" ထာ၀ရေခါင္းေဆာင္မ်ား "

ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္း၊ ႏိုင္ငံတိုင္းႏိုင္ငံတိုင္းမွာ တိုင္းျပည္အတြက္ ဦးေဆာင္သူမ်ားစြာေပၚထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ဦးေဆာင္သူတိုင္း ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ခဲ့ၾက။ ဦးေဆာင္သူတိုင္းေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ခဲ့ၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တစ္ေခတ္တစ္ခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလတြင္လည္းေကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကဲ့သို႔ ျပည္တြင္းသာမက ႏိုင္ငံတကာကပါ အသိအမွတ္ျပဳရသည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚထြက္ခဲ့ပါသည္။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း၊ ျပည္သူ႔အက်ဳိးကိုသာဦးတည္ျခင္း၊ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္သူတို႔၏ဘဝကိုစေတးရာတြင္ သူမတူျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္အေသြးျပည့္ဝျခင္း စသည့္ေျပာမကုန္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား သူတို႔သားအဖတြင္ရွိသည္ဟုကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သလို အမ်ားကလည္းလက္ခံၾကပါသည္။ ထိုအတြက္ ျပည္သူကလည္း သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ေခတ္တစ္ေခတ္သာမဟုတ္၊ အၿမဲတမ္းထာဝရအတြက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳထားသည္ဟုယံုၾကည္လက္ခံမိပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေလးစားဦးၫႊတ္ဂုဏ္ျပဳလိုစိတ္ျဖင့္ " ထာဝရေခါင္းေဆာင္မ်ား " ဆိုေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ယံုၾကည္ခ်က္တူ၊ ခံစားခ်က္တူ၊ အႏုပညာစီးေမ်ာမႈတူညီေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္( ၁၉၉၃-၂၀၀၀) မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည့္ ေနေဇာ္၊ ဘာစကာ၊ ဂ်ဳိဗီ၊ သြင္ေမာင္ေမာင္၊ စိုးမင္းဆက္ တို႔အတူပူးေပါင္းၿပီး သူရကို၊ေအာင္လြင္၊ ထြန္းထြန္းႏွင့္ ႏိုင္ဝင္းလိႈင္တို႔၏ ပူးေပါင္းအားျဖည့္မႈႏွင့္အတူ " ထာဝရေခါင္းေဆာင္မ်ား " ဆိုေသာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္တည္ခဲ့ပါသည္။ 
ထာဝရေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေလးစားဦးၫႊတ္လ်က္ ဆူးသစ္

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၂ )

[ ၁၂ ]

အာခီအေဆာင္(ဗိသုကာအင္ဂ်င္နီယာအေဆာင္)အေဆာင္ ၅ႏွင့္ေယာက်ာ္းေလးမ်ား နားေနေဆာင္( MCR - Men Common Room) ၾကားမွကြန္ကရစ္လမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ရင္းသူတို႕အုပ္စုကင္တင္းန္သြားရန္ စကားတေျပာတေျပာႏွင့္ဆင္းခဲ့သည္။န၀ရတ္စတိုးဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့စိုးညြန္႕ကေဘာလ္ပင္၀ယ္ဦးမည္ ဆို၍ကင္တင္းန္ဘက္သြားရာ လမ္းမေပၚမွာခဏရပ္ေစာင့္သည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းကန၀ရတ္ေဘးကစာတိုက္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးအိမ္ကစာမလာေသးဘူးကြာဟုညည္းသည္။ေက်ာ္၀င္း ထြဋ္ကငါ့ကိုလည္းေငြမပို႕လို႕စိတ္ညစ္ေနတယ္ကြာဟုဆို၏။သူကဘယ္ေလာက္လိုလို႕လဲ၊လိုရင္ငါ့ဆီက ယူေလကြာဟုေျပာ ၿပီးလြယ္အိတ္ထဲကပိုက္ဆံအိတ္ကိုထုတ္သည္။ၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္တစ္
ေထာင္စီလွမ္းေပးလိုက္၏။

ပထမေတာ့ယူရမွာအားနာေနသည့္ပံု။လုပ္ပါကြာ၊မင္းတို႕လိုလို႕ေခ်းတာ၊ အလကားေပးတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ကေငြရရင္ျပန္ေပးဟုေျပာမွႏွစ္ေယာက္ စလံုးယူသည္။ပိုက္ဆံအိတ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ၿပီးစိုးညြန္႕ထြက္လာ တာေတြ႕၍ကင္တင္းန္ဘက္ကိုေျခလွမ္းေရႊ႕ရန္ျပင္စဥ္ ခဏေနဦးဟုစိုးညြန္႕တားသံၾကားသည္။ဘာလဲကြဟုဆိုေတာ့စက္မႈစာသင္ေဆာင္မ်ားရွိရာ ကုန္းေပၚမွဆင္းလာေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ကိုျပသည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဒါမ်ား၊အေရးလုပ္လို႕ကြာ၊အတန္းထဲမွာလည္းေတြ႕ေနတာပဲ၊သြားမယ္ဟုဆို၏။ သူကခဏေနဦးကြာဟုေျပာရင္းရပ္ေစာင့္မိသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းကဒါဆို၊သည္တိုင္းရပ္ေစာင့္ေနရင္မေကာင္းဘူး၊ငါစာတုိက္ထဲ၀င္ၿပီးစာအိတ္နဲ႕တံဆိပ္ေခါင္း၀ယ္မယ္၊ မင္းတို႕ေစာင့္ၾကည့္ဟုဆိုကာအထဲ၀င္သြားသည္။သူကစာတိုက္ေရွ႕ကသစ္သားခံုအ၀ိုင္းေလးမွာ ၀င္ထိုင္ေတာ့က်န္သူေတြ လည္း၀င္ထိုင္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုၾကည့္ေတာ့အေႏြးထည္ႏွင့္။မနက္က အတနး္ထဲမွာထိုင္ေနတုန္းကအေႏြးထည္မရွိ။ခၽြတ္ၿပီးခံုထဲထည့္ထားတာေနလိမ့္မည္။ဘာျဖစ္လို႕အေႏြးထည္ ၀တ္ထားတာလဲဟုသူ႕ဘာသာေတြးေနမိ၏။တျဖည္းျဖည္းသူတို႕ႏွင့္နီးလာသည္။

" ေနမေကာင္းဘူးထင္တယ္ကြ "

သူကအျမင္နီးလာေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးမ်က္ႏွာကိုေသေသခာ်ခ်ာၾကည့္ရင္းေျပာမိသည္။မ်က္ႏွာေခ်ာင္၍
ဆံပင္ေတြသပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိ။

" ေဟ့ေကာင္။မိန္းကေလးေတြတစ္လတစ္ခါျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေနလိမ့္မယ္ "

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕အထင္ေျပာသည္။

"ရိုးရိုးဖ်ားတာေနပါလိမ့္မယ္ကြာ။စာေမးပြဲနီးလို႕အခန္းထဲက လူေတြေတာ္ေတာ္ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ဒီႏွစ္ကေမဂ်ာခြဲမွာဆိုေတာ့အကုန္လံုးအၿပိဳင္က်ဳံးေနတာမင္းလည္းသိသားပဲ။ငါတို႕ကသာမက္ခ္(Mech) ယူမွာမို႕ပံုမွန္ႏႈန္း နဲ႕ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနတာ။အီးစီယူမယ့္လူေတြဆိုၾကည့္ပါလား။ တေလာကလံုးသူတို႕ေလာက္ပ်ာယာခတ္တဲ့လူမရွိေတာ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္ဆရာဦးသာလိႈင္ကေျပာတာ။ စကၠင္းရီးယားေက်ာင္းသားေတြဟာေလာဘ၊ေဒါသရဲ႕သားေကာင္ေတြတဲ့"

စိုးညြန္႕ကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္ေျပာသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကကြင္းတို႕လည္းအီးစီယူမယ္ထင္တယ္ ဟုေျပာေတာ့သူႏွင့္ေမဂ်ာဘယ္လိုမွမတူႏိုင္တာေတြးမိသည္။သူယူေသာစက္မႈဘာသာရပ္ဆိုသည္ မွာလည္းေယာက်ာ္းေလးမ်ားသာအေခၚမ်ားၿပီးအမွတ္နည္းေသာမိနး္ကေလးအနည္းငယ္သာေရာက္လာ
တတ္၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လိုစာပံုမွန္လုပ္သူမ်ားဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ်စက္မႈ ကိုေရာက္မလာႏိုင္ ဟုေတြးမိသည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊တစ္ေက်ာင္းတည္းမွာပဲေလဟုေတြးရင္းသူတို႕ေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့မည့္ႏွင္းႏြယ္ေႏြး တို႕သံုးေယာက္ ကိုေငး၏။

" ေဟာဗ်ာ "

ေငးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေငးေနစဥ္မွာပင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံႀကီးကထြက္လာ၏။ရုတ္တရက္ သူပင္ေၾကာင္သြားသည္။ဟုတ္သည္။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေအာ္မည္ဆိုလည္းေအာ္ခ်င္ စရာ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမူးလဲက်သြားတာေတြ႕လိုက္ရသည္ေလ။

" ဟာ-ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ထ.......ထ။လုပ္ၾကဦး။လုပ္ၾကဦး "

ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမမ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္လြယ္အိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းကာထုိင္ေနရာမွ
ထၿပီးသူစတင္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။လုပ္ပါဦးဟယ္၊ေႏြးရယ္မူးလဲသြားလို႕ဆိုေသာခင္၀ါဦးစကားကိုဥေပကၡာျပဳ
ရင္းသူငယ္ခ်င္းေတြသူ႕အနားေရာက္အလာကိုေစာင့္သည္။ၿပီးေတာ့.....

"မင္းတို႕ဟိုထိုင္ခံုေပၚကိုခဏေရႊ႕ထား။လူသိပ္မအံုေစနဲ႕။ငါကားသြားထုတ္ဦးမယ္ "

ဟုေျပာၿပီးကားပတ္ကင္ရွိရာကိုသူအေျပးသြားသည္။ကားကုိထုတ္၍ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလးအတိုင္းေမာင္း၍
စက္မႈစာသင္ေဆာင္ေတြကိုပတ္ထြက္ၿပီး စာတိုက္ရွိရာေရွ႕ကိုေရာက္စဥ္မွာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကို
ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကေဖးမထား၍စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကစာအုပ္ႏွင့္ယပ္ခတ္ေပးေနတာေတြ႕သည္။ေခၚ
ခဲ့ေတာ့ဟုလွမ္းေအာ္ၿပီးကားတံခါးကိုႀကိဳဖြင့္ေပးထား၏။ငါနဲ႕ႏွစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ကြာဟုလွမ္းေအာ္ေျပာရင္း
ကားေမာင္းရမည့္ေနရာဘက္ကိုေကြ႕၍ေလွ်ာက္သည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကို၀ိုင္းမ၍ကားေပၚတင္ၿပီးခ်ိန္မွာစိုးညြန္႕ႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရွ႕ခန္းမွာ၀င္ထိုင္၏။ေနာက္ခန္း
မွာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုခင္၀ါဦးကေခါင္းက ကိုင္၍ေမွးထားၿပီးစိုးမမကေျခေထာက္ဘက္မွကိုင္ထားသည္။

" ေက်ာ္၀င္းထြဋ္နဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္း။ေက်ာင္းေဆးခန္းကိုလိုက္ခဲ့ကြာ"

ကားအျပင္ကရပ္ၿပီးၾကည့္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေအာ္ၿပီး သူ႕ကားကိုေမာင္းထြက္လိုက္သည္။

စိတ္ထဲကေတာ့စာေမးပြဲနီး၍ကားယူသြားဖို႕ေျပာေသာအေမ့ကိုေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။သည္ကား
မပါလွ်င္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေဆးခန္းအျမန္ျပဖို႕လြယ္မွမလြယ္ဘဲေလ။

X X X X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၁ )

 [ ၁၁ ]

" အေဆာင္ကပဲေတြကလည္းည့ံလိုက္တာကြာ။ခပ္ည့ံညံ့ပဲေတြပါ"

ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲမ်ားနီးလာ၍ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစာကိုအူယား ဖားယားၾကည့္ေနခ်ိန္မွာသူတို႕အုပ္စု ကေတာ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္။အားလံုးကစာကိုပံုမွန္လုပ္သူမ်ားမို႕စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသူတို႕ရေနၿပီျဖစ္သည္။
EC( Electronic )ယူမည့္သူမ်ားသာအမွတ္ေကာင္းရမွျဖစ္မည္မို႕ စာမွစာျဖစ္ေနၾကတာနားလည္၏။ ပထမႏွစ္ကလိုပံုမွန္ႀကိဳးစားမႈမ်ဳိးႏွင့္ဆိုလွ်င္ခံုနံပါတ္ႏွစ္ရာမွသံုးရာအတြင္းသာသာေလး၀င္၍( Mech:) ကိုအလြယ္တကူရႏိုင္တာသူတို႕သိၿပီးသားပဲ။

ထို႕ေၾကာင့္လည္းဆရာမလာခင္အခန္းအျပင္ဘက္ထြက္ကာေလပန္းေနၾကရာမွႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စု ၀င္လာတာသိ၍စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္က စေနာက္ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

" ဂ်ီအီးစီမွာေတာ့ပဲေတြေတာ္ေတာ္ေပါတယ္ဆိုပဲ"

စိုးညြန္႕ကႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕၀င္လာတာမသိဘဲစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုေျပာေန၍သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လွည့္ကာ
ရယ္မိေသးသည္။

" ဖတ္စ္ရီးယားတုန္းကအီလက္ထရြန္ပဲ ( Electron Pair )ေတြအေၾကာင္း သင္ရတယ္ေနာ္။ေရေရ လည္လည္စိတ္၀င္စားတယ္။အခုႏွစ္ တန္းေရာက္ေတာ့ဘြန္း(Bond)ေတြျဖစ္သြားေတာ့ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းလာတယ္။ဒါေပမဲ့ကြာ။ပဲေတြမ်ားလြန္းေတာ့သိပ္စိတ္မ၀င္စားခ်င္ေတာ့ဘူး"

ၿငိမ္းခ်မ္းကေတာ့ပညာသားပါပါႏွိပ္ကြပ္ေနေလၿပီ။ခင္၀ါဦးတို႕အုပ္စုသူတို႕နားကျဖတ္သြား၏။
လက္ထဲမွာယုိစံုထုပ္ေလးေတြကိုင္ၿပီးအခန္းထဲ၀င္သြား တာေတြ႕၏။

" မီးမီးတို႕အႀကိဳက္ "

" ေဂြးသီး "

တခ်ဳိ႕အခ်ဥ္ထုပ္မ်ားကေဂြးသီးႏွင့္လုပ္ထားတာသိၿပီးသားမို႕စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကထေအာ္၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္တို႕
အားလံုးတညီတညာတည္းလိုက္ေအာ္သည္။အခန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းမ်ား၀ိုင္းရယ္၏။

ခင္၀ါဦးထံမွေသနာေတြ၊အရွက္ကိုမရွိဘူးဆိုေသာစကားသံထြက္လာသည္။အရွက္မရွိေပမယ့္အသက္ေတာ့
ရွိပါေသးတယ္၀တုတ္မရယ္ဟု စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကမၾကားတၾကားေအာ္သည္။ၿဗဲဟုၿငိမ္းခ်မ္းက
ထေအာ္၏။စိုးညြန္႕ေရာ၊သူပါအားပါးတရရယ္သည္။ဆရာလာခါနီးၿပီမို႕အခန္းထဲ ၀င္ဖို႕ျပင္၏။

" ဒီတစ္ခါေတာ့ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းေရာက္ခ်င္ေနလားမသိဘူး"

စိုးမမထံမွအသံ။မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္းသူကေရွ႕မွ၀င္ေတာ့မ်က္လႊာတစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္မိသည္ ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးထံမွအၾကည့္တစ္ခုႏွင့္ဆံု၏။သည္တစ္ခါ အၾကည့္လႊဲမိသည္ကသူျဖစ္သည္။ မသိဟန္ေဆာင္ရင္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းကခံုမွာ၀င္ထိုင္လိုက္၏။
က်န္သူေတြအစဥ္လိုက္ပါလာသည္။ သူ႕ေဘးမွာ၀င္ထိုင္၏။

" ကင္း။ခုနတုန္းကမင္းကိုကြင္းကလိုက္ရႈိးေနတယ္ "

စိုးညြန္႕စကား။ဟုတ္လားဟုမသိသလိုေျပာ၏။အားလံုးက၀ိုင္းၾကည့္ေနသည္။

"မင္းလႈပ္ရွားသင့္တယ္။တစ္ခါေလာက္ဆရာဆူတာနဲ႕လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ တို႕ေယာက္်ာ္းေတြရဲ႕ရာဇ၀င္ ရိုင္းသြားမွာေပါ့။ရွင္ေမြ႕ႏြနး္တို႕၊ဂ်ဴ းလိယက္တို႕ဘယ္သြားထားမလဲ"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္အားလံုးမ်က္လံုးျပဴ းကုန္သည္။

" ေသာက္ရူး၊ေႁမွာက္တာလည္းၾကည့္ေႁမွာက္။မင္းေျပာတာမိန္းမေတြကြ "

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကားေၾကာင့္ေဟဟုဆိုကာစိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္မ်က္လံုးျပဴ းသြားသည္။သူၿပံဳးလိုက္၏။ လက္ကာျပလိုက္သည္။အားလံုးၿငိမ္သြား၏။

"စကၠဴ ျမားမွာစာေရးၿပီးပစ္မယ္။ဘယ့္ႏွယ့္လဲ။ရိုးရိုးစာမေရးဘူး။ကဗ်ာေရး မယ္ကြာ"

သိပ္ေကာင္းတယ္ဟု၀ိုင္းၿပီးအားေပးၾကသည္။ဗလာစာရြက္တစ္ရြက္ကို ထုတ္ၿပီးသူ႕ရင္ထဲမွာရွိေသာ ကဗ်ာတစ္စကိုခ်ေရးသည္။

" ခ်စ္သူရယ္....
နီရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း
အနမ္းပန္းေႁခြခြင့္
တစ္ေန႕ေတာ့ျဖင့္ ေပးသနားေစခ်င္ပါတယ္"

ေရးၿပီးစကၠဴ ျမားျဖစ္ေအာင္ေခါက္သည္။နာမည္မေရးဘူးလားဟုစိုးညြန္႕ ကေမး၏။ဘာလို႕ေရးရမွာလဲကြ ဟုၿငိမ္းခ်မ္းကေျဖသည္။မင္းသိခၤ၀တၳဳထဲက မတစ္ေထာင္တစ္ေကာင္ဘြားလိုေပါ့၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြး၊ သင့္အားလားပင္စင္ေပးလိုက္သည္၊ပံု-မင္းထင္ေခၚကင္းဆိုၿပီးလုပ္မလားလို႕ပါဟုစိုးညြန္႕ေျပာသည္။
စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းေရာင္းတဲ့ေနရာမွာေဆးရိုးသည္ကန္႕လန္႕မပါနဲ႕ဟုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာသည္။
အားလံုး၀ိုင္းဟား၏။သူခိုးကလူဟစ္လို႕ကြာဟုစိုးညြန္႕ကေခ်ပသည္။

စကၠဴ ျမားပံုျဖစ္သြားသည့္အခါလြတ္ေနေသာေနရာမွာစာေတာ့ေရးေပးလိုက္မွဟုေတြးကာ ခ်ေရးျဖစ္သြားသည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြးအတြက္။အထဲမွာကဗ်ာပါတယ္"
ေရးၿပီးေတာ့ပစ္မည္ဟန္ျပင္စဥ္မွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဖမ္းတားထားသည္။ဘာလဲကြဟုေမးရင္း စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုၾကည့္၏။

" ျပႆနာကတစ္ခါကႏွစ္ခါတက္ရင္မေကာင္းဘူးကြ။ငါလုပ္ေပးမယ္။ငါကျပႆ နာျဖစ္ရင္ကိစၥမရွိဘူး။ မင္းကဒီတစ္ခါထပ္ၿပီးကိြဳင္တက္ရင္ပါးကြဲေတာ့မယ္။ေပး-ေပး။ခဏေလးေစာင့္ေန"

သူ႕လက္ထဲကစကၠဴ ျမားကိုယူၿပီးစိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္သူတို႕နားကထသြားသည္။ ဘာလုပ္မလို႕လဲၾကည့္ေန စဥ္မွာပင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ႏွင့္ကပ္လ်က္ေနာက္ကခံုတန္းလ်ားမွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္၀င္ထိုင္၏။ မိန္းကေလးေတြထိုင္ေနက် ခံုျဖစ္ေသာ္လည္းမိန္းကေလးမ်ားမေရာက္ေသး၍၀င္ထိုင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကၿငိမ္ၿငိမ္ေလးကပ္ထိုင္ေနတာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ မသိၾက။ေယာက်ာ္းေလးမ်ား ရွိရာေနာက္ဘက္ကိုလံုး၀လွည့္မၾကည့္ဘူးဟုခံယူထားေသာသူမတို႕၊သည္တစ္ခါေတာ့ထိေခ်ၿပီ။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ ကႏွင္းႏြယ္ေႏြး၏ဆံပင္ရွည္ရွည္ထူထူေတြၾကားသို႕သူ႕စကၠဴ ျမားေလးကို အသာထိုးထည့္ၿပီးသူတို႕အုပ္စုရွိရာျပန္လာသည္။

အနားေရာက္ေတာ့ဘယ့္ႏွယ့္လဲ၊ျပႆနာမကင္းဘူးလား ဟုေျပာသည္။ေတာ္တယ္၊ေတာ္တယ္ကြဟု ဆိုကာ၀ိုင္းၿပီးခ်ီးက်ဴးေတာ့မ်က္ႏွာကအသားကုန္ၿပံဳးၿဖီးကာသေဘာက်ေနသည္။အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ ရေအာင္ဟုသူကသတိေပးေတာ့အားလံုး၏မ်က္လံုးမ်ားကသူမတို႕အုပ္စု ဆီေရာက္သြားသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕စာၾကည့္ရင္းအခ်ဥ္ထုပ္ေတြစားေနတာေတြ႕၏။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအီအီးေတြ ပန္းေတာ့မွာပဲဟုဆိုသည္။ၿငိမ္းခ်မ္း ကေဟ့ေကာင္ကင္း၊ကြင္းကေဂြးသီးေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္ပံုပဲ။မင္းနဲ႕ရရင္မ်ားမ်ားေကၽြးေပေတာ့ဟုဆိုသည္။ေခြးေကာင္ေတြ၊မညစ္ပတ္နဲ႕ကြာဟုသူေျပာလိုက္၏။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ေနာက္တန္းမွာထိုင္ေနက်ေကာင္မေလးေတြ၀င္လာ၏။သြားပါၿပီကြာဟု သူေအာ္မိ၏။ထိုေကာင္မေလးေတြကေနာက္တန္းမွာထိုင္မွာမို႕ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေခါင္းကစကၠဴ ျမားကိုျမင္လွ်င္ဖယ္ေပးမွာေသခ်ာသည္။သူတို႕မိန္းကေလးေတြကအဲဒီလိုအရွက္ရမည့္ကိစၥမ်ဳိး မွာေယာက်ာ္းေလးေတြလိုမဟုတ္။ေယာက်ာ္းေလးေတြကေခါင္းေပၚမွာအမိႈက္တို႕၊စကၠဴ တိုို႕တင္ေန တာေတြ႕လည္းေျပာခ်င္မွေျပာေပလိမ့္မည္။ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ၾကည့္ကာရယ္ပြဲဖြဲ႕မွာေသခ်ာ၏။

မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့သူတို႕ခ်င္းအလွခ်င္း၊အ၀တ္ခ်င္း၊ၿပိဳင္ခ်င္သာၿပိဳင္ၾက မည္။သူတို႕ခႏၶာကိုယ္မွာ တစ္ခုခုမွားေနတာေတြ႕တာႏွင့္ျပင္ခုိင္းသည္။ဥပမာ-အက်ႌေနာက္ကၾကယ္သီးျပဳတ္ေနတာမ်ဳိးေပါ့။

ယခုလည္းစကၠဴ ျမားေတြခဏခဏအပစ္ခံထားရေသာမိန္းကေလးခ်င္းမို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာကာ ဆြဲဖယ္ပစ္လိမ့္မည္ဟု သူေတြးမိသည္။ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ထိုင္ခံုမွာထိုင္မိမိခ်င္း တစ္ေယာက္ကျမင္ၿပီးဆြဲဖယ္ေပးလိုက္တာေတြ႕သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပြစိပြစိႏွင့္က်ိန္ဆဲေနေလၿပီ။သူလည္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ပ်က္ၿပီဟုေတြး၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ခုနစကၠဴ ျမားကိုဆြဲဖယ္ လိုက္ေသာေကာင္မေလးကသူ႕လက္ထဲမွစကၠဴ ျမားကစာကိုျမင္ သြား၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ကိုလွမ္းေပးတာေတြ႕လုိက္သည္။သူ၀မ္းသာသြား၏။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဗိုင္းနာမ၊ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဟုဆို၍သူတို႕ရယ္ၾက သည္။ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ သူတို႕ဘာသာသူတို႕ဆိုဆြဲဖယ္လႊင့္ပစ္မွာေသခ်ာသည္။ခုေတာ့ေနာက္ကလူကျမင္၍ဖယ္ေပးေသာအခါ စာကိုေတြ႕သြားျခင္းျဖစ္သည္။

စကၠဴ ျမားကစာကိုခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကသဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြး ကိုေျပာျပတာေတြ႕၏။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးက လံုး၀ဂရုမစိုက္ဟန္ႏွင့္စာဆက္ဖတ္ေနသည္။ခင္၀ါဦးကစကၠဴ ျမားကိုဆြဲျဖန္႕လိုက္၏။ၿပီးေတာ့စိုးမမႏွင့္ႏွစ္ေယာက္အတူတူဖတ္သည္။ဖတ္ၿပီးေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြး ကိုျပသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဘာေျပာလုိက္သည္မသိ။ခင္၀ါဦးကစကၠဴ ျမားလုပ္ထားေသာစာရြက္ကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီးလႊင့္ပစ္လိုက္တာေတြ႕သည္။

ရင္တစ္ခုလံုးလပ္ဟာသြားသလိုခံစားရ၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပထမဦးဆံုးဆိုေတာ့သည္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ကြာဟုဆိုသည္။သက္ျပင္းဟင္းခနဲခ်မိ၏။ပစ္လိုက္တဲ့စကၠဴ ျမားတိုင္းကစာေတြကို ဖတ္ေနရင္လည္းသူ႕အတြက္ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေလဟုေတြးရင္းစိတ္ေျဖသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရယ္.........။မင္းကလွလြန္းလို႕မာနႀကီးေနတာလား။၀ိုင္အိုင္တီကေကာင္ေတြကဗရုတ္ေတြ ခ်ည္းပဲလို႕ယူဆထားလို႕အထင္မႀကီးခ်င္တာလားကြယ္။

X X X X X
( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၀ )

 [ ၁၀ ]

အေမကသူစာၾကည့္ရင္းငိုက္မွာစိုး၍ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ခြက္ေဖာ်္ၿပီးလာခ်ေပးသည္။
သိပ္ညဥ့္မနက္နဲ႕သားဟုမွာ၏။ၿပီးေတာ့တံခါးေတြကိုလိုက္ပိတ္ေပးေနတာေတြ႕သည္။
သူ႕အခန္းကတံခါးပိတ္ထားလွ်င္အိုက္လာသည္မို႕စာၾကည့္ တိုင္းျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္ထားခဲ့သည္။မိုးတြင္းေလေအးေအးကသူ႕အခန္းထဲကိုရံဖန္ရံခါ၀င္လာတတ္သည္မို႕ေအးစိမ့္စိမ့္အရသာကို
ခံစားရတတ္၏။ဒါကိုပင္အေမကမႀကိဳက္။

စာၾကည့္ညဥ္႕နက္၍အိပ္ေရးပ်က္မွာ၊ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထား၍အေအးမိမွာ ၊ျခင္ေဆးေခြမ်ားမတရားထြန္း၍ေရာဂါရမွာ၊စသည္ျဖင့္သူစာၾကည့္တိုင္းအေမကပူပင္ၿပီးခဏခဏ လာမွာတတ္သည္။အေဖကေတာ့တစ္ေနကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္မွာပန္႕မ်ား၊ေမာ္တာမ်ား ၊ျပင္လည္းျပင္၊ေရာင္းလည္းေရာင္းမို႕ညေနမိုးခ်ဳပ္အိမ္ေရာက္၊ထမင္းစားၿပီးအေမႏွင့္
စကားေျပာ၊ၿပီးလွ်င္တန္းအိပ္ေတာ့တာသူသိသည္။သည္ေတာ့သူစာၾကည့္ေနသမွ်အေမက
အရိပ္လိုၾကည့္တာခံေနရေတာ့၏။

အေမအိပ္ခ်င္အိပ္ေတာ့ေလဟုေျပာေတာ့ေအးေအးဟုဆိုကာအေမအိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားသည္။
အေမထြက္သြားမွသူ႕စာၾကည့္ခံုနားကျပတင္းေပါက္ကိုထဖြင့္ရင္းေျခဆန္႕လက္ဆန္႕လုပ္၏။
အိမ္ေဘးမွာပန္းအိုးေတြ၊သစ္ပင္ေတြရွိသည္မို႕ျခင္ထူထပ္၍ျခင္ေဆးထြန္းကာစာၾကည့္ေနက်။ျပတင္းေပါက္
မွဖြင့္မထားလွ်င္ျခင္ေဆးေငြ႕ကအခန္းထဲမွာေလွာင္ၿပီးထိုအေငြ႕မ်ားကို သာၾကာရွည္ရႈေနရ၍ၾကာလွ်င္ေရာဂါရႏိုင္သည္ဟုသူလည္းနားလည္သည္ ။ျခင္ေဆးေခြမွာ Chemicalေတြဘယ္ေလာက္ပါသလဲမသိႏိုင္။

အေမကေတာ့သူ႕သားကိုျခင္ေဆးေခြအနံ႕ရွဴ မိမွာစိုးေသာ္လညး္ အေအးမိမွာစိုးသည္ေၾကာင့္ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ထားဖို႕သာမွာေနျခင္းျဖစ္၏။
သူကေတာ့အေမလစ္တာႏွင့္ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။သုိ႕မွသာျခင္ေဆးနံ႕က
အျပင္ထြက္၍သူလည္းအသက္ရွဴ ရေကာင္းသည္ေလ။

ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ခြက္ကိုလွမ္းယူ၍ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ရင္းသူ႕အခန္းထဲမွ တိုင္ကပ္နာရီကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ေကာင္းကင္မွာမိုးသားတိမ္လိပ္တို႕ေရြ႕
လ်ားေနတာျမင္၏။လေရာင္သည္သာခ်င္ပါလ်က္ေနာက္ကိုဆုတ္ေပးေနရဟန္ရွိသည္။

အေတြးထဲသို႕ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆရာမကိုတိုင္လိုက္သည့္ေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေတြတန္းစီၿပီး
၀င္လာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ငံုေသာက္ၿပီးခြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္သည္။

အၾကည့္တို႕ကေကာင္းကင္ကမိုးတိမ္ဆီမွာ။သာခြင့္မရေသာလဆီမွာ။အေတြးတုိ႕ကအတန္းထဲမွာ။

X X X

" ကဲ-ခုနတုန္းကႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာဘယ္သူလဲ။ထစမ္း"

သခ်ၤာဆရာမအတန္းထဲကို၀င္၀င္လာခ်င္းေျပာေသာစကားေၾကာင့္သူအပါအ၀င္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ပါ
မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။တစ္ကိုယ္လံုးရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းျဖစ္လာ၏။မွားေလၿပီဟုေနာက္က်ေသာေနာင္တကို
ရသည္။ထို မွ်ေလာက္လည္းျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့။ယခင္ကစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ စေနက်တုန္းကစိတ္ဆိုးလြန္း၍အျပင္ထြက္သြားတာမ်ဳိးပဲေလဟုရိုးရိုးသာတြက္ခဲ့သည္။သူတင္မဟုတ္။
အားလံုးကသည္အတုိငး္ပဲေတြးခဲ့ၾကသည္ပဲ။

"ငါေျပာေနတယ္ေလ။ေယာက်ာ္းမဟုတ္ဘူးလား။ကိုယ့္အျပစ္ကိုကိုယ္၀န္မခံရဲဘူးလား"

ဆရာမစကားကိုေနာက္တစ္ခါၾကားစဥ္မွာေတာ့သူထမည္ျပင္စဥ္သူ႕ေဘးကအရိပ္တစ္ခုထရပ္တာေတြ႕
သည္။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။သူအ့ံအားသင့္သြား၏။

" ဩ-ငါကဘယ္သူလဲေအာက္ေမ့တယ္။ဆရာႀကီးပါပဲလား"

ဆရာမကရြဲ႕၍ေျပာသည္။သူအလ်င္အျမန္မတ္တတ္ထရပ္လိုက္၏။အားလံုးကအံ့အားသင့္စြာေငးၾကည့္သည္။
ကင္းကဘာလုပ္တာလဲဆိုေသာအသံထြက္လာ၏။ဆရာမကအံ့အားသင့္သြားသည္။

"အမယ္။တယ္လည္းသတၱိေကာင္းၾကပါလား။မင္းတို႕စတာေနာက္တာ႒ာနမႉးအခနး္တင္
မဟုတ္ဘူး။ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းထိပါေရာက္သြားႏိုင္တယ္နား လည္လား။ဒါလုၿပီးေတာ့ခံရမယ့္ဟာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုတာေရာသိရဲ႕လား။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းသိပ္ခ်စ္မေနနဲ႕။ၾကားလား"

ဆရာမစကားအဆံုးႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕တစ္အုပ္လံုးလွည့္ၾကည့္သည္။နား မလည္ေသာမ်က္ႏွာေတြႏွင့္။

"ဒီလိုပါဆရာမ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္နဲ႕ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။သူနားလည္စြာဘာမွ်မဆိုျဖစ္ေတာ့။သူငယ္ခ်င္းကို
စိတ္ထဲကေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

"ကဲ-ဒါဆိုရွင္းၿပီ။ဟိုအေကာင္ထိုင္စမ္း။သူငယ္ခ်င္းကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့အတြက္ ခ်ီးေတာ့ခ်ီးက်ဴ းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒီေနရာမွာမလိုအပ္ဘူး။နားလည္လား"

ဆရာမစကားအဆံုးစိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္ထိုင္လိုက္တာသိသည္။သူတစ္ေယာက္တည္းတစ္ခန္းလံုးမွာ
မတ္တတ္က်န္ခဲ့၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းသူ႕လက္ကို အားေပးသည့္အေနႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္၏။

" မင္းကိုေတာ့ငါမသိေသးပါဘူး။မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

" မင္းထင္ပါ "

ဆရာမကိုရဲရဲၾကည့္၍ေျပာလိုက္သည္။ေယာက်ာ္းပဲေလ။လုပ္ၿပီးရင္ခံရဲ ရမွာေပါ့ဟုမာန္တင္း၏။

" မင္းဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ။ေျပာစမ္းပါဦး "

ဆရာမစကားေၾကာင့္မ်က္ႏွာရဲခနဲျဖစ္သြားမည္ကိုသိ၏။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ တိုင္ၿပီးသားႀကီးကိုသူကရွင္းျပရမည္ဆိုေတာ့........။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာအျပစ္ရွိပါတယ္ဆရာမ။ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါတယ္။အဲဒီအတြက္ဆရာမႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ခံပါမယ္"

ျဖစ္ၿပီးသမွ်ကိုသူရွင္းမျပခ်င္ေတာ့။ဆရာမႏွင့္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သိၿပီးသားမို႕ျဖစ္စဥ္ကိုသူ႕ဘာသာခ်ဳံ႕ပစ္
လိုက္သည္။

" ဘာလဲ။ မင္းကမင္းလုပ္ထားတာေျပာရမွာရွက္တယ္ေပါ့ေလ"

ဆရာမစကားကသူ႕မာနကိုထိပါးလာသည္။အျပစ္ရွိတယ္ဟု၀န္ခံၿပီးေသာသူတစ္ေယာက္ကို
အျပစ္ေဖာ္ထုတ္ေနသည္ကအရွက္ခြဲသလိုျဖစ္ေနသည္ဟုထင္၏။သို႕ေသာ္သူေယာက်ာ္းပဲေလ။သူ႕
မာနကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွအပြန္း ခံႏိုင္မွာမဟုတ္။

"ကၽြန္ေတာ္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္ပါတယ္။ပစ္တုန္းကေတာ့နာပါေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လံုး၀မပါပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာကတ္ထူစကၠဴျဖစ္သြားတာလည္း
ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္ေတာ့သူ႕ေခါင္းကိုေထာက္ခနဲမွန္ၿပီးအဲဒီစကၠဴ ျမားလြင့္သြားတာေတြ႕မွ သူေတာ္ေတာ္နာသြားမယ္လို႕ေတြးမိပါတယ္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ"

ေျပာၿပီးေရွ႕တူရူကိုတည့္တည့္ၾကည့္လိုက္သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ တို႕ေမာ့ၾကည့္တာ ၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လွည့္ၾကည့္တာ၊အတန္းသားေတြသူ႕ကိုေငးေနတာသူသိေသာ္လည္းရွက္စိတ္ႏွင့္
ဘာကိုမွ်မျမင္သလိုျဖစ္ေနသည္။

" ဒါျဖင့္မင္းအျပစ္ကိုမင္းသိတယ္ေပါ့"

" ဟုတ္ကဲ့ "

" ေကာင္းၿပီ။မင္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုအခုေတာင္းပန္ပါ။ဒီကိုလာခဲ့"

ခင္ဗာ်ဟုသူ႕ႏႈတ္ကထြက္သြားသည္။ဆရာမကသူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေန၏။သူ႕ကိုယ္သူအတတ္ႏိုင္ဆံုးစိတ္ကို
ထိန္းကာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ထုိင္ခံုရွိရာေရွ႕ဆံုး တန္းနားကိုသြားသည္။ဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။

"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္မခံႏိုင္ေအာင္စတဲ့မင္းတို႕လိုေက်ာင္းသားေတြအတြက္
စံနမူနာျဖစ္ေအာင္ဆံုးမတာပါ။ဆရာမကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာလိုက္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ေတာ့သူ႕ကို
မၾကည့္ဘဲေရွ႕တည့္တည့္ကBlackboardကိုေငးေနတာေတြ႕သည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕နာက်င္ေအာင္ပစ္မိတဲ့အတြက္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကဘာပဲလုပ္ေပးရ၊လုပ္ေပးရပါ"

" ကဲ-သမီး၊ဘယ္လိုလဲ။ေက်နပ္ၿပီလား"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာသံၾကားလိုက္သည္။သူဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ရၿပီသြားေတာ့ဟုဆို၍
သူ႕ေနရာဆီျပန္ေလွ်ာက္သည္။ေျခလွမ္းတို႕ကသိပ္မမွန္ခ်င္။သီေရတာမ်ားျဖစ္၍အတန္းေရွ႕အနိမ့္ဆံုး
အဆင့္မွအတန္းအလယ္၊သူ႕ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာကိုတစ္ထစ္ခ်င္းတက္ရသည္ကပင္ေမာခ်င္ခ်င္။

" ကင္းရာ။ငါတို႕စိတ္မေကာင္းပါဘူး"

ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပခံုးဖက္၍ေျပာသည္။ရပါတယ္ကြာဟုေျပာလိုက္ၿပီးဆရာမ
Blackboardဖ်က္တာေစာင့္ေနလိုက္သည္။

စာအုပ္ကိုခံုေပၚတင္ေတာ့ဆရာမကအတန္းေရွ႕မွာမတ္တတ္ရပ္ရင္းလွမ္းအကဲခတ္ေနတာေတြ႕သည္။
မသိေယာင္ေဆာင္ရင္းေဘာလ္ပင္ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။

"ကဲ-အားလံုးပဲ။ဒါပထမဆံုးနဲ႕ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစလို႕ဆရာမေျပာခ်င္တယ္။ မင္းတို႕ကေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္မယ့္လူေတြ၊လူႀကီးလူေကာင္းပီသရမယ္။ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ရမယ္။ရဲရင့္ျပတ္သားရမယ္။
ရႊတ္ေနာက္ေနာက္၊ေျပာင္စပ္စပ္အမူအက်င့္ေတြကိုေက်ာင္းမွာပဲထားခဲ့ပါ။ေက်ာင္းသားဘ၀ေပ်ာ္ခ်င္၊
ကဲခ်င္ၾကမယ္ဆိုတာဆရာမနားလည္တယ္။ဒါေပမဲ့လူတစ္ဖက္သားမခံႏိုင္ေအာင္၊ကၠုေျႏၵပ်က္ေအာင္ေနာက္
တာမ်ဳိးေတာ့ဆရာမတို႕ခြင့္မလႊတ္ဘူး။မင္းတို႕အတြက္သတ္မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြရွိတယ္။ေမာ္ကြန္းထိန္း
ဆရာေတြရွိတယ္။ၿပီးေတာ့မင္းတို႕ကဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြ။စာကိုပဲအာရံုစိုက္ၾကရမယ့္အခ်ိန္။
ဘယ့္ႏွယ့္ကြယ္။ၾကည့္လည္းလုပ္ၾကပါ။အခ်ိန္တန္လို႕မွကိုယ္လိုခ်င္တဲ့လိုင္းမရလို႕ငိုေႂကြးေနရဦးမယ္။
ဆရာမသိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ခုေတာ့ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္တစ္ေလွလံုးပုပ္ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ရၿပီ။
ဟုတ္လား။မင္းတို႕ကိုဆံုးမရလို႕စာသင္ခ်ိန္လည္းေလ်ာ့ကုန္တယ္။ေကာင္းေသးလား။ဟင္။ကဲ-ကဲ။ေတာ္ၿပီ။ဒါပဲေနာ္။ဒီတစ္ခါပဲၾကားခ်င္တယ္။ စာဆက္သင္မယ္"

ဆရာမကေျပာၿပီးBlackboardမွာစာေတြခ်ေရးေနခ်ိန္မွာသူ႕မ်က္စိထဲေ၀ ၀ါးေနခဲ့ေလၿပီ။ သူ႕ေၾကာင့္တစ္ခန္းလံုးအေျပာခံရတာပဲဟူေသာအသိႏွင့္စိတ္မေကာင္းခ်င္။စာေတြလိုက္မကူးျဖစ္ေတာ့ဘဲ
စာအုပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္၏။

သိပ္မၾကာလိုက္။အခ်ိန္ေျပာင္းဘဲလ္သံၾကားရသည္။ဆရာမကသူ႕စာရြက္ေတြသိမ္းၿပီးထြက္သြားေတာ့
သူလည္းသူ႕စာအုပ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ေဘာလ္ပင္ကိုအဖံုးပိတ္ၿပီးလြယ္အိတ္ထဲပစ္ထည့္
၍ေနရာကထ၏။ပုဆိုးျပင္၀တ္လိုက္သည္။

" ေဟ့ေကာင္။ဘယ္လဲ"

စိုးညြန္႕ကလွမ္းေမးသည္။လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္၏။

" Roll Sheet ၾကည့္ထိုးလိုက္ကြာ။ငါျပန္ေတာ့မယ္"

ေျပာၿပီးေကာက္ကာငင္ကာလွည့္ထြက္လာသည္။အားလံုးေၾကာင္တက္ တက္ႏွင့္က်န္ခဲ့၏။ အယ္လ္ဖိုက္ႏွင့္အယ္လ္ဆစ္က္စ္ေနာက္ေပါက္ေလွကားမွဆင္း၍ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလး
အတိုင္းေလွ်ာက္သည္။

ေက်ာင္းေပၚမွေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းပ်ံသြားတာေတြ႕၏။

ခုခ်က္ခ်င္းပင္ေက်ာင္းထဲကလြင့္ပ်ံသြားခ်င္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပင္။

X X X

ေအးစက္စက္ေလကေ၀့ခနဲကိုယ္ကိုအရိုက္မွာခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္သြားသည္။ အေတြးကိုျဖတ္ကာျပတင္း၀မွခြာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ကိုတစ္ငံုေသာက္ၿပီး စာၾကည့္ဖို႕ျပင္သည္။
က်ဴတိိုရီယယ္တက္စ္ေတြေတာင္နီးလာၿပီပဲဟုေတြးသည္။

စာေမးပြဲမွာႏွစ္ဆယ္ဖိုးေပါင္းသည္မို႕အေရးႀကီးတာနားလည္၏။လက္ေတြ႕မလုပ္ရေသာဘာသာရပ္မ်ားတြင္
က်ဴတိုရီယယ္တက္စ္ႏွစ္ဆယ္ဖိုး ကေတာ့စာသင္ႏွစ္၀က္မွာအၿမဲတမ္းစာေမးပြဲေျဖရသည္။
က်ဴ ရွင္မယူေသာသူတို႕အုပ္စုတစ္စုတေ၀းတည္းစာတုိင္ပင္ဖုိ႕ ဇီ၀ကမွာတစ္ညေလာက္သြားအိပ္ဦးမည္ဟုဆံုးျဖတ္၏။တိုင္တုိင္ပင္ပင္ႏွင့္ လုပ္လွ်င္နားမလည္တာမရွိႏိုင္ေတာ့သည္ကိုသူသိသည္ပဲ။

ဒုတိယႏွစ္ကအေရးႀကီးတာလည္းပါသည္။ပထမႏွစ္တုန္းကက်ဴ တိုရီယယ္ တက္စ္စာေမးပြဲေျဖရမည္ဆိုေသာအခါဘုမသိဘမသိ၊စာေမးပြဲဆို၍သာ ၀င္ေျဖခဲ့ရသည္။ခံစားခ်က္ကယခုလိုမဟုတ္။ခုေတာ့ေမဂ်ာခြဲမွာမို႕ရႏိုင္ သေလာက္အမွတ္ကိုေတာ့ယူမွျဖစ္မည္ေတြး၏။

ဆရာမကဆူခဲ့ေသာအျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေယာင္ရင္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကို စတာေနာက္တာေလွ်ာ့ဖုိ႕၊စာေတြဘာေတြလုပ္ဖို႕ေျပာရဦးမည္ေတြးသည္။သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့
အစကတည္းကမည္သူ႕ကိုမွ်လံုး၀မစမေနာက္ခဲ့တာပဲေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာမကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ရသည္။ဆရာမေၾကာင့္သူေနာက္ ထပ္မမွားႏိုင္ေတာ့ဟုယံုၾကည္လာခဲ့သည္ပဲ။ၿပီးေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပါေက်းဇူးတင္ရသည္။သူက
သြားတိုင္လိုက္လို႕၊ကိုယ့္ဘက္ကမစမေနာက္ရဲေတာ့တာ၊ကိုယ္တုိင္ခံစားသိရွိလာရသည္ပဲ။

တစ္ခုပဲကြာသြားသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္းသူ႕ဘက္ကခ်စ္ခြင့္ပန္ဖို႕ႀကိဳးစားခြင့္ေတြ
ဆံုးရံႈးသြားသလိုခံစားရျခင္းပင္။သူ႕ကို အထင္ႀကီးစရာႏွင္းႏြယ္ေႏြးမွာရွိႏိုင္ပါဦးမလားဟုေတြး၏။

ထိုအခါ၌ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပစ္ခဲ့ေသာစကၠဴ ျမားတစ္စင္းသည္သူ႕ရင္မွာျပန္ စိုက္ေနသည့္ႏွယ္ခံစားေနရျပန္သည္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၉ )

 [ ၉ ]

" ေတာက္ "

သည္တစ္ခါေတာက္ေခါက္တာႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆီကမဟုတ္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဆီကျဖစ္သည္။
၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏လမ္းမဘက္အက်ဆံုးေထာင့္စြန္းမွာထိုင္ေနစဥ္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စု၊
ကင္တင္းန္တစ္ဖက္ျခမ္းေႏြးေအးဆိုင္ထဲ၀င္သြားတာေတြ႕လိုက္၍စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေတာက္ေခါက္
လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သူတို႕ကင္တင္းန္ကေျမနိမ့္ပိုင္းထဲမွာရွိ၍ဆိုင္တန္းႏွစ္တန္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိသည္။
ထိုဆိုင္တန္းမ်ားအလယ္မွာပု႑ရိက္တန္းမ်ားႏွင့္အပင္ႀကီးတခ်ဳိ႕သာရွိ၍ဟိုဘက္ျခမ္း
သည္ဘက္ျခမ္းလွမ္းျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။

" ကင္း-မင္းေတာ္ေတာ္ရွက္ေနလား"

ၿငိမ္းခ်မ္းကမေန႕ကကိစၥကိုသတိတရႏွင့္ေမးသည္။လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွ ဇြန္းကိုဆြဲယူရင္းခြက္ထဲမွာေမႊေနမိ၏။အားလံုး၏အၾကည့္ကသူ႕ဆီ မွာေရာက္ေနတာသိသည္။

"ငါ့ဘ၀မွာခုခ်ိန္ထိဆရာ၊ဆရာမကအခန္းထဲမွာေပၚတင္ႀကီးဆူတာမ်ိဳးတစ္ခါမွမခံဖူးဘူး။
ခုဟာကကြာ၊တကၠသိုလ္လည္းတကၠသိုလ္ဆိုေတာ့ငါရွက္တာေပါ့ ။ေအးေလ။ဒါေပမဲ့ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းမေရာက္ဘဲသခ်ၤာဆရာမနဲ႕တင္ၿပီးသြားတာပဲ
သူတို႕ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕"

"မင္းပဲေက်းဇူးတင္။တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္။မင္းစိတ္၀င္စား သေလာက္ဟိုကျဖင့္မင္းကိုငါတို႕နဲ႕ေရာၿပီးဗရုတ္က်တဲ့ေကာင္ပဲထင္ထားတာေဟ့ေကာင္"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္စကားကိုနားေထာင္ရင္းလက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွဇြန္းကိုပန္း ကန္ျပားထဲထည့္၊ၿပီးေတာ့လက္ဖက္ရည္တစ္ငံုေလာက္ေသာက္လိုက္သည္။
ခ်ဳိအီအီအရသာကခါးသက္ေနသေယာင္။

"ငါမွားတာပဲကြာ။ငါခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့သူအဲဒီေလာက္ျဖစ္သြားမယ္လို႕မထင္မိဘူး။
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ပစ္လိုက္တဲ့စကၠဴ ျမားစိုးမမကိုမွန္ေတာ့သြား စိုက္ၿပီးျပဳတ္က်တာေတြ႕လို႕ငါလည္းသူ႕ဆံပင္ရွည္ေတြၾကားကိုစကၠဴ ျမားစိုက္သြားရင္ဘယ္လိုေနမလဲဆိုၿပီးစမ္းၾကည့္လိုက္တာ။ကံကမလိုက္ေတာ့ေခါင္း
ကိုတိန္ခနဲျမည္ေအာင္မွန္ၿပီးငါ့အျပစ္ျဖစ္သြားတာပါကြာ "

"ငါတုိ႕နားလည္ပါတယ္။မင္းကငါတို႕မ်က္ႏွာေျပာင္တိုင္းလိုက္ေျပာင္ေနတာမွမဟုတ္တာ။
ငါတို႕စေနာက္ေနတာကိုပဲေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္လား။ငါတို႕ခံျပင္းတာအဲဒါပဲကြ။တစ္ခါတေလ
စမိတဲ့မင္းကိုမွအရွက္ရ၊အျပစ္ရေအာင္လုပ္ လိုက္ၾကလို႕"

" သူတို႕ကေတာ့ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႕ရည္ရြယ္ၿပီးလုပ္ဟန္မတူပါဘူး"

ၿငိမ္းခ်မ္းကိုသူကေျဖရွင္းခ်က္ျပန္ေပးေနမိသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးသူ႕ကိုရည္ရြယ္၍တိုင္တာ
မဟုတ္မွန္းသူသိေနသည္ပဲ။

"မင္းကေတာ့ကြင္းကိုေတာ္ေတာ္ေႂကြေနပံုပဲ။ေတာ္ေတာ္ႀကီးလည္းခြင့္ လႊတ္ႏိုင္စြမ္းတယ္"

"ငါ့ဘက္ကစမွားတာပဲစိုးညြန္႕ရာ။ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့။ေအး-ျပီးေတာ့ေနာင္တလည္းရတယ္။
ငါသူ႕ကိုေနာက္ဆိုစရဲေနာက္ရဲမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး"

"မင္းသာမစရဲရင္ရွိရမယ္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေတာ့ေနမွာမဟုတ္ဘူး"

စိုးညြန္႕ကေႏြးေအးဆုိင္ဘက္လွမ္းၾကည့္၍ေျပာေတာ့စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကခံုကို
လက္ႏွင့္ပုတ္ၿပီးစိုးညြန္႕ကိုၾကည့္သည္။

"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့စိုးညြန္႕ရာ။ခုမွပြဲကေကာင္းလာတာ။မပဲနဲ႕တို႕အုပ္စု နဲ႕ေတြ႕ၿပီေပါ့ကြာ။ဪ-ဒါနဲ႕ကင္းေရ။မင္းဘာသာမစရဲတာ မေနာက္ရဲတာေတာ့ထားပါေတာ့။ကြင္းကိုေတာ့လက္မေလွ်ာ့နဲ႕ေနာ္"

"ရပါလိမ့္မယ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရာ။မင္းလုပ္ပံုနဲ႕ကင္းကကြင္းဆီကေမတၱာရမရေတာ့မသိဘူး။ေသာကေတြ
တစ္ပံုတစ္ပင္ရမွာေတာ့ျမင္ေယာင္ေသး"

"ငါေနာက္မွာကြင္းကိုမဟုတ္ဘူးၿငိမ္းခ်မ္းရ။၀တုတ္မနဲ႕ငါးေဖာင္ရိုးေျခာက္ကို"

သူတုိ႕အားလံုးၿပံဳးျဖစ္ေသးသည္။

"ဘာထူးလဲ။သူတို႕ကကြင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။နာခ်င္းနာသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဘက္ကနာမွာေပါ့။ၿပီးေတာ့
ကင္းကငါတို႕နဲ႕တြဲေနေတာ့ကင္းပါေရာၿပီး အထင္ေသးခံရေရာ"

"ဒီေလာက္ေတာ့ရပါတယ္စိုးညြန္႕ရာ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဖတ္စ္ရီးယား ကတည္းကအေႂကြးကိုရွင္းခ်င္ေနတာ။ငါ့ကိုသိပ္ငဲ့မေနပါနဲ႕။ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အတြက္ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုငါမပိတ္ပင္ပါဘူး။ ငါလည္းငါ့ခြင္နဲ႕ငါႀကိဳးစားမွာပဲ။လုပ္သာလုပ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။ငါမကန္႕ကြက္ဘူး"

သူ႕စကားအဆံုးမွာအားလံုးကသူ႕ကိုအံ့အားသင့္စြာေငးၾကည့္သည္။
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဒါမွသူငယ္ခ်င္းကြဟုထေအာ္၏။ဆုိင္မွအစ္ကိုႀကီးေတြကေတာ့သူတို႕အုပ္စုကို
သိၿပီးသားမို႕ၿပံဳးေနသည္။

"မင္းမေန႕ကကိစၥကိုစိတ္နာလို႕စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တာလား-ကင္း"

"ေဟ့ေကာင္စိုးညြန္႕။စကားေျပာတာနားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျပာ။ဘာလဲကြ။
ငါ့ကိုလႊတ္ေပးရေအာင္ငါကေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ၿပီးအေလွာင္ခံထား ရတဲ့ေကာင္က်ေနတာပဲ။ေဘးကၾကားရင္တကယ့္ေမ်ာက္ထင္ေနဦးမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရေႏြးအိုးကိုဆြဲမရင္းေျပာေတာ့သူတို႕ရယ္မိသည္။ မဟုတ္ဘူးလားကြဆုိေသာေက်ာ္၀င္းထြဋ္အသံထြက္လာ၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရေႏြးခြက္ထဲေရေႏြး
ထည့္၍က်င္းေနတုန္းမို႕ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေျခေထာက္ရွိရာလွမ္းပက္သည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္္ေျခေထာက္ေႁမွာက္
၍ေရွာင္၏။

"စကားေကာင္းလာရင္လုပ္ၿပီကြာ။ခဏေနစမ္းပါဦး။ဒီလိုကြစိုးညြန္႕ရ။ငါက သူ႕ကိုေႂကြေနေတာ့စိတ္မနာပါဘူး။သူငါ့ကိုစိတ္ဆိုးမွာလည္းမလိုလားဘူး။ ဒါေပမဲ့ကြာ၊သူအဲဒီလိုစိတ္ဆိုးသြားတိုင္းျဖစ္လာတဲ့အမူအရာေလးေတြကငါ့ကိုအရမ္းၾကည္ႏူးေစတယ္ကြ။
ရင္ထဲမွာကလိကလိနဲ႕"

၀ါးဟားဟားဆိုၿပီးရယ္သံေတြထြက္လာသည္။ဘာျဖစ္တာလဲကြဆိုေတာ့မင္းစကားႀကီးက၊
ကဗ်ာမဆန္လို႕ကြဟုစိုးညြန္႕ေျပာေတာ့ရွက္ၿပီးေခါင္းကုတ္မိသည္။ဆက္ေျပာပါဦးဟုေက်ာ္၀င္းထြဋ္ဆို၏။

"ဒီေတာ့ကြာ၊ငါကေတာ့တစ္ခါရွက္ၿပီးၿပီမို႕ထပ္မစရဲပါဘူး။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕၊မင္းတို႕စလို႕
သူစိတ္ဆိုးလာမယ့္ပံုေလးကိုပဲၾကည့္ၿပီးခံစားေတာ့မယ္"

သူ႕စကားအဆံုးေကာင္းကြာဆိုေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံထြက္လာသည္။ငါ့ကိုတစ္ခါတည္းေမာ္ကြန္းထိန္း
ရံုးခန္းပို႕ေနတာလားဆိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ပါ/ခ်ဳပ္ရံုးခန္းတင္ပါဟုၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္ေျပာ၍ေခြးေကာင္ဟု
ဆိုကာ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရယ္ေနသည္။

"မေန႕ကသခ်ာၤဆရာမအခ်ိန္ၿပီးသြားေတာ့မင္းခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတာငါတို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။အတန္းထဲကေကာင္ေတြကေတာင္ေမးေနေသးတယ္။ငါတို႕ရွင္းျပလိုက္တယ္။
အဲဒီေလာက္တိုင္စရာမလိုဘူးထင္တယ္လို႕ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။သူတို႕အုပ္စုကိုကပဲခပ္မ်ားမ်ားမို႕ပါကြာတဲ့"

"ငါေျပာၿပီးၿပီပဲကြာ။ဆရာမဆူတယ္။ရွက္သြားတယ္။ငါလည္းမွားတယ္လို႕၀န္ခံလိုက္တယ္။ေနာက္
မွာႏွစ္ခ်ိန္ရွိေသးတာပဲ။ဒါေပမဲ့ထျပန္ခဲ့တယ္။ဒီ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ဘယ္လိုဆက္ၿပီးစာသင္ရဲေတာ့မလဲကြာ"

လက္ဖက္ရည္တစ္ငံုေလာက္ထပ္ေသာက္လုိက္ျပန္သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြကမေန႕ကအျဖစ္ကို
နားလည္စြာဘာစကားမွ်မဆုိၾကေတာ့။သူတို႕အေတြးမွာ မေန႕ကအျဖစ္ေတြေပၚေနသလိုရွိ၏။သူကိုယ္တုိင္ေရာ။သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ်ေမ့ႏိုင္မွာမွမဟုတ္ပဲေလ။

X X X X X
( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၈ )

" ပဲ.......ဟဲ..ဟဲ။ ပဲ......ဟဲ..ဟဲ"

အတန္းထဲမွာထိုင္မိရံုရွိေသးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဘယ္သူ႕ကိုစေနမွန္းမသိ။ရုတ္တရက္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုႏွင့္ တျခားေကာင္မေလးသံုးေလးေယာက္ကိုေတြ႕သည္။ခင္၀ါဦးေနာက္ လွည့္ၾကည့္သည္။ေဒါသထြက္ေနေသာအၾကည့္။ခဏမွ်စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီးျပန္ လွည့္သြားသည္။

" ေဟ့ေကာင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။ဘယ္သူ႕ကိုစတာလဲ။ဘာျဖစ္လို႕လဲ"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကစိတ္၀င္တစားေမးသည္။

"ခင္၀ါဦး၊၀တုတ္မကိုစေနတာ။မနက္ကေဘာ္ဒါတစ္ေပြနဲ႕ေတြ႕တယ္ ။ေဟ့ေကာင္မင္းတို႕အတန္းထဲက၀တုတ္မကပဲမ်ားလာတယ္တဲ့။ငါတို႕၀ိုင္းစလိုက္တာလစ္ေျပးေရာတဲ့။
ဆံပင္ကလည္းနည္းနည္းရွည္လာေတာ့ယမ္းလာတယ္တဲ့။လမ္းေလွ်ာက္တာလည္းအိုက္တင္က
လုပ္သလားမေမးနဲ႕တဲ့။မ်က္ႏွာကိုလည္းျပင္ထားတာကေလးမသာရုပ္
က်ေနတာပဲတဲ့။အဲဒါနဲ႕ပဲမာ်းလြန္းလို႕၊ပဲဆိုၿပီးေနာက္ေနၾကတယ္တဲ့။အဲဒါနဲ႕ငါကေရာၿပီးေနာက္ေနတာ"

ဪ-ဪဟုဆိုကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ၿငိမ္သြားသည္။သူကႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုအကဲခတ္ၾကည့္၏။
ဆံပင္နည္းနည္းပိုရွည္လာသည္။ပါတိတ္အက်ႌလက္ျပတ္ကို ၀တ္ထားသည္မို႕လက္ေမာင္းသားေဖြးေဖြးကိုျမင္ေနရသည္။သြယ္လ်စြာဆင္းသြားေသာလက္တံမ်ားက
လွပလြန္း၏။

" မ်က္ေတာင္ေလးဘာေလးခတ္ဦးကင္းေရ။ေရာဂါေတာ့တက္ၿပီထင္တယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕မွာလက္ကိုဟိုေရႊ႕သည္ေရႊ႕လုပ္ ရင္းေနာက္သည္။ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိ၏။

" မေတြ႕ရတာၾကာလို႕ထင္တယ္။လွလာတယ္ကြာ"

"နယ္မွာဘဲေတြဘာေတြရလာၿပီထင္တယ္။တခ်ဳိ႕ကတစ္သားေမြးတစ္ေသြးလွဆိုပဲ"

ၿငိမ္းခ်မ္းစကားေၾကာင့္နိမိတ္မရွိကြာဟုေျပာျဖစ္လိုက္၏။

" မင္းေျပာေတာ့စိတ္မ၀င္စားဘူးဆို"

စိုးညြန္႕ကသူ႕ေဘးမွစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုေက်ာ္၍ေမးသည္။သူၿပံဳးလိုက္၏။

" ဟိုတုန္းကဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္။ခုေရေရလည္လည္စိတ္၀င္စားသြားၿပီကြာ"

သူ႕စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္းအမွန္အတုိင္း၀န္ခံလိုက္၏။ေဟး-ဒါမွ ကင္းကြဟု တစ္အုပ္စုလံုး
ထေအာ္သည္။အတန္းထဲကအားလံုးလွည့္ၾကည့္၏ ။ေယာက်ာ္းေလးေတြကၿပံဳးစိစိႏွင့္။
ဘာမွန္းမသိလည္းရယ္စရာဆိုအလိုလို ဓာတ္ကူးသည္လားမေျပာတတ္။
သို႕မဟုတ္သူတို႕အုပ္စုကိုပဲငေလာင္၊ ငေျပာင္မ်ားျဖစ္၍ရယ္စရာဟု
သတ္မွတ္ထားသလားမဆိုႏိုင္။သူတို႕ဆီက အသံတစ္ခုခုေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ထြက္မသြားႏွင့္။
ဘာမွန္းမသိဘဲႏွင့္ကိုလိုက္ရယ္ေနၾကေလသည္။

သို႕ေသာ္သူတို႕အုပ္စုကိုအတနး္ထဲကလူေတြလိုလိုက္မရယ္ၾကသူမ်ား ကေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုသာရွိ၏။ယခုလည္းအသံၾကားသည္ကိုလွည့္၍မွ်ပင္
မၾကည့္ၾက။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစိတ္၀င္စားေနေသာသူ႕အဖို႕အင္မတန္အားတက္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။

" ပဲခ်ည္းပဲ။သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဘာမွတ္ေနလဲမသိဘူး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကစကၠဴ ျမားတစ္ခုလုပ္ရင္းေျပာေတာ့သူအားနာသြားသည္။

" ေဟ့ေကာင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။ျပႆ နာမရွာနဲ႕ေနာ္။သူတို႕ဘာသာသူတို႕ ရယ္ခ်င္ရယ္မယ္၊မဲ့ခ်င္မဲ့မယ္။မင္းနဲ႕ဘာမွမဆုိင္ဘူး။မင္းကင္းကုိအားနာသင့္တယ္"

စိုးညြန္႕ကေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။သူကေတာ့သူငယ္ခ်င္းမာ်းကိုနားလည္စြာဘာမွ်မဆိုေတာ့။

"ကင္းကိုခင္တာမင္းတို႕လည္းသိပါတယ္။ငါသူတို႕အုပ္စုကိုတင္းေနတာလည္းမင္းတို႕သိတာပဲ။
သူတို႕နာၾကည္းေလာက္ေအာင္ေတာ့မစပါဘူးကြာ။သူတို႕ကဖတ္စ္ရီးယားစတက္တဲ့ေန႕ကတည္းက
ငါနဲ႕ကင္းကိုဗလာခ်ီႀကီးရန္လာေတြ႕တာကြ။အဲဒါကိုမခံႏိုင္လို႕"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူတို႕ကိုေျပာရင္းသူလုပ္ထားေသာစကၠဴ ျမား ကိုႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ဆီဦးတည္၍
လႊတ္လိုက္၏။ခင္၀ါဦးေခါင္းကိုေတာက္ခနဲသြားမွန္သည္။ခင္၀ါဦးလွည့္ၾကည့္ေတာ့သူတို႕အားလံုး
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၏။ေရွ႕ျပန္လွည့္သြားတာေတြ႕သည္။

သူလည္းစကၠဴ ျမားတစ္ခုလုပ္လိုက္၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကကတၱဴ စကၠဴ ႏွင့္စကၠဴ ျမားလုပ္ၿပီး'ကိုကိုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရဲ႕ေမတၱာလက္ေဆာင္ သ၀ဏ္လႊာ'ဆိုၿပီးစာေရး၍ပစ္လိုက္သည္။စိုးမမ၏ေခါင္းကိုတိုက္ရိုက္မွန္၏။ဆံပင္ၾကားမွာစိုက္ၿပီးကတၱဴ စကၠဴ မိို႕ေလးလြန္း၍ထင္သည္။ တအိအိႏွင့္ျပဳတ္က်သြားတာေတြ႕၏။ေယာက်ာ္းေလးမ်ား၀ိုင္းရယ္သည္။

ၾကည့္လုပ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေရ။အရိုးစူးမယ္ကြဟုတစ္ေယာက္ကေအာ္သည္။၀ါးခနဲပြဲက်သြား၏။စိုးမမက
ပိန္လြန္းတာသူတို႕သိေနသည္ပဲ။စူးခ်င္စူးပါေစ၊မ်ဳိခ်မယ္ကြာဟုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ျပန္ေျပာေတာ့
ရယ္သံေတြစီသြားျပန္သည္။သူလည္းၿပံဳးရင္းႏွင့္စကၠဴ ျမားတစ္ခုႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုခ်ိန္၍ပစ္လိုက္သည္။

ေခါင္းကိုေတာက္ခနဲမွန္ၿပီးလြင့္ထြက္သြား၏။သူ႕ဘာသာအံ့ဩမိသြားသည္။သူပစ္လိုက္တုန္းကထိုမွ်အားျပင္း
မည္မထင္။ကိုယ့္လက္မွန္းကိုကိုယ္သိသည္။အမွန္ကသူ႕ေပါ့ေလ်ာ့မႈျဖစ္သည္။ပစ္လိုက္တာစကၠဴ ေပ်ာ့မဟုတ္။ကတၱဴစကၠဴဆိုတာသတိမထားမိလိုက္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေတာ့ေခါင္းကိ်န္းၿပီဟုေတြး
လိုက္မိေသးသည္။

" ေတာက္။နင္တို႕ႏွမခ်င္းမစာနာတဲ့ေကာင္ေတြပဲ။နင္တို႕ငါ့အေၾကာင္းသိ ရေစမယ္"

ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးမေက်မနပ္ျဖင့္သူတို႕အုပ္စုဘက္ကို လွည့္ေျပာတာေတြ႕၏။ေတာ္ေတာ္နာသြားသည္ထင္သည္။မ်က္ရည္မ်ားပင္ ၀ိုင္းေန၏။သူလည္းပစ္ၿပီးမွအားနာသြားသည္။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုအျပင္ထြက္သြားၾကတာေတြ႕၏။စိတ္ဆိုး၍ထသြားသည္ဟုပဲအားလံုးထင္လိုက္ၾက
သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအခ်စ္စမ္းတာနည္းနည္းၾကမ္းသြားတယ္ထင္တယ္ကင္းဟုေျပာေတာ့
သူပခံုးတြန္႕ျပလိုက္သည္။

မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဘက္ကသူ႕ကိုအထင္လြဲခဲ့တာခုမွမဟုတ္တာပဲေလ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၇ )

[ ၈ ]

ပန္းပြင့္ေလးေတြကမိုးအလင္းမွာေနေရာင္ျခည္ကိုေမွ်ာ္တတ္ၾကပါတယ္။
ေက်းငွက္ေလးေတြကအစာရွာဖို႕ဟိုးအေ၀းကိုပ်ံသန္းခဲ့ၾကတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ေနေရာင္ကိုေမွ်ာ္တဲ့ပန္းေလးေတြလိုခ်စ္သူကိုေမွ်ာ္ရင္းေက်း ငွက္ေလးေတြလိုဟိုးအေ၀းကိုပံ်သန္းခ်င္ပါရဲ႕။
ခ်စ္သူကိုေမွ်ာ္မိတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ခ်စ္သူေရာက္မလာလို႕ခ်စ္သူရွိရာသြားခ်င္ခဲ့တာေပါ့။

အိပ္မက္ကေလးေတြကကိုယ့္ညေတြကိုသိမ္းပိုက္ထားတယ္။
စိတ္ကူးေလးေတြကကိုယ့္ေန႕ေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။
အဲဒီအိပ္မက္နဲ႕အဲဒီစိတ္ကူးေတြၾကားထဲမွာကိုယ့္ဘ၀နစ္မြန္းေနေပမယ့္ကိုယ္ကေက်နပ္ေနမိတယ္။
ကိုယ့္အိပ္မက္နဲ႕စိတ္ကူးေတြထဲမွာခ်စ္သူရွိေနလို႕ေပါ့။

ဟန္မေဆာင္တဲ့ရိုးသားမႈေတြၾကားမွာကိုယ္ရွိေနတယ္။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဟန္ေဆာင္မႈေတြၾကားမွာခ်စ္သူရွိေနတယ္။
ကိုယ့္ရိုးသားမႈေတြကခ်စ္သူရဲ႕ဟန္ေဆာင္မႈေတြကိုေခ်ဖ်က္ရင္းကိုယ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာခ်စ္ျခင္းဆိုတာေတြေမြးဖြားႏိုင္လာလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ခုေတာ့ခ်စ္သူေရ........

ေ၀းကြာျခင္းကကိုယ္တို႕ၾကားမွာ။ခါးသီးမႈကကိုယ္တို႕ဆံုေတြ႕ခ်ိန္တိုင္းမွာ။ နာက်င္မႈနဲ႕ၾကင္နာမႈကေတာ့ကိုယ့္ရင္ထဲမွာပါေလ။

X X X

မိုးစက္ေတြတဖြဲဖြဲေႂကြေနစဥ္ကာလထဲမွာဒုတိယႏွစ္ျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္။ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ
ကာလတစ္ခု၊ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာကာလတစ္ခုကိုသူတို႕ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ျပန္ေလၿပီ။

" ကင္း။မင္းကိုၾကည့္ရတာတစ္ခုခုကိုလြမ္းေနသလိုပဲ "

၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိပ္မွာထိုင္ေနရင္းစိုးညြန္႕ကမဆီမဆိုင္သူ႕ ကိုၾကည့္ၿပီးစကားစသည္။ဆုိင္ေဘးကားလမ္းကျဖတ္သြားေသာကားကုိၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းခ်၏။

" ငါသူငယ္ခ်င္းေတြကိုသတိရေနတယ္။အိမ္မွာငါတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့"

ေဘာလံုးကြင္းႏွင့္တည့္တည့္မွာရွိေသာဂ်ီေဟာလ္ကိုလွမ္းေငးရင္းေျပာသည္။

"ရာသီကလြမ္းစရာေကာင္းလို႕ေနပါလိမ့္မယ္ကင္းရာ။ၿပီးေတာ့မင္းလြမ္းခ်င္တာငါတို႕ဟုတ္ပံုမေပၚပါဘူး"

ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကိုက်င္းရင္းေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေျပာေတာ့သူကမလံုမလဲႏွင့္လွည့္ၾကည့္မိသည္။

"ငါမင္းတို႕နဲ႕ပထမႏွစ္မွာစခင္တာပါ။ဒါေပမဲ့တို႕အုပ္စုဘယ္ေလာက္တြဲၿပီး ဘယ္ေလာက္ကဲခဲ့တယ္ဆိုတာမင္းတို႕အသိဆံုးပဲ"

"ခုျပန္ေတြ႕ရၿပီပဲကြာ။မင္းကိုနားလည္ပါတယ္။ဒါနဲ႕ကြင္းတို႕အုပ္စုေရာ။ မေတြ႕ေသးပါလား"

ၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္ေမးသည္။သူတို႕ကေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္ပထမဦးဆံုးေန႕မို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၍စာသင္ခန္းထဲမေရာက္ေသး။ အကုန္လံုးဒုတိယႏွစ္တန္းခြဲ-ဘီမွာပဲျပန္ရ၍၀မ္းသာေနၾကသည္။

အမွတ္အနည္းအမ်ားကိုလိုက္၍ခံုနံပါတ္ခြဲသျဖင့္လူကြဲမွာစိုးေသာ္လည္းလူမကြဲေတာ့။
တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုပါသူတို႕ႏွင့္တစ္ခန္း တည္းျပန္က်သည္။

"ကြင္းကေတာ့ငါတို႕နဲ႕ေရစက္ေတာ္ေတာ္ပါတယ္ထင္တယ္။ဒီႏွစ္လည္းသူ တို႕ပဲစရဦးမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္၏အသံ။စိုးညြန္႕ကေက်ာင္းေတာင္မတက္ရေသးဘူး။စဖို႕ပဲစဥ္းစားေနတယ္ဟုဆို၏။

"ဟ-သူတို႕ကစလို႕ေကာင္းတယ္ကြ။စရင္စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။ငါကစရင္စိတ္ဆိုးတဲ့လူမွစခ်င္တာ "

မင္းကတတ္လည္းတတ္ႏိုင္တယ္ကြာဟုၿငိမး္ခ်မ္းညည္းသည္။

"စတာလည္းစ၊ေနာက္တာလည္းေနာက္တာေပါ့ကြာ။ဒုတိယႏွစ္ဆိုေတာ့ စာေမးပြဲအမွတ္နဲ႕ေမဂ်ာခြဲေတာ့မွာ။စာလည္းပံုမွန္လုပ္ၾကဦး။သူမ်ားေတြ က်ဴရွင္ေတာင္ယူေနၾကၿပီ။ဒါနဲ႕မင္းတို႕ဘာယူမွာလဲ။ငါ့ကိုလည္းေျပာၾကဦးေလကြာ။
ငါကေတာ့မက္ခ္(Mech)ပဲေဟ့ေကာင္ေတြ"

သူကစကား၀ိုင္းကိုစာဘက္လွည့္ေပးလိုက္သည္။မက္ခ္ဆိုတာမက္ခ္ကင္နီ ကယ္( Mechanical )(စက္မႈ
အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္)ကို အတိုေခၚတာသူတို႕ေက်ာင္းသားခ်င္းနားလည္ၿပီးသား။

" ငါလည္းမက္ခ္ပဲ "

စိုးညြန္႕အသံ။သူကအိုေကဟုေအာ္လိုက္၏။

"ဟ-ငါလည္းမက္ခ္ေလကြာ။ဘယ္ရမလဲ။စက္မႈလိုခ်င္လို႕စက္မႈတကၠသိုလ္လာတက္တာ"

ၿငိမ္းခ်မ္းအသံ။ဒါပဲကြဟုသူေအာ္လိုက္၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုသူၾကည့္လိုက္သည္။
ဘယ္လိုလဲဆိုသည့္သေဘာ။

" ငါကေတာ့မင္းတို႕နဲ႕မခြဲႏိုင္ဘူး။စက္မႈပဲယူမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကိုခင္မိၾကတာအဲဒါေတြလည္းပါမည္ထင္သည္။ဒါမွကြဟုသူႀကံဳး၀ါးလိုက္၏။

" ငါလည္းစီဗယ္လ္နဲ႕မက္ခ္ကိုဘယ္ဟာေရြးရမွန္းကိုမသိေသးဘူး"

" ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္။ေရြးမေနနဲ႕။ေယာက်ာ္းေလးမ်ားတဲ့မက္ခ္ကိုယူ။ငါတို႕နဲ႕တူသြားေအာင္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကိုအေဖာ္ညွိသည္။နည္းနည္းေတာ့ေတြေ၀ေန၏။စဥ္းေတာ့စဥ္းစားသင့္
သည္ဟုသူလည္းထင္သည္။သူကအိမ္မွာအေဖကိုယ္တိုင္Pump ႏွင့္ေမာ္တာမ်ားအေရာင္းအ၀ယ္
လုပ္ေသာေၾကာင့္သည္ေကာ်င္းကို၀င္ကတည္းကMechanicalယူမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။

ဒုတိယႏွစ္ဆိုတာဆယ္တန္းလိုအတနး္မ်ဳိးမို႕ကိုယ္လိုခ်င္ေသာလိုင္းကိုရဖို႕ႀကိဳတင္စဥ္းစားၿပီး
စာေမးပြဲအတြက္ျပင္သင့္တာျပင္ရသည္။သည္လိုမွမဟုတ္ လွ်င္အမွတ္နည္းနည္းႏွင့္လူအမ်ားမႀကိဳက္ေသာ Mining(သတၱဳတူးေဖာ္ေရး)ႏွင့္Metallurgy(သတၱဳေဗဒ)လိုေမဂ်ာမ်ဳိးကိုေရာက္သြားႏိုင္သည္။

" ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားပါ။အလ်င္မလိုနဲ႕။ခုမွေက်ာင္းဖြင့္စပဲရွိေသးတယ္။"

စိုးညြန္႕ကလူႀကီးဆန္ဆန္ေျပာေတာ့သူတို႕အားလံုးစိုးညြန္႕ဆီအၾကည့္ေရာက္သည္။စိုးညြန္႕ေျပာတာလည္း
ဟုတ္တာပဲေလ။သည္လိုကိစၥမ်ဳိးကလက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာတစ္ထုိင္တည္းေျပာလို႕ရတာမ်ဳိးမဟုတ္။

" ကဲပါ။စဥ္းစားတာလည္းစဥ္းစားေပါ့။စာသင္ခ်ိန္နီးၿပီ။လစ္ၾကမယ္"

ၿငိမ္းခ်မ္းစကားေၾကာင့္အားလံုးေနရာကထသည္။စားပြဲထိုးေကာင္ေလး ကိုေခၚ၍သူကဦးေအာင္ရွင္းေပးလိုက္၏။

" ကင္းကိုခင္တာအဲဒါေတြလည္းပါတယ္။အလုိက္သိလို႕"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္အားလံုးကၿပံဳးသည္။

"မင္းတို႕ကနယ္သမားေတြေလ။ငါကရန္ကုန္က။တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ငါကကူညီရမွာေပါ့။
အေဆာင္သမားေတြရဲ႕ဒုကၡကိုငါသိေနတာပဲ။မင္းတို႕ေငြျပတ္ရင္ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႕ပါ"

သူ႕စကားအဆံုးၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ပခံုးကိုလာဖက္သည္။ေက်းဇူးပါပဲသူငယ္ခ်ငး္ရာ။ေနာက္ကို
ဒီထက္မကေကၽြးႏိုင္ပါေစဟုဆိုေတာ့ေခြးေကာင္ဟုဆိုကာၿပံဳးမိရင္း၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ
ထြက္သည္။

မိုးသားေတြကမည္းညိဳေနတုန္း။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၆ )

 [ ၇ ]
ပထမႏွစ္စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီးသည့္ညမွာသူကအိမ္ကိုေျပာ၍ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕အေဆာင္မွာလိုက္အိပ္သည္။သူတို႕ေက်ာင္းမွာ ပထမႏွစ္မွစတုတၱႏွစ္အထိေက်ာင္းသားမ်ားကိုလိႈင္တကၠသိုလ္နားရွိ
အေဆာင္မ်ားမွာထားသည္။ေယာက်ာ္းေလးမ်ားကစဥ္႕ကူ၊အင္းေလး၊ဇီ၀က၊ ပုပၸါးႏွင့္ဒူးယားမွာရွိသည္။
အားလံုးငါးေဆာင္။မိန္းကေလးမ်ားကသဇင္ေဆာင္တစ္ေဆာင္တည္း။

ပဥၥမႏွစ္ႏွင့္ေနာက္ဆံုးႏွစ္(ဆ႒မႏွစ္)ကိုေတာ့ေက်ာင္းထဲကအေဆာင္ေတြမွာထားသည္။ေယာက်ာ္းေလးမ်ား အတြက္ေအမွအက္ဖ္အထိေျခာက္ေဆာင္။မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ဂ်ီအေဆာင္(ဂ်ီေဟာလ္ဟုအမ်ားကေခၚ၏)
တစ္ေဆာင္ တည္းသာျဖစ္၏။ဂ်ီေဟာလ္ကိုေတာ့ဥတၱရေဆာင္ဟုအမည္တပ္ထားေလ သည္။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ကဇီ၀ကေဆာင္မွာ။သူ႕ကိုလိုက္လည္ဖို႕ေခၚေန တာေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီ။အိမ္ကိုအခ်ိန္မွန္ျပန္မေရာက္လွ်င္အေမေရာ၊အေဖပါစိတ္ပူတတ္၍စာေမးပြဲၿပီးမွ
လိုက္မည္ေျပာကာယခုစာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕မွာလိုက္လည္ျခင္းျဖစ္၏။
အေဆာင္မွာကသူတို႕တန္းခြဲဘီကသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းရွိေသးသည္မို႕သူ႕အဖို႕စိမ္းမေန။
အားလံုးကအခန္းေစ့လိုက္လည္ဖို႕ေခၚသည္။သူႏွင့္ခင္မင္ရင္းစြဲရွိသူ၊မ်က္မွန္းတန္းမိသူပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား
မာ်းမွန္လွ်င္တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္လိုက္ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိ၏။ေဖာ္ေရြေသာ၊ေက်နပ္အားရစရာေကာင္း
ေသာ၊ခ်စ္စရာေကာင္းေသာအၿပံဳးမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။

စိတ္ထဲကေတာ့ေတြးေနမိ၏။သည္လိုအၿပံဳးေတြက၊သည္အေဆာင္ေတြ နဲ႕ေက်ာင္းႀကီးကိုခဏခြဲၾကဦးမွာပါလား၊ၿပီးရင္ျပန္လာလိုက္ၾက၊ျပန္ခြဲလိုက္ၾက
နဲ႕၊ေျခာက္ႏွစ္လည္းျပည့္ေရာ၊သည္လိုအၿပံဳးမ်ဳိးေတြေတြ႕ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဟုကိုယ့္ဘာသာေတြးရင္း
သက္ျပငး္ခ်သည္။

သူ႕ဘ၀မွာေမြးကတည္းကတစ္ေယာက္တည္း။အေဖ၊အေမ၏အရိပ္ လိုျပဳစုမႈေအာက္ကဘယ္ေတာ့မွမလြတ္ခဲ့။နယ္မွေဆြမ်ဳိးမာ်းဆီသြားလည္ လွ်င္ေတာ့ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ရသည္။ခဏမို႕သိပ္မေပ်ာ္ဘူးထင္ခဲ့ရ၏။ထို႕ေၾကာင့္အရြယ္ေရာက္စ
ကတည္းကေက်ာင္းမွာေပါင္းေသာသူငယ္ခ်င္းမွန္လွ်င္သူက ခင္ခင္မင္မင္ႏွင့္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းသည္။သူတို႕ကိုတတ္ႏိုင္သမွ်သည္းညည္းခံ၏။ကိုယ့္ကိုၿငိဳျငင္မွာကို
မလိုလား။သူတို႕စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုဦးစားေပးခဲ့တာမ်ားသည္။ထို႕ေၾကာင့္ပင္ထင္သည္။ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ လည္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ကိုသည္လိုခံယူခ်က္ႏွင့္ေပါင္းမိသြားျခင္းျဖစ္ သည္။

"ဂစ္တာသြားတီးမယ္ကြာ။မင္းလည္းအေဆာင္ဖီးလ္ေလး၊ဘာေလးခံစားရတာေပါ့"

စိုးညြန္႕ကသူ႕ေဘးခန္းကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚရင္းသူ႕ ကိုေျပာျပသည္။ၿငိမး္ခ်မ္းတို႕ကလည္းသိၿပီးသားမို႕သူတို႕အခန္းကိုေသာ့ ခတ္ၿပီးစိုးညြန္႕တို႕အခန္းကိုေရာက္လာ၏။

" လိမ့္မယ္ေလကြာ။ဟိုေကာင္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေရာ"

အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေမးသည္။

" ဟို၀ိုင္းကိုသြားငမ္းေနမွာေပါ့"

စိုးညြန္႕စကားကိုသူသိလိုက္ၿပီ။ေစာင့္လိုက္ပါကြာဟုေျပာလိုက္၏။အမွန္က စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ပါမွလည္းေပ်ာ္စရာျဖစ္မည္မဟုတ္လား။
သူတို႕အုပ္စုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနစဥ္မွာပင္စိုးညြန္႕တို႕ဘယ္ ဘက္ခန္းကၿငိမ္းခ်မ္းတို႕အခန္းမွာႂကြက္ေျပးသံၾကားသည္။ၿငိမး္ခ်မ္းတံခါးသြားဖြင့္ၾကည့္ၿပီးေျခာက္လွန္႕ေန၏။
ခဏၾကာေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းျပန္လာသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာေပါ့ဟုေက်ာ္၀င္းထြဋ္လွမ္းေနာက္သည္။
မၿငိမ္းခ်မ္းလို႕မရဘူးေဟ့ေကာင္။အကုန္ကိုက္မယ့္ေကာင္ေတြဟုေျပာကာခုတင္ေပၚမွာ၀င္ထုိင္သည္။
ၿပီးေတာ့ေလးျဖဴ သီခ်င္း' ညရဲ႕ဆူး'ကိုတိုးတုိးညည္းေန၏။

စိုးညြန္႕ညာဘက္ခန္းမွဂစ္တာတီးမည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရာက္လာ၏။လူစံုၿပီမို႕သဇင္ေဆာင္ကို
သြားရန္ျပင္ဆင္ၾကသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုေခၚလိုက္ဦး မယ္ဟုဆိုကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းထြက္သြားသည္။စိုးညြန္႕အခန္းတံခါးပိတ္တာေစာင့္ၿပီးေအာက္ထပ္
ကိုသူတို႕ဆင္းခဲ့၏။
ခဏၾကာေတာ့စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ဆင္းလာသည္။မ်က္ႏွာကစပ္ၿဖီးၿဖီး။

" ကင္း...မင္းတို႕ေစာင့္တာၾကာသြားၿပီလား"
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလွမ္းေမး၍ေအးဟုေျဖလုိက္သည္။သြားမယ္ကြာဟုဆိုကာသဇင္ေဆာင္ကိုေျခဦး
လွည့္သည္။

X X X

" အစဥ္ေျပာင္တဲ့ သဇင္ေဆာင္က ႏွမေလးမ်ားခင္ဗ်ား "

လုပ္ၿပီ။စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကစကတည္းကယဥ္သကိုးဆိုတာလိုသူတို႕အုပ္စု သဇင္ေဆာင္ေရွ႕ကမီးေရာင္ေအာက္၊ပု႑ရိက္တန္းေတြရဲ႕ေရွ႕၊ အုတ္ေပါင္ေလးေတြေပၚမွာထိုင္ေနတုန္းစေအာ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အေစာပိုင္းဂစ္တာတီးေနေသာအဖြဲ႕ျပန္သြားၿပီမို႕သူတို႕ေရာက္တာ အေနေတာ္ပင္ျဖစ္သြားသည္။
ကိုးနာရီခြဲပဲရွိေသး၍ေကာင္းေကာင္းဟစ္လို႕ရေသးသည္။

" ေဟ့ေကာင္စိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္။ၾကည့္လုပ္ကြာ။အေဆာင္မႉးထြက္ေကာေနဦးမယ္"

စိုးညြန္႕ကစိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ေမးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကလက္ကာျပ၏။ရတယ္ဆိုသည့္သေဘာ။

" အဟမ္း..အဟမ္း။အစဥ္ေျပာင္တဲ့သဇင္ေဆာင္ကသမီးပ်ဳိေလးမ်ားခင္ဗ်ား"

လုပ္ျပန္ၿပီ။သည္အစဥ္ေျပာင္တာႀကီးကိုပင္ထည့္ေအာ္ေန၏။

" ေဟ့ေကာင္၊ဘာေျပာင္တာလဲကြ"

" ေျပာင္ခ်င္တာေျပာင္ကြာ "

၀ါးခနဲပြဲက်သြားသည္။သူတို႕အုပ္စုထဲကတစ္ေယာက္ကေမး၍တစ္ေယာက္ ကျပန္ေျဖလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ေနာက္တစ္ေယာက္ကတင္ပါးကိုပုတ္ျပ၏။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဟိုးထားဟုဆိုကာသူတို႕ဘက္လွည့္ကာလက္ေႁမွာက္ျပ၏။အားလံုးအရယ္ရပ္လိုက္
သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အေဆာင္ဘက္ကိုျပန္လွည့္သြား၏။

" ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဇီ၀ကကအပီျပမယ့္ေကာင္ေတြပါ"

၀ါးခနဲထရယ္ၾကျပန္သည္။စိုးညြန္႕ကေဟ့ေကာင္၊ဘာေတြေျပာေနတာလဲဟုထေအာ္၏။
မင္းပဲျပ၊ငါတို႕မျပႏိုင္ဘူးဟုထေအာ္သံလည္းၾကား၏။

"ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကသဇင္ပန္းေတြလိုဂုဏ္သတင္းေျပာင္ေျမာက္တဲ့ သဇင္ေဆာင္ကသမီးပ်ဳိေလးမ်ားကိုဒီညမွာဇီ၀ကကေမာင္ေမာင္ေတြက ဂီတနဲ႕အပီျပၿပီးဧည့္ခံပါမယ္ဆိုတာပါခင္ဗ်ာ "

အားလံုးသေဘာက်စြာရယ္ရင္းေဟးဟုေအာ္ကာလက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၾက သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဆိုသည့္ေကာင္ကသူသိသမွ်ကာရန္ေတြလည္းခ်ိတ္ ခ်င္ေသး၊မခ်ိတ္တတ္ခ်ိတ္တတ္ခ်ိတ္ေတာ့ေပါက္ကရေတြျဖစ္ကာသူတို႕အုပ္စုရယ္ေနရသည္။

သဇင္ေဆာင္ေပၚကိုေတာ့အရိပ္ေတြသာလွမ္းျမင္ရသည္မို႕မသဲကြဲ။အေဆာင္၀င္ေပါက္ႏွင့္အေဆာင္ရွိရာကို
ဆက္သြယ္ထားေသာစႀကၤံလမ္းေလးကပင္ရွည္လ်ားလွ၏။ထို႕ျပင္အေဆာင္ၿခံစည္းရိုးစပ္ကသစ္ပင္မ်ား
ကလည္း ကြယ္ေန၍အေဆာင္ေပၚကမီးလင္းေနတာသာျမင္ရၿပီးလူလံုးကမကြဲ။

သူတို႕ကေတာ့မီးေရာင္ေအာက္မွာထိုင္ေနသည္မို႕အေဆာင္ေပၚမွျမင္ေန ရေသာေနရာမွၾကည့္လွ်င္ျမင္ႏုိင္ေပသည္။မျမင္ႏုိင္လည္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံၾကားတာႏွင့္ပင္
ဘယ္သူေတြဆိုတာသိေနႏွင့္ေတာ့မည္။

"အခုကစၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႕ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္သီခ်င္းကေတာ့ေတးေရး၊ေတးဆိုကိုထူးအိမ္သင္ရဲ႕
အေမ့အိမ္သီခ်င္းပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား"

ရထားေပၚကလ်က္ဆားေရာင္းသံႏွင့္ေအာ္လိုက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အသံကေကာင္း၍လား၊
သီခ်င္းကပဲနာမည္ႀကီး၍လားမေျပာတတ္။၀ရန္တာမွာ လူရိပ္ေတြပိုထူလာတာေတြ႕သည္။သူတို႕အဖြဲ႕အားရပါးရစတင္တီးခတ္၏။

"ေလာကရဲ႕လမ္းမ်ားေပၚေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႕......ေမာပန္းႏြမ္းနယ္....ႏွလံုးသားကလြမ္းဆြတ္လို႕
တမ္းတမိခဲ့အေမ့ရဲ႕အိမ္ကို......."

သံၿပိဳင္သီဆိုေနေသာအသံမ်ား၏ေအာက္မွာသဇင္ေဆာင္ကေတာ့နစ္၀င္ စီးေမာ်ေနေလၿပီ။မဆီမဆိုင္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရာ၊အေမ့အိမ္ကိုတမ္းတေနမွာလားလို႕ေယာင္ယမ္းေတြးမိေသး၏။

"ခုတစ္ခါဆက္လက္ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္သီခ်င္းကေတာ့ေတးေရးေကေအတီ၊ေတးဆိုကိုေလးျဖဴ တို႕ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလးသီခ်င္းပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒီသီခ်င္းကိုေတာင္းဆိုထားသူမ်ားကေတာ့အယ္လ္ဖိုးမွတကယ္ဆုိးတဲ့ဂြတိုကအယ္လ္၀မ္းမွတကယ္ၾကမ္း
တဲ့ႏွမပ်ဳိျမညိုအတြက္။အယ္လ္သရီးမွတကယ္ရႊီးတဲ့၀ဲေလးကအယ္လ္တူးမွတကယ္ရူးတဲ့အသဲေလးအတြက္။
ဒူးယားမွဦးထြားကဥတၱရမွတရုတ္မအတြက္၊ပုပၸါးမွဗရုတ္မ်ားကသဇင္ေဆာင္မွ တင္တင္ေအာင္အတြက္။စဥ့္ကူမွျမင့္သူကဓာတုမွ၀ါႏုအတြက္။
အင္းေလးမွ၀င္းေ႒းကစက္မႈမွတက္ပုအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားၾကည့္ၾကပါ "

သူတို႕အုပ္စုရယ္ေမာရင္းေဟးဟုအားေပးလိုက္ျပန္သည္။အေမ့အိမ္သီခ်င္းဆံုးသြားတာႏွင့္ဆက္တုိက္
ဆိုသလိုေၾကျငာပစ္လုိက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုလုပ္ထားကြ၊ႀကိတ္လိုက္ကြဟုေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္သည္။
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာသြားသူေတြထဲမွာေက်ာင္းကလူေတြတကယ္ပါ သလို၊ေက်ာင္းကမဟုတ္ဘဲသူ႕ဘာသာကာရန္မိရာစြတ္ရြတ္ေအာ္သြားေသာသူမ်ားလည္းပါ၍
သူတို႕၀ိုင္းကေလးမွာရယ္သံေတြလွ်ံေန၏။ပို၍အံ့ဩစရာေကာင္းသည္ကသဇင္ေဆာင္ေပၚမွရယ္သံသဲ့သဲ့၊
သူတို႕ထံပ်ံ ့က်လာျခင္းျဖစ္သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေရ၊ေအာင္ျမင္တယ္ကြဟု တစ္ေယာက္ကေအာ္လိုက္စဥ္မွာသီခ်ငး္အင္ထရို( Intro )ကစေနေလၿပီ။

"ျမင္ႏုိင္ရင္ေလ......ကိုယ့္ရင္ထဲ....တားဆီးၾကည့္မေနနဲ႕.........အံု႕ပုန္းရဲ႕အခ်စ္စိတ္ရိုင္း.....ေလထု
ထဲမွာျပည့္ေနမလား....."

သဇင္ေဆာင္ည၀ရန္တာမွအရိပ္မ်ား။အေဆာင္ေရွ႕ကဂစ္တာမ်ားႏွင့္သူတို႕အုပ္စု။ရိုက္ခတ္ေနေသာ
သီခ်င္းသံ။လမ္းမက်ယ္ႏွင့္အေဆာင္ေရွ႕ ပန္းခ်ဳံေတြၾကားျဖတ္တိုက္လိုက္ေသာေလ။ဪ-အေဆာင္ သူေတြၾကားႏိုင္ေအာင္သယ္ေဆာင္လို႕ေပးေနၿပီထင္ပါရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္ဘ၀အတြက္လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့အမွတ္တရ
ညတစ္ညျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၅ )

သူတို႕အုပ္စုကငါးေယာက္စလံုးလက္ေတြ႕မွာGroupမတူသည္မို႕ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဘာျဖစ္သည္ကိုမသိၾက။တစ္ေယာက္ကChemistry လုပ္ခ်ိန္မွာတစ္ေယာက္ကPhysicsက်ခ်င္က်ေနတတ္၏။သူႏွင့္
ႏွင္းႏြယ္ေႏြးပင္ခံုနံပါတ္သိပ္မကြာေသာ္လည္းGroupကြဲေနေသးသည္။

 Groupတစ္ခုကိုဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ခြဲသည္မို႕လူႏွစ္ရာတန္းမွာသူတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ
ခံုနံပါတ္ကပ္လ်က္မဟုတ္၍လက္ေတြ႕မွာလူခ်င္းကြဲေန တတ္ၾကသည္။သို႕ေသာ္တစ္ခါတစ္ရံ၌သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားလက္ေတြ႕ကိုကိုယ့္
အလွည့္က်ခ်င္က်၊ဒါမွမဟုတ္၊ကိုယ္လုပ္ၿပီးသားသူမာ်းက်ခ်င္က်တတ္၍အခ်င္းခ်င္းအခက္အခဲ
မရွိေအာင္ႀကိဳေျပာျပထားတတ္သည္မ်ားလည္းရွိ၏။
 
ထိုသို႕ေျပာျပ၍ရတာလည္းPhysicsသာရွိသည္။PhysicsကVivaဆိုဘယ္လိုေမးခြန္းေတြေမးတာ၊
ဘယ္ကိရိယာကိုကိုင္ရင္ဘယ္ေကာင္ကError ( အမွား )ဘယ္ေလာက္၀င္ႏုိင္တာ၊ ဒါမ်ဳိးေတြေျပာျပ၍ရသည္။ Chemistryကဘယ္ဓာတ္ႏွင့္ဘယ္ဓာတ္ေပါင္းလွ်င္ဘာျဖစ္သည္ဆိုတာအဲဒီ
လက္ေတြ႕အတြက္ေပးထားေသာစာအုပ္မွာပါၿပီးသား။အေရးႀကီးတာ အဆျဖစ္သည္။မီးအပူေပးလွ်င္လက္မလြန္ရတာမ်ဳိးရွိသည္။သည္ၾကားထဲ ပစၥည္းေတြကိုက်မကြဲေအာင္ကိုင္ရ၍အလုပ္ကမတြင္။က်ကြဲလွ်င္ေလာ်္ရ၏။

Physicsမွာေလ်ာ္စရာသိပ္မရွိ။သူကသစ္သား၊သံထည္ေတြမ်ား၍ျဖစ္သည္။ Chemistryကေတာ့ဖန္၊မွန္၊ေရေတြမွမပါလွ်င္အလုပ္မျဖစ္။လုပ္တတ္လွ်င္ Physicsထက္ျမန္၏။PhysicsကLab:အခ်ိန္သံုးနာရီဆိုလွ်င္အနည္းဆံုးႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့လုပ္ရသည္။
Chemistryကေသေသခ်ာခ်ာသိလွ်င္တစ္နာရီသာသာ၊သာၾကာသည္။
သည္ေတာ့ေနာက္က်ၿပီးေရာက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္သူမ်ားလိုေစာ လည္းျပန္ခ်င္သည္ကိုေက်ာင္းသားခ်င္းမို႕သူလည္းနားလည္သည္။ေနာက္ က်ၿပီးမွ၀င္တာသာရွိမည္။အမွတ္ျပည့္လည္းလိုခ်င္၏။
ေစာ၍လည္းအခန္းထဲကထြက္ခ်င္သည္။ေစာထြက္ရလွ်င္ထမင္းစားခ်ိန္ (Break Time)ႏွင့္ေပါင္းကာအနည္းဆံုးႏွစ္နာရီေလာက္ေလကန္ေ၀ဖန္ေရး လုပ္လို႕ရသည္။အဆင္သင့္လွ်င္၊ေဘာ္ဒါေကာင္းလွ်င္အာရ္စီတူးမွာသြား၍ ငမ္းေၾကာထ၍ရေသးသည္။
သူ႕အေတြးမွာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဗ်ာမ်ားေနပံုကိုျမင္ေယာင္ေနမိေသး၏။

"ငါကကိုးခုလံုးစလုပ္ရမယ့္အခ်ိန္မွာသူမ်ားေတြကသံုးေလးခုၿပီးေနၿပီ။မင္းတို႕သိတဲ့အတုိငး္ပဲ။
တစ္ခုၿပီးရင္တစ္ခုကိုယ္လုပ္ထားတာမွန္တယ္ဆိုတာထြက္လာတဲ့ပစၥည္းကိုသြားျပရေသးတယ္။
ဆရာမကခံုနံပါတ္နဲ႕လုပ္ၿပီးတဲ့စာရင္းကိုမွတ္ထားေသးတယ္။ငါ့ကြာ။ညစ္လာေရာ"

သူတို႕ၿပံဳးလိုက္သည္။တစ္ခါတေလသည္လိုေကာင္မ်ဳိးထိသင့္တယ္ဟုေတြးမိ၏။
အၿမဲတမ္းအခြက္ေျပာင္ေနသည္ကိုး။

"ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ဆရာမကိုငါလုပ္ထားတာတစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ျပၿပီးခ်ိန္မွာဆရာမက
႒ာနမႉးေခၚလို႕ခဏသြားတယ္"

"ဒါနဲ႕မင္းဘယ္လိုလုပ္ႀကံလိုက္လဲ။ဆရာမျပန္လာေတာ့သူမ်ားလုပ္ၿပီး သားေတြျပလိုက္တယ္မဟုတ္လား"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုျဖတ္ေမးသည္။ေခါင္းယမ္းျပတာေတြ႕၏။
သူတို႕အ့ံဩသြားသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေျပာတာChemistryအလွည့္တိုင္း ၊ျပန္ရမွာေနာက္က်မွာစိုးလွ်င္သူတို႕လည္းလုပ္ေနက်ကိစၥျဖစ္၏။
ကိုယ္မလုပ္ရေသးလွ်င္သူမာ်းလုပ္ၿပီးသားကိုမသြန္ခင္ေတာင္းထားၿပီးကိုယ္လုပ္ၿပီးသား
သူမာ်းမလုပ္ရေသးလွ်င္လည္းေပးလိုက္သည္ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္၏။ယခု စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္က
အမ်ားနည္းတူမလုပ္ဟုဆိုေသာအခါသည္ေကာင္ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ပါလိမ့္ဟုေတြးၾကည့္
၏။ေတြးမရ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ဘာဆက္ေျပာမလဲနားစြင့္ထား၏။

" ဘယ္ရမလဲကြာ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ပဲ။ငါဘာလုပ္လဲသိလား"

အေရးထဲဂုဏ္ယူေနသည့္ပံု။ပံုစံကအျမင္ကတ္စရာလည္းေကာင္းသည္။သူလုပ္တာကသူမ်ားႏွင့္
မတူ၍အထင္ႀကီးစရာလည္းျဖစ္ေနတာအေသအခ်ာ။ သို႕ေသာ္သူတို႕အုပ္စုကအခ်င္းခ်င္းအထင္ႀကီးမႈကိုေပၚတင္မျပတတ္ၾက။အဲ-အျမင္ကတ္မႈကိုေတာ့ေပၚတင္ျပတတ္ၾကသည္။

"မသိဘူးကြာ။မသိလို႕ေမးေနတာ။ပဲမမ်ားနဲ႕ေဟ့ေကာင္။ေျပာခ်င္ေျပာ။မေျပာခ်င္ေန"

ၿငိမး္ခ်မ္းထေကာမွငတိကၿပီတီတီႏွင့္၊ေျပာပါမယ္ကြာ၊မင္းတို႕ကလည္းဟုဆို၏။

"ဒီလိုကြ။ဆရာမျပန္လာလို႕သူမ်ားဟာယူျပတယ္ဆိုတာဆရာမကငါ့ကိုသကၤာမကင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဒီေတာ့ျပန္လာရင္လည္းငါ့ကိုသံသယကင္းေအာင္၊ ငါလည္းသူမ်ားေတြလို
ၿပီးေနေအာင္ခံုနံပါတ္နဲ႕တြဲျပီးမွတ္ထားတဲ့ဘယ္ႏွစ္ ခုၿပီးၿပီလဲဆိုတဲ့ေနရာမွာဆရာမအမွတ္ေလးေတြျခစ္သလိုငါ့ခံုနံပါတ္ေဘးမွာ
ငါမၿပီးေသးတဲ့သံုးေလးခုကိုဆရာမအလစ္မွာအမွတ္ျခစ္လိုက္ေတာ့ငါလည္းက်န္တဲ့သူေတြနဲ႕
အတူတူၿပီးသြားတာေပါ့ကြာ"

အားလံုးကအံ့အားသင့္ကာရယ္လည္းရယ္မိသည္။တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ တ့ဲေကာင္ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္လည္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕ နာမည္တြင္ေနတာျဖစ္မည္ဟုသူေတြးမိသည္။

"မင္းကိုအားလံုးနဲ႕တစ္ၿပိဳင္တည္းၿပီးလို႕မေမးဘူးလား။ေနာက္က်ၿပီးမွ လည္းေရာက္ေသးတယ္။သိသာေနတာကို"

သူက၀င္ေမးလိုက္သည္။

" ေမးၿပီလားကြာ။ငါကအတည္ေပါက္နဲ႕ေျဖတာကိုး။ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကပစၥည္းေတြကူေဆးေပးလို႕ေစာၿပီးတာပါ၊ဘာညာေပါ့။ဆရာမလညး္႒ာနမႉးနဲ႕
သြားေတြ႕လာေတာ့သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးေလကြာ"

မင္းကိုေတာ့လက္လန္တယ္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရာဟုဆိုကာစိုးညြန္႕စာအုပ္ဆြဲထုတ္တာေတြ႕၏။
စကား၀ိုင္းကိုျဖတ္ၿပီးႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆီအာရံုေျပာင္းေတာ့အတန္းေရွ႕ကျဖတ္သြားျဖတ္လာ
လုပ္ေနသူေတြကိုေငးေနတာေတြ႕သည္။

" စာအုပ္ေလးေရွ႕ခ်ၿပီးေတာ့စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေရ xxxxxxx ဘာေတြမ်ားအေတြး နယ္ခ်ဲ႕ေနသလဲ "

လုပ္ၿပီ။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တုိ႕က။ခုတင္စကားစျပတ္သည္။စေနာက္ဖို႕ပါးစပ္ထဲကတန္းထြက္လာသည္။
မ်က္လံုးထဲမွာတန္းျမင္သည္။ဦးေႏွာက္ကတန္းၿပီးတိုက္တြန္းသည္။
သူရေသာသီခ်င္းတစ္စကိုေကာက္ဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

ေဟာ-ေရာက္လာပါၿပီ။စူးရွရွအၾကည့္ရဲရဲတစ္ခု။ၿပီးေတာ့ျပန္လွည့္သြားသည္။

"ကြင္းကကင္းကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႕မရတာခုမွသေဘာေပါက္တယ္။ဟား.......ဟား။
ကင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ငါ့ေၾကာင့္ကင္းေရ...ငါ့ေၾကာင့္"

တမင္သက္သက္ရြဲ႕ၿပီးေျပာလိုက္ေသာစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္ သူေခါငး္ကုတ္မိသည္။က်န္သူေတြၿပံဳး၏။သည္ေကာင္ခုနကတည္းက သိသိႀကီးႏွင့္စိုးညြန္႕ကိုရြဲ႕ထားတာသတိရ၍လည္းအားလံုးကၿပံဳးမိျခင္းျဖစ္၏။

" ကင္းေရ-မင္းတကယ္စိတ္၀င္စားလာရင္ေတာ့ေျပာကြာ။ေနာ္ "

"ဘာလဲ။ကင္းကစစိတ္၀င္စားရင္မင္းကကြင္းတို႕အုပ္စုကိုမေနာက္ေတာ့ဘူးေျပာတာလား"

စိုးညြန္႕စကားကိုသူနားစြင့္လိုက္၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေရွ႕ဘက္ လွမ္းၾကည့္ၿပီးမၾကားတၾကားထေအာ္သည္။

"ကင္းကကြင္းကိုစစိတ္၀င္စားၿပီဆိုရင္.....ဟဲ....ဟဲ။အရမ္းမေနာက္ေတာ့ဘူး။နည္းနည္းပဲေနာက္မယ္
လို႕ေျပာတာပါကြာ။မေနာက္ဘဲေတာ့ဘယ္ေနမလဲ။ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ဒီေမာင္ႏွမေတြပဲရွိတာကိုး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားအဆံုးႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုဆတ္ခနဲထရပ္သည္။
စာအုပ္ေတြသိမ္းၿပီးသူတို႕အုပ္စုကိုလွည့္ၾကည့္၏။ၿပီးေတာ့ဆရာလာခ်ိန္နီးမွ အခန္းထဲကေနအျပင္ကိုထြက္သြားတာေတြ႕သည္။
သူစိတ္မေကာင္း။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကုိစုိးညြန္႕တို႕၀ိုင္း၍အျပစ္တင္၏။

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူးကြာ။အေပါ့သြားခ်င္လို႕ထသြားတာေနမွာ
ဟုေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ေျပာေနေသးသည္။သူတို႕အုပ္စုကမရယ္ႏိုင္ေတာ့ ဘဲေဘးကသူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ထရယ္သည္။ဟုတ္မွာ-ဟုတ္မွာဟုဆိုၾက၏။

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးရယ္...........။ကိုယ္မင္းကိုဘယ္လိုရွင္းျပရမွနး္ေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ေသခာ်တာတစ္ခု
ကေတာ့ကိုယ္တုိ႕ေယာက္်ားေလးေတြရဲ႕ေပ်ာ္စရာပစ္မွတ္ဟာမင္းတို႕မိန္းကေလးေတြျဖစ္ေနသမွ်၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းခ်စ္လို႕၊ခင္လို႕စေနသမွ်မင္းကိုယ္တို႕အေပၚအထင္ေတြလြဲေနေတာ့မွာပါပဲေလ။

ခြင့္လႊတ္ပါလို႕မေျပာပါဘူး။ကိုယ္ကမင္းကိုစိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာကိုသူငယ္ခ်ငး္ေတြက
မသိေသးတာရယ္၊အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းတဲ့ကိုယ္တို႕ရဲ႕လြတ္လပ္ မႈေတြထဲကဘယ္သူ႕ကိုမွအေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစဘူးလို႕ကိုယ္ထင္ထားတဲ့ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕
အစအေနာက္ေတြရယ္ကိုကိုယ္နားလည္ေနၿပီးသားမို႕လို႕ေလ။
မင္းမေက်နပ္ရင္လည္းကိုယ့္ကိုသာပံုၿပီးစိတ္ဆိုးခ်င္ဆိုး ပါေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးေရ။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၄ )

 
သူကပင္ၿငိမ္းခ်မ္းႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ၾကားအျမန္၀င္လိုက္သည္။အားလံုးကစိတ္၀င္စားစြာ
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္မ်က္ႏွာကိုေငး၏။

" ငါတို႕ပရက္တီကယ္ေတြကသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ Chemistry ဆိုေခ်ာင္တယ္ေလကြာ။ငါမနက္က Chemistry အလွည့္ကြ"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာတာဟုတ္သည္။သူတို႕ပထမႏွစ္မွာလက္ေတြ႕ခန္း၀င္ရတာ Physics ႏွင့္ Chemistryႏွစ္ဘာသာသာရွိသည္။ Physics ကလက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး Viva ( ႏႈတ္ျဖင့္ေမးေသာ )ေမးခြန္း မ်ားေျဖရသည္။Chemistryကအဲဒါမ်ဳိးမရွိ။အခန္းထဲမွာဆရာေပးထားေသာ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္လုပ္ၾကည့္။ရလာေသာအေျဖကစာအုပ္ထဲကအတုိငး္ထြက္လာလွ်င္မွန္သည္။ Physics မွာVivaေျဖရ၍စာဖတ္ရသည္။ လက္ေတြ႕လုပ္ေနလွ်င္မခိုရ၊မကပ္ရ။လုပ္သမွ်အကုန္ျပန္ေမးသည္။
Chemistryကေတာ့စာအုပ္ထဲကရလဒ္ကအျပာေရာင္ဟုေပးထားလွ်င္မိမိျဒပ္ေပါင္းအျပာေရာင္
ထြက္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ဒါကပင္အေကာင္းဆံုးသက္ေသျဖစ္လို႕ေန၏။

" မင္းက Chemistry ေခ်ာင္တာကိုဘာလုပ္ေသးလို႕လဲ "

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကအားမရဘဲ၀င္ေမးသည္။

"ငါေနာက္က်ၿပီးမွေရာက္တာကြ။ဆရာမကဆီးေမးေရာ။ဘာလို႕ေနာက္က်တာလဲ၊ဘာညာေပါ့"

" မင္းညကသဇင္တုိ႕၊ကံ့ေကာ္တို႕ဘက္သြားတယ္မဟုတ္လား"

စိုးညြန္႕ျဖတ္ေမးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေခါင္းညိတ္၏။

"ေနစမ္းပါဦး။သဇင္ေဆာင္ကေတာ့တို႕ေက်ာင္းကမိန္းကေလးေဆာင္မို႕ထားေတာ့။
ကံ့ေကာ္ကအာရ္စီတူးကအေဆာင္ပါ။မင္းဘာသြားလုပ္တာလဲ"

ၿငိမ္းခ်မ္းကၾကား၀င္ေမးျပန္သည္။

"ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေတြကရိုးေနၿပီကြ။သူမ်ားေက်ာင္းကဟာေလးေတြ သြားေၾကာင္ရတာပိုဖီးလ္လာတယ္"

" အဲဒါေတာင္ေဟ့၊မနက္တိုင္းအာရ္စီတူးကကင္တင္းန္မွာသြားထိုင္ေနလို႕ပဲ"

စိုးညြန္႕ကညည္းသလိုေျပာသည္။သည္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကအခန္းေဖာ္ေတြမို႕ဘာလုပ္လုပ္
အတူတူသိေနၾကျခင္းျဖစ္၏။

" မနက္ဖီးလ္၊ညဖီးလ္ကမတူဘူးကြ"

"ထားပါကြာ။သိခ်င္တာလက္ေတြ႕ခန္းထဲကကိစၥ။ငါတို႕ေဘာ္ဒါေတြထဲမွာ ဖြန္ေၾကာင္တာမင္းပဲရွိေသးတယ္။ဆက္မေျပာနဲ႕ေတာ့။ခုနလက္ေတြ႕ခနး္ထဲကကိစၥေျပာ "

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကစကား၀င္ျဖတ္ေပးသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္နည္းနည္းနင္သြား၏။
အဲဒါပဲေကာင္းသည္။ႏို႕မို႕ဆိုအာရ္စီတူးကဘယ္ေကာင္မေလးက ဘယ္လို၊ဘာညာလာေနလွ်င္သူတို႕စကား၀ိုင္းကလိုရင္းေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့။

" ေကာင္းၿပီ။မင္းတို႕ငါဖြန္ေၾကာင္တာေတြ႕မွသြားရည္မက်နဲ႕၊ဟုတ္လား ။ေဟ့ေကာင္ကင္း။မင္းလည္းၿငိမ္ေနတာႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုမေၾကာင္ေသးဘူးဆိုတဲ့
သေဘာေပါ့ဟုတ္လား"

ရုတ္တရက္သူေျဖရခက္လွသည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕ဘာသာဖြန္ေၾကာင္တာႏွင့္
သူမ်ားေရာထည့္သည့္သေဘာမ်ဳိးမို႕သူဘာေျဖရမွနး္မသိ။

"ဟ-ကင္းနဲ႕ကြင္းကမင္းနဲ႕သတ္သတ္စီပဲစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။သူတို႕ကမ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္
ဆိုင္လို႕မရတာ။မင္းလိုဖြန္ေၾကာင္ဖို႕ဆိုတာေ၀လာေ၀းပဲ။ဟုတ္ တယ္မဟုတ္လား ကင္း"

စိုးညြန္႕၀င္ေျပာေတာ့ေရာေယာင္ၿပီးသူေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။အမွန္ကေတာ့ၿပီးၿပီးေရာ
သေဘာပင္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုသူစိတ္၀င္စားေသာ္လည္းသူငယ္ ခ်င္းေတြကိုဖြင့္ေျပာဖို႕အခ်ိန္မတန္ေသးဟုထင္တာလည္းပါ၏။

"ကင္းနဲ႕ကြင္းကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မရဘူးဆိုေတာ့ငါစဥ္းစားၾကည့္တယ္။
ကင္းကအရပ္နည္းနည္းပိုျမင့္လို႕ထင္တယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္စိုးညြန္႕ကမင္းႀကီးေဒၚႀကီးဟုထဆဲ၏။သူတို႕တဟားဟားႏွင့္
ထရယ္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕မိန္းကေလးတန္းဘက္က လွည့္ၾကည့္တာေတြ႕သည္။ရယ္မိလွ်င္အရွိန္ကလည္းသတ္မရတတ္ ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕မ်က္ေစာင္းထုိးၿပီးျပန္လွည့္သြားသည္။စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္ေတြဖြင့္လို႕။သေဘာကေတာ့စာၾကည့္ေနသည့္သေဘာ။ တိတ္တိတ္ေန၊ဆူတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ေလ။
သူတို႕အုပ္စုကလည္းေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕လိုက္၍ဂရုစိုက္သလား ဆိုေတာ့ေ၀းေသး။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကသူ႕စကားကိုသူသေဘာက်ကာအားရပါးရဆက္ရယ္ေနသည္။

"ဟုတ္တယ္ေလစိုးညြန္႕ရာ။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႕ရတာအရပ္တူလို႕၊ဒါမွမဟုတ္ငါတို႕လို
ထိုင္ခံုတစ္ခံုတည္းအတူထိုင္ေနလို႕မင္းမ်က္ႏွာ၊ငါ့မ်က္ႏွာ တန္းတန္းႀကီးဆိုင္ေနတာေပါ့။မင္းေျပာတာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႕မရဘူး ဆိုေတာ့ငါ့စိတ္ထဲအဲဒီအေတြးပဲေပါက္တယ္။ဟား....ဟား...ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားကင္း"

" ထားပါေတာ့ကြာ "

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကအေဖာ္လွမ္းညွိ၍ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစိတ္မ၀င္စား ဟန္ေဆာင္ထားေသာသူကခပ္ေပါ့ေပါ့သေဘာမ်ဳိးေျဖလိုက္သည္။မင္းကို စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕ေခၚဖို႕မေကာင္းဘူး၊ခ်ီးေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႕ပဲေခၚ ဖို႕ေကာင္းတယ္၊စိန္ကအဖိုးတန္လြန္းအားႀကီးေနလို႕ဟုစိုးညြန္႕ မေက်မနပ္ေျပာသည္။

"စိတ္မဆုိးပါနဲ႕သူငယ္ခ်င္းရာ။ခ်စ္လို႕စတာပါ။ငါ့အေၾကာင္းဆက္ေျပာပါမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကမ်က္ႏွာပိုးသတ္၍ေျပာေတာ့စိုးညြန္႕အသာနားစြင့္ တာေတြ႕သည္။

"ဒီလိုကြ။ငါေနာက္က်တာကိုဆရာမကေမးတယ္။ငါကကၽြန္ေတာ္ညက စာၾကည့္ၿပီးအိပ္ရာထေနာက္က်သြားလို႕ပါဆိုေတာ့ႏိႈးစက္ေဆာင္မထားဘူးလားတဲ့။
အေဆာင္ကိုလာတာဆိုေတာ့ႏိႈးစက္သယ္မလာမိဘူးတီခ်ယ္လို႕။ ဆရာမကကရုဏာသက္သြားတယ္ထင္တယ္။ေနာက္ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေစနဲ႕တဲ့။ ဒီတစ္ခါအမွတ္မေလွ်ာ့လိုက္ဘူးတဲ့။ငါလည္းအားရ၀မး္သာအခန္းထဲ၀င္သြားတာေပါ့"

သူတုိ႕လက္ေတြ႕လုပ္လွ်င္အခန္းထဲ၀င္ကတည္းကေက်ာင္းသားကတ္၊စာအုပ္စာတမ္းအကုန္စစ္သည္။
နံနက္ရွစ္နာရီလက္ေတြ႕စလွ်င္ရွစ္နာရီမထိုးခင္ေရာက္ရသည္။ထိုမွစ၍လက္ေတြ႕လုပ္ၿပီး
တစ္ပတ္ျပည့္ခ်ိန္၊မိမိလက္ေတြ႕စာအုပ္ ( Lab: Report )ကိုတင္သည္အထိအမွတ္ေပး၏။
လက္ေတြ႕လုပ္ခ်ိန္မွရမွတ္မ်ားအားလံုးစာသင္ႏွစ္ဆံုးလွ်င္ျပန္ေပါင္း၍ လက္ေတြ႕လုပ္ခ်ိန္မ်ားႏွင့္
စားကာပ်မ္းမွ်အမွတ္ကိုစာေမးပြဲမွာထည့္ေပါင္းေပးသည္။အမ်ားဆံုးရမွတ္ကႏွစ္ဆယ္ေပးလွ်င္
ဆယ့္ရွစ္မွတ္အျပင္ပိုမရ။ Lab: Reportအေရးေကာင္းသူ၊စည္းကမ္းလိုက္နာသူ
၊ႀကိဳးစားသူဆိုပါကလြန္ေရာကၽြံေရာဆယ့္ရွစ္မွတ္ခြဲသာျဖစ္သည္။

သူတို႕ေက်ာင္းကဆရာ၊ဆရာမမ်ားစာသင္ရာတြင္ေစတနာ၊ေကာင္း သေလာက္လက္ေတြ႕ခန္းအမွတ္ေပးလွ်င္ကပ္ေစးႏွဲသည္ဟု စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေျပာဖူးသည္။ဒါေတာင္PhysicsဆိုVivaအမွတ္က
သံုးေလးမွတ္ေလာက္ပါသည္မို႕Vivaေမးမွာေၾကာက္ၿပီးသီအိုရီရွင္းျပခ်ိန္
လိုက္နားေထာင္ရတာတစ္မ်ဳိး၊လက္ေတြ႕လုပ္သည့္အခါရသည့္Dataေတြမွားတာကတစ္မ်ဳိးႏွင့္
Physicsဆိုဆယ့္ခုနစ္မွတ္ခြဲမွာသာအၿမဲတန္းေနသည္ဟုစိုးညြန္႕ လည္းညည္းဖူး၏။သို႕ေသာ္Physicsသာအမွတ္သိရၿပီးChemistryကေတာ့ အမွတ္ကိုLab: Reportစာအုပ္ေပၚမွာေရးေပးေလ့မရွိ၍မသိရ။ မိမိဘာသာစိတ္ကူးႏွင့္ယူေနၾကျခင္းျဖစ္၏။

"ငါလည္းလက္ေတြ႕စမယ္ႀကံေရာဆရာမကအနားလာၿပီးသင္ပါေလေရာ။ငါကသီအိုရီလြတ္သြားတာကိုး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္သူ႕ျဖစ္စဥ္ကိုစားၿမံဳ႕ျပန္ေကာင္းေနဆဲ။

"သီအိုရီေတြရွင္းၿပီးေတာ့ဘုရားေရ။ငါလုပ္ရမယ့္ထုတ္ေဖာ္ပံုေတြက ကိုးခုေလာက္ရွိတယ္"

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]