" မိေ၀းဘေ၀း သီတင္းကၽြတ္ "

ဘယ္အရြယ္ကလဲလို႕ ေမးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမွတ္ရစရာေတြ ရွိလားလို႕ ေမးရင္ သိပ္ရွိတာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျဖပါမယ္။ ဒီလို အခ်ိန္ရာသီဆို သီတင္းကၽြတ္ ေရာက္ၿပီကိုး။

တကယ္ေတာ့ ငယ္ဘ၀ေတြဆိုတာ ျပန္ရႏို္င္ေကာင္းတဲ့ အရာေတြမွ မဟုတ္တာ။ ျပန္ရႏိုင္တာ ဆိုလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ သတိရမႈ၊ တမ္းတမႈေတြပဲ က်န္ေတာ့တာ။

ငယ္ငယ္က သီတင္းကၽြတ္ဆိုတာ ဘာႀကီးလဲလို႕ နားလည္တာမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ယ္ေပးတဲ့ ယုန္ရုပ္မီးပံုးေလးကို ဖေယာင္းတိုင္ေလးထည့္ၿပီး တြန္းရတာကိုက ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရသာတစ္မ်ဳိး။ အဲဒါကို ေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အေမထြန္းတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ၾကည္ႏူး ခဲ့မိေသးတာ။

အေမက ဖေယာင္းတိုင္ေတြကို ေနရာအႏွံ႕ထြန္းတယ္။ ေလွကား၊ အိမ္သာ၊ ျပဴတင္းေပါက္၊ ေရဘံုပိုင္၊ ဆန္အိုး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ စံုေနတာပဲ။ အေဖကေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ မ်ားေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေဖ ဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတာထက္ အေဖ အလုပ္ရႈပ္ေနတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။

ဒါေပမဲ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာက ငယ္ငယ္ကတည္းက လူႀကီးေတြကို လိုက္ကန္ေတာ့ရတာ။ ကိုယ့္မိဘေတြကို ကန္ေတာ့တာရယ္၊ ကိုယ့္မိဘရဲ႕ ဦးႀကီး၊ ဘႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့ တာရယ္ကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္။ အေဖတို႕၊ အေမတို႕ရဲ႕ ဘႀကီး၊ ဦးႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့တာ ဘာလို႕ မွတ္မိလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႕က မုန္႕ဖိုးေကာင္းေကာင္း ေပးတယ္။ အဲဒီလို သြားကန္ေတာ့မယ္ ေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ညီအစ္ကို သံုးေယာက္။ အားလံုး မုန္႕ဖိုးေတြ ရတာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မွာ ေနတာ။ စမ္းေခ်ာင္းက ရွမ္းလမ္းဆို လူတိုင္းသိတယ္။ အခုေတာ့ ဗဟိုလမ္းျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ အဲဒီ ရွမ္းလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္က သိပ္စည္တာ။ ဆိုင္ေတြက ျပည့္သိပ္ က်ပ္ညပ္လို႕။ လူေတြကလည္း တိုးမေပါက္ဘူး။ သီတင္းကၽြတ္ဆို အဲဒီလိုကို စည္တာ။ အဲဒီမွာ ရုပ္ရွင္ကားအတိုေလးေတြ ျပတဲ့ တြန္းလွည္းလို ရံုအေသးေလးနဲ႕ ရုပ္ရွင္ရံု အေသးစားေလး ရွိတယ္။

တစ္ခါၾကည့္ ငါးမူးလား၊ တစ္က်ပ္လား မသိပါဘူး။ ေရႊဘနဲ႕ လူၾကမ္းေတြခ်တာ ၾကည့္ရတယ္။ ဗံုေလးနဲ႕ ေနာက္ခံကို တီးေပးေသးတယ္။ ရံုေလးကေသး၊ လူကျပည့္ဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္ ၿပီးရင္ ေခၽြးကိုျပန္ေရာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ကေလးဘ၀ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုၾကည့္ရတာကိုက အထူး အဆန္းလို ျဖစ္ေနတာေလ။

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းနဲ႕ ကပ္လ်က္က သံတံတားလမ္းမွာ ဇာဇာရတနာ ဆိုတဲ့ မိန္းမလ်ာဦးေဆာင္တဲ့ မိုးႀကိဳးငွက္ငယ္ကေလးမ်ား အဖြဲ႕ကတဲ့ ပြဲလည္းရွိေတာ့ အဲဒီပြဲလည္း အလြတ္မခံဘူး။ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကဲကဲ ကန္ေတာ့ရမယ္ေဟ့ဆို အေဖနဲ႕ အေမကို ကန္ေတာ့ဖို႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့ မုန္႕ဖိုးလိုခ်င္လို႕ ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီလို ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ မွားခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခရီးသြားရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သီတင္းကၽြတ္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖနဲ႕ အေမ့ကို ႏႈတ္က တိုင္တည္ၿပီး ကန္ေတာ့ေလ့ရွိပါတယ္။

" အေဖနဲ႕အေမ့ကို ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ နဲ႕ ျပစ္မွားမိတာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ " ဆိုၿပီး ထိျခင္းငါးပါးနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာကို ကန္ေတာ့ခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို မေျပာဘဲ ကန္ေတာ့ရရင္ စိတ္မသန္႕သလို ခံစားရတယ္။ ဒီအတိုင္း ႏႈတ္ပိတ္ ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ ကေလးလည္း လုပ္လို႕ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ဆံုရင္ အားလံုး ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ အေဖနဲ႕အေမက သူတို႕ေမာင္ႏွမထဲမွာ အႀကီးဆံုးေတြဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ညီ၊ ညီမေတြက လာကန္ေတာ့တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေပ်ာ္ရတယ္။ အေဖနဲ႕ အေမ့ကို ကန္ေတာ့တဲ့ မုန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ပါ စားရတာကိုး။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က ျပန္ကန္ေတာ့နဲ႕။ သီတင္းကၽြတ္ဆိုတာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဓေလ့တစ္ခုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္က သီတင္းကၽြတ္နဲ႕ လြဲတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္ၿပီဆို အိမ္ကို ဖုန္းေခၚၿပီး အေဖ့ကို  ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံနဲ႕ ျပစ္မွားမိတာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အေမ့ကိုလည္း အဲဒီလိုပဲ ေျပာၿပီး ဖုန္းနဲ႕ပဲ လွမ္းကန္ေတာ့တာ။ အဲဒီအခါ အေဖနဲ႕အေမက ဖုန္းထဲကေန ဆုေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္၀ဲေအာင္ ခံစားမိပါတယ္။ အခုေတာင္ ဒီပို႕စ္ကို ဆက္မေရးခင္ကေလးတင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႕ အေမကို ဖုန္းနဲ႕ပဲ လွမ္းကန္ေတာ့မိတယ္။ အေဖနဲ႕ အေမကလည္း ဖုန္းထဲက ဆုေတြေပးလို႕ေပါ့။ အေဖနဲ႕ အေမ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနပါလ်က္နဲ႕ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကန္ေတာ့ႏိုင္တဲ့ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ် မေက်နပ္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ ညီေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက လူစံုၿပီဆို အတူတူ ကန္ေတာ့ေနက်။ အဲဒီလို မကန္ေတာ့ရတာလည္း ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အခုလို တစ္ေယာက္တည္း ခြဲေနၿပီးမွ မိဘေတြကို ဖုန္းနဲ႕ကန္ေတာ့ခဲ့ရ တာေတာ့ ေလးႏွစ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။

အေဖနဲ႕အေမက ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ ရြတ္လို႕ ေပးတဲ့ဆုေတြလည္း ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မယူႏိုင္ခဲ့ေတာ့တာ ၾကာၿပီေပါ့။ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ စံုၿပီး ကန္ေတာ့ရမယ့္ အခိုက္အတန္႕ေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ တပ္မက္ေနမိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ႏွစ္တိုင္း မိေ၀းဘေ၀း သီတင္းကၽြတ္ ပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္က သူ႕မိခင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ နတ္သားကို ၀ါတြင္းသံုးလကာလမွာ တရားေတြ ေဟာၿပီး ျပန္ႂကြလာတဲ့အခါ လူ႕ျပည္ကေန ေရႊေစာင္းတန္း၊ ေငြေစာင္းတန္း၊ ပတၱျမားေစာင္းတန္းေတြနဲ႕ ႀကိဳၾကတယ္တဲ့။ ဆီမီးေတြလည္း ပူေဇာ္လို႕ေပါ့။ ဒါဟာ သီတင္းကၽြတ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပါ။ အဓိကက ျမတ္စြာဘုရားက မိဘကို ေမြးေက်းဇူးဆပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာလို႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နားလည္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏို႕တစ္လံုးဖိုး ေက်တယ္ဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ စာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားဖူးပါတယ္။ မိဘေမတၱာကို အဲဒီလို တိုင္းယူမရ စေကာင္းပါဘူး။ ဘုရားလည္း မေဟာပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ သီတင္းကၽြတ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ရံုမဟုတ္ဘဲ မိဘကို ကန္ေတာ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာေတြ ၾကားမွာရွိေနေသးတာကိုက ေက်နပ္စရာပါ။ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္ရင္ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ဖို႕ အလုပ္ထဲက မနက္ပိုင္းလုပ္တဲ့ အစည္း အေ၀းမွာ ျမန္မာေတြကို အၿမဲေျပာျပ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမနက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ကို သတိေပးခဲ့ ပါေသးတယ္။ ျမန္မာမွန္ရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က သီတင္းကၽြတ္ကို လြမ္းတတ္ၾကတာပါပဲ။

အခုလို သီတင္းကၽြတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတဲ့ အေ၀းက သီတင္းကၽြတ္၊ မိေ၀းဘေ၀း သီတင္းကၽြတ္ အတြက္ စိတ္ေျဖသိမ့္စရာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြနဲ႕ မိဘေတြကို စံုၿပီး မကန္ေတာ့ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္၊ အေဖနဲ႕အေမကို ကိုယ္ထိကာယ မကန္ေတာ့ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို နားေထာင္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။

အဲဒီသီခ်င္းက ဟသၤာတထြန္းရင္ သူကိုယ္တိုင္ေရးၿပီး သူကိုယ္တိုင္ဆိုထားတာပါ။ 'မိသားစုကန္ေတာ့ပဲြ' လို႕ ေခါင္းစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ဒီလိုသီတင္းကၽြတ္မွာ ဒီလို သီခ်င္းမ်ဳိးကို နားေထာင္မိရင္ ရင္ထဲထိတဲ့ အထိ ခံစားရပါတယ္။ ခံစားၾကည့္ပါဦး။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဟသၤာတထြန္းရင္ ခင္ဗ်ား။      ။

သားလတ္

၂၁း၅၆ နာရီ

၃၁.၁၀.၁၂