Wednesday, March 30, 2011

"လူနာမ်ား" အပိုင္း (၁)


"အား ........ကၽြတ္....ကၽြတ္"

ညည္းသံတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးသြားသည္။ အျပင္ဘက္မွေန၍ အခန္းထဲသို႔ ျဖာက်ေနေသာ မိွန္လဲ့လဲ့ မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ေနာင္ေနာင့္ကိုေတြ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္း ခ်မိသည္။ ေနာင္ေနာင္ ညည္းတာမဟုတ္။ ဒါဆို တျခားခုတင္က ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ေနာင္ေနာင္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုလို ခင္ေသာ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္။ သူတုိ႔မိသားစုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးလိုရင္းႏွီးသည္။ အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ေနဖူးသူ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေျပာင္း ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ဆီပဲ ခဏခဏ သြားလည္ျဖစ္သည္။ ေနာင္ေနာင့္အေဖက တြင္ခံုတစ္ခံုရွိသည္။ ကားျပင္အလုပ္ရုံ ရွိသည္။ ေနာင္ေနာင္တို႔ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြက သူ႔အေဖကို ေက်ာင္းအားခ်ိန္တိုင္း လိုက္ကူရသည္။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ရက္မွာ ေနာင္ေနာင့္လက္ကို တူထုမိ၏။ ဘယ္လက္ညႈိး အလယ္သား ပဲ့သြား၏။ ၿမိဳ႕ထဲက ေဆးခန္းတစ္ခုကို သြားျပသည္။ ဆရာ၀န္က ပဲ့သြားေသာအသားကို ျပန္ကပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပးလိုက္သည္တဲ့။

ရက္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ အနာက ကိုက္ၿပီး ျပည္ထြက္လာသည္။ တျခားဆရာ၀န္ကို ျပၿပီး ခ်ဳပ္ရိုးေျဖမွ အထဲက အနာက ေလွာင္ၿပီး ျပည္ေတြလႈိက္စားေနတာေတြ႕သည္။ အရိုးအေၾကာ အထူးကုဆရာ၀န္ႏွင့္ျပဖို႔ ေျပာသည္။ သည့္ေနာက္မွာ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပၾကည့္ေတာ့ မွ လက္ညႈိးက အေၾကာ တစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ျပည္က စားသြားသည္တဲ့။ ေဆးရုံတင္ၿပီး ခြဲစိတ္ရမည္ဆိုသည့္အခါ ၾကည့္ျမင္တိုင္က အရိုးေဆးရုံမွာ တင္ခဲ့ရ၏။

ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ သူတို႔ဆီမေရာက္သည့္အခါ သူတို႔ဖုန္းဆက္မွသိရသည္။ ဤသို႔ႏွင့္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေနာင္ေနာင့္ကို ညအိပ္ေစာင့္ဖို႔ အရိုးေဆးရုံကို ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။

"ဟီး.......ဟီး............ဟီး....ဟီး"

ဒုတိယအႀကိမ္ ညည္းသံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရ၍ သည္တစ္ခါ မေနႏိုင္ေတာ့။ သည္အသံ ဘယ္ကလာသလဲ ဲဆိုတာ လိုက္ရွာေနမိသည္။

"ကိုၾကီးေဇာ္......ဘာလုပ္မလို႔လဲ"

ေနာင္ေနာင္က တစ္ေရးႏိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။

"လူနာညည္းသံ ၾကားသလားလို႔။ ငါသြားၾကည့္မလို႔"

"မၾကည့္နဲ႔ ကိုႀကီးေဇာ္၊ ရတယ္။ ဒါေတြက ဒီလိုပဲ။ ခဲြခန္း၀င္ထားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ နာမွာေပါ့။ ေအး ကလည္း ေအးတာကိုး "

ေနာင္ေနာင့္ စကားေၾကာင့္ ေနရာမွာျပန္ထိုင္ရင္း ေစာင္ျခံဳ၍ အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သည္အေဆာင္က လက္မွာ ဒဏ္ရာရသူေတြခ်ည္းသာ ထားေသာအေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ သူတို႔မွာ လူနာေစာင့္ သိပ္မရွိၾက။ အမ်ဳိးမရွိၾကလို႔လား။ အသိမိတ္ေဆြ မရိွၾကလို႔လား။ ဘာလို႔ လူနာေစာင့္ မငွားတာလဲ။ ခြဲခန္းက ထြက္တဲ့ေန႔မွာ အေဖာ္အေစာင့္အေရွာက္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္တာေပါ့လို႔ ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ျပန္။

ညည္းသံေတြ ထပ္ၿပီးၾကားရခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့။


*******************

"ဒီလိုပါပဲ ညီေလးရာ။ ညီေလးက ဒီကိုေရာက္တာ ဘာမွမၾကာေသးလို႔။ ေနာင္ေနာင္ဆို သိသြားၿပီ"

မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးခုတင္က အစ္ကိုၾကီးကို ညကညည္းသံေတြ ေျပာျပလိုက္သည္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘာမွ်မထူးဆန္းသလို။ ေအးေလ၊ ငါသာ ေဆးရုံေတြကို ဟုတ္တိပတ္တိ မေရာက္ဖူးေသးလို႔ ေနမွာေပါ့ ဟု ကၽြန္ေတာ့ဘာသာေဖာ့ၿပီးေတြးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေနာင္ေနာင့္ကိုေစာင့္ေပးခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ 'လက္' အေဆာင္က လူေတြ ရင္းႏွီးကုန္ၾကျပီ။

ေနာင္ေနာင့္ခုတင္က ေထာင့္စြန္း။ ေနာင္ေနာင့္ ခုတင္ေဘးက ကိုစိုး၀င္း။

သူက မီးရထားက ၀န္ထမ္း။ ရထားလမ္းေအာက္မွာရွိသည့္ ေျမာင္းထဲမွာ၀င္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ရထား သံလမ္းေပၚမွာတင္လ်က္ ရထားေအာက္မွာျပင္ေနစဥ္ သူျပင္ေနေသာတြဲကို တျခားတြဲတစ္တြဲက အရွိန္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ၀င္ေဆာင့္သည္တဲ့။ လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေလွ်ာက္က အသားေတြပဲ့ၿပီးပါသြားသည္။ အရိုးလည္း က်ဳိးသြား၏။ သည္လိုႏွင့္ ေဆးရုံေရာက္ခဲ့သည္တဲ့။

"အစ္ကို ေဆးရုံေရာက္တာ ေလးငါးခါရွိၿပီ"

"ဟာ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"အစ္ကို႔ဟာက တစ္ခါတည္းမွ မၿပီးတာ။ ေပါင္ကအသားကိုလွီးၿပီး လက္မွာျပန္ျပန္ ကပ္ရတယ္။ အသား ျပည့္ေအာင္ေလ။ တစ္ခါ ေပါင္ကအသားလည္း အသားတက္ေအာင္ ေစာင့္ရေသးတာကိုး။ အရုိးလည္း ျပန္ဆက္ရေသးတယ္။"

ကိုစိုး၀င္း၏ လက္ အနည္းငယ္တိုေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္၏။

"လက္ထဲမွာ ေငြကမရွိေတာ့ ခြဲစိတ္ၿပီး အနာက်က္ၿပီဆို ျပန္ဆင္း၊ ခြဲဖို႔လိုရင္ ျပန္တက္နဲ႔၊ ေဆးရုံနဲ႔ ခြဲခန္း ဆိုတာကြာ ငါ့အိမ္လိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ"

"ဟုတ္တယ္ ကိုႀကီးေဇာ္ရ။ ကိုစိုး၀င္းကို ကၽြန္ေတာ္ စတက္ကတည္းက ေတြ႕တာ။ သူခြဲခန္း၀င္တာ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ေတာင္မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ညႈိးကို လက္ခလယ္က အသားကူးတာ တစ္ခါ။ အဲဒီတုန္းက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးထားရတယ္။ အခု အဲဒါလုပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒါကိုျပန္ခြာၿပီး လက္ခလယ္မွာ ေပါင္က အသား ျဖည့္ရမွာတစ္ခါ။ အဲဒါ မလုပ္ရေသးဘူး။ ဒီေဆးရုံတက္ၿပီး လူတိုင္းႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ ခြဲခန္း၀င္ရတာ။ ကိုစိုး၀င္းဆို ေလးခါေလာက္ရွိေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနတုန္းေနာ္။ အရင္အေခါက္ေတြပါဆို စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့။"

သူတုိ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အ့ံၾသရသည္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ခြဲခန္း၀င္ရတာ ဘာမွ်မထူးဆန္းသလို။

"ဒါနဲ႔ ကိုစိုး၀င္းကို အလုပ္က ေလ်ာ္ေၾကးမေပးဘူးလား"

"ေပးတာေပါ႔ ညီေလးရာ။ ဒါေပမဲ့ ခြဲခန္း၀င္တဲ့စရိတ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုတာ ညီေလးလည္း သိသားပဲ။ တစ္ေခါက္က ႏွစ္ေခါက္ျဖစ္လာေတာ့ အစ္ကို႔ အိတ္စိုက္ပဲေပါ့။ လိုအပ္တဲ့ ေဆးေတြကလည္း အျပင္မွာပဲ ရတယ္။ ေစ်းကလည္း ႀကီးတယ္ေလ။"

ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကိုစိုး၀င္းကေတာ့ ေမာ၍လားမသိ။ သူ႔ခုတင္ေဘးက ပစၥည္းေတြတင္သည့္ ခံုေလးေပၚက မတ္ခြက္ကို ယူ၍ ေရေသာက္တာေတြ႕သည္။

" အနာမကိုက္ေအာင္ေတာ့ ေဆးေကာင္းေကာင္းေလးဘာေလး ခုလို မွီ၀ဲရတာေပါ႔"

ကၽြန္ေတာ္နားမလည္။ ကိုစိုး၀င္း ေရေသာက္တာပဲေတြ႕၍ ဘာမွန္းမသိ။

"ကိုႀကီးေဇာ္က နားမလည္ဘူး ကိုစိုး၀င္းရ။ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပလိုက္ဦး။"

"ေၾသာ္-ငါ့ညီက သေဘာမေပါက္ဘူးကိုး။ ဒါေတြက ေရေတြမဟုတ္ဘူး။ အရက္ေတြ။"

သူ႔အတြက္ စိတ္ေျဖရာက ဒါလားလို႔ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို မေ၀ဖန္ခဲ့။ ေဆးရုံေပၚက လူနာ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ေတာ့ စိတ္၀င္စားခဲ့တာအမွန္။

************************

"ရွီး.......ရွီး.........ရွီး.........ဟီး........ဟီး.........ရွီး........ရွီး"

"ေဟ့ေကာင္ ေဂ်ာ္နီ။ ဒီမွာ ေတြ႕လား။ ဒါဘာလဲ ၾကည့္စမ္း။"

"ရွီး.....ရွီး.......ရွီး....ရွီး၊ ကိုႏိုင္၀င္းကလည္းဗ်ာ၊ ကိုက္ရတဲ့အထဲ။"

"ေဟ့ေကာင္-ငါတကယ္ ထိုးထည့္လိုက္မွာေနာ္။ ေတြ႕လား။"

ညည္းသံႏွင့္ စကားသံအၾကား ကၽြန္ေတာ္အိပ္မရ။ ဖ်တ္ခနဲ လန္႔ႏိုးသည္။ ေနာင္ေနာင့္ခုတင္ ေျခရင္း တည့္တည့္က ကိုႏိုင္၀င္းက သူ႔ခုတင္ တစ္ခုေက်ာ္က ကိုေဂ်ာ္နီ႔ခုတင္မွာ ျခင္ေထာင္ဟ၍ ဘာလုပ္ေနသည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္သည္။

"ကိုႏိုင္၀င္း-ဘာျဖစ္တာလဲဗ်"

"ဒီေကာင္ ခြဲခန္း၀င္ထားလို႔ညည္းတာကြာ။ ဘယ္လိုညည္းတာလဲ မသိဘူး။ ျမက္ရိတ္စက္အသံ က်ေနတာပဲ။ ရွီးရွီး ရွီးရီွး နဲ႔။ ငါအိပ္မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ရပ္ရင္ရပ္၊ မရပ္ရင္ သတ္ပစ္မယ္လို႔ ဓားနဲ႔ ေျခာက္ေနတာ"

ကိုႏိုင္၀င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာရင္း မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးၿပီး ကိုေဂ်ာ္နီကို ၾကည့္လိုက္၏။

"ကိုေဂ်ာ္နီ ဘယ္လိုေနလဲ။ ညဦးပိုင္းက ဆရာမ လာေတာ့ ေဆးမထိုးခိုင္းဘူးလား"

"အဲဒီေကာင္မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးကြ။ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး ၀ယ္မထားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာ။ ငါ့ဓားကို မေၾကာက္တာၾကည့္။ အရင္က ငါ့ဓားျပတာနဲ႔ ဒီေကာင္ ၿငိမ္သြားၿပီ"

"ကိုႏိုင္၀င္းကလည္းဗ်ာ။ သူကေနမေကာင္းတဲ့ဟာ။ ေနာက္ႏိုင္ေသးတယ္"

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ကိုေဂ်ာ္နီ ညည္းေနရင္း ျပံဳးျဖစ္ေအာင္ျပံဳးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခဏေနဦး ဟုဆုိကာ ေနာင္ေနာင့္ခုတင္ကိုျပန္ၿပီး ေနာင္ေနာင့္ကို ေဆးေမး၏။ ကုန္ေနသည္တဲ့။ သြားၿပီ။ သည္ တစ္ညေတာ့ ကိုေဂ်ာ္နီ ခံရေပဦးမည္။ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းရာသီ၏ အေအးဒဏ္ကလည္း လူနာေတြအဖို႔ မခံႏိုင္စရာေကာင္းေအာင္ စိမ့္ၿပီး ေအးေနျပန္၍ အနာခြဲသူေတြေတာ့ ပို၍ ကိုက္ၿပီဟုေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာသာ ထိုင္ေနမိေတာ့သည္။

ကိုႏိုင္၀င္းလည္း ခဏၾကာေတာ့ သူ႕ခုတင္ျပန္လာၿပီး အိပ္တာေတြ႕သည္။ ကိုေဂ်ာ္နီ႔ ညည္းသံက ညလယ္မွာ လွ်ံထြက္ေနဆဲ။ အိပ္ေပ်ာ္သူေတြက ေပ်ာ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ျပန္။


*********************

သားလတ္

(ဆက္ပါဦးမည္။)

Sunday, March 20, 2011

"တစ္ေရးႏိုး ဆူနာမီ"


၂၀၀၄ ခုႏွစ္တုန္းက သင္တန္းတစ္တန္းတက္ရန္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ နယူးေဒလီသို႔ ေခတၱေရာက္ ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဗုဒၶဂယာသြားခ်င္၍ ကာလကတၱားသို႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ ကူးၿပီး၊ ဂယာကို ရထားျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့၏။ ဂယာခရီးကအျပန္၊ ရထားျဖင့္ ကာလကတၱားကိုအကူး တစ္ညလံုး ရထားေစာင့္ရင္း အိပ္မရခဲ့၍ ရထားေပၚမွာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရထား တံု႔ခနဲရပ္သြားၿပီး တုန္ခါမႈမ်ားစြာ ႀကံဳရေသာအခါ လန္႔ႏိုးခဲ့ရ၏။ ထိုအခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီခန္႔။

ေနာက္ေန႔မနက္ ကာလကတၱား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ခိုက္ 'မေန႔ညေနက ငလ်င္အႀကီးႀကီး လႈပ္တယ္၊ ဒကာတို႔သိလား' ဟု ေမးခိုက္ အိပ္ေမာက်ေနေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့၏။ ရန္ကုန္အျပန္ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္မွ ေရွ႕ထိုင္ခံု ေနာက္ေက်ာဘက္က အိတ္ထဲထည့္ထားေသာ သတင္းစာကို ထုတ္ၾကည့္စဥ္မွာ ငလ်င္ အႀကီးႀကီးတစ္ခုေၾကာင့္ အိမ္ေျခေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡေရာက္၊ ေသေၾကပ်က္စီး ပံုမ်ားကို ျမင္ရ၏။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထိုငလ်င္ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္မႈမ်ားကို နားႏွင့္မဆံ့ေအာင္ ၾကားရသည္။ 'ဆူနာမီ' တဲ့။ ေရလႈိင္းမ်ား။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ ေရာက္သည္။ စစ္ေတြေရာက္ခိုက္ ရာသီ ဥတုေၾကာင့္ ေလယာဥ္မလာႏိုင္၍ ေသာင္တင္ေနစဥ္၊ ေကာလဟလတစ္ခု စေရာက္လာသည္။ စစ္ေတြကို ဆူနာမီ လာမည္တဲ့။ မုိးဆက္တိုက္ရြာ၊ လႈိင္းမ်ားႀကီး၍ ကမ္းေျခနံရံမ်ား ပဲ့က်ကုန္တာ သတိထားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုေနရာ 'ျမ' တည္းခိုခန္းသည္ စစ္ေတြတကၠသိုလ္ေရွ႕၊ ေဆးရံုႏွင့္မလွမ္းမကမ္း။ ေဆးရံု ဟိုဘက္ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္လွ်င္ ကမ္းနားရွိသည္။ ပင္လယ္သည္ က်ယ္ျပန္႔စြာ တစ္ဖက္မွာရိွ၏။ ေလႏွင့္ မိုးသည္ မရပ္ခဲ့။

ဘာပဲေျပာေျပာ ထိတ္လန္႔မိသည္။ မလာေတာ့ဘူးထင္ၿပီး တစ္ခါျပန္၍ တစ္ေရးႏိုးလာသည္ထင္၏။ ရင္ထဲမွာ ခံစားမိသမွ် ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္သည္။ ေခါင္းစဥ္ကို 'တစ္ေရးႏိုး ဆူနာမီ' ဟု ေပးျဖစ္၏။

ေနာက္ေတာ့ မိုးေလကင္းၿပီး ဆူနာမီမလာေတာ့ဟု သိရ၍ ၀မ္းသာသြားသည္။ ရန္ကုန္က မိဘအိမ္ကို အျမန္ျပန္ေရာက္မည္ထက္ ဆူနာမီ မလာ၍ ေပ်ာ္ရသည္က ပိုမည္ထင္သည္။ ထိုအခါ၌ 'ဆူနာမီ မရွိတဲ့ေျမ' ဆိုေသာ ေအာက္ပါ ကဗ်ာကို ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ျပန္ေသးသည္။

"ဆူနာမီ မရွိတဲ့ေျမ"

ကမ္းေျခဟာ
အပန္းေျဖစရာပါ ဆူနာမီ။

ကေလးေတြက မင္းကိုမသိ
လူႀကီးေတြသတိမွာ မင္းမရွိလို႔
မင္းထိတဲ့ ကမ္းေျခမွာ
ႏြမ္းေၾကတာ သူတို႔ပါ ဆူနာမီ။

သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ရည္ကိုစားသံုး
လႈိင္းေတြနဲ႔ မင္း၀ုန္းတဲ့အခါ
ငါတို႔က မင္းကိုမုန္းေပမယ့္
မင္းကေတာ့ အၿပံဳးမပ်က္
တစ္ေရးႏိုးေတာင္ ထထြက္လာရဲခဲ့တယ္။

ၾကည့္ပါဦး ဆူနာမီ
မင္းေၾကာင့္ ရယ္ႏိုင္သူမရွိတဲ့အခါ
ကမၻာဟာ မင္းကိုမုန္း
ငါတို႔က မင္းကို လံုးလံုးနာၾကည္းတယ္ေလ။

ဒါေပမဲ့ ဆူနာမီ
ငါေနတာက ျမန္မာျပည္
ေထရ၀ါဒက အလြန္ပီလို႔
ဗုဒၶရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္အဆီအႏွစ္
ငါတို႔ဆီမွာ ၾကြင္းက်န္ရစ္မွေတာ့
မင္းျပန္သစ္လာေတာင္ ဂရုမစိုက္
တျခားႏိုင္ငံေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းခိုက္မွာခံစား
မင္းျပန္သြားတာပဲ ေစာင့္ၾကည့္မယ္။

မင္းလာလို႔မရတဲ့ တိုင္းျပည္
မင္းက်ီစားလို႔ မရတဲ့အရပ္
မင္းခတ္လို႔မရတဲ့ ဘာသာတရား
မင္း၀ါးလို႔မရတဲ့ ကမ္းေျခေတြနဲ႔
(ငါတုိ႔ျမန္မာျပည္ဆိုတာေလ)
မင္းလွမ္းေျခခ်င္တိုင္း ေျခလို႔မရဘူး ဆူနာမီ။

ဆူနာမီေရ.....
ကမ္းေျခဆိုတာဟာ
(ငါတုိ႔ျမန္မာျပည္ အတြက္ေတာ့)
အပန္းေျဖစရာပါပဲ ဆူနာမီ။ ။

ယခု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ဆူနာမီ ျပန္၀င္သည္။ လူေထာင္ခ်ီ၍ ေသၿပီး၊ အေဆာက္အအံု မ်ားစြာ ပ်က္စီးသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးမ်ားက ေစာင့္ေနေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းက်ၿပီး ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အလွဴ သြားလုပ္စဥ္ ျမင္ေတြ႕ရသမွ် ရင္ဆို႔ခဲ႔ရသည္။ ဂီရိျဖစ္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကို လွမ္းပူမိျပန္၏။ ယခု ဆူနာမီျဖစ္သည္က ဂ်ပန္မွာ။

၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အိုဆာကာၿမိဳ႕၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕၊ အိုတၿမိဳ႕တို႔သို႔ ေလ႔လာေရးခရီးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ႔ ဖူးသည္။ အိုဆာကာသည္ လွပလြန္းေသာၿမိဳ႕။ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားမွာ စြဲေန၏။ ယခု ဆူနာမီျဖစ္သည္က အိုဆာကာမဟုတ္။ တျခားၿမိဳ႕။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕ ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔လုပ္ငန္းခြင္မွ Main Contractor သည္ ဂ်ပန္ကုမၸဏီႀကီး ျဖစ္သည္။ ယခု စင္ကာပူမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဂ်ပန္တခ်ဳိ႕၏ အိမ္မ်ား ထိုျမိဳ႕မွာရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ဆို အိမ္ျပန္သြားခ်ိန္မွ ဒုကၡႏွင့္ၾကံဳရေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ Project ကလည္း ၿပီးလုၿပီးခင္မို႔ သူတို႔အားလုံး အင္တိုက္အားတိုက္လုပ္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕လည္း မ်က္ႏွာမ်ားက မသာယာေတာ့။ မနက္ဘက္လုပ္သည့္ Tool Box Meeting မွာ ဂ်ပန္ Safety တစ္ေယာက္က သူတို႔ဆီမွာ ႀကီးမားေသာ ငလ်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုးရႈံမႈမ်ားစြာ ၾကံဳေနရေၾကာင္း ထည့္ေျပာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းမႈ အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုခု လုပ္သင့္ေၾကာင္း ေတြး မိသည္။ ၾကံဳမွ Main Con Safety Manager ကို ေျပာဦးမည္ဟု ေတးထားလိုက္၏။

တစ္ခုေတာ့ေတြးမိပါသည္။ ဆူနာမီသည္ ျငိမ္ခ်င္လွ်င္ ျငိမ္ေန၏။ ျပန္ထခ်င္လွ်င္ ထလာျပန္၏။ သူလာခ်င္သည့္ ေနရာလာ၊ သြားခ်င္သည့္ေနရာ သြား၏။ အင္ဒိုနီးရွား၊ ဂ်ပန္ ျပီးေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမ်ားပါလိမ့္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဆူနာမီ၏ တစ္ေရးႏိုးခ်ိန္တိုင္းသည္ ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္ ေကာင္း၏။ စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္း၏။ ထိတ္လန္႔ရ၏။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းရ၏။ စာနာေထာက္ထားမႈမ်ား ခံစားရ၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ သဘာ၀ကို မည္သူလြန္ဆန္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ တစ္ခုပဲ တတ္ႏိုင္တာရွိပါသည္။ လူတုိင္း ကိုးကြယ္စရာ ဘာသာတရား ရွိေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္း ပ်က္ျခင္းၾကားမွာ ေမတၱာပို႔ရင္း၊ အားလံုးေသာ လူသားမ်ား ဆူနာမီ တစ္ေရးႏိုးမည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေ၀းေစေၾကာင္း ဆုေတာင္း၍ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ ကဗ်ာလို 'ဆူနာမီ မရွိေသာေျမ' ျဖစ္လာေရးကို ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ 'တစ္ေရးႏိုး ဆူနာမီ ' ဆိုေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုသာ ေရရြတ္ေနမိပါေတာ့သည္။ ။

"တစ္ေရးႏိုး ဆူနာမီ"


ဆူနာမီေရ....
ကမၻာေျမက မင္းကို လက္မခံ
မင္းျပန္သင့္ပါျပီကြယ္။

မင္းတိုးလို႔ က်ဳိးတဲ့ကမၻာ
မင္းမွာလို႔ လာတဲ့ဒုကၡ
မင္းဖြလို႔ ပြတဲ့အမႈိက္
မင္းရုိက္လို႔ ရႈိက္တဲ့ကမ္းေျခ
မင္းေျခြလို႔ ေၾကြတဲ့အသက္
မင္းဖ်က္လို႔ ပ်က္တဲ့အိမ္
မင္းက်ိန္လို႔ မွိန္တဲ့ကံ
မင္းျပန္မွ အားလံုးၿငိမ္း
ကမၻာေျမလည္း စိမ္းလန္းလိမ့္မယ္။

တစ္ေရးႏိုး ထထြက္မလာနဲ႔
အေတြးရိုးရိုးနဲ႔ ပင္လယ္ေျမမွာအိပ္စက္ၿပီး
မင္းစိတ္အပ်က္က ငါတို႔ကိုသနား
မင္းအဖ်က္အားနဲ႔ ငါတို႔ကို မကစားရင္
(ဆူနာမီေရ...)
မနက္ျဖန္ရဲ႕ ညလြင္ျပင္တိုင္းမွာ
ငါတို႔ဟာ မင္းလုိတစ္ေရးမႏိုး
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေန႔သစ္ေတြ တိုးရင္းရွိေနမယ္။ ။


ဆူးသစ္
၁၅:၄၄နာရီ
၂၀.၀၃.၂၀၁၁


Saturday, March 12, 2011

"ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္" (၁၄)


ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မတက္ခင္ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔သြားတုန္းက စီနီယာအစ္ကိုက စက္မႈတကၠသိုလ္၏ အထင္ကရ လမ္းတစ္ခုကို ျပခဲ႔ဖူးသည္။ "ၾသဘာလမ္း"တဲ႔။ ထို႔အျပင္ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရွင္းျပခဲ႔ဖူး၏။

"ဒီလမ္းထဲက ေယာင္လို႔ေတာင္မျဖတ္နဲ႔ေနာ္ညီေလး၊ ျဖတ္မိတာနဲ႔ လက္ခုပ္အတီးခံရလိမ္႔မယ္"တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ ဘာမွန္းမွ် မသိတာ။

ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔မွ ထိုလမ္းအေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိလာခဲ႔ရေတာ႔သည္။ ထိုလမ္းသည္ ေက်ာင္း၏ ပင္မေဆာင္မွ စ၍ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ထဲ ၀င္မည္႔ေနရာမွာ ဆံုးသြားသည္။ ျမက္ခင္းျပင္မ်ား ေဘးမွာ ရွိ၏။ ထိုလမ္းကို ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စာသင္ေဆာင္မ်ား ၀န္းရံထား၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္စဥ္က က်ဴတိုရီယယ္ တန္းမ်ားကို ထိုစာသင္ေဆာင္မ်ားမွာ တက္ရ၏။ EC , Civil တို႔အတြက္ စာသင္ခန္းမ်ား၊ သီေရတာမ်ားသည္ ထိုစာသင္ေဆာင္မ်ားမွာ ရွိ၏။

ထိုလမ္းကေလး၏ ထူးျခားခ်က္ကား တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ထိုလမ္းကို မည္သည္႔ေနရာက ျဖတ္ျဖတ္ စာသင္ေနသူ၊ စာမသင္ဘဲ အျပင္ေရာက္ေနသူမ်ား ျမင္ပါက ၀ိုင္းၿပီး လက္ခုပ္ၾသဘာတီး ခ်ီးျမွင့္ၾကျခင္းပင္။ စာသင္ေနေသာ ဆရာမပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရပ္ေပးရသည္ အထိ အတန္းထဲက ထြက္ကာ ၀ိုင္းၿပီး အားေပးၾက၏။ "အရူး၊ ဘာေၾကာင္တာလဲ" ဟု ေအာ္လည္း ေအာ္ၾက၏။ ျမန္မာ႔လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား ကိုသန္းတိုးေအာင္တို႔ တုန္းက လက္ဖက္ရည္တိုက္ေၾကး အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး တမင္ျဖတ္ခဲ႔ၾကသည္ဟု အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ဖတ္ခဲ႔ဖူးသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနသူမ်ားက ၾသဘာလမ္းကို သိေသာ္လည္း တစ္ခါမွ်မေရာက္ဖူးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း လာရွာသူမ်ား၊ ပထမႏွစ္မို႔ အေၾကာင္းမသိသူမ်ား ခမ်ာ ၾသဘာလမ္းကို ဘုမသိ၊ ဘမသိ ျဖတ္မိေသာအခါ လက္ခုပ္ၾသဘာ ခ်ီးျမွင့္ခံရေတာ႔၏။ "ျဖတ္သန္းသြားလာျခင္းမျပဳရန္ တားျမစ္ပါသည္" ဆိုသည္႔ ဆိုင္းဘုတ္ကို တစ္ခါတြင္ ျမင္ဖူးခဲ႔ေသာ္လည္း လမ္းအလယ္မွာမဟုတ္။ ေဘးေရာက္၍ တစ္ဖက္သို႔ လွည္႔ထားေသာအခါ အေၾကာင္းမသိသူမ်ားမွာ ခပ္တည္တည္ပင္ ျဖတ္ၾကေတာ႔၏။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ အေပၚကိုေမာ႔၊ လက္ေတြပင္ျပကာ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ လမ္းဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္၏။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ စေလွ်ာက္ရံုရွိေသး၊ လက္ခုပ္သံ မခံႏိုင္၍ လွည္႔ပင္ ေျပးရေလေတာ႔သည္။

ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ထိေတြ႕ခံစားေနရသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အဖို႔ကား "ၾသဘာလမ္း" ႏွင့္ပတ္သက္သည္႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ႔ေလေတာ႔သည္။


"ၾသဘာလမ္း"

ေျပာကာလြမ္းခ်င္ရဲ႕
ၾသဘာလမ္းရဲ႕အေၾကာင္းပါ။

စိမ္းစိုစုိျမက္ခင္းျပင္နဲ႔
ေဘးဘက္တစ္ခြင္အလွဆင္ထားပါလို႔
ျမင္ၾကသူမ်ားရႈမၿငီးစရာ။

စာသင္ေဆာင္ေလးခုၾကားက
အလွစုရာထီးတည္းလမ္းေပမို႔
' ျဖတ္သန္းသြားလာျခင္းမျပဳရ ' ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔
(စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႕)တစ္ခုတည္းေသာအလွေၾကာ္ျငာ
ေပ်ာ္စရာေတြကျပည္႕ကာလႊမ္း။

ပထမႏွစ္ေပမို႕
အစျဖစ္ကာမလည္ပတ္သူမ်ား
အေၾကာင္းမသိသူမို႕
ေက်ာင္းရွိရာအလည္လာသူမ်ားခမ်ာလည္း
ဆိုင္းဘုတ္ကစာမျမင္သာေအာင္တစ္ဖက္လွည္႕ထားတာေၾကာင့္
ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖတ္အကူးမွာျဖင့္
ျပည္႕က်ပ္ကာပူးေနတဲ႔စာသင္ေဆာင္ေလးခုဆီက
ေတးစုေတြသံၿပိဳင္ထုတ္ပါေတာ႔
လက္ခုပ္သံကတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕ညီညီညာ
လက္ေခါက္မႈတ္သံကတေသာင္းေသာင္းနဲ႕တရႊီရႊီျမည္ကာညံလွပါလို႕
ျဖတ္မိသူေခါင္းနားပန္းႀကီးကာ
ဘယ္လမ္းတာဘယ္လိုေလဆက္ရပါ႔မလဲရယ္လို႔
ပင္ပန္းကာတစ္ကိုယ္လံုးေခၽြးေတြလႊမ္းပါေတာ႔
အရွက္အမႈအခက္ပိုလို႔ေမာကာႏြမ္းၾကပါသတဲ႔
(ကဲ - အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕)
စက္မႈတကၠသိုလ္က ၾသဘာလမ္း ။ ။

ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)တို႔၊ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတို႔ ေခတ္မွာ "ေႏြးေအး"တို႔၊ "ခ်စ္သူတို႔လမ္းကေလး"တို႔ ဆိုတာကို ၾကားခဲ႔ရဖူး၏။ ဆရာမ မစႏၵာကေတာ႔ ဂ်ီေဟာကို အမွတ္တရေရးဖြဲ႕ခဲ႔၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထက္မွာ ၾသဘာလမ္းသည္ အမွတ္တရျဖစ္ေနမွာ မလြဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၾသဘာလမ္းမွာ ျဖတ္ခဲ႔သူမ်ားကို အားရပါးရ လက္ခုပ္ၾသဘာတီး၊ အားေပးခဲ႔ၾက၏။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ကား ၾသဘာလမ္းကို မသိဘဲႏွင့္ ျဖတ္သလို၊ သိလ်က္လည္း ျဖတ္ခဲ႔ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၾသဘာလက္ခုပ္တီးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကရာမွ ထို ၾသဘာလမ္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ႏွလံုးသား၌ အစဥ္ထာ၀ရ တည္ေတာ႔၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ၾသဘာလမ္းေၾကာင့္ လက္ခုပ္ထြက္တီးရန္ပင္ စာသင္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ရပ္ေပးခဲ႔ရ၏။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက သစ္ပုပ္ပင္သည္ သူတို႔အတြက္ အမွတ္တရဟု ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ႔ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ၾသဘာလမ္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္၏ အမွတ္တရပင္ ျဖစ္ေတာ႔၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ "ၾသဘာလမ္း"ကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ခဲ႔ၾက၏။ ။

ဆူးသစ္
၂၁း၃၁နာရီ
၁၁.၃.၂၀၁၁

Sunday, March 6, 2011

"မ်က္နာႏွင့္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္"


ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္က ရခိုင္ျပည္နယ္၊ သံတြဲၿမိဳ႕နယ္ဘက္ကို အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ခဏခဏ သြားခဲ႔ဖူးသည္။ ညေနဘက္ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးမွ ကားစီးကာ ရန္ကုန္-ျပည္လမ္းမမွတစ္ဆင့္ ရခိုင္ရိုးမကို ညဘက္ျဖတ္ရသည္။ ေတာင္မ်ား၊ ၾကယ္မ်ားႏွင့္ လတို႔ ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးမ်ားႏွင့္ ကားေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္တစ္ခ်က္၊ မေပ်ာ္ တစ္ခ်က္။ လ.၀.က ဂိတ္မ်ားကို ျဖတ္ရ၍လည္း အိပ္မည္ႀကံလိုက္၊ ႏိုးလိုက္ပင္။

တစ္ေခါက္မွာေတာ႔ ကားေပၚမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အုပ္စုတစ္စုပါလာ၏။ လူငယ္မ်ားျဖစ္၍ ဆူၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းၿပီး အရာရွိျဖစ္ေနခ်ိန္မို႔ သူတို႔တစ္ေတြကို နားလည္ေပး၍ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလည္း သူတို႔လိုပဲ မဟုတ္လား။ ညဘက္ အိပ္မရတတ္သည္႔ ရခုိင္ခရီးစဥ္ အတြက္ သူတို႔အသံေတြက ထူးၿပီး ဆူညံမေနေတာ႔။ သည္မွာပဲ သူတို႔အုပ္စုတစ္ေတြက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို စဆိုသည္။

နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သြားသည္။ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ဖူးေသာ သီခ်င္း။ ၾကားၾကားခ်င္း ဘယ္သူဆိုမွန္းပင္ မသိ။ သို႔ေသာ္ နားထဲကို တန္း၀င္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ဆိုၾကည္႔ခ်င္သည္။ စာသားမွ် မရတာ။

ေနာက္ေတာ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး အိမ္ကညီအစ္ကိုမ်ားႏွင့္ ခင္ရာမင္ရာေတြ လိုက္ေမးမွ စီးရီးမထြက္ေသးဘဲ အျပင္က mp3 အေခြေတြ ထဲမွာ ထေပါက္ေနေသာ သီခ်င္း။ မႏၲေလးမွာေတာ႔ အေဆာင္ေတြေရွ႕မွာ ထိုသီခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ေရပန္းစား၊ ဟစ္ထေနသည္ဟု ပါးစပ္စကားအရ သိရသည္။

CD ရလာေတာ႔ ဂစ္တာတီးခ်င္လြန္း၍ ကိုယ္႔ဘာသာ Chord ရွာၿပီး တီးၾကည့္သည္။ အဆင္ေျပသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ညဘက္ဂစ္တာ၀ိုင္းေလးမ်ားထဲမွာ ထိုသီခ်င္းက အၿမဲလို ေနရာယူလာခဲ႔ေတာ႔၏။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္မွာေတာင္ မည္သူေရး၍၊ မည္သူဆိုသည္ကို မသိေသး။ ေနာက္ေတာ႔ အေခြထြက္လာမွ ပူစူးေရး၍ IMP ဆိုေသာ အဖြဲ႕က သီဆိုသည္တဲ႔။ သီခ်င္းနာမည္က "ခ်စ္သူမ်က္ႏွာ"။

အေၾကာင္းအရာက ရိုးသည္။ သို႔ေသာ္ တင္ျပပံု ဆန္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္သည္။ ခ်စ္သူက ခြဲခြာသြား၍ က်န္ရစ္ခဲ႔ေသာ အေၾကာင္းအရာကိုပင္ တျခားအေၾကာင္းအရာႏွင့္ မေျပာ။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာသြားသည္။ စိတ္ေကာက္၍ ေခ်ာ႔ခဲ႔ရသည္႔အခါ ၿပံဳးသြားသည္႔မ်က္ႏွာ။ အမုန္းမ်ားႏွင့္ ျပည္႔ႏွက္သြားသည္႔အခါ သူစိမ္း တစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားသည္႔မ်က္ႏွာ။ ထိုအရာသည္ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာ တဲ႔ေလ။

Melody လွသည္။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ခ်ိဳခ်ိဳတို႔၏ အလွမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ "လူကဲခတ္မတတ္တဲ႔ ငတံုးလို"၊ "မင္းမုန္းသြားလည္း ခ်စ္လို႔ငါ မၿပီးေသးပါ"၊ "တကယ္လို႔ အသဲကိုေနာက္တစ္ခါ ကစားရင္ နည္းနည္းေလးေတာ႔ အခ်က္ျပခဲ႔ဦး" ဆိုေသာ စာသားမ်ားကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္။ "ခ်စ္သူမ်က္ႏွာ၊ ကဗ်ာလိုဖတ္၊ ရင္ခုန္တတ္စြာ၊ ကာလတာရွည္၊ လြန္ေလၿပီလား" ဆိုေသာ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)၏ ကဗ်ာတစ္ပိုင္း တစ္စကိုပင္ သတိရမိ၏။

ထိုသီခ်င္းကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားေထာင္ၿပီးေလာက္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိေသာ သီခ်င္းမ်ားထဲတြင္ ထိုသီခ်င္းပါေန၍ ယခု တင္ျပလိုက္ပါသည္။ ။


ဆူးသစ္
၂၀း၅၆ နာရီ
၆.၃.၂၀၁၁

Friday, March 4, 2011

"ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အႏုပညာရွင္၏တစ္ေန႔တာ"


တစ္ရံေရာအခါ၌ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္(ေျမာက္)ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ေသာ ကၽြႏု္ပ္သည္ မီးပ်က္ေနသည္႔ ၾကားမွ ဘက္ထရီမီးျဖင့္ တီဗြီကို အငမ္းမရၾကည္႔ေနေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ညီ၊ အေမႏွင့္ အိမ္လာလည္ေသာ အေဒၚတို႔ မည္သည္႔ အစီအစဥ္ကုိ ဤကဲ႔သို႔ ၾကည္႔ေနရသနည္းဟု စိတ္၀င္တစား ၾကည္႔လိုက္ရာ 'အႏုပညာရွင္၏ တစ္ေန႔တာ' အစီအစဥ္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္၏ အေဒၚကား ထိုသို႔ ၾကည္႔ၿပီးသကာလ ၾကည္႔ရံုႏွင့္လည္း မၿပီး၊ စာေရးေနေသာ ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔လာၿပီး ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလရာ ကၽြႏု္ပ္၏ စာေရးျခင္းကို ခဏရပ္ၿပီး ေျပာသမွ် နားေထာင္ရေလ ေတာ႔သည္။

"ဟဲ႔ ေရႊျဖဴ၊ နင့္ကိုလည္း တစ္ေန႔မွာ ဒီလိုလာရိုက္ႏိုင္တယ္၊ အဲဒါ နင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

"စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႔ ေဒၚေဒၚရာ၊ ရုပ္ရွင္နဲ႔ ဂီတကလူေတြပဲ ရိုက္တာ။ စာေရးဆရာ မပါပါဘူး။ ၿပီးေတာ႔ လူငယ္ေတြပဲ ရိုက္တာပါ"

"ေၾသာ္-ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲ၊ နင့္ကို စိတ္၀င္စားလုိ႔ ရိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ နင္လည္း အႏုပညာရွင္ပဲဟာ"

"မျဖစ္ႏိုင္တာဗ်ာ" ဟု တစ္ခြန္းေျပာ၍ ဂရုမစိုက္ဘဲ ေနလိုက္ေသာအခါမွ တစ္ခန္းရပ္သြားေတာ႔၏။

သို႔ေသာ္ျငား ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္ကူးထဲသို႔ အေဒၚေျပာသလို 'အႏုပညာရွင္၏တစ္ေန႔တာ' အစီအစဥ္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္ထံ လာေရာက္ရိုက္ကူးလွ်င္ ဆိုေသာအေတြးက တမုဟုတ္ခ်င္းႀကီးစိုးလာၿပီး ထိုညက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ရေလေတာ႔သည္တကား။


×××××××××××××××××××××××

"ဆရာကိုေရႊျဖဴနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အႏုပညာရွင္၏တစ္ေန႔တာ အစီအစဥ္လႊင့္ခ်င္ပါတယ္"

ဗုေဒၶါ။ အေဒၚေျပာသကဲ႔သို႔ အစစ္ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္၏ သူငယ္ခ်င္းမွတစ္ဆင့္ ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔ ဆက္သြယ္လာၿပီး သကာလ၊ ကၽြႏု္ပ္ကို ေျပာသည္႔အခါ ထိုအေၾကာင္းသိသြားေသာအေဒၚမွာ ကၽြႏု္ပ္၏ အေမထက္ ပ်ာယာခတ္ေလ ေတာ႔သည္။

"နင့္ကိုမေျပာဘူးလား။ ကဲ-အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

အေဒၚ၏ '
ကဲ-အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ' ဆိုေသာ စကားကိုၾကားရေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္အဖို႔မွာ အဆိုေတာ္ ဖိုးခ်ိဳ၏ 'ပဲ႔ကိုင္' သီခ်င္းကိုသာ သြားၾကားေယာင္၏။ "ကဲ-အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ............ကဲ-အခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

"နင္ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ"

"ဘာမွမစဥ္းစားပါဘူး။ လာရိုက္လည္း ရိုက္ပါေစေပါ႔။ တကယ္သရုပ္မွန္ (Realism) ကိုျပရမယ္"

"ဘာ-စဥ္းစားပါဦးဟယ္။ နင့္သရုပ္မွန္ဆိုတာက တီဗြီၾကည္႔တဲ႔လူေတြကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ဦးမယ္။ နင္တို႔ ေနပံု ထိုင္ပံုေတြအကုန္ပါကုန္မွာေပါ႔"

"ဘာျဖစ္လဲ၊ အရွိကို အရွိအတိုင္းေကာင္းတယ္"

သည္တစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဗဒင္သီခ်င္း 'အရွိအတိုင္း' မွစာသားမ်ား ရြတ္ျပလိုက္၏။

"နင့္ကို ဘာေျပာေျပာရမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါ႔အစ္မ နင့္အေမကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ နင့္အေဖဆိုတာက ေ၀းေရာ။ ဒီေတာ႔ ငါစီစဥ္မယ္"

သည္တစ္ခါေတာ႔ အေဒၚက ကၽြႏု္ပ္ကို အျပတ္ျဖတ္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း မည္သို႔မွ် ရွင္းျပရန္ မတတ္ႏိုင္ရကား ကိုယ္႔ဘာသာ စာေရးေနေတာ႔၏။

××××××××××××××××××××××××××××××

'အႏုပညာရွင္၏တစ္ေန႔တာ' အစီအစဥ္ ရိုက္မည္႔ေန႔ စေလၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေဒၚေကာင္းမႈျဖင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေပၚမွ တိုက္ခန္းေပၚသို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေရာက္ရွိသြားေလ၏။ အေၾကာင္းမွာ အေဒၚက သူ႔တိုက္ခန္းကို တစ္ရက္ငွားလိုက္ၿပီး သူ႔မိသားစုကို ကၽြႏု္ပ္တို႔အိမ္သို႔ တစ္ရက္သြားေနရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ပင္။

"ကၽြန္ေတာ္က မိုးလင္းရင္ မီးေသြးခဲတို႔၊ ဆားတုိ႔နဲ႔ သြားတိုက္ၿပီး.........."

"ဟိုး - ဟုိး ၊ ဟဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႕ရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုငဲ႔ပါဦးဟာ၊ ဟိုမွာ ငါတို႔သြားတိုက္ေဆး အေကာင္းစားေတြနဲ႔ တိုက္ေလ"

"ေၾသာ္- ဟုတ္ကဲ႔၊ ဟုတ္ကဲ႔"

"ကၽြန္ေတာ္က မနက္ဘက္ဆို ပဲျပဳတ္ကို ဆီနဲ႔ဆမ္း........."

"ေကာ္ဖီ၊ ေကြကာ၊ ၿပီးေတာ႔ မုန္႔ဟင္းခါးတို႔ ဘာတို႔ စားတယ္လုပ္ေလ၊ ငါ႔တူကလည္း"

အစမ္းရိုက္ေနတုန္းမို႔သာ ေတာ္ေတာ႔သည္။ ကၽြႏု္ပ္ကား ဒါရိုက္တာထက္၊ အေဒၚ၏ စီစဥ္ညႊန္ၾကားမႈအတိုင္း လုပ္ရ ေလ၏။

"ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ ေရႊျဖဴပါ၊ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္(ေျမာက္)ပိုင္းမွာ ေနပါတယ္"

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မ်ိဳးေက်ာ႔ၿမိဳင္လို႔လည္း ထင္မိေသး၏။ အေဒၚက ၀င္တားသည္။

"ဟဲ႔ ငါ႔တူ၊ စမ္းေခ်ာင္းေရာက္ေနတယ္ေလ။ ဘယ္က (ေျမာက္)ပိုင္းေတြ ေျပာေနတာလဲ"

"ေၾသာ္- ဟုတ္ကဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္႔ နာမည္ေရႊျဖဴပါ။ စမ္းေခ်ာင္းမွာ အေဒၚနဲ႔ ခဏလာေန၊ အဲ အၿမဲေနပါတယ္။ အေဖအေမတို႔က ဒဂံုမွာ ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာ မိသားစု၀င္ ငါးေယာက္ရွိပါတယ္။ အေဖက ေငြျဖဴ၊ အေမက ေၾကြျဖဴ၊ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္ကိုက ေနလူ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ညီက ေျပသူ၊ ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေဒၚ ေဒၚေ၀ၾကဴပါ။ အခုေနတာ သူနဲ႔ပါ"

သည္တစ္ခါ၌ ကၽြႏု္ပ္ကား ၾကက္ဖ၊ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ႏွင့္ ေဂ်ာက္ဂ်က္တို႔ ေရးေသာ သီခ်င္းမ်ားနီးပါး ရွိသည္႔ ကာရန္မ်ားျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အေၾကာင္းမ်ားကို တရစပ္ ပစ္လႊတ္ေလေတာ႔သည္။ ကၽြႏု္ပ္၏အေဒၚကား ကၽြႏု္ပ္၏စကားမ်ားကို သေဘာက်၍လား၊ သူကိုယ္တိုင္ တီဗြီတြင္ ပါရ၍လားမဆိုႏိုင္။ သေဘာက်၍ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။

"ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ခုေျပာရရင္ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ထုတ္တဲ႔ စာအုပ္တိုက္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ကို ကၽြန္ေတာ္႔လံုးခ်င္းထုတ္ဖို႔ သြားျပေတာ႔ သူကဖတ္ၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို မွတ္ခ်က္ေလး ေရးေပးလုိက္တာပါ။ အဲဒီေန႔က ဘာေတြမ်ား ေရးထား ပါလိမ္႔ဆိုၿပီး အိမ္အျပန္ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ 'ဇာတ္လမ္းက ဘာမွမရွိပါ။ အက်ိဳးျပဳႏို္င္သည္႔ အေၾကာင္းအရာမ်ား မပါပါ။ ႀကိဳးစားရန္လိုေသာ အေရးအသားမ်ိဳး ျဖစ္သည္' လို႔ ေရးေပးလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စာအုပ္ မထုတ္ျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ရတဲ႔အထဲ၊ သူ႔ဆီက အခ်စ္၀တၳဳ စာအုပ္ေတြမွာေရာ စာဖတ္သူ အက်ိဳးျပဳတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ပါရဲ႕လားလို႔ ျပန္ေတြးရင္း ၿပံဳးခဲ႔မိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်စ္၀တၳဳေတြ ဆက္မေရးျဖစ္ဘဲ၊ လူငယ္အက်ိဳးျပဳ ေဆာင္းပါးေတြပဲ

××××××××××××××××××××××××××××××




Thursday, March 3, 2011

"ခ်က္(Chat)"


'အင္တာနက္' တဲ့
အျပင္မွာ ဆက္သြယ္ၾကည့္မရတဲ့အရာ
အဲဒီအထဲမွာ အကုန္ပါလို႔
ငါတို႔ ကမၻာႀကီးကို က်ဳံ႕ပစ္တယ္။

'အင္တာနက္'ထဲက အျမင္အသိ
၀င္ၾကည့္မွ ရင္ခုန္စရာ
အျပင္လို ပံုစံကိုေတာ့မျမင္ရ
စကားလံုးေတြနဲ႔ အက်အနေျပာ
မေမာစရာ လူတိုင္းအတြက္ထူးဆန္း
'ခ်က္ရူမ္း(Chat room)' ဆိုတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းရွိတယ္။

သိသူ မသိသူ
နာမည္ေျပာင္ အတူတူေတြနဲ႔
စေနာက္ေနၾက ခဏခဏ
တခ်ဳိ႕က အမွန္အကန္ခံစား
သံေယာဇဥ္ျဖစ္သြားရင္ ရာဇ၀င္သစ္
စာတင္ရစ္မယ့္ အင္တာနက္ခ်စ္သူ
အျပင္ဘက္မွာ ဘယ္သူမွ ကူစရာမလိုတဲ့အခန္း
လြမ္းခ်င္တိုင္းလြမ္း ဆန္းခ်င္တိုင္းဆန္း
(ဒါေပမဲ့---)
နမ္းခ်င္တိုင္း နမ္းလို႔ေတာ့မရပါ။

သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရွာ
နည္းပညာအသစ္ေတြရွာ
အဲဒီ 'ခ်က္'မွာ စူးစမ္း
ထူးဆန္းတဲ့ဆက္သြယ္မႈအက်ဳိး
ျပက္ရယ္ျပဳရင္း ခ်ဳိးဖ်က္မလား
ႏွီးေႏွာဖလွယ္ရင္း တိုးတက္မလား
အက်ဳိးဆက္မ်ားမယ့္ နယ္ထဲ၀င္
အသုံးခ်ပံုေတာ့ ျပင္သင့္တယ္။

ခ်က္တာ( Chatters ) ေတြဟာ
ရက္ပ္ပါ (Rapper) ေတြလို ခပ္မ်ားမ်ား
ရာစုသစ္ကို စားေနလိုက္တာ
အနာဂတ္အသစ္အတြက္
တစ္ခါရပ္မပစ္နဲ႔
စစ္မွန္တဲ့ အသိပညာလမ္းထက္မွာ
အဲဒီခ်က္ထဲက ခရီးဆက္လာေပါ႔
ညည္းတြက္လို႔ စိတ္ပ်က္ရင္ အခန္းထဲ၀င္ထိုင္
(ခ်က္တာဆိုတာ)
အိပ္မက္အဆန္းကို အစဥ္အျမဲ ပိုင္ဆိုင္သူေတြသာျဖစ္တယ္။ ။

သားလတ္
၁.၄.၂၀၀၅
၂၂:၀၇နာရီ
['View Point' တည္းခိုခန္း၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕၊ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ ေရးသည္။]

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...