+ သည္ေန႕ အလုပ္ကအျပန္ အိမ္ေအာက္အေရာက္မွာ ဓာတ္ေလွကားေရွ႕မွာ လူေတြတစ္ၿပံဳႀကီး ေစာင့္ေနသည္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာသည္က လူတစ္ေယာက္တည္း။ အေ၀းကျမင္လိုက္ရေသာ ထိုျမင္ကြင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတစ္ေယာက္ အေပၚကဆင္းလာသည္ကို က်န္လူမ်ားက ေစာင့္ကာ ႀကိဳေနသည့္ႏွယ္။ အမွန္က အေပၚတက္ဖို႕ ဓာတ္ေလွကားေအာက္မွာ ေစာင့္ေနၾကတာသာျဖစ္၏။ ထိုဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာေသာ သူကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း သူ႕ဘာသာ ေတြးေနပံုရသည္။ အမယ္-ငါ ဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာတာကို လူေတြ အမ်ားႀကီး ႀကိဳေနပါလားဟု ေတြးမ်ားေနမလားမသိ။ ေလာကမွာ တစ္ခါတစ္ခါ သည္လိုကိစၥမ်ား ကလည္းျဖစ္တတ္သည္။ လူတခ်ဳိ႕က သူတို႕ကို မႀကိဳဘဲလည္း ႀကိဳသည္ဟု ထင္တတ္တာမ်ဳိး ရွိမွာျဖစ္သည္။ အေျခာက္တိုက္ မာန္တက္ၾကမွာ မလြဲ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လို အေ၀းက လွမ္းျမင္ရသူမ်ားကေတာ့ ရယ္စရာႀကီးသာျဖစ္ေန တတ္သည္ကို ထိုသူမ်ားက သိမွာမဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ (စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
+ သည္တစ္ခါ ပိတ္ရက္တစ္ရက္ ရသည္က ေက်နပ္စရာေကာင္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အင္တာနက္မွာျပန္ဆံုေနၾက၏။ စရင္းေနာက္ရင္း အခ်ိန္တို႕ကုန္သည္။ ရယ္ရသည္။ ေပ်ာ္ရ၏။ စက္မႈတကၠသိုလ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေနသည့္ႏွယ္။ (စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
+ တစ္ေန႕က ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ၿပီး ထမင္းမွာခါနီး တန္းစီေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အတြဲတစ္တြဲရွိတာ သတိထားျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူလိုကိုယ္လို သတိမထားမိ။ ေနာက္ေတာ့မွေကာင္ေလးက စလံုးေလသံႏွင့္ အဂၤလိပ္လိုေျပာေတာ့ စလံုးဆိုသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သို႕ေသာ္ေကာင္မေလး ထမင္းဟင္း မွာေပးေနသည္က ျမန္မာလို။ သည္လိုလားဟုေတြးေနတုန္းမွာပင္ စလံုးေကာင္ေလးက သူတို႕ထံုးစံ လူျမင္ကြင္းမွာ ေကာင္မေလး၏ ခါးကိုကိုင္လိုက္၊ တင္ကိုကိုင္လို္က္ လုပ္ေနသည့္အခါ ေနာက္မွာရပ္ေနေသာ ျမန္မာမေလးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေယာက်ာ္းေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားက မေကာင္းၾကေတာ့။ ေျပာရတာေတာ့ခြက်သည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားရသည္မွာ သိပ္မေကာင္းလွ။ ဆိုင္ထမင္း၊ ဆိုင္ဟင္းေၾကာင့္သာဟု ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ေျဖရေတာ့သည္။ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း ေတြးပါသည္။ ႏိုင္ငံဆင္းရဲသည္ဆိုသည့္ ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာေတြေပးဆပ္ခဲ့ရၿပီလဲဆိုသည္ကိုပါ။ (စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
+ စင္ကာပူမွာ ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း.......ကေလး တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီးပါေသာ ကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ဖုန္းေျပာလွ်င္ အက်ယ္ႀကီးေျပာတတ္ေသာ တရုတ္အဘုိုးႀကီးမ်ားပါေသာ ကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ဘာမွ်မဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းမဲ့ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ရယ္တတ္ေသာ ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ တစ္အုပ္ပါေသာ ကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ေဒါက္ဖိနပ္ႀကီးႀကီး စီးသူမ်ား ပါေသာကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ေဂါက္ေၾကာင္ ပါေသာကားႏွင့္ မတိုးပါရပါေစႏွင့္။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ လာလာနင္းတတ္သူမ်ား ပါေသာ ကားနွင့္ မတုိးပါရပါေစႏွင့္။ (စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
+ နယ္ခ်ဲ႕သည္ဆိုေသာ စကားကို ၾကားခဲ့ဖူးၾကသည္။ စစ္တိုက္၍နယ္ခ်ဲ႕ျခင္း၊ ကုန္သြယ္၍နယ္ခ်ဲ႕ျခင္း၊ ဘာသာေရးျဖင့္နယ္ခ်ဲ႕ျခင္း စသည္ျဖင့္ သံုးမ်ဳိးရွိေၾကာင္း စာထဲမွာ ဖတ္ထားခဲ့ဖူးသည္။ နယ္ခ်ဲ႕သည့္ေနာက္မွာ ရႈံးေသာနယ္ေျမရွိ လူမ်ားက ကၽြန္ျဖစ္လာၾက၏။ စစ္၏ကၽြန္။ ဒါက တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္မည္။ ယခု သည္ဘက္ေခတ္မွာ ထိုသို႕မဟုတ္ေတာ့ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ႏိုင္ငံမ်ားကတိုးတက္ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အျပင္မွာမဟုတ္။ သူပိုင္နယ္နိမိတ္ထဲမွာ။ ထိုအခါ ေဒသတစ္ခု၀န္းက်င္က ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံမ်ားက လူမ်ား လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ ေငြေၾကးစနစ္က ကြာဟလြန္းၿပီး ထိုသို႕လုပ္မွ အျမန္ခ်မ္းသာမည္ကိုသိ၍ပင္။ သို႕ေသာ္ အႏွီခ်မ္းသာေသာႏိုင္ငံက လူမ်ား မလုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္ကို လုပ္ရၿပီး သူတို႕ဇိမ္က်ေနခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံက လူမ်ားက ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရျခင္း၊ လစာမွာလည္း အဆမတန္ ကြာျခားျခင္းတို႕ ရွိေနေသာအခါ နယ္ခ်ဲ႕ခံရမွ ကၽြန္ျဖစ္လာသည္မဟုတ္။ စစ္မျဖစ္၊ ကုန္မသြယ္၊ ဘာသာေရး မႏီွးႏြယ္ဘဲ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲရံုႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ေခတ္သစ္ကၽြန္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကရေတာ့သည္။ (စက္တင္ဘာလ ၁၂ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
+ မေန႕ညက City Hall ကိုေရာက္သည္။ City Hall နားမွာ လမ္းေဘး၌ လမ္းမကူးရန္ အကာမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕သည္။ တေလာကမွ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခင္ေသာ ညီေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို Message လွမ္းပို႕တာ သတိရသည္။ ကားလမ္းကူးလွ်င္ မ်ဥ္းၾကားကသာ ကူးရန္ႏွင့္ မကူးလွ်င္ရဲဖမ္းေနေၾကာင္း သတိေပးတာျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သည္ကိစၥက ႀကီးသြားတာျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာမ်ား စည္းကမ္းလိုက္နာဖို႕ လိုေနတာ ေတြ႕ရျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုလမ္းေဘးက အကာမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ရွက္ေနမိပါသည္။ (စက္တင္ဘာလ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
ဆူးသစ္
၂၃း၃၆ နာရီ
၆.၇.၂၀၁၃
0 comments:
Post a Comment