Sunday, October 31, 2010

"ခက္ဆစ္အေဖာ္မ်ား"



မျမင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကိုယ္႔ရုပ္ကို
မွန္ထဲထည္႔ၾကည္႔ဖူးတယ္
ဘယ္ေတာ႔မွမတူခဲ႔ဘူး
ထူးျခားစြာ က်ံဳ႕ျခင္း က်ယ္ျခင္း
ရွင္းရွင္း ႀကီးပဲေတြ႔ခဲ႔ရတယ္ ။

နားမလည္ႏိုင္တဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ဘာသာရပ္
တရစပ္သင္ၾကားခဲ႔ရတဲ႔ ေတာင္တက္ေန႔ေတြ
ရႈပ္ေထြးေပြလီ ေသာကဇာတ္ခင္းခဲ႔
ေလာကရဲ႕ေခ်ာက္နက္ထဲ အားပါးတရ ခုန္ဆင္းၿပီးမွ
ကတုန္ကရင္နဲ႔ ဖက္တက္ေနရခ်ိန္
ဘ၀အဓိပၸါယ္ေတြက ေမွးမွိန္တုန္းေပါ႔ ။

ရာသီေႏြလမ္းၾကမ္းၾကမ္းကေန ေခၚေဆာင္လာ
ပလာကႀကိဳးတန္ဆာနဲ႔ အထိန္းေတာ္ႏွစ္ပါး
ငါ႔အနားမွာ ခစားအမႈထမ္း
အဲဒီ႔မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းလမ္းစ
အဲဒီ႔မွာ တရားဆိုတာေတြရဲ႕လမ္းစ
အဲဒီ႔မွာ တည္ၿငိမ္ျခင္းရဲ႕လမ္းစ
အဲဒီ႔မွာ မွန္ထဲကမရခဲ႔တဲ႔ကိုယ္႔ရုပ္
ႏွလံုးသားစက္ရံုက ထုတ္လုပ္တည္ေဆာက္
'ကာရန္' လမ္းသစ္ေအာက္
'သံစဥ္' ကမ္းျမစ္ေရာက္
ကြန္းေထာက္ခိုနားရာေနရာသစ္
ေအာင္ျမင္ေရးတံခါးဖြင့္လွစ္ကာ
ရင္ထဲကခက္ဆစ္ေတြရွင္းျပေနၿပီ
အေရွ႕ဆီမွာ ရာသီေဆာင္းနဲ႔မိုးပဲ က်န္ေတာ႔တယ္ ။ ။

သားလတ္



( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

Saturday, October 30, 2010

"အနမ္း"


ေလျပည္ငယ္ရဲ႕ တို႔ထိမႈလို
ႏူးညံ႔မႈက သူ႔ဂုဏ္ျဒပ္ေပါ႔ ။

မုန္တိုင္းတစ္ခုရဲ႕ အစလို႔ဆိုရင္
အဲဒီ႔မုန္တိုင္းရဲ႕ အဆံုးဟာလည္းသူပါပဲ။

ျဖဴစင္ျခင္း ရွင္းသန္႔ျခင္း
ၿပီးေတာ႔ ေအးျမျခင္းေတြနဲ႔
ဒါ - ပကာသနကင္းတဲ႔ အခင္းအက်င္းတစ္ခုေလ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ သေကၤတ
ဒါမွမဟုတ္ နိမိတ္ပံုတစ္ခု
အဲဒါေတြက သူျဖစ္ခဲ႔တယ္ ။ ။

သားလတ္


(၂၀၀၁ခုႏွစ္-ဇြန္လ၊ မႈခင္းရႈေထာင့္)

"အစစ္နဲ႔အတု"



ႏုပ်ိဳျခင္းဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး
ရင့္ေရာ္ျခင္းရဲ႕ ငယ္ဘ၀ျဖစ္တယ္ ။

သန္စြမ္းျခင္းဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး
နာမက်န္းျခင္းရဲ႕ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္ ။

ခ်မ္းသာျခင္းဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး
ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အတုအေယာင္ျဖစ္တယ္ ။

ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး
က်ဆံုးျခင္းရဲ႕ အေရျပားတစ္ခုျဖစ္တယ္ ။

ရွင္သန္ျခင္းဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး
ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုျဖစ္တယ္ ။

တည္ၿမဲျခင္းဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး
မတည္ၿမဲျခင္းရဲ႕ ကာလအခိုက္အတန္႔ျဖစ္တယ္ ။

တကယ္႔အစစ္ဆိုတာ
ရပ္တည္မႈတစ္ခုပဲရွိခဲ႔
အတုရဲ႕အပယ္ခံေနရာမွာေပါ႔ ။

အစစ္ဆုိတာကို ရခ်င္ရင္
အခ်ိန္ေတြကို ႏွင္ခဲ႔ရမယ္
ႏၶာေတြကို က်ဥ္ခဲ႔ရမယ္
အသိေတြကို ငင္ခဲ႔ရမယ္
တရားေတြကို မင္ခဲ႔ရမယ္ ။

မွတ္ထားပါ.................
လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ႔ျပည္ဆိုတာ
စစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ႔ အတုေတြသာျဖစ္ၿပီး
နိဗၺာန္ရဲ႕လိုက္ကာတစ္ခုသာျဖစ္တယ္ဆိုတာပါ ။ ။

သားလတ္


(၂၀၀၀ခုႏွစ္-စက္တင္ဘာလ၊ မႈခင္းရႈေထာင့္)

Friday, October 29, 2010

" ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ "(၅)


ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခင္မင္ရေသာ အေၾကာင္းတရား တစ္ခုရွိသည္။ တျခားေတာ႔မဟုတ္၊ အလြန္ ေပ်ာ္တတ္၍ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္စရာ မႀကိဳက္သူ မည္သူရွိပါသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္တတ္ ပါသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ထံုးစံ ေပ်ာ္စရာဆိုသည္ကလည္း ခပ္မ်ားမ်ား။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ေပ်ာ္မိၾကသည္။ ခင္မိၾကသည္။

L-2 မွာ စကၠဴျမားပစ္ေသာ အက်င့္အျပင္ ေနာက္အက်င့္ တစ္ခု ရွိပါေသးသည္။ အခန္းေရွ႕လာၿပီး ရစ္သီ ရစ္သီႏွင့္ ေတာင္ၾကည္႕ေျမာက္ၾကည္႔ ၾကည္႔ကာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲက မိန္းကေလးမ်ားကို လာငမ္းၾကသည္႕ ေယာက္်ားေလးမ်ားကို အတန္းထဲမွ ႏႈတ္ရဲသူမ်ားက 'ႏွာဘူး' ဟု တစ္ညီ တည္း ေအာ္ၾကျခင္း ပင္။ 'ႏွာဘူး' ေတာင္ ရိုးရိုးေအာ္ျခင္း မဟုတ္။ 'ႏွာ' မွာ ဆြဲ၍ 'ဘူး' မွာ တုန္႕ခနဲ ရပ္သည္႔ သေဘာမ်ိဳး ေအာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ 'ႏွာ...........ဘူး' ဟု ဆိုပါေတာ႔။

L-2 သည္ ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ႔သလို Theatre ျဖစ္၍ ေနာက္ဘက္မွ ေရွ႕ဘက္သို႔ နိမ့္ဆင္းသြားရာ သင္ပုန္းရွိရာ ဘက္သည္ အနိမ္႔မွာ ျဖစ္၏။ သင္ပုန္း၏ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္တြင္ အေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ရွိ၏။ အတန္း ေနာက္မွာလည္း ႏွစ္ေပါက္ရွိ၏။ သင္ပုန္းဘက္ျခမ္းမွ ႏွစ္ေပါက္ကို မိန္းကေလးမ်ားသာ အသံုးမ်ား၏။ အတန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္၍ ေရွ႕ေပါက္ဟုပင္ ဆိုရမည္။ ေက်ာင္းအတြင္းဘက္မွ လာသူမ်ားသည္ ထိုေရွ႕ေပါက္မွ ၀င္ၾက၏။ ေယာက္်ားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေနာက္ေပါက္မွ ၀င္ၾက၏။

အေၾကာင္းကလည္း ရွိသည္။ မိန္းကေလးမ်ားသည္ ေနာက္ေပါက္မွလာလွ်င္ ေနာက္ဘက္မွာ ထိုင္ေသာ ေယာက္်ားေလးမ်ားၾကားမွ ျဖတ္၍ အတန္းေရွ႕သို႔ လာရမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔က ေရွ႕မွာပဲ ထိုင္ၾကသည္ကိုး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလး မ်ားၾကား မျဖတ္ခ်င္ၾက။ စမွာ ေနာက္မွာ ေၾကာက္ၾကသည္ဟု ထင္သည္။ ပထမႏွစ္မို႔ ပဲမ်ားသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ အတန္းမတက္ခင္ ခပ္ေစာေစာ အခ်ိန္ မ်ားမွာသာ ေနာက္ေပါက္မွ ၀င္ၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးမ်ားကား အစပိုင္းမွာ ႀကံဳရာအေပါက္မွ ၀င္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ အတန္းထဲမွ မိန္းကေလးမ်ားကို ငမ္းခ်င္၍ ေရွ႕ေပါက္ႏွစ္ေပါက္အျပင္မွ လာငမ္းၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အတန္း ထဲမွ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားရပါးရ 'ႏွာ...........ဘူး' 'ႏွာ...........ဘူး' ဟု ဆိုၾကေလရာ၊ ေနာက္ ပိုင္းမွာ အခန္႔မသင့္၍ ေမ႔ၿပီး ေရွ႕ေပါက္မွ ၀င္သြားေသာ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းကိုပင္ စေနာက္ခ်င္၍ ေရာေယာင္ကာ 'ႏွာ...........ဘူး' ဟု လႊတ္ေလေတာ႔သည္။ သည္သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးမ်ားမွာ ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ရင္း ေက်ာင္းအတြင္းဘက္ ႏွင့္ ကင္တင္န္းမွ လာသူ မ်ားပင္ ေနာက္ဘက္မွ ပတ္၀င္ရသည္ အထိ L-2 ၏ေရွ႕ေပါက္ကို လန္႔ၾကေလသည္။

ဤေနရာတြင္ ေမးစရာရွိ၏။ 'ႏွာ...........ဘူး' ဟု အေအာ္ခံရသူမ်ား မည္သုိ႔ ေနပါသနည္း။ ေတြးၾကည္႕ပါ။ ရွက္မွာ ပါပဲ။ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ား နီလို႔။ တခ်ိဳ႕ဆို ေဒါသမ်ားထြက္လို႔။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘုမသိဘမသိ လူလာရွာပံု ရပါသည္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ဟိုၾကည္႕သည္ၾကည္႕၊ အခန္းေပါက္မွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ေနတုန္း ျဗဳန္း ဆို 'ႏွာ...........ဘူး' ဟု ေအာ္သံႀကီး ၾကားရသည္႔အခါ လန္႔ၿပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးပါ ေတာ႔သည္။ ခဏေနမွ ေနာက္ေပါက္ကေန 'ကိုဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါဗ်ာ' ဟု ဆိုကာ ၀င္ေမးရ၏။

တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ ေျဗာင္ပင္ လာေၾကာင္၍ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း မရပ္မနား 'ႏွာ...........ဘူး' ကို သံၿပိဳင္လိုက္ရာ တံခါးေပါက္မွာ မ်က္ႏွာပင္ ေပၚမလာေတာ႔ေခ်။ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာ ေပေတၿပီး မိုက္ၾကည္႕ ၾကည္႕ေသာ္ျငား လူအုပ္ႏွင့္ ေအာ္ေသာအခါ မရေခ်ေတာ႔။ လစ္ရပါေတာ႔သည္။

လူ၏ သဘာ၀ကလည္း ခက္သားလား။ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ားကို မည္သူမွ်မပိုင္ေသး။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္႔အတန္းထဲက လူမ်ားျဖစ္၍ သူမ်ားလာၾကည္႕သည္ကို မခံခ်င္ေသာအခါ စေနာက္ တုန္႔ျပန္ ၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ အတန္းထဲက မိန္းကေလးမ်ားကေရာ မည္သုိ႔ ေနပါသနည္း။ အမယ္...... စကၠဴျမားမ်ား 'တိန္' ခနဲ ျမည္ေအာင္ မွန္စဥ္က ေဒါကန္ေနသူအခ်ိဳ႕ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးမ်ား 'ႏွာ...........ဘူး' ဟု ေအာ္ၿပီး အျပင္က ငနဲမ်ား ထြက္ေျပးပါက ၿပံဳးၾက၊ ရယ္ၾက၊ သေဘာက်ၾက၊ ဟားၾကႏွင့္။ သည္လိုႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မလာခင္ႏွင့္ လာၿပီးအခ်ိန္မ်ားမွာ L-2 သည္ 'ႏွာ...........ဘူး' ပြဲေတာ္ႏွင့္ စည္ကားေနခဲ႔ ေတာ႔၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရံဖန္ရံခါ စိတ္ဆိုးတတ္ၾက၏။ ရံဖန္ရံခါ စေနာက္တတ္ၾက၏။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေပ်ာ္တတ္ ၾက၏။ ထိုသို႔ စရင္း ေနာက္ရင္း၊ စိတ္ဆိုးရင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရင္းျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ျဖစ္လာခဲ႔ၾက၏။ ။


ဆူးသစ္
၂၀း၁၅ နာရီ
၂၉.၁၀.၂၀၁၀

Thursday, October 28, 2010

"စကၤာပူ သီတင္းကၽြတ္"


ျမတ္စြာဘုရားသည္ နတ္ျပည္သို႔ၾကြ၍ မယ္ေတာ္ ေတာ္စပ္ခဲ႔ေသာ နတ္သားကို ၀ါတြင္းသံုးလ တရားခ်ီးျမွင့္ ၿပီးေနာက္ လူ႔ျပည္သို႔ ျပန္ၾကြလာခဲ႔သည္။ ျမတ္စြာဘုရား ျပန္ၾကြလာသည္ကို ဆီမီးျဖင့္ ပူေဇာ္ၾက၏။ ထို႔အျပင္ မိဘေက်းဇူး ဆပ္သည္ဆိုေသာ အထိ္မ္းအမွတ္ျဖင့္ မိဘ၊ ဘိုးဘြား၊ ဆရာသမားတို႔ကို ကန္ေတာ႔ၾကရာ သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ေန႔ ႏွင့္ လျပည္႕ေက်ာ္တစ္ရက္တို႔တြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာတို႔၏ တိုင္းျပည္တြင္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွ၏။

လျပည္႔ေန႔နားနီးစဥ္က အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ရင္း လျပည္႕ေက်ာ္တစ္ရက္မွာ ဖုန္းေခၚ၍ မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ႔မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳေျပာထား၏။ လျပည္႕ေန႕နံနက္ Site ထဲမွာ အလုပ္သမားမ်ားကို Safety ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာရေသာ ေဟာေျပာပြဲငယ္ (Tool Box Talk) မွာ ျမန္မာမ်ားကို ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာစရာ ရွိေသာေၾကာင့္ ျမန္မာလိုေျပာခြင့္ျပဳရန္ Construction Manager ထံ ခြင့္ေတာင္းၿပီး သတိေပးစကား အနည္းငယ္ ေျပာျပျဖစ္သည္။

' ယေန႔လျပည္႕ေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားဆြမ္းကပ္၊ ဆီမီးထြန္း၊ မိဘမ်ားထံ လျပည္႕ေက်ာ္တစ္ရက္မွာ ဖုန္းျဖင့္ လွမ္းဆက္၍ ကန္ေတာ႔သင့္ေၾကာင္း၊ ခ်စ္သူရည္းစား ရွိသူမ်ား ဖုန္းခအကုန္ခံ၍ ဆက္သလို၊ မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ့ျခင္းျဖစ္၍ ပိုဆက္သင့္ေၾကာင္း' သတိေပးလိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕ဆို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမွ လျပည္႔ေန႕မွန္း သိေၾကာင္း၊ ေဟာေျပာပြဲ အၿပီး လာေျပာၾကသည္။

အိမ္မွာေတာ့ ယခင္ေန႔ကတည္းက ဇနီးသည္က Clementi NTUC မွ သစ္သီးမ်ား ၀ယ္လာသည္။ မိုးမလင္းခင္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မသြားမီမွာ ဆြမ္းေရာ၊ သစ္သီးပါ အဆင္သင့္ ျပင္ေပး၏။ ဘုရားဆြမ္းကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သြားခဲ႔သည္။ ဇနီးက လျပည္႕ေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္၏။

လျပည္႕ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွာေတာ႔ အလုပ္က အျပန္ညေနမွာ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္၍ အေမ ႏွင့္ အေဖကို ကန္ေတာ႔သည္။ ရန္ကုန္မွာ ရွိစဥ္ကတည္းက 'ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ႏွင့္ ျပစ္မွားမိလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါ' ဟု ဆိုကာ ကန္ေတာ႔ ေနက်။ ဇနီးသည္လည္း သူ႔အဘိုး၊ အဘြားအိမ္ လွမ္းဆက္သည္။ သူ႔မိဘမ်ား၊ အဘိုး၊ အဘြားအိမ္ ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္ကို သိ၍ ဆက္လိုက္ရာ တစ္ခ်က္ခုတ္ ေလးငါးခ်က္ ျပတ္ေတာ႔သည္။

မိဘမ်ားသာမက၊ အေဒၚမ်ားပါ ေရာက္ေန၍ အားလံုးကို ေရာ၍ ကန္ေတာ႔လုိက္သည္။ တခ်ိဳ႕ အေဒၚမ်ားက ကန္ေတာ႔ ခံခ်င္၍ လွမ္းၿပီးစေနာက္ၾကရာ ကၽြန္ေတာ္က 'ျမန္မာထံုးစံ ကန္ေတာ့ၿပီး မုန္႔ဖိုးျပန္ေပးရမယ္ေနာ္' ဟု ဆိုရာ 'ေလနဲ႔ကန္ေတာ႔တာ ေလပဲျပန္ရမွာေပါ႔' ဟု ျပန္စၾက၏။ အားလံုးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးေနၾကသည္႔ပံု။ ဇနီး၏အေဒၚမ်ားက သူတို႔မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ႔ၾကသည္ဟု သိရ၍ ဇနီးသည္၏ အဘုိး၊ အဘြားအိမ္မွာ လူစံုေနသည္႔ႏွယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာလည္း အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ ညီေလးက မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ႔ၿပီးေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အဘိုးပဲ ရွိေတာ႔၍ အဘုိး ႏွင့္ အိမ္မွာရွိေသာ အေဒၚကို လွမ္းကန္ေတာ့၏။ ဖုန္းျဖင့္ ကန္ေတာ့ၿပီး မိဘမ်ားက ဖုန္းျဖင့္ ဆုမ်ားေပးၾက၏။

ဖုန္းဆက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ိဳးသမီးက ဆီမီးထြန္းေနေလၿပီ။ စကၤာပူ မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကန္ေတာ႔စရာ လူႀကီးမိဘ မရွိ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ထို႔အတူ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာကန္ေတာ့မည္႔ သူမ်ားလည္း မရွိ။ သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ိဳးသမီးပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဇနီးသည္ ေျပာျပ၍ လျပည္႔ေန႔ကို သတိရသြားတာျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးမွာ ျမန္မာျပည္ သီတင္းကၽြတ္ကို ေျပးျမင္၏။ စကၤာပူမွာ သီတင္းကၽြတ္ဆိုသည္ကား ေမ႔ေနသူမ်ားသည္ဟု ထင္သည္။ ကိုယ္႔အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္မို႔ ဘာေန႔မွန္းမသိၾက။ အားလံုးသည္ ေျခာက္ကပ္ကပ္။ ။


ဆူးသစ္
၁၉း၁၄ နာရီ
၂၈.၁၀.၂၀၁၀

Wednesday, October 27, 2010

"ေဆးမမီတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ"



"၀ါး....ဟား...ဟား....ဟား "

အတန္းထဲကို ၀င္ ၀င္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနက် ခံုတန္းလ်ားေတြနားက ရယ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရသည္။ သည္ေကာင္ေတြ အစ္ကိုႀကီးကို စေနာက္ေနၾကၿပီပဲဟု ေတြးမိ၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆဌမႏွစ္(ေနာက္ဆံုးႏွစ္) ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ၾကားေနေသာ စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုး ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္ပါၿပီး သူ႔ကို အားလံုးက ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ျဖင့္ အစ္ကိုႀကီးဟု ေခၚၾကသည္။

အစ္ကိုႀကီးကို စၿပီးသိခဲ႔သည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပဥၥမႏွစ္စတက္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုႀကီးက ႏွစ္က်သမား။ ေရွ႕ႏွစ္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထိုင္ခဲ႔ၿပီမသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေတြ႕ခ်ိန္မွာ အစ္ကိုႀကီးအသက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ေျခာက္ႏွစ္မွ် ႀကီးေနသည္။

အစ္ကိုႀကီးေျပာေတာ႔ သူက ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္က်လိုက္၊ ျပင္ပေျဖလိုက္၊ ျပန္၀င္လုိက္ တခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြမွာ ေဆးခြင့္ႏွင့္နားလိုက္ ေနခဲ႔ရာမွ သည္အသက္အရြယ္ထိ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္တဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ စာမလုပ္လွ်င္လည္း က်သည္။ ေဆးခြင့္ႏွင့္နားတာေတာ႔ အစ္ကိုႀကီးမွာ ေရာဂါတစ္ခုခု ရွိလိမ္႔မည္ ထင္၏။

ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိရသည္က အစ္ကိုႀကီးမွာ စိတ္ေရာဂါတစ္ခုခု ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ သိပ္ဆိုးဆိုး ၀ါး၀ါးႀကီး ေတာ႔ မဟုတ္။ စာသင္ေနလွ်င္ သူက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္လံုး ေခါင္းပဲညိတ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက ဆရာေတြဆီမွာ ေရာက္ေနေသာ္လည္း သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ဆတ္ဆတ္ဆတ္ဆတ္ ႏွင့္ လႈပ္ခါေနသည္။

အသိဥာဏ္မ်ားစြာ လြတ္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္။ စာေတြ လိုက္မွတ္ႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လူေကာင္း တစ္ေယာက္လိုလည္း မဟုတ္ျပန္။ သူ႔လက္ေရးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လံုး၀ဖတ္မရခဲ႔။ သည္လိုႏွင့္ ပဥၥမႏွစ္ကို ေအာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ေရာက္လာခဲ႔၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အစ္ကိုႀကီး ေရစက္ပါသည္ဟုပဲ ဆိုရမည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို အတန္းတူတူလိုက္တက္ရသည္ မဟုတ္လား။ အားလံုးကလည္း သူ႔ကို ခင္မင္ရင္းစြဲ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။

* * * *

"အစ္ကိုႀကီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို စာအုပ္ငွားပါဗ်ာ။ အစ္ကိုႀကီးဆီက စာအုပ္က လိုင္ဘရီ (Library) မွာ မရွိဘူး"

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အစ္ကိုႀကီးဆီက စာအုပ္တစ္အုပ္ (Text book) ကို ငွားေနသံၾကားရသည္။

"ရတယ္ညီေလး။ ယူသြား။ ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ေနာ္။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ၿပီးရင္လဲ အစ္ကိုႀကီးကို ျပန္ရွင္းျပဦး။ အစ္ကိုႀကီးလဲ ဘာမွ မဖတ္ရေသးဘူး "

"ဟာ စိတ္ခ်။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္သလို အစ္ကိုႀကီး နားလည္ေစရမယ္"

သူငယ္ခ်င္းက အစ္ကိုႀကီးဆီက စာအုပ္ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔နားလာထိုင္သည္။ အစ္ကိုႀကီးက ႏွစ္ေတြ ၾကာေနၿပီမို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအားလံုးက သိကာ ရင္းႏွီးေနၾကၿပီးသား။ ထို႔ေၾကာင့္ အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္တခ်ိဳ႕က စာၾကည္႔တိုက္မွာ မရွိ၍ ဆရာေတြဆီက ငွားလွ်င္ အစ္ကိုႀကီးက ဦးေအာင္ရသြားတတ္၏။ အိမ္မွာ ဖတ္မဖတ္ေတာ႔မသိ။ ေက်ာင္းမွာဆို စာအုပ္ႀကီးေတြ တကိုင္ကိုင္ႏွင့္။ ၿပီးေတာ႔ အတန္းအားခ်ိန္မွာ ထိုစာအုပ္ေတြကို အစ္ကိုႀကီးက ေခါင္းအံုးလုပ္ၿပီး အိပ္လိုက္ေသးသည္။

သည္ေတာ႔(Library) မွာ စာအုပ္ငွား၍ မရသူေတြက ဖတ္ခ်င္လွ်င္ အစ္ကိုႀကီးဆီအရင္ေျပးရသည္။ သူ႔ဆီက စာအုပ္ငွားလွ်င္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မတြန္႔တိုတတ္။ သူ႔ဘာသာႀကိဳက္သည္ဟု သတ္မွတ္ေသာ စာအုပ္မ်ိဳး ကိုေတာ႔ မိတၱဴကူးထားၿပီး သိမ္းထားတတ္သည္။

"ေဟ႔ေကာင္ ကိုလတ္၊ ဒီမွာၾကည္႔စမ္း"

စာအုပ္ငွားလာေသာ သူငယ္ခ်င္းက အစ္ကိုႀကီးစာအုပ္ကို ဖြင့္ျပစဥ္ (Preface) ဆိုေသာ စကားလံုး၏ ေနာက္မွာ 'နိဒါန္း' ဟု စာလံုးအႀကီးႀကီး ေရးထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည္႔ၿပီး ၿပံဳးမိၾကသည္။ သည္အရြယ္ သည္အတန္းေရာက္မွ (Preface) ဆိုေသာ စာလံုးေနာက္မွာ မည္သူမွ် 'နိဒါန္း'ဟု မေရးေတာ႔ပါ။ ဧကႏၲ ဒါ အစ္ကိုႀကီး မိတၱဴကူးထားေသာ စာအုပ္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာလံုးလည္း သူ႔လက္ေရးေတြ ရႈပ္ပြေနသည္။ လက္ေရးကလည္း မညီညာ။ စာလံုးက အႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ်ဖတ္၍မရ။

"အစ္ကိုႀကီးေတာ႔ ဒီပံုအတိုင္းဆို မလြယ္ဘူးထင္တယ္"

သူငယ္ခ်င္းကဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္က "ေအးကြာ" ဟု ေျပာလိုက္မိ၏။

* * * *

"ေဟ႔ေကာင္ ကိုလတ္ေရ၊ မင္းတို႔ၾကည္႔လုပ္၊ အစ္ကိုႀကီးက Air Con ကို ႏွစ္ေခါက္ေတာင္ ၿပီးေနၿပီတဲ႔ဗ်ာ"

အတန္းထဲ၀င္ၿပီး ထိုင္ရံုရွိေသးသည္ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းစကားေၾကာင့္ နားမလည္စြာ ေငးၾကည္႔မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံုႏွင့္ ကပ္လ်က္ ေရွ႕ခံုမွာထိုင္ေသာ အစ္ကိုႀကီးက စာေတြကိုပိုင္သည္ဆိုေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ လွမ္းၾကည္႔သည္။

"အစ္ကိုႀကီး၊ ဘယ္ဘာသာကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ျပတ္ေနၿပီလဲဆိုတာ ဒီေကာင့္ကို ေျပာျပလုိက္စမ္းပါဗ်ာ"

က်န္သူေတြ၏မ်က္ႏွာက အစ္ကိုႀကီးကို စေနာက္လိုဟန္၊ သို႔မဟုတ္ အထင္ေသးဟန္ ပါေနသည္။ လူငယ္စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ 'က်ပ္' ေနသည္႔ပံု။

"ဟုတ္တယ္ညီေလးရ၊ ဒီေကာင္ေတြကို အခုေတာင္ ေျပာျပေနတာ၊ IC ဆိုႏွစ္ေခါက္ၿပီးေတာ႔မယ္၊ Vibration ဆို တစ္ေခါက္ခြဲ ျဖစ္သြားၿပီ၊ Air Con က ႏွစ္ေခါက္တိတိပဲ၊ Cooling Load ပါ ပါတယ္"

အစ္ကိုႀကီးမ်က္ႏွာက သူစာေတြၾကည္႔ၿပီးေန၍ အေခါက္ေရေတြပင္ ထပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူ ေနသည္႔ပံု။ အားလံုးကိုလည္း မ်က္လံုးျပဴး၊ ေခါင္းေလးဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္၊ လက္ကေလး တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ၾကည္႔ကာ ေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တခ်ိဳ႕က ကရုဏာသက္စြာ၊ တခ်ိဳ႕က အထင္ေသးစြာ၊ တခ်ိဳ႕က ျပက္ရယ္ျပဳကာ စေသာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည္႔ေနၾကသည္။

"ဒါဆို အစ္ကိုႀကီးရာ၊ အစ္ကိုႀကီးကိ္ု စာေတြ မရွင္းတာေတြ ေမးဦးမွပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တစ္ေခါက္ ၾကည္႕တာေတာင္ မၿပီးလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာ"

စာေတာ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေနာက္သလိုလို ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကိုႀကီးကို အားနာမိ သည္။ ေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္ဟု အားလံုးက လက္ခံထားသူတစ္ေယာက္ကို သည္လို ေနာက္တာမ်ိဳးေတာ႔ မလုပ္သင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

"မင္းက ပိုေတာ္ပါတယ္ ညီေလးရာ၊ အစ္ကိုက ၾကည္႕လို႔သာအေခါက္ေရ မ်ားတာပါ၊ စာေတြက ေသေသ ခ်ာခ်ာ နားမလည္ေသးပါဘူး"

အစ္ကိုႀကီးက သူ႔အေျခအေနကို အမွန္အတိုင္းေျပာေတာ႔ အားလံုးၿပံဳးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အစ္ကိုႀကီးမွာ ရံဖန္ရံခါ သူ႔ကို အားလံုးက စေနာက္ေနျခင္း၊ စိတ္မမွန္ဘဲ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ကင္းကြာေနသူဟု ယူဆေနျခင္းမ်ားကို နားလည္ေနေသာ ပံုမွန္အသိစိတ္ေတြ ရွိေနသည္ဟု နားလည္ေနမိသည္။ ခုနတုန္းက အစ္ကိုႀကီးေျပာလုိက္တာ သူ႕ကို ၀ိုင္းေနာက္ေနမွန္းသိ၍ တမင္ႏွိမ္႔ခ်ကာေျပာမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။

အစ္ကိုႀကီးေျပာေသာ ဘာသာရပ္မ်ားသည္ စာအရမ္းမ်ား၍ တကယ္ႏွစ္ေခါက္ၿပီးဖို႔ မလြယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ကတည္းက က်ဴရွင္တက္ေနသူတခ်ိဴ႕က်ေတာ႔ က်ဴရွင္တက္စဥ္ တစ္ေခါက္၊ ေက်ာင္းမွာတက္စဥ္ တစ္ေခါက္မို႔၊ ႏွစ္ေခါက္ၿပီးဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ေန႔သင္ေသာစာ တစ္ေန႔ ပံုမွန္ျပန္လုပ္ႏိုင္မွ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။

အစ္ကိုႀကီးကိုေတာ႔ ႏွစ္ႀကီးသမားမို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက အေၾကာင္းစံု သိၿပီးသားျဖစ္၍ ကရုဏာသက္ကာ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက အလကား ေခၚသင္ေပးၾကသည္။ သည္ေတာ႔ ပဥၥမႏွစ္ၿပီးကတည္းက ေနာက္ဆံုးႏွစ္အတြက္ ႀကိဳသင္ထားႏိုင္ေသာ အစ္ကိုႀကီးမွာ ႏွစ္ေခါက္မက ၿပီးႏိုင္သည္။ ၿပီးသည္ဆိုတာက သင္ၿပီးတာလား၊ စာၾကည္႕ တာလား ဆိုတာေတာ႔ မကြဲျပား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ စာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ဘယ္သူကဘယ္ႏွစ္ေခါက္ၿပီးေနၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးကို မသိမသာ ၿပိဳင္ၾကရင္း (ၾကြားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) စာကို အလုအယက္ ႀကိဳးစားသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ လုပ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕အယူအဆကေတာ႔ ဘယ္သူဘယ္ႏွစ္ေခါက္ၿပီးသည္ ဆိုျခင္းထက္ စာဘယ္ေလာက္ရသည္ ဆိုျခင္းက ပိုအေရးႀကီးသည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေခါက္ေရမ်ား၍ စာလည္းရသူဆိုလွ်င္ေတာ႔ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းမွာ ခံုနံပါတ္ (အဆင့္) ျမင့္ကာ ထိပ္မွာရွိသည္က မ်ားေပသည္။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း ထိုသို႔ အေခါက္ေရမ်ားမ်ားၿပီးကာ ခံုနံပါတ္ျမင့္သူမ်ားသည္ က်ဳရွင္ ႀကိဳတက္ကာ စာျပတ္ေနသူမ်ားပင္။

ခံုနံပါတ္တစ္ဆယ္အတြင္းမွာ က်ဴရွင္မယူဘဲရွိေနသူသည္ အင္မတန္စာလုပ္ႏိုင္လြန္း၍ပင္။ ရွိေတာ႔ရွိသည္ သို႔ေသာ္ ရွားသည္ေပါ႕။

ယခု အစ္ကိုႀကီးစကားေတြ နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပံုေသခန္႔မွန္း၍ မရ။ စာေတြနားမလည္ေသးပါဆို၍ သူၿပီးသည္ဆိုျခင္းက သင္ၿပီးတာလား၊ စာၾကည္႔ၿပီးတာလား ေ၀ခြဲမရ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အားေပးမိသည္။

"ရေအာင္လုပ္ေပါ႔ အစ္ကိုႀကီးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီႏွစ္ေနာက္ဆံုးပဲ၊ ၿပီးရင္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ၿပီ၊ မရွင္းတာရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္လုပ္ၾကတာေပါ႕"

ကၽြန္ေတာ္႔ စကားေၾကာင့္ အစ္ကိုႀကီးက ေခါင္းညိတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ကိုယ္႔ေနရာကိုယ္ ျပန္ထြက္သြား၏။


* * * *

"ဒို႕ေက်ာင္းမွာက အစဥ္အလာလိုျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕ကြာ"

အစ္ကိုႀကီးကို ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထမင္းစားၿပီး ခဏနားခ်ိန္မွာ ေျပာသည္။ အစ္ကိုႀကီးကေတာ႔ အတန္းေနာက္နားမွာ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ စေနာက္တာကို ခံရင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ရွိေနသည္။ ဒါကို ၾကည္႔ၿပီး ေျပာျခင္းျဖစ္၏။

"ေအးကြာ၊ ငါတို႔ First Year ကတည္းက ေတြ႕ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးထည္႔ Walkman ကက္ဆက္ေလးနဲ႔ L-1 နဲ႔ L-2 ကိုပတ္ေနတာ။ စာမသင္ မခ်င္းဘဲ၊ စာသင္ၿပီလည္းဆိုေရာ ထြက္သြားေရာ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ပန္းၿခံထဲမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ဒူးႏွန္႔ ေနတတ္တယ္"

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသာ တစ္ေယာက္ကိုေျပာလိုက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ အာရံုပို၀င္စားလာၾက၏။

"ေနာက္ၿပီး ကိုလတ္ မင္းနဲ႔သိတဲ႔တစ္ေယာက္ေလ၊ သူကေတာ႔စာေၾကာင္တာလား၊ ေကာင္မေလးေတြ ေၾကာင္တာလား မသိဘူး၊ စာသင္ေနရင္း ကိုယ္႔အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြကို အတန္းအျပင္က ထြက္ထြက္ ၾကည္႔တာေလ၊ ပထမေတာ႔ ရိုးရိုး ခ်စ္လို႔ ႀကိဳက္လုိ႔ ၾကည္႔တယ္ထင္တာ၊ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ဟာက ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ လြယ္အိတ္မွာပါ ေကာင္မေလးနာမည္ထိုးလာတာ"

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျပာသည္။

" ငါသိၿပီ၊ သူက စာေၾကာင္ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကားအက္ဆီးဒင့္ေၾကာင့္၊ ပထမႏွစ္မွာ စာမွ မမ်ားေသးတာ၊ ေနာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ မေတြ႕ရေတာ႔ဘူး၊ တစ္ခါတေလ ငါနဲ႔ေတြ႕ရင္ သြားႀကီးၿဖီးၿပီး အားရ၀မ္းသာႏႈတ္ဆက္ ေသးတယ္၊ စာေတာ႔လံုး၀ ဆက္သင္လို႔မရေတာ႔ဘူး"

ပထမႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြဖတ္ၿပီး ခင္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမို႔ ပိုၿပီး မွတ္မိေနျပန္သည္။

"Second Year ကေတာ႔ အဆိုးဆံုးပဲထင္တယ္ေနာ္"

" ဟုတ္တာေပါ႔၊ ဆရာေတြေတာင္ေျပာတာ ၾကည္႔ပါလား၊ လိုင္းခြဲမွာဆိုေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ အဆိုင္ေတြကမ်ား၊ မနာလိုတာေတြကမ်ား၊ စာကပိ၊ အဲဒီ႔မွာ ရႈပ္ကုန္ေရာ"

"ငါ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း ယဥ္ယဥ္ေလးပဲျဖစ္သြားတာ၊ Second Year အတြက္ က်ဴရွင္ တက္ေနတုန္း ေရွ႕က စာသင္ေနတဲ႔လူေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚကို ေရေတြေလာင္းခ်တာ ဆရာမက ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး အိမ္ျပန္လႊတ္လိုက္ ရတယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ လမ္းမွာေတြ႕သမွ်လူကို လုိက္ၿပံဳးျပေနတာ၊ သြားေလးေစ႕ၿပီး၊ ေက်ာင္းမွာလဲ အဲဒီ႔လုိပဲ Second Year စာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ႔ေန႔ ငါ႔အိမ္ေရာက္လာၿပီး သံုးတန္းအတြက္ စာေတြေမးခ်င္လို႔ဆိုလို႔ ငါ႔မွာကြာ မနည္းေတာင္းပန္ ျပန္လႊတ္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူလည္း ေက်ာင္းကထြက္ရတာပါပဲ"

သံုးတန္းဆိုသည္က တတိယႏွစ္ကို ေက်ာင္းအေခၚ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးသိ မီသမွ် စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ လြတ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္းကို ဆက္ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾက၏။

"ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ ေျပာတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ေဆးရံုေရာက္သြားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ေလ၊ ဆရာေတြ သြားေတြ႕တာကို ရန္ေတြ႕လႊတ္တယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေလ၊ ဆရာကေတာင္ ေျပာေသးတယ္၊ သတိထားၾကတဲ႔၊ ၄၄ကားေရာက္တာ မင္းတို႔ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတည္းရယ္တဲ႔"

အဲဒါလည္း ဟုတ္သည္။ ေဆးရံုေရာက္သြားေသာေက်ာင္းသားက ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲမွာ စာေတြမရေတာ႔၍ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ လြတ္သြားျခင္းပင္။ ေဆးရံုကို လာေမးေသာ ဆရာေတြထဲမွ ေမးခြန္းခက္ခက္ေမးသည္ဟု သူထင္ေသာ ဆရာကို မလာနဲ႔ဟုဆိုကာ ရန္ေတြ႕လႊတ္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက ဓာတုေဗဒသင္သည္႔ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ကေျပာဖူး၍ သိခဲ႔ရ၏။

ၿပီးေတာ႔ ထိုအခ်ိန္က "စိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးရံုႀကီး" (တံတားေလး)သို႔ ေရာက္ေသာ ၄၄ကားသည္လည္း တကၠသိုလ္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ တစ္ခုတည္းကိုသာ ျဖတ္၍ ဆရာကရယ္စရာ အျဖစ္ေျပာခဲ႔သည္ကို သူငယ္ခ်င္းက မွတ္မိေန၍ ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။

"ေမဂ်ာထဲမွာ EC က ဆားကစ္ေတြေလ႔လာရလို႔ ပိုၿပီးျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္၊ တို႕ မက္(ခ္)လည္း ျဖစ္တာပါပဲကြာ၊ ငါးတန္းတုန္းက အေဆာင္ကတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲဆက္မေျဖဘဲ အေဆာင္ကအခန္းထဲမွာ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲတာ အခန္းေဖာ္က ထြက္ေျပးရေရာ၊ ေနာက္ေတာ႔ ဆရာေတြက ေဆးရံုကို ပို႔လုိက္ရတယ္"

စက္မႈဘာသာရပ္ (Mechanical) ကို ေက်ာင္းသားေတြက မက္(ခ္)ဟု အတိုေကာက္ေခၚၾက၏။ EC ဆိုသည္က Electronic ဘာသာရပ္ျဖစ္သည္။ EC မွာ ဒုတိယႏွစ္ အမွတ္အမ်ားဆံုးေတြ တက္ၾကၿပီး ဒုတိယလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈဘာသာရပ္လုိ ႀကီးႀကီးမားမား အင္ဂ်င္လိုဟာမ်ိဳးကို မသင္ရဘဲ ေသးေသးမႊားမႊား Circuit ေတြသင္ရ၍လား မဆိုႏိုင္၊ သူတုိ႔ေမဂ်ာက ပိုၿပီး စိတ္ႏွင့္ကိုယ္လြတ္သူ မ်ားသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။

အမွန္မွာေတာ႔ သူ႔ေမဂ်ာႏွင့္ သူ႔ဘာသာ စာကိုထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ခ်င့္ခ်ိန္မလုပ္လွ်င္ ဘယ္ေမဂ်ာမဆို ဘယ္ဘာသာမဆို ျဖစ္မွာမလြဲပင္။

"ငါတို႔ေက်ာင္းကို အျပင္မွာလည္း လူေတြက အဲဒီလုိျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ သိေနၾကတယ္ေနာ္၊ တစ္ႏွစ္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ႔ ပံုမွန္ျဖစ္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကသူေတြ ရွိတယ္"

"ႏွစ္တိုင္းေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး၊ စာလုပ္တိုင္းလည္း မျဖစ္ပါဘူး၊ အဲဒီလိုသာဆို ေဒါက္တာဘြဲ႕ရတဲ႔ဆရာေတြ၊ ဘြဲ႕လြန္တက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ဘြဲ႕ႏွစ္ခုသံုးခုေလာက္ ထပ္ယူေနတဲ႔ဆရာေတြ ဘယ္ရွိေတာ႔မွာလဲ၊ ခုဟာက တခ်ိဳ႕က စာမွစာဆိုၿပီးျဖစ္ေနၾကတာ၊ အဲဒီလိုလုပ္ရင္း ကိုယ္႔ဘာသာ မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ရင္၊ နားခ်ိန္နဲ႔ မွ်မွ်တတ မလုပ္တတ္ရင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ စာမလုပ္တတ္ရင္ သြားတာပဲ"

"အဲဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ ဒို႔သင္ရတဲ႔စာေတြက က်က္ရတာမရွိသေလာက္ပဲ၊ က်က္တယ္ဆိုတာ Formula (ပံုေသနည္း) ေတြေလာက္ပဲ ရွိတာ၊ သီအိုရီေတြသင္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရမယ္၊ ဘာေတြျဖစ္လာဦးမလဲ၊ ဒါေတြပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးေတြးေနရတာ၊ ၿပီးေတာ႔ ေမးခြန္းကအစ Seen (ျမင္ၿပီးသိၿပီးသား) မပါသေလာက္ပဲ။ ပါရင္ေတာင္ လႊဲၿပီးေမးထားတာ၊ ပါတာကလည္း ငါးမွတ္ဖိုးေလာက္ပဲ၊ က်န္တာအားလံုး Unseen (လံုး၀မျမင္ရေသးတာ) ေတြခ်ည္းပဲ၊ ဆရာေတြေျပာတာက ရွင္းတယ္ေလ၊ ျပင္ပ ေလာကႀကီးမွာ တကယ္ရင္ဆိုင္ရမွာ၊ မင္းတို႔ ေျဖရွင္းရမွာက မင္းတို႔ မျမင္ႏိုင္တဲ႔ ျပႆနာေတြ ခ်ည္းပဲတဲ႔၊ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာက Problem Solver ဆိုေတာ႔ ျပႆနာပဲ ရွင္းရမွာပဲ။ အဲဒီမွာ သီအိုရီမွ နားမလည္ရင္ စာေမးပြဲ ေျဖလို႔ရမွာ မဟုတ္မွန္းသိေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြက သီအိုရီေတြကို ေထာင့္ေပါင္းစံုက လွည္႔ပတ္ စဥ္းစား၊ စာေမးပြဲမွာလည္း အဲဒီလိုပဲစဥ္းစားရ၊ ဒီလုိနဲ႔ပဲ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္း ဆံပင္ေတြျဖဴတဲ႔ေကာင္နဲ႔၊ ခုလို စိတ္နဲ႔ကိုယ္ လြတ္ထြက္သြားတဲ႔ေကာင္နဲ႔၊ ဟား...ဟား....ဒီလိုပါပဲကြာ၊ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ၿပီးေနတာပါပဲ"

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စကား၀ိုင္းကို အဆံုးသတ္ရင္း သူ႔ဘာသာ သေဘာက်ေနသည္။ သူေျပာတာေတြက ဟုတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ ဦးေႏွာက္အရမ္းဟုန္ေနလွ်င္ စာမၾကည္႕ေတာ႔ဘဲ သြားခ်င္ရာသြားကာ လုပ္ခ်င္ရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လုပ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ အပန္းေျဖျခင္းဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ အပန္းမေျဖလို႔လည္း မျဖစ္။ အိမ္က ကၽြန္ေတာ္႔မိဘေတြပင္ ကၽြန္ေတာ္စာၾကည္႕ေနစဥ္ ခဏနားခ်င္၍ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေပါက္ကရ ထေအာ္လိုက္လွ်င္ 'ငါ႔သားေတာ႔ရူးမ်ားသြားၿပီလား' ဆိုေသာ အၾကည္႔မ်ိဳးႏွင့္ လွမ္းၿပီး အကဲခတ္တတ္ ေသးသည္ပဲ။

* * * *

စာေမးပြဲနီးလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔စာေတြ ပိုဖိလုပ္ၾကရ၏။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းမွာ က်န္ခဲ႔မွာမ်ိဳးလည္း အျဖစ္မခံခ်င္ၾက။ စာေတြက အရင္ႏွစ္ေတြထက္ ပိုမ်ားၿပီး အျပင္လက္ေတြ႕ပိုင္း ႏွင့္လည္း ႏွီးႏြယ္ေနျပန္၍ စိတ္၀င္စားကာ ႏွစ္ၿပီး စာၾကည္႔ေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္႔အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္ ဖြဲ႕ကာ စာေတြတိုင္ပင္ေဆြးေႏြးရင္း က်န္သူေတြကို သိပ္ဂရုမစို္က္ႏုိင္ခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီဟု ဆိုရမည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုနားမွာေနကာ စာေတြလုပ္ေနသည္။ ရံဖန္ရံခါ သူသီခ်င္းေတြဘာေတြ ဆိုေန၍ စာေမးပြဲအတြက္ စိတ္လက္ေပါ႔ပါးေနပါလားေတြးရင္း ၀မ္းသာခ်င္သည္။ သူ႔လုိပံုစံမ်ိဳးက စာေမးပြဲကို ေၾကာက္ေနလွ်င္ ပိုဆိုးသြားမည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး နားလည္ေန၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားလည္မႈက ၾကာရွည္မခံပါ၊ တစ္ေန႔မွာ အစ္ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရင္ဖြင့္ လာပါေတာ႔သည္။

"ကိုသားလတ္ "

သူ ကၽြန္ေတာ္႔ နာမည္ေခၚကတည္းက မူမမွန္တာ သိသည္။ အရင္က ညီေလး ဘာညာႏွင့္ေခၚၿပီး ခု "ကို" ေတြ ဘာေတြ တပ္ၿပီး နာမည္ေခၚကတည္းက သိပ္မဟုတ္ေတာ႔။ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ပိုမို တုန္ခါေနသည္။ သူ႔ေခါင္းက ပို၍ လႈပ္ခါေန၏။ မ်က္ေတာင္မ်ားက ခတ္လြန္းအားႀကီးေနသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲကို အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္ဗ်ာ"

"ဟာ.....အစ္ကိုႀကီးကလည္း၊ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ၊ ကဲ....ေျပာ၊ အစ္ကိုႀကီးေၾကာက္တာကို ကၽြန္ေတာ႔္ကိုေျပာ၊ ဘာကိုေၾကာက္တာလဲ"

"ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ မရေသးဘူးဗ်ာ၊ ဒီအတိုင္း စာေမးပြဲေျဖရင္ က်ၿပီေပါ႕၊ က်ရင္ အားလံုးနဲ႔ ခြဲရမွာ"

အစ္ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလးေလးစားစားႏွင့္ သူဘယ္တုန္းကမွ် မသံုးေသာ "ကၽြန္ေတာ္" ေတြ၊ ဘာေတြ သံုးကာေျပာေန၍ သူ႔အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိသည္။ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကိုယ္႔စာကိုယ္ လုပ္ေနၾက၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အစ္ကိုႀကီး စကားေျပာေနတာကို သာမန္ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ဟု ထင္ေပလိမ္႔မည္။

"အစ္ကိုႀကီး ဘာမွစိတ္ဓါတ္မက်နဲ႔၊ စာမရလုိ႔ စာေမးပြဲကို ေၾကာက္တာမဟုတ္လား၊ ခု ......... ဒီအတန္းထဲက လူေတြလည္း စာမရၾကေသးဘူး၊ မရေသးလို႔ ၾကည္႕ေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပဲ၊ မရေသးဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ မရေသးတာကို မေၾကာက္ဘူး၊ အခုစာၾကည္႕ဖို႔အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္၊ စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္ခါနီးထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အစ္ကိုႀကီးမွာ စာၾကည္႔ဖို႕ အခြင့္အေရးရွိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ စာေမးပြဲက စာအုပ္ထဲက ဟာေတြ ေမးတာမွ မဟုတ္တာ။ အစ္ကိုႀကီး သီအိုရီေတြ ဖတ္တာနဲ႔တင္ ေျဖႏိုင္မွာပဲ"

ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ အားေပးၾကည္႕သည္။ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းေလး တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေန၏။ ပဥၥမႏွစ္ကတည္းက အတူတူတက္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ ပါလာၿပီးမွ အစ္ကိုႀကီးကို မက်န္ခဲ႔ေစလို။ သူေၾကာက္ေနသလို ခင္မင္ရင္းစြဲရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိုးရိမ္ကာ ေအာင္ေစခ်င္ေနတာ အမွန္။


* * * *

ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ အစ္ကိုႀကီးကို ေက်ာင္းမွာမေတြ႕ရေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကိုယ္႔စာႏွင့္ကိုယ္ လံုးလိုက္၊ ေက်ာင္းမွာ အတန္းအားလွ်င္ ၀ိုင္းျခင္းေလးဘာေလး ခတ္လိုက္ႏွင့္ အစ္ကိုႀကီး မလာသည္ကို ဘာသာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ဴရွင္ယူထား၍ စာေတြပဲလွိမ္႔ၾကည္႕ေနသည္ဟုသာ ယူဆထားလိုက္၏။

ေနာက္မွ မထင္မွတ္ေသာ သတင္းတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားကို ေရာက္လာသည္။

"ေဟ႔ေကာင္ ကိုလတ္၊ မင္းအစ္ကိုႀကီး ေဆးခြင့္တင္သြားၿပီ၊ ဒီႏွစ္ မေျဖေတာ႔ဘူးတဲ႔"

"ဟာ"

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ စကား၊ အားလံုးက အစ္ကိုႀကီးအေၾကာင္း ကြယ္ရာမွာ ေျပာလွ်င္ "မင္းအစ္ကိုႀကီး"ဟု နာမ္စားသံုးတတ္ၾကသည္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးသည္႔ သေဘာထက္ "အဲဒီ႔လူမ်ိဳးကို အစ္ကိုေတာ္လိုက္ကြာ၊ မင္းလည္း အဲဒါမ်ိဳးပဲ" ဟူေသာ ေနာက္ေျပာင္လိုသည္႔ သေဘာႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးစပ္ေပးခ်င္သည္႔ သေဘာျဖစ္သည္။

"ေသခ်ာရဲ႕လားကြာ"

" ေသခ်ာပါတယ္၊ ငါ႕အိမ္ကိုလာေျပာသြားတာ၊ တင္ၿပီးသြားၿပီ"

သူငယ္ခ်င္းအိမ္က နီးေနသည္မို႔ သူ႔ဆီသြားေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စိတ္ထဲကေတာ႔ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲကို အရံႈးေပး ေနာက္ဆုတ္သြားတာပဲဟု ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းခ်င္။ ပံုမွန္စိတ္သာဆိုလွ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ရဲရဲႀကီးေျဖမွာ က်ိန္းေသေနေလသည္။

ခုေတာ႔ ေဆးခြင့္တင္သြားၿပီတဲ႔။ သူ႔မိသားစုကလည္း ခြင့္ျပဳလုိက္ရၿပီေပါ႕။


* * * *

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေမးပြဲေျဖၾကသည္။ စေျဖသည္႔ေန႔ကတည္းက မည္သူမွ် ဟုတ္တိပတ္တိ မရၾက။ အမ်ားစု မေျဖႏိုင္ဟု ဆိုရမည္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေျခာက္ဘာသာပဲ ေျဖရၿပီး ေလးဘာသာေလာက္ ေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးအတြက္ သတင္းတစ္ခု ေရာက္လာခဲ႔၏။

"ဒီႏွစ္ Re-exam ရွိတယ္၊ ေက်ာင္းသားအားလံုး ႀကိဳးစားေျဖပါ၊ ေရွ႕ကမရခဲ႕တာေတြကုိ ေတြးမပူပါနဲ႔၊ က်န္ ဘာသာေတြကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဆက္ေျဖသြားပါ"

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ အခန္းေတြထဲ လိုက္စစ္ရင္း ေျပာသြားေသာစကား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ သက္တမ္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ဘယ္တုန္းကမွ် မရွိခဲ႔ေသာ က်သည္႕ဘာသာ ျပန္ေျဖသည္႔စနစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္မွာ ရွိလာေခ်ၿပီ။

ထိုအခ်ိန္မွာ စာေမးပြဲေျဖေနရ၍ ၀မ္းသာရမွာလား၊ ၀မ္းနည္းရမွာလား မသိေတာ႔။ ဆက္ေျဖၿပီး အခန္းအျပင္ ထြက္မွပင္ ျပန္ေတြးမိသည္။ ထိုစနစ္ရွိလာလွ်င္ ပထမအႀကိမ္ အမွတ္ျခစ္စဥ္မွာ စည္းမ်ဥ္းေတြ ေလွ်ာ႔ေပး မွာလား၊ ပိုတင္းက်ပ္မွာလား မသိႏိုင္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႔ဘာသာ က်ၿပီဟု ယူဆထားသူမ်ားအတြက္ေတာ႔ ထို Re-exam သည္ ကယ္တင္ရာပင္ျဖစ္သည္ဟု ေတြးမိသည္။

ထိုသို႔ ေတြးမိသည္႔ အခါမွပင္ ကၽြန္ေတာ္႔အာရံုထဲ ဖ်တ္ခနဲ၀င္လာသူက အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သည္။

သြားၿပီ၊ လံုး၀ေနာက္က်သြားခဲ႔ေခ်ၿပီ။ ငါးတန္းတုန္းက ခုနစ္ဘာသာေတာင္ တစ္ခါတည္းေျဖၿပီး ေအာင္ခဲ႔ ေသးလွ်င္ ယခုေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေျခာက္ဘာသာကို ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ႏွင့္ ၀င္ေျဖၿပီး က်ခဲ႔လွ်င္ေတာင္မွ ဘာသာရပ္ေတြ နည္းသြားၿပီမို႔ ထပ္က်စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ႔။ ယခုေတာ႔ နဂိုကတည္းက စာေမးပြဲ မေျဖခဲ႔ေသာ အစ္ကိုႀကီးမွာ ဘာ Re-exam မွလည္း ေျဖခြင့္ရမွာ မဟုတ္ေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အစ္ကိုႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စုတ္တသပ္သပ္ ျဖစ္ၾကသည္။

သူ႔အသက္အရြယ္၊ ေနာက္ထပ္ေပးရမည္႔အခ်ိန္၊ သူစိုက္ထုတ္ရမည္႔အား၊ သူကုန္က်မည္႔ေငြ၊ သူ႔က်န္းမာေရး ဒါေတြေတြးမိေတာ႔ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ် ကုစားလို႔မရေအာင္ ေဆးမမီေတာ႔တာ သိလုိက္ ရသည္။


* * * *

လူေတြကေတာ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ (ယခုနည္းပညာတကၠသိုလ္) ေရာက္သြားၿပီဆိုလွ်င္ ေဆးတကၠသိုလ္ အမွတ္ မမီ၍ ေရာက္သြားသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက "ေဆးမမီလို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရာက္သြား တာေလ" ဟု ဆိုၾကသည္အထိပင္။ အမွန္ေတာ႔ ေဆးေက်ာင္းမတက္ခ်င္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ လာေျပာင္း တက္သူေတြ အမ်ားႀကီးပင္။ ေဆးမမီလို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ လာတက္သူေတြမဟုတ္။ တက္ခ်င္လို႔ကို လာတက္တာဟု ဆိုရမည္။

သို႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ႔ လူေတြေျပာသလို ေဆးမမီ၍ လာတက္ၾကတာမ်ား၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အမ်ားစုကို ရည္ရြယ္ၿပီးဆိုျခင္း ျဖစ္လိမ္႔မည္။ ေဆးတကၠသိုလ္အမွတ္မီ၍ မတက္ခ်င္ဘဲ စက္မႈတကၠသိုလ္ လာတက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေနတာကို သိသည္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ "ေဆးမမီလို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရာက္သြားတာေလ" ဆိုေသာ စကားကို ၾကားတိုင္း သူတို႔ေျပာသမွ်ကို အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ နားလည္ ေနမိျပန္သည္။

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းႀကီးသည္ အင္ဂ်င္နီယာ မ်ားစြာ ႏွစ္စဥ္ ေမြးထုတ္ေပးေနေသာ ေက်ာင္း ႀကီး ျဖစ္၏။ ထို အင္ဂ်င္နီယာေတြထဲမွာ အစ္ကိုႀကီးတို႔လို စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ခဏ လြတ္သြားသူမ်ိဳး၊ ထာ၀ရ လြတ္သြားသူမ်ိဳး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ၿပီလဲ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္ေသာ ပညာဆိုသည္႔ အရင္းအႏွီးအတြက္ မည္ေရြ႕မည္မွ် ေပးဆပ္လိုက္ရသလဲဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္းက လြဲ၍လည္း မည္သူမွ်မသိႏုိင္။

ထိုအခါ လူေတြေျပာေသာစကားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အာရံုမွာ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေတာ႔၏။ သူတို႔က ေျပာသည္ မဟုတ္လား။ "ေဆးမမီလို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရာက္ရတာပါ"တဲ႔။ သည္လုိဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေဆးမမီေသာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုရေပမည္။ အမွတ္မမီ၍ မဟုတ္ဘဲ ေဆးကု၍ မမီႏိုင္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား ျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္လား။

ထို႔ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာမျဖစ္ဘဲ လမ္းတစ္၀က္မွာပင္ ေျခေခါက္လဲခဲ႔သူမ်ား၊ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း ရာဇ၀င္ေတြထဲမွာ အစ္ကုိႀကီးတို႔လို စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ လြတ္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခြင့္ မရသူမ်ားအတြက္ လူေတြ ေျပာေသာ "ေဆးမမီလို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေရာက္သြားတာေလ"ဆိုေသာ စကားကို ၾကားရတိုင္း "ေဆးမမီတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား" အျဖစ္ ၀မ္းနည္းစြာ၊ နာက်င္စြာ၊ ထိခိုက္စြာ ခံစားရင္း တကယ္ကို ေဆးမမီခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကို သတိရေနမိပါေတာ႔သည္။ ။

သားလတ္


(၂၀၀၁ခုႏွစ္-ၾသဂုတ္လ၊ မႈခင္းရႈေထာင့္)

Monday, October 25, 2010

"မေမ႔ပန္း"



အေအးေရာင္မွ အပူေရာင္သို႔ ေျပာင္းလဲလာေသာ ကာလတစ္ခု။ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ သစ္ရြက္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ ဖုန္မႈန္႔တို႔သည္ အခန္းထဲမွာ၊ အခန္းျပင္မွာ၊ ျပတင္းေပါက္မွာ ဟိုသည္လိမ္းက်ံေန၏။ ဥၾသသံကို ၾကားခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကားရ။ တူးပို႔သံေလးမ်ား ခပ္ပါးပါးမွ ခပ္ထူထူ ၾကားလာ ရသည္။ ေၾသာ္......သႀကၤန္ေရာက္ျပန္ၿပီလားဟု အေတြးေရာက္၏။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ သႀကၤန္ဆို ပလတ္စတစ္ေရသနတ္မ်ား၊ ေကာ္ျပြတ္ေလးမ်ားနွင့္ ဟိုပက္သည္ပက္။ ကေလးခ်င္းမ်က္ႏွာကို လွမ္းထိုးသည္႔အခါ စိတ္ဆိုးသူဆိုး၏။ လူႀကီးက်ေတာ႔ ပက္ရသည္က မမီမကမ္း။ ခါးတို႔၊ တင္ပါးတို႔ ေလာက္သာ ေရက ေရာက္သည္။

ေကာ္ျပြတ္ကေန တစ္ဆင့္တက္ေတာ႔ စတီးလ္ျပြတ္။ ကေလးခ်င္း ေရပက္ရင္း အခန္႔မသင့္လွ်င္ ေရပိုက္ႏွင့္ စစ္ထိုးသည္။ ၿပီးေတာ႔ ရန္ျဖစ္ၾက၏။ ျပြတ္က ပက္စရာမဟုတ္။ ရိုက္စရာ ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ ကေလးသဘာ၀ ခြက္ေစာင္းႏွင့္လည္း အျမင္ကတ္သူကို ေစာ္ခ်င္ေသး၏။ ထိုအခါ မိဘေတြက တားခဲ႔သည္။ ခြက္က လက္ထဲတစ္ခါမွ် ေရာက္မလာခဲ႔။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ သႀကၤန္အရြယ္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ေကာင္မေလးမ်ားကို ေရခြက္ႏွင့္ ပခံုးေပၚမွ ညင္သာစြာ ေလာင္းသည္။ သိပ္လွေသာ ေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕ကို ပါးစပ္မွ ဆီမန္း မန္းသလို ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီး ေရပက္၏။ ေဘးလူေတြေတာ႔ မၾကားႏိုင္။ ဘာေျပာခဲ႔သလဲ ဆိုသည္ကိုေတာ႔ သိပ္မမွတ္မိခ်င္ေတာ႔။

မွတ္မိသည္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရပက္ခံကားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ခ်ိန္မွာ ေအာ္မိတာေတြ။ ဒါေတြက သည္ေန႔ အထိလည္း ရွိေနေသးသည္မို႔ မွတ္မိခ်င္စရာ။

' ဟိုအစ္မႀကီး ငယ္ငယ္တုန္းက ---ေျပာင္ႀကီး ---ေျပာင္ႀကီး
ဟိုအစ္ကိုႀကီးငယ္ငယ္တုန္းက ---ေျပာင္ႀကီး ---ေျပာင္ႀကီး
ငါတို႔ေတြလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက တူတူပဲ တူတူပဲ '

ကဲ....ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သနည္း။ ရယ္လည္း ရယ္ရသည္။ လူငယ္ဆိုတာ ဒါကြဟု ဟစ္ေၾကြးခ်င္ စရာ။ သည္လို ေပ်ာ္ရသည္႔ၾကား စိတ္ပ်က္စရာေတြလည္း ရွိေသး၏။

လူလူခ်င္း မစာနာသည္႔ လူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ေရကို ေရလိုပက္ရေကာင္းမွန္း မသိ၍ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ညီေလး၏ သားေရဂ်ာကင္ႀကီး ေက်ာကြဲသြားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးမ်ားကို ကားေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနစဥ္ ထိုင္မရေအာင္ မေတာ္တေရာ္ကို ပိုက္ႏွင့္လိုက္ထိုးသည္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါသနည္း။ စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္းဆံုးက ကၽြန္ေတာ္႔နားတစ္ဖက္ ပိုက္ႏွင့္ အထိုး ခံလိုက္ရ၍ ေသြးထြက္ၿပီး အထဲက အေၾကာေတြ သြားထိျခင္းပင္။ သည္တုန္းက ဆယ္တန္းအၿပီး သၾကၤန္မွာ။ ဆရာ၀န္ကို သြားျပေတာ႔ သၾကၤန္ဆို မလည္ခိုင္းေတာ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလး နာက်င္ရသည္။ ဘယ္သူ႕ကို ဘာလုပ္ရမလဲဟု မေက်နပ္ေတြး ေတြးကာ ေလွ်ာက္လည္သည္႕ ကိုယ္႔အျပစ္ပဲဟု ေျဖသိမ္႔ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ေပါက္ကြဲေနခဲ႔ ေတာ႔သည္။

ေနာက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ေ၀းကာ ေနရာသစ္တစ္ခုကို ေရာက္၏။ သႀကၤန္ကို သႀကၤန္လို မခံစားႏိုင္ေသာ အရပ္ဟု ဆိုရမည္။ လည္စရာ ေနရာမရွိ။ ပက္စရာေရက ရွား၏။ ကိုယ္ကလူငယ္မို႔ ေရပက္ခ်င္ေသာ ကေလးမ်ားကို ၾကည္႕ကာ သနားစိတ္ျဖစ္သည္။ နဂိုကတည္းက ဆရာ၀န္က မလည္ခိုင္း၍ ဘယ္မွာေနေန မထူးေသာဘ၀မို႔ ကေလးေတြကိုသာ စရင္းေနာက္ရင္း ေငါင္းစင္းစင္းသႀကၤန္ကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျဖတ္ရသည္။

သည္မွာပဲ သႀကၤန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတတစ္ခုက ရင္ထဲကို ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္၍ ထိုအရာကို နဂိုကတည္းက သိိသိႏွင့္ စိတ္မ၀င္စားခဲ႔။ သို႕ေသာ္ ေငါင္စင္းစင္းသႀကၤန္ေတြ ၾကံဳရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ထိုအရာကို ပို၍သတိထားမိလာသည္။ ၿပီးေတာ႔ ထိုအရာႏွင့္ ပတ္သက္မႈေတြ ရွိလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာဆရာဘ၀ကို တပ္မက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀န္းက်င္ကို ခံစားသည္။ ကိုယ္႔ႏွလံုးသားကို ကုိယ္ျပန္ဖတ္ေလ႔ရွိသည္။ ထိုသို႔ ဖတ္ရင္း သၾကၤန္တစ္ခုမွာ သၾကၤန္၏ သေကၤတဆိုတာႏွင့္ စဆံုသည္။

ဘယ္က ယူလာမွန္းမသိေသာ အကိုင္းတစ္ကိုင္းကို အေဖက ရွင္ေအာင္စစိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စား ေသး။ ထိုအကိုင္းက သစ္ခက္၊ သစ္ရြက္ေလးမ်ား ျပဴလာသည္။ သတိေတာ႔ထားမိလာ၏။ သည္လိုႏွင့္ အကိုင္းတစ္ကိုင္းက အခက္အလက္အရြက္မ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလာတာ ေတြ႔သည္။ ၾကည္႔ပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ခ်င္၍ မရေတာ႔။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို စ၍ျမဴဆြယ္ေနေလၿပီ။

သူ႔ကို ၾကည္႔လွ်င္စိမ္း၏။ သို႕ေသာ္ ေႏြမွာမွ သူက ေ၀တာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ေႏြထဲမွာ သူက မိုးကိုေခၚ၏။ မိုးကိုေမွ်ာ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္လက္မခံ။ သူကေႏြထဲမွာ မိုးေရာက္လာေအာင္ ေခၚ တာပဲ ျဖစ္မည္ဟု တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္သည္။ တကယ္လည္း ဟုတ္သည္။ ေႏြသည္ နီနီရဲရဲ။ ၾကည္႔ေနရင္းမွပင္ တိမ္တို႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္သည္ ျပည္႔၏။ နီရဲရာမွ ညိဳေမွာင္မည္းနက္။ တစ္ေရာင္စီ လြင့္လွ်က္။ ဖုန္မႈန္႔တို႔ ေျမမွာ သိပ္ကုန္သည္။ ဖြဲဖြဲမွသည္ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲရြာေသာ မိုးကို မေမွ်ာ္လင့္ခ်ိန္မွာ သူ႔ေၾကာင့္ ဆံုရသည္။ ေအးလိုက္သည္မ်ား သႀကၤန္မိုးတဲ႔ေလ။

ထိုမိုးေခၚၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ သူ႔ဆီမွာ အေရာင္သစ္သည္။ ရနံ႔ေတြျဖစ္သည္။ သူ႔ကို လူေတြ ခ်စ္လာၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ လူေတြ ပစ္ၾကသည္။ သူက အေဖာ္ကို ေခၚလာသည္။ အေဖာ္က မိုး။ အေပ်ာ္ကို ရွာေပးသည္။ သႀကၤန္ဆိုေသာ ပြဲေတာ္တစ္ခု။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ တရားဓမၼကိုပါ ျပေသးသည္။ သူ႔ဆီက အပြင့္၊ အခက္၊ အလက္တို႔ လူမ်ားလက္မွာ၊ ေခါင္းမွာ ပ်က္ေၾကြရရွာသည္။ သစ္ျခင္း ႏွင့္ ေဟာင္းျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္း ႏွင့္ ပ်က္ျခင္း၊ တည္ရွိျခင္း ႏွင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း အားလံုး သူက ျမင္ေအာင္ျပသည္။

ဒါကုိ 'ပိေတာက္' ဟု ေခၚသည္တဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ ပိေတာက္ကို ကဗ်ာေရးဖို႔ ခံစားသည္။ ပိေတာက္က ေခၚခဲ႔တာ မိုးတစ္ခုတည္း မဟုတ္။ သၾကၤန္ ဆိုေသာ ပြဲေတာ္၊ လူအမ်ား၏အေပ်ာ္။ ၿပီးေတာ႔ ေတးသံမ်ား၊ တရားသံမ်ား၊ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္သစ္တစ္ခု၊ အေဟာင္းမ်ားထား၍ အသစ္ကို ေတြ႕ခ်ိန္တစ္ခု။ ထိုအခ်ိန္မွာ ပိေတာက္ႏွင့္ ဆံုရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ပိေတာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကဗ်ာမ်ားေရးခဲ႔သည္။ အိမ္မွာ အကိုင္းကေန အပင္အျဖစ္ ရွင္သန္ခဲ႔ေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို လူငယ္မ်ား အတုယူဖို႔ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ႔ဖူးသည္။ ပိေတာက္ပင္က ပိေတာက္ ပန္းမ်ား ပြင့္သည္႔အခါ အိမ္နီးခ်င္းေတြေတာင္း၍ ေပးရ၊ ကေလးေတြ ေတာင္း၍ ေပးရ ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ဖူးသည္။ အေမကေတာ႔ ဘုရားကပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အိမ္ကို လာေနက် ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ပိေတာက္ပန္း ခိုးေပးသည္။ ေကာင္မေလးက မပန္။ သူေဆာင္းလာေသာ ထီးမွာထိုး၍ ဖြက္ျပီးယူသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမိ၏။

အစိမ္းမွာ အ၀ါေတာက္၍ ပြင့္ေသာ၊ ရနံ႔ေမႊး၍ လူတိုင္းတပ္မက္ၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပြင့္သည္႔ပန္းကိုမွ မပန္ခ်င္ ရေအာင္ သူကဘာမို႔လို႔လဲဟု မာန္စိတ္၀င္သည္။ ထိုေကာင္မေလးကို ရင္ခုန္ခ်င္သမွ် ပိေတာက္ကို မႏွစ္သက္ဘူး ထင္ၿပီး ခုန္ခ်င္သည္႔ရင္က ျပန္ၿငိမ္သြား၏။ ပိေတာက္က မသိမသာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္မွာ ၿငိေနတာ သတိမထား မိေသး။

သႀကၤန္အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးစဥ္မွာ ပိေတာက္ရနံ႔သည္ ျမန္မာရနံ႔ဟု ကၽြန္ေတာ္ တင္စားမိသည္။ သၾကၤန္၊ ျမန္မာ၊ ပိေတာက္ ထိုသံုးခုသည္ ခြဲျခားမရဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ နယ္ကိုေရာက္စဥ္ တြံေတးသိန္းတန္၏ သီခ်င္းမ်ားခံစားရစဥ္က ' ကိုယ္ရယ္၊ မင္းရယ္၊ ပန္းပိေတာက္ရယ္ ' ကို နားေထာင္ရင္း ပိေတာက္ကို လြမ္းသလို ျဖစ္မိသည္။ ျမန္မာျဖစ္ရတာ ေက်နပ္မိသည္။ သည္ေတာ႔ ျမန္မာႏွင့္ ပိေတာက္ကို တြဲလ်က္သာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သည္။ ပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္မွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေနရာယူလာေခ်ၿပီ။

သႀကၤန္တစ္ခုမွာေတာ႔ ကုိယ္ႏွင့္ အဆင္ေျပႏိုင္သည္ဟု ယူဆေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သူျပန္ခ်စ္လွ်င္ ပိေတာက္ေတြ ေစာပြင့္ပါလိမ္႔မည္ဟု ကဗ်ာဆရာပီသစြာ သူ႔အခ်စ္ကို တင္စားရင္း နိမိတ္ပံုျပဳမိသည္။ ကံမလိုက္ခ်င္ေတာ႔ ပိေတာက္သည္ သႀကၤန္မွာပင္မပြင့္ခဲ႔။ ေၾကြသြားသူက ကၽြန္ေတာ္။ ပိေတာက္က သႀကၤန္အၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ပြင့္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇာတ္လမ္းက ကိုးရိုးကားယား ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ပိေတာက္ကို စြဲလမ္းျခင္းေၾကာင့္လား၊ တိုက္ဆိုင္သည္ပဲ ဆိုရမလား။ ပိေတာက္မပြင့္ျခင္းႏွင့္ အတူ ထိုေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခံစား၍ မရေတာ႔ဘဲ ဇာတ္လမ္းက အလိုလို ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္မွပြင့္ေသာ ပိေတာက္လို သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ပါသည္ဟု တစ္ဆင့္စကား သိရသည္႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္က သူ႔ဆီကို မလည္ႏိုင္ခဲ႔ေတာ႔။ ပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားမွာ တစ္ခန္းတစ္က႑က ပါခဲ႔သည္ဟု ျပန္ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ပိေတာက္၏ ပတ္သက္မႈကို အံ႔ၾသ ရေသးသည္။

သႀကၤန္ႏွင့္ ေ၀းေ၀းေနသူကိုမွ ပိေတာက္က ပတ္သက္လာေလသလား မသိ။ ရယ္စရာလည္း ေကာင္း၏။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ပိေတာက္က ေစာပြင့္သည္။ ကဗ်ာဆရာ ကၽြန္ေတာ္က 'ပိေတာက္ဟာ သၾကၤန္နဲ႔မဆံု၊ ရန္ကုန္က ေစာျပန္သြားတယ္' ဆိုတာမ်ိဳး ခ်ေရးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားစရာ ခ်စ္သူဆိုသည္က ေရာက္မလာေတာ႔။

ထိုကာလေတြ ေက်ာ္ေတာ႔ အလုပ္ထဲသို႔ လူကေရာက္သြားသည္။ ေခတ္က ရုပ္၀တၳဳ လႊမ္းမိုးေသာေခတ္ကို ေရာက္လာ၏။ ဗဟို၀န္ထမ္းတကၠသိုလ္မွာ ဆံုခဲ႔ရေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ေျပာတာ မွတ္ထား ဖူးသည္။ 'သူေရြးခ်ယ္မည္႔သူသည္ သူ႔လက္ရွိ အေနအထားထက္ သာေအာင္ထားႏိုင္သူ ျဖစ္ရမည္။ သူက ခ်စ္မိသူ ျဖစ္ရမည္'တဲ႔။ ႏွလံုးသားသည္ အလန္႔တၾကားျဖင့္ တစ္ေရးႏိုးသည္။ ေခတ္က ထိုသို႔ ေျပာင္းသြား သည္လား။

ရံုးမွာ လူႀကီးေတြလာလွ်င္ အျမင္တင့္ေစဖို႔ ပလတ္စတစ္ပန္းေတြ ျပင္ရ၊ ဆင္ရသည္။ အိမ္က ဧည္႔ခန္းမွာလည္း ပလတ္စတစ္ပန္းေတြ ၾကည္႔ေကာင္းေအာင္ ဆင္ၾကသည္။ ခုန မိန္းကေလးစကားႏွင့္ ဆက္စပ္ေတြးရင္း ဘာရနံ႔မွ မရသည္႔ အေပၚယံအလွရွိသည္႔ ပန္းမ်ိဳးကိုသာ လူတိုင္းလက္ခံသည္႔ ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီလား ေတြးကာ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ျပန္သံုးသပ္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ပိေတာက္ပန္း သည္လည္း ေမာ္ဒန္ပိေတာက္အျဖစ္ ပလပ္စတစ္ပိေတာက္၊ စကၠဴပိေတာက္ေတြ ရွိေနၿပီလား ေတြးၾကည္႔ သည္။ မိုးမရြာ၊ ပိေတာက္မပြင့္ဘဲ ရုပ္ျမင္သံၾကားက သၾကၤန္အကအဖြဲ႕ေတြ ပန္ထားေသာ ပိေတာက္ပန္း မ်ားကို အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ ေတြ႕ရသည္ပဲ။

ပိေတာက္သာမက သၾကၤန္ကလည္း ဟန္ပါေျပာင္းလဲလာေသာအခါ ပိေတာက္စစ္စစ္ႏွင့္ သၾကၤန္စစ္စစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းပါေတာ႔သည္။ ထိုအလြမ္းႏွင့္အတူ 'ေခတ္ေပၚပိေတာက္' ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ခ်ေရးျဖစ္သြား၏။ ရုပ္၀တၳဳမက္ေသာ မိန္ကေလးအခ်ိဳ႕ကို ပညာေပးလိုသည္႔စိတ္ျဖင့္ ပိေတာက္ကို တင္စား လိုက္သည္။ ရနံ႔မရွိေသာ ပိေတာက္မ်ားလို မိန္းကေလးမ်ားကို မျဖစ္ေစခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပိေတာက္က သင္ခန္းစာေပးေနတာမ်ိဳး ခံစားရသည္။ သည္ေတာ႔ ႏွလံုသားမွတစ္ဆင့္ ပိေတာက္သည္ ဦးေႏွာက္အထိ ေနရာယူလာၿပီဟု ဆိုရမည္။

ငယ္ရြယ္ေသာ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္မွသည္ အလုပ္ထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာအခါ ပိေတာက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ခံစားမႈတခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလာခဲ႔သည္ကို ႀကံဳရေသးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ မဟုတ္။ ျပည္ပႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ သင္တန္းသြားတက္ရင္း ႀကံဳရတာျဖစ္သည္။ မိမိႏိုင္ငံအေၾကာင္း ကြန္ပ်ဴတာ Power Point ျဖင့္ Presentation (တင္ျပျခင္း)လုပ္ေသာအခါ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြက အမ်ိဳးသားတိရိစၧာန္ (National Animal) ၊ အမ်ိဳးသားပန္း (National Flower) ဆိုတာေတြ တင္လာသည္။

ေခါင္းမွာ အေျပးအလြားစဥ္းစားရ၏။ ယခု Presentation သည္ ရုတ္တရက္ လုပ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္က ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားခဲ႔မႈ မရွိ။ သည္ေတာ႔ Internet ကေန National Animal ႏွင့္ National Flower ကို ရွာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ညံ႕သည္လားမသိ။ Website ထဲမွာ ရွာလို႔မရ။ က်န္ ျမန္မာအဖြဲ႔၀င္ေတြက လွမ္းေမးသည္။ ဘာပန္းလဲ၊ ဘာတိရိစၧာန္ ထည္႔မည္လဲတဲ႔။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္၍ ပစ္စလက္ခတ္လုပ္၍ မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းကေတာ႔ ပိေတာက္ပဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလ႔လာမႈအားနည္း၍ တျခားပန္း ျဖစ္ေနမလားဟုလည္း စိတ္က စိုးရိမ္သည္။

သို႔ေသာ္ ပိေတာက္သည္ သႀကၤန္ႏွင့္ဆိုင္သည္။ သၾကၤန္သည္ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ သႀကၤန္သည္ ျမန္မာတို႔၏ ႏွစ္ကူးစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သႀကၤန္၏အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္ေသာ ပိေတာက္သည္ ျမန္မာတို႔၏ အမ်ိဳးသားပန္းဆိုလွ်င္ မွားမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္။ သို႔ေသာ္ ပံုရွာမရ၍ Presentation မွာ မထည္႔ေတာ႔ဘဲ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တင္ခဲ႔ေတာ႔သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းထဲမွာေတာ႔ ပိေတာက္သည္ အမ်ိဳးသားပန္းျဖစ္သည္ဟု စိတ္က စြဲထားသည္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ကိုေရာက္စဥ္က ဧၿပီဆို ခ်ယ္ရီပန္းေတြပြင္ၿ့ပီး ခ်ယ္ရီပန္းေကာက္ပြဲေတာ္ ရွိသည္ဟု ဂ်ပန္မေလးမ်ား ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း သႀကၤန္ပြဲေတာ္ႏွင့္ ပိေတာက္ပြင့္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဟု ျပန္ရွင္းျပခဲ႔သည္။ သည္ေတာ႔ ပိေတာက္သည္ ျမန္မာ၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ျငင္းမရ။ အမ်ိဳးသားပန္းအဆင့္ မည္ခ်င္မွ မည္မည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသားပန္းအဆင့္ေလာက္တြင္ ထား၍ ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေသြးအသားထဲက ပိေတာက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆူေလာင္လာေလၿပီ။

အံ႔ၾသစရာ ေကာင္းလွေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿငိတြယ္ဖူးေသာ ပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဦးေႏွာက္ကိုပါ အလုပ္လုပ္ေစခဲ႔၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေသြးအသားမ်ားကိုပါ လႈပ္ႏႈိးခဲ႔၏။

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အႏွစ္သက္ဆံုး ပန္းတစ္မ်ိဳး ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ 'ခေရပန္း' ျဖစ္၏။ အေမကလည္း ႀကိဳက္၍ အေမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ခ်င္းတူေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္မိပါသည္။ ေျခာက္သြားသည္႔တိုင္ ရနံ႔ မပ်ယ္ေသာ ပန္းျဖစ္ျခင္း၊ ေျမမွာ ပိုေမႊးျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားမိသလို ငယ္ငယ္ ကတည္းက ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္မွာ အမွန္ပင္။

ပိေတာက္က်ေတာ႔ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ႔။ ကၽြန္တာ္႔ ဘ၀ထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္လာသည္။ ႏွလံုးသားကို ၀င္တိုးသည္။ ၿငိသြား၏။ ဦးေႏွာက္ကို ေစခိုင္းသည္။ ပံုရိပ္ထင္သြား၏။ အေသြးအသားကို လႈပ္ရွားေစ၏။ ယစ္မူး၏။ ခေရသည္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမႏွင့္ ထပ္တူျမတ္ႏိုးရေသာ ပန္းျဖစ္လွ်င္ ပိေတာက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မေမ႔စရာပန္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံမိသည္။

ထိုပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ' မေမ႔ပန္း ' ပင္။

' မေမ႔ပန္း ' ကို ကၽြန္ေတာ္္႔ႏွလံုးသားထဲမွာ ထည္႔ခဲ႔ဖူးသည္။ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ အတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ' မေမ႔ပန္း ' ၏ ပံုရိပ္ ၀င္ေရာက္ေနခဲ႔ဖူးသည္။ ရုပ္၀တၳဳလႊမ္းမိုးေသာ ေခတ္တစ္ေခတ္ အတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔အေသြးအသားထဲမွာ ' မေမ႔ပန္း ' က လိႈက္စားခဲ႔ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ႏိုင္ငံ အတြက္ပါ။

သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ' မေမ႔ပန္း ' သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၿငိမ္းေအးရာေနရာတစ္ခုသို႔ ပို႔မည္႕ပန္း ျဖစ္သြား ပါလိမ္႔မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုအခ်ိန္မွာ လူႀကီးအရြယ္ကို ကူးေျပာင္းစ လူငယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသား၊ ဦးေႏွာက္၊ အေသြးအသားတို႔သည္ ' မေမ႔ပန္း ' အတြက္ လူငယ္ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ခံစားခဲ႔ၿပီးမွ လူႀကီးဘ၀တြင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ ေအးၿငိမ္းရာဗုဒၶရင္ခြင္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရာ 'မေမ႔ပန္း' ကို ကပ္လွဴရင္း ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသာေၾကာင့္ပင္။ ။

သားလတ္


(၂၀၀၅ခုႏွစ္-ဧၿပီလ၊ အပ်ိဳမ)

Sunday, October 24, 2010

"ေနေပ်ာ္ျခင္းသံုးဆယ္"



လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ျခင္း၊ ေနမေပ်ာ္ျခင္းကို ဘာႏွင့္ တိုင္းတာသလဲဟု ကၽြန္ေတာ္ ေရေရရာရာ မသိေသာ္လည္း ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ျဖတ္သန္း လာခဲ႔ရသမွ် ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေပ်ာ္ခဲ႔သည္ဟု ဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမြးဖြားေပးခဲ႔ေသာ အေဖႏွင့္အေမရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမြးခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္႕ အစ္ကိုႏွင့္ညီရွိသည္။ အစ္ကို အိမ္ေထာင္က်သြား၍ ပထမေတာ႔ အိမ္ခြဲေနေသာ္ျငား ယခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေလး စုစုစည္းစည္းရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ ရရွိႏိုင္သမွ် ပိုင္ဆိုင္စရာေတြထဲမွာ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ရွိေနျခင္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေပ်ာ္ပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ မိသားစုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေၾကာင့္ ျပႆနာေတြ ရွိခဲ႔ေသာ္ျငား၊ မိသားစုဆိုေသာ ေမတၱာအားတစ္ခုေနာက္မွာ အရာရာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ရသည္။ ရံႈးနိမ္႕ျခင္း၊ ႏိုင္ျခင္းတို႔ႏွင့္ တြက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ ရံႈးသည္ဟု ထင္ခဲ႔ေသာ္ျငား၊ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး မည္သူမွ် မႏိုင္ခဲ႔တာ ခုအရြယ္မွာ ျပန္သိလာရသည္။

ျပန္လွည္႕ၾကည္႕လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လူ႕ေလာကထဲေရာက္ခဲ႔သည္မွာ အႏွစ္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ရွိခဲ႔ၿပီပဲ။ ဥစၥာ စီးပြား အရ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးျမွင့္ ယူခဲ႔ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာ အေဖ၊ အေေမေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ မငယ္ရျခင္း မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ခဲ႔ရသည္႕ လူ႔ေလာကထဲက အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္လိမ္႔မည္။

ထိုဥစၥာစီးပြားထက္ ပိုတန္ဖိုးရွိေသာ အရာတစ္ခုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ရခဲ႔ၿပီးၿပီ။ တျခားမဟုတ္။ 'ပညာ' ျဖစ္သည္။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ႔ၿပီး ႏိုင္ငံ႔တာ၀န္ မ်ားကို ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းေနျခင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းကို သတ္မွတ္ေပးသလိုပင္။ မိဘက ပညာအေမြေပး၍ ကၽြန္ေတာ္ ရသလို ကၽြန္ေတာ္႔ ေမြးခ်င္းမ်ား သူတို႔ႏိုင္သေလာက္ ဘြဲ႕ေတြ ရၿပီးၿပီ ျဖစ္၍လည္း၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုေသာ အမည္နာမတစ္ခု အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေနမေပ်ာ္စရာ မရွိေတာ႔။

ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕မွာ နယ္ကမိဘႏွစ္ပါး အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ မိဘမ်ား၏အစြမ္းအစဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။ မိဘမ်ားအလုပ္ မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိသည္။ သည္ယံုၾကည္မႈကလည္း ေနေပ်ာ္ ခဲ႔သည္႕ ႏွစ္ေတြက တစ္ဆင့္ ေမြးဖြားလာတာျဖစ္သည္။

ၿပီးေတာ႔ မထင္မွတ္ဘဲသိလိုက္ရေသာ ' ၀ိပႆနာ' ဆိုေသာတရား။ လူျဖစ္ပါလွ်က္ ထိုတရားမ်ိဳးမသိရဘဲ လူ႔ေလာကထဲက ျပန္ထြက္သြားရလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကကြဲစရာ၊ ႏွေျမာစရာေကာင္းမည္႔ အျဖစ္မ်ိဳးမွ 'မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး' ၏ 'ပဋိစၥသမုပၸါဒ္' ကို မိဘမ်ား၏ ဇာတိၿမိဳ႕မွာ အမွတ္မထင္ ေလ႔လာ လိုက္စားခြင့္ ရလိုက္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းကို ပိုမိုအသက္၀င္ေစခဲ႔သည္။ ေနေပ်ာ္ရာမွ ေသေပ်ာ္ဖို႔ လမ္းကို ေတြ႕လုိက္ရသလိုပင္။

ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္။ အေဖက စာေရးဆရာျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္႔ေသြးထဲက ပါလာေသာ ဗီဇႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အတိတ္ကံတို႔ ေပါင္းစပ္မႈေၾကာင့္ စာေရးၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေနႏိုင္သည္႔ ဘ၀ေလးတစ္ခုကို တိုးတိုး တိတ္တိတ္ျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္သည္႕ေနရာမ်ားမွာ ရလိုက္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေက်နပ္စရာပင္။ ခံစားႏိုင္သည္။ ေတြးေတာႏိုင္သည္။ သံုးသပ္ႏိုင္သည္။ မွ်ေ၀ႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔စာတခ်ိုဳ႕က လူငယ္တခ်ိဳ႕ လူႀကီးတခ်ိဳ႕အတြက္ စဥ္းစားလက္ခံစရာ ရွိသည္ဟု သိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းက ပိုမိုအဓိပၸာယ္ရွိသြားၿပီဟု ထင္မွတ္မိေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္တည္တာ မဟုတ္ေတာ႔။ လူတခ်ိဳ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲက ေပးဆပ္လုိက္ရျခင္းက ကၽြန္ေတာ္ ကုသိုလ္ျပဳသလို ျဖစ္သြားခဲ႔ၿပီပဲ။

ဘ၀ဆိုသည္က အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေန၍ ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းထဲမွာ ေနမေပ်ာ္စရာ အေၾကာင္းေတြ လည္းရွိခဲ႔ဖူးသည္။ အဓိကကေတာ႔ က်န္းမာေရးပင္။ အိပ္လို႔မရေအာင္ ခံစားရသည္႕ေရာဂါတစ္ခုက ကိုယ္မွာ စြဲကပ္ လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔ ေနေပ်ာ္သည္႔ရက္စြဲမ်ား စုတ္ျပတ္သြားခဲ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ပါေသးသည္။ တစ္ေဆးမကယ္ တစ္ေဆး ကယ္ေသာအခါ ေနေပ်ာ္သည္႔ ရက္စြဲတို႕ ေခါင္းေထာင္ လာခဲ႔သည္မွာ ခုထိ။

ေနာက္တစ္ခုက စာသင္ႏွစ္မ်ား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေတာ္ခ်င္၍ ႏွစ္တိုင္းႀကိဳးစားခဲ႔ရသည္႕ ကၽြန္ေတာ္။ ႀကိဳးစားပါလ်က္ လိုခ်င္တာမရခဲ႔သည္႕ႏွစ္မ်ားကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႔ႏိုင္စရာမရွိ။ ေနေပ်ာ္ျခင္းတို႔ ခဏခြဲခြာသည္႔ ရက္အခ်ိဳ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ဖူးသည္ဟု ဆိုရေတာ႔မည္။

ကံေကာင္းသည္က ဘယ္အေျခအေနေရာက္ေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွာ အနစ္နာခံကူညီတတ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိေနျခင္းပင္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ ေနေပ်ာ္ျခင္း ရက္စြဲသစ္မ်ား၊ ထပ္မံပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ရဖူသည္။ ယခုထိလည္း သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္႔အနားမွာ ရွိေနေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း၊ စာအုပ္စာေပဆိုတာမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ခဲ႔ရသည္႔ႏွစ္မ်ားက သံုးဆယ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီဟု ဆိုရမည္။ တကယ္ဆို သည္အေျခအေနႏွင့္ က်န္တာမလုိအပ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။

ကိုယ္႕ဘာသာ မလိုအပ္ဟု ထင္ေသာ္လည္း လိုအပ္သည္ဟုထင္သူေတြက ထင္ေနတာကို အသက္ သံုးဆယ္နားကပ္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း သိလာရသည္။

'အေဖာ္'တဲ႕။
ပုတ္သင္ညိဳႏွင့္ ေၾကာ္ျငာေနေသာ ပစၥည္းတစ္ခုမဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္နွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြက မိန္းမမရေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၀ိုင္းၿပီး ရွာေပး ခ်င္ၾကေသာ 'အိမ္ေထာင္ဖက္' ဆိုသည္႔ အေဖာ္ပင္။

ကၽြန္ေတာ္ကေရာ သည္'အေဖာ္'ဆိုတာႀကီးကို မရွာခဲ႔လို႔လား။ မရွာဘူးလည္းမဟုတ္၊ ရွာသည္လည္းမဟုတ္။ လူပဲေလ၊ ႏွလံုးသားရွိမွေတာ႔ ခ်စ္တတ္ၿပီေပါ႕။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရင္ခုန္တတ္စအရြယ္၊ ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ အခ်စ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိသည္႔အရြယ္၊ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ တည္ၿငိမ္စအရြယ္၊ သည္အရြယ္ေတြမွာ အခ်စ္ဆိုသည္က တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း ျမွဴဆြယ္သည္။ ေတြ႕ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မရွာ။ အခ်စ္ဆိုသည္က မရွာဘဲလည္း ေတြ႕ခ်င္ေတြ႕ရတတ္တာမ်ိဳးဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခံယူထားတာတစ္ခုရွိသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မခ်စ္ဘဲႏွင့္ ဘယ္ေတာ႔မွ် လက္မထပ္ဆိုေသာ ခံယူခ်က္ျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မခ်စ္ဘဲႏွင့္ တစ္သက္လံုး သည္မ်က္ႏွာႀကီး မ်ားကို အျပန္အလွန္ ဘယ္သူၾကည္႔ေနႏိုင္မည္လဲ။ ရုပ္ရွင္၊ ၀တၳဳေတြထဲကလို ေနာက္ေတာ႔ခ်စ္မွာေပါ႕ ဆိုသည္က က်န္သူေတြမွာ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္လိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ မဟုတ္ႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ယတိျပတ္ ကိုယ္႔ဘာသာ ယံုၾကည္ေနသည္။ ေနာက္မွခ်စ္တာ မလို။ အခ်စ္ကို တမင္မရွာသူအတြက္ တကယ္ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လွ်င္ ခ်စ္မိၿပီးမွ ထိုသူႏွင့္လက္ထပ္ရျခင္းက ပိုေကာင္းမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုသို႔ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ကံမရွိခဲ႔။

ဒါေၾကာင့္လည္း အသက္သံုးဆယ္ ျပည္႕ခါနီးသည္႔တိုင္ ခ်စ္သူမရွိ။ တည္႔တည္႔ေျပာရလွ်င္ 'အေဖာ္' မရွိ။ သည္အေၾကာင္းကပင္ ေဘးလူေတြအတြက္ ဘယ္လိုျမင္သည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို ပထမဦးဆံုး စ၀င္လာေသာ ျမားတစ္စင္းက 'လူပ်ိဳႀကီး' ဟုေခၚလာၾကျခင္းပင္။

အစိုရရံုးမွာ လုပ္ေနသူအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ေသာ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းေလးမွာ ထိုနာမည္ကိုေခၚတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တြန္႔တြန္႔သြားရသည္က ေသခ်ာသည္။ ထိုအခါ ေနေပ်ာ္ျခင္းရက္စြဲတို႔ ပဲ႔ရြဲ႕ကုန္သည္။ သံုးဆယ္ ဆိုေသာ အရြယ္က 'လူပ်ိဳပါ' ဟု ဆိုခ်င္သည္။ 'ႀကီး' တစ္လံုးတပ္ရေလာက္ေအာင္ မျဖစ္ေသးဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကေတာ႔ ဆိုခ်င္တိုင္း ဆိုၾကသည္။ ဘယ္လိုမွတားမရ။

ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္လာသည္။ ရံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔လိုအရြယ္ မိန္းကေလးအပ်ိဳမ်ားရွိက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လိုက္စေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆရာသမားကအစ ရံုးကလက္ေအာက္ငယ္သား ၀န္ထမ္းကပါ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္။ တည္႔တည္႔ႏွင့္ေစာင္းေစာင္း။ တန္းတူအရာရွိေတြဆို ပိုဆိုး၏။ သိသိ သာသာခ်ည္းသာ တြန္းလႊတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ၿပံဳးပါသည္။ တစ္ဖက္ မိန္းကေလးမ်ားကို အားနာပါသည္။ မသိေယာင္ေဆာင္ကာ ခပ္တည္တည္ေနသည္႔အခါ ေနပါသည္။ စကား၀ိုင္းက လစ္ထြက္သင့္လွ်င္ လစ္ထြက္ ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွ်မရ။ ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳျဖစ္ေနရျခင္းက အားလံုးအတြက္ ပစ္မွတ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုရ ေတာ႔မည္။ သည္လို အေျခအေနမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖက တစ္ဘာသာထြက္လာျပန္သည္။ သူ႔အသိ၏ သမီးႏွင့္ သေဘာတူသည္တဲ႔။ သားေယာက္်ားေလးအတြက္ အေမက အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ အေဖက စစဥ္းစားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အသက္သံုးဆယ္၏ ရိုက္ခတ္မႈကို အံ႔ၾသေနမိျပန္သည္။

အေဖ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က ခိုင္လံု၏။ မဟုတ္တရုတ္ မိန္းကေလးမ်ိဳးႏွင့္ေတြ႔မွာ စိုးသည္တဲ႔။ အေမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမ မယူေလ ႀကိဳက္ေလပင္။ အရင္ကအေဖလည္း သည္သေဘာရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ သံုးဆယ္ အရြယ္ႏွင့္ ေခတ္၏ေျပာင္းလဲမႈေနာက္မွာ စိတ္မခ်ႏိုင္ေတာ႔။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖက သူယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရေသာ သူမ်ိဳးႏွင့္ေပးစားဖို႔ ဖန္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ် မေျပာခဲ႔ပါ။ တစ္ဖက္က ဘာမွမသိဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ဇြတ္ျငင္းေနလွ်င္ တစ္ဖက္ကို အားနာဖို႔ေကာင္းပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သည္အတိုင္းပင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆႏၵမပါဘဲ ဘာမွ်မလုပ္တတ္ေသာအေဖ႔ကို ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာမွ်မဆိုျဖစ္ေတာ႔ပါ။

တကယ္တန္းက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ထို'အေဖာ္' ဆိုတာႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘယ္အရြယ္မွယူမည္။ မယူဘူးဟု သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိခဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္သံုးဆယ္မွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ေက်နပ္ေနခဲ႔သူျဖစ္သည္။ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္တတ္သည္႔အရြယ္မွာ ကိုယ္႔ေၾကာင့္တစ္ပါးသူ ဒဏ္ရာ မရေစခ်င္သလို ကို္ယ္လည္းနာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာကို ထပ္မလိုခ်င္ေတာ႔။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ေအးျမခ်င္ သလုိ လူတိုင္းကိုေအးျမေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်စ္ဆိုသည္က လူအမ်ားစုအတြက္ ပူေလာင္ေစသည္ ထင္ပါသည္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ လြမ္းရ၊ ေဆြးရ၊ ငိုရသူမ်ား ရာဇ၀င္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ရွိခဲ႔သည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က အခ်စ္ႏွင့္ေ၀းေ၀းမွာ ေရာက္ေန သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလိုလည္း ရင္မခုန္။ ကိုယ္႔အရြယ္ႏွင့္ ကိုယ္႕အတိုင္းအဆ တည္ၿငိမ္မႈဘက္ကို ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာက က်ေနၿပီးျဖစ္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျမားနတ္ေမာင္က တည္႔တည္႔ပစ္မည္မသိ။ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၊ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္၍ ေရာက္ရာဘ၀မွာ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာကိုေမ႕၍ ေနေပ်ာ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က လစာကို သံုးမေလာက္၍ အိမ္ကျပန္ေတာင္းၿပီး သံုးေသာအခါ အေဖရည္ရြယ္ေသာ ကိစၥသည္ ဘယ္ေငြႏွင့္ မိန္းမကိုရွာေကၽြးမွာလဲဆိုေသာ အေမ႔စကားႏွင့္ တစ္ခန္းရပ္သြားပါေတာ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ လူ႔ဘ၀၏ ဗဟိုတည္႔တည္႔နီးပါးဟု ဆိုရမည္႔ သံုးဆယ္အရြယ္အထိ မိသားစုႏွင့္၊ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ား ကလြဲလွ်င္ အေဖာ္မရွိခဲ႔ေသာ သည္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ ရမည္႔ ေရွ႕အနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုကူမည္႕အေဖာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ကူရမည္႔အေဖာ္၊ ဘယ္လုိအေဖာ္မ်ိဳး ေရာက္လာမည္လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္ မ်ားစြာကို ထပ္ျဖတ္ ရမည္လား။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးေတာ႔ပါ။ အားလံုးသည္ ကံစီမံရာဟု ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီပီ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္သံုးဆယ္ကေတာ႔ ျဖတ္ခဲ႔ေပၿပီ။ ေရွ႕မွာေကာင္းတာ ဆိုးတာေတြ ထပ္ႀကံဳရဦးမည္။ သည္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု၀င္မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍ ေရွ႕ဆက္ရဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ႏိုင္ေသာ အေဖာ္ ဆိုသည္ကလည္း ရွိခဲ႔လွ်င္ ပါလာခ်င္ပါလာဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္သံုးဆယ္၏အစကို တစ္ေယာက္တည္းလာခဲ႔၍ ေနာက္ထပ္ေနေပ်ာ္ရမည္႔ႏွစ္မ်ားစြာ ကုန္သြားလွ်င္လည္း တစ္ေယာက္ တည္းပဲ ျပန္ရဦးမည္ဆိုတာ ျဖစ္သည္။ ဒါကိုေတာ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုျပ၍ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းႏိုင္ေတာ႔ပါ။ တရားအားထုတ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္လည္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ ျပန္ခ်ိန္ကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုလွ်င္ လူပီသစြာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေနေပ်ာ္ဦးမည္႔ ရက္စြဲမ်ားကို ထပ္မံပိုင္ဆိုင္ရဦးမည္ဟု ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ ထားေသာေၾကာင့္ပင္ ။ ။

သားလတ္


(၂၀၀၄ခုႏွစ္ - စက္တင္ဘာလ ၊ ဂႏၳ၀င္မဂၢဇင္း)

Saturday, October 23, 2010

"လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးအေ၀းကအိမ္"

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အသက္(၃၀)ေက်ာ္သည္႕တိုင္ အေဖ၊ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ညီအစ္ကိုမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ခ်ီၿပီး ဘယ္ေတာ႔မွ မခြဲဖူးခဲ႔။ အထူးသျဖင့္ အေဖႏွင့္အေမကို။ သည္ေတာ႔ အေလ႔အက်င့္ေၾကာင့္ သာဟု ေျပာရေလာက္ေအာင္ မိဘႏွင့္ ခြဲရလွ်င္၊ အိမ္ႏွင့္ခြဲရလွ်င္ ေနရထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္လွသည္။

ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက မိဘႏွင့္ခြဲၿပီး အမ်ိဳးေတြဆီ အလည္သြားဖူးသည္။ ၾကာရွည္မေနႏိုင္။ ေပ်ာ္သည္က တစ္ပိုင္း၊ မိဘေတြဆီ ျပန္ခ်င္သည္က တစ္ပိုင္း။

အိမ္မွာ ကိုႀကီးက ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းဘ၀ႏွင့္ နယ္ကိုႏွစ္ခ်ီ၍ စထြက္သည္။ ကာလၾကာေတာ႔ ကိုႀကီးသည္ 'အေမ႕အိမ္' သီခ်င္း နားေထာင္တိုင္း အိမ္ကို သတိရေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းဆိုသည္။ ကိုႀကီးလိုခံစားမႈမ်ိဳး မရွိေသး၍ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းလုပ္ေတာ႔ နယ္ေပါင္းစံု ခရီးထြက္ရသည္။ စာမ်ားဖတ္သင့္သေလာက္ ဖတ္ၿပီး အေတြးအျမင္ ရင့္က်က္လာသည္ဟု ထင္မိသည္႕တုိင္ မိဘအိမ္ကို လြမ္းၿမဲ။ အိမ္ႏွင့္တကယ္ေ၀းၿပီဆိုမွ ကိုႀကီးလို ခံစားခ်က္ကို နားလည္လာသည္။

ဘ၀ဆိုသည္က လြယ္မလိုႏွင့္ခက္သည္။ ႏုမလိုႏွင့္ၾကမ္းသည္။ အပန္းေျပမလိုႏွင့္ ေမာပန္းလွသည္။ ၀န္ထမ္းဘ၀တုန္းက ေရာက္ရာနယ္ၿမိဳ႕၊ ေရာက္ရာစက္ရံု၊ ေရာက္ရာတည္းခိုခန္း တို႔တြင္ ႀကံဳသလို အိပ္ရသည္။ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕က တည္းခိုခန္းတစ္ခန္းဆိုလွ်င္ ၾကမ္းပိုးကိုက္ၿပီး ညဘက္မီးလည္းမရွိ၍ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ ၾကမ္းပိုးထသတ္ရင္း နံနက္(၅)နာရီမွ အိပ္ေမာက်ခဲ႔ဖူးသည္။ ေတာင္ကုတ္မွာ တည္းခိုခန္းတစ္ခန္းက ၾကမ္းပိုးကိုက္၍ ေနာက္ေန႕မွာ ေနာက္တည္းခိုခန္းသို႔ ေျပာင္းခဲ႔ရသည္။ စစ္ေတြမွာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေလယာဥ္မရ၍ တည္းခိုခန္းမွာ (၄)ရက္ေလာက္ ေသာင္တင္ေနခဲ႔ဖူးသည္။

အိမ္ႏွင့္ေ၀းၿပီဆိုလွ်င္ အေမ႔ကို ပထမဦးဆံုးသတိရသည္။ အေဖေရာ၊ အေမပါ မိဘမ်ားမို႔ အတူတူ ခ်စ္သည္မွာ ျငင္းဖြယ္ရာ မရွိ။ သို႔ေသာ္ နံနက္မိုးလင္းသည္မွ ညမိုးခ်ဳပ္တိုင္ အေမ႔လက္ရာစား၊ အေမ ဂရုစိုက္သမွ်ခံႏွင့္ ေနလာခဲ႔၍ အေ၀းေရာက္ခ်ိန္မွာ အေမ႔ကို ပိုၿပီးျမင္ေယာင္မိသည္။

စကၤာပူေရာက္ေတာ႔ ဘ၀ဆိုတာဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဟု ကိုယ္႔ဘာသာစဥ္းစားရင္း အိမ္ျပန္ခ်င္သည္႔အခ်ိန္မ်ား မေရတြက္ႏိုင္ခဲ႔။ မိဘကို လုပ္ေကၽြးဖို႔ ၊ ခ်စ္သူႏွင့္အတူေနဖို႔ စသည္႔အေတြးမ်ားက လႊမ္းမိုးရင္း မိုးမလင္းေသးေသာ နံနက္၊ မီးေရာင္လက္ေသာ ညမ်ားၾကားမွာ အလုပ္ႏွင့္ေငြ ဆိုသည္ကို ၾကည္႔ကာ ဘ၀ကို ထိုးေကၽြးထားလိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ၌ စိတ္ဓါတ္အားနည္းရင္း ၿပိဳလဲသြားမည္လားစိုးကာ နာက်င္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္႔ ေန႔မ်ားၾကား အားတင္းခဲ႔ရဖူးသည္။ လူမ်ိဳးျခား ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရ ၾကားမွာ ျမန္မာ တစ္ေယာက္၏ ဘ၀သည္ သူစိမ္းျဖစ္၍ အစြမ္းရွိမွသာ ေတာ္ကာက်မည္။

ယခုေတာ႔လည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ လူေနမႈစနစ္ၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ပံုမွန္ က်င္လည္ေနရ သလို၊ ေန႔စဥ္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ခံစားေနမိရင္း တစ္ခ်ိန္တြင္ အေမႏွင့္ အေဖရွိရာ ျမန္မာျပည္ သို႕ ျပန္ေရာက္မည္ဆိုေသာ ၾကည္နူး အေတြးေလးႏွင့္ ရွင္သန္လာတတ္ခဲ႔ ေလသည္။ မျပန္ႏိုင္ခင္ခဏ ဇနီးသည္က အနားေရာက္လာၿပီး ကူညီအားျဖည္႕ကာ ဘ၀ကို တိုက္ပြဲ၀င္သည္။

ေက်းလက္ဆန္ေသာ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္(ေျမာက္) ပိုင္း က အေမ႔အိမ္၊ အေမ႕ၿခံေလးကို ဘ၀ထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း ခဏ ခဏလြမ္းေနမိသည္႕အခါ တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ရည္၀ဲေနမိခဲ႔သည္။ ' အေမ႔အိမ္ ' ကို မလြမ္းေသာ သားသမီး ဘယ္မွာ ရွိႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဇနီးသည္ သည္လည္း သူ႕အေမကိုလြမ္းတိုင္း ဖုန္းခဏခဏ ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထို႔အတူပင္။

အရာရာအားလံုးထက္ ေႏြးေထြးေသာ၊ လံုၿခံဳေသာ၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ' အေမ႔အိမ္ ' ႏွင့္အေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ေနခဲ႔ရျခင္းသည္ အလုိအပ္ဆံုးအရာတစ္ခုကို စြန္႔ပစ္ခဲ႔ရသည္႕ႏွယ္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည္။ ' အေမ႔အိမ္ ' ကိုလြမ္းမိတိုင္း ကိုငွက္(ထူးအိ္မ္သင္) ေရး၍ သူပဲသီဆိုေသာ ' အေမ႔အိမ္ ' သီခ်င္းကို ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစား၍ နားေထာင္တတ္ခဲ႔သည္။ ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္ ညည္းတြားျဖစ္ခဲ႔သည္။

ကိုငွက္ကေတာ႔ ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားလွ်င္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ႔ ေလယာဥ္ပ်ံသံမ်ားၾကားလွ်င္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ တားမႏိုင္ ဆီးမရ ျပဳတ္ထြက္ က်လာေသာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္မ်ားၾကား ကိုငွက္၏ ေတးသြားမ်ားက ' အေမ႔အိမ္ ' ကို လြမ္းတိုင္း ရင္ထဲသို႔ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနေတာ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ကိုငွက္၏ Masterpiece ' အေမ႔အိမ္ ' ပင္။


ေလာကရဲ႕လမ္းမ်ားေပၚ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္
ႏွလံုးသားက လြမ္းဆြတ္လို႔တမ္းတမိခဲ႔ အေမ႔ရဲ႕အိမ္ကို
ေအးျမတဲ႔အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္နဲ႔ ေ၀းခဲ႕သူမို႔
တခါတေလ ျပန္လည္ေတြးရင္ ရင္မွာပိုေၾကကြဲ

ေျခာက္ေသြ႕တဲ႔ အိပ္မက္ရွည္ေတြၾကားထဲမွာ အရိပ္တစ္ခုလြင့္ျပယ္
ရက္စက္တဲ႔ေန႔ရက္မ်ား တိုက္ခိုက္ၾကလို႔ အားနည္းေနၿပီဆို
တင္းထားတဲ႔စိတ္ဓါတ္မ်ား ၿပိဳကြဲသြားမလား စိုးရိမ္လို႔
ရင္မွာဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ နာက်င္ေနၿပီပဲ

အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟူး......ဟူး.......အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးအေမ႔အိမ္
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟူး......ဟူး.......အေႏြးေထြးဆံုးအေမ႔အိမ္
အိပ္မရတဲ႔ ညမ်ားစြာထဲ ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္
အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔စိတ္ကေလး တားမရဘူး

မြန္းက်ပ္တဲ႔ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္မွာ စီးေမ်ာရင္းေလ
မၿပီးေသးတဲ႔ခရီးတစ္ခု အဆံုးထိေရာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနသူမွာ
ရိုးသားတဲ႔ေက်းလက္က အေမ႔အိမ္ေလးအေၾကာင္း ေတြးမိေနလို႔
ျမင္ေယာင္ကာအိပ္မက္ရင္ အလိုလိုငိုခ်င္တယ္


စကားေျပာ - အားလံုးထက္ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ႔ေနရာဟာ အေမ႔အိမ္ပဲလို႔ သိလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္က ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ႕ၿပီေလ


ဆူးသစ္
၂၂း၁၅ နာရီ
၂၃.၁၀.၁၀
သီတင္းကၽြတ္လျပည္႕ေန႕



"ဂီရိ ပုဂံ စကၤာပူ"



ေအာက္တိုဘာ(၂၃) နံနက္မွာ ဂီရိ(GIRI) ဆိုေသာ မုန္တိုင္း ရခိုင္ျပည္နယ္ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕ဘက္ကို ၀င္သည္ဟု သိရသည္။ ထို႕ေနာက္ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းထဲ တိုးသြားသည္။ မေကြးတိုင္း စလင္းၿမိဳ႕မွသည္ နံနက္၆နာရီခြဲခန္႔တြင္ ေညာင္ဦးၿမိဳ႕ကို ဦးတည္သည္ဟု သတင္းမ်ားက ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ေန႔ အလုပ္ဆင္းရသည္။ Site ထဲမွာရွိေနစဥ္ အိမ္မွဇနီးက ျမန္မာျပည္မွာ မုန္တိုင္း ၀င္ေနေၾကာင္း ဖုန္းျဖင့္လွမ္းေျပာ၏။ ျမန္မာျပည္က အေမ႔ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္သည္။ ရခိုင္ဘက္မွာတဲ႔။ ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းထဲ တိုးသြားၿပီဟု ေျပာသည္။ ေညာင္ဦးဘက္ကိုတဲ႔။ စိတ္မွာ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

ဇနီးသည္ဆီက ဖုန္းမ်ား တစ္ေနကုန္လာသည္။ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အင္တာနက္ဖတ္မွ ရွင္းသြား ေတာ႔သည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္း ဘုတလင္ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး မုန္တိုင္း ေလ်ာ႔သြားေတာ႔မည္တဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ား မုန္တိုင္းေဘးက လြတ္ကင္းၾကပါေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။ ထိုသို႔ ဆုေတာင္းရင္း ေန႔လယ္က ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲထင့္ေနတာပါ ေျပေပ်ာက္သြား၏။ တျခားေတာ႔မဟုတ္။ ေညာင္ဦးဆီ ဦးတည္ေနေသာ မုန္တိုင္း ပုဂံဘက္မ်ား လွည္႕မလားဆိုေသာ အေတြး။

' ပုဂံ ' ဟုဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိသည္။ အေနာ္ရထာမင္းေစာ၏ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံ 'ပုဂံ'။ က်န္စစ္သား ထိန္းသိမ္းခဲ႔ေသာ 'ပုဂံ'။ ' လွည္း၀င္ရိုးသံတညံညံ ' ဆိုေသာ ေစတီ အေရအတြက္ႏွင့္ 'ပုဂံ'။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈအေမြ 'ပုဂံ'။ ဗုဒၶသာသနာ ျမန္မာျပည္္၌ စတင္ထြန္းကားရာ 'ပုဂံ'။ ေျပာလွ်င္ ဆံုးမည္မဟုတ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိလာခဲ႔ေသာ ထို ' ပုဂံ ' ကို တစ္ေန႔တစ္ရက္ႏွင့္ မပ်က္စီးေစလို။ အိႏၵိယက ေပးလိုက္ေသာ ' ဂီရိ ' ဆိုေသာ အမည္ႏွင့္ မုန္တိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ေသာ ' ပုဂံ ' ကို ရိုင္းေတာ႔ မွာလား။ အလုပ္ လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြ ဂနာမၿငိမ္ေတာ႔။ အလုပ္ထဲက အလုပ္သမားေလးေတြကိုပင္ ထုတ္ေျပာမိ ေသးသည္။

ၿပီးေတာ႔ မိသားစုေတြအတြက္ ပူေနရေသာ သူတို႕ကိုၾကည္႕ကာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔လို ခံစားမိသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဖုန္းေခၚမရ၍ စိတ္ဓါတ္က်ေနေလၿပီ။

သည္သို႔ႏွင့္ အိမ္ျပန္အေရာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အပူစတခ်ိဳ႕ ၿငိမ္းေအးရသည္။ မုန္တိုင္းေလ်ာ႔စျပဳၿပီတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ' ပုဂံ 'မပါေတာ႔။ သို႕ေသာ္ ရခိုင္၊ မေကြး၊ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္းကလူေတြ ေဘးကင္းပါစ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သည္ကေန႔သည္ ' သီတင္းကၽြတ္လျပည္႕ေန႔ ' ။ လုပ္ရက္ပါေပ႕ မုန္တိုင္းရယ္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာမိသည္။ သူတို႔က ဘာအဓိပၸါယ္ႏွင့္ ေပးသည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ စဥ္းစားၾကည္႔သည္။ ထိုမုန္တိုင္းသည္ ' ဂီရိ ' မို႕ေတာ္ေတာ႔သည္။ ေရွ႕မွာ ' ဒႆ ' သာပါလွ်င္ မလြယ္ေလာက္ေတာ႔။

Site ကျပန္ေတာ႔ မရြာတာၾကာေသာ စကၤာပူမိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာေသးသည္။ မိုးႀကိဳးမ်ားပစ္၊ လွ်ပ္စီးမ်ား လက္ကုန္သည္။ ထီးမပါေသာ ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုကုန္၏။ Lorry ေပၚမွာလည္း မိုးကပက္၍ ဆက္ရႊဲကုန္သည္။ ခ်မ္းလာသည္မွာ ပါးေစာင္ေတြပင္ က်ဥ္တက္ကုန္၏။ ' ဂီရိ ' ၏ အစြယ္ အပြားလားဟု မဆီမဆိုင္ ေတြးမိေသးသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရျပန္သည္႕ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ား ေဘးကင္းပါေစေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာတို႔၏ အထိမ္းအမွတ္ ' ပုဂံ ' ေဒသႀကီးလည္း ေဘးဆိုးမ်ားမွ လြတ္ပါေစေၾကာင္း ခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ပင္ ဆုေတာင္းေနမိ ပါေသးသည္။ ။


ဆူးသစ္
၂၀း၀၈ နာရီ

၂၃.၁၀.၁၀
သီတင္းကၽြတ္လျပည္႕ေန႔

Sunday, October 17, 2010

"လက္ႏွစ္ဖက္"


လက္တစ္ဖက္က လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲတယ္
လက္တစ္ဖက္က လက္တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္တယ္
ဒီလိုနဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ျဖစ္ခဲ႕တယ္ ။

အဲဒီလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ပဲခ်စ္ျခင္းဟာ ထာ၀ရတည္တယ္
အဲဒီလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ပဲဘ၀တစ္္ခု တည္ေဆာက္တယ္
အဲဒီလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ပဲ အရာရာအားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္တယ္
ခ်စ္သူ.......ကိုယ္႕လက္တစ္ဖက္ရယ္ မင္းလက္တစ္ဖက္ရယ္
တစ္သက္တာအတြက္ဖမ္းဆုပ္လို႕ ၿမဲေစမယ္ ။ ။

သားလတ္


(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္႔ခ်စ္သူလက္ထပ္ၿပီးေနာက္ Gtalk တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ပထမဆံုးတင္ေသာကဗ်ာ)

"ခြဲမရေသာခ်စ္သူမ်ား"

နက္နဲတဲ႔ပင္လယ္
ခက္ခဲတဲ႔ေက်ာက္ေဆာင္
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဘ၀မွာေတြ႕။

အၿပံဳးကုိေဆာင္
လက္မကိုေထာင္ရင္း
ေနာင္လာသမွ်အနာဂတ္လမ္းမွာျဖင့္
(ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကေလ...........)
ျဖတ္သန္းေပ်ာ္ေမြ႕။ ။

သားလတ္


(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္႔ခ်စ္သူအတြက္ Gtalk တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္တင္ခဲ႔ေသာကဗ်ာျဖစ္ပါသည္၊)

Friday, October 15, 2010

"ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ (၄)"

စာေရးဆရာတို႔၏ထံုးစံ မိမိစာမူ၌ အတန္းမတက္ခင္ကဗ်ာမ်ား ခ်ေရးထားေလ႔ ရွိ၏။ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ေျမာက္ပိုင္းမွ ေက်ာင္းတက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ (၈)နာရီအတန္းကို မီရန္ ၀ီရိယေကာင္းရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာေရးခဲ႔သလို အိမ္မွကားဂိတ္သို႔ နာရီ၀က္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရ၏။ ဘတ္(စ္)ကားႏွစ္ဆင့္ စီးရ၏။ (၄၄)ေျပာင္းစီးခ်ိန္သည္ မလြယ္ဆံုးပင္။ Lab ၀င္ရမည္႕ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေနာက္မက်ရဲ။ အိမ္မွာနံနက္စာ စားသူမို႔ အေမလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ပင္ပန္း ေတာ႔သည္။

တစ္ခုေတာ႔ေကာင္းသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္သည္ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္၏။ ႏို၀င္ဘာမွသည္ ဒီဇင္ဘာသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္သြား၏။ နံနက္ခင္း ျမဴမ်ားၾကား သစ္ရိပ္ႏွင့္ လွေသာေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားခြင့္ ရ၏။ ေအးျမေသာခံစားမႈ၊ ျမဴႏွင္းမ်ား၊ သစ္ရိပ္မ်ား၊ သစ္ပင္ေအာက္ကခံုတန္းလ်ားေလးမ်ား၊ ကြန္ကရစ္လမ္း၊ စာသင္ေဆာင္ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ပတ္၍ ၾကည္႕ေလ႔ရွိ၏။ ထို႔ေနာက္ စာသင္ခန္းသို႔ ၀င္၍ L-2 ၏သင္ပုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္ေသာ ကဗ်ာမ်ား ခ်ေရးေလ႔ရွိသည္။

တစ္ခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတန္းတြင္ အဂၤလိပ္စာ သင္ေသာဆရာသည္ ေက်ာင္းမွ မႏၲေလး စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ေျပာင္းရန္ အေၾကာင္းဖန္လာ၍ ' မတူညီေသာမ်က္ရည္စက္မ်ားသို႔ ' ဆိုေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သင္ပုန္းအျပည္႕ ကၽြန္ေတာ္ခ်ေရးခဲ႔သည္။

" မတူညီေသာမ်က္ရည္စက္မ်ားသို႔ "

မဂၤလာပါဆရာ
သင္ရာမွာအပါစြဲေအာင္
တစ္ခါတည္းနဲ႔ ေဆာင္ျပခဲ႔တဲ႔ေက်းဇူး
ဘယ္ေတာ႔မွေမ႔ဖူးေတာ႔မွာမဟုတ္ပါဘူး။

ထာ၀ရစကားမ်ားနဲ႔မို႔
ဂါရ၀တရားေတြနဲ႔ တပည္႕ေတြအဖို႔
ဆရာ႔ကိုလြမ္းရင္းမ်က္ရည္စို႔ရၿပီေပါ႔။

မေမ႔ပါနဲ႔ဆရာ
ေတြ႔တာနဲ႔ဒီေကာင္ေတြငါ႔တပည္႕လုိ႔အမွတ္ရ
ျမတ္လွတဲ႔ေက်ာင္းသား
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကအရိုးသားဆံုးမ်ားပါ။

တစ္လေက်ာ္တစ္လခြဲ
ဆရာနဲ႔အတူႏြႊဲလို႔
Class မ်ားလည္းတစ္ေရြ႕ေရြ႕
Reading Passage လည္းတစ္ေန႔တစ္ေန႔နဲ႔
ဘယ္ေန႔ဆရာသြားမလဲ
အားခဲထားတဲ႔ Paragraph လည္းမေရးႏိုင္
ေငးမိႈင္ကာတေတြေတြနဲ႔
မ်က္ရည္ေတြလည္းတေ၀ေ၀ေပါ႕။

ဆရာေျပာင္းမယ္ဆိုတဲ႔ေန႕
အသာေခ်ာင္းကာဘယ္လိုလဲၾကည္႔ပါဦး
မိန္းကေလးေတြကလံုးလံုးမ်က္ရည္က်
ေယာကၤ်ားေလးေတြကေနမထိထိုင္မရနဲ႔
L-2 ကဆရာ႔တပည္႕မ်ား
တကယ္ရူးတာၾကည္႕ရက္ပါသလားေလ။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေပါ႕
ပထမစာသင္ႏွစ္အဆံုးထိ
ဆရာခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေစာင့္ၾကည္႕လို႔
English ဂုဏ္ထူးအတိထြက္မယ္႔တပည္႕ေတြၾကား
ဆရာ၀င့္ၾကြားဂုဏ္ယူ
အတူတူ၀မ္းသာစြာမ်က္ရည္က်
တပည္႕ေတြနဲ႔ေပ်ာ္ၾကရေအာင္ေနာ္ဆရာ။

ခုေတာ႔
မ်က္ရည္တစ္ဥ
ႏွလံုးသားမွာစုလို႔
ဆရာေျပာင္းသြားမယ္႔ေန႕ကိုႀကိဳစဥ္
(တပည္႕ေတြရင္ထဲမွာေတာ႔..................)
ငိုခ်င္ေနပါၿပီဆရာ။ ။


ထိုေန႕က ဆရာ႔အခ်ိန္သည္ ပထမအခ်ိန္။ ဆရာသည္ စာသင္မည္ဟုဆိုကာ သင္ပုန္းကိုဖ်က္မည္အလုပ္ ကၽြန္ေတာ္႔ကဗ်ာကိုေတြ႕ကာ တစ္ပုိဒ္ခ်င္းဖတ္ရင္း ဖ်က္ေလေတာ႔သည္။ ကဗ်ာအဆံုးမွာေတာ႔ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ခုပ္တီးၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ေရးမွန္း သူတို႔မသိ။

ေနာက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သင္ပုန္းေပၚမွာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ခ်ေရးခဲ႔ေသးသည္။ ' အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ Calculatorမ်ားသို႔ ' ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္။

" အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ Calculator မ်ားသို႕ "

Calculator ေတြဟာ
စတိုးဆိုင္ေတြထဲမွာအိပ္ငိုက္
သိပ္ႀကိဳက္သူမ်ားကိုေစာင့္ေနတယ္။

YIT ေက်ာင္းေပၚမွာ၀ဲေနတဲ႔ေလယာဥ္ေတြ
(ဘယ္ေန႔မွာ) Calculator ေတြပစ္ခ်ေလမလဲ
ေခါင္းခဲရင္းေစာင့္ေမွ်ာ္
ေဆာင္းရာသီကိုေက်ာ္လြန္ေတာ႔မယ္ေနာ္။

သည္လိုနဲ႔ပဲ
ႏွစ္လည္းဆံုး
ေက်ာင္းတံခါးေတြလံုးလံုးပိတ္ေတာ႔မယ္ဆိုမွ
အေမေရလုပ္ပါဦးဗ်
အေဖေရရွာပါဦးဗ်နဲ႔
မိဘေတြေခါင္းစားၾကေတာ႔
ငါ႔အတြက္ဂဏန္းတြက္စက္
မိဘေတြဦးေႏွာက္ထဲ၀င္လ်က္ထြက္လ်က္ေပါ႔။

ကဲ-Calculator ေရ
အခန္းတံခါးေတြပိတ္
ေက်ာင္းႀကီးအိပ္ေတာ႔မယ္
ခင္ဗ်ား-ဘယ္ဆီမွာရွိသလဲ။ ။



ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ Calculator မ်ားေရာင္းေပး၏။ ေစ်းသက္သာသည္။ အျပင္ေစ်းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ ကြာ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္မွာ စာေမးပြဲေျဖခါနီးအထိ ေရာက္မလာ။ ဘာသံမွ်မၾကား။ ခုပဲ၀ယ္ရေတာ႔ မလုိလို။ ေစာင့္ပဲေစာင့္ေနရဦး မလိုလိုႏွင့္၊ အခ်ိန္သာကုန္လာသည္၊ မထူးျခားခဲ႔။ Scientific Calculator မ်ားျဖစ္၍ ႀကိဳသံုးမွ အေလ႔အက်င့္ျဖစ္မည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္။ ေနာက္ဆံုး မရႏိုင္ေတာ႔ဘူးထင္၍ ထုိကဗ်ာကို ေရးကာ သင္ပုန္းေပၚမွာတင္လုိက္၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သေဘာက် ၾကျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာဆရာ ကၽြန္ေတာ္မွန္း မသိ္ေသး။

သည္လိုႏွင့္ ေရႊသမင္


Thursday, October 14, 2010

"ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ (၃)"

စာေတြစသင္ၿပီဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ပထမဦးဆံုးသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိလာ၏။ 'မင္းဘုန္းလိႈ္င္' ႏွင့္'ေအာင္လိႈင္ထြန္း' ဆိုေသာအမည္ပိုင္ရွင္မ်ား။ 'မင္းဘုန္းလိႈင္' က ဆံပင္နည္းနည္း ေကာက္ေကာက္၊ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္မနိမ္႔မျမင့္။ ' ေအာင္လိႈင္ထြန္း ' က မ်က္မွန္ႏွင့္အသားလတ္လတ္။ 'မင္းဘုန္းလိႈ္င္' ႏွင့္ အရပ္အတူတူေလာက္သာ။

သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ ထိုင္ခံု၀င္ထိုင္ရင္း ရင္ႏွီးမိျခင္းျဖစ္သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အခန္းလြတ္ တစ္ခန္းကိုရွာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ အတူတူစားခဲ႕ၾကသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ခ်င္း ရင္းႏွီးမႈမွာ သတိထားမိသည္က ' ရိုးသားမႈ ' ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ပိုက္ဆံမရွိသည္ကို မရွိေၾကာင္း ေျပာရန္၀န္မေလး။ မိဘမခ်မ္းသာသည္ကို ဖံုးကြယ္ထားဖို႔မလိုအပ္၍ ဖြင့္ေျပာရန္လည္း ၀န္မေလး။ ထိုအခ်က္မ်ားႏွင့္ပင္ ပို၍ခင္သြားေတာ႔သည္။

အတန္း၏ထံုးစံၾကာလာေတာ႔ အတန္းထဲကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးစျပဳလာေလၿပီ။ ထို႔အတူ အတန္းထဲက အက်င့္ေလးမ်ားကိုလည္း သတိထားမိလာ၏။ ပထမႏွစ္ L-2 ၏အက်င့္ေလးတစ္ခုရွိသည္။ အျခားအတန္းမ်ားလည္း ရွိလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ 'စကၠဴျမား' ပစ္ျခင္းပင္။ စကၠဴမ်ားကို နည္းေပါင္းစံုေခါက္ၿပီး အတန္းေရွ႕ဆံုးခံုႏွစ္တန္း သံုးတန္းေလာက္က မိန္းကေလးမ်ားကို လက္တည္႕ စမ္းၾကျခင္းပင္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း၏ ထံုးစံ တစ္ႏွစ္ကို (၇၅၀)ခန္႔ေခၚရာ မိန္းကေလးက (၁၀၀)၀န္းက်င္သာပါမည္ ထင္သည္။ ထိုအထဲကမွ Section A ဟုေခၚေသာ L-1 မွာ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Section B , L-2 မွာ မိန္းကေလး (၂၀)ေက်ာ္ (၃၀)နီးနီးေလာက္သာရွိ၏။ တစ္ခန္းကို လူ(၂၀၀)ခန္႔ရွိရာ ေယာက်ၤားေလး (၁၅၀)ေက်ာ္ခန္႔၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ထိုမိန္းကေလးအနည္းစုေပၚသို႔သာ စုက်ေနေတာ႔၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစ္သမွ် စကၠဴျမားအားလံုးမွာ ထိုမိန္းကေလးမ်ားထံသို႔သာ ျဖစ္ေနေတာ႔၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စကၠဴျမားပစ္သူမ်ားထဲတြင္ မပါခဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကဗ်ာရူး၊ စာရူးျဖစ္၍ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုၾကည္႔ကာ ကဗ်ာေရးဖို႔ စတင္ခံစားေနေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္႕ တကၠသိုလ္အတြက္ ပထမဦးဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေရးခဲ႔မိေလသည္။


သံေယာဇဥ္ ရာသီဖြဲ႕
နာရီလွည္႕ ေမွးမွိန္အို။

ထိုခဏမွာေပါ႔
အိုၾကသူ လူတခ်ိုဳ႕ယြင္းေလလည္း
ႏွင္းေႏြမိုးထဲ မားမားရပ္ပါလို႔
အားျပတ္ကာ သူမလဲေပဘု
သာဆဲပါ ခမ်ာေတြ ႐ႈေလေတာ႔
အစဥ္အၿမဲသာေၾကာ႔ ႐ြက္ႏုလက္စို
(ေဩာ္.....ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕)
ရင္ထဲမွာေပါ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္။ ။


ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ပထမႏွစ္မွဆဌမႏွစ္အထိ ေျခာက္ႏွစ္တာစာသင္ကာလကို ျဖတ္သန္းရဦးမည္။ ထိုသုိ႕ ျဖတ္သန္း ၿပီးသြားသူမ်ားလည္း မ်ားစြာရွိၾကသည္။ ပထမႏွစ္မွာစကၽြမ္း၀င္ခင္မင္၊ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး ရာသီမ်ားစြာကို ျဖတ္ၾကမည္။ နာရီမ်ားစြာကိုေက်ာ္ၾကမည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ခြဲခြာ သြားသူမ်ား အိုမင္း၍ေပ်ာက္ဆံုးခ်င္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုသည္႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကား ႏွင္းေႏြမိုးထဲ မားမားရပ္ကာ ရြက္ႏုမ်ားႏွင့္ ေ၀ဆာလွပေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ရင္ထဲတြင္ ထာ၀ရရွိေနလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။ ထိုအေတြးႏွင့္ပင္ ယင္းကဗ်ာကို စၿပီးခံစား ေရးျဖစ္သြားသည္။

ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ႔ ' ရင္ထဲကအမွတ္တရ ' ဟုေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ တစ္သက္လံုး အမွတ္တရ ျဖစ္ေနေတာ႔မည္႕ အမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္႔လုိပင္ ေက်ာင္းမွာတက္ဖူးေသာ လူတိုင္းလည္း ရင္ထဲမွာ ရွိေနမည္႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး။ အားလံုး၏ ' ရင္ထဲကအမွတ္တရ' ျဖစ္ေနမည္ မဟုတ္လား။

ယခုပင္ၾကည္႕။ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ထက္ဆိုးသည္။ တခ်ိုဳ႕ဆို ဗလာစာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာမ်ား ကုန္ေလၿပီ။ တစ္ေယာက္ကစ က်န္သူမ်ားပါယူႏွင့္ Lecture လိုက္ဖို႕ စာရြက္ပင္မရွိေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာကၤ်ားေလးမ်ားသည္ ထိုကဲ႔သုိ႔ ေပ်ာ္ရပါးရမည္ဆိုလွ်င္ အလြန္တက္ညီလက္ညီႏိုင္လြန္းလွ၏။ တြက္ကပ္ မေန။ မည္သူ႕စာအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာက္ၿဖဲလုိက္လွ်င္ က်န္သူမ်ားပါ အတြဲလိုက္ၿဖဲၾကေတာ႔၏။ စိတ္လည္းမဆိုးၾက။

ေယာက်ၤားေလးခ်င္းစိတ္မဆိုး၍ မိန္းကေလးမ်ားကေရာဟုေမးစရာရွ္ိသည္။ စကၠဴျမားႏွင့္အပစ္ခံရ၍ နာလွ်င္ စိတ္ဆိုးၾကသူမ်ားေတာ႔ရွိသည္။ စကၠဴျမား၏ ပစ္အား။ စကၠဴအထူအပါးေပၚတြင္ မူတည္၍ တခ်ိုဳ႕ဆိုနာလြန္း၍ မ်က္ရည္၀ဲၾကသူမ်ားရွ္ိသည္။ ဆရာမကို သြားတိုင္သူရွိသည္။ မတိုင္လွ်င္ခံႏိုင္ရိုးလား။ စာအုပ္အထဲက စကၠဴကုန္၍ စာအုပ္အဖံုး၊ ကတ္ထူစကၠဴႏွင့္ ေခါင္းကို 'တိန္' ခနဲျမည္ေအာင္မွန္သည္႔အခါ နာလုိက္ၾကမည္႕ ျဖစ္ျခင္း။

ဆရာအတိုင္ခံရ၍ အဆူခံရၿပီးေနာက္ ထိုအက်င့္မ်ား ေပ်ာက္သြားလားဟုဆိုလွ်င္ မေပ်ာက္။ တခ်ိဳ႕ဆို နာမွာစိုး၍ဟု ဆိုကာ မိန္းကေလးခံုနားကပ္၊ ေခါင္းထဲကိုဆံညွပ္ထိုးသလို အသာအယာေလးထိုးထည္႕ၿပီး မသိေယာင္ေဆာင္ကာ ထထြက္လာသူမ်ားပင္ရွ္ိေသးသည္။ ျမားေပၚမွာစာေတြလည္း ေရးထားေသး၏။ မိန္းကေလးမ်ားမွာေတာ႔ ေျပာမရ၍ လက္ႏွင့္သာ သပ္ခ်ေနရေတာ႔သည္။ L-2 သည္ Theatre ျဖစ္ၿပီး အေပၚမွေအာက္သို႔ ေျပေျပေလးဆင္းသြားေသာ စာသင္ခန္းမ်ိဳးျဖစ္ရာ မိန္းကေလးမ်ားအဖို႔ သူတို႔ ထိုင္ေနရာသည္ ေယာကၤ်ားေလးမ်ား၏ ပစ္ကြင္းေနရာ ျဖစ္ေနေလရာ တစ္ႏွစ္လံုးေအာင့္အည္း ခံေနရေလသည္။

ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ 'စကၠဴျမား' ႏွင့္ 'ခ်စ္သူတို႕စကၠဴျမား' ဆိုေသာ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို ေရးျဖစ္ရန္ ခံစားမိပါေတာ႔သည္။

" စကၠဴျမား "

စကၠဴတစ္ရြက္
ဆုတ္ဖ်က္ဖန္ဆင္း၊ အျပစ္ကင္းမဲ႕
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔အတူ၊ ခ်စ္သူထံပါး
တစ္စင္းျမားလို၊ သြား၍ထိုးစိုက္
ခင္မႀကိဳက္လွ်င္၊ ယူငင္လႊင့္ပစ္
ခင္ႏွစ္သက္သလိုျပဳႏိုင္သည္။

ဒါေပမဲ႕ခင္
ၾကင္နာသနား၊ နားလည္ထားပါ
ထိုျမားတစ္စင္း၊မုန္းျခင္းကင္းမဲ႔
ခ်စ္ျခင္းႏွင့္တည္၊ ေမာင့္ရင္ဆီမွ
ျပယုဂ္တစ္ခု၊ သမုဒယအလွ
ႏွလံုးသားမွ ကဗ်ာတစ္စျဖစ္သည္။

သည္ေတာ႔လည္းခင္
မၾကင္နာစြန္႔၊ ခင္ခြာ၀ံ႕မလား
ထိုျမားတစ္စင္း၊ ကၽြမ္းျမိဳက္ျခင္းမဲ႔
မုန္းျခင္းမရွိ၊ ခ်စ္ျခင္းျပည္႕စြာ
ထာ၀ရစကား
ႏွလံုးသားမွ လာသည္႕အရာ
ၾကာရွည္ကာလ၊ နက္ရွစူးနစ္
ထိုး၀င္ရစ္၍
ခ်စ္သူ႕ႏွလံုးသားမွာ
(အစဥ္ထား၀ရ.........)
အမုန္းမ်ားစြာ ေမ႔ေစသတည္း။ ။



" ခ်စ္သူတို႔စကၠဴျမား "

အျပစ္မယူပါနဲ႕
ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ဘူးလား။

မမုန္းရက္စြာနဲ႔
ၿပံဳးလ်က္သာဖယ္ကာရွားပါေတာ႔
ဘယ္ညာမ်ားေယာင္ကာမလွည္႕ခ်င္နဲ႔
တည္႔လွ်င္ခင္ နာကာသြားမွျဖင့္
ကြယ္ - ေမာင့္ရင္မွာဘယ္လိုျဖစ္ပါ႔မလဲ
အျပစ္အပူနဲ႔အသက္ရႈမွားမယ္ထင္တဲ႕
(စကၠဴေတြနဲ႔ေလ ....................)
ေၾသာ္ - ခ်စ္သူတို႕ျမား။ ။


ထိုကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ' ရင္ထဲကအမွတ္တရ ' ကဗ်ာပါ၀င္ေသာ ' အစဥ္ထာ၀ရ ' ဆိုသည္႕ စာစုကို ေရႊသမင္သို႔ပို႕လိုက္ရာ ၁၉၉၄ခုႏွစ္ - မတ္လတြင္ ပါ၀င္လာပါေတာ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ၾက၏။ အလြန္ ရိုးသားၾက၏။ အလြန္တစ္ရာမွလည္း သည္းခံတတ္ၾက၏။

ဆူးသစ္
၂၁း၃၆ နာရီ

၁၄.၁၀.၂၀၁၀

"သံမဏိစည္း"

လြမ္းမိရင္ေတာင္
ခ်ည္ေႏွာင္ရစ္ထား၊ ထိုႀကိဳးမ်ားျဖတ္
အလြမ္းျပတ္ေစ၊ တတ္ေနေသာကဗ်ာ
ထိုစာေတြထဲ၊ အလြမ္းလႊဲႏွစ္
ခ်စ္သည္႕ကာလေမ႔ပစ္သည္။

အိပ္မက္ရင္ေတာင္
အိပ္မက္ေဖာင္ေပၚ၊ ေယာင္၍မပါ
ေမ်ာကာမလိုက္၊ သတိမိုက္မရွိ
အသိလိုက္ညွိ၍၊ ထိုေန႕ညမွာ
ထကာထိုင္တတ္၊ အိပ္မက္ရပ္ေစ
ဤသို႔ေ၀ဒနာျဖတ္ပစ္သည္။

ရုတ္တရက္ထြက္
စကားျမြက္ေျခြ၊ အခက္ေပြေအာင္
ေဖြေဆာင္က်န္ရစ္၊ နာမည္လွစ္ဟ
ထိုခဏ၌၊ ႏႈတ္ခမ္းကို္က္ကာ
မမိုက္ပါဟု၊ သူ႔နာမည္လည္းမေျပာ
ကိုယ္႔စကားလည္းမဟ၊ ရင္မွမ်ိဳသိပ္
တိတ္တိတ္မလႈပ္
ႏႈတ္စကားနည္းကာ ေနျဖစ္သည္။

မပိုင္သည္႕ပန္း
တျခားလန္းေန၊ လြမ္းသင့္ေလသလား
စည္းေတြျခားၾက၊ ထိုဘ၀မွာ
ကာလအဆံုး၊ တစ္သက္လံုးတိုင္
လြမ္းငိုင္မရွိ၊ အသိႏွင့္တြက္
အိပ္မက္မေ၀၊ စကားေျခြမျဖစ္
ခ်စ္သမွ်ကာလ
' တစ္ခါက' သာျဖစ္ေစမည္။

သားလတ္


(၁၉၉၅ခုႏွစ္-ဧၿပီလ၊ ေရႊသမင္မဂၢဇင္း)

"တဒဂၤ"

အၾကည္႕တစ္ခုဟာ
ပင္လယ္ထဲကလိႈင္းတံပိုးေတြေခၚေဆာင္လာလို႔
ရင္ထဲမွာရိုက္ခတ္သြားၿပီထင္တယ္။

စကားတစ္ခြန္းဟာ
ဟိုးအထက္ေကာင္းကင္ဖ်ားက
နတ္သားေတြရဲ႕တူရိယာ၊ ေစာင္းတံပိုးသံေတြေခၚေဆာင္လာလို႔
နားထဲမွာၿငိမ္႔ေအးသြားၿပီထင္တယ္။

စင္စစ္....................
ပင္လယ္ထဲကလွ်ပ္ျပက္ျခင္းလို
ေကာင္းကင္ေပၚကမိုးၿခိမ္းသံမ်ားလို
အားလံုးဟာတဒဂၤမွ်သာၾကာပါတယ္။

ေတြ႕ဆံုရတဲ႔ခဏတာဟာ
ကာလမ်ားစြာကိုေမ႔ေလ်ာ႔ေစတတ္တယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူသိခဲ႔ပါသလဲကြယ္ ။ ။

သားလတ္


( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"အစြဲအလမ္း"

အသည္းကၽြမ္းေအာင္ေပါ႔
စြဲလမ္းကာတြယ္တာခဲ႔။

စားစိတ္၊ ေနစိတ္၊ သြားစိတ္မွာေတာင္
အနားမွာအရိပ္တစ္ခုပါသလိုမို႔
စိတ္မွာအၿမဲတမ္းတကာ
အစြဲအလမ္းေတြရစ္ပတ္လာသမွ်နဲ႔
(ကိုယ္ကကြယ္.................)
ခ်စ္တတ္ပါရဲ႕ ။ ။

သားလတ္


( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

Tuesday, October 12, 2010

"ခ်စ္သူ"

ေကာ႔ညႊတ္သီစို
မ်က္၀န္းညိဳမွာ၊ ၾကည္ပိုေတာက္ပ
တိမ္စင္လသို႔၊ ပ်ပ်မမႈန္
ေရာင္စံုမယွက္၊ ရင္ထက္စြဲၿငိ
အခ်စ္၏အေရာင္၊ အျပာေဆာင္ေန
အေမွာင္ေျခြဆင္း၊ ၾကည္႕လိုက္ျခင္းတြင္
သက္ျပင္းေတြခ်၊ မ်က္လႊာခ်လို႔
ကိုယ္ကမၾကည္႔ရဲ၊ အသိထဲမလံု
အျမင္ဆံုတိုင္း ရင္ခုန္သည္။

နက္ေမွာင္ရွည္လ်ား
ဆံႏြယ္ဖ်ားမွာ၊ ေလသားနမ္းရိႈက္
သယ္ရာလိုက္ပါ၊ လူးလာေ၀႔၀ိုက္
ထိုအခိုက္ေပါ႔၊ စုပိုက္ယုယ
သူ႔ဆံစမွ်င္၊ အသာတင္သပ္
တလွပ္လွပ္ကြယ္၊ မျပတ္ဘယ္ေတာ႔
ေခါင္းေမာ႔ေခါင္းခါ၊ မ်က္ႏွာအလႊဲ
ျမင္လုိက္ဆဲတြင္ရင္ခုန္သည္။

နီရဲရႊဲစို
ႏွင္းဆီလိုႏႈတ္ခမ္း၊ အေပၚတန္းပါး
ေအာက္တန္းကားထူ၊ တြဲကာစူလွ
အပူစေမ႔၊ ႏႈတ္ကေမႊ႕လွ်င္
မေတြ႕ျမင္ေလာက၊ ခ်ိဳျမအသံ
နားထံစီးေမ်ာ၊ ညီေသာသြားမ်ား
စီထားေျဖာင့္ျဖဴး၊ ရင္ၾကည္ႏူးသည္
ဖူးငံုပန္းဖတ္၊ ပြင့္လွပ္မည္႕ဟန္
စိတ္မွာႀကံမရ၊ ႏႈိးဆြမသိစိတ္
တိတ္တိတ္ေလးႏြမ္း၊ အို-စိတ္ၾကမ္းတို႔
မွန္းေတြးေလတိုင္း ရင္ခုန္သည္။

ေျဖာင့္သြယ္ေကာ႔သြား
ႏႈတ္ေခါင္းဖ်ားမွာ၊ ေခၽြးမ်ားစုစု
ဟိုဥသည္မီွ၊ တြဲကာစီခိုက္
သီသည္႔ေခၽြးမ်ား၊ လက္ဖ်ားႏွင့္ဖယ္
ႏွာတံငယ္၀င္း၊ ျဖဴေခ်ာျခင္းၿမဲ
ရင္တြင္းစြဲမက္၊ ႏႈတ္ခမ္းထက္ဆက္ေသာ
ခ်ိဳင့္ခြက္ရွည္ေမ်ာ၊ ရင္သိပ္ေမာေစ
အနမ္းေျခြလမ္း
ပန္းေျဖစခန္းတစ္ခု၊ ႏွလံုးသားထုထင္
စိတ္တြင္တြယ္ဖက္
ေတြးၾကည္႔လ်က္တြင္ ရင္ခုန္သည္။

ေသြးေၾကာနီစိမ္း
ယွက္သြယ္ယိမ္းႏြဲ႕၊ ခက္တိမ္းလဲ႔ျမင္
မွဲ႔မထင္ေသာ၊ ျဖဴစင္ပါးထက္
ႏုညက္သနပ္ခါး၊ ခပ္လႊာလႊားတင္
ၾကည္ရႊင္ၿပံဳးျပ၊ ျမင္ရခ်ိဳင့္ခြက္
ပါးခ်ိဳင့္လက္စို
အသက္ပိုႏုထင္
ရွက္သလိုျပဳလွ်င္ ရင္ခုန္သည္။

သြယ္လ်ခႏၶ
လွပပါလို႔၊ နိမ္႔ကာျမင့္တက္
မို႔ေမာက္ထက္၀န္း၊ ေတာက္ပရႊန္းေ၀
လွလြန္းေနေသာ၊ အလွေတာမွ
အေမာပန္းသခင္၊ ရင္ကိုႏႈိးၾကြ
ပန္းလွရနံ႔၊ စြဲၿငိပ်ံ႕ေစ
အသိေ၀ေသာ၊ ခ်စ္ေနသည္႕သူ
အပူမရွိ္၊ သူမသိလည္း
အၾကည္႕သူခိုး၊ တိုးလွ်ိဳးပုန္း၀ွက္
ေငးေနရက္သူ၊ သည္လူမိႈင္ေငး
အေတြးထဲခ်စ္၊ အိပ္မက္သစ္ေ၀
အခ်စ္ေတြမ်ား၊ ႏွစ္ေတြပြားစဥ္
ၾကင္နာကာလေရြ႕
အျမင္မွာခြာမရ၍
အစဥ္သာထာ၀ရမေမ႔ေတာ႔ပါ။ ။

သားလတ္



( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"အလင္းႏွစ္ေစာင့္သူမ်ား"


ညဥ္႕လယ္ယံကိုပဲ
ဂီတသံနဲ႔အစာေကၽြး
တစ္ေရးမႏိုးသူေတြရဲ႕အိပ္မက္အျပင္က
ေခ်ာင္က်က်အုတ္ခံုတန္းေတြေပၚမွာ
သူတို႔ေနရာအၿမဲယူထားတယ္။

လိႈက္ေမာတုန္ခါေနတဲ႔အသံေတြက
ေအာင္ျမင္မႈအာဟာရေတြကိုေတာင့္တပံုမ်ိဳး
ဆိုးရြားတဲ႔ညတေစၦေတာင္
ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ထၾကည္႕ရတဲ႔ဘ၀
အဲဒါလူအမ်ားေျပာတဲ႔ ' ဂ်စ္ပစီ 'ေတြရဲ႕အစေလ။

အုတ္ခံုနားမွာဇိမ္က်ေနတဲ႔
ေခြးပိန္မလည္းနားရြက္ကိုတြန္႔ လြန္႕ခနဲထ
စည္းစိမ္စြန္႔လို႔ေနရာေဟာင္းကိုခြာ
ဒါေတာင္တက္ၾကြစြာနဲ႔
သူတို႔ရင္ထဲကေခၽြးေတြကိုေရရြတ္လို႔
ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြကိုဆြတ္ခ်င္ေနေလရဲ႕။

ဆံုးရံႈးျခင္းေႏြ
ေၾကကြဲျခင္းမိုး
ဆိုးရြားတဲ႔ေဆာင္း
အေဟာင္းစြန္႔တဲ႔အမႈိက္က်င္းထဲႏွစ္ၿပီးထည္႔ခဲ႔
ဒီလိုနဲ႔အလင္းႏွစ္ကိုေတြ႕သြားသူေတြ
အလင္းႏွစ္ကိုဆက္ေစာင့္သူေတြ
(ဟိုမွာၾကည္႕ေလ)
လမ္းေထာင့္ကအုတ္ခံုေတြမွာရွိေနတယ္။ ။

သားလတ္



( လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚမွဂီတကိုဖက္တြယ္ရင္း ေအာင္ျမင္သြားသူမ်ား၊ မေအာင္ျမင္ေသးသူမ်ားအား ရည္ညႊန္းခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္။ )

( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"ၾသဘာလမ္း"


ေျပာကာလြမ္းခ်င္ရဲ႕
ၾသဘာလမ္းရဲ႕အေၾကာင္းပါ။

စိမ္းစိုစုိျမက္ခင္းျပင္နဲ႔
ေဘးဘက္တစ္ခြင္အလွဆင္ထားပါလို႔
ျမင္ၾကသူမ်ားရႈမၿငီးစရာ။

စာသင္ေဆာင္ေလးခုၾကားက
အလွစုရာထီးတည္းလမ္းေပမို႔
' ျဖတ္သန္းသြားလာျခင္းမျပဳရ ' ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔
(စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႕)တစ္ခုတည္းေသာအလွေၾကာ္ျငာ
ေပ်ာ္စရာေတြကျပည္႕ကာလႊမ္း။

ပထမႏွစ္ေပမို႕
အစျဖစ္ကာမလည္ပတ္သူမ်ား
အေၾကာင္းမသိသူမို႕
ေက်ာင္းရွိရာအလည္လာသူမ်ားခမ်ာလည္း
ဆိုင္းဘုတ္ကစာမျမင္သာေအာင္တစ္ဘက္လွည္႕ထားတာေၾကာင့္
ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖတ္အကူးမွာျဖင့္
ျပည္႕က်ပ္ကာပူးေနတဲ႔စာသင္ေဆာင္ေလးခုဆီက
ေတးစုေတြသံၿပိဳင္ထုတ္ပါေတာ႔
လက္ခုပ္သံကတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕ညီညီညာ
လက္ေခါက္မႈတ္သံကတေသာင္းေသာင္းနဲ႕တရႊီရႊီျမည္ကာညံလွပါလို႕
ျဖတ္မိသူေခါင္းနားပန္းႀကီးကာ
ဘယ္လမ္းတာဘယ္လိုေလဆက္ရပါ႔မလဲရယ္လို႔
ပင္ပန္းကာတစ္ကိုယ္လံုးေခၽြးေတြလႊမ္းပါေတာ႔
အရွက္အမႈအခက္ပိုလို႔ေမာကာႏြမ္းၾကပါသတဲ႔
(ကဲ - အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕)
စက္မႈတကၠသိုလ္က ၾသဘာလမ္း ။ ။

သားလတ္


( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )


Sunday, October 10, 2010

"ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႕တရားပြဲ"

ၿငိမ္သက္ျခင္းရဲ႕မုန္တိုင္းဟာ
'စုေ၀းခန္းမ'ထဲကိုဒုန္းစိုင္း၀င္လာခဲ႔
တိုးညင္းေလ်ာ႔ယဲတဲ႔ေလရႈသံမ်ား
စူးရွၾသဇာရွိတဲ႔အသံခပ္ပါးပါး
(အဲဒီမွာ ...............)
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕တရားေတြလႊမ္းၿခံဳထားတုန္းေပါ႕။

ၾကည္႔စမ္း.................
ဘယ္တုန္းကမွမတမ္းတဖူးတဲ႔ျမင္ကြင္း
ဆံပင္ရွည္လမ္းသရဲလို႔ဆိုသူေတြလည္းထိုးထြင္းခံစား
လူအုပ္ၾကားမွာမ်က္လႊာခ်တရားနာ
(အဲဒါ......................)
ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာေလ။

ေအးခ်မ္းျခင္းရဲ႕အရိပ္အေတြ႕ကေတာ႔
အိပ္ေငြ႕ခ်တာထက္ေတာင္အစြမ္းထက္ေနေသး
အသိ, အတတ္ပညာရွင္တို႔ရဲ႕အနာဂတ္ေတး
(ဟိုးမွာ......................)
အေ၀းဆံုးထိခ်ိဳျမပ်ံ႕လြင့္က်န္ခဲ႔ၿပီ ။ ။

သားလတ္


(တန္႔ၾကည္႕ေတာင္ဆရာေတာ္ ၊ သပိတ္အိုင္ဆရာေတာ္တို႔၏ တရားပြဲမ်ား နာၾကားၿပီးေနာက္ခံစားေရးဖြဲ႕သည္)

( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"ခ်စ္သူ႕ေက်းဇူး"

မ်က္၀န္းနက္ေလးရယ္
စကားေတြအေ၀းဆံုးကယူေဆာင္လာခဲ႔
ႏြမ္းယဲ႔ေနတဲ႔ႏွလံုးသားကိုအသက္သြင္း
မနက္ခင္းေလးေတြကိုရင္ခုန္ခြင့္ရလို႔ေက်းဇူးပါ။

ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးရယ္
ခြန္အားေတြကိုအနက္ရိႈင္းဆံုးကတူးေဖာ္ေပးခဲ႔
ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ဘ၀ကိုျပန္ရွာေတြ႕
မေမ႔ႏိုင္တဲ႔အိပ္မက္ေတြကိုေမြးဖြားခြင့္ရလို႔ေက်းဇူးပါ။

ရွင္းသန္႔လြန္းတဲ႔မ်က္ႏွာေလးရယ္
အခ်စ္ေတြကိုအေမွးမွိန္ဆံုးကေတာက္ပေစခဲ႔
ေသးငယ္မႈန္၀ါးေနတဲ႔ကိုယ္႔ရုပ္ကိုပံုေဖာ္မိလာ
ရွင္သန္ခြင့္တစ္ခါျပန္ရတဲ႔အတြက္ေက်းဇူးပါ။

ရိုးသားလြန္းတဲ႔ႏွလံုးသားေလးရယ္
မျမင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔အၾကင္နာေမတၱာေတြကုိေပးလွည္႔ပါ
မရခဲ႔ဖူးတဲ႔ေစတနာ, ကရုဏာေတြကုိဖန္ဆင္းလွည္႕ပါ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္, ခ်စ္သူတစ္ေယာက္
ႏွမတစ္ေယာက္ , အေမတစ္ေယာက္ ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးေတြစီရင္လွည္႕ပါ
အခါခါအထပ္ထပ္ အခ်စ္ငတ္မြတ္ေနတဲ႔ႏွလံုးသားတစ္ခုကိုေပါင္းစည္းလွည္႕ပါ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔အိပ္မက္ဆိုးကို ယုယလွည္႕ပါ
ေမွ်ာ္လင့္အနာဂတ္ေလးကို တီထြင္ေပးလွည္႕ပါ
ဆံုးရံႈးအတိတ္ေလးကိုျပဳစုေပးလွည္႕ပါ
ေၾကကြဲပစၥကၡေလးကိုေဖးမေပးလွည္႕ပါ
ဘ၀ရဲ႕႔အရသာကို
လူထဲမွာရွိေနတုန္းခံစားခြင့္
တစ္ခါေလာက္ေက်းဇူးျပဳလွည္႕ပါကြယ္ ။ ။

သားလတ္


( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"အေလ်ာ္ေပးလိုက္ရတဲ႕ည"

ပံုမွန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုထဲမွာ
ဘာကိုမွမသိေအာင္ရူးသြပ္ျခင္းနဲ႔
ဦးညႊတ္ျခင္းကင္းတဲ႔ငါ႔အဇၥ်တၱ
အႏုပညာ၊ ဗီဇထဲသမလို႔
ဘ၀ကိုကၽြန္လိုခိုင္းေစခဲ႔တယ္။

ရုန္းကန္တိုးထြက္
ေနကိုအသက္နဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
ပုပ္ပ်က္ေနတဲ႔ခ်ဳပ္ရိုးေဟာင္းေတြအတိုင္း
မႏြမ္းခ်ိတဲ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုအနားေပးလို႔
ရွိၿပီးသားအားကိုထပ္ေမြးခဲ႔
ျပန္စဥ္းစားတဲ႔အလွည္႔မွာရွက္ခ်င္ခ်င္ေပါ႕။

ဆစ္ခနဲျဖစ္သြားတဲ႔အေၾကာ
ေ၀ါခနဲထြက္လာတဲ႔ေသြး
ခပ္ေအးေအးပဲေနေနမိရင္း
မရွိ၊ မသိခဲ႔တဲ႔ညခင္းကို
အပ်င္းဆိုးေတြအတြက္အစားထိုးဖို႔
မအိပ္တဲ႔ႏိုးျခင္းနဲ႔အတူ
လရဲ႕လွ်ပ္စီးကိုနမ္းရိႈက္
ၾကယ္ေတြနဲ႔စကားလံုးစီးခ်င္းတိုက္လို႔
အတင္းမေတာင္းတဲ႔အေၾကြးအေပၚ
ေသြးေခၽြးနဲ႔ေလ်ာ္ခဲ႔တယ္ ။ ။

သားလတ္


( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္"

ႏွလံုးသားေတြက ႏိုးထလာခဲ႔ၿပီ
ေပ်ာ္စရာေတြက တံခါးရြက္ၾကားထဲအတင္းတိုးလို႔
ရွင္းသန္႔တဲ႔ခင္မင္မႈေတြကိုရူရိႈက္ခဲ႔ရ
(အဲဒီအခ်ိန္) ဘ၀ကတစ္ခါ ျပန္ႏုပ်ိဳသြားတယ္ ။ ။

သားလတ္


( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"ေမွ်ာ္လင့္ေ၀ဒနာ"

ေႏြၾကားမိုးၾကား
ေဆာင္းၾကားလက္စို
အခက္မမႈသလိုႏွင့္
ရြက္ႏုလက္စိုေသာ
အို - အမိစက္မႈတကၠသိုလ္။

ရင္ခြင္ခိုနား
ေလးႏွစ္သားတစ္ေယာက္
ေျခရာမေဖ်ာက္ခင္၊ အမိရင္မွာ
ၾကည္ရႊင္ေပ်ာ္ျမဴး၊ ေနဖူးခ်င္လည္း
ခြဲခြာရန္နီး၊ အခ်ိိန္ၿပီးေရႊ႕
တစ္ေန႕ေန႔ႏွင္၊ အေမ႔ရင္ထဲ
ခိုၿမဲကာလ၊ ႏွစ္ႏွစ္မွ်သာ
က်န္ပါေတာ႔လား၊ လြန္စဥ္းစားတိုင္း
သားရိုင္းတစ္ေယာက္၊ မ်က္ရည္ေပါက္ေၾကြ
ကၽြမ္းေျမ႕ေနၿပီ
ခ်ိန္, ရာသီကိုမုန္းမိ၏။    ။

သားလတ္



(သံုးပို္င္းႏွစ္ပိုင္းေက်ာင္းသားကာလသို႕)

( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

"အရသာ"

ဘ၀မွာငန္တူးေနတာခ်ည္းပဲ
အၿမဲတမ္းမ်ိဳခ်ခဲ႔ရ
ခ်ိဳၿမိန္တဲ႔ရသဆိုတာဘာလဲလို႔ေမးရမေယာင္
ေဘာင္ေတြစည္းေတြကေမြးကတည္းကပါလာခဲ႔
ဒီလိုနဲ႔မသိဥာဏ္ခရီးထဲပဲေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္။

အရသာရွိရွိနဲ႔ဗဟုသုတဟင္းအိုးထဲခုန္ခ်ခ်င္လဲ
'စည္းစနစ္စာေပ'ဆိုတာေတြနဲ႔မေတြ႕ရင္မေနရေအာင္
ဦးေႏွာက္ရဲ႕အက်ဥ္းေထာင္ထဲရိုက္သြင္းခံခဲ႔ရ
ၿပီးေတာ႔မွတစ္ႏွစ္ကိုတစ္ခါေလာက္ျပန္ထုတ္ၾကေပါ႔။

မိုးလင္းခါနီးေရာင္နီေတြကိုပဲ
ညေနဆည္းဆာလိုစားသံုးရင္းေန႔သစ္ကိုဖြင့္လွစ္ခဲ႔
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ရႈခင္းဆိုတာ
ရာဇ၀င္မွာရွားပါးခဲ႔တယ္ေလ။

ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္နဲ႔
ျပင္းျပင္းထန္ထန္လႊတ္ၿပီးေတာင့္တတဲ႔အခါက်ေတာ႔
ပမ္းလ်ေပ်ာ႔ေခြေစတဲ႔အထိ
နာမည္တစ္လံုးခ်ိႏြမ္းသြားမွာစိုး
သမိုင္းေၾကာင္းအရိပ္မည္းထိုးမွာေၾကာက္ရင္း
သက္ျပင္းေတြပဲရုန္းကန္ေပြ႕ဖက္ခဲ႔ရျပန္တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔.....................
ဘ၀ရဲ႕အရသာေတြဟာ
ငန္, ခ်ဥ္, စပ္ တာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနရင္း
ေသတြင္းႏႈတ္ခမ္းကအခ်ိဳရည္ကိုေသာက္ရမယ္႔ေန႔
ခပ္ေမ႔ေမ႔ေတာင္ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္ ။ ။

သားလတ္



(သူငယ္တန္းမွစ၍စတုတၳႏွစ္(စက္မႈ)ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္သည္အထိေက်ာင္းစာမ်ားႏွင့္အၿမဲ ထိေတြ႕ ေနခဲ႔ရေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္မိမိ၏ဘ၀မ်ားစြာသို႔)

( ' သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ ' ကဗ်ာစာအုပ္မွ )
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...