Friday, January 27, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၅ )


" လာကြာ။ ေက်ာင္းထဲကိုေလွ်ာက္မၾကည့္ခင္ငါတို႕Section B မွာ ဘယ္သူေတြပါလဲသြားၾကည့္ထားရေအာင္။ကိုယ့္အခန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ နာမည္ႀကိဳသိထားေတာ့ေကာင္းတာေပါ့"

သန္႕စင္ေအာင္စကားအဆံုးေကာင္းသားပဲ၊သြားၾကည့္တာေပါ့ဟုေျပာ ၍ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏အတန္းခြဲမ်ားကပ္ထားရာBoardမ်ားရွိရာကို လွမ္းသည္။ၿပီးေတာ့ပထမႏွစ္တန္းခြဲဘီရွိရာမွာႏွစ္ေယာက္သားနာမည္မ်ားကို
ဖတ္လိုက္ၾက၏။

"ဟာ-ေဟ့ေကာင္။ဒီမွာၾကည့္ဦး။နာမည္ေတြေနာက္မွာေပါက္ကရေတြေရးထားတာ။
ရယ္ေတာ့ရယ္ရတယ္ကြ။ဘာတဲ့။ခင္ႏွင္းယုဆိုတဲ့နာမည္ေနာက္ကစာေရးဆရာမႀကီးတဲ့။
တိန္႕ေရွာင္လ်န္ဆိုတဲ့တရုတ္နာမည္ကိုက်ေတာ့ေနာက္ဆံုးကလ်န္ကိုဖ်က္ၿပီး
ဖိန္လို႕ေရးထားတယ္။တိန္႕ေရွာင္ဖိန္ဆိုတဲ့ေနာက္ မွာေရးထားတာၾကည့္ဦး။တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဲ့။ဟား....ဟား။ငါ့ ထက္ေစာင္းတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႕လာေတြ႕ေနတယ္။မင္းဆက္ဖတ္ၾကည့္မင္းထင္။
ငါေျပာတာကနည္းေနေသးတယ္။"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္ေပါက္ကရေရးထားေသာနာမည္မ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ရင္းၿပံဳးေနမိသည္။ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ၾကည့္ဦးေလ။ေရးလို႕ရသမွ်
နာမည္မ်ားကိုအကုန္ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေရးထားသည္။

စမ္းစမ္းတိုး၊မ်က္စိမႈန္သူတဲ့။ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြးလညး္ေတြးတတ္ တဲ့ေကာင္ေတြ။စမ္းစမ္းၿပီးတိုးလို႕မ်က္စိမႈန္သူလို႕ေရးထားတာေလ။သန္႕စင္ဆိုတာ
က်ေတာ့ငါးရက္တစ္ခါေတာင္ေရမခ်ဳိးတဲ့ေကာင္တဲ့။ေအးရင္ျဖဴ ကိုပူရင္မည္းတဲ့။ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြေဖာ္ထားတာလည္းပါေသးသည္။

တခ်ဳိ႕မသိေသာသူေတြက်ေတာ့ဘာမွ်ေရးမထား။အေရးခံထားရေသာသူမ်ားကေတာ့
ဘယ္လိုေနမည္မသိ။သူတို႕ကေတာ့ဖတ္ရင္းၿပံဳးေနရသည္။

ေမႊးေမႊးစံကိုေပၚဆန္းေမႊးတဲ့။တင္ႏုဆိုတာက်ေတာ့ထိုင္ခံုမွာထိုင္လွ်င္ အနာျဖစ္မည္၊သတိထားဆိုတာမ်ဳိး။ေဟာ-သူႏွင့္ခုေလးတင္ခင္ေသာ သန္႕စင္ေအာင္က်ေတာ့သန္႕စင္ေအာင္-ေရခ်ဳိးပါတဲ့။နာမည္ေနာက္က
ကပ္ေရးထားေသာစာအေတြးကိုသူတို႕သေဘာက်ေနၾကသည္။သူတို႕တင္
မဟုတ္။ေဘးလူေတြပါေတာ္ေတာ္မ်ားမာ်းဖတ္ရင္းၿပံဳးေနၾက၏။

" လူေတြကိုမသိေသးလို႕ပါကြာ။ဒါမွမဟုတ္ရင္မွတ္ထားၿပီးစလို႕ေကာင္းၿပီ"

သန္႕စင္ေအာင္ကေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ပံုရသည္။ခုကတည္းကစဖို႕၊ေနာက္ဖို႕ စဥ္းစားေန၏။သန္႕စင္ေအာင္စကားကိုနားေထာင္ၿပီးဆက္ဖတ္ေနခိုက္
သန္႕စင္ေအာင္ႏွင့္သိေနေသာသူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ေရာက္လာ၍သူတို႕စကား လွည့္ေျပာေနတာေတြ႕သည္။ကိုယ့္ဘာသာဆက္ဖတ္ရင္းသန္႕စင္ေအာင္တို႕
စကားအျပတ္ကိုေစာင့္ေနလိုက္၏။

စိုးမမ၊အရိုးတျပျပနဲ႕ေကာင္မေလးတဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္-ေဇာ္၀င္းထြဋ္မဟုတ္ပါ။ပံု-ဟဲဗီးဥကၠ႒တဲ့။ခင္၀ါဦး-ျမင္တာနဲ႕ရူးခ်င္စိတ္ေပါက္သူတဲ့။ၿငိမ္းခ်မ္း-ေလးျဖဴ မဟုတ္ေသာ
ဖက္တီးတဲ့။

ၾကည့္ရတာေတာ့တခ်ဳိ႕ေတြကလူေတြသိၿပီးသားမို႕ေနာက္ထားတာ လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ေဘာလ္ပင္မင္ရာခ်င္းမတူၾက။
အဲ-ခုမွေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိသည္။သူ႕နာမည္ေဘးမွာလည္းေနရာလြတ္မရွိ။ေရးထားေသးသည္။

မင္းထင္၊မင္းထင္ခ်င္ထင္ႏိုင္တယ္။ဒီမီမိုးနဲ႕ငါနဲ႕ညားေနၿပီဆိုတာကိုပါတဲ့။ ဘယ္သူေရးမွန္းမသိ။လူမသိလည္းေနာက္တာပါပဲဟုေတြးရင္းရင္ထဲမွာစိတ္မဆိုးသည့္
အျပင္ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈျဖစ္လိုစိတ္၊လူငယ္သဘာ၀ခ်စ္ခင္ စရာေနာက္ေျပာင္မႈကိုေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္ၿခိဳက္စိတ္တို႕ျဖစ္လ်က္၀ိုင္အိုင္တီေက်ာင္းသား
ဘ၀အစကိုေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမိသလိုျဖစ္လာသည္။

စာဖတ္ၿပီးရႈပ္ပြေနေသာသူ႕နာမည္ေဘးမွစာမ်ားကိုမင္ဖ်က္တံ ( Correction Pen )ထုတ္၍
ဖ်က္လိုက္၏။စိတ္ထဲမွာေတာ့ဘယ္လိုခံစားမႈမ်ဳိးမွ မရွိ။သူ႕နာမည္ေဘးမွာရွင္းသြားလိုေသာဆႏၵတစ္ခုသာရွိသည္။Correction Penႏွင့္ဖ်က္ၿပီးအဖံုးပိတ္၍လြယ္အိတ္ထဲျပန္ထည့္စဥ္သူ႕ေဘးမွာ လာရပ္ေသာလူရိပ္တစ္ခုကိုျမင္၏။သန္႕စင္ေအာင္ထင္ၿပီးလွည့္ၾကည့္မိခိုက္
သူ႕ကိုစူးရဲေသာမ်က္လံုးအစံုႏွင့္ၾကည့္ေနေသာသူတို႕အရြယ္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုျမင္သည္။ရုတ္တရက္ေတာ့အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ၿပီးနာမည္
စာရင္းကပ္ထားသည့္ဘုတ္ႀကီးရွိရာျပန္လွည့္လိုက္၏။

" ဒီမွာ-ဒီစာကဘယ္သူေရးထားတာလဲ"

မထင္မွတ္ေသာအေမးစကား။လွည့္ၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတာလား ဟုေျပာလိုက္၏။

"ဟုတ္တယ္။ယူ႕ကိုေမးေနတာ။ယူပဲဒီနားမွာတစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာၾကာလွၿပီ။ဒီစာကို ဘယ္သူေရးတာလဲ။ယူေရးတာမဟုတ္လား။"

နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္သူမလက္ေထာက္ျပရာကိုၾကည့္လိုက္သည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြး၊နငယ္သံုးလံုး၊ေနႏွင့္ဦး၊အတန္းထဲမွာလံုးလံုးေတြ႕မယ္"တဲ့။

ခက္ၿပီ။ေရးသြားသည့္သူကလညး္မဟာက၀ိကဗ်ာပညာရွိႀကီးျဖစ္လိမ့္မည္ ။ေနာက္တာေတာင္ ကာရန္ပါေသာကဗ်ာအခ်ိဳးေလးႏွင့္။အဲဒါကအေရးမႀကီး။ေလာေလာဆယ္အေရးႀကီးတာ
သူ႕ကိစၥ။

"ဘယ္သိမလဲ။ကၽြန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားနာမည္သိတာမွမဟုတ္တာ။ဒီဘုတ္ေပၚမွာလူတကာေရးေနတာပဲ"

"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ယူ႕ကိုဟိုးအေ၀းႀကီးကတည္းကလွမ္းျမင္ေနရတယ္။ယူ တစ္ေယာက္တည္းဒီမွာဖတ္ေနတာ။ၿပီးေတာ့ယူခုနဘုတ္ေပၚမွာတစ္ခုခုေရးလိုက္တယ္
မဟုတ္လား"

ျပႆ ာနာေတာ့စၿပီ။သူတစ္ေယာက္တည္းသည္နာမည္စာရင္းေတြဖတ္မိေနျခင္း
ကျပႆ နာျဖစ္လာၿပီ။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကသူကလည္းတစ္ေယာက္တည္း ဖတ္မိေနသည္မသိ။သူ႕ကိုရန္ေတြ႕ေနေသာသူမကလည္းဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက
လွမ္းျမင္ေန သည္မသိ။

Correction Penႏွင့္ဖ်က္လိုက္ျခင္းကိုပင္တစ္ခုခုေရးလိုက္သည္ဟု သူမထင္ေနၿပီ။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွသူမနာမည္ကသူ႕နာမည္ အေပၚနားမွာ။သူ႕ခံုနံပါတ္ႏွင့္မနီးမေ၀းမွာရွိေနသည္။သည္ေတာ့ပိုၿပီး ထင္စရာလည္းျဖစ္သြားလိမ့္မည္။သူမနာမည္ရွိေသာစာရြက္ေပၚမွာသူက လက္ေထာက္ၿပီးမင္မ်ားကိုဖ်က္လိုက္ျခင္းကအေ၀းမွာေနေသာသူမအတြက္
နာမည္ကိုေနာက္သည္ဟုထင္စရာျဖစ္သြားလိမ့္မည္။သည္လိုပဲ
ေတြးမိ၏။

"ကၽြန္ေတာ္မေရးမိပါဘူး။ခင္ဗ်ားထင္လို႕ပါ။ကၽြန္ေတာ္လည္းနာမည္မွာအေရးခံထားရလို႕
ဖ်က္ေနတာပါ။"

နားလည္ေအာင္ရွင္းျပေနေသာ္လည္းသူမလက္မခံခ်င္။သူ႕ကိုမၾကည္ လင္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနတာေတြ႕သည္။

" ဘာျဖစ္ေနတာလဲေႏြး"

ဗုေဒၶါ။လူေတာင္လန္႕သြားသည့္ေခၚသံ။လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ခပ္၀၀ေကာင္ မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕သည္။
သူစိတ္ညစ္လာ၏။ခုနတုန္းကအေပ်ာ္ေလးေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီ
မသိေတာ့။ေသာကပဲဟုေတြးသည္။

" ဒီမွာဟယ္။ေႏြးနာမည္မွာေပါက္ကရေတြေရးထားတယ္။ၾကည့္ဦး"

" ဖယ္စမ္း။၀ါဦးဖတ္မယ္ "

ေျပာေျပာဆိုဆို၀တုတ္မကေရွ႕တုိးၿပီးပါးစပ္လႈပ္ရံုလႈပ္၍ဖတ္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့လက္ညိဳွးတေထာက္ေထာက္ႏွင့္ရွာေနတာလည္းေတြ႕၏။

"ဟယ္-ေသနာေတြ။ငါ့ကိုေရးထားတာက်ေတာ့ၾကည့္ဦး။ခင္၀ါဦး-ျမင္တာနဲ႕ရူးခ်င္
စိတ္ေပါက္သူတဲ့။အယ္-စိုးမမနင့္ကိုလည္းေရးထားတယ္။စိုးမမ-အရိုး
တျပျပနဲ႕ေကာင္မေလးတဲ့"

၀တုတ္မစကားေၾကာင့္တစ္ဖက္ကိုလွည့္၍သူရယ္ေနမိေတာ့သည္။
သူမတို႕သံုးေယာက္ကေတာ့ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ထိုစာမ်ားကိုျပဴ းၿပဲဖတ္ေန၏။

" ဒါဘယ္သူ႕လက္ခ်က္လဲ။နင္ေရးတာလား"

"ဟုတ္မွာေပါ့။ပံုကိုက။အဲဒါေၾကာင့္အိမ္ကမွာလိုက္တာ။၀ိုင္အိုင္တီ ကေကာင္ေတြကငေျပာင္ေတြ။ေပါင္းရင္ၾကည့္ေပါငး္တဲ့။"

လာၿပီ။ျမားဦးကသည္ေကာင့္ဆီပဲလွည့္လာၿပီ။လြယ္ေတာ့မလြယ္။စိုးမမ ဆိုေသာပိန္ပိန္ေကာင္မေလးစကားကိုဘယ္လိုတံု႕ျပန္ရမည္လဲမသိ။ တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ရမည္မထင္ေတာ့။သန္႕စင္ေအာင္ကို
အကူအညီလွမ္းေတာင္းမည္စိတ္ကူးၿပီးၾကည့္စဥ္သန္႕စင္ေအာင္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကိုစကားျဖတ္ၿပီးသူ႕ဆီလွမ္းလာေနတာေတြ႕၍ မေခၚေတာ့ဘဲေစာင့္ေနလုိက္၏။

" ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မင္းထင္"

အနားကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းသူ႕ကိုေမးေတာ့သူကသူမတို႕သံုးေယာက္ကိုေမးဆတ္ျပ
လိုက္၏။၀တုတ္မတို႕မ်က္လံုးမ်ားကသန္႕စင္ေအာင္မ်က္ႏွာဆီသို႕စူးရွစြာက်ေရာက္
သြားသည္။ဘာ၀င္ရႈပ္တာလဲဆိုသည့္အေမးပံုစံႏွင့္။

"ဒီမွာကြာ။မင္းကိုေစာင့္ရင္းငါ့ဘာသာနာမည္ေတြဖတ္ေနတာ။အဲဒါသူတို႕
နာမည္ေတြေနာက္ကစာေတြကိုငါေရးထားပါတယ္တဲ့။လာၿပီးစြပ္စြဲေနတယ္"

သူကသန္႕စင္ေအာင္ကိုနားလည္ေအာင္ရွင္းျပေနမိ၏။ဘာမဟုတ္ တာေလးႏွင့္ျပႆ နာမျဖစ္ခ်င္။

"ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္းဗ်ာ။ခင္ဗ်ားတို႕နာမည္ကိုသူကသိမလား။ၿပီးေတာ့
သူေရးတာလည္းမဟုတ္ဘူး။"
 
" ဒါျဖင့္နင္ေရးတာလား "

စိုးမမဆိုေသာပိန္ပိန္ေကာင္မေလးကေမးသည္။သန္႕စင္ေအာင္မ်က္ႏွာတင္းခနဲျဖစ္သြား
တာေတြ႕၏။

"ဘာလို႕ငါကေရးရမွာလဲ။ေနစမ္းပါဦး။နင္တို႕ကဘာလို႕အဲဒီေလာက္နာေနတာလဲ။
ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူခ်င္းခ်စ္လို႕ခင္လို႕စတာပဲ"

"ဟ-စတာအဲဒီလိုစရလားဟ။ခုမွေက်ာင္းတက္ရံုရွိေသးတယ္။ဖတ္ၾကည့္စမ္း။
ငါ့ကိုေရးထားတာ။ခင္၀ါဦး-ျမင္တာနဲ႕ရူးခ်င္စိတ္ေပါက္သူတဲ့။စိုးမမ-အရုိးတျပျပနဲ႕ေကာင္မေလးတဲ့။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးက်ေတာ့နငယ္သံုးလံုး၊ေနႏွင့္ဦး၊
အတန္းထဲမွာလံုးလံုးေတြ႕မယ္တဲ့။ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးစရာေကာင္းလဲ။"

၀တုတ္မကျပန္ၿပီးရွင္းျပေနေတာ့သန္႕စင္ေအာင္နားေထာင္ရင္းသူ႕ဘက္လွည့္ၿပံဳးသည္။

" ဘာရယ္တာလဲ။နင္က "

" ဪ-ဟုတ္တာေတြေရးထားတာပဲ။နာေနရေသးလားလို႕ပါ"

" ဘာ "

သူေရာ၊သန္႕စင္ေအာင္ပါလန္႕သြားသည္။ေအာ္လိုက္တာကသံုးေယာက္အသံ။
စလိုက္တာကသန္႕စင္ေအာင္။

"ကဲ-ကဲ။ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ေတာင္းပန္ပါတယ္။ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းကလည္းဒီနားေလးမွာ။
တစ္ခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါရေစ။ခင္ဗ်ားတို႕ကိုကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ဟာကို
သိလည္းမသိဘဲနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕အဲဒီလိုေရးမလား။စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ခုဟာက
ခင္ဗ်ားတို႕ကိုသိတဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္ေရးထားတာေနပါလိမ့္မယ္"

သူကၾကားထဲကေတာင္းပန္ရင္းဖ်န္ေျဖစကားေျပာေတာ့ခင္၀ါဦးဆိုေသာ
၀တုတ္မေတြေ၀သြားသည္။

" သြားမယ္။၀ါဦး။အလကား။ဘာမွအထင္ႀကီးစရာမရွိဘူး။"

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုေသာမိန္းကေလးဆီမွထြက္လာေသာအသံ။နားစည္
အေႁမွးပါးကိုျမည္တင္ရိုက္ခတ္၏။ရုတ္တရက္ဘာမွ်ျပန္မေျပာမိခင္မွာပင္သူတို႕ သံုးေယာက္လွည့္ထြက္သြားၾကတာေတြ႕သည္။

"ဟူး၊ငါ့ေကာင္ႀကီးလည္းေရာက္ေရာက္ခ်င္းေဆာက္နဲ႕ထြင္းဆိုသလိုအကစ္ကို
ခံေနရတာ။အလူးအလဲပါလား။ေတာ္ေသးတာေပါ့။ငါေရာက္လာလို႕"

" ေအးကြာ။ဘယ္လိုလဲမသိဘူး။မလြယ္ပါဘူး။"

သန္႕စင္ေအာင္ကသူမတို႕သံုးေယာက္ေက်ာခိုင္းၿပီးခ်ိန္မွာေျပာေတာ့
သူကျပန္ေျပာလိုက္သည္။

"ထားလိုက္ပါကြာ။မလြယ္တာေတြထားၿပီးလြယ္တာေတြရွင္းရေအာင္။ လာ-ေက်ာင္းကိုတစ္ပတ္ပတ္မယ္။ၿပီးရင္ကင္တင္းန္ထုိင္မယ္။ဒါပဲ။ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွအတန္းကစမွာ"

သန္႕စင္ေအာင္စကားအဆံုးအိုေကဟုဆိုကာေနရာကခြာသည္။
စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာတစ္ခုကိုဖ်တ္ခနဲျမင္ေနမိေသး၏။

x x x x x

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ )

[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Wednesday, January 25, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၄ )


အပိုင္း ( ၁ )

စကၠဴတစ္ရြက္
ဆုတ္ဖ်က္ဖန္ဆင္း၊အျပစ္ကင္းမဲ့
ခ်စ္ျခင္းနဲ႕အတူ၊ခ်စ္သူထံပါး
တစ္စင္းျမားလို၊သြား၍ထိုးစိုက္
ခင္မႀကိဳက္လွ်င္၊ယူငင္လႊင့္ပစ္
ခင္ႏွစ္သက္သလို ျပဳႏိုင္သည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

[ ၁ ]

အိမ္ကထြက္ၿပီးကားစီးလာကတည္းကကားေတြကက်ပ္သိပ္လြန္းသည္ဟုထင္၏။
န၀ေဒးလမ္းဆံုကိုေရာက္မွကားေျပာင္းစီးရန္ဆင္းလိုက္၍ အသက္ရွဴ ေခ်ာင္ေတာ့သည္။
လြယ္ေတာ့မလြယ္။

ေဟာ-ၾကည့္ဦး။ေနာက္ေျပာင္းစီးရမည့္၄၄ဒိုင္နာကားေတြကလည္း အတြယ္ေတြတိုးလို႕တြဲေလာင္းႏွင့္။ဘယ္လိုစီးရမလဲစဥ္းစားရင္းငါက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားကြ။ေက်ာင္းသားေတာင္ရိုးရိုးေက်ာင္းသားမဟုတ္ဘူး။
၀ိုင္အိုင္တီလို႕ေခၚတဲ့ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာပထမႏွစ္စတက္ရ
မယ့္ေက်ာင္းသားပဲ၊ဒါပထမဆံုးေန႕။ဒီေလာက္စိတ္မပ်က္စမ္းပါနဲ႕ဟုကိုယ့္ ကိုယ္ကိုအားေပးရင္းလြယ္အိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းလိုက္၏။
ထိုးရပ္လာေသာ၄၄လိုင္း၊ဒိုင္နာခပ္နိမ့္နိမ့္ကားေလး၏ေနာက္ၿမီးကိုအသာ တြယ္ရင္းသက္ျပင္းေမာကိုခ်သည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့အေမသာသိရင္မလြယ္ဟုေတြး၏။

အိမ္ကကားနဲ႕မပို႕ႏိုင္တဲ့ေန႕မွာရတဲ့ကားစီး။တြယ္မစီးရဘူး။တြယ္စီးတာသိရင္အေသပဲဆိုေသာ
အေမ့စကားကိုၾကားေယာင္ရင္းၿပံဳးမိေသး၏။

ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္ပဲဆိုရမည္ထင္သည္။ေက်ာင္းဖြင့္စေန႕မို႕စာသင္ျဖစ္မည္မထင္၍
ရလာမည့္ေဘာ္ဒါသစ္မ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းၾကည့္မည္။အဆင္ေျပေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား
ရလွ်င္ေက်ာင္းကိုလည္ပတ္ေလ့လာမည္။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မည္။

သည္လိုအႀကံႏွင့္အိမ္ကကားကိုလိုက္ပို႕ၿပီးမေစာင့္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ငယ္စဥ္ကတည္းကစ၍
တကၠသိုလ္မေရာက္ခင္အထိမိဘအုပ္ထိန္းမႈမွမတရားကင္းကြာ၍ေနခြင့္ဘယ္ေတာ့မွမရခဲ့ေသာ
သူ႕ဘ၀။ခုေတာ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားျဖစ္ၿပီ။အေဖႏွင့္အေမလည္းသူ႕ကိုလြတ္လပ္ခြင့္ေပးတန္ သေလာက္ေပးၿပီးခဲ့ၿပီ။သည္လိုအခ်ိန္မွာသူစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၌အတတ္ႏိုင္ဆံုးေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္စြာေနမည္ဟု
စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့၍သည္ေန႕အိမ္ကကားကိုလိုက္မပို႕ခိုင္းဘဲဘတ္စ္ကားက်ပ္ က်ပ္သိပ္သိပ္ေတြကိုတမင္စီးခဲ့ျခင္းပင္။

ဆယ္တနး္ေအာင္စကဂုဏ္ထူးေလးခုႏွင့္ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီဟုထင္ မွတ္ခဲ့ေသာစိတ္၊အမွတ္စာရင္းထုတ္ေတာ့ဂုဏ္ထူးမထြက္သည့္ဓာတုေဗဒက၆၁မွတ္ႏွင့္
အနိမ့္ဆံုးျဖစ္ေနခဲ့၍ေဆးေက်ာင္းအမွတ္ကို၁၃မွတ္လိုၿပီးျပဳတ္ခဲ့ရသည့္အခါ
၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းျပန္ခံစားရသည့္စိတ္၊တစ္ခ်ိန္လံုးမိဘအုပ္ ထိန္းမႈေအာက္မွာအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ေနခဲ့ရေသာတစ္ဦးတည္းေသာသားမို႕
ဘယ္မသြားဘယ္မလာရဟုတားျမစ္ပိတ္ပင္ျခင္းခံခဲ့ရသည့္ မြန္းက်ပ္ေလွာင္ပိတ္ေနေသာစိတ္စသည့္ပင္ပန္းခ်ိနဲ႕ေနေသာစိတ္ကိုရန္ကုန္စက္မႈ
တကၠသိုလ္ဆိုေသာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာေဆးေၾကာခ၀ါခ်ဖို႕ေက်ာင္းမ
တက္ခင္ကတည္းကသူသံႏၷိ႒ာန္ခ်ခဲ့သည္။

ထိုစိတ္ကူးႏွင့္ပင္ခုလိုေက်ာင္းဖြင့္သည့္ရက္ကစ၍သူ႕ဘ၀၏ႏြမ္းနယ္က်ဥ္း က်ပ္မႈမ်ားအေ၀းသို႕လြင့္စဥ္ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီဟုကားကိုတြယ္စီးရင္းယံုၾကည္ေနခဲ့မိေတာ့သည္။

x x x x x

ကားေပၚကဆင္းေတာ့ဂိတ္ေပါက္ကိုလွမ္းၾကည့္သည္။သူတို႕ေက်ာင္း၏ အထင္ကရ၀င္ေပါက္တစ္ေပါက္ျဖစ္ေသာ ' ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ ' ကိုေတြ႕ရ၏။

'ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္'တ ဲ့။ဘယ္ယူကေပးခဲ့မွန္းမသိ။၁၉၇၀ခုႏွစ္တကၠသိုလ္ေရႊရတု ၀န္းက်င္ကာလကတည္းကရွိခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ဆရာႏြမ္ဂ်ာ သိုင္းေရးေသာ'အိပ္မက္ထဲကတကၠသိုလ္'ဆိုသည့္စာအုပ္မွာေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္ကိုအမွတ္ရ၏။

'ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္'က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကိုျဖတ္သန္းရင္းေက်ာင္းထဲကိုေျခခ်မိစဥ္မွာပင္စိတ္ထဲမွာ
စတင္လႈပ္ရွားလာေခ်ၿပီ။ပတ္၀န္းက်င္ကိုဟိုဟိုသည္သည္ေငးလွ်င္လည္းရင္ထဲက
တည္ၿငိမ္မႈမရွိ ။ေက်ာင္းဖြင့္စေန႕မို႕ျဖစ္ေပၚလာေသာေက်ာင္းသားသစ္တစ္ဦး၏ ရင္ခုန္ႏႈန္းကအံ့ဩစရာေကာင္းသည္။စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္းေက်ာင္း၏
ပင္မေဆာင္ေအာက္ဘက္ရွိေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားစုေ၀းရာကိုတေရြ႕ေရြ႕
လွမ္းသည္။

ေ၀ါခနဲရယ္လိုက္ေသာရယ္ေမာသံတခ်ဳိ႕၊ဆူဆူညံညံေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုမႈမ်ား၊နာမည္ရင္း မေခၚဘဲနာမည္ပ်က္မ်ားကိုေခၚရင္းေနာက္ေျပာင္ေနသူမ်ား၏ဆူညံသံမ်ား၊နားစည္ကို လာေရာက္ရို္က္ခတ္စဥ္ခုနတုန္းကျဖစ္ေပၚေနေသာစိုးရြံ႕စိတ္၊တုန္လႈပ္စိတ္တို႕မရွိေတာ့သလိုခံစားရ၏။

ဒါငါ့ေက်ာင္းပဲ။ငါတက္ရမယ့္ေက်ာင္းပဲ။သူတို႕လည္းငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ငါ့ေနာင္ေတာ္အစ္မေတာ္ေတြပဲဟုေတြးရင္းအားတက္ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ေလး၀င္လာသည္။
ဘာလုပ္လုပ္စိတ္မခ်တတ္ေသာအေမကသူတို႕ရပ္ကြက္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိေသာတျခားရပ္ကြက္မွ
သူ႕အသိတစ္ေယာက္၏သားစတုတၳႏွစ္၀ိုင္အိုင္တီေက်ာင္းသားကိုေခၚ၍သူႏွင့္အတူေက်ာင္းသြား
အပ္ေစခဲ့၏။ေက်ာင္းမဖြင့္မီ တစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာေက်ာင္းအပ္လက္ခံၿပီမို႕ေက်ာင္းကိုတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာသူ႕အဖို႕ထိုအစ္ကိုႀကီးအကူအညီေၾကာင့္ေက်ာင္းအပ္ရာ၌အခက္အခဲမရွိအဆင္ေျပခဲ့၏။

ခုေတာ့ေက်ာင္းအပ္စရာလည္းမလို၍ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။သူမ်ားေတြ ၾကည့္ေတာ့လည္းေက်ာင္းမအပ္ရေသး၍ပံုစံ၀ယ္ေနသူ၊ပံုစံျဖည့္ေနသူ၊ဓါတ္ပံုကပ္ေနသူ၊ေငြစာရင္း႒ာန
မွာေငြသြားသြင္းဖို႕ျပင္ဆင္ေနသူ၊ေက်ာင္းသား ကတ္ထုတ္ေနသူ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘဲရပ္စကားေျပာေနသူစသည္ျဖင့္ေတြ႕ေနရ၏။

ဟိုေငးသည္ေငးလုပ္ရင္းေက်ာင္း၏ပင္မတိုင္လံုးႀကီးကိုသြားမွီ၍ေငးမိေငးရာေငးေနလိုက္ျပန္သည္။ သူ႕လိုေက်ာင္းသားသစ္မ်ားေယာင္လည္ လည္ျဖစ္ေနတာၾကည့္ရင္းစိတ္ထဲကငါလည္းေက်ာင္းသာေစာ
မအပ္ထားရင္ခုေလာက္ဆိုရြာလည္ေနေလာက္ၿပီဟုေတြး၏။

၀ိုင္အိုင္တီရယ္။ငါကေဆးကိုအမွတ္မမီလို႕ဒီကိုေရာက္လာတာပါ။ငါ့ဘ၀မွာ လြတ္လပ္တဲ့ေပ်ာ္စရာေတြမင္းဆီကရႏိုင္ပါ့မလားဟုစိတ္ထဲကေရရြတ္ရင္း အၾကည့္ကတစ္ေနရာရွိလူမ်ားစုအံုေနရာသို႕ေရာက္သြား၏။

သူလိုေက်ာင္းသားသစ္ေတြခ်ည္းပဲဟုထင္၍အနားကိုသြားၾကည့္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ ရင္းေျခလွမ္းကိုေရႊ႕သည္။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွအခ်ိန္စာရင္းကူးေနပါလားဟုအသိ၀င္သည္။

' ပထမႏွစ္စာသင္ခ်ိန္ ဇယား ' တဲ့။

လြယ္အိတ္ထဲကေဘာလ္ပင္ႏွင့္စာအုပ္ကိုထုတ္ၿပီးသူမ်ားေတြကူးသလိုလိုက္ကူးေနမိ၏။

" ဒီကသူငယ္ခ်င္းတို႕ဘာကူးေနတာလဲဟင္"

အခ်ိန္စာရင္းကိုစကူးစဥ္မွာပင္ေနာက္ကေခၚသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။သူ႕လိုေခတ္ဆန္ဆန္
၀တ္ဆင္တတ္ေသာရြယ္တူလူငယ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕သည္။

" ဒီမွာပထမႏွစ္စာသင္ခ်ိန္ေတြကပ္ထားတယ္ေလ။အဲဒါကူးေနတာ "

"ဟာ၊အဲဒါဆိုသူငယ္ခ်င္းကူးၿပီးကိုယ္ကူးခ်င္တယ္။ရမလား။ခုလူမ်ားေနေတာ့လွမ္းၾကည့္ရင္
လည္းျမင္မွာမဟုတ္ဘူး"

" ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ခဏကူးလိုက္ဦးမယ္။ခဏေစာင့္ "

သူ႕စကားအဆံုးၿပံဳစိစိျဖစ္သြား၍သူေျပာတာဘာမွားသြားပါလိမ့္ဟုေတြးသည္။

" သူငယ္ခ်င္းလည္းဖတ္စ္ရီးယား။ကိုယ္လည္းဖတ္စ္ရီးယား။ ကၽြန္ေတာ္ေတြဘာေတြလုပ္မေနစမ္းပါနဲ႕။ခ်စမ္းပါ။မင္းတို႕၊ငါတို႕"

တီရွပ္အက်ီၤအနက္ေပၚမွအရိုးေခါင္းပံုကိုေငးရင္းေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။အက်ၤီကိုေဘာင္းဘီေပၚ
ဆြဲဆန္႕ေနေသာပံုကတကယ့္ေပါ့ပါးသြက္လက္ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ပံုစံ။ၾကည့္ဦး။လြယ္အိတ္ကရိုးရိုးကခ်င္လြယ္ အိတ္ျဖစ္ေသာ္လည္းႀကိဳးကေသးေသး၊အထံုးတစ္ထံုးကို လည္းေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္ထံုးထားလိုက္ေသးသည္။

သူကဒါမ်ဳိးကိုသေဘာက်သည္။အေမကအျမင္မေတာ္ဘူးထင္၍ငယ္စဥ္ ကတည္းကဆိုဆံုးမခဲ့၍သာေဘာင္းဘီ၀တ္တတ္ခဲ့ေသာ္လည္းသူမ်ား လိုေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမ၀တ္တတ္ခဲ့။ရိုးရိုးရွပ္အက်ီၤ၊ဘက္ဂီ
ေဘာင္းဘီပြပြ၊စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီတို႕ကိုသာ၀တ္တတ္ခဲ့သည္။အဲ-သူ႕ေရွ႕ကပုဂၢိဳလ္လိုေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားတီရွပ္မ်ားကိုေတာ့အေမကခြင့္ မျပဳ။သည္ေတာ့သူ႕မွာတီရွပ္သိပ္မရွိ။ရွိသည့္တီရွပ္မ်ားကလည္းအမ်ား အားျဖင့္ပံုရိုးရိုး၊စတစ္ကာရိုးရိုးအက်ၤီမ်ားႏွင့္ဒယ္လ္ကိုတို႕လိုအေရာင္
ႏွင့္ေျပာင္အဆင္မ်ားသာျဖစ္ေနသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူ မ၀တ္ရေသာ္လည္းတျခားသူေတြအဲဒီလို၀တ္လွ်င္ သေဘာက်သည္။လူငယ္ဘ၀မွာ၀တ္ခ်င္တာ၀တ္၊စားခ်င္တာစား၊မွန္တာသာလုပ္။
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ဘယ္သူ႕မွမထိခိုက္ေစႏွင့္။ဒါသူ႕ခံယူခ်က္။ခုသူ႕ေရွ႕ကပုဂၢဳိလ္ကသည္လို အစားထဲကျဖစ္မည္။မဆုိးဘူး။ခင္ဖို႕ေတာ့ေကာင္းသည္ဟုေတြး၏။

အခ်ိ္န္စာရင္းဆက္ကူးၿပီးေပးလိုက္ေတာ့သူ႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္၏။ ၿပီးမွ........

" သူငယ္ခ်င္းကဘယ္Sectionကလဲ "

ဟုေမးသည္။

" Section B ကေလ။သူငယ္ခ်င္းကေရာ "

ေဘာလ္ပင္ကိုလြယ္အိတ္ထဲထည့္ၿပီးေမးေတာ့ၿပံဳးေနသည္။ၿပီးေတာ့လက္ထဲမွာရွိေသာ
သူ႕အခ်ိန္စာရင္းကူးထားသည့္စာအုပ္ကိုဘယ္လက္မွာကိုင္၍ညာလက္ကိုေရွ႕ဆန္႕ေပးသည္။

" ကိုယ္လည္း B ပဲ။အိုေကပဲကြာ။တစ္ခန္းတည္းသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ကိုယ့္နာမည္ကသန္႕စင္ေအာင္လို႕ေခၚတယ္။သူငယ္ခ်င္းနာမည္ေရာ။ "

"ကိုယ့္နာမည္မင္းထင္ပါ။ဒါနဲ႕သန္႕စင္ေအာင္ကနယ္ကလား။ရန္ကုန္ ကလား "

လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ေမးလိုက္၏။

" ကိုယ္ကတိုက္ႀကီးကပါ။ခုဇီ၀ကေဆာင္မွာေနတယ္။ခဏေလးေနာ္။ အခ်ိန္စာရင္းကူးလိုက္ဦးမယ္။မင္းထင္ကအကုန္ကူးထားေတာ့ပိုေကာင္းသြားတယ္။"

အခ်ိန္စာရင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့သူေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ပထမႏွစ္စာသင္သား
ခုနစ္ရာ ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ႏွင့္မႏၱေလးစက္မႈတကၠသိုလ္ေျပာင္းမ်ားရွိ၍အတန္းေလးခုခြဲသင္ၾကရာ
ထိုတန္းခြဲေလးခု၏အခ်ိန္ဇယားကိုသူကအကုန္ကူးထားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္။
ကူးထားတာေကာင္းမည္ထင္ၿပီးအကုန္ကူးထားျခင္းပင္။

" ကိုယ့္အခန္းကမေကာင္းေတာ့သူမ်ားအခန္းသြားတက္လို႕ရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႕အခုငါတို႕အခ်ိန္က
Practical အခ်ိန္္ႀကီးပဲ။ေအးေအးေဆးေဆးနားလို႕ ရတယ္။ မင္းနဲ႕ငါၿပီးရင္ေလွ်ာက္ၾကည့္ ရေအာင္ "

သူထင္သည့္အတိုင္းပင္။ဒါေၾကာင့္သူကမဆိုးပါဟုေတြးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုနေလးတင္ခင္သည္။အခုမင္းေတြ၊ငါေတြျဖစ္ကုန္ၿပီေလ။

" ေကာင္းသားပဲ။ငါလည္းဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။ဒီေက်ာင္းကို တစ္ေကာင္တည္း၀င္လာတာ။"

" ဟားဟား။ငါ့လိုပဲဘာမွမပူနဲ႕။ခုကစၿပီးမင္းနဲ႕ငါနဲ႕ေဘာ္ဒါေတြျဖစ္သြားၿပီ "

သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္စြာရယ္ၿပီးအခ်ိန္စာရင္းဆက္ကူးေနေတာ့သူေစာင့္ ရင္းၿပံဳးေနမိေတာ့သည္။

x x x x x

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Tuesday, January 24, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၃ )

တိုင္လံုးႀကီးမ်ားေအာက္အေရာက္မွာလက္မွနာရီကိုငံု႕ၾကည့္ေတာ့ခ်ိန္းထား သည့္အခ်ိန္ေရာက္ဖို႕လိုေသး၏။သူကသာေစာထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုလည္းအမွန္ကေက်ာင္းကိုလြမ္းလို႕၊ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္သမွ်
ျပန္ၿပီးတမ္းတခ်င္လို႕တမင္ေစာထြက္လာခဲ့ျခင္းပင္။

အေတြးႏွင့္ေၾကာျငာဘုတ္မ်ားရွိရာသြားၾကည့္ၿပီးေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။သူမသိေသာ၀န္ထမ္းအခ်ဳိ႕၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ႏွင့္
အလုပ္ရႈပ္ေနတာေတြ႕၏။

' ဩဘာလမ္း '

အၾကည့္ကရုတ္တရက္ဩဘာလမ္းကိုေရာက္သြား၏။စာစစ္ခ်ိန္မို႕ေက်ာင္း
အတြင္းပိုင္းကိုတာ၀န္ရွိသူမ်ားမွအပမ၀င္ရေအာင္ေက်ာင္းပင္မေဆာင္၏ အတြင္းသံတံခါးမႀကီးမ်ားကိုပိတ္ကာလံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္
ေသေသခ်ာခာ်ထားထားသည္မို႕ဩဘာလမ္းကိုလွမ္းၾကည့္ရတာအားမရခ်င္။
ပု႑ရိက္တန္းညီညီေတြကေတာ့ဟိုအရင္ကႏွယ္ဘာမွ်မေျပာင္းလဲ။ျမက္ခင္း
စိမ္းစိမ္းေတြေရာေျပာင္းလဲေနၿပီလား။သူမသိႏိုင္။

" ............. "

ဩဘာလမ္းထိပ္မွာေထာင္ထားေသာဆိုင္းဘုတ္ေသးေသးမွစာမ်ားကို
အေတြးႏွင့္ရြတ္ရင္းဟိုစဥ္ကအကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ခဲ့ေသာဩဘာလမ္းမွပံုရိပ္တို႕
သူ႕ဆီကိုပူးကပ္ခိုတြယ္လာေခ်ၿပီ။

ရပ္ေနရာမွေျခလွမ္းကိုေရႊ႕ရင္း' ေရာမတိုင္လံုးႀကီးမ်ား'ဟုေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားေခၚ
ခဲ့သည့္တိုင္လံုးႀကီးမ်ားေအာက္ေျခရွိေလွကားထိပ္မွာသြားထိုင္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ဟိုးေ၀းေ၀းကစာအုပ္ဆိုင္ဆီဘာရယ္မဟုတ္ေငးေနမိ၏။

၀င္ထြက္ေနေသာကားတခ်ဳိ႕၊ပ်ံသန္းေနေသာငွက္တခ်ဳိ႕၊ဘတ္စ္ကားမွတ္
တိုင္ႏွင့္အနီးဆံုး ' ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ ' မွ၀င္ထြက္ေနေသာလူေတြ။
တစ္ခ်ိန္တုန္းကလည္းသည္ပံုရိပ္ေတြပဲ။ ခုလည္းသည္ပံုရိပ္ေတြပဲေလ။
အေတြးမွာလြန္ခဲ့ေသာကိုးဆယ္ခုႏွစ္စြန္းကာလမ်ားဆီသို႕ျပန္လည္
တမ္းတေနမိျပန္သည္။

x x x x x

ရာသီေတြလည္းတေရြ႕ေရြ႕ေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါၿပီ ေႏြး။
သစ္ပင္၊သစ္ရြက္၊ပန္းပြင့္၊ပန္းခက္ေတြလည္းေ၀လိုက္၊ေႂကြလိုက္နဲ႕
အခ်ိန္ေတြကိုတေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကၿပီေလ။

ဘယ္အရာမွမတည္ၿမဲတဲ့ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာလူေတြလည္းေ၀လိုက္ ၊ေႂကြလိုက္နဲ႕သစ္ရြက္ေတြလိုေျပာင္းလဲခဲ့တာပါပဲ ေႏြး။

တကယ္ေတာ့အခ်ိန္ဆိုတာအရာရာကိုေျပာင္းလဲမႈေတြဖန္ဆင္းေပးႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးရွင္ပဲလို႕ကိုယ္ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ေႏြးေရ......။အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတာကမေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အရာေတြေလာကမွာ
ရွိေနေသးတယ္ေလ။

အဲဒါေတြကဘာေတြလဲဆိုေတာ့ကိုယ္တို႕ရင္ထဲမွာအၿမဲတမ္းရွိေနမယ့္ကိုယ္ တို႕ရဲ႕တကၠသိုလ္ဆုိတဲ့ပညာရွာမွီးရာ၊ေပ်ာ္ရႊင္မက္ေမာဖြယ္က်ာင္းေတာ္ႀကီး ရယ္၊ကိုယ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဆံုး
ႏိုင္မယ့္ခင္မင္မႈေတြရယ္၊ကိုယ္တုိ႕ရင္ထဲကခံစားမႈေတြရယ္ေပါ့။

အခ်ိန္ေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊ရာသီေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊
အခ်ိန္ကာလနဲ႕အတူေရြ႕လ်ားလို႕မပါသြားခဲ့တာအဲဒါေတြပါဆိုရင္ကိုယ္နဲ႕
အၿမဲဆန္႕က်င္ဘက္လိုေနတတ္တဲ့ေႏြးကျငင္းဦးမလားမသိပါဘူး။

ေႏြး ျငင္းလို႕မရႏိုင္ပါဘူး။ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းႀကီး ကိုျမင္ေတြ႕ရတာနဲ႕ေႏြးကိုကိုယ္ေျပာတာေတြယံုၾကည္လက္ခံလာမွာပါ။
ကိုယ္ခံစားရသလိုေႏြးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္လိုပဲခံစားရမွာပါ။
ကိုယ့္လိုပဲယံုၾကည္လက္ခံလို႕ကိုယ့္လိုပဲတမ္းတမိၾကဦးမွာပါပဲ။

ဟုတ္တယ္ေႏြးေရ။ကိုယ္တုိ႕ေလာကႀကီးထဲကေျပာင္းလဲမႈေတြၾကားမွာ မေျပာငး္လဲဘဲအစဥ္ထာ၀ရတည္ရွိေနႏိုင္တာေဟာဒီရန္ကုန္စက္မႈတကၠ သိုလ္ႀကီးရယ္၊ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းေက်ာင္းႀကီးကျဖတ္သန္းထြက္ခြာ ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတာ္သူ၊ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕အရယ္၊အၿပံဳး၊
အလြမ္းေလးေတြပဲမဟုတ္လား။

ခုတည္ရွိေနတဲ့တကၠသိုလ္နဲ႕ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စရိုက္ေတြဟာ၊
ကိုယ္တို႕ေတြရွိခဲ့စဥ္ကတကၠသိုလ္နဲ႕ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြနဲ႕
ဘာမ်ားျခားနားဦးမွာလဲ။

ခုလည္းေပ်ာ္စရာေတြ၊လြမ္းစရာေတြရွိေနဦးမယ္လို႕ယံုၾကည္ထားတယ္ေလ။
ဟိုးတုန္းကလည္းေပ်ာ္စရာေလးေတြ၊လြမ္းစရာေလးေတြရွိခဲ့ဖူးတာပဲမဟုတ္လား။
အဲဒီတုန္းကကိုယ္တို႕ရဲ႕တကၠသိုလ္ႀကီးထဲမွာကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ပံုရိပ္ေတြလည္းပါ၀င္ခဲ့တာေႏြးေတာ့သတိရေနဦးမွာပဲလို႕ကိုယ္ထင္မိတယ္ေလ။

သတိရတယ္ေႏြးရယ္.............။

ေႏြးအပါအ၀င္ကိုယ္တို႕နဲ႕က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ေႏြးရဲ႕
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကိုယ္တို႕ရဲ႕ရယ္ေမာသံေတြကိုႏွစ္ၿခိဳက္စြာခံုမင္တတ္ခဲ့တဲ့ေဟာဒီ
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီးရယ္၊ဩဘာလမ္းရယ္၊စာသင္ခန္းေတြရယ္၊
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အေဆာင္ေတြရယ္၊အားလံုးရဲ႕အရယ္၊အရႊတ္၊အေနာက္
၊အလြမ္းေလးေတြရယ္၊ၿပီးေတာ့ကိုယ္တို႕ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ႀကီးရဲ႕စာသင္ခန္းထဲမွာ၀ဲပ်ံေနတဲ့ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ စကၠဴ ျမားေလးေတြရယ္ကိုကိုယ္ျပန္ၿပီးသတိရေနမိၿပီေလ။

က်ဥ္းက်ပ္ရႈပ္ေထြးေနတဲ့အလုပ္ခြင္ဘ၀နဲ႕ႏိႈင္းစာရင္ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ေပါ့ပါး
လြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘ၀ဟာကိုယ္တို႕ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ဘ၀တစ္ခုလို႕ေႏြးဆိုမလား။
ကိုယ့္အေတြးထဲမွာေတာ့အဲဒီေက်ာင္းသားဘ၀ကိုျပန္ၿပီးရယူၾကည့္မိပါၿပီေႏြး။

အစဥ္ထာ၀ရလွပေနမယ့္ကိုယ္တို႕ရဲ႕စိတ္ကူးေလးေတြထဲကလြမ္းစရာအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြပါပဲေႏြးေရ။
ကိုယ့္ရင္ထဲမွာတစ္ခါျပန္လို႕ သက္၀င္လာခဲ့ျပန္ပါၿပီေလ။

x x x x x

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Saturday, January 21, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " (၂ )

ဟိုးေ၀းေ၀းမွသစ္ရိပ္ကိုလွမ္းျမင္စဥ္ရင္သည္တုန္ခါခ်င္သလိုျဖစ္လာ၏။
တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့ေသာျမင္ကြင္းတို႕ကိုဥေပကၡာျပဳရင္းကားအရွိန္ကိုေလွ်ာ ့ သည္။ေရွ႕မွာေက်ာင္း၀င္ေပါက္ကိုလွမ္းျမင္ေနၿပီပဲ။

" ဦးလူေပါေပါင္းမိုး "

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာကေခၚခဲ့ၾကေသာနာမည္။ေနာင္ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ကာလထိ
တည္ရွိေနဦးမည္ဆိုတာမသိ။အရာရာသည္ေျပာင္းလဲျခင္း မ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ခိုင္မာစြာရပ္တည္ခဲ့ေသာအမိုးခံုးခံုး
သည္ဟိုစဥ္ကႏွယ္မေျပာငး္လဲ၍တအံတဩျဖစ္ရေသးသည္။

" ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္
YANGON TECHNOLOGICAL UNIVERSITY "

ေက်ာင္းၿပီးခါနီးေျပာင္းခဲ့ေသာနာမည္စာလံုးအသစ္ျဖင့္ေတာက္ပ လြန္းေနေသာဆိုင္းဘုတ္ကိုေငးၾကည့္ရင္းခံုးဆင္းမွာလုပ္ထားေသာ
 Speed ေလွ်ာ့သည့္ Slow Down ( Bump )ကတၱရာလမ္းခံုးခံုးကို သတိျပဳမိသည္။ ကားကိုအရွိန္ပိုေလွ်ာ့ရင္းျဖည္းျဖည္းခ်င္းေက်ာ္လိုက္၏။
သူတို႕ေက်ာင္းၿပီးခါနီးမွာလုပ္ခဲ့ေသာအရာမ်ားစြာထဲမွတစ္ခုျဖစ္သည္ကို
မွတ္မိေနသည္။ဤကဲ့သို႕ Bump မ်ဳိးေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္။ ' ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ ' ဟုေခၚၾကေသာလူအမ်ားစု၀င္ရာအေပါက္နားမွာ။
ေက်ာင္းဆင္းေက်ာင္းတက္ကားမ်ားအရွိန္ေလွ်ာ့ေမာင္းေစရန္လုပ္ခဲ့ေသာ
အရာမ်ားဟုေတြးသည္။

အေတြးကိုခဏရပ္ရင္း ' ဦးလူေပါေပါင္းမိုး' ျဖဴ ျဖဴဘက္ကိုကားခ်ဳိးခ် လိုက္၏။ေစ့ထားေသာသံတံခါးေဘးမွတာ၀န္က်ဂိတ္ေစာင့္ကလွမ္းၾကည့္ၿပီး
သူ႕ဆီေလွ်ာက္လာတာေတြ႕၏။ကားကိုစက္သတ္ၿပီးေစာင့္ေနလိုက္သည္။

" ဘယ္ကိုသြားမလို႕ပါလဲခင္ဗ်ာ "
"မႏၱေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္ကေရာက္ေနတဲ့ဆရာတစ္ေယာက္ဆီသြားခ်င္လို႕ပါ"

ေခတၱေတြေ၀သြားသည္။သူ႕မ်််က္ႏွာကိုအကဲခတ္ၿပီးသံတံခါးကိုအသာတြန္း ဖြင့္ေပး၏။

" ဆရာကဆရာဦးေက်ာ္၀င္းထြဋ္ဧည့္သည္မ်ားလားမသိဘူး။ "

သူလာမွာဖုန္းဆက္ထား၍သူ႕သူငယ္ခ်င္းကဂိတ္ကိုႀကိဳအေၾကာင္းၾကား
ထားတာပဲဟုေတြးသည္။ဂိတ္ကိုအေၾကာင္းၾကားမထားပါကသူ႕ကား၀င္ဖို႕
လြယ္ပါ့မလားမသိ။လူသာ၀င္ခြင့္ရႏိုင္သည္ထင္၏။

"ဟုတ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႕ခ်ိန္းထားလို႕ပါ။ကၽြန္ေတာ့္မွာကုမၸဏီ
၀န္ထမ္းကတ္ပါပါတယ္။ယူထားလိုက္ပါ။"

ဂိတ္ေစာင့္ကသူ႕ကတ္ကိုခဏဖတ္ၾကည့္၍ေခါင္းညိတ္သည္။ၿပီးေတာ့
ကတ္ကိုယူထားလိုက္သည္။

" ရပါၿပီဆရာ။ ၀င္သြားပါ။ "

ဂိတ္ေစာင့္၏စကားအဆံုးဂီယာထုိး၍ကားကိုေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲ
ထိုး၀င္လိုက္သည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့မိခင္ရင္ခြင္ထဲျပန္ေရာက္လာသလိုခံစားရ၏။

x x x x x

ခ်ိန္းထားသည္ကကင္တင္းန္မွာမို႕ကားကိုကင္တင္းန္ဘက္ခ်ဳိးမည္စိတ္ကူးၿပီး
ဟိုးေ၀းေ၀းမွလွမ္းျမင္ရေသာတိုင္လံုးႀကီးမ်ားကိုတစ္ခါျပန္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚ၏။
ကားကိုဘယ္ဘက္သို႕ခ်ဳိးၿပီးေ်ယာက္်ာ္းေလးေဆာင္မ်ားေရွ႕မွလမ္း အတိုင္းေက်ာင္း၏အထင္ကရတိုင္လံုးႀကီးမ်ားဆီကိုေမာင္းသည္။

ေအမွအက္ဖ္အထိရွိေသာေယာက်ာ္းေလးေဆာင္ေျခာက္ေဆာင္တြင္ အက္ဖ္ေဆာင္ကေနာက္ဖက္က်၍ေအမွအီးအထိငါးေဆာင္ကေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ
ရွိေနသည္။

ရန္ကုန္၊အင္းစိန္လမ္းမႀကီးကိုမ်က္ႏွာမူထားေသာထိုအေဆာင္မ်ား၏ေရွ႕တြင္
စိမ္းလဲ့ေသာျမက္ခင္းႏွင့္ပု႑ရိက္တန္းညီညီမ်ားကေတာ့နဂိုအတိုင္းလွဆဲ၊
 ပဆဲ၊၀င့္ႂကြားဆဲ၊ဂုဏ္ယူဆဲ။

ဟိုးေ၀းေ၀းမွာရွိေနသည့္အနီေရာင္အလံတစ္ခုတလူလူလြင့္ေနၿပီး၊
 ' YANGON TECHNOLOGICAL UNIVERSITY' ဆိုသည့္စာသား ပါရွိေသာေက်ာင္း၏ပင္မအေဆာက္အအံုႀကီး၏အရိပ္အာ၀ါသကို
ခိုလႈံကာသူတို႕လည္းေမာ္ႂကြားခ်င္တုိင္းေမာ္ႂကြားေနေလၿပီ။

ကားကိုေရပန္းႀကီးရွိရာပန္းၿခံအ၀ိုင္းနားကကပ္၍ျဖတ္ၿပီးကားပတ္ကင္ရွိရာမွာသြားထိုးသည္။
မွန္ေတြအလံုပိတ္ၿပီးတံခါးေသာ့ခတ္၍ကားပတ္ကင္ကိုေ၀့ခနဲၾကည့္မွ အျခားေသာကားမ်ားလည္းအနညး္ငယ္ရွိေနတာသတိထားျဖစ္သည္။ေက်ာင္းပိတ္
ရက္ျဖစ္ေသာ္လည္းဆရာ၊ဆရာမတို႕အမွတ္ျခစ္ဖို႕ေရာက္ေနႏိုင္တာသူသိသည္။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေတာင္အမွတ္ျခစ္ၿပီးမၾကာခင္ ကမွျပန္ေရာက္သည္ပဲဟုေတြးမိ၏။
အေတြးႏွင့္ပင္ေက်ာင္း၏ပင္မ၀င္ေပါက္ရွိရာတိုင္လံုးႀကီးမ်ားဆီေျခစ လွမ္းမိျပန္သည္။

x x x x x

[ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။]

[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

Friday, January 20, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁ )

 ဘေလာ့ခ်စ္သူမ်ားခင္ဗ်ား.........

ကၽြန္ေတာ္ေရးထားခဲ့ဖူးတဲ့လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ကိုခ်ျပပါရေစ။ဒီလံုးခ်င္း၀တၳဳ နာမည္ကို " အစဥ္ထာ၀ရ " လို႕အမည္ေပးထားပါတယ္။ခံစားၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။

ဆူးသစ္
၂၃း၁၈ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၂၀.၀၁.၂၀၁၇

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

သံေယာဇဥ္ ရာသီဖြဲ႕
နာရီလွည့္ ေမွးမိွန္အို။
ထုိခဏမွာေပါ့
အိုၾကသူ လူတခ်ဳိ႕ယြင္းေလလည္း
ႏွင္းေႏြမိုးထဲ မားမားရပ္ပါလို႕
အားျပတ္ကာ သူမလဲေပဘု
သာဆဲပါ ခမ်ာေတြ ရႈေလေတာ့
အစဥ္အၿမဲသာေၾကာ ့ ရြက္ႏုလက္စို
( ဪ-ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕.......)
ရင္ထဲမွာေပါ့ စက္မႈတကၠသိုလ္။ ။
သားလတ္
[ ၁၉၉၄ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ ေရႊသမင္မဂၢဇင္းပါ သားလတ္ ၏ ' အစဥ္ထာ၀ရ '
( အခ်စ္ဆံုးသုိ႕အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ) တြင္ပါ၀င္ေသာကဗ်ာျဖစ္ပါသည္။ ]

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

" ေႏြးဟာ ငါ့ရဲ႕အစဥ္ထာ၀ရပါကြာ။
ငါဟာသူ႕အတြက္ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။
သူကေတာ့ငါ့ရဲ႕ အစဥ္ထာ၀ရပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ "
မင္းထင္ ( သို႕မဟုတ္ ) ကင္း

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

" လူတစ္ေယာက္နဲ႕တကယ့္ဘ၀ထဲကိုႏွစ္ဦးတည္းျဖတ္သန္းရမယ့္ အခ်ိန္၊ျဖတ္သန္းႏိုင္တဲ့အား၊ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္၊ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္၊
ငါကိုယ္တိုင္ကအနစ္နာခံႏိုင္မယ့္လူ၊ သူကိုယ္တုိင္ကလည္းငါမွငါလိုျဖစ္ၿပီး၊
 ငါကလည္း သူမွသူလို႕ေျပာရေလာက္ေအာင္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္ရတဲ့သူကို
ငါေတြ႕သြားၿပီ။ ငါသူနဲ႕ဆိုအားလံုးကိုရင္ဆုိင္ရဲတယ္။ငါ့အနားမွာသူ
ရွိေနေစခ်င္တယ္။ခဏ မဟုတ္ဘူး။ အၿမဲတမ္းအစဥ္ထာ၀ရ။
ငါကသူ႕ကိုအားကိုးခ်င္တယ္။ ငါကိုယ္တိုင္လည္းသူနဲ႕ဆိုရင္
ဘယ္ဘ၀မ်ဳိးမွာမဆိုျဖတ္သန္းရဲတယ္။သူက ငါနဲ႕ပတ္သက္ရင္
အနစ္နာခံႏိုင္တယ္လို႕ငါထင္တယ္။
ငါကလည္းသူ႕လိုပဲခံစားရတယ္။အဲဒီမွာပဲအခ်စ္ဆိုတာ
ဘာလဲဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ရယ္၊ခ်စ္သူဆိုတာ
ဘယ္လိုလဲဆိုတာရယ္ကိုငါသိလိုက္ရတယ္ေလ။ "
ႏွင္းႏြယ္ေႏြး ( သို႕မဟုတ္ ) ကြင္း

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

" စိတ္ခ်။ ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရင္ထဲကို
ယူဘယ္ေတာ့မွေရာက္မလာေစရဘူး။ "
" အဲဒီေလာက္အထိကိုယ့္ကိုနာၾကည္းသလား"
" နာၾကည္းရံုတင္မကဘူး။သတ္ေတာင္သတ္ပစ္ခ်င္တယ္။"
" ဟုတ္လား။ ကိုယ္ကေတာ့ ေႏြးအတြက္အသက္ဆက္ ရွင္ေနမွာေသခ်ာတယ္။"

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

( ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။ )

Sunday, January 8, 2017

" တန္ဖိုးရွိတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ "


ခုတေလာမွာ Facebook က Communication Rule အသစ္တစ္ခု ခ်တယ္ဆိုၿပီးလက္ရွိသံုးေနတဲ့အသံုးျပဳသူ၂၅ေယာက္ကိုသူတို႕ေပးထားတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ပို႕ေပးရမယ္တဲ့။မဟုတ္ရင္မသံုးဘူးလို႕ယူဆၿပီးဖ်က္တဲ့အထဲ ပါသြားမယ္ဆိုၿပီးမက္ေဆ့ခ်္ေတြပို႕ေနၾကတာကၽြန္ေတာ္လက္ခံရရွိေနပါတယ္။
Account တစ္သန္းေက်ာ္ဖ်က္မယ္လို႕ဆိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမက္ေဆ့ခ်္မ်ဳိးေတြဆိုယံုကိုမယံုတာပါ။ဒါနဲ႕ဆက္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ပိုရွင္းသြားပါတယ္။ဒီေန႕ဇြန္လ၅ရက္တဲ့ဗ်ာ။ဖ်က္မွာကျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ဇြန္လ၆ရက္၊နံနက္၉း၃၀နာရီတဲ့ဗ်ာ။ဒီေန႕လို႕ေတာင္ပါေသး။

အဲဒါထက္ရွင္းတာေတာင္အဲဒီေလာက္မရွင္းဘူး။အခုဒီေန႕ဘာေန႕လဲ
ဆိုေတာ့ဇန္န၀ါရီလ၇ရက္ေန႕။အဲဒီမက္ေဆ့ခ်္အရင္ကတည္းကစခဲ့တယ္
ဆိုလည္းကၽြန္ေတာ္လံုး၀ဘယ္သူ႕ဆီကိုမွထပ္မျဖန္႕ခဲ့ဘူး။ဟိုးတုန္းက တစ္ခါႀကံဳဖူးတယ္။အခုလည္းလာပို႕တ့ဲသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကၽြန္ေတာ္စာ သင္ေပးခဲ့တဲ့ကေလးေတြကိုဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။
သူတို႕ကကိုယ့္ကိုအေရးတယူရွိတယ္ဆိုတာသိရတဲ့အတြက္ေက်နပ္ပါ တယ္။ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကူးတုန္းကမက္ေဆ့ခ်္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ရခဲ့တယ္။ႏွစ္ကူးဆုေတာင္းေလးေတြပါ။အင္မတန္၀မ္းသာၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာဒီလိုမိသားစု၀င္ေတြ၊ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ခင္မင္ရသူေတြ၊အနာဂတ္အတြက္ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့
ကေလးေတြရွိေနပါလားလို႕သိရလို႕ပါ။သူတို႕တစ္ေတြကၽြန္ေတာ့္အေပၚ
အေရးတယူနဲ႕ႏွစ္သစ္ႏႈတ္ခြန္းဆက္ဆုေတာင္းပါလားလို႕ၾကည္ႏူးရတာပါ။
အဲဒီမက္ေဆ့ခ်္ေတြကိုေတာ့တန္ဖိုးရွိတဲ့မက္ေဆ့ခ်္လို႕မွတ္ယူမိတာပါ။

ခုလိုFacebook Account တစ္သန္းဖ်က္မယ္ဆိုေတာ့လည္း သူတို႕အသိေပးတာေက်နပ္ေပမယ့္သူတို႕တစ္ေတြေအာက္ကစာကိုေန႕
စြဲေသေသခ်ာခ်ာမဖတ္ခဲ့မိဘူးလို႕ဘဲေတြးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ျပတ္ျပတ္သားသားေတြးမိတာကေတာ့အဲဒီ Account
တစ္သန္းထဲကၽြန္ေတာ့္Account ပါသြားရင္ေတာင္ သိပ္၀မ္းနည္း စရာမရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႕
အရင္ကေနခဲ့တာ Facebook မရွိတဲ့ကမၻာပါ။အခုမွဒါကိုအေရးတယူလုပ္
 သံုးေနခဲ့ၾကတာကိုး။

အဲဒါကိုုခုတံုးလုပ္ၿပီးဖုန္းကုမၸဏီေတြကလုပ္စားတာလားမသိတဲ့
 မက္ေဆ့ခ်္မ်ားမ်ားပို႕၊( ဘယ္ကပို႕ပို႕ပါ။ Facebook Messenger က
ပို႕လည္းအင္တာနက္သံုးရတာပါပဲ )ဆိုတာမ်ဳိးေတြက ဒီဘက္ေခတ္မွာ အင္မတန္မွစုတ္ခ်ာလြန္းတဲ့အကြက္ေတြလို႕ပဲျမင္ပါတယ္။

တစ္ခုရွိတာက Facebook သံုးရင္စာေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ရမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့မိတ္ေဆြမ်ား၊သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တဲ့ လူငယ္မ်ားမေမ့သင့္ဖို႕ေတာ့သတိေပးပါရေစ။

အဖိုးတန္တဲ့မက္ေဆ့ခ်္ေတြေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
အက်ဳိးမရွိတဲ့မက္ေဆ့ခ္်ေတြအတြက္ေတာ့အခ်ိန္ကုန္မခံၾကပါနဲ႕ခင္ဗ်ာ။ ။

ဆူးသစ္
၂၂း၁၄ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၀၇.၀၁.၂၀၁၇

Saturday, January 7, 2017

" သူ႕ကို Credit ေပးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုလည္း Credit ေပးဖို႕ပါ "


ကၽြန္ေတာ္Blog Posts ေတြေရးေနဆဲကာလမွာ Facebook ေပၚလာေတာ့ Blog မွာေရးတာရပ္သလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာပဲကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
Facebook User တစ္ဦးက ကဗ်ာဆရာကိုအမည္မသိလို႕ပါဆိုၿပီးသူ႕အေကာင့္မွာ
တင္ထားခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္အသိမိန္းကေလးတစ္ဦးကျပန္ရွယ္ေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္ကသိၿပီးအဲဒီအေကာင့္မွာကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕၊
အျဖဴ ေရာင္လမ္းကေလးဆိုတဲ့ ဘေလာ့မွာတင္ထားတာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကဗ်ာက ပိန္းရြက္ေပၚကေရမ်ား ဆိုတဲ့ကဗ်ာပါ။

ဒီကတည္းက Facebook မွာသံုးစြဲသူတခ်ဳိ႕ဟာသူမ်ားစာကိုယူၿပီး Copy and Paste လုပ္ကာမသိရင္သူတို႕စာေတြလိုလုပ္တတ္ၾကတယ္ ဆိုတာ သိခဲ့ရပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ရက္မွာကၽြန္ေတာ္နဲ႕ခင္တဲ့၊ေက်ာင္းမွာဆုိလည္းေမဂ်ာတူစီနီယာ၊
ဘေလာ့ဂါဆိုရင္လည္းသူကစီိနီယာျဖစ္တဲ့အစ္ကိုတစ္ဦးရဲ႕ကဗ်ာကို
အေကာင့္နာမည္ဘာမွန္းမသိသူတစ္ဦးကစာသားတခ်ဳိ႕ေျပာင္းၿပီး
ယူတင္ထားတယ္လို႕သိရပါတယ္။ဒါေပမဲ့အဲဒီအစ္ကိုသြားေျပာၿပီး
သူတင္ထားတာကိုျပန္ရွယ္တဲ့အခါအဲဒီအေကာင့္ပိုင္ရွင္က
မေတာင္းပန္တဲ့အျပင္သူကေတာင္အဲဒီအစ္ကိုအေကာင့္ကို
ဖ်က္မယ္လုပ္လို႕ၿပံဳးရေသးတယ္။

ဒီေနရာမွာသီခ်င္းေတြကိုေကာ္ပီေခြအကူးခံရတဲ့ကိစၥနဲ႕ဒီေန႕Facebook မွာျဖစ္ေနတာေတြတူေနတယ္လို႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။သီခ်င္းေခြေတြေကာ္ပီ ကူးေတာ့မူရင္းေခြပိုင္ရွင္ေတြကအသံထြက္လာတဲ့အခါ
လူငယ္တစ္ဦးတင္ထားတဲ့Status တစ္ခုကိုဖတ္ရပါတယ္။
ေကာ္ပီအကူးမခံခ်င္ရင္ေခြမထုတ္နဲ႕ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ဖတ္ၿပီး စုတ္သပ္မိသလိုခုေနာက္ပိုင္းျဖစ္ေနတဲ့လူငယ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္
နိမ့္က်လာမႈကိုပါသတိထားမိပါတယ္။ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းကိုေတာ့ယူဆိုၿပီး
သူတို႕အေခြက်ေတာ့ေကာ္ပီအကူးမခံခ်င္ဘူးဆိုတဲ့အေျပာမ်ဳိးလည္း
ၾကားဖူးပါတယ္။တစ္ပိုင္းမွန္ပါတယ္။ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေရးဆိုႏိုင္ရင္
ပိုေကာင္းႏိုင္ေပမယ့္ေကာ္ပီဆိုသူေတြမွာလည္းသီခ်င္းကိုေရးရတာ
၊အစအဆံုးတီးရတာ၊စတဲ့အားထုတ္မႈေတြရွိပါတယ္။ဘယ္သူမွ
ကာရာအိုေကျပန္ဆိုၿပီးေခြမထုတ္တဲ့အတြက္သူတို႕မွာလည္းအရင္းအႏွီးရွိပါတယ္။

ဒီေတာ့သီခ်င္းေခြထုတ္တဲ့သူကအျပစ္ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီးေကာ္ပီေခြကူးသူ၊
အြန္လိုင္းတင္သူကအျပစ္မဟုတ္ဘူးလို႕ယူဆေနၾကတဲ့ေခတ္မွာ
သူမ်ားဖန္တီးထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အႏုပညာေတြက်ေတာ့ေရာတကယ္တန္ဖိုး
ထားသလားလို႕ေမးရင္လြယ္လြယ္ယူ၊လြယ္လြယ္ျပန္တင္ေနၾက
တာကိုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ေနရတာပါပဲ။

Facebook ေပၚတင္တာပိုက္ဆံမရေပမယ့္ကိုယ့္အေတြး၊ကိုယ့္အႏုပညာ
တစ္ခုကိုတင္ဖို႕ဆိုရင္အားထုတ္မႈေတာ့လူတိုင္းလုပ္ၾကရတာပါပဲ။
စာတစ္ေၾကာင္းတင္ရင္လည္းအဲဒါသူ႕မူရင္းအေတြးပါ။
မွားတာမွန္တာထား။သူ႕မူပိုင္ပါပဲ။ဓာတ္ပံုတစ္ပံုတင္ရင္လည္းအဲဒါ
သူ႕အားထုတ္မႈပါ။သူအဲဒီေနရာကိုသြားတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာအဲဒီလိုပံု ရဖို႕ေစာင့္တယ္။ဒါေတြကသူေငြမရေပမယ့္အားထုတ္ မႈေတြပါ။
သတင္းေရးတင္သူေတြ၊သတင္းေဆာင္းပါးေရးသူေတြဆုိပိုဆိုးပါတယ္။ သူတို႕တစ္ေတြအဲဒီလိုသတင္းရဖို႕ဘယ္လိုလုိက္ရတယ္၊ဘာေတြရင္းရတယ္ ဆိုတာသူတို႕ေလာက္ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ပါဘူး။သတင္း အခ်က္အလက္ေတြရဖို႕စာေတြလည္းအမ်ားႀကီးဖတ္ရပါတယ္။ေန႕ခ်င္းညခ်င္း
သတင္းေဆာင္းပါးေကာင္း မထြက္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုစာေရးသူေတြလည္းအတူတူပါပဲ။အေတြးတစ္ခုရတယ္။ ကဗ်ာျဖစ္မယ္။အေတြးတစ္ခုရတယ္။ေဆာင္းပါး၊၀တၳဳ ျဖစ္မယ္။ဒါကိုေငြမရေပ မယ့္ခ်ျပတယ္။က်န္တဲ့သူေတြခံစားမယ္။ဒါဟာအႏုပညာကို၀ါသနာပါလို႕ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မယ္။ဒါမွမဟုတ္ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ Message တစ္ခုကို သူမ်ားရေစခ်င္လို႕ျဖစ္မယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္အဲဒါေတြအားလံုးကိုစာေရးသူ အားထုတ္ထားတာပါ။ၿပီးေတာ့တကယ့္အႏုပညာတစ္ခုျဖစ္လာဖို႕အႏုပညာဓာတ္ခံ၊ ပါရမီရွိသူေတြသာအားထုတ္တတ္ၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ေဆာင္းပါးျဖစ္ျဖစ္၊Facebook Post ျဖစ္ျဖစ္ေရးရင္အေၾကာင္းအရာ စံုမွေရးပါတယ္။စုထားတတ္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခု တင္ရင္ေတာင္အဲဒါကကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့အႏုပညာနဲ႕ေရာလို႕ရရင္တင္လိုက္ပါ တယ္။ဒါေတြကတျခားသူသိၿပီးသားျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေပမယ့္တျခားသူမသိေသး တာေရာ၊တင္ျပပံုမတူတာပါျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။အဲဒါကၽြန္ေတာ့္အားထုတ္မႈပါ။ ၿပီးေတာ့အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ေပးခဲ့ရတာပါ။ခံစားမႈမ်ားစြာစိုက္ထုတ္ထားတာပါ။
အေတြးမ်ားစြာရင္းထားတာပါ။

ဒီလိုေျပာလို႕ Facebook ကစာေတြ၊သတင္းေတြကိုမရွယ္ရဘူးလား။
 မဟုတ္ပါဘူး။Facebook မွာရွယ္လို႕ရလို႕ေတာင္ Share ခလုတ္ေလး ထည့္ေပးထားတာေပါ့ဗ်ာ။ဒီေတာ့ရွယ္တာဆိုရင္ျပႆ     နာ မရွိပါဘူး။မူရင္းေရးသားသူ၊ မူရင္းအေကာင့္ပိုင္ရွင္နာမည္ပါပါသြားတာကိုး။

မရွယ္ဘဲေကာ္ပီယူတယ္။ၿပီးေတာ့ကိုယ့္ Wall ေပၚမွာျပန္
Paste လုပ္တယ္။ အဲဒီအထိရေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ Credit ဆိုၿပီး
မူရင္းစာပိုင္ရွင္၊ဓာတ္ပံုပိုင္ရွင္ကို နာမည္ျပန္မတင္ေပးဘူး။ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီစာ၊အဲဒီပံုဟာသူမ်ားေရး၊သူမ်ားရိုက္ထားတာကိုသူေရးသလို၊
သူရိုက္ထားသလိုလုပ္တာပါပဲ။

အဲဒါဟာေကာ္ပီသီခ်င္းေခြကူးသူလိုသူမ်ားဖန္တီးထားတဲ့ပစၥည္းနဲ႕
ကိုယ္အျမတ္ထုတ္တာပါပဲ။အဓိကကေတာ့ကိုယ့္ဆီမွာမရွိတဲ့ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း၊
ကိုယ့္ဆီမွာမရွိတဲ့အားထုတ္မႈ၊ကိုယ္မရႏိုင္တဲ့အစြမ္းအစ၊ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့
အသိအမွတ္ျပဳမႈတစ္ခုကိုသူမ်ားအားထုတ္မႈနဲ႕အေခ်ာင္ႏိႈက္ယူတာပါပဲ။

အဲဒီလိုလူေတြကိုေတြ႕ေနျမင္ေနရတာဟာအဲဒီလူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္
နစ္နာပါတယ္။သေဘာကေတာ့အဲဒီလူ႕အဖြဲ႕အစည္း၊အဆင့္ရွိပါတယ္လို႕ျပခ်င္ ရင္ေတာင္အဆင့္မရွိသူေတြပါေနတဲ့သေဘာပါ။တစ္နည္းအားျဖင့္ပညာေရး အဆင့္နိမ့္က်တယ္လို႕လည္းသံုးသပ္လို႕ရပါတယ္။

ေတြးၾကည့္ပါ။ကိုယ့္ဘာသာသီခ်င္းဆိုၿပီးေခြထုတ္တာေတာင္ေကာ္ပီကူးမခံခ်င္ ရင္၊အြန္လိုင္းအတင္မခံခ်င္ရင္မထုတ္နဲ႕ဆိုတဲ့အေတြးမ်ဳိး၊သူမ်ားဖန္တီးၿပီးသားကို
ကိုယ့္ဟာလုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြနဲ႕ဘယ္ပညာေရးအဆင့္ျမင့္ၿပီလို႕ေျပာႏိုင္
ပါသလဲ။တကယ့္ပညာေရးကအဲဒါမ်ဳိးလုပ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိေတြးေခၚမႈ
မေပးပါဘူး။သူမ်ားအားထုတ္မႈကိုအသိအမွတ္ျပဳခိုင္းပါတယ္။
သူမ်ားအႏုပညာဖန္တီးမႈကိုတန္ေၾကးေပးၿပီး၀ယ္ခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီလို၀ယ္ဖို႕လည္းအစိုးရကပါ၊ပါ၀င္ၿပီး စည္းၾကပ္ပါတယ္။
ဆိုလိုတာကအေတြးအေခၚနိမ့္မေနဘူးဆိုရင္စစ္မွန္တဲ့လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းက
လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အားထုတ္မႈကိုအသိအမွတ္ျပဳခိုင္းပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕အဲဒီလိုစစ္မွန္တဲ့အေတြးေတြအားလံုးနဲ႕ေ၀းကြာေနခဲ့တာဆယ္ စုနွစ္ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။အဲဒီလိုၾကာခဲ့ရံုတင္မက
အခုေခတ္သစ္မွာလည္းသူမ်ားဟာအေခ်ာင္ယူနာမည္ႀကီးခ်င္သူေတြ၊
သူမ်ားစာ၊သူမ်ားပံုနဲ႕လုပ္စားခ်င္သူေတြဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္
ထပ္ေမြးထုတ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။

Credit ေပးတယ္ဆိုတာအဲဒီလူရဲ႕ idea ပဲျဖစ္ျဖစ္၊အားထုတ္မႈျဖစ္ျဖစ္၊ အရည္အေသြးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ခ်ီးက်ဴ းမႈ၊ေလးစားမႈ၊အသိအမွတ္ျပဳမႈလုပ္လုိက္တာပါ။
Credit ရဲ႕ေနာက္ထပ္အဓိပၸါယ္တစ္မ်ဳိးက်ေတာ့ဘာသာရပ္တစ္ခုကိုေသေသ ခ်ာခ်ာေအာင္ျမင္တတ္ေျမာက္တယ္လို႕အသိအမွတ္ျပဳတာမ်ဳိးပါ။

တကယ္လို႕သူမ်ားအားထုတ္မႈကို Credit မေပးႏိုင္ဘဲအလကားေန သူမ်ားဟာပဲယူသံုး၊သူမာ်းဟာပဲယူတင္၊ကိုယ့္နာမည္နဲ႕သူမ်ားဟာကို
ကိုယ့္ဟာလုပ္ခ်င္သူေတြ၊ေအာင္ျမင္ခ်င္သူေတြဟာယဥ္ေက်းတဲ့
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာလူမွန္ရင္နားလည္တတ္ကၽြမး္သင့္တဲ့လူမႈေရး
ပညာမွာ Credit ေတာင္ မရေသးသူေတြျဖစ္တယ္လို႕ဆိုခ်င္ပါတယ္။

တကယ္လို႕စစ္မွန္တဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကလူေကာင္းအျဖစ္သတ္မွတ္
ခံခ်င္တယ္ဆိုရင္၊ဒါမွမဟုတ္လူအခ်င္းခ်င္းေလးစားမႈကိုလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္၊
သူဖန္တီးထားတဲ့အႏုပညာ၊ဒါမွမဟုတ္၊အားထုတ္မႈကေနသူ႕လိုပဲ
လူေလးစားခံခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုပါျပန္ေလးစားခံရဖို႕ကေတာ့
 Copy and Paste မလုပ္ပါနဲ႕။

သူ႕စာ၊သူ႕ပံုကိုတုိက္ရိုက္ယူရွယ္ရင္ရွယ္ပါ။ဒါမွမဟုတ္သူ႕ကို Credit ေပးပါ။
 အဲဒီလို Credit ေပးလိုက္တာဟာသူ႕ကိုပဲ Credit ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုလည္းစစ္မွန္တဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကလူတစ္ေယာက္ရဲ႕လိုက္နာသင့္တ့ဲ
လူ႕က်င့္၀တ္ကိုက်င့္တယ္ဆိုၿပီးလူမႈေရးရာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ဘာသာရပ္မွာ Credit ေပးေနတယ္ဆိုတာသိသင့္ေၾကာင္းပါ။ ။

ဆူးသစ္
၁၂း၁၄ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၀၆.၁၁.၂၀၁၆

Monday, January 2, 2017

" အနီးမႈန္ "


ေနာက္ပိတ္ဂဏန္းတစ္လံုးေျပာင္းသြားတာ
ခရစ္နွစ္တစ္ႏွစ္ကိုေျပာင္းေစသတဲ့။

ဒီေန႕ဟာလကုန္ျဖစ္ၿပီး
ေနာက္တစ္ေန႕ဟာလဆန္းတစ္ရက္ျဖစ္ေပမယ့္
ျပကၡဒိန္တစ္ခုလံုးကိုေတာင္ေျပာင္းေစႏိုင္ခဲ့တယ္။

ယံုၾကည္မႈဟာ
ဆယ့္တစ္နာရီငါးဆယ့္ကိုးနဲ႕ဆယ့္ႏွစ္နာရီၾကား
ႀကီးႀကီးမားမားကိုျခားနားသြားေစသလား
အဲဒီမွာလူေတြအမ်ားႀကီးရူးသြပ္သြားခဲ့တာ။

ခုႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ေနာက္ပိတ္ဂဏန္းကိုစိတ္၀င္စားရင္း
ကိုယ့္ရဲ႕ေရွ႕ထိပ္စီးနဲ႕ေနာက္ပိတ္ဂဏန္းေတြ
ေျပာင္းသြားတာေမ့ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ၾက
ေမြးေန႕က်မွျပန္သတိရတတ္တာသဘာ၀လား
နာရီစားသြားတဲ့ေန႕ေတြၾကားမွာေတာင္
ဘ၀အဓိပၸါယ္အေမွာင္က်ေနတတ္ၾကေသးတယ္။

အေ၀းကိုေတာ့ျမင္ရတယ္
အနီးကိုေတာ့မႈန္ေနေသးတယ္
ေသခ်ာတယ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႕မိုက္မဲေနတုန္းပါပဲ။ ။

ဆူးသစ္
၂၁း၄၇ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၃၁.၁၂.၂၀၁၇
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...