Tuesday, May 31, 2011

"SMS စိတ္ထား"


၂၉.၅.၂၀၁၁ နံနက္မွာ ဥေရာပခ်န္ပီယံလိဂ္ေဘာလံုးပြဲ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္လုပဲြ ၿပီးသြားသည္။ စပိန္က ဘာစီလိုနာ ႏွင့္ အဂၤလန္က မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ တုိ႔ ဆံုခဲ့ၾကရာ ဘာစီလိုနာ က ၃-၁ ျဖင့္ ႏိုင္ သြားေလသည္။ ထၾကည့္မည္ဟု ရည္ရြယ္ၿပီးမွ ႏႈိးစက္က ဘယ္အခ်ိန္ ျမည္မွန္းမသိေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၍ မနက္မိုးလင္းမွ ရလဒ္ကိုသာ သိရေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အာဆင္နယ္(အာႀကီး) ပရိသတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်န္ပီယံလိဂ္ ဗိုလ္လုပြဲသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္။ သို႔ေသာ္ ဘာစီလိုနာ ေကာင္းတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံသည္။ အာႀကီးကိုေတာင္ ႀကိတ္သြားေသးသည္ပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ႏိုင္သြား၊ ႏိုင္သြား သူတို႔ အသင္း၏ ကစားဟန္ ကိုက ေကာင္းလြန္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္လုပြဲ ကန္မည္ဆိုေတာ့ မကန္ခင္ကပင္ ဘာစီလိုနာ အားသာသည္ဟု ထင္ခဲ့မိ၏။ သူတို႔ကန္ၿပီးသည့္ မနက္မွာ ရလဒ္ကိုသိရေတာ့ မန္ယူ ပရိသတ္ေရာ၊ အာႀကီးပရိသတ္မ်ားဆီပါ SMS ပို႔ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သိသူမ်ားမွာ ဘာစီလိုနာ ပရိသတ္မရွိေသာေၾကာင့္သာ။ ရွိခဲ့လွ်င္ သူတို႔ကို Congratulation လုပ္ရေပဦးမည္။ သည္သေဘာႏွင့္ SMS ကို လႊတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

"ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာစီလိုနာသာ အေကာင္းဆံုး အသင္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔ ဖလားရသင့္တယ္"

ကၽြန္ေတာ္ English လို မေတာက္တေခါက္ႏွင့္ ရိုက္ၿပီးပို႔လိုက္သည္။ မည္သူသာေစ၊ နာေစဟု ဆိုလိုၿခင္းမဟုတ္။ ဘာစီလိုနာသည္ နဂိုကပင္ ေကာင္းလြန္း၍ ဖလားရေစခ်င္တာျဖစ္သည္။ တုိက္စစ္ကို အျပည့္ကစားသည္။ ကစားဟန္က လွသည္။ အာႀကီးႏွင့္ မကန္ခင္ကဆိုလွ်င္ မလြယ္ဘူးဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ထင္သည့္အတိုင္းလည္း အာႀကီး ရႈံးသြားခဲ့သည္။

ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည့္ သေဘာက မန္ယူကို ခ်ဳိးႏွိမ္ခ်င္၍ ေျပာတာမဟုတ္။ ဘာစီလိုနာ ေကာင္းလြန္း၍ သူတို႔ဖလားရတာ ရသင့္သည့္သေဘာ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္အသင္းစြဲမွ မရွိသူမ်ားပင္ ဘာစီလိုနာ ေကာင္းလြန္း၍ ဖလားရေစခ်င္ၾက၏။ သည္သေဘာကို ေရး တာျဖစ္သည္။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ SMS ထြက္သြားၿပီး ခဏၾကာေတာ့ SMS ေတြ ျပန္၀င္လာသည္။ မန္ယူ ပရိသတ္တစ္ဦးက' ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေကာင္းေသာအသင္း' တဲ့။ ေနာက္ထပ္မန္ယူ ပရိသတ္တစ္ဦး ကလည္း 'ဟုတ္ပါတယ္' တဲ့။ ရီးယဲမက္ဒရစ္ ႀကိဳက္သူတစ္ဦးက 'ဟုတ္တယ္' တဲ့။ တခ်ဳိ႕လူေတြက မအားေသာေၾကာင့္လားမသိ။ ဘာမွျပန္မလာ။

သို႔ေသာ္ေနာက္ဆံုးျပန္၀င္လာေသာ SMS ကေတာ့ မန္ယူပရိသတ္ဆီက ျဖစ္ၿပီး သူ႕Message ေၾကာင့္လည္း စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ရသည္။ သူ႔ ပထမဆံုး Message က သည္လို လာသည္။

" ကိစၥမရွိပါဘူး။ ပရီးမီးယားလိဂ္ ခ်န္ပီယံဟာ မန္ယူပါ။ အဲဒီ အသင္းဟာ အဂၤလန္မွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ၿပီး အာဆင္နယ္ထက္ ေကာင္းတယ္"

သူ႔ Message ကို ဖတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးခ်င္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးတာႏွင့္ သူေတြးတာ ကြာေနၿပီကိုး။ ကၽြန္ေတာ္က မန္ယူကို ဖဲ့ခ်င္၍ ပို႔လိုက္တာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူက မန္ယူကိုဖဲ့သည္ဟု ထင္ေနသည္။ မန္ယူ (၁၉) ႀကိမ္ေျမာက္ ဖလားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မန္ယူပရိသတ္ကို လွမ္း၍ Congratulation လုပ္ခဲ့ေသး၏။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာထားက ရွင္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စာမွာ ေဒါသသံပါေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ျပန္စခ်င္သြားသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္လည္း ငယ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

"ရယ္စရာပဲ"

သူ႔ဆီျပန္ပို႔လိုက္၏။

"အတူတူပါပဲ"

သည္လို ျပန္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ အျပန္အလွန္ ေအာက္ပါအတိုင္း ပို႔ၾကပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ျပန္စပို႔ပါသည္။

"ၿပီးခဲ့တဲ့ ပရီးမီးယားလိဂ္မွာ မင္းတို႔ အသင္းက အိမ္ကြင္းမွာ ႏိုင္တယ္။ ငါတို႔ အသင္းက ငါတို႔ အိမ္ကြင္းမွာ ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အတူတူပါပဲ။ တကယ္လို႔ မင္းတို႔လည္း ဘာစီလိုနာကို ေစာေစာေတြ႕ရင္ ခ်န္ပီယံလိဂ္မွာ အာဆင္နယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္လုပြဲေတာင္ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ အသင္းဟာ ဒီႏွစ္မွာ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္"

"ကံတင္မဟုတ္ဘူး။ စြမ္းရည္ပါ ေကာင္းတယ္"

"ဟား-ဟား"

"စြမ္းရည္ဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈ အတြက္ အဓိကပဲ"

"အဲဒီလို ေျပာရင္ ဘာစီလိုနာ တစ္သင္းသာ မွန္ႏိုင္တယ္။ လက္ရွိကာလမွာ ဘာစီလိုနာ တစ္သင္းသာ ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးအသင္းပဲ"

"ဟုတ္တာေပါ့။ အာဆင္နယ္ပါ ဘာစီလိုနာရဲ႕စြမ္းရည္ေၾကာင့္ ထြက္ခဲ့ရတာပဲ"

သည္ Message က ေနာက္ဆံုး သူ႔ဆီက ျပန္လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ ဇနီးႏွင့္ ေစ်းသြားခ်ိန္မို႔ သိပ္အၾကာႀကီး မျပန္ႏိုင္။ ရပ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ မရပ္လွ်င္လည္း ဆံုးမွာ မဟုတ္။

ေနာက္ေတာ့ Message မ်ားကို ျပန္ဖတ္ရင္း လူတခ်ဳိ႕၏ စိတ္ကို ျပန္သံုးသပ္မိသည္။ တခ်ဳိ႕က အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း လက္ခံသည္။ တစ္ဖက္လူပို႔လိုက္ေသာ အခ်က္ကို မိေအာင္ဖမ္း၍ မိမိလည္း ထိုသို႔ လက္ခံေၾကာင္း ၀န္ခံသည္။ တခ်ဳိ႕က အစြဲမ်ားႏွင့္မို႔ အမွန္ကို မျမင္။ တစ္ဖက္လူေပးေသာ Message ကို တလြဲ ဘာသာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရင္ထဲက မခံမရပ္ႏိုင္တာေတြပါ ဖြင့္ထုတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး Message စပို႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ အမွားျဖစ္္လို႔ေနေတာ့သည္။

သည္ေတာ့ ျပန္ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္လွ်င္ လူတစ္ေယာက္သည္ သူကိုယ္တိုင္ အမွန္ကို လက္ခံထားမွ တစ္ဖက္လူ၏ အမွန္ကို ျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ထိုသို႔ အမွန္ကို မျမင္ႏိုင္ပါက ထိုလူသည္ တစ္ဖက္လူက မည္သို႔ေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိးျဖင့္ ၀င္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ အဆိုးေတြခ်ည္းသာ ျမင္ေနေလေတာ့သည္။ အမွန္မွာ တစ္ဖက္လူသည္ ထိုသို႔ ဆိုးေနပါသလားဟု ဆိုလွ်င္ မဟုတ္။ ကာယကံရွင္က အမွန္ကိုမျမင္(သို႔မဟုတ္) အမွန္ကို လက္မခံေသာေၾကာင့္သာ တစ္ဖက္လူကို ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာေျပာေျပာ အေကာင္းဟု မထင္ေတာ့ျခင္းပင္။

ၿပီးေတာ့ အမွန္ကို ျမင္ျခင္း၊ မျမင္ျခင္းမွာ အရြယ္ႏွင့္လည္း ဆိုင္ပါသည္။ မန္ယူ ပရိသတ္ခ်င္းအတူတူ ကၽြန္ေတာ္ပို႔လိုက္ေသာ Message သည္ အမွန္ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံႏိုင္သူမ်ားသည္လည္း မန္ယူ ခေရဇီမ်ားပင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ေဘာလံုးပြဲ တစ္ပြဲကို ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲလိုသာ လက္ခံၾကည့္တတ္ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ငါ့အသင္းဆိုေသာ အစြဲႏွင့္ ၾကည့္တာမဟုတ္။ အရြယ္အရ၊ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဘာစီလိုနာ သာသည္ဟု လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသူမ်ားပင္။ သူတို႔က ေဘာလံုးပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ၾကည့္ဖူးသူ မ်ားျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္စာေလး နည္းနည္းပို႔သည္ႏွင့္ပင္ သေဘာေပါက္ကာ ဘာစီလိုနာကိုပင္ ခ်ီးက်ဴးေနၾက ပါေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခံျငင္းရင္း မဆီမဆိုင္ အာႀကီးကိုပါ ႏွက္ခ်င္သည့္ ေကာင္ေလးမွာ သူတို႔ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ ငယ္လြန္းပါသည္။ ထိုအခ်က္ကလည္း အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း လက္မခံႏိုင္ျခင္း၏ အေၾကာင္း တစ္ခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္ ပါေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စေျပာသည္က ဘာစီလိုနာ ေကာင္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး တကယ္ဆံုးေတာ့ အာႀကီးညံ့တာ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

သည္ေတာ့ လူ႔ေလာကထဲမွာ လူေတြႏွင့္ေနစဥ္ သည္လို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ မ်ားစြာ ၾကံဳႏိုင္ပါေသးလားဟု သံုးသပ္မိပါသည္။ ကိုယ္မွန္ေနပါလွ်က္ အမွန္မျမင္ႏိုင္သူေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ကေနရင္းထိုင္ရင္း အျပစ္ လုပ္မိသူ ျဖစ္သြားတတ္သည္ကို ဆင္ျခင္ဖို႔ေကာင္းလွပါေတာ့သည္။ ထိုသို႔ ကိုယ့္ကို အမွန္မျမင္ႏိုင္ သူမ်ားသည္ ကိုယ့္ထက္ အရြယ္အရ ႀကီးေနသည့္တိုင္ အမွန္မျမင္ႏိုင္ေသးပါက အသက္ႀကီး၍ အခ်ိန္မစီး သူမ်ားျဖစ္သည္ကိုလည္း မေမ့သင့္ေပ။ အခ်ိန္တန္၍မွ မရင့္က်က္ေသးသူမ်ား ျဖစ္ေနေသးသည္ကိုး။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားလပ္ရက္တစ္ရက္၏ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ပို႔လိုက္မိေသာ SMS တစ္ခုမွတစ္ဆင့္ လူတခ်ဳိ႕၏ စိတ္ထားကို ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္သေလာက္ ခ်ခဲ့မိ၍ ေက်နပ္ေနမိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ။

ဆူးသစ္
၂၃:၀၉ နာရီ
၃၁.၅.၂၀၁၁


Sunday, May 29, 2011

"အစိမ္းေရာင္ အေတြးမ်ား"


မေန႔က ( ၂၈.၀၅.၂၀၁၁) မွာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က အခ်ိန္ပိုဆင္းရသည္။ Project ေနာက္အသစ္တစ္ခု ကူးၿပီမို႔ နည္းနည္းေတာ့ အားထည့္ရ၏။ ရာသီဥတုကလည္း ပူလြန္းသည္မို႔ အားလံုးပင္ပန္းၾကသည္။

အိမ္ျပန္ေတာ့ Jurong East MRT မွာ ကားက ခ်ေပးေနက်မို႔ Jurong East မွာ ဆင္းၿပီး MRT ထဲမွာ ရထားအလာ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ေစာင့္ေနသူမ်ားၾကား တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ Sport Shirt အစိမ္းေရာင္၀တ္သူတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ ရပ္လို႔ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လို Sport Shirt အစိမ္းေရာင္၀တ္ထားသည္မို႔ အေရာင္ကို သြားသတိထားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌ အေရာင္က သူ႔အက်ႌအေရာင္ထက္ ေဖ်ာ့လို႔ေနပါေရာ့လား။

စိတ္ထဲကေတာ့ ဪ-ငါ့အက်ႌအေရာင္ လြင့္ေနၿပီပဲ။ Project တစ္ခုၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ခု ကူးသြားတဲ့အခ်ိန္ အက်ႌေတြလည္း အေရာင္ေတြေတာင္ လြင့္ကုန္ၿပီဟု အေတြးျဖစ္သည္။

ေနာက္ေတာ့ ရထားလာ၍ တက္လိုက္လာၿပီး Clementi MRT ေရာက္ေတာ့ ဆင္းလိုက္သည္။ Jurong East မွ ကၽြန္ေတာ္တက္စီးေနက် ရထားေနရာသည္ Clementi ေရာက္လွ်င္ Escalator ႏွင့္ တည့္တည့္ က်ေသာ ေနရာျဖစ္ရာ ရထားရပ္၍ တံခါးဖြင့္သည္ႏွင့္ တန္းထြက္လိုက္ရာ ထိုအစိမ္းေရာင္ အက်ႌႏွင့္ လူသည္ ဘယ္ကထြက္လာမွန္း မသိဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ျဖတ္ကာ Escalator မွ ဆင္းေလသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အက်ႌအေရာင္တူလူၾကား ၀င္လာရာ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွေန၍ Escalator ျဖင့္ ဆင္းေလသည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ထိုလူ၀တ္ထားေသာ အက်ႌမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အစိမ္းေရာင္ Sport Shirt ပင္ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အ့ံအားသင့္စြာ ေငးေမာရင္း လိုက္ၾကည့္မိေလ၏။

ထုိလူ၏ အက်ႌအစိမ္းေရာင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌ အေရာင္ထက္ ပိုေဖ်ာ့၏။ ထိုအခါ Escalator ေပၚမွာ စီးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္သည္ အစိမ္းေရာင္ Sport Shirt အားလံုးတူညီစြာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ္ျငား ေရွ႕ဆံုးက လူသည္ အေရာင္ အေတာက္ဆံုး၊ အလယ္က လူသည္ အေရာင္ အေဖ်ာ့ဆံုး ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးက ကၽြန္ေတာ္သည္ အေရာင္ အသင့္အတင့္က်န္ေသာ အက်ႌမ်ားကို ၀တ္ဆင္ထားသည္ကို သြားေတြ႕ရေလသည္။

ထိုအခါ၌ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးေတြ ၀င္လာေလသည္။ မူလက Jurong East MRT မွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အက်ႌအေရာင္ ေတာက္သူကိုေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္သလို ခံစားရသည္။ ကိုယ့္အက်ႌေလး အေရာင္ႏြမ္းေနၿပီကိုး။ ေဟာ- ျဗဳန္းဆို ေနာက္တစ္ဘူတာ ျဖစ္သည့္ Clementi MRT ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ေလွကား စီးေနရင္းမွာပင္ ကိုယ့္ထက္ အက်ႌအေရာင္ ေဖ်ာ့သည့္လူႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ မေပ်ာ္မိေသာ္ျငား ဪ- ငါ့ထက္ ပိုဆိုးတဲ့လူ ရွိပါေသးလားဟု ေျဖသိမ့္ေတြးေလး ေတြးမိ၏။

ေနာက္ေတာ့ အေတြးက ထပ္ဆ့ံသည္။ ရထားဘူတာ တစ္ဘူတာႏွင့္ တစ္ဘူတာၾကားမွာပင္ လူ႔ဘ၀၏ အေျပာင္းအလဲကို ျမင္ရ၏။ ေလာကမွာ ကိုယ့္ထက္သာသူ ရွိ၍ စိတ္အားငယ္စရာ မရွိသလို ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်သူ ရွိ၍လည္း ၀မ္းသာေနစရာမလို။ လူတိုင္းမွာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ရပ္တည္မႈဆိုတာ ရွိေနေပလိမ့္မည္။ စိတ္အားငယ္ခ်င္လွ်င္ ကိုယ့္ထက္အားနည္းသူမ်ား ရွိေနသည္ကို သံုးသပ္ၿပီး ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္လွ်င္ ကိုယ့္ထက္သာသူေတြ ရွိေနသည္ကို မေမ့သင့္ေၾကာင္း အေတြးေတြ ၀င္လာသည္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ကြက္ထဲမွာ Project Manager က Container ထဲမွာ Computer ျဖင့္၊ Air Con ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ Safety Supervisor ျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္က Site ထဲ၊ ေနပူႀကီးထဲ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေဘးကင္းေရးအတြက္ လိုက္ပတ္ၾကည့္ေနရသည္ကို ပင္ပန္းသည္ဟု ထင္ၿပီး PM လို သက္သက္သာသာ ေနရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ထင္ေနေသာ အေတြးက ထိုေနပူႀကီးထဲ Cable အႀကီးႀကီးမ်ားကို မႏိုင္မနင္း ဆြဲေနရေသာ အလုပ္သမားမ်ားေလာက္ မပင္ပန္းေသးပါလားဟု ေသေသ ခ်ာခ်ာ ျပန္ေတြးမိသြား၏။

ရထားဘူတာ တစ္ဘူတာႏွင့္ တစ္ဘူတာၾကားမွာပင္ လူ႔ဘ၀၏ အေျပာင္းအလဲ၊ အတက္ အက်ကို ျမင္ရေသးရာ သံသရာဆိုလွ်င္ သည္ထက္မ်ားစြာ ျမင္ရ၊ ၾကံဳရေပေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူး၊ ၾကံဳဖူး ေသာ္ျငား ေမ့သေလာက္ရွိေန၍ သည္တစ္ခါ အေတြးသည္ စိမ္းသလိုရွိေနသည္။ အက်ႌအစိမ္းမ်ားမွ ျဖစ္တည္လာၿပီး မရတာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ စိမ္းသလို ျဖစ္ေနေသာ ထိုအေတြးမ်ားကို 'အစိမ္းေရာင္ အေတြးမ်ား' ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစိမ္းေရာင္ အေတြးမ်ားကို တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ျပန္လည္သံုးသပ္ ေနမိပါေသးသည္။ ။

ဆူးသစ္
၁၁:၄၉ နာရီ
၂၉.၅.၂၀၁၁

Friday, May 27, 2011

"ေရႊထဲက ေရႊ"


ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ကြက္ထဲမွာ ျမန္မာမ်ား၍ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထူးထူးဆန္းဆန္းေလးေတြ၊ ရယ္စရာေလးေတြ ၾကားရတတ္သည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာသည္လည္း သူတို႔ေျပာေနသည္ကို ၾကားမိ၍ ရယ္စရာတစ္ခု အေနႏွင့္ မွ်ေ၀ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခ်ေရးျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူမည္၀ါကို ထိခိုက္ေစဟု မရည္ရြယ္ရုိး အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကိဳတင္ စကားခံထားခ်င္ပါသည္။

ျဖစ္ပံုက သည္လိုပါ။ စင္ကာပူမွာ ေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သိၿပီးသား ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာ ေယာက်ာ္းေလးမ်ား ေတာ္ေတာ္ စြံၾကပါသည္။ ဖားဟုေခၚၾကေသာ ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ဳိးမ်ား၊ 'အ' ဟု ေခၚၾကေသာ အင္ဒိုနီးရွားလူမ်ဳိးမ်ား ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိေသာ ေယာက်ာ္းေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဖားမမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ျမဴးၾကရာ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း စံုလွပါသည္။ တခ်ဳိ႕ဆို လကုန္လွ်င္ လစာျပန္မပို႔ႏိုင္ ျဖစ္ကာ ဖုန္းဖိုး၊ တည္းခိုခန္းဖိုးႏွင့္ပင္ မြဲေနေလေတာ့သည္။ 'အ'မ ႏွင့္ေတာ့ နည္းလွပါသည္။

သည္ၾကားထဲမွာမွ ကိုယ့္ျမန္မာ လူမ်ဳိးခ်င္းလည္း တြဲၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕က တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ျဖစ္ကာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တစ္ရြာ တစ္က်ီ ေဆာက္သည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ရာ ဆင္ျခင္စရာေကာင္းလွပါေတာ့သည္။

သည္လို ေျပာေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားကသာ အျပစ္လုပ္ေနသည့္ သေဘာ သက္ေရာက္ေနေလသည္။ တကယ္တမ္း ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ လက္ခုပ္ဆိုသည္က ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္သည့္သေဘာ ရွိရာ ခ်င့္ခ်ိန္ၾကည့္လွ်င္ ဖားမ၊ 'အ' မ တို႔သည္လည္း သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနၾကသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ထိုသို႔ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနသည့္ၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ မိန္းကေလး တခ်ဳိ႕ကား ကန္႔လန္႔၊ ကန္႔လန္႔ ႏွင့္ ပါေနေလရာ ရင္ေမာရေတာ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ကြက္ထဲက အလုပ္သမားေလးမ်ား စကားစုဖြဲ႕ ေျပာေနသည္ကို ဤသို႔ ၾကားရေလသည္။

"တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးေတြက ျမန္မာနဲ႔ မတြဲဘူးကြ။ ေတာ္ေတာ္ရင္နာဖို႔ေကာင္းတယ္"

"ဟုတ္လား၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ တြဲတာလဲ"

"ကုလားနဲ႔ေဟ့။ ကုလားနဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္နာဖို႔ေကာင္းလဲ။ စလံုးမွာ ဒီေလာက္ ေရႊေတြေပါတာ"

"မင္းတို႔ေတာင္ ဖားေတြ၊ အ ေတြနဲ႔ တြဲေနတာပဲ။ သူတုိ႔ေတြလည္း တြဲခ်င္တြဲမွာေပါ့"

"ဟ- ငါတို႔က ေယာက်ာ္းေလးေတြကြ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔က နာမွာ"

"ဘ ကုန္းနဲ႔ တြဲတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးတယ္"

"ဟာကြာ- စိတ္နာဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ"

"ေအး- အဲဒီလို စိတ္နာလို႔ City Hall မွာ ၾကံဳရတာေလး ေျပာျပဦးမယ္"

"အင္း- လုပ္ပါဦး"

"ငါနဲ႔ ငါ့ေဘာ္ဒါေတြ တစ္ရက္မွာ ဘီယာ ေသာက္ေနတုန္း ဆိုင္ထဲကို အတြဲ တစ္တြဲ ၀င္လာတယ္ကြ။ ေကာင္မေလးက ေရႊမ။ ဘဲက ကုလားကြ။ ဒါနဲ႔ ေသာက္ေနတဲ့ ငါ့ေဘာ္ဒါေတြက တင္းလာၿပီး ထတုတ္ပါေလေရာ။"

"ဟာ- ေကာင္မေလးက ရဲလွခ်ည္လားကြ။ မ်က္ႏွာေျပာင္လွခ်ည္လား"

"ေအး-မင္းတို႔လိုပဲ ငါနဲ႔ ငါ့ေဘာ္ဒါေတြလည္း ေတာ္ေတာ္တင္းေတာ့ ေျပာၾကတာေပါ့ကြာ။ အားရပါးရ။ လူေတြက အရွိန္ကလည္း တက္ေနၿပီဆိုေတာ့။ ေသနာမ၊ အရွက္မရွိဘူး။ ကုလားနဲ႔တြဲၿပီး ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့ေနရာ လာရဲေသးတယ္။ ဘာညာေပါ့ကြာ"

"အဲဒါ မ်က္ႏွာေတြ၊ ဘာေတြ မပ်က္ဘူးလား"

"ေနဦး၊ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္။ အဲဒီေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာမပ်က္ဘူး။ သူနဲ႔တြဲတဲ့ ကုလားက ဆိုင္ထဲက ငါတို႔ရွိတဲ့ေနရာ ၀င္လာတယ္။"

"ေဟ"

"ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ကို လာေျပာတယ္။ ငါတို႔လည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနတာ။ ၿပီးမွ သူက ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ"

"ဘာေျပာလို႔လဲ"

"အစ္ကို - ကၽြန္ေတာ္က ေရႊကုလားပါဗ်ာ တဲ့"

"ဟား--ဟား--ဟား"

"ဒါနဲ႔ ငါတို႔လည္း ေအး-ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာဆိုၿပီး ေျပာထည့္လိုက္ရတယ္"

သူတို႔ဆီက ရယ္သံမ်ားၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ရယ္ရင္း ေနရာက ခြာခဲ့ေလေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြ ရယ္စရာ အျဖစ္သာ ေျပာေနၾကတာ၊ သူတို႔ ရင္ထဲမွာ ကိုယ့္ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြ ႏိုင္ငံျခားသား ကုလားေတြ၊ ဘကုန္းေတြႏွင့္ တြဲေနသည္ကို မလိုလားေသာ စိတ္ကေလးေတြ ရွိေနသည္ကို အမွတ္မထင္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိလိုက္သလို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ကသာ ဖားေတြ၊ 'အ' မေတြႏွင့္ တြဲေနေသာ္ျငား ကိုယ့္လူမ်ဳိးဆိုသည့္ အမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ ရွိေနသည္ကို ရယ္စရာေလးမ်ားၾကားမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိခဲ့ရရာ စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ေက်နပ္မိပါေသးသည္။ ။

သားလတ္
၂၁း၄၄ နာရီ
၂၇.၀၅.၂၀၁၁





Monday, May 23, 2011

"ကၽြန္ေတာ့္မွတ္စု" (၂)


+ အသိပညာစြမ္းအားသည္ ထက္ျမက္လြန္းလွသည္ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ပညာ၊ ဗဟုသုတ မည္မွ်ပင္ ထြန္းကားေသာ္လည္း ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ သိျမင္ ႏိုင္ေသာ အသိတရား မရွိပါက ဤကဲ့သို႔ အသိပညာ ဗဟုသုတ တိုးပြားျခင္းသည္ ပူေဆြး ဒုကၡမ်ား တိုးပြားလာမႈ ရလဒ္ကိုသာ ရရွိေပမည္။

[ကမၻာေက်ာ္ေတြးေခၚ ပညာရွင္ႀကီး ဘာထရန္ ရပ္ဆယ္]

+ လူႏွင့္လူခ်င္း အဖက္မတန္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ အလုပ္ခံရျခင္းထက္ ဆိုးရြားသည္မွာ အေတာ္ ရွားေပလိမ့္မည္။ ၀ိဋဋဴပ မင္းသား သာကီ၀င္မ်ားကို အူေသးအူမႊားမက်န္ လိုက္၍ သတ္ေလာက္ေအာင္ ရန္ျငိဳးထားမိသည္မွာ ထိုကဲ့သို႔ မတူမတန္ အဆက္ဆံ၊ ရိုင္းျပမႈ၏ မီးပြားကေလးေၾကာင့္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

[မိန္းမ ကၠုေျႏၵ - သုခ - ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္]

+ ဘာေၾကာင့္ စာခိုးခ်ရသလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ကိုယ္နဲ႔ မထိုက္တန္တဲ့ဂုဏ္ကို မတရားေသာနည္းနဲ႔ အေခ်ာင္ရခ်င္လို႔ ဆိုတာ သြားေတြ႕မိတယ္။

[အထက္တန္းက်တဲ့စိတ္နဲ႔ စာခိုးသူ ျပႆနာမ်ား]
[စာ-၁၇၊ သင့္ဘ၀၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၉၆] [ေဖျမိဳင္ - ေျပာလိုရာေျပာခြင့္က႑] (စာေမးပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္)

+ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား၊ ေကာင္းျမတ္ေသာ အမူအက်င့္မ်ား၏ သာဓကမ်ားသည္ အစစ္အမွန္ျဖစ္၍ အျမဲက်င့္သံုးႏိုင္ျငားလည္း လူႀကိဳက္နည္း၍ မသံုးေတာ့ဘဲ 'တိုးတက္မႈ' (ထြန္သြား) ေအာက္မွာ ထြန္ယက္ျခင္းခံရသည့္ အေလွ်ာက္ လြယ္ကူစြာ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္း ခံရႏိုင္ေခ်သည္။

['စရဏ ၀တၳဳ' က်မ္းေရးသူ - အေမရိကန္ စာေရးဆရာ ဂ်ိမ္းစ္ ဂါဒနာ]

+ မိမိစိတ္ကုိ ခ်ဳိးႏိွမ္ ဆံုးမေသာသူ၏ ကံတရားသည္ လံုျခံဳ စိတ္ခ်ရ၏။

[ေဂါတမ ဗုဒၶ - အဂုၤတၱရနိကာယ္၊ ကူဋသုတ္]

Sunday, May 22, 2011

"မိန္းမ ညီမွ်ျခင္း"


ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က E mail တစ္ေစာင္လွမ္းပို႕ေပးခဲ့သည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မို႔ သူ႔စာကို စိတ္၀င္စားခဲ့သည္။ သူ႔စာက ရိုးရိုးစာမဟုတ္။ ညီမွ်ျခင္းတစ္ေၾကာင္း။ Equation တစ္ေၾကာင္း ကို ေဖာ္ထုတ္ထားတာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွာလည္း Equation ေတြခ်ည္းသာ ရွင္းေနရသည္မို႔ ထို Equation ကိုလည္း စိတ္၀င္စားမိသည္။ ညီမွ်ျခင္း၏ အစက သည္လိုစ၏။

မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ရရန္ အခ်ိန္ႏွင့္ေငြ လိုပါသည္တဲ့။ လိုသည္မွ ရိုးရိုးလိုသည္မဟုတ္။ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လိုသည္ဟု ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ညီမွ်ျခင္းသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း စခဲ့ေလသည္။

Woman = Time x Money



သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ သည္လည္း ေငြ (အခ်ိန္=ေငြ) ဟု ဆိုၾကေလရာ ညီမွ်ျခင္းသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ထပ္ျဖစ္လာျပန္ပါသည္။

(Time = Money)

Woman = Money x Money = Money2


ထို႔ျပင္ ေငြဆိုသည္မွာ ျပႆနာ အားလံုးတို႔၏ အရင္းအျမစ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ အရင္းအျမစ္ ဆိုသည္မွာ English လုိ ေျပာလွ်င္ Square Root ပင္ျဖစ္ရာ ညီမွ်ျခင္းသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ထပ္ျဖစ္ လာျပန္ ပါေလသည္။

(Money = √Problem)

Woman = (
√Problem )2

ထို႔ေနာက္ Square Root ကို ၂ ထပ္ကိန္းႏွင့္ ေခ်လိုက္ရာ ေနာက္ဆံုး ညီမွ်ျခင္းမွာ ရွင္းလင္းစြာ ထြက္လာ ပါေတာ့သည္။

Woman = Problem

သည္တုန္းက ထိုညီမွ်ျခင္းကို ၾကည့္ၿပီး ဟုတ္ႏိုင္လားဟု စဥ္းစားၾကည့္မိခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္တုန္းက သင္တန္းေပးစဥ္မွာ သင္တန္းသားေတြ အိပ္ငိုက္မည္စိုး၍ ထို ညီမွ်ျခင္းေလးအေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့ဖူးသည္။ သင္တန္းမွာ ေကာင္မေလးေတြပါ၍ အားေတာ့ နာရ၏။ အတူတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ "ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ အိမ္ေထာင္ေတာင္ မက်ေသးဘူး။ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေနဦးမယ္" ဟု ဆိုကာ ထို ညီမွ်ျခင္း ရွင္းသည့္ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတိ ေပးခဲ့ဖူး၏။ ဗဟုသုတ ရေစရန္အလို႔ငွာ ရွင္းျပခဲ့ျခင္းသာ။ က်န္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ် မရွိ။

ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေထာင္က်၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အိမ္ေထာင္က်ေလၿပီ။ ညီမွ်ုျခင္း မွန္မမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ သိၾကေပလိမ့္မည္။ သည္စာဖတ္ၿပီး လာေတာ့ မေမးပါႏွင့္။ ထို ညီမွ်ျခင္း မွန္မမွန္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေျပာမည္မဟုတ္။ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေမးလွ်င္ ေျပာမည္ မထင္။ အားလံုး အရူးသိုင္း နင္းၾကေပလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ တစ္ခုေတာ့ ေျဖႏိုင္ပါသည္။ မိန္းမဆုိတာ ရွိကိုရွိရမည္။ ၿပီးေတာ့ လိုလည္းလိုအပ္ပါသည္ ဟုသာ။ ။

သားလတ္
၁၈:၅၆ နာရီ

၂၁.၀၅.၂၀၁၁


Thursday, May 19, 2011

"မုန္တိုင္းၾကားက သစ္ပင္"


ပင္မမ်ဳိးဆက္မွန္မွန္နဲ႔
သစ္ပင္တို႔ရဲ႕ ဗီဇသဏၭာန္ကအတူတူ
အကိုင္းအခက္ေ၀ဆာတာလည္း အတူတူ
ဖူးငံုပြင့္သီးတာလည္း အတူတူေပမယ့္
မတူတာက ရပ္တည္မႈ
ဘယ္သူမွ တုပမရဘူး။

ၾကမ္းလိုက္တဲ့ေလ
သရမ္းလိုက္တဲ့ေန
ေျခြလိုက္တဲ့မိုး
ဆိုးလိုက္တဲ့ေဆာင္း
သကၠရာဇ္ေျပာင္းရင္ အေၾကာင္းေတြသိ
သူက ပကတိပဲရွိေနတယ္။

ေလာကဓံဆိုတာက သူ႔အတြက္ေလညင္း
ကံၾကမၼာဆိုတာက သူ႕အတြက္မိတ္ေဆြ
နိဂံုးဆိုတာက သူ႔အတြက္အိပ္မက္
ပင့္သက္ဆိုတာက သူ႕အတြက္စိတ္ကူး
ဒါေတြက သူ႔ကိုထူးျခားမႈ မျဖစ္ေစခဲ့ဘူး။

သူ႔ရာသီဒဏ္ကို အံခဲတဲ့စိတ္
သူ႔ေရေသာက္ျမစ္ကို အားေမြးတိုး၀င္ေစတဲ့စိတ္
သူ႔ပင္စည္ပင္မကို ၾကံ့ၾကံ့ခံေအာင္တင္းထားတဲ့စိတ္
သူ႔ေနေရာင္ျခည္ကို အရိပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင့္ျမတ္ဆဲ ႏွလံုးသားကေတာ့
ဆင္ျခင္မႈနဲ႔ သံေ၀ဂပြားၾကည့္ရင္
အသိေတြအမ်ားႀကီး ရေလာက္ပါရဲ႕။

ေက်ာက္စာတိုင္တစ္ခုရဲ႕ ၀ိညာဥ္ခိုေအာင္းေနသလို
သကၠရာဇ္အားလံုးရဲ႕ မုန္တိုင္းေတြကို အံတုခံခဲ့ပံုမ်ား
ေဟာဒီမွာ သဘာ၀တရားေရ...
သူ႕သမိုင္းမွာ ဒဏ္ရာဆိုတာ ရယ္ပြဲဖြဲ႕စရာခ်ည္းပဲတဲ့ေလ။ ။

သားလတ္
၁၉:၁၁နာရီ

၁၇.၀၄.၉၆


(အထက္ပါကဗ်ာကို မေဟသီမဂၢဇင္းသို႔ ၁၉၉၆ ၀န္းက်င္က ကၽြန္ေတာ္ပို႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရြးကဗ်ာအဆင့္ အထိပါခဲ့ၿပီး၊ ဒီဇိုင္းအပ္ၿပီးမွ ျပန္ျပဳတ္သြားပါသည္။ ဆင္ဆာမိသြားသည္ဟု ျပန္သိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ မိုးေတြသဲသဲမဲမဲရြာေနခ်ိန္မွာ ေလတိုက္ခံေနရေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ၾကည့္၍ ေရးထားျခင္းအား မည္သို႔ အနက္ျပန္လိုက္သည္မသိ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ ပိုဆိုးသည္က ထိုကဗ်ာသည္ မေဟသီမဂၢဇင္းတြင္ အေရြးခံရၿပီးမွ ေဖာ္ျပမခံရေသာ ဒုတိယ ကဗ်ာျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပို၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ပထမကဗ်ာတုန္းကလည္း အေရြးခံရၿပီးမွ ရတနာသစ္မဂၢဇင္းကို တြဲကိုင္ေသာ မေဟသီအယ္ဒီတာ အဖြဲ႕ စာမူလိုေန၍ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ကေလာင္သစ္ျဖစ္၍ လႊဲေပးခဲ့ရာ ထိုစဥ္က စာေပနယ္သို႔ စေျခခ်ရန္ မေဟသီႏွင့္ စခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးသည္ ရတနာသစ္ႏွင့္ စခဲ့ရေလသည္။ မေဟသီက ထိုစဥ္က ေတာ္ေတာ္ ဟစ္ထေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပထမဆံုး စာမူကို ပါေစခ်င္ခဲ့ျခင္းပင္။ ပထမဆံုးကဗ်ာ" စက္ပါဖို႔လိုသည္ "ကို ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္၍ ယခု ကဗ်ာကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။)

"အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ"


မေန႔က ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ စင္ကာပူမွာလည္း Vesak Day ျဖစ္၍ ပိတ္ရက္ရသည္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလးက ရန္ကုန္ရွိ သူ႔အိမ္ကို ဖုန္းဆက္သည္။ သည္လထဲမွာ ဇနီး၏ အဘိုးက အသက္(၈၂) ႏွစ္ ႏွင့္ အဘြားက (၇၉) ႏွစ္ျပည့္၍ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ အိမ္မွာ ဆြမ္းကပ္၍ အလႈ လုပ္သည္တဲ့။ ဇနီးကေတာ့ လူစံုေနခ်ိန္မွ အိမ္ကို ဖုန္းေခၚမိ၍ အိမ္အလြမ္းမိကာ မ်က္ရည္ေလး စို႔စို႔ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ဖုန္းေခၚစဥ္ အေမက အိမ္မွာရွိေသာ အေဖ့ဘက္က အဘိုး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဘ ေနမေကာင္းျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ နယ္ခဏျပန္စဥ္မွာ ငံျပာရည္ေၾကာ္စားမိၿပီး သီးရာမွ ဘာမွမစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္ျပန္ေခၚခဲ့ရသည္တဲ့။ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သြားျပေတာ့ အေမက လိုက္သြားသည္။ စစ္ေဆးၿပီး အေျဖထြက္လာေတာ့ အစာေရမ်ဳိလမ္းေၾကာင္းကင္ဆာ တဲ့။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ အစာစားမရေတာ့တာသိ၍ ပိုက္ေတြ၊ ဘာေတြႏွင့္ အစာသြင္းကာ ဓာတ္ကင္ဖို႔ ဘာညာ ႀကိဳးစားဖို႔ ေမးေသးသည္တဲ့။ သို႔ေသာ္ အဘ အသက္က ထိုသို႔ ခံႏိုင္စြမ္းရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့။ (၈၄) ႏွစ္ ရွိေခ်ၿပီ။

အဘကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ သူသိသည္ထင္၏။ မရလွ်င္ေတာ့ နယ္ျပန္မည္ဟုဆိုကာ ျပန္လိုက္ပို႔ခိုင္းသည္။ သူ႔ဇာတိေပကိုး။ သည္ေတာ့ အေဖလည္း မေနသာေတာ့။ အဘစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ နယ္မွပါလာေသာ သူ႔ညီႏွင့္ ျပန္ထည့္လိုက္ရသည္။ အဘ သတင္း ၾကားၾကားခ်င္းညက အေဖ ငိုသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက ဖုန္းထဲမွာ ေျပာျပသည္။ အေဖ ငိုမွာေပါ့ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမႏွင့္ ဖုန္းအျပတ္မွာ ငိုမိေသးသည္။

အေဖက သူ႔အေဖ ဆံုးေတာ့မွာမို႔ ငိုျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တျခားအေၾကာင္းေတြရွိေနသည္။ အဘအိမ္မွာေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္အကိုင္ သိပ္အဆင္ေျပလွသည္ မဟုတ္။ သည္ေတာ့ အေဖတို႔ အိမ္မွာ တင္ေကၽြးထားရံုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနသာႀကီး ဆိုသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ စကားေျပာရံုသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သည္တုန္းက အဘက်န္းမာေရးကလည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္။ လွစ္ခနဲဆို ဘယ္ေရာက္ သြားမွန္းမသိေအာင္ လမ္းကလည္းေလွ်ာက္လိုက္ေသး၏။

ယခု ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းေရာက္၊ ၀င္ေငြေလး နည္းနည္းရၿပီဆိုမွ အဘက ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေရာဂါက ႀကီးေနေတာ့သည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္ အိမ္ျပန္စဥ္က အဘ ၀တ္ဖို႔ စပို႔ရွပ္တစ္ထည္ ၀ယ္သြားေပးဖူးသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာထိုင္ရင္း သေဘာေတြက်ေနတာျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမိေသးသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူ၀တ္မွာမဟုတ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေခါက္ကာ တစ္ေနရာရာမွာ သိမ္းေတာ့မည္ကို သိေန၍ပင္။

ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဘခုလိုျဖစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေ၀းမွာ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားမွာ အဘသည္ ေနာက္ဆံုး အဘျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တင္ခဲ့ေသာ 'ရာဇ၀င္ထဲက စလြယ္၀င္အိုး' ဆိုသည့္ သီခ်င္းခံစားမႈ ပို႔စ္ထဲမွာ ပဲခူးရုိးမ ေတာင္ေျခက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ အဘတို႔ အိမ္ေထာင္က် ခဲ့သည္ဟု ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုကစခဲ့သည့္ ဘ၀မ်ားစြာ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူ ေရာက္ေနေလၿပီ။ အဘသည္ စင္ကာပူကို ဘာမွန္းသိမွာမဟုတ္။ သူသိသည္က ပဲခူးရိုးမေတာင္ေျခက ရြာကေလးကိုျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ထိုရြာကေလးကေန အေဖတစ္ေယာက္ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခု အေဖ့သား၊ အဘေျမး ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံျခား ဆိုတာႀကီးကို ေရာက္ၿပီး ေငြရွာေနသည္။ အဘသည္ အေဖတို႔ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ မႈကို ေက်နပ္စြာ ရရွိ ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အဘကို သြယ္ ၀ိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ ေနမိသလို ခံစားရ၏။

ထိုအခ်ိန္ပိုင္းေလးမွာပင္ အဘသည္ လူ႔ေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မည္တဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အနားကို ရုတ္တရက္ မျပန္ႏိုင္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ေက်းဇူးရွိေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာက္ဆံုး အဘ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္တာေလး တစ္ခုေတာ့ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ အဘ လႉခ်င္တာ လႉ၍ ရေအာင္ ေငြလွမ္းပို႔ေပးခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္သည့္အထဲ၊ ဘုရားတည္သည့္ အထဲ ဒါမွမဟုတ္ အဘ စိတ္တိုင္းက် ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းကပ္၍ လႉခ်င္လည္းလႉပါဟု ဆိုကာ လွမ္းေျပာခဲ့သည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေမးေတာ့ Oesophageal CA ဟု ေျပာသည္။ တျခားနည္းေတြ ႀကိဳးစား ဖို႔ေျပာေတာ့ မူလကုေပးသည့္ ဆရာ၀န္ ေျပာသလို ရွင္းျပခဲ့သည္။ သူ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာသလို ထားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးခဲ့သည္ ကိုလည္း ေကာင္းတာေပါ့ဟု ဆိုသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္းႏုိင္တာ အေသအခ်ာ။

သည္ၾကားထဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မေန႔က ဇနီးသည္၏ အဘိုးႏွင့္ အဘြား ေမြးေန႔ အလႉလုပ္သည္ဟု ၾကားေတာ့ အဘကို ပိုလို႔ သတိရမိေသးသည္။ ဇနီးက သူ႔အိမ္လြမ္းလို႔ ငိုတာတစ္မ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္က အဘကို သတိရၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာက တစ္မ်ဳိးႏွင့္။ မေန႔က ေနရထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္လွသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေန႔က ကဆုန္လျပည့္ေန႔မို႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ပါလား ဟုေတြးရင္း စိတ္ေျဖရေတာ့သည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ေဂါတမဘုရား ဗ်ာဒိတ္ခံေသာေန႔၊ ဘုရားဖြားေတာ္မူေသာေန႔၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ္ မူေသာေန႔ ႏွင့္ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူေသာေန႔ တို႔သည္ ထို ကဆုန္လျပည့္ တစ္ေန႔ထဲမွာ ျဖစ္သည္။ သည္လို ဆင္ျခင္မိေတာ့ ေၾသာ္-ဘုရားရွင္ေတာင္မွ ေမြးဖြားၿပီး ပရိနိဗၺာန္ျပဳရေသးတာပဲဟု ေတြးကာ အဘတို႔၊ ငါတို႔လို ပုထုဇဥ္ေတြ အဖို႔ကေတာ့ ေျပာစရာကိုမရွိေတာ့ပါလား ဟု သံုးသပ္မိေတာ့၏။

သည္လိုႏွင့္ပဲ ဇနီးသည္ ဘက္က အဘိုး၊ အဘြားမ်ားအတြက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အဘအတြက္ေရာ ရည္စူးကာ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၌ ဆုတစ္ဆု ေတာင္းခဲ့မိေလသည္။ တျခားေတာ့မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚတင္ရွိေနေသာ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ႏိုင္ေစဖို႔ အဘိုးအဘြားတုိ႔ အားလံုး "အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ" ဆိုေသာ ဆုေတာင္းေလးပင္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျမးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ရရာ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္ကို ဆြဲၾကည့္သည့္ သေဘာပါ။ သို႔ေသာ္ ကုမရေတာ့သည့္ အဘ အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုေတာင္းကို မၾကားႏိုင္ေတာ့သလို အသက္ရာေက်ာ္ဖို႔ မေျပာႏွင့္။ ရွစ္ဆယ့္ေလးမွသည္ ရွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္ေအာင္ ကူးႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္ေတာ့ပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဘ လူ႔ေလာကကို မစြန္႔ခြာမခ်င္း၊ ထိုဆုေတာင္းေလးကို အၿမဲေတာင္းေနမိမည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။

"အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ အဘေရ"

ဆူးသစ္
၂၃:၄၃ နာရီ
၁၈.၀၅.၂၀၁၁

Sunday, May 15, 2011

"အခ်စ္အတြက္ အဓိပၸါယ္တစ္ခု"

အခ်စ္ဆိုေသာအရာကို ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ၾကပါသနည္း။ စံုေနေအာင္ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ အားလံုး ကိုယ္ခံစားရသလိုသာ ေျပာၾကေပလိမ့္မည္။

မည္သို႔ေျပာေျပာ ခ်စ္သူတိုင္းက ခ်စ္သူတိုင္းကိုေတာ့ အဆင္ေျပေစခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ အရာရာသည္ ခ်စ္သူ၏ သေဘာထား အတိုင္းသာရွိေစခ်င္ေပလိမ့္မည္။ သြားလိုကသြား၊ ထားလိုကထားခဲ့ႏိုင္သည္။ တားခ်င္ေသာ္လည္း ခ်စ္သူစိတ္ခ်မ္းသာမည္ဆိုပါကမတားခ်င္ေတာ့။သို႔ေသာ္ခ်စ္သူစြန္႔ခြာခ်ိန္တြင္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ေနမိသည္။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည့္အရာက အခ်စ္အတြက္ သက္သက္သာ ရပ္တည္ခဲ့ေလသလား။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ အခ်စ္၏ေနာက္မွာ ေငြေၾကးဆိုသည့္အရာက ကပ္၍ လုိက္ပါလာတတ္သည္ပဲ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ သိလိုက္ရခ်ိန္သည္ ရင္ကြဲၿပီးခ်ိန္ျဖစ္ေနသည့္အခါ အရာရာသည္ ေနာက္က်ခဲ့ရေလၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိး၌ ခ်စ္သူ၏ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုငဲ့၍ ဘာဆိုဘာမွမေတာင္းဆိုခ်င္ေတာ့။ သူစိတ္ခ်မ္းသာမည္ဆိုပါက ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးသည္ သူ႔အတြက္အၿမဲရွိေနဦးမည္ပဲ။

အကယ္၍ ခ်စ္သူအဆင္မေျပသည့္အခါ သူ႔ဆီျပန္လာခ်င္ပါက ျပန္လာႏိုင္ေသး၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္လည္း ခ်စ္သူအတြက္ သူ႔ရင္ခြင္က အၿမဲအဆင္သင့္ျဖစ္လို႔ေနဦးမည္။ သို႔ေသာ္ခ်စ္သူမေပ်ာ္၍ ထြက္သြားခ်င္သည့္ အခါတြင္လည္း နာက်င္မႈမ်ားကိုထား၍ ထြက္သြားႏိုင္ပါေသးသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုး သူနားလည္သည္က အခ်စ္သည္ အခ်စ္အတြက္သာ ျဖစ္၏။ ခ်စ္သူအတြက္ အခ်စ္သည္ အဓိပၸါယ္ မ်ားစြာ ရွိႏိုင္ေသာ္ျငား သူ႔အတြက္ေတာ့ အခ်စ္=အခ်စ္သာျဖစ္၏။

ထိုခံစားမႈမ်ဳိးပါသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို "အစိုင္း" ကေရး၍ "Black Hole " က ဆိုထားသည္။ သီခ်င္းနာမည္ကိုက "အခ်စ္=အခ်စ္" တဲ့။ သူတို႔ အဖြဲ႕ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ "သနပ္ခါး" သီခ်င္းထက္ပင္ ထိုသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ပိုႀကိဳက္ခဲ့သည္။ Melody ကိုက ျမန္မာကိုယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းစစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံထားသလို ရွိေသာ္ျငား လွပေနသည္။ စာသားတုိ႔က အခ်စ္ကိုခံစားတတ္သူတိုင္း ႀကိဳက္ၾကေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို Rhythm ဂစ္တာေလးတီး၍ ညဘက္ စိတ္ေျဖတတ္သူမ်ားၾကားမွာ ထိုသီခ်င္းေလးက ေအာ္ဟစ္ သီဆို၍ ေကာင္းလွသည္။ သူတို႔ဖြင့္ဆိုခ်င္သည့္ အခ်စ္၏ အဓိပၸါယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရင္ဘတ္မ်ားႏွင့္ပဲ လာျငိေနသည္လား မေျပာတတ္။

မည္သို႔ျဖစ္ျဖစ္ ေတးေရးသူႏွင့္ ေတးဆိုသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္မိျပန္ပါ၏။ ။

ဆူးသစ္
၁၂:၀၄နာရီ
၁၅.၀၅.၂၀၁၁


Wednesday, May 11, 2011

"ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္" (၁၆)

ဒုတိယႏွစ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္ ကို ခ်န္ထား၍ မရ။ ဆရာသည္ Chemistry သင္သည္။ Section-C ၏ ပင္တုိင္ဆရာ။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယႏွစ္ အတန္းအားလံုးမွာ အသင္အျပ ေကာင္း၍ နာမည္ႀကီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ Section-B မွာ တက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ရံဖန္ရံခါ အတန္းအားလွ်င္ သြားတက္၏။

ဆရာက သင္ရင္းရယ္စရာေတြလည္း ေျပာတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔အတန္းမွာ လူမ်ား တာျဖစ္ႏိုင္၏။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားတက္ ေနစဥ္ လူမ်ား၍ အတန္း ေနာက္က ေက်ာင္းသားမ်ားက "ဆရာ-မၾကား ရဘူး " ဟု ေအာ္ၾက၏။ ဆရာက "ဟုတ္လား၊ မၾကားရဘူးလား "ဟု ပံုမွန္ အသံျဖင့္ ျပန္ေမး၏။ ေက်ာင္းသား မ်ားကလည္း "ဟုတ္တယ္၊ မၾကားရဘူး" ဟု ျပန္ေျဖျပန္၏။ ထိုအခါ ဆရာက "အဲဒါ ၾကားရလို႔ ေျဖတာ မဟုတ္ဘူးလား "ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရယ္ရေတာ့သည္။ သူေမးသည္က စမ္း၍ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကားမၾကားေျဖတာကို နားေထာင္ခ်င္၍ မဟုတ္။ ဆရာသည္ တခၤဏုပၸတိဥာဏ္ရႊင္သည္ဟု ဆို၍ ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔အတန္းမွာ လူမ်ား၍ မပ်င္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဆရာကေျပာေသးသည္။ "မင္းတို႔ Chemistry ကိုသင္ရင္ သတိထား။ ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔။ Chemistry မွာ မိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲကြ" တဲ့။ "ဘာမိုင္းလဲ ဆရာ" ဆိုေတာ့ "အီးမိုင္းေတြကြ "တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရယ္ၾကသည္။ ဆရာက "မရယ္နဲ႔" တဲ့။ "အေကာင္းေျပာတာ။ Chemistry မွာ Electron ဆိုတဲ့ အီးမိုင္းေတြကို ရွင္းႏိုင္မွ ေအာင္မယ္" ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က Electron၊ Proton၊ Neutron ဆုိတာေတြ Chemistry မွာ သင္ေနရ ေသးသည္။ ထိုအရာကို ဆရာက သတိေပးစကားဆို၏။

ၿပီးေတာ့ ဆရာ ေျပာသည့္အထဲက မွတ္မိတာ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္။ " မင္းတို႔ သတိထားေနာ္။ စာေမးပြဲ နီးၿပီ။ တကၠသိုလ္ေတြအားလံုးထဲမွာ ၄၄ ေရာက္တာ မင္းတို႔ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပဲ ရွိတယ္" တဲ့။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ တက္ဖူးသူေတြသာ သိၾကမည္။ ဟိုစဥ္က စိတၱဇေဆးရံု(ယခု စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံု)သည္န၀ေဒးလမ္းဆံုမွာရွိ၏။ ထိုေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေရွ႕(BPI မွတ္တိုင္)ကိုျဖတ္ေသာ(၄၄)ဒိုင္နာမ်ားျဖတ္၏။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသည္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ေဂါက္သည့္
(ရူးသည့္) ေနရာတြင္ ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီး၏။ စာေမးပြဲနီးလွ်င္ ထိုသို႔ျဖစ္တတ္သည့္ အသံေတြ ၾကားရစၿမဲ။ ထိုအရာကို ဆရာက ရည္ရြယ္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ (ကၽြန္ေတာ္ပို႔စ္အျဖစ္ တင္ထားေသာ "ေဆးမမီတဲ့အင္ဂ်င္နီယာ" ၀တၳဳတိုသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်ာင္းသားဘ၀ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အေျခခံ၍ ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

မွတ္မွတ္ရရရွိတာတစ္ခု ထပ္ေျပာရလွ်င္ ပထမႏွစ္စာေမးပြဲ ေျဖခါနီး၌ ေက်ာင္း၀င္းထဲက အေဆာင္ တစ္ေဆာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္သြားအိပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတန္းထဲမွာခင္ေသာ ကိုျမင့္ေက်ာ္ ဆိုသည့္ သူငယ္ခ်င္းက အေဆာင္၏ ေက်ာင္းသားခန္းမဟုတ္ေသာ အခန္းတစ္ခန္းကို ရခဲ့၍ ထိုအခန္းမွာပင္ စာစုက်က္ခဲ့၏။ သည္မွာပဲ ညေန ထမင္းဆင္းစားစဥ္မွာ တခ်ဳိ႕ အစ္ကိုႀကီးမ်ား အုတ္ကန္ထဲ ေခါင္းထိုး စိမ္သည္ကိုျမင္ရရာ ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ဟု အေတြးပြားခဲ့ဖူး၏။ ကိုျမင့္ေက်ာ္က ဦးေႏွာက္ေဆးတာေလဆိုမွ စာေမးပြဲနီးရင္ သည္လိုလားဟု စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲက အေဆာင္ဆိုသည္က ပဥၥမႏွစ္ ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ႏွစ္တန္းသာ ထားျခင္းျဖစ္ရာ အတန္းထဲမွာခင္ေသာ ကိုျမင့္ေက်ာ္ေၾကာင့္သာ သည္လို အေတြ႕အႀကံဳကို ပထမႏွစ္မွာပင္ သိခဲ့ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္ေနရင္း မီးပ်က္သြားေသာအခါ "မီးဗ်ဳိ႕ ....မီး.......မီး" ဆိုၿပီး ထေအာ္ကာ အခန္းေရွ႕က သံတိုင္ကို တေဒါင္ေဒါင္ႏွင့္ ေခါက္ၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာင္ေတာ္မ်ားကား ဤသို႔ဤႏွယ္ပါတကားဟု သိရေပ၏။

ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားသက္ႏုသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လန္႔လည္းလန္႔၊ ေနာက္မွ အေပ်ာ္ေအာ္မွန္းသိ၍ ရယ္ခဲ့ရေသး၏။ ထိုမွ်မက သူတို႔ေရးထားေသာ ေပါက္ကရ စာမ်ားမွာလည္း ၿပံဳးခ်င္စရာ။ မနက္အိပ္ရာထခ်ိန္ အခန္းေပါက္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္မွာခဲ့ပံုမ်ားကား သင္းလွ၏။ "ေယာက္ဖေရ-ညေနက် ဂိတ္ေပါက္မွာေစာင့္ေနေနာ္ " တဲ့။ သည္လိုဖတ္ရလွ်င္ေတာ့ အေကာင္းသား။ သို႔ေသာ္ ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီး။ ေနာက္က ဆက္ထားတာႀကည့္။ "ငုတ္နဲ႔ မင္း...နဲ႔" တဲ့။

ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္ေျပာသည့္ (၄၄) လိုင္းကား အေၾကာင္းျပန္ေျပာရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္က (၄၄) မွာ ဒိုင္နာ ကားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရေသာ အဲကြန္းဘတ္စ္မ်ား မဟုတ္။ န၀ေဒး လမ္းဆံု မွ တက္လွ်င္ လူ မနည္းရေအာင္ တြယ္တက္၍ လိုက္ရ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေနာက္ၿမီးမွာ အတြယ္ေတြခ်ည္းသာ။ ပထမႏွစ္မွာ ဒဂံုက လာေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားမရ၍ ရံဖန္ရံခါ အတန္းေနာက္က်ရေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ (၄၄) လာလွ်င္ ထမင္းဘူးကို အရင္ထိုးထည့္၊ ထိုင္ေနသူကို လွမ္းေပးၿပီး၊ ကားထြက္သည္ႏွင့္ ငါ့ထမင္းဘူးေတာ့ ပါသြားၿပီ၊ လိုက္မွရေတာ့မည္ ဟု ေတြးကာ ရရာလူကို ဖက္လိုက္ရေတာ့သည္။ သည္လိုေက်ာင္းတက္ခဲ့ရ၏။

ဆရာဦးေအာင္ျမင့္က ကားမွာ အတြယ္ေတြ ေနာက္ၿမီးမွာ ပါလာတာမ်ားသည္ကို ေနာက္ဖူးတာလည္း ရွိေသး၏။ "ရန္ကင္း (၁၂) လံုးတန္းဘက္မွာကြ။ စပယ္ယာက ေအာ္တယ္။ ဆရာေရ၊ (၁၂)လံုးတန္း၊ အတြယ္ (၆) ေယာက္ပါတယ္တဲ့။ ကားေပၚကလူေတြက ရယ္တယ္။ ဆရာ သေဘာမေပါက္ဘူး။ ေနာက္မွ ကားေနာက္က တြယ္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြ ေတြ႕ၿပီး ရယ္မိေတာ့တယ္" တဲ့။ စာသင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ရႊင္လန္းေအာင္ အရႊန္းေဖာက္ျခင္းပင္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာ၊ ဆရာမ တို႔၏ ေစတနာမ်ားျဖင့္ ခက္ခဲေသာ စာမ်ားကို ရႊင္လန္းစြာ သင္ယူႏိုင္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုခက္ခဲေသာ စာမ်ားကို သင္ယူရင္းမွာပင္ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေယာက္ ေဂါက္သည္ဟူေသာ ဘယ္က စထြက္လာမွန္းမသိသည့္ အဆို မမွန္ေစေရးကိုလည္း အေလးထားခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုသို႔ အေလးထားရာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လူေနာက္၊ လူေျပာင္မ်ား ျဖစ္လာသလား( သို႔မဟုတ္) နဂိုကပင္ အစအေနာက္ သန္သူမ်ားလား ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက သက္ေသထူႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ မွတ္တမ္းမ်ားျဖင့္ သက္ေသထူျပဦးမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ။

ဆူးသစ္
၂၂:၀၈နာရီ

၁၁.၀၅.၂၀၁၁



Monday, May 9, 2011

"ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္စု" (၁)


+ အလင္းေရာင္၏ အျမန္ႏႈန္းသည္ တစ္စကၠန္႔တြင္ မိုင္ေပါင္း ၁၈၆၀၀၀မွ် ရွိသည္။ ဤျမန္ႏႈန္းျဖင့္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေအာင္ သြားရေသာခရီးကို အလင္းႏွစ္တစ္ႏွစ္ဟု သတ္မွတ္ၾက၏။ တစ္နာရီတြင္ စကၠန္႔ေပါင္း ၃၆၀၀၊ တစ္ေန႔တြင္ ၂၄ နာရီ၊ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၃၆၅ ရက္။ မိုင္ေပါင္း မည္မွ်ရွိမည္ကို တြက္ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ကမၻာႏွင့္ အနီးဆံုး ၾကယ္ပင္လွ်င္ အလင္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းေသး၏။

အခ်ဳိ႕ေသာၾကယ္မ်ားသည္ ကမၻာမွ အလင္းႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ခန္႔မွ်ေ၀း၏။ အခ်ဳိ႕က အလင္းႏွစ္ ၁၀၀၀ခန္႔ ေ၀း၏။ အခ်ဳိ႕က အလင္းႏွစ္ ၃၀၀၀ခန္႔ ေ၀း၏။

[ ဟက္ကာ- အေပၚစီးက ၾကည့္ေတာ့။ ေရႊျမန္မာ ဂ်ာနယ္ (၆၅)၊ ၈.၃.၁၉၉၉]

+ လူေတြကိုးကားေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ရပ္က လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းမွာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ အသက္အရြယ္ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ တြယ္ကပ္ခိုေအာင္းၿပီး အဲဒီအရြယ္မွာ ဆက္လက္ ေနထိုင္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။ စိတ္ပညာ ဆရာတို႔ရဲ႕ လက္စြဲစကားေပါ့ရွင္။

[ၾကည္ေအး- အဂၤလန္၌ကားအျမန္ေမာင္းျခင္း ေဆာင္းပါးမွ]၊ ေရႊအၿမဳေတမဂၢဇင္း၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၉၉

+ လူမိုက္သည္ သူလုပ္ေနေသာ ယခုအကုသိုလ္ အက်ဳိးမေပးေသးခင္ ေရွးကုသိုလ္ကံအရ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေနသည္။ ထုိအကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးေသာအခါ လြန္စြာ ဆင္းရဲရ၏။ သူေတာ္ေကာင္းသည္လည္း ယခုျပဳေသာ ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးမေပးေသးမီ ေရွးကုသိုလ္ေၾကာင့္ဆင္းရဲေနရ၏။ ထိုကုသိုလ္ အက်ဳိး ေပးေသာအခါ မ်ားစြာ ခ်မ္းသာရသည္။

ေဂါတမ ဗုဒၶ ( ဓမၼပဒ )


Saturday, May 7, 2011

" ႏိုင္ငံျခားသား..... ႏိုင္ငံျခားသား"


သည္ေန႔ ၇.၅.၂၀၁၁ သည္ စင္ကာပူ၌ Polling Day ( လူထုသေဘာထားေမးျမန္းခံယူသည့္ေန႔) ျဖစ္သည္။ တည့္တည့္ဆိုရလွ်င္ ဆႏၵမဲေပးသည့္ေန႔ျဖစ္သည္။

သူတို႔တစ္ေတြ သည္ေန႔မတိုင္ခင္ကတည္းက မဲေတြဆြယ္ေနၾကသည္။ မဲဆြယ္တာက ျပႆနာမရွိ။ ဆြယ္သည့္ သူတုိင္း၏ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ မပါမျဖစ္ အေၾကာင္းအရာက ႏိုင္ငံျခားသား(Foreigner) ကိစၥ။ ပါတီေတြကလည္း မ်ားသား။ PAP, Reform, Worker စသျဖင့္ရွိၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ေတာ့မသိ။ လမ္းေထာင့္ေတြ၊ တုိင္ေတြမွာေတာ့ PAP ႏွင့္ Reform ပါတီတို႔၏ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္မ်ားက ေနရာယူထားတာ မ်ား၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဇနီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလး ေစ်းသြားခ်ိန္တြင္ပင္ Reform ပါတီမွ ကားႏွင့္ လွည့္ေနတာတိုးၿပီး တရုတ္မႀကီးက ကားေရွ႕ခန္းက လက္ေတြ၊ ဘာေတြ ျပသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားက မ်က္မွန္သမားေတြမို႔ စလံုးေတြဟု ထင္သြားပံုရသည္။ သူ႔ႏိုင္ငံႏွင့္ သူ႔ႏိုင္ငံသားဆိုလွ်င္ေတာ့ ဟုတ္မည္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ရယ္ေနမိသည္။

Singaporean ခံၿပီးသား ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ သည္ႏွစ္ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈက ပို၍ ျပင္းထန္ေၾကာင္း သိရသည္။ (၈၇) ေနရာကို အျပည့္ ၀င္ၿပိဳင္မည္တဲ့။ သူတုိ႔ေနသည့္ ေနရာမွာပင္ ဒု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ ဆင္းၿပိဳင္မွာျဖစ္သည္တဲ့။ ဒု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အရင္ ၿပိဳင္ေနက်ေနရာကို သူ႔မိန္းမကို ထားခဲ့ရသည္တဲ့။

မည္သို႔ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားမိသည္က သူတို႔မဲဆြယ္သည့္အခါ ေျပာေနသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ႀကီးဆိုင္ေနသည္ကိုး။ သည္လိုမဲဆြယ္သည့္သူမ်ားႀကား အသက္(၂၄)ႏွစ္ အရြယ္ Nicole Seah ဆုိသည့္ ေကာင္မေလး ေျပာတာေတြ msn မွာ ဖတ္ရတာ ရင္ေမာရသည္။ သူက သူႏိုင္လွ်င္ ႏိုင္ငံျခားသား ကိစၥ ကိုင္မည္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့-ကိုင္ပါခင္ဗ်ာ။ သူငယ္ငယ္က MRT စီးလွ်င္ အားလံုး Singaporean ေတြခ်ည္းေတြ႕ရသည္တဲ့။ ယခုေတာ့ ရထားေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြခ်ည္းသာ ေတြ႕ရၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ပတ္စ္ပို႔ မပါဘဲ သြားေနရသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားလို ခံစားရသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္သနားသြားသည္။ သူ႔ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခံစားရေပမည္။

ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျပာေသးသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ေတြမ်ားလာတာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြမ်ားလာလို႔တဲ့။ ေညာင္ဦးကမ္းပါးၿပိဳတာနဲ႔ စမၸာနဂိုက ႏြားမႀကီးေပါင္က်ဳိးတဲ့သေဘာလားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ သူေျပာသည္က အလုပ္သံုးေနရာမွာ တစ္ေနရာက ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္လို႔ေနသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေဆြးေႏြးမိသလို ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သူတို႔ ၿပိဳင္မတိုးႏိုင္လွ်င္ သူတို႔ညံ့လို႔ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒါေတာင္ သူတို႔က ေမြးကတည္းက E ကို ေျပာလာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

(၂၄)ႏွစ္ သမီးေလးကိုလည္း အခြင့္ရလွ်င္ ရွင္းျပခ်င္မိသည္။ သူတို႔ စင္ကာပူဆိုသည္က Immigrant ဆိုေသာ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မွ ေရႊ႕ေျပာင္းလာေရာက္ေနထိုင္သူမ်ားႏွင့္ စခဲ့ရတာဟုတ္မဟုတ္ ေမးခ်င္မိသည္။ သူ မေတြးတတ္လို႔သာ ရွိမည္။ သူ႔ေရွ႕က လီကြမ္ယူ၊ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ ႏွင့္ လီရွန္လြန္း တို႔ Foreigner ေတြ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္ခံခဲ့ရသနည္း။ တစ္ခုပဲရွိသည္။ ပမာဏ မ်ားလာတာမႀကိဳက္လွ်င္ ေလွ်ာ့ပစ္ခ်င္ ေလွ်ာ့ပစ္ႏိုင္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားလက္ခံတာျခင္း အတူတူ ဥေရာပတို႔၊ အေမရိကတုိ႔သာ လက္ခံမည္ ဟုလည္းႀကားရသည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္လည္း ထိုအျဖဴေကာင္မ်ား တကယ္လုပ္မလုပ္ ေမးၾကည့္ခ်င္မိသည္။

အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြက လူေတြသာ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ေအာက္ေျခအလုပ္လုပ္ႏိုင္တာျဖစ္သည္။ စလံုးမွာ တည္ေဆာက္ေရးေတြရွိေနသမွ် အေရွ႕ေတာင္အာရွ၊ ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြ အလုပ္ရေနမွာမလြဲ။ စလံုးႏိုင္ငံသားမွန္လွ်င္ ေနပူထဲမထြက္၊ အခ်ိန္ပို မလုပ္၊ စေနမဆင္းဟု ခံယူထားသလား ဆိုရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးေနသည္ပဲ။ အျဖဴေကာင္ေတြက ေျမေပါက္ပါ့မလား။ သည္ေတာ့ (၂၄)ႏွစ္ သမီးေလး မဲရဖို႔ ဆြယ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ရယ္စရာ ေကာင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ငန္းခြင္မွာပင္ စလံုး ဆိုသည္က လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ ရေနသည္ေလ။ လုပ္ကြက္တစ္ခုလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အာရွက ႏိုင္ငံျခားသားေတြသာ မ်ားလွ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကေရးခဲ့ေသာ ပို႔စ္မ်ား ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ပင္ ႏိုင္ငံျခားသား မည္မွ် မ်ားေၾကာင္းသိႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မဲဆြယ္ေကာင္းေသာသူမက Face Book မွာ လီကြမ္ယူ ေနာက္က ျပည္သူႀကိဳက္ ဒုတိယ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္လို႔ေနသည္။ သည္ေန႔ သူႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာ့ မ်က္ခံုးလႈပ္ရေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ရင္း ေျပာခဲ့မိေသးသည္။ ျပန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပန္ရမည္ေပါ့။ သူတို႔က တစ္စိတ္ရွိ ႏိုင္ငံျခားသားသာ မ်က္ေစာင္းထိုးေနသည္ကိုး။

ျပန္ရမွာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္္။ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာ ျပန္ရသည္က ေပ်ာ္စရာ။ ေငြအရေတာ့ နည္းသြားေပမည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ သူမ်ားမ်က္ေစာင္းထိုးတာႏွင့္ ျပာက်ရမလို ျဖစ္ေနသည့္ ဘ၀ထက္စာလွ်င္ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္ေဒသက ပိုေကာင္းေပမည္။ သူတို႔မဲဆြယ္သည့္ အဓိက အေၾကာင္းက ႏိုင္ငံျခားသား ကိစၥျဖစ္ေနသေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရတာ မ်က္ႏွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ငယ္ရသည္။ ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ့္ဌာေနဆို ဘယ္သူ႔မွ ဂရုစိုက္စရာမရွိ။ သည္ေတာ့ ေနခြင့္ရသေရြ႕ေနၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ရမည္ဟုသာ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားမိသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ထက္ စိတ္ျပတ္သူေတြကေတာ့ စလံုး ႏိုင္ငံသားခံ၍ ေနႏိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ် သူတို႔ ႏိုင္ငံသားခံမည္မဟုတ္။

သူတုိ႔ကလည္း မဲသာဆြယ္ေနသည္။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသည္။ စင္ေပၚက လူက ႏိုင္ငံျခားသား အေၾကာင္း ေျပာေနခ်ိန္၊ ေအာက္မွာ စာရြက္ေ၀ဖို႔ ကူေနသည္က ကုလားေတြ။ သည္ေတာ့ သူတို႔၏ ႏိုင္ငံျခားသား ဓာတ္ျပားကလည္း ဘယ္ေတာ့ဆံုးမည္မသိ။ ယခု ဤစာေရးေနခ်ိန္မွာ မဲရံုေတြ ပိတ္ေလာက္ၿပီ။ ဘယ္သူႏိုင္ႏိုင္ နုိင္ငံျခားသားဆိုသည္က သူတို႔မဲဆြယ္ဖို႔အတြက္ သားေကာင္ျဖစ္လို႔ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ သူတို႔ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္က မနက္ျဖန္ကန္မည့္ မန္ယူ-ခ်ယ္လ္ဆီး ပြဲေလာက္ စိတ္၀င္စားဖို႔မေကာင္း။

သို႔ေသာ္ သူတို႔ထိုိသ႔ို ေျပာၾက၊ ဆိုၾကသည့္အခါ၌ မခံခ်င္စိတ္ကေတာ့ ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သည္လိုစာကို ခ်ေရးျဖစ္တာျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးေတာ့တင္မိ၏။ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားသားအေၾကာင္း ေျပာေလ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္ ပိုခ်စ္ေလဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ေန႔ သူတို႔ ဆႏၵခံယူသည့္ေန႔မို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္နားရသည္။ စေနကို ရုံးပိတ္ရက္ သတ္မွတ္၍ ေနာက္ထပ္ပိတ္ရက္ တစ္ရက္ကလည္း အစားျပန္ရလိုက္ေသးသည္။ ထိုအတြက္ သူတို႔ ဘာေတြေျပာေျပာ ခုလို ပိတ္ရက္ကေလး ဆက္တိုက္ႀကံဳရ၍ ႏိုင္ငံျခားသား.......ႏိုင္ငံျခားသားဟု သူတို႔ ေအာ္ေနသည့္ႀကား စိတ္ပ်က္ရင္း ေက်းဇူးလည္း တင္ေနမိျပန္ ေသးသည္။ ။

သားလတ္
၂၀:၂၅နာရီ
၇.၅.၂၀၁၁


Wednesday, May 4, 2011

"ဘာေၾကာင့္စာဖတ္သလဲ"


ကၽြန္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္မွာ စာအုပ္ေတြ နည္းနည္းဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ငယ္စဥ္ကာလ ကေလးဘ၀ အရြယ္တုန္းက ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း စသည့္ ကေလးစာေပေတြဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့ရာမွ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ဖတ္ရတာ အရသာေတြ႕လာသည္။ အိမ္မွာ အခ်စ္၀တၳဳေတြမ်ားစြာရွိ၍ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို ဖတ္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္တိုင္ေအာင္ အခ်စ္၀တၳဳေတြကို ျဖတ္မရခဲ့။

ရံဖန္ရံခါ၌ အခ်စ္၀တၳဳေတြဖတ္ရင္း တျခား သုတစာအုပ္မ်ား၊ တက္က်မ္းမ်ားကို ရသေလာက္ ဖတ္မိခဲ့ျပန္သည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြမွာ စိတ္ကမပါေတာ့ဘဲ တက္က်မ္းမ်ား၊ သုတစာအုပ္မ်ားသာ ဖတ္ခ်င္လာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးေခတ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ား၏ နာမည္ေက်ာ္ ၀တၳဳရွည္မ်ား၊ ၀တၳဳတုိမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုေတာ့ ေတြ႔သည့္အခါတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာကို ဖတ္ခဲ့မိသည္။

ယခု ဘြဲ႕ရ၍ အလုပ္ပင္၀င္ေလၿပီ။ အရြယ္အရ လူငယ္သာရွိေသးသည္။ စာဖတ္အားေကာင္းသူ မဟုတ္ေသာ္ျငား စံုသင့္သေလာက္ေတာ့ စံုေအာင္ဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီဟု နားလည္ေနမိသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာ၏။ "ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္သလဲ" ဆိုေသာ အေတြး။ အမွန္က ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္သည္။

ေတြးၾကည့္ပါ။ ကႀကီး ခေခြး ေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ၿပီဆိုသည့္ အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနခ်ိန္ သည္ေန႔အထိ စာေတြဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ထဲက စာေတြ၊ ျပင္ပက စာေတြကို စာဖတ္တတ္ခ်ိန္ကတည္းက နည္းနည္းခ်င္းစီေတာ႔ ဖတ္ခဲ႔ၿပီးၾကၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္သလဲ။

အတန္းထဲက စာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိဥာဏ္ေတြကို တစ္ဆင့္ခ်င္းျမွင့္တင္ေပးၿပီး ဘ၀မွာ အသက္ေမြးဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ ခ်ေပးခဲ႔သည္။ အျပင္ဘက္က စာေတြကေတာ႔ အတန္းထဲက မရႏိုင္ေသာ ရသမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ားကို ထပ္ေလာင္းျဖည္႔ဆည္းေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သည္က ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိဥာဏ္ေတြ ျပည္႔ေနဖို႔ ျဖစ္ေနသည္။ စင္စစ္ ထိုအရာသည္ လက္ေတြ႕က်ေသာအေျဖ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ အေျဖတစ္ခု ရွိပါေသးသည္။

ဤေနရာ၌ အလ်ဥ္းသင့္၍ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ရင္း ေတြ႕ႀကံဳခံစားရတာေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အျပင္စာေတြ စဖတ္စက ကိုယ္မသိေသးတာ တစ္ခုကို စာထဲက သိလိုက္ရလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ ပါသည္။ Iron Cross တီး၀ိုင္းကို ဘာေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းေလးမ်ားဟု ေခၚရသလဲဟု စဥ္းစားမရခင္က "ဆရာ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္"၏ "ဟစ္တလာ"စာအုပ္မွာ ဟစ္တလာ ရေသာ ဆုမ်ားသည္ Iron Cross Second Class (တပ္သားေက်ာ္ ဒုတိယအဆင့္)၊ Iron Cross First Class (တပ္သားေက်ာ္ ပထမအဆင့္) ျဖစ္ၿပီး ထုိဆုမ်ားသည္ သာမန္ တပ္သား၊ တပ္ၾကပ္မ်ား ရခဲ၍ ေျမျပင္မွာ ထူးခၽြန္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွ ရသည္ျဖစ္ရာ သူရဲေကာင္းသဖြယ္ ေပးအပ္ျခင္းျဖစ္သည္ကို ဖတ္ရႈလိုက္ရေတာ႔မွ Iron Cross တီး၀ုိင္းကို သူရဲေကာင္းေလးမ်ားဟု ေခၚတာ နားလည္ရင္း ၀မ္းသာခဲ႔ရေလသည္။

ထို႔ျပင္ "မာရဇၨ" ဆိုေသာ အဆိုေတာ္နာမည္ကို ဘယ္မွာေတြ႕ဖူးပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားရင္း ရာမ၊ လကၡဏ ဇာတ္ေတာ္ ထဲက ဒႆဂီရိ၏ ဦးရီးေတာ္ "မာရဇၨ"ကို "ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ"၏ "လကၤာဒီပခ်စ္သူ" ၀တၳဳျပန္ဖတ္ရင္း ေတြ႕မိမွ အသံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ ပညာရွင္ဦးရီးေတာ္ မာရဇၹ၏ အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ မွည္႔ဖြယ္ရွိသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ နားလည္ ေက်နပ္ခဲ႔မိသည္။ မာရဇၹကိုယ္တိုင္ကလည္း ၀န္ခံခဲ႔သည္ဟု သိရပါသည္။

တစ္ဖန္ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရး၍ စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုထားေသာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ကို ယခု ေနာက္ပိုင္း ထုတ္ေသာ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြမွာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္"ဟုသာ ေတြ႔ရၿပီး ဟိုစဥ္က စာအုပ္ေဟာင္းေတြမွာ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" (သို႔) "ျပန္ညိွရမယ္႔ကာရန္" ဟု ေဖာ္ျပထားရာ ဘာအဓိပၸာယ္ႏွင့္ သည္ေခါင္းစဥ္ႀကီးေတြ ေပးပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားမရ ျဖစ္ခဲ႔ဖူး၏။ ေနာက္မွ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံေတာ္ တန္းျမင့္ေက်ာင္း အထက္တန္း ျမန္မာစာျပ ဆရာႀကီး ဦးဘိုးေငြ ေရးသည္႔ တန္းျမင့္ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္း က်မ္းတြင္ "လြမ္းခ်င္းစပ္နည္း"၌ "ျပန္ဂဟပ္" ကာရန္ယူပံုကို "ျခေသၤ႔လည္ျပန္"ဟု ေခၚေၾကာင္း၊ ျပန္ဂဟပ္ ကာရန္ယူပံု ဆိုသည္မွာ ကာရန္တစ္ခုကို ခံထားၿပီးေနာက္ ထိုကာရန္ႏွင့္ မတူေသာ ကာရန္သစ္တစ္မ်ိဳးကို ထပ္ယူ၍ မူလက ခံခဲ႔ေသာ ကာရန္ကို ျပန္အုပ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုထားရာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရးေသာ သီခ်င္းစာသားပါ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ လင္ေယာကၤ်ားက မွားေန၍ အမွန္ျမင္ကာ ျပန္လည္ညွိႏိႈင္း ျပဳျပင္၍ ၾကင္နာေတာ႔မည္ ဆိုသည္႔ အေၾကာင္းႏွင့္ "ျခေသၤ႔လည္ျပန္" (သို႔) "ျပန္ညွိရမယ္႔ကာရန္"ဟု ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားပံုတို႔ ဆက္စပ္၍ ရသြား၏။

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ စကားလံုးတို႔၏အေျဖကို မသိခင္က ကိုယ္႔ဘာသာ ထင္ရာ ျမင္ရာ အဓိပၸာယ္ ယူခဲ႔ဖူး၏။ Iron Cross ကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ယူရမွန္း မသိေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ကာ Iron က သံ၊ Cross က ၾကက္ေျခခတ္၊ သံၾကက္ေျခခတ္ဟု ဆိုရင္း ရယ္စရာ လုပ္ခဲ႔ၾကသည္။ မာရဇၹ ကိုေတာ႔ ေဗဒင္ေမး၍ ေပးတာပဲေနမွာဟု ေတြးခဲ႔ၿပီး၊ ျခေသၤ႔လည္ျပန္ကိုေတာ႔ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ႏွင့္ စိုင္းထီးဆိုင္က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျခေသၤ႔ႀကီးေတြဟု တင္စားကာ သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ႔ရသည္႔ ခရီးကို လည္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔တာ ေနမည္ဟု ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေတြးခဲ႔၏။

သည္ေတာ႔ စာမဖတ္ခင္က ရွိ္သည္႔အသိႏွင့္ စာဖတ္ၿပီးမွ ရလာေသာအသိက ရယ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကြာျခားေနတာ ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္စကားလံုးေတြ က ေလာေလာဆယ္ လူသိမ်ားေနေသာ စကားလံုးေတြ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸာယ္ တစ္ခု ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ႔ရာမွ သိရွိလာရေသာ စကားလံုးေတြ ျဖစ္သည္။ ယခု ေနာက္ပိုင္း အသံုးနည္း လာၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးဟု ထင္ခဲ႔ၿပီးမွ စာဖတ္ရင္း အဓိပၸာယ္ေတြ သိလာရသည္႔ စကားလံုးေတြလည္း ရွိပါေသးသည္။ ဥပမာ "အလြန္ခ်ာသူ"၊ "ဗိုင္းနာမ" စသည္႔ စကားလံုးတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ဘက္ေခတ္မွာ ရံဖန္ရံခါ၌ "ေတာ္ေတာ္ခ်ာတဲ႔ေကာင္ကြာ"ဟု လူႀကီးေတြ ေျပာသည္႔အခါ၊ "ဗိုင္းနာမ"ဟု အရပ္ထဲမွာ ဆိုၾကသည္႔ အခါမွသာ ၾကားရသည္႔ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္သည္။

ေရွးေခတ္ျမန္မာေယာကၤ်ားမ်ား ေဆးမင္ေၾကာင္ အထိုးခံစဥ္၊ ေအာ္သည္၊ သည္းသည္၊ အံႀကိတ္ခံသည္ဆိုလွ်င္ အပ်ိဳေတြက ကြမ္းေပး၍ အနားမွာရွိေသာ အတီးသမားမ်ားကို ေမ်ာက္မင္းအူသံ ကဲ႔သို႔ေသာ ငိုညည္းသံအစစ္ကို တီးေပးခိုင္းရာ ေမ်ာက္မင္းအူသံ အစစ္အစား "အခ်ာပ၀ရ" ခ်ီေသာ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ကို တမင္ဖ်က္၍ တီးေပးရ၏။ ခဏခဏ စုတ္ထိုးတတ္သူ၊ သည္းတတ္သူျဖစ္က အတီးသမားမ်ား ခဏခဏ "အခ်ာပ၀ရ" လုပ္ရရာ၊ ခဏခဏ ခ်ာရသူ၊ အလြန္ခ်ာသူ ျဖစ္လာ၏။ ဒါကိုပင္ အစြဲျပဳကာ အလြန္ခ်ာသူဟု ဆိုခဲ႔ေၾကာင္း ဆရာႀကီး "ရန္ကုန္ဘေဆြ"၏ "ျမန္မာျပည္သား" စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးၿပီး သတၱိနည္းသူကို ဆိုခဲ႔ရာမွ ယခုအခါ အရည္အေသြးညံ့သူကို ခ်ာသည္႔လူဟု ဆိုေနၾကေၾကာင္း ေတြးေတာ မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ႔ေလသည္။

တစ္ဖန္ ေရွးေခတ္ အပ်ိဳေလးတို႔ ၀ဲလင္းေဆာင္ (အိမ္မ၏ေရွ႕၌ အမိုးတစ္ဆင့္ျပဳ၍ ထုတ္ထားေသာ ေဘးႏွစ္ဖက္အကာႏွင့္ ေခါင္ပါသည္႔ ေျမစိုက္အေဆာင္၊ အိမ္သံုးပစၥည္း၊ လယ္ယာသံုးပစၥည္းမ်ားလည္း ထားသည္႔ အေဆာင္)၌ ဗိုင္းငင္ရင္း လူပ်ိဳကေလးေတြကို ဧည္႔ခံ၍ စကားထာ၀ွက္ဥာဏ္စမ္းၾကရာမွ ထူလြန္း၊ ထိုင္းလြန္း၊ အလြန္း၊ ညံ႔ဖ်င္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မည္သည္႔ ကာလသားကမွ မႀကိဳက္ႏိုင္ၾကဘဲ စြန္႔ပစ္သြားၾက သျဖင့္ ဗိုင္းငင္ေသာအလုပ္ခြင္၌ နာခဲ႔ရ၍ "ဗိုင္းနာမ" ျဖစ္ေတာ႔မည္ဟု မိမိဘာသာ ရည္ညႊန္းကာ ထိုဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ စကားထာ၀ွက္ပါေတာ႔မည္ဆို၍ စကားထာ၀ွက္ခဲ႔ရသည္ဟု ထို "ျမန္မာျပည္သား" စာအုပ္မွာပင္ ဖတ္ခဲ႔ရျပန္ရာ သည္ဘက္ေခတ္၌ ဆဲေရးသည္ဟု ယူဆေသာ အယူမွာ မွားယြင္းေနေၾကာင္း နားလည္ခဲ႔ရျပန္သည္။

အလ်ဥ္းသင့္၍ ကၽြန္ေတာ္သိထားေသာ စကားလံုးေလးေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိက ဆိုလိုခ်င္သည္က စာနည္းနည္းဖတ္လွ်င္ နည္းနည္းသိသည္။ မ်ားမ်ားဖတ္လွ်င္ မ်ားမ်ားသိသည္ဟု နားလည္ေစရန္ ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔သိရာ၌ မိမိဗဟုသုတ တိုးပြားလာသလို၊ ရမ္းသန္း၍ ထင္ေနေသာ အထင္မ်ားလည္း ေ၀၀ါးရာမွ ၾကည္လင္ျပတ္သားလာ၏။ အသိဥာဏ္ျမင့္မားလာသည္ဟုဆိုလွ်င္လည္း ရသည္။ ၿပီးေတာ႔ မိမိသိထားေသာ အသိတစ္ခုကို ျပန္လည္ အသံုးခ်ႏိုင္လာ၏။ မ်ားမ်ားဖတ္သူက မ်ားမ်ားသိထားရာ ေရွ႕က သူတို႔သိခဲ႔သမွ် အသံုးခ်ျပထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို နည္းနည္းသိသူမ်ားက ရွာေဖြေလ႔လာရ၏။ သူတို႔နည္းတူ သိလာရေသာအခါ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရ၏။

သို႔ေသာ္ စာဖတ္ျခင္းသည္ သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္၊ သိလာသမွ်ကို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခံစားရေအာင္ ဖတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္တာလည္း စာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိနားလည္လာျပန္ပါသည္။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္သလဲ။

စာေတြက မ်ိဳးစံုရွိသည္။ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုပါသည္။ က႑ မ်ားစြာရွိသည္။ ငယ္စဥ္မွ ေသသည္႔ တိုင္ေအာင္လည္း စာေတြဖတ္ခဲ႔ ၊ဖတ္ဆ၊ဲ ဖတ္ၾကရဦးမည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ႔ စာထဲက တစ္ခုခုကို လိုခ်င္၍ ဖတ္တာ ထင္ရွားသည္။ အပ်င္းေျပဖတ္ဖတ္၊ ရည္ရြယ္၍ ဖတ္ဖတ္ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္၍ ဖတ္တာျဖစ္သည္။ ဘာခံစားရမလဲ၊ ဘာေတြ ဗဟုသုတ ရမလဲ၊ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေတြ သိရမလဲဆိုသည္႔ အေတြးမ်ိဳးႏွင့္ ဖတ္တာျဖစ္သည္။ မဖတ္ခင္ႏွင့္ ဖတ္ေနဆဲမွာေတာ႔ သည္အေတြးမရွိ။ ရွိလွ်င္လည္း စာဖတ္ၿပီး ဘာမွမရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘာရမလဲဆိုေသာ အေတြးႀကီးက လႊမ္းမိုးေနလွ်င္ တကယ္ဖတ္လွ်င္ ဘာမွမရေတာ႔တာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေတြ႕ သိခဲ႔ဖူးသည္။

စာကို စာလိုဖတ္၊ ၿပီးမွ ေတြးေတာဆင္ျခင္၊ သည္လိုလုပ္မွ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္ကို က်က္မိကာ ေနာက္ဆို သူ႔စာပဲ ဖတ္ေတာ႔မည္ဆိုၿပီး စာကို ေရြးဖတ္ကာ၊ ဘာမရလဲဆိုသည္႔ ေမးခြန္းကို ေျဖၿပီးသားျဖစ္ သြားတတ္သည္။ စာေရးသူေပးတာႏွင့္ မိမိလိုခ်င္တာ ကိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘယ္သူက ဘာကို ဖတ္ပါဟု ေျပာစရာမလိုေတာ႔။ စာကို စံုေအာင္ ဖတ္ပါတို႔၊ ေရြးဖတ္ပါတို႔ ဆိုေသာ စကားေတြကို နားမ၀င္ေတာ႔။ ကိုယ္႕ဘာသာ သိလာသည္။ ဘယ္သူက ဘာေတြေရး၍ ဘာေတြေပးေနသည္။ ဘယ္စာအုပ္ဖတ္လွ်င္ အက်ိဳးမရွိ။ သည္လိုသိသြားၿပီး စာထဲက ဘာရမလဲဆိုေသာ အေတြးက အလိုလိုေပ်ာက္သြားသည္။ တကယ္ရတာကိုေတာင္ ခံစားမိေနၿပီမဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ စာဖတ္ျခင္းသည္ သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္၍ ဖတ္သည္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ႔သလို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အသိဥာဏ္ေတြ ျပည္႔ေနဖို႔ ဖတ္တာမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ဆိုရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ အသိ ဥာဏ္ေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖည္႔ေနတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေတြးၾကည္႔ပါ။ စာေရးဆရာဆိုလွ်င္ေတာ႔ ဗဟုသုတ ျပည္႔ေလ ေကာင္းေလမို႔ သူ႔ဘာသာ သူေတာ႔ အက်ဳိးရွိေပလိမ္႔မည္။ တျခားလူအတြက္က်ေတာ႔ ထိုသုိ႔မဟုတ္။ ဗဟုသုတေတြရ၊ အသိဥာဏ္ေတြရင့္က်က္ေနျခင္းသည္ စာေရးဖို႔မဟုတ္။ ပညာရွိ သုခမိန္ႀကီးလုပ္ဖို႔လည္း မဟုတ္။ ငါတတ္တယ္ကြဟု ေမာ္ၾကြားကာ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ လုပ္ဖို႔လည္း မဟုတ္။ စာအုပ္ဘယ္ႏွစ္အုပ္ ဖတ္ၿပီးပါၿပီဟု ၾကြားခ်င္၍ စာဖတ္တာလည္းမဟုတ္။

အဓိက က စာဖတ္ၿပီး ရလာေသာ ဗဟုသုတေတြ၊ ရင့္က်က္လာေသာ အသိဥာဏ္ေတြက ထိုသူကို ျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ကာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ဖို႔ဆိုတာ သြားေတြ႕ရသည္။

လူေတာထဲမွာ လူေတြႏွင့္ ေနသည္။ အမွားနည္းေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ဖို႔ မိဘ၊ ဆရာသမားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတြ ရွိသည္။ စာအုပ္ ဖတ္လွ်င္ေတာ႔ ထိုသူေတြက ဘာမွ်မေျပာလည္း ကိုယ္႔ဘာသာ နားလည္သြားသည္။ ဘယ္သူႏွင့္ဆို၊ ဘယ္လို ေနရမည္။ ဘယ္လို ဆက္ဆံရမည္။ ဘ၀ကို တိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားရမည္။ ေနာက္ဘ၀ကူး ေကာင္းေစခ်င္သည္။ စသည္ျဖင့္ စာစံုလွ်င္ စံုသလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ထိန္းေက်ာင္းသြားႏို္င္သည္။ တစ္ခုေတာ႔ရွိသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ဖို႔ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ပိုဖတ္ဖို႔ေတာ႔ လိုမည္။ ဒါလည္း ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ် မလုပ္ရ။ စားမ်ားမ်ားဖတ္လာလွ်င္ စာအုပ္ေတြကပင္ မိမိကို လမ္းညႊန္သြားလိမ္႔မည္။ "ငါ့ကိုဖတ္ရင္ မင္းအခ်ိန္ကုန္တာေပါ႔"၊ "ငါ႔ကိုဖတ္ပါ၊ မင္းအသိဥာဏ္ေတြ ထပ္ၿပီး ပြင့္သြားလိမ္႔မယ္" ဟု စာအုပ္ေတြကပင္ ေျပာလိမ္႔မည္။

ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အၿမဲထိန္းေက်ာင္းေနႏို္င္ရန္ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရင္းႏွင့္ ရပ္မပစ္ပါႏွင့္။ ဖယ္ရွားမပစ္ပါႏွင့္ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါေစ။ စာအုပ္ေကာင္းေတြကို ႀကံဳလွ်င္ ႀကံဳသလို စာစံုေအာင္ဖတ္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆိုပါဦးမည္။ တခ်ဳိ႔က သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ စာေတာ္ေတာ္ဖတ္သည္ဟု အထင္ေရာက္ကာ တခ်ိဳ႕ စာေတြကို ဖတ္သင့္ပါလ်က္ ကိုယ္႔ဥာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ နိမ္႔သည္ဆိုကာ ဖတ္စာရာမလိုဟု ဖယ္ရွားတတ္သည္။ ထိုသူေတြမွာ ဘာသြားေတြ႕ရသလဲဆိုလွ်င္ ရံဖန္ရံခါ၌ လူအမ်ားက လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အမွားမ်ိဳးကို သူတို႔က အမွန္ဟု ထင္ကာ လမ္းလြဲေနတာ ေတြ႕ရေလသည္။

လူတိုင္းကေတာ႔ မွားၾကေပလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သည္႔သူ မွားၿပီဆိုလွ်င္ သူမ်ားထက္ ထူးျခားသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မွားတတ္ျပန္သည္။ သည္ေတာ႔ စာဖတ္သည္႔သူ မွားရျခင္းမွာ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ အသိဥာဏ္ေတြ ဖြင့္ေပးမည္႔စာ (သို႕မဟုတ္) ရွိေနသည္႔ အသိဥာဏ္ကို လႈပ္ႏိႈးသည္႔စာမ်ိဳးကို ေရွာင္ကာ ထပ္မဖတ္ဘဲ ကိုယ္႕ဘာသာ လူတတ္ႀကီးလုပ္ေန၍သာ မွားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေပသည္။

သည္မွ်ဆိုလွ်င္ "ဘာေၾကာင့္စာဖတ္သလဲ" ဆိုေသာ ေမးခြန္းကေလး ရွင္းေလာက္ေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းရေသာ ဘ၀မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ဖို႔ စာေတြဖတ္ရသည္ဟု နားလည္ႏိုင္ၿပီ ထင္ပါသည္။ ထပ္ဆိုပါရေစ။ စာေကာင္းေတြကို မ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တြန္းအားေပးရန္၊ သတိေပးရန္ အတြက္လည္း အဆက္မျပတ္ေအာင္ ဖတ္ပါ။ ထိုသို႔ဖတ္မွလည္း စာဖတ္သည္ဆိုေသာ အလုပ္ႏွင့္အညီ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ရလာမည္ျဖစ္သည္။

အေသခ်ာဆံုးကေတာ႔ စာေကာင္းေတြကို အနည္းႏွင့္ အမ်ား ဖတ္သူသည္ သူ၏ အသိဥာဏ္ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ပြင့္လင္းတိုးတက္ေနမည္ ျဖစ္ၿပီး ေလာကထဲမွာ ေနထိုင္ရာ၌ တျခားသူေတြထက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မႈ၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈေတြ အနည္းႏွင့္ အမ်ား သာလြန္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေလ႔လာ သံုးသပ္မိပါေတာ႔သည္။ ။


ဆူးသစ္
မႈခင္းရႈေထာင့္မဂၢဇင္း

၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ


Monday, May 2, 2011

"ခ်စ္သူအေျဖ"

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၄၀ခုႏွစ္ တန္ခူးလဆုတ္(၁၃)ရက္ေန႔တြင္ သူ႔ကိုေမြးသည္။ အိမ္ေဘးမွ ေဒၚဘုမ ဆိုေသာ အေဒၚႀကီးက လက္သည္ျဖစ္၏။ ထူးျခားခ်က္မွာ သူ႔ကိုေမြးစဥ္က အခ်င္းစလြယ္သိုင္းလ်က္သား။ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္း၊ စြမ္းမည့္ကေလးဟု ဆိုခဲ႔ၾကသည္။ တကယ္စြမ္း မစြမ္းေတာ႔ မသိ။ သူမႏွင့္ ေတြ႕သည္႔အခ်ိန္တြင္ သူ႔အစြမ္းမ်ားက ကေျပာင္းကျပန္။

သူမႏွင့္ မေတြ႕ခင္ညက အိပ္မက္ဆိုးမ်ား မက္သည္။ မနက္ေရာက္ေသာအခါ မ်က္ခံုးမ်ားပင္ လႈပ္လာ၏။ အခန္းထဲက တင္ထားေသာ ဖန္ခြက္ပင္ ေလမတိုက္ဘဲ က်ကြဲ၍ အတိတ္နိမိတ္လားဟု ေတြးကာ တုန္လႈပ္သည္။ အိမ္ေျမာင္ဥကို ကိုင္တြယ္မိသလို တကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေန၏။

သည္သို႔ျဖင့္ သူမႏွင့္ ေတြ႕သည္႔ေန႕မွာ ဖြင့္ေျပာလိုက္၏။ ၿဂိဳဟ္စီး ၿဂိဳဟ္နင္း ေကာင္းမေကာင္းေတာ႔မသိ။ ဆရာႀကီးမ်ားကို တြက္ခ်က္ခိုင္းၾကည့္ခ်င္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ အခ်စ္ေရးမွာ ယၾတာေခ်ၾကည့္ခ်င္မိ၏။ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ သူမ ဘာေျဖမွာလဲ။ Yes or No တစ္ခုခုေတာ႔ ျဖစ္လိမ္႔မည္။ သူမ ဘယ္လိုေျဖမွာပါလိမ္႔။

No ဆိုလွ်င္ ပြဲကၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းမည္႔အျဖစ္။ သူ႔ကို မက်ီစားပါနဲ႔ ေကာင္မေလးရယ္ဟု ဆုေတာင္းမိ၏။

သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္႔ သူမ၏ အေျဖမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၏ တန္ဖိုးမ်ား ရွိသည္။ အိပ္မက္ႏွင့္ စိုက္ခဲ႔ရေသာ သစ္ပင္ေလး ၾကီးလာပါက ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ အရိပ္ရႏိုင္ေကာင္း၏ဟု ထင္မိသည္။ စိတ္ထဲမွာရွိေသာ သူမသည္ မည္သည္႔အခါမွ် ေျပာင္းလဲမည္မဟုတ္။ သူမသည္ သူ႔အတြက္ အေျဖတစ္ခုေတာ႔ စဥ္းစားေပးလိမ္႔မည္။ ထိုအေျဖသည္ ဘာလဲ သူသိခ်င္လွ၏။

သူမ ဘယ္လိုေျဖမွာပါလိမ္႔။

သည္လိုခံစားခ်က္မ်ားကို အယ္ေႏွာင္း ေရး၍ Yes or No ဆိုေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ မင္းေမာ္ကြန္း ဆိုထား၏။ ေက်ာ္သူစိုး က Rap အပိုဒ္ဆိုထားသည္။ မင္းေမာ္ကြန္းႏွင့္ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ ကားမွာ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္အိမ္ေရွ႕၌ ထိုသီခ်င္းကို ဂစ္တာတီး၍ မင္းေမာ္ကြန္းက ဆိုျပသည္။ မူလသီခ်င္း။ ေက်ာ္သူစိုး ၀င္ဆိုသည္႔ Rap အပိုဒ္မပါ။ ထိုကားၾကည့္ၿပီး ထုိသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ႔ဖူးသည္။ မင္းေမာ္ကြန္းဆို၍ ဘယ္သူေရးမွန္းမသိ။

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္သည္႔အေၾကာင္း ရည္းစားစကားေျပာၿပီး အေျဖမရခင္ ရင္ခုန္ရပံုေလးကို တင္ျပပံုဆန္းဆန္း၊ မယ္လိုဒီ လွလွျဖင့္ တင္ျပထားတာျဖစ္သည္။ ျမန္မာ လို ေမြးေန႔ႏွင့္ ျမန္မာအယူအဆမ်ားကို ေရာညွပ္ထည္႔ထားပံုက သီခ်င္း၏အေတြးကို ဆန္းသြားေစသည္။ သကၠရာဇ္တြက္လိုက္ေတာ႔ ေၾသာ္ - သီခ်င္းထဲက လူေတာင္ (၃၃)ႏွစ္ရွိၿပီပဲဟု သည္ေန႔ တန္ခူးလဆုတ္ (၁၃)ရက္ ၁၃၇၃ခုႏွစ္မွာ ေတြးမိလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က သည္သီခ်င္းအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ခ်ာတိတ္ေတြကို သီခ်င္းရွာခိုင္းေတာ႔ မင္းေမာ္ကြန္း ေနာက္ ထြက္သည္႔ အေခြထဲမွာ ပါသည္တဲ႔။ ဘယ္အေခြမွန္းမသိ။ Chord ရွာၿပီး ကိုယ္႔ဘာသာတီး၍ ေတာ္ေတာ္ ၾကာမွ သီခ်င္းကို ရွာ၍ရသည္။ Yes or No ဆိုေသာ Chorus အပိုဒ္ကို ခ်ာတိတ္ေတြ လိုက္ေအာ္ၾကသည္။ ယခု YouTube မွာ သရုပ္ေဆာင္မပါဘဲ ဓါတ္ပံုႏွင့္ သီခ်င္းကိုသာ တင္ထားသည္ကိုေတြ႔၍ တင္လိုက္ရပါသည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္ အယ္ေႏွာင္းႏွင့္ မင္းေမာ္ကြန္း ခင္ဗ်ား။ ။

ဆူးသစ္
တန္ခူးလဆုတ္(၁၃)ရက္၊ ၁၃၇၃ ခုႏွစ္။

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...