Thursday, March 21, 2013

" ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရတဲ့အခါ " ( ၅ )


 ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားခဲ့ေသးသည္။ ခဏဖ်ားျခင္းပါ။ ပန္းဖ်ားလား၊ ဘာလား မသိ။ မအူပင္က ျပန္ေရာက္သည့္ညမွာ မဖ်ားေသး။ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္း မိသားစု ကို ေနာက္ေန႕ညေန အိမ္မွာ ထမင္းေခၚေကၽြးေတာ့ သူတို႕ထမင္းစားၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ စကားေျပာေန ကတည္းက ပန္ကာေလမိၿပီး ခ်မ္းေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိသားစု ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားေနသည္ကို ဇနီးက သိသည္။ ခ်မ္းသည္ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ သူစမ္းၾကည့္စဥ္ ကိုယ္ကပူေနေလၿပီ။

သူလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္တာ မွန္သမွ် ခ်က္ေကၽြးရွာသည္။ အေမလည္း ထို႕အတူ။ ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္သမွ် ေမးၿပီး ခ်က္ေကၽြးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စင္ကာပူမွာ ကိုယ့္ဘာသာ စားေရး၊ ေသာက္ေရး အဆင္မေျပခဲ့သမွ် ရန္ကုန္မွာ အေမႏွင့္ ဇနီးလက္ရာကို အတိုးခ်၍ စားေလေတာ့သည္။

ဖ်ားသည့္ညကေတာ့ ေဆးေသာက္အိပ္လိုက္သည့္အခါ တစ္ေရးႏိုးေတာ့ ေခၽြးထြက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေပါ့ သြားသည္။ မနက္က်ေတာ့ သက္သာသြားသည္။ အမွန္က မအူပင္မွာ ညလံုးေပါက္နီးပါး အျပင္မွာ အေအးခံခဲ့သည့္ဒဏ္ႏွင့္ ပန္ကာေလ ထပ္မိသည့္ဒဏ္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဇနီးမယားႏွင့္ မိသားစု အနား ေရာက္ေန၍မ်ားလား မသိ။ ဂရုစိုက္တာ ခံခ်င္သည့္ အဖ်ားမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဆးေသာက္ တာႏွင့္ပင္ ေခၽြးထြက္၍ ေပ်ာက္ေလသည္။ 

ေနာက္ရက္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ ရံုးကို လိုက္လည္စဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္စီးေနက် All Star ဖိနပ္တစ္ရံ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ All Star က ေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ ဆိုၿပီး ပို႕စ္တင္ခဲ့ပါသည္။ စူပါမတ္ကက္ အႀကီးႀကီး တစ္ခု၏ ၀င္ေပါက္က ၀င္ၿပီးမွ ဓာတ္ေလွကားျဖင့္ တက္ရေသာ၊ ရံုးခန္းမ်ားစြာ ရွိေသာ၊ လံုၿခံဳေရးႏွင့္ သန္႕ရွင္းေရး၀န္ထမ္း မ်ားစြာရွိေသာ ထိုအေဆာက္ အအံုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ တစ္ရံ ေပ်ာက္သြားျခင္းကို ႏွေျမာမိသလို လူေနမႈစနစ္၏ မေျပာင္းလဲေသးေသာ အက်င့္စရိုက္မ်ားကိုလည္း သံုးသပ္မိပါသည္။

ဒါကေတာ့ ရန္ကုန္မွာမွ မဟုတ္။ စင္ကာပူမွာ ေနေနတုန္းကတည္းက အိမ္ေရွ႕က ဖိနပ္ကို မသြားစဥ္ ကတည္းက လူတခ်ဳိ႕မွာ ေငြရွိသည္၊ မရွိသည္မဟုတ္။ အက်င့္က အက်င့္ျဖစ္လို႕ ေနတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သုိ႕ေသာ္ ရန္ကုန္မွာ ဖိနပ္ေပ်ာက္သည့္ကိစၥကေတာ့ ၀တ္ဖို႕ထက္ ေရာင္းဖို႕ျဖစ္မည္။ အေနာ္ရထာလမ္းမွာ ဖိနပ္အေဟာင္း ေစ်းကြက္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္ဟု ဆို၏။ ကၽြန္ေတာ့္ All Star အတြက္ ေနရာတစ္ေနရာေတာ့ ရေကာင္းရႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ အရင္ဘ၀က ၀ဋ္ေႂကြးမ်ားဟု ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေျဖသိမ့္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ထိုသို႕ ဇနီးသည္ရံုးကို လိုက္လည္လိုက္၊ အိမ္မွာေနလိုက္ လုပ္ေနရင္းမွာပင္ ဘတ္စ္ကားမ်ား၊ လူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာမိပါသည္။ တခ်ဳိ႕က စီးလာေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ အမိႈက္မ်ား၊ လိေမၼာ္ခြံမ်ားကို ပစ္ခ်သြားသည္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္ျမင့္၍ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္သည္ကုိ ရိုးသားစြာ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အမိႈက္မွန္သမွ် အမိႈက္ပံုးထဲသို႕သာ ပစ္တတ္ေသာ ဓေလ့တစ္ခုကို ျမင္ခဲ့ရတာ ၾကာ၍ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႕ အမိႈက္ကို ႀကံဳသလို ပစ္ခ်သည္ကို ျမင္လိုက္ ရေသာအခါ နည္းနည္းေတာ့ အ့ံဩမိပါသည္။ ရန္ကုန္မွာ ထိုသို႕ေသာ သူမ်ား မည္မွ်က်န္ပါေသးသနည္း။ အမိႈက္ဆိုတာ ႀကံဳသလို ပစ္ခ်လို႕ရတာပဲ ဆိုသည့္အသိ လႊမ္းမိုးေနသူမ်ား ရန္ကုန္မွာ မ်ားစြာရွိပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲစဥ္းစားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ၊ ဆရာမ တစ္ခြန္းေျပာလွ်င္ တစ္ခါတည္းႏွင့္ ၿပီးသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမသာ အမွန္။ ယခုလည္း စည္းကမ္းဆိုသည္ကို ဆရာ၊ ဆရာမအားကိုးႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေဆာင္ၾကည့္သင့္သည္ဟု ထင္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စ၍ ပ်ဳိးေထာင္ခဲ့မွ ႀကီးသည္အထိ ေသခ်ာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မိသည္။

ဘတ္စ္ကားမ်ားကို ၾကည့္ေတာ့ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မရွိ။ အထူးေတြကလည္း က်ပ္ၿမဲ။ အဲကြန္းလည္း မပါ။ သည္ၾကားထဲ သံုးေယာက္ထိုင္ ထိုင္ခံုမ်ားကို ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ မလုပ္ဘဲ အလယ္မွာ လူတစ္ကိုယ္စာသာ မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားသည့္ ဘတ္စ္ကားမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဘယ္လိုမွ် လႈပ္လို႕မရ။ လူလည္းတင္ခ်င္ေသးသည္။ အလယ္လမ္းက တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေရွာင္သာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ထိုကဲ့သို႕ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးကို မသိဘဲ တက္စီးမိ၍ ဒုကၡေရာက္လိုက္သည္မွာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕။ ေလလည္ခ်င္လွ်င္ေတာင္ ခ်ဳပ္ထားရမည့္ ဘ၀။ တစ္ဖက္လူ၏ မ်က္ႏွာနားမွာ အလယ္ကရပ္ေနသူ၏ တင္ပါးက တ၀ဲလည္လည္ကိုး။

သြားရင္းလာရင္း ထပ္ျမင္မိတာ တစ္ခုက ဆႏၵျပျခင္း။ ယုဇနပလာဇာနားမွာ ႀကံဳခဲ့ရတာေလးပါ။ Banner မ်ားကို ကိုင္ထားေသာ လူတစ္စုက မ်က္ႏွာမွာ Mask မ်ားကာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ထိုအရာကို ဆႏၵျပသည္ဟု သတ္မွတ္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆႏၵျပသည္ေပါ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထို လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ လူတစ္စု၏ ေရွ႕မွာ ဆိုက္ကားေနာက္ၿမီးက ထိုင္လွ်က္ ကင္မရာကိုင္ထားေသာ ဂ်ာနယ္သတင္းေထာက္မ်ားက  တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္၍  ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ေနသည္။ ထိုလူ အုပ္ကို ေက်ာ္ေသာအခါ ရဲကားတစ္စီးက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပါလာသည္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဪ-ဒါဆႏၵျပတာ ပါလားဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း သေဘာထားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ ျပဇာတ္ဆန္ေနသည္။ ယခင္က ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ အျခား ဆႏၵျပပံုမ်ားႏွင့္ နည္းနည္းေတာ့ ကြဲလြဲေန၏။ ဆႏၵျပအဖြဲ႕၏ ေရွ႕ဆံုးက လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေကာင္မေလးမ်ားက ဘာခံစားခ်က္မွ် မပါေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာကို သူမ်ားျမင္မွာစိုး၍ ကာထားေသာ Mask ကိုလည္း ပါးစပ္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းမ်ား ေပၚမွာ က်က်နနတပ္ထားၿပီး Banner ကိုင္ကာ ေလွ်ာက္ေနသည့္ပံုမွာ ၀တၱရားအရ လုပ္ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ သတင္းေထာက္မ်ား ကလည္း ခြင္တစ္ခြင္ ေတြ႕သည့္အလား ဆိုက္ကားငွား၍ ေနာက္ဘက္က က်က်နန ထိုင္ကာ ဓာတ္ပံု မွတ္တမ္းတင္ေနသည္မွာ အံ့အားသင့္စရာ ေကာင္းလွ၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရဲကား တစ္စီးကေတာ့ လံုၿခံဳေရး တာ၀န္အရ လိုက္လာသည္ပဲ ထင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ ဆႏၵျပ စီတန္းလွည့္လည္ေနသူမ်ားေၾကာင့္ ကားလမ္းသည္လည္း ပို၍ က်ပ္ေနေလေတာ့သည္။

သည္တစ္ခါ ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မျမင္တာၾကာသည့္ ျမင္ကြင္းဆန္း မ်ားကို ျပန္ျမင္ရသလို ရွိေနေလေတာ့သည္။

ဆူးသစ္
၂၁း၂၇ နာရီ
၂၁.၃.၂၀၁၃

( ဆက္ပါဦးမည္ )

Sunday, March 10, 2013

" ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရတဲ့အခါ " (၄)


 သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မအူပင္ကို ညေနဘက္လိုက္သြားေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးအတြက္ ထိုခရီးသည္ အပန္းေျဖ ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိႈင္သာယာ ဘုရင့္ေနာင္ တံတားက ျဖတ္ၿပီး ဧရာ၀တီတိုင္းကို ေျခဆန္႕ခဲ့ျခင္းပင္။ ဘုရင့္ေနာင္တံတား အ၀င္လမ္းမွာ လမ္းျပင္၍ တံတားထိုးေနသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ လမ္းကပြင့္ေနၿပီး တံတားေပၚကို အျမန္ေရာက္ခဲ့၏။

မအူပင္ကို တစ္နာရီေလာက္သာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္းလိုက္ရသည္။ လမ္းမ်ားက ေကာင္း ၿပီး ျဖဴးေနတာလည္းပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားမွာ လမ္းျပင္ေနေသာ္လည္း အနည္း အက်ဥ္းသာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ၏ စပါးက်ီဆိုေသာ ဧရာ၀တီတိုင္း တိုးတက္ဖို႕လိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။

ယခင္က နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက ထိုလမ္းအတိုင္းပင္ ေကာ့မႉး၊ တြံေတး၊ ကြမ္းၿခံကုန္းသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေတာ့ ဖ်ာပံုဘက္။ ရြာေတြအထိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕လြန္ဒီပလိုမာတက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစု၍ အလႉဒါန ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ဧရာ၀တီသည္ နာဂစ္ေၾကာင့္ ၿပိဳဆင္းခဲ့ရဖူးသည္။ ထိုကမွ နာလန္ထစရွိေသး၊ ျမစ္ဆံု ကိစၥေပၚလာျပန္လာေသာအခါ ဧရာ၀တီျမစ္ကို တည္၍ ရပ္တည္ေနေသာ တိုင္းဧရာ၀တီသည္လည္း မလူးသာ မလြန္႕သာ၊ မထိတ္သာ မလန္႕သာ။ သို႕ေသာ္ ဧရာ၀တီ၏ တိုးတက္မႈတခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရေသာ အခါ ၀မ္းသာမိသည္ကေတာ့ အမွန္။

ၿပီးေတာ့ မအူပင္။ ကၽြန္ေတာ္ျပည္သူ႕၀န္ထမ္း အရာရွိေပါက္စေလး လုပ္ေနခ်ိန္တုန္းက မအူပင္ကို ေရာက္ ဖူးသည္။ ရံုးက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဒုညႊန္မႉး၏ မာဇဒါဂ်စ္ကို ရန္ကုန္တိုင္း၊ တိုင္း ဦးစီးမႉးေမာင္းကာ အတူ တက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။ ထိုစဥ္က မအူပင္တံတားေပၚက ညဘက္ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္မေမ့။ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မ်ားက အလွ်ဳိလွ်ဳိ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕သည္။ ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္ေတာ့ ေဒသခံ ဇနီးသည္ပါ ရွိေသာ ရန္ကုန္တိုင္း၊ တုိင္းဦးစီးကို ေမးမွ အတြဲမ်ား တံတားေပၚမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတာဟု သိရသည္။ ထိုအခ်ိန္က မအူပင္မွာ ဂ်ီတီစီလည္း ရွိေနၿပီျဖစ္ရာ ေက်ာင္း သူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အပန္းေျဖစရာ ေနရာတစ္ေနရာ သဖြယ္ ျဖစ္လို႕ေန ခဲ့ေလသည္။

ယခုတစ္ေခါက္ မအူပင္ကို ၀င္စဥ္မွာေတာ့ ေနမ၀င္ေသး။ မအူပင္ တံတားသည္ လွပသာယာလို႕ေန၏။ ၿမိဳ႕ထဲက ေစ်းမွာ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ား၀ယ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္၏ အိမ္သို႕ ခ်ီတက္ၾကသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မိန္းမမ်ားက ညေနစာကိုပင္ ျပင္ဆင္ၿပီးေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညေနစာ စားၿပီး သူငယ္ခ်င္းအိမ္၏ ေခါင္မိုးေပၚတက္၍ စကားေျပာၾကသည္။ ညေရာက္ေတာ့ အကင္လုပ္စားၾကရင္း ေဘာလံုးပြဲၾကည့္၊ တီဗြီၾကည့္ကာ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ မနက္ သံုးနာရီ ကို ေရာက္ေတာ့၏။

နယ္မို႕လို႕လား မသိ။ အေအးဓာတ္သည္ စိမ့္ေန၏။ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာမို႕ ပို၍ ခ်မ္းေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထိုင္ေနေသာ အခင္းမ်ား၊ ထိုင္ခံုမ်ားသည္ ခဏတာအတြင္း ႏွင္းရည္တို႕ စိုကုန္၏။ ဇနီးမ်ားကား အိပ္ေမာက်ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး ထိုကဲ့သုိ႕ တစ္ႀကိမ္ဆံုရန္ မလြယ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္မ်ားကို မရအရယူကာ ျဖဳန္းေလေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ အေမရိကားက သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ မေလးရွားက သူငယ္ခ်င္းတို႕ က်န္ခဲ့ေသး၏။

အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္းမ်ား စြပ္ထားသည့္တိုင္ မခံႏိုင္၍ အိမ္ေအာက္သို႕ဆင္းကာ အားလံုး မနက္ သံုးနာရီ အေက်ာ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ဇနီးမ်ားက ေစ်းသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ တစ္ဆိုင္ႏွင့္ အားမရေသာအခါ ကမ္းနားဘက္က်ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထပ္ထိုင္ရင္း အလုပ္ကိစၥမ်ား ေျပာျဖစ္ ခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ၾကည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ကာ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ေန႕လယ္စာစား၍ ကားဂိတ္ကို ဆင္းၾက၏။ ကားဂိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ဖြဲ႕လံုးစီးရန္ မီနီဘတ္စ္တစ္စီးလံုး လက္မွတ္ျဖတ္၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုႏွင့္ ဇနီးမ်ားသာ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ မအူပင္ရွိ သူငယ္ခ်င္းကား ကားဂိတ္မွာ လက္ျပ၍ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

မအူပင္မွ လိႈ္င္သာယာကားဂိတ္ကို ေရာက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူခြဲ၍ ကားငွားၾက၏။ ထိုစဥ္မွစကာ ကၽြန္ေတာ္ စတင္သတိထားမိသည္က တကၠစီသမားမ်ား အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္၏ လမ္းမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရသည့္ အခိုက္အတန္႕ မွတ္သားစရာ မ်ားပင္တည္း။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးသည္ လိႈင္သာယာမွေန၍ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ ျပန္မည့္သူမ်ား ျဖစ္ရာ ေသခ်ာသည္မွာ ဘုရင့္ေနာင္တံတားကို က်ိန္းေသျဖတ္ရပါမည္။ ထိုအတြက္ ဆိုကာ ပထမကားသမားက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၇၅၀၀ ေတာင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားပါသည္။ မအူပင္ကေန တစ္ေယာက္ ၁၅၀၀၊ ၂၀၀၀ေလာက္ ေပးစီးခဲ့ရၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္မွ တကၠစီက သည္ေလာက္ က်သည္လား။ လက္ခံႏိုင္ပါသည္။ အေ၀းေျပးကားခထက္ တကၠစီခက ပိုေပးရမည္ကို။ တူမွမတူဘဲေလ။

သို႕ေသာ္ထိုမွ်ေတာ့ မက်ႏိုင္ရာ။ လိႈင္သာယာကေန တာေမြဘက္သြားသည္ကို လြန္ေရာကၽြံေရာ ေလး ငါးေထာင္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္မိသည္။ ဇနီးသည္ကလည္း သိသည္။ သည္ေတာ့ မလိုက္ပါဟု ေျပာ လိုက္သည္။ ကားသမားက နည္းနည္းေတာ့ အထြန္႕တက္လာ၏။ လမ္းက အရမ္းက်ပ္ေနတာ၊ အဲဒီေလာက္မွ မရရင္ ဘယ္ကားမွ လိုက္မွာမဟုတ္ဘူးဟု ဆိုသည္။ ဆူပုပ္ ပုပ္ႏွင့္ ေဆာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ေျပာသြားျခင္းပါ။ ကိစၥမရွိ။ မတန္တစ္ရာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စီးမွာမဟုတ္။ မအူပင္က ေမာင္းလာေသာ မီနီဘတ္စ္ ကားယာဥ္ေမာင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္းသလဲ လာေမးသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ကို သိေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားငွားတာ အဆင္မေျပမွာ စိုးသည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပပါတယ္ ေျပာကာ ေနာက္တစ္စီး ဆက္ေစာင့္သည္။

ေနာက္တစ္စီးလာသည္။ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ သြားခ်င္သည့္ ေနရာေျပာသည္။ ကားခ တန္းေမးသည္။ ေလးေထာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာတူ ပါသည္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ကို လက္ခံသည္။ ျဖစ္သင့္သည့္ ေစ်း။ ကားသမားေတြမွာ အခ်ိန္ဆိုတာလည္း ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငွားေနသည့္ အခ်ိန္က ညေနေစာင္းေနၿပီ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းမဆစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ တက္လိုက္ၾကသည္။

အျပန္ခရီးက်မွ ဘုရင့္ေနာင္တံတား အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စီးသည့္ ကားေမာင္းသည့္ ဦးေလးႀကီးက ကားေၾကာ ကၽြမ္းသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ လမ္းဆံုမွာ ကားမ်ားက ေတာ္ေတာ္ ပိတ္မိေနေလၿပီ။ ၾကားစကားအရ အခန္႕မသင့္လွ်င္ ေလးငါးေျခာက္နာရီ ပိတ္မိတတ္သည္ဆိုေသာ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံု မီးပိြဳင့္ပင္။ အမွန္ကေတာ့ တံတားထိုးေန၍ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးလာေသာကားက တံတားဘက္က ဆင္းလာၿပီး ညာဘက္ကို ခ်ဳိးသည္။ ထိုအခါ ညာဘက္ျခမး္ရွိ ပြဲရံုမ်ား၊ ဆိုင္ခန္းမ်ားဆီမွ တိုးထြက္လာေသာ ကားမ်ားနွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးရေတာ့သည္။ သူတို႕ကလည္း လမ္းမႀကီးေပၚေရာက္ေရး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားကလည္း လမ္းမႀကီးေပၚမွာ တည့္တည့္ အျမန္သြားႏိုင္ေရး။ ကံေကာင္း၍ လြတ္သြားသည္။ ထိုလမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကားမ်ားက ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုကို ေရာက္ဖို႕ရန္ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွသည္ စီ၍ ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ကာ ရင္ေမာမိပါေသးသည္။ ပါးစပ္စကားမ်ား မွန္ေနေလမလားဟု ေတြးမိသည္။

အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးက ' ငါးရာေလာက္ေတာ့ ပိုေပးပါ။ လမ္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့လို႕ပါ။ မေပးႏိုင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး ' ဟု ရိုးသားစြာ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံမိပါသည္။ ယဥ္ေၾကာပိတ္၍ အခ်ိန္ၾကာေသာအခါ သူ႕ခရီးစဥ္က ပိုၾကာသည္။ သို႕ေသာ္ သူေတာင္းထားေသာ ေစ်းကို ေျပာၿပီးျဖစ္၍ ထိုအတိုင္းေပးလည္း သူယူပါမည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးရာပိုေပးလိုက္ပါသည္။

တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ တကၠစီမ်ားအားလံုးကို မီတာစနစ္ သံုးလွ်င္ ပိုေကာင္းေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ အဲဒါလည္း ဘယ္ေလာက္ခံမည္လဲ မသိ။ အိႏၵိယမွာ သံုးဘီးမ်ားမွာ မီတာစနစ္ ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးသည့္အခါ မီတာပ်က္ေန၍ ပါးစပ္ႏွင့္သာ ညွိရေတာ့သည္။

စင္ကာပူမွာေတာ့ ရွင္းသည္။ စီးခ်င္သည့္ တကၠစီကို အားေနလွ်င္ တားစီး၊ သြားခ်င္သည့္ ေနရာသြား၊ က်ခ်င္သေလာက္က်၊ မီတာက ဖတ္ေပးေနသည္။ ၿပီးလွ်င္ က်သေလာက္ရွင္း။ ဘာမွ် လမ္းၾကပ္တာ၊ ပိတ္ေနတာ လာေျပာမေနႏွင့္။ ဘာမွ်လည္း ေမးစရာကို မလို။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ပါးစပ္ထဲက ေစ်းျဖစ္လို႕ေနသည္။ မဆီမဆိုင္ လမ္းပိတ္၍ ကားၾကပ္လွ်င္ စီးသည့္ခရီးသည္က ကားခပိုေပးရမည္တဲ့။ ကားခပင္ လမ္းၾကပ္လွ်င္ အပိုေဆာင္ထားရမည့္ကိန္း။ ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕ကားသမားမ်ားက ကားခလည္း ယူေသး၊ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ကလည္း လုပ္ေသးဟု စင္ကာပူက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသည္။

သူဟဲဟိုးဘက္က ျပန္လာသည္။ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကေန စမ္းေခ်ာင္းဘက္ကို တကၠစီငွားသည္။ ငွားစဥ္က အေကာင္း။ လမ္းေရာက္မွ ဘယ္ေနရာ ကားက်ပ္က်ပ္၊ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ လုပ္ေနသည္တဲ့။ ဘယ္အထိ သြားမည္ကို သူသိၿပီးသား။ လမ္းေၾကာင္းကိုလည္း သူေရြးၿပီးသား။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဗ်စ္ေနရသနည္း။ ခရီးသည္က ထိုလမ္းရႈပ္မႈ၊ ပိတ္မႈမ်ားအတြက္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ရွင္းေပးရမည္တဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ထိုသို႕ခံစားေနခဲ့ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မအူပင္ခရီးက အျပန္မွာ ရန္ကုန္ကို ၀င္စဥ္ကပင္ ခုံးေက်ာ္တံတားထိုးမႈ၏ လက္ရွိရင္ဆိုင္ေနရေသာ အခက္အခဲကို နားလည္မိသလို ထိုအခက္အခဲေပၚမွာ အျမတ္ထုတ္ခ်င္ေသာ လူတခ်ဳိ႕ကိုလည္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရျခင္းမွာ ခံုးေက်ာ္တံတားကိစၥႏွင့္ တကၠစီသမားတို႕ အေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ စြဲထင္ပါလာခဲ့သည္ဟု ဆိုရေတာ့မည္။

ဆူးသစ္
၂၀း၁၀ နာရီ
၁၀.၃.၂၀၁၃
( ဆက္ပါဦးမည္)

Wednesday, March 6, 2013

" ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရတဲ့အခါ " ( ၃ )


ရန္ကုန္မွာ ရွိေနခိုက္ ေရွ႕မွာဆိုခဲ့သလို ပထမပတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ခြင့္သံုးရက္ခန္႕ယူထား၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္အတြက္ လိုအပ္ေသာ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ား လိုက္၀ယ္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ဇနီးသည္ ရံုးျပန္တက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ သူတို႕ရံုးသို႕ လိုက္လည္ၿပီး စေနေန႕တြင္ ဇနီးသည္၏ အေဒၚ အႀကီးဆံုး ကိုးကြယ္ေသာ အေမရိကားမွ ဘုန္းဘုန္း ျမန္မာျပည္ ေရာက္ေနခိုက္ႏွင့္ ႀကံဳ၍ အိမ္ကို ပင့္ၿပီး ဆြမ္းကပ္သည္။ ဇနီး၏ အေဒၚ အႀကီးဆံုးမွာ အေမရိကားတြင္ ေန၍ သူတို႕ကိုးကြယ္ေသာ ဘုန္းႀကီး ျမန္မာျပည္ေခတၱျပန္လာစဥ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ မွာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဇနီးသည္၏ အေဒၚငယ္မ်ားမွာ ဘုန္းဘုန္း ျပန္လာ သည့္ ေလယာဥ္ဆိုက္ကတည္းက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဂရုစိုက္ၾကေလ သည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စင္ကာပူမွာကတည္းက ေလယာဥ္တစ္စီးတည္း။ ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူ ခ်န္ဂီ ေလဆိပ္ထဲအ၀င္ Boarding Pass ျဖတ္ခါနီးမွာ ဘုန္းဘုန္းကို သတိထားမိသည္။ ဘုန္းဘုန္းသည္ တစ္ပါးတည္း ဆိတ္ဆိတ္ေနကာ မည္သူႏွင့္မွ် စကားမေျပာ။ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ ကို ေရာက္ၿပီး ဇနီးသည္တို႕ အေဒၚမ်ားႏွင့္ ေတြ႕မွ အေမရိကားကေတာင္ လာရပါလားဟု သိရတာျဖစ္ သည္။

ဘုန္းဘုန္းသည္ အေမရိကားကျဖစ္၍ ေခတ္မီလွသည္။ iPhone ႏွင့္ပင္ ဆြမ္းေကၽြးပံုမ်ားကို ဓာတ္ပံု ရိုက္ေပးလိုက္ရေသး၏။ iPad လည္းပါသည္။ ဘုန္းဘုန္းက သူ႕ေဒသကို ျပန္၍ အလႉလုပ္မွာဟု ဆိုသည္။ အေမရိကားမွာ သာသနာျပဳေနေသာ ဘုန္းဘုန္းသည္ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေဒသကို မေမ့။ သူဘုဥ္းေပးေနေသာ ဆြမ္းကိုပင္ ျမန္မာအစားအစာ ဘုဥ္းေပးရသည္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေၾကာင္း တဖြဖြ ေျပာေနသည္။ အသီးအရြက္ကို ပို၍ ဘုဥ္းေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေမရိကားလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားေစရန္ သာသနာျပဳေနၾကေသာ ဘုန္းဘုန္းတို႕လို သံဃာမ်ားကို ၾကည္ညိဳလွသလို ကၽြန္ေတာ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ဗုဒၶဂယာကို ေရာက္စဥ္က ႀကံဳခဲ့ဖူးေသာ ဘုန္းဘုန္းမ်ားကိုပါ သတိရမိ၏။

ဟိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ လမ္းျပသဖြယ္ လိုက္ကူညီေပးခဲ့ၾကေသာ ဦးပဥၥင္းမ်ားမွာ ဂယာရွိ သာသနာ့တကၠသိုလ္တြင္ ဘြဲ႕လြန္ႏွင့္ ေဒါက္တာဘြဲ႕အတြက္ ပညာဆည္းပူးေနၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လႉခဲ့ပါသည္။ ေရျခားေျမျခားမွာ ဘုန္းဘုန္းတို႕ ဗုဒၶသာသနာအတြက္ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနၾကျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပို၍ အားေပးရမည္ မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနခိုက္ ထူးျခားမႈတစ္ခုႏွင့္ ဆံုရသည္မွာ ေရျခားေျမျခားက ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ေနၾကျခင္းပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ စင္ကာပူက ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ သံုးေယာက္၊ သေဘၤာလိုက္ေနေသာ သေဘၤာအရာရွိ တစ္ေယာက္၊ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ မအူပင္မွာ ရွိေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္တို႕ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံု ၾကေလသည္။

သူတို႕ထဲမွာ သံုးေယာက္က က်ဳိက္ထီးရိုးသြားမည့္ ေသာၾကာေန႕ညက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ၀င္ႏႈတ္ ဆက္ေလသည္။ ညတြင္းခ်င္း က်ဳိက္ထိုကိုတက္မည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က မလိုက္ျဖစ္။ အေၾကာင္းက ရွိသည္။ တနဂၤေႏြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ား အလႉရွိသည္။ ရန္ကုန္ကို အဓိက ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းထဲမွာ အေဖႏွင့္ အေမ၏ ေမြးေန႕အလႉရွိ၍ ျပန္ခဲ့ျခင္းကလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ်မသြား။

စေနညမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ရွိရာမွာ သြားအိပ္သည္။ မနက္အလႉက်ေတာ့ ၀ိုင္းကူ၏။ မိဘမ်ားအိမ္က ဒဂံုမွာမို႕ ဒဂံုေရာက္သည့္အခါ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းက နည္းနည္း ေအးသလိုရွိသည္။ ညဘက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေျပာသည့္အခါ အခ်မ္းသည္ အိမ္ထဲသို႕ စိမ့္၀င္၏။

ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ အေဖႏွင့္အေမ၊ ညီအစ္ကိုမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ တူႏွင့္တူမေလးတို႕ကို ျပန္ဆံုၿပီး စကားလက္ဆံု က်ရသည့္အခါ အခ်မ္းသည္ လြင့္ျပယ္သလိုရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ ကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာသမွ် ၿငိမ္နားေထာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမွာ ေမ်ာပါ စီးလြင့္ ေနေလ၏။

ထိုကဲ့သို႕ ေတြ႕ဆံုမႈမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္တပ္မက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မရတာၾကာေသာ ခံစားမႈမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရျခင္းမွာ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ညမ်ဳိးကို ဆံုခဲ့ရျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အလြမ္းကို ႏွစ္သိမ့္မိေစပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႕ ခံစားမႈမ်ဳိးကို အၿမဲရႏိုင္ပါေတာ့ မလားဟု ေဆာင္းညမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေန မိခဲ့ေသးသည္။

မနက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အမ်ဳိးမ်ားပါ အလႉကို လာၾက၍ အားလံုးႏွင့္ ဆံုရျပန္သည္။ အေဖႏွင့္ အေမသည္ အသက္ ( ၆၅ )  ႏွစ္ ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ၿပီး ( ၆၆ ) ႏွစ္ထဲသို႕ ၀င္ခဲ့ေလၿပီ။ အေဖ့မွာ စာေပတာ၀န္မ်ား မ်ားလွသျဖင့္ အိမ္မွာ အၾကာႀကီး မေနႏိုင္။ အလႉလူရွင္းေသာအခါ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အျပင္သို႕ ထြက္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ က်ဳိက္ထီးရိုးက သူငယ္ခ်င္းမ်ား မအူပင္ကို ျပန္ေရာက္ေနသည္ဟု ဖုန္းရ၍ သူတို႕ႏွင့္ ဆံုရန္ ဆက္သြယ္လာေသာေၾကာင့္ အလႉၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္သို႕ ျပန္ခဲ့ၿပီး မအူပင္ကို သြားရန္ ျပင္ရေလေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေသာၾကာညကမွ က်ဳိက္ထိုတက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တနဂၤေႏြမနက္မွာ မအူပင္ေရာက္ေနၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ အံ့ဩသြား၏။ ေနာက္မွ သိရသည္က ဘုရားေပၚမွာ လူမ်ား၍ ဘုရားရင္ျပင္ကပင္ ဘုရားလွမ္းဖူးၿပီး ျပန္ခဲ့ရသည္တဲ့။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာပင္ တိုး၍ မေပါက္တဲ့။ ဆက္ေနလွ်င္ တည္းစရာလည္း မရွိ၍ ျပန္ဆင္းခဲ့သည္က အေကာင္းဆံုးမို႕ စေနမွာ ျပန္ဆင္းခဲ့ၿပီး မအူပင္သို႕ ဆက္တိုက္တက္ခဲ့သည္တဲ့။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆံုရန္ မအူပင္က ဆရာ၀န္ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္း၍ ရန္ကုန္က ဆရာ၀န္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းတို႕ပါ ျပန္လိုက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာေခၚသည္။ သူတို႕ ဇနီးမ်ားကို မအူပင္က ဆရာ၀န္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ထား၍ လာခဲ့ၾကျခင္းပင္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သေဘၤာအရာရွိ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕အိမ္မွာ။ ပထမ မလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း အတင္းျငင္းေန၏။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က သိေတာ့ မရရေအာင္ ေခၚမည္ဆိုကာ အတင္း၀င္ေခၚၾကသည္။

အံ့ဩစရာေကာင္းသည္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေတြ႕တာၾကာၿပီ ျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတို႕အိမ္သြားလည္ရင္း ေျပာခဲ့သည့္ ကဗ်ာကို သတိရမိသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့။ အမွန္က သူငယ္ခ်င္း၏ အဘြားက တဖြဖြေျပာသည္ဆိုေသာ ကဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာမဟုတ္ပါ။ စာခ်ဳိးေလးပါ။ သူငယ္ခ်င္း အဘြားက ' ၾကက္မွာ အရိုး၊ လူမွာ အမ်ဳိး ' ဟု ဆိုခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ္က ထိုစဥ္က ' ၾကက္မွာအျမစ္၊ လူမွာ အခ်စ္ ' ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိသည္ကို သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ႕အေမက ျပန္အစေဖာ္၍ ေျပာျပေနေလသည္။ သူငယ္ခ်င္း အဘြားပင္ မရွိေတာ့။ ကာလမ်ားက ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ခင္မင္မႈက ေပ်ာက္ပ်က္မသြား။ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီ က်ခဲ့သည့္တိုင္ မိသားစုခ်င္းပင္ ခင္ခင္မင္မင္ျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာရွိဆဲ။

ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္လိုမွ် မလိုက္ႏိုင္ဘူး ထင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္း သေဘၤာသားသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႕ဇနီးႏွင့္ မိဘမ်ားကပါ လိုက္သြားပါဟု ခြင့္ျပဳလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတို႕၏ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ခင္မင္မႈသည္ ကာလၾကာရွည္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္တိုင္ ပြန္းပဲ့မသြားသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနမိသည္။

သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆံုရျခင္းမွာ တစ္နယ္စီ ေ၀းကြာေနေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ခရီးတစ္ခုကို အတူတူ သြားခဲ့ရျခင္းက တကယ္ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခ့ဲသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမ့ႏို္င္မည္ မထင္ေတာ့။

ဆူးသစ္
၂၀း၄၁ နာရီ
၆.၃.၂၀၁၃
(ဆက္ပါဦးမည္)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...