Wednesday, November 30, 2011

" မူသူးရဲ႕အခ်စ္ မူသူးရဲ႕ေမတၱာ " (၂)


ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ကြက္ထဲက အိႏၵိယလူမ်ဳိးတစ္ဦးျဖစ္သူ အီနာခ်ီမူသူး ဆိုေသာ အလုပ္သမားေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ 'မူသူးရဲ႕အခ်စ္ မူသူးရဲ႕ေမတၱာ' ဆိုသည့္ စာတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္တင္ခဲ့ဖူးသည္။

ထိုစဥ္က မူသူးသည္ သူ႕မိန္းမကို အင္မတန္ခ်စ္တတ္ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့သည္။ သူ႕မိန္းမကိုခ်စ္၍ ဖုန္းေျပာရင္းမွာပင္ ဟန္းဖုန္းကို နမ္းတတ္သူ။ မနက္၊ ေန႕လယ္၊ ညေန စသည္ျဖင့္ တစ္ရက္ကို ဖုန္းသံုးႀကိမ္ေခၚရမွ ေနေပ်ာ္သူ။ အိမ္ကို ခြင့္ႏွင့္ျပန္ရ ခါနီး ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားကိုၾကည့္၍ စိတ္ကူးယဥ္ေနတတ္သူ။ သူ႕အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ကို သိမ္းႀကံဳးလုပ္ၿပီး ဘ၀ကို စင္ကာပူမွာ ျမဳွပ္ႏွံကာ ေက်နပ္ေနသူ။ ေက်ာင္းဆရာမ ဇနီးသည္ကို ခ်စ္သလို သူ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ အတြက္လည္း ဖခင္ပီသလြန္းသူ။ သည္လိုအေၾကာင္းမ်ားကို မူသူးႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရခဲ့သည္။

ယခုလက္ရွိလုပ္ေနေသာ လုပ္ငန္းခြင္မွာမူသူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဆံုရသည္။ တစ္ရက္မွာ မူသူးကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္လာဖြင့္၏။

" Safety Sir, ငါ့မွာ စိတ္ညစ္စရာ ကိစၥရွိတယ္။ မင္းကို ေျပာျပလို႔ရမလား "

" ရတယ္၊ ေျပာေလ "

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း မူသူးဘာျဖစ္လာပါလိမ့္ ဟုလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ေတြးေန မိသည္။

" ငါ့မိန္းမေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတယ္ "

" ဟာ-ဘာျဖစ္လို႔လဲ "

မူသူးက သူေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေသာ သူ႕မိန္းမကို ဆိုးသည္ဟု ဆိုေနေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္မိသည္။

" ငါဒီကေန ရွာလို႔ရသေလာက္ ေငြေတြျပန္ပို႕ေနတယ္။ အဲဒါ အခုငါ့မိဘေတြက ငါ့ကို လွမ္းေျပာတယ္။ သူတို႕မွာ စားစရာမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ငါ့မိန္းမက သူ႕အိမ္ကိုပဲ ေပးတယ္။ ငါ့မိဘကို လံုး၀မေပးဘူးတဲ့။ အခု ငါ့မိဘေတြ စားစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ငါဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ငါ့မိန္းမကို ငါ အရမ္းစိတ္ဆိုးေနၿပီ "

" မင္းက မင္းမိဘကို တကယ္ေငြေပးခ်င္တာလား "

" ဟုတ္တယ္။ ငါ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး "

" ေကာင္းၿပီ။ ဒါဆို မင္းမိန္းမကို မေျပာနဲ႕။ သူက မင္းမိဘေတြကို ေပးခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္းမိဘကို မင္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းနည္းခ်င္းေပး။ အုိေကလား။ မင္းမိန္းမကိုေတာ့ မင္းရတာ အကုန္မေပးေတာ့နဲ႕ေပါ့။ မင္းမိဘကိုပါ မင္းမိန္းမကို သြားမေျပာမိေစဖို႔ ႀကိဳေျပာထားလိုက္။ ဟုတ္ၿပီလား "

မူတူးေခါင္းညိတ္ရင္း ဟာ-သူအဲဒီလို မေတြးမိပါလားဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာသည္။ ထိုအတိုင္း လုပ္မည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ကေတာ့ သူမ်ားလင္မယားၾကား ၀င္ေရာက္ေျပာရသည္ကို သိပ္မႀကိဳက္ေသာ္လည္း မူသူးမိန္းမက သူ႕အိမ္ဘက္ကိုသာ ေပး၍ မူသူးမိဘမ်ားက စားစရာပင္ မရွိေတာ့ဆိုေသာ စကားကို ၾကားရေသာအခါ မူသူးမိန္းမ၏ စိတ္ဓာတ္ကို ရႈတ္ခ်မိသလို မူသူးမိဘမ်ားအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။

ေနာက္ေတာ့ မူသူး၏ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြေနပံုကို သိၿပီး လုပ္ကြက္ထဲက အလုပ္သမားေလးမ်ားက ၀ိုင္း၍အႀကံေပးၾကသည္။ သူတို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္အႀကံလိုပဲ ေပးၾက၏။ အလုပ္သမားေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေျပာၾကသည္။

" အစ္ကိုလည္း အဲဒီလို အႀကံေပးတယ္လို႔ မူသူးက ေျပာတယ္ "

" ေအးေလကြာ။ တရားမွ မတရားတာ။ သူ႕ေယာက်ာ္းရွာတဲ့ ပိုက္ဆံမို႕ သူရသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မူသူးမိဘေတြ ငတ္ေနက်ေတာ့ ပစ္ထားၿပီး သူ႕မိဘေတြကိုခ်ည္းပဲ ေထာက္ေနတာေတာ့ မမွ်တဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း အဲဒီလိုပဲ အႀကံေပးလိုက္တာ။ မင္းတို႕လည္း အတူတူပဲမဟုတ္လား။ မတရားတာေတာ့ ဘယ္သူက ခံပါမလဲ။ အားလံုးက ခံယူခ်က္ အတူတူပဲဟာ "

သည့္ေနာက္ပိုင္း မူသူးဘာျဖစ္လဲ ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာသလို သူလုပ္မလုပ္က လကုန္မွသိရမွာ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ လမကုန္ခင္ မူသူးကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာသည္။

" Safety Sir, ငါ့ကိစၥအခု အဆင္ေျပသြားၿပီ "

"ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုလဲ "

" ငါ ငါ့မိန္းမဆီကို ဖုန္းမဆက္ဘဲ ဆယ္ရက္ေလာက္ ေနပစ္လိုက္တယ္။ သူမေနႏိုင္ဘူး။ ငါ့ဆီဖုန္းေခၚတယ္။ ငါလံုး၀မကိုင္ဘူး "

အာဂ မူသူးပါလားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးျဖစ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႕မိန္းမကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္ပဲ။ သူ႕အေၾကာင္းေရးထားသည့္ အပိုင္း တစ္ကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ပင္ သူ႕မိန္းမကို မည္မွ်ခ်စ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္လြန္းလွသည္။

" ဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး တစ္ႀကိမ္မွာ ငါဖုန္းနားေထာင္တယ္။ သူေတာင္းပန္တယ္။ ငါရွင္းျပလိုက္တယ္။ သူလုပ္တာမွန္လား၊ မွားလား စဥ္းစားဖို႔။ သူေျပာတယ္။ သူမွားပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆို ငါ့မိဘေတြကိုပါ ေထာက္ပံ့ပါမယ္တဲ့ "

ကၽြန္ေတာ္ မူသူးအတြက္ ၀မ္းသာသြားမိပါသည္။ အားလံုးအဆင္ေျပသြားၿပီကိုး။ ေနာက္မို႕ဆို သူ႕ကိုၾကည့္ရတာလည္း တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြႏွင့္။ အခုေတာ့ မူသူးမိန္းမ ဆင္ျခင္သြားသည္က အားလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနကို ဖန္တီးေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မူသူး၏ စိတ္ကို စဥ္းစားေနသည္။ သူေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္။ ကေလးမ်ားပင္ ရွိေနေလၿပီ။ ဖုန္းေျပာရင္းပင္ တရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနေသာ မိန္းမကို သူ႕မိဘမ်ား ငတ္ေနသည္ကို ပစ္ထားေသာအခါ သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္ကာ အေ၀းက ဖုန္းေခၚသည္ကိုပင္ မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳခဲ့သည္တဲ့။ သည္ေနရာမွာ မိန္းမထက္ မိဘကို ပိုခ်စ္လို႔ဟု ကၽြန္ေတာ္မယူဆပါ။

အဓိက စဥ္းစားမိသည္မွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ေသာ ကိစၥတစ္ခုကို မူသူးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါသည္။ ယခုကိစၥမွာ မူသူးမွန္ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားပင္ ျငင္းမွာမဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ။ မူသူး၏ အခ်စ္၊ မူသူး၏ ေမတၱာကား သူ႕မိန္းမအေပၚမွာ မပ်က္ယြင္းသလို သူ႕မိဘအေပၚမွာလည္း ဆက္လက္တည္ရွိေနေသးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။ ။

ဆူးသစ္
၃၀.၁၁.၂၀၁၁
၂၀:၂၄ နာရီ



Thursday, November 24, 2011

" လာမေျပာနဲ႕ Management "

ကၽြန္ေတာ္စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ပိုင္ရွင္သူေ႒းဆိုေသာလူတန္းစား၏ အေၾကာင္းကို နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ အတၱႀကီး၏။ ငါ့အတြက္ ဆိုသည္က လြဲလွ်င္ က်န္တာစိတ္မ၀င္စား။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆို ေတာ္ေတာ္ကို ရက္စက္လြန္းသည္။ ထားပါေတာ့။

တစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ကြက္ထဲမွာ Management Inspection လုပ္သည္။ လူႀကီးမ်ားအကုန္ လုပ္ကြက္ထဲ လိုက္ၾကည့္သည္။ Company အသီးသီးမွ Management ပိုင္းမွ လူမ်ား အကုန္နီးပါး ပါသည္ဆိုပါေတာ့။

Inspection ၿပီးသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူေ႒းက ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးမ်ားကို အကုန္ေခၚၿပီး ဆူပါေတာ့သည္။ သူစစ္ေဆးေရး ေလွ်ာက္ၾကည့္စဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီပိုင္ ေလွကားတစ္စင္းကို အျခားကုမၸဏီမွ အလုပ္သမားမ်ား ယူသံုးေန၍ ေဒါကန္ျခင္းပါ။ ေမးခြန္းမ်ားလည္း မ်ားလွ၏။ ဘယ္သူခြင့္ျပဳတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားက ယူသံုးတာလဲ၊ စသည္ျဖင့္ စံုေန၏။ မည္သူမွ် မေျဖႏိုင္။

ေနာက္ေတာ့ စံုစမ္းလိုက္ေတာ့မွ အလုပ္သမားေလးေတြ ငွားလိုက္တာျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ႀကီးႀကပ္ေရးမႉးမ်ားလည္း ဘာမွ်မေျပာသာေတာ့။ သူေ႒းလည္း ဆူၿပီးျဖစ္ေန၍ ထူးမွာမဟုတ္မွန္း သိေနေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ႀကီးႀကပ္ေရးမႉးေတြလည္း လုပ္ကြက္ထဲက အထာကို သိေန၍ ဘာမွ်မေျပာေတာ့တာလည္း ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ထဲမွာ အဆင္ေျပသလို လုပ္ၾကရသည့္ အခါမ်ားရွိသည္။ ဥပမာ-အသံုးလိုေသာ ပစၥည္းတစ္ခု ခ်က္ခ်င္း ရွာမရခ်ိန္၊ Main Contractor ကလည္း သည္ေန႕ၿပီးခ်င္သည္ ဆိုသည့္ အခါမ်ဳိးမွာ ေလာကိုေလာရေတာ့သည္။ တျခားကုမၸဏီက ပစၥည္းရွိလွ်င္ ခဏငွား၊ ၿပီးေအာင္ ဆက္လုပ္။ သည္လိုပဲ သူမ်ားကုမၸဏီက လိုလာလွ်င္ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ငွားႏွင့္ အားလံုး အဆင္ေျပသည္။

ထိုသို႕ အဆင္ေျပသည့္အထဲမွာ အလုပ္သမားခ်င္း အဆင္ေျပတာက တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ျမန္မာခ်င္း၊ အိႏၵိယ အိႏၵိယခ်င္း၊ တရုတ္ တရုတ္ခ်င္း၊ မေလး မေလးခ်င္း၊ ဘဂၤလား ဘဂၤလားခ်င္း ေျပာဟယ္ ဆိုဟယ္ျဖင့္ ၿပီးသြားသည္။

သိပ္မၾကာေသးခင္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ကြက္ထဲမွာ ထုိသို႔ႀကံဳခဲ့ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က Earth Cable မ်ားကို ကတုတ္က်င္းထဲ ျမဳပ္ခ်င္သည္။ ေျမတူးရမည္။ သို႔ေသာ္ ကုမၸဏီမွာ ေျမတူးစက္မရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အလုပ္သမားေလးမ်ားသည္ ေပါက္တူးကိုသံုးရသည္။ အခ်ိန္ၾကာသည္။ ပင္ပန္းသည္။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးမ်ားက တျခားကုမၸဏီကို အကူအညီ မေတာင္းခ်င္ၾက။

သူတို႕ကလည္း သူတို႕အေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔။ တူးရမွာက အမ်ားႀကီး။ ခဏခဏေတာ့ အကူအညီ မေတာင္းခ်င္။ သို႕ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ားကလည္း ေျမမာသည့္ေနရာဆိုလွ်င္ လူသက္သာ၍ ျမန္ေအာင္ စက္ႏွင့္ထိုးလိုက္ေစခ်င္သည္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ဘာလုပ္ပါသနည္း။ ရွင္းပါသည္။

တျခားကုမၸဏီက ေျမတူးစက္ ေမာင္းသူသည္ အိႏၵိယလူမ်ဳိး။ ထိုစက္ကို ေစာင့္၍ လမ္းျပသူ Banksman ကလည္း အိႏၵိယလူမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကုမၸဏီက ေျမတူးေနသူ အလုပ္သမားေလးမ်ားထဲမွာ ျမန္မာ၊ အိႏၵိယ ႏွင့္ ဘဂၤလားတို႔ပါ၍ က်န္သူမ်ားက အိႏၵိယလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ကို သြားေျပာခိုင္းသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမား အိႏိၵယေလးမွာ စက္ေမာင္းသူႏွင့္ လမ္းျပသူဆီသြားကာ သူတို႔ဘာသာ စကားႏွင့္ လႊတ္ပါေတာ့သည္။

ခဏေနေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန သူက လက္မေထာင္ျပသည္။ အိုေက ၿပီေပါ့။ ခဏေလး အတြင္းမွာ ေျမတူးစက္ ေရာက္လာသည္။ သူတို႕တူးခ်င္သည့္ ေနရာကို ေမးသည္။ ျပလိုက္၏။ ငါးမိနစ္ပင္ မၾကာလိုက္။ ၿပီးသြားသည္။

ေျမတူးစက္ ျပန္လွည့္မည္လုပ္ေတာ့ လမ္းျပသူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အလုပ္သမားေလးေတြဆီကို ကပ္ၿပီး တစ္ခုခုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ်မေျပာ။ ေစာင့္ၾကည့္ေနစဥ္မွာ ျမန္မာအလုပ္သမားေလး တစ္ေယာက္က ကြမ္းယာတစ္ယာ ထုတ္ေပးတာေတြ႕သည္။ ေက်းဇူးေတြတင္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ထြက္သြားေတာ့၏။ လက္စသတ္ေတာ့ သူက ကြမ္းယာစားခ်င္၍ လာေတာင္းတာကိုး။

သေဘာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူတို႕ကူညီသည္။ သူတို႔စားခ်င္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက အလုပ္သမားေလးမ်ားက ျပန္ေကၽြးသည္။ ၿပီးၿပီေပါ့။ ဘာ Management မွ် မပါ။ တခ်ဳိ႕ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးမ်ားဆို သူတို႔ မၿပီးႏိုင္ဘူးထင္ထားေသာ အလုပ္မ်ားကို အလုပ္သမားမ်ားက သူတို႔နည္း သူတို႕ဟန္ျဖင့္ ေျဖရွင္း လိုက္သည့္အခါ ခဏေလးႏွင့္ ၿပီးသြားသည္ကိုပင္ ႀကံဳရ၍ မယံုႏိုင္ၾက။ သူတို႔မသိလိုက္ေသာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားက အလုပ္ကို ၿပီးေအာင္ လုပ္သြားျခင္းပင္။ ထိုအခါ အလုပ္သမားေလးမ်ားလည္း နားခ်ိန္ပိုရသည္ေလ။

ရံဖန္ရံခါေတာ့ တျခားကုမၸဏီက လာ၍ အကူအညီေတာင္းေသာေၾကာင့္ ကူလိုက္ရတာလည္း ရွိသည္။ သူတို႕ကလည္း ေက်းဇူးမ်ား တင္လို႔။ သည္ေတာ့ သူတို႔အလုပ္လည္း ၿပီးသည္။ ကိုယ္လိုအပ္လွ်င္လည္း သူတို႔က ျပန္၍ကူညီၾကသည္။ ဘာ Management မွ်မပါ။

သည္လိုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူေ႒း ေဒါကန္ေနသလို ကိုယ့္ပစၥည္းငွား၍၊ သူ႕ပစၥည္းငွား၍ ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ကြက္ထဲ သြားလုပ္ေနလွ်င္ အလုပ္မ်ားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ၿပီးဖို႔မျမင္။ ၿပီးဦးေတာ့။ လူပင္ပန္း၊ အခ်ိန္ကုန္၍ ၿပီးျခင္းမ်ဳိး ၿပီးသြားႏိုင္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက အလုပ္သမားမ်ားကေတာ့ သူတို႕ခ်င္း အဆင္ေျပသလို လုပ္ေနသည္က ပို၍ ျမန္ဆန္ သြက္လက္တတ္ရာ သူေ႒းကေသာ္လည္းေကာင္း၊ Management ကေသာ္လည္းေကာင္း ဆရာႀကီး လာလုပ္လွ်င္ မလႊဲသာ၍ လုပ္ခ်င္ဆက္လုပ္ေပလိမ့္မည္။ အလုပ္ေႏွာင့္ေႏွးသြားတတ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ လူပင္ပန္း၊ အခ်ိန္ကုန္သည္ကို သူတို႔လည္း သိႏွင့္ေနသည္ မဟုတ္လား။

သည္ေတာ့ လုပ္ကြက္မ်ားထဲမွာ အလုပ္သမားမ်ား အဆင္ေျပသလို လုပ္ေနလွ်င္ Management ၀င္လာၾကည့္ပါက က်န္သူမ်ားေတာ့ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အလုပ္သမားေလးမ်ားကေတာ့ ရႈံ႕မဲ့ၿပီး ေဆာရီးဟုသာ ဆိုၾကေပလိမ့္မည္။ သူတို႔သာ ေျပာခြင့္ရွိ၍ ေျပာႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ လာမေျပာနဲ႕ Management ဟု ဆိုေလမည္လားမသိ။ ။

ဆူးသစ္
၂၄.၁၁.၂၀၁၁
၂၀:၁၃ နာရီ

Sunday, November 20, 2011

"ကၽြန္ေတာ့္မွတ္စု" ( ၈ )


"ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ သီးသန္႔မွတ္စုမ်ား"

+ ဘတ္စ္ကားဂိတ္တြင္ ဆင္းလွ်င္ေရာက္သည့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္ေနက်အေပါက္ကို 'ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္' ဟုေခၚသည္။

+ ဟိုစဥ္က မိန္းကေလးအေဆာင္ သံုးေဆာင္ရွိသည္။ သမိုင္း၀င္းထဲမွ သဇင္ေဆာင္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ဂ်ီေဟာ ေခၚ ဥတၱရေဆာင္။ တခ်ဳိ႕က ဂ်ီေဟာဆိုသည္မွာ ဂ်ီက်တတ္ေသာ ေက်ာင္းသူအပ်ဳိႀကီးမ်ားရွိသျဖင့္ တမင္ေနာက္ေခၚေသာ အမည္ဟု ထင္ႀကသည္။ ဒကၡိဏ ဆိုသည္မွာ ေတာင္အရပ္၊ ဥတၱရ ဆိုသည္မွာ ေျမာက္အရပ္ျဖစ္၍ ေျမာက္ေဆာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္အိမ္သည္ ယခင္က ျမသီရိေဆာင္။

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕ည ဆိုလွ်င္ ထိုအေဆာင္သံုးေဆာင္၌ အေကၽြးအေမြးျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံၿပီး တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေလ့ရွိသည္။ ေပါင္မုန္႕အုန္းႏို႕ဆမ္း၊ မုန္႕လက္ေဆာင္း၊ မုန္႕လံုးေရေပၚ။ ေက်ာင္းသား ႀကီးမ်ား ေျပာစကားအရ ထိုေန႕တြင္ အာရ္အိုင္တီ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အငတ္ႀကီးႏွစ္ငတ္ ေျပသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။

တစ္မ်ဳိးကေတာ့ ရိုးရိုးမုန္႕ငတ္ အငတ္ႀကီးတစ္မ်ဳိး ေျပရျခင္း ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္မ်ဳိးက ကိုယ့္ညီမ၊ ကိုယ့္အစ္မ စက္မႈေက်ာင္းသူမ်ားကို လွလွပပ ျမင္ခ်င္လွေသာ အာသီသ ဆႏၵအငတ္ႀကီး တစ္ငတ္ ေျပရေသာေၾကာင့္ဟု ဆို၏။

စက္မႈေက်ာင္းသူဆိုသည္က ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းၿပီး ပန္းပဲထုရ၊ လႊတိုက္၊ ေရြေဘာ္ထိုးရ၊ တူထုရ၊ တံစဥ္းတိုက္ရ၊ စက္ေမာင္းရ၊ တြင္ခံုခုတ္ရ၊ ေျမတိုင္းရ၊ အေဆာင္တစ္ သံုးထပ္ေဆာင္ အေပၚဆံုးထပ္မွေန၍ ဆယ္မိနစ္အတြင္း အေဆာင္ရွစ္လို ေျမနိမ့္ပိုင္း အေ၀းဆံုးအေဆာင္အထိ အတန္းေျပးတက္ရႏွင့္ ခါတိုင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူတို႔၏ တီစကြဲယားပံု၊ အာရ္အိုင္တီ၏ အထင္ကရ ေရစင္ပံု၊ ေက်ာင္းေရွ႕က တိုင္လံုးႀကီးမ်ားပံု စသည္ျဖင့္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးလွပေနေသာ သူတို႔၏အလွမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရၾက။

ထိုေန႕က်မွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားဆင္ျပင္ၿပီး အေမႊးနံ႕သာ အေက်ာ္စမၼာ၊ ကရမက္တို႕ ျခယ္သံုးမႈန္းဆင္ လိုက္ေသာအခါ စက္မႈတကၠသိုလ္၏ စြယ္ေတာ္ပြင့္ေလးမ်ားလို လွပ၍ လာသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

+ က်ဴတိုရီယယ္မွာ အမွတ္ေကာင္းလွ်င္ စာေမးပြဲမွာ အလကားေနရင္း ဂရိတ္ဒ္မွတ္ တစ္မွတ္ရႏိုင္သည္။

+ ေရာမတိုင္လံုးႀကီးမ်ားဟုေခၚေသာ ေက်ာင္းေရွ႕ရွိတိုင္လံုးႀကီးမ်ားမွာ (၁၈)လံုးရွိသည္။

+ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္မွ ဧၿပီလတစ္လလံုး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထိ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားကို လြတ္လပ္ေသာ စာသင္ရက္မ်ား၊ ဖရီးတမ္းဟု ေခၚၾကသည္။ ထို 'တမ္း' တစ္ခုလံုးတြင္ ဘာစာေမးပြဲမွမရွိ။ ဒုတိယႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲႀကီးက ဇြန္လက်မွ စစ္သည္။

ဖရီးတမ္းအခ်ိန္ေလာက္ ေက်ာင္းတြင္ စည္ကားေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ကာလမရွိ။ အားကစားပြဲ၊ ကပြဲ၊ ေဟာေျပာပြဲ၊ လုပ္အားေပး အသင္းအဖြဲ႕ကိစၥ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလႈပ္ရွားမႈ အရမ္းလုပ္ၾကသည္။

+ ဒုတိယႏွစ္ သင္တန္းသားမ်ား အမ်ားစု သြားရာလမ္းကို ခ်စ္သူတို႔လမ္းကေလး( Lover's Lane) ဟုေခၚၾကသည္။ ခေရပင္၊ ကံ့ေကာ္ပင္တို႔ အုပ္ဆိုင္းေန၏။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အလုပ္ရံုကို ပတ္ေနသည့္လမ္း။

+ ပဲခ်ယ္ရီပင္တန္း။ ( ယခင္က အထင္ကရ )

+ ေရာမတိုင္လံုးႀကီးမ်ားဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမည္ေပးထားသည့္ ေလးေထာင့္တိုင္လံုးႀကီးမ်ား။ တရုတ္စကားပင္ႀကီးက ရွိၿမဲ။ ကံ့ေကာ္ရိပ္၊ စြယ္ေတာ္ရိပ္၊ စိန္ပန္းရိပ္၊ ကုကၠဳိရိပ္ စသည္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ခ်င္း မတူၾက။

[ 'အိပ္မက္ထဲက တကၠသိုလ္' လံုးခ်င္း၀တၳဳမွ ( ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း) ]

Wednesday, November 16, 2011

" ခ်စ္သူနဲ႕ နယ္ေျမသစ္ဆီ "


ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၉) ႏွစ္၊ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ။ ခ်စ္သူရွိခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးရၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေအာက္က ကဗ်ာေလးပါ။

"ခ်စ္သူေတြရဲ႕ အားမာန္"

အခုဘ၀
သမုဒယ ဆိုတဲ့ သည္ႀကိဳးမွ်င္။

တိုးငင္ကာ ရစ္ပတ္ဆဲ
ခ်စ္တတ္ၿမဲပင္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္ၾကလွ်င္
ဘ၀တြင္ ေလွ်ာက္လွမ္း။

အေဖာ္နဲ႕ဆိုေတာ့လည္း
အေပ်ာ္မမဲ့ပါ ဘ၀ခရီးမွာလ
ဪ-သူနဲ႕သာဆို ေလွ်ာက္မၿငီးပါေပါ့
ႏွစ္ေယာက္တစ္ခရီးတည္း သြားၾကလို႔
အားရေအာင္ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းလည္း
မႏြမ္းပါ ေရွ႕ခရီးလမ္းအတြက္
ျဖည့္ဆည္းဖို႔စြမ္း။ ။

ခုေတာ့ ဒီကဗ်ာေလး ဖတ္ရင္း ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ ဒီတစ္ႀကိမ္ ကိုယ့္အတြက္ပါလားလို႔ ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးမိပါေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို ေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေတြ ရွိေနတယ္လို႔ သိရလို႔ ဒီကဗ်ာကို သူတို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ျဖစ္လာၿပီလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။

အေၾကာင္းက ရွိပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၄.၁၁.၂၀၁၁ ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလး ရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ပါ။ အရင္ႏွစ္က ေလးျဖဴ ရဲ႕ ခရီးအဆံုးအထိ တင္ခဲ့ၿပီး ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ဘာတင္ရမလဲ စဥ္းစားရင္း ေနာက္ေတာင္က်သြားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေနတာရယ္၊ ဘာတင္ရမလဲ စဥ္းစားရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။

သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ Facebook မွာလာၿပီး ဆုေတြေပးၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္က ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလးကို တစ္ခုခုေပးဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ပတ္္လည္ အမွတ္တရ ပို႔စ္တစ္ခုခုတင္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာနဲ႕ ဒီေန႕မွပဲ တင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတဲ့ အေပၚမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို လုိက္ရွာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု အမွတ္တရ တင္ခ်င္တာက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။ LMN လို႔ေခၚတဲ့ အယ္လ္ဘမ္ထဲက အငဲ ဆိုတဲ့သီခ်င္းပါ။ ျမင့္မိုးေအာင္ ေရးထားတာပါ ။ " နယ္ေျမသစ္မ်ားစြာ " လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။

"ဘ၀ဟာ ဂိမ္းတစ္ခုဆိုလည္း ေနာက္တစ္ခန္းသြားရမွာပဲ......... ရန္သူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ တိုက္ခို္က္ေရွ႕ဆက္ သြားစို႔ ................ငါ့လက္ကို တြဲထားလိုက္ဦး......အၾကင္နာေတြနဲ႕ အားေပးလိုက္ဦး.........အတူတူ တို႕ရဲရင့္မယ္"

ပထမပိုဒ္က စာသားတခ်ဳိ႕ပါ။ လွလိုက္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးလည္း ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းရဦး မွာပါလားလို႔ အသိ၀င္ျဖစ္တယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဂိမ္းပဲလို႔ အိမ္ေထာင္သက္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သိလာရၿပီပဲ။ ျမင္ရတဲ့ ရန္သူေတြ၊ မျမင္ရတဲ့ ရန္သူေတြ၊ နည္းမွမနည္းဘဲ။

Chorus ပိုဒ္ၿပီးမွ ၀င္လာတဲ့ ဒုတိယပိုဒ္မွာလည္း စာသားေတြက လွလိုက္တာမွ မႈန္ေနတာပဲ။

" ခၽြန္ထက္လြန္းတဲ့ မင္းဟာ ျမားဆိုလည္း........ငါဟာေလ ေလးတစ္စင္းေပါ့..........သြားမယ္ ပစ္မွတ္မ်ား အထိ......မင္းဟာ ဓားတစ္စင္း ဆိုလည္း.........ငါက ဒိုင္းတစ္လက္ပဲေပါ့.........ဒီမွာ အမွန္တရား အတြက္ဆို........တို႕ႏွစ္ေယာက္ အသက္စြန္႕ၾကစို႔........မင္းလဲတဲ့ အခ်ိန္ တြဲထားေပးဖို႔.........ဒဏ္ရာေတြ ႀကံဳလည္း ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔..........အၿမဲတမ္း မင္းအနားမွာ ငါအားေပးမယ္ ရဲရင့္ၾကပါစို႔......."

စာသားေတြက ဘ၀ၾကင္ေဖာ္နဲ႔ တြဲသြားေနရတဲ့ ဘ၀ႀကီးကို ရည္ညႊန္းေနလိုက္တာ။ ၾကင္ေဖာ္က ျမားဆို ကိုယ္က ေလးပါတဲ့။ ပစ္မွတ္ေတြအထိ သြားဖို႔ေလ။ ၾကင္ေဖာ္က ဓားဆို ကိုယ္က ဒိုင္းတဲ့။ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ခို္က္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ကာကြယ္မယ္။ လဲတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ တြဲထားေပးဖို႔၊ ဒဏ္ရာေတြရွိရင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔၊ အၿမဲတမ္း အနားမွာ အားေပးေနမယ္တဲ့။

" နယ္ေျမသစ္မ်ားစြာ....ေရွ႕မွာ......အတူစြန္႔စားၾကစို႔ မင္းနဲ႕ငါ..
နယ္ေျမသစ္မ်ားစြာ.....ေရွ႕က......အတူသိမ္းပိုက္မယ္ေဟ့ "

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ျဖတ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာဦးမယ္။ ေရွ႕မွာ နယ္ေျမသစ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အတူစြန္႕စားရဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ သိမ္းပိုက္ရဦးမယ္။ ဒီနယ္ေျမသစ္ေတြထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္ေလ။





ဒီသီခ်င္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြေလ။ ေျပာလည္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ထပ္လည္း ေျပာေန ဦးမွာပါ။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာထဲကလိုပါပဲ။ ေဘးမွာ အေဖာ္ပါေတာ့ လမ္းေတြက ဘယ္လိုၾကမ္းၾကမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မွာ ထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မွာ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာ၊ အၾကင္နာ။ အိုဗ်ာ-ရွိရွိသမွ် အရာအားလံုးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔ ေရွ႕ခရီးေတြကို ျဖတ္သန္းႏိုင္မယ္လို႔ ဒီလိုအမွတ္တရ ေန႕ကေလးေတြကေန တစ္ဆင့္ ပိုလို႔ ယံုၾကည္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ။

သားလတ္
၁၆.၁၁.၂၀၁၁
၂၀:၅၃ နာရီ

[ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလးတို႔ ရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ (၁၄.၁၁.၂၀၁၁) ေန႕ေလး တစ္ေန႕အတြက္ အမွတ္တရပါ။ ]


Saturday, November 12, 2011

" ေတာင္သမန္စခန္းက အလြမ္းရာဇ၀င္ "


မလြမ္းတတ္သူ ဘယ္မွာရွိပါလိမ္႕
တကယ္သာသိလွ်င္ မေျဖသိမ္႔ႏိုင္ဘု
အေျခနိမ္႔သူ ေသမိန္႔ခံ အေမွာင္စံကာ
ေထာင္နံရံအခန္းက်ဥ္းထဲ လြတ္လမ္းမျမင္ရွာတဲ႕
ေတာင္သမန္စခန္းက အလြမ္းရာဇ၀င္။

ဒိုင္းခင္ခင္ငယ္စဥ္ေန႕ေတြကတည္းက
ရင္အသည္းျပည္႕စြာ ခ်စ္လာခဲ႕သူအတြက္
ကိုယ္႔အရွင္သခင္လက္ဆက္ဖို႕
တမင္သက္သက္ ရင္ကိုခြဲကာ
အၾကင္နာပိုတာ အေ၀းကိုပစ္လို႕
အေဆြးကိုခ်စ္ခဲ႔ရတဲ႕ စာဆိုရွင္။

ငယ္ေမြးကၽြန္ၿခံေပါက္တစ္ပါးရယ္ေၾကာင့္
ေျမွာက္စားကာ ေရွ႕ေတာ္သြင္းပါလို႕
ေျခရင္းမွာခစားခိုင္းကာ
အလွတစ္ပါးကို အနားေခၚ သေဘာေပ်ာ္ေမြ႕တာက
(သီေပါဆိုတဲ႕)ေရေျမ႕သနင္း ေရႊနန္းဘုရင္
ေျခလွမ္းျမင္သူက စုဖုရားလတ္။

အမႈအသြားမတတ္ပါဘဲ
ျပဳထားသမွ်ေစရာခံရသူ ဒိုင္းခင္ခင္မွာျဖင့္
အရိုင္းမွအယဥ္၀င္မေယာင္ အပ်ိဳေတာ္အစမွာ
ဘ၀သာေအာင္တင္ေပးသူခ်စ္ရင္းစြဲ တစ္ေယာက္ရယ္ေၾကာင့္
ျမတ္ႏိုးစြာဘုန္းရွင္အရိပ္ခိုပါလည္း
စိတ္တိုကာဆတ္ဆတ္ႀကဲသူ မိဖုရားေခါင္တစ္ပါးရဲ႕
ခ်စ္ေဇာမာန္စိတ္ဓာတ္ၾကြားကာ
အရိပ္ျမတ္က အေ၀းကိုႏွင္ခိုက္ႏွင့္ႀကံဳတာေၾကာင့္
ေတာင္သမန္လယ္စား စာဆိုရွင္ေမာင္ေဖငယ္လည္းမကယ္ႏိုင္
တူၿပိဳင္ၿပိဳင္ အသက္ဆံုးစီရင္ခံရတာျဖင့္
ရင္နင့္စရာအလြမ္းဇာတ္ခရီးပါပဲ
သံသရာသည္၀ဲမွာျပန္ၿပီးေတြ႕ရင္ေတာ႕
မေမ႔စရာသည္အျဖစ္မ်ိဳးေတြလဲ
အသစ္တိုးကာ ရင္မဆိုင္ရပါေစနဲ႕လို႕
အေပ်ာ္ပိုင္ကာ အလြမ္းျပတ္ေစေၾကာင္းကို
(ကၽြန္ေတာ္ေတာ႕ေလ.................)
ဆုေတာင္းေနတတ္။ ။

သားလတ္
၈.၁၁.၁၉၉၅


(ဆရာမႀကီး ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ စာဆိုေတာ္ ၀တၱဳမွ '' သီေပါဘုရင္ '' '' မိဖုရားႀကီး စုဖရားလတ္ '' သီေပါဘုရင္၏ လက္ရင္းကၽြန္ အပါးေတာ္ၿမဲ ေတာင္သမန္လယ္စား '' စာဆိုရွင္ေမာင္ေဖငယ္ '' ႏွင့္ '' ဒိုင္းမင္းသမီး ခင္ခင္ႀကီး '' တို႕၏ အျဖစ္ကို ၀င္စား၍ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)


(၁၉၉၇ခုႏွစ္၊ သန္ျမန္သူမဂၢဇင္း)

Thursday, November 10, 2011

" အိပ္မက္ေတြနဲ႕ တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီလား "


ဒီအခ်ိန္ဆို ရန္ကုန္မွာ နည္းနည္းေတာ့ေအးစျပဳေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ျမဴေတြ၊ ႏွင္းေတြလို႔ မေျပာခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ မျမင္ခဲ့ရတာလည္း ၾကာလွၿပီေပါ့။ စိတ္ထဲမွာ ရန္ကုန္ရဲ႕ေဆာင္းညေတြကို လြမ္းမိေသးတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရံဖန္ရံခါ ေဒါင္လို႔ေခၚတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြား၊ Talking ေတြပြားခ်င္တိုင္းပြားၾက၊ ၿပီးမွအိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဒါင္မွာ ကက္ဆက္ႀကီးက ေဆာင္းေဘာက္စ္ကေန အသံေတြ က်ယ္ေနရင္ ေအာ္ေျပာခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီၾကားထဲကပဲ ခင္ေမာင္တိုးတို႔၊ စိုင္းထီးဆိုင္တို႕၊ ထူးအိမ္သင္တို႕ကို ညေအးေအးမွာ နားေထာင္ရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသးတာ။

ဒီလို တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္နီးရင္ ပေဒသာပင္ေတြျမင္ရ၊ ဆိုင္းသံေတြၾကားရနဲ႕။ ရန္ကုန္ေဆာင္းမွာ ေပါင္း ထားတဲ့ ကုသိုလ္ ေတြေလ။ ဒါကရာသီနဲ႕ တိုက္ဆိုင္လို႔ သတိရသြားခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။

တကယ္ေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လုိ႕သာ ေျပာရတာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ကာရန္ေတြက ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာလည္း ေပၚလိုက္တာမွ ထင္းခနဲ၊ ရွင္းခနဲ။ တကယ္ေတာ့ ေတးေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာက လြမ္းေနတာပါ။ သူလြမ္းတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခံစားလို႔ရေအာင္ သူ႕ခံစားမႈကို သီဖြဲ႕ရာမွာ သူက ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ဒီေတာ့ သူတကယ္လြမ္းေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထပ္တူခံစားလို႔ ရတယ္။

သူဖြဲ႕တာ ေဆာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ လြမ္းေနသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေဆာင္း။ ႏွင္းေတြ ျပဴတင္းေပါက္ကို လာရိုက္တဲ့အခါ ပန္းပြင့္ေတြ ေႁခြေနသလို ထင္မိတယ္တဲ့။ လရိပ္နဲ႕ ညအိပ္ရာ၀င္ေနတုန္းမွာ သူသိလိုက္တာက တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ တဲ့။

သူ႕အသည္းထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲနဲ႕ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ အရာတစ္ခုရွိတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္။ ခ်စ္သူ႕အနမ္း။ အဲဒီ အနမ္းတစ္ခုကပဲ သူ႕အတြက္ လြမ္းသူ႕အိပ္မက္ျဖစ္လို႔ေနေစတာ တဲ့ေလ။ ေနာက္ဆံုးခြဲခြာ ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ဘဲနဲ႕ကို ရုတ္တရက္နဲ႕ ေပ်ာက္သြားတာတဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္ သူလြမ္းတာ ၾကည့္ပါဦး။ လမ္းမထက္မွာ လြမ္းမ်က္ရည္စက္ေတြ။ အေ၀းဆံုးကို ေျပးပုန္း သြားသူအတြက္ သူ႕ႏွလံုးသားက ဆံုးပါးစြာ ေၾကကြဲေနတာတဲ့ေလ။ လြမ္းသူ႕အိပ္မက္ ပါတဲ့။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ သီခ်င္းပါ။ ကိုငွက္လို႔ေခၚတဲ့ ထူးအိမ္သင္ ေရးထားတာပါ။ ဆိုတာလည္း သူပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ကိုေလးျဖဴက ျပန္ဆိုပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က ' လြမ္းသူ႕အိပ္မက္' ပါတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႕က ျမန္မာျပည္ကေန အေ၀းမွာ ေရာက္ေနေတာ့ ေဆာင္းဆိုတာကို ခံစားခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္း မရွိတဲ့ စင္ကာပူလို ႏိုင္ငံမွာ အေ၀းကေဆာင္းကို သိပ္တမ္းတမိတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳေနတာ ေဆာင္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္ႏွစ္နဲ႕တစ္ႏွစ္ အပ္ေၾကာင္းေတြ အၿမဲထပ္ေနတဲ့ မိုးနဲ႕ေနပူပူပဲ။ အဲဒီလို အခါမ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္တဲ့ေဆာင္းက ျမန္မာျပည္မွာ ေျပာင္းလဲလို႔ သစ္သစ္ေနၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္တဲ့ေဆာင္းကို ကိုငွက္လို ခ်စ္သူကို လြမ္းသလိုလြမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႕ အိပ္မက္ မက္ၾကည့္ပါရေစ။

လြမ္းသူ႕အိပ္မက္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါပဲ။ နားဆင္ၾကည့္ပါဦး။

သားလတ္
၂၁:၄၁ နာရီ
၁၀.၁၁.၁၁
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕



Thursday, November 3, 2011

" ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အင္တာနက္အလန္းမ်ား " (၂)


" အားလံုးကို စြန္႕လႊတ္ရရင္ေတာင္မွ သတိရျခင္းကို ငါပိုင္တယ္။ ( တာရာမင္းေ၀)"
" အိမ္သာတက္ရင္း ၀မ္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဗိုက္နာျခင္းကို ငါပိုင္တယ္။ ( ၾကယ္စင္သာဂိ)"

စာသားမ်ားကို ဖတ္ရင္း ဟ-ဘာလဲဟ ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ႏႈတ္က လႊတ္ခနဲထြက္သြားသည္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနေသာ သာဂိ၏ Facebook ေပၚမွ စာသားပါ။ လက္စြမ္းကား ထက္လွ၏။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္သြားခ်ိန္မွာ သာဂိက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေတြ႕သည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အြန္လိုင္းမွာ ေမးလ္ အဆက္အသြယ္ရွိေနေသး၍ သူက ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္လာမည္ကို သိေနသည္။ ထိုစဥ္က သူေျပာခဲ့သည္ကို ၾကည့္ပါ။

" အစ္ကုိ သူမ်ားေတြ ဘေလာ့ေရးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အစ္ကိုလာတုန္း ရွင္းျပပါဦး "

သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ရွင္းျပခဲ့သည္။ ကေလာင္ကိုလည္း သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ေရြးဖို႔ အႀကံေပးခဲ့၏။ 'မိမိေရြးခ်ယ္ေသာ ကေလာင္သည္ မိမိ၏ စာကို ညႊန္းႏိုင္သည္' ဟူေသာ ေရွးဆရာႀကီးမ်ား၏ အယူအဆတစ္ခုကိုလည္း သူ႕ကို ေျပာျပခဲ့ေသး၏။

သည္လိုႏွင့္ သေကာင့္သားမွာ ဘေလာ့ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ မသိ။ ကေလာင္နာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ Facebook မွာ ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။ ၾကည့္ေလ။ ' ၾကယ္စင္သာဂိ' တဲ့။ ဘာႀကီးမွန္းကို မသိ။ သည္လိုႏွင့္ သာဂိကို ဂ်ီေတာ့မွာေတြ႕ေတာ့ ေမးရေတာ့သည္။

" ညီေလး။ မင္းရဲ႕ ကေလာင္နာမည္ေလး ရွင္းျပပါဦးကြာ။ ငါေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး "

" ကၽြန္ေတာ္က တာရာမင္းေ၀ ႀကိဳက္တယ္ေလ အစ္ကို။ ဒီေတာ့ သူ႕လို ခပ္ဆင္ဆင္ေလး ေပးထားတာ။ သူက တာရာ။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကယ္စင္။ မေကာင္းဘူးလား။ ဟဲ...ဟဲ "

" မေကာင္းဘူး။ ဟိုက တာရာေနာက္မွာ မင္းေ၀ပါေတာ့ ေခၚရတာလည္း ေကာင္းတယ္။ နာမည္လည္း လွတယ္။ မင္းက်ေတာ့ ေရွ႕က ၾကယ္စင္က ဟုတ္သလိုလိုနဲ႕ ေနာက္က မင္းနာမည္ သာဂိထည့္လိုက္ေတာ့ နာမည္က ျပေရာ "

"ကၽြန္ေတာ့္ကို စင္ကာပူမွာတုန္းက အမွတ္တရ ေပးထားတဲ့နာမည္မို႕လို႔ပါ အစ္ကိုရာ။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခု ေရြးထားတာ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) လည္း ႀကိဳက္ေတာ့ သာဂိ( ေရႊပန္းေတာ) ဆို ေကာင္းမလား အစ္ကို "

ေရႊပန္းေတာသည္ သာဂိ၏ ရြာဆိုသည္ကို Facebook မွာ သာဂိတင္ခဲ့ေသာ ' ဇာတိေျမ ခရီးစဥ္ ' ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီးသိခဲ့ဖူးသည္။

" မင္းက ဘာစာေတြ ေရးမွာလဲ။ သူမ်ားကို ႀကိဳက္တာနဲ႕ သူမ်ားနာမည္ေတြ ယူစရာ မလိုပါဘူး။ မင္းနာမည္ မင္းေရြးေပါ့။ ဘာေကာင္းလဲလို႔ မေမးနဲ႕။ သူမ်ားကို မတုရင္ ၿပီးေရာ။ ႀကိဳက္တာ အကုန္ေပးလို႔ရတယ္။ "

" ကၽြန္ေတာ္က ေရးလို႔ရတာ အကုန္ေရးမွာ အစ္ကို။ သူမ်ားေတြလည္း ဒီလိုပဲ ေရးေနၾကတာ "

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာဂိစိတ္ခ်မ္းသာလွ်င္ ၿပီးေရာ သေဘာထားကာ လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ စာေရးခ်င္သူတစ္ဦးအတြက္ စာေရးစရာ ေနရာတစ္ေနရာ ရွိလွ်င္ လံုေလာက္ေပလိမ့္မည္။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္သည္ သည္လိုသာ အစပ်ဳိးရင္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လွမ္းခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။

****************

တကယ္ေတာ့ သာဂိထံမွ ဘာဘေလာ့မွ ထြက္မလာ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သာဂိကား Facebook ေပၚတြင္ Status မ်ားသာ ေလွ်ာက္ေရးေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ၾကည့္ဦးေလ။ သာဂိ၏ Facebook ေပၚမွ Status အလန္းမ်ား။

" ေရႊဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္နဲ႕ ေကာင္မေလး " ( တာရာမင္းေ၀)
" ခံုဖိနပ္မွာ အ၀ါေရာင္ ေခြးေခ်းနဲ႕ ေကာင္မေလး " ( ၾကယ္စင္သာဂိ)

မိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖတ္ၿပီး ရယ္မိ၏။ ဘာေတြမွန္းကို မသိ။ သူ တာရာမင္းေ၀ ႀကိဳက္ျခင္းသည္ တာရာမင္းေ၀ အတြက္ေတာ့မလြယ္။ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီမို႔သာ ေတာ္ေတာ့၏။ ႏို႔မို႕ဆို သာဂိလက္ခ်က္ႏွင့္ပင္ တာရာမင္းေ၀ အခါခါ ေသေလာက္သည္။

" သာဂိ၊ မင္းဟာက Status မွ မဟုတ္တာ။ သူမ်ားစာေတြ အတုခိုးၿပီး လုိက္တင္ေနတာပဲကြ "

" မဟုတ္ဘူးအစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ရည္ေသြးေနတာ။ ေခါင္းစဥ္လွလွေလးေတြကို တာရာ မင္းေ၀ရဲ႕ ေမာ္ဒန္ သီအိုရီ သံုးၿပီး ရွာေနတာေလ။ အစ္ကို အခု ဖတ္ရတာေတြက ကၽြန္ေတာ္ ပြားၿပီး ေတြးယူထားတာ အစ္ကိုရ။ ေနာက္ထပ္ ရွိေသးတယ္။ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) သီအိုရီေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေလး အစ္ကို ဖတ္ၾကည့္ "

ေျပာလည္းေျပာ၊ ဂ်ီေတာ့မွ တျဗဳန္းျဗဳန္းႏွင့္ ျမန္မာလို တက္လာေသာ သာဂိ Message ကို ၾကည့္ပါဦး။

" အႏုသယလမ္းမွာ
သမုဒယ ပန္းကို ႀကိဳက္မိေတာ့
ဘုက်က်နဲ႕ ကန္းမိုက္ေနတုန္းမွာပဲ
( အခ်စ္ရယ္...ငါေလ )
ပုကြကြနဲ႕ လြမ္းလိုက္ေတာ့မယ္။ ။"

ၿပီးေရာ။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ကဗ်ာစာအုပ္ ဆက္မထုတ္ဖို႕ ေျပာရဦးမည္။ သာဂိ (ေရႊပန္းေတာ) ၏ စာအုပ္မ်ားက အေရာင္းပိုသြက္သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ သူ႕ကဗ်ာကို ဖတ္ရင္း အရပ္ပုကြကြႏွင့္ သာဂိကို ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။

" သာဂိေရ-လန္းတယ္ကြာ"

ေျပာရင္း သည္ဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးေနမိေသးသည္။ သာဂိကား ကၽြန္ေတာ္မျမင္ႏိုင္ေသာ တစ္ဖက္မွာ သေဘာက်ေနေလမလား မသိ။

*****************

" ဆီဒိုးနားဟိုတယ္တြင္ ညစာစားေနသည္ "

ခုတေလာ သာဂိ၏ Status မ်ားကား အစားအေသာက္ကိစၥမ်ား ပါလာသည္။ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္က ထိုသို႔ အစားအေသာက္မ်ားကို Status အျဖစ္ တင္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩမိ၏။ သာဂိကို အြန္လိုင္းမွာေတြ႕ေတာ့ ေမးၾကည့္ရသည္။

" သာဂိ။ မင္းအဲဒါေတြ ဘာလို႔တင္ေနတာလဲ။ အရည္မရ၊ အဖတ္မရ။ အဲဒါမိန္းကေလးေတြမွ လုပ္တာ "

"အစ္ကို ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ အစ္ကို႕ကို တစ္ခါ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ရြာမွာေနတုန္းက ေအးပုတို႕၊ ေထြးငယ္တို႔၊ ဘုတ္မတို႔ဆိုတာေလ "

" ဪ-ေအး။ မွတ္မိၿပီ။ သူတို႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ "

"ဟာဗ်ာ-စလံုးေရာက္ၿပီး မလုပ္ဖူးတာေတြလုပ္၊ မစားဖူးတာေတြစား။ ၿပီးေတာ့ စကား အႀကီးႀကီးေတြ ေျပာ။ ေတာ္ၾကာေနရင္း ဘယ္နားမွာ ဘယ္သူနဲ႕ ဘာစားေနျပန္ၿပီတို႔။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္နားမွာ ဘာလုပ္ေနျပန္ၿပီတို႔။ အဲဒါေတြ ျမင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမင္ျပင္းကတ္တာနဲ႔ ရြဲ႕ၿပီး အဲဒါေတြ တင္ေနတာ "

"သူတို႕က မိန္းကေလးပဲကြာ။ သူတို႔မွာ တင္စရာမရွိေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ထဲ ရွိတာေလးေတြ ေလွ်ာက္ တင္တာ ေနမွာပါ။ မင္းက နားလည္ေပးရမွာေပါ့။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ကိုယ္သံုးၿပီး တင္ေနတာပဲ။ မင္းပိုက္ဆံ ယူသံုးေနတာမွ မဟုတ္တာ "

" ဒါေပမဲ့ အစ္ကိုရာ၊ အစ္ကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္။ သူတို႔လိုသာ တင္မယ္ဆိုရင္ တင္ႏို္င္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔ထက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ စားေနသူေတြ စလံုးမွာ တစ္ပံုႀကီး။ အဲဒီလို သူေတြေတာင္မွ မတင္တာ။ သူတို႔သိဖို႕ေကာင္းတယ္။ သူတို႕က မေန႕တစ္ေန႕ ကမွ ေရာက္ၿပီး ေတာင္ တင္၊ ေျမာက္တင္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆကေတာ့ သူတို႔ သက္သက္ကို ႂကြားေနတယ္ လို႔ကို ယူဆတာ "

" မိန္းကေလးဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုပဲေပါ့ကြာ။ မင္းကနားလည္ ေပးရမွာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ စရိုက္ကိုက အဲဒီလိုေလးေတြ ရွိပါလားလို႔ မင္းနားလည္ေပးလိုက္ရင္ အိုေကပါတယ္ကြ "

" ကၽြန္ေတာ္လည္း ရြဲ႕ၿပီး တင္ေနတာပါ အစ္ကိုရာ။ စိတ္နဲ႕ကိုယ္ အခန္႔မသင့္ရင္ ဒီလိုပါပဲ "

" ဒါနဲ႕ မင္းက တကယ္ေရာ အဲဒီေနရာေတြမွာ သြားစားေနတာလား။ မင္းတင္လိုက္တဲ့ ေနရာေတြမွာေလ။ အခုဆိုငါေတြ႕တာ ဆီဒိုးနားမွာတဲ့။ အဲဒါဟုတ္လား "

" သြားစားတာေတာ့ တကယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဒင္နာေလ။ ဖုန္းကေတာ့ တင္လို႔မရဘူး။ အင္တာနက္ဆိုင္ေရာက္မွ ေကာက္တင္လိုက္တာ "

ေကာင္းကြာ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်စြာျဖင့္ သူႏွင့္ စကားေျပာျခင္းကို ရပ္တန္႕လိုက္ပါသည္။ သာဂိသည္ လူတစ္မ်ဳိးဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္ရျပန္ပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ သာဂိ၏ လန္းေနေသာ Status မ်ားကို ဆက္ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။

" ဆာကူရာတာ၀ါ၏ ထိပ္တြင္ ေကာ္ဖီေသာက္ေနသည္။ ( သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္။ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လိုက္တိုက္ေသာေၾကာင့္)"

" ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္တြင္ ေန႔လယ္စာ စားေနသည္။ ( Myanmar Time မွ Sudoku ေျဖရာတြင္ မွန္သြားေသာေၾကာင့္ )"

ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနသည္။ သာဂိသူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားေလးမ်ားက မွတ္ခ်က္ေပးရာတြင္ ငႂကြားဟု လာေရးသြားတာ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိျပန္၏။ သာဂိသူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ားကလည္း စင္ကာပူကေန ဘာေတြဆက္တင္ေနလဲ မသိ။ သာဂိကလည္း Non stop လႊတ္ေနသည္။

သူ႕ကိုယ္သူ ငႂကြားဟု အထင္ခံရသည့္တိုင္ သာဂိ၏ Status မ်ားက ေျပာင္းမသြားခဲ့။ သူတင္တာေတြ ဖတ္ၾကည့္သည့္အခါတိုင္းလည္း ၿပံဳးရ၏။ တစ္ခုမွ် သူ႕ဘာသာ လုပ္တာမပါ။ ဖရီးကစ္ခ်ည္းသာ။ သူ႕ဘာသာသူေတာ့ အဆင္ေျပေန၏။

****************

" စိတ္ေတြရႈပ္ေနတယ္။ စကားလာမေျပာၾကပါနဲ႕။ လူေတြကို စိတ္ကုန္တယ္ "

"ငါ့မနက္ခင္းေတြကို ဘယ္သူယူထားလဲ "

" လဲလို႔ရမယ္ဆို အားလံုးကို ငါလဲပစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ငါေနမယ္"

" ဟိုးမွာ အစိမ္းေရာင္ေတာင္ေတြ။ ငါတို႔ စိမ္းလန္းခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ"

လာျပန္ၿပီ။ သာဂိ၏ မရိုးႏိုင္ေသာ အလန္းမ်ား။ အသစ္မ်ား။

" ေဟ့ေကာင္။ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ "

" ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အစ္ကို။ ပ်င္းတာနဲ႕ လက္ေဆာ့ေနတာ "

" မင္းလက္ေဆာ့တာ ငါတို႔လို Facebook က အသိေတြက တစ္မ်ဳိးထင္မိတယ္ကြ။ မင္းမ်ား ျပႆနာေတြ တက္ေနလားလို႔ေတာင္ ထင္ေနတာ"

"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္တာေပါ့။ ေမာ္ဒန္ေလ အစ္ကို။ သစ္ၾကည့္တာ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက Facebook ထဲမွာဆို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာတဲ့ ခံစားမႈ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ တင္တတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္းၾကည့္လိုက္တာ။ မိုက္လား အစ္ကို "

ကၽြန္ေတာ္ မေျဖ။ သူ႕ Status ၏ ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ မွတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးမိေသးသည္။ သာဂိကို ' မင္းေတာ့ ရူးေနၿပီ' တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကို ရူးသည္ဟု မေနာက္ပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြကလည္း Like ဟု လာလုပ္သြားေသးသည္။ သာဂိကို ရူးေနၿပီဟု ေပးထားေသာ မွတ္ခ်က္ကို ၾကည့္လိုက္ Like လုပ္ထားသူေတြ၏ နာမည္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးရေသးသည္။ မၿပံဳး ခံႏိုင္ရိုးလား။ တခ်ဳိ႕က ထို Status မ်ားကို ရူးေနၿပီဟု မွတ္ခ်က္ေပးထားသည့္တိုင္ တခ်ဳိ႕က ႀကိဳက္သည္ဆိုေသာအခါ ထိုသူမ်ားသည္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ထူးေနေလၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာဂိကို သေဘာတရားတစ္ခုသာ ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ လုပ္သည္၊ မလုပ္သည္။ နားလည္သည္၊ နားမလည္သည္က သာဂိ၏ လက္ခံႏိုင္မႈ အပိုင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

"လူတိုင္းမွာ စိတ္ခံစားခ်က္ဆိုတာေတာ့ ရွိၾကတာေပါ့ကြာ။ အစ္ကိုလည္း နားလည္ပါတယ္။ အစ္ကိုဆိုလည္း အာဆင္နယ္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ေတာ့ အာႀကီးအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္တင္ေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ ငါတို႔က စိတ္ထဲရွိတာေတြ အကုန္လံုးကို ဒီအထဲမွာ ေလွ်ာက္ေရးေနမလားလို႔။ ဘယ္သူ႔မွ ရိုက္စစ္စရာမလိုတဲ့ ငါတို႔ Life က ဒီထဲမွာ အကုန္ေရာက္ေနပါေပါ့လား လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ က်ရင္သာ အဲဒီလို သူမ်ားသိထားတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို တကယ္လက္ခံႏိုင္မွာလား ဆိုတာကို စဥ္းစားသင့္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ Celebrity လို႔ေျပာၾကတဲ့ နာမည္ႀကီး အႏုပညာရွင္ေတြေတာင္ အင္တာနက္မွာ မဟုတ္တာတစ္ခါ ပါလာရင္ ေျဖရွင္းဖို႔ ခက္ၾကတာေလ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ကိုယ္က အလကားေနရင္း ကိုယ့္ရဲ႕ကိစၥေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ နာမည္ႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡမ်ဳိး မခံရႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ။ အဲဒါ မွန္လား၊ မမွန္လားဆိုေတာ့ မင္းလည္း စဥ္းစားတတ္တာပဲ သာဂိရာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ "

" ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေအာင္ျမင္ေနတုန္း Status ေတြကို စံုေနေအာင္တင္ၿပီး ကုိယ္ အဲဒီလို မလုပ္နုိင္တဲ့ေန႕က်ရင္ေရာ။ အင္တာနက္ကေန အသာေလး လွ်ဳိထြက္သြားမွာလား။ ကိုယ့္အေၾကာင္း သိေနတဲ့ အျပင္ကလူေတြၾကားမွာ ကိုယ္တစ္ခ်က္မွားတာနဲ႕ ကဲြမွာပဲေလ။ အားလံုးဟာ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး လုပ္သင့္တယ္လို႔ အစ္ကိုေတာ့ ထင္မိတယ္။ မင္းလည္း သူမ်ားေတြ ဘာလုပ္လုပ္ လုိက္ရိမေနပါနဲ႕။ ပင္ပန္းတယ္။ အားလံုးက ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္စား၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနတာပဲကြာ။ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ ေရးၾကပါလိမ့္မယ္"

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ရွိသည္ကို သာဂိကို ခ်ျပလိုက္သည္။ ဘာတုန္႕ျပန္မႈမွ ျပန္မလာေတာ့။ သာဂိကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္၍ အြန္လိုင္းက ထြက္သြားသည္။

***************

အစ္ကို

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့စေရးပါေတာ့မယ္။ အစ္ကို႕စကားေတြ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ဘယ္ဟာက အမွန္လဲလို႔ ေတြးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏို္င္တာေတြ ထဲက ေကာင္းတာေလးေတြေတာ့ ျပန္ လုပ္ၾကည့္လိုက္ ပါဦးမယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆံုဖို႕ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေပးခ်င္တဲ့ ေကာင္းတဲ့ Message ေလးေတြ ရွယ္ဖို႔ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွယ္ထားတဲ့ ေကာင္းတဲ့ Message ေလးေတြ ဖတ္ဖို႔ရယ္ အတြက္ေတာ့ Facebook ကို ရံဖန္ရံခါ တက္ခဲ့ပါမယ္။

အျမင္ကတ္လို႔ ေလွ်ာက္ရိေနတာေတြေတာ့ ရပ္ပစ္လိုက္ပါၿပီ။ အစ္ကိုေျပာသလို ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

အစ္ကို႕ကို ေက်းဇူးတင္လ်က္
သာဂိ

အီးေမးလ္ကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်စြာ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္သည္။ သာဂိထံမွ ပို႕လိုက္ေသာ ေမးလ္ပါ။

ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ကိုေတာ့ အေခါက္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ေန၏။ ၾကယ္စင္သာဂိလည္း မဟုတ္။ သာဂိ (ေရႊပန္းေတာ) လည္း မဟုတ္ေတာ့။ သည္တစ္ခါေတာ့ သာဂိသည္ သာဂိျဖစ္လို႔ေနေတာ့၏။ လူမွန္၊ ေနရာမွန္ကို သာဂိတစ္ေယာက္ ေရာက္သြားေလၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္မိသလို ေနာက္ထပ္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ်၊ ဘာေစာင္းတရားေတြ ေဟာေနေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဟု သာဂိကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနမိပါေတာ့သည္။ ။

သားလတ္
၁၀:၄၅နာရီ
၃.၁၁.၁၁

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...