"သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္" (၁)

ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လလယ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီး ျမန္မာျပည္ျပန္ရန္ အေၾကာင္းတစ္ခု ဖန္လာ၏။ ခြင့္လည္းရမည္ ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ပါ ခြင့္ေတာင္းၾကည့္ရာ အဆင္ေျပသြားၿပီး ရန္ကုန္ကို ႏွစ္ပတ္မွ် ျပန္ျဖစ္ ခဲ့ေလသည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးလည္း နယ္မွာ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေန၍ ျပန္ရန္ေခ်ာင္းေနခဲ့ရာ ယခုေတာ့ အဘုိးကိုလည္း သြားၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ၿပီး အဘုိးရွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ နယ္ေရာက္ေတာ့ အဘိုးက က်န္းမာလ်က္ရွိေသးၿပီး ဆန္ၿပဳတ္ကို ေကာင္းေကာင္းစားႏိုင္ေနေသး၏။ ကင္ဆာေၾကာင့္ ေနရလွ သိပ္မၾကာေတာ့ေသာ္လည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖင့္ အဘိုးကို ျမင္ရသည့္အခါ စိတ္ေတာ့ ခ်မ္းသာရေသးသည္။ အဘိုးအတြက္ အလႉလုပ္ေပးၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ေရစက္ခ်ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အဘိုးမဆံုးခင္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည့္ အတြက္ ေက်နပ္ခဲ့ရေတာ့သည္။

အဘိုးကက်န္းမာေနေသာ္ျငား မက်န္းမာသည္က နယ္မွာရွိေသာ ၀က္မ်ား။ "၀က္နားရြက္ျပာ ေရာဂါ" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚတစ္ေယာက္ သူေမြးထားသည့္ ၀က္မ်ားမွ ႏွစ္ေကာင္ေတာင္ ေသ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ စကားပင္ မေျပာႏိုင္။ ငယ္ငယ္က ေမြးလာၿပီး ႀကီးမွ စားရေသာ ၀က္က ႀကီးမွ ေရာဂါႏွင့္ ေသသည့္အခါ ခုနစ္သိန္း၊ ရွစ္သိန္းဖိုးခန္႔ ရႈံးၿပီဟုဆိုကာ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ေနေလၿပီ။ ေနာက္တစ္ေကာင္ကလည္း စ၍ နာေနေလၿပီ။ ေရာဂါ၏ သေဘာကိုက သိပ္မၾကာဟု သိရသည္။ ညေနနာၿပီး မနက္ဆိုေသၿပီ တဲ့။ စား၍ မရ။ ေသၿပီး၀က္က အသားမ်ား လွီးၾကည့္လွ်င္ ရိရြဲေနသည္ဟု သူတို႔ ဆီက သိရသည္။ သည္ေတာ့ ေျမျမဳပ္၍ ပစ္ရရံုအျပင္ မရွိ။

သည္ၾကားထဲ မိုးကေစာ၍ ပဲေတြေရစိုကုန္ၿပီး ပဲေတြပ်က္၊ ေစ်းေတြက်၊ စပါးေစ်းကလည္းက်ႏွင့္ သူတို႔ ၾကည့္ရသည္က စိတ္မေကာင္းစရာ။ ေတာင္သူေတြ သည္ႏွစ္ အခက္အခဲရွိမည္ဟု ေတြးမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာပင္ နယ္ႏွင့္ ရန္ကုန္မွာ မိုးက ေန႔တိုင္းရြာသည္။ တိတ္ျပန္ေတာ့ ပူၿပီး ေခၽြးကထြက္လာ၏။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ စိမ္းလာသလုိပင္။

ေရာက္တုန္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ က်န္းမာေရးကိစၥမ်ားကို လိုက္လုပ္သည္။ မ်က္စိအတြက္ မ်က္မွန္စစမ္းရ၏။ အရင္တစ္ေခါက္က သြားျပခဲ့ေသာ မ်က္မွန္ဆိုင္မွာပင္ သြားစစ္ေတာ့ ဆရာ၀န္က စိတ္မရွည္။ သူကၾကည္လားဟု ေမးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အျမင္မ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုးျဖတ္မရ၍ စဥ္းစားသည့္အခါ သိပ္မႀကိဳက္လွ။ ၾကည္တာေတာ့ ၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ဟာက အျမင္ပိုေကာင္းလဲ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ဆရာ၀န္က စိတ္ရွည္မွ ရမည့္ကိစၥဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ပါ၀ါအားလံုးကို တစ္ၿပိဳင္တည္းတပ္ၿပီး စမ္းရတာမဟုတ္။ တစ္ခုတပ္ၾကည့္လိုက္။ ျပန္ခ်လိုက္။ ေနာက္တစ္ခု တပ္ၾကည့္လိုက္၊ ျပန္ခ်လိုက္။ ဟိုဟာထက္ သည္ဟာက ပိုၾကည္သည္။ သည္လို ထင္ရသည္မို႔ ျပန္ျပန္စမ္းရသည္။

ဒါကိုပဲ ေက်းဇူးရွင္က ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို စစမ္းကတည္းက သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္။ ဒါလည္းေကာင္းတယ္ ဟု ေျပာလွ်င္ သူက မႀကိဳက္။ ျမင္လား၊ မျမင္ဘူးလား ဆုိတာသာ ေျပာခိုင္းၿပီး တိတိက်က် သိခ်င္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လတ္တေလာမို႔ တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ျခင္းသာ။ ၿပီးေတာ့ မ်က္စိက ထူးထူးျခားျခား ခံစားေနရ၍ မဟုတ္။ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းမို႔ ပါ၀ါစမ္းသည့္ သေဘာသာ။ ဇနီးသည္၏ မ်က္မွန္ လဲခ်င္တာလည္းပါ၏။ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာ၀န္က စမ္းၿပီးသိပ္မထူးသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘာလို႔လာစမ္းတာလဲ ဟု ေမးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ခြင္တည့္ေတာ့သည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီမွာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စင္ကာပူမွာ ေနတာပါ။ အခု ခဏျပန္လာတုန္း မ်က္စိ လာစစ္ၾကည့္တာပါ" ဟု ဆိုမွ ေက်းဇူးရွင္ ေခါင္းညိတ္ကာ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။ သူ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလာရေလာက္ေအာင္ လူနာလည္းရွိတာမဟုတ္ဘဲ စိတ္မရွည္ျခင္း သက္သက္သာ ရွိေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္မိသည္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္က ေငြေပး၍ ျပရ၍သာ။ အလကားသာဆို မလြယ္။

သည္လုိႀကံဳရသည့္ၾကား ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးအတြက္ ဆရာ၀န္ေနာက္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဆးစစ္စရာရွိ၍ တိုကင္ႀကိဳယူၿပီး ရက္ခ်ိန္းႏွင့္ေစာင့္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့တာလည္းရွိေသး၏။ စင္ကာပူမွာ ရွိစဥ္ကတည္းက ဇနီးသည္က သူ႔ အိမ္ကို လွမ္းေျပာၿပီး ရက္ခ်ိန္းႀကိဳယူထားတာျဖစ္၏။ ဆိုပါေတာ့။ အဂၤါေန႔ ဆယ္နာရီလာပါဟု ေဆးခန္းက ခ်ိန္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းဆက္ၿပီးမွ လာပါဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္သည္။ ေန႔ခင္းႏွစ္နာရီေလာက္ ထပ္ဆက္ပါတဲ့။ ဆက္သည္။ ညေနေလးနာရီမွ လာမည္ဟု ဆရာ၀န္မႀကီးက ေျပာပါသည္တဲ့။ ေသခ်ာေအာင္ ဖုန္းဆက္ပါတဲ့။

ဆက္ပါသည္။ ငါးနာရီတဲ့။ ထပ္ဆက္သည္။ သည္ေန႔ မလာႏိုင္ေတာ့ပါတဲ့။ ၿပီးေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆးေပးခန္းကို နားလည္ပါသည္။ ဆရာ၀န္မႀကီးမွာသာ ျပႆနာရွိႏိုင္ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္တစ္ရက္ ထပ္ေစာင့္ပါသည္။ သည္တိုင္းပင္။ ပ်က္သြားျပန္သည္။ ေတာ္ေသးသည္က ဖုန္းဆက္ၿပီး ေသခ်ာမွ လာခုိင္းျခင္းပင္။ သည္အတိုင္း ေဆးခန္းမွာ ငုတ္တုတ္လာထိုင္ေစာင့္ခုိင္းလွ်င္ေတာ့ ဒုကၡပင္။

သို႔ေသာ္ ေဆးခန္းက ခ်ိန္းတာ ေစာင့္ရတာႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘယ္မွ်မသြားရပါဘဲ အိမ္မွာ ငုတ္တုတ္ေမ့ခဲ့ရသည့္ ရက္ေတြမ်ားလာျခင္းကေတာ့ ခြင့္ႏွစ္ပတ္ႏွင့္ ျပန္ခဲ႔ရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ မစားသာလွ။ သည္လိုႏွင့္ က်ိန္းေသလာမည္ဆိုသည့္ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ႀကံဳတာေလး ေဖာက္သည္ခ်ရလွ်င္ ေဆးခန္းသြားခါနီး ဗိုက္ဆာ၍ ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီးေနသည့္ အဂၤလိပ္စာလံုးေလးလံုးႏွင့္ နာမည္ႀကီး ေၾကးအိုးဆိုင္ကို ၀င္စားခဲ့သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသစ္တစ္ခု ႀကံဳရေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦး မွာစားသည္က ေၾကးအိုး ဆီခ်က္ ႏွစ္ပြဲႏွင့္ ေထာပတ္သီး ႏွစ္ခြက္။ က်သင့္ေငြက တစ္ေသာင္းေက်ာ္။

ေၾကးအိုးဆီခ်က္ တစ္ပဲြကို ႏွစ္ေထာင့္ကိုးရာတဲ့။ အိုေကေပါ့။ ေထာပတ္သီးတစ္ခြက္ကို တစ္ေထာင့္ ရွစ္ရာတဲ့။ ဒါကေတာ့ နည္းနည္းမ်ားသြားေခ်ၿပီ။ အားလံုး ကိုးေထာင့္ေလးရာ က်ရမွာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပညာခန္းေတြက ေနာက္မွာပါလာသည္။ Discount က သုညပါတဲ့။ ၀မ္းမနည္းပါ။ ၿပီးမွ Special Discount Amount က ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖစ္သည့္ ကိုးရာ့ေလးဆယ္ တဲ့။ ေလးစားရသည္။ ဘယ္လို အထူးႏႈန္းႏွင့္ ေလွ်ာ့လိုက္သည္မသိ။

သို႔ေသာ္ ေနာက္က ကပ္လိုက္လာသည္က Service Amount တဲ့။ ကိုးရာ့ေလးဆယ္ ျပန္ေတာင္းထားသည္။ ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း ဆိုသည့္သေဘာ။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ မ်က္စိလည္လာ၏။ ခုန ေလွ်ာ့ထားသည့္ Special Discount Amount ဆိုတာႀကီးက အခု ေနာက္က ကပ္လိုက္လာသည့္ Service Amount ဆိုတာႏွင့္ ဘဲစားဘဲေခ် ျဖစ္၍ ေနေခ်ၿပီ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္လိုက္ရေသာ Discount သည္ ညာေျခႏွင့္ကန္ခါနီး ျပလိုက္ေသာ ဘယ္ေျခကဲ့သို႔ ေယာင္ျပမွ်သာ။ ေနာက္က ျပန္တင္ေနၿပီကိုး။

ထိုမွ်မက။ ေနာက္ဆံုးကေန၍ Tax Amount ဆိုတာက ဆက္ပါလာေသးသည္။ ဒါကေတာ့ စလံုးမွာဆို GST ဆိုသည့္ အရာ။ သူကလည္း ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း။ စလံုးမွာေတာ့ ခုနစ္ရာခုိုင္ႏႈန္းသာ ယူ၏။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံ၍ ရပါေသးသည္။ သည္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစာရင္းခ်ဳပ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေသာင္းႏွင့္ သံုးရာ့ေလးဆယ္က်သြားပါေလေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့သည္က ေၾကးအိုးဆီခ်က္ ႏွစ္ပြဲႏွင့္ ေထာပတ္ သီးေဖ်ာ္ရည္ ႏွစ္ခြက္ သာရွိသည္။ ေငြအရ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ က်ခဲ့သည္က ေခတ္အရဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုတစ္ေသာင္းေက်ာ္ က်မည့္အေရးကို ေ၀့ကာ ၀ိုက္ကာ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနျခင္း ကေတာ့ ေခတ္သစ္ စီးပြားေရး နည္းဗ်ဴဟာဟု ဆို၍ မရ။ လူလည္ က်ျခင္း သက္သက္မွ်သာ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးကို Service Amount ဆိုတာကို အစာမေၾက၍ ေခၚေမးေသးသည္။ ခက္တာက သူက သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလးႏွင့္ ဘာမွ်နားမလည္ သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ေနေလေသာအခါ ဆက္ေမး၍ မရေတာ့။ ဆိုင္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဘာစားမလဲ လာေမးၿပီး မွာထားတာ ရသည့္အခါ လာခ်၊ စားၿပီး ေငြရွင္းခ်ိန္ လာသိမ္းတာကပင္ ဆိုင္၏ ၀န္ေဆာင္ခတဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ေငြႏွင့္ကိုယ္ လာစားၿပီး သူတို႔ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ လစာေပးရသည့္ သေဘာလားဟု ကန္႔လန္႔ေတြးၾကည့္မိေသးသည္။

ဇနီးသည္တို႔အိမ္ ေရာက္ၿပီးမွ သူ႔အေဒၚကလည္း ေနျပည္ေတာ္ကဆိုင္ခြဲမွာ ထိုသို႔ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆို၍ ေနာက္မစားေတာ့ရန္သာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ရန္ကုန္အလည္ျပန္မည့္သူမ်ား သတိထားခ်င္စရာပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ကိုးရိုးကားယား ႏိုင္ေနေလၿပီ။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

ဆူးသစ္

၁၉:၃၃ နာရီ
၁၇.၇.၂၀၁၁