ္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ"

ေျပာၿပီးေရွ႕တူရူကိုတည့္တည့္ၾကည့္လိုက္သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ တို႕ေမာ့ၾကည့္တာ ၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လွည့္ၾကည့္တာ၊အတန္းသားေတြသူ႕ကိုေငးေနတာသူသိေသာ္လည္းရွက္စိတ္ႏွင့္
ဘာကိုမွ်မျမင္သလိုျဖစ္ေနသည္။

" ဒါျဖင့္မင္းအျပစ္ကိုမင္းသိတယ္ေပါ့"

" ဟုတ္ကဲ့ "

" ေကာင္းၿပီ။မင္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုအခုေတာင္းပန္ပါ။ဒီကိုလာခဲ့"

ခင္ဗာ်ဟုသူ႕ႏႈတ္ကထြက္သြားသည္။ဆရာမကသူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေန၏။သူ႕ကိုယ္သူအတတ္ႏိုင္ဆံုးစိတ္ကို
ထိန္းကာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ထုိင္ခံုရွိရာေရွ႕ဆံုး တန္းနားကိုသြားသည္။ဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။

"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္မခံႏိုင္ေအာင္စတဲ့မင္းတို႕လိုေက်ာင္းသားေတြအတြက္
စံနမူနာျဖစ္ေအာင္ဆံုးမတာပါ။ဆရာမကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာလိုက္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ေတာ့သူ႕ကို
မၾကည့္ဘဲေရွ႕တည့္တည့္ကBlackboardကိုေငးေနတာေတြ႕သည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕နာက်င္ေအာင္ပစ္မိတဲ့အတြက္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကဘာပဲလုပ္ေပးရ၊လုပ္ေပးရပါ"

" ကဲ-သမီး၊ဘယ္လိုလဲ။ေက်နပ္ၿပီလား"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာသံၾကားလိုက္သည္။သူဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ရၿပီသြားေတာ့ဟုဆို၍
သူ႕ေနရာဆီျပန္ေလွ်ာက္သည္။ေျခလွမ္းတို႕ကသိပ္မမွန္ခ်င္။သီေရတာမ်ားျဖစ္၍အတန္းေရွ႕အနိမ့္ဆံုး
အဆင့္မွအတန္းအလယ္၊သူ႕ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာကိုတစ္ထစ္ခ်င္းတက္ရသည္ကပင္ေမာခ်င္ခ်င္။

" ကင္းရာ။ငါတို႕စိတ္မေကာင္းပါဘူး"

ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပခံုးဖက္၍ေျပာသည္။ရပါတယ္ကြာဟုေျပာလိုက္ၿပီးဆရာမ
Blackboardဖ်က္တာေစာင့္ေနလိုက္သည္။

စာအုပ္ကိုခံုေပၚတင္ေတာ့ဆရာမကအတန္းေရွ႕မွာမတ္တတ္ရပ္ရင္းလွမ္းအကဲခတ္ေနတာေတြ႕သည္။
မသိေယာင္ေဆာင္ရင္းေဘာလ္ပင္ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။

"ကဲ-အားလံုးပဲ။ဒါပထမဆံုးနဲ႕ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစလို႕ဆရာမေျပာခ်င္တယ္။ မင္းတို႕ကေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္မယ့္လူေတြ၊လူႀကီးလူေကာင္းပီသရမယ္။ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ရမယ္။ရဲရင့္ျပတ္သားရမယ္။
ရႊတ္ေနာက္ေနာက္၊ေျပာင္စပ္စပ္အမူအက်င့္ေတြကိုေက်ာင္းမွာပဲထားခဲ့ပါ။ေက်ာင္းသားဘ၀ေပ်ာ္ခ်င္၊
ကဲခ်င္ၾကမယ္ဆိုတာဆရာမနားလည္တယ္။ဒါေပမဲ့လူတစ္ဖက္သားမခံႏိုင္ေအာင္၊ကၠုေျႏၵပ်က္ေအာင္ေနာက္
တာမ်ဳိးေတာ့ဆရာမတို႕ခြင့္မလႊတ္ဘူး။မင္းတို႕အတြက္သတ္မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြရွိတယ္။ေမာ္ကြန္းထိန္း
ဆရာေတြရွိတယ္။ၿပီးေတာ့မင္းတို႕ကဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြ။စာကိုပဲအာရံုစိုက္ၾကရမယ့္အခ်ိန္။
ဘယ့္ႏွယ့္ကြယ္။ၾကည့္လည္းလုပ္ၾကပါ။အခ်ိန္တန္လို႕မွကိုယ္လိုခ်င္တဲ့လိုင္းမရလို႕ငိုေႂကြးေနရဦးမယ္။
ဆရာမသိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ခုေတာ့ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္တစ္ေလွလံုးပုပ္ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ရၿပီ။
ဟုတ္လား။မင္းတို႕ကိုဆံုးမရလို႕စာသင္ခ်ိန္လည္းေလ်ာ့ကုန္တယ္။ေကာင္းေသးလား။ဟင္။ကဲ-ကဲ။ေတာ္ၿပီ။ဒါပဲေနာ္။ဒီတစ္ခါပဲၾကားခ်င္တယ္။ စာဆက္သင္မယ္"

ဆရာမကေျပာၿပီးBlackboardမွာစာေတြခ်ေရးေနခ်ိန္မွာသူ႕မ်က္စိထဲေ၀ ၀ါးေနခဲ့ေလၿပီ။ သူ႕ေၾကာင့္တစ္ခန္းလံုးအေျပာခံရတာပဲဟူေသာအသိႏွင့္စိတ္မေကာင္းခ်င္။စာေတြလိုက္မကူးျဖစ္ေတာ့ဘဲ
စာအုပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္၏။

သိပ္မၾကာလိုက္။အခ်ိန္ေျပာင္းဘဲလ္သံၾကားရသည္။ဆရာမကသူ႕စာရြက္ေတြသိမ္းၿပီးထြက္သြားေတာ့
သူလည္းသူ႕စာအုပ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ေဘာလ္ပင္ကိုအဖံုးပိတ္ၿပီးလြယ္အိတ္ထဲပစ္ထည့္
၍ေနရာကထ၏။ပုဆိုးျပင္၀တ္လိုက္သည္။

" ေဟ့ေကာင္။ဘယ္လဲ"

စိုးညြန္႕ကလွမ္းေမးသည္။လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္၏။

" Roll Sheet ၾကည့္ထိုးလိုက္ကြာ။ငါျပန္ေတာ့မယ္"

ေျပာၿပီးေကာက္ကာငင္ကာလွည့္ထြက္လာသည္။အားလံုးေၾကာင္တက္ တက္ႏွင့္က်န္ခဲ့၏။ အယ္လ္ဖိုက္ႏွင့္အယ္လ္ဆစ္က္စ္ေနာက္ေပါက္ေလွကားမွဆင္း၍ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလး
အတိုင္းေလွ်ာက္သည္။

ေက်ာင္းေပၚမွေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းပ်ံသြားတာေတြ႕၏။

ခုခ်က္ခ်င္းပင္ေက်ာင္းထဲကလြင့္ပ်ံသြားခ်င္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပင္။

X X X

ေအးစက္စက္ေလကေ၀့ခနဲကိုယ္ကိုအရိုက္မွာခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္သြားသည္။ အေတြးကိုျဖတ္ကာျပတင္း၀မွခြာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ကိုတစ္ငံုေသာက္ၿပီး စာၾကည့္ဖို႕ျပင္သည္။
က်ဴတိိုရီယယ္တက္စ္ေတြေတာင္နီးလာၿပီပဲဟုေတြးသည္။

စာေမးပြဲမွာႏွစ္ဆယ္ဖိုးေပါင္းသည္မို႕အေရးႀကီးတာနားလည္၏။လက္ေတြ႕မလုပ္ရေသာဘာသာရပ္မ်ားတြင္
က်ဴတိုရီယယ္တက္စ္ႏွစ္ဆယ္ဖိုး ကေတာ့စာသင္ႏွစ္၀က္မွာအၿမဲတမ္းစာေမးပြဲေျဖရသည္။
က်ဴ ရွင္မယူေသာသူတို႕အုပ္စုတစ္စုတေ၀းတည္းစာတုိင္ပင္ဖုိ႕ ဇီ၀ကမွာတစ္ညေလာက္သြားအိပ္ဦးမည္ဟုဆံုးျဖတ္၏။တိုင္တုိင္ပင္ပင္ႏွင့္ လုပ္လွ်င္နားမလည္တာမရွိႏိုင္ေတာ့သည္ကိုသူသိသည္ပဲ။

ဒုတိယႏွစ္ကအေရးႀကီးတာလည္းပါသည္။ပထမႏွစ္တုန္းကက်ဴ တိုရီယယ္ တက္စ္စာေမးပြဲေျဖရမည္ဆိုေသာအခါဘုမသိဘမသိ၊စာေမးပြဲဆို၍သာ ၀င္ေျဖခဲ့ရသည္။ခံစားခ်က္ကယခုလိုမဟုတ္။ခုေတာ့ေမဂ်ာခြဲမွာမို႕ရႏိုင္ သေလာက္အမွတ္ကိုေတာ့ယူမွျဖစ္မည္ေတြး၏။

ဆရာမကဆူခဲ့ေသာအျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေယာင္ရင္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကို စတာေနာက္တာေလွ်ာ့ဖုိ႕၊စာေတြဘာေတြလုပ္ဖို႕ေျပာရဦးမည္ေတြးသည္။သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့
အစကတည္းကမည္သူ႕ကိုမွ်လံုး၀မစမေနာက္ခဲ့တာပဲေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာမကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ရသည္။ဆရာမေၾကာင့္သူေနာက္ ထပ္မမွားႏိုင္ေတာ့ဟုယံုၾကည္လာခဲ့သည္ပဲ။ၿပီးေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပါေက်းဇူးတင္ရသည္။သူက
သြားတိုင္လိုက္လို႕၊ကိုယ့္ဘက္ကမစမေနာက္ရဲေတာ့တာ၊ကိုယ္တုိင္ခံစားသိရွိလာရသည္ပဲ။

တစ္ခုပဲကြာသြားသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္းသူ႕ဘက္ကခ်စ္ခြင့္ပန္ဖို႕ႀကိဳးစားခြင့္ေတြ
ဆံုးရံႈးသြားသလိုခံစားရျခင္းပင္။သူ႕ကို အထင္ႀကီးစရာႏွင္းႏြယ္ေႏြးမွာရွိႏိုင္ပါဦးမလားဟုေတြး၏။

ထိုအခါ၌ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပစ္ခဲ့ေသာစကၠဴ ျမားတစ္စင္းသည္သူ႕ရင္မွာျပန္ စိုက္ေနသည့္ႏွယ္ခံစားေနရျပန္သည္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Friday, March 31, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၉ )

 [ ၉ ]

" ေတာက္ "

သည္တစ္ခါေတာက္ေခါက္တာႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆီကမဟုတ္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဆီကျဖစ္သည္။
၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏လမ္းမဘက္အက်ဆံုးေထာင့္စြန္းမွာထိုင္ေနစဥ္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စု၊
ကင္တင္းန္တစ္ဖက္ျခမ္းေႏြးေအးဆိုင္ထဲ၀င္သြားတာေတြ႕လိုက္၍စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေတာက္ေခါက္
လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သူတို႕ကင္တင္းန္ကေျမနိမ့္ပိုင္းထဲမွာရွိ၍ဆိုင္တန္းႏွစ္တန္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိသည္။
ထိုဆိုင္တန္းမ်ားအလယ္မွာပု႑ရိက္တန္းမ်ားႏွင့္အပင္ႀကီးတခ်ဳိ႕သာရွိ၍ဟိုဘက္ျခမ္း
သည္ဘက္ျခမ္းလွမ္းျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။

" ကင္း-မင္းေတာ္ေတာ္ရွက္ေနလား"

ၿငိမ္းခ်မ္းကမေန႕ကကိစၥကိုသတိတရႏွင့္ေမးသည္။လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွ ဇြန္းကိုဆြဲယူရင္းခြက္ထဲမွာေမႊေနမိ၏။အားလံုး၏အၾကည့္ကသူ႕ဆီ မွာေရာက္ေနတာသိသည္။

"ငါ့ဘ၀မွာခုခ်ိန္ထိဆရာ၊ဆရာမကအခန္းထဲမွာေပၚတင္ႀကီးဆူတာမ်ိဳးတစ္ခါမွမခံဖူးဘူး။
ခုဟာကကြာ၊တကၠသိုလ္လည္းတကၠသိုလ္ဆိုေတာ့ငါရွက္တာေပါ့ ။ေအးေလ။ဒါေပမဲ့ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းမေရာက္ဘဲသခ်ၤာဆရာမနဲ႕တင္ၿပီးသြားတာပဲ
သူတို႕ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕"

"မင္းပဲေက်းဇူးတင္။တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္။မင္းစိတ္၀င္စား သေလာက္ဟိုကျဖင့္မင္းကိုငါတို႕နဲ႕ေရာၿပီးဗရုတ္က်တဲ့ေကာင္ပဲထင္ထားတာေဟ့ေကာင္"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကားကိုနားေထာင္ရင္းလက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွဇြန္းကိုပန္း ကန္ျပားထဲထည့္၊ၿပီးေတာ့လက္ဖက္ရည္တစ္ငံုေလာက္ေသာက္လိုက္သည္။
ခ်ဳိအီအီအရသာကခါးသက္ေနသေယာင္။

"ငါမွားတာပဲကြာ။ငါခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့သူအဲဒီေလာက္ျဖစ္သြားမယ္လို႕မထင္မိဘူး။
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ပစ္လိုက္တဲ့စကၠဴ ျမားစိုးမမကိုမွန္ေတာ့သြား စိုက္ၿပီးျပဳတ္က်တာေတြ႕လို႕ငါလည္းသူ႕ဆံပင္ရွည္ေတြၾကားကိုစကၠဴ ျမားစိုက္သြားရင္ဘယ္လိုေနမလဲဆိုၿပီးစမ္းၾကည့္လိုက္တာ။ကံကမလိုက္ေတာ့ေခါင္း
ကိုတိန္ခနဲျမည္ေအာင္မွန္ၿပီးငါ့အျပစ္ျဖစ္သြားတာပါကြာ "

"ငါတုိ႕နားလည္ပါတယ္။မင္းကငါတို႕မ်က္ႏွာေျပာင္တိုင္းလိုက္ေျပာင္ေနတာမွမဟုတ္တာ။
ငါတို႕စေနာက္ေနတာကိုပဲေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္လား။ငါတို႕ခံျပင္းတာအဲဒါပဲကြ။တစ္ခါတေလ
စမိတဲ့မင္းကိုမွအရွက္ရ၊အျပစ္ရေအာင္လုပ္ လိုက္ၾကလို႕"

" သူတို႕ကေတာ့ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႕ရည္ရြယ္ၿပီးလုပ္ဟန္မတူပါဘူး"

ၿငိမ္းခ်မ္းကိုသူကေျဖရွင္းခ်က္ျပန္ေပးေနမိသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးသူ႕ကိုရည္ရြယ္၍တိုင္တာ
မဟုတ္မွန္းသူသိေနသည္ပဲ။

"မင္းကေတာ့ကြင္းကိုေတာ္ေတာ္ေႂကြေနပံုပဲ။ေတာ္ေတာ္ႀကီးလည္းခြင့္ လႊတ္ႏိုင္စြမ္းတယ္"

"ငါ့ဘက္ကစမွားတာပဲစိုးညြန္႕ရာ။ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့။ေအး-ျပီးေတာ့ေနာင္တလည္းရတယ္။
ငါသူ႕ကိုေနာက္ဆိုစရဲေနာက္ရဲမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး"

"မင္းသာမစရဲရင္ရွိရမယ္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေတာ့ေနမွာမဟုတ္ဘူး"

စိုးညြန္႕ကေႏြးေအးဆုိင္ဘက္လွမ္းၾကည့္၍ေျပာေတာ့စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကခံုကို
လက္ႏွင့္ပုတ္ၿပီးစိုးညြန္႕ကိုၾကည့္သည္။

"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့စိုးညြန္႕ရာ။ခုမွပြဲကေကာင္းလာတာ။မပဲနဲ႕တို႕အုပ္စု နဲ႕ေတြ႕ၿပီေပါ့ကြာ။ဪ-ဒါနဲ႕ကင္းေရ။မင္းဘာသာမစရဲတာ မေနာက္ရဲတာေတာ့ထားပါေတာ့။ကြင္းကိုေတာ့လက္မေလွ်ာ့နဲ႕ေနာ္"

"ရပါလိမ့္မယ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရာ။မင္းလုပ္ပံုနဲ႕ကင္းကကြင္းဆီကေမတၱာရမရေတာ့မသိဘူး။ေသာကေတြ
တစ္ပံုတစ္ပင္ရမွာေတာ့ျမင္ေယာင္ေသး"

"ငါေနာက္မွာကြင္းကိုမဟုတ္ဘူးၿငိမ္းခ်မ္းရ။၀တုတ္မနဲ႕ငါးေဖာင္ရိုးေျခာက္ကို"

သူတုိ႕အားလံုးၿပံဳးျဖစ္ေသးသည္။

"ဘာထူးလဲ။သူတို႕ကကြင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။နာခ်င္းနာသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဘက္ကနာမွာေပါ့။ၿပီးေတာ့
ကင္းကငါတို႕နဲ႕တြဲေနေတာ့ကင္းပါေရာၿပီး အထင္ေသးခံရေရာ"

"ဒီေလာက္ေတာ့ရပါတယ္စိုးညြန္႕ရာ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဖတ္စ္ရီးယား ကတည္းကအေႂကြးကိုရွင္းခ်င္ေနတာ။ငါ့ကိုသိပ္ငဲ့မေနပါနဲ႕။ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အတြက္ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုငါမပိတ္ပင္ပါဘူး။ ငါလည္းငါ့ခြင္နဲ႕ငါႀကိဳးစားမွာပဲ။လုပ္သာလုပ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။ငါမကန္႕ကြက္ဘူး"

သူ႕စကားအဆံုးမွာအားလံုးကသူ႕ကိုအံ့အားသင့္စြာေငးၾကည့္သည္။
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဒါမွသူငယ္ခ်င္းကြဟုထေအာ္၏။ဆုိင္မွအစ္ကိုႀကီးေတြကေတာ့သူတို႕အုပ္စုကို
သိၿပီးသားမို႕ၿပံဳးေနသည္။

"မင္းမေန႕ကကိစၥကိုစိတ္နာလို႕စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တာလား-ကင္း"

"ေဟ့ေကာင္စိုးညြန္႕။စကားေျပာတာနားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျပာ။ဘာလဲကြ။
ငါ့ကိုလႊတ္ေပးရေအာင္ငါကေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ၿပီးအေလွာင္ခံထား ရတဲ့ေကာင္က်ေနတာပဲ။ေဘးကၾကားရင္တကယ့္ေမ်ာက္ထင္ေနဦးမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရေႏြးအိုးကိုဆြဲမရင္းေျပာေတာ့သူတို႕ရယ္မိသည္။ မဟုတ္ဘူးလားကြဆုိေသာေက်ာ္၀င္းထြဋ္အသံထြက္လာ၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရေႏြးခြက္ထဲေရေႏြး
ထည့္၍က်င္းေနတုန္းမို႕ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေျခေထာက္ရွိရာလွမ္းပက္သည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္္ေျခေထာက္ေႁမွာက္
၍ေရွာင္၏။

"စကားေကာင္းလာရင္လုပ္ၿပီကြာ။ခဏေနစမ္းပါဦး။ဒီလိုကြစိုးညြန္႕ရ။ငါက သူ႕ကိုေႂကြေနေတာ့စိတ္မနာပါဘူး။သူငါ့ကိုစိတ္ဆိုးမွာလည္းမလိုလားဘူး။ ဒါေပမဲ့ကြာ၊သူအဲဒီလိုစိတ္ဆိုးသြားတိုင္းျဖစ္လာတဲ့အမူအရာေလးေတြကငါ့ကိုအရမ္းၾကည္ႏူးေစတယ္ကြ။
ရင္ထဲမွာကလိကလိနဲ႕"

၀ါးဟားဟားဆိုၿပီးရယ္သံေတြထြက္လာသည္။ဘာျဖစ္တာလဲကြဆိုေတာ့မင္းစကားႀကီးက၊
ကဗ်ာမဆန္လို႕ကြဟုစိုးညြန္႕ေျပာေတာ့ရွက္ၿပီးေခါင္းကုတ္မိသည္။ဆက္ေျပာပါဦးဟုေက်ာ္၀င္းထြဋ္ဆို၏။

"ဒီေတာ့ကြာ၊ငါကေတာ့တစ္ခါရွက္ၿပီးၿပီမို႕ထပ္မစရဲပါဘူး။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕၊မင္းတို႕စလို႕
သူစိတ္ဆိုးလာမယ့္ပံုေလးကိုပဲၾကည့္ၿပီးခံစားေတာ့မယ္"

သူ႕စကားအဆံုးေကာင္းကြာဆိုေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံထြက္လာသည္။ငါ့ကိုတစ္ခါတည္းေမာ္ကြန္းထိန္း
ရံုးခန္းပို႕ေနတာလားဆိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ပါ/ခ်ဳပ္ရံုးခန္းတင္ပါဟုၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္ေျပာ၍ေခြးေကာင္ဟု
ဆိုကာ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရယ္ေနသည္။

"မေန႕ကသခ်ာၤဆရာမအခ်ိန္ၿပီးသြားေတာ့မင္းခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတာငါတို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။အတန္းထဲကေကာင္ေတြကေတာင္ေမးေနေသးတယ္။ငါတို႕ရွင္းျပလိုက္တယ္။
အဲဒီေလာက္တိုင္စရာမလိုဘူးထင္တယ္လို႕ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။သူတို႕အုပ္စုကိုကပဲခပ္မ်ားမ်ားမို႕ပါကြာတဲ့"

"ငါေျပာၿပီးၿပီပဲကြာ။ဆရာမဆူတယ္။ရွက္သြားတယ္။ငါလည္းမွားတယ္လို႕၀န္ခံလိုက္တယ္။ေနာက္
မွာႏွစ္ခ်ိန္ရွိေသးတာပဲ။ဒါေပမဲ့ထျပန္ခဲ့တယ္။ဒီ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ဘယ္လိုဆက္ၿပီးစာသင္ရဲေတာ့မလဲကြာ"

လက္ဖက္ရည္တစ္ငံုေလာက္ထပ္ေသာက္လုိက္ျပန္သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြကမေန႕ကအျဖစ္ကို
နားလည္စြာဘာစကားမွ်မဆုိၾကေတာ့။သူတို႕အေတြးမွာ မေန႕ကအျဖစ္ေတြေပၚေနသလိုရွိ၏။သူကိုယ္တုိင္ေရာ။သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ်ေမ့ႏိုင္မွာမွမဟုတ္ပဲေလ။

X X X X X
( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Monday, March 27, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၈ )


" ပဲ.......ဟဲ..ဟဲ။ ပဲ......ဟဲ..ဟဲ"

အတန္းထဲမွာထိုင္မိရံုရွိေသးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဘယ္သူ႕ကိုစေနမွန္းမသိ။ရုတ္တရက္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုႏွင့္ တျခားေကာင္မေလးသံုးေလးေယာက္ကိုေတြ႕သည္။ခင္၀ါဦးေနာက္ လွည့္ၾကည့္သည္။ေဒါသထြက္ေနေသာအၾကည့္။ခဏမွ်စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီးျပန္ လွည့္သြားသည္။

" ေဟ့ေကာင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။ဘယ္သူ႕ကိုစတာလဲ။ဘာျဖစ္လို႕လဲ"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကစိတ္၀င္တစားေမးသည္။

"ခင္၀ါဦး၊၀တုတ္မကိုစေနတာ။မနက္ကေဘာ္ဒါတစ္ေပြနဲ႕ေတြ႕တယ္ ။ေဟ့ေကာင္မင္းတို႕အတန္းထဲက၀တုတ္မကပဲမ်ားလာတယ္တဲ့။ငါတို႕၀ိုင္းစလိုက္တာလစ္ေျပးေရာတဲ့။
ဆံပင္ကလည္းနည္းနည္းရွည္လာေတာ့ယမ္းလာတယ္တဲ့။လမ္းေလွ်ာက္တာလည္းအိုက္တင္က
လုပ္သလားမေမးနဲ႕တဲ့။မ်က္ႏွာကိုလည္းျပင္ထားတာကေလးမသာရုပ္
က်ေနတာပဲတဲ့။အဲဒါနဲ႕ပဲမာ်းလြန္းလို႕၊ပဲဆိုၿပီးေနာက္ေနၾကတယ္တဲ့။အဲဒါနဲ႕ငါကေရာၿပီးေနာက္ေနတာ"

ဪ-ဪဟုဆိုကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ၿငိမ္သြားသည္။သူကႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုအကဲခတ္ၾကည့္၏။
ဆံပင္နည္းနည္းပိုရွည္လာသည္။ပါတိတ္အက်ႌလက္ျပတ္ကို ၀တ္ထားသည္မို႕လက္ေမာင္းသားေဖြးေဖြးကိုျမင္ေနရသည္။သြယ္လ်စြာဆင္းသြားေသာလက္တံမ်ားက
လွပလြန္း၏။

" မ်က္ေတာင္ေလးဘာေလးခတ္ဦးကင္းေရ။ေရာဂါေတာ့တက္ၿပီထင္တယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕မွာလက္ကိုဟိုေရႊ႕သည္ေရႊ႕လုပ္ ရင္းေနာက္သည္။ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိ၏။

" မေတြ႕ရတာၾကာလို႕ထင္တယ္။လွလာတယ္ကြာ"

"နယ္မွာဘဲေတြဘာေတြရလာၿပီထင္တယ္။တခ်ဳိ႕ကတစ္သားေမြးတစ္ေသြးလွဆိုပဲ"

ၿငိမ္းခ်မ္းစကားေၾကာင့္နိမိတ္မရွိကြာဟုေျပာျဖစ္လိုက္၏။

" မင္းေျပာေတာ့စိတ္မ၀င္စားဘူးဆို"

စိုးညြန္႕ကသူ႕ေဘးမွစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုေက်ာ္၍ေမးသည္။သူၿပံဳးလိုက္၏။

" ဟိုတုန္းကဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္။ခုေရေရလည္လည္စိတ္၀င္စားသြားၿပီကြာ"

သူ႕စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္းအမွန္အတုိင္း၀န္ခံလိုက္၏။ေဟး-ဒါမွ ကင္းကြဟု တစ္အုပ္စုလံုး
ထေအာ္သည္။အတန္းထဲကအားလံုးလွည့္ၾကည့္၏ ။ေယာက်ာ္းေလးေတြကၿပံဳးစိစိႏွင့္။
ဘာမွန္းမသိလည္းရယ္စရာဆိုအလိုလို ဓာတ္ကူးသည္လားမေျပာတတ္။
သို႕မဟုတ္သူတို႕အုပ္စုကိုပဲငေလာင္၊ ငေျပာင္မ်ားျဖစ္၍ရယ္စရာဟု
သတ္မွတ္ထားသလားမဆိုႏိုင္။သူတို႕ဆီက အသံတစ္ခုခုေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ထြက္မသြားႏွင့္။
ဘာမွန္းမသိဘဲႏွင့္ကိုလိုက္ရယ္ေနၾကေလသည္။

သို႕ေသာ္သူတို႕အုပ္စုကိုအတနး္ထဲကလူေတြလိုလိုက္မရယ္ၾကသူမ်ား ကေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုသာရွိ၏။ယခုလည္းအသံၾကားသည္ကိုလွည့္၍မွ်ပင္
မၾကည့္ၾက။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစိတ္၀င္စားေနေသာသူ႕အဖို႕အင္မတန္အားတက္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။

" ပဲခ်ည္းပဲ။သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဘာမွတ္ေနလဲမသိဘူး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကစကၠဴ ျမားတစ္ခုလုပ္ရင္းေျပာေတာ့သူအားနာသြားသည္။

" ေဟ့ေကာင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။ျပႆ နာမရွာနဲ႕ေနာ္။သူတို႕ဘာသာသူတို႕ ရယ္ခ်င္ရယ္မယ္၊မဲ့ခ်င္မဲ့မယ္။မင္းနဲ႕ဘာမွမဆုိင္ဘူး။မင္းကင္းကုိအားနာသင့္တယ္"

စိုးညြန္႕ကေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။သူကေတာ့သူငယ္ခ်င္းမာ်းကိုနားလည္စြာဘာမွ်မဆိုေတာ့။

"ကင္းကိုခင္တာမင္းတို႕လည္းသိပါတယ္။ငါသူတို႕အုပ္စုကိုတင္းေနတာလည္းမင္းတို႕သိတာပဲ။
သူတို႕နာၾကည္းေလာက္ေအာင္ေတာ့မစပါဘူးကြာ။သူတို႕ကဖတ္စ္ရီးယားစတက္တဲ့ေန႕ကတည္းက
ငါနဲ႕ကင္းကိုဗလာခ်ီႀကီးရန္လာေတြ႕တာကြ။အဲဒါကိုမခံႏိုင္လို႕"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူတို႕ကိုေျပာရင္းသူလုပ္ထားေသာစကၠဴ ျမား ကိုႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ဆီဦးတည္၍
လႊတ္လိုက္၏။ခင္၀ါဦးေခါင္းကိုေတာက္ခနဲသြားမွန္သည္။ခင္၀ါဦးလွည့္ၾကည့္ေတာ့သူတို႕အားလံုး
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၏။ေရွ႕ျပန္လွည့္သြားတာေတြ႕သည္။

သူလည္းစကၠဴ ျမားတစ္ခုလုပ္လိုက္၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကကတၱဴ စကၠဴ ႏွင့္စကၠဴ ျမားလုပ္ၿပီး'ကိုကိုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရဲ႕ေမတၱာလက္ေဆာင္ သ၀ဏ္လႊာ'ဆိုၿပီးစာေရး၍ပစ္လိုက္သည္။စိုးမမ၏ေခါင္းကိုတိုက္ရိုက္မွန္၏။ဆံပင္ၾကားမွာစိုက္ၿပီးကတၱဴ စကၠဴ မိို႕ေလးလြန္း၍ထင္သည္။ တအိအိႏွင့္ျပဳတ္က်သြားတာေတြ႕၏။ေယာက်ာ္းေလးမ်ား၀ိုင္းရယ္သည္။

ၾကည့္လုပ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေရ။အရိုးစူးမယ္ကြဟုတစ္ေယာက္ကေအာ္သည္။၀ါးခနဲပြဲက်သြား၏။စိုးမမက
ပိန္လြန္းတာသူတို႕သိေနသည္ပဲ။စူးခ်င္စူးပါေစ၊မ်ဳိခ်မယ္ကြာဟုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ျပန္ေျပာေတာ့
ရယ္သံေတြစီသြားျပန္သည္။သူလည္းၿပံဳးရင္းႏွင့္စကၠဴ ျမားတစ္ခုႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုခ်ိန္၍ပစ္လိုက္သည္။

ေခါင္းကိုေတာက္ခနဲမွန္ၿပီးလြင့္ထြက္သြား၏။သူ႕ဘာသာအံ့ဩမိသြားသည္။သူပစ္လိုက္တုန္းကထိုမွ်အားျပင္း
မည္မထင္။ကိုယ့္လက္မွန္းကိုကိုယ္သိသည္။အမွန္ကသူ႕ေပါ့ေလ်ာ့မႈျဖစ္သည္။ပစ္လိုက္တာစကၠဴ ေပ်ာ့မဟုတ္။ကတၱဴစကၠဴဆိုတာသတိမထားမိလိုက္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေတာ့ေခါင္းကိ်န္းၿပီဟုေတြး
လိုက္မိေသးသည္။

" ေတာက္။နင္တို႕ႏွမခ်င္းမစာနာတဲ့ေကာင္ေတြပဲ။နင္တို႕ငါ့အေၾကာင္းသိ ရေစမယ္"

ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးမေက်မနပ္ျဖင့္သူတို႕အုပ္စုဘက္ကို လွည့္ေျပာတာေတြ႕၏။ေတာ္ေတာ္နာသြားသည္ထင္သည္။မ်က္ရည္မ်ားပင္ ၀ိုင္းေန၏။သူလည္းပစ္ၿပီးမွအားနာသြားသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုအျပင္ထြက္သြားၾကတာေတြ႕၏။စိတ္ဆိုး၍ထသြားသည္ဟုပဲအားလံုးထင္လိုက္ၾက
သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအခ်စ္စမ္းတာနည္းနည္းၾကမ္းသြားတယ္ထင္တယ္ကင္းဟုေျပာေတာ့
သူပခံုးတြန္႕ျပလိုက္သည္။

မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဘက္ကသူ႕ကိုအထင္လြဲခဲ့တာခုမွမဟုတ္တာပဲေလ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Monday, March 20, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၇ )

[ ၈ ]

ပန္းပြင့္ေလးေတြကမိုးအလင္းမွာေနေရာင္ျခည္ကိုေမွ်ာ္တတ္ၾကပါတယ္။
ေက်းငွက္ေလးေတြကအစာရွာဖို႕ဟိုးအေ၀းကိုပ်ံသန္းခဲ့ၾကတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ေနေရာင္ကိုေမွ်ာ္တဲ့ပန္းေလးေတြလိုခ်စ္သူကိုေမွ်ာ္ရင္းေက်း ငွက္ေလးေတြလိုဟိုးအေ၀းကိုပံ်သန္းခ်င္ပါရဲ႕။
ခ်စ္သူကိုေမွ်ာ္မိတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ခ်စ္သူေရာက္မလာလို႕ခ်စ္သူရွိရာသြားခ်င္ခဲ့တာေပါ့။

အိပ္မက္ကေလးေတြကကိုယ့္ညေတြကိုသိမ္းပိုက္ထားတယ္။
စိတ္ကူးေလးေတြကကိုယ့္ေန႕ေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။
အဲဒီအိပ္မက္နဲ႕အဲဒီစိတ္ကူးေတြၾကားထဲမွာကိုယ့္ဘ၀နစ္မြန္းေနေပမယ့္ကိုယ္ကေက်နပ္ေနမိတယ္။
ကိုယ့္အိပ္မက္နဲ႕စိတ္ကူးေတြထဲမွာခ်စ္သူရွိေနလို႕ေပါ့။

ဟန္မေဆာင္တဲ့ရိုးသားမႈေတြၾကားမွာကိုယ္ရွိေနတယ္။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဟန္ေဆာင္မႈေတြၾကားမွာခ်စ္သူရွိေနတယ္။
ကိုယ့္ရိုးသားမႈေတြကခ်စ္သူရဲ႕ဟန္ေဆာင္မႈေတြကိုေခ်ဖ်က္ရင္းကိုယ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာခ်စ္ျခင္းဆိုတာေတြေမြးဖြားႏိုင္လာလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ခုေတာ့ခ်စ္သူေရ........

ေ၀းကြာျခင္းကကိုယ္တို႕ၾကားမွာ။ခါးသီးမႈကကိုယ္တို႕ဆံုေတြ႕ခ်ိန္တိုင္းမွာ။ နာက်င္မႈနဲ႕ၾကင္နာမႈကေတာ့ကိုယ့္ရင္ထဲမွာပါေလ။

X X X

မိုးစက္ေတြတဖြဲဖြဲေႂကြေနစဥ္ကာလထဲမွာဒုတိယႏွစ္ျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္။ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ
ကာလတစ္ခု၊ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာကာလတစ္ခုကိုသူတို႕ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ျပန္ေလၿပီ။

" ကင္း။မင္းကိုၾကည့္ရတာတစ္ခုခုကိုလြမ္းေနသလိုပဲ "

၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိပ္မွာထိုင္ေနရင္းစိုးညြန္႕ကမဆီမဆိုင္သူ႕ ကိုၾကည့္ၿပီးစကားစသည္။ဆုိင္ေဘးကားလမ္းကျဖတ္သြားေသာကားကုိၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းခ်၏။

" ငါသူငယ္ခ်င္းေတြကိုသတိရေနတယ္။အိမ္မွာငါတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့"

ေဘာလံုးကြင္းႏွင့္တည့္တည့္မွာရွိေသာဂ်ီေဟာလ္ကိုလွမ္းေငးရင္းေျပာသည္။

"ရာသီကလြမ္းစရာေကာင္းလို႕ေနပါလိမ့္မယ္ကင္းရာ။ၿပီးေတာ့မင္းလြမ္းခ်င္တာငါတို႕ဟုတ္ပံုမေပၚပါဘူး"

ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကိုက်င္းရင္းေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေျပာေတာ့သူကမလံုမလဲႏွင့္လွည့္ၾကည့္မိသည္။

"ငါမင္းတို႕နဲ႕ပထမႏွစ္မွာစခင္တာပါ။ဒါေပမဲ့တို႕အုပ္စုဘယ္ေလာက္တြဲၿပီး ဘယ္ေလာက္ကဲခဲ့တယ္ဆိုတာမင္းတို႕အသိဆံုးပဲ"

"ခုျပန္ေတြ႕ရၿပီပဲကြာ။မင္းကိုနားလည္ပါတယ္။ဒါနဲ႕ကြင္းတို႕အုပ္စုေရာ။ မေတြ႕ေသးပါလား"

ၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္ေမးသည္။သူတို႕ကေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္ပထမဦးဆံုးေန႕မို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၍စာသင္ခန္းထဲမေရာက္ေသး။ အကုန္လံုးဒုတိယႏွစ္တန္းခြဲ-ဘီမွာပဲျပန္ရ၍၀မ္းသာေနၾကသည္။

အမွတ္အနည္းအမ်ားကိုလိုက္၍ခံုနံပါတ္ခြဲသျဖင့္လူကြဲမွာစိုးေသာ္လည္းလူမကြဲေတာ့။
တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုပါသူတို႕ႏွင့္တစ္ခန္း တည္းျပန္က်သည္။

"ကြင္းကေတာ့ငါတို႕နဲ႕ေရစက္ေတာ္ေတာ္ပါတယ္ထင္တယ္။ဒီႏွစ္လည္းသူ တို႕ပဲစရဦးမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္၏အသံ။စိုးညြန္႕ကေက်ာင္းေတာင္မတက္ရေသးဘူး။စဖို႕ပဲစဥ္းစားေနတယ္ဟုဆို၏။

"ဟ-သူတို႕ကစလို႕ေကာင္းတယ္ကြ။စရင္စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။ငါကစရင္စိတ္ဆိုးတဲ့လူမွစခ်င္တာ "

မင္းကတတ္လည္းတတ္ႏိုင္တယ္ကြာဟုၿငိမး္ခ်မ္းညည္းသည္။

"စတာလည္းစ၊ေနာက္တာလည္းေနာက္တာေပါ့ကြာ။ဒုတိယႏွစ္ဆိုေတာ့ စာေမးပြဲအမွတ္နဲ႕ေမဂ်ာခြဲေတာ့မွာ။စာလည္းပံုမွန္လုပ္ၾကဦး။သူမ်ားေတြ က်ဴရွင္ေတာင္ယူေနၾကၿပီ။ဒါနဲ႕မင္းတို႕ဘာယူမွာလဲ။ငါ့ကိုလည္းေျပာၾကဦးေလကြာ။
ငါကေတာ့မက္ခ္(Mech)ပဲေဟ့ေကာင္ေတြ"

သူကစကား၀ိုင္းကိုစာဘက္လွည့္ေပးလိုက္သည္။မက္ခ္ဆိုတာမက္ခ္ကင္နီ ကယ္( Mechanical )(စက္မႈ
အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္)ကို အတိုေခၚတာသူတို႕ေက်ာင္းသားခ်င္းနားလည္ၿပီးသား။

" ငါလည္းမက္ခ္ပဲ "

စိုးညြန္႕အသံ။သူကအိုေကဟုေအာ္လိုက္၏။

"ဟ-ငါလည္းမက္ခ္ေလကြာ။ဘယ္ရမလဲ။စက္မႈလိုခ်င္လို႕စက္မႈတကၠသိုလ္လာတက္တာ"

ၿငိမ္းခ်မ္းအသံ။ဒါပဲကြဟုသူေအာ္လိုက္၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုသူၾကည့္လိုက္သည္။
ဘယ္လိုလဲဆိုသည့္သေဘာ။

" ငါကေတာ့မင္းတို႕နဲ႕မခြဲႏိုင္ဘူး။စက္မႈပဲယူမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကိုခင္မိၾကတာအဲဒါေတြလည္းပါမည္ထင္သည္။ဒါမွကြဟုသူႀကံဳး၀ါးလိုက္၏။

" ငါလည္းစီဗယ္လ္နဲ႕မက္ခ္ကိုဘယ္ဟာေရြးရမွန္းကိုမသိေသးဘူး"

" ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္။ေရြးမေနနဲ႕။ေယာက်ာ္းေလးမ်ားတဲ့မက္ခ္ကိုယူ။ငါတို႕နဲ႕တူသြားေအာင္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကိုအေဖာ္ညွိသည္။နည္းနည္းေတာ့ေတြေ၀ေန၏။စဥ္းေတာ့စဥ္းစားသင့္
သည္ဟုသူလည္းထင္သည္။သူကအိမ္မွာအေဖကိုယ္တိုင္Pump ႏွင့္ေမာ္တာမ်ားအေရာင္းအ၀ယ္
လုပ္ေသာေၾကာင့္သည္ေကာ်င္းကို၀င္ကတည္းကMechanicalယူမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။

ဒုတိယႏွစ္ဆိုတာဆယ္တန္းလိုအတနး္မ်ဳိးမို႕ကိုယ္လိုခ်င္ေသာလိုင္းကိုရဖို႕ႀကိဳတင္စဥ္းစားၿပီး
စာေမးပြဲအတြက္ျပင္သင့္တာျပင္ရသည္။သည္လိုမွမဟုတ္ လွ်င္အမွတ္နည္းနည္းႏွင့္လူအမ်ားမႀကိဳက္ေသာ Mining(သတၱဳတူးေဖာ္ေရး)ႏွင့္Metallurgy(သတၱဳေဗဒ)လိုေမဂ်ာမ်ဳိးကိုေရာက္သြားႏိုင္သည္။

" ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားပါ။အလ်င္မလိုနဲ႕။ခုမွေက်ာင္းဖြင့္စပဲရွိေသးတယ္။"

စိုးညြန္႕ကလူႀကီးဆန္ဆန္ေျပာေတာ့သူတို႕အားလံုးစိုးညြန္႕ဆီအၾကည့္ေရာက္သည္။စိုးညြန္႕ေျပာတာလည္း
ဟုတ္တာပဲေလ။သည္လိုကိစၥမ်ဳိးကလက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာတစ္ထုိင္တည္းေျပာလို႕ရတာမ်ဳိးမဟုတ္။

" ကဲပါ။စဥ္းစားတာလည္းစဥ္းစားေပါ့။စာသင္ခ်ိန္နီးၿပီ။လစ္ၾကမယ္"

ၿငိမ္းခ်မ္းစကားေၾကာင့္အားလံုးေနရာကထသည္။စားပြဲထိုးေကာင္ေလး ကိုေခၚ၍သူကဦးေအာင္ရွင္းေပးလိုက္၏။

" ကင္းကိုခင္တာအဲဒါေတြလည္းပါတယ္။အလုိက္သိလို႕"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္အားလံုးကၿပံဳးသည္။

"မင္းတို႕ကနယ္သမားေတြေလ။ငါကရန္ကုန္က။တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ငါကကူညီရမွာေပါ့။
အေဆာင္သမားေတြရဲ႕ဒုကၡကိုငါသိေနတာပဲ။မင္းတို႕ေငြျပတ္ရင္ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႕ပါ"

သူ႕စကားအဆံုးၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ပခံုးကိုလာဖက္သည္။ေက်းဇူးပါပဲသူငယ္ခ်ငး္ရာ။ေနာက္ကို
ဒီထက္မကေကၽြးႏိုင္ပါေစဟုဆိုေတာ့ေခြးေကာင္ဟုဆိုကာၿပံဳးမိရင္း၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ
ထြက္သည္။

မိုးသားေတြကမည္းညိဳေနတုန္း။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Saturday, March 18, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၆ )

 [ ၇ ]
ပထမႏွစ္စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီးသည့္ညမွာသူကအိမ္ကိုေျပာ၍ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕အေဆာင္မွာလိုက္အိပ္သည္။သူတို႕ေက်ာင္းမွာ ပထမႏွစ္မွစတုတၱႏွစ္အထိေက်ာင္းသားမ်ားကိုလိႈင္တကၠသိုလ္နားရွိ
အေဆာင္မ်ားမွာထားသည္။ေယာက်ာ္းေလးမ်ားကစဥ္႕ကူ၊အင္းေလး၊ဇီ၀က၊ ပုပၸါးႏွင့္ဒူးယားမွာရွိသည္။
အားလံုးငါးေဆာင္။မိန္းကေလးမ်ားကသဇင္ေဆာင္တစ္ေဆာင္တည္း။

ပဥၥမႏွစ္ႏွင့္ေနာက္ဆံုးႏွစ္(ဆ႒မႏွစ္)ကိုေတာ့ေက်ာင္းထဲကအေဆာင္ေတြမွာထားသည္။ေယာက်ာ္းေလးမ်ား အတြက္ေအမွအက္ဖ္အထိေျခာက္ေဆာင္။မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ဂ်ီအေဆာင္(ဂ်ီေဟာလ္ဟုအမ်ားကေခၚ၏)
တစ္ေဆာင္ တည္းသာျဖစ္၏။ဂ်ီေဟာလ္ကိုေတာ့ဥတၱရေဆာင္ဟုအမည္တပ္ထားေလ သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ကဇီ၀ကေဆာင္မွာ။သူ႕ကိုလိုက္လည္ဖို႕ေခၚေန တာေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီ။အိမ္ကိုအခ်ိန္မွန္ျပန္မေရာက္လွ်င္အေမေရာ၊အေဖပါစိတ္ပူတတ္၍စာေမးပြဲၿပီးမွ
လိုက္မည္ေျပာကာယခုစာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕မွာလိုက္လည္ျခင္းျဖစ္၏။
အေဆာင္မွာကသူတို႕တန္းခြဲဘီကသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းရွိေသးသည္မို႕သူ႕အဖို႕စိမ္းမေန။
အားလံုးကအခန္းေစ့လိုက္လည္ဖို႕ေခၚသည္။သူႏွင့္ခင္မင္ရင္းစြဲရွိသူ၊မ်က္မွန္းတန္းမိသူပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား
မာ်းမွန္လွ်င္တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္လိုက္ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိ၏။ေဖာ္ေရြေသာ၊ေက်နပ္အားရစရာေကာင္း
ေသာ၊ခ်စ္စရာေကာင္းေသာအၿပံဳးမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။

စိတ္ထဲကေတာ့ေတြးေနမိ၏။သည္လိုအၿပံဳးေတြက၊သည္အေဆာင္ေတြ နဲ႕ေက်ာင္းႀကီးကိုခဏခြဲၾကဦးမွာပါလား၊ၿပီးရင္ျပန္လာလိုက္ၾက၊ျပန္ခြဲလိုက္ၾက
နဲ႕၊ေျခာက္ႏွစ္လည္းျပည့္ေရာ၊သည္လိုအၿပံဳးမ်ဳိးေတြေတြ႕ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဟုကိုယ့္ဘာသာေတြးရင္း
သက္ျပငး္ခ်သည္။

သူ႕ဘ၀မွာေမြးကတည္းကတစ္ေယာက္တည္း။အေဖ၊အေမ၏အရိပ္ လိုျပဳစုမႈေအာက္ကဘယ္ေတာ့မွမလြတ္ခဲ့။နယ္မွေဆြမ်ဳိးမာ်းဆီသြားလည္ လွ်င္ေတာ့ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ရသည္။ခဏမို႕သိပ္မေပ်ာ္ဘူးထင္ခဲ့ရ၏။ထို႕ေၾကာင့္အရြယ္ေရာက္စ
ကတည္းကေက်ာင္းမွာေပါင္းေသာသူငယ္ခ်င္းမွန္လွ်င္သူက ခင္ခင္မင္မင္ႏွင့္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းသည္။သူတို႕ကိုတတ္ႏိုင္သမွ်သည္းညည္းခံ၏။ကိုယ့္ကိုၿငိဳျငင္မွာကို
မလိုလား။သူတို႕စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုဦးစားေပးခဲ့တာမ်ားသည္။ထို႕ေၾကာင့္ပင္ထင္သည္။ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ လည္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ကိုသည္လိုခံယူခ်က္ႏွင့္ေပါင္းမိသြားျခင္းျဖစ္ သည္။

"ဂစ္တာသြားတီးမယ္ကြာ။မင္းလည္းအေဆာင္ဖီးလ္ေလး၊ဘာေလးခံစားရတာေပါ့"

စိုးညြန္႕ကသူ႕ေဘးခန္းကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚရင္းသူ႕ ကိုေျပာျပသည္။ၿငိမး္ခ်မ္းတို႕ကလည္းသိၿပီးသားမို႕သူတို႕အခန္းကိုေသာ့ ခတ္ၿပီးစိုးညြန္႕တို႕အခန္းကိုေရာက္လာ၏။

" လိမ့္မယ္ေလကြာ။ဟိုေကာင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေရာ"

အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေမးသည္။

" ဟို၀ိုင္းကိုသြားငမ္းေနမွာေပါ့"

စိုးညြန္႕စကားကိုသူသိလိုက္ၿပီ။ေစာင့္လိုက္ပါကြာဟုေျပာလိုက္၏။အမွန္က စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ပါမွလည္းေပ်ာ္စရာျဖစ္မည္မဟုတ္လား။
သူတို႕အုပ္စုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနစဥ္မွာပင္စိုးညြန္႕တို႕ဘယ္ ဘက္ခန္းကၿငိမ္းခ်မ္းတို႕အခန္းမွာႂကြက္ေျပးသံၾကားသည္။ၿငိမး္ခ်မ္းတံခါးသြားဖြင့္ၾကည့္ၿပီးေျခာက္လွန္႕ေန၏။
ခဏၾကာေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းျပန္လာသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာေပါ့ဟုေက်ာ္၀င္းထြဋ္လွမ္းေနာက္သည္။
မၿငိမ္းခ်မ္းလို႕မရဘူးေဟ့ေကာင္။အကုန္ကိုက္မယ့္ေကာင္ေတြဟုေျပာကာခုတင္ေပၚမွာ၀င္ထုိင္သည္။
ၿပီးေတာ့ေလးျဖဴ သီခ်င္း' ညရဲ႕ဆူး'ကိုတိုးတုိးညည္းေန၏။

စိုးညြန္႕ညာဘက္ခန္းမွဂစ္တာတီးမည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရာက္လာ၏။လူစံုၿပီမို႕သဇင္ေဆာင္ကို
သြားရန္ျပင္ဆင္ၾကသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုေခၚလိုက္ဦး မယ္ဟုဆိုကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းထြက္သြားသည္။စိုးညြန္႕အခန္းတံခါးပိတ္တာေစာင့္ၿပီးေအာက္ထပ္
ကိုသူတို႕ဆင္းခဲ့၏။
ခဏၾကာေတာ့စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ဆင္းလာသည္။မ်က္ႏွာကစပ္ၿဖီးၿဖီး။

" ကင္း...မင္းတို႕ေစာင့္တာၾကာသြားၿပီလား"
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလွမ္းေမး၍ေအးဟုေျဖလုိက္သည္။သြားမယ္ကြာဟုဆိုကာသဇင္ေဆာင္ကိုေျခဦး
လွည့္သည္။

X X X

" အစဥ္ေျပာင္တဲ့ သဇင္ေဆာင္က ႏွမေလးမ်ားခင္ဗ်ား "

လုပ္ၿပီ။စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကစကတည္းကယဥ္သကိုးဆိုတာလိုသူတို႕အုပ္စု သဇင္ေဆာင္ေရွ႕ကမီးေရာင္ေအာက္၊ပု႑ရိက္တန္းေတြရဲ႕ေရွ႕၊ အုတ္ေပါင္ေလးေတြေပၚမွာထိုင္ေနတုန္းစေအာ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အေစာပိုင္းဂစ္တာတီးေနေသာအဖြဲ႕ျပန္သြားၿပီမို႕သူတို႕ေရာက္တာ အေနေတာ္ပင္ျဖစ္သြားသည္။
ကိုးနာရီခြဲပဲရွိေသး၍ေကာင္းေကာင္းဟစ္လို႕ရေသးသည္။

" ေဟ့ေကာင္စိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္။ၾကည့္လုပ္ကြာ။အေဆာင္မႉးထြက္ေကာေနဦးမယ္"

စိုးညြန္႕ကစိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ေမးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကလက္ကာျပ၏။ရတယ္ဆိုသည့္သေဘာ။

" အဟမ္း..အဟမ္း။အစဥ္ေျပာင္တဲ့သဇင္ေဆာင္ကသမီးပ်ဳိေလးမ်ားခင္ဗ်ား"

လုပ္ျပန္ၿပီ။သည္အစဥ္ေျပာင္တာႀကီးကိုပင္ထည့္ေအာ္ေန၏။

" ေဟ့ေကာင္၊ဘာေျပာင္တာလဲကြ"

" ေျပာင္ခ်င္တာေျပာင္ကြာ "

၀ါးခနဲပြဲက်သြားသည္။သူတို႕အုပ္စုထဲကတစ္ေယာက္ကေမး၍တစ္ေယာက္ ကျပန္ေျဖလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ေနာက္တစ္ေယာက္ကတင္ပါးကိုပုတ္ျပ၏။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဟိုးထားဟုဆိုကာသူတို႕ဘက္လွည့္ကာလက္ေႁမွာက္ျပ၏။အားလံုးအရယ္ရပ္လိုက္
သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အေဆာင္ဘက္ကိုျပန္လွည့္သြား၏။

" ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဇီ၀ကကအပီျပမယ့္ေကာင္ေတြပါ"

၀ါးခနဲထရယ္ၾကျပန္သည္။စိုးညြန္႕ကေဟ့ေကာင္၊ဘာေတြေျပာေနတာလဲဟုထေအာ္၏။
မင္းပဲျပ၊ငါတို႕မျပႏိုင္ဘူးဟုထေအာ္သံလည္းၾကား၏။

"ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကသဇင္ပန္းေတြလိုဂုဏ္သတင္းေျပာင္ေျမာက္တဲ့ သဇင္ေဆာင္ကသမီးပ်ဳိေလးမ်ားကိုဒီညမွာဇီ၀ကကေမာင္ေမာင္ေတြက ဂီတနဲ႕အပီျပၿပီးဧည့္ခံပါမယ္ဆိုတာပါခင္ဗ်ာ "

အားလံုးသေဘာက်စြာရယ္ရင္းေဟးဟုေအာ္ကာလက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၾက သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဆိုသည့္ေကာင္ကသူသိသမွ်ကာရန္ေတြလည္းခ်ိတ္ ခ်င္ေသး၊မခ်ိတ္တတ္ခ်ိတ္တတ္ခ်ိတ္ေတာ့ေပါက္ကရေတြျဖစ္ကာသူတို႕အုပ္စုရယ္ေနရသည္။

သဇင္ေဆာင္ေပၚကိုေတာ့အရိပ္ေတြသာလွမ္းျမင္ရသည္မို႕မသဲကြဲ။အေဆာင္၀င္ေပါက္ႏွင့္အေဆာင္ရွိရာကို
ဆက္သြယ္ထားေသာစႀကၤံလမ္းေလးကပင္ရွည္လ်ားလွ၏။ထို႕ျပင္အေဆာင္ၿခံစည္းရိုးစပ္ကသစ္ပင္မ်ား
ကလည္း ကြယ္ေန၍အေဆာင္ေပၚကမီးလင္းေနတာသာျမင္ရၿပီးလူလံုးကမကြဲ။

သူတို႕ကေတာ့မီးေရာင္ေအာက္မွာထိုင္ေနသည္မို႕အေဆာင္ေပၚမွျမင္ေန ရေသာေနရာမွၾကည့္လွ်င္ျမင္ႏုိင္ေပသည္။မျမင္ႏုိင္လည္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံၾကားတာႏွင့္ပင္
ဘယ္သူေတြဆိုတာသိေနႏွင့္ေတာ့မည္။

"အခုကစၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႕ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္သီခ်င္းကေတာ့ေတးေရး၊ေတးဆိုကိုထူးအိမ္သင္ရဲ႕
အေမ့အိမ္သီခ်င္းပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား"

ရထားေပၚကလ်က္ဆားေရာင္းသံႏွင့္ေအာ္လိုက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံကေကာင္း၍လား၊
သီခ်င္းကပဲနာမည္ႀကီး၍လားမေျပာတတ္။၀ရန္တာမွာ လူရိပ္ေတြပိုထူလာတာေတြ႕သည္။သူတို႕အဖြဲ႕အားရပါးရစတင္တီးခတ္၏။

"ေလာကရဲ႕လမ္းမ်ားေပၚေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႕......ေမာပန္းႏြမ္းနယ္....ႏွလံုးသားကလြမ္းဆြတ္လို႕
တမ္းတမိခဲ့အေမ့ရဲ႕အိမ္ကို......."

သံၿပိဳင္သီဆိုေနေသာအသံမ်ား၏ေအာက္မွာသဇင္ေဆာင္ကေတာ့နစ္၀င္ စီးေမာ်ေနေလၿပီ။မဆီမဆိုင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရာ၊အေမ့အိမ္ကိုတမ္းတေနမွာလားလို႕ေယာင္ယမ္းေတြးမိေသး၏။

"ခုတစ္ခါဆက္လက္ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္သီခ်င္းကေတာ့ေတးေရးေကေအတီ၊ေတးဆိုကိုေလးျဖဴ တို႕ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလးသီခ်င္းပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒီသီခ်င္းကိုေတာင္းဆိုထားသူမ်ားကေတာ့အယ္လ္ဖိုးမွတကယ္ဆုိးတဲ့ဂြတိုကအယ္လ္၀မ္းမွတကယ္ၾကမ္း
တဲ့ႏွမပ်ဳိျမညိုအတြက္။အယ္လ္သရီးမွတကယ္ရႊီးတဲ့၀ဲေလးကအယ္လ္တူးမွတကယ္ရူးတဲ့အသဲေလးအတြက္။
ဒူးယားမွဦးထြားကဥတၱရမွတရုတ္မအတြက္၊ပုပၸါးမွဗရုတ္မ်ားကသဇင္ေဆာင္မွ တင္တင္ေအာင္အတြက္။စဥ့္ကူမွျမင့္သူကဓာတုမွ၀ါႏုအတြက္။
အင္းေလးမွ၀င္းေ႒းကစက္မႈမွတက္ပုအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားၾကည့္ၾကပါ "

သူတို႕အုပ္စုရယ္ေမာရင္းေဟးဟုအားေပးလိုက္ျပန္သည္။အေမ့အိမ္သီခ်င္းဆံုးသြားတာႏွင့္ဆက္တုိက္
ဆိုသလိုေၾကျငာပစ္လုိက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုလုပ္ထားကြ၊ႀကိတ္လိုက္ကြဟုေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္သည္။
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာသြားသူေတြထဲမွာေက်ာင္းကလူေတြတကယ္ပါ သလို၊ေက်ာင္းကမဟုတ္ဘဲသူ႕ဘာသာကာရန္မိရာစြတ္ရြတ္ေအာ္သြားေသာသူမ်ားလည္းပါ၍
သူတို႕၀ိုင္းကေလးမွာရယ္သံေတြလွ်ံေန၏။ပို၍အံ့ဩစရာေကာင္းသည္ကသဇင္ေဆာင္ေပၚမွရယ္သံသဲ့သဲ့၊
သူတို႕ထံပ်ံ ့က်လာျခင္းျဖစ္သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေရ၊ေအာင္ျမင္တယ္ကြဟု တစ္ေယာက္ကေအာ္လိုက္စဥ္မွာသီခ်ငး္အင္ထရို( Intro )ကစေနေလၿပီ။

"ျမင္ႏုိင္ရင္ေလ......ကိုယ့္ရင္ထဲ....တားဆီးၾကည့္မေနနဲ႕.........အံု႕ပုန္းရဲ႕အခ်စ္စိတ္ရိုင္း.....ေလထု
ထဲမွာျပည့္ေနမလား....."

သဇင္ေဆာင္ည၀ရန္တာမွအရိပ္မ်ား။အေဆာင္ေရွ႕ကဂစ္တာမ်ားႏွင့္သူတို႕အုပ္စု။ရိုက္ခတ္ေနေသာ
သီခ်င္းသံ။လမ္းမက်ယ္ႏွင့္အေဆာင္ေရွ႕ ပန္းခ်ဳံေတြၾကားျဖတ္တိုက္လိုက္ေသာေလ။ဪ-အေဆာင္ သူေတြၾကားႏိုင္ေအာင္သယ္ေဆာင္လို႕ေပးေနၿပီထင္ပါရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္ဘ၀အတြက္လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့အမွတ္တရ
ညတစ္ညျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Wednesday, March 15, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၅ )

သူတို႕အုပ္စုကငါးေယာက္စလံုးလက္ေတြ႕မွာGroupမတူသည္မို႕ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဘာျဖစ္သည္ကိုမသိၾက။တစ္ေယာက္ကChemistry လုပ္ခ်ိန္မွာတစ္ေယာက္ကPhysicsက်ခ်င္က်ေနတတ္၏။သူႏွင့္
ႏွင္းႏြယ္ေႏြးပင္ခံုနံပါတ္သိပ္မကြာေသာ္လည္းGroupကြဲေနေသးသည္။

 Groupတစ္ခုကိုဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ခြဲသည္မို႕လူႏွစ္ရာတန္းမွာသူတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ
ခံုနံပါတ္ကပ္လ်က္မဟုတ္၍လက္ေတြ႕မွာလူခ်င္းကြဲေန တတ္ၾကသည္။သို႕ေသာ္တစ္ခါတစ္ရံ၌သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားလက္ေတြ႕ကိုကိုယ့္
အလွည့္က်ခ်င္က်၊ဒါမွမဟုတ္၊ကိုယ္လုပ္ၿပီးသားသူမာ်းက်ခ်င္က်တတ္၍အခ်င္းခ်င္းအခက္အခဲ
မရွိေအာင္ႀကိဳေျပာျပထားတတ္သည္မ်ားလည္းရွိ၏။
 
ထိုသို႕ေျပာျပ၍ရတာလည္းPhysicsသာရွိသည္။PhysicsကVivaဆိုဘယ္လိုေမးခြန္းေတြေမးတာ၊
ဘယ္ကိရိယာကိုကိုင္ရင္ဘယ္ေကာင္ကError ( အမွား )ဘယ္ေလာက္၀င္ႏုိင္တာ၊ ဒါမ်ဳိးေတြေျပာျပ၍ရသည္။ Chemistryကဘယ္ဓာတ္ႏွင့္ဘယ္ဓာတ္ေပါင္းလွ်င္ဘာျဖစ္သည္ဆိုတာအဲဒီ
လက္ေတြ႕အတြက္ေပးထားေသာစာအုပ္မွာပါၿပီးသား။အေရးႀကီးတာ အဆျဖစ္သည္။မီးအပူေပးလွ်င္လက္မလြန္ရတာမ်ဳိးရွိသည္။သည္ၾကားထဲ ပစၥည္းေတြကိုက်မကြဲေအာင္ကိုင္ရ၍အလုပ္ကမတြင္။က်ကြဲလွ်င္ေလာ်္ရ၏။

Physicsမွာေလ်ာ္စရာသိပ္မရွိ။သူကသစ္သား၊သံထည္ေတြမ်ား၍ျဖစ္သည္။ Chemistryကေတာ့ဖန္၊မွန္၊ေရေတြမွမပါလွ်င္အလုပ္မျဖစ္။လုပ္တတ္လွ်င္ Physicsထက္ျမန္၏။PhysicsကLab:အခ်ိန္သံုးနာရီဆိုလွ်င္အနည္းဆံုးႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့လုပ္ရသည္။
Chemistryကေသေသခ်ာခ်ာသိလွ်င္တစ္နာရီသာသာ၊သာၾကာသည္။
သည္ေတာ့ေနာက္က်ၿပီးေရာက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္သူမ်ားလိုေစာ လည္းျပန္ခ်င္သည္ကိုေက်ာင္းသားခ်င္းမို႕သူလည္းနားလည္သည္။ေနာက္ က်ၿပီးမွ၀င္တာသာရွိမည္။အမွတ္ျပည့္လည္းလိုခ်င္၏။
ေစာ၍လည္းအခန္းထဲကထြက္ခ်င္သည္။ေစာထြက္ရလွ်င္ထမင္းစားခ်ိန္ (Break Time)ႏွင့္ေပါင္းကာအနည္းဆံုးႏွစ္နာရီေလာက္ေလကန္ေ၀ဖန္ေရး လုပ္လို႕ရသည္။အဆင္သင့္လွ်င္၊ေဘာ္ဒါေကာင္းလွ်င္အာရ္စီတူးမွာသြား၍ ငမ္းေၾကာထ၍ရေသးသည္။
သူ႕အေတြးမွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဗ်ာမ်ားေနပံုကိုျမင္ေယာင္ေနမိေသး၏။

"ငါကကိုးခုလံုးစလုပ္ရမယ့္အခ်ိန္မွာသူမ်ားေတြကသံုးေလးခုၿပီးေနၿပီ။မင္းတို႕သိတဲ့အတုိငး္ပဲ။
တစ္ခုၿပီးရင္တစ္ခုကိုယ္လုပ္ထားတာမွန္တယ္ဆိုတာထြက္လာတဲ့ပစၥည္းကိုသြားျပရေသးတယ္။
ဆရာမကခံုနံပါတ္နဲ႕လုပ္ၿပီးတဲ့စာရင္းကိုမွတ္ထားေသးတယ္။ငါ့ကြာ။ညစ္လာေရာ"

သူတို႕ၿပံဳးလိုက္သည္။တစ္ခါတေလသည္လိုေကာင္မ်ဳိးထိသင့္တယ္ဟုေတြးမိ၏။
အၿမဲတမ္းအခြက္ေျပာင္ေနသည္ကိုး။

"ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ဆရာမကိုငါလုပ္ထားတာတစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ျပၿပီးခ်ိန္မွာဆရာမက
႒ာနမႉးေခၚလို႕ခဏသြားတယ္"

"ဒါနဲ႕မင္းဘယ္လိုလုပ္ႀကံလိုက္လဲ။ဆရာမျပန္လာေတာ့သူမ်ားလုပ္ၿပီး သားေတြျပလိုက္တယ္မဟုတ္လား"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုျဖတ္ေမးသည္။ေခါင္းယမ္းျပတာေတြ႕၏။
သူတို႕အ့ံဩသြားသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေျပာတာChemistryအလွည့္တိုင္း ၊ျပန္ရမွာေနာက္က်မွာစိုးလွ်င္သူတို႕လည္းလုပ္ေနက်ကိစၥျဖစ္၏။
ကိုယ္မလုပ္ရေသးလွ်င္သူမာ်းလုပ္ၿပီးသားကိုမသြန္ခင္ေတာင္းထားၿပီးကိုယ္လုပ္ၿပီးသား
သူမာ်းမလုပ္ရေသးလွ်င္လည္းေပးလိုက္သည္ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္၏။ယခု စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္က
အမ်ားနည္းတူမလုပ္ဟုဆိုေသာအခါသည္ေကာင္ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ပါလိမ့္ဟုေတြးၾကည့္
၏။ေတြးမရ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဘာဆက္ေျပာမလဲနားစြင့္ထား၏။

" ဘယ္ရမလဲကြာ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ပဲ။ငါဘာလုပ္လဲသိလား"

အေရးထဲဂုဏ္ယူေနသည့္ပံု။ပံုစံကအျမင္ကတ္စရာလည္းေကာင္းသည္။သူလုပ္တာကသူမ်ားႏွင့္
မတူ၍အထင္ႀကီးစရာလည္းျဖစ္ေနတာအေသအခ်ာ။ သို႕ေသာ္သူတို႕အုပ္စုကအခ်င္းခ်င္းအထင္ႀကီးမႈကိုေပၚတင္မျပတတ္ၾက။အဲ-အျမင္ကတ္မႈကိုေတာ့ေပၚတင္ျပတတ္ၾကသည္။

"မသိဘူးကြာ။မသိလို႕ေမးေနတာ။ပဲမမ်ားနဲ႕ေဟ့ေကာင္။ေျပာခ်င္ေျပာ။မေျပာခ်င္ေန"

ၿငိမး္ခ်မ္းထေကာမွငတိကၿပီတီတီႏွင့္၊ေျပာပါမယ္ကြာ၊မင္းတို႕ကလည္းဟုဆို၏။

"ဒီလိုကြ။ဆရာမျပန္လာလို႕သူမ်ားဟာယူျပတယ္ဆိုတာဆရာမကငါ့ကိုသကၤာမကင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဒီေတာ့ျပန္လာရင္လည္းငါ့ကိုသံသယကင္းေအာင္၊ ငါလည္းသူမ်ားေတြလို
ၿပီးေနေအာင္ခံုနံပါတ္နဲ႕တြဲျပီးမွတ္ထားတဲ့ဘယ္ႏွစ္ ခုၿပီးၿပီလဲဆိုတဲ့ေနရာမွာဆရာမအမွတ္ေလးေတြျခစ္သလိုငါ့ခံုနံပါတ္ေဘးမွာ
ငါမၿပီးေသးတဲ့သံုးေလးခုကိုဆရာမအလစ္မွာအမွတ္ျခစ္လိုက္ေတာ့ငါလည္းက်န္တဲ့သူေတြနဲ႕
အတူတူၿပီးသြားတာေပါ့ကြာ"

အားလံုးကအံ့အားသင့္ကာရယ္လည္းရယ္မိသည္။တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ တ့ဲေကာင္ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္လည္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕ နာမည္တြင္ေနတာျဖစ္မည္ဟုသူေတြးမိသည္။

"မင္းကိုအားလံုးနဲ႕တစ္ၿပိဳင္တည္းၿပီးလို႕မေမးဘူးလား။ေနာက္က်ၿပီးမွ လည္းေရာက္ေသးတယ္။သိသာေနတာကို"

သူက၀င္ေမးလိုက္သည္။

" ေမးၿပီလားကြာ။ငါကအတည္ေပါက္နဲ႕ေျဖတာကိုး။ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကပစၥည္းေတြကူေဆးေပးလို႕ေစာၿပီးတာပါ၊ဘာညာေပါ့။ဆရာမလညး္႒ာနမႉးနဲ႕
သြားေတြ႕လာေတာ့သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးေလကြာ"

မင္းကိုေတာ့လက္လန္တယ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရာဟုဆိုကာစိုးညြန္႕စာအုပ္ဆြဲထုတ္တာေတြ႕၏။
စကား၀ိုင္းကိုျဖတ္ၿပီးႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆီအာရံုေျပာင္းေတာ့အတန္းေရွ႕ကျဖတ္သြားျဖတ္လာ
လုပ္ေနသူေတြကိုေငးေနတာေတြ႕သည္။

" စာအုပ္ေလးေရွ႕ခ်ၿပီးေတာ့စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေရ xxxxxxx ဘာေတြမ်ားအေတြး နယ္ခ်ဲ႕ေနသလဲ "

လုပ္ၿပီ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တုိ႕က။ခုတင္စကားစျပတ္သည္။စေနာက္ဖို႕ပါးစပ္ထဲကတန္းထြက္လာသည္။
မ်က္လံုးထဲမွာတန္းျမင္သည္။ဦးေႏွာက္ကတန္းၿပီးတိုက္တြန္းသည္။
သူရေသာသီခ်င္းတစ္စကိုေကာက္ဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

ေဟာ-ေရာက္လာပါၿပီ။စူးရွရွအၾကည့္ရဲရဲတစ္ခု။ၿပီးေတာ့ျပန္လွည့္သြားသည္။

"ကြင္းကကင္းကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႕မရတာခုမွသေဘာေပါက္တယ္။ဟား.......ဟား။
ကင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ငါ့ေၾကာင့္ကင္းေရ...ငါ့ေၾကာင့္"

တမင္သက္သက္ရြဲ႕ၿပီးေျပာလိုက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္ သူေခါငး္ကုတ္မိသည္။က်န္သူေတြၿပံဳး၏။သည္ေကာင္ခုနကတည္းက သိသိႀကီးႏွင့္စိုးညြန္႕ကိုရြဲ႕ထားတာသတိရ၍လည္းအားလံုးကၿပံဳးမိျခင္းျဖစ္၏။

" ကင္းေရ-မင္းတကယ္စိတ္၀င္စားလာရင္ေတာ့ေျပာကြာ။ေနာ္ "

"ဘာလဲ။ကင္းကစစိတ္၀င္စားရင္မင္းကကြင္းတို႕အုပ္စုကိုမေနာက္ေတာ့ဘူးေျပာတာလား"

စိုးညြန္႕စကားကိုသူနားစြင့္လိုက္၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရွ႕ဘက္ လွမ္းၾကည့္ၿပီးမၾကားတၾကားထေအာ္သည္။

"ကင္းကကြင္းကိုစစိတ္၀င္စားၿပီဆိုရင္.....ဟဲ....ဟဲ။အရမ္းမေနာက္ေတာ့ဘူး။နည္းနည္းပဲေနာက္မယ္
လို႕ေျပာတာပါကြာ။မေနာက္ဘဲေတာ့ဘယ္ေနမလဲ။ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ဒီေမာင္ႏွမေတြပဲရွိတာကိုး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားအဆံုးႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုဆတ္ခနဲထရပ္သည္။
စာအုပ္ေတြသိမ္းၿပီးသူတို႕အုပ္စုကိုလွည့္ၾကည့္၏။ၿပီးေတာ့ဆရာလာခ်ိန္နီးမွ အခန္းထဲကေနအျပင္ကိုထြက္သြားတာေတြ႕သည္။
သူစိတ္မေကာင္း။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကုိစုိးညြန္႕တို႕၀ိုင္း၍အျပစ္တင္၏။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူးကြာ။အေပါ့သြားခ်င္လို႕ထသြားတာေနမွာ
ဟုေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ေျပာေနေသးသည္။သူတို႕အုပ္စုကမရယ္ႏိုင္ေတာ့ ဘဲေဘးကသူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ထရယ္သည္။ဟုတ္မွာ-ဟုတ္မွာဟုဆိုၾက၏။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရယ္...........။ကိုယ္မင္းကိုဘယ္လိုရွင္းျပရမွနး္ေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ေသခာ်တာတစ္ခု
ကေတာ့ကိုယ္တုိ႕ေယာက္်ားေလးေတြရဲ႕ေပ်ာ္စရာပစ္မွတ္ဟာမင္းတို႕မိန္းကေလးေတြျဖစ္ေနသမွ်၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းခ်စ္လို႕၊ခင္လို႕စေနသမွ်မင္းကိုယ္တို႕အေပၚအထင္ေတြလြဲေနေတာ့မွာပါပဲေလ။

ခြင့္လႊတ္ပါလို႕မေျပာပါဘူး။ကိုယ္ကမင္းကိုစိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာကိုသူငယ္ခ်ငး္ေတြက
မသိေသးတာရယ္၊အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းတဲ့ကိုယ္တို႕ရဲ႕လြတ္လပ္ မႈေတြထဲကဘယ္သူ႕ကိုမွအေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစဘူးလို႕ကိုယ္ထင္ထားတဲ့ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕
အစအေနာက္ေတြရယ္ကိုကိုယ္နားလည္ေနၿပီးသားမို႕လို႕ေလ။
မင္းမေက်နပ္ရင္လည္းကိုယ့္ကိုသာပံုၿပီးစိတ္ဆိုးခ်င္ဆိုး ပါေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Thursday, March 9, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၄ )

 
သူကပင္ၿငိမ္းခ်မ္းႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ၾကားအျမန္၀င္လိုက္သည္။အားလံုးကစိတ္၀င္စားစြာ
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္မ်က္ႏွာကိုေငး၏။

" ငါတို႕ပရက္တီကယ္ေတြကသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ Chemistry ဆိုေခ်ာင္တယ္ေလကြာ။ငါမနက္က Chemistry အလွည့္ကြ"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာတာဟုတ္သည္။သူတို႕ပထမႏွစ္မွာလက္ေတြ႕ခန္း၀င္ရတာ Physics ႏွင့္ Chemistryႏွစ္ဘာသာသာရွိသည္။ Physics ကလက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး Viva ( ႏႈတ္ျဖင့္ေမးေသာ )ေမးခြန္း မ်ားေျဖရသည္။Chemistryကအဲဒါမ်ဳိးမရွိ။အခန္းထဲမွာဆရာေပးထားေသာ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္လုပ္ၾကည့္။ရလာေသာအေျဖကစာအုပ္ထဲကအတုိငး္ထြက္လာလွ်င္မွန္သည္။ Physics မွာVivaေျဖရ၍စာဖတ္ရသည္။ လက္ေတြ႕လုပ္ေနလွ်င္မခိုရ၊မကပ္ရ။လုပ္သမွ်အကုန္ျပန္ေမးသည္။
Chemistryကေတာ့စာအုပ္ထဲကရလဒ္ကအျပာေရာင္ဟုေပးထားလွ်င္မိမိျဒပ္ေပါင္းအျပာေရာင္
ထြက္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ဒါကပင္အေကာင္းဆံုးသက္ေသျဖစ္လို႕ေန၏။

" မင္းက Chemistry ေခ်ာင္တာကိုဘာလုပ္ေသးလို႕လဲ "

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကအားမရဘဲ၀င္ေမးသည္။

"ငါေနာက္က်ၿပီးမွေရာက္တာကြ။ဆရာမကဆီးေမးေရာ။ဘာလို႕ေနာက္က်တာလဲ၊ဘာညာေပါ့"

" မင္းညကသဇင္တုိ႕၊ကံ့ေကာ္တို႕ဘက္သြားတယ္မဟုတ္လား"

စိုးညြန္႕ျဖတ္ေမးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေခါင္းညိတ္၏။

"ေနစမ္းပါဦး။သဇင္ေဆာင္ကေတာ့တို႕ေက်ာင္းကမိန္းကေလးေဆာင္မို႕ထားေတာ့။
ကံ့ေကာ္ကအာရ္စီတူးကအေဆာင္ပါ။မင္းဘာသြားလုပ္တာလဲ"

ၿငိမ္းခ်မ္းကၾကား၀င္ေမးျပန္သည္။

"ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေတြကရိုးေနၿပီကြ။သူမ်ားေက်ာင္းကဟာေလးေတြ သြားေၾကာင္ရတာပိုဖီးလ္လာတယ္"

" အဲဒါေတာင္ေဟ့၊မနက္တိုင္းအာရ္စီတူးကကင္တင္းန္မွာသြားထိုင္ေနလို႕ပဲ"

စိုးညြန္႕ကညည္းသလိုေျပာသည္။သည္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကအခန္းေဖာ္ေတြမို႕ဘာလုပ္လုပ္
အတူတူသိေနၾကျခင္းျဖစ္၏။

" မနက္ဖီးလ္၊ညဖီးလ္ကမတူဘူးကြ"

"ထားပါကြာ။သိခ်င္တာလက္ေတြ႕ခန္းထဲကကိစၥ။ငါတို႕ေဘာ္ဒါေတြထဲမွာ ဖြန္ေၾကာင္တာမင္းပဲရွိေသးတယ္။ဆက္မေျပာနဲ႕ေတာ့။ခုနလက္ေတြ႕ခနး္ထဲကကိစၥေျပာ "

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကစကား၀င္ျဖတ္ေပးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္နည္းနည္းနင္သြား၏။
အဲဒါပဲေကာင္းသည္။ႏို႕မို႕ဆိုအာရ္စီတူးကဘယ္ေကာင္မေလးက ဘယ္လို၊ဘာညာလာေနလွ်င္သူတို႕စကား၀ိုင္းကလိုရင္းေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့။

" ေကာင္းၿပီ။မင္းတို႕ငါဖြန္ေၾကာင္တာေတြ႕မွသြားရည္မက်နဲ႕၊ဟုတ္လား ။ေဟ့ေကာင္ကင္း။မင္းလည္းၿငိမ္ေနတာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုမေၾကာင္ေသးဘူးဆိုတဲ့
သေဘာေပါ့ဟုတ္လား"

ရုတ္တရက္သူေျဖရခက္လွသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕ဘာသာဖြန္ေၾကာင္တာႏွင့္
သူမ်ားေရာထည့္သည့္သေဘာမ်ဳိးမို႕သူဘာေျဖရမွနး္မသိ။

"ဟ-ကင္းနဲ႕ကြင္းကမင္းနဲ႕သတ္သတ္စီပဲစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။သူတို႕ကမ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္
ဆိုင္လို႕မရတာ။မင္းလိုဖြန္ေၾကာင္ဖို႕ဆိုတာေ၀လာေ၀းပဲ။ဟုတ္ တယ္မဟုတ္လား ကင္း"

စိုးညြန္႕၀င္ေျပာေတာ့ေရာေယာင္ၿပီးသူေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။အမွန္ကေတာ့ၿပီးၿပီးေရာ
သေဘာပင္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုသူစိတ္၀င္စားေသာ္လည္းသူငယ္ ခ်င္းေတြကိုဖြင့္ေျပာဖို႕အခ်ိန္မတန္ေသးဟုထင္တာလည္းပါ၏။

"ကင္းနဲ႕ကြင္းကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မရဘူးဆိုေတာ့ငါစဥ္းစားၾကည့္တယ္။
ကင္းကအရပ္နည္းနည္းပိုျမင့္လို႕ထင္တယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္စိုးညြန္႕ကမင္းႀကီးေဒၚႀကီးဟုထဆဲ၏။သူတို႕တဟားဟားႏွင့္
ထရယ္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕မိန္းကေလးတန္းဘက္က လွည့္ၾကည့္တာေတြ႕သည္။ရယ္မိလွ်င္အရွိန္ကလည္းသတ္မရတတ္ ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕မ်က္ေစာင္းထုိးၿပီးျပန္လွည့္သြားသည္။စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္ေတြဖြင့္လို႕။သေဘာကေတာ့စာၾကည့္ေနသည့္သေဘာ။ တိတ္တိတ္ေန၊ဆူတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ေလ။
သူတို႕အုပ္စုကလည္းေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕လိုက္၍ဂရုစိုက္သလား ဆိုေတာ့ေ၀းေသး။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕စကားကိုသူသေဘာက်ကာအားရပါးရဆက္ရယ္ေနသည္။

"ဟုတ္တယ္ေလစိုးညြန္႕ရာ။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႕ရတာအရပ္တူလို႕၊ဒါမွမဟုတ္ငါတို႕လို
ထိုင္ခံုတစ္ခံုတည္းအတူထိုင္ေနလို႕မင္းမ်က္ႏွာ၊ငါ့မ်က္ႏွာ တန္းတန္းႀကီးဆိုင္ေနတာေပါ့။မင္းေျပာတာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႕မရဘူး ဆိုေတာ့ငါ့စိတ္ထဲအဲဒီအေတြးပဲေပါက္တယ္။ဟား....ဟား...ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားကင္း"

" ထားပါေတာ့ကြာ "

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအေဖာ္လွမ္းညွိ၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစိတ္မ၀င္စား ဟန္ေဆာင္ထားေသာသူကခပ္ေပါ့ေပါ့သေဘာမ်ဳိးေျဖလိုက္သည္။မင္းကို စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕ေခၚဖို႕မေကာင္းဘူး၊ခ်ီးေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕ပဲေခၚ ဖို႕ေကာင္းတယ္၊စိန္ကအဖိုးတန္လြန္းအားႀကီးေနလို႕ဟုစိုးညြန္႕ မေက်မနပ္ေျပာသည္။

"စိတ္မဆုိးပါနဲ႕သူငယ္ခ်င္းရာ။ခ်စ္လို႕စတာပါ။ငါ့အေၾကာင္းဆက္ေျပာပါမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကမ်က္ႏွာပိုးသတ္၍ေျပာေတာ့စိုးညြန္႕အသာနားစြင့္ တာေတြ႕သည္။

"ဒီလိုကြ။ငါေနာက္က်တာကိုဆရာမကေမးတယ္။ငါကကၽြန္ေတာ္ညက စာၾကည့္ၿပီးအိပ္ရာထေနာက္က်သြားလို႕ပါဆိုေတာ့ႏိႈးစက္ေဆာင္မထားဘူးလားတဲ့။
အေဆာင္ကိုလာတာဆိုေတာ့ႏိႈးစက္သယ္မလာမိဘူးတီခ်ယ္လို႕။ ဆရာမကကရုဏာသက္သြားတယ္ထင္တယ္။ေနာက္ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေစနဲ႕တဲ့။ ဒီတစ္ခါအမွတ္မေလွ်ာ့လိုက္ဘူးတဲ့။ငါလည္းအားရ၀မး္သာအခန္းထဲ၀င္သြားတာေပါ့"

သူတုိ႕လက္ေတြ႕လုပ္လွ်င္အခန္းထဲ၀င္ကတည္းကေက်ာင္းသားကတ္၊စာအုပ္စာတမ္းအကုန္စစ္သည္။
နံနက္ရွစ္နာရီလက္ေတြ႕စလွ်င္ရွစ္နာရီမထိုးခင္ေရာက္ရသည္။ထိုမွစ၍လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး
တစ္ပတ္ျပည့္ခ်ိန္၊မိမိလက္ေတြ႕စာအုပ္ ( Lab: Report )ကိုတင္သည္အထိအမွတ္ေပး၏။
လက္ေတြ႕လုပ္ခ်ိန္မွရမွတ္မ်ားအားလံုးစာသင္ႏွစ္ဆံုးလွ်င္ျပန္ေပါင္း၍ လက္ေတြ႕လုပ္ခ်ိန္မ်ားႏွင့္
စားကာပ်မ္းမွ်အမွတ္ကိုစာေမးပြဲမွာထည့္ေပါင္းေပးသည္။အမ်ားဆံုးရမွတ္ကႏွစ္ဆယ္ေပးလွ်င္
ဆယ့္ရွစ္မွတ္အျပင္ပိုမရ။ Lab: Reportအေရးေကာင္းသူ၊စည္းကမ္းလိုက္နာသူ
၊ႀကိဳးစားသူဆိုပါကလြန္ေရာကၽြံေရာဆယ့္ရွစ္မွတ္ခြဲသာျဖစ္သည္။

သူတို႕ေက်ာင္းကဆရာ၊ဆရာမမ်ားစာသင္ရာတြင္ေစတနာ၊ေကာင္း သေလာက္လက္ေတြ႕ခန္းအမွတ္ေပးလွ်င္ကပ္ေစးႏွဲသည္ဟု စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာဖူးသည္။ဒါေတာင္PhysicsဆိုVivaအမွတ္က
သံုးေလးမွတ္ေလာက္ပါသည္မို႕Vivaေမးမွာေၾကာက္ၿပီးသီအိုရီရွင္းျပခ်ိန္
လိုက္နားေထာင္ရတာတစ္မ်ဳိး၊လက္ေတြ႕လုပ္သည့္အခါရသည့္Dataေတြမွားတာကတစ္မ်ဳိးႏွင့္
Physicsဆိုဆယ့္ခုနစ္မွတ္ခြဲမွာသာအၿမဲတန္းေနသည္ဟုစိုးညြန္႕ လည္းညည္းဖူး၏။သို႕ေသာ္Physicsသာအမွတ္သိရၿပီးChemistryကေတာ့ အမွတ္ကိုLab: Reportစာအုပ္ေပၚမွာေရးေပးေလ့မရွိ၍မသိရ။ မိမိဘာသာစိတ္ကူးႏွင့္ယူေနၾကျခင္းျဖစ္၏။

"ငါလည္းလက္ေတြ႕စမယ္ႀကံေရာဆရာမကအနားလာၿပီးသင္ပါေလေရာ။ငါကသီအိုရီလြတ္သြားတာကိုး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္သူ႕ျဖစ္စဥ္ကိုစားၿမံဳ႕ျပန္ေကာင္းေနဆဲ။

"သီအိုရီေတြရွင္းၿပီးေတာ့ဘုရားေရ။ငါလုပ္ရမယ့္ထုတ္ေဖာ္ပံုေတြက ကိုးခုေလာက္ရွိတယ္"

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Tuesday, March 7, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၃ )


[ ၆ ]

က်ဴ တိုရီယယ္တက္စ္(Tutorial Test)ၿပီးခ်ိန္မွာစာေတြက ပိလာေလၿပီ။ဘယ္သူေတြဘယ္ေလာက္ျပာျပာ၊ သူတို႕အုပ္စုကေတာ့ေအးေအးပင္။ဟုတ္သည္ေလ။စာေမးပြဲဆိုတာစာရလွ်င္ေၾကာက္စရာမလို။
အဓိကကစာရဖို႕ပဲ။သူတို႕အုပ္စုကအကုန္လံုးပံုမွန္စာလုပ္ေသာသူခ်ည္းပင္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကတစ္ခ်ိန္လံုးေနာက္ေျပာင္ေနေသာ္လည္း၊ဥာဏ္ေကာင္း၍စာတစ္ခုကိုခဏေလးႏွင့္
ရတတ္သူျဖစ္သည္။ဥာဏ္ေကာင္း၍သူမ်ားေပ်ာ္ေအာင္ရႊတ္ေနာက္တတ္သည့္တခၤဏုပၸတိၱဥာဏ္
သန္သည္လား၊အၿမဲတမ္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္၍မ်ားဥာဏ္ေကာင္းေနသည္လားမေျပာတတ္။
သူ႕အခန္းေဖာ္စိုးညြန္႕ကပင္ဩခ်ယူရသည္။သည္ေကာင္ငါစာဖတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြေလာက္ကို မဖတ္ဘူးကြ၊စာၾကည့္တာခဏေလးရယ္၊ဒါေပမဲ့ေမးလိုက္ရင္မရတာမရွိသေလာက္ဘဲ၊
သီအုိရီေတြအကုန္နားလည္ေနတယ္ဟုစိုးညြန္႕ေျပာျပသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအဲသည္လိုေကာင္။

ၿငိမ္းခ်မ္းက်ေတာ့စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လိုမဟုတ္။သူကBrightျဖစ္သူ။ဆရာက သီအိုရီတစ္ခုကို ရွင္းၿပီးသြားလွ်င္ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည့္အေျခအေနမ်ားကိုသူေတြးထားၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးသီအိုရီပိုင္းဆိုင္ရာမရွင္းလွ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းကိုသာကပ္ရေတာ့၏။
စာေတာ့ပံုမွန္ၾကည့္သူဟုစိုးညြန္႕တို႕ေျပာ၍သိရသည္။

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေတာ့ပံုစံတစ္မ်ဳိး။ေဖာ္ျမဴလာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။သူတို႕အုပ္စုထဲမွာRollအျမင့္ဆံုးျဖစ္၏။သီအိုရီေတြ၊ဘာေတြစိတ္မ၀င္စား၊
သင္ထားသမွ်ေတာ့ နားလည္ၿပီးအကုန္ရေနသူျဖစ္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းႏွင့္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကတစ္ခန္း တည္းမို႕စာလည္းပံုမွန္အတူတူလုပ္ျဖစ္ၾကသည္တဲ့။

စိုးညြန္႕ကေတာ့ရူပေဗဒအင္မတန္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ဖစ္ဆစ္ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္စိုးညြန္႕နားမလည္တာမရွိ။
သူတို႕အခန္းကိုသင္ေသာဆရာမက၊ကထိကေဒၚေအးလွ။ဆရာမေျပာသမွ်နားေထာင္ရံုႏွင့္အားမရ။
တန္းခြဲေအႏွင့္ဒီမွာသင္ေနေသာ႒ာနမႉးပါေမာကၡဆရာႀကီးဦးသာလိႈင္ဆီမွာအခ်ိန္အားရလွ်င္
ရသလိုသြားနားေထာင္တတ္သည္။သူတို႕တစ္အုပ္စုလံုးဆရာဦးသာလိႈင္သင္သည့္ပံုစံကိုသြားနားေထာင္ဖူး၍
တပ္လန္ၿပီးျပန္ေျပးခဲ့ရဖူးသည္။စိုးညြန္႕ ကေတာ့ဆရာသင္တာႀကိဳက္တယ္ဟုဆို၏။

ဆရာႀကီးကသီအိုရီတစ္ခုကိုေက်ာင္းသားသေဘာမေပါက္မခ်င္းနည္းလမ္းေပါင္းစံုႏွင့္ရွင္းသည္။
ရူပေဗဒသေဘာတရားမ်ားကလည္းက်ယ္ျပန္႕လြန္းလွ၏။ဆရာႀကီးကသီအုိရီကၽြမ္းလွ်င္ပုစၦာဆိုတာ
အသာေလးပါဟုဆိုေလ့ရွိသူ။သင္ေနတာကစာသင္ခန္းထဲကသီအုိရီျဖစ္ေသာ္လည္းရံဖန္ရံခါထိုသီအိုရီႏွင့္
ဆက္ႏြယ္လ်က္ဗဟုသုတျဖစ္ေအာင္ေျပာလိုက္သည္မွာနယူတန္ႏွင့္အတူကမၻာ့အျပင္ထြက္၍
ကမၻာႀကီးကိုတုတ္ႏွင့္ေကာ္တင္တာမ်ဳိးေတြပါေရာက္ကုန္၍ေတာ္ရံုတန္ရံုလူဆိုအိပ္ေပ်ာ္လွ်င္အိပ္ေပ်ာ္၊
သို႕မဟုတ္၊ထလစ္တန္လစ္ရေလသည္။ဒါကိုပင္စိုးညြန္႕ကသူ႕အႀကိဳက္သင္တာပါဟုဆိုေနေတာ့
သူတို႕အားလံုးဖစ္ဆစ္ဟုေခၚေသာရူပေဗဒမွာစိုးညြန္႕ကိုဆရာႀကီးတင္ထားလိုက္၏။
စိုးညြန္႕လည္းစာကိုေတာ္ေတာ္ေလးလုပ္သည္ဟုေက်ာ္၀င္းထြဋ္ တို႕ေျပာတာၾကားဖူးသည္။

သူကေတာ့အားလံုးထဲမွာထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ဘာမွ်မရွိလွ။တစ္ခုပဲရွိသည္။သင္သမွ်စာမ်ားကိုေတာ့မွန္မွန္လုပ္သည္။သခ်ာၤႏွစ္ဘာသာျဖစ္၍သခ်ာၤကိုပိုလုပ္သည္။သည္ေက်ာင္းကိုမေရာက္ခင္ကတည္းကအတြက္အခ်က္၀ါသနာပါလာ၍က်က္စာထက္တြက္စာမ်ားေနေသာအခါဘာသာရပ္ေတြထဲမွာေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည့္သေဘာရွိ၏။အဓိကကေတာ့စာရေနဖို႕ပင္မဟုတ္လား။
က်န္သူေတြကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ပူေနၾကခ်ိန္မွာသူတို႕အုပ္စုကကိုယ့္အရည္ အခ်င္းကိုကိုယ္ယံုၾကည္၍ပူစရာမရွိ။သူလည္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ႏွင့္ေရာ၍ေပ်ာ္ေကာင္းေနတုန္းပင္။

X X X X X

" ေဟ့ေကာင္ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။မငး္မနက္ကChemstry Practical ခန္းထဲမွာဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ။မင္းတို႕ Group ထဲကေကာင္ေတြေျပာျပလို႕ငါသိၿပီးၿပီ "

ဟိုတစ္ခါဆရာမနာမည္ေပးလိုက္ကတည္းကစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္နာမည္ကသူငယ္ခ်င္းမာ်းၾကားမွာတြင္
သြားခဲ့ၿပီ။ခုလည္းစိုးညြန္႕ကအတန္းထဲကခံုမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းနာမည္ေခၚၿပီးေမးေတာ့စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္
မ်က္ႏွာႀကီးရံႈ႕ၿပီး လွည့္ၾကည့္သည္။

"ေကာင္မေလးေတြေရွ႕က်ရင္အဲဒီနာမည္ႀကီးမေခၚပါနဲ႕ကြာ။ေတာင္းပန္ပါတယ္။
အဲဒီနာမည္ႀကီးေခၚလိုက္ရင္ငါ့စတုိင္လ္ေတြပဲ့ကုန္ေရာ"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ေျပာသည္။သူတို႕အုပ္စုထဲ မွာၿငိမ္းခ်မ္းႏွင့္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္က
ပစၥည္းဥစၥာသိပ္ၿပီးရွိၾကသည္မဟုတ္ၾက။ဒါလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြတဲြတာၾကာမွသိလာရျခင္းျဖစ္၏။
အားလံုးကေတာ့ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊သူ႕မရွိကိုယ့္ေကၽြး၊ကိုယ့္မရွိသူေကၽြးေတြမို႕ဘာမွရွက္စရာမရွိ။
ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းျဖစ္၍လည္းရွက္စရာ၊အားနာစရာ၊အားငယ္စရာဟုမထင္မိၾက။မထင္မိေအာင္လည္း အပြင့္လင္းဆံုးေပါင္းသင္းၾကသည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေတာ့အိမ္မွာကတည္းကျပည့္စံုၿပီးလြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေနတတ္သူမို႕ေက်ာင္းမွာလည္း အိမ္အတိုင္းေနသည္ဟုေျပာသည္။အၿမဲလိုတီရွပ္ႏွင့္ေဘာင္းဘီႏွင့္။ပုဆိုးတို႕၊ရွပ္အကႌ်တို႕ရံဖန္ရံခါမွသာ၀တ္ သည္။ထိုရံဖန္ရံခါ၀တ္လာသည့္အခါတိုင္းလည္းခင္မင္သူေတြကေမ်ာက္ကလူစိတ္ေပါက္လာ လားဟုေျပာၾက၍လည္ကတံုးတို႕၊ဆိတ္ခြံတို႕ကို သိပ္မ၀တ္ေတာ့။

ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ေဘာင္းဘီႏွင့္ျမင္ေနက်စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုပုဆိုးေတြ၊ဘာေတြႏွင့္ျမင္လိုက္ရလွ်င္
သူတို႕အုပ္စုပင္အသားကုန္၀ိုင္းေလွာင္မိၾက၏။အခနး္ေဖာ္စိုးညြန္႕ကေတာ့မင္းကိုေျပာသားပဲ၊
အရင္လို၀တ္ပါဆိုတာကိုေျပာမရဘူးဟုဆိုကာျမည္တြန္တတ္သည္။သည္လိုႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္
ဘ၀ကေဘာင္းဘီခၽြတ္မရေသာဘ၀ျဖစ္လာသည္။

သူတို႕အုပ္စုကလည္းေႁမွာက္ေပးထား၏။စတုိင္လ္ရွိမွစတားျဖစ္တယ္ဟုဆိုေသာအခါနဂိုကတည္းက
စတားျဖစ္ၿပီးသားပါဟုဂုဏ္ယူေနျပန္၍သူငယ္ခ်င္းခ်င္းက်ိတ္ၿပီးမ်က္ႏွာရံႈ႕ျပခဲ့ေသးသည္။
ဒါကိုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္မသိ။စိုးညြန္႕ကေတာ့တီးတိုးေျပာသည္။စတားျဖစ္မွာေပါ့၊စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဆိုၿပီး
ဆရာမေတြကေတာင္သိေနတာဟုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္မၾကားေအာင္ေျပာ၍သူတို႕က်ိတ္ရယ္ရေသးသည္။
ယခုလည္းသူ႕နာမည္ႏွင့္စတိုင္လ္ကမကိုက္ပါဟုဆုိကာစိုးညြန္႕ကိုျပန္ေခ်ပေနျပန္သည္။

"ဟုတ္ပါတယ္ကြာ။မင္းတို႕ကလည္းငါ့သူငယ္ခ်င္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုဒီေန႕ကစၿပီး
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕မေခၚေၾကး။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕ေခၚတဲ့ေကာင္၊စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဆရာလို႕
ထူးရမယ္။ဘယ္လိုလဲစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္"

ၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္၍ေျပာလိုက္မွပိုဆိုးသြားသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လက္၀ါးႀကီးကၿငိမ္းခ်မ္း၏
လက္ေမာင္းလံုးႀကီးေပၚဘုန္းခနဲက်သြားသည္။

" ဟ-ငါကေစတနာနဲ႕လည္းေျပာရေသးတယ္"

"မေျပာနဲ႕ကြာ။မင္းေျပာျပတဲ့အထဲမွာကို၊စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဆိုၿပီးေခၚသြားတာအခါတစ္ရာေလာက္
ရွိတယ္။ၿပီးေတာ့ဘာလဲ။ငါ့ကိုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေခၚတဲ့လူကိုပဲငါကဆရာလို႕ေခၚရဦးမယ္။
ဟုတ္လား။ေတာ္ေတာ္လည္း က်တဲ့ေကာင္ေတြ"

"ကဲပါကြာ။ေတာ္ပါ။ခုနစိုးညြန္႕ေမးတာဆက္စမ္းပါ။မင္းလက္(ဘ္)အခန္းထဲမွာဘာလုပ္ခဲ့လို႕လဲ"

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Sunday, March 5, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၂ )


" တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ကြ "

သန္႕စင္ေအာင္အနည္းငယ္တင္းသြားေသာမ်က္ႏွာကိုျပင္ရင္းစကားျပန္ဆက္တာေတြ႕သည္။
တစ္၀က္ေလာက္ခြဲေကၽြးပါသူငယ္ခ်င္းရာဟုၿငိမ္းခ်မ္းကလွမ္းေနာက္သည္။ေလးျဖဴ ကိုယ္လံုးထက္၀ေသာ၊တုတ္ေသာ၊ေလးျဖဴ မဟုတ္ေသာၿငိမ္းခ်မ္းကအစားမက္တာသူတို႕တစ္အုပ္စုလံုးသိသည္။ေက်ာ္ ၀င္းထြဋ္ကသူ႕တုန္းကဗ်င္းထားေသာၿငိမ္းခ်မ္းကိုျငင္ျငင္သာသာေလးထဗ်ငး္သည္။
ဘုန္းဟူေသာအသံၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ၿငိမ္းခ်မ္းတစ္ေယာက္တစ္၀က္မေျပာႏွင့္၊
တစ္စိတ္ေလာက္ခြဲေကၽြးပါဟုပင္မေအာ္ႏုိင္ေတာ့ေအာင္ၿငိမ္သက္သြားသည္။
သန္႕စင္ေအာင္ကေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းကိုၾကည့္၍မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္လာသည္။
တင္းလာၿပီဆိုသည့္သေဘာ။

"ေတာ္ၿပီကြာ။မေျပာေတာ့ဘူး။စိုးညြန္႕မင္းေျပာ။ဒီေကာင္ေတြပါးစပ္ကအၿငိမ္မေနဘူးကြ။တစ္ခုခုနဲ႕
ဆို႕မွရမယ္"

သန္႕စင္ေအာင္ကစိတ္ကုန္သြားသည့္ပံုစံႏွင့္ေျပာေတာ့စိုးညြန္႕အုတ္နံရံကိုမွီထားရာမွေခါင္းမတ္လာသည္။
အမွန္တကယ္အေလးအနက္ေဆြးေႏြးေတာ့ မည့္ပံုစံႏွင့္။စပါၿပီ။

" မင္းကိစၥနဲ႕ပတ္သက္လို႕ဘယ္လိုေျပာရမွနး္မသိေတာ့ဘူးကင္းရာ"

စိုးညြန္႕ကေခါင္းကဆံပင္ေတြၾကားထဲလက္ေခ်ာင္းမ်ားထိုးသြင္းရင္းေျပာသည္။ျမန္မာလိုေျပာကြာဆုိေသာ
အသံၾကားလိုက္ရသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းဆီကမဟုတ္။စိုးညြန္႕သိသြားသည္။သန္႕စင္ေအာင္ဆီကအသံ။
စိုးညြန္႕ရွဴ းရွဴ းရွဲရွဲျဖစ္သြား၏။သန္႕စင္ေအာင္ေျပးေပါက္ရွာေနသည္။

"လာစမ္း။ခုနကသူ႕ကိုေျပာေတာ့ဒီေကာင္ေတြပါးစပ္ကအၿငိမ္မေနဘူး။တစ္ခုခုနဲ႕ဆို႕မွရမယ္
ဆိုတဲ့ေကာင္။ခုမင္းကိုငါကဆို႕မယ္ကြ"

စိုးညြန္႕ေျပာင္းဖူးရိုးတစ္ခုႏွင့္သန္႕စင္ေအာင္ေနာက္ထလိုက္သည္။ သန္႕စင္ေအာင္စေျပးကတည္းကသူတို႕အုပ္စုတေ၀ါေ၀ါရယ္ေနရၿပီ။စိုးညြန္႕ကေျပာင္းဖူးရိုးႀကီး
ကိုင္ၿပီးလိုက္ေနေတာ့တစ္ခန္းလံုးပြဲက်ေနေလၿပီ။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္စာသင္မည့္သခ်ၤာဆရာမေရာက္လာ၏။ေရွ႕ကေျပးေနေသာသန္႕စင္ေအာင္ကိုစေတြ႕သည္။
ဘာလုပ္တာလဲေမး၏။အျပင္ခဏသြားခ်င္လို႕ပါဟုေျဖသည္။ဆရာမကသြားသြားဟုေအာ္လႊတ္၏။
စာမသင္ခင္ကိစၥ၀ိစၥမရွင္းဘူး။စာသင္ခါနီးဆရာလာမွကိစၥ၀ိစၥရႈပ္လာတယ္ဟုဆိုသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ေျပာင္းဖူးရိုးႀကီးႏွင့္စိုးညြန္႕ကိုဆရာမကေတြ႕သြားသည္။

နင္ကေရာ၊ဘာလုပ္တာလဲဟုဆို၏။စိုးညြန္႕ကအစကတည္းကခပ္ေအးေအးသမား။ဘာေျဖရမွန္း
မသိ။ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္ေျပာင္းဖူးရိုးပစ္ခုိင္းလိုက္တာပါဆရာမဟုၿငိမ္းခ်မ္းက
အာ၀င္ေခ်ာင္သည္။ဆရာမမ်က္ေစာင္းလွမ္းထုိး၏။နင္ကေရာ၊သူမ်ားခိုင္းတာလုပ္တာပဲလားဟုေမးသည္။
စိုးညြန္႕ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးကာဟီးဟီးဟုရယ္သည္။ကၽြန္ေတာ္လည္းစားထားလို႕ပါဆရာမဟုဆိုသည္။
သြားသြားဟုဆိုကာဆရာမကလႊတ္၏။

ေျပာင္းဖူးရိုးႀကီးပစ္ၿပီးစိုးညြန္႕မ်က္ႏွာေအာက္သိုးသိုးႏွင့္ျပန္လာသည္။ တစ္ခန္းလံုးၿပံဳးၾက၏။
ဆရာမကစာစသင္ဖို႕Blackboardဖ်က္ေတာ့သူတို႕လည္းစာအုပ္ ထုတ္လိုက္ၾကသည္။သန္႕စင္ေအာင္ကေရွ႕ေပါက္မွျပန္၀င္လာတာေတြ႕၏။အစကတည္းက
အေပါ့သြားခ်င္၍သြားသည္မဟုတ္ဘဲဆရာမကိုလိမ္ညာထြက္သြားျခင္းျဖစ္၍တစ္ေၾကာင္း
၊စိုးညြန္႕ကသူ႕ကိုႏွိပ္ကြပ္ေတာ့မည္ကိုေရွာင္ႏိုင္၍တစ္ေၾကာင္းအိမ္သာကအျပန္မွာမ်က္ႏွာကမခ်ဳိမခ်ဥ္၊ လူကေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြျဖစ္လာ၏။ဆရာမကေဘာဖ်က္ကိုစားပြဲေပၚတင္ ရင္းသူမ၏လက္ခ်ာစာအုပ္ကိုယူလိုက္စဥ္သန္႕စင္ေအာင္ကိုေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕သြား၏။

" ကဲ.....ကဲ။ေနစမ္းပါဦးလူႀကီးမင္း။နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

ရုတ္တရက္ေတာ့သန္႕စင္ေအာင္ေၾကာင္သြားသည္။တစ္ခန္းလံုးကလည္း၀ိုင္းၾကည့္ေနတာသိ၏။

" ကၽြန္ေတာ့္နာမည္သန္႕စင္ေအာင္ပါဆရာမ။ကၽြန္ေတာ္ Roll 263 ပါ"

"နာမည္ပဲေမးတာ။Rollကဘာလို႕ေျဖတာတုန္း။က်န္တဲ့ေမဂ်ာကဆရာ၊ဆရာမေတြလည္း
မင္းအေၾကာင္းေျပာတာၾကားဖူးတယ္။လူေရာ၊ပါးစပ္ေရာအၿငိမ္မေနဘူးတဲ့။ေမ်ာက္က်ေနတာပဲတဲ့။
ဒါနဲ႕ငါ၀င္လာကတည္းကၾကည့္ေနတာ။ နင့္ကိုသန္႕စင္ေအာင္လို႕မေခၚဘူး။ဟုိေရႊေသြးထဲကစိန္ေမ်ာက္
ေမ်ာက္လို႕ပဲေခၚမယ္၊ၾကားလား"

ဆရာမစကားအဆံုးတစ္ခန္းလံုးက...ေဟး...ဟုဆိုကာလက္ခုပ္တီးသည္။ သန္႕စင္ေအာင္ေတာ့ကံဆုိးၿပီဟုေတြး၏။သူတို႕ေက်ာင္းမွာနာမည္တစ္လံုး ရၿပီးဖ်က္ဖို႕မလြယ္တာအစဥ္အလာျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။သန္႕စင္ေအာင္ပံုစံကလည္း
ဆရာမနာမည္ေပးလည္းေပးခ်င္စရာ။ခုနကဆရာမမလာခင္ကတည္းကအတန္းပတ္၍ေျပးေနသည္မို႕
ဆံပင္ကဖြာလန္က်ဲ။ေခၽြးရႊဲရႊဲႏွင့္။၀တ္ထားေသာတီရွပ္ကအရိုးေခါင္းပံုကႏွင္းဆီပန္းကို
ကိုက္လို႕။ေသနတ္ပံုပါ၊ပါလိုက္ေသး ။ေအာက္ကဂ်င္းေဘာင္းဘီကခပ္က်ပ္က်ပ္ကိုေျခေထာက္
နားမွာပြပြ ႀကီးျဖစ္ေနသည္။သည္ေတာ့ဆရာမကေျပာေတာ့မည္ေပါ့။သူတို႕အုပ္စု ကေတာ့ျမင္ေနက်မို႕အသားက်ေနတာျဖစ္မည္။

"ရပါတယ္ဆရာမ။ဆရာမကခ်စ္လို႕ေပးရင္အမွတ္ေတာင္တစ္ရာအျပည့္ေပးရင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ေက်ေက်နပ္နပ္ယူမွာပါ။"

တစ္ခန္းလံုးပြဲက်သြားသည္။သန္႕စင္ေအာင္ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ေနရာမွာ၀င္ထိုင္၏။ဆရာမကေခြးေကာင္၊
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဟုဆိုကာၿပံဳးသည္။သူတို႕အုပ္စုသန္႕စင္ေအာင္ကိုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဟု
ဆိုကာေက်ာကုန္းကိုပုတ္လိုက္ၾကသည္။အနီးအနားမွသူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ၾကျပန္၏။

ဆရာမစာေရးေနၿပီမို႕စာကူးမည္ျပင္စဥ္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ဆီ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့သံုးေယာက္သားတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာၿပံဳးေနၾကသည္ကိုေတြ႕သည္။

ဪ-ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရယ္၊ခင္စရာေကာင္းတဲ့ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္မင္းတို႕ၿပံဳးရယ္ရတယ္
ဆိုရင္ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္ေလ။ဘာဆိုဘာမွမင္းတို႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးမေနာက္မေျပာင္ရဲတဲ့
ကိုယ့္ကိုေတာ့မငး္နာနာၾကည္းၾကည္း နဲ႕ေတာက္ေခါက္တာမ်ဳိး
ဘယ္ေတာ့မွမႀကံဳမိေစဖို႕ဆုေတာင္းေနပါ့မယ္ကြယ္။

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Friday, March 3, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၁ )

[ ၅ ]

ေက်ာင္းအ၀င္မွာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕၍စကား တေျပာေျပာႏွင့္ေက်ာင္းထဲ၀င္လာၾက၏။ေျပာမိသမွ်ကစာအေၾကာင္းမပါ။ အတန္းထဲကသူငယ္ခ်ငး္ေတြဗရုတ္က်သည့္အေၾကာင္းမ်ားခ်ည္းသာျဖစ္၏။

"ဟုိတစ္ေန႕ကျမန္မာစာဆရာမကဂုဏ္ဆိုတာဘာလဲလို႕ေမးတယ္။အဲဒါကြာဟိုေကာင္
သန္႕စင္ေအာင္ေျဖလိုက္တာငါေတာ့ဆရာမေဒါကန္ၿပီထင္တာ။ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ဆရာမကလည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ဆရာမမို႕လို႕"

ကြန္ကရစ္လမ္းေလးအတုိင္းေက်ာင္း၏တိုင္လံုးႀကီးမ်ားရွိရာကိုေလွ်ာက္သည္။
ထိုတိုင္လံုးႀကီးမ်ားရွိရာအေဆာက္အအံုကိုအေဆာက္အအံု(၁) ( Building-1)ဟုေခၚ၏။ အမွန္ကသူတို႕စာသင္ေဆာင္L-2ဘက္ကိုအျပင္ကြန္ကရစ္လမ္းအတိုင္းသြားလို႕ရ၏။ အေပါ့အပါးသြားခ်င္သည့္အခါမ်ဳိး၊ရံဖန္ရံခါစိတ္ကူးေပါက္သည့္အခ်ိန္မ်ဳိးမွသာထိုတိုင္လံုးႀကီးမ်ားဘက္မွ သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

"ေနစမ္းပါဦး။ငါတို႕ကလည္းျမန္မာစာခ်ိန္ဆိုလစ္ေနက်မို႕မသိလိုက္ဘူး။ေျပာစမ္းပါဦး။
သန္႕စင္ေအာင္ဘာေျပာလိုက္လဲ"

သူ႕သူငယ္ခ်ငး္ကစိတ္၀င္တစားေမးသည္။ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းေရွ႕ ကိုေရာက္လာ၏။

"ဆရာမကဂုဏ္ဆိုတာဘာလဲေမးေတာ့အဲဒီေကာင္ကဂုဏ္ဆိုတာေငြကိုေခၚပါတယ္ဆရာမဆိုၿပီး
ထလုပ္တာေလ။ရယ္တဲ့ေကာင္ေတြလည္းရယ္ၾကတာေပါ့။ငါတို႕ကသူ႕နားကဆိုေတာ့မရယ္ရဲ
ဘူး။ေတာ္ေသးတယ္။ဆရာမကသေဘာေကာင္းတယ္။ဟိုအေကာင္ေျပာေတာ့မယ္ေပါက္ကရဆိုမွငါတို႕
သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္ "

သူ႕သူငယ္ခ်င္းကၿပံဳးသည္။သူလည္းအဲဒီေန႕ကဆရာမကမဆူတာသိမွၿပံဳးျဖစ္သည္ကိုေတြးကာ
ၿပံဳးမိျပန္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္မထင္မွတ္စြာဩဘာလမ္းအတြင္း မွာေရာက္ေနေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြး၊ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကိုျမင္လိုက္ရသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ဩဘာလမ္းကိုရံထားေသာေဘးအေဆာင္မ်ား မွေက်ာင္းသားမ်ား၀ရန္တာနားသို႕ကပ္လာၿပီး၀ိုင္း၍အားေပးလိုက္တာေတြ႕လိုက္ရသည္။

" ရႊီ.......ေျဖာင္း....ေျဖာင္း........ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း........။မယ္ေရြးမယ္ကြ"

သြားၿပီ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သံုးေယာက္မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္သူတို႕ရွိရာဘက္ကိုျပန္လွည့္ေျပး
လာတာေတြ႕သည္။သူႏွင့္သူ႕သူငယ္ခ်င္းကရပ္ၾကည့္ရံုပဲရွိ၏။ကိုယ့္အတန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းမို႕
အမ်ားကစေနာက္ခ်ိ္န္မွာေရာေနာက္ေျပာင္ ဖို႕မသင့္ဟုသူေတြးမိသည္။သို႕ေသာ္အားလံုးကေတာ့ေက်ာင္းမွာ
ရွိေသာဩဘာလမ္း၏ထံုးစံအတုိင္းလက္ေခါက္မႈတ္၊လက္ခုပ္တီး၊တရႊီးရီႊး တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္အားရပါးရအားေပးေနၾကတာေတြ႕သည္။သူတို႕ လည္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးမဟုတ္ဘဲတျခားတစ္ေယာက္ေယာက္သာဆိုယခုလို ပဲေရာ၍အားေပးမိမွာေသခ်ာသည္။

သို႕ေသာ္ခုဟာကႏွင္းႏြယ္ေႏြးျဖစ္၏။သူ႕ကိုဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ်အျမင္ မၾကည္ေသာသူျဖစ္၏။ထိုသို႕သိလိုက္ေသာေၾကာင့္သူႏွင့္သူ႕သူငယ္ခ်င္း တို႕ေျပာလာေသာအေပ်ာ္စကားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္လာေသာအၿပံဳးကိုအျမန္ဖံုး ကြယ္ဖို႕ႀကိဳးစားလိုက္ေသာ္လည္းသူေနာက္က်သြားမွန္းသိလိုက္ရၿပီ။

" ေတာက္ "

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးထံမွေတာက္ေခါက္သံျပင္းျပင္းသူ႕ေရွ႕နားမွာလွ်ံက်သြား၏။သူနားလည္လိုက္ပါၿပီ။
ခုနတုန္းကသူတို႕ၿပံဳးေနျခင္းကိုႏွင္းႏြယ္ေႏြးကသူမတို႕အားေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္သည္ဟုထင္ေပလိမ့္မည္။

" ဟ-ဘာျဖစ္တာလဲ။အသားလြတ္ႀကီး "

ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္။သူကဘာမွမဆိုျဖစ္ေတာ့။အေပါ့သြား ရန္ေယာက်ာ္းေလးအိမ္သာဘက္ဦးတည္လိုက္သည္။

X X X X X

"ဩဘာလမ္းဆိုတာတို႕ေက်ာင္းကစြယ္ေတာ္ပင္ေတြလိုအထင္ကရတစ္ခုပဲကြ။
ငါေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းကၾကားဖူးတယ္။အဲဒီလမ္းကိုျဖတ္တဲ့လူမွန္ ရင္ေဘးဘက္ကစာသင္ေဆာင္ေတြကရွိတဲ့လူေတြအကုန္လံုးထြက္ၿပီးလက္ ခုပ္တီး၊လက္ေခါက္မႈတ္အားေပးတာခံရတယ္တဲ့"

စိုးညြန္႕ကသူသိသမွ်ရွင္းျပသည္။

"ဒါေၾကာင့္ဆရာေတြကျဖတ္သန္းမသြားရဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထား တာေနမွာ။ဒါေတာင္ကြင္းတို႕အုပ္စုကဘယ္လိုကဘယ္လို........"

သူကေျပာျပထား၍အားလံုးသိေနၿပီမို႕တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ၊ေမးခြန္းေတြ
ထုတ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕အျမင္ကိုေမးျခင္းျဖစ္၏။

"ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထားတာေတာ့ဟုတ္တယ္ကြ။ဆုိင္းဘုတ္ကျဖဴ ျဖဴ၊တုိင္ နဲ႕ေသေသခာ်ခ်ာေထာင္ထားတာ။ခက္တာကစာေရးတဲ့သစ္သားမွာတစ္ဖက္ပဲေရးထားတာရယ္၊
အဲဒီဆိုင္းဘုတ္တိုင္ကေရႊ႕လို႕ရေနတာရယ္ပဲကြ။ဒီေတာ့လက္ေဆာ့တဲ့ေက်ာင္းသား၊
ဥပမာသန္႕စင္ေအာင္လိုေကာင္မ်ဳိးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့စာေရးထားတဲ့ဘက္ကလူဖတ္လို႕မရတဲ့
ဘက္ကိုေရာက္ေနၿပီး၊တိုင္ကတစ္ခါတေလေဘးေရာက္ေနတတ္ေတာ့ေက်ာင္းကိုတစ္ခါမွ
မေရာက္ဖူးေသးတဲ့သူ၊ေရာက္ၿပီးေတာ့လည္းအေၾကာင္းမသိသူေတြကဆိုင္းဘုတ္ရဲ႕ လွည့္စားခ်က္ကိုခံရၿပီးဩဘာေပးခံရေတာ့တာေပါ့"

စိုးညြန္႕ကစာသင္ခန္းအုတ္နံရံကိုမွီၿပီးသူ႕စကားကိုအဆံုးသတ္သည္။

" ေနစမ္းပါဦးစိုးညြန္႕ရ။ငါကလက္ေဆာ့တယ္ဆိုရေအာင္မင္းတုိ႕ကေရာ လက္ၿငိမ္လို႕လား။ Correction Pen ( မင္ဖ်က္တံ )နဲ႕ ခံုေတြေပၚ လိုက္ေရးတာမင္းတို႕မဟုတ္လား"

ခုနကစိုးညြန္႕ကဩဘာလမ္းအေၾကာင္းရွင္းရင္းသန္႕စင္ေအာင္ကိုႏွိပ္ကြပ္ လိုက္၍ သန္႕စင္ေအာင္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာျပန္ေခ်ပသည္။သူတို႕ၿပံဳးျဖစ္၏။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့သူတို႕အုပ္စုက
ပထမႏွစ္မွာပင္ေျပာမနာဆို မနာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေလ။

"သန္႕စင္ေအာင္ကလည္းကြာ။မင္းကလက္ေဆာ့တယ္။စိုးညြန္႕ကလက္မၿငိမ္ဘူး။ငါတုိ႕က
လက္လႈပ္တယ္။အတူတူပါပဲကြာ။ဟဲ....ဟဲ....ဟဲ။ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေျပာေတာ့သူတို႕၀ိုင္းရယ္သည္။ဟုတ္တယ္၊ဟုတ္တယ္ဟုၿငိမ္းခ်မ္းက
အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ထေအာ္၏။စာလုပ္ေနေသာေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ရင္းၿပံဳးသည္။
သူတို႕လည္းသည္အုပ္စုအေၾကာင္းကိုသိၿပီးသားပဲေလ။

" ေဘးေရာက္ကုန္ၿပီကြ။စကား၀ိုင္းက။မင္းတုိ႕ကင္းကိုအားနာသင့္တယ္ "

စိုးညြန္႕စကားျပန္ဆက္၏။အားလံုးအၾကည့္ကသူ႕ဆီျပန္ေရာက္လာသည္။
သူကေတာ့အတန္းထဲမွာၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သံုးေယာက္ကိုေငးေနမိ၏။
သူတို႕အရမ္းရွက္သြားမွာပဲေလဟုေတြးရင္းစိတ္မေကာင္းခ်င္။သူ႕ကိုစိတ္ဆိုးတာ၊ေတာက္ေခါက္တာ
အတြက္နာၾကည္းဖို႕စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။

" အခ်စ္ဆိုတာအျပစ္ေတြကစတယ္ထင္တယ္"

သန္႕စင္ေအာင္ကတည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာဆိုသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကမဟုတ္ဘူး၊အပ်စ္ကမစဘူး၊
အက်ဲေတြကစတယ္ဟုေနာက္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းကလုပ္ၿပီ၊လုပ္ၿပီဟုဆိုကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေက်ာကုန္းကို
ဘုန္းခနဲထုသည္။ အ-ဟုေအာ္ကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ၿငိမ္သြား၏။

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Saturday, February 25, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၀ )


" ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ............ဘူး၊ ႏွာ...........ဘူး"
ေစာေစာကကြယ္ေနေသာမ်က္ႏွာတခ်ဳိ႕ထပ္ေပၚလာျပန္ေသာအခါထပ္ထြက္လာေသာအသံမ်ား။
သူတို႕ေအာ္ေသာႏွာဘူးအသံကရိုးရိုးဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ေအာ္သံမ်ဳိးမဟုတ္။ႏွာဆိုေသာအသံမွာနည္းနည္းဆြဲ၍ဘူးမွာ တံု႕ခနဲရပ္သည္။ေအာ္တာတညီတည္းမို႕နားေထာင္ရင္းေပ်ာ္ေနရျပန္သည္။

" ဒီဘဲႀကီးေတြကလည္းကြာ။ ငမ္းေၾကာထလိုက္တာ "

သန္႕စင္ေအာင္အသံ။မေက်နပ္သံေတြပါေနသည္။သူလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခုနျမင္ေနရေသာသူမ်ားထြက္ေျပးကုန္၏။ ေဟးဟုေအာ္ၿပီးအသံေတြရပ္သြားသည္။

" မင္းႀကိဳက္ေနတဲ့ေစာ္ရွိလို႕လား။မင္းကအဲဒီေလာက္မနာလိုျဖစ္ေနတာ"

သူ႕စကားေၾကာင့္သန္႕စင္ေအာင္လွည့္ၾကည့္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းႏွင့္ေက်ာ္၀င္းထြ႗္ကၿပံဳးစိစိလုပ္ေန၏။
စိုးညြန္႕ကေတာ့ထံုးစံအတုိုင္းဘာမွ်၀င္မေျပာ။စာအုပ္ေတြဟိုလွန္သည္လွန္လုပ္ေနသည္။

"ငါစိတ္၀င္စားတာမရွိေသးပါဘူးကင္း။ဒါေပမဲ့ခုဟာကသူတို႕ငမ္းတာလြန္ေနလို႕ပါ။
ငါတို႕ထက္အတန္းႀကီးတာမွေတာ္ေတာ္ႀကီးမယ့္ပံုေတြ။နည္းနညး္ ကၠေႁႏၵရရေလးလုပ္ေပါ့။ခုဟာက"

" အမယ္။မင္းလည္းအတန္းႀကီးရင္အဲဒီလိုမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕အာမခံမလား"

ၿငိမ္းခ်မ္း၏အသံ။သန္႕စင္ေအာင္ေတြခနဲျဖစ္သြားသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္က ၀ါသနာေပါ့ကြာဟုေျပာ၏။

" အဲဒီအခါက်ေတာ့ငါကကၠေႁႏၵရရငမး္မွာေပါ့ကြ "

" ဟား....ဟား.......ဟား.......ဟား။ ေခြးေကာင္ "

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူတို႕အားလံုးအားရပါးရရယ္လုိက္ၾကသည္။
ခုနၿငိမ္သြားေသာအတန္းကသူတို႕အုပ္စုေၾကာင့္တပ္လွန္႕လိုက္သလိုျဖစ္သြား၏။
အားလံုးလွည့္ၾကည့္တာေတြ႕သည္။

"ကင္းတို႕အုပ္စုကငေျပာင္ေတြခ်ညး္ပဲစုထားေတာ့ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္း တယ္ကြ "

"ဒီေကာင္ေတြတစ္နယ္စီကလာၿပီးဒီေလာက္ဗရုတ္က်ေနတာတြဲမိေနတာအံ့ဩဖို႕ေတာ့ေကာင္းတယ္"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္မွတ္ခ်က္ခ်သံမ်ားကိုၾကားေတာ့သူေတာင္ငေျပာင္လို႕သတ္မွတ္ခံထားရၿပီလား
ဟုေတြးသည္။ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းေတာင္ သည္လိုျမင္ေနလွ်င္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လိုမိန္းကေလးမ်ားသာဆိုလံုး၀ အထင္ႀကီးႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ေယာက်ာ္းေလး သည္ေလာက္မ်ားေသာေက်ာင္းမွာဗရုတ္က်သည္ဟုထင္လည္း ထင္ၾကပါေစေတာ့။လူငယ္ပီပီလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာ့ေနခ်င္သည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွမထိခို္္က္ဘဲေပ်ာ္ေနရလွ်င္ၿပီးေရာဟုသေဘာထား၏။

"မငး္တို႕ကလည္းကြာ။ငါကေနာက္တာပါ။ငါလည္းငမ္းမွာပါပဲ။ခုဟာကအမွန္အတုိင္းေျပာရရင္
ကိုယ့္အတန္းထဲကေကာင္မေလးေတြသူမ်ားေနာက္ပါသြားမွာစိုးရိမ္လို႕ပါ။သ၀န္တုိတယ္ပဲေျပာေျပာကြာ"

သန္႕စင္ေအာင္ကစပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာႏွင့္သူ႕စကားကိုျပန္ေျဖခ်သည္။

"မင္းကသာစိုးရိမ္ေန။တခ်ဳိ႕ကဘဲေတြနဲ႕။တခ်ဳိ႕ကေစ့စပ္ၿပီးသားေတာင္ ရွိတယ္"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္က၀င္ေျပာေတာ့သူတို႕ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္။

" ေဟ့ေကာင္ကင္း။မင္းကိုငါေျပာမလို႕ကြ။ခုနဘဲေတြဘယ္သူ႕လာငမ္းတယ္ထင္လဲ"

စိုးညြန္႕စကားေၾကာင့္သူ႕အာရံုကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ဖမ္းထိနး္သည္။သူတို႕အားလံုးႏႈတ္ဖ်ားမွာ
ကင္းဆိုေသာနာမည္ကႏႈတ္က်ဳိးေနၿပီမို႕ဘာမွမထူးျခား။အခုစိုးညြန္႕စကားေတြကေတာ့ထူးျခားေနတာ
အမွန္။

" ဘယ္သူလဲ။ဘယ္သူ႕ကိုလဲ"
" ကြင္းကိုကြ "

ေဟဟုသူတို႕အားလံုႏႈတ္မွေရရြတ္မိၾကသည္။အထူးသျဖင့္ေတာ့သူ။
အားလံုးအသံထက္က်ယ္သြားသည္။ကိုယ္တိုင္ေနရ၊ထုိင္ရက်ဥ္းက်ပ္လာသလိုရွိ၏။ စိတ္ထဲမွာမရိုးမရြႏွင့္ေပါက္ကြဲခ်င္လာသည္။

"ကြင္းဆိုတာငါတို႕အုပ္စုကေနတစ္ဆင့္တစ္တန္းလံုးကေပးလိုက္ တဲ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရဲ႕နာမည္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာမင္းတုိ႕အသိပဲ။ဒါေပမဲ့သူလွတယ္ဆိုတာအားလံုး
၀န္ခံၾကတယ္။က်န္တဲ့အခန္းကေဘာ္ဒါေတြကေတာင္ဖတ္စ္ရီးယားကြင္းအျဖစ္သူတို႕ပါ
သတ္မွတ္တယ္တဲ့။ငါတို႕ကြင္းကိုမီတဲ့အလွ မရွိဘူးတဲ့။ၿပီးေတာ့သဇင္ေဆာင္မွာ"

" ဟာ-ဘာလဲ။ကြင္းကနယ္ကလား"

ၿငိမ္းခ်မ္းအေမး။စိုးညြန္႕ေခါငး္ညိတ္သည္။

"ၿမိတ္ကလာတာတဲ့။သဇင္ေဆာင္မွာဂစ္တာသြားတီးေန က်ေကာင္ေတြေျပာျပတာ"

" ခင္၀ါဦးတို႕ကေရာ"

" အလဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကခင္၀ါဦးကိုစိတ္၀င္စားတယ္ထင္တယ္"

"မဟုတ္ပါဘူးကြာ။သူ႕နာမည္လည္းမင္းသိသားနဲ႕။ခင္၀ါဦး။ျမင္တာနဲ႕ရူးခ်င္
စိတ္ေပါက္သူဆိုတဲ့ပါရမီနဲ႕ျပည့္စံုေနတာ။ငါကဘာရယ္မဟုတ္ဘဲေမးတာပါ။ခင္၀ါဦးက
ၿငိမ္းခ်မ္းအတြက္ပဲျဖစ္သင့္ပါတယ္။"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကားေၾကာင့္ၿငိမ္းခ်မ္းရွဴ းရွဴ းရွားရွားျဖစ္သြားသည္။သူလည္း ခင္၀ါဦးလိုကိုယ္လံုးႀကီးႀကီးကိုး။ေခြးေကာင္ဟုေအာ္၏။ပြစိပြစိႏွင့္ဆဲသည္။ က်န္သူေတြၿပံဳးၿပီးသူမၿပံဳးႏိုင္။

"ခင္၀ါဦးကဟသၤာတက။စိုးမမကေရတာရွည္ကတဲ့။သိတဲ့ေကာင္ေတြေျပာတာပဲ"

"ဒါနဲ႕ခုနစကားဆက္စမ္းပါဦးစိုးညြန္႕။ကြင္းကသဇင္ေဆာင္မွာဘာျဖစ္လဲ။ညညဂစ္တာလာတီးရင္
ကျပတတ္လို႕နာမည္ႀကီးတာလား။ဒါမွမဟုတ္....."

"ေဟ့ေကာင္သန္႕စင္ေအာင္။မင္းပါးစပ္ကေလေမ်ာက္လိုပဲအၿငိမ္ကိုမေနဘူး။ဘာလဲ၊နာမည္လိုခ်င္လို႕လား။"

ၿငိမ္းခ်မ္းကအရွိန္မေသေသးေသာေဒါသႏွင့္ေျပာေတာ့မွသန္႕စင္ေအာင္ အေျပာရပ္သည္။

"မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ။ေမ်ာက္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕ငါနဲ႕မလိုက္ဖက္တာမင္းတုိ႕အသိပါ။တြမ္ခရုစ္တို႕
၊မိုက္ကယ္ေဒါက္ကလပ္တို႕ဆိုငါလက္ခံႏိုင္ပါတယ္။စိတ္မဆိုးဘူး။ေခၚသာေခၚ"

အားလံုးၿပံဳးျဖစ္ၾကျပန္သည္။သူကေတာ့စိတ္ထဲမွာတလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ႀကိတ္မႏုိင္
ခဲမရျဖစ္ေနေသး၍ဘယ္လိုမွၿပံဳးျပလို႕မရ။
ဟုတ္သည္ေလ။သည္ေလာက္လူေတြထဲမွာသည္မိန္းကေလးကိုမွဘာလို႕လာျမင္ေနရတာလဲ
မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။သူမအလွေၾကာင့္ထင္ေပၚသည္ဆုိလည္းထိုအလွကိုသူမွလြဲ၍မည္သူမွ်
မခံစားေစခ်င္ေတာ့။အားလံုးကိုမေက်နပ္ခ်င္စိတ္ကတရိပ္ရိပ္တက္လာ၏။

"ကဲ....ကဲ။ေတာ္ကြာ။ေပါက္ကရေတြဆက္ေျပာမေနနဲ႕။ငါတို႕ကြင္းက သဇင္ေဆာင္မွာလည္းဒီႏွစ္ကြင္းရတယ္တဲ့ကြ "

" ဘယ္သူေတြကေပးတာလဲ "

" အေဆာင္ကိုသြားငမ္းေနက်ေကာင္ေတြေျပာတာ"

"တယ္ဟုတ္ပါလား။ငါတို႕ေရြးတာမွန္သြားၿပီေပါ့။အဲ....အဲမွားလို႕။တို႕ကင္းကေရြးတာ"

အားလံုးမ်က္ႏွာသူ႕ဆီလွမ္းၾကည့္သည္။ႏွစ္ၿခိဳက္သလိုအၿပံဳးမ်ုိးၿပံဳးျပလိုက္၏။ စိတ္ထဲကမပါ။

"တို႕ကင္းကိုလည္းဟိုတစ္ေန႕ကေကာင္မေလးေတြေျပာေနသံၾကားပါတယ္။အရမ္းမိုက္တာပဲတဲ့"

"လာေနာက္မေနစမ္းပါနဲ႕သန္႕စင္ေအာင္ရာ။မင္းကေတာ့ေမ်ာက္နာမည္ ရခ်င္ၿပီထင္တယ္"

သူ႕စကားေၾကာင့္သန္႕စင္ေအာင္ေနာက္တြန္႕သြား၏။မ်က္ႏွာႀကီးရံႈ႕မဲ့ေန သည္။

"တကယ္ေျပာတာကင္းရ။သန္႕စင္ေအာင္ညာတာမဟုတ္ဘူး။ဟိုေန႕ကမင္းမေရာက္ခင္ငါတို႕
အခန္းထဲကိုလာေတာ့သူတို႕ဘာသာစုေျပာေနသံကိုအမွတ္တမဲ့ၾကားလိုက္တာ "

စိုးညြန္႕စကားကိုယံုစားလိုက္၏။ စိုးညြန္႕ကအေနမွန္သည္ကိုး။

"ထားပါေတာ့ကြာ။ ေက်းဇူးပဲလို႕ေျပာရမွာပဲ။ကိုယ္အခ်င္းခ်င္းေပးလို႕ရထားတဲ့ကင္းဆိုတဲ့ဘြဲ ့ကေတာ့ျပန္လႊဲလို႕မရေတာ့ဘူး။ငါေရြးတဲ့ကြင္းအတြက္လည္း မွန္သြားလို႕ငါ၀မ္းသာပါတယ္"

"မင္းကြင္းကိုစိတ္မ၀င္စားဘူးလားကင္း။မင္းတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ဆို ေႂကြစဥ္ပဲကြာ။တြဲလာရင္အခ်င္းခ်င္းျပန္ေငးရမွာ။မင္းလိုက္သင့္တယ္ကင္း။ကင္းနဲ႕ကြင္း ဆိုၿပီးနာမည္ေရေရလည္လည္ေဟာ့သြားမယ္"

"ငါအဲဒါမ်ဳိးမႀကိဳက္ဘူးၿငိမ္းခ်မ္း။မင္းတို႕နဲ႕ေနလို႕သာငါေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတာပါ။ငါအခ်စ္ဆိုတာကို
ဒီေက်ာင္းတက္စမွာမစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး။ငါတို႕မွာစာသင္ရ မယ့္ႏွစ္ေတြတစ္ပံုတစ္ေခါင္းက်န္ေသးတယ္"

"မင္းကေအးေအးသမားဆိုတာငါသိပါတယ္။မင္းစိတ္၀င္စားရင္လံုးသင့္တယ္လို႕ေျပာ
တာပါ။ေတာ္ေတာ္ၾကာကြင္းကနာမည္ႀကီးေတာ့ပါသြားမွာစိုးလို႕ပါ"

ကိစၥမရွိပါဘူးဟုၿငိမ္းခ်မ္းကိုျပန္ေျဖလိုက္ေသာ္ျငားအပူေငြ႕တခ်ဳိ႕ရင္ထဲေရာက္သြားတာ
ကိုယ္တုိင္သိသည္။ေစာလြန္းပါတယ္ဟုစိတ္ထဲကေျပာမိေသာ္ လည္းႏႈတ္ကထြက္မလာ။

သူႏွင့္ဆန္႕က်င္ေသာအျပဳအမူရွိသူ၊သူ႕ကိုခင္မင္ႏွစ္လိုဟန္မျပသူ တစ္ေယာက္အေပၚသူကစိတ္၀င္စားမိေနျခင္းကိုမည္သူ႕ကိုမွ်အသိမေပး သင့္ေသးဟုထင္သည္။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္
အမွားေတြထပ္ပြားလာႏုိင္စရာရွိသည္ကိုသူသိေနသည္ပဲ။

မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ေတာင္အမွားဟုသူမ၊ထင္တတ္ခဲ့လွ်င္ရည္ရြယ္ေသာအမွားအတြက္ဆိုလွ်င္
သူမ၌သူ႕အေပၚခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေသာေမတၱာတရားရွိပါဦးမည္လားဟုေတြးေတာဆင္ျခင္ရင္း
ဘာမွမေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရ။ကိုယ္မင္းကိုစခ်စ္မိၿပီလို႕မသိခင္ကတည္းကေရာ၊ သိၿပီးေတာ့ေရာ၊ကိုယ္တိုင္ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႕ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေျပာရင္မင္းယံုပါ့မလားေလ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Friday, February 24, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၉ )


[ ၄ ]
အခ်ိန္ကာလတစ္ခု၏ေရြ႕လ်ားမႈအတြင္းမွာလိုက္ပါရင္းေျပာင္းလဲမႈတခ်ဳိ႕ကိုမသိမသာေနခိုက္မွာပင္
သတိထားမိလာ၏။ကိုယ့္ရင္တြင္းကိုတိတ္တဆိတ္ေရြ႕လ်ားလာေသာအရာတစ္ခုကိုမွတ္မွတ္ထင္ထင္
ခံစားမိလာျခင္းျဖစ္သည္။

ႏူးညံ့လြန္းေသာအထိအေတြ႕ဟုထင္၏။အိစက္ညက္ေညာေသာေမြ႕ရာတစ္ခုေပၚမွာလဲေလ်ာင္း
အိပ္စက္ေနရသလိုလို၊ေပ်ာ ့ေပ်ာင္းညင္းသြဲ႕ေသာကတၱီပါေကာ္ေဇာေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္ျဖတ္သန္းေနရ
သလိုလို၊ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေသာတိမ္စိုင္တိမ္လိပ္မ်ားၾကားမွာေမ်ာ၀င္လိုက္ပါေနရသလိုလို
အရာရာသည္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းအတိျဖစ္ေနသည္။

ခံစားရျခငး္၏သိစိတ္၊မသိစိတ္၌သေႏၶတည္ဖြဲ႕ေႏွာင္လာေသာပံုရိပ္တစ္ခု သည္ျပင္ပထိေတြ႕မႈအားျဖင့္စူးရွပူေလာင္သည္ဟုထင္ရေသာ္ျငားတကယ္ တမး္ထိုထိေတြ႕မႈတို႕သည္တစ္ဘ၀စာေအးျမလြန္းေနသည္ဟုကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္ေနမိ၏။
ကၽြမ္းၿမိဳက္ပူေလာင္ရမည့္အစားေအးျမခ်မ္းေျမ့ေန၏။ေနာက္ဆုတ္ခြဲထြက္ရ မည့္အစားေရွ႕သို႕လွမ္းတက္ေနခ်င္ျပန္၏။ခါးသီးနာၾကည္းရမည့္ အစားႏွစ္ၿခိဳက္ေက်နပ္ေနျပန္၏။

သူ႕အၾကည့္၊သူ႕သဏၭာန္မွာခက္ထန္မႈတုိ႕ပါေသာ္ျငားကုိယ့္ႏွလံုးသားသည္သူ႕လိုမခက္ထန္၊
မတင္းမာႏိုင္ခဲ့။သူႏွင့္ဆန္႕က်င္ဘက္မွာေနရျခင္းျဖင့္ျမင္ေတြ႕ရေသာသူ႕ပံုရိပ္ကုိၾကည့္ျမင္ရသည့္ခဏ၊
ခံစားရေသာခံစားမႈတို႕ကိုမည္သည့္အရာႏွင့္မွ်မလဲႏုိင္ေတာ့။

စူးရဲေသာအၾကည့္၊ခက္ထန္ျခင္းအတိႏွင့္မ်က္ႏွာ၊တင္းမာဟန္အေနအထား၊ဓားသြားလိုစကားမ်ားႏွင့္
သူ႕ပံုရိပ္သည္ကိုယ့္အတြက္အၿမဲသတိရေနေစဖို႕ အမွတ္အသားမ်ားျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။

အေဖာ္ဆိုေသာအကၡရာကိုႏႈတ္မွရြတ္ဆိုျမည္တမ္းၾကည့္လွ်င္အခ်ိန္ကာလအခိုက္အတန္႕ၾကာမည္
ထင္ရေသာ္လည္းမည္သုိ႕မွ်ရြတ္ဆိုတမ္းတျခင္းမျပဳဘဲအလုိလုိအနားမွာရွိေနေသာအေဖာ္ဆိုသည့္
သူမကိုျမင္ေတြ႕ေနရသည္ကာလမ်ားကေတာ့မွတ္သားထားစရာေနရာပင္မရွိ။

ႏွလံုးသားမွာတည္ရွိ၍ႏွလံုးသားမွာပင္ၾကာရွည္စြာရပ္တည္ေနႏိုင္ခြင့္ကို သူေတာင္းဆိုထားေခ်ၿပီ။
မေခၚဘဲလာ၏။တစ္ခါမက။ရိုင္းပ်စြာႏွင္ထုတ္လည္းမျပန္။အဖန္ဖန္လာတတ္ခဲ့ျပန္၍ေတြ႕ေနျမင္ေနက်ေသာ
အခါမေမ့ႏိုင္သူကျပန္ေမွ်ာ္ရေတာ့သည္။

သည္သုိ႕ျဖင့္စိတ္ကူး၊အေတြး၊အိပ္မက္စသည့္အာရံုမ်ားကိုသူမခ်ဳပ္ကိုင္ စျပဳေနေခ်ၿပီ။

X X X X X

" ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ..............ဘူး၊ ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ...........ဘူး၊ ေဟး"

Englishဆရာမစာသင္ဖို႕အခ်ိန္မေရာက္ခင္အားလပ္ေနေသာအခ်ိန္ဆယ္ မိနစ္အတြင္းမွာအတန္းထဲကလူေတြကဲခ်င္တိုင္းကဲေနၾကသည္။
အတန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြကပထမႏွစ္တန္းခြဲေအႏွင့္ဘီမွေကာင္ မေလးေတြကိုလာငမ္းတိုင္းအတန္းေရွ႕မွာမ်က္ႏွာေတြျမင္ေနရသည္မို႕ အတန္းေရွ႕ရွိBlackboard၀ဲယာမွတံခါးေပါက္ႀကီးႏွစ္ေပါက္တြင္
မ်က္ႏွာေတြေပၚလာတုိင္းအတန္းထဲရွိေယာက်ာ္းေလးမ်ားကကိုယ့္အတန္းထဲက
မိန္းကေလးကိုလာၾကည့္တာမခံႏုိင္၍' ႏွာဘူး'ဟုတညီတညာတည္းေထာ ပနာျပဳၾကသည္။

ပထမေတာ့ခံႏိုင္သူခံၾက၏။ေနာက္ေတာ့မ်က္ႏွာပူၿပီးထြက္ေျပးသူကမ်ားသည္။ထိုအခါ" ေဟး "ဆိုေသာအသံႀကီးကေပၚလာေတာ့၏။ ဘယ္ကဘယ္လိုထြင္လိုက္မွန္းမသိေသာ္ျငားမိန္းကေလးရွိေသာအတန္းေရွ႕မွသြားၾကည့္ေသာ၊
သြားရပ္ေသာသူမွန္သမွ်ႏ်ွာဘူးဟုအေအာ္ခံၾကရေသာ အေလ့အထကစြဲမွန္းမသိစြဲသြားၾကေလၿပီ။ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ ကေတာ့ေသခ်ာ၏။
အစခံရသူေရာ၊စသူပါၿပံဳးရယ္ေနႏုိင္ၾကသည္။ထိုအေလ့အထကစလိုက္ေသာအက်င့္သည္ေနာက္ပုိင္း
အတန္းထဲကိုေနာက္က်မွေရွ႕ေပါက္က၀င္လာသူမ်ားကိုပါကူးစက္သြားေတာ့၏။
ဆယ္မိနစ္နားခ်ိန္မွာအေပါ့အပါးထသြားသူေတြျပန္၀င္လာလွ်င္လည္းမလြယ္။ေယာက်ာ္းေလး
၊မိန္းကေလးမခြဲျခား။၀င္လာသူကေတာ့ေသခ်ာသည္။ႏွာဘူးဟုအေအာ္ခံရ၏။

အတန္းေနာက္ဘက္မွာတံခါးေပါက္ႏွစ္ေပါက္ရွိေသာ္ျငား စာသင္ေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ကိုပတ္သြားမွေက်ာင္းအတြင္းပိုင္းရွိစာသင္ေဆာင္မ်ား၊
အိမ္သာမ်ားဆီျပန္ေရာက္၍တစ္ေၾကာင္း၊မိန္းကေလးမ်ားဆို
လွ်င္အတန္းေနာက္ဘက္၌ေယာက်ာ္းေလးမ်ားထိုင္ေန၍တစ္ေၾကာင္းေတာ္ရံုတန္ရံုေရထေသာက္ခ်ိန္
မွလြဲ၍အတန္းေနာက္ဘက္ကိုေယာင္၍မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ၾက။

သည္ေတာ့အတန္းေရွ႕အားလံုး၏မ်က္ႏွာမူရာအရပ္မွာရွိေသာ တံခါးမႏွစ္ေပါက္သည္၊ေရွ႕မွာနိမ့္၍ေနာက္သို႕ျမင့္သြားသည့္သီေရတာ (Theater)စာသင္ခန္းမ်ားအေနအထားအရေရွ႕ဆံုးမွာရွိေနေသာ
Blackboardႀကီးႏွင့္နင္လား၊ငါလားပစ္မွတ္မ်ားျဖစ္ေန၏။

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Thursday, February 23, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၈ )


" ဟာ-မင္းထင္။ မင္းထင္။ မင္း.....မင္း "

စိုးညြန္႕စကားေၾကာင့္သန္႕စင္ေအာင္မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳံ႕သြားသည္။သူ႕လက္ထဲက မဲလိပ္မ်ားကိုျပန္ၾကည့္ေန၏။ၿပီးမွ....

"ငါေရးထားတဲ့အထဲမွာေကာင္မေလးေတြနာမည္ခ်ည္းပါကြာ။ဘယ္လိုလုပ္ မင္းထင္နာမည္ကပါသြားတာလဲ"

ဟုေျပာသည္။စိုးညြန္႕ထဆဲ၏။ပါးစပ္မွပြစိပြစိႏွင့္။သူတို႕ေငးေနလ်က္သား ရွိေသးသည္။

" မင္းႀကီးေဒၚႀကီးထဲမွပဲ။မင္းထင္ကိုကြင္းေရြးရမလားကြ"

စိုးညြန္႕စကားကနည္းနည္းက်ယ္သြားသည္။သူတို႕နားမွာရွိေသာတျခားလူမ်ား၊သူတို႕အုပ္စုကို
လွည့္ေငးၾက၏။ဘာလဲ၊ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊မင္းထင္ကို ကြင္းမေပးရင္ကင္းေပးလိုက္၊ကင္းေပးလုိက္၊ကင္းၿမီးေကာက္ႀကိဳက္လား၊ ကင္းေျခမ်ားႀကိဳက္လား၊လုပ္လုပ္၊သည္ေကာင့္ကိုကင္းလို႕နာမည္ေပး
လိုက္။စသည့္ေပါက္ကရသံေတြထြက္လာသည္။

စိုးညြန္႕တို႕ကဘာမွမဟုတ္ဘူး။ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုမွကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေရာက္သြားသည္။မလြယ္။ေယာက်ာ္းေလးေတြခ်ည္းမို႕လည္း စေနာက္ခ်င္စိတ္ကျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။

"ငါေျပာတာကမင္းထင္ေရြးတဲ့ေကာင္မေလး။ႏွင္းႏြယ္ေႏြး။ေအာင္မေလး။ မင္းေကာင္မေလးနာမည္ကလည္းကြာ။နငယ္ေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ပါးစပ္မစိရဘူး။ေအး-အဲဒီႏွင္းႏြယ္ေႏြးမဲေပါက္တာေျပာတာ။ ဟိုေကာင္ကစကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး။ဘာထေဂါက္တာ
လဲ။သူထေၾကာင္တာနဲ႕ရႈပ္ကုန္ေရာ"

"ဘယ္သိမလဲကြ။မင္းကမိန္းကေလးနာမည္မေအာ္ဘဲမင္းထင္ပဲထေအာ္တာကိုး။စေအာ္ကတည္း
ကႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုၿပီးတာပဲ"

စိုးညြန္႕ႏွင့္သန္႕စင္ေအာင္ျငင္းခံုေနတာၾကည့္ရင္းသူတို႕ေပါ့ပါးစြာ ရယေ္မာျဖစ္ၾကသည္။ေက်ာင္းေရာက္လို႕ႏွစ္ပတ္သာသာရွိေသးသည္။
ငယ္သူခ်င္းေတြလိုျဖစ္ကုန္၍ေပါင္းရသင္းရလြယ္ကူေန၏။

"ကဲ..ကဲ။ေတာ္ေတာ့ကြာ။ဒီေတာ့ပထမႏွစ္ဆက္ရွင္ဘီရဲ႕ကြင္းကိုႏွင္းႏြယ္ေႏြးအျဖစ္
ဒို႕အုပ္စုကေရြးလိုက္ၿပီေပါ့"

ၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္တားရင္းေျပာေတာ့သူတို႕ေခါင္းညိတ္ၾကသည္။ေရွ႕နားမွာ ထိုင္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ၾကားသြား၍လက္ခုပ္ထတီးၾကသည္။

" ပထမႏွစ္တန္းခြဲဘီ၏အလွဘုရင္မ-ကြင္း အျဖစ္မႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ပါေၾကာင္း။ပံု-မင္းထင္တို႕အဖြဲ႕"

" ေဟး....ရႊီး....ေျဖာင္း......ေျဖာင္း"

ေရာဂါပဲ။ေဘာ္ဒါတစ္ေပြကစေအာ္သည္။က်န္သူေတြကအားေပးၾက၏။ တားခ်ိန္လံုး၀မရလိုက္။ခုနေလးတင္သူ႕ကိုကင္းေပးလိုက္ဟုေျပာေန၍ မင္းထင္ဆိုေသာနာမည္ကိုေလာေလာလတ္လတ္ႏႈတ္တိုက္ရေနသည္။ေရြးသည့္လူကငါးေယာက္။
ကံစမ္းမဲစနစ္ႏွင့္ေရြးျခင္းျဖစ္သည္။ဘုမသိဘမသိ
ထိုပုဂၢိဳလ္ထေအာ္မွသူ႕နာမည္ကထိပ္ဆံုးကပါၿပီးမင္းထင္ႏွင့္အဖြဲ႕ျဖစ္သြား သည္။သူ႕နာမည္ကိုခုေလးတင္မွတ္မိေနျခင္းေၾကာင့္လားမသိ။အဲဒါကအေရးမႀကီး။
အားလံုး၏အၾကည့္သူတို႕အဖြဲ႕ဆီေရာက္ကုန္၏။ဒါလည္းကိစၥမရွိေသး။အားလံုးကၿပံဳစိစိႏွင့္
အျမင္ၾကည္လင္ၾကသည္။အဲ-အျမင္မၾကည္ဘဲ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္ကာလွည့္ၾကည့္သူမ်ားကေတာ့သူတို႕ေရြးလိုက္ေသာကြင္းတို႕ အုပ္စု။တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သံုးေယာက္။

ေတြ႕ျမင္ေနက်ေဒါသမီးေတာက္မ်ားႏွင့္မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္သည္။မလႊဲဖယ္ဘဲတည့္တည့္
ရင္ဆုိင္ၾကည့္စဥ္သူ႕ရင္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္လူးခါတုန္ရင္လာ၏။ သည္တစ္ခါသူမမ်က္လႊာခ်၍မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။

"ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ။ကိုယ္စဖို႕ေနာက္ဖို႕ရည္ရြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဟာကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ကြင္းျဖစ္လာေတာ့မယ့္သူလို႕ထင္မွတ္ပါရေစ"

စိတ္ထဲကေျပာလိုက္ေသာစကား။ဘယ္သူမွမၾကားလိုက္။

"ကဲ-ကဲ။ခုခ်ိန္ကစၿပီးကြင္းေရြးၿပီးေဘာလံုးကန္ပါမယ္"

ေ၀ါခနဲရယ္သံေတြၾကားလိုက္ရသည္။သြားၿပီ။တစ္ေယာက္ကစလိုက္ တာႏွင့္ေနာက္တစ္ေယာက္ကအလိုက္တသင့္ပါလာတတ္တာသူတို႕ေက်ာင္း
ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၿပီ။ခုဟာကစာသင္ခ်ိန္နီးလာ၍လူကလည္းစံုသေလာက္ျဖစ္ေနသည္မို႕
ဘယ္သူ႕မွတားလို႕မရေတာ့။သူတို႕အုပ္စုေငးရံုသာေငးေနႏိုင္သည္။

"ကြင္းေရြးေပးတဲ့ဖြန္ေၾကာင္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ေမာင္မင္းထင္နဲ႕အဖြဲ႕ကိုအန္ ကယ္လ္တို႕၀ိုင္အိုင္တီပထမႏွစ္ဆက္ရွင္ဘီမွလူႀကီးမင္းမ်ားကေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါေၾကာင္း "

" ေဟး....ရႊီး....ေျဖာင္း......ေျဖာင္း"

"တစ္ဆက္တည္းမွာပဲကြင္းေရြးေပးတဲ့ေမာင္မင္းထင္ကိုပထမႏွစ္ဆက္ရွင္ဘီ၏
ကင္းအျဖစ္ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါေၾကာင္း။သေဘာတူရင္လက္ခုပ္တီးပါခင္ဗ်ား"

လက္ခုပ္သံေတြလွ်ံတက္သြားျပန္၏။

သြားျပန္ၿပီ။အတံုးလိုက္၊အတစ္လိုက္ေသာကေတြေတာ့၀င္ေတာ့မည္။၀ိုင္အိုင္တီမွာပထမႏွစ္မွာ
ကြင္း၊ကင္းမေရြးတတ္။တတိယႏွစ္ေမဂ်ာ၀ဲလ္ကမ္းမွာ မွေရြးသည္ဟုၾကားဖူးထား၍သူတို႕အုပ္စုအတန္းထဲကေကာင္မေလးမ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာေရြးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ခုေတာ့သူ႕ကိုပါကင္းေရြးလိုက္ၾက၏။

အမွန္ကကင္းဆိုတာမိန္းကေလးေတြကေယာက်ာ္းေလးေတြထဲကေရြးရမွာ။
ခုဟာကတမင္သက္သက္ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းေနာက္ေျပာင္ခ်င္၍သာေရြး လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ခင္လို႕စသည္ကိုသူဘာမွမေျပာရက္။ေျပာဖို႕လည္းမသင့္။
သည္ေက်ာင္းေရာက္ကတည္းကအထီးက်န္ျဖစ္မွာေၾကာက္၍ေဘာ္ဒါရွာ
ဖို႕ပင္စိတ္ကူးခဲ့သူ။

ခုလည္းၿပံဳးရံုၿပံဳး၊ေခါငး္ေလးကုတ္လို႕ၿငိမ္ေနရျခင္းကအေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား။

"မင္းအတြက္နာမည္တစ္ခုေတာ့ရၿပီမင္းထင္။မင္းဒီေန႕ကစၿပီးမင္းထင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။မင္းကိုငါတုိ႕ကကင္းလို႕ေခၚေတာ့မယ္။ဟဲ....ဟဲ။ဒီေတာ့ေနရင္းထိုင္ရင္း
ကင္းျဖစ္သြားတဲ့မင္းကေက်ာင္းဆင္းရင္လက္ဖက္ရည္တိုက္"

သန္႕စင္ေအာင္ကလက္တို႕ရင္းေျပာေတာ့သူေခါင္းညိတ္သည္။

"တိုက္ပါတယ္ကြာ။ငါ့ကိုနာမည္ေပးၿပီးမင္းတို႕အလွည့္နာမည္ေပးရင္ ခံႏိုင္ေအာင္က်င့္ထား။ေခြးေကာင္ေတြ"

အၿပံဳးႏွင့္သူကဆိုေတာ့ဟိုေကာင္ေတြတဟားဟားႏွင့္ရယ္သည္။သည္ေန႕အတန္းထဲမွာ
ရယ္စရာေတြမ်ားေန၏။သည္ေလာက္ရယ္စရာေတြမ်ားေနေသာ္လည္းမရယ္ႏိုင္ေသာသူေတြ
ရွိေနေသးတာသူစိတ္မေကာင္း။

တျဖည္းျဖည္းေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုယ့္ကိုနားလည္လာမွာပါေလ ဟုေျဖေတြးေတြးသည္။အျမင္မွာထင္ေနေသာသူမတို႕ အုပ္စု၏ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုေငးရင္းသက္ျပင္းခ်သည္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Sunday, February 12, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၇ )

[ ၃ ]

" ဒီအတန္းထဲမွာရွိတဲ့ေကာင္မေလးေတြထဲကအလွဆံုးတစ္ေယာက္ေလာက္ ငါတို႕အဖြဲ႕ကေရြးရေအာင္။မင္းတို႕မ်က္စိေတြကိုခဏေလာက္ အလုပ္လုပ္ၾကည့္စမ္းပါကြ"

အတန္းအားခ်ိန္ဘယ္မွမသြားဘဲေနာက္တစ္ခ်ိန္သင္ဖို႕ကိုယ့္အခန္းထဲ မွာေစာင့္ေနစဥ္သန္႕စင္ေအာင္စကားသံကိုၾကားရသည္။

"ငါတို႕အခန္းကရွာရတာလြယ္ပါတယ္ကြာ။ေအခန္းဆိုနည္းနည္းခက္ဦးမယ္။ရွာၾကည့္၊ရွာၾကည့္"

စိုးညြန္႕ကေထာက္ခံစကားေျပာသည္။သူတို႕အုပ္စု၏မ်က္လံုးမ်ားကစာသင္ ခန္း၏အလယ္တန္းေရွ႕ဆံုးႏွစ္တန္း၊သံုးတန္းစာေနရာမ်ားသို႕ေရာက္သြား သည္။

စိုးညြန္႕ေျပာတာလည္းဟုတ္သည္။၀ိုင္အိုင္တီ၏ထံုးစံ အရေယာက်ာ္းေလးေျခာက္ရာေက်ာ္ေခၚလွ်င္မိန္းကေလးတစ္ရာ့ငါးဆယ္
ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ေခၚ၏။ေယာက်ာ္းေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထက္မိန္း
ကေလးမ်ားကပထမႏွစ္မွာအမွတ္မ်ားေနတတ္သည္ကထံုးစံ။မိန္းကေလး အမွတ္ျမင့္သူမ်ားသာ၀ိုင္အိုင္တီ၀င္ခြင့္ရွိသည္ဟုသိရ၏။

၀ုိင္အိုင္တီ၏ထံုးစံအရပထမႏွစ္၀င္ခ်ိန္မွစ၍ေနာက္ဆံုးဆ႒မႏွစ္အထိခံုနံပါတ္မ်ားကို
အမွတ္စာရင္းအလုိက္သာစီ၍ပထမႏွစ္မွာအမွတ္ျမင့္ေသာမိန္းကေလးမ်ားကတန္းခြဲေအႏွင့္
ဘီမွာသာရွိတတ္သည္။စီခန္းမွာေယာက်ာ္းေလးခ်ည္းမ်ားသာ။ဒီခန္းမွာေတာ့ႏွစ္က်သူ၊မႏၱေလး
စက္မႈတကၠသိုလ္( MIT )ေျပာင္း မ်ားႏွင့္မိန္းကေလးမ်ားရွိခ်င္ရွိေနတတ္သည္။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ပထမႏွစ္၀င္လာေသာမိန္းကေလးအမ်ားစုကိုငမ္းခ်င္ လွ်င္ပထမႏွစ္တန္းခြဲေအႏွင့္ဘီအမ်ားဆံုးစာသင္ရာ L-1ႏွင့္ L-2ကပ္လ်က္ႏွစ္ခန္းသည္အက်ိန္းေသဆံုးျဖစ္၏ဟုသူ႕ကိုေက်ာင္းလိုက္ အပ္ေပးေသာအစ္ကိုႀကီးေျပာတာအမွတ္ရသည္။

L-1ႏွင့္L-2သည္စာသင္ေဆာင္တစ္ခုတည္းမွာရွိၿပီးႏွစ္ခန္း ကပ္လ်က္ျဖစ္၍ဖြန္ေၾကာင္ခ်င္သူမ်ားအတြက္အင္မတန္လြယ္ကူသည္ဟုသိရသည္။သို႕ေသာ္L-1ကဆက္ရွင္ေအျဖစ္၍မိန္းကေလးပိုမ်ား၏။L-2လိုသူတို႕ အခန္းကေတာ့ဆက္ရွင္ဘီမို႕ေအခန္းကမိန္းကေလးမ်ားထက္ အမွတ္နညး္ေသာမိန္းကေလးလက္က်န္အခ်ိဳ႕သာရွိေတာ့သည္။

ေအခန္းမွာမိန္းကေလးတစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိေနတတ္ၿပီးဘီခန္းမွာ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္၊သံုးဆယ္ေလာက္ပဲရွိေနတတ္သည္ကဟိုစဥ္ကတည္းကဟု
ၾကားသိရ၏။သည္ေတာ့ခုလက္ရွိ၊ရွိေနသည့္လူႏွစ္ဆယ္၊သံုးဆယ္
ေလးထဲမွအေခ်ာအလွဆံုးကိုေရြးရလွ်င္ဘာမွခက္စရာမရွိဟုစိုးညြန္႕ကဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

"ငါကဒုတိယတန္းဘယ္ဘက္အစြန္ကၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ေနတတ္တဲ့ေကာင္မေလးကိုေရြးတယ္ကြာ"

စိုးညြန္႕စကား။သူ႕ဘာသာေရြးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"ငါကသူ႕ေဘးကတစ္ေယာက္ကြာ။ဆံပင္ကုတ္၀ဲေလးနဲ႕။ေနၾကာေစ့ေတြစားေနတဲ့ေကာင္မေလး
ကိုေရြးတယ္။"

ဒါကေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကား။သူလည္းသူ႕ဘာသာသူ ့ခံစားမႈႏွင့္ေရြးျခင္းျဖစ္သည္။

"ငါကေတာ့ဒုတိယတန္းဒီဘက္အစြန္နားကဆံပင္ေက်ာလယ္ေလာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ကိုေရြးတယ္။"

ၿငိမ္းခ်မ္းဆီကလြင့္လာေသာအသံ။သူဘာမွမေျပာမိေသး။

"ငါ့စိတ္ထဲေတာ့ေရွ႕ဆံုးတန္းဆရာစားပြဲနားကဆံပင္ရွည္ရွည္ ခပ္ထြားထြားေစာ္ကိုတစ္ေပးမယ္"

သန္႕စင္ေအာင္ကသူတို႕ဘက္ကိုလွည့္ေျပာသည္။သူပဲက်န္ေတာ့၏။

" ငါကေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုကြင္းေပးမယ္"

သူ႕စကားေၾကာင့္အားလံုးအၾကည့္ကသူ႕ဆီေရာက္လာသည္။သူႏွင့္ပတ္ သက္၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဘယ္သူ၊ခင္၀ါဦးဘယ္သူ၊စိုးမမဘယ္သူဆိုတာအားလံုးသိၿပီးသား။
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္းသိၿပီးသား။

" မင္းတမင္ရြဲ႕ေပးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"

"ငါကဘာလို႕ရြဲ႕ေပးရမွာလဲသန္႕စင္ေအာင္။သူနဲ႕ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊သူလွတယ္
ဆိုတာျငင္းလို႕မရတာေတာ့အမွန္ပဲ"

"တို႕အတန္းထဲမွာသူဆံပင္အရွည္ဆံုးပဲထင္တယ္။မဟာဆန္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ေခတ္ဆန္တယ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေနတဲ့အလွပဲကြ။"

စိုးညြန္႕ကျဖတ္ေျပာသည္။ဟိုေကာင္ေတြေခတၱလွမ္းေငးၾက၏။

"အေရးႀကီးတာငါတို႕ကလည္းငါတုိ႕ခံစားမႈနဲ႕ေရြးထားတာ။ဖ်က္လို႕မရဘူး။ဒီေတာ့ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

ၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ခံယူခ်က္ကိုသူ႕ဘာသာတင္ျပလာသည္။သန္႕စင္ေအာင္ အၾကမ္းစာရြက္တစ္ရြက္ကိုထုတ္လိုက္တာေတြ႕၏။

"ဒီလိုလုပ္ကြာ။မဲလိပ္လိပ္မယ္။အဲဒီငါးေယာက္နာမည္ေရးမယ္။တို႕အထဲက
ရမ္ဒမ္( Random)ႏွိပ္လို႕ႏိုင္တဲ့ေကာင္မဲႏိႈက္။ေပါက္တဲ့လူက ငါတို႕ငါးေယာက္ေရြးတဲ့ကြင္းပဲ။ဘယ္လိုလဲ။သေဘာတူရင္လုပ္မယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားအဆံုး' သေဘာတူတယ္ ''အိုေက''ခ်'ဆိုေသာ အသံေတြထြက္လာသည္။မဲလိပ္မ်ားစလုပ္တာေတြ႕သည္။သူကလြယ္အိတ္ထဲက Calculator(ဂဏန္းတြက္စက္)ကိုထုတ္လိုက္၏။

ေက်ာင္းမွာသူတို႕အရင္ႏွစ္အထိCalculatorမ်ားထုတ္ေပးေသာ္လည္း သူတို႕ႏွစ္ကစ၍ထုတ္မေပးေတာ့ေၾကာင္းကိုေက်ာင္းအပ္စဥ္ကတည္းကၾကားသိခဲ့ရ၍
သူကေတာ့အိမ္ကေငြႏွင့္ႀကိဳ ၿပီးသြား၀ယ္ထား
လုိက္သည္။100-Dတစ္လံုးဂ်ပန္လုပ္ကို တစ္ေထာင့္ငါးရာပတ္၀န္းက်င္ရွိ၍ 82LBတစ္လံုးဂ်ပန္ျဖစ္ဆိုလွ်င္တစ္ေထာင့္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ရွိ၏။
Scientific Calculator(သိပၸံနည္းပညာဆိုင္ရာ ဂဏန္းတြက္စက္) မ်ားျဖစ္၍သာမန္စက္မ်ားထက္ေစ်းပိုေနသည္။ေကာ်င္းဖြင့္၍မေရာင္းေပးမွန္းသိေသာအခါ
အမ်ားသြား၀ယ္ခ်ိန္ေစ်းတက္မည္စိုး၍ႀကိဳတင္သြား၀ယ္ထားေသာေၾကာင့္သူ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာ
100-Dဂဏန္းတြက္စက္ကေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

သန္႕စင္ေအာင္တို႕ကနယ္မွလာသူမ်ားမို႕မ၀ယ္ရေသး၍တစ္ခါတစ္ခါရမ္ဒမ္ႏွိပ္လွ်င္
သူ႕စက္ကိုသံုးၾက၍သာသူ႕မွာဂဏန္းတြက္စက္ရွိေနတာသိေနၾကျခင္းပင္။

ရမ္ဒမ္(Random)ဆိုေသာစကားေလးကလည္းအမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ Calculatorကိုကၽြမး္ကၽြမ္းက်င္က်င္ကိုင္ေနေသာသူမ်ားသာသိေသာစကား။ Calculatorတိုင္းလည္းမရွိတတ္၍တခ်ဳိ႕လည္းမသိ။
သူတို႕၀ိုင္အိုင္တီမွာေတာ့ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးတစ္ရက္ႏွစ္ရက္သာရွိေသးသည္။ရမ္ဒမ္ကိုသိလာၿပီ။
ဟိုအခန္းသည္အခန္းေတြၾကားမွာ၊အခန္းလြတ္ေတြထဲမွာရမ္ဒမ္၀ိုင္းေတြက စည္ကားေနတတ္သည္။CalculatorေပၚမွShiftဆိုေသာခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္၍
Ranဟုအတိုေကာက္ေရးထားေသာခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္လုိက္လွ်င္ေရွ႕မွသုညခံ၍ဒႆ မျခားၿပီးေနာက္မွာပါခ်င္သည့္ဂဏန္းသံုးလံုးပါသည့္ ဂဏန္းတြဲေလးမ်ားေပၚလာတတ္သည္။
ရမ္ဒမ္ဆိုသည့္အဓိပၸါယ္ကိုကပရမ္းပတာ။သည္ေတာ့ႏွိပ္သည့္လူဘာဂဏန္းက်မလဲမသိရ။
ကိုယ့္အလွည့္ကိုယ္ႏွိပ္။ေပၚလာသည့္ဂဏန္း သံုးလံုးေပါင္း။ႀကီးသူကအႏိုင္။ငယ္သူကအရံႈးယူဆ။
အတန္းအားလွ်င္ကစားတတ္ၾကသည့္ေပ်ာ္စရာသဘာ၀မ်ားပင္။
 ခုလည္းသန္႕စင္ေအာင္ကႏိုင္သူမဲႏိႈက္ဖို႕ဆိုထားသည္။

Calculatorကိုစဖြင့္ၿပီးၿငိမ္းခ်မ္းကစသည္။ငါးတဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္က ေလး။သန္႕စင္ေအာင္က တစ္ဆယ္ဆိုေတာ့ဘူ။စိုးညြန္႕ကထရိုင္။ ထရိုင္ဆိုတာအံစာအေခၚဆြိကိုေျပာျခင္း။ဒႆ မေနာက္မွဂဏန္းသံုးလံုး တူေနျခင္း ကိုေခၚသည္။ရမ္ဒမ္၏အႀကီးဆံုးပါ၀ါပင္ျဖစ္သည္။
ခုေတာ့စိုးညြန္႕ကအႀကီးဆံုးျဖစ္ေနသည္။သူ႕အလွည့္။ခလုတ္ႏွစ္ခုကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုႏွိပ္လိုက္သည္။ဂဏန္းသံုးလံုးေပါင္းေတာ့သံုးသာရသည္။ သည္ေတာ့စိုးညြန္႕မဲႏိႈက္ရံုသာရွိေတာ့သည္။

"ကဲ-စိုးညြန္႕ေရ။မင္းလက္ထဲပါလာတာကြင္းပဲ။ေသေသခ်ာခ်ာႏႈိက္။
မင္းေပးတာပဲက်မလား။ငါေပးတာပဲက်မလားဆိုတာ "

သန္႕စင္ေအာင္ကသူ႕လက္ခုပ္ထဲကမဲလိပ္မာ်းကိုေခါက္ရင္းေျပာသည္။အားလံုးက
စိုးညြန္႕မ်က္ႏွာကိုအၿပံဳးႏွင့္လွမ္းၾကည့္ၾက၏။စိုးညြန္႕လက္ထဲမဲလိပ္တစ္လိပ္ပါ
သြားသည္။ၿပီးေတာ့ျဖန္႕ၾကည့္တာေတြ႕၏။

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Tuesday, February 7, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၆ )

 
[ ၂ ]
ပထမႏွစ္မွာတန္းခြဲေလးခုရွိ၏။တန္းခြဲ ေအ မွ ဒီ အထိေလးခန္းကို L-1မွစကာL-4အထိအစဥ္လိုက္ခ်ထား၏။ L-1ႏွင့္L-2ကေက်ာင္း အတြင္းပိုင္းပိုေရာက္၏။သတၱဳေဗဒ႒ာန၊သတၱဳတူးေဖာ္ေရး႒ာနတို႕ႏွင့္
အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္၏။

ကင္တင္းန္မွာေလကန္ၿပီးပထမႏွစ္ Section B ရွိရာL-2ကို စာသင္ဖို႕သူႏွင့္သန္႕စင္ေအာင္ထြက္ခဲ့သည္။သည္ေကာင္ႏွင့္သူလည္းေရ စက္ပါသည္ဟုဆုိရမည္။ခဏေလးအတြင္းမွာငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လိုျဖစ္သြား၏။

"ငါကေတာ့မင္းထင္ေရ။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနတတ္တယ္။မင္းလည္းဒီေက်ာင္းရဲ႕အထာကိုသိမွာေပါ့။
ငါတို႕ကေယာက်ာ္းေလးမ်ားတယ္။အဲဒီေတာ့ဗရုတ္က်လို႕ လည္းေကာင္းတယ္။စာတစ္ခုတည္းကိုအာရံုစိုက္ရင္ဒီေက်ာင္းရဲ႕ရာဇ၀င္ေတြ
ထဲကေဂါက္ေၾကာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ပါသြားလိမ့္မယ္။"

သန္႕စင္ေအာင္၏ခံယူခ်က္ကရွင္းရွင္းေလး။သူႏွင့္သိပ္မကြာ။သူကေတာ့ အရမ္းႀကီးဗရုတ္က်ဖို႕မဟုတ္။ေပ်ာ္ေအာင္ေနမည္ဟုေတာ့စိတ္ကူးထားသည္
။၀ိုင္အိုင္တီမွာတစ္ႏွစ္ကိုတစ္ေယာက္ေလာက္ပံုမွန္ေဂါက္သလိုရွိတယ္ ဟုၾကားဖူးထားေသာစကားေၾကာင့္လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္စိတ္တို႕ျပင္းထန္ေနတာျဖစ္မည္။

ႏွစ္ေယာက္သားစကားတေျပာေျပာႏွင့္L-2ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲမွာလူစံုသေလာက္ျဖစ္ေန၏။အတန္းေရွ႕ဘက္မွာ ၀င္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေတြ႕၍ဘယ္အေပါက္က၀င္ရမလဲစဥ္းစားစဥ္မွာပင္သန္႕စင္ေအာင္က
ဆတ္ခနဲေကာက္၀င္သြား၏။သူလည္းသန္႕စင္ေအာင္ႏွင့္ အတူေနာက္မွကပ္၍လိုက္၀င္သြား၏။

လူစံုေလာက္ခ်ိန္မို႕အားလံုး၏အၾကည့္ကသူတို႕ဆီမွာေရာက္ေနတာသိသည္။မ၀ံ့မရဲႏွင့္မ်က္လံုးကို
ဖ်တ္ခနဲလွန္ၾကည့္ခိုက္ေတာက္ပစူးရဲေသာမ်က္၀န္းတစ္စံုႏွင့္တည့္တည့္တိုးမိ၏။
သည္မ်က္လံုးကိုဘယ္လိုမွ်မမွတ္မိစရာအေၾကာင္းမရွိ။ခုနေလးတင္ပင္မ အေဆာက္အအံုႀကီး၏ေအာက္မွာထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ေသာမ်က္လံုး မ်ား။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ခိုက္ခုခ်ိန္ထိမေက်နပ္ဟန္ေတြေရာေထြး
ေနေသာမ်က္ႏွာကိုျမင္သည္။သူမေဘးမွာထိုင္ေနေသာ၀တုတ္မႏွင့္ ပိန္ပိန္ေကာင္မေလးကေတာ့ခပ္တည္တည္ရႈတင္းတင္းႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေနတာေတြ႕၏။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သလိုေတာ့ရွိသည္။သူ႕အေပၚအထင္ လြဲေနျခင္းအတြက္လည္းနားမလည္။
သူမတို႕ထိုင္ေနေသာဒုတိယတန္းကိုျဖတ္ၿပီးသန္႕စင္ေအာင္သြားထုိင္ရာသို႕လိုက္၍
ထိုင္လိုက္ေတာ့မွစိတ္ကေပါ့ပါးသြားသလိုရွိသည္။

"စိုးညြန္႕။မင္းတုိ႕ကေစာလွခ်ည္လား။ဘာလဲ။ပထမဆံုးေန႕၊ပထမဆံုးအခ်ိန္မို႕ကြင္းေတြဘာေတြေရြး
မလို႕လား"
ေနရာမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းသန္႕စင္ေအာင္စကားကိုစၾကားရသည္။သူကေတာ့အတန္းထဲကိုေ၀့ခနဲၾကည့္ရင္း
အကဲခတ္လိုက္၏။

"ဒီလိုပါပဲကြာ။ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႕၀င္ထိုင္ေနတာ။ဒီထဲေရာက္မွေပ်ာ္စရာေတြတိုးေနလို႕
စိုျပည္ေနတယ္ "

" ဟာ-လုပ္စမ္းပါဦး။ငါတို႕လည္းစိတ္၀င္စားတယ္။ "

သန္႕စင္ေအာင္ကစိုးညြန္႕စကားကိုျပန္ေမးၿပီးသူ႕ကိုလက္ကုတ္ေခၚသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

"မင္းထင္။ဒါငါ့အခန္းေဖာ္။စိုးညြန္႕တဲ့။ပဲခူးကလာတာ။စိုးညြန္႕။ဒါရန္ကုန္ က။ေတာင္ဥကၠလာပမွာေနတယ္။မင္းထင္တဲ့။ငါနဲ႕ေဘာ္ဒါလာျဖစ္ေနတယ္"

အၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ရင္ထဲကခင္မင္မႈကိုသေကၤတတစ္ခုစီဖြင့္လွစ္လိုက္ၾကသည္။အေသခ်ာဆံုးကေတာ့
ရိုးရွင္းပြင့္လင္းေသာအၿပံဳးမ်ားျဖစ္ေနသည္ဆိုတာျငင္းစရာမရွိ။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ။ငါတို႕ကအနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကလာတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာေျခာက္ႏွစ္သင္ေနတဲ့အခ်ိန္အားလံုးခင္ခင္မင္မင္ေပါင္းေနဖို႕သင့္တယ္ထင္တာပါပဲ။
ခဏေလး။ငါထပ္ၿပီးမိတ္ဆက္ေပးဦးမယ္။ငါတို႕ အေဆာင္ကကပ္လ်က္အခန္းကေကာင္ေတြ။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေရခဏခဏ။ ဟိုေကာင္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေခၚခဲ့ "

သန္႕စင္ေအာင္ကေတာ့အားလံုးထဲမွာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လို႕ေနျပန္သည္။သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ
လွမ္းေခၚေနျပန္၏။သူ႕ေခၚသံေၾကာင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနေသာႏွစ္ေယာက္
ထလာတာေတြ႕၏။တစ္ေယာက္ကသူတို႕ လိုေဘာင္းဘီႏွင့္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္။ေနာက္တစ္ေယာက္က
စည္ပိုင္းတစ္လံုးစာ၀ေသာသူ။

"မင္းထင္။သူကေက်ာ္၀င္းထြဋ္။သူကၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေမာ္ကၽြန္းကလာတာ။ၿငိမ္းခ်မ္းကျပည္က
လာတာ။ေဟ့ေကာင္ေတြဒါမင္းထင္တဲ့။ ရန္ကုန္ေတာင္ဥကၠလာမွာေနတယ္။မွတ္ထား။"

သန္႕စင္ေအာင္စကားအဆံုးမွာခုနကစိုးညြန္႕ကိုၿပံဳးျပသလိုအၿပံဳးမ်ဳိးထပ္ တူေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စိတ္မ်ားရင္ထဲမွာခို၀င္၏။

" တစ္ခန္းတည္းပဲလား"

သူ႕အေမးကခင္မင္မႈကိုအသိအမွတ္ျပဳသည့္အေမး။ႏွစ္ေယာက္စလံုးေခါင္းညိတ္ျပ၏။

"မင္းပ်င္းလို႕ကက္ဆက္နားေထာင္စရာမရွိရင္ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႕ေလးျဖဴ ေတာ့နားေထာင္ရမယ္မင္းထင္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္နားမလည္၍လွည့္ၾကည့္မိလိုက္၏။

"ဒီလိုကြ။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကေဇာ္၀င္းထြဋ္သီခ်င္းဆိုအေသႀကိဳက္ တယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့ေကာင္ကေလးျဖဴ ကိိုအေသႀကိဳက္တယ္။ အားရင္ အဲဒီေကာင္ေတြအဲဒီသီခ်င္းေတြပဲေအာ္ေနတာ။တစ္ခန္းလံုးဆူညံေန
တာပဲ။ငါတို႕ေတာင္ေရာက္တာႏွစ္ရက္သံုးရက္ပဲရွိေသးတယ္။အကုန္သိေနၿပီ။"

သန္႕စင္ေအာင္စကားကုိခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းကေတာ့ၿပံဳး၍ေနသည္။

"အဲ-စိုးညြန္႕ကကဗ်ာသမား။ငါကေတာ့ဂစ္တာသမား။စာေတြဘာေတြဖတ္တာေတာ့၀ါသနာပါတယ္။
အျပင္စာဖတ္တာေျပာတာေနာ္။ဒီေက်ာင္းေရာက္တိုင္းစာေၾကာင္လို႕ထင္မေနနဲ႕။ေက်ာင္းစာ
သိပ္မဖတ္ဘူး။ဒါနဲ႕မင္းေရာဘာ၀ါသနာပါလဲ။ခုကတည္းကတစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္သိေတာ့
ေပါင္းရတာပိုေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္တြဲရမွာ"

" မင္းတို႕လုပ္တာအကုန္၀ါသနာပါတယ္ "

"ဟာ-ေကာင္းေရာ။ဒါမွလူစံုတက္စံုျဖစ္မွာ။မင္းကအားလံုး၀ါသနာကို ခံစားေပေတာ့"

"ငါကဂစ္တာလည္းတီးတတ္တယ္။ကဗ်ာလည္းေရးတယ္။၀တၳဳေတြလည္းဖတ္တယ္။အျပင္
စာေတြလည္းဖတ္တယ္။သီခ်င္းေတြလည္းနားေထာင္တယ္။ ဒီေတာ့မင္းတို႕နဲ႕ပိုၿပီးတြဲလို႕ေကာင္းတာေပါ့"

သန္႕စင္ေအာင္ကအိုေကဟုဆိုသည္။က်န္သူေတြၿပံဳး၏။ခဏေနၿပီးကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ထိုင္ၾကသည္။
သည္ေတာ့မွအတန္းကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိ၏။ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္စကားေျပာေနတာေတြရွိသလို ခုခ်ိန္ထိအတန္းထဲမွာေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသူမ်ားလည္းရွိေသး၏။ စကားသံေတြကေတာ့ဆူညံေနသည္။

"သန္႕စင္ေအာင္ငါခုနစကားျပတ္သြားလို႕။ရယ္စရာဆိုတာဟိုမွာေလကြာ။ဟိုေကာင္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္တို႕
လုပ္ေနတယ္။ၾကည့္ေနၾကည့္ေန"

စိုးညြန္႕စကားေၾကာင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွၿငိမ္းခ်မ္းတို႕လုပ္သမွ်ၾကည့္ေနလိုက္သည္။စကၠဴေတြကိုစာအုပ္ ထဲကၿဖဲ၊ၿပီးေတာ့စကၠဴျမားေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္၍အတန္းေရွ႕ကေကာင္မေလးေတြဆီ လက္တည့္စမ္းေန၏။

" ဟာ-ဒါေတာ့ဘယ္တရားမလဲကြ"

"မင္းကလည္းသန္႕စင္ေအာင္ရာ။ေပ်ာ္လို႕ေနာက္တာပဲ။နာေအာင္ပစ္တာမွမဟုတ္တာ"

" မဟုတ္ဘူးကြ။မတရားဘူးဆိုတာငါပါမပစ္ရလို႕"

စိုးညြန္႕၏ေအေပးဆိုေသာဆဲသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။သူေရာ၊ သန္႕စင္ေအာင္ပါရယ္လိုက္ၾက၏။ၿပီးေတာ့
သန္႕စင္ေအာင္ကေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းကိုလွမ္းေခၚသည္။သူတို႕နားမွာလာထုိင္ဖို႕။
ဟိုေကာင္ေတြကလည္းမျငင္း။လြယ္အိတ္ေတြယူၿပီးေရာက္လာသည္။ေဘးကို
ကပ္ၿပီးထိုင္ေတာ့ေလးေယာက္တန္းမွာငါးေယာက္ျဖစ္သြား၏။

သူတို႕အတန္းေတြဖြဲ႕စည္းပံုကိုၾကည့္လွ်င္စာသင္ခံုတစ္ခံုစာစီကေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္၌ရွိ၍
အလယ္တန္းကႏွစ္ခံုစာ၊စီထားသည္။အလယ္တန္းမွာထိုင္လွ်င္ရွစ္ေယာက္ေလာက္
ဆန္႕၏။ေဘးတန္းဆိုလွ်င္အလြန္ဆံုးငါးေယာက္ပဲ ဆန္႕သည္။
တန္းခြဲေအ၊ဘီ၊စီကေတာ့တစ္ခန္းကိုႏွစ္ရာစီအတိ။တန္းခြဲဒီကေတာ့မႏၱေလးစက္မႈ
တကၠသိုလ္မွေျပာင္းလာသူမ်ား၊ႏွစ္က်မ်ားရွိ၍ႏွစ္ရာမျပည့္တျပည့္ရွိေနတတ္သည္ဟု
သူ႕ကိုေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေသာအစ္ကိုႀကီးေျပာဖူး၏။၀ိုင္အိုင္တီေရာက္ၿပီးမွက်တာမ်ား
ရွိေသးလားဆိုေတာ့စာမလုပ္ရင္က်တာပဲဟုေျဖသည္။

" မင္းထင္ေရ။ငါေတာ့ပစ္ၿပီ။မင္းလည္းပစ္ခ်င္ရင္စကၠဴဆုတ္ၿပီးပစ္ေလ"

ေျပာေျပာဆိုဆုိသန္႕စင္ေအာင္ကစကၠဴ ျမားတစ္စင္းကိုပစ္လႊတ္လိုက္ သည္။ေရွ႕ဆံုးတန္းကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေခါင္းကိုသြားမွန္ၿပီးျပဳတ္က်သြား၏။
သန္႕စင္ေအာင္ေပ်ာ္သြားသည္။

"မင္းထင္ပစ္ခ်င္ရင္ငါ့ဆီကယူပစ္။ငါအိမ္ကသယ္လာတဲ့အၾကမ္းစာရြက္ေတြရွိတယ္။ေရာ့-စာအုပ္မၿဖဲနဲ႕"

ၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ေရွ႕ကိုအၾကမ္းစာရြက္ႀကီးတစ္ရြက္ခ်ေပးသည္။စကၠဴ ျမားလုပ္ပံုလုပ္နည္းကိုအေသအခ်ာၾကည့္၍တစ္ခုေလာက္စမ္းလုပ္လိုက္သည္။ ရသြားေသာအခါဘယ္သူ႕ပစ္ရမလဲစဥ္းစား၏။

ေတြ႕ၿပီ။သူမတို႕အုပ္စုကိုပစ္မည္စိတ္ကူး၏။အျမင္ခ်င္းရင္းႏွီးၿပီးသားသူမကိုလက္တည့္စမ္းလိုက္သည္။
လြဲသြား၏။ဘယ္သူ႕မွမထိ။

"အလဲ့။မင္းထင္ကသူ႕အခ်စ္ေတာ္ေတြကိုလက္တည့္စမ္းၿပီးဖူးစာရွင္ေရြးေနၿပီထင္တယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူကၿပံဳးသည္။ဟိုေကာင္ေတြနားမလည္။ စိုးညြန္႕ကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးသမားျဖစ္ပံုရသည္။စကၠဴျမားလည္းမပစ္။ဘာမွလည္းမလုပ္။
ထိုင္ၿပီးေငးေနသည္။

ေနာက္ထပ္စကၠဴ ျမားတစ္ခုကိုလုပ္ဖို႕ႀကိဳးစားစဥ္မွာပင္သန္႕စင္ေအာင္ကသူတို႕ျဖစ္ခဲ့ေသာျပႆ နာကိုရွင္းျပေန၏။ဟိုေကာင္ေတြရယ္ေနသည္။ၿပီးမွ....

"ငါတို႕လည္းအေရးခံရတယ္ကြ။မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား။ငါကသန္႕စင္ေအာင္ပဲ ထင္ေနတာ"

" ဟုတ္လား။ဘာေတြေရးထားလဲ"

" ေက်ာ္၀င္းထြဋ္။ေဇာ္၀င္းထြဋ္မဟုတ္ပါ။ပံု-ဟဲဗီးဥကၠ႒တဲ့။ၿငိမ္းခ်မ္းကို က်ေတာ့ေလးျဖဴ မဟုတ္ေသာဖက္တီးတဲ့"

" ငါတို႕လည္းအေရးခံထားရတာပဲ။ငါ့ကိုက်ေတာ့မင္းထင္-မင္းထင္ခ်င္ ထင္ႏိုင္တယ္။ဒီမီမိုးနဲ႕ငါနဲ႕ညားေနၿပီဆိုတာကိုပါတဲ့။သန္႕စင္ေအာင္ က်ေတာ့ေရခ်ဳိးပါတဲ့။အဲဒါကြာအဖတ္ေကာင္းလို႕ဒုကၡေရာက္ေတာ့မလို႕"

စကၠဴျမားေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုလုပ္ရင္းမပစ္ေသးဘဲစကားေျပာေနမိသည္။သူမတို႕အုပ္စုကေတာ့
ဘာေတြေျပာေနသည္မသိ။

"ေဟ့ေကာင္မင္းထင္။သုခရဲ႕အစဟာဒုကၡပဲကြ။မင္းကိုရန္လာေတြ႕တဲ့ေကာင္မေလးကမလွဘူးလား။
ဟိုကြာႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုတာ"

သန္႕စင္ေအာင္ကျမားတစ္စင္းကိုပစ္လိုက္ၿပီးသူ႕ကိုေျပာသည္။ပစ္လိုက္ သည့္ျမားကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေခါင္းကဆံပင္ေတြၾကားမွာသြား စိုက္ေနသည္။ထိုေကာင္မေလးကအသာအယာသပ္ခ်တာေတြ႕ ၏။ေယာက်ာ္းေလးတခ်ဳိ႕၏ ေဟးဟုေအာ္လိုက္သံကအခန္းတြင္းလွ်ံတက္လာ၏။

" ဘာလဲ။မင္းစိတ္၀င္စားလို႕လား"

"ႀကံႀကီးစည္ရာမင္းထင္ရာ။ငါ့ဘ၀မွာငါသိတာေပ်ာ္ေအာင္ေနမယ္။ေပ်ာ္ေအာင္က်င့္မယ္။ေပ်ာ္ေအာင္ႀကံမယ္။
ဒါပဲ။က်န္တာေတြခုခ်ိန္မွာသိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူးေဟ့ေကာင္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူၿပံဳး၏။လက္ထဲမွာစကၠဴျမားတစ္ခုကိုကိုင္ၿပီးဘယ္သူ႕ဆီပစ္ရမလဲ
စဥ္းစားေနမိသည္။ၿပီးမွႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုေသာသူမ၏ဆံစရွည္ရွည္မ်ားၾကားသို႕စကၠဴ ျမားေလးပစ္သြင္းခ်င္စိတ္ေပၚလာ၏။ပစ္မည္ဟုအားယူၿပီးလက္ကိုခ်ိန္လိုက္သည္။

မေမွ်ာ္လင့္ေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကမထင္မွတ္ဘဲျဖစ္သြား၏။ဘယ္ဆီက ပစ္လိုက္မွန္းမသိေသာစကၠဴ ျမားတစ္စင္းကသူမပါးကိုခပ္ျပင္းျပင္းထိမွန္သြားသည္။

မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေသာမ်က္စိႏွင့္နီရဲရွက္ေသြးျဖာေနေသာမ်က္ႏွာ၊ေနာက္ကိုဆတ္ခနဲလွည့္၍အၾကည့္။
သြားၿပီ။လက္ထဲမွာစကၠဴျမားတစ္စင္းကိုင္ၿပီးခ်ိန္ရြယ္ထားေသာသူ႕ကိုေတြ႕သြားသည္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။

" ေတာက္ "

ျပင္းလြန္းေသာေတာက္ေခါက္သံကသူမႏွင့္မိမိၾကားရွိေလလိႈင္းမ်ားကိုျဖတ္၍
တုန္ခါႏႈန္းျပင္းျပင္းႏွင့္နားစည္၏အေႁမွးပါးကိုရိုက္ခတ္ပဲ့တင္ထပ္သည္။စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာကို
ခံစားလိုက္ရျပန္၏။
 
" ေဟ့ေကာင္မင္းထင္။မင္းနဲ႕ေရစက္ပါတယ္ထင္တယ္။ဆက္လုပ္ကြာ"
သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္ေအးကြ၊ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဟုေျပာၿပီးစကၠဴ ျမားေပၚမွာ'စိတ္မဆုိးပါနဲ႕ခ်စ္လို႕စတာ'ဆိုေသာစာသားကိုေရး၍ေရွ႕လွည့္သြားေသာ
သူမဆီေရာက္ေအာင္ပစ္လိုက္သည္။

ကံေကာင္းျခင္းလား၊ကံဆိုးျခင္းလားမသိ။ျမားေလးကသူမေရွ႕ တည့္တည့္ေရာက္သြား၏။စာကိုေတြ႕ၿပီးေကာက္ယူဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တာေတြ႕သည္။

" ရႊီ..ေျဖာင္း.....ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း"

ေယာက်ာ္းေလးတခ်ဳိ႕၏လက္ခုပ္သံ။သူလံုး၀မထင္မိ။ဆုတ္ၿဖဲခံရမည္ဟုလည္းမထင္။
ဤသို႕ဆုတ္ၿဖဲေနလွ်င္လည္းလက္ခုပ္တီးမည္ဟုမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ခုေတာ့အားလံုး
သူ႕အတြက္ေပ်ာ္စရာျဖစ္မလာ။စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြသာျဖစ္လာ သည္။

သူမကစကၠဴအဆုတ္အၿပဲမ်ားကိုလႊင့္ပစ္ရင္းေနရာမွာထိုင္လွ်က္သူရွိရာကိုလွမ္းၾကည့္သည္။
တင္းတင္းေစ့ထားေသာႏႈတ္ခမ္းကဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း၊ ရင္းႏွီးၿပီးသားသူမမ်က္လံုးမ်ားကေတာ့စူးရဲေတာက္ပလြန္းေန၍ေငးၾကည့္ရင္းရင္ခုန္ေနမိျပန္သည္။

" ဆရာလာၿပီကြ။ ငါတို႕ျမားေတြသိမ္းမွရေတာ့မယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္ခံုေပၚမွျမားေတြကိုသိမ္းရင္းစာသင္ခန္းထဲ၀င္လာေသာဆရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ဆရာ၀င္လာ၍ထင္သည္။သူမ လည္းေရွ႕ဘက္ျပန္လွည့္သြား၏။

ဆရာက Blackboard ကိုဖ်က္ၿပီးသီအုိရီေတြစသင္ေတာ့ နားကိုစြင့္ထား လိုက္သည္။သို႕ေသာ္စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ဖမ္းစားမရ၍စာထဲမွာစိတ္မ၀င္စား။
ပူေလာင္စူးရဲသည္ဟုထင္ရေသာမ်က္ႏွာေပၚမွေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ လကၡဏာသေကၤတတစ္ခုကိုျမင္လိုက္ရသလိုရွိ၍ခံစားမိရင္းၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္သည္။

ခြင့္လႊတ္ပါႏွင္းႏြယ္ေႏြး။ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...