Tuesday, April 11, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၂ )

[ ၁၂ ]

အာခီအေဆာင္(ဗိသုကာအင္ဂ်င္နီယာအေဆာင္)အေဆာင္ ၅ႏွင့္ေယာက်ာ္းေလးမ်ား နားေနေဆာင္( MCR - Men Common Room) ၾကားမွကြန္ကရစ္လမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ရင္းသူတို႕အုပ္စုကင္တင္းန္သြားရန္ စကားတေျပာတေျပာႏွင့္ဆင္းခဲ့သည္။န၀ရတ္စတိုးဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့စိုးညြန္႕ကေဘာလ္ပင္၀ယ္ဦးမည္ ဆို၍ကင္တင္းန္ဘက္သြားရာ လမ္းမေပၚမွာခဏရပ္ေစာင့္သည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းကန၀ရတ္ေဘးကစာတိုက္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးအိမ္ကစာမလာေသးဘူးကြာဟုညည္းသည္။ေက်ာ္၀င္း ထြဋ္ကငါ့ကိုလည္းေငြမပို႕လို႕စိတ္ညစ္ေနတယ္ကြာဟုဆို၏။သူကဘယ္ေလာက္လိုလို႕လဲ၊လိုရင္ငါ့ဆီက ယူေလကြာဟုေျပာ ၿပီးလြယ္အိတ္ထဲကပိုက္ဆံအိတ္ကိုထုတ္သည္။ၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္တစ္
ေထာင္စီလွမ္းေပးလိုက္၏။

ပထမေတာ့ယူရမွာအားနာေနသည့္ပံု။လုပ္ပါကြာ၊မင္းတို႕လိုလို႕ေခ်းတာ၊ အလကားေပးတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ကေငြရရင္ျပန္ေပးဟုေျပာမွႏွစ္ေယာက္ စလံုးယူသည္။ပိုက္ဆံအိတ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ၿပီးစိုးညြန္႕ထြက္လာ တာေတြ႕၍ကင္တင္းန္ဘက္ကိုေျခလွမ္းေရႊ႕ရန္ျပင္စဥ္ ခဏေနဦးဟုစိုးညြန္႕တားသံၾကားသည္။ဘာလဲကြဟုဆိုေတာ့စက္မႈစာသင္ေဆာင္မ်ားရွိရာ ကုန္းေပၚမွဆင္းလာေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ကိုျပသည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဒါမ်ား၊အေရးလုပ္လို႕ကြာ၊အတန္းထဲမွာလည္းေတြ႕ေနတာပဲ၊သြားမယ္ဟုဆို၏။ သူကခဏေနဦးကြာဟုေျပာရင္းရပ္ေစာင့္မိသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းကဒါဆို၊သည္တိုင္းရပ္ေစာင့္ေနရင္မေကာင္းဘူး၊ငါစာတုိက္ထဲ၀င္ၿပီးစာအိတ္နဲ႕တံဆိပ္ေခါင္း၀ယ္မယ္၊ မင္းတို႕ေစာင့္ၾကည့္ဟုဆိုကာအထဲ၀င္သြားသည္။သူကစာတိုက္ေရွ႕ကသစ္သားခံုအ၀ိုင္းေလးမွာ ၀င္ထိုင္ေတာ့က်န္သူေတြ လည္း၀င္ထိုင္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုၾကည့္ေတာ့အေႏြးထည္ႏွင့္။မနက္က အတနး္ထဲမွာထိုင္ေနတုန္းကအေႏြးထည္မရွိ။ခၽြတ္ၿပီးခံုထဲထည့္ထားတာေနလိမ့္မည္။ဘာျဖစ္လို႕အေႏြးထည္ ၀တ္ထားတာလဲဟုသူ႕ဘာသာေတြးေနမိ၏။တျဖည္းျဖည္းသူတို႕ႏွင့္နီးလာသည္။

" ေနမေကာင္းဘူးထင္တယ္ကြ "

သူကအျမင္နီးလာေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးမ်က္ႏွာကိုေသေသခာ်ခ်ာၾကည့္ရင္းေျပာမိသည္။မ်က္ႏွာေခ်ာင္၍
ဆံပင္ေတြသပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိ။

" ေဟ့ေကာင္။မိန္းကေလးေတြတစ္လတစ္ခါျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေနလိမ့္မယ္ "

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕အထင္ေျပာသည္။

"ရိုးရိုးဖ်ားတာေနပါလိမ့္မယ္ကြာ။စာေမးပြဲနီးလို႕အခန္းထဲက လူေတြေတာ္ေတာ္ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ဒီႏွစ္ကေမဂ်ာခြဲမွာဆိုေတာ့အကုန္လံုးအၿပိဳင္က်ဳံးေနတာမင္းလည္းသိသားပဲ။ငါတို႕ကသာမက္ခ္(Mech) ယူမွာမို႕ပံုမွန္ႏႈန္း နဲ႕ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနတာ။အီးစီယူမယ့္လူေတြဆိုၾကည့္ပါလား။ တေလာကလံုးသူတို႕ေလာက္ပ်ာယာခတ္တဲ့လူမရွိေတာ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္ဆရာဦးသာလိႈင္ကေျပာတာ။ စကၠင္းရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာေလာဘ၊ေဒါသရဲ႕သားေကာင္ေတြတဲ့"

စိုးညြန္႕ကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္ေျပာသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကကြင္းတို႕လည္းအီးစီယူမယ္ထင္တယ္ ဟုေျပာေတာ့သူႏွင့္ေမဂ်ာဘယ္လိုမွမတူႏိုင္တာေတြးမိသည္။သူယူေသာစက္မႈဘာသာရပ္ဆိုသည္ မွာလည္းေယာက်ာ္းေလးမ်ားသာအေခၚမ်ားၿပီးအမွတ္နည္းေသာမိနး္ကေလးအနည္းငယ္သာေရာက္လာ
တတ္၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လိုစာပံုမွန္လုပ္သူမ်ားဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ်စက္မႈ ကိုေရာက္မလာႏိုင္ ဟုေတြးမိသည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊တစ္ေက်ာင္းတည္းမွာပဲေလဟုေတြးရင္းသူတို႕ေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့မည့္ႏွင္းႏြယ္ေႏြး တို႕သံုးေယာက္ ကိုေငး၏။

" ေဟာဗ်ာ "

ေငးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေငးေနစဥ္မွာပင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံႀကီးကထြက္လာ၏။ရုတ္တရက္ သူပင္ေၾကာင္သြားသည္။ဟုတ္သည္။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေအာ္မည္ဆိုလည္းေအာ္ခ်င္ စရာ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမူးလဲက်သြားတာေတြ႕လိုက္ရသည္ေလ။

" ဟာ-ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ထ.......ထ။လုပ္ၾကဦး။လုပ္ၾကဦး "

ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမမ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္လြယ္အိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းကာထုိင္ေနရာမွ
ထၿပီးသူစတင္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။လုပ္ပါဦးဟယ္၊ေႏြးရယ္မူးလဲသြားလို႕ဆိုေသာခင္၀ါဦးစကားကိုဥေပကၡာျပဳ
ရင္းသူငယ္ခ်င္းေတြသူ႕အနားေရာက္အလာကိုေစာင့္သည္။ၿပီးေတာ့.....

"မင္းတို႕ဟိုထိုင္ခံုေပၚကိုခဏေရႊ႕ထား။လူသိပ္မအံုေစနဲ႕။ငါကားသြားထုတ္ဦးမယ္ "

ဟုေျပာၿပီးကားပတ္ကင္ရွိရာကိုသူအေျပးသြားသည္။ကားကုိထုတ္၍ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလးအတိုင္းေမာင္း၍
စက္မႈစာသင္ေဆာင္ေတြကိုပတ္ထြက္ၿပီး စာတိုက္ရွိရာေရွ႕ကိုေရာက္စဥ္မွာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကို
ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကေဖးမထား၍စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကစာအုပ္ႏွင့္ယပ္ခတ္ေပးေနတာေတြ႕သည္။ေခၚ
ခဲ့ေတာ့ဟုလွမ္းေအာ္ၿပီးကားတံခါးကိုႀကိဳဖြင့္ေပးထား၏။ငါနဲ႕ႏွစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ကြာဟုလွမ္းေအာ္ေျပာရင္း
ကားေမာင္းရမည့္ေနရာဘက္ကိုေကြ႕၍ေလွ်ာက္သည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကို၀ိုင္းမ၍ကားေပၚတင္ၿပီးခ်ိန္မွာစိုးညြန္႕ႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရွ႕ခန္းမွာ၀င္ထိုင္၏။ေနာက္ခန္း
မွာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုခင္၀ါဦးကေခါင္းက ကိုင္၍ေမွးထားၿပီးစိုးမမကေျခေထာက္ဘက္မွကိုင္ထားသည္။

" ေက်ာ္၀င္းထြဋ္နဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္း။ေက်ာင္းေဆးခန္းကိုလိုက္ခဲ့ကြာ"

ကားအျပင္ကရပ္ၿပီးၾကည့္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေအာ္ၿပီး သူ႕ကားကိုေမာင္းထြက္လိုက္သည္။

စိတ္ထဲကေတာ့စာေမးပြဲနီး၍ကားယူသြားဖို႕ေျပာေသာအေမ့ကိုေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။သည္ကား
မပါလွ်င္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေဆးခန္းအျမန္ျပဖို႕လြယ္မွမလြယ္ဘဲေလ။

X X X X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Monday, April 10, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၁ )

 [ ၁၁ ]

" အေဆာင္ကပဲေတြကလည္းည့ံလိုက္တာကြာ။ခပ္ည့ံညံ့ပဲေတြပါ"

ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲမ်ားနီးလာ၍ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစာကိုအူယား ဖားယားၾကည့္ေနခ်ိန္မွာသူတို႕အုပ္စု ကေတာ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္။အားလံုးကစာကိုပံုမွန္လုပ္သူမ်ားမို႕စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသူတို႕ရေနၿပီျဖစ္သည္။
EC( Electronic )ယူမည့္သူမ်ားသာအမွတ္ေကာင္းရမွျဖစ္မည္မို႕ စာမွစာျဖစ္ေနၾကတာနားလည္၏။ ပထမႏွစ္ကလိုပံုမွန္ႀကိဳးစားမႈမ်ဳိးႏွင့္ဆိုလွ်င္ခံုနံပါတ္ႏွစ္ရာမွသံုးရာအတြင္းသာသာေလး၀င္၍( Mech:) ကိုအလြယ္တကူရႏိုင္တာသူတို႕သိၿပီးသားပဲ။

ထို႕ေၾကာင့္လည္းဆရာမလာခင္အခန္းအျပင္ဘက္ထြက္ကာေလပန္းေနၾကရာမွႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စု ၀င္လာတာသိ၍စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္က စေနာက္ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

" ဂ်ီအီးစီမွာေတာ့ပဲေတြေတာ္ေတာ္ေပါတယ္ဆိုပဲ"

စိုးညြန္႕ကႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕၀င္လာတာမသိဘဲစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုေျပာေန၍သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လွည့္ကာ
ရယ္မိေသးသည္။

" ဖတ္စ္ရီးယားတုန္းကအီလက္ထရြန္ပဲ ( Electron Pair )ေတြအေၾကာင္း သင္ရတယ္ေနာ္။ေရေရ လည္လည္စိတ္၀င္စားတယ္။အခုႏွစ္ တန္းေရာက္ေတာ့ဘြန္း(Bond)ေတြျဖစ္သြားေတာ့ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းလာတယ္။ဒါေပမဲ့ကြာ။ပဲေတြမ်ားလြန္းေတာ့သိပ္စိတ္မ၀င္စားခ်င္ေတာ့ဘူး"

ၿငိမ္းခ်မ္းကေတာ့ပညာသားပါပါႏွိပ္ကြပ္ေနေလၿပီ။ခင္၀ါဦးတို႕အုပ္စုသူတို႕နားကျဖတ္သြား၏။
လက္ထဲမွာယုိစံုထုပ္ေလးေတြကိုင္ၿပီးအခန္းထဲ၀င္သြား တာေတြ႕၏။

" မီးမီးတို႕အႀကိဳက္ "

" ေဂြးသီး "

တခ်ဳိ႕အခ်ဥ္ထုပ္မ်ားကေဂြးသီးႏွင့္လုပ္ထားတာသိၿပီးသားမို႕စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကထေအာ္၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္တို႕
အားလံုးတညီတညာတည္းလိုက္ေအာ္သည္။အခန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းမ်ား၀ိုင္းရယ္၏။

ခင္၀ါဦးထံမွေသနာေတြ၊အရွက္ကိုမရွိဘူးဆိုေသာစကားသံထြက္လာသည္။အရွက္မရွိေပမယ့္အသက္ေတာ့
ရွိပါေသးတယ္၀တုတ္မရယ္ဟု စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကမၾကားတၾကားေအာ္သည္။ၿဗဲဟုၿငိမ္းခ်မ္းက
ထေအာ္၏။စိုးညြန္႕ေရာ၊သူပါအားပါးတရရယ္သည္။ဆရာလာခါနီးၿပီမို႕အခန္းထဲ ၀င္ဖို႕ျပင္၏။

" ဒီတစ္ခါေတာ့ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းေရာက္ခ်င္ေနလားမသိဘူး"

စိုးမမထံမွအသံ။မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္းသူကေရွ႕မွ၀င္ေတာ့မ်က္လႊာတစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္မိသည္ ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးထံမွအၾကည့္တစ္ခုႏွင့္ဆံု၏။သည္တစ္ခါ အၾကည့္လႊဲမိသည္ကသူျဖစ္သည္။ မသိဟန္ေဆာင္ရင္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းကခံုမွာ၀င္ထိုင္လိုက္၏။
က်န္သူေတြအစဥ္လိုက္ပါလာသည္။ သူ႕ေဘးမွာ၀င္ထိုင္၏။

" ကင္း။ခုနတုန္းကမင္းကိုကြင္းကလိုက္ရႈိးေနတယ္ "

စိုးညြန္႕စကား။ဟုတ္လားဟုမသိသလိုေျပာ၏။အားလံုးက၀ိုင္းၾကည့္ေနသည္။

"မင္းလႈပ္ရွားသင့္တယ္။တစ္ခါေလာက္ဆရာဆူတာနဲ႕လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ တို႕ေယာက္်ာ္းေတြရဲ႕ရာဇ၀င္ ရိုင္းသြားမွာေပါ့။ရွင္ေမြ႕ႏြနး္တို႕၊ဂ်ဴ းလိယက္တို႕ဘယ္သြားထားမလဲ"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္အားလံုးမ်က္လံုးျပဴ းကုန္သည္။

" ေသာက္ရူး၊ေႁမွာက္တာလည္းၾကည့္ေႁမွာက္။မင္းေျပာတာမိန္းမေတြကြ "

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကားေၾကာင့္ေဟဟုဆိုကာစိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္မ်က္လံုးျပဴ းသြားသည္။သူၿပံဳးလိုက္၏။ လက္ကာျပလိုက္သည္။အားလံုးၿငိမ္သြား၏။

"စကၠဴ ျမားမွာစာေရးၿပီးပစ္မယ္။ဘယ့္ႏွယ့္လဲ။ရိုးရိုးစာမေရးဘူး။ကဗ်ာေရး မယ္ကြာ"

သိပ္ေကာင္းတယ္ဟု၀ိုင္းၿပီးအားေပးၾကသည္။ဗလာစာရြက္တစ္ရြက္ကို ထုတ္ၿပီးသူ႕ရင္ထဲမွာရွိေသာ ကဗ်ာတစ္စကိုခ်ေရးသည္။

" ခ်စ္သူရယ္....
နီရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း
အနမ္းပန္းေႁခြခြင့္
တစ္ေန႕ေတာ့ျဖင့္ ေပးသနားေစခ်င္ပါတယ္"

ေရးၿပီးစကၠဴ ျမားျဖစ္ေအာင္ေခါက္သည္။နာမည္မေရးဘူးလားဟုစိုးညြန္႕ ကေမး၏။ဘာလို႕ေရးရမွာလဲကြ ဟုၿငိမ္းခ်မ္းကေျဖသည္။မင္းသိခၤ၀တၳဳထဲက မတစ္ေထာင္တစ္ေကာင္ဘြားလိုေပါ့၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြး၊ သင့္အားလားပင္စင္ေပးလိုက္သည္၊ပံု-မင္းထင္ေခၚကင္းဆိုၿပီးလုပ္မလားလို႕ပါဟုစိုးညြန္႕ေျပာသည္။
စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းေရာင္းတဲ့ေနရာမွာေဆးရိုးသည္ကန္႕လန္႕မပါနဲ႕ဟုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာသည္။
အားလံုး၀ိုင္းဟား၏။သူခိုးကလူဟစ္လို႕ကြာဟုစိုးညြန္႕ကေခ်ပသည္။

စကၠဴ ျမားပံုျဖစ္သြားသည့္အခါလြတ္ေနေသာေနရာမွာစာေတာ့ေရးေပးလိုက္မွဟုေတြးကာ ခ်ေရးျဖစ္သြားသည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြးအတြက္။အထဲမွာကဗ်ာပါတယ္"
ေရးၿပီးေတာ့ပစ္မည္ဟန္ျပင္စဥ္မွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဖမ္းတားထားသည္။ဘာလဲကြဟုေမးရင္း စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုၾကည့္၏။

" ျပႆနာကတစ္ခါကႏွစ္ခါတက္ရင္မေကာင္းဘူးကြ။ငါလုပ္ေပးမယ္။ငါကျပႆ နာျဖစ္ရင္ကိစၥမရွိဘူး။ မင္းကဒီတစ္ခါထပ္ၿပီးကိြဳင္တက္ရင္ပါးကြဲေတာ့မယ္။ေပး-ေပး။ခဏေလးေစာင့္ေန"

သူ႕လက္ထဲကစကၠဴ ျမားကိုယူၿပီးစိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္သူတို႕နားကထသြားသည္။ ဘာလုပ္မလို႕လဲၾကည့္ေန စဥ္မွာပင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ႏွင့္ကပ္လ်က္ေနာက္ကခံုတန္းလ်ားမွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္၀င္ထိုင္၏။ မိန္းကေလးေတြထိုင္ေနက် ခံုျဖစ္ေသာ္လည္းမိန္းကေလးမ်ားမေရာက္ေသး၍၀င္ထိုင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကၿငိမ္ၿငိမ္ေလးကပ္ထိုင္ေနတာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ မသိၾက။ေယာက်ာ္းေလးမ်ား ရွိရာေနာက္ဘက္ကိုလံုး၀လွည့္မၾကည့္ဘူးဟုခံယူထားေသာသူမတို႕၊သည္တစ္ခါေတာ့ထိေခ်ၿပီ။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ ကႏွင္းႏြယ္ေႏြး၏ဆံပင္ရွည္ရွည္ထူထူေတြၾကားသို႕သူ႕စကၠဴ ျမားေလးကို အသာထိုးထည့္ၿပီးသူတို႕အုပ္စုရွိရာျပန္လာသည္။

အနားေရာက္ေတာ့ဘယ့္ႏွယ့္လဲ၊ျပႆနာမကင္းဘူးလား ဟုေျပာသည္။ေတာ္တယ္၊ေတာ္တယ္ကြဟု ဆိုကာ၀ိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴးေတာ့မ်က္ႏွာကအသားကုန္ၿပံဳးၿဖီးကာသေဘာက်ေနသည္။အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ ရေအာင္ဟုသူကသတိေပးေတာ့အားလံုး၏မ်က္လံုးမ်ားကသူမတို႕အုပ္စု ဆီေရာက္သြားသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕စာၾကည့္ရင္းအခ်ဥ္ထုပ္ေတြစားေနတာေတြ႕၏။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအီအီးေတြ ပန္းေတာ့မွာပဲဟုဆိုသည္။ၿငိမ္းခ်မ္း ကေဟ့ေကာင္ကင္း၊ကြင္းကေဂြးသီးေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္ပံုပဲ။မင္းနဲ႕ရရင္မ်ားမ်ားေကၽြးေပေတာ့ဟုဆိုသည္။ေခြးေကာင္ေတြ၊မညစ္ပတ္နဲ႕ကြာဟုသူေျပာလိုက္၏။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ေနာက္တန္းမွာထိုင္ေနက်ေကာင္မေလးေတြ၀င္လာ၏။သြားပါၿပီကြာဟု သူေအာ္မိ၏။ထိုေကာင္မေလးေတြကေနာက္တန္းမွာထိုင္မွာမို႕ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေခါင္းကစကၠဴ ျမားကိုျမင္လွ်င္ဖယ္ေပးမွာေသခ်ာသည္။သူတို႕မိန္းကေလးေတြကအဲဒီလိုအရွက္ရမည့္ကိစၥမ်ဳိး မွာေယာက်ာ္းေလးေတြလိုမဟုတ္။ေယာက်ာ္းေလးေတြကေခါင္းေပၚမွာအမိႈက္တို႕၊စကၠဴ တိုို႕တင္ေန တာေတြ႕လည္းေျပာခ်င္မွေျပာေပလိမ့္မည္။ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ၾကည့္ကာရယ္ပြဲဖြဲ႕မွာေသခ်ာ၏။

မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့သူတို႕ခ်င္းအလွခ်င္း၊အ၀တ္ခ်င္း၊ၿပိဳင္ခ်င္သာၿပိဳင္ၾက မည္။သူတို႕ခႏၶာကိုယ္မွာ တစ္ခုခုမွားေနတာေတြ႕တာႏွင့္ျပင္ခုိင္းသည္။ဥပမာ-အက်ႌေနာက္ကၾကယ္သီးျပဳတ္ေနတာမ်ဳိးေပါ့။

ယခုလည္းစကၠဴ ျမားေတြခဏခဏအပစ္ခံထားရေသာမိန္းကေလးခ်င္းမို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာကာ ဆြဲဖယ္ပစ္လိမ့္မည္ဟု သူေတြးမိသည္။ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ထိုင္ခံုမွာထိုင္မိမိခ်င္း တစ္ေယာက္ကျမင္ၿပီးဆြဲဖယ္ေပးလိုက္တာေတြ႕သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပြစိပြစိႏွင့္က်ိန္ဆဲေနေလၿပီ။သူလည္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ပ်က္ၿပီဟုေတြး၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ခုနစကၠဴ ျမားကိုဆြဲဖယ္ လိုက္ေသာေကာင္မေလးကသူ႕လက္ထဲမွစကၠဴ ျမားကစာကိုျမင္ သြား၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ကိုလွမ္းေပးတာေတြ႕လုိက္သည္။သူ၀မ္းသာသြား၏။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဗိုင္းနာမ၊ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဟုဆို၍သူတို႕ရယ္ၾက သည္။ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ သူတို႕ဘာသာသူတို႕ဆိုဆြဲဖယ္လႊင့္ပစ္မွာေသခ်ာသည္။ခုေတာ့ေနာက္ကလူကျမင္၍ဖယ္ေပးေသာအခါ စာကိုေတြ႕သြားျခင္းျဖစ္သည္။

စကၠဴ ျမားကစာကိုခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကသဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြး ကိုေျပာျပတာေတြ႕၏။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးက လံုး၀ဂရုမစိုက္ဟန္ႏွင့္စာဆက္ဖတ္ေနသည္။ခင္၀ါဦးကစကၠဴ ျမားကိုဆြဲျဖန္႕လိုက္၏။ၿပီးေတာ့စိုးမမႏွင့္ႏွစ္ေယာက္အတူတူဖတ္သည္။ဖတ္ၿပီးေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြး ကိုျပသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဘာေျပာလုိက္သည္မသိ။ခင္၀ါဦးကစကၠဴ ျမားလုပ္ထားေသာစာရြက္ကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီးလႊင့္ပစ္လိုက္တာေတြ႕သည္။

ရင္တစ္ခုလံုးလပ္ဟာသြားသလိုခံစားရ၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပထမဦးဆံုးဆိုေတာ့သည္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ကြာဟုဆိုသည္။သက္ျပင္းဟင္းခနဲခ်မိ၏။ပစ္လိုက္တဲ့စကၠဴ ျမားတိုင္းကစာေတြကို ဖတ္ေနရင္လည္းသူ႕အတြက္ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေလဟုေတြးရင္းစိတ္ေျဖသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရယ္.........။မင္းကလွလြန္းလို႕မာနႀကီးေနတာလား။၀ိုင္အိုင္တီကေကာင္ေတြကဗရုတ္ေတြ ခ်ည္းပဲလို႕ယူဆထားလို႕အထင္မႀကီးခ်င္တာလားကြယ္။

X X X X X
( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Thursday, April 6, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၀ )

 [ ၁၀ ]

အေမကသူစာၾကည့္ရင္းငိုက္မွာစိုး၍ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ခြက္ေဖာ်္ၿပီးလာခ်ေပးသည္။
သိပ္ညဥ့္မနက္နဲ႕သားဟုမွာ၏။ၿပီးေတာ့တံခါးေတြကိုလိုက္ပိတ္ေပးေနတာေတြ႕သည္။
သူ႕အခန္းကတံခါးပိတ္ထားလွ်င္အိုက္လာသည္မို႕စာၾကည့္ တိုင္းျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္ထားခဲ့သည္။မိုးတြင္းေလေအးေအးကသူ႕အခန္းထဲကိုရံဖန္ရံခါ၀င္လာတတ္သည္မို႕ေအးစိမ့္စိမ့္အရသာကို
ခံစားရတတ္၏။ဒါကိုပင္အေမကမႀကိဳက္။

စာၾကည့္ညဥ္႕နက္၍အိပ္ေရးပ်က္မွာ၊ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထား၍အေအးမိမွာ ၊ျခင္ေဆးေခြမ်ားမတရားထြန္း၍ေရာဂါရမွာ၊စသည္ျဖင့္သူစာၾကည့္တိုင္းအေမကပူပင္ၿပီးခဏခဏ လာမွာတတ္သည္။အေဖကေတာ့တစ္ေနကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္မွာပန္႕မ်ား၊ေမာ္တာမ်ား ၊ျပင္လည္းျပင္၊ေရာင္းလည္းေရာင္းမို႕ညေနမိုးခ်ဳပ္အိမ္ေရာက္၊ထမင္းစားၿပီးအေမႏွင့္
စကားေျပာ၊ၿပီးလွ်င္တန္းအိပ္ေတာ့တာသူသိသည္။သည္ေတာ့သူစာၾကည့္ေနသမွ်အေမက
အရိပ္လိုၾကည့္တာခံေနရေတာ့၏။

အေမအိပ္ခ်င္အိပ္ေတာ့ေလဟုေျပာေတာ့ေအးေအးဟုဆိုကာအေမအိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားသည္။
အေမထြက္သြားမွသူ႕စာၾကည့္ခံုနားကျပတင္းေပါက္ကိုထဖြင့္ရင္းေျခဆန္႕လက္ဆန္႕လုပ္၏။
အိမ္ေဘးမွာပန္းအိုးေတြ၊သစ္ပင္ေတြရွိသည္မို႕ျခင္ထူထပ္၍ျခင္ေဆးထြန္းကာစာၾကည့္ေနက်။ျပတင္းေပါက္
မွဖြင့္မထားလွ်င္ျခင္ေဆးေငြ႕ကအခန္းထဲမွာေလွာင္ၿပီးထိုအေငြ႕မ်ားကို သာၾကာရွည္ရႈေနရ၍ၾကာလွ်င္ေရာဂါရႏိုင္သည္ဟုသူလည္းနားလည္သည္ ။ျခင္ေဆးေခြမွာ Chemicalေတြဘယ္ေလာက္ပါသလဲမသိႏိုင္။

အေမကေတာ့သူ႕သားကိုျခင္ေဆးေခြအနံ႕ရွဴ မိမွာစိုးေသာ္လညး္ အေအးမိမွာစိုးသည္ေၾကာင့္ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ထားဖို႕သာမွာေနျခင္းျဖစ္၏။
သူကေတာ့အေမလစ္တာႏွင့္ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။သုိ႕မွသာျခင္ေဆးနံ႕က
အျပင္ထြက္၍သူလည္းအသက္ရွဴ ရေကာင္းသည္ေလ။

ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ခြက္ကိုလွမ္းယူ၍ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ရင္းသူ႕အခန္းထဲမွ တိုင္ကပ္နာရီကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ေကာင္းကင္မွာမိုးသားတိမ္လိပ္တို႕ေရြ႕
လ်ားေနတာျမင္၏။လေရာင္သည္သာခ်င္ပါလ်က္ေနာက္ကိုဆုတ္ေပးေနရဟန္ရွိသည္။

အေတြးထဲသို႕ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆရာမကိုတိုင္လိုက္သည့္ေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေတြတန္းစီၿပီး
၀င္လာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ငံုေသာက္ၿပီးခြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္သည္။

အၾကည့္တို႕ကေကာင္းကင္ကမိုးတိမ္ဆီမွာ။သာခြင့္မရေသာလဆီမွာ။အေတြးတုိ႕ကအတန္းထဲမွာ။

X X X

" ကဲ-ခုနတုန္းကႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာဘယ္သူလဲ။ထစမ္း"

သခ်ၤာဆရာမအတန္းထဲကို၀င္၀င္လာခ်င္းေျပာေသာစကားေၾကာင့္သူအပါအ၀င္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ပါ
မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။တစ္ကိုယ္လံုးရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းျဖစ္လာ၏။မွားေလၿပီဟုေနာက္က်ေသာေနာင္တကို
ရသည္။ထို မွ်ေလာက္လည္းျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့။ယခင္ကစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ စေနက်တုန္းကစိတ္ဆိုးလြန္း၍အျပင္ထြက္သြားတာမ်ဳိးပဲေလဟုရိုးရိုးသာတြက္ခဲ့သည္။သူတင္မဟုတ္။
အားလံုးကသည္အတုိငး္ပဲေတြးခဲ့ၾကသည္ပဲ။

"ငါေျပာေနတယ္ေလ။ေယာက်ာ္းမဟုတ္ဘူးလား။ကိုယ့္အျပစ္ကိုကိုယ္၀န္မခံရဲဘူးလား"

ဆရာမစကားကိုေနာက္တစ္ခါၾကားစဥ္မွာေတာ့သူထမည္ျပင္စဥ္သူ႕ေဘးကအရိပ္တစ္ခုထရပ္တာေတြ႕
သည္။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။သူအ့ံအားသင့္သြား၏။

" ဩ-ငါကဘယ္သူလဲေအာက္ေမ့တယ္။ဆရာႀကီးပါပဲလား"

ဆရာမကရြဲ႕၍ေျပာသည္။သူအလ်င္အျမန္မတ္တတ္ထရပ္လိုက္၏။အားလံုးကအံ့အားသင့္စြာေငးၾကည့္သည္။
ကင္းကဘာလုပ္တာလဲဆိုေသာအသံထြက္လာ၏။ဆရာမကအံ့အားသင့္သြားသည္။

"အမယ္။တယ္လည္းသတၱိေကာင္းၾကပါလား။မင္းတို႕စတာေနာက္တာ႒ာနမႉးအခနး္တင္
မဟုတ္ဘူး။ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းထိပါေရာက္သြားႏိုင္တယ္နား လည္လား။ဒါလုၿပီးေတာ့ခံရမယ့္ဟာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုတာေရာသိရဲ႕လား။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းသိပ္ခ်စ္မေနနဲ႕။ၾကားလား"

ဆရာမစကားအဆံုးႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕တစ္အုပ္လံုးလွည့္ၾကည့္သည္။နား မလည္ေသာမ်က္ႏွာေတြႏွင့္။

"ဒီလိုပါဆရာမ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္နဲ႕ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။သူနားလည္စြာဘာမွ်မဆိုျဖစ္ေတာ့။သူငယ္ခ်င္းကို
စိတ္ထဲကေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

"ကဲ-ဒါဆိုရွင္းၿပီ။ဟိုအေကာင္ထိုင္စမ္း။သူငယ္ခ်င္းကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့အတြက္ ခ်ီးေတာ့ခ်ီးက်ဴ းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒီေနရာမွာမလိုအပ္ဘူး။နားလည္လား"

ဆရာမစကားအဆံုးစိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္ထိုင္လိုက္တာသိသည္။သူတစ္ေယာက္တည္းတစ္ခန္းလံုးမွာ
မတ္တတ္က်န္ခဲ့၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းသူ႕လက္ကို အားေပးသည့္အေနႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္၏။

" မင္းကိုေတာ့ငါမသိေသးပါဘူး။မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

" မင္းထင္ပါ "

ဆရာမကိုရဲရဲၾကည့္၍ေျပာလိုက္သည္။ေယာက်ာ္းပဲေလ။လုပ္ၿပီးရင္ခံရဲ ရမွာေပါ့ဟုမာန္တင္း၏။

" မင္းဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ။ေျပာစမ္းပါဦး "

ဆရာမစကားေၾကာင့္မ်က္ႏွာရဲခနဲျဖစ္သြားမည္ကိုသိ၏။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ တိုင္ၿပီးသားႀကီးကိုသူကရွင္းျပရမည္ဆိုေတာ့........။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာအျပစ္ရွိပါတယ္ဆရာမ။ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါတယ္။အဲဒီအတြက္ဆရာမႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ခံပါမယ္"

ျဖစ္ၿပီးသမွ်ကိုသူရွင္းမျပခ်င္ေတာ့။ဆရာမႏွင့္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သိၿပီးသားမို႕ျဖစ္စဥ္ကိုသူ႕ဘာသာခ်ဳံ႕ပစ္
လိုက္သည္။

" ဘာလဲ။ မင္းကမင္းလုပ္ထားတာေျပာရမွာရွက္တယ္ေပါ့ေလ"

ဆရာမစကားကသူ႕မာနကိုထိပါးလာသည္။အျပစ္ရွိတယ္ဟု၀န္ခံၿပီးေသာသူတစ္ေယာက္ကို
အျပစ္ေဖာ္ထုတ္ေနသည္ကအရွက္ခြဲသလိုျဖစ္ေနသည္ဟုထင္၏။သို႕ေသာ္သူေယာက်ာ္းပဲေလ။သူ႕
မာနကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွအပြန္း ခံႏိုင္မွာမဟုတ္။

"ကၽြန္ေတာ္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္ပါတယ္။ပစ္တုန္းကေတာ့နာပါေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လံုး၀မပါပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာကတ္ထူစကၠဴျဖစ္သြားတာလည္း
ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္ေတာ့သူ႕ေခါင္းကိုေထာက္ခနဲမွန္ၿပီးအဲဒီစကၠဴ ျမားလြင့္သြားတာေတြ႕မွ သူေတာ္ေတာ္နာသြားမယ္လို႕ေတြးမိပါတယ္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ"

ေျပာၿပီးေရွ႕တူရူကိုတည့္တည့္ၾကည့္လိုက္သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ တို႕ေမာ့ၾကည့္တာ ၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လွည့္ၾကည့္တာ၊အတန္းသားေတြသူ႕ကိုေငးေနတာသူသိေသာ္လည္းရွက္စိတ္ႏွင့္
ဘာကိုမွ်မျမင္သလိုျဖစ္ေနသည္။

" ဒါျဖင့္မင္းအျပစ္ကိုမင္းသိတယ္ေပါ့"

" ဟုတ္ကဲ့ "

" ေကာင္းၿပီ။မင္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုအခုေတာင္းပန္ပါ။ဒီကိုလာခဲ့"

ခင္ဗာ်ဟုသူ႕ႏႈတ္ကထြက္သြားသည္။ဆရာမကသူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေန၏။သူ႕ကိုယ္သူအတတ္ႏိုင္ဆံုးစိတ္ကို
ထိန္းကာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ထုိင္ခံုရွိရာေရွ႕ဆံုး တန္းနားကိုသြားသည္။ဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။

"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္မခံႏိုင္ေအာင္စတဲ့မင္းတို႕လိုေက်ာင္းသားေတြအတြက္
စံနမူနာျဖစ္ေအာင္ဆံုးမတာပါ။ဆရာမကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာလိုက္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ေတာ့သူ႕ကို
မၾကည့္ဘဲေရွ႕တည့္တည့္ကBlackboardကိုေငးေနတာေတြ႕သည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕နာက်င္ေအာင္ပစ္မိတဲ့အတြက္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကဘာပဲလုပ္ေပးရ၊လုပ္ေပးရပါ"

" ကဲ-သမီး၊ဘယ္လိုလဲ။ေက်နပ္ၿပီလား"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာသံၾကားလိုက္သည္။သူဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ရၿပီသြားေတာ့ဟုဆို၍
သူ႕ေနရာဆီျပန္ေလွ်ာက္သည္။ေျခလွမ္းတို႕ကသိပ္မမွန္ခ်င္။သီေရတာမ်ားျဖစ္၍အတန္းေရွ႕အနိမ့္ဆံုး
အဆင့္မွအတန္းအလယ္၊သူ႕ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာကိုတစ္ထစ္ခ်င္းတက္ရသည္ကပင္ေမာခ်င္ခ်င္။

" ကင္းရာ။ငါတို႕စိတ္မေကာင္းပါဘူး"

ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပခံုးဖက္၍ေျပာသည္။ရပါတယ္ကြာဟုေျပာလိုက္ၿပီးဆရာမ
Blackboardဖ်က္တာေစာင့္ေနလိုက္သည္။

စာအုပ္ကိုခံုေပၚတင္ေတာ့ဆရာမကအတန္းေရွ႕မွာမတ္တတ္ရပ္ရင္းလွမ္းအကဲခတ္ေနတာေတြ႕သည္။
မသိေယာင္ေဆာင္ရင္းေဘာလ္ပင္ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။

"ကဲ-အားလံုးပဲ။ဒါပထမဆံုးနဲ႕ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစလို႕ဆရာမေျပာခ်င္တယ္။ မင္းတို႕ကေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္မယ့္လူေတြ၊လူႀကီးလူေကာင္းပီသရမယ္။ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ရမယ္။ရဲရင့္ျပတ္သားရမယ္။
ရႊတ္ေနာက္ေနာက္၊ေျပာင္စပ္စပ္အမူအက်င့္ေတြကိုေက်ာင္းမွာပဲထားခဲ့ပါ။ေက်ာင္းသားဘ၀ေပ်ာ္ခ်င္၊
ကဲခ်င္ၾကမယ္ဆိုတာဆရာမနားလည္တယ္။ဒါေပမဲ့လူတစ္ဖက္သားမခံႏိုင္ေအာင္၊ကၠုေျႏၵပ်က္ေအာင္ေနာက္
တာမ်ဳိးေတာ့ဆရာမတို႕ခြင့္မလႊတ္ဘူး။မင္းတို႕အတြက္သတ္မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြရွိတယ္။ေမာ္ကြန္းထိန္း
ဆရာေတြရွိတယ္။ၿပီးေတာ့မင္းတို႕ကဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြ။စာကိုပဲအာရံုစိုက္ၾကရမယ့္အခ်ိန္။
ဘယ့္ႏွယ့္ကြယ္။ၾကည့္လည္းလုပ္ၾကပါ။အခ်ိန္တန္လို႕မွကိုယ္လိုခ်င္တဲ့လိုင္းမရလို႕ငိုေႂကြးေနရဦးမယ္။
ဆရာမသိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ခုေတာ့ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္တစ္ေလွလံုးပုပ္ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ရၿပီ။
ဟုတ္လား။မင္းတို႕ကိုဆံုးမရလို႕စာသင္ခ်ိန္လည္းေလ်ာ့ကုန္တယ္။ေကာင္းေသးလား။ဟင္။ကဲ-ကဲ။ေတာ္ၿပီ။ဒါပဲေနာ္။ဒီတစ္ခါပဲၾကားခ်င္တယ္။ စာဆက္သင္မယ္"

ဆရာမကေျပာၿပီးBlackboardမွာစာေတြခ်ေရးေနခ်ိန္မွာသူ႕မ်က္စိထဲေ၀ ၀ါးေနခဲ့ေလၿပီ။ သူ႕ေၾကာင့္တစ္ခန္းလံုးအေျပာခံရတာပဲဟူေသာအသိႏွင့္စိတ္မေကာင္းခ်င္။စာေတြလိုက္မကူးျဖစ္ေတာ့ဘဲ
စာအုပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္၏။

သိပ္မၾကာလိုက္။အခ်ိန္ေျပာင္းဘဲလ္သံၾကားရသည္။ဆရာမကသူ႕စာရြက္ေတြသိမ္းၿပီးထြက္သြားေတာ့
သူလည္းသူ႕စာအုပ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ေဘာလ္ပင္ကိုအဖံုးပိတ္ၿပီးလြယ္အိတ္ထဲပစ္ထည့္
၍ေနရာကထ၏။ပုဆိုးျပင္၀တ္လိုက္သည္။

" ေဟ့ေကာင္။ဘယ္လဲ"

စိုးညြန္႕ကလွမ္းေမးသည္။လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္၏။

" Roll Sheet ၾကည့္ထိုးလိုက္ကြာ။ငါျပန္ေတာ့မယ္"

ေျပာၿပီးေကာက္ကာငင္ကာလွည့္ထြက္လာသည္။အားလံုးေၾကာင္တက္ တက္ႏွင့္က်န္ခဲ့၏။ အယ္လ္ဖိုက္ႏွင့္အယ္လ္ဆစ္က္စ္ေနာက္ေပါက္ေလွကားမွဆင္း၍ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလး
အတိုင္းေလွ်ာက္သည္။

ေက်ာင္းေပၚမွေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းပ်ံသြားတာေတြ႕၏။

ခုခ်က္ခ်င္းပင္ေက်ာင္းထဲကလြင့္ပ်ံသြားခ်င္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပင္။

X X X

ေအးစက္စက္ေလကေ၀့ခနဲကိုယ္ကိုအရိုက္မွာခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္သြားသည္။ အေတြးကိုျဖတ္ကာျပတင္း၀မွခြာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ကိုတစ္ငံုေသာက္ၿပီး စာၾကည့္ဖို႕ျပင္သည္။
က်ဴတိိုရီယယ္တက္စ္ေတြေတာင္နီးလာၿပီပဲဟုေတြးသည္။

စာေမးပြဲမွာႏွစ္ဆယ္ဖိုးေပါင္းသည္မို႕အေရးႀကီးတာနားလည္၏။လက္ေတြ႕မလုပ္ရေသာဘာသာရပ္မ်ားတြင္
က်ဴတိုရီယယ္တက္စ္ႏွစ္ဆယ္ဖိုး ကေတာ့စာသင္ႏွစ္၀က္မွာအၿမဲတမ္းစာေမးပြဲေျဖရသည္။
က်ဴ ရွင္မယူေသာသူတို႕အုပ္စုတစ္စုတေ၀းတည္းစာတုိင္ပင္ဖုိ႕ ဇီ၀ကမွာတစ္ညေလာက္သြားအိပ္ဦးမည္ဟုဆံုးျဖတ္၏။တိုင္တုိင္ပင္ပင္ႏွင့္ လုပ္လွ်င္နားမလည္တာမရွိႏိုင္ေတာ့သည္ကိုသူသိသည္ပဲ။

ဒုတိယႏွစ္ကအေရးႀကီးတာလည္းပါသည္။ပထမႏွစ္တုန္းကက်ဴ တိုရီယယ္ တက္စ္စာေမးပြဲေျဖရမည္ဆိုေသာအခါဘုမသိဘမသိ၊စာေမးပြဲဆို၍သာ ၀င္ေျဖခဲ့ရသည္။ခံစားခ်က္ကယခုလိုမဟုတ္။ခုေတာ့ေမဂ်ာခြဲမွာမို႕ရႏိုင္ သေလာက္အမွတ္ကိုေတာ့ယူမွျဖစ္မည္ေတြး၏။

ဆရာမကဆူခဲ့ေသာအျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေယာင္ရင္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကို စတာေနာက္တာေလွ်ာ့ဖုိ႕၊စာေတြဘာေတြလုပ္ဖို႕ေျပာရဦးမည္ေတြးသည္။သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့
အစကတည္းကမည္သူ႕ကိုမွ်လံုး၀မစမေနာက္ခဲ့တာပဲေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာမကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ရသည္။ဆရာမေၾကာင့္သူေနာက္ ထပ္မမွားႏိုင္ေတာ့ဟုယံုၾကည္လာခဲ့သည္ပဲ။ၿပီးေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပါေက်းဇူးတင္ရသည္။သူက
သြားတိုင္လိုက္လို႕၊ကိုယ့္ဘက္ကမစမေနာက္ရဲေတာ့တာ၊ကိုယ္တုိင္ခံစားသိရွိလာရသည္ပဲ။

တစ္ခုပဲကြာသြားသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္းသူ႕ဘက္ကခ်စ္ခြင့္ပန္ဖို႕ႀကိဳးစားခြင့္ေတြ
ဆံုးရံႈးသြားသလိုခံစားရျခင္းပင္။သူ႕ကို အထင္ႀကီးစရာႏွင္းႏြယ္ေႏြးမွာရွိႏိုင္ပါဦးမလားဟုေတြး၏။

ထိုအခါ၌ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပစ္ခဲ့ေသာစကၠဴ ျမားတစ္စင္းသည္သူ႕ရင္မွာျပန္ စိုက္ေနသည့္ႏွယ္ခံစားေနရျပန္သည္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...