Thursday, January 31, 2013

" ရခုိင္ျပည္ အလြမ္းေျပ "(၃)


စစ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ စစ္ေတြ ပထမဆံုး အေခါက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဒု-ညႊန္မႉးေၾကာင့္ပင္ စေရာက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ဆရာက ဒု-ညႊန္မႉးျဖစ္ေနေသာအခါ နယ္ေျမခံ အရာရွိက ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ရွာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားခ်င္ေသာ စက္ရံုမ်ားကို စီစဥ္၍ လိုက္ပို႕ေပးသည္။ နယ္ေျမခံက အသက္ႀကီးေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အားနာရပါသည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း အခ်ိန္ႏွင့္ သြားရသည္မို႕ စစ္ေတြမွာ သိပ္ၾကာၾကာမေန။ စစ္ေတြ မွသည္ ေက်ာက္ေတာ္ကို သြားသည္။ ေက်ာက္ေတာ္မွာ သၾကားစက္ရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ သြားစစ္ဖို႕ အားခဲထားသည္။ ကစၦပနဒီျမစ္ကမ္းေဘးက တည္းခိုခန္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တည္းသည္။ အခ်ိန္ရေသာအခါ ျမစ္ဆိပ္ကို ဆင္း၍ သၾကားစက္ကို သြားရန္ စနည္းနာသည္။

ရယ္စရာလည္း ေကာင္း၏။ သၾကားစက္ကို မနက္ဘက္သြားသည့္ ေလွမ်ား( ဖယ္ရီ သေဘာမ်ဳိး ) ရွိသည္ဟု တည္းခိုခန္းက ေျပာလိုက္သည္။ ျမစ္ဆိပ္ကလူမ်ားကို ေမးေတာ့ သူတို႕က စကားေတာ္ေတာ္၀ဲသည္။ သူတို႕ ေျပာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လံုး၀ နားမလည္။ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကို ျပန္ေျပာပါသည္။ လက္ခါျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာတာကို သူတို႕နားမလည္ပါတဲ့။ ၿပီးေရာေပါ့။

ဘယ္လိုမွ် စံုစမ္း၍ မရသည့္အဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရသည္။ အဆိုေတာ္ ကိုင္ဇာ သီခ်င္းဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည့္ ကစၦပနဒီျမစ္နားမွာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အနားယူကာ ျမစ္ေရႏွင့္ ရႈခင္းကိုၾကည့္ၿပီး ခံစားခဲ့ၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ သၾကားစက္ကို သြားဖို႕ တစ္ရက္ အခ်ိန္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕က ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိကို ဖူးခ်င္ေသးသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေျမာက္ဦးဘက္ ခရီးဆက္ ရမွာ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သၾကားစက္ကို မ၀င္ဘဲ ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိကို ဆိုက္ကားငွား၍ တစ္ရက္ သြားဖူးၾကသည္။

မဟာမုနိဘုရားကို ဖူးရန္ ကစၦပနဒီျမစ္ကူးတံတားကို ျဖတ္ရသည္။ တံတား၏ ထိပ္ဘက္က ကမၸည္းစာကို ဖတ္ၾကည့္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခ်ိန္ႏွင့္ သိပ္အကြာႀကီးမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ တံတားအ၀င္ ထိပ္နား၊ ေဘးဘက္ရွိ ေဘာင္တို႕သည္ ကတၱရာပါမက်န္ ပက္ၾကားအက္ေနေလၿပီ။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားေျခရင္းေရာက္၊ ဘုရားဖူးၿပီး ဘုရားေရွ႕က ထမင္းဆိုင္ေလးမွာ ထမင္းစားၾကသည္။ ေနကပူ၊ ရခိုင္ထမင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အစပ္ေလးမ်ားႏွင့္ စားေကာင္းသည္မို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စား၍ ေတာ္ေတာ္၀င္၏။ စစ္ေတြမွာ ကတည္းက ရံုးအဖြဲ႕မ်ားက ရခိုင္ဆိုင္ ေကာင္းေကာင္းကို လိုက္ေကၽြးထားသည္မို႕ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္မွာ ငရုတ္ႀကိတ္ ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံတြင္းေတြ႕ခဲ့မိသည္။

ေက်ာက္ေတာ္မွာ တစ္ညနား၊ ဘုရားဖူးၿပီး ေနာက္ေန႕မွာ ေျမာက္ဦးသြားမည့္ ကားႏွင့္ ေျမာက္ဦးကို တက္ၾက၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေျမာက္ဦးသြား ကားလမ္းသည္ ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိကို ျဖတ္ရေလရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဘုရားကို ဒုတိယအႀကိမ္ ဖူးရသည့္အတြက္ ေက်နပ္မိျပန္ေသးသည္။ ေျမာက္ဦးကား မ်ားမွာ လမ္း၌ ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိဘုရား ေရွ႕တြင္ တစ္ေထာက္နားကာ ဘုရားဖူးရန္ အခ်ိန္ေပးေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘုရားဖူးဖို႕ရန္ အခြင့္သာသည္ႏွင့္ ဘုရားေပၚသို႕ အေျပးသြားဖူးၾကေလေတာ့သည္။

အေၾကာင္းကလည္း ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရခိုင္ျပည္နယ္ကို မသြားခင္ကတည္းက ၾကားဖူးနား၀ နည္းနည္း ရွိထားသည္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ မုနိေလးဆူ ရွိသည္တဲ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိက မူရင္းဟု ဆိုၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကက်ေတာ့ မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိက မူလဟု ဆိုၾကသည္။ ထိုဘုရား ႏွစ္ဆူ အျပင္ ျပည္ေရႊဘံုသာ မုနိႏွင့္ ဇလြန္ ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားတို႕ပါ ေပါင္းလွ်င္ မုနိေလးဆူဟု ဆိုၾကသည္။ မူရင္း တစ္ဆူကလြဲလွ်င္ က်န္ဘုရားမ်ားမွာ အပြားမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ေတြးၾကည့္လွ်င္ မုနိေလးဆူမွာ ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိသည္ ဖူးရန္ အခက္ဆံုး ျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္။ ယခုလို ဖူးရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္တာ၀န္ႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေနရေသာေၾကာင့္သာ။ ပံုမွန္သာဆိုလွ်င္ မည္သို႕မွ် သြား၍ ဖူးရန္ မျဖစ္ႏို္င္။ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူရေပမည္။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိကို ဖူးဖူးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိကို ဖူးရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ မဟာအခြင့္အေရးပင္။ ( ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပည္ ေရႊဘံုသာမုနိကိုပါ ကၽြန္ေတာ္ ဖူးလိုက္ရပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မုနိေလးဆူမွာ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားသာ က်န္ပါေတာ့သည္။ )

ဒါကို သိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသည္လည္း ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိကို ဖူးခြင့္ရခိုက္ အားရပါးရ ဖူးေျမာ္ပါေတာ့သည္။ ေက်ာက္ေတာ္မဟာမုနိကို ဖူးၿပီးေနာက္ ကားႏွင့္ပင္ ေျမာက္ဦးကို ခရီး ဆက္သည္။ ေျမာက္ဦးေရာက္ေတာ့ တည္းခိုခန္းစံုစမ္းၿပီး ဆရာ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ အနားယူကာ ထမင္း စားၿပီးသည္ႏွင့္ ျမင္းလွည္းငွားကာ ဘုရားစံု လိုက္ဖူးေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕က နယ္ေျမကၽြမ္းသူ မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းသမားကို ခရီးစဥ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ အျပတ္ငွားကာ ဘုရားဖူး ထြက္လိုက္ၾကျခင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ပိုအဆင္ေျပခဲ့သည္။ ရွစ္ေသာင္း၊ ကိုးေသာင္း စသည္ျဖင့္ ပုထိုးေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရခိုင္ဘုရားမ်ား၏ ထူးျခားသည့္ တည္ေဆာက္ပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားမ်ား၏ ဘြဲ႕ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ တစ္ခုေတာ့ ေတြးမိပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရွးေဟာင္း အႏုလက္ရာမ်ား တည္ရွိရာ ပုဂံႏွင့္ ေျမာက္ဦးသည္ ထူးျခားမႈမ်ား မ်ားစြာရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ မတူတာ တစ္ခုကေတာ့ ပုဂံကို သြားရန္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက လြယ္သေလာက္ ေျမာက္ဦးက်ေတာ့ ခရီးက သိပ္အဆင္ေျပလွ သည္ေတာ့ မဟုတ္။

သို႕ေသာ္ ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဘုရားပုထိုးမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ဖူးေမွ်ာ္ ရသည္က ရခိုင္ျပည္နယ္၏ ႀကီးမားေသာ ေနာက္ခံ ရာဇ၀င္မ်ားကို ေျပာျပေနသလို ရွိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ခို္င္မာေသာ ေနာက္ခံ သမိုင္းမ်ား ရွိခဲ့သည္ဟု ဘုရားပုထိုးမ်ားကို ဖူးမိခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္မိပါသည္။

ဆူးသစ္
၂၂း၂၅ နာရီ
၃၁.၁.၂၀၁၃

( ဆက္ပါဦးမည္ )

Sunday, January 27, 2013

" ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရတဲ့အခါ "


ေဆာင္းတဲ့........
ေငြ႕ေငြ႕ေလး အသက္က်န္သလို
တစ္ကိုယ္စာ ခ်မ္းဖို႕ေတာင္ အေအးမရွိတဲ့ ညနဲ႕
ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ဆံုခဲ့ရတယ္။

ကားေတြမ်ား၊ လမ္းေတြက်ပ္
တံတားေတြ အထပ္ထပ္ထိုးေတာ့မယ့္ ရန္ကုန္
ဘတ္စ္ကားက်ပ္ပံုက မေျပာင္းလဲ
ေဟာင္းႏြမ္းဆဲ အက်င့္ေတြလည္း မပစ္ပယ္
( ဒါေပမဲ့......)
ရန္ကုန္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။

လမ္းေပၚမွာ ကားေပၚက အမိႈက္ပစ္ခ်
ျမင္သမွ်ေနရာ ကြမ္းတံေတြးေထြး
လေရာင္ေ၀းေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျပမွာ 
လွ်ပ္စစ္မီး ပံုမွန္လာတဲ့အခါ အိပ္မက္ေတြျဖစ္
ခရစ္ႏွစ္သစ္ကို ဆႏၵေတြျပရင္း ဖြင့္လွစ္တာ
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္မွာေပါ့။

ေဂ်ဆင္မရပ္ဇ္တဲ့
သိသူ မသိသူေတြ တရစပ္ ေအာ္ဟစ္
ျပည္သူ႕ရင္ျပင္မွာ ပါးစပ္ေသနတ္ေတြ ပစ္လို႕
ရန္ကုန္မွာ အသစ္အသစ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။

ရံုးခန္းေရွ႕ထားတဲ့ ဖိနပ္
အေနာ္ရထာလမ္း ေစ်းကြက္မွာ ျမတ္ခ်င္ျမတ္မွာေပါ့
All Star တစ္ရံ ေပ်ာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
သေဘာထားအမွန္တခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခဲ့ရ
လံုၿခံဳေရး၊ သန္႕ရွင္းေရး တာ၀န္ခ်ထားတဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီး
ဟည္းထေနေပမယ့္ အတြင္းစိတ္ေတြ မသန္႕ရွင္းေလေတာ့
Converse ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း Converse ရင္းၿပီး သိရတဲ့အခါ
ရန္ကုန္ဟာ ကဗ်ာမဆန္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။

ဆိုက္ကားေပၚက ကင္မရာကိုင္ သတင္းေထာက္
Banner ကိုင္ထားတဲ့ ဆႏၵျပသမား
ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပါလာတဲ့ ကားတစ္စီး
အဲဒါေတြက ရန္ကုန္ရဲ႕ ရႈမၿငီးစရာလား
သြားရင္းလာရင္း ခပ္ပါးပါးေလးေတာ့ ေတြ႕တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆို္င္ည
ဂီတသံက မက်ယ္ေတာ့ဘူး
ေဘာပြဲ၊ ရုပ္ရွင္ေတြကို မူးေလာက္ေအာင္ျပလည္း
ညလံုးေပါက္ဆိုင္ေတာင္ လူကက်ဲလို႕
ရန္ကုန္ဟာ မနက္ခင္း ရပ္တည္မႈရဲ႕ သားေကာင္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

သန္းေခါင္ညမွာ ပန္းေရာင္းေနတဲ့ အသက္မျပည့္ ကေလးမ
တိုက္ခန္းေတြေပၚက သားသားနားနား ညဥ့္ငွက္မတခ်ဳိ႕နဲ႕
စားေသာက္ဆိုင္ စင္တင္ဂီတရပ္၀န္းက စပြန္ဆာရွာတဲ့ ေကာင္မေလး တခ်ဳိ႕ကလည္း
ရန္ကုန္ညရဲ႕ ပသာဒလိုျဖစ္
ဒီလိုနဲ႕...ရန္ကုန္ဟာ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနတုန္းပါပဲ။

လူမျပည့္ဘဲ ျပေနတဲ့ 3D ရုပ္ရွင္ရံု
ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အေလးျပဳဖို႕ သတိေပးရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဓေလ့
ကမၻာမေၾက.......ျမန္မာျပည္ ေဟ့ လို႕ သီခ်င္းထဲမွာပဲ ေႂကြးေၾကာ္
ႏိုင္ငံျခားနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသား ေညွာ္နံ႕ေတြလည္း နံေစာ္လို႕
ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းဆံုးေအာင္ေတာင္ မတ္တတ္မရပ္ႏို္င္တဲ့ လူေတြနဲ႕
ႏိုင္ငံျခားပံုစံ ေမာလ္ ( Mall )  ေတြၾကား
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္က အေမာေတြနဲ႕ ဖ်ားေနခဲ့ေသးတယ္။

ေျပာင္းလဲျခင္း တရားေတြၾကားက
ေျပာင္းလဲသင့္သေလာက္ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ ရန္ကုန္
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ဆံုရင္ အသစ္ျဖစ္
စနစ္သစ္၊ ေခတ္သစ္၊ လူသစ္၊ စိတ္သစ္နဲ႕ ရွင္သန္
မနက္ျဖန္တိုင္းရဲ႕ အလွတရားကို ေမြးဖြားဖို႕ ေတြးမိတဲ့အခါ
( ကၽြန္ေတာ္ဟာ...)
ေရႊတိဂံုေပၚမွာ အေျပးကေလး ဆုေတာင္းခဲ့မိပါတယ္။

အို-ရန္ကုန္.......
ျပန္ဆံုတဲ့အခါ လွပေနပါေစကြယ္။
အို-ရန္ကုန္
ျပန္ဆံုတဲ့အခါ လွပေနေစခ်င္တယ္။         ။

သားလတ္
၁၅း၂၃နာရီ
၂၇.၀၁.၂၀၁၃

[ Scot-Bugis Project, HDS 5, Shelter One တြင္ ေရးသည္။ ]


" ကၽြန္ေတာ့္မွတ္စု " ( ၁၃ )

 
+        ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းေအာင္ေနဖို႕ အလြန္အေရးႀကီး၏။ လူသည္ အိမ္နီးခ်င္း၏ အျပစ္ကိုသာ ျမင္ေအာင္ရႈသည္မွာ မိမိ၏စိတ္သည္ အစမွာပင္ အလုပ္မွား၍ ေနျခင္းျဖစ္၏။

+          နည္းက်က တစ္စံုတစ္ရာ အားနာဖို႕မလိုေသာ အားနာျခင္းသည္ ကုသိုလ္ရေသာ အလုပ္မဟုတ္။ အားနာ၍ ရသင့္ေသာ ဥစၥာကိုမရျခင္းသည္ ကိုယ္တိုင္ည့ံဖ်င္းျခင္း ျဖစ္သည္။

[ ပီးမိုးနင္း - ႀကီးပြားေရးလမ္းညႊန္ စာအုပ္မွ ]

+          အႏုပညာ အေတြ႕အႀကံဳဆိုတဲ့ စကားလံုးအတြင္းမွာ ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း ( Expression of Emotion ) ၊ စ်ာန္၀င္စားမႈ ( Inspiration ) ၊ တီထြင္မႈ ( Creative Imagination ) ၊ ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္ ( Originality ) ၊ ေလာကအျမင္ ( Philosophy of Artist ) ၊ ထိုးထြင္းသိမႈ ( Intuition )၊ ရသေဗဒဆိုင္ရာခံစားမႈ ( Artistic Sensibility )နဲ႕တျခား အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။

[ ျမန္မာစာေပ ေမာ္ဒန္ ျပႆနာ ေဆြးေႏြးပြဲ အေမး ပုစာၦမ်ား - သစၥာနီ ၏ အေျဖ ] ( ၀၃/ ၁၉၉၆၊ ဒီလိႈင္း )

+           ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီကပင္ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ စာေပတုိ႕ကို ေလ့လာဖတ္ရႈရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ " စာေကာင္း ေပေကာင္းကို ဖတ္ရလွ်င္  ပတ္၀န္းက်င္ဘ၀ကိုလည္း သတိျပဳမိလာႏိုင္စရာ အေၾကာင္း ရွိပါသည္။ ေလာဘထြက္သူတို႕သည္ မိမိ ေလာဘထြက္သည္ကို သတိျပဳမိလွ်င္၊ ေဒါသထြက္သူသည္ မိမိေဒါသထြက္သည္ကို သတိျပဳမိလွ်င္၊ မာနတက္တတ္သူသည္ မိမိမာနတက္သည္ကို သတိျပဳမိလွ်င္၊ ဆင္ျခင္တတ္ျခင္း ရွိလာ၍ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာနတို႕၏ အပူအေလာင္မွ သက္သာရာရႏိုင္သည္ဟု ပညာရွိတို႕ ဆိုမိန္႕ၾကပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ပတ္၀န္းက်င္ဘ၀ကို သတိျပဳမိသူသည္ မိမိ၏ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုးကို သံုးသည့္အခါတိုင္း ဆင္ျခင္တတ္ျခင္း ရွိလာ၍ မိမိတစ္ဦးတည္း၏ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ သာမက ပတ္၀န္းက်င္ ဘ၀၌ မိမိကဲ့သို႕ပင္ သုခ၊ ဒုကၡ အမ်ဳိးမ်ဳိး၌ က်င္လည္ေနၾကကုန္ေသာ သတၱ၀ါ ခပ္သိမ္းတို႕၏ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္လည္း ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္၊ ကရုဏာ ျဖစ္တတ္လာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္ဟု ထင္ပါသည္ " ဟု ဆိုပါသည္။

[ ဂႏၳ၀င္စာေပဟူသည္ - ေမာင္ဆုရွင္ ( ဂႏၳ၀င္စာေပ စာတမ္းမ်ား - ပထမတြဲ - ေမာင္ဆုရွင္၊ ထီလာစစ္သူ၊ တင္ေထြး) ]

+              ( ၁ ) သတၱိဆိုတာ ဂုဏ္ဟူသမွ်ရဲ႕ အေျခခံ ေရေသာက္ျမစ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။
                ( ၂ ) ကာယသတၱိ၊ စာရိတၱသတၱိ ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ စာရိတၱသတၱိက ပိုၿပီးျမင့္မားတယ္။
                ( ၃ ) ကာယသတၱိကို ေလ့က်င့္ ေမြးျမဴရင္ ရႏိုင္တယ္။
                ( ၄ ) စာရိတၱသတၱိကိုလည္း ေမြးျမဴ ပ်ဳိးေထာင္ေပးရင္ ရႏိုင္တယ္။
                ( ၅ ) ၾကာရွည္ခံဖို႕ အေရးႀကီးတယ္။
[ Sir William Slim - ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ျမန္မာျပည္ သိမ္းပိုက္ခ်ိန္၊ အမွတ္ ၁၄ တပ္မေတာ္ႀကီးကို ဦးစီးတိုက္ခိုက္ေသာ ျဗိတိသွ် စစ္ဗိုလ္ႀကီး၏ On the air - ' ေလထဲက အသံ' စာအုပ္ မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ႏွင့္ ဆရာ ေအာင္သင္း အေတြ႕အႀကံဳ ေပါင္းစပ္မႈ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ ]

[ ေအာင္သင္း - မ်ဳိးဆက္သစ္ တိုးတက္ရစ္ဖို႕ ]

+               ျဖစ္ရမယ္လို႕ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္မယ္။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ပြဲကို ကိုယ္၀င္ၿပိဳင္ဖို႕ ဇြဲနပဲလည္း ရွိမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ပြဲဆိုတာ ေျပးမလြတ္ဘူး။

+       မင္းတကယ္ ႀကိဳးစားေနတာ မွန္ရင္ မေအာင္ျမင္စရာ မရွိဘူး။ ေအာင္ျမင္လိမ့္မယ္။ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး ဆိုမွသာ တကယ္ ရႈံးသြားတာ။

[ ေဖျမင့္ - မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား စာအုပ္မွ ( သား တကယ္ ႀကိဳးစားရဲ႕လား)]

 


Wednesday, January 23, 2013

" အိမ္သာ "


ဆရာ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း ေရးတဲ့ ' တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ ' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို ဖတ္ဖူးၾကမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ၀တၳဳထဲက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အိမ္သာတက္တာေလးလည္း မွတ္မိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ အတိအက် မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာေလး ျပန္ေျပာပါရေစ။

ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္လိုက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အိမ္သာထဲ ထိုင္ထိုင္ခ်င္းမွာ နံရံေပၚမွာ စာေလး တစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ပါတယ္။ သင့္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ နံရံကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထပ္ၿပီး သင့္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္က နံရံကို ၾကည့္လိုက္ပါ လို႕ထပ္ေရးျပန္တယ္။ နံရံေတြနဲ႕ ေခါင္မိုးပါမက်န္ ကုန္ၿပီး ေနာက္ဆံုး သူေျပာတဲ့အတိုင္း ၾကည့္တာေတြ ကုန္ေတာ့ " သင္ဟာ သူမ်ားေျပာတိုင္း လုိက္လုပ္တဲ့ အတြက္ အရူး " လို႕ ေရးထားတာေလးပါ။ 

အဲဒီတုန္းက အဲဒီ ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ သေဘာက်ခဲ့ရဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရႊမန္းသဘင္က ခ်မ္းသာက အဲဒီ ၀တၳဳကို ျပဇာတ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း သရုပ္က ပိုေပၚေတာ့ ရယ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ၀တၳဳအေၾကာင္းထက္ အိမ္သာထဲမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ဒီလို လက္ေဆာ့ပါလားလို႕ သိခဲ့ရတာကိုပါ။ အဲဒီတုန္းက မွတ္မိေနခဲ့တာက အိမ္သာထဲက ေပ်ာ္စရာပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက အိမ္သာဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါလားလို႕ေပါ့။

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက အိမ္သာေတြ အေၾကာင္းေတာ့ သိပ္မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႕ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြတုန္းက မိန္းကေလး အိမ္သာထဲ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တလြဲေတာ့ မေတြးပါနဲ႕ဦး။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စာစီစာကုံး ၿပိဳင္ေလ့ရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမိဳ႕နယ္က မိန္းကေလးေက်ာင္းမွာပဲ သြားၿပိဳင္ရပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္၊ သခ်ာၤဥာဏ္စမ္း၊ မွတ္ဥာဏ္ၿပိဳင္ပြဲ စတာေတြကလည္း  အဲဒီမိန္းကေလးေက်ာင္းမွာပဲ အလုပ္မ်ားပါတယ္။ ဒီေလာက္ ခဏခဏသြားေနရမွေတာ့ အိမ္သာေတာ့ ၀င္မိတာေပါ့။ သူတို႕ တစ္ေတြလည္း ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႕ သိပ္မကြာပါဘူး။ စံုေနေအာင္ ေရးထားတာ။

ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းက အိမ္သာေတြနဲ႕ တကၠသိုလ္အိမ္သာေတြထဲက လက္စြမ္းျပတာေတြက သိပ္မကြာလွပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ညစ္ညစ္ကမ္းကမ္းေတြ၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပံုေတြ၊ စံုလို႕ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ကာလေလး တစ္ခုလည္း ၾကာလာေတာ့ အိမ္သာေတြရဲ႕ အေခၚအေ၀ၚေတြပါ ေျပာင္းလဲလာတာ သတိထားမိပါတယ္။ Rest Room ၊ Comfort Room စတဲ့ နာမည္ေလးေတြပါ။ အိမ္သာဆိုတာ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ အဓိက အေရးပါတဲ့ ေနရာျဖစ္သလို ခရီးသြားရင္လည္း တကယ္အေရးပါလို႕ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းထက္ေတာင္ ပိုၿပီး သားသားနားနားရွိလွတဲ့ အိမ္သာမ်ဳိးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ႕လာရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ စင္ကာပူမွာ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ လုပ္ကြက္ထဲက အိမ္သာေတြမွာ နံရံေတြေပၚမွာ စာေရးတာမ်ဳိး၊ ပံုဆြဲတာမ်ဳိးေတြ ထပ္ႀကံဳရပါေသးတယ္။ ပံုဆိုတာလည္း အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း အိမ္သာထဲမွာ ဆြဲၿပီဆိုကတည္းက ညစ္တီးညစ္ပတ္ ပံုမ်ဳိးေတြ မ်ားပါတယ္။ အိမ္သာထဲေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ်လာၿပီး ပန္းခ်ီလွလွ ဆြဲပါ့မလဲေလ။ ဒီေတာ့ အိမ္သာဆိုတာ ေပ်ာ္စရာဖန္တီးသလို လိင္မႈ ကိစၥေတြ ကို ေစာင္းေပး ေဖာ္ျပေနတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာလို ျဖစ္ေနပါလားလို႕ ေတြးမိပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပေရာဂ်က္မွာ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး ပိုစတာၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္သမားေလးေတြကို ' မင္းတုိ႕ အိမ္သာထဲမွာခ်ည္းပဲ ပံုေတြဆြဲ မေနနဲ႕ဦး။ တကယ့္ပိုစတာ ၿပိဳင္ပြဲလည္း ၿပိဳင္ၾကဦး ' လို႕ ေျပာျပေတာ့ လုပ္ငန္းအပ္တဲ့ ကုမၸဏီဘက္က ေဆာက္လုပ္ေရး အရာရွိေတြက ရယ္ပါတယ္။ 

အဲဒီအရာရွိေတြလည္း သိေနတာကိုး။ အလုပ္သမားေတြက အိမ္သာထဲမွာ ဖုန္းနံပါတ္ေတြေရးၿပီး သူတို႕နဲ႕ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ တျခားႏိုင္ငံက ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ဖုန္းပါ၊ ဆက္သြယ္လို႕ ရပါတယ္ ဆိုၿပီးေရးၾကေတာ့ အိမ္သာကေန ဆက္သြယ္ေရးရံုး ပံုစံေပါက္ေနပါေသးတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိမ္သာက အေပ်ာ္ ဖန္တီးတဲ့ ေနရာ၊ လိင္မႈကိစၥ ေဖာ္ျပတဲ့ ေနရာ တစ္ခုထက္ ပိုလာၿပီး ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ၾကားခံေနရာ လို ျဖစ္လာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလိုပံုေတြဆြဲ၊ ဖုန္းနံပါတ္ေတြေရးရာကေန ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႕ မေက်နပ္တဲ့၊ သူတို႕ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီကိုေရာ၊ လုပ္ငန္းရွင္ကုမၸဏီ နာမည္ကိုေရာ ခ်ေရးၿပီး အားရပါးရ ဆဲထားတာ ေတြ႕ေတာ့ အဲဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိမ္သာဆိုတာ ဗိုက္ထဲက လြယ္မထားခ်င္တာေတြ လႊတ္ခ်တဲ့ ေနရာျဖစ္ရံုသာမက ရင္ထဲက သိမ္းထားလို႕မရတာေတြကိုပါ ဖြင့္အံထုတ္တဲ့ ေနရာပါလားလို႕ သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။          ။

သားလတ္
၁၀း၅၆ နာရီ
၂၃.၁.၂၀၁၃


Monday, January 21, 2013

" မွန္ထဲကငါ "


ဘယ္သူ ျမင္ႏိုင္မလဲ
ငါ့ရင္ထဲက စစ္မွန္ျခင္း
အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ခြင္းထြက္ခဲ့တာ
ရူးသြပ္ျခင္း အႏုပညာအျဖစ္ေပါ့။

ညေတြမွာပဲ ဘ၀က ျဖစ္ျဖစ္လာသလား
ႏွလံုးသားက အာဟာရ ျပည့္တဲ့အခ်ိန္
ငါ့ရင္ဘတ္အိမ္မွာ ခံစားခ်က္ေတြ လွ်ံတက္
မနက္ျဖန္ရဲ႕ မနက္ကို ငါမသိဘူး
အႏုပညာဆိုတာက ခႏၶာကို ၀င္ပူးတာေလ
အရုဏ္ေနက ခဏခဏ ေသတယ္။

ေငြေၾကာင့္ အႏုပညာျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး
ေအာင္ျမင္ဖို႕လည္း အႏုပညာေတြ ထပ္ထပ္ မသစ္ဘူး
ခ်စ္လြန္းလို႕ အံက်လာတဲ့ အႏုပညာ
တခ်ဳိ႕ကလည္း.....
ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ဆြဲၿဖဲဖို႕ေစာင့္ေနတယ္။

မင္းတို႕သာ အမွန္ - ငါက အမွား
မင္းတို႕သာ စာနာတတ္သူ - ငါက ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မရွိတဲ့ေကာင္
မင္းတို႕သာ ပညာတတ္ - ငါက အသိဥာဏ္မဲ့
ခပ္အဲ့အဲ့ ထြက္လာတဲ့ အသံေတြၾကား
မင္းတို႕လုပ္မွ ငါမွားေတာ့တယ္
မင္းတို႕စာနာျပမွ ငါကိုယ္ခ်င္းစာတရား မဲ့ေတာ့တယ္
မင္းတို႕ ေတြးေခၚျပမွ ငါငတံုးျဖစ္ေတာ့တယ္။

မွန္တစ္ခ်ပ္လိုပဲ
အႏုပညာထဲ ၀င္ရပ္ၿပီးတဲ့အခါ
မနက္ျဖန္မွာ ငါဟာ
မင္းတို႕မွန္ခ်င္ရင္ မွားေပးဦးမယ္
မင္းတို႕စာနာတတ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မဲ့ေပးဦးမယ္
မင္းတို႕ေတြးေခၚျပခ်င္ရင္ တံုးေပးဦးမယ္
ငါခ်စ္တဲ့ အႏုပညာအတြက္ဆို
ငါဟာ ငါဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္လိမ့္မယ္။               ။

သားလတ္
၁၁း ၂၆ နာရီ
၂၁.၁.၂၀၁၃

Sunday, January 20, 2013

" စြယ္ေတာ္ရြက္တို႕ ဒ႑ာရီ " ( ၄ )


အိပ္မက္မဟုတ္
လႈပ္ခနဲျဖစ္၊ ကြယ္-ခ်စ္သလား
စကားႏြဲ႕ေႁခြ၊ ခြန္းဖြဲ႕ေနေပါ့
ေမွ်ာ္ေတာ့သနား၊ စကားတစ္ခု
သမုဒယစစ္စစ္ၾကားပါရေစ.......

ဆိုေသာ သူ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို သီရိကိုခ်စ္ျခင္းသည္ အိပ္မက္လားဟု ဆန္းစစ္ရင္း အိပ္မက္မဟုတ္ပါဟု သူ႕ဘာသာ သတိျပန္ေပးေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ သီရိကိုခ်စ္ရျခင္းျဖင့္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ကာ သူ႕ဘ၀ကို သူပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အိပ္မက္ဟု ေတြးထင္သလား မေျပာတတ္။ သီရိကုိ ဖြင့္ေျပာၿပီးလွ်င္ေတာ့ သီရိထံမွ သမုဒယ စစ္စစ္ပါေသာ ခ်စ္ပါတယ္ဆိုသည့္ စကားကို ၾကားခ်င္ေနမိ၏။ ၾကားလည္း ၾကားရမည္ဟု ထင္ရင္း သီရိႏွင့္ ေ၀းခဲ့ေသာ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ စိတ္ထဲကေန သီရိကို ခ်စ္ပါတယ္ဟု တမ္းတ ေရရြတ္ေနမိျပန္၏။

စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီး မၾကာမီ လိုင္းခြဲေတြ ထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံု ရသည္။ ေႏြးေအးမွာ စကားလက္ဆံုက်ရင္း သူလိုခ်င္ေသာ စက္မႈဘာသာရပ္ကို ရ၍ သီရိလည္း အီလက္ထရြန္းနစ္ ဘာသာရပ္ကိုရတာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူတို႕ဘာမွ် ျပန္မေျပာၾက။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေတာ့ တစ္ခုခုကို သိုသိပ္ထားပံုရသည္။ ဘာမွန္း မသိ၍ ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေခါင္းဆတ္ျပတာ ေတြ႕သည္။ သူ နားမလည္။ ေနာက္မွ ေျပာျပၾက၏။

" စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္ တစ္ပတ္က သတင္းစာမွာ သီရိနဲ႕ သူနဲ႕တြဲေနတဲ့ လူ ေစ့စပ္သြားတဲ့ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ၿပီးစီးျခင္းသတင္း ပါလာတယ္ "

" ဘာ "

" ဟုတ္တယ္။ မင္းေတြ႕မွာပဲ ဆိုၿပီး ငါတို႕ မေျပာတာ။ ပထမေတာ့ မင္းမသိေသးရင္ တို႕တစ္ေတြ အားလံုးလွ်ဳိ႕၀ွက္ထားမလို႕ စဥ္းစားၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ မင္းက ဘာမွ မသိဘဲ ဆက္ၿပီး အရမ္း ခံစားေနရမွာစိုးလို႕။ ဒီေန႕ေတြ႕ေတာ့လည္း ဘာမွ မသိသလိုဘဲမို႕ ငါတို႕ထုတ္ေျပာတာ။ မင္းတို႕အိမ္က ဘာသတင္းစာယူလဲ "

" ေၾကးမံု "

" သူတို႕သတင္းက ျမန္မာ့အလင္းမွာ ပါတာ "

ဪ-ဟုဆိုကာ ၿငိမ္သက္ ေၾကကြဲရံုမွတစ္ပါး မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ၀မ္းနည္းရံု၊ တုန္လႈပ္ရံုကလြဲ၍ ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္။ နားလည္တတ္ဖို႕ ေကာင္းပါလ်က္ ေရွ႕ကို တိုးခ်င္သည့္ အျဖစ္မို႕ တိတ္တိတ္ေလး ငိုရႈိက္ေနရံုမွတစ္ပါး ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲေလ။

ေမးျမန္းရန္ မလိုေတာ့ေသာ သတင္းတစ္ခုအတြက္ သီရိကို ဖြင့္ဟစကားျဖင့္ ေမးျမန္းရန္လည္း မလိုေတာ့။ သီရိ ေကာင္းမည္ထင္သည့္လမ္းကို ေရြးခဲ့ၿပီပဲေလ။ သီရိစိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ အဓိကပဲ မဟုတ္လား။ မိဘစကားကို နားေထာင္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ သီရိအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေက်နပ္ ေပးႏိုင္ပါေသးသည္။ မိဘကို တတ္ႏိုင္သည့္ ေက်းဇူးျဖင့္ ျပန္ဆပ္ေပးခဲ့ေသာ ' စံသီရိ ' ဆိုသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ႏွလံုး သားတြင္ ကမၸည္းထုိး မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္သည္။

ႏွလံုးသားတြင္ရွိေနေသာ ကဗ်ာတို႕ကို သီရိ မဖတ္ႏိုင္၊ မၾကားႏိုင္ေတာ့တာကို စိတ္မေကာင္း။ ထိုအခါ-

ရွိပါေလေတာ့
ေျဖေလွ်ာ့မာန္က်၊ သည္ဘ၀တာ
ၾကာလွ်င္သူေမ့၊ တစ္ေန႕ေန႕ႏွင္
ေရြ႕ေရြ႕စဥ္ေပါ့၊ အျမင္မရွိ
အသိမပါ၊ ကဗ်ာေတြေမ့
ေနသေရြ႕တြင္
( သူမ...) ခ်မ္းေျမ့ေစခ်င္သည္.............

ဆိုေသာ ကဗ်ာ တစ္ပိုင္းတစ္စမ်ဳိးကို ပို၍ ဖတ္ေစခ်င္မိသည္။ သီရိ နားလည္ခံစား ေစခ်င္သည္။ သူေရးခဲ့၊ ေပးခဲ့ေသာ ကဗ်ာမ်ားကို ေမ့၍ သီရိဘ၀ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ဆိုေသာ သေဘာႏွင့္ သူေရးခဲ့ျခင္းပင္။ သို႕ေသာ္ ထင္သည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာခဲ့။

တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္စေန႕မွာ သီရိ သူ႕ဆီ ေရာက္လာသည္။

" အထြန္း၊ သီရိကို ဘာမွ မေမးေတာ့ဘူးလား "

" ကၽြန္ေတာ္ဘာကို ေမးရမွာလဲ သီရိ။ သီရိဘာကို ေမးေစခ်င္တာလဲ "

" သီရိဘာလို႕ ေစ့စပ္တာကို လက္ခံတာလဲ ဆိုတာ "

" အားလံုး ၿပီးသြားၿပီပဲ သီရိရယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာဆက္လုပ္လို႕ ရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ေျပာလို႕ေရာ ဘာထူးမွာမို႕လို႕လဲ။ ၿပီးေတာ့ သီရိကေရာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို နာခံႏိုင္မွာ မို႕လုိ႕လား။ ဒါေပမဲ့ သီရိရယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မေမးသင့္ေတာ့ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါ၊ ေမးပါ ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမွာ၊ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး "

သီရိက တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ ရီေ၀ေသာ အၾကည့္တို႕ႏွင့္ သူ႕ကို ၾကည့္သည္။ ရင္မဆိုင္ရဲစြာ စက္မႈ စာသင္ေဆာင္ ၇ ႏွင့္ ၈ ၾကားရွိ စြယ္ေတာ္ပင္ႀကီးကို ေငး၏။

" သီရိ အထြန္းကို တစ္ခုေမးမယ္။ မွန္မွန္ေျဖ "

သူတစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ် မေျပာျဖစ္ခင္ သီရိထံမွ စကားသံကို ဆက္ၾကားရ၏။

" အထြန္း သီရိကို ခ်စ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အထြန္း ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စကားေတြဆိုတာ အဲဒီစကားေတြပဲ မဟုတ္လား "

ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေျပာမလိုျဖစ္သြားသည္။ ရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားသြား၏။ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ေသာ စကားမို႕ ဆြံ႕အသြားျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ရွိသမွ် အားအင္ေတြကို စုစည္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကို ဖြင့္ဟခ်လိုက္သည္။

" ေဆာရီး သီရိ။ ကၽြန္ေတာ္ သီရိကို ခင္ခဲ့တာပါ။ မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ အေနနီးရင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကစားမႈေလာက္ေတာ့ ရိွခဲ့တာ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ သိေနၿပီေလ။ သီရိကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ "

အံ့ဩဟန္ အၾကည့္၊ ရွက္ရံြ႕ဟန္ အေနအထား၊ တုန္လႈပ္သြားေသာ ကိုယ္ခႏၶာ၊ ဆတ္ခနဲ လႈပ္ရွားသြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ' ဖ်န္း ' ဆိုေသာ အသံႏွင့္အတူ ပါးတစ္ဖက္ ပူခနဲ ျဖစ္သြား၏။

" သီရိကို အထြန္းညာတယ္။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ဖြင့္ေမးရတာကိုေတာင္ မငဲ့ညွာဘူး။ နားမလည္ဘူး။ သီရိကို အရွက္ခြဲတယ္။ အထြန္းညာတယ္။ ဒီမွာၾကည့္စမ္း "

လူရွင္းေနသည့္ အခ်ိန္မို႕ ေတာ္ပါေသးသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ၿပီး အထဲမွ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးကို ထုတ္တာေတြ႕သည္။ ၿပီးေတာ့ အပို္င္းပိုင္း အစိတ္စိတ္ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲဆုတ္ပစ္ၿပီး လႊင့္ပစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ အေဆာင္ ၈ အေနာက္ဘက္ကို ေကြ႕ၿပီး ထြက္ေျပးသြား၏။ သူ မတားလိုက္မိ။

ေလအတိုက္ လြင့္ပါသြားေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္ အပိုင္းအစတုိ႕ကို ျပန္ရႏိုင္သေလာက္ စု၍ ေကာက္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ၾကားမွာ ညွပ္သည္။ စက္မႈအေဆာင္ ၇ ႏွင့္ ၈ ၾကား ေခ်ာင္ထဲမွာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ က်န္ေနေသာ စြယ္ေတာ္ပင္ႀကီးကို ေငးေမာ ၾကည့္ေနမိ၏။ ေျမေပၚမွာ မြစာက်ဲေနေသာ စြယ္ေတာ္ပင္ေပါက္ေလးမ်ား၊ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ စြယ္ေတာ္ရြက္တို႕ကို ေတြ႕ရသည္။

မ်က္၀န္းမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္လာတာ သတိထားျဖစ္ျပန္၏။

*************************

တတိယႏွစ္၊ စတုတၳႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္စလံုး မေတာ္တဆ ေတြ႕လွ်င္ပင္ ဆတ္ခနဲ ေရွာင္လႊဲသြားေသာ သီရိကို သူ အျပစ္မယူရက္။ ခ်စ္သူဆိုတာ အျပစ္ဟူသမွ်ကင္းသူ မို႕ ခ်စ္သူလို႕ေခၚတာ ဆိုေသာ သူေရးဖူးသည့္ ၀တၳဳထဲက စာသားေလးလို သီရိကို ခ်စ္သူလို႕ပဲေတြးရင္း ခြင့္လႊတ္ခဲ့သည္။ သူက မျမင္မေတြ႕ေအာင္ ေနခ်င္၍ ကုိယ္က တမင္ေကြ႕ကာ ေရွာင္ရမည္ဟု နားလည္ရင္း သီရိတို႕ စာသင္ခန္းေတြဘက္ကို ေျခဦးမွ်ပင္ မလွည့္ေတာ့။ ေမဂ်ာကြဲသြားၿပီး စာထဲနစ္ကုန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ဖြင့္ဟၿပီး ေ၀ဒနာ မေျဖခ်င္ေတာ့။ အေၾကာင္းသိ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ စိုးမင္းဆက္တို႕က BHA ( Broken Heart Association ) အသည္းကြဲ အသင္း၏ နာယက ခန္႕မည္ ဆိုျခင္းကိုလည္း ေၾကကြဲစြာႏွင့္ မတားမိျပန္။

သည္လိုႏွင့္ပင္ ပဥၥမႏွစ္၏ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သီရိတို႕ လက္ထပ္ျခင္း သတင္းကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ ညေနဘက္ အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ရန္ တာ၀န္ယူထားရေသာ သူ၊ ဆန္အိုးထဲက ဆန္ကို ခတ္ေနစဥ္ ေရဒီယိုမွ ေတးလက္ေဆာင္ေတာင္းသည့္ အခန္းမွာ သီရိအမ်ဳိးသားအတြက္ သီရိက သီခ်င္းေတာင္းထားတာ ၾကား၍ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ သီရိ သူ႕အမ်ဳိးသားကို တကယ္ ခ်စ္သြားၿပီဟု နားလည္ယံုၾကည္မိေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာသလို သူ႕အတြက္ သံေယာဇဥ္ အနည္းအက်ဥ္းမွ် သီရိမွာ က်န္ပါဦးမလားဟု ေတြးရင္း ၀မ္းနည္းျခင္းပင္။

စေတြ႕စဥ္က ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ဟု ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသာ သီရိသည္ ကြဲကြာ၍ မေတြ႕ရသည့္အခါတြင္ သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၀မ္းနည္းစရာ က်န္ပါဦးမလားဟု မဆီမဆိုင္ ေတြးခဲ့မိျပန္ေသး၏။

ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး၊ သီရိသူ႕ကို ျပတ္ျပတ္သားသား လမ္းခြဲလိုက္၍ ယခုေလာက္ဆို သူ႕ခ်စ္သူ ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီဟု ယံုၾကည္လိုက္မိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေအးျမေသာ ေမတၱာတရားကို သူခံစားလိုက္ႏိုင္၏။

အခ်စ္စစ္ဆိုတာလားဟု ေတြးမိေနဆဲ အနာဂတ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနေတာ့မည္ဟု ယံုသည္။

*****************************

စြဲစြဲလမ္းလမ္း၊ တမ္းတမ္းတတျဖင့္ ရြတ္ဆိုျမည္တမ္း ေအာက္ေမ့မွန္းဆရင္း အစဥ္ထာ၀ရ သတိတရ ရွိေနႏိုင္မည့္ လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ျပန္မရႏိုင္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို ဒ႑ာရီဟု ဆိုရလွ်င္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္း ပရိ၀ုဏ္အတြင္း မည္သို႕ေသာ စာသားႏွင့္မွ် ျပန္ကာစီ၍ မရေတာ့ေသာ ဒ႑ာရီေလး တစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

ဟိုစဥ္ကာလ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲမွာ စြယ္ေတာ္ပင္တို႕ ေ၀စည္ခဲ့ဖူး၍ ယခုအခ်ိန္ စြယ္ေတာ္ပင္ တို႕ ေခ်ာင္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနၾကသကဲ့သို႕ အရိပ္တို႕ေ၀စည္ခဲ့ၿပီးမွ စြန္႕ပယ္ခံခဲ့ရေသာ စြယ္ေတာ္ပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ ၿငိတြယ္ခဲ့ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တို႕၏ ဇာတ္လမ္းသည္လည္း ထိုစြယ္ေတာ္ရြက္မ်ားႏွင့္ ထပ္တူ ေမြးဖြားၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရာ၊ ၾကည္ႏူး စရာ၊ ေၾကကြဲစရာ၊ လြမ္းဆြတ္စရာတို႕ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို " စြယ္ေတာ္ ရြက္တို႕ ဒ႑ာရီ " ဟု ဆိုပါလွ်င္..........။               ။

သားလတ္


( ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ )

Wednesday, January 16, 2013

" စြယ္ေတာ္ရြက္တို႕ ဒ႑ာရီ " ( ၃ )


တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကုန္ဆံုးသြားေသာ စာမ်ားကိုခ်စ္ရသည့္ ဒုတိယႏွစ္မွာ ခ်စ္သူကိုပါ ခ်စ္ရင္း သူ႕အခ်ိန္ေတြ ၿပီးေျမာက္သြားျပန္၏။ ပထမႏွစ္မွ ဒုတိယႏွစ္ၾကား စြယ္ေတာ္ရြက္တစ္ရြက္ ေပးခဲ့ျခင္းကသာ သူႏွင့္ သီရိတို႕၏ တိုးတက္မႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ တကယ္တမ္းက် ထိုတိုးတက္မႈ တစ္ခုတည္း မဟုတ္။ ေနာက္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ သီရိဘက္က တိုးတက္လာျခင္းဟု ဆိုရမည္။

မထင္မွတ္ေသာ ေန႕တစ္ေန႕၏ မနက္ခင္းမွာ ' ခ်စ္သူတို႕ လမ္းကေလး ' ဟု သူတို႕ေခၚေသာ ခေရပင္တန္းေတြ စီေနသည့္ လမ္းေလးကို ကားပတ္ခ္ဘက္မွ ျဖတ္၍ စာသင္ေဆာင္ေတြ ရွိရာအသြား သီရိႏွင့္ ယွဥ္တြဲ၍ ၿပံဳးရႊင္စြာ ေလွ်ာက္လာေသာ ေက်ာင္းမွမဟုတ္သည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ သည္။ သီရိဘက္က တိုးတက္မႈဟု သူေတြး၏။ သီရိကို ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္မည္ ႀကံၿပီးမွ မသင့္ဟုထင္ၿပီး သူ႕ဘာသာသူ ေခါင္းငံု႕ေလွ်ာက္ခဲ့မိသည္။

ထိုလူျပန္သြားေသာ္ စိတ္ဆိုးၿပီး သီရိသူ႕ကို ရန္ေတြ႕သည္။ မ်က္ႏွာနီရဲရဲျဖင့္ မ်က္ရည္တို႕၀ဲကာ အသံေတြ တုန္ေအာင္ေျပာသည္။ သူဘာမွ် မေျပာျဖစ္။ သီရိကိုေျပာရန္ စကားစတို႕မွ မရွိတာဘဲေလ။ သီရိေျပာသမွ် ေခါင္းငံု႕ခံရန္သာ ရွိ၏။ သီရိႏွင့္ သူ႕ၾကားမွာ ထပ္မံရရွိေသာ တိုးတက္မႈပင္ ျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္၏။

သည့္ေနာက္မွာ သီရိသူ႕ကို အေခၚအေျပာ မလုပ္ေတာ့။ ေတြ႕လွ်င္၊ ျမင္လွ်င္ေတာင္မွ မေတြ႕ခ်င္ေယာင္၊ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သည္။ စိတ္မေကာင္းရံု၊ ၀မ္းနည္းရံုက လြဲ၍ ဘာတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ စိုးမင္းဆက္က ေမးသည္။ စိတ္ဆိုးသြားတာဟု ေျပာခဲ့၏။

သည့္ေနာက္ပိုင္းမွာ သီရိႏွင့္အတူ တြဲလ်က္ ' ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလး ' မွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လူႏွင့္ တပူးပူး တတြဲတြဲ ရွိေနတာ သတိထား ျဖစ္ျပန္သည္။ စိုးမင္းဆက္က ဒီဘဲကို ငါသိပ္သေဘာမေတြ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါတားတာ မရဘူး ဟုဆို၏။ သူ႕ကို တားခိုင္းသည္။

သီရိ ဆႏၵႏွင့္ သီရိဘာသာ တြဲျခင္းကို သူဘာတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဟိုစဥ္က သီရိသေဘာမေတြ႕ေသာ သူမ်ားအတြက္ သူက သီရိ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ကဲ့သို႕ လုပ္ေပးခဲ့ရေသးသည္ပဲ။ ခုလိုခ်ိန္မွာ သီရိက လက္ခံ၍သာ တဲြတာေနမွာေပါ့ ဟု စိုးမင္းဆက္ကို ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္က ေသာကပဲကြာဟု စိုးမင္းဆက္ ညည္းသည္။

သူနားလည္သည္ပဲေလ။ သီရိကသာ သူ႕ေလာက္ နက္နက္နဲနဲ မေတြးၾကည့္၍သာ သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။ ပထမႏွစ္တုန္းက သင္ခဲ့ရေသာ ဓာတုေဗဒ သင္ခန္းစာထဲတြင္ Energy Level တို႕အေၾကာင္းကို သီရိသိၿပီးသား။ Ground State သည္ Energy Level အနိမ့္ဆံုးျဖစ္၍ အျမင့္ဆံုးသည္ အလြန္ေ၀းကြာေသာ Infinity ျဖစ္သည္ဟု မွတ္သားခဲ့ရသည္ပဲ။ Energy ဆိုသည္မွာ စြမ္းအင္ဟုသိရာ စြမ္းအင္တို႕သည္ Ground State မွာ အၿမဲနိမ့္ေနပါသလားဟု ေတြးမိသည္။

နိမ့္လြန္းေသာ မိမိဘ၀သည္ Ground State မွာရွိလွ်င္ သီရိသည္ အလြန္ေ၀းကြာေသာ Infinity မွာ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့၏။ သီရိႏွင့္ သူ႕ၾကားမွာ စြမ္းအင္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ကြာဟေနပါလားဟု သတိထား ျဖစ္ခဲ့သည္ေလ။ သည္ေတာ့ သူႏွင့္ အဆင့္အတန္းခ်င္းတူေသာသူကို သီရိေရြးခ်ယ္ ခဲ့လွ်င္ေတာင္မွ မွားမည္မဟုတ္။ သူနားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္သည္။

သူ႕အေပၚ သက္သက္ၿငိဳျငင္၍ အမ်က္ထား အၿငိဳးသိုျခင္းကိုလည္း သူနားလည္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္ေလ။ သီရိႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ဘက္က အရာရာကို နားလည္ေပးႏိုင္တာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။

********************

" အဲဒါ မင္းအခ်စ္ကို ဖြင့္မေျပာလို႕။ သူနဲ႕ သူစိမ္း ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ တြဲတာ၊ ျမင္တာကို မင္းက ဘာလို႕ ႏႈတ္မဆက္တာလဲ ဆိုၿပီး မင္းကို စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတာ။ မင္းဖြင့္ေျပာဖို႕ သင့္တာေပါ့ ခိုင္ထြန္း "

ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တိုင္ပင္ေတာ့ ထိုသို႕ေျပာသည္။

" သူနဲ႕ အတူေတြ႕တယ္ဆိုေတာ့ သူလက္ခံထားတဲ့ လူပဲလို႕ ငါထင္တယ္ေလ။ ငါနဲ႕သူနဲ႕က ဘာမွမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္ ဟုတ္ခ်င္ေနတဲ့ သူ ႏွစ္ဦးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႕ ၿပံဳးမျပလိုက္တာပါ။ ၀ိုင္အိုင္တီကို ေရာက္လာကတည္းက ငါနဲ႕လြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႕မွ သြားတာမွ မဟုတ္တာ "

" အဲဒါ မင္းသူ႕ကို နားမလည္တာ။ သူက မင္းကို ဖြင့္ေျပာေအာင္လုပ္တာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲမွ မင္းဖြင့္ေျပာေအာင္ လုပ္တာမ်ဳိးေလ။ ၿပီးေတာ့ မင္းစိတ္က အတၱဆန္တာ။ မင္းနဲ႕တြဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႕ ခဏျဖစ္ျဖစ္ တြဲသြားတြဲလာ မလုပ္ရေတာ့ ဘူးလား "

" အခုေတာ့ ခဏျဖစ္ျဖစ္လို႕ ေျပာလို႕မရေတာ့ဘူး မင္းဘုန္းလႈိင္။ သူတြဲေနတာ က်ဴတိုရီယယ္တက္စ္ ၿပီးကတည္းက။ ခုပဲ စာေမးပြဲႀကီး နီးေနၿပီ "

" မင္းက မက္ခ္( Mech ) ယူမွာေနာ္။ သူက ဘာယူမွာလဲ "

" ငါတစ္ခါမွ မေမးမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း E.C ပဲယူမယ္ထင္တယ္ "

" ဒီႏွစ္ ဖြင့္ေျပာဖို႕ သင့္တယ္။ ေမဂ်ာကြဲရင္ မင္း ေႂကြၿပီ "

ေႂကြၿပီလို႕ ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္ေျပာေတာ့ ေရာေယာင္၍ သူလိုက္ရြတ္သည္။ သီရိႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႕ႏွလံုးသားေတြ တစ္စစီ ျဖစ္ၿပီး ပဲ့ေႂကြေနခဲ့တာ ခုမွ မဟုတ္ဘဲေလ။

" စာေမးပြဲနီးၿပီဗ်။ သူစိတ္ဆင္းရဲမွာမ်ဳိးနဲ႕ ထပ္ၿပီး မႏိွပ္စက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ဆို သူလည္း စိတ္ေျပေလာက္ၿပီလို႕ ငါထင္တယ္။ အဲဒီက်မွ ဖြင့္ေျပာေတာ့မယ္ "

" အခ်စ္မွာ တစ္ရက္ေနာက္က်ရင္ တစ္သက္စာ လြမ္းရတတ္တာ မင္းမသိဘူးထင္တယ္ ခိုင္ထြန္း။ ေအးေလ-မင္းကံေကာင္းႏိုင္မွာပါ "

ေအာင္လႈိင္ထြန္းစကားက ရင္ထဲကို ျမားအစင္းေပါင္း မ်ားစြာႏွယ္ ၀င္စိုက္သည္။ ' ကံေကာင္းႏိုင္မွာပါ ' ဆိုေသာ စကားသည္ ကံဆုိးျခင္းထဲမွာ ရွိေနေသာ သူတစ္ဦးအတြက္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။

သူသည္ ကံဆိုးေသာ သူတစ္ဦးျဖစ္ေနခဲ့တာ သူငယ္ခ်င္းေတြက သိေနၿပီတဲ့လား။ သူ႕ဘာသာသူေတာ့ သီရိႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အၿမဲကံေကာင္းေနသူဟု ထင္မိသည္။

**************************

သားလတ္

( ဆက္ပါဦးမည္။)

Sunday, January 13, 2013

" စြယ္ေတာ္ရြက္တို႕ ဒ႑ာရီ " ( ၂ )


ရစ္ပတ္လြယ္လွ်င္ ခ်စ္တတ္တယ္ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ သံေယာဇဥ္ျဖင့္ ၿငိတြယ္နစ္မြန္းခဲ့ရေသာ ပထမ စာသင္ႏွစ္တြင္ လက္ေတြ႕ခန္းမ်ား၊ က်ဴတိုရီယယ္၊ လက္ခ်ာ စာသင္ခန္းမ်ား၊ သူမႏွင့္ စကားေျပာရင္း သြားလာခဲ့ရေသာ စာၾကည့္တိုက္၊ န၀ရတ္၊ ေႏြးေအး၊ ၀ါ၀ါဦး၊ ေအာင္သိပၸံ၊ ေမတၱာေပါင္းကူး စေသာေနရာမ်ားသည္ကား တစ္သက္တာ ေမ့ႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိ။

ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ သူမေၾကာင့္ ရေသာပီတိ၊ ႏွလံုးသားမွာ ျပည့္လွ်ံေနေတာ့သည္။ ကဗ်ာမ်ားကို ေရးၿပီး ျပရေသာအခါ ခံစား၍ဖတ္ေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း သူမဘယ္ဘက္ ပါးအလယ္မွ မွဲ႕နက္ကေလးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရျခင္းကပင္ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစရာ။

ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် သိသေလာက္ရွင္းျပသည့္အခါ နားထင္ကို လက္ညိွဳးႏွင့္ေထာက္ၿပီး နားေထာင္တတ္၍ ညာဘက္နားရြက္နားမွာ မွဲ႕နက္နက္ကေလးကို ေတြ႕ရသည့္အခါတြင္လည္း ဘာမွန္းမသိေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားရတာ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာ။

ကဗ်ာဆိုတာက
စာကိုအလွဆင္ထားတာပါခင္။

မျမင္ရရင္ မေနႏိုင္
မေရးရရင္ တမိႈင္မိႈင္နဲ႕
အဲဒီေလာက္အထိ ကိုယ္ခံုမင္..........

ဆိုေသာ ကဗ်ာ တစ္ပိုင္းတစ္စကို ေရးခ်ျပခဲ့ရင္း သူမကို စေနာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခါ မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ကို ၀င့္၍ ဆရာမတစ္ေယာက္၏ ဟန္ပန္မ်ဳိး ရွင္းျပေနသည့္အခါ ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ ဟုဆိုကာ အလုိလိုေခါင္းညိတ္ခဲ့ရ ဖူးတာေတြလည္း တကယ္တမ္း စြဲလမ္းတမ္းတေနခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။

သူမကို ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိၿပီဟု သိရသည့္အခါကာလ အရင္လို ကဗ်ာေပးဖတ္ရျခင္းႏွင့္ မတူေတာ့။ ရင္ထဲက ရိုးတုိးရိပ္တိတ္ စကားေတြ သိေစဟု ရည္ရြယ္လ်က္ ထိုအေၾကာင္းမ်ား ဖြဲ႕ဆိုထားေသာ ကဗ်ာတို႕သာ ေပးဖတ္ခဲ့ျပန္သည္။

အကယ္၍မ်ား
ဖြင့္ေျပာထားၿပီး၊ သူကားၿငိဳျငင္
ကိုယ့္မခင္လွ်င္၊ ရင္မွာေၾကကြဲ
အေတြး၀ဲေတာ့၊ အၿမဲမေျပာ
ရင္ထဲေသာက၊ ျပည့္ေမာရေစ
ကိုယ္ေလခံစား
ႀကိတ္မွိတ္သြားမည္
အနားသူရွိ၊ သူ႕ကိုၾကည့္ေန
မသိေလလည္း၊ စိတ္ထဲျမတ္ႏိုး
တိတ္တခိုး ခ်စ္မည္........

ဆိုေသာ သူေရးထားသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ ေနာက္ဆံုးပိုဒ္ကို သူမဘယ္လို ခံစားၿပီးဖတ္သည္ မသိေသာ္လည္း ဖတ္ေနသည့္ကာလမွာ သူမမ်က္ႏွာမွာ ျဖတ္ေျပးသြားသည့္ အရိပ္တို႕ကို ရွာရေသာ သူကေတာ့ အေတြးႏွင့္ပင္ ရင္ေမာရသည္။

ကဗ်ာအဆံုးမွာ ေကာင္းပါတယ္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ သူမစကားသံကို ဘယ္လိုမွ် မေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့။ ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္တတ္၊ အဓိပၸါယ္ဖြင့္တတ္ခဲ့ေသာ သူမသည္ ထိုကဗ်ာမ်ဳိးမွာ ဘာမွ် အဓိပၸါယ္မဖြင့္ေတာ့။ သည္မွာပဲ ကဗ်ာထဲကအတုိင္း ခင္မင္မႈ ပ်က္မွာစိုး၍ ၿငိမ္ေနတာက ပိုေကာင္းမည္ေတြးၿပီး သူ႕ဘာသာသူ ၿငိမ္ေနခဲ့ရျပန္ေတာ့သည္။ သည္သို႕ႏွင့္ ပထမစာသင္ႏွစ္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့၏။ ခင္မင္မႈဆိုေသာ စည္းတစ္စည္းကို သူမေက်ာ္ရဲခဲ့။

**************************

မည္သူ႕ကိုမွ် ဖြင့္မေျပာျပခ့ဲရ၍ သူငယ္ခ်င္းေတြပင္ မသိခဲ့ေသာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႕ဘာသာေတြးၾကည့္၏။ သူကသီရိကို ဖြင့္ဟေျပာသည့္တိုင္ေအာင္ သီရိႏွင့္သူ နီးစပ္ႏိုင္ပါမည္လား။

ဦးလူေပါ ေခါင္းႏွင့္တူ၍ ' ဦးလူေပါေပါင္းမိုး ' ဟု သူတို႕ေခတ္ ေခၚေသာ ကားမ်ားစြာ ၀င္ထြက္သည့္ အေပါက္မွ အရာရွိမ်ားစီးသည့္ကားႏွင့္ ေက်ာင္းအသြားအျပန္လုပ္ေသာ သီရိႏွင့္ ကားဂိတ္ကို မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ဘတ္စ္ကား က်ပ္က်ပ္သိပ္သိပ္ကို အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းစီးၿပီး ' ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ ' မွ ၀င္ရေသာသူ။ သည္အတိုင္းအတာကိုပင္ သူနားလည္ ခံစားေနမိ၏။

တစ္ခ်ိန္မွာ သူက သီရိကို စြန္႕လႊတ္ရမည္တဲ့လား။ ထိုသို႕စြန္႕လႊတ္ရန္လည္း မေသခ်ာပါ။ သီရိကို သူက ခ်စ္တယ္ဟု ေျပာပိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့ၿပီလား။  စဥ္းစားရင္း သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္ကိုတင္း၏။ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရႏိုင္သည့္အဆံုးမွာ ဖြင့္ေတာ့ေျပာရမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္သည္။

သည္သို႕ႏွင့္ ဒုတိယစာသင္ႏွစ္မွာ သီရိႏွင့္ သူတစ္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရသည္။ လက္ေတြ႕လုပ္ခ်ိန္ေတာ့ မတူ။ ကိစၥမရွိ။ တစ္ခန္းထဲ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ စကားေျပာခြင့္၊ ထမင္းအတူတူစားခြင့္၊ သြားလာခြင့္မ်ားကို သူရခဲ့ပါေသးသည္။ သီရိတို႕ မိသားစု၏ ႂကြယ္၀မႈတို႕ကို တစ္စတစ္စပိုသိလာရေလ၊ သီရိကို ခ်စ္တယ္ ဖြင့္ေျပာဖို႕ ေနာက္တြန္႕ေလျဖစ္ရင္း ထိုခံစားမႈတို႕ကို သူ႕ဘာသာ ကဗ်ာခ်ေရး ျဖစ္ခဲ့ျပန္၏။

မေခၚစြန္႕ခြာ
ေပ်ာ္၀ံ့မွာလား၊ ေလွ်ာက္လာသည့္လမ္း
ေႏြထက္ၾကမ္းေလ၊ ပင္ပန္းေလမည္
ေတြးမိသည္ထိ၊ သူ႕ဆီေမွ်ာ္ေဆြး
ေ၀းေ၀းမွာခ်န္၊ ရင္ကိုဒဏ္ခတ္
ခ်စ္တတ္သည့္စိတ္၊ ကိုယ့္ကိုႏိွပ္စက္
ခုသိပ္ခက္ၿပီ
လက္ကမ္းၿပီးေတာ့ မေခၚလိုပါ..............

ဆိုေသာ သူေရးခဲ့ဖူးသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ရင္း အလုိလို ေၾကကြဲေနျပန္တာ သီရိမသိခဲ့။ ေမဂ်ာခြဲမွာမို႕ စာႀကိဳးစားဖို႕၊ ကဗ်ာေတြ ေရးတာ ခဏရပ္ထားဖို႕၊ သည္ေလာက္ေတာ့ အမိန္႕ေပးရမွန္း သူသိခဲ့သည္။

အမွန္ေတာ့ သီရိရိပ္မိတန္သေလာက္ ရိပ္မိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာမွ် မသိဟန္ေဆာင္ေနျခင္းကို သူနားလည္သည္။ သီရိကို လိုက္ခ်င္ေသာသူ တခ်ဳိ႕အတြက္ သူသည္ အဟန္႕အတား တစ္ခုသဖြယ္ ေနျပခဲ့ရေသာ္လည္း သီရိႏွင့္သူ ဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့တာ စိုးမင္းဆက္တို႕ပင္ မယံု။ ထိုမွ် တြဲသြားတြဲလာ လုပ္ၿပီးမွ မၿငိရေကာင္းလားဟု စိုးမင္းဆက္က က်ိန္ဆဲသည္။ ကာတြန္းဆြဲေသာ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေမာင္ေမာင္၏သား ေဆြဆက္က သူ႕ကို အျပစ္တင္သည္။ ထူးအိမ္သင္ႏွင့္တူ၍ ' ငွက္ႀကီး ' ဟု သူတို႕ေခၚေသာ သြင္ေမာင္ေမာင္က ရႈတ္ခ်၏။

ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ သူႏွင့္သီရိသည္ လူျမင္သူျမင္ ေနရာတိုင္း မေရာက္ ဖူးေသာ ေနရာမရွိ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးလွ်င္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြပဲဟု ေျဖရံုကလြဲ၍ ဘာမွ် သူပိုမေျပာခဲ့။ ကိုယ္တိုင္လည္း သီရိကို အံ့ဩသည္။ စိုးမင္းဆက္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ဟု ဆိုသည့္တိုင္ ယခုေတာ့ သူ႕ကို ပိုမိုခင္တြယ္ေန၏။ ကဗ်ာသမား၊ စာသမားခ်င္းမို႕ ပိုၿပီး ခင္မင္တတ္တာဟုလည္း သူ႕အေတြ႕အႀကံဳအရ နားလည္ေနမိသည္။

မွတ္မွတ္ရရ သတၱဳေဗဒ႒ာန ေရွ႕နားက စြယ္ေတာ္ပင္ႀကီးနားမွာ စကားမ်ားစြာ ေျပာရင္း Soft Pen အနက္ေရာင္ျဖင့္ လက္မွတ္ထိုး၍ ' သီရိအတြက္ '  ဟု ေရးၿပီးေပးခဲ့တာေတြက ဘယ္လိုမွ မေမ့ႏိုင္စရာ။ ထိုစဥ္က စကားေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ် တိုးတိတ္မသြား။

" စြယ္ေတာ္ပင္ဆိုတာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အမွတ္အသားေပါ့ သီရိ။ ကံ့ေကာ္တန္းလို႕ ေျပာရင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို သိသလိုမ်ဳိး ဟုိအရင္က စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႕ အထင္ကရဟာ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ ခုေတာ့ သူတို႕ေတြဟာ လူျမင္သူျမင္ေနရာမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္ေတြထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ အဲဒီလိုပဲ သီရိနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တစ္ေန႕မွာ ခြဲသြားတဲ့အခါ ဟိုတုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ ပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ ခိုင္ထြန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သိခဲ့တယ္ ဆိုတာေလာက္ အမွတ္ရေအာင္ ဒီစြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးကို ေဆာင္ထားႏိုင္လို႕ ရတဲ့အထိ အၿမဲေဆာင္ထားေပါ့။ မရတဲ့ အဆံုးက် ေခ်ာင္ထဲမွာေပါက္ေနတ့ဲ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြလို ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးကို စြန္႕ပစ္ႏိုင္ပါတယ္ သီရိ။ လူျမင္သူျမင္မွာ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဒီစြယ္ေတာ္ေတြ လွေနႏိုင္တာကို သီရိ မေမ့ေစခ်င္လို႕ပါ။ အဲဒီလိုပဲ ခုိင္ထြန္းဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သီရိမျမင္ႏိုင္တဲ့ ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သီရိကို ခင္မင္မႈေတြနဲ႕ အၿမဲ ရွင္သန္ေနႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့ အမွတ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးကို ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အမွတ္တရ သိမ္းထားပါသီရိ။ ခုေျပာတဲ့ စကားေတြ အားလံုးကိုလည္း သီရိ အၿမဲယံုေစခ်င္တယ္ "

သူ႕စကားအဆံုးမွာ ယံုပါတယ္လို႕ ေျပာရင္း သီရိ မ်က္ရည္၀ဲသြားတာလည္း သူေမ့မရ။ သူ႕အတြက္ သီရိရင္ထဲမွာ လ်စ္လ်ဴရႈမရႏိုင္တာကို စိတ္မေကာင္းျခင္းျဖင့္ပင္ ေက်နပ္ခဲ့ရပါေသးသည္။

*************************

သားလတ္

( ဆက္ပါဦးမည္ )

Saturday, January 12, 2013

"စြယ္ေတာ္ရြက္တို႕ ဒ႑ာရီ"


" တို႕ ၀ိုင္အိုင္တီက အႏုပညာသမား ေပါတယ္ကြ။ အထူးသျဖင့္ စာေပသမားေတြ ထြက္တယ္။ အခုနာမည္ႀကီးေနတဲ့ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း( ပုတီးကုန္း)၊ ဆရာ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတို႕၊ ေနာက္ မစႏၵာ၊ ဆုမိလဲ့၊ ၿပီးေတာ့ စာအေရးက်ဲတဲ့ မျမင့္ခိုင္၊ ေနာက္ ငါမသိတဲ့ ဆရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲကြ "

" ဟုတ္တယ္။ ေမာင္စိန္၀င္းက စက္မႈနဲ႕ ၿပီးတာတဲ့။ မစႏၵာနဲ႕ ဆုမိလဲ့က ဗိသုကာနဲ႕ ၿပီးတာတဲ့။ အခုေလာေလာဆယ္  စာေရးေနတဲ့ လင္းသန္႕လည္း ဗိသုကာတက္တုန္းတဲ့ "

" ကာတြန္းဆြဲတဲ့ ေအာ္ပီက်ယ္လည္း Mech နဲ႕ ၿပီးတာေနာ္ "

" ဟုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခု မဇၥ်ိမလိႈ္င္းလို႕ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ တီး၀ိုင္းထဲက ကိုခင္ေမာင္တိုး၊ ကိုရဲလြင္၊ ကိုေမာင္ေမာင္တို႕ကလည္း တို႕ေက်ာင္းကတဲ့။ ေမာင္စိန္၀င္းတို႕နဲ႕ တစ္ႏွစ္တည္းေတြတဲ့။ ေတးေရး ၀င္းမင္းေထြးနဲ႕ တူးတူးလည္း တို႕ေက်ာင္းကပဲ "

" ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းဦးက တို႕ေက်ာင္းက ၿပီးတာဆို။ တစ္ေလာက ေဒြးလည္း ေက်ာင္းၿပီးသြားတယ္ေနာ္။ တို႕ေက်ာင္းက အႏုပညာေက်ာင္းႀကီးနဲ႕တူတယ္ "

' ၀ါ၀ါဦး ' လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ မ်က္ႏွာစာ စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး ျငင္းခံုေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ရင္း သူၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနမိသည္။ ေျပာသည့္အေၾကာင္းမ်ားက သူသိၿပီးသား ျဖစ္ေသာ္လည္း အႏုပညာကို စိတ္၀င္စားေသာ သူမ်ားမို႕ စကား၀ိုင္းကို မေပါ့ေစခ်င္၍ ၿငိမ္ေနျခင္းပင္။

" အႏုပညာသမားေတြ ေပါခဲ့သလို သူတို႕ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးတယ္ "

" လုပ္စမ္းပါဦး။ ငါတို႕ စိတ္၀င္စားတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိၾကဘူးကြ "

ခဏအၾကာမွာ သူ၀င္ေျပာေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္က လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို မ ရင္း ေျပာ၏။

" ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္တို႕ ခုန အႏုပညာသမားေတြ အေၾကာင္းေျပာတာ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္ရတာပါ။ ဒီလိုဗ်။ အခု ေက်ာင္းသား အမ်ားစုနဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အမ်ားစု ဘတ္စ္ကားနဲ႕လာ၊ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ ၀င္တဲ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နားက အေပါက္ကို ' ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္' တဲ့။ ဟိုဘက္ ဂိတ္ေပါက္ႀကီးက ကားစီးႏိုင္တဲ့ လူတန္းစား အနည္းစု ၀င္တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘက္က ဂိတ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို '  ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ ' လို႕ေခၚတာ "

" မင္းေျပာမွပဲ ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားၿပီ။ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြနဲ႕ ပိုင္းျခားၿပီး ေပးထားတာေပါ့။ ဟုတ္လား။ ဘယ္သူေပးခဲ့တာလဲ "

" ဆရာ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတို႕ လက္ထက္က ေပးတာ။ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္းတို႕နဲ႕ တစ္ႏွစ္တည္းေပါ့။ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္က ဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ ေရႊရတု၀န္းက်င္ကာလက ေပးထားတာ။ စတုတၳႏွစ္ ေက်ာင္း သူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို သံုးပိုင္း ႏွစ္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက ၀င္၀င္ခ်င္းေတြ႕ရတဲ့ တိုင္လံုးႀကီးေတြကို သူတို႕လက္ထက္က ေရာမတိုင္လံုးႀကီးေတြလို႕ ေခၚတယ္တဲ့။ အဲဒါ ဘာမွ မထူးဆန္းေပမယ့္ ငါအရမ္းသေဘာက်တဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခု ရွိခဲ့ေသးတယ္ "

" ဘာနာမည္လဲ "

" Lover's Lane တဲ့။ ခ်စ္သူတို႕ လမ္းကေလး လို႕ ေခၚတယ္ "

" ဘယ္နားက လမ္းကို ေျပာတာလဲ "

" အခု ဒုတိယႏွစ္ေတြ တက္ေနတဲ့ အေဆာင္ေတြ ေရွ႕က လမ္းကေလးေလ။ ခေရပင္ေတြ အံု႕အံု႕ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႕။ ကားပတ္ခ္ေဘးက စတာ။ စက္မႈ အေဆာင္ေလးေဆာင္ရယ္၊ ကားျပင္ အလုပ္ရံုရယ္ကို ပတ္ၿပီး ေျပေျပေလး ဆင္းသြားတယ္။ န၀ရတ္နားအထိ။ အဲဒီ လမ္းကေလးကို ေခၚတာ "

" ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့ လူေတြပဲ။ ငါတို႕ႏွစ္က်ေတာ့ ဘာနာမည္ေတြ ထပ္ေပးခဲ့ရမလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ ငါတို႕ရဲ႕ ညီေတာ္၊ ညီမေတာ္ေတြ အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေအာင္ေလ "

" စိတ္မပူပါနဲ႕။ ဩဘာလမ္းက တို႕ေတြထားခဲ့တဲ့ အမွတ္တရ နာမည္တစ္ခုေပါ့ "

သူက ေျပာေတာ့ " ဟာ-ဟုတ္သားပဲ " ဟု မင္းဘုန္းလိႈ္င္က အားရ၀မ္းသာ ေျပာသည္။

" ေနာက္ၿပီး အေဆာင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေလ့အထေတြ၊ ေက်ာင္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ မဂၢဇင္းကိစၥ၊ အသံုးလံုး လုပ္အားေပးတို႕၊ ေရႊရတုအႏုပညာလုပ္ရွားမႈတို႕၊ အပတ္စဥ္ ထုတ္တဲ့ စက္မႈစာေစာင္ အေၾကာင္းတို႕ အဲဒါေတြေတာ့ ရွိေသးတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါေတာ့ ေနာက္မွ ေျပာျပမယ္။ အတန္းတက္ဖို႕ နီးေနၿပီ။ သြားရေအာင္ " 

" ေအးကြာ၊ စိတ္၀င္စားတယ္။ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြလည္း သိခ်င္မွာပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးလို႕ မင္းစာေရးရင္ အဲဒါေတြ ထည့္ေရးစမ္းပါ။ အဲဒါေတြက ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေဖာ္ျပ သလို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အားက် အတုယူစရာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေနာင္ လာမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေဖာ္ျပသလိုမ်ဳိးျဖစ္မွာ။ သိလည္း သိသင့္ၾကတယ္ေလ "

" ငါ ၀တၳဳေရးဖို႕ ေက်ာင္းနဲ႕ ပတ္သက္သမွ် Notes ေတြ ထုတ္ထားတာ ရွိတယ္။ စိတ္မပူနဲ႕။ အကုန္ေရးမယ္ "

ေျပာၿပီး လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းရန္ စားပြဲထုိး အစ္ကိုကို လွမ္းေခၚစဥ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္က လက္ကာျပ၏။

" ငါတို႕ မသိတာေတြ သိရတဲ့အတြက္ ငါကပဲ အကုန္ခံပါ့မယ္။ ဒီေန႕ ငါဒကာေပါ့ "

သူဘာမွ် မေျပာေတာ့။ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ရင္းႏွီးခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေသာ္ျငား ငယ္ေပါင္းလို ရင္းႏွီးသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ ပထမႏွစ္ဆိုသည္မွာ တကၠသိုလ္တက္စ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတိုင္း တက္ႂကြေနခ်ိန္ပင္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ကိုယ့္အစြဲႏွင့္ကိုယ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာလည္း မဆန္းၾက။ ထိုကဲ့သို႕ မဆန္းလွေသာ ကာလတစ္ခုမွာပင္ သူ႕ဘ၀အတြက္ ဆန္းျပားစရာ ကာလတစ္ခု ေရာက္ခဲ့သည္။

Physic ဘာသာရပ္၏ လက္ေတြ႕မလုပ္ခင္ တစ္ရက္မွာပင္။

*******************

" ခိုင္ထြန္း။ ေဟ့ေကာင္ ခဏကြာ "

ပထမႏွစ္ Section B ရွိရာ L-2 ၏ ေနာက္ဘက္ေလွကားမွ တက္ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္မည္ျပဳစဥ္ ေနာက္ဘက္မွ ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ စိုးမင္းဆက္ကို ေတြ႕သည္။

စိုးမင္းဆက္က ဒီဇိုင္းရူး သူငယ္ခ်င္း။ စာအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရင္းမွ ခင္လာသူ။ ေလေၾကာင္းအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္မွ ေလယာဥ္ပ်ံ ပံုအပိုင္းအစမ်ားကို စုကာ သူ႕စိတ္ကူးထဲက ဒီဇိုင္းေတြ ခ်ခ် ဆြဲတတ္သည္။ စာသမားမို႕ ေက်ာင္းတက္တက္ခ်င္းပင္ ပိုခင္ခဲ့ၾကသည္။

" ဘာလဲ ေဟ့ေကာင္။ ေျပာ "

" မင္းကို ငါ့ေဘာ္ဒါတစ္ေပြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႕ကြာ။ သူက မင္း Roll နဲ႕ ကပ္လ်က္။ မင္းအထက္က။ မင္းတို႕ မနက္ျဖန္ Lab ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ မင္းတို႕အုပ္စုမွာ သူပါတယ္။ သူ႕နားမွာ ေယာက်ာ္းေလးေတြခ်ည္းပဲမို႕ မင္းကို အကူအညီ ေတာင္းတာပါ "

" မင္းေဘာ္ဒါဆိုလို႕ ေယာက်ာ္းေလးမွတ္တာ။ ရပါတယ္။ ဖစ္ဆစ္က ဘာလုပ္ရမွာမို႕လို႕လဲ "

" မသိဘူးေလ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ နည္းနည္းေၾကာင္ေနမွာ စိုးလို႕ "

အင္း.......အင္းဟု စကားျဖတ္ကာ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စကားေျပာေနလိုက္သည္။ ထူးထူးေထြေထြ သိပ္ေတြးေနစရာ မလိုသည့္ ကိစၥမို႕ ေမ့ထားေသာ္ျငား ကိုယ့္အထက္က ကိုယ့္ထက္ ခံုနံပါတ္ျမင့္သူဟူ၍ ေလးစားစြာ ေတြ႕ခ်င္ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။

စာသင္ခ်ိန္ေတြၿပီး၍ ေန႕လယ္အားလပ္ခ်ိန္ ထမင္းစားေနစဥ္မွာပင္ စိုးမင္းဆက္ႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ပါလာ၏။

" ခုိင္ထြန္း၊ ဒါ ငါ့သူငယ္ခ်င္း၊ စံသီရိ တဲ့ "

ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ဆိုေသာ စကားသံ စူး ရွရွကို ၾကားရစဥ္ မင္သက္ ေတြေ၀ေနၿပီးမွ ဟုတ္ကဲ့ဟု အၿပံဳးႏွင့္ ဆိုလိုက္သည္။ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ဆိုေတာ့ မေတြ႕ရရင္ ၀မ္းနည္းစရာ ဆုိေသာ သေဘာကို သက္ေရာက္၍ လူတစ္ဦးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးတိုင္း ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျပာရံုကလြဲ၍ သူဘာမွ် မေျပာခဲ့။ အၿပံဳးႏုႏု၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ သူမ၏ အသံစူးရွမႈမ်ားကို ခဏအတြင္း သတိထားလိုက္မိသည္။ အေျပာအဆို၊ အမူအရာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦး အျဖစ္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္၏။

" စံသီရိ၊ နင္သူ႕ကို ခင္ခင္မင္မင္ေပါင္း။ ငါလည္း ဒီေက်ာင္းေရာက္မွ သိတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေပါင္းလို႕ ရတယ္ဟ။ ခင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ နင္နဲ႕ ပိုၿပီး ေပါင္းရတာ အဆင္ေျပႏိုင္တယ္ "

စိုးမင္းဆက္ စကားေၾကာင့္ နားမလည္စြာ ေငးမိသည္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဟု ေမးလိုက္၏။

" စံသီရိက ကဗ်ာသမား ခိုင္ထြန္းရ "

" ဟာ-ဟုတ္လား။ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေဆြးေႏြးလို႕ ျဖစ္ၿပီေပါ့ "

" ကိုခိုင္ထြန္းေလာက္ ေရးအား မသန္ပါဘူး။ သီရိက ဖတ္အားပဲ သန္တာ "

' သီရိက ' ဆိုေသာ စကားလံုးသံုးလံုးကပင္ ရင္ထဲကို အရွိန္ျပင္းစြာ ၀င္ေဆာင့္သြားၿပီလား မသိ။ ရင္တစ္ခုလံုး တုန္ခါသြားသည္။

ဤသို႕ႏွင့္ပင္ ယခင္က ဘာမွ် မဆန္းျပားခဲ့ေသာ သူ႕ကမၻာေလးမွာ ဆန္းျပား၍ အံ့ဩဖြယ္ရာတို႕ တစ္ေန႕ၿပီး တစ္ေန႕ ဆက္တိုက္ႀကံဳလာရေတာ့သည္။ ထိုအံ့ဩမႈတို႕ကို ဖန္တီးသူကေတာ့ သီရိ ဆိုေသာ သူမပင္။

*********************

သားလတ္
( ဆက္ပါဦးမည္ )

[ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္း၌ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ ထုတ္ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း ၊ ၁၉၉၆ ခု ေခၚပါသည္။ ထိုမဂၢဇင္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ အေရြးခံရပါသည္။ ယခု ထို၀တၳဳရွည္ကို ျပန္လည္ခံစားသည့္ အေနျဖင့္ ဘေလာ့ခ်စ္သူ၊ စာခ်စ္သူမ်ား ခံစားႏိုင္ရန္ ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ပါသည္။ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္ ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ အားလံုးတင္ရန္ အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ အပိုင္းခြဲကာ တင္ရသည္ကို နားလည္ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ ]


Tuesday, January 8, 2013

" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၇ )


 +    လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေျပာၾကသည္။ Over Sea မွာ အလုပ္လုပ္သည္တဲ့။ေတာ္ေတာ္ကိုဂုဏ္ယူၾကပံု ရသည္။ ႏိုင္ငံျခားသြားတာႏွင့္ကို Over Sea သြားသည္ဟုဆိုကာႂကြားလို႕မဆံုး။ ထိုသို႕ေျပာၾကေၾကးဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္သူမွ် မီမွာမဟုတ္။ သူတို႕ေျပာသည့္Over Seaကိုေန႕တိုင္းခ်ည္းသြားေနတာျဖစ္သည္။ ဘူကုန္းကၽြန္းကိုေရာက္ဖို႕ Pasir Panjang ကေန သေဘၤာစီး၍ ပင္လယ္ျဖတ္ကာ အလုပ္ဆင္းေန သည္မွာေန႕တိုင္း။ ဘာေျပာေကာင္း မည္နည္း။ ပင္လယ္ျဖတ္မွေတာ့ ထိုသို႕သြားေနျခင္းကို Over Sea သြားသည္ဟုသာဆိုရေပမည္။ ( ဇြန္လ ၂၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+ ငယ္ငယ္ကမိုးရြာလွ်င္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေပ်ာ္သည္။ လမ္းထဲမွာ ေကာ္ေဘာလံုး ဆင္းကန္ျဖစ္ ၾက၏။ ထို႕ေၾကာင့္ မိုးကိုေမွ်ာ္သည္။ ၀န္ထမ္းဘ၀ေရာက္ေတာ့ အျပင္ကို အလုပ္ကိစၥ သြားစရာ ရွိလွ်က္ မသြားခ်င္လွ်င္ မိုးရြာပါေစ ဆုေတာင္းကာ မိုးရြာလွ်င္ ရံုးမွာသာ ထိုင္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိုးကိုေမွ်ာ္သည္။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ရသည့္အခါ ကၽြန္းေပၚမွာသာ လုပ္ရသည္ကမ်ား၍ ေနပူလြန္းသည္။ စင္ကာပူရာသီဥတုကိုက ပူတတ္သည့္ သေဘာရွိသည္။ အလုပ္ထဲမွာေတာ့ မိုးရြာလွ်င္ အလုပ္နာရသည္။ ရာသီဥတု အပူသက္သာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိုးကိုသာ ေမွ်ာ္မိခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးေလးပတ္ေလာက္ ကတည္းက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားေသာမိုးသည္ မေန႕တစ္ေန႕က ဖြဲခနဲ ခဏေပၚလာၿပီး သည္ေန႕က်မွ အၿငိဳးႏွင့္ရြာေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀လိုပင္ မိုးရြာေတာ့ ေပ်ာ္ရျပန္သည္။ အပူသက္သာသည္က တစ္ပိုင္း၊ အလုပ္နားရသည္က တစ္ပိုင္း။ ကေလးဘ၀လို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေပ်ာ္ရျခင္းမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ လူႀကီးေပ်ာ္ေလး ေပ်ာ္ရတာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဘာသာ လည္း ေတြးပါသည္။ တစ္သက္လံုး မိုးေမွ်ာ္ရျခင္းက မလြတ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေနပါလားဟု။ ( ဇြန္လ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

Facebook ႀကီးက ပို႕ေသာေမးလ္မ်ား ၀င္လာသည္ကို ေတြ႕၍ ယခုပင္ ေကာက္ကာငင္ကာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေမြးေန႕ လာမည့္အပတ္မွာ ရွိသည္တဲ့။ တစ္ေယာက္က မိန္းကေလး။ သူကေတာ့ အသက္က အမွန္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကက်ေတာ့ ေယာက်ာ္းေလး။ သူ႕အသက္ၾကည့္မိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားဟု တမိသည္။ ၁၀၂ႏွစ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ က်န္းမာတဲ့ေကာင္ဟု ေတြး လိုက္သည္။ သူ႕ေမြးေန႕က်မွ ေနာက္ရဦးမည္။ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဟု။ ( ဇြန္လ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+             ဂ်ပန္ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္စဥ္ကာလက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေန ခဲ့ဖူးသည္။
" ခ်စ္သူလက္ေမာင္းမွာ
ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္မိတဲ့ေန႕ကစၿပီး
ငါ့ဆံပင္ေတြ မညွပ္ေတာ့ဘူး "
ဆိုသည့္ကဗ်ာ......။
မေန႕က City Hall မွာ ဆံပင္သြားညွပ္မိသည္။ ဇနီးသည္ကိုလြမ္းေသာ္ျငား ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ မသင့္ေတာ္၍ ညွပ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္ရွိေနေသာ ဆံပင္မ်ားျဖင့္ လြမ္းျခင္းကို အမွတ္တရေတာ့ ရွိေစမည္ ျဖစ္ သည္ဟု ယံု၏။
( ဇူလိုင္လ ၁ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+        လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားစြာက ေဒါက္တာရဲႏိုင္ ဆိုသည့္ စာေရးဆရာ ေရးေသာ" အေနာက္ကိုေရႊ႕ အေရွ႕ကိုေမွ်ာ္ " ဆိုသည့္ ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအထဲကမွ ေဆးရံုေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္၏ေျခလွမ္းသည္ ေႏွးလြန္း၍ ထိုဆရာ၀န္သည္ ျမန္မာျဖစ္ရ မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ထားသည္ကို ဖတ္ရသည္။ အျပင္ကလူမ်ား အျမင္ႏွင့္ပါ။ စင္ကာပူကဟု ဆိုထားသည္။ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျဖစ္ေနသည္ကိုး။ သည္ေန႕ညေန ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဘူတာရံုေပၚက တံတားမွာ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္ ေရွ႕မွာေႏွးေကြးစြာ လမ္း ေလွ်ာက္ေနေသာ လူမ်ားစြာကိုႀကံဳရသည္။ ခိုင္ထူးသီခ်င္းကို စိတ္မွာအာရံုႏွစ္ရင္း " အားလံုး ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ရမယ္ " ဟု စိတ္ကိုတင္းကာ ေက်ာ္ဖို႕ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မရ။ ယဥ္ေက်းသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေသာ Excuse me ေလးရွိလို႕သာ။ ေနာက္မို႕ဆို  အားလံုးကို တြန္းထိုးၿပီးသာေက်ာ္တက္ လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒါက္တာရဲႏိုင္၏ စကားလံုးမ်ားက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက။ ယခုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာင္းခ်င္သည္။ ဘူတာရံုေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္အလြန္ျမန္ေသာ ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္သည္ ျမန္မာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဆိုတာမ်ဳိး။ ကိုယ့္အျမင္ႏွင့္ ကိုယ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေလွ်ာက္ေနသည္မွာ စလံုးမ်ားျဖစ္ေန၍ပင္။ ( ဇူလိုင္လ ၂ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+            လူတိုင္း တစ္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္၀ဖို႕ ဆုိသည္မွာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံ ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ Perfect ျဖစ္သူမဟုတ္။ ကိုယ္က သူမ်ားကို လက္ညိႈး တစ္ေခ်ာင္း ထိုးလွ်င္ ကိုယ့္ဘက္ကို လက္သံုးေခ်ာင္းေလာက္က ျပန္ထိုးေနတတ္တာ သတိထားျဖစ္၏။  ( ဇူလိုင္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္
၂၂း၃၈ နာရီ
၈.၁.၂၀၁၃
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...