Saturday, April 30, 2011

"Site ထဲမွာ ထြက္ေျပးျခင္း"

ကၽြန္ေတာ္သည္ Sub-contractor ကုမၸဏီတစ္ခု၏ Safety Supervisor တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ Main-contractor ကုမၸဏီမွ Safety မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေလၿပီ။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ Project မွာ Safety မလိုက္နာသူမ်ားကို ဖမ္းလိုက္ၾက၊ Client က ဖမ္းလွ်င္လည္း ရွင္းလုိက္ၾကႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး လက္တြဲမိေနေလသည္။

Main-Con Safety မ်ားက ကုလားမ်ားျဖစ္၍ စလံုးကုလား၊ အိႏၵိယကုလား စသျဖင့္ရွိေလ၏။ ထိုကုလားမ်ားထဲတြင္ စလံုးကုလား "ကူမာရန္" ကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီး၏။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘုရင့္ေနာင္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာႏွင့္ နန္းေတာ္ပံုပါေသာ တီရွပ္အျဖဴကို ေအာက္ခံအကၤ်ီအျဖစ္ ၀တ္ကာ အလုပ္သြားခဲ႔ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Site မွာ FRC ဟု ေခၚသည္႔ မီးေလာင္ခံ အကၤ်ီ၀တ္ရရာ ထို FRC ယူနီေဖာင္းေအာက္မွာ တီရွပ္ခံ၀တ္ျခင္းအားျဖင့္ ေခၽြးပါ စုပ္သကဲ႔သို႔ ခံစားရ၏။


တကယ္ေတာ႔ ထိုအက်ၤီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဇနီး ပါရမီျဖည္႔ဖက္ေလး ျမန္မာျပည္မွာ ပဲခူးရွိ ကေမၻာဇသာဒီ နန္းေတာ္သို႔ သြားေရာက္ေလ႔လာ လည္ပတ္စဥ္က စလံုးမွာေရာက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္ရန္ အမွတ္တရ ၀ယ္ခဲ႔တာ ျဖစ္သည္။ ဘုရင့္ေနာင္ပံုႏွင့္ နန္းေတာ္ပံုပါ တြဲလ်က္ပါ၏။

သို႔ေသာ္ ထုိအက်ၤီကို FRC အေပၚမွ ထပ္၀တ္လိုက္ေသာအခါ FRC အက်ၤီ အေပၚၾကယ္သီးတစ္လံုး မတပ္ဘဲ ထားသည္႔ေနရာမွ နန္းေတာ္၏ စုလစ္မြန္းခၽြန္ထိပ္ပိုင္းသည္ ထင္ရွားစြာ ေပၚေနေလ၏။



ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ "ကူမာရန္"မွာ ကိုယ္႔တာ၀န္၊ သူ႔တာ၀န္ျဖင့္ Site ထဲသြားေနရာမွ တစ္ေနရာ၌ ဆံုၾက ေလေသာအခါ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔၍ ခဏရပ္ခိုင္း၏။ ရုတ္တရက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ တည္႔တည္႔တိုးလာၿပီး FRC အက်ၤီကို ၾကယ္သီးတစ္လံုးခ်င္း ျဖဳတ္ေလေတာ႔သည္။ ျဖဳတ္ရံုမွ်မက ေဘးနားခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိေသာ တျခား ကုမၸဏီမွ Safety မ်ားကိုလည္း ေခၚလိုက္ေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဘုမသိ၊ ဘမသိျဖင့္ လန္႔ေန၏။

FRC အက်ၤီၾကယ္သီး အားလံုး ျပဳတ္ၿပီဆိုမွ "ကူမာရန္"က ေဘးက Safety မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမန္မာ Safety ျဖစ္၍ ေဘးကင္းေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္သည္႔ဘာသာအရ ဤအက်ၤီကို ၀တ္ထားပံုရေၾကာင္း စိန္ေျပနေျပရွင္းျပေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးရေလၿပီ။ ထို႔အျပင္ ဘုရင့္ေနာင္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာ၏ နန္းေတာ္ႀကီးကို ၾကည္႔ကာ သူကလက္အုပ္ခ်ီပါေတာ႔သည္။

သည္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ား ေစတီကို အၿမဲရွိခုိးေနတာ သူေတြ႕ဖူးပါလိမ္႔မည္။ သူက FRC ၾကားမွ အစြန္းထြက္ေနေသာ နန္းေတာ္၏ စုလစ္မြန္းခၽြန္ကို ျမင္ကာ အက်ၤီ ခၽြတ္ခိုင္းၿပီး နန္းေတာ္ကို ေစတီဟုထင္၍ လက္အုပ္ခ်ီျခင္းျဖစ္သည္။ ေဘးက Safety မ်ားကလည္း ေၾသာ္-ဒါ ျမန္မာေတြ ကိုးကြယ္တဲ႔ Pagoda ဟုဆိုကာ ေခါင္းေတြ ညိတ္ၾကသည္။ သူတို႔ သည္လိုထင္တာ ကိစၥမရွိ။ သို႔ေသာ္ ေနရင္းထိုင္ရင္း အေခ်ာင္လက္အုပ္ခ်ီခံေနရသည္႔ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥရွိသည္။ ကူမာရန္က ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ၾကီး၏။ ဘာ ဘာသာကိုးကြယ္မွန္းေတာ႔ မသိ။ ေစတီမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ လက္အုပ္တစ္ခ်ီခ်ီ လုပ္ေနကတည္းက ေနရထိုင္ရ က်ပ္လွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သုတ္ေျခ တင္ရေတာ႔သည္။ ကိစၥရွိလို႔ကြာဟုဆိုကာ လစ္ရေတာ႔၏။

ေနာက္တစ္ခါ ထိုအက်ၤီ၀တ္သည္႔ေန႕မွာ ကူမာရန္မျမင္ေစရန္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ Site ထဲမွာ ပတ္ေျပး ေနရေတာ႔၏။ သည္ေန႔ပင္ ထုိအက်ၤီ၀တ္မိေသးသည္။ သူ႔ဘာသာ အလုပ္ ရႈပ္ေန၍သာ ေတာ္ေတာ႔၏။ ရွင္းျပလွ်င္လည္း ပိုရႈပ္မွာစိုးရသည္။

သည္လိုႏွင့္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဘုရင့္ေနာင္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာ၏ နန္းေတာ္ႀကီးကို ေစတီဟုထင္ေသာ ကုလား တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ Site ထဲမွာ ထြက္ေျပးခဲ႔ရဖူးပါသည္ ခင္ဗ်ား။ ။


ဆူးသစ္
၂၂း၅၀နာရီ
၃၀.၀၄.၁၁

Tuesday, April 26, 2011

"အေပါင္းအသင္းမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းသီခ်င္း"

အတိတ္ဆိုသည္က ေဖ်ာက္ပစ္၍ ရေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ ထိုသို႔ေသာ အတိတ္မ်ားထဲမွာ ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အတိတ္ကပို၍ ေဖ်ာက္ပစ္၍မရ။ တကၠသိုလ္တက္ဖူးသူတိုင္း အထက္တန္းေက်ာင္းမွသည္ တကၠသိုလ္အထိ စြဲလန္းျငိတြယ္စရာမ်ား ရွိခဲ့ၾကပါလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္က မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းရွိခဲ့လွ်င္ ပို၍ စြဲျငိေနမည့္ အတိတ္မ်ားကား ယေန႔တိုင္ ထင္ရွားေနလိမ့္မည္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ဆိုသည့္ ပရိ၀ုဏ္ထဲတြင္ သူတို႔အားလံုး အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း က်င္လည္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အတန္းဆိုသည့္ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဘယ္အခ်ိန္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ခ်စ္၍ ဘယ္အခ်ိန္ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ဟု အခ်ိန္ဇယားမ်ားကလည္း ရွိေနေလသလား မေျပာတတ္။

စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့စဥ္က တစ္ခ်ိန္မွာ ခြဲခြာရမည့္ ေန႔ရက္တို႔ကို ေတြးရင္း မ်က္ရည္စို႔ခဲ့ရသည္ကို သူျမင္ခဲ့ရဖူးသည္ပဲ။ ယခုေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲမွတစ္ဆင့္၊ ထိုအခ်စ္မ်ားကို ရင္ဘတ္ဗီရိုထဲထည့္ကာ သိမ္းထားခဲ့ရေလၿပီ။

သူ႕ကိုလြမ္း၍ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ ထိုအလြမ္းမ်ားက ပန္းလို ေၾကြက်ခဲ့သည္။ အခြင့္ရွိပါက သူႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် ကဗ်ာေရး၍ ရင္းႏွီးေသာ မဂၢဇင္းတိုက္တခ်ဳိ႕ကို ပို႔ျဖစ္ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္က သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ' အခ်ိန္တန္ရင္ နင္လည္း အိမ္ျပန္၊ ငါလည္း ငါ့အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္' ဟု ေက်ာင္းထဲမွာ စကားမေျပာဘဲ၊ ၾကားခဲ့ရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္း နည္းမွမနည္းခဲ့ဘဲေလ။

ဟိုတုန္းက ဘ၀မွာ ျဖစ္လာေသာ အဖုအထစ္ေလးမ်ားကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ကူညီ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ဖူး၏။ ယုတ္စြအဆံုး သူလဲလွ်င္ ကိုယ္ထူ၊ ကိုယ္လဲလွ်င္ သူထူ စသျဖင့္ ေနလာခဲ့ၾကသည္။ ခ်စ္သူ အေဆာင္မွာရွိသည့္ည သူတုိ႔ေရာက္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခ်စ္သူ၀ယ္ထားေသာ မုန္႔တုိ႔ကို စားရင္း ရင္ထဲက ခံစားမႈတို႔ကို မိုးလင္းသည့္တိုင္ ဖြင့္ဟခဲ့ၾက၏။ အေဆာင္မႉးသိသည့္အခါ အျပစ္တို႔က်လာသည့္တိုင္ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ အခ်စ္က ခိုင္မာခဲ့၏။

ေက်ာင္းတုန္းက ခ်စ္ခဲ့စဥ္ အသက္ေပးမတတ္ တူညီစြာ ခံစားခဲ့ရ၏။ ခ်စ္ျခင္းသည္ သန္႔စင္မြန္ျမတ္လွသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာက၏သဘာ၀အတိုင္း ခ်စ္တိုင္းညားသည္မဟုတ္။ မည္သို႔ဆိုေစ တစ္ေနရာစီ ေ၀းကြာခဲ့သည့္တိုင္ ဟိုးတုန္းက သန္႔စင္စြာခ်စ္ခဲ့ျခင္းကို ယခုတိုင္တန္ဖိုးထားဆဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ခ်စ္သူကိုလြမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သတင္းမွန္သမွ် နားစြင့္ဆဲ။ ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သီခ်င္းကိုလည္း ရင္မွာတီးတိုး ရြတ္ဆိုဆဲ။ အေ၀းမွာေရာက္ေနသည့္တိုင္ သူတို႔အားလံုး ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အၿမဲရွိသည္။

သည္လိုခံစားမႈမ်ဳိးကို ေစာဘြဲ႕မႉး ေရး၍ "ေက်ာင္းသီခ်င္း" ဆိုေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ သီခ်င္းမ်ဳိးေရးဖြဲ႕ေလ့ရွိၾကရာ၊ ယခု ေက်ာင္းသီခ်င္းသည္ ဇာတ္လမ္းေတာ့ ဆန္၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္ဇာတ္လမ္းပံုစံ ျဖစ္ခဲ့သလားဆိုလွ်င္ ထိုသို႔လည္းမဟုတ္ျပန္။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္ကို ျဖတ္သန္းဖူးသူတိုင္းေတာ့ ခံစား၍ရမည္ထင္သည္။

ထိုသီခ်င္းကို မူလက ကဗ်ာဘြဲ႕မႉး ဆိုထားသည္။ နားေထာင္ၿပီး သီခ်င္းကို ႀကိဳက္လြန္း၍ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ဆုိ၍ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ စာသားတခ်ဳိ႕ ျပင္ဆိုရင္း ဂစ္တာတီးျဖစ္သည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြပင္ လိုက္ဆိုျဖစ္ၾက၏။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ထပ္တူညီစြာ စာသားမ်ားကို ေျပာင္းရင္း 'ရာစု' က ဆုိထားတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ MP3 ထက္You Tube က အရုပ္ပါပါေသာ သီခ်င္းမ်ား တင္ရသည္က ပိုလြယ္၍ ရာစု ဆိုသည္ကိုသာ တင္လိုက္ပါသည္။ ကဗ်ာဘြဲ႕မႉး ဆိုထားသည္ကို ရွာမရ၍ ခ်န္ထားခဲ့ရပါ၏။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ ဇာတ္လမ္းဆန္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ေရးရာ၌ႏိုင္နင္းေသာ ဆရာေစာဘြဲ႕မႉးအား 'ေက်ာင္းသီခ်င္း' အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါသည္။ နားေထာင္ၿပီးတုိင္း ရင္မွာ ထိရွလြန္းသည္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ခံစား၍ ရမည္ထင္ပါသည္။ ။

ဆူးသစ္
၁၉:၃၀နာရီ
၂၅.၀၄.၂၀၁၁

Saturday, April 23, 2011

"ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္" (၁၅)


သည္တစ္ခါေတာ႔ ကိုယ္႔ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရဦးမည္။ တျခားေတာ႔မဟုတ္။ ဒုတိယႏွစ္ စက္မႈ တကၠသိုလ္မွာ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီးလွ်င္ အမွတ္ႏွင့္ ေမဂ်ာခြဲမွာမို႔ ဆယ္တန္းလို အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားရင္း၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စာေတြ လွ်ိဳၾက၊ ၀န္တိုစိတ္မ်ား မ်ားၾကႏွင့္ ျဖစ္ၾကရသည္႔ကိစၥပါ။

ထိုစဥ္က အားလံုးရင္ထဲမွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ၊ ကိုယ္ယူမည္႔ ဘာသာရပ္အတြက္ ရွိေနၾကပါလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ (၁၉၉၄) မွာေတာ့ အီးစီဟုေခၚသည္႔ Electronics ကေတာ႔ အေဟာ့ဆံုး။ ေက်ာင္းသား တစ္ရာမွာ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ေမးၾကည္႔၊ အီးစီ အီးစီဟု ေအာ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဘုမသိ၊ ဘမသိ ကၽြန္ေတာ္က Civil (ၿမိဳ႕ျပ)ႏွင့္ Mechanical (စက္မႈ)ကို ယူဖို႔ စဥ္းစားၿပီး အိမ္ႏွင့္တိုင္ပင္ေနရသည္။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း၊ တည္႔တည္႔ေျပာရလွ်င္ ေငြရွာဖို႔ ပိုလြယ္ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္၍ ယူရန္စဥ္းစားျခင္းပင္။

ထိုအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးရင္ထဲမွာ မည္မွ် ပူေလာင္ဆူပြက္ေနသနည္း ဆိုလွ်င္ မိမိတက္ေနေသာ က်ဴရွင္ဘယ္သူသင္၍၊ ဘယ္မွာ သင္ေနသည္ဆိုသည္ကိုပင္ မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အမွတ္သာသြားမည္ကို စိုးရိမ္ေနၾက၏။ ေက်ာင္းစာအုပ္ ငွားရန္ ကိုလည္း ျပန္မရေတာ႔မည္႔ အလား စိုးရိမ္ၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ ေရွ႕မွာဆိုခဲ႔သလို ကဗ်ာ၏ စကားေျပ၊ စကားေျပ၏ စကားေျပမ်ား ေရးေနသည္႔ၾကားမွပင္ စာမ်ား၍ မေရးႏိုင္သည္႔အခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လွ်ိဳသည္ဟု အထင္ခံခဲ႔ရ၏။ တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္၍ စာေတြလုပ္သည္တဲ႔။ ျမန္မာစာကို လွ်ိဳသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္႔သေဘာ။ အမွန္က ေျခာက္ဘာသာ စလံုး ႏိုင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မလြယ္ေတာ႔၍ပင္။ ဒါေတာင္ အျပင္ေဆာင္မွာ ေနခဲ႔၍သာ။

သည္ၾကားထဲမွာ မ်ိဳးခုိင္ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ Engineering Mechanics (ME) က်ဴရွင္ကို တက္ခြင့္ရၿပီး ေအာင္ေက်ာ္သက္ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ သခၤ်ာကို က်ဴရွင္တက္ခြင့္ရေလသည္။ တက္ခြင့္ရသည္ဟု သံုးရျခင္းမွာ သူတို႔က ပြင့္လင္းစြာျဖင့္ေမးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္မလိုက္ႏိုင္မွန္းသိ၍ သူငယ္ခ်င္းပီသစြာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာတက္ရန္ ေခၚေသာေၾကာင့္ပင္။

အမွတ္(၂၀)ဖိုး ေျဖရသည္႔အခါႏွင့္ စာေမးပြဲႀကီး ေျဖသည္႔အခါတြင္လည္း ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕၏ ဘာမွန္း မသိေသာ အျပဳအမူမ်ားကို ဒုတိယႏွစ္တြင္ ေတြ႕ရေသးသည္။ စာေျဖခ်ိန္မွ မေစ႔ေသး၊ စာရြက္ကို အပ္ၿပီး "ေတာက္" ေခါက္၊ ေမးခြန္းစာရြက္ကို လံုးေခ်ခ်င္ေခ်။ ဆြဲၿဖဲခ်င္ၿဖဲ လုပ္ခ်င္လုပ္၏။ အမွန္ကေတာ႔ မေျဖႏိုင္ဘူးဟု အထင္ခံရေစရန္ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ေအာင္စာရင္း ထြက္သည္႔အခါ Roll လည္း ေအာက္မွာ မေရာက္၊ ထိပ္လည္း မေရာက္၊ အလယ္ေလာက္သာ တန္းေန၏။ သည္ေတာ့ သူတို႔ထိုသို႔ လုပ္ျခင္းကို ဘာေၾကာင့္ လုပ္သလဲ စဥ္းစား၍ မရ။

ဒါလည္း စာလွ်ိဳသည္႔ နည္းထဲက တစ္ခု ျဖစ္ပံုရသည္။ အျခားသူမ်ားက သူမေျဖႏိုင္ဘူးထင္၍ ၀မ္းသာရမည္လား။ လူတိုင္း ကိုယ္႔အပူႏွင့္ ကုိယ္ခ်ည္းသာ။ သူ႔ကိုၾကည္႔ကာ ၀မ္းသာ၍ မိမိေျဖလက္စ ကို ေလွ်ာ့ေျဖရမည္လား။ လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိ။ ထိုသူမ်ားကား Roll ထိပ္ဆံုးက လူမ်ားလည္း မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ခ်က္ ခ်ရလွ်င္ ထိုသူမ်ား၏ အျပဳအမူမ်ားကား ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အျပဳအမူမ်ားဟုသာ ဆိုရေပေတာ႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အာရံုေထြျပားေအာင္လုပ္၍ ေျဖလက္စ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေတာ္ေတာ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရသည္မဟုတ္လား။

ထိုသို႔ႀကံဳေတြ႕ရသည့္ၾကားမွ ME အမွတ္(၂၀)ဖိုးမွာ ပုစာၦတစ္ပုဒ္၌ ဂဏန္းတစ္လံုးက်န္ခဲ႔၍ စာေမးပြဲခန္းထဲမွ အထြက္ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္သည္။ ME ကား ႏွစ္တိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ား ေၾကကြဲရ စၿမဲျဖစ္၍ ေၾကာက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးမ်ားဆို ME (၂၀)ဖိုး ေျဖသည္႔ေန႔ ငိုၿပီး ထြက္လာတာေတာင္ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဘယ္ဂဏန္းက်န္ခဲ႔သည္ပင္ မသိ။ ေတြ႕သမွ် ဂဏန္းႏွင့္ ရသမွ်ကို ခ်တြက္ခဲ႔သည္သာ။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္လွ၏။ ေနာက္မွ Roll ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပုစာၦကို ေထာက္ျပၿပီး ေျပာမွ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။ ငိုသည့္သူမ်ားက က်န္ေသာပုစာၦမ်ားပါ မရ၍ ငိုျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္မွတ္ႏွင့္ပင္ ေမဂ်ာတစ္ခု လြဲသြားႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔သာ သိသည္ေလ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေထာက္ျပခ်င္စရာ ေကာင္းသည္က ပုစာၦ၏ မျပည့္စံုမႈေၾကာင့္ တြက္မရမွန္း သိေနလွ်က္ ဘာမွ် ေတာက္မေခါက္၊ ေမးခြန္းစာရြက္မၿဖဲေသာ Roll ေကာင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ႔ေသာ ဘာမွ်မဟုတ္ဘဲ ေအာ္ၾကက္ ထထလုပ္သူမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ ကြာျခားမႈပင္။ ျပည့္ျခင္းႏွင့္ မျပည့္ျခင္းက သိသာစြာကြဲလြဲသြား၏။ ခုေတာ႔လည္း သူတို႔တစ္ေတြ ရင့္က်က္ေလာက္ၾကၿပီဟု ထင္မိပါသည္။ ရွိေစေတာ့။

ME ျပႆနာကား ဆရာဦးသန္းေဌးက စာေမးပြဲအၿပီး ဒုတိယႏွစ္၏ အခန္းတိုင္းမွာ လိုက္ရွင္းမွ အဆင္ေျပေတာ့ သည္။ အမွတ္ျဖည္႔ေပးပါမည္တဲ႔။ ဘာက်န္ခဲ႔မွန္းပင္ မသိေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္လည္း ok ပါသည္ေပါ႔ ခင္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသို္လ္၏ စာေမးပြဲမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရ၏။ ဒုတိယႏွစ္ စက္မႈ တကၠသိုလ္သည္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ပူေလာင္လြန္းလွ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရလိုမႈမ်ားအတြက္ ၀န္တိုစိတ္၊ ဒိုင္လွ်ိဳစိတ္မ်ား ပိတ္ေလွာင္ခဲ႔သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အမွတ္ တစ္မွတ္ေၾကာင့္ ဘ၀ တစ္ခုလံုး ပြန္းပဲ႔ သြားမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ သူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ႔ၾက၏။ ဆယ္တန္းသည္ ဘ၀အတြက္ ပထမစစ္ပြဲဟု ဆိုလွ်င္ ဒုတိယႏွစ္ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္သည္လည္း ဘ၀အတြက္ ဒုတိယစစ္ပြဲဟု ဆို၍ ရႏို္င္၏။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔သည္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟၾကားမွ ထိုဒုတိယစစ္ပြဲကို ႀကိဳးစား ျဖတ္သန္းခဲ႔ရ၏။ ။


ဆူးသစ္
၂၂း၂၀နာရီ
၂၂.၀၄.၂၀၁၁

Thursday, April 21, 2011

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းသည္"


တေလာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႕အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္သည္ဟု ဖုန္းရသည္။ ကင္ဆာေရာဂါမို႔ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့။ သူျပန္ခ်င္၍ Project Manager ျပည္ႀကီး တရုတ္ကို ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ တစ္လ ျပန္ခြင့္ရ၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီစည္းမ်ဥ္းအရ တစ္ႀကိမ္ျပန္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္ဘဲ ျပန္ခ်င္လွ်င္ စလံုးေငြ ငါးေထာင္ စေပၚတင္ရမည္။ တစ္လ ေလးငါးရာသာ ရေနသည့္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အတြက္ ေငြငါးေထာင္ ဘယ္မွာ ရွိပါမည္နည္း။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပထမဖုန္းလာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ထိုေကာင္ေလး အေဖဆံုးသြားသည္တဲ့။ ျပန္ကိုျပန္ရေတာ့မည္။

သည္မွာပဲ PM ျပည္ႀကီးတရုတ္က စလံုးေငြ ၃၀၀၀ စစိုက္သည္။ ျမန္မာဆန္ေသာစိတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ေကာင္ေလးႏွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ ၀ိုင္းၿပီး ပိုက္ဆံစုၾက၏။ အမွန္ေတာ့ PM ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျဖစ္၍ ကူညီရမည္ဆိုသည့္ စိတ္ကေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွိၿပီးသား မဟုတ္လား။

ေကာင္ေလးအေဖဆံုးၿပီဟု သိၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္မွာ TBM ၌ ကၽြန္ေတာ္က ထိုေကာင္ေလးအေဖ ဆံုးၿပီျဖစ္၍ ျမန္မာမ်ား ကူၾကရန္ႏွင့္ မည္သူ႕ထံတြင္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာေပးလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တစ္ဆယ္စီ၊ ငါးက်ပ္စီ ၀ိုင္းလိုက္ရာမွ အသုဘအတြက္အကူေငြ အသင့္အတင့္ေတာ့ ရသြား၏။ ျပန္ဖို႔စေပၚေငြကိုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ျမန္မာႀကီးၾကပ္ေရးမႉးမ်ား ၀ိုင္းစုလိုက္ၾကရာမွ PM ၏ ေငြ ၃၀၀၀ ႏွင့္ ေပါင္းကာ ငါးေထာင္ျပည့္သြားေတာ့၏။ ထိုေငြ သည္ ေကာင္ေလးျပန္ရန္ ရံုးခ်ဳပ္သို႔ သြင္းၿပီး၊ သူျပန္လာပါကျပန္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

ေကာင္ေလးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ အျပန္တြင္အိမ္မွ လူႀကံဳပစၥည္းထည္႔ေပးခ်င္္စရာ ရွိက ထည္႔ေပးရန္ေျပာေလ၏။ သည္သို႔ျဖင့္ သူျပန္လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္ႏွင့္ ဇနီးသည္၏အိမ္မွ စားစရာမ်ား ထည္႔ေပးလိုက္၏။ ေကာင္ေလး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းမ်ား ေပါင္းကာ သတ္မွတ္အေလးခ်ိန္ပုိသြား၏။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ ကီလိုေၾကး ေပးလိုက္ရသည္တဲ႔။ စင္ကာပူမွာ သူ႔ဆီလူႀကံဳပစၥည္းသြားယူခိုက္ ကၽြန္ေတာ္႔ပစၥည္းမ်ားက အတန္အသင့္ပါလာ၍ ေက်းဇူးတင္ၿပီး သူ႔ကို ကီလိုေၾကး ကာမိေစရန္ ပိုက္ဆံေပးေတာ႔ သူကမယူ။

ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သူ႔အေဖနာေရးမီဖို႔ စေပၚေငြ ကူလိုက္ျခင္းက ဘာတုန္႔ျပန္မႈမွ် မေမွ်ာ္လင့္ေသာျငား၊ သူကလည္း သူလုပ္ေပးႏိုင္သမွ် ျပန္လုပ္ေပးရွာပါသည္။ ဒါကပင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ျဖစ္မည္ ထင္ပါ၏။

တေလာက အသိတစ္ေယာက္ အိမ္ငွားဖို႔ရွာရင္း ဖုန္းေတြ ဆက္ေမးသည္တဲ႔။ အိမ္ရွင္ ေယာကၤ်ားေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေနရာ၊ အခန္းခ၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေနလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ခန္းရွိလဲ စသျဖင့္ ေမးေသာအခါ အိမ္ရွင္က ညီေလး မင္းေမးတာ အရမ္းမ်ားေနၿပီ၊ မႀကိဳက္ရင္ တျခားအိမ္ေျပာင္းငွားဟု ဆိုသည္တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔အသိ ေဒါကန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကငွားမယ္႔လူပဲ၊ ေမးရမွာေပါ႔ဟု ေျပာ၍ Ok, No Problem ဟု ဆိုကာ ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ေဒါလည္း ေတာ္ေတာ္ကန္သြားသည္တဲ႔။

သူျပန္ေျပာျပေတာ႔ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိအိမ္ရွင္ကို အံ႔ၾသရသည္။ ေၾကာ္ျငာစဥ္က ဖုန္းနံပါတ္ ထည္႔ျခင္းသည္ ဘာအတြက္ပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားရ၏။ ကၽြန္ေတာ္႔အသိကေတာ႔ ေျပာသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အိမ္ရွင္ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနလားမသိဘူး၊ ေတာ္ေသးတယ္၊ ငွားမေနခင္ ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ သိရတာ ကံေကာင္းတယ္ဟု ဆို၏။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေနတုန္း ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္း သည္လိုလုပ္ရတာ အရသာဟု ထင္သလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းက ထိုကဲ႔သို႔ ျပဳမူဖို႔မွ မဟုတ္တာ။

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ေနသည္႔ အိမ္နားက ျမန္မာဆိုင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည္။ စတိုး ဆိုင္ပါ။ ႏွစ္ဆိုင္ေတာင္ ရွိ၏။ တစ္ဆိုင္က မနက္မိုးလင္း၍ ၁၀နာရီေက်ာ္သည္႔တိုင္ မဖြင့္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ကေတာ႔ မိုးလင္းကတည္းက ဖြင့္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးတည္႔လွ်င္ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလး။ စိတ္ကူးမတည္႔လွ်င္ နင္ေတြ ငါေတြႏွင့္ လႊတ္ေတာ႔၏။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းရွာမရ၍ ေမးလွ်င္၊ ေျဖခ်င္သလိုလို၊ မေျဖခ်င္သလိုလို။ ယခုေတာ႔ ျပဳတ္သြားသည္လား၊ ေရႊ႕သြားသည္လား မေျပာတတ္။ မရွိေတာ႔။ "ျမန္မာေစာ ေက်ာေနပူ" ဟူသည္႔ ေရွးဆိုရိုးစကားကို သက္ေသျပေနသည္႔ဆိုင္သာ က်န္ေတာ႔သည္။ သူကေတာ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္း၍ က်န္ေနတာျဖစ္ႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ေၾကာင့္ က်န္ေနတာေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းမွာ အၿမဲေနာက္က်ရမည္၊ အေပါက္ဆိုးရမည္ ဆိုေသာ ပညတ္ခ်က္ေတြမ်ား ရွိခဲ႔သလား မေျပာတတ္။

ထပ္ေတာ႔ ႀကဳံရေပဦးမည္။ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းမွာ ေဖာ္ေရြေသာအၿပံဳး၊ သည္းခံခြင့္လႊတ္မႈ၊ ကူညီေဖးမမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈစေသာ ေကာင္းသည္႔အရာေလးမ်ားကို ပိုမုိေဖာ္ေဆာင္ရမည္႔အစား ဆန္႔က်င္ဘက္ အျပဳအမူမ်ားသာ မ်ားလာေနသည္ဟု စင္ကာပူမွာ ခံစားေနမိသည္။


ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၂ မွသည္ ၁၃၇၃ သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။ အတာေရႏွင့္ အညစ္ အေၾကးမ်ား ေဆးေၾကာခဲ႔ၾက၏။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ သန္႔စင္သြားၾကၿပီဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ညစ္ေထးေသာ အရာမ်ား က်န္ေနပါကလည္း တန္ခူးေလအသုတ္မွာ ျဖဳတ္ခနဲ ေၾကြျပဳတ္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းအပ္ ပါသည္။ ။


ဆူးသစ္
၂၀.၀၄.၂၀၁၁
၂၂း၁၄နာရီ

Wednesday, April 13, 2011

"သဘာ၀ကိုဆက္ခံသူမ်ား"


ျပားျပား၀ပ္သြားခဲ႔တဲ႔ ကမၻာေျမ
အဲဒီ႔ထက္ ဦးညႊတ္လိုက္ပါေလ။

ကိုင္းညႊတ္ေနတဲ႔ ပိေတာက္ေတြ
ေဟာဒီေျမျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ေအာက္က်ိဳ႕ခဲ႔ပါေလ။

အံု႔မိႈင္းေနတဲ႔ ဖက္ဆြတ္မိုးေရ
ႏွလံုးသားေတြဆီ တိုးလွ်ိဳးလွည္႔ပါေလ။

ျငင္သာေပ်ာ႔ေပ်ာင္းတဲ႔ သၾကၤန္သံေတြ
ေျခဖ၀ါးဆီမွာ ၀ပ္ဆင္းခံပါေလ။

ဟိုးေရွ႕မွာ.............
သဘာ၀ကို ဆက္ခံသူမ်ား
ႏို႕ဆီခြက္၊ ေရျပြတ္ေတြနဲ႔ ေရကစားေနရဲ႕
သူတို႔အၿပံဳးမ်ားနဲ႔ ျမန္မာျပည္ႏွစ္သစ္
အညစ္အေၾကးတကယ္ကင္းလို႔ ခ်စ္စရာျဖစ္ေတာ႔မယ္
အိပ္မက္သစ္သၾကၤန္ေတြေမြးဖြားဖို႔
သူတို႔ႏွလံုးသားကို တေလးတစား
ကဲ - အေျပးအလႊားသာ ယုယလိုက္ပါေတာ႔ေလ။ ။

သားလတ္

Sunday, April 10, 2011

"လူနာမ်ား" အပိုင္း (၃)


"ေမာင္သက္စံ၊ မင္းညကေသာက္တာ ဘာေဆးထင္လို႔လဲ။ အဲဒါ ဘာမီတြန္ေတြ။ မင္းက ဘာထင္လို႔လဲ။"

သူနာျပဳ ဆရာမ(ထဘီအနီ) တစ္ေယာက္က ကိုသက္စံကို ေမးေနခိုက္ က်န္သူေတြ ၀ိုင္းေငးၾက၏။

"ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမီတြန္လို႔ ထင္တာပါပဲ ဆရာမ"

အားလံုး၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။ ဆရာမ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ၿငိမ္သြား၏။

"ဘာမီတြန္ေတြ စြတ္ရြတ္ေသာက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္တာေပါ့။ အဲဒါ ငါ့ကိုဘာလို႔ေျပာေနရတာလဲ။"

"ညက အနာ နည္းနည္းကိုက္ေနလို႔၊ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေသာက္လိုက္မိတာပါဆရာမ"

ေဆးရုံမွာ လူနာေတြကို ေသာက္ေဆးေပးခ်ိန္ရွိသည္။ အနာကိုက္သက္သာေစသည့္ ေဆးလည္းပါ၏။ အိပ္ေဆး လည္း ထည့္ေပး တတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က အနာကိုက္၍ အိပ္မေပ်ာ္ေသာအခါ ကိုသက္စံလို၊ လိုသည္ထက္ပို၍ အိပ္ေဆးကိုေသာက္ၾကသည္။ အိပ္ေဆးရွာမရလွ်င္ ဘာမီတြန္လည္း ျဖစ္တာပဲ ဆိုကာ ေသာက္ၾက၏။ ယခု ၾကည့္ရသည္က ကိုသက္စံက မနက္မိုးလင္းခ်ိန္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနသည္ကို ဆရာမ လာတုန္း ေျပာတာ ေနလိမ့္မည္။ ဆရာမက ညက ဘာေဆးေသာက္လဲ ေမးလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ဘာမီတြန္ေတြ ထုတ္ျပသည္ထင္၏။

အားလံုးကေတာ့ ကိုသက္စံ အနာကိုက္လို႔၊ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေဆးေသာက္တာသာ သိၾကလိမ့္မည္။ အိပ္မေပ်ာ္တာ လက္က အနာေၾကာင့္လား၊ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ရင္ထဲက ကိုက္တဲ့အနာေၾကာင့္လားဆိုတာ မည္သူမွ် မသိၾက။ ဒါကိုေတာ့ ကိုသက္စံသာ သိလိမ့္မည္။

"ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး ေမာင္သက္စံ။ မင္းမေန႔က အရက္ေသာက္တယ္မဟုတ္လား။"

ဆရာမက ဘယ္က ဘယ္လိုသိလာသလဲ မေျပာတတ္။ ကိုသက္စံကို စကားျဖတ္၍ေမးသည္။ ဧကႏၱ ဂ်ဴတီ ခ်ိန္းသည့္ ဆရာမေျပာသြားတာထင္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့"

ကိုသက္စံက ဆရာမစကားကိုမျငင္း။ ေခါင္းကိုေတာ့ငံု႔ထားသည္။

"ဒီေဆးရုံမွာ အရက္မေသာက္ရ၊ ဖဲမရိုက္ရ တားျမစ္ထားတာ မင္းတို႔မသိဘူးလား။ သိလည္းလုပ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိပါေစ။ ေနာက္တစ္ခါဆို ေဆးရံုကဆင္းရမယ္။ ငါဆရာ၀န္ႀကီးကို တိုင္ေျပာမွာ၊ နားလည္လား"

"ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး"

"မင္းတို႔ လက္အေဆာင္က ဒီေဆးရုံမွာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ေျခေထာက္ကလည္း ေကာင္းေတာ့ လူေတြက ကိုယ့္ေနရာမွာ ကိုယ္မရွိဘူး။ အေ၀းေျပးဂိတ္ထဲသြားရတာနဲ႔။ ေဆး၀ယ္သလိုလုိနဲ႔ အရက္၀ယ္ ရတာနဲ႔။ ေဘာလံုးပြဲ သြားၾကည့္ရတာနဲ႔။ လက္တစ္ဖက္က မအားတာေတာင္ ဖဲရိုက္ႏိုင္ေသးတယ္။ အ့ံေရာ... ဒီမွာ.... အားလံုးပဲ သတိထားပါ။ လူနာေတြမို႔ သိပ္မေျပာခ်င္ဘူး။ ဖဲရိုက္တဲ့လူ၊ အရက္ေသာက္တဲ့ လူဆို ေဆးရုံက ဆင္းရမယ္။ ဒါပဲ"

ေျပာၿပီး ဆရာမေလး ထြက္သြားသည္။ အခန္းထဲက လူေတြ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာၾက၏။

"ေဟ့ေကာင္ သက္စံ။ မင္းက ႏုံအအနဲ႔မို႔ ဆရာမ ေျပာတာခံရမွာေပါ့။ တို႔ ကိုစိုး၀င္းႀကီးလို ခြက္ထဲထည့္။ ေရေသာက္သလို ေသာက္ရင္ ဘယ္သိမွာလဲ"

ကိုေဂ်ာ္နီက အနာသက္သာေန၍ လွမ္းေအာ္ၿပီးေနာက္သည္။ ကိုစိုး၀င္းက ဟုတ္သားပဲဟု ဆိုသည့္အခါ အားလုံးက ျပံဳး၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေနာင္ေနာင္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုးညည္းျပ၏။

"အရက္မေသာက္ရဘူးxxxxခ်စ္သူကေျပာတယ္xxxxxxဖဲမရိုက္ရဘူးxxxxxxxခ်စ္သူကေျပာတယ္xxxxxx"

ေနာင္ေနာင္ဆိုလိုက္ေသာ အဆိုေတာ္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၏ "ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါး" သီခ်င္းသံေၾကာင့္ အားလံုး ေ၀ါခနဲထရယ္သည္။ ခုန ဆရာမဆူ၍ ဆရာမေရွ႕မွာ ကုပ္ေနေသာ ကိုသက္စံပင္ ျပံဳး လိုက္တာ ေတြ႕၏။ ေၾသာ္-သူတို႔မွာလည္း စိတ္ညစ္စရာ ၾကားက ေပ်ာ္စရာကို ရေအာင္ ယူတတ္ၾက သားပဲဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္ မိေသး၏။

*********************

ဆရာမေတြ တားျမစ္မည္ဆိုလွ်င္လည္း တားျမစ္ခ်င္စရာ။ ထိုအခ်ိန္က တစ္ဆယ့္ရွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွေဘာလံုးပြဲႏွင့္ တိုက္ေနခ်ိန္မို႔၊ ေဘာလံုးပြဲရွိသည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ လက္ကိုတစ္ခုခုႏွင့္ အုပ္ျပီး ေဆးရုံအျပင္သို႔ အစီအရီထြက္ၾကသည္က ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ျမင္ကြင္းဆန္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ ရေသးသည္။ ေဆးရံုေရွ႕မွာ အေ၀းေျပး ဂိတ္မို႔ ကားဂိတ္ကဆိုင္ေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း တီဗြီ ၾကည့္ခြင့္ရ၍ ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္ သြား၍ အဆင္ေျပရာမွာ ထိုင္ၾကည့္ၾကသည္။

ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္အထုတ္ခံရသည့္ပြဲ( ျမန္မာ၊ ဗီယက္နမ္) ေန႔ၿပီး၍ ေနာက္ေန႔မွာ ခြဲခန္း၀င္ေသာအခါ ခြဲခန္းအထြက္ "ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ကုိ မထုတ္ပါနဲ႔၊ သန္းတိုးေအာင္က မ်ဳိးလႈိင္၀င္းကိုေပးေလ"ဟု ေယာင္သူ က ေယာင္သည္။ သည္ေတာ့ ဆရာမေတြက ဆူၿပီေပါ့။

တစ္ခါ ညေန ထမင္းပို႔ခ်ိန္မွာ အ၀င္အထြက္ေတြမ်ားေန၍ ထမင္းပို႔သူေတြႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး အျပင္ထြက္၊ ၿပီးလွ်င္ ဖဲထုပ္တို႔၊ အရက္တို႔ ၀ယ္ၿပီး ျပန္၀င္လာတတ္ၾက၏။ သူတို႔အေျပာက်ေတာ့လည္း အေခ်ာသား။ စာအုပ္ ငွားတဲ့လူေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ စာအုပ္က ဖတ္ၿပီး ၿပီးတာပဲတဲ့။ ခြဲခန္းခဏခဏ၀င္ရ၊ ေဆးရုံကို လနဲ႔ခ်ီၿပီး တက္ရနဲ႔၊ ၾကာေတာ့ပ်င္းလာ ေရာတဲ့ေလ။ ဆရာမေတြက ေျခေထာက္ေဆာင္က လူနာေတြထက္ လက္အေဆာင္က လူေတြကိုထိန္းရခက္၍ ျပႆနာေဆာင္တဲ့။ ဟုတ္ႏိုင္သည္။ ေျခေထာက္ေဆာင္က လူေတြက ခုတင္ေပၚမွာပဲ လွဲေနရသည္ကိုး။ လက္အေဆာင္က လူနာမ်ားကေတာ့ လက္တစ္ဖက္ပဲ အနာရွိ၍ သြားသြားလာလာ လုပ္ႏိုင္သည့္အခါ ေဆးရုံမွာ တာ၀န္ပိုႀကီးမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္း၍ရ၏။

ေဆးရံုက ၀န္ထမ္းႏွင့္ လူနာဆိုသည္က ျပႆနာေပါင္းစံုေအာင္ေတြ႕ရမည္ ဆုိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ သည္ေလ။

*********************

ေနာင္ေနာင္ေဆးရံုက မဆင္းခင္ ကိုစိုး၀င္း ဆင္းသြားသည္။ ေဆးရံုကို အလြမ္းေျပဟုဆုိကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို တစ္ေခါက္ လာေတြ႕သည္။ ရင္းႏွီးေနသူအားလုံးကို လက္ဖက္ရည္ေခၚတိုက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနာင္ေနာင္က ရွင္းပါမည္ ဆိုတာေတာင္ သူက ေဆးရံုမွာ ခင္ခဲ့ရေသာ နားလည္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ေဘာ္ဒါခ်င္းေတြမို႔ တိုက္ပါရေစဟုဆိုကာ သူပဲ ရွင္းသြားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ သူ၏ ေကာင္းေသာ လက္တစ္ဖက္တည္းႏွင့္ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ ထုတ္ခဲ့တာေတြ ျမင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္း။

ေနာင္ေနာင္ေဆးရုံကဆင္းခါနီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔ကို အားရပါးရ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔အားလုံးက သူတုိ႔ မဆင္းမခ်င္း လာလည္ဖို႔မွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲ နီး၍ မသြားျဖစ္ေတာ့။ ေနာင္ေနာင္ကေတာ့ ေဆးရုံကဆင္းၿပီးမွ ေရာက္ခဲ့သည္တဲ့။ ေနာင္ေနာင္ေဆးရုံက မဆင္းခင္ ခရစၥမတ္ေန႔နီးေန၍ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္မ်ား ေဆးရုံထဲလာ၍ တစ္ခန္းခ်င္းလိုက္ၿပီး ဆုေတာင္းေပးၾကေသာအခါ သူတို႔လက္အေဆာင္မွ လူမ်ားကို တစ္ဦးခ်င္း လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သည့္ အခါ ေကာင္းသည့္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရေၾကာင္း ေနာင္ေနာင္ေျပာျပ၍ ကၽြန္ေတာ္သိရသည္။ လက္တစ္ဖက္က ပတ္တီးႏွင့္၊ လက္တစ္ဖက္က အားအျပည့္ႏွင့္ ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ေနမည့္ သူတို႔ကို ေဆးရုံႏွင့္ေ၀းသြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

သူတုိ႔အားလံုးသည္ လူနာမ်ားျဖစ္ၾက၏။ လက္မွာဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္၍ ေဆးလာကုၾကသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ တခ်ဳိ႕က ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေသာ၊ အနီးကပ္ ေစာင္ေရွာက္မည့္ ေဆြမ်ဳိးပါရွိေသာ၊ ေနာင္ေနာင္တို႔လို လူမ်ဳိးပါသည္။ ဒါက လူနည္းစု။ တခ်ဳိ႕က ကိုသက္စံတုိ႔၊ ကိုေဂ်ာ္နီတို႔၊ ကိုစိုး၀င္းတို႔လို ေငြေၾကးက မရွိ။ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္မည့္ ေဆြမ်ဳိးကလည္းမရွိ။ ေဆးရံုက ေကၽြးသေလာက္၊ ကုေပးသေလာက္ႏွင့္ ေနႏိုင္ သမွ် ေနၾကသည္။ ထိုလိုလူေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။ ထို႔ျပင္ နယ္ကလာသူေတြလည္းရွိေသး၏။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုႏိုင္၀င္းႏွင့္ မ်ဳိးေအးတို႔လို ေငြေၾကး သင့္တင့္ရံု ရွိေသာ္လည္း ေဆြႏွင့္မ်ဳိးႏွင့္။

မည္သို႔ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔အားလံုးမွာ ဒုကၡ အနည္းႏွင့္အမ်ား ရွိၾကသည္။ ျပည့္စုံသူမ်ားက သူတို႔ဒဏ္ရာေၾကာင့္၊ မျပည့္စုံသူမ်ားက ဒဏ္ရာႏွင့္ ထိုမျပည့္စုံမႈေၾကာင့္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ဒုကၡေတြရွိေန ၾကေသးသည္။

ဒဏ္ရာအနာတရရွိထား၍ သူတို႔ကို လူနာဟု ေခၚၾကသည္ဆိုလွ်င္ လက္ကဒဏ္ရာအနာေၾကာင့္ လူနာဟု ေခၚေလသလား။ သူတို႔ဘ၀ေတြက မျပည့္စံု၍ ရင္ထဲကနာရေသာ အနာေၾကာင့္ပဲ လူနာဟုေခၚရေလသလား။ ဒါကိုလည္း သူတုိ႔သာသိေပလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကိုေတြ႕ၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္မသိေသးေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ႏိုင္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မခံစားဖူးေသာ အရာမ်ားစြာကို သိျမင္ခံစားခဲ့ရ၍ သူတို႔ကိုနားလည္ေပးႏိုင္ခဲ႔ၿပီ။ သူတို႔ကို သိတတ္ခဲ႔ရၿပီ။ သူတို႔ႏွင့္ ထပ္တူခံထားတတ္ခဲ႔ရသည္။ သူတို႔ကို ကုိယ္ခ်င္းစာမိခဲ႔သည္။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ သူတို႔လို လူနာေတြအတြက္ ေပးဆပ္ခ်င္ေသာ စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာ၏။ သူတို႔ကို ျပည္႔စံုေစခ်င္သည္။ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ ဒဏ္ရာအတြက္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ရွိေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အဆင့္သာ။ ၿပီးေတာ႔ သည္လိုကိစၥမ်ိဳးေတြက တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းလုပ္၍ မရ။ အမ်ားက ၀ိုင္းလုပ္မွရမည္႔ ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆႏၵမ်ားကသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပိတ္ဖံုးေလွာင္အုပ္ထားသည္ပဲ ရွိ၏။

ဤသို႔ျဖင့္ အရိုးေဆးရံုမွာလူနာသြားေစာင့္ၿပီးေနာက္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၌ တစ္ခါမွ်မရဖူးေသာ ဒဏ္ရာ အနာတစ္ခု ရလာသလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလာရ၏။ ဟုတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဒဏ္ရာအနာတစ္ခု သေႏၶတည္သြားသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ဒဏ္ရာအနာရွိ၍ လူနာဟု အမည္တပ္ထားေသာ သူတို႔လို ကၽြန္ေတာ္လည္း လူနာတစ္ေယာက္လံုးလံုး ျဖစ္သြားၿပီဟု ဆုိရေတာ႔မည္။

သို႔ေသာ္-

ကၽြန္ေတာ္လူနာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္ကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳး၊ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ား သိမည္မဟုတ္။ အရိုးေဆးရံုက ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြ လူနာမ်ားလည္း သိမည္မဟုတ္။ ။


(၁၉၉၅၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ အရိုးေဆးရံု (ၾကည္႔ျမင္တိုင္) လက္အေဆာင္မွ မိတ္ေဆြမ်ားသို႔)

သားလတ္

(ဤ၀တၳုတိုသည္ ျမတ္မိခင္စာေပဆုၿပိဳင္ပြဲတြင္ အထူးဆုရရွိခဲ႔ၿပီး၊ ကံၾကမၼာပဥၥလက္ႏွင့္အျခား၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္)

Tuesday, April 5, 2011

"လူနာမ်ား" အပိုင္း (၂)



"ငါက နယ္မွာ ဟိုင္းလပ္ေမာင္းရင္း ကားခ်င္းတိုက္မိတာကြ။ အေရွာင္ေကာင္းလို႔ လူမထိဘဲ လက္ပဲညပ္သြားတာ။ လက္မနဲ႔ လက္ညႈိးၾကားက ျပန္ဆက္မရေတာ့ဘူးေတာင္ထင္တာ။ ခုေတာ့ အသားက်က္ရင္ဗိုက္က အသား ျပန္ထည့္ရမယ္တဲ့"

ကိုႏိုင္၀င္းစကား။ သူကနယ္က။ ရန္ကုန္မွာလည္း အမ်ဳိးေတြရွိသည္။

"ငါ့အရင္ေရာက္ေနတဲ့ေကာင္ေတြ ညည္းတာမခံႏိုင္လို႔ကြာ။ အဲဒါ ဒီေကာင္ေတြ ငါ့ထက္ငယ္တာေရာ၊ ခင္ေနတာနဲ႔ေရာၿပီး ဓားနဲ႔ ေျခာက္ၾကည့္တာ။ အရင္က တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြ ၿငိမ္သြားတယ္ကြ။ ညက ေဂ်ာ္နီႀကီး ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ကြာ။ ငါ့ဓားေတာင္ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး"

"ကိုႏိုင္၀င္းၾကီး အလွည့္က်မွ ေတြ႕မယ္။ ၀ဋ္လည္မယ္"

ကိုႏိုင္၀င္း ခုတင္ေဘးက မ်ဳိးေအး ဆိုသည့္ ေကာင္ေလး၏ စကား။ သူကေတာ့ ခံုေပၚကျပဳတ္က်ကာ လက္က်ဳိးၿပီး အရိုးပဲ့သြား၍ ခြဲၿပီး အရိုးကိုျပန္ဆက္ရသည္တဲ့။ သူလည္း လက္အနည္းငယ္ တိုေနသည္။

"ဒီေဆးရံုကိုေရာက္လာရင္ အနည္းဆံုး ခြဲခန္း ႏွစ္ေခါက္၀င္ရတာ ငါသိၿပီးသားပါကြာ.....ဟဲ..ဟဲ။ ငါ့က်ေတာ့ မကုိက္ေအာင္ ၾကိဳၿပီးေဆးႏိုင္ေအာင္ ထိုးထားမွာေပါ့"

ကိုႏိုင္၀င္းက စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ေျပာသည္။

"ဟိုညက ကိုေဂ်ာ္နီ ညဘက္ႀကီးငိုေသးတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ခြဲခန္း၀င္ခါနီး ပိုက္ဆံမရွိလို႔ကိုး"

မ်ဳိးေအးက ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။ နယ္ကလာသူေတြမို႔ လူနာေစာင့္မရွိ။ လူနာေစာင့္ ငွားရန္လည္း ေငြကမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ကိုးဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးလို႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စေန၊ တနဂၤေႏြသာ ေဆးရုံကိုေရာက္သူမို႔ တစ္ပတ္အတြင္း ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကိုမသိ။ မ်ဳိးေအးေျပာမွ ကိုေဂ်ာ္နီ႔ ခုတင္ဘက္လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ကိုေဂ်ာ္နီက ကၽြန္ေတာ္တို႔စကား၀ိုင္းကို ၿငိမ္သက္စြာ ေငးေန တာေတြ႕၏။

"ႏိုင္ငံေတာ္လာၿပီ၊ ႏိုင္ငံေတာ္လာၿပီ"

စကားေကာင္းေနစဥ္မွာပင္ ထမင္းေပးခ်ိန္မို႔ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရ၏။ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတာ ေဆးရံု ကေကၽြးေသာ ထမင္း ႏွင့္ ပဲဟင္းကိုေျပာတာျဖစ္သည္။

အိမ္က ထမင္းဟင္း လာမပို႔သူေတြ၊ နယ္ကလာၿပီး ေဆးကုသသူေတြက ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ေတြႏွင့္ သြားယူတာေတြ႕သည္။ ကိုေဂ်ာ္နီလို ခြဲခန္း၀င္ထားသူေတြ အတြက္ေတာ့ ေဘးနီးရာ လူ၊ ထႏိုင္သည့္လူက ယူေပးလိုက္သည္။

"ဒီေဆးရံုက ပဲဟင္းေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာ။ အာလူးတုိ႔၊ ဘာတို႔လည္းပါတယ္။ စားၾကည့္ပါလား"

ကိုေဂ်ာ္နီက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာသည္။

"ရတယ္ ကိုေဂ်ာ္နီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္ေနာင္တို႔အိမ္ ျပန္မွာ" လို႔ေျပာလိုက္၏။

ကိုႏိုင္၀င္းတို႔၊ မ်ဳိးေအးတို႔က အိမ္မွ ထမင္းလာပို႔သူေတြ ရွိေသာ္လည္း၊ သူတုိ႔လည္း ပဲဟင္းႀကိဳက္၍ သြားယူၾက၏။ ေနာင္ေနာင္ကေတာ့ အိမ္မွလာပို႔ေသာ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုသာ စား၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္းယူေနသူတို႔ကိုသာ ေငးေနမိေတာ့သည္။

**********************


"ကၽြန္ေတာ္႔ကို စာေလးနည္းနည္းေရးေပးပါလားခင္ဗ်ာ။"

"ဟာ...ရပါတယ္၊ လာပါ၊ ထိုင္ပါ။"

ေက်ာင္းစာေတြကို ေဆးရံုယူသြားၿပီး က်က္ေနစဥ္ ကိုစိုး၀င္းခုတင္ေဘးကလူက စာေရးေပးရန္ အကူအညီ ေတာင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ေနရာေပးလိုက္သည္။

"ေျပာ ဘာေရးေပးရမွာလဲ"

သည္အေဆာင္က ေယာက္်ားေလးလက္အေဆာင္ (လက္မွာဒဏ္ရာရရွိသူခ်ည္း) မို႔ လက္ေကာင္းသူေတြက ကူညီရတာမ်ားသည္။ ပုဆိုး၀တ္တာ၊ အေလးအေပါ႔သြားတာေတာ႔ သူတို႔ဘာသာ အေလ႔အက်င့္ရေန၍ ဘယ္သူမွ် မလုပ္ေပးရ။ သူတို႔ကလည္း ထိုႏွစ္ခုကို ဘယ္သူမွ် လုပ္မေပးေစခ်င္။

"ကၽြန္ေတာ္႔အေမကို ေငြမွာခ်င္လို႔ပါဗ်ာ။ အဲဒါ လူမလာပါနဲ႔။ ေငြသာအျမန္ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးပါလို႔"

ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ နင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေငြကလည္းလိုခ်င္၊ အေမလိုက္လာလွ်င္ ပင္ပန္းမွာေရာ၊ ေငြကုန္ မွာေရာစိုး၍ ေငြသာပို႔ခိုင္းျခင္းဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္၏။ အျမန္ပို႔ပါဆို၍ ခြဲခန္း၀င္ခါနီး၍လားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။

သူ႔အသံက တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ။ ပံုကနယ္ကလာသည္႔ပံု။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူ႔မွာေငြမရွိတာ ေဘးလူတစ္ေယာက္ကို အသိေပးရ၍လားမဆိုႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ေငြတကယ္ျပတ္ေနခ်ိန္၊ လက္ကလည္း ေရးမရေသာအခါ မရွက္ေတာ႔ပါဟုလည္း ခံယူထားပံုရသည္႔ပံု။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္စြာ စာကို ေရးေပးလိုက္သည္။ ေငြကို ဆက္ဆက္ျမန္ျမန္ပို႔ပါဆိုေသာ စကားလံုးမ်ားကို သူေျပာသည္ထက္ ပို၍ ကၽြန္ေတာ္ထည္႔ေရးလိုက္သည္။ စာအဆံုးမွာေတာ႔ သူ႔နာမည္ သက္စံဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရ၏။

"လိပ္စာေျပာေလ။ စာအိတ္ေပၚမွာ ေရးေပးလိုက္မယ္"

သူ႔လိပ္စာေမးေတာ႔ ပဲခူးကလိပ္စာ ျဖစ္ေနသည္။ ပဲခူးဆိုေတာ႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ႏိုင္သားပဲဟု ေတြးရင္း စာျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သူ႔စာကို ပိတ္ေပးလိုက္ ၿပီးမွ ေပးလိုက္ေတာ႔ ေက်းဇူးစကားဆိုၿပီး ထြက္သြားသည္။ သူ႔ေက်ာျပင္ကို ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ၾကည္႔ေနမိ၏။


*******************

သားလတ္


(ဆက္ပါဦးမည္။)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...