Saturday, February 25, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၀ )


" ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ............ဘူး၊ ႏွာ...........ဘူး"
ေစာေစာကကြယ္ေနေသာမ်က္ႏွာတခ်ဳိ႕ထပ္ေပၚလာျပန္ေသာအခါထပ္ထြက္လာေသာအသံမ်ား။
သူတို႕ေအာ္ေသာႏွာဘူးအသံကရိုးရိုးဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ေအာ္သံမ်ဳိးမဟုတ္။ႏွာဆိုေသာအသံမွာနည္းနည္းဆြဲ၍ဘူးမွာ တံု႕ခနဲရပ္သည္။ေအာ္တာတညီတည္းမို႕နားေထာင္ရင္းေပ်ာ္ေနရျပန္သည္။

" ဒီဘဲႀကီးေတြကလည္းကြာ။ ငမ္းေၾကာထလိုက္တာ "

သန္႕စင္ေအာင္အသံ။မေက်နပ္သံေတြပါေနသည္။သူလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခုနျမင္ေနရေသာသူမ်ားထြက္ေျပးကုန္၏။ ေဟးဟုေအာ္ၿပီးအသံေတြရပ္သြားသည္။

" မင္းႀကိဳက္ေနတဲ့ေစာ္ရွိလို႕လား။မင္းကအဲဒီေလာက္မနာလိုျဖစ္ေနတာ"

သူ႕စကားေၾကာင့္သန္႕စင္ေအာင္လွည့္ၾကည့္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းႏွင့္ေက်ာ္၀င္းထြ႗္ကၿပံဳးစိစိလုပ္ေန၏။
စိုးညြန္႕ကေတာ့ထံုးစံအတုိုင္းဘာမွ်၀င္မေျပာ။စာအုပ္ေတြဟိုလွန္သည္လွန္လုပ္ေနသည္။

"ငါစိတ္၀င္စားတာမရွိေသးပါဘူးကင္း။ဒါေပမဲ့ခုဟာကသူတို႕ငမ္းတာလြန္ေနလို႕ပါ။
ငါတို႕ထက္အတန္းႀကီးတာမွေတာ္ေတာ္ႀကီးမယ့္ပံုေတြ။နည္းနညး္ ကၠေႁႏၵရရေလးလုပ္ေပါ့။ခုဟာက"

" အမယ္။မင္းလည္းအတန္းႀကီးရင္အဲဒီလိုမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕အာမခံမလား"

ၿငိမ္းခ်မ္း၏အသံ။သန္႕စင္ေအာင္ေတြခနဲျဖစ္သြားသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္က ၀ါသနာေပါ့ကြာဟုေျပာ၏။

" အဲဒီအခါက်ေတာ့ငါကကၠေႁႏၵရရငမး္မွာေပါ့ကြ "

" ဟား....ဟား.......ဟား.......ဟား။ ေခြးေကာင္ "

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူတို႕အားလံုးအားရပါးရရယ္လုိက္ၾကသည္။
ခုနၿငိမ္သြားေသာအတန္းကသူတို႕အုပ္စုေၾကာင့္တပ္လွန္႕လိုက္သလိုျဖစ္သြား၏။
အားလံုးလွည့္ၾကည့္တာေတြ႕သည္။

"ကင္းတို႕အုပ္စုကငေျပာင္ေတြခ်ညး္ပဲစုထားေတာ့ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္း တယ္ကြ "

"ဒီေကာင္ေတြတစ္နယ္စီကလာၿပီးဒီေလာက္ဗရုတ္က်ေနတာတြဲမိေနတာအံ့ဩဖို႕ေတာ့ေကာင္းတယ္"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္မွတ္ခ်က္ခ်သံမ်ားကိုၾကားေတာ့သူေတာင္ငေျပာင္လို႕သတ္မွတ္ခံထားရၿပီလား
ဟုေတြးသည္။ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းေတာင္ သည္လိုျမင္ေနလွ်င္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လိုမိန္းကေလးမ်ားသာဆိုလံုး၀ အထင္ႀကီးႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ေယာက်ာ္းေလး သည္ေလာက္မ်ားေသာေက်ာင္းမွာဗရုတ္က်သည္ဟုထင္လည္း ထင္ၾကပါေစေတာ့။လူငယ္ပီပီလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာ့ေနခ်င္သည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွမထိခို္္က္ဘဲေပ်ာ္ေနရလွ်င္ၿပီးေရာဟုသေဘာထား၏။

"မငး္တို႕ကလည္းကြာ။ငါကေနာက္တာပါ။ငါလည္းငမ္းမွာပါပဲ။ခုဟာကအမွန္အတုိင္းေျပာရရင္
ကိုယ့္အတန္းထဲကေကာင္မေလးေတြသူမ်ားေနာက္ပါသြားမွာစိုးရိမ္လို႕ပါ။သ၀န္တုိတယ္ပဲေျပာေျပာကြာ"

သန္႕စင္ေအာင္ကစပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာႏွင့္သူ႕စကားကိုျပန္ေျဖခ်သည္။

"မင္းကသာစိုးရိမ္ေန။တခ်ဳိ႕ကဘဲေတြနဲ႕။တခ်ဳိ႕ကေစ့စပ္ၿပီးသားေတာင္ ရွိတယ္"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္က၀င္ေျပာေတာ့သူတို႕ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္။

" ေဟ့ေကာင္ကင္း။မင္းကိုငါေျပာမလို႕ကြ။ခုနဘဲေတြဘယ္သူ႕လာငမ္းတယ္ထင္လဲ"

စိုးညြန္႕စကားေၾကာင့္သူ႕အာရံုကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ဖမ္းထိနး္သည္။သူတို႕အားလံုးႏႈတ္ဖ်ားမွာ
ကင္းဆိုေသာနာမည္ကႏႈတ္က်ဳိးေနၿပီမို႕ဘာမွမထူးျခား။အခုစိုးညြန္႕စကားေတြကေတာ့ထူးျခားေနတာ
အမွန္။

" ဘယ္သူလဲ။ဘယ္သူ႕ကိုလဲ"
" ကြင္းကိုကြ "

ေဟဟုသူတို႕အားလံုႏႈတ္မွေရရြတ္မိၾကသည္။အထူးသျဖင့္ေတာ့သူ။
အားလံုးအသံထက္က်ယ္သြားသည္။ကိုယ္တိုင္ေနရ၊ထုိင္ရက်ဥ္းက်ပ္လာသလိုရွိ၏။ စိတ္ထဲမွာမရိုးမရြႏွင့္ေပါက္ကြဲခ်င္လာသည္။

"ကြင္းဆိုတာငါတို႕အုပ္စုကေနတစ္ဆင့္တစ္တန္းလံုးကေပးလိုက္ တဲ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရဲ႕နာမည္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာမင္းတုိ႕အသိပဲ။ဒါေပမဲ့သူလွတယ္ဆိုတာအားလံုး
၀န္ခံၾကတယ္။က်န္တဲ့အခန္းကေဘာ္ဒါေတြကေတာင္ဖတ္စ္ရီးယားကြင္းအျဖစ္သူတို႕ပါ
သတ္မွတ္တယ္တဲ့။ငါတို႕ကြင္းကိုမီတဲ့အလွ မရွိဘူးတဲ့။ၿပီးေတာ့သဇင္ေဆာင္မွာ"

" ဟာ-ဘာလဲ။ကြင္းကနယ္ကလား"

ၿငိမ္းခ်မ္းအေမး။စိုးညြန္႕ေခါငး္ညိတ္သည္။

"ၿမိတ္ကလာတာတဲ့။သဇင္ေဆာင္မွာဂစ္တာသြားတီးေန က်ေကာင္ေတြေျပာျပတာ"

" ခင္၀ါဦးတို႕ကေရာ"

" အလဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကခင္၀ါဦးကိုစိတ္၀င္စားတယ္ထင္တယ္"

"မဟုတ္ပါဘူးကြာ။သူ႕နာမည္လည္းမင္းသိသားနဲ႕။ခင္၀ါဦး။ျမင္တာနဲ႕ရူးခ်င္
စိတ္ေပါက္သူဆိုတဲ့ပါရမီနဲ႕ျပည့္စံုေနတာ။ငါကဘာရယ္မဟုတ္ဘဲေမးတာပါ။ခင္၀ါဦးက
ၿငိမ္းခ်မ္းအတြက္ပဲျဖစ္သင့္ပါတယ္။"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကားေၾကာင့္ၿငိမ္းခ်မ္းရွဴ းရွဴ းရွားရွားျဖစ္သြားသည္။သူလည္း ခင္၀ါဦးလိုကိုယ္လံုးႀကီးႀကီးကိုး။ေခြးေကာင္ဟုေအာ္၏။ပြစိပြစိႏွင့္ဆဲသည္။ က်န္သူေတြၿပံဳးၿပီးသူမၿပံဳးႏိုင္။

"ခင္၀ါဦးကဟသၤာတက။စိုးမမကေရတာရွည္ကတဲ့။သိတဲ့ေကာင္ေတြေျပာတာပဲ"

"ဒါနဲ႕ခုနစကားဆက္စမ္းပါဦးစိုးညြန္႕။ကြင္းကသဇင္ေဆာင္မွာဘာျဖစ္လဲ။ညညဂစ္တာလာတီးရင္
ကျပတတ္လို႕နာမည္ႀကီးတာလား။ဒါမွမဟုတ္....."

"ေဟ့ေကာင္သန္႕စင္ေအာင္။မင္းပါးစပ္ကေလေမ်ာက္လိုပဲအၿငိမ္ကိုမေနဘူး။ဘာလဲ၊နာမည္လိုခ်င္လို႕လား။"

ၿငိမ္းခ်မ္းကအရွိန္မေသေသးေသာေဒါသႏွင့္ေျပာေတာ့မွသန္႕စင္ေအာင္ အေျပာရပ္သည္။

"မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ။ေမ်ာက္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕ငါနဲ႕မလိုက္ဖက္တာမင္းတုိ႕အသိပါ။တြမ္ခရုစ္တို႕
၊မိုက္ကယ္ေဒါက္ကလပ္တို႕ဆိုငါလက္ခံႏိုင္ပါတယ္။စိတ္မဆိုးဘူး။ေခၚသာေခၚ"

အားလံုးၿပံဳးျဖစ္ၾကျပန္သည္။သူကေတာ့စိတ္ထဲမွာတလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ႀကိတ္မႏုိင္
ခဲမရျဖစ္ေနေသး၍ဘယ္လိုမွၿပံဳးျပလို႕မရ။
ဟုတ္သည္ေလ။သည္ေလာက္လူေတြထဲမွာသည္မိန္းကေလးကိုမွဘာလို႕လာျမင္ေနရတာလဲ
မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။သူမအလွေၾကာင့္ထင္ေပၚသည္ဆုိလည္းထိုအလွကိုသူမွလြဲ၍မည္သူမွ်
မခံစားေစခ်င္ေတာ့။အားလံုးကိုမေက်နပ္ခ်င္စိတ္ကတရိပ္ရိပ္တက္လာ၏။

"ကဲ....ကဲ။ေတာ္ကြာ။ေပါက္ကရေတြဆက္ေျပာမေနနဲ႕။ငါတို႕ကြင္းက သဇင္ေဆာင္မွာလည္းဒီႏွစ္ကြင္းရတယ္တဲ့ကြ "

" ဘယ္သူေတြကေပးတာလဲ "

" အေဆာင္ကိုသြားငမ္းေနက်ေကာင္ေတြေျပာတာ"

"တယ္ဟုတ္ပါလား။ငါတို႕ေရြးတာမွန္သြားၿပီေပါ့။အဲ....အဲမွားလို႕။တို႕ကင္းကေရြးတာ"

အားလံုးမ်က္ႏွာသူ႕ဆီလွမ္းၾကည့္သည္။ႏွစ္ၿခိဳက္သလိုအၿပံဳးမ်ုိးၿပံဳးျပလိုက္၏။ စိတ္ထဲကမပါ။

"တို႕ကင္းကိုလည္းဟိုတစ္ေန႕ကေကာင္မေလးေတြေျပာေနသံၾကားပါတယ္။အရမ္းမိုက္တာပဲတဲ့"

"လာေနာက္မေနစမ္းပါနဲ႕သန္႕စင္ေအာင္ရာ။မင္းကေတာ့ေမ်ာက္နာမည္ ရခ်င္ၿပီထင္တယ္"

သူ႕စကားေၾကာင့္သန္႕စင္ေအာင္ေနာက္တြန္႕သြား၏။မ်က္ႏွာႀကီးရံႈ႕မဲ့ေန သည္။

"တကယ္ေျပာတာကင္းရ။သန္႕စင္ေအာင္ညာတာမဟုတ္ဘူး။ဟိုေန႕ကမင္းမေရာက္ခင္ငါတို႕
အခန္းထဲကိုလာေတာ့သူတို႕ဘာသာစုေျပာေနသံကိုအမွတ္တမဲ့ၾကားလိုက္တာ "

စိုးညြန္႕စကားကိုယံုစားလိုက္၏။ စိုးညြန္႕ကအေနမွန္သည္ကိုး။

"ထားပါေတာ့ကြာ။ ေက်းဇူးပဲလို႕ေျပာရမွာပဲ။ကိုယ္အခ်င္းခ်င္းေပးလို႕ရထားတဲ့ကင္းဆိုတဲ့ဘြဲ ့ကေတာ့ျပန္လႊဲလို႕မရေတာ့ဘူး။ငါေရြးတဲ့ကြင္းအတြက္လည္း မွန္သြားလို႕ငါ၀မ္းသာပါတယ္"

"မင္းကြင္းကိုစိတ္မ၀င္စားဘူးလားကင္း။မင္းတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ဆို ေႂကြစဥ္ပဲကြာ။တြဲလာရင္အခ်င္းခ်င္းျပန္ေငးရမွာ။မင္းလိုက္သင့္တယ္ကင္း။ကင္းနဲ႕ကြင္း ဆိုၿပီးနာမည္ေရေရလည္လည္ေဟာ့သြားမယ္"

"ငါအဲဒါမ်ဳိးမႀကိဳက္ဘူးၿငိမ္းခ်မ္း။မင္းတို႕နဲ႕ေနလို႕သာငါေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတာပါ။ငါအခ်စ္ဆိုတာကို
ဒီေက်ာင္းတက္စမွာမစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး။ငါတို႕မွာစာသင္ရ မယ့္ႏွစ္ေတြတစ္ပံုတစ္ေခါင္းက်န္ေသးတယ္"

"မင္းကေအးေအးသမားဆိုတာငါသိပါတယ္။မင္းစိတ္၀င္စားရင္လံုးသင့္တယ္လို႕ေျပာ
တာပါ။ေတာ္ေတာ္ၾကာကြင္းကနာမည္ႀကီးေတာ့ပါသြားမွာစိုးလို႕ပါ"

ကိစၥမရွိပါဘူးဟုၿငိမ္းခ်မ္းကိုျပန္ေျဖလိုက္ေသာ္ျငားအပူေငြ႕တခ်ဳိ႕ရင္ထဲေရာက္သြားတာ
ကိုယ္တုိင္သိသည္။ေစာလြန္းပါတယ္ဟုစိတ္ထဲကေျပာမိေသာ္ လည္းႏႈတ္ကထြက္မလာ။

သူႏွင့္ဆန္႕က်င္ေသာအျပဳအမူရွိသူ၊သူ႕ကိုခင္မင္ႏွစ္လိုဟန္မျပသူ တစ္ေယာက္အေပၚသူကစိတ္၀င္စားမိေနျခင္းကိုမည္သူ႕ကိုမွ်အသိမေပး သင့္ေသးဟုထင္သည္။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္
အမွားေတြထပ္ပြားလာႏုိင္စရာရွိသည္ကိုသူသိေနသည္ပဲ။

မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ေတာင္အမွားဟုသူမ၊ထင္တတ္ခဲ့လွ်င္ရည္ရြယ္ေသာအမွားအတြက္ဆိုလွ်င္
သူမ၌သူ႕အေပၚခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေသာေမတၱာတရားရွိပါဦးမည္လားဟုေတြးေတာဆင္ျခင္ရင္း
ဘာမွမေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရ။ကိုယ္မင္းကိုစခ်စ္မိၿပီလို႕မသိခင္ကတည္းကေရာ၊ သိၿပီးေတာ့ေရာ၊ကိုယ္တိုင္ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႕ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေျပာရင္မင္းယံုပါ့မလားေလ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Friday, February 24, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၉ )


[ ၄ ]
အခ်ိန္ကာလတစ္ခု၏ေရြ႕လ်ားမႈအတြင္းမွာလိုက္ပါရင္းေျပာင္းလဲမႈတခ်ဳိ႕ကိုမသိမသာေနခိုက္မွာပင္
သတိထားမိလာ၏။ကိုယ့္ရင္တြင္းကိုတိတ္တဆိတ္ေရြ႕လ်ားလာေသာအရာတစ္ခုကိုမွတ္မွတ္ထင္ထင္
ခံစားမိလာျခင္းျဖစ္သည္။

ႏူးညံ့လြန္းေသာအထိအေတြ႕ဟုထင္၏။အိစက္ညက္ေညာေသာေမြ႕ရာတစ္ခုေပၚမွာလဲေလ်ာင္း
အိပ္စက္ေနရသလိုလို၊ေပ်ာ ့ေပ်ာင္းညင္းသြဲ႕ေသာကတၱီပါေကာ္ေဇာေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္ျဖတ္သန္းေနရ
သလိုလို၊ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေသာတိမ္စိုင္တိမ္လိပ္မ်ားၾကားမွာေမ်ာ၀င္လိုက္ပါေနရသလိုလို
အရာရာသည္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းအတိျဖစ္ေနသည္။

ခံစားရျခငး္၏သိစိတ္၊မသိစိတ္၌သေႏၶတည္ဖြဲ႕ေႏွာင္လာေသာပံုရိပ္တစ္ခု သည္ျပင္ပထိေတြ႕မႈအားျဖင့္စူးရွပူေလာင္သည္ဟုထင္ရေသာ္ျငားတကယ္ တမး္ထိုထိေတြ႕မႈတို႕သည္တစ္ဘ၀စာေအးျမလြန္းေနသည္ဟုကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္ေနမိ၏။
ကၽြမ္းၿမိဳက္ပူေလာင္ရမည့္အစားေအးျမခ်မ္းေျမ့ေန၏။ေနာက္ဆုတ္ခြဲထြက္ရ မည့္အစားေရွ႕သို႕လွမ္းတက္ေနခ်င္ျပန္၏။ခါးသီးနာၾကည္းရမည့္ အစားႏွစ္ၿခိဳက္ေက်နပ္ေနျပန္၏။

သူ႕အၾကည့္၊သူ႕သဏၭာန္မွာခက္ထန္မႈတုိ႕ပါေသာ္ျငားကုိယ့္ႏွလံုးသားသည္သူ႕လိုမခက္ထန္၊
မတင္းမာႏိုင္ခဲ့။သူႏွင့္ဆန္႕က်င္ဘက္မွာေနရျခင္းျဖင့္ျမင္ေတြ႕ရေသာသူ႕ပံုရိပ္ကုိၾကည့္ျမင္ရသည့္ခဏ၊
ခံစားရေသာခံစားမႈတို႕ကိုမည္သည့္အရာႏွင့္မွ်မလဲႏုိင္ေတာ့။

စူးရဲေသာအၾကည့္၊ခက္ထန္ျခင္းအတိႏွင့္မ်က္ႏွာ၊တင္းမာဟန္အေနအထား၊ဓားသြားလိုစကားမ်ားႏွင့္
သူ႕ပံုရိပ္သည္ကိုယ့္အတြက္အၿမဲသတိရေနေစဖို႕ အမွတ္အသားမ်ားျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။

အေဖာ္ဆိုေသာအကၡရာကိုႏႈတ္မွရြတ္ဆိုျမည္တမ္းၾကည့္လွ်င္အခ်ိန္ကာလအခိုက္အတန္႕ၾကာမည္
ထင္ရေသာ္လည္းမည္သုိ႕မွ်ရြတ္ဆိုတမ္းတျခင္းမျပဳဘဲအလုိလုိအနားမွာရွိေနေသာအေဖာ္ဆိုသည့္
သူမကိုျမင္ေတြ႕ေနရသည္ကာလမ်ားကေတာ့မွတ္သားထားစရာေနရာပင္မရွိ။

ႏွလံုးသားမွာတည္ရွိ၍ႏွလံုးသားမွာပင္ၾကာရွည္စြာရပ္တည္ေနႏိုင္ခြင့္ကို သူေတာင္းဆိုထားေခ်ၿပီ။
မေခၚဘဲလာ၏။တစ္ခါမက။ရိုင္းပ်စြာႏွင္ထုတ္လည္းမျပန္။အဖန္ဖန္လာတတ္ခဲ့ျပန္၍ေတြ႕ေနျမင္ေနက်ေသာ
အခါမေမ့ႏိုင္သူကျပန္ေမွ်ာ္ရေတာ့သည္။

သည္သုိ႕ျဖင့္စိတ္ကူး၊အေတြး၊အိပ္မက္စသည့္အာရံုမ်ားကိုသူမခ်ဳပ္ကိုင္ စျပဳေနေခ်ၿပီ။

X X X X X

" ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ..............ဘူး၊ ႏွာ..........ဘူး၊ ႏွာ...........ဘူး၊ ေဟး"

Englishဆရာမစာသင္ဖို႕အခ်ိန္မေရာက္ခင္အားလပ္ေနေသာအခ်ိန္ဆယ္ မိနစ္အတြင္းမွာအတန္းထဲကလူေတြကဲခ်င္တိုင္းကဲေနၾကသည္။
အတန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြကပထမႏွစ္တန္းခြဲေအႏွင့္ဘီမွေကာင္ မေလးေတြကိုလာငမ္းတိုင္းအတန္းေရွ႕မွာမ်က္ႏွာေတြျမင္ေနရသည္မို႕ အတန္းေရွ႕ရွိBlackboard၀ဲယာမွတံခါးေပါက္ႀကီးႏွစ္ေပါက္တြင္
မ်က္ႏွာေတြေပၚလာတုိင္းအတန္းထဲရွိေယာက်ာ္းေလးမ်ားကကိုယ့္အတန္းထဲက
မိန္းကေလးကိုလာၾကည့္တာမခံႏုိင္၍' ႏွာဘူး'ဟုတညီတညာတည္းေထာ ပနာျပဳၾကသည္။

ပထမေတာ့ခံႏိုင္သူခံၾက၏။ေနာက္ေတာ့မ်က္ႏွာပူၿပီးထြက္ေျပးသူကမ်ားသည္။ထိုအခါ" ေဟး "ဆိုေသာအသံႀကီးကေပၚလာေတာ့၏။ ဘယ္ကဘယ္လိုထြင္လိုက္မွန္းမသိေသာ္ျငားမိန္းကေလးရွိေသာအတန္းေရွ႕မွသြားၾကည့္ေသာ၊
သြားရပ္ေသာသူမွန္သမွ်ႏ်ွာဘူးဟုအေအာ္ခံၾကရေသာ အေလ့အထကစြဲမွန္းမသိစြဲသြားၾကေလၿပီ။ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ ကေတာ့ေသခ်ာ၏။
အစခံရသူေရာ၊စသူပါၿပံဳးရယ္ေနႏုိင္ၾကသည္။ထိုအေလ့အထကစလိုက္ေသာအက်င့္သည္ေနာက္ပုိင္း
အတန္းထဲကိုေနာက္က်မွေရွ႕ေပါက္က၀င္လာသူမ်ားကိုပါကူးစက္သြားေတာ့၏။
ဆယ္မိနစ္နားခ်ိန္မွာအေပါ့အပါးထသြားသူေတြျပန္၀င္လာလွ်င္လည္းမလြယ္။ေယာက်ာ္းေလး
၊မိန္းကေလးမခြဲျခား။၀င္လာသူကေတာ့ေသခ်ာသည္။ႏွာဘူးဟုအေအာ္ခံရ၏။

အတန္းေနာက္ဘက္မွာတံခါးေပါက္ႏွစ္ေပါက္ရွိေသာ္ျငား စာသင္ေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ကိုပတ္သြားမွေက်ာင္းအတြင္းပိုင္းရွိစာသင္ေဆာင္မ်ား၊
အိမ္သာမ်ားဆီျပန္ေရာက္၍တစ္ေၾကာင္း၊မိန္းကေလးမ်ားဆို
လွ်င္အတန္းေနာက္ဘက္၌ေယာက်ာ္းေလးမ်ားထိုင္ေန၍တစ္ေၾကာင္းေတာ္ရံုတန္ရံုေရထေသာက္ခ်ိန္
မွလြဲ၍အတန္းေနာက္ဘက္ကိုေယာင္၍မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ၾက။

သည္ေတာ့အတန္းေရွ႕အားလံုး၏မ်က္ႏွာမူရာအရပ္မွာရွိေသာ တံခါးမႏွစ္ေပါက္သည္၊ေရွ႕မွာနိမ့္၍ေနာက္သို႕ျမင့္သြားသည့္သီေရတာ (Theater)စာသင္ခန္းမ်ားအေနအထားအရေရွ႕ဆံုးမွာရွိေနေသာ
Blackboardႀကီးႏွင့္နင္လား၊ငါလားပစ္မွတ္မ်ားျဖစ္ေန၏။

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Thursday, February 23, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၈ )


" ဟာ-မင္းထင္။ မင္းထင္။ မင္း.....မင္း "

စိုးညြန္႕စကားေၾကာင့္သန္႕စင္ေအာင္မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳံ႕သြားသည္။သူ႕လက္ထဲက မဲလိပ္မ်ားကိုျပန္ၾကည့္ေန၏။ၿပီးမွ....

"ငါေရးထားတဲ့အထဲမွာေကာင္မေလးေတြနာမည္ခ်ည္းပါကြာ။ဘယ္လိုလုပ္ မင္းထင္နာမည္ကပါသြားတာလဲ"

ဟုေျပာသည္။စိုးညြန္႕ထဆဲ၏။ပါးစပ္မွပြစိပြစိႏွင့္။သူတို႕ေငးေနလ်က္သား ရွိေသးသည္။

" မင္းႀကီးေဒၚႀကီးထဲမွပဲ။မင္းထင္ကိုကြင္းေရြးရမလားကြ"

စိုးညြန္႕စကားကနည္းနည္းက်ယ္သြားသည္။သူတို႕နားမွာရွိေသာတျခားလူမ်ား၊သူတို႕အုပ္စုကို
လွည့္ေငးၾက၏။ဘာလဲ၊ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊မင္းထင္ကို ကြင္းမေပးရင္ကင္းေပးလိုက္၊ကင္းေပးလုိက္၊ကင္းၿမီးေကာက္ႀကိဳက္လား၊ ကင္းေျခမ်ားႀကိဳက္လား၊လုပ္လုပ္၊သည္ေကာင့္ကိုကင္းလို႕နာမည္ေပး
လိုက္။စသည့္ေပါက္ကရသံေတြထြက္လာသည္။

စိုးညြန္႕တို႕ကဘာမွမဟုတ္ဘူး။ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုမွကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေရာက္သြားသည္။မလြယ္။ေယာက်ာ္းေလးေတြခ်ည္းမို႕လည္း စေနာက္ခ်င္စိတ္ကျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။

"ငါေျပာတာကမင္းထင္ေရြးတဲ့ေကာင္မေလး။ႏွင္းႏြယ္ေႏြး။ေအာင္မေလး။ မင္းေကာင္မေလးနာမည္ကလည္းကြာ။နငယ္ေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ပါးစပ္မစိရဘူး။ေအး-အဲဒီႏွင္းႏြယ္ေႏြးမဲေပါက္တာေျပာတာ။ ဟိုေကာင္ကစကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး။ဘာထေဂါက္တာ
လဲ။သူထေၾကာင္တာနဲ႕ရႈပ္ကုန္ေရာ"

"ဘယ္သိမလဲကြ။မင္းကမိန္းကေလးနာမည္မေအာ္ဘဲမင္းထင္ပဲထေအာ္တာကိုး။စေအာ္ကတည္း
ကႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုၿပီးတာပဲ"

စိုးညြန္႕ႏွင့္သန္႕စင္ေအာင္ျငင္းခံုေနတာၾကည့္ရင္းသူတို႕ေပါ့ပါးစြာ ရယေ္မာျဖစ္ၾကသည္။ေက်ာင္းေရာက္လို႕ႏွစ္ပတ္သာသာရွိေသးသည္။
ငယ္သူခ်င္းေတြလိုျဖစ္ကုန္၍ေပါင္းရသင္းရလြယ္ကူေန၏။

"ကဲ..ကဲ။ေတာ္ေတာ့ကြာ။ဒီေတာ့ပထမႏွစ္ဆက္ရွင္ဘီရဲ႕ကြင္းကိုႏွင္းႏြယ္ေႏြးအျဖစ္
ဒို႕အုပ္စုကေရြးလိုက္ၿပီေပါ့"

ၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္တားရင္းေျပာေတာ့သူတို႕ေခါင္းညိတ္ၾကသည္။ေရွ႕နားမွာ ထိုင္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ၾကားသြား၍လက္ခုပ္ထတီးၾကသည္။

" ပထမႏွစ္တန္းခြဲဘီ၏အလွဘုရင္မ-ကြင္း အျဖစ္မႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ပါေၾကာင္း။ပံု-မင္းထင္တို႕အဖြဲ႕"

" ေဟး....ရႊီး....ေျဖာင္း......ေျဖာင္း"

ေရာဂါပဲ။ေဘာ္ဒါတစ္ေပြကစေအာ္သည္။က်န္သူေတြကအားေပးၾက၏။ တားခ်ိန္လံုး၀မရလိုက္။ခုနေလးတင္သူ႕ကိုကင္းေပးလိုက္ဟုေျပာေန၍ မင္းထင္ဆိုေသာနာမည္ကိုေလာေလာလတ္လတ္ႏႈတ္တိုက္ရေနသည္။ေရြးသည့္လူကငါးေယာက္။
ကံစမ္းမဲစနစ္ႏွင့္ေရြးျခင္းျဖစ္သည္။ဘုမသိဘမသိ
ထိုပုဂၢိဳလ္ထေအာ္မွသူ႕နာမည္ကထိပ္ဆံုးကပါၿပီးမင္းထင္ႏွင့္အဖြဲ႕ျဖစ္သြား သည္။သူ႕နာမည္ကိုခုေလးတင္မွတ္မိေနျခင္းေၾကာင့္လားမသိ။အဲဒါကအေရးမႀကီး။
အားလံုး၏အၾကည့္သူတို႕အဖြဲ႕ဆီေရာက္ကုန္၏။ဒါလည္းကိစၥမရွိေသး။အားလံုးကၿပံဳစိစိႏွင့္
အျမင္ၾကည္လင္ၾကသည္။အဲ-အျမင္မၾကည္ဘဲ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္ကာလွည့္ၾကည့္သူမ်ားကေတာ့သူတို႕ေရြးလိုက္ေသာကြင္းတို႕ အုပ္စု။တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သံုးေယာက္။

ေတြ႕ျမင္ေနက်ေဒါသမီးေတာက္မ်ားႏွင့္မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္သည္။မလႊဲဖယ္ဘဲတည့္တည့္
ရင္ဆုိင္ၾကည့္စဥ္သူ႕ရင္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္လူးခါတုန္ရင္လာ၏။ သည္တစ္ခါသူမမ်က္လႊာခ်၍မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။

"ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ။ကိုယ္စဖို႕ေနာက္ဖို႕ရည္ရြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဟာကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ကြင္းျဖစ္လာေတာ့မယ့္သူလို႕ထင္မွတ္ပါရေစ"

စိတ္ထဲကေျပာလိုက္ေသာစကား။ဘယ္သူမွမၾကားလိုက္။

"ကဲ-ကဲ။ခုခ်ိန္ကစၿပီးကြင္းေရြးၿပီးေဘာလံုးကန္ပါမယ္"

ေ၀ါခနဲရယ္သံေတြၾကားလိုက္ရသည္။သြားၿပီ။တစ္ေယာက္ကစလိုက္ တာႏွင့္ေနာက္တစ္ေယာက္ကအလိုက္တသင့္ပါလာတတ္တာသူတို႕ေက်ာင္း
ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၿပီ။ခုဟာကစာသင္ခ်ိန္နီးလာ၍လူကလည္းစံုသေလာက္ျဖစ္ေနသည္မို႕
ဘယ္သူ႕မွတားလို႕မရေတာ့။သူတို႕အုပ္စုေငးရံုသာေငးေနႏိုင္သည္။

"ကြင္းေရြးေပးတဲ့ဖြန္ေၾကာင္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ေမာင္မင္းထင္နဲ႕အဖြဲ႕ကိုအန္ ကယ္လ္တို႕၀ိုင္အိုင္တီပထမႏွစ္ဆက္ရွင္ဘီမွလူႀကီးမင္းမ်ားကေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါေၾကာင္း "

" ေဟး....ရႊီး....ေျဖာင္း......ေျဖာင္း"

"တစ္ဆက္တည္းမွာပဲကြင္းေရြးေပးတဲ့ေမာင္မင္းထင္ကိုပထမႏွစ္ဆက္ရွင္ဘီ၏
ကင္းအျဖစ္ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါေၾကာင္း။သေဘာတူရင္လက္ခုပ္တီးပါခင္ဗ်ား"

လက္ခုပ္သံေတြလွ်ံတက္သြားျပန္၏။

သြားျပန္ၿပီ။အတံုးလိုက္၊အတစ္လိုက္ေသာကေတြေတာ့၀င္ေတာ့မည္။၀ိုင္အိုင္တီမွာပထမႏွစ္မွာ
ကြင္း၊ကင္းမေရြးတတ္။တတိယႏွစ္ေမဂ်ာ၀ဲလ္ကမ္းမွာ မွေရြးသည္ဟုၾကားဖူးထား၍သူတို႕အုပ္စုအတန္းထဲကေကာင္မေလးမ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာေရြးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ခုေတာ့သူ႕ကိုပါကင္းေရြးလိုက္ၾက၏။

အမွန္ကကင္းဆိုတာမိန္းကေလးေတြကေယာက်ာ္းေလးေတြထဲကေရြးရမွာ။
ခုဟာကတမင္သက္သက္ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းေနာက္ေျပာင္ခ်င္၍သာေရြး လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ခင္လို႕စသည္ကိုသူဘာမွမေျပာရက္။ေျပာဖို႕လည္းမသင့္။
သည္ေက်ာင္းေရာက္ကတည္းကအထီးက်န္ျဖစ္မွာေၾကာက္၍ေဘာ္ဒါရွာ
ဖို႕ပင္စိတ္ကူးခဲ့သူ။

ခုလည္းၿပံဳးရံုၿပံဳး၊ေခါငး္ေလးကုတ္လို႕ၿငိမ္ေနရျခင္းကအေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား။

"မင္းအတြက္နာမည္တစ္ခုေတာ့ရၿပီမင္းထင္။မင္းဒီေန႕ကစၿပီးမင္းထင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။မင္းကိုငါတုိ႕ကကင္းလို႕ေခၚေတာ့မယ္။ဟဲ....ဟဲ။ဒီေတာ့ေနရင္းထိုင္ရင္း
ကင္းျဖစ္သြားတဲ့မင္းကေက်ာင္းဆင္းရင္လက္ဖက္ရည္တိုက္"

သန္႕စင္ေအာင္ကလက္တို႕ရင္းေျပာေတာ့သူေခါင္းညိတ္သည္။

"တိုက္ပါတယ္ကြာ။ငါ့ကိုနာမည္ေပးၿပီးမင္းတို႕အလွည့္နာမည္ေပးရင္ ခံႏိုင္ေအာင္က်င့္ထား။ေခြးေကာင္ေတြ"

အၿပံဳးႏွင့္သူကဆိုေတာ့ဟိုေကာင္ေတြတဟားဟားႏွင့္ရယ္သည္။သည္ေန႕အတန္းထဲမွာ
ရယ္စရာေတြမ်ားေန၏။သည္ေလာက္ရယ္စရာေတြမ်ားေနေသာ္လည္းမရယ္ႏိုင္ေသာသူေတြ
ရွိေနေသးတာသူစိတ္မေကာင္း။

တျဖည္းျဖည္းေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုယ့္ကိုနားလည္လာမွာပါေလ ဟုေျဖေတြးေတြးသည္။အျမင္မွာထင္ေနေသာသူမတို႕ အုပ္စု၏ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုေငးရင္းသက္ျပင္းခ်သည္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Sunday, February 12, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၇ )

[ ၃ ]

" ဒီအတန္းထဲမွာရွိတဲ့ေကာင္မေလးေတြထဲကအလွဆံုးတစ္ေယာက္ေလာက္ ငါတို႕အဖြဲ႕ကေရြးရေအာင္။မင္းတို႕မ်က္စိေတြကိုခဏေလာက္ အလုပ္လုပ္ၾကည့္စမ္းပါကြ"

အတန္းအားခ်ိန္ဘယ္မွမသြားဘဲေနာက္တစ္ခ်ိန္သင္ဖို႕ကိုယ့္အခန္းထဲ မွာေစာင့္ေနစဥ္သန္႕စင္ေအာင္စကားသံကိုၾကားရသည္။

"ငါတို႕အခန္းကရွာရတာလြယ္ပါတယ္ကြာ။ေအခန္းဆိုနည္းနည္းခက္ဦးမယ္။ရွာၾကည့္၊ရွာၾကည့္"

စိုးညြန္႕ကေထာက္ခံစကားေျပာသည္။သူတို႕အုပ္စု၏မ်က္လံုးမ်ားကစာသင္ ခန္း၏အလယ္တန္းေရွ႕ဆံုးႏွစ္တန္း၊သံုးတန္းစာေနရာမ်ားသို႕ေရာက္သြား သည္။

စိုးညြန္႕ေျပာတာလည္းဟုတ္သည္။၀ိုင္အိုင္တီ၏ထံုးစံ အရေယာက်ာ္းေလးေျခာက္ရာေက်ာ္ေခၚလွ်င္မိန္းကေလးတစ္ရာ့ငါးဆယ္
ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ေခၚ၏။ေယာက်ာ္းေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထက္မိန္း
ကေလးမ်ားကပထမႏွစ္မွာအမွတ္မ်ားေနတတ္သည္ကထံုးစံ။မိန္းကေလး အမွတ္ျမင့္သူမ်ားသာ၀ိုင္အိုင္တီ၀င္ခြင့္ရွိသည္ဟုသိရ၏။

၀ုိင္အိုင္တီ၏ထံုးစံအရပထမႏွစ္၀င္ခ်ိန္မွစ၍ေနာက္ဆံုးဆ႒မႏွစ္အထိခံုနံပါတ္မ်ားကို
အမွတ္စာရင္းအလုိက္သာစီ၍ပထမႏွစ္မွာအမွတ္ျမင့္ေသာမိန္းကေလးမ်ားကတန္းခြဲေအႏွင့္
ဘီမွာသာရွိတတ္သည္။စီခန္းမွာေယာက်ာ္းေလးခ်ည္းမ်ားသာ။ဒီခန္းမွာေတာ့ႏွစ္က်သူ၊မႏၱေလး
စက္မႈတကၠသိုလ္( MIT )ေျပာင္း မ်ားႏွင့္မိန္းကေလးမ်ားရွိခ်င္ရွိေနတတ္သည္။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ပထမႏွစ္၀င္လာေသာမိန္းကေလးအမ်ားစုကိုငမ္းခ်င္ လွ်င္ပထမႏွစ္တန္းခြဲေအႏွင့္ဘီအမ်ားဆံုးစာသင္ရာ L-1ႏွင့္ L-2ကပ္လ်က္ႏွစ္ခန္းသည္အက်ိန္းေသဆံုးျဖစ္၏ဟုသူ႕ကိုေက်ာင္းလိုက္ အပ္ေပးေသာအစ္ကိုႀကီးေျပာတာအမွတ္ရသည္။

L-1ႏွင့္L-2သည္စာသင္ေဆာင္တစ္ခုတည္းမွာရွိၿပီးႏွစ္ခန္း ကပ္လ်က္ျဖစ္၍ဖြန္ေၾကာင္ခ်င္သူမ်ားအတြက္အင္မတန္လြယ္ကူသည္ဟုသိရသည္။သို႕ေသာ္L-1ကဆက္ရွင္ေအျဖစ္၍မိန္းကေလးပိုမ်ား၏။L-2လိုသူတို႕ အခန္းကေတာ့ဆက္ရွင္ဘီမို႕ေအခန္းကမိန္းကေလးမ်ားထက္ အမွတ္နညး္ေသာမိန္းကေလးလက္က်န္အခ်ိဳ႕သာရွိေတာ့သည္။

ေအခန္းမွာမိန္းကေလးတစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိေနတတ္ၿပီးဘီခန္းမွာ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္၊သံုးဆယ္ေလာက္ပဲရွိေနတတ္သည္ကဟိုစဥ္ကတည္းကဟု
ၾကားသိရ၏။သည္ေတာ့ခုလက္ရွိ၊ရွိေနသည့္လူႏွစ္ဆယ္၊သံုးဆယ္
ေလးထဲမွအေခ်ာအလွဆံုးကိုေရြးရလွ်င္ဘာမွခက္စရာမရွိဟုစိုးညြန္႕ကဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

"ငါကဒုတိယတန္းဘယ္ဘက္အစြန္ကၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ေနတတ္တဲ့ေကာင္မေလးကိုေရြးတယ္ကြာ"

စိုးညြန္႕စကား။သူ႕ဘာသာေရြးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"ငါကသူ႕ေဘးကတစ္ေယာက္ကြာ။ဆံပင္ကုတ္၀ဲေလးနဲ႕။ေနၾကာေစ့ေတြစားေနတဲ့ေကာင္မေလး
ကိုေရြးတယ္။"

ဒါကေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကား။သူလည္းသူ႕ဘာသာသူ ့ခံစားမႈႏွင့္ေရြးျခင္းျဖစ္သည္။

"ငါကေတာ့ဒုတိယတန္းဒီဘက္အစြန္နားကဆံပင္ေက်ာလယ္ေလာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ကိုေရြးတယ္။"

ၿငိမ္းခ်မ္းဆီကလြင့္လာေသာအသံ။သူဘာမွမေျပာမိေသး။

"ငါ့စိတ္ထဲေတာ့ေရွ႕ဆံုးတန္းဆရာစားပြဲနားကဆံပင္ရွည္ရွည္ ခပ္ထြားထြားေစာ္ကိုတစ္ေပးမယ္"

သန္႕စင္ေအာင္ကသူတို႕ဘက္ကိုလွည့္ေျပာသည္။သူပဲက်န္ေတာ့၏။

" ငါကေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုကြင္းေပးမယ္"

သူ႕စကားေၾကာင့္အားလံုးအၾကည့္ကသူ႕ဆီေရာက္လာသည္။သူႏွင့္ပတ္ သက္၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဘယ္သူ၊ခင္၀ါဦးဘယ္သူ၊စိုးမမဘယ္သူဆိုတာအားလံုးသိၿပီးသား။
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္းသိၿပီးသား။

" မင္းတမင္ရြဲ႕ေပးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"

"ငါကဘာလို႕ရြဲ႕ေပးရမွာလဲသန္႕စင္ေအာင္။သူနဲ႕ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊သူလွတယ္
ဆိုတာျငင္းလို႕မရတာေတာ့အမွန္ပဲ"

"တို႕အတန္းထဲမွာသူဆံပင္အရွည္ဆံုးပဲထင္တယ္။မဟာဆန္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ေခတ္ဆန္တယ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေနတဲ့အလွပဲကြ။"

စိုးညြန္႕ကျဖတ္ေျပာသည္။ဟိုေကာင္ေတြေခတၱလွမ္းေငးၾက၏။

"အေရးႀကီးတာငါတို႕ကလည္းငါတုိ႕ခံစားမႈနဲ႕ေရြးထားတာ။ဖ်က္လို႕မရဘူး။ဒီေတာ့ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

ၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ခံယူခ်က္ကိုသူ႕ဘာသာတင္ျပလာသည္။သန္႕စင္ေအာင္ အၾကမ္းစာရြက္တစ္ရြက္ကိုထုတ္လိုက္တာေတြ႕၏။

"ဒီလိုလုပ္ကြာ။မဲလိပ္လိပ္မယ္။အဲဒီငါးေယာက္နာမည္ေရးမယ္။တို႕အထဲက
ရမ္ဒမ္( Random)ႏွိပ္လို႕ႏိုင္တဲ့ေကာင္မဲႏိႈက္။ေပါက္တဲ့လူက ငါတို႕ငါးေယာက္ေရြးတဲ့ကြင္းပဲ။ဘယ္လိုလဲ။သေဘာတူရင္လုပ္မယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားအဆံုး' သေဘာတူတယ္ ''အိုေက''ခ်'ဆိုေသာ အသံေတြထြက္လာသည္။မဲလိပ္မ်ားစလုပ္တာေတြ႕သည္။သူကလြယ္အိတ္ထဲက Calculator(ဂဏန္းတြက္စက္)ကိုထုတ္လိုက္၏။

ေက်ာင္းမွာသူတို႕အရင္ႏွစ္အထိCalculatorမ်ားထုတ္ေပးေသာ္လည္း သူတို႕ႏွစ္ကစ၍ထုတ္မေပးေတာ့ေၾကာင္းကိုေက်ာင္းအပ္စဥ္ကတည္းကၾကားသိခဲ့ရ၍
သူကေတာ့အိမ္ကေငြႏွင့္ႀကိဳ ၿပီးသြား၀ယ္ထား
လုိက္သည္။100-Dတစ္လံုးဂ်ပန္လုပ္ကို တစ္ေထာင့္ငါးရာပတ္၀န္းက်င္ရွိ၍ 82LBတစ္လံုးဂ်ပန္ျဖစ္ဆိုလွ်င္တစ္ေထာင့္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ရွိ၏။
Scientific Calculator(သိပၸံနည္းပညာဆိုင္ရာ ဂဏန္းတြက္စက္) မ်ားျဖစ္၍သာမန္စက္မ်ားထက္ေစ်းပိုေနသည္။ေကာ်င္းဖြင့္၍မေရာင္းေပးမွန္းသိေသာအခါ
အမ်ားသြား၀ယ္ခ်ိန္ေစ်းတက္မည္စိုး၍ႀကိဳတင္သြား၀ယ္ထားေသာေၾကာင့္သူ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာ
100-Dဂဏန္းတြက္စက္ကေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

သန္႕စင္ေအာင္တို႕ကနယ္မွလာသူမ်ားမို႕မ၀ယ္ရေသး၍တစ္ခါတစ္ခါရမ္ဒမ္ႏွိပ္လွ်င္
သူ႕စက္ကိုသံုးၾက၍သာသူ႕မွာဂဏန္းတြက္စက္ရွိေနတာသိေနၾကျခင္းပင္။

ရမ္ဒမ္(Random)ဆိုေသာစကားေလးကလည္းအမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ Calculatorကိုကၽြမး္ကၽြမ္းက်င္က်င္ကိုင္ေနေသာသူမ်ားသာသိေသာစကား။ Calculatorတိုင္းလည္းမရွိတတ္၍တခ်ဳိ႕လည္းမသိ။
သူတို႕၀ိုင္အိုင္တီမွာေတာ့ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးတစ္ရက္ႏွစ္ရက္သာရွိေသးသည္။ရမ္ဒမ္ကိုသိလာၿပီ။
ဟိုအခန္းသည္အခန္းေတြၾကားမွာ၊အခန္းလြတ္ေတြထဲမွာရမ္ဒမ္၀ိုင္းေတြက စည္ကားေနတတ္သည္။CalculatorေပၚမွShiftဆိုေသာခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္၍
Ranဟုအတိုေကာက္ေရးထားေသာခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္လုိက္လွ်င္ေရွ႕မွသုညခံ၍ဒႆ မျခားၿပီးေနာက္မွာပါခ်င္သည့္ဂဏန္းသံုးလံုးပါသည့္ ဂဏန္းတြဲေလးမ်ားေပၚလာတတ္သည္။
ရမ္ဒမ္ဆိုသည့္အဓိပၸါယ္ကိုကပရမ္းပတာ။သည္ေတာ့ႏွိပ္သည့္လူဘာဂဏန္းက်မလဲမသိရ။
ကိုယ့္အလွည့္ကိုယ္ႏွိပ္။ေပၚလာသည့္ဂဏန္း သံုးလံုးေပါင္း။ႀကီးသူကအႏိုင္။ငယ္သူကအရံႈးယူဆ။
အတန္းအားလွ်င္ကစားတတ္ၾကသည့္ေပ်ာ္စရာသဘာ၀မ်ားပင္။
 ခုလည္းသန္႕စင္ေအာင္ကႏိုင္သူမဲႏိႈက္ဖို႕ဆိုထားသည္။

Calculatorကိုစဖြင့္ၿပီးၿငိမ္းခ်မ္းကစသည္။ငါးတဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္က ေလး။သန္႕စင္ေအာင္က တစ္ဆယ္ဆိုေတာ့ဘူ။စိုးညြန္႕ကထရိုင္။ ထရိုင္ဆိုတာအံစာအေခၚဆြိကိုေျပာျခင္း။ဒႆ မေနာက္မွဂဏန္းသံုးလံုး တူေနျခင္း ကိုေခၚသည္။ရမ္ဒမ္၏အႀကီးဆံုးပါ၀ါပင္ျဖစ္သည္။
ခုေတာ့စိုးညြန္႕ကအႀကီးဆံုးျဖစ္ေနသည္။သူ႕အလွည့္။ခလုတ္ႏွစ္ခုကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုႏွိပ္လိုက္သည္။ဂဏန္းသံုးလံုးေပါင္းေတာ့သံုးသာရသည္။ သည္ေတာ့စိုးညြန္႕မဲႏိႈက္ရံုသာရွိေတာ့သည္။

"ကဲ-စိုးညြန္႕ေရ။မင္းလက္ထဲပါလာတာကြင္းပဲ။ေသေသခ်ာခ်ာႏႈိက္။
မင္းေပးတာပဲက်မလား။ငါေပးတာပဲက်မလားဆိုတာ "

သန္႕စင္ေအာင္ကသူ႕လက္ခုပ္ထဲကမဲလိပ္မာ်းကိုေခါက္ရင္းေျပာသည္။အားလံုးက
စိုးညြန္႕မ်က္ႏွာကိုအၿပံဳးႏွင့္လွမ္းၾကည့္ၾက၏။စိုးညြန္႕လက္ထဲမဲလိပ္တစ္လိပ္ပါ
သြားသည္။ၿပီးေတာ့ျဖန္႕ၾကည့္တာေတြ႕၏။

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Tuesday, February 7, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၆ )

 
[ ၂ ]
ပထမႏွစ္မွာတန္းခြဲေလးခုရွိ၏။တန္းခြဲ ေအ မွ ဒီ အထိေလးခန္းကို L-1မွစကာL-4အထိအစဥ္လိုက္ခ်ထား၏။ L-1ႏွင့္L-2ကေက်ာင္း အတြင္းပိုင္းပိုေရာက္၏။သတၱဳေဗဒ႒ာန၊သတၱဳတူးေဖာ္ေရး႒ာနတို႕ႏွင့္
အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္၏။

ကင္တင္းန္မွာေလကန္ၿပီးပထမႏွစ္ Section B ရွိရာL-2ကို စာသင္ဖို႕သူႏွင့္သန္႕စင္ေအာင္ထြက္ခဲ့သည္။သည္ေကာင္ႏွင့္သူလည္းေရ စက္ပါသည္ဟုဆုိရမည္။ခဏေလးအတြင္းမွာငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လိုျဖစ္သြား၏။

"ငါကေတာ့မင္းထင္ေရ။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနတတ္တယ္။မင္းလည္းဒီေက်ာင္းရဲ႕အထာကိုသိမွာေပါ့။
ငါတို႕ကေယာက်ာ္းေလးမ်ားတယ္။အဲဒီေတာ့ဗရုတ္က်လို႕ လည္းေကာင္းတယ္။စာတစ္ခုတည္းကိုအာရံုစိုက္ရင္ဒီေက်ာင္းရဲ႕ရာဇ၀င္ေတြ
ထဲကေဂါက္ေၾကာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ပါသြားလိမ့္မယ္။"

သန္႕စင္ေအာင္၏ခံယူခ်က္ကရွင္းရွင္းေလး။သူႏွင့္သိပ္မကြာ။သူကေတာ့ အရမ္းႀကီးဗရုတ္က်ဖို႕မဟုတ္။ေပ်ာ္ေအာင္ေနမည္ဟုေတာ့စိတ္ကူးထားသည္
။၀ိုင္အိုင္တီမွာတစ္ႏွစ္ကိုတစ္ေယာက္ေလာက္ပံုမွန္ေဂါက္သလိုရွိတယ္ ဟုၾကားဖူးထားေသာစကားေၾကာင့္လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္စိတ္တို႕ျပင္းထန္ေနတာျဖစ္မည္။

ႏွစ္ေယာက္သားစကားတေျပာေျပာႏွင့္L-2ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲမွာလူစံုသေလာက္ျဖစ္ေန၏။အတန္းေရွ႕ဘက္မွာ ၀င္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေတြ႕၍ဘယ္အေပါက္က၀င္ရမလဲစဥ္းစားစဥ္မွာပင္သန္႕စင္ေအာင္က
ဆတ္ခနဲေကာက္၀င္သြား၏။သူလည္းသန္႕စင္ေအာင္ႏွင့္ အတူေနာက္မွကပ္၍လိုက္၀င္သြား၏။

လူစံုေလာက္ခ်ိန္မို႕အားလံုး၏အၾကည့္ကသူတို႕ဆီမွာေရာက္ေနတာသိသည္။မ၀ံ့မရဲႏွင့္မ်က္လံုးကို
ဖ်တ္ခနဲလွန္ၾကည့္ခိုက္ေတာက္ပစူးရဲေသာမ်က္၀န္းတစ္စံုႏွင့္တည့္တည့္တိုးမိ၏။
သည္မ်က္လံုးကိုဘယ္လိုမွ်မမွတ္မိစရာအေၾကာင္းမရွိ။ခုနေလးတင္ပင္မ အေဆာက္အအံုႀကီး၏ေအာက္မွာထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ေသာမ်က္လံုး မ်ား။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ခိုက္ခုခ်ိန္ထိမေက်နပ္ဟန္ေတြေရာေထြး
ေနေသာမ်က္ႏွာကိုျမင္သည္။သူမေဘးမွာထိုင္ေနေသာ၀တုတ္မႏွင့္ ပိန္ပိန္ေကာင္မေလးကေတာ့ခပ္တည္တည္ရႈတင္းတင္းႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေနတာေတြ႕၏။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သလိုေတာ့ရွိသည္။သူ႕အေပၚအထင္ လြဲေနျခင္းအတြက္လည္းနားမလည္။
သူမတို႕ထိုင္ေနေသာဒုတိယတန္းကိုျဖတ္ၿပီးသန္႕စင္ေအာင္သြားထုိင္ရာသို႕လိုက္၍
ထိုင္လိုက္ေတာ့မွစိတ္ကေပါ့ပါးသြားသလိုရွိသည္။

"စိုးညြန္႕။မင္းတုိ႕ကေစာလွခ်ည္လား။ဘာလဲ။ပထမဆံုးေန႕၊ပထမဆံုးအခ်ိန္မို႕ကြင္းေတြဘာေတြေရြး
မလို႕လား"
ေနရာမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းသန္႕စင္ေအာင္စကားကိုစၾကားရသည္။သူကေတာ့အတန္းထဲကိုေ၀့ခနဲၾကည့္ရင္း
အကဲခတ္လိုက္၏။

"ဒီလိုပါပဲကြာ။ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႕၀င္ထိုင္ေနတာ။ဒီထဲေရာက္မွေပ်ာ္စရာေတြတိုးေနလို႕
စိုျပည္ေနတယ္ "

" ဟာ-လုပ္စမ္းပါဦး။ငါတို႕လည္းစိတ္၀င္စားတယ္။ "

သန္႕စင္ေအာင္ကစိုးညြန္႕စကားကိုျပန္ေမးၿပီးသူ႕ကိုလက္ကုတ္ေခၚသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

"မင္းထင္။ဒါငါ့အခန္းေဖာ္။စိုးညြန္႕တဲ့။ပဲခူးကလာတာ။စိုးညြန္႕။ဒါရန္ကုန္ က။ေတာင္ဥကၠလာပမွာေနတယ္။မင္းထင္တဲ့။ငါနဲ႕ေဘာ္ဒါလာျဖစ္ေနတယ္"

အၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ရင္ထဲကခင္မင္မႈကိုသေကၤတတစ္ခုစီဖြင့္လွစ္လိုက္ၾကသည္။အေသခ်ာဆံုးကေတာ့
ရိုးရွင္းပြင့္လင္းေသာအၿပံဳးမ်ားျဖစ္ေနသည္ဆိုတာျငင္းစရာမရွိ။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ။ငါတို႕ကအနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကလာတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာေျခာက္ႏွစ္သင္ေနတဲ့အခ်ိန္အားလံုးခင္ခင္မင္မင္ေပါင္းေနဖို႕သင့္တယ္ထင္တာပါပဲ။
ခဏေလး။ငါထပ္ၿပီးမိတ္ဆက္ေပးဦးမယ္။ငါတို႕ အေဆာင္ကကပ္လ်က္အခန္းကေကာင္ေတြ။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေရခဏခဏ။ ဟိုေကာင္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေခၚခဲ့ "

သန္႕စင္ေအာင္ကေတာ့အားလံုးထဲမွာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လို႕ေနျပန္သည္။သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ
လွမ္းေခၚေနျပန္၏။သူ႕ေခၚသံေၾကာင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနေသာႏွစ္ေယာက္
ထလာတာေတြ႕၏။တစ္ေယာက္ကသူတို႕ လိုေဘာင္းဘီႏွင့္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္။ေနာက္တစ္ေယာက္က
စည္ပိုင္းတစ္လံုးစာ၀ေသာသူ။

"မင္းထင္။သူကေက်ာ္၀င္းထြဋ္။သူကၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေမာ္ကၽြန္းကလာတာ။ၿငိမ္းခ်မ္းကျပည္က
လာတာ။ေဟ့ေကာင္ေတြဒါမင္းထင္တဲ့။ ရန္ကုန္ေတာင္ဥကၠလာမွာေနတယ္။မွတ္ထား။"

သန္႕စင္ေအာင္စကားအဆံုးမွာခုနကစိုးညြန္႕ကိုၿပံဳးျပသလိုအၿပံဳးမ်ဳိးထပ္ တူေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စိတ္မ်ားရင္ထဲမွာခို၀င္၏။

" တစ္ခန္းတည္းပဲလား"

သူ႕အေမးကခင္မင္မႈကိုအသိအမွတ္ျပဳသည့္အေမး။ႏွစ္ေယာက္စလံုးေခါင္းညိတ္ျပ၏။

"မင္းပ်င္းလို႕ကက္ဆက္နားေထာင္စရာမရွိရင္ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႕ေလးျဖဴ ေတာ့နားေထာင္ရမယ္မင္းထင္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္နားမလည္၍လွည့္ၾကည့္မိလိုက္၏။

"ဒီလိုကြ။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကေဇာ္၀င္းထြဋ္သီခ်င္းဆိုအေသႀကိဳက္ တယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့ေကာင္ကေလးျဖဴ ကိိုအေသႀကိဳက္တယ္။ အားရင္ အဲဒီေကာင္ေတြအဲဒီသီခ်င္းေတြပဲေအာ္ေနတာ။တစ္ခန္းလံုးဆူညံေန
တာပဲ။ငါတို႕ေတာင္ေရာက္တာႏွစ္ရက္သံုးရက္ပဲရွိေသးတယ္။အကုန္သိေနၿပီ။"

သန္႕စင္ေအာင္စကားကုိခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းကေတာ့ၿပံဳး၍ေနသည္။

"အဲ-စိုးညြန္႕ကကဗ်ာသမား။ငါကေတာ့ဂစ္တာသမား။စာေတြဘာေတြဖတ္တာေတာ့၀ါသနာပါတယ္။
အျပင္စာဖတ္တာေျပာတာေနာ္။ဒီေက်ာင္းေရာက္တိုင္းစာေၾကာင္လို႕ထင္မေနနဲ႕။ေက်ာင္းစာ
သိပ္မဖတ္ဘူး။ဒါနဲ႕မင္းေရာဘာ၀ါသနာပါလဲ။ခုကတည္းကတစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္သိေတာ့
ေပါင္းရတာပိုေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္တြဲရမွာ"

" မင္းတို႕လုပ္တာအကုန္၀ါသနာပါတယ္ "

"ဟာ-ေကာင္းေရာ။ဒါမွလူစံုတက္စံုျဖစ္မွာ။မင္းကအားလံုး၀ါသနာကို ခံစားေပေတာ့"

"ငါကဂစ္တာလည္းတီးတတ္တယ္။ကဗ်ာလည္းေရးတယ္။၀တၳဳေတြလည္းဖတ္တယ္။အျပင္
စာေတြလည္းဖတ္တယ္။သီခ်င္းေတြလည္းနားေထာင္တယ္။ ဒီေတာ့မင္းတို႕နဲ႕ပိုၿပီးတြဲလို႕ေကာင္းတာေပါ့"

သန္႕စင္ေအာင္ကအိုေကဟုဆိုသည္။က်န္သူေတြၿပံဳး၏။ခဏေနၿပီးကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ထိုင္ၾကသည္။
သည္ေတာ့မွအတန္းကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိ၏။ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္စကားေျပာေနတာေတြရွိသလို ခုခ်ိန္ထိအတန္းထဲမွာေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသူမ်ားလည္းရွိေသး၏။ စကားသံေတြကေတာ့ဆူညံေနသည္။

"သန္႕စင္ေအာင္ငါခုနစကားျပတ္သြားလို႕။ရယ္စရာဆိုတာဟိုမွာေလကြာ။ဟိုေကာင္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္တို႕
လုပ္ေနတယ္။ၾကည့္ေနၾကည့္ေန"

စိုးညြန္႕စကားေၾကာင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွၿငိမ္းခ်မ္းတို႕လုပ္သမွ်ၾကည့္ေနလိုက္သည္။စကၠဴေတြကိုစာအုပ္ ထဲကၿဖဲ၊ၿပီးေတာ့စကၠဴျမားေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္၍အတန္းေရွ႕ကေကာင္မေလးေတြဆီ လက္တည့္စမ္းေန၏။

" ဟာ-ဒါေတာ့ဘယ္တရားမလဲကြ"

"မင္းကလည္းသန္႕စင္ေအာင္ရာ။ေပ်ာ္လို႕ေနာက္တာပဲ။နာေအာင္ပစ္တာမွမဟုတ္တာ"

" မဟုတ္ဘူးကြ။မတရားဘူးဆိုတာငါပါမပစ္ရလို႕"

စိုးညြန္႕၏ေအေပးဆိုေသာဆဲသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။သူေရာ၊ သန္႕စင္ေအာင္ပါရယ္လိုက္ၾက၏။ၿပီးေတာ့
သန္႕စင္ေအာင္ကေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းကိုလွမ္းေခၚသည္။သူတို႕နားမွာလာထုိင္ဖို႕။
ဟိုေကာင္ေတြကလည္းမျငင္း။လြယ္အိတ္ေတြယူၿပီးေရာက္လာသည္။ေဘးကို
ကပ္ၿပီးထိုင္ေတာ့ေလးေယာက္တန္းမွာငါးေယာက္ျဖစ္သြား၏။

သူတို႕အတန္းေတြဖြဲ႕စည္းပံုကိုၾကည့္လွ်င္စာသင္ခံုတစ္ခံုစာစီကေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္၌ရွိ၍
အလယ္တန္းကႏွစ္ခံုစာ၊စီထားသည္။အလယ္တန္းမွာထိုင္လွ်င္ရွစ္ေယာက္ေလာက္
ဆန္႕၏။ေဘးတန္းဆိုလွ်င္အလြန္ဆံုးငါးေယာက္ပဲ ဆန္႕သည္။
တန္းခြဲေအ၊ဘီ၊စီကေတာ့တစ္ခန္းကိုႏွစ္ရာစီအတိ။တန္းခြဲဒီကေတာ့မႏၱေလးစက္မႈ
တကၠသိုလ္မွေျပာင္းလာသူမ်ား၊ႏွစ္က်မ်ားရွိ၍ႏွစ္ရာမျပည့္တျပည့္ရွိေနတတ္သည္ဟု
သူ႕ကိုေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေသာအစ္ကိုႀကီးေျပာဖူး၏။၀ိုင္အိုင္တီေရာက္ၿပီးမွက်တာမ်ား
ရွိေသးလားဆိုေတာ့စာမလုပ္ရင္က်တာပဲဟုေျဖသည္။

" မင္းထင္ေရ။ငါေတာ့ပစ္ၿပီ။မင္းလည္းပစ္ခ်င္ရင္စကၠဴဆုတ္ၿပီးပစ္ေလ"

ေျပာေျပာဆိုဆုိသန္႕စင္ေအာင္ကစကၠဴ ျမားတစ္စင္းကိုပစ္လႊတ္လိုက္ သည္။ေရွ႕ဆံုးတန္းကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေခါင္းကိုသြားမွန္ၿပီးျပဳတ္က်သြား၏။
သန္႕စင္ေအာင္ေပ်ာ္သြားသည္။

"မင္းထင္ပစ္ခ်င္ရင္ငါ့ဆီကယူပစ္။ငါအိမ္ကသယ္လာတဲ့အၾကမ္းစာရြက္ေတြရွိတယ္။ေရာ့-စာအုပ္မၿဖဲနဲ႕"

ၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ေရွ႕ကိုအၾကမ္းစာရြက္ႀကီးတစ္ရြက္ခ်ေပးသည္။စကၠဴ ျမားလုပ္ပံုလုပ္နည္းကိုအေသအခ်ာၾကည့္၍တစ္ခုေလာက္စမ္းလုပ္လိုက္သည္။ ရသြားေသာအခါဘယ္သူ႕ပစ္ရမလဲစဥ္းစား၏။

ေတြ႕ၿပီ။သူမတို႕အုပ္စုကိုပစ္မည္စိတ္ကူး၏။အျမင္ခ်င္းရင္းႏွီးၿပီးသားသူမကိုလက္တည့္စမ္းလိုက္သည္။
လြဲသြား၏။ဘယ္သူ႕မွမထိ။

"အလဲ့။မင္းထင္ကသူ႕အခ်စ္ေတာ္ေတြကိုလက္တည့္စမ္းၿပီးဖူးစာရွင္ေရြးေနၿပီထင္တယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူကၿပံဳးသည္။ဟိုေကာင္ေတြနားမလည္။ စိုးညြန္႕ကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးသမားျဖစ္ပံုရသည္။စကၠဴျမားလည္းမပစ္။ဘာမွလည္းမလုပ္။
ထိုင္ၿပီးေငးေနသည္။

ေနာက္ထပ္စကၠဴ ျမားတစ္ခုကိုလုပ္ဖို႕ႀကိဳးစားစဥ္မွာပင္သန္႕စင္ေအာင္ကသူတို႕ျဖစ္ခဲ့ေသာျပႆ နာကိုရွင္းျပေန၏။ဟိုေကာင္ေတြရယ္ေနသည္။ၿပီးမွ....

"ငါတို႕လည္းအေရးခံရတယ္ကြ။မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား။ငါကသန္႕စင္ေအာင္ပဲ ထင္ေနတာ"

" ဟုတ္လား။ဘာေတြေရးထားလဲ"

" ေက်ာ္၀င္းထြဋ္။ေဇာ္၀င္းထြဋ္မဟုတ္ပါ။ပံု-ဟဲဗီးဥကၠ႒တဲ့။ၿငိမ္းခ်မ္းကို က်ေတာ့ေလးျဖဴ မဟုတ္ေသာဖက္တီးတဲ့"

" ငါတို႕လည္းအေရးခံထားရတာပဲ။ငါ့ကိုက်ေတာ့မင္းထင္-မင္းထင္ခ်င္ ထင္ႏိုင္တယ္။ဒီမီမိုးနဲ႕ငါနဲ႕ညားေနၿပီဆိုတာကိုပါတဲ့။သန္႕စင္ေအာင္ က်ေတာ့ေရခ်ဳိးပါတဲ့။အဲဒါကြာအဖတ္ေကာင္းလို႕ဒုကၡေရာက္ေတာ့မလို႕"

စကၠဴျမားေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုလုပ္ရင္းမပစ္ေသးဘဲစကားေျပာေနမိသည္။သူမတို႕အုပ္စုကေတာ့
ဘာေတြေျပာေနသည္မသိ။

"ေဟ့ေကာင္မင္းထင္။သုခရဲ႕အစဟာဒုကၡပဲကြ။မင္းကိုရန္လာေတြ႕တဲ့ေကာင္မေလးကမလွဘူးလား။
ဟိုကြာႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုတာ"

သန္႕စင္ေအာင္ကျမားတစ္စင္းကိုပစ္လိုက္ၿပီးသူ႕ကိုေျပာသည္။ပစ္လိုက္ သည့္ျမားကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေခါင္းကဆံပင္ေတြၾကားမွာသြား စိုက္ေနသည္။ထိုေကာင္မေလးကအသာအယာသပ္ခ်တာေတြ႕ ၏။ေယာက်ာ္းေလးတခ်ဳိ႕၏ ေဟးဟုေအာ္လိုက္သံကအခန္းတြင္းလွ်ံတက္လာ၏။

" ဘာလဲ။မင္းစိတ္၀င္စားလို႕လား"

"ႀကံႀကီးစည္ရာမင္းထင္ရာ။ငါ့ဘ၀မွာငါသိတာေပ်ာ္ေအာင္ေနမယ္။ေပ်ာ္ေအာင္က်င့္မယ္။ေပ်ာ္ေအာင္ႀကံမယ္။
ဒါပဲ။က်န္တာေတြခုခ်ိန္မွာသိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူးေဟ့ေကာင္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူၿပံဳး၏။လက္ထဲမွာစကၠဴျမားတစ္ခုကိုကိုင္ၿပီးဘယ္သူ႕ဆီပစ္ရမလဲ
စဥ္းစားေနမိသည္။ၿပီးမွႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုေသာသူမ၏ဆံစရွည္ရွည္မ်ားၾကားသို႕စကၠဴ ျမားေလးပစ္သြင္းခ်င္စိတ္ေပၚလာ၏။ပစ္မည္ဟုအားယူၿပီးလက္ကိုခ်ိန္လိုက္သည္။

မေမွ်ာ္လင့္ေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကမထင္မွတ္ဘဲျဖစ္သြား၏။ဘယ္ဆီက ပစ္လိုက္မွန္းမသိေသာစကၠဴ ျမားတစ္စင္းကသူမပါးကိုခပ္ျပင္းျပင္းထိမွန္သြားသည္။

မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေသာမ်က္စိႏွင့္နီရဲရွက္ေသြးျဖာေနေသာမ်က္ႏွာ၊ေနာက္ကိုဆတ္ခနဲလွည့္၍အၾကည့္။
သြားၿပီ။လက္ထဲမွာစကၠဴျမားတစ္စင္းကိုင္ၿပီးခ်ိန္ရြယ္ထားေသာသူ႕ကိုေတြ႕သြားသည္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။

" ေတာက္ "

ျပင္းလြန္းေသာေတာက္ေခါက္သံကသူမႏွင့္မိမိၾကားရွိေလလိႈင္းမ်ားကိုျဖတ္၍
တုန္ခါႏႈန္းျပင္းျပင္းႏွင့္နားစည္၏အေႁမွးပါးကိုရိုက္ခတ္ပဲ့တင္ထပ္သည္။စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာကို
ခံစားလိုက္ရျပန္၏။
 
" ေဟ့ေကာင္မင္းထင္။မင္းနဲ႕ေရစက္ပါတယ္ထင္တယ္။ဆက္လုပ္ကြာ"
သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္ေအးကြ၊ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဟုေျပာၿပီးစကၠဴ ျမားေပၚမွာ'စိတ္မဆုိးပါနဲ႕ခ်စ္လို႕စတာ'ဆိုေသာစာသားကိုေရး၍ေရွ႕လွည့္သြားေသာ
သူမဆီေရာက္ေအာင္ပစ္လိုက္သည္။

ကံေကာင္းျခင္းလား၊ကံဆိုးျခင္းလားမသိ။ျမားေလးကသူမေရွ႕ တည့္တည့္ေရာက္သြား၏။စာကိုေတြ႕ၿပီးေကာက္ယူဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တာေတြ႕သည္။

" ရႊီ..ေျဖာင္း.....ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း"

ေယာက်ာ္းေလးတခ်ဳိ႕၏လက္ခုပ္သံ။သူလံုး၀မထင္မိ။ဆုတ္ၿဖဲခံရမည္ဟုလည္းမထင္။
ဤသို႕ဆုတ္ၿဖဲေနလွ်င္လည္းလက္ခုပ္တီးမည္ဟုမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ခုေတာ့အားလံုး
သူ႕အတြက္ေပ်ာ္စရာျဖစ္မလာ။စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြသာျဖစ္လာ သည္။

သူမကစကၠဴအဆုတ္အၿပဲမ်ားကိုလႊင့္ပစ္ရင္းေနရာမွာထိုင္လွ်က္သူရွိရာကိုလွမ္းၾကည့္သည္။
တင္းတင္းေစ့ထားေသာႏႈတ္ခမ္းကဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း၊ ရင္းႏွီးၿပီးသားသူမမ်က္လံုးမ်ားကေတာ့စူးရဲေတာက္ပလြန္းေန၍ေငးၾကည့္ရင္းရင္ခုန္ေနမိျပန္သည္။

" ဆရာလာၿပီကြ။ ငါတို႕ျမားေတြသိမ္းမွရေတာ့မယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္ခံုေပၚမွျမားေတြကိုသိမ္းရင္းစာသင္ခန္းထဲ၀င္လာေသာဆရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ဆရာ၀င္လာ၍ထင္သည္။သူမ လည္းေရွ႕ဘက္ျပန္လွည့္သြား၏။

ဆရာက Blackboard ကိုဖ်က္ၿပီးသီအုိရီေတြစသင္ေတာ့ နားကိုစြင့္ထား လိုက္သည္။သို႕ေသာ္စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ဖမ္းစားမရ၍စာထဲမွာစိတ္မ၀င္စား။
ပူေလာင္စူးရဲသည္ဟုထင္ရေသာမ်က္ႏွာေပၚမွေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ လကၡဏာသေကၤတတစ္ခုကိုျမင္လိုက္ရသလိုရွိ၍ခံစားမိရင္းၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္သည္။

ခြင့္လႊတ္ပါႏွင္းႏြယ္ေႏြး။ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...