Wednesday, October 31, 2012

" မိေ၀းဘေ၀း သီတင္းကၽြတ္ "


ဘယ္အရြယ္ကလဲလို႕ ေမးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမွတ္ရစရာေတြ ရွိလားလို႕ ေမးရင္ သိပ္ရွိတာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျဖပါမယ္။ ဒီလို အခ်ိန္ရာသီဆို သီတင္းကၽြတ္ ေရာက္ၿပီကိုး။

တကယ္ေတာ့ ငယ္ဘ၀ေတြဆိုတာ ျပန္ရႏို္င္ေကာင္းတဲ့ အရာေတြမွ မဟုတ္တာ။ ျပန္ရႏိုင္တာ ဆိုလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ သတိရမႈ၊ တမ္းတမႈေတြပဲ က်န္ေတာ့တာ။

ငယ္ငယ္က သီတင္းကၽြတ္ဆိုတာ ဘာႀကီးလဲလို႕ နားလည္တာမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ယ္ေပးတဲ့ ယုန္ရုပ္မီးပံုးေလးကို ဖေယာင္းတိုင္ေလးထည့္ၿပီး တြန္းရတာကိုက ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရသာတစ္မ်ဳိး။ အဲဒါကို ေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အေမထြန္းတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ၾကည္ႏူး ခဲ့မိေသးတာ။

အေမက ဖေယာင္းတိုင္ေတြကို ေနရာအႏွံ႕ထြန္းတယ္။ ေလွကား၊ အိမ္သာ၊ ျပဴတင္းေပါက္၊ ေရဘံုပိုင္၊ ဆန္အိုး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ စံုေနတာပဲ။ အေဖကေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ မ်ားေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေဖ ဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတာထက္ အေဖ အလုပ္ရႈပ္ေနတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။

ဒါေပမဲ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာက ငယ္ငယ္ကတည္းက လူႀကီးေတြကို လိုက္ကန္ေတာ့ရတာ။ ကိုယ့္မိဘေတြကို ကန္ေတာ့တာရယ္၊ ကိုယ့္မိဘရဲ႕ ဦးႀကီး၊ ဘႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့ တာရယ္ကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္။ အေဖတို႕၊ အေမတို႕ရဲ႕ ဘႀကီး၊ ဦးႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့တာ ဘာလို႕ မွတ္မိလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႕က မုန္႕ဖိုးေကာင္းေကာင္း ေပးတယ္။ အဲဒီလို သြားကန္ေတာ့မယ္ ေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ညီအစ္ကို သံုးေယာက္။ အားလံုး မုန္႕ဖိုးေတြ ရတာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မွာ ေနတာ။ စမ္းေခ်ာင္းက ရွမ္းလမ္းဆို လူတိုင္းသိတယ္။ အခုေတာ့ ဗဟိုလမ္းျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ အဲဒီ ရွမ္းလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္က သိပ္စည္တာ။ ဆိုင္ေတြက ျပည့္သိပ္ က်ပ္ညပ္လို႕။ လူေတြကလည္း တိုးမေပါက္ဘူး။ သီတင္းကၽြတ္ဆို အဲဒီလိုကို စည္တာ။ အဲဒီမွာ ရုပ္ရွင္ကားအတိုေလးေတြ ျပတဲ့ တြန္းလွည္းလို ရံုအေသးေလးနဲ႕ ရုပ္ရွင္ရံု အေသးစားေလး ရွိတယ္။

တစ္ခါၾကည့္ ငါးမူးလား၊ တစ္က်ပ္လား မသိပါဘူး။ ေရႊဘနဲ႕ လူၾကမ္းေတြခ်တာ ၾကည့္ရတယ္။ ဗံုေလးနဲ႕ ေနာက္ခံကို တီးေပးေသးတယ္။ ရံုေလးကေသး၊ လူကျပည့္ဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္ ၿပီးရင္ ေခၽြးကိုျပန္ေရာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ကေလးဘ၀ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုၾကည့္ရတာကိုက အထူး အဆန္းလို ျဖစ္ေနတာေလ။

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းနဲ႕ ကပ္လ်က္က သံတံတားလမ္းမွာ ဇာဇာရတနာ ဆိုတဲ့ မိန္းမလ်ာဦးေဆာင္တဲ့ မိုးႀကိဳးငွက္ငယ္ကေလးမ်ား အဖြဲ႕ကတဲ့ ပြဲလည္းရွိေတာ့ အဲဒီပြဲလည္း အလြတ္မခံဘူး။ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကဲကဲ ကန္ေတာ့ရမယ္ေဟ့ဆို အေဖနဲ႕ အေမကို ကန္ေတာ့ဖို႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့ မုန္႕ဖိုးလိုခ်င္လို႕ ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီလို ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ မွားခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးသြားရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သီတင္းကၽြတ္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖနဲ႕ အေမ့ကို ႏႈတ္က တိုင္တည္ၿပီး ကန္ေတာ့ေလ့ရွိပါတယ္။

" အေဖနဲ႕အေမ့ကို ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ နဲ႕ ျပစ္မွားမိတာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ " ဆိုၿပီး ထိျခင္းငါးပါးနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာကို ကန္ေတာ့ခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို မေျပာဘဲ ကန္ေတာ့ရရင္ စိတ္မသန္႕သလို ခံစားရတယ္။ ဒီအတိုင္း ႏႈတ္ပိတ္ ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ ကေလးလည္း လုပ္လို႕ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ဆံုရင္ အားလံုး ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ အေဖနဲ႕အေမက သူတို႕ေမာင္ႏွမထဲမွာ အႀကီးဆံုးေတြဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ညီ၊ ညီမေတြက လာကန္ေတာ့တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေပ်ာ္ရတယ္။ အေဖနဲ႕ အေမ့ကို ကန္ေတာ့တဲ့ မုန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ပါ စားရတာကိုး။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က ျပန္ကန္ေတာ့နဲ႕။ သီတင္းကၽြတ္ဆိုတာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဓေလ့တစ္ခုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္က သီတင္းကၽြတ္နဲ႕ လြဲတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္ၿပီဆို အိမ္ကို ဖုန္းေခၚၿပီး အေဖ့ကို  ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံနဲ႕ ျပစ္မွားမိတာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အေမ့ကိုလည္း အဲဒီလိုပဲ ေျပာၿပီး ဖုန္းနဲ႕ပဲ လွမ္းကန္ေတာ့တာ။ အဲဒီအခါ အေဖနဲ႕အေမက ဖုန္းထဲကေန ဆုေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္၀ဲေအာင္ ခံစားမိပါတယ္။ အခုေတာင္ ဒီပို႕စ္ကို ဆက္မေရးခင္ကေလးတင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႕ အေမကို ဖုန္းနဲ႕ပဲ လွမ္းကန္ေတာ့မိတယ္။ အေဖနဲ႕ အေမကလည္း ဖုန္းထဲက ဆုေတြေပးလို႕ေပါ့။ အေဖနဲ႕ အေမ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါလ်က္နဲ႕ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကန္ေတာ့ႏိုင္တဲ့ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ် မေက်နပ္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ ညီေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက လူစံုၿပီဆို အတူတူ ကန္ေတာ့ေနက်။ အဲဒီလို မကန္ေတာ့ရတာလည္း ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အခုလို တစ္ေယာက္တည္း ခြဲေနၿပီးမွ မိဘေတြကို ဖုန္းနဲ႕ကန္ေတာ့ခဲ့ရ တာေတာ့ ေလးႏွစ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။

အေဖနဲ႕အေမက ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ ရြတ္လို႕ ေပးတဲ့ဆုေတြလည္း ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မယူႏိုင္ခဲ့ေတာ့တာ ၾကာၿပီေပါ့။ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ စံုၿပီး ကန္ေတာ့ရမယ့္ အခိုက္အတန္႕ေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ တပ္မက္ေနမိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ႏွစ္တိုင္း မိေ၀းဘေ၀း သီတင္းကၽြတ္ ပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္က သူ႕မိခင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ နတ္သားကို ၀ါတြင္းသံုးလကာလမွာ တရားေတြ ေဟာၿပီး ျပန္ႂကြလာတဲ့အခါ လူ႕ျပည္ကေန ေရႊေစာင္းတန္း၊ ေငြေစာင္းတန္း၊ ပတၱျမားေစာင္းတန္းေတြနဲ႕ ႀကိဳၾကတယ္တဲ့။ ဆီမီးေတြလည္း ပူေဇာ္လို႕ေပါ့။ ဒါဟာ သီတင္းကၽြတ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပါ။ အဓိကက ျမတ္စြာဘုရားက မိဘကို ေမြးေက်းဇူးဆပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာလို႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နားလည္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏို႕တစ္လံုးဖိုး ေက်တယ္ဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ စာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားဖူးပါတယ္။ မိဘေမတၱာကို အဲဒီလို တိုင္းယူမရ စေကာင္းပါဘူး။ ဘုရားလည္း မေဟာပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ သီတင္းကၽြတ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ရံုမဟုတ္ဘဲ မိဘကို ကန္ေတာ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာေတြ ၾကားမွာရွိေနေသးတာကိုက ေက်နပ္စရာပါ။ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္ရင္ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ဖို႕ အလုပ္ထဲက မနက္ပိုင္းလုပ္တဲ့ အစည္း အေ၀းမွာ ျမန္မာေတြကို အၿမဲေျပာျပ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမနက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ကို သတိေပးခဲ့ ပါေသးတယ္။ ျမန္မာမွန္ရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က သီတင္းကၽြတ္ကို လြမ္းတတ္ၾကတာပါပဲ။

အခုလို သီတင္းကၽြတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတဲ့ အေ၀းက သီတင္းကၽြတ္၊ မိေ၀းဘေ၀း သီတင္းကၽြတ္ အတြက္ စိတ္ေျဖသိမ့္စရာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြနဲ႕ မိဘေတြကို စံုၿပီး မကန္ေတာ့ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္၊ အေဖနဲ႕အေမကို ကိုယ္ထိကာယ မကန္ေတာ့ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို နားေထာင္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။

အဲဒီသီခ်င္းက ဟသၤာတထြန္းရင္ သူကိုယ္တိုင္ေရးၿပီး သူကိုယ္တိုင္ဆိုထားတာပါ။ 'မိသားစုကန္ေတာ့ပဲြ' လို႕ ေခါင္းစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ဒီလိုသီတင္းကၽြတ္မွာ ဒီလို သီခ်င္းမ်ဳိးကို နားေထာင္မိရင္ ရင္ထဲထိတဲ့ အထိ ခံစားရပါတယ္။ ခံစားၾကည့္ပါဦး။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဟသၤာတထြန္းရင္ ခင္ဗ်ား။      ။

သားလတ္
၂၁း၅၆ နာရီ
၃၁.၁၀.၁၂



Monday, October 29, 2012

" ႏွလံုးသားကလာတဲ့စာ ေမတၱာပါတဲ့စကား "(၂)


ခ်စ္သူ....

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕လို႕ ေျပာရင္ ဘာကိုရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာၾကတာပါလဲ။ ကိုယ္အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားဖူးတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ႀကိမ္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ အဲဒီလူကို သူ႕ရဲ႕မိခင္က ေမြးဖြားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ေမြးေန႕ဆိုတာ တစ္ႀကိမ္နဲ႕ မၿပီးခဲ့ပါဘူး။ ေမြးေန႕ဆိုတာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ကိုယ့္ကိုေမြးတဲ့ ရက္ ေရာက္ရင္ အဲဒီေန႕ကိုလည္း ေမြးေန႕လို႕ သတ္မွတ္ၿပီး တစ္ႏွစ္တိုးသြားတဲ့ အထိမ္း အမွတ္နဲ႕ ေမြးေန႕ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ၾကတယ္လို႕ ကိုယ္နားလည္မိတယ္။

ဒီေန႕ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ ေမြးေန႕ေလ။ အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႕ ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကို ျမင္ေယာင္ေနမလား။ ကိုယ္ေတြးေနမိတယ္။ ေမြးေန႕အတြက္ ႀကိဳပို႕လိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြကိုေရာ အိပ္ရာကႏိုးရင္ တစ္ခါျပန္ၾကည့္ ေနမလား။ ခ်စ္သူကို ေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ အေမကိုေတာ့ ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ကိုယ္နဲ႕ ခ်စ္သူ ဆံုစည္းခြင့္ ရခဲ့တဲ့ အတြက္ပါ။

ခ်စ္သူ.....

ေမြးေန႕တိုင္းမွာ လူေတြကို အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားတယ္လို႕ ကိုယ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေမြးေန႕နဲ႕ မတူတဲ့ ေနာက္ထပ္ ေမြးေန႕တစ္ရက္ ရွိေသးတယ္။ အခ်စ္ကို ေမြးဖြားခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ေမြးေန႕ေလးပါ။

မွတ္မိဦးမလား ခ်စ္သူ။ တစ္ေနရာ........တစ္ရက္..........တစ္မနက္.....ကိုယ္တို႕ဆံုခြင့္ ရခ့ဲတယ္။ လွပတဲ့ ႏွင္းေတြၾကား အခ်စ္က ကိုယ္တို႕ကို က်ီစယ္ကစားခဲ့လို႕ေပါ့။ ေဆာင္းတဲ့........။ ေအးျမေနမွာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႕ ေႏြးေထြးခဲ့ရတယ္။ အခ်စ္ေလ။ စျမင္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့တာ။ ခ်စ္သူေတာ့ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္က တိတ္တိတ္ေလး က်ိတ္ခ်စ္ခဲ့ရတာေလ။

ဒီလိုနဲ႕ ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္က ရင္ထဲမွာ ပိုၿပီး ရွင္သန္ႀကီးထြားလို႕ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ေျပာရင္း ခ်စ္ျခင္းကို သက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ စဥ္းစားပါရေစ ဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႕ လွပတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုကို ရဖို႕၊ ၿပီးေတာ့ ေရာက္ဖို႕ ကိုယ့္ေန႕ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၾကားမွာ ႏိုးထ ရွင္သန္ခဲ့ရတာေပါ့။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို လူတစ္ေယာက္က ျပန္လည္ ရွင္သန္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေမြးေန႕ေလး တစ္ေန႕ကို ကိုယ္ရခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးပါ ခ်စ္သူ။ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ ကမၻာေျမရဲ႕ မနက္ျဖန္ေတြကို ကိုယ္ရဲရဲႀကီး ရင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့ၿပီ။ ခ်စ္သူကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ေန႕ကေလး တစ္ေန႕ဟာ ခ်စ္သူရဲ႕ ေမြးေန႕ဆိုရင္ ခ်စ္သူနဲ႕အတူ အခ်စ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ေန႕ကေလးကေတာ့ ကိုယ့္ကို ရွင္သန္ေအာင္ေမြးဖြား ေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ ေမြးေန႕ေလးတစ္ရက္လို႕ ကိုယ္ယံုၾကည္ေနမိတယ္။

ခ်စ္သူ.......

အခု ႀကံဳရတဲ့ ေမြးေန႕ကစလို႕ ေနာက္ႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ က်န္းက်န္းမာမာ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕အတူ လက္တြဲလို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ေရွ႕ခရီးဆက္ႏိုင္ပါေစ။ ခ်စ္ျခင္းအတြက္ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႕ အတူ ဘ၀ရဲ႕ အဆိုးအေကာင္းေတြကို မွ်ေ၀ခံစားလို႕ ရဲရဲႀကီး ေရွ႕ဆက္ႏိုင္ပါေစ။

ကိုယ္တို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အနာဂတ္ အခ်စ္အိမ္ေလးမွာ ကိုယ္တို႕အတြက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀ကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ရင္း ေလာကတြင္းမွာ ၿငိမ္းေအးျခင္းနဲ႕အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ။

အစဥ္ထာ၀ရ အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ရင္ခြင္မွာ မီွအိပ္လို႕ ေမတၱာရဲ႕ ေလးနက္သိမ္ေမြ႕ျခင္းကို သိမ္းပို္က္ႏိုင္ပါေစ။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ခ်စ္သူ.........။

သားလတ္
၁၉း၀၁ နာရီ
၂၈.၁၀.၂၀၁၂

(  ခ်စ္သူရဲ႕ ေမြးေန႕အတြက္ပါ )

Saturday, October 27, 2012

" ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္စ္ပို႕တစ္အုပ္၏ မွတ္တမ္း "


ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္သတၱပတ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္စ္ပို႕စ္စာအုပ္ သက္တမ္းတိုးဖို႕လိုလို႕ စင္ကာပူမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာ သံရံုးကို သြားဖို႕ စ စီစဥ္ရပါတယ္။ စီစဥ္ရတယ္ ဆိုတာက အရင္တုန္းကလုိ တန္းစီရတာ မဟုတ္ဘဲ Q နံပါတ္လို႕ ေခၚတဲ့ တန္းစီနံပါတ္ကို အြန္လိုင္းကေန ယူရလို႕ပါ။ ဒါဟာ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ စနစ္တစ္ခုမို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ www.mesingapore.org.sg မွာ၀င္ၿပီး စာေတြလိုက္ဖတ္၊ မွတ္ပံုတင္၊ ေဖာင္ျဖည့္၊ အားလံုးၿပီးၿပီဆိုမွ Q နံပါတ္ ပါတဲ့ စာရြက္ အပါအ၀င္ ၃ ရြက္ကို ကိုယ့္ဘာသာ Print Out ထုတ္ၿပီး စာေတြျဖည့္၊ ဓာတ္ပံုကပ္ လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္မွာ ရက္ခ်ိန္းနဲ႕ Q နံပါတ္ ပါၿပီးသားပါ။ ရက္ခ်ိန္းကေတာ့ သူတို႕အဆင္ေျပတဲ့ရက္ကို ျပထားလို႕ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ရက္ကို ေရြးၿပီး အဆင္ေျပတယ္ဆို သြားရံုပါပဲ။ ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အရင္ကလို ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ရက္သြား၊ တန္းစီ၊ တိုးၾက၊ က်ိတ္ၾကနဲ႕ ဒီလို ဒုကၡေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ေကာင္ေလးတခ်ဳိ႕က သြားထားတာ သိပ္မၾကာေသးေတာ့ သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေမးၾကည့္တယ္။ Q နံပါတ္ေတာ့ ရၿပီးၿပီ။ ေစာေစာပဲ သြားရမလား ဆိုေတာ့ ေစာေစာသြားတာ စိတ္ခ်ရတယ္တဲ့။

ဒီလိုနဲ႕ သံရံုးက ေပးထားတဲ့ရက္ေရာက္ေတာ့ မနက္ဘက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေစာေစာေရာက္ေအာင္ ေစာေစာ ထသြားလိုက္ပါတယ္။ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ သံရံုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မိုးကဖြဲဖြဲေလးက်လို႕။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီလို႕။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရလို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အေစာဆံုးကို။

ဒါနဲ႕ အုတ္ေဘာင္ေလးေပၚ ခဏထိုင္ေနတုန္း အထဲက လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းႀကီးက Q နံပါတ္ယူၿပီးသားလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ ဆိုေတာ့ အဲဒါဆို ၉ နာရီေလာက္မွလာရင္ ရတယ္တဲ့။ ၿပီးေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးပါတယ္။ ဟုတ္တယ္တဲ့။ ကဲ-ဒါဆိုလည္း ဘယ္သူမွ် မရွိမယ့္ အတူတူေတာ့ အနီးဆံုး ကားမွတ္တိုင္ဘက္ ထြက္ခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ဖုန္းသာ ကလိေနလိုက္ပါတယ္။

ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲက သိပ္ေနလို႕မရတာနဲ႕ တစ္ေခါက္ ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ေစာေရာက္လာတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုဆိုးပါတယ္။ ကားငွားလာတာတဲ့ေလ။ သူလည္း ဒီေရာက္မွ သိတာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စကားလက္ဆံုက်ပါေတာ့တယ္။

ရွစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ တံခါးဖြင့္တာနဲ႕ အထဲက အမိုးပါတဲ့ အေဆာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀င္ထိုင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗီဇာေလွ်ာက္မယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား၊ ႏိုင္ငံျခား သူေတြလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လို နာရီမေမးဘဲ၊ မစံုစမ္းဘဲ ေရာက္လာတာလို႕ ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူတို႕ျမင္တဲ့  'သည္ေနရာတြင္ တန္းစီပါ ' ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို သြားဖတ္ၿပီး တန္းစီဖို႕ ျပင္ေနလို႕ပါ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို တန္းစီဖို႕လုပ္ေနတုန္း သံရံုးက လံုၿခံဳေရး အဘိုးႀကီးကပဲ စာရြက္ျဖစ္ျဖစ္ ခ်ထားရင္ ရၿပီဆိုၿပီး ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသား၊ ႏိုင္ငံျခားသူေတြလည္း ရွိတဲ့စာရြက္ေလးေတြ ခ်ထားၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သံရံုးလာတဲ့သူေတြ ဖတ္ဖို႕တင္ထားတဲ့ သတင္းစာ စကၠဴေတြကို ယူၿပီးခ်ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ လူရဲ႕သဘာ၀ သူမ်ားတန္းစီေတာ့ တခ်ဳိ႕လူေတြလည္း ေရာၿပီး စာရြက္ေတြ သြားခ်ၾကပါတယ္။ အမွန္က သူတို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္လုိ Q နံပါတ္ယူၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ ခုန လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္း အဘိုးႀကီးကပဲ အင္တာနက္က ယူၿပီးသားဆို မလိုဘူးဆိုၿပီး ရွင္းထုတ္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီတန္းစီတဲ့ေနရာမွာ ေရးထား တာလည္း ရွင္းပါတယ္။ Q နံပါတ္ကို သံရံုးမွာ လံုး၀ထုတ္မေပးပါဘူးတဲ့။ ဒါလည္းေကာင္းတာပါပဲ။ လံုး၀ ျပတ္ျပတ္သားသားသိရတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါလာတဲ့ စာရြက္မွာ ေရးထားတာေတြ ျပန္ဖတ္မွ မနက္ ၉ နာရီ သံရံုးကိုလာပါ ဆိုတာကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့တာ။ ကိုယ့္ဘာသာ မ်က္စိလွ်မ္းတယ္ပဲ ေတြးပါတယ္။ အလုပ္ထဲက ညီေလးေတြက သူတို႕သြားတုန္းကေတာ့ တန္းစီရတာပဲလို႕ ဆိုေနပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာရြက္ေတြနဲ႕ လူေနရာအတြက္ တန္းစီ၊ ေနရာဦးေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္ရထားတဲ့ ထိုင္ခံုေလးမွာ ေမွးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္က ထိုင္ခံုမွာ အျဖဴမလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလြယ္ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ လာထိုင္ပါတယ္။ သူမလည္း အမ်ားနည္းတူ စာရြက္ေလးခ်ၿပီး လာထိုင္တာပါ။

ဒါေပမဲ့ ခဏေနေတာ့ သူမလက္ထဲမွာ ကင္မရာေလးပါ ကိုင္ထားတာေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္မလို႕ပါလိမ့္လို႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း သူမက အဲဒီစာရြက္ေတြ စီထားတဲ့ ေကာင္တာရွိတဲ့ေနရာကို ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲကေတာ့ ျပႆနာပဲလုိ႕ ေတြးမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံကို သြားမွာေလ။ သူ႕ဘာသာ သြားပဲလည္လည္၊ စီးပြားေရးပဲ လုပ္လုပ္၊ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ငါ ျမန္မာႏိုင္ငံ သြားဖို႕ သံရံုးမွာ ဗီဇာေလွ်ာက္တာ၊ အဲဒီလို စာရြက္ေလးခ်ၿပီး ေနရာဦးရတာ။ မယံုရင္ ဒီဓာတ္ပံုၾကည့္ပါလားဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေသၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဪ-သံရံုးဆိုတာ ငါတို႕ႏိုင္ငံကို လာလည္မယ့္ လူေတြအတြက္ဆို ႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမတံခါးပါလား လို႕ ေတြးမိပါတယ္။

ဒီအျဖဴမ သူ႕ဘာသာ သံရံုး၀က္ဘ္ဆိုဒ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္မလာဘဲနဲ႕လို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ဗီဇာအတြက္ အခ်ိန္ကို ေဖာ္ျပၿပီးသားေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို Q နံပါတ္ယူၿပီးသား လူေတြအတြက္လည္း ၉ နာရီလာပါဆိုတာ ပါၿပီးသား။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ပူတတ္လို႕ ေစာေရာက္သြားတာ။

တစ္ခုပါပဲ။ အျဖဴမေတြ၊ အျဖဴေကာင္ေတြက ဆိုဒ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္မိဘဲ သူတို႕စိတ္ထဲ စလံုးကရံုးေတြလို ရွစ္နာရီစဖြင့္တယ္လို႕ ထင္ေနၾကတာ ျဖစ္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေစာင့္ေနတုန္း ၉ နာရီေလာက္မွာ ၀န္ထမ္းေတြ ေရာက္လာတာေတြ႕ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဗီဇာသမားေတြ အတြက္ စ လုပ္ေပးေနပါၿပီ။

အဲဒီမွာ ပတ္စ္ပို႕အတြက္ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ့္လူေတြကို စေခၚေတာ့ တန္းစီရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အီး ပတ္စ္ပို႕ဆိုတဲ့ စာအုပ္အသစ္ လဲၿပီးသားဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္စရာ မလိုဘူးလို႕ ေတြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ထားတာနဲ႕ မေလးရွားသြားထားတဲ့ ဗီဇာတုံုးထုထားတာကလြဲရင္ က်န္စာမ်က္ႏွာေတြက အလြတ္ႀကီးပါ။

အဲဒီလိုနဲ႕ မနက္ ေျခာက္နာရီခြဲမွာ သံရံုးေရွ႕ေရာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးခါနီးမွာ အလွည့္က်ပါတယ္။ ပါလာတဲ့စာရြက္ေတြကို ေကာင္တာက ၀န္ထမ္းကိုျပၿပီး သူက အခြန္တြက္ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာပါမယ္။ စကားေျပာ ေတာ္ေတာ္ယဥ္ေက်းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္းေတြကို ကူညီေနတဲ့ ရံုးမဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒီလိုေလး သိရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။

အဲဒီ၀န္ထမ္းက အခြန္တြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖတ္ပိုင္းတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ အခြန္ေဆာင္ဖို႕ တြက္ထားတာပါ။ က်သင့္ေငြကို ညေနမွ ရွင္းရမွာပါတဲ့။ ဪ-ဒီလိုလားေပါ့။ အရင္တုန္းက အခြန္ ေဆာင္ဖူးတာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူကဆက္ေျပာပါတယ္။ အြန္လိုင္းအတြက္ ငါးက်ပ္ေပးရပါမယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း ေၾကာင္သြားပါတယ္။ အြန္လိုင္း ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေလးေတြ႕လို႕ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာဖတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္Printerနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ စာရြက္သံုးရြက္ ထုတ္လာတာ သံရံုးေရာက္မွ ငါးက်ပ္ေပးရတယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေတြေ၀မိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒါဘာအတြက္လဲ လို႕ေမးေတာ့ အြန္လိုင္းအတြက္ပါတဲ့။ စဥ္းစားၿပီး သူတို႕ေဆာ့ဖ္၀ဲလ္ အတြက္ ျဖစ္မယ္လို႕ ေတြးမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္လို႕ သူမ်ားေပးဆို ကိုယ္ေပးပါတယ္။ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ငါးက်ပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မၿပီးေသးပါဘူး။ သူကထပ္ေျပာပါေသးတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သြားလိုက္ဦးေနာ္တဲ့။ ခင္ဗ်ာလို႕။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အီးပတ္စ္ပို႕ဆိုတာကို လဲထားတာႏွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒါကို ထပ္လဲရမယ္ဆိုေတာ့.......။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္လို႕ သူ႕ကို ထပ္ေမးပါတယ္။ သူကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပပါတယ္။ တစ္အုပ္လံုး အသစ္လဲေပးမွာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ရတာပါတဲ့ေလ။

ဒါနဲ႕ ဓာတ္ပံု ရိုက္ဖို႕ ၀င္တန္းစီၿပီး ငါးက်ပ္ေပးလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မလွမပပံုကို ထပ္ၿပီး ဓာတ္ပံု ရိုက္ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္မရွင္းေသးတာနဲ႕ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးတဲ့လူကိုပါ ထပ္ေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုး အသစ္လဲမွာလို႕ ရွင္းျပရွာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကဲ-ငါတစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာလို႕ ေတြးၿပီး ဓာတ္ပံုခန္းထဲက ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ ေျပာစရာေလးေတြ ရွိတာက သံရံုးမွာ လာၿပီး အခြန္ေဆာင္၊ စာအုပ္လဲ စတဲ့ ကိစၥေပါင္းစံုနဲ႕ လာသူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ မနက္အေစာႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္လို ေစာေစာလာခဲ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္လို႕။

သူကေျပာေတာ့ သူ႕မွာ မိသားစုနဲ႕ပါ။ သူ သံရံုးကိုလာတာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိက စာအုပ္ အသစ္လဲ၊ အခြန္ေဆာင္မွာမို႕ သူငယ္ခ်င္းမအားလို႕ လာကူညီေပးတာလို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သူကူညီေပးတယ္ ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေရာက္လာေတာ့ သူလည္း လုပ္စရာ ရွိတာေတြ ေျပာျပေနပါတယ္။ အဲဒီ အစ္မက Home maid လုပ္တာပါတဲ့။ ခဏေနေတာ့ Q နံပါတ္ အလွည့္က်တာ ေစာင့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္တာက သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္းႏွီးမႈပါ။

မိသားစု ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ကူညီမႈက အျဖဴထည္ သက္သက္လား၊ ဘာလားေတာ့ မသိေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ ရင္းႏွီးမႈကေတာ့ သာမန္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအစ္မ ေငြလိုလည္း သူကေငြစိုက္၊ ထိုင္ေတာ့လည္း လက္ပြန္းတတီး။ ၿပီးေရာေပါ့။

ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေရွ႕က ျမင္ေနတာေတြမွာ အာရံုက ၀င္စားေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သတိထားမိတာက Home maid အျဖစ္ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာမေလးေတြပါ။ တခ်ဳိ႕က သူတို႕ အိမ္ရွင္က ကားနဲ႕လာပို႕ၿပီး သံရံုးမွာ ထားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာလုပ္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္ပါလိုက္လာၿပီး လိုက္လုပ္ေပးပါတယ္။ တန္းစီတာ၊ ေငြေပးတာ၊ အားလံုးပါ။ သူတို႕အိမ္က ကေလးေတြပါ ေခၚခ်လာတာပါ။

တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္တည္း လိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕လို အိမ္ရွင္ခ်င္း ေတြ႕လို႕ အသိေတြဆို စကားလက္ဆံု က်ေနပါေတာ့တယ္။ သူတို႕လုိ အိမ္ရွင္ေတြ စကားလက္ဆံု က်သလို၊ သူတို႕ရဲ႕ Maid ေတြကလည္း စကားလက္ဆံု က်ေနျပန္ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႕တစ္ေတြ စင္ကာပူလာတုန္းက ေအးဂ်င့္ အတူတူေတြ ပဲ ထင္ပါရဲ႕။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ျပည္တစ္ရြာက လာၿပီး သူတို႕ေငြရွာရတာ မလြယ္ဘူး ဆိုတာ အားလံုးကို သိေစခ်င္မိတယ္။ သူတို႕ေျပာေနတဲ့ အသံေတြက နားမေထာင္လည္း ၾကားေနရတယ္။ အိမ္ရွင္က မၿပီးေသးဘူးလား ဆိုၿပီး ဖုန္းေတြေခၚေနတာ၊ ဖုန္းေခၚလို႕ ေယာက်ာ္းေလးသံ ၾကားရင္ ရည္းစားလား၊ ဘာလား တအားေမးတာ( သူတို႕ကလည္း ဘယ္လို သေဘာတူညီခ်က္၊ စည္းကမ္းေတြနဲ႕ ထားလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူတို႕ခ်င္း ေျပာေနတာေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတာမဟုတ္ဘူး၊ ရည္းစားထားတာတဲ့ေလ၊ ဘာျဖစ္လဲတ့ဲ ) ၊ တစ္မိသားစုလံုး လိုက္လာၿပီး မၿပီးမွာစိုးလို႕ သူတို႕ပါ ၀င္တန္းစီ၊ ၀ိုင္းလုပ္နဲ႕ အားလံုးၿပီးေတာ့ တစ္ပါတည္း ျပန္ေခၚသြားတာ၊ ( မနက္ပိုင္းကိုပဲေနာ္၊ ညေနတစ္ေခါက္က သတ္သတ္ ျပန္ေခၚလာတာ၊ ဒါမွ အိမ္ကအလုပ္ေတြပါ လုပ္လို႕ရမွာေပါ့ )၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးက သူအားမွ ပတ္စ္ပို႕ သက္တမ္းတိုးရမယ္ ဆိုၿပီး တားထားလို႕ စာအုပ္က သက္တမ္းကုန္ခါနီးေနတာကို မနည္းရွင္းျပၿပီး ထြက္လာရတာ၊ စံုေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕တစ္ေတြ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႕ ေပ်ာ္ေနၾကတာေတြ႕ၿပီး ဘ၀ကို အဆင္ေျပသလို ျဖတ္သန္းေနၾကပါလားလို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး City Hall သြား၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၿပီး ထမင္းစားၿပီးေတာ့ တစ္ေခါက္ျပန္သြားပါတယ္။

ေန႕ခင္းကေတာ့ အခြန္စေဆာင္ရပါတယ္။ နာမည္နဲ႕ေခၚတာပါ။ ေငြေဆာင္ၿပီးရင္ အခြန္ေဆာင္တဲ့ စာရြက္ကို မိတၱဴဆြဲဖို႕ ျပား ၂၀ လိုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငါးမူးေစ့ပဲ ပါလို႕ ျပားႏွစ္ဆယ္ပါတဲ့ ေဘးက အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္က ကူညီလို႕ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ ငါးမူးေပးလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာခ်င္းဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီ မိတၱဴဆြဲထားတဲ့ စာရြက္ရယ္၊ မနက္က အခြန္ေဆာင္ဖို႕ ေငြတြက္ တုန္းက ျပန္ေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္ေတြရယ္ ေပါင္းၿပီး ေကာင္တာ ၅ မွာ ျပန္ျပရပါတယ္။ တန္းစီရတာပါ။

အဲဒီကေန မွန္ၿပီဆိုမွ ေကာင္တာ ၄ မွာ တစ္ခါ တန္းစီရပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ လက္ေဗြႏိွပ္၊ အီလက္ထေရာနစ္ လက္မွတ္ထိုး၊ အားလံုးၿပီးရင္ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ေနာက္ေန႕ ပတ္စ္ပို႕လာေရြးဖို႕ ဆိုၿပီး ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒါဆို ျပန္လို႕ ရပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႕ ညေနမွ လာေတာ့ေပါ့။

ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ခြင့္ယူထားမွန္း သိလုိ႕ သူ႕ကားနဲ႕ လာေခၚၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ၿပီး သံရံုးကို လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပတ္စ္ပို႕ အသစ္လုပ္တာေတြ ေျပာျပေတာ့ သူက တံုးမထုဘဲ စာအုပ္အသစ္လဲတာ ႏိုင္ငံတကာ ပံုစံလို႕ ေျပာပါတယ္။ စာအုပ္ရၿပီး အေဟာင္းပါ ျပန္ေပးေတာ့ အဲဒါလည္း ႏိုင္ငံတကာ ပံုစံတဲ့။ နံပါတ္ပါ အသစ္ေျပာင္းသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ၿပီးသားဆို နည္းနည္းေတာ့ ရွင္းရပါမယ္။ အေဟာင္းျပန္ျပ ရမွာပါပဲ။ ဒီတစ္ခါထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အရင္ သံုးႏွစ္သက္တမ္းကေန အခု ေလးႏွစ္သက္တမ္း ျဖစ္သြား တာပါပဲ။ စာအုပ္ဖိုးကေတာ့ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေပးရပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ ေျပာင္းလာတဲ့ ျမန္မာသံရံုးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳဆိုရပါမယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ပံုစံေတြနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲယူေနတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တစ္ေတြ အားလံုးနဲ႕ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ေအာင္ လုပ္ရပါေတာ့မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါသြားရင္ မူတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းသလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ သံရံုးကို ေရွ႕ဆက္ ဒီထက္ပို တိုးတက္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႕ ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေလးႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း စင္ကာပူမွာ ရွိခ်င္မွ ရွိေတာ့မွာပါ။

စင္ကာပူမွာ ရွိရွိ၊ မရွိရွိ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပတ္စ္ပို႕စာအုပ္ သက္တမ္း ေလးႏွစ္ ျပည့္သြား ရင္ ေနာက္ထပ္မရိုးႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကို ႀကံဳရဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ပတ္စ္ပို႕ စာအုပ္ေလးေတြတိုင္းမွာ ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရွိခဲ့လို႕ပါပဲ။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက ပတ္စ္ပို႕စာအုပ္အေဟာင္းနဲ႕ သံရံုးမွာ အိပ္ေရးပ်က္၊ ေခၽြးထြက္ေအာင္ တန္းစီ၊ စတဲ့ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ သံရံုးအျပင္ နားေနေဆာင္ထဲက မွတ္သားစရာေလးေတြ ၾကားျမင္သိခဲ့ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေမ့လို႕ ရမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတာေတြဟာ ပတ္စ္ပို႕တစ္အုပ္နဲ႕အတူ မွတ္တမ္းတစ္ခုလို ရွိေနေတာ့မယ္လို႕ ခံစားေနမိပါေတာ့တယ္။



ဆူးသစ္
၂၀း၀၇ နာရီ
၂၇.၁၀.၂၀၁၂


Friday, October 19, 2012

"Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား "(၅)


+ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္အနည္းငယ္ခန္႕က စင္ကာပူႏိုင္ငံ၏အမ်ဳိးသားေန႕မွာ သူတို႕ႏိုင္ငံ၏ေခါင္းေဆာင္က သူတို႕ျပည္သူေတြကို မိန္႕ခြန္းေျပာသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ တစ္ေန႕ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္က ထိုကဲ့သို႕ အဂၤလိပ္လိုမိန္႕ခြန္းကို ေျပာႏိုင္ပါက ႏိုင္ငံတကယ္တိုးတက္လာၿပီဟုေျပာႏိုင္ လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ႀကံဳသူတိုင္းကိုေျပာျပျဖစ္သည္။ ယခု လတ္တေလာမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔  ႏိုင္ငံျပင္ပ၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ၊ မိန္႕ခြန္းေျပာၾကားမႈတို႕ျဖင့္ ကမၻာ့အလယ္မွာ သူသည္ မည္ကဲ့သုိ႕ သူမ်ဳိးျဖစ္သနည္း ဆိုသည္ကို ထင္ရွားေစေနသည္။ ႏိုင္ငံ မတိုးတက္ေသးေသာ္ျငား ထိုကဲ့သို႕ ဦးေဆာင္ႏိုင္မည့္သူတစ္ဦးကို ႏိုင္ငံတကာအလယ္မွာ ဂုဏ္ယူ စရာျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံတိုးတက္လာဘိသကဲ့သို႕ခံစားရပါသည္။ ျမန္မာကို ကမၻာက သိလာခဲ့ရၿပီမဟုတ္ပါလား။( ဇြန္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)

+ အခုတေလာဖတ္ရ၊ျမင္ရသည့္သတင္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကက္သည္းထေစသည္။ လူထုသည္ သူတို႕ခ်စ္ေသာေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္၏ ေနာက္မွာ အၿမဲရပ္ေနသည့္ သေဘာ။ ေခါင္းေဆာင္ သည္လည္း လူထုအတြက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားစြမ္းေဆာင္ေန၏။ လူထုက ခ်စ္ေသာအခါ ႀကိဳဆိုေနပံုမ်ားက မ်က္ရည္၀ဲၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွေတာ့သည္။ အျပန္အလွန္ ေမတၱာတရား၏ သေဘာမ်ားပင္ ထင္ပါ၏။  (ဇြန္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)

+ မေန႕က Site ထဲကအျပန္ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အိႏၵိယလူမ်ဳိး ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးေလးက ေျပာသည္။ ငါတို႕ႏိုင္ငံက မင္းတို႕ႏိုင္ငံကို ေငြဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္တယ္ ဟု သူကဆို၏။ အမွန္က သူေျပာခ်င္သည္မွာ ေခ်းသည္ဟု ဆိုခ်င္သည့္သေဘာ။ သူက ေ၀ါဟာရကို ေမ့ေနသည္လား မေျပာတတ္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခ်းသည္ဟု နားလည္လိုက္သည္။ သတင္းမဖတ္ရေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလကားေတာ့ မေပးတန္ရာဟု ေတြးမိ၍ ေခ်းသည္ဟုသာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္၏။ သို႕ေသာ္ တစ္ဖက္မွာ ျပန္ေတြးေတာ့ လကုန္လွ်င္ သူ႕လစာကို ကာဆီႏိုမွာ သြားကစား၊ အရက္ေသာက္ႏွင့္ ေငြျပတ္ေနတတ္၍ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ျမန္မာႀကီးၾကပ္ေရးမႉးေလးမ်ားဆီက စင္ကာပူေဒၚလာေခ်း ေခ်းေနေသာ သူ႕ဆီက ထိုစကားမ်ဳိးၾကားရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေအာင့္သက္သက္ႏိုင္လွ၏။ ေတြးသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ( ဇြန္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)

+ ဘူကုန္းမွာ ဗုဒၶဟူးေန႕(၆.၆.၂၀၁၂)၌ Safety Day ဆိုၿပီး ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး ျပပြဲမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲသေဘာမ်ဳိး ပြဲမ်ားရွိသည္။ Main Contractor က Chiyoda ျဖစ္၍ ဂ်ပန္က Safety Manager ဆိုေသာ လူမ်ား စင္ကာပူကို လာၾကသည္။ မန္ေနဂ်ာမ်ားကလည္း ရာထူး အမ်ဳိးမ်ဳိးေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ Safety Manager မ်ားျဖစ္သည္။ ထို႕အျပင္ Shell က Client ျဖစ္ေသာအခါ Shell ကလည္း သူတို႕၏ Safety Manager မ်ားလာၾကသည္။ လာသည္မွ Global Safety Manager ဆိုေသာ အၾကီးဆံုးတို႕၏ အႀကီးဆံုး ပါပါလာသည္။ ေျပာရလွ်င္ တကယ့္ VIP မ်ားဟု ဘူကုန္းမွာ ဆိုၾကသည့္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေက်းဇူးရွင္မ်ားက Safety Day လာသည္ဆိုၿပီး သည္ေန႕(၄.၆.၂၀၁၂)ကတည္းက ဘူကုန္းမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ကြက္ထဲမွာ VIP လာမည္ဆိုလွ်င္ ယခင္ကတည္းက ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္သည္။ Housekeeping ေတြလည္း လုပ္လိုက္ရသည္မွာ မေျပာႏွင့္ေတာ့။ အားလံုးကို ရႈပ္ေနတာပဲ ဟုဆိုရမလိုပင္။ သည္ၾကားထဲ VIP မ်ားျဖစ္၍တစ္ခုခုအျမင္မေတာ္တာကိုေတြ႕မိပါက သူတို႕ျပန္သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို Sub Contractor ကုမၸဏီမ်ားမွာ ခဏခဏ အေျပာသာခံေနရေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ VIP လာမည္ဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဂရုစိုက္ေနရသည္။ သည္ေန႕မွာေတာ့ VIP မ်ားက ၀င္လာမစဲတသဲသဲဟုပင္ဆိုရမည္။ မနက္ကတည္းက လာမည္ဆိုၿပီး ေန႕ခင္းမွာ တစ္ဖြဲ႕လာသည္။ ဒါက Chiyoda VIP။ ေနာက္ေတာ့ Shell Global Safety Manager ကိုယ္တိုင္ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို Sub Contractor Safety မ်ားကေတာ့ ဘယ္VIP လာလာ လုပ္ကြက္ထဲဆင္းကာ ကိုယ့္လူေတြျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ သြားေစာင့္ေရွာက္ရ၍ တစ္ေနကုန္နီးပါး ပင္ပန္းသည္ဟုဆိုရမည္။ ေျပာရလွ်င္ VIPျပန္မွနားရေတာ့၏။ သည္လိုႏွင့္ VIPေတြျပန္ၿပီဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ နားေနေဆာင္ေလးမွာ သြားထိုင္စဥ္ စာကေလးတစ္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြထိုင္ေနတာကိုပင္ ဂရုမစိုက္ဘဲ လူးလာေခါက္ျပန္သြားလိုက္၊ နားလိုက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိေနသည္။ တစ္ေနကုန္ VIPႏွင့္သာႀကံဳေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ေတာ့ မည္သူ႕ကိုမွ်ဂရုမစိုက္ သြားလာေနေသာ အႏွီစာကေလးကိုၾကည့္ကာ သည္ေကာင္လည္း စာကေလးVIPမ်ားလားဟု အေတြး၀င္ေနမိေသးသည္။ (ဇြန္လ ၄ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)



+ သတၱ၀ါအမ်ားေဘးကင္းၾကပါေစ။ ရန္ကင္းၾကပါေစ။ ဆင္းရဲခပ္သိမ္းကင္းၾကပါေစ။( ဇြန္လ ၄ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)



+ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခုအခ်ိန္မွာ Facebook ႀကီးကို Refresh လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲလို႕ မေမးနဲ႕။ အားလံုးသိတယ္။( ဇြန္လ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)



ဆူးသစ္
၁၄း၂၁ နာရီ
၁၉.၁၀.၂၀၁၂


Saturday, October 13, 2012

" မနက္ျဖန္ ခႏၶာ "


မေန႕ကလိုေတာ့ မဟုတ္
ရုတ္တရက္ပဲ ငါ ေျပာင္းလဲသြားတယ္
( ၿပီးမွ..) မနက္ျဖန္ေတြထဲ ၀ဲလွည့္ရင္းေပါ့။

ဘယ္သူမွ မေခၚဘဲ လာထားတာ
ေျခရာေတြမ်ားခဲ့ၿပီ ဒီေလာက
ဩကာသေလာက္ကိုပဲ တရားလို႕ထင္ေနမလား
တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ငါ့ကိုစားလာတာေလ။

ေနရဦးမယ္
( ၿပီးေတာ့..) ေဖြရဦးမယ္
( အဲဒီေနာက္..) ထပ္ၿပီး ဘ၀ရွည္ရဦးမယ္လို႕
သံသရာေဟာစာတမ္းေတြ ေရးခ်င္ေရးၾကမယ္
( ေသခ်ာတာက..)
ေမတၱာေတးေတြလည္း အသစ္ၾကားခ်င္တယ္
ခ်စ္စရာေလးေတြလည္း အစစ္ဖြားခ်င္တယ္
ညစ္စရာေလးေတြလည္း လႊင့္ပစ္ထားခ်င္တယ္
( ေမြးေန႕ရယ္..)
မနက္ျဖန္ ငါ့ခႏၶာအသစ္ကို ရာဇ၀င္ထဲ သယ္ေဆာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္။            ။

သားလတ္
၁၂.၁၀.၂၀၁၂
၁၉း၂၆ နာရီ

[ STRUCTURE-01, HDS 5, BUGIS PROJECT တြင္ေရးသည္။ ]
{ ကၽြန္ေတာ့္အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ၁၂.၁၀.၂၀၁၂ တြင္ က်ေရာက္ေသာ ေမြးေန႕အတြက္ အမွတ္တရ ေရးေပးခဲ့ေသာကဗ်ာျဖစ္ပါသည္။}


                                                               

Wednesday, October 10, 2012

"ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္"


တေလာက ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ထဲကေနျမန္မာျပည္က ဇနီးသည္ဆီကို ကိစၥတစ္ခုရွိ၍ ဖုန္းေခၚလိုက္ မိသည္။ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီးေသာအခါ ဇနီးသည္က " ေျပာစရာရွိတယ္။ စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္ " ဟု ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း စိတ္က နည္းနည္းေတာ့ပူသည္။ " ေျပာေလ" ဟု ဆိုေသာအခါ အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္တူေလး ေဆးရံုတင္ထားရသည္ ဟုဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩသြားသည္။ သည္ကေလး သည္ေလာက္ေဆာ့တာ ဘာျဖစ္လို႕မ်ားပါလိမ့္ဟု စိတ္ပူစြာေမး မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက အေၾကာင္းစံုကို ရွင္းျပသည္။ ျဖစ္ပံုက သည္လို။

ကေလးက စဖ်ားသည္။ ဖ်ားသည္ဆိုေတာ့ ရိုးရိုးအဖ်ားဟုထင္သည္။ သံုးေလးရက္ေနေတာ့ နည္းနည္းျပန္ေကာင္းသလို ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ဖ်ားသည္။ ဆရာ၀န္ျပေတာ့ ေဆးရံုတင္ခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး၏ အႀကီးဆံုးသား ျဖစ္၍ အစ္ကိုႀကီးက ဆရာ၀န္ႏွင့္ေတြ႕စဥ္ သူပါ ပါေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေန႕မွ တင္လွ်င္မရႏို္င္ဘူးလားဟု ေမးၾကည့္သည္။ ဆရာ၀န္က မရပါဟု ေျပာ၍ ခ်က္ခ်င္းကို တင္လိုက္ရသည္တဲ့။

ညတြင္းခ်င္း ကိုးနာရီ ေလာက္မွာ ေဆးရံုတင္လိုက္ရသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ နင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းက အမ်ားႀကီး။

ထိုကေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္မွာ ပထမဆံုးအိမ္ေထာင္က်ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုႀကီးက ေမြးတာျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားကား သားအခ်စ္၊ေျမးအႏွစ္ ဆိုသည့္စကားလို ေျမးဦးျဖစ္၍ အရူးအမူး ျဖစ္ၾကသည္။ ေျမးဦး ေယာက်ာ္းေလး ျဖစ္ေနသည့္အခါ ပို၍ သည္းသည္းလႈပ္ၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္တူက ေမြးခါစက ရုပ္ကိုသိပ္ဖမ္းမရ။ ၿပီးေတာ့ မည္းမည္းကေလး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ျဖဴလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုရုပ္ကို ပိုင္ဆိုင္လာသည္။ သူ၏ လႈပ္ရွားပံုေလးမ်ားက ကေလးမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္မွာ ပိုၿပီး အသက္၀င္ေစသည္။ တူကေလးမွာ ထူးျခားသည္က မ်က္ခံုးေမြး။ လူတိုင္းေျပာသည္။ တမင္ဆြဲထားသလားေတာင္ ထင္ရသည္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက တီတီတာတာႏွင့္ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းသည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု မငိုတတ္။ သူ႕ဘာသာ ေအးေအးေနတတ္သည့္ သေဘာရွိသည္။

သည္လိုႏွင့္ အရြယ္နည္းနည္းရေတာ့ နာမည္ေပးဖို႕ ျဖစ္လာသည္။ ေသာၾကာသားကို ဘယ္လိုနာမည္ ေပးမလဲဟု ဆိုသည္။ ေရြးၾကသည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ နာမည္မ်ားၾကား သူ႕အေဖနာမည္ပါ ပါသည့္ နာမည္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေရြးေပးလိုက္သည္။ " သံလြင္မိုးထြဋ္ "။ အားလံုး တစ္ညီတည္း လက္ခံသည္။ တစ္ညီတည္း ႀကိဳက္ၾကသည္။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားေသာ နာမည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္တူ သံလြင္ သည္ကား လူေတြထဲမွာ အရြယ္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူ႕ကို သည္နာမည္ ေပးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး ၾကားမွာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယူထားေသာ သံလြင္ကား သံလြင္ခက္ သရဖူဆိုေသာ သံလြင္။ ျမစ္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္တူကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးက ေအာင္ျမင္ေစခ်င္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သံလြင္ခက္ သရဖူေဆာင္းႏိုင္ေအာင္ ဟူသည့္အဓိပၸါယ္မ်ဳိးႏွင့္ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ကဆက္ေပးခဲ့သည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး နာမည္ တစ္စိတ္တစ္ပို္င္း။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တူသည္ " သံလြင္မိုးထြဋ္ " ဆိုေသာ နာမည္တစ္လံုးကို ပိုင္ဆိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု၏ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာၾကားမွာ ရွင္သန္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း သံလြင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ပံုေျပာခိုင္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေတာ့ ေျပာျပျဖစ္သည္။ သီခ်င္းဖြင့္လွ်င္ သူက လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ ေႁမွာက္ကာကတတ္သည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု အလြန္သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။

သံလြင္ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ မရွိေတာ့။ သို႕ေသာ္ သံလြင့္အေၾကာင္းကို ဖုန္းဆက္တိုင္း ၾကားရသည္။ ေက်ာင္းမွာေရာ၊ အိမ္မွာပါ ေဆာ့သည္။ စာေတာ္ေသာ္ျငား စာက်က္ပ်င္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေမတို႕ဖုန္းေျပာေနလွ်င္ သူ႕ကိုေခၚေမးမွ တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းသာ ေျပာ သည္။ ဦးလတ္ ေနေကာင္းလား၊ ဘာညာ ေျပာၿပီး သြားေဆာ့ေနေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း သံလြင့္အတြက္ လက္ေဆာင္မ်ားက မပါမျဖစ္။ သည္လိုခ်စ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္တူ ေဆးရံုတက္ရသည္ ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုေန၍ ရပါမည္နည္း။ အလုပ္ထဲကမို႕ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ႏိုင္ေသာ္ျငား ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္သည့္ အခါ အိမ္ကိုဖုန္းေခၚၿပီး အက်ဳိး အေၾကာင္း ေမးၾကည့္သည္။ ေရေရရာရာ မသိၾက။ ျဖစ္မွသာ သိသည့္သေဘာမ်ဳိး။

ထိုေန႕ကပင္ ေဆးရံုကို ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မရီးႏွင့္ ေတြ႕သည္။ အစ္ကိုႀကီး၏ ဇနီးမို႕ ကၽြန္ေတာ္က အစ္မဟု ေခၚ၏။ အစ္မက ျဖစ္ပံုကို ရွင္းျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီးသားမ်ား။ သို႕ေသာ္ သံလြင္ခံစားရသည္ကို ၾကားသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ရင္နင့္ရ၏။ သံလြင္ အစားမစားႏိုင္။ အရည္လည္း မေသာက္ခ်င္။ ထို႕ေၾကာင့္ အားေဆးေတြ ခ်ိတ္ရေတာ့သည္။ လူက ေတာ္ေတာ္ပိန္က် သြားသည္ဟု ေဆးရံုကို သြားၾကည့္ၿပီး ျပန္လာသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ေျပာသည္။ အစ္မကိုေတာ့ အိမ္မွာ ဂရုစိုက္ဖို႕မွာရသည္။ သံလြင့္အေဖ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုကိုလည္း သူ႕သားကို ဂရုစိုက္ဖို႕ ေျပာမည္ ဟု ေတးထားလိုက္၏။

ေနာက္ေန႕ဖုန္းေခၚေတာ့ အေဖႏွင့္ပါ ေျပာရသည္။ အေဖ့ေလသံက သိပ္အားရစရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႕ဖုန္းကြယ္ ေနသလားဟုပင္ စဥ္းစားမိသည္။ အေဖက တစ္ခုေတာ့ ေျပာသည္။ သံလြင္ အစားမစားဘဲ ေသြးပါလိုေန၍ လိုေသာေသြးကို အစ္ကိုႀကီး၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားထဲက တစ္ေယာက္က ညကလာလႉသြားသည္တဲ့။ အစ္ကိုႀကီးလည္း ငိုသည္ဟု ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ တူေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တတ္ေသးလွ်င္ ဖခင္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို မည္သို႕ေနမည္ဆိုသည္ကုိ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ သိႏိုင္၏။ ေသြးေတာင္သြင္းရသည္ ဆိုကတည္းက အစ္ကိုႀကီး ငိုမွာေပါ့ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုကို ဖုန္းေခၚၾကည့္သည္။ အစ္မႏွင့္တိုးၿပီး နည္းနည္းသက္သာလာသည္ဟု ဆိုသည္။ သံလြင့္ကို ဖုန္းထိုးေပးေတာ့ ဦးလတ္၊ သားေမာလို႕ စကားသိပ္မေျပာႏိုင္ဘူး ဟုေျပာကာ သူ႕အေမကို ဖုန္းျပန္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနေကာင္းလား ေမးသည္ကိုပင္ သည္လိုသာ ေျဖႏိုင္သည္။ ၾကားရသည္ကိုက စိတ္မေကာင္းေတာ့။

အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ဇနီးသည္ဆီက တစ္ဆင့္ သံလြင့္အေျခအေနကို သိရသည္။ ေနာက္ထပ္ ေသြးတစ္ပုလင္း သြင္းၿပီးခ်ိန္မွာ သူေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာၿပီ ဟုသိရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ သည္သို႕ႏွင့္ အိမ္ကို ဖုန္းထပ္ေခၚေတာ့ အေဖက သူဖုံးထားတာ တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုတ္ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဆးရံုတင္တင္ခ်င္းမွာ ဆရာ၀န္က ၅၀-၅၀ ဟု ဆိုခဲ့သည္တဲ့။

ထိုစကားၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ အေဖက အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ျပန္ေကာင္းေနပါၿပီ ဟုဆို၍သာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္နည္းနည္း ေအးေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ သံလြင္ ေဆးရံုကမဆင္းခင္ ညက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲမွာ သူဆံုး၍ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

ထိုအိပ္မက္မ်ဳိးမက္လွ်င္ က်န္းမာသည္ဟု မွတ္သားဖူးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ အိမ္ကို ေျပာျပၿပီး သံလြင္တကယ္ ေကာင္းမေကာင္း ထပ္ေမးျဖစ္ေသးသည္။ ဆရာ၀န္ေပါက္စ မ်ားက ေနာက္ေန႕မွာ ေမးေျဖ လုပ္ခ်င္၍ တစ္ရက္ထပ္ေနလိုက္ရသည္က လြဲ၍ ေဆးရံုက ဆင္း၍ ရသည္ဟု ဆရာ၀န္ႀကီးမွ ေျပာေၾကာင္း သိရမွသာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေအးေတာ့သည္။ သံလြင္ ေက်ာင္းပ်က္ရက္ မ်ားသြားသည္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ စာျပန္လုိက္ရေတာ့မည္ဟု အေမေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ သံလြင့္အသက္ လြန္ေရာကၽြံေရာ ရွိလွမွ ခုနစ္ႏွစ္။ မိသားစုက ခ်စ္သည္။ အဘိုးအဘြားက ခ်စ္သည္။ ဦးေလးမ်ားက ခ်စ္သည္။ ဆရာမက ခ်စ္သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ အကယ္၍ သည္ကေလး တစ္ခုခု ခၽြတ္ခၽြတ္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လိုေျဖမည္နည္း။ ရန္ကုန္လို ေနရာ မ်ဳိးမွာ ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ဆိုသည္က ကာကြယ္၍ရေကာင္းေသာ အရာဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။

ရန္ကုန္လို ေနရာမ်ဳိးမွာ ဒါမ်ဳိးကို မကာကြယ္ႏို္င္လွ်င္ေတာ့ တျခားေနရာမ်ားမွာဆိုလွ်င္ေရာ.......။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် ကေလးမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးစရာမ်ား မ်ားစြာ က်န္ေနေသးပါလားဟု ခံစားရသည္။

သံလြင့္မွာ အနာဂတ္ရွိသည္။ သံလြင္သည္ လူ႕ေလာကထဲမွာ ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေနရဦးမည္။ သံလြင္သည္ မိသားစု၏ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာၾကားမွာ ရွင္သန္ရဦးမည္။ သံလြင္သည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု၀င္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ တုိင္းျပည္တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရဦးမည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ သံလြင္သည္ တုိင္းျပည္အတြက္ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ျပဳစုသူ၊ ထိန္းေက်ာင္းသူ၊ ေစာင့္ေရွာက္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေပၚမွာ သူ႕အနာဂတ္ ရွိေနသည္။

သံလြင့္လို ကေလးမ်ား မ်ားစြာရွိသည္။ သူတို႕လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ သံလြင့္လို အနာဂတ္မ်ားကို သူတို႕ ပိုင္ဆိုင္သည္။ ေရာဂါအနာတရမ်ားၾကားမွာ သံလြင့္လို ကေလးမ်ားစြာကို မရွင္သန္ေစလို။ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္အတြက္ သူတို႕ေလးေတြ၏ က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး ပညာေရးပါေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။ က်န္းမာေရး မေကာင္းလွ်င္ ဘာမွ် လုပ္၍မရ။ သံလြင္ပင္ ေဆးရံုတက္ေနေသာ ရက္မ်ားမွာ စာေတြလြတ္ကုန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သံလြင္သည္လို ေဆးရံုတက္လိုက္ရသည့္ ကိစၥေနာက္မွာ ေတြးစရာမ်ား မ်ားစြာရသည္။ ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္။ ဟုတ္သည္။ ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္။ ထိုကေလးမ်ား က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ ရွင္သန္ဖို႕။ ထုိကေလးမ်ား ပညာေရး ေကာင္းမြန္ဖို႕။ ထိုကေလးမ်ား စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ ကင္းေ၀းဖို႕။ ထိုကေလးမ်ား ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းႏို္င္ဖို႕။ အားလံုးသည္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူမ်ားဆီမွာ တာ၀န္ရွိေနပါေရာလား။

ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ လ်စ္လ်ဴရႈမႈမ်ားသည္ ထိုကေလးမ်ား အတြက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒဏ္ရာ အနာတရမ်ား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ အခန္႕မသင့္လွ်င္ ထိုကေလးဘ၀မွာပင္ လူ႕ေလာကႀကီးကို စြန္႕ခြာသြားရႏိုင္သည္။ ထိုအခါ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကေလးမ်ားကလည္း သူတို႕ကို ဂရုမစိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုိ လူႀကီးမ်ားကို ဂရုစိုက္စရာ မလိုေတာ့ ဆိုသည္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္တူေလး၏ ျဖစ္စဥ္မွ ရလိုက္ေသာ အေတြးမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္ပါေတာ့သည္။         ။

ဆူးသစ္
၉.၁၀.၂၀၁၂
၁၀း၄၇ နာရီ

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...