Wednesday, November 14, 2012

" ႏွလံုးသားကလာတဲ့စာ ေမတၱာပါတဲ့စကား "(၃)


ခ်စ္သူ.....

ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားေလး တစ္ခုပဲလား။ အခ်စ္ဆိုတာကေရာ ဘ၀ဆိုတာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလး တစ္ခုပဲလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီဘ၀ဆိုတာထဲမွာ အဲဒီအခ်စ္ဆိုတာကို ကိုယ္တို႕ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီအခ်စ္ကေန တစ္ဆင့္ ဘ၀ဆိုတာကို ျပန္ၿပီးပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္ပါေရာလား။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုခ်စ္ၿပီးမွ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘ၀က်ေတာ့ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ သီးျခားကမၻာေလးေပါ့ကြယ္။ အဲဒီကမၻာေလးကို ဘယ္သူမွ မပို္င္ဘူး။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပိုင္တယ္။

အဲဒီ သီးျခားကမၻာေလးရဲ႕ မနက္ျဖန္ေတြဟာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ပဲ ဆိုင္တယ္။ အဲဒီ သီးျခားကမၻာေလးရဲ႕ အနာဂတ္ကို ကိုယ္တို႕ပဲ ဖန္တီးယူခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီ သီးျခားကမၻာေလးရဲ႕ ပစၥပၸဳန္ေတြဟာလည္း ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီသီးျခားကမၻာေလးရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးေတြဟာလည္း ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရယူပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။

ခ်စ္သူ.....

ကိုယ္တို႕တစ္ေတြ အဲဒီသီးျခားကမၻာေလးထဲကို ေရာက္ခဲ့တာ ကာလတစ္ခုၿပီးတစ္ခု တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးပါေရာလား။ ခရစ္ႏွစ္ကေလးေတြ ေျပာင္းသြားတယ္။ သကၠရာဇ္ေလးေတြ ေဟာင္း သြားတယ္။ ရာသီေတြလည္း ေႏြ၊ မိုး၊ေဆာင္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းက မေျပာင္းလဲဘူး။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာက ေဟာင္းမသြားဘူး။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သစၥာက မက်ဳိးပ်က္ဘူး။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကင္နာေတြက ေအးစက္မသြားဘူး။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူမွ ခြဲလို႕မရဘူး။

လူေတြေနတဲ့ ေလာကထဲမွာ လူတခ်ဳိ႕ကကိုယ္တို႕ကို ေ၀ဖန္မယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ကိုယ္တို႕ကို ကဲ့ရဲ႕မယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ကိုယ္တို႕ကို ခ်ီးမြမ္းမယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ကိုယ္တို႕ကို မ်က္ေစာင္းထိုးမယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ကိုယ္တို႕ကို ကူညီမယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ကိုယ္တို႕ကို ဒုကၡေပးမယ္။

ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္သူရဲ႕အနားမွာ ကိုယ္ရွိမယ္။ ခ်စ္သူ၀မ္းနည္းရင္ ကိုယ္ႏွစ္သိမ့္မယ္။ ခ်စ္သူအားငယ္ရင္ ကိုယ္အားေပးမယ္။ ခ်စ္သူမ်က္ရည္က်ရင္ ကိုယ္သုတ္ေပးမယ္။ ခ်စ္သူေပ်ာ္ရႊင္ရင္ ကိုယ္ၾကည္ႏူးမယ္။ ခ်စ္သူ၀မ္းသာရင္ ကိုယ္ေပ်ာ္မယ္။ ခ်စ္သူနဲ႕အတူ ကိုယ္သာ မွ်ေ၀ခံစားမယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕အနားမွာ ကိုယ္အၿမဲရွိမယ္။ ခ်စ္သူနားခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း ကိုယ့္ပုခံုးကို မွီထားလိုက္ဦးေပါ့ကြယ္။

ခ်စ္သူ.........

ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ခုစခဲ့တဲ့ ဒီလိုေန႕ကေလးကစလို႕ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ကိုယ္နဲ႕အတူ ထာ၀ရ ေကာင္းတူဆိုးဖက္ ေနထိုင္ႏိုင္ပါေစ။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြကို ရင္ဘတ္ထဲမွာထည့္လို႕ ေမတၱာရဲ႕ ေအးျမတဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ခ်စ္ျခင္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခံစားႏိုင္ပါေစ။

ရံဖန္ရံခါ ကိုယ္တို႕ၾကားကို ေယာင္မွား၀င္လာတတ္တဲ့ အထင္လြဲျခင္းေတြ၊ အျမင္မွားျခင္းေတြ၊ စိတ္ပ်က္စရာ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြ ရွိခဲ့ရင္လည္း ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ျဖည့္စြက္လို႕ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရင္ကထက္ပို နားလည္ႏိုင္ပါေစ။

ေပ်ာ္ရြင္၀မ္းသာစရာေတြ ရွိလာၿပီဆိုလည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး ညီတူညီမွ် ထပ္တူခံစားႏိုင္ပါေစ။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္အရြယ္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ သြားတဲ့အထိ၊ ကမၻာေျမကေန စြန္႕ခြာသြားရမယ့္ ေနာက္ဆံုးမိနစ္ေတြအထိ အနာဂတ္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ လက္တြဲလို႕ အတူျဖတ္သန္းခြင့္ကို ကိုယ္တို႕ႏွစ္ဦး ရႏိုင္ပါေစလို႕ ဒီလိုေန႕ကေလးကေန တစ္ဆင့္ ကိုယ္ ဆုေတာင္းေနပါတယ္ ခ်စ္သူ........။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထိပါကြယ္.....။

သားလတ္
၂၀း၀၃နာရီ
၁၃.၁၁.၂၀၁၂

( ၁၄.၁၁.၂၀၁၂ မွာက်ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႕တစ္ေန႕သို႕)



Sunday, November 11, 2012

" ရခိုင္ျပည္ အလြမ္းေျပ " (၂)


သျပဳခ်ဳိင္လို ပင္လယ္ျဖတ္သြားရေသာ ေနရာကေန စက္ေလွမ်ားသာ သြားခ်ည္လာခ်ည္လုပ္ေနၾက သည္ကို  ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ အံ့ဩမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပင္လယ္အေတြ႕အႀကံဳမွ မရွိဘဲကိုး။ သျပဳခ်ဳိင္ကအျပန္ မိုးအံု႕ေန၍ ကၽြန္ေတာ္က ရံုးကအရာရွိကို အေျခအေနေမးေတာ့ စက္ေလွက ရသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရသည္တဲ့။ စက္ေလွက အဆင္မေျပဘူး ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထြက္ကို မထြက္ေတာ့တဲ့။ ေကာင္းပါသည္။

ရိုးရိုးလိႈင္းရိုက္တာပင္ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေစာင္း၍ အထုပ္မ်ားပင္ ျပဳတ္က်ေနေသးရာ မိုးႏွင့္ေလႏွင့္ သာဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးပင္မေတြးရဲ။ သို႕ေသာ္ ပင္လယ္ကိုၾကည့္ေတာ့ ပင္လယ္ေရသည္ ျပာ၍ လွေန၏။ ေရကိုၾကည့္၍ပင္ ပင္လယ္သည္ နက္လွသည္ဟု ခံစား၍ ရေနသလို။ ရာသီဥတု ေကာင္းသည္ဟု စက္ေလွသမားက ေျပာ၍ ဘုရားစာရြတ္ကာ လိုက္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္တာ၀န္အရ သံတြဲရွိ အလုပ္ရံုမ်ားကို လွည့္ပတ္စစ္ေဆးၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မွာေတာ့ ေတာင္ကုတ္သို႕ လွည့္ခဲ့ရသည္။ သံတြဲတြင္ ငါးပုစြန္အေအးခန္း စက္ရံုမ်ား ေပါ သေလာက္ ေတာင္ကုတ္က်ေတာ့ သစ္ခြဲစက္မ်ား၊ ေရခဲစက္မ်ား ရွိသည္။သံတြဲမွ ေတာင္ကုတ္သို႕ အသြားလမ္းသည္ သာယာ၏။ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ေတာင္ကုန္းေလးမ်ားကို ျဖတ္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရံုးကအရာရွိသည္ ေတာင္ကုတ္မွာ တည္းခိုခန္းတည္းၾက၏။ ပထမညမွာ ၾကမ္းပိုးကိုက္တာႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ အိပ္ရာပင္ ေျပာင္းအိပ္ရ၏။ ေနာက္တစ္ရက္ က်ေတာ့ တည္းခိုခန္းပါ ေျပာင္းခဲ့ရေတာ့သည္။ ၾကမ္းပိုးဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ပင္။ ေနာက္တည္းခိုခန္းကေတာ့ အဆင္ေျပ၏။ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ခြင့္ရသည္။

ေတာင္ကုတ္မွာ ထူးထူးေထြေထြ သိပ္ေျပာစရာ မရွိေသာ္လည္း သံတြဲက အျပန္ ခရီးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစရာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ခရီးတစ္ေထာက္နားၿပီး ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးတည္း ပါလာေသာ ရခုိင္လူမ်ဳိး အမ်ဳိးသားတစ္ဦးႏွင့္ စကားလက္ဆံု က်မိသည္။ အေၾကာင္းကလည္း ရွိသည္။ ထိုလူသည္ သံတြဲမွာရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးမွ အရာရွိႏွင့္ တစ္ရပ္ကြက္ တည္းသား။ ထို႕ေၾကာင့္ သူႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို သူကလည္း မ်က္မွန္းတန္းမိေန၍ စကားစျမည္ေျပာရင္း လမ္းေတြ အေၾကာင္း ေရာက္ သြားသည္။ ဂြဘက္က အ၀င္လမ္းမ်ား ၾကမ္းသည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ျပင္ေနသည့္အေၾကာင္း ပထမတစ္ေခါက္က အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကား တစ္ခြန္း ျပန္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ေန႕အထိ မေမ့ႏိုင္ေသးေသာ စကား။

" ဆရာတို႕ ဗမာျပည္ေလာက္ေတာ့ လမ္းေတြက ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ ဆရာရယ္ " တဲ့။

ဗမာျပည္ဟု သူသံုးသြားသည္မွာ တိုင္းရင္းသားမ်ား တစ္ေနရာစီ ေနရ၍ သံုးေသာအသံုးမ်ဳိးမဟုတ္။ ဗမာက ဗမာ၊ ရခုိင္က ရခိုင္ဆိုေသာ ပံုစံမ်ဳိး သံုးသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ သူက ဗမာျပည္လို႕ ေျပာေတာ့ ငါက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္ေနပါလိမ့္ဟု ေတြးမိေသးသည္။ သည္လိုစိတ္မ်ဳိးေတြ သူတို႕ဆီမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခိုေအာင္းေနပါလိမ့္၊ ၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီလားမသိဟု စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြးမိခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က သံတြဲခရီး အျပန္လမ္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္မႈမ်ားစြာႏွင့္ ျပည့္သိပ္ေနခဲ့ေသာ အျပန္လမ္း ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။

သံတြဲဘက္ႏွင့္ စစ္ေတြဘက္ကို အလွည့္က်သြားေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စစ္ေတြဘက္ကိုလည္း အဆင္ေျပသလို သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္စစ္ေတြႏွင့္ သံတြဲ၏ ကြာျခားခ်က္က သံတြဲကို ကားႏွင့္သြားရသည္က အဆင္ေျပသေလာက္ စစ္ေတြကို ကားႏွင့္သြားလွ်င္ေတာ့  တစ္ရက္ႏွင့္ မေရာက္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကားႏွင့္သြားလွ်င္ လမ္းၾကမ္းသည္၊ ၾကာသည္ ဆိုတာႏွင့္ပင္ အၿမဲ တမ္းလို ေလယာဥ္ႏွင့္သာ သြားခဲ့ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕႒ာန ေငြစာရင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ စစ္ေတြကို ေလယာဥ္ႏွင့္ ခြင့္ျပဳသည္ဟု သိရ၍ ေလယာဥ္ႏွင့္သာ သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕၀န္ထမ္းမ်ားမွာ တာ၀န္ျဖင့္ခရီးသြားၿပီး ျပန္လာလွ်င္ ခရီးစရိတ္တင္ပါက ႒ာနမွ ခြင့္မျပဳေသာ ယာဥ္ျဖင့္ သြားမိပါက အိတ္စိုက္ျဖစ္တတ္ရာ မသြားခင္ကတည္းက ႀကိဳေမးၿပီးမွ သြားသည္က ေဘးကင္း သည္မွာ အမွန္ပင္။ သည္သို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးေသာ စစ္ေတြကို ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း ပိုင္ ေလယာဥ္မ်ားျဖင့္ သြားခ်ည္၊လာခ်ည္ လုပ္ခဲ့ပါသည္။

စစ္ေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးမွာ တည္း၍မရ။ သံတြဲရံုးသည္လည္း ထို႕အတူ။ ၿပီးေတာ့ သံတြဲမွာ နယ္ေျမအရာရွိအိမ္မွာ တည္းရသည္က ငပလီမွာမို႕ ပိုအဆင္ေျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားခ်င္ေသာ စက္ရံုမ်ားသည္ ငပလီႏွင့္ သျပဳခ်ဳိင္ဘက္မွာသာ မ်ားရာ နယ္ေျမခံအရာရွိ အိမ္က ပိုအဆင္ေျပ၏။ သံတြဲရံုးက သံတဲြၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရွိေသာ္လည္း ညအိပ္ညေန ေနရန္ ေရ၊မီးက အဆင္မေျပ။ နယ္ေျမခံကလည္း ေပးမတည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ႏိုင္ရန္ အိမ္မွာသာ တည္းေစသည္။ နယ္ေျမခံအရာရွိက ေယာက်ာ္းေလး ျဖစ္တာလည္းပါ၏။

စစ္ေတြက်ေတာ့ အရာရွိက အမ်ဳိးသမီး။ ရံုးမွာတည္းရန္လည္း အဆင္မေျပ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ' ျမ ' တည္းခိုခန္း ဆိုသည့္ စစ္ေတြ တကၠသိုလ္ေရွ႕က တည္းခိုခန္းမွာ တည္းဖို႕ စီစဥ္ေပးသည္။ အဆင္ေျပ၏။ သန္႕ရွင္းသည္။ သပ္ရပ္သည္။ ၾကမ္းပိုးမကိုက္။ ျမ တည္းခိုခန္းသည္ စစ္ေတြေဆးရံုႏွင့္လည္း နီး၏။ ၿပီးေတာ့ ကမ္းနားဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္ ဆိုလွ်င္လည္း အဆင္ေျပသည္။

စစ္ေတြမွာ စက္ရံုေတြစစ္သည့္အခါ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္၍ သြားစစ္ရသည္လည္း ရွိ၏။ ငါး၊ပုစြန္ အေအးခန္းစက္ရံုမ်ား မ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ပင္လယ္ေဘးက လမ္းမႀကီးထက္ လမ္းေလွ်ာက္၍ ေလညင္းခံရင္း ရႈခင္းမ်ားၾကည့္ရသည့္ အရသာက ဘာႏွင့္မွ် မလဲႏိုင္။ ေမ့လည္း မေမ့ႏိုင္ေတာ့။

ဆူးသစ္
၀၁း၃၇ နာရီ
၁၁.၁၁.၁၂
(ဆက္ပါဦးမည္။)






Thursday, November 8, 2012

" ရခုိင္ျပည္ အလြမ္းေျပ "


၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ ကာလမ်ားဆီက ကၽြန္ေတာ္ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ကို ခဏခဏေရာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းဘ၀မို႕ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ရခိုင္ျပည္နယ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ တြဲဘက္နယ္ေျမ ျဖစ္၍ ၄ လ တစ္ခါ သြားေရာက္ရသည္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရလွ်င္ ရန္ကုန္ကေန တစ္ခါမွ် တစ္ေယာက္တည္း ခပ္ေ၀းေ၀းကို မသြားဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိ၍ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဒုညႊန္မႉးက ရံုးအဖြဲ႕မ်ား ငပလီကို အေပ်ာ္ခရီး ထြက္ရင္း ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ကို စတင္ အေျခခ်မိေစရန္ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့ပါသည္။ သည္ေတာ့ ပထမဆံုးအေခါက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေယာင္လည္လည္ မျဖစ္ခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရံုးအဖြဲ႕ႏွင့္ သြားစဥ္ကေတာ့ သံတြဲကို ဂြဘက္က သြားတာျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီတိုင္း ဘက္ကေန သြားတာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း သြားသည့္အခါတြင္ေတာ့ ျပည္ဘက္ ကေန ေတာင္ကုတ္လမ္းကို သံုး၍သြားတာ ျဖစ္သည္။

ငပလီကိုသြားသည့္အခါ ျပည္ဘက္မွတစ္ဆင့္ ေတာင္ကုတ္ဘက္သို႕ ေရာက္သည့္လမ္းကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သံုးၾကသည္။ ဂြလမ္းက ထိုအခ်ိန္က လမ္းေတာ္ေတာ္ၾကမ္းသည္ကိုး။ ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ျပည္ဘက္ ကေန ရခိုင္ရိုးမကို ျဖတ္သန္းၿပီးသည့္အခါ ေတာင္ကုတ္ ဘက္ကို ေရာက္သည္။ ေလယာဥ္ျဖင့္သြားသည္ႏွင့္ မတူ။ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတက်ေတာ့ ကားျဖင့္သြားသည္က ပိုသိရသည္။

ထိုပထမဆံုးအေခါက္ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ သံတြဲ၊ ငပလီ ဆိုသည္ကို ထူးၿပီးအ့ံဩ မေနေတာ့။ လမ္းခရီးကို ယဥ္ပါးသြားေတာ့သည္။ ျပည္လမ္းက သြားလွ်င္ ရန္ကုန္ကေန ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းမွ ညေနဘက္ ကားႏွင့္ စထြက္ၿပီး ေတာင္ကုတ္ကို နံနက္လင္းလွ်င္ ေရာက္သည္။ သို႕ေသာ္ လမ္းမွာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္း မသိေအာင္ ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ရသည္။

အေၾကာင္းက လ၀ကစစ္ေဆးေရး ဂိတ္မ်ားမွ မွတ္ပံုတင္ကို စစ္ၾကျခင္းပင္။ ပထမဆံုး သြားေသာ အေခါက္မွာ ရံုးက၀န္ထမ္းမ်ားထဲ၌ မြတ္ဆလင္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ဦးပါ၍ မွတ္ပံုတင္ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေတာင္းၾကည့္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဒုညႊန္မႉးက ရံုးက၀န္ထမ္းျဖစ္ေၾကာင္း စာပါျပ၍ ရွင္းမွၿပီးေတာ့သည္။ သည္တုန္းကေတာ့ တကယ္ကို နားမလည္။ ေတာ္ေတာ္ အကဲဆတ္တာပါလားဟု လ၀က ၀န္ထမ္းေတြကို ေတြးမိခဲ့ေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ကားေပၚတက္ ျပန္အိပ္ဖို႕ႀကိဳးစားလိုက္၊ ေမွးခနဲ ျဖစ္လိုက္၊ မွတ္ပံုတင္ အစစ္ခံဖို႕ ေအာက္ျပန္ ဆင္းလိုက္ႏွင့္ မိုးလင္းရေတာ့သည္။ ေတာင္ကုတ္လမ္းသည္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ရခိုင္ ရိုးမကို ျဖတ္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကားေပၚမွာ လကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းမိသည္။ လသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ကားမွန္ထဲမွာ အတူခရီးသြားေန၏။

ေဆာင္းတြင္းသြားလွ်င္ ေတာင္ကုတ္ကို ေရာက္ခ်ိန္သည္ လွပ၏။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ႏွင္းႏွင့္ျမဴ ၾကားမွာ ေတာင္ကုတ္ကားဂိတ္တြင္ ခဏနား၍ သံတြဲကို ခရီးဆက္မွ နံနက္ဆယ္နာရီေလာက္တြင္ သံတြဲကို ေရာက္သည္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးက အရာရွိအိမ္က ငပလီမွာမို႕ ကၽြန္ေတာ္က ငပလီလမ္းဆံု အထိ ကားကုိ ဆက္စီးရေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ငယ္ငယ္က တစ္ခါမွ် မေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ငပလီသည္ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းလုပ္မွပင္ သြားခ်င္လည္း သြားရ၊ မသြားခ်င္လည္း သြားရႏွင့္ ခဏခဏကို ေရာက္ေနေတာ့သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ငပလီကို အလုပ္တာ၀န္ႏွင့္ သြားရေသာေၾကာင့္ စိတ္ကေတာ့ သိပ္လြတ္လပ္သည္မဟုတ္။ ရံုးကအရာရွိ၏ အိမ္မွာတည္းၿပီး သူ႕တူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ညေနအလုပ္ၿပီးလွ်င္ ေရသြားကူးၾကသည္။

ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္သည့္အခါ လွပေသာဟိုတယ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခား သူမ်ား၊ ေရကစားေနသူမ်ား၊ အုန္းပင္မ်ား စသည္ျဖင့္ ပင္လယ္ကိုခံစားေနသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္အလွႏွင့္ ပင္လယ္။ သည္ေျမ၊ သည္ေရသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပိုင္သည္ဆိုေသာ အသိက အားလံုးကို လံုၿခံဳေႏြးေထြးေသာ ခံစားမႈကို ျဖစ္ေစသည္ထင္သည္။ ပင္လယ္ႏွင့္ လူသားကား လိုက္ဖက္ညီစြာ အခ်ဳိးက်ေနေတာ့၏။

ပင္လယ္ေရကို သတိထားမိသည္က ေရကူးေနရင္း ေအာက္ကေန လိႈက္၍ ဆြဲေနျခင္းပင္။ ခဏေလာက္ ၿငိမ္ၾကည့္လိုက္ပါက ေရကေအာက္က မသိမသာဆြဲေနသည့္ သေဘာရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရံုးကအရာရွိ တူေလးႏွင့္ ေရငုပ္ၿပိဳင္သည္။ ၿပိဳင္သည္ဆို၍ အထင္မႀကီးပါႏွင့္။ ထိုကေလးက ငပလီသားပီပီ ေရကူး၊ေရငုပ္ ကၽြမ္းက်င္၏။ ကၽြန္ေတာ္က မတ္တတ္ကေန ထိုင္ၿပီးေရေအာက္ကို ငုပ္လိုက္ရံုသာ။ သူကငုပ္ၿပီး ကူးလို႕ပင္ေန၏။

သည္လို ခံစားမႈမ်ားကို ႀကံဳရသည့္ၾကား သျပဳခ်ဳိင္ဆိုသည့္ ပင္လယ္တစ္ဖက္ကမ္းက ေနရာကို အလုပ္ကိစၥႏွင့္ သြားေသာအခါတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပင္လယ္၏ ထူးျခားမႈမ်ဳိးကို ႀကံဳခဲ့ရေသးသည္။ ထိုေနရာသည္ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ကို ေရာက္ေနၿပီဟု ဆုိ၍ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စက္ေလွႏွင့္ျဖတ္တာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လိႈင္းႀကီးလွ်င္ စက္ေလွသည္ ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ေစာင္းသြားရာ ဘယ္ဘက္မွာ တင္ထားေသာ အိတ္ရွိက ညာဘက္သို႕ ျပဳတ္က်သည္။ ညာဘက္မွာ တင္ထားေသာ အိတ္ရွိက ဘယ္ဘက္သို႕ ျပဳတ္က်သည္။ ထိုသို႕ေစာင္းတတ္ရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုရားစာရြတ္ရင္း ပင္လယ္၏ ဆန္းၾကယ္မႈကို ခံစားခဲ့မိေသးသည္။

ဆူးသစ္
၂၂း၄၇ နာရီ
၈.၁၁.၂၀၁၂

[ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္စာစုကို စေရးစဥ္က တစ္ပိုင္းတည္းၿပီးမည္ ထင္ထားေသာ္လည္း ယခုေရးရင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိလာသည္ကို သိမိ၍ အပိုင္းမ်ား ဆက္ပါဦးမည္ဟု ႀကိဳတင္၀န္ခံထားပါရေစခင္ဗ်ား။ ]
 

Saturday, November 3, 2012

" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " (၆)

 
+ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားေတာ္မ်ားကို သံဃာေတာ္မ်ားမွတစ္ဆင့္ နာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ အထူးသျဖင့္ ၀ိပႆနာတရားေတာ္မ်ားဆိုလွ်င္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာခဲ့သမွ်ထဲမွ တတ္ႏိုင္သမွ် မွတ္သားထားခဲ့သည္။ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႕ဆိုလွ်င္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂမ္၊ အနာဂမ္ ႏွင့္ ရဟႏၱာဆိုသည့္ အဆင့္မ်ား သတ္မွတ္ထားတာရွိသည္။ ေသာတာပန္ ျဖစ္ဖို႕ ဒိ႒ိႏွင့္ ၀ီစိကိစၥ ကြာဖို႕လိုသည္ဟု ဆို၏။ ဒိ႒ိမွာ ၃ မ်ဳိးရွိသည္။ ငါစြဲစြဲေသာ သကၠာယဒိ႒ိကို ခြာဖို႕ပင္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္၏။ က်န္ ၂ မ်ဳိးကို ထားေတာ့။ သည္တစ္မ်ဳိးႏွင့္ပင္ နိဗၺာန္ကိုေရာက္ဖို႕ ခက္ေန၏။ ပထမအဆင့္ ေသာတာပန္ျဖစ္ဖို႕ပင္ ကၽြန္ေတာ္က ေ၀းေနေသးသလို ခံစားရသည္။ ေ၀းမွာေပါ့။ ငါ့ႏိုင္ငံ၊ ငါ့လူမ်ဳိး၊ ငါ့တိုင္းရင္းသား၊ ငါ့ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ၊ ငါ့ေရ၊ ငါ့ေျမ သည္လိုအေတြး၊ သည္လိုခံစားခ်က္မ်ားက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လႊမ္းမိုးထားသည္။ နိဗၺာန္ေတာ့ သည္ဘ၀ ေ၀းေလ မည္လားမသိ။ ေ၀းလည္းေ၀းပါေစေတာ့။ ထိုငါအစြဲမ်ားကိုေတာ့ ေသသည္အထိ မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ ထားခ်င္ေသးသည္။ ( ဇြန္လ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
 
+ လက္သည္းဆိတ္ရင္ေတာ့ လက္ထိပ္နာမွာပဲ။ အခုငါ့လက္ထိပ္ေတြသာမက ငါ့ႏွလံုးသားကပါ နာေနၿပီ။
( ဇြန္လ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
 
+ Facebook မွာ အခုတေလာျဖစ္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႕ပတ္သက္လို႕ Status တင္ေနတယ္ဆိုတာ လက္ယားလို႕၊အားလို႕တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္လို႕တင္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုခ်စ္လို႕၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုခ်စ္လို႕တင္ေနတာ။ ( ဇြန္လ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
 
+ သူငယ္ခ်င္းတို႕- ကၽြန္ေတာ္တို႕က ႏိုင္ငံတကာမွာ။ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ရွိရွိမေနၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာေမြးတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ပူတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္တယ္။ ဒီလိုပဲ ျမန္မာျပည္ဖြား ဘယ္ဘာသာ၀င္မဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုပဲ ခံစားရမယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ အခုကိစၥဟာ ဘာသာေရးမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာျမင္လာၿပီလို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ႏိုင္ငံတကာမွာေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ Facebook ေပၚမွာ Status တင္ၿပီး အခုအခ်ိန္မွာ တစ္တပ္တစ္အားပါ၀င္ေနတာကို ႀကိဳက္လို႕ Like လုပ္ခ်င္လုပ္ မလုပ္ခ်င္ေန၊ ဒါမွမဟုတ္ Unfriend လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလည္း စိတ္မဆိုးဘူး။ Welcome ပဲ။ အဲဒီ အၾကမ္းဖက္မႈကိစၥေတြကို လံုး၀(လံုး၀)ရႈတ္ခ်တယ္။ ( ဇြန္လ ၁၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
 
+ မေန႕က လုပ္ကြက္ထဲကနားေနေဆာင္မွာ Safety ေတြစကားလက္ဆံုက်ေနတုန္း စင္ကာပူႏိုင္ငံသား အိႏိၵယႏြယ္ဖြား Safety တစ္ေယာက္ကေမးသည္။ သူတို႕ကုမၸဏီက ျမန္မာျပည္မွာ Project ရွိသည္တဲ့။ ထိုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို စပ္စုပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ နယ္ေတြဘက္မွာ မီးက ေန႕၀က္ပဲေပးတာဟုတ္လားတဲ့။ အင္တာနက္ရလား တဲ့။ နည္းနည္းေတာ့ ခြက်သည္။ မီးကိစၥ ကၽြန္ေတာ္မေျဖ။ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီမ်ား မီးပိတ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူး။ ထို႕ေၾကာင့္ မီးကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္မေျဖ။ အင္တာနက္ကိစၥကိုေတာ့ ရပါတယ္ဟုေျဖလိုက္၏။ သူတို႕ အလုပ္လုပ္မည့္လုပ္ငန္းက ပိုက္လိုင္းဆိုလွ်င္ ေတာထဲမွာ။ သည္ေတာ့ သိပ္ေတာ့မလြယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္။ မင္းတို႕ကုမၸဏီမွာေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ မရွိလည္း အင္တာနက္ ကဖီးမ်ား ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်လိုက္သည္။ ငတိက တစ္ဆင့္ တက္လာ၏။ ေကာင္မေလးေတြေရာ ရပါ့မလားဟုဆိုသည္။ သူကျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္၊ မိန္းကေလး မရဟု အထင္ႏွင့္ေမးျခင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွာေစးလိုက္ပါသည္။ ငါမသိဘူးကြာဟု။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံထဲကို ရင္းႏွီးႁမွဳပ္ႏွံမႈေတြလာလွ်င္ ထိုကဲ့သို႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးမ်ားစြာပါလာေပဦးေတာ့မည္ဟု။ ( ဇြန္လ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
 
သည္ေန႕ေစာင္မ်ားေလွ်ာ္ၿပီးမနက္ကတည္းကလွမ္းထားခဲ့သည္။ ေန႕ခင္းေရာက္ေတာ့ေျခာက္ေလာက္ၿပီဟု ထင္ကာ ျပန္ရုပ္စဥ္တခ်ဳိ႕ေစာင္မွာငွက္ေခ်းမ်ားေပေန၍ ျပန္ေလွ်ာ္ၿပီး ျပန္လွမ္းထားရျပန္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ရႈပ္ရ၏။ ယခင္ ရန္ကုန္မွာတုန္းကလည္း ဘုရားရွိခိုးေနစဥ္ ညဘက္မွာ အိမ္မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚက အိမ္ေႁမွာင္က ေခ်းပါခ်၏။ တစ္ခါလည္း မဟုတ္။ ဘုရားရွိခုိးတိုင္းလိုလို။ လူႀကီးမ်ားက ဆိုသည္။ ကံေကာင္းတာေပါ့တဲ့။ အိမ္ေႁမွာင္ေခ်းပါခ်လွ်င္ ကိုယ့္အေပၚက်က တကယ္ ကံေကာင္းသည္လား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မထင္။ ထိုရက္ပိုင္း တကယ္ ကံေကာင္း မေကာင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွ်လည္း ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ မလာ။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေတြးသည္။ အိမ္ေႁမွာင္ ေခ်းေပတာသာ အဖတ္တင္ခဲ့၏။ ကံေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မေကာင္းခဲ့။ ယခုလည္း ေစာင္ေပၚေခ်းပါခ်ေသာ ငွက္ကေလးမ်ားေၾကာင့္ လူကံေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိ။ ေလာေလာဆယ္ ေစာင္မ်ားထပ္ေလွ်ာ္လိုက္ရသည္ကေတာ့ အပို ပင္ပန္းတာပင္။ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ အိမ္ေႁမွာင္ေခ်းပါခ်၍၊ ဘာေခ်းပါခ်၍ဟုဆိုကာ ကံေကာင္းမည္ဆိုလွ်င္ လူတိုင္း တိရိစၦာန္ေခ်းပါတာသာ ေစာင့္၍ ေအာက္က ထိုင္ေနဖို႕သာ ရွိေတာ့သည္ဟု။ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ။  (ဇြန္လ ၁၇ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )
 
ဆူးသစ္
၁၇း၇၈ နာရီ
၃.၁၁.၂၀၁၂

 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...