" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၇ )

[ ၈ ]

ပန္းပြင့္ေလးေတြကမိုးအလင္းမွာေနေရာင္ျခည္ကိုေမွ်ာ္တတ္ၾကပါတယ္။
ေက်းငွက္ေလးေတြကအစာရွာဖို႕ဟိုးအေ၀းကိုပ်ံသန္းခဲ့ၾကတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ေနေရာင္ကိုေမွ်ာ္တဲ့ပန္းေလးေတြလိုခ်စ္သူကိုေမွ်ာ္ရင္းေက်း ငွက္ေလးေတြလိုဟိုးအေ၀းကိုပံ်သန္းခ်င္ပါရဲ႕။
ခ်စ္သူကိုေမွ်ာ္မိတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ခ်စ္သူေရာက္မလာလို႕ခ်စ္သူရွိရာသြားခ်င္ခဲ့တာေပါ့။

အိပ္မက္ကေလးေတြကကိုယ့္ညေတြကိုသိမ္းပိုက္ထားတယ္။
စိတ္ကူးေလးေတြကကိုယ့္ေန႕ေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။
အဲဒီအိပ္မက္နဲ႕အဲဒီစိတ္ကူးေတြၾကားထဲမွာကိုယ့္ဘ၀နစ္မြန္းေနေပမယ့္ကိုယ္ကေက်နပ္ေနမိတယ္။
ကိုယ့္အိပ္မက္နဲ႕စိတ္ကူးေတြထဲမွာခ်စ္သူရွိေနလို႕ေပါ့။

ဟန္မေဆာင္တဲ့ရိုးသားမႈေတြၾကားမွာကိုယ္ရွိေနတယ္။
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဟန္ေဆာင္မႈေတြၾကားမွာခ်စ္သူရွိေနတယ္။
ကိုယ့္ရိုးသားမႈေတြကခ်စ္သူရဲ႕ဟန္ေဆာင္မႈေတြကိုေခ်ဖ်က္ရင္းကိုယ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာခ်စ္ျခင္းဆိုတာေတြေမြးဖြားႏိုင္လာလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ခုေတာ့ခ်စ္သူေရ........

ေ၀းကြာျခင္းကကိုယ္တို႕ၾကားမွာ။ခါးသီးမႈကကိုယ္တို႕ဆံုေတြ႕ခ်ိန္တိုင္းမွာ။ နာက်င္မႈနဲ႕ၾကင္နာမႈကေတာ့ကိုယ့္ရင္ထဲမွာပါေလ။

X X X

မိုးစက္ေတြတဖြဲဖြဲေႂကြေနစဥ္ကာလထဲမွာဒုတိယႏွစ္ျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္။ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ
ကာလတစ္ခု၊ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာကာလတစ္ခုကိုသူတို႕ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ျပန္ေလၿပီ။

" ကင္း။မင္းကိုၾကည့္ရတာတစ္ခုခုကိုလြမ္းေနသလိုပဲ "

၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိပ္မွာထိုင္ေနရင္းစိုးညြန္႕ကမဆီမဆိုင္သူ႕ ကိုၾကည့္ၿပီးစကားစသည္။ဆုိင္ေဘးကားလမ္းကျဖတ္သြားေသာကားကုိၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းခ်၏။

" ငါသူငယ္ခ်င္းေတြကိုသတိရေနတယ္။အိမ္မွာငါတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့"

ေဘာလံုးကြင္းႏွင့္တည့္တည့္မွာရွိေသာဂ်ီေဟာလ္ကိုလွမ္းေငးရင္းေျပာသည္။

"ရာသီကလြမ္းစရာေကာင္းလို႕ေနပါလိမ့္မယ္ကင္းရာ။ၿပီးေတာ့မင္းလြမ္းခ်င္တာငါတို႕ဟုတ္ပံုမေပၚပါဘူး"

ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကိုက်င္းရင္းေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေျပာေတာ့သူကမလံုမလဲႏွင့္လွည့္ၾကည့္မိသည္။

"ငါမင္းတို႕နဲ႕ပထမႏွစ္မွာစခင္တာပါ။ဒါေပမဲ့တို႕အုပ္စုဘယ္ေလာက္တြဲၿပီး ဘယ္ေလာက္ကဲခဲ့တယ္ဆိုတာမင္းတို႕အသိဆံုးပဲ"

"ခုျပန္ေတြ႕ရၿပီပဲကြာ။မင္းကိုနားလည္ပါတယ္။ဒါနဲ႕ကြင္းတို႕အုပ္စုေရာ။ မေတြ႕ေသးပါလား"

ၿငိမ္းခ်မ္းက၀င္ေမးသည္။သူတို႕ကေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္ပထမဦးဆံုးေန႕မို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၍စာသင္ခန္းထဲမေရာက္ေသး။ အကုန္လံုးဒုတိယႏွစ္တန္းခြဲ-ဘီမွာပဲျပန္ရ၍၀မ္းသာေနၾကသည္။

အမွတ္အနည္းအမ်ားကိုလိုက္၍ခံုနံပါတ္ခြဲသျဖင့္လူကြဲမွာစိုးေသာ္လည္းလူမကြဲေတာ့။
တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕အုပ္စုပါသူတို႕ႏွင့္တစ္ခန္း တည္းျပန္က်သည္။

"ကြင္းကေတာ့ငါတို႕နဲ႕ေရစက္ေတာ္ေတာ္ပါတယ္ထင္တယ္။ဒီႏွစ္လည္းသူ တို႕ပဲစရဦးမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္၏အသံ။စိုးညြန္႕ကေက်ာင္းေတာင္မတက္ရေသးဘူး။စဖို႕ပဲစဥ္းစားေနတယ္ဟုဆို၏။

"ဟ-သူတို႕ကစလို႕ေကာင္းတယ္ကြ။စရင္စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။ငါကစရင္စိတ္ဆိုးတဲ့လူမွစခ်င္တာ "

မင္းကတတ္လည္းတတ္ႏိုင္တယ္ကြာဟုၿငိမး္ခ်မ္းညည္းသည္။

"စတာလည္းစ၊ေနာက္တာလည္းေနာက္တာေပါ့ကြာ။ဒုတိယႏွစ္ဆိုေတာ့ စာေမးပြဲအမွတ္နဲ႕ေမဂ်ာခြဲေတာ့မွာ။စာလည္းပံုမွန္လုပ္ၾကဦး။သူမ်ားေတြ က်ဴရွင္ေတာင္ယူေနၾကၿပီ။ဒါနဲ႕မင္းတို႕ဘာယူမွာလဲ။ငါ့ကိုလည္းေျပာၾကဦးေလကြာ။
ငါကေတာ့မက္ခ္(Mech)ပဲေဟ့ေကာင္ေတြ"

သူကစကား၀ိုင္းကိုစာဘက္လွည့္ေပးလိုက္သည္။မက္ခ္ဆိုတာမက္ခ္ကင္နီ ကယ္( Mechanical )(စက္မႈ
အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္)ကို အတိုေခၚတာသူတို႕ေက်ာင္းသားခ်င္းနားလည္ၿပီးသား။

" ငါလည္းမက္ခ္ပဲ "

စိုးညြန္႕အသံ။သူကအိုေကဟုေအာ္လိုက္၏။

"ဟ-ငါလည္းမက္ခ္ေလကြာ။ဘယ္ရမလဲ။စက္မႈလိုခ်င္လို႕စက္မႈတကၠသိုလ္လာတက္တာ"

ၿငိမ္းခ်မ္းအသံ။ဒါပဲကြဟုသူေအာ္လိုက္၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကိုသူၾကည့္လိုက္သည္။
ဘယ္လိုလဲဆိုသည့္သေဘာ။

" ငါကေတာ့မင္းတို႕နဲ႕မခြဲႏိုင္ဘူး။စက္မႈပဲယူမယ္"

စိန္ေမ်ာက္ေမာ်က္ကိုခင္မိၾကတာအဲဒါေတြလည္းပါမည္ထင္သည္။ဒါမွကြဟုသူႀကံဳး၀ါးလိုက္၏။

" ငါလည္းစီဗယ္လ္နဲ႕မက္ခ္ကိုဘယ္ဟာေရြးရမွန္းကိုမသိေသးဘူး"

" ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္။ေရြးမေနနဲ႕။ေယာက်ာ္းေလးမ်ားတဲ့မက္ခ္ကိုယူ။ငါတို႕နဲ႕တူသြားေအာင္"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကိုအေဖာ္ညွိသည္။နည္းနည္းေတာ့ေတြေ၀ေန၏။စဥ္းေတာ့စဥ္းစားသင့္
သည္ဟုသူလည္းထင္သည္။သူကအိမ္မွာအေဖကိုယ္တိုင္Pump ႏွင့္ေမာ္တာမ်ားအေရာင္းအ၀ယ္
လုပ္ေသာေၾကာင့္သည္ေကာ်င္းကို၀င္ကတည္းကMechanicalယူမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။

ဒုတိယႏွစ္ဆိုတာဆယ္တန္းလိုအတနး္မ်ဳိးမို႕ကိုယ္လိုခ်င္ေသာလိုင္းကိုရဖို႕ႀကိဳတင္စဥ္းစားၿပီး
စာေမးပြဲအတြက္ျပင္သင့္တာျပင္ရသည္။သည္လိုမွမဟုတ္ လွ်င္အမွတ္နည္းနည္းႏွင့္လူအမ်ားမႀကိဳက္ေသာ Mining(သတၱဳတူးေဖာ္ေရး)ႏွင့္Metallurgy(သတၱဳေဗဒ)လိုေမဂ်ာမ်ဳိးကိုေရာက္သြားႏိုင္သည္။

" ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားပါ။အလ်င္မလိုနဲ႕။ခုမွေက်ာင္းဖြင့္စပဲရွိေသးတယ္။"

စိုးညြန္႕ကလူႀကီးဆန္ဆန္ေျပာေတာ့သူတို႕အားလံုးစိုးညြန္႕ဆီအၾကည့္ေရာက္သည္။စိုးညြန္႕ေျပာတာလည္း
ဟုတ္တာပဲေလ။သည္လိုကိစၥမ်ဳိးကလက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာတစ္ထုိင္တည္းေျပာလို႕ရတာမ်ဳိးမဟုတ္။

" ကဲပါ။စဥ္းစားတာလည္းစဥ္းစားေပါ့။စာသင္ခ်ိန္နီးၿပီ။လစ္ၾကမယ္"

ၿငိမ္းခ်မ္းစကားေၾကာင့္အားလံုးေနရာကထသည္။စားပြဲထိုးေကာင္ေလး ကိုေခၚ၍သူကဦးေအာင္ရွင္းေပးလိုက္၏။

" ကင္းကိုခင္တာအဲဒါေတြလည္းပါတယ္။အလုိက္သိလို႕"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္စကားေၾကာင့္အားလံုးကၿပံဳးသည္။

"မင္းတို႕ကနယ္သမားေတြေလ။ငါကရန္ကုန္က။တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ငါကကူညီရမွာေပါ့။
အေဆာင္သမားေတြရဲ႕ဒုကၡကိုငါသိေနတာပဲ။မင္းတို႕ေငြျပတ္ရင္ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႕ပါ"

သူ႕စကားအဆံုးၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ပခံုးကိုလာဖက္သည္။ေက်းဇူးပါပဲသူငယ္ခ်ငး္ရာ။ေနာက္ကို
ဒီထက္မကေကၽြးႏိုင္ပါေစဟုဆိုေတာ့ေခြးေကာင္ဟုဆိုကာၿပံဳးမိရင္း၀ါ၀ါဦးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ
ထြက္သည္။

မိုးသားေတြကမည္းညိဳေနတုန္း။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]