ေၾကးအိုးဆီခ်က္ႏွင့္ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ဖိုးကို မအူမလည္ႏွင့္ ရွင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေဆးခန္းသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့၏။ ဖုန္းဆက္ၿပီးမွ သြားျခင္းျဖစ္၍ ဆရာ၀န္မႀကီးကား လူနာမ်ားကိုပင္ စၾကည့္ေနေလၿပီ။ ကံေကာင္းေလစြ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့ေသာ နာမည္ႀကီးေၾကးအိုးဆိုင္ကား စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာကြင္းနားမွာ ျဖစ္ရာ ေျမနီကုန္းမွသည္ လွည္းတန္းဘက္သို႔ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ရံုျဖင့္ ထိုေဆးခန္းသို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ ထိုေဆးခန္းမွ ၀န္ထမ္းမေလးမ်ားကား မဆိုးလွ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ၀န္မႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ သူ႔အေဒၚငယ္ ပထမအႀကိမ္ သြားေတြ႕စဥ္က ေမာ္တင္က ေဆးခန္းႀကီးမွ ၀န္ထမ္းမေလးမ်ားက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ ထိုအေၾကာင္း ႀကံဳခဲ့ရတာေလးလည္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္၏။
သည္လိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ သူ႔အေဒၚတို႕ ေမာ္တင္က ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္မႀကီးကို ေစာင့္ေနခ်ိန္ လူနာမ်ား မ်ားလာ၍ ေဆးခန္းမွ၀န္ထမ္းမ်ား ထိုင္သည့္ ထိုင္ခံုတခ်ဳိ႕ကို ေဆးခန္းက သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည့္ အလုပ္သမားေကာင္ေလးက ယူေပးခဲ့သည္။ သည္သို႔ျဖင့္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ ထိုင္ေစာင့္မည္ ႀကံကာရွိေသး ေဆးခန္းမွ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးတခ်ဳိ႕၏ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ အသံမ်ားကို ၾကားရေလေတာ့သည္။ သူတို႔ ထိုင္ခံုမ်ားကို ယူသြားေသာ သန္႔ရွင္းေရးေကာင္ေလးကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဆူၿပီး သူတို႔ ထိုင္ခံုမ်ားကို ျပန္ယူခိုင္းျခင္းပါ။ ထိုအခါ ထိုင္ၿပီးႏွင့္ေနေသာ လူနာတခ်ဳိ႕ႏွင့္ လူနာရွင္ တခ်ဳိ႕မွာ ျပန္ထေပးရေလေတာ့သည္။ တကယ့္ကို ေလးစားထိုက္ပါေပ၏။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေသာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ ေစတနာမ်ဳိးပင္ မထားႏိုင္ေသာ ေဆးခန္း၀န္ထမ္းမ်ားရွိေနသည့္ ေဆးခန္းမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ အားထားေနရသည္တဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတြးၾကည့္ပါသည္။ သူတို႔ ေဆးခန္း၏ တံဆိပ္ကိုက အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္မို႔ လာသမွ်လူအားလံုးကို စိမ္းေလသလားဟု။
တစ္ဆက္တည္း ေတြးမိသည္က Customer Service အေၾကာင္း။ ဘာ၀န္ေဆာင္မႈမွ မရွိသည့္ ေၾကးအိုးဆိုင္က မဆီမဆိုင္ Service Charges ဆိုၿပီး ယူလိုယူ။ တကယ္ ၀န္ေဆာင္မႈလုိပါသည္ ဆိုေသာ ေဆးခန္းႀကီးမ်ားက တလြဲ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ဳိးေတြႏွင့္။ ၀န္ထမ္းေတြက Customer Service ဆိုသည္ကို ဘာမွ်မသိ။ ခုိင္းတာလုပ္ဖို႔ပဲ သိသည့္ပံု။ ထိုေဆးခန္းမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္မွာ မည္မွ်မ်ားေနၿပီနည္း။
ေျမနီကုန္း ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္က ေဆးခန္းႀကီးေရာက္ေတာ့ အံ့ဖြယ္ ကိစၥတစ္ခုကို ဆက္ႀကံဳရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ႕ရမည့္ ဆရာ၀န္မႀကီး ထိုင္သည့္ ျပင္ပလူနာေတြ႕သည့္ အခန္းကား ေအာက္ဆံုးထပ္ မ်က္ႏွာစာဘက္ျဖစ္၏။ ထိုေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေဆးခန္း၏ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို ေဆးမႈတ္ေနေလရာ ဆရာ၀န္ေတြ႕ရန္ ေစာင့္ေနေသာ လူနာမ်ားႏွင့္ အေဖာ္မ်ားမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ထေျပးကုန္ၿပီး ႏွာေခါင္းကို လက္ကိုင္ပု၀ါ၊ တစ္ရွဴးမ်ားျဖင့္ အုပ္ထားရေလ၏။ မည္သူမွ် အေရးတယူျဖင့္ လူနာမ်ားအတြက္ စဥ္းစားမႈမရွိ။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းႀကီး တစ္ခု၏ ေရွ႕တြင္ က်န္းမာေရးႏွင့္ မညီေသာ လုပ္ရပ္မ်ားလုပ္ေနျခင္းကို သည္တိုင္း ၾကည့္ေနရရံုသာမက ခံလည္းခံရေလ၏။ ေကာင္းေလစြ။
ကဲ-ဆရာ၀န္မႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ပါၿပီ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို သူ႔ဆီမလာတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိသည္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေသာ ဆရာ၀န္မႀကီးကား သည္တစ္ႀကိမ္မွာ မမွတ္မိေတာ့။ လူနာမ်ားက ေတာ္ေတာ္မ်ားေနသည္ကုိး။ ပထမအႀကိမ္တုန္းက စစ္ေဆးခ်က္မ်ားကို ျပန္ႀကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္ စစ္ေဆးစရာ ရွိ၍ အေပၚထပ္မွာ စမ္းသပ္ရန္ ထပ္ေစာင့္ခုိင္း၏။ အိုေက ေပါ့။ သည္ကိုလာကတည္းက ထုိသို႕ စက္ႏွင့္ စမ္းမွာ အဓိကျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေပၚသို႔တက္ရန္ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးခန္းက ေငြေခ်ရန္ေခၚသြားရာ လုိက္သြားရ၏။ ထို႔ေနာက္ ယခင္အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္ ေဆးခန္းမွာ စစ္ခဲ့ေသာ စစ္ေဆးခ်က္မ်ားးကို ယခု ေဆးခန္းမွာ ၾကည့္ေပးခ ေျခာက္ေထာင္ေပးလုိက္ရ၏။ ေကာင္းေလစြ။ ဘာမွ်မလုပ္ရေသးဘဲႏွင့္ကို ယခင္ေဆးခန္းက ေဆးစစ္ခ်က္ကို သည္ဘက္ေဆးခန္းမွာ ျပန္ၾကည့္တာႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေငြမ်ား ခုန္ေပါက္၍ ထြက္သြားေလၿပီ။
သည္သို႔ျဖင့္ အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္မွသည္ ေလးနာရီ ခြဲသည့္တိုင္ ေစာင့္ေနေလရာ ဆရာ၀န္မႀကီးကား အရိပ္မွ်ပင္ မေတြ႕ရ။ ထိုၾကားထဲ ျခင္က လာလာကိုက္ေသး၏။ ကံေကာင္းစြာ ရထားေသာ ထိုင္စရာေနရာေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ပန္ကာေလး တစ္လံုးေၾကာင့္သာ ပူအိုက္သည့္ဒဏ္မွ အနည္းငယ္ သက္သာခြင့္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဇနီးသည္ကို အခန္းထဲက ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးမ်ားကို နည္းနည္းတီးေခါက္ၾကည့္ရန္ ေျပာသည့္အခါ သူလည္း အခန္းထဲက ေကာင္မေလးမ်ားကို ထေမးေလ၏။ လာပါေတာ့မည္ တဲ့။ အေပၚ တက္သြား သည္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ နီးစပ္ေနေလၿပီ။ ေကာင္မေလးေတြ ဆရာ၀န္မႀကီး စားရန္ ၾကာဆံျပဳတ္ထလုပ္ေနတာလည္းေတြ႕ရာ ဆရာ၀န္မႀကီး တကယ္လာေတာ့မည္ဟု ေတြးရေလ၏။
သည္သို႔ျဖင့္ ငါးနာရီ ထိုးခါနီးမွာ ဆရာ၀န္မႀကီးကား ေနကာမ်က္မွန္ကဲ့သို႔ မ်က္မွန္ႀကီးႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ေရာက္လာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ တိုကင္နံပါတ္မွာ (၃) ျဖစ္ရာ သိပ္ေစာင့္စရာ မလုိေတာ့ေခ်။ ပထမဆံုးလူ အလွည့္ၿပီးသြားရာ ဒုတိယလူမရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလွည့္ပင္။ သို႔ေသာ္ ျဗဳန္းဆို ဆရာ၀န္မႀကီးမွာ အေရးေပၚလူနာ သြားၾကည့္စရာ ရွိ၍ဟု ဆိုကာ ျပန္ထြက္သြားပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမလဲ သိခ်င္၍ ေကာင္မေလးေတြ ေမးၾကည့္ရာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမည္ဟု ဆိုၾက၏။ သြားေလၿပီ။
ပထမလူနာၾကည့္ၿပီးစဥ္ကပင္ ငါးနာရီခြဲမွ် ျဖစ္ေနေလရာ ဆရာ၀န္မႀကီး ျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကို မွန္းၾကည့္ပါက ေျခာက္နာရီကို ေကာင္းေကာင္းေက်ာ္သြားေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဇနီးသည္၏ ယခင္အလုပ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ ညစာစားပြဲ ခ်ိန္းထားၿပီးျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မႀကီးကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့။ သည္သို႔ျဖင့္ သူထိုင္မည့္ ေနာက္တစ္ရက္ကို လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မေလးအား ေမးၾကည့္ၿပီး ျပန္လာ ခဲ့ရေတာ့၏။
ဇနီးသည္၏ အိမ္ကလူမ်ားကေတာ့ ျပၿပီးၿပီထင္၍ ေမးၾကေသးသည္။ မျပရေသးေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့ ယံုပင္မယံုၾက။ တစ္ေနကုန္နီးပါး ေဆးခန္းမွာခ်ည္းပဲကိုး။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုဆရာ၀န္မႀကီး၏ ေဆးခန္းထိုင္သည့္ အခ်ိန္ဇယားကို ဇနီးသည္ဆီက ေတာင္းၾကည့္၏။ အားပါးပါး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေန႕ခင္းပိုင္း ျပင္ပလူနာအခန္းမွာ လူနာၾကည့္ေနခ်ိန္ကတည္းက သူ႕အခ်ိန္က သည္ဘက္ေဆးခန္းအတြက္ ၿပီးေနေလၿပီ။ တကယ္ဆို ေနာက္ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ သူ႕အခ်ိန္က စေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သည္ဘက္ေဆးခန္းမွာ လူနာမျဖတ္ေသး။ ထိုမွ်မက စက္ႏွင့္ စမ္းရန္ကိုပင္ ဆက္၍ ယူထားေလသည္။ ထုိသို႔ယူထားသည့္ၾကားမွ အေရးေပၚဟုဆိုကာ ခ်ိန္းထားလက္စ လူနာမ်ားကို ထပ္ေစာင့္ခိုင္းထားေသး၏။ ေသခ်ာသည္ကို လက္မလႊတ္ခ်င္သည့္ သေဘာလားဟု ေတြးမိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့မွ ဆရာ၀န္မႀကီး၏ ေလာဘကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရေတာ့သည္။ စက္ႏွင့္စမ္းသည့္ကိစၥကို သူကိုယ္တိုင္လုပ္သည္လား တဲ့။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္က အံ့အားသင့္စြာ ေမးမွ သည္ကိစၥက တျခားဆရာ၀န္ႏွင့္ လႊဲေပး၍ ရသည္ကို သိရေတာ့သည္။ ထိုသို႕ လႊဲေပးလိုက္လွ်င္ သူ႕၀င္ေငြေတြ ေလ်ာ့ေတာ့မည္မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ၾကားထဲက လူနာမ်ားႏွင့္ လူနာရွင္မ်ားက အခ်ိန္ေပး၍ ေစာင့္ေပေတာ့ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆို နယ္ကေတာင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ရံဖန္ရံခါ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ျပန္၍ ေဆးစစ္ခ်င္သူေတြပါသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ေလာဘအတြက္ လူတခ်ဳိ႕၏ အခ်ိန္မ်ား ရင္းလိုက္ရသည့္သေဘာပါ။
ဒါကို ပို၍ မွန္သြားေစသည့္ အခ်က္က ေနာက္ေဆးခန္းတစ္ခန္းမွ အျခားဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ဦး၏ ေၾကာ္ျငာစာသားပါ။ လူနာ (၂၅) ဦးသာ လက္ခံပါမည္တဲ့။ ထိုဆရာ၀န္မႀကီးကား သူႏိုင္ေသာလူနာ အေရအတြက္ကိုသာ လက္ခံမည္ဟု ႀကိဳေျပာထားျခင္းပင္။ သည္အတြက္ တိုကင္နံပါတ္ကိုၾကည့္၍ သည္ေန႔ သည္ေဆးခန္းတြင္ မရႏိုင္လွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ေဆးခန္းမွ ေနာက္ေဆးခန္းသို႔ ထပ္ညႊန္းေပလိမ့္မည္။ သည္သို႔ျဖင့္ လူနာသည္လည္း အခ်ိန္မကုန္ဘဲ သူတိုကင္ရသည့္ ေဘာင္အတြင္းမွေန၍ မည္သည့္ေဆးခန္းတြင္ျပႏိုင္မည္ကို သိသြားေပလိမ့္မည္။ ထိုဆရာ၀န္မႀကီးလို စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ဆရာ၀န္တိုင္းထားႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြ။
ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကံဳရေသာ ဆရာ၀န္မႀကီးမွာ ေနာက္ေဆးခန္းကိုလည္း အခ်ိန္ေတြ ေပးထား၊ ေရွ႕ေဆးခန္းက လူနာ မ်ားကိုလည္း အလြတ္မခံ၊ သည္သို႔ျဖင့္ ေရွ႕ေဆးခန္းက လူနာမ်ားကလည္းေစာင့္၊ ေနာက္ေဆးခန္းက လူနာမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဖုန္းျဖင့္ ဆက္၍ သည္ေန႕ဆရာ၀န္မႀကီး လာမလာေမးရင္း တစ္ေနကုန္၊ ေဆးခန္းသြားေစာင့္ရသည့္ လူနာမ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုဆရာ၀န္မႀကီးသည္ ေရွ႕ေဆးခန္းက လူနာမ်ားလည္း မၿပီး၊ ေနာက္ေဆးခန္းလည္း မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ကာ လူနာမ်ားမွာလည္း မိမိေရာဂါ ကိုလည္း ျပခြင့္မရ၊ ေငြကုန္ရမည့္ အေရးကိုပင္ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ စိတ္ပန္းျဖစ္ကာ ရင္နာရေတာ့သည္။
က်န္းမာေရးကိစၥမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ခါးသီးလြန္းလွ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့ေသာ နာမည္ႀကီးေၾကးအိုးဆိုင္ကား စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာကြင္းနားမွာ ျဖစ္ရာ ေျမနီကုန္းမွသည္ လွည္းတန္းဘက္သို႔ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ရံုျဖင့္ ထိုေဆးခန္းသို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ ထိုေဆးခန္းမွ ၀န္ထမ္းမေလးမ်ားကား မဆိုးလွ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ၀န္မႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ သူ႔အေဒၚငယ္ ပထမအႀကိမ္ သြားေတြ႕စဥ္က ေမာ္တင္က ေဆးခန္းႀကီးမွ ၀န္ထမ္းမေလးမ်ားက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ ထိုအေၾကာင္း ႀကံဳခဲ့ရတာေလးလည္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္၏။
သည္လိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ သူ႔အေဒၚတို႕ ေမာ္တင္က ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္မႀကီးကို ေစာင့္ေနခ်ိန္ လူနာမ်ား မ်ားလာ၍ ေဆးခန္းမွ၀န္ထမ္းမ်ား ထိုင္သည့္ ထိုင္ခံုတခ်ဳိ႕ကို ေဆးခန္းက သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည့္ အလုပ္သမားေကာင္ေလးက ယူေပးခဲ့သည္။ သည္သို႔ျဖင့္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ ထိုင္ေစာင့္မည္ ႀကံကာရွိေသး ေဆးခန္းမွ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးတခ်ဳိ႕၏ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ အသံမ်ားကို ၾကားရေလေတာ့သည္။ သူတို႔ ထိုင္ခံုမ်ားကို ယူသြားေသာ သန္႔ရွင္းေရးေကာင္ေလးကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဆူၿပီး သူတို႔ ထိုင္ခံုမ်ားကို ျပန္ယူခိုင္းျခင္းပါ။ ထိုအခါ ထိုင္ၿပီးႏွင့္ေနေသာ လူနာတခ်ဳိ႕ႏွင့္ လူနာရွင္ တခ်ဳိ႕မွာ ျပန္ထေပးရေလေတာ့သည္။ တကယ့္ကို ေလးစားထိုက္ပါေပ၏။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေသာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ ေစတနာမ်ဳိးပင္ မထားႏိုင္ေသာ ေဆးခန္း၀န္ထမ္းမ်ားရွိေနသည့္ ေဆးခန္းမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ အားထားေနရသည္တဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတြးၾကည့္ပါသည္။ သူတို႔ ေဆးခန္း၏ တံဆိပ္ကိုက အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္မို႔ လာသမွ်လူအားလံုးကို စိမ္းေလသလားဟု။
တစ္ဆက္တည္း ေတြးမိသည္က Customer Service အေၾကာင္း။ ဘာ၀န္ေဆာင္မႈမွ မရွိသည့္ ေၾကးအိုးဆိုင္က မဆီမဆိုင္ Service Charges ဆိုၿပီး ယူလိုယူ။ တကယ္ ၀န္ေဆာင္မႈလုိပါသည္ ဆိုေသာ ေဆးခန္းႀကီးမ်ားက တလြဲ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ဳိးေတြႏွင့္။ ၀န္ထမ္းေတြက Customer Service ဆိုသည္ကို ဘာမွ်မသိ။ ခုိင္းတာလုပ္ဖို႔ပဲ သိသည့္ပံု။ ထိုေဆးခန္းမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္မွာ မည္မွ်မ်ားေနၿပီနည္း။
ေျမနီကုန္း ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္က ေဆးခန္းႀကီးေရာက္ေတာ့ အံ့ဖြယ္ ကိစၥတစ္ခုကို ဆက္ႀကံဳရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ႕ရမည့္ ဆရာ၀န္မႀကီး ထိုင္သည့္ ျပင္ပလူနာေတြ႕သည့္ အခန္းကား ေအာက္ဆံုးထပ္ မ်က္ႏွာစာဘက္ျဖစ္၏။ ထိုေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေဆးခန္း၏ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို ေဆးမႈတ္ေနေလရာ ဆရာ၀န္ေတြ႕ရန္ ေစာင့္ေနေသာ လူနာမ်ားႏွင့္ အေဖာ္မ်ားမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ထေျပးကုန္ၿပီး ႏွာေခါင္းကို လက္ကိုင္ပု၀ါ၊ တစ္ရွဴးမ်ားျဖင့္ အုပ္ထားရေလ၏။ မည္သူမွ် အေရးတယူျဖင့္ လူနာမ်ားအတြက္ စဥ္းစားမႈမရွိ။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းႀကီး တစ္ခု၏ ေရွ႕တြင္ က်န္းမာေရးႏွင့္ မညီေသာ လုပ္ရပ္မ်ားလုပ္ေနျခင္းကို သည္တိုင္း ၾကည့္ေနရရံုသာမက ခံလည္းခံရေလ၏။ ေကာင္းေလစြ။
ကဲ-ဆရာ၀န္မႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ပါၿပီ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို သူ႔ဆီမလာတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိသည္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေသာ ဆရာ၀န္မႀကီးကား သည္တစ္ႀကိမ္မွာ မမွတ္မိေတာ့။ လူနာမ်ားက ေတာ္ေတာ္မ်ားေနသည္ကုိး။ ပထမအႀကိမ္တုန္းက စစ္ေဆးခ်က္မ်ားကို ျပန္ႀကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္ စစ္ေဆးစရာ ရွိ၍ အေပၚထပ္မွာ စမ္းသပ္ရန္ ထပ္ေစာင့္ခုိင္း၏။ အိုေက ေပါ့။ သည္ကိုလာကတည္းက ထုိသို႕ စက္ႏွင့္ စမ္းမွာ အဓိကျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေပၚသို႔တက္ရန္ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးခန္းက ေငြေခ်ရန္ေခၚသြားရာ လုိက္သြားရ၏။ ထို႔ေနာက္ ယခင္အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္ ေဆးခန္းမွာ စစ္ခဲ့ေသာ စစ္ေဆးခ်က္မ်ားးကို ယခု ေဆးခန္းမွာ ၾကည့္ေပးခ ေျခာက္ေထာင္ေပးလုိက္ရ၏။ ေကာင္းေလစြ။ ဘာမွ်မလုပ္ရေသးဘဲႏွင့္ကို ယခင္ေဆးခန္းက ေဆးစစ္ခ်က္ကို သည္ဘက္ေဆးခန္းမွာ ျပန္ၾကည့္တာႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေငြမ်ား ခုန္ေပါက္၍ ထြက္သြားေလၿပီ။
သည္သို႔ျဖင့္ အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္မွသည္ ေလးနာရီ ခြဲသည့္တိုင္ ေစာင့္ေနေလရာ ဆရာ၀န္မႀကီးကား အရိပ္မွ်ပင္ မေတြ႕ရ။ ထိုၾကားထဲ ျခင္က လာလာကိုက္ေသး၏။ ကံေကာင္းစြာ ရထားေသာ ထိုင္စရာေနရာေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ပန္ကာေလး တစ္လံုးေၾကာင့္သာ ပူအိုက္သည့္ဒဏ္မွ အနည္းငယ္ သက္သာခြင့္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဇနီးသည္ကို အခန္းထဲက ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးမ်ားကို နည္းနည္းတီးေခါက္ၾကည့္ရန္ ေျပာသည့္အခါ သူလည္း အခန္းထဲက ေကာင္မေလးမ်ားကို ထေမးေလ၏။ လာပါေတာ့မည္ တဲ့။ အေပၚ တက္သြား သည္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ နီးစပ္ေနေလၿပီ။ ေကာင္မေလးေတြ ဆရာ၀န္မႀကီး စားရန္ ၾကာဆံျပဳတ္ထလုပ္ေနတာလည္းေတြ႕ရာ ဆရာ၀န္မႀကီး တကယ္လာေတာ့မည္ဟု ေတြးရေလ၏။
သည္သို႔ျဖင့္ ငါးနာရီ ထိုးခါနီးမွာ ဆရာ၀န္မႀကီးကား ေနကာမ်က္မွန္ကဲ့သို႔ မ်က္မွန္ႀကီးႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ေရာက္လာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ တိုကင္နံပါတ္မွာ (၃) ျဖစ္ရာ သိပ္ေစာင့္စရာ မလုိေတာ့ေခ်။ ပထမဆံုးလူ အလွည့္ၿပီးသြားရာ ဒုတိယလူမရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလွည့္ပင္။ သို႔ေသာ္ ျဗဳန္းဆို ဆရာ၀န္မႀကီးမွာ အေရးေပၚလူနာ သြားၾကည့္စရာ ရွိ၍ဟု ဆိုကာ ျပန္ထြက္သြားပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမလဲ သိခ်င္၍ ေကာင္မေလးေတြ ေမးၾကည့္ရာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမည္ဟု ဆိုၾက၏။ သြားေလၿပီ။
ပထမလူနာၾကည့္ၿပီးစဥ္ကပင္ ငါးနာရီခြဲမွ် ျဖစ္ေနေလရာ ဆရာ၀န္မႀကီး ျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကို မွန္းၾကည့္ပါက ေျခာက္နာရီကို ေကာင္းေကာင္းေက်ာ္သြားေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဇနီးသည္၏ ယခင္အလုပ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ ညစာစားပြဲ ခ်ိန္းထားၿပီးျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မႀကီးကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့။ သည္သို႔ျဖင့္ သူထိုင္မည့္ ေနာက္တစ္ရက္ကို လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မေလးအား ေမးၾကည့္ၿပီး ျပန္လာ ခဲ့ရေတာ့၏။
ဇနီးသည္၏ အိမ္ကလူမ်ားကေတာ့ ျပၿပီးၿပီထင္၍ ေမးၾကေသးသည္။ မျပရေသးေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့ ယံုပင္မယံုၾက။ တစ္ေနကုန္နီးပါး ေဆးခန္းမွာခ်ည္းပဲကိုး။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုဆရာ၀န္မႀကီး၏ ေဆးခန္းထိုင္သည့္ အခ်ိန္ဇယားကို ဇနီးသည္ဆီက ေတာင္းၾကည့္၏။ အားပါးပါး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေန႕ခင္းပိုင္း ျပင္ပလူနာအခန္းမွာ လူနာၾကည့္ေနခ်ိန္ကတည္းက သူ႕အခ်ိန္က သည္ဘက္ေဆးခန္းအတြက္ ၿပီးေနေလၿပီ။ တကယ္ဆို ေနာက္ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ သူ႕အခ်ိန္က စေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သည္ဘက္ေဆးခန္းမွာ လူနာမျဖတ္ေသး။ ထိုမွ်မက စက္ႏွင့္ စမ္းရန္ကိုပင္ ဆက္၍ ယူထားေလသည္။ ထုိသို႔ယူထားသည့္ၾကားမွ အေရးေပၚဟုဆိုကာ ခ်ိန္းထားလက္စ လူနာမ်ားကို ထပ္ေစာင့္ခိုင္းထားေသး၏။ ေသခ်ာသည္ကို လက္မလႊတ္ခ်င္သည့္ သေဘာလားဟု ေတြးမိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့မွ ဆရာ၀န္မႀကီး၏ ေလာဘကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရေတာ့သည္။ စက္ႏွင့္စမ္းသည့္ကိစၥကို သူကိုယ္တိုင္လုပ္သည္လား တဲ့။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္က အံ့အားသင့္စြာ ေမးမွ သည္ကိစၥက တျခားဆရာ၀န္ႏွင့္ လႊဲေပး၍ ရသည္ကို သိရေတာ့သည္။ ထိုသို႕ လႊဲေပးလိုက္လွ်င္ သူ႕၀င္ေငြေတြ ေလ်ာ့ေတာ့မည္မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ၾကားထဲက လူနာမ်ားႏွင့္ လူနာရွင္မ်ားက အခ်ိန္ေပး၍ ေစာင့္ေပေတာ့ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆို နယ္ကေတာင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ရံဖန္ရံခါ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ျပန္၍ ေဆးစစ္ခ်င္သူေတြပါသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ေလာဘအတြက္ လူတခ်ဳိ႕၏ အခ်ိန္မ်ား ရင္းလိုက္ရသည့္သေဘာပါ။
ဒါကို ပို၍ မွန္သြားေစသည့္ အခ်က္က ေနာက္ေဆးခန္းတစ္ခန္းမွ အျခားဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ဦး၏ ေၾကာ္ျငာစာသားပါ။ လူနာ (၂၅) ဦးသာ လက္ခံပါမည္တဲ့။ ထိုဆရာ၀န္မႀကီးကား သူႏိုင္ေသာလူနာ အေရအတြက္ကိုသာ လက္ခံမည္ဟု ႀကိဳေျပာထားျခင္းပင္။ သည္အတြက္ တိုကင္နံပါတ္ကိုၾကည့္၍ သည္ေန႔ သည္ေဆးခန္းတြင္ မရႏိုင္လွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ေဆးခန္းမွ ေနာက္ေဆးခန္းသို႔ ထပ္ညႊန္းေပလိမ့္မည္။ သည္သို႔ျဖင့္ လူနာသည္လည္း အခ်ိန္မကုန္ဘဲ သူတိုကင္ရသည့္ ေဘာင္အတြင္းမွေန၍ မည္သည့္ေဆးခန္းတြင္ျပႏိုင္မည္ကို သိသြားေပလိမ့္မည္။ ထိုဆရာ၀န္မႀကီးလို စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ဆရာ၀န္တိုင္းထားႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြ။
ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကံဳရေသာ ဆရာ၀န္မႀကီးမွာ ေနာက္ေဆးခန္းကိုလည္း အခ်ိန္ေတြ ေပးထား၊ ေရွ႕ေဆးခန္းက လူနာ မ်ားကိုလည္း အလြတ္မခံ၊ သည္သို႔ျဖင့္ ေရွ႕ေဆးခန္းက လူနာမ်ားကလည္းေစာင့္၊ ေနာက္ေဆးခန္းက လူနာမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဖုန္းျဖင့္ ဆက္၍ သည္ေန႕ဆရာ၀န္မႀကီး လာမလာေမးရင္း တစ္ေနကုန္၊ ေဆးခန္းသြားေစာင့္ရသည့္ လူနာမ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုဆရာ၀န္မႀကီးသည္ ေရွ႕ေဆးခန္းက လူနာမ်ားလည္း မၿပီး၊ ေနာက္ေဆးခန္းလည္း မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ကာ လူနာမ်ားမွာလည္း မိမိေရာဂါ ကိုလည္း ျပခြင့္မရ၊ ေငြကုန္ရမည့္ အေရးကိုပင္ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ စိတ္ပန္းျဖစ္ကာ ရင္နာရေတာ့သည္။
က်န္းမာေရးကိစၥမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ခါးသီးလြန္းလွ၏။
(ဆက္ပါဦးမည္)
ဆူးသစ္
၁၃:၁၇ နာရီ
၂၄.၇.၂၀၁၁
၁၃:၁၇ နာရီ
၂၄.၇.၂၀၁၁
3 comments:
ေကာင္းလိုက္တဲ့ customer service.လူနာေတြ ဘက္ကို ႏွမ္းေစ့ေလာက္ ေစတနာေတာင္မရွိပါလား.
အမယ္ေလး ျမန္မာျပည္မွာ customer service ေပးဘို႕ ပိုင္ရွင္ ေတြ ကို က မသိတာ ေဆးရုံေဆးခန္း ေတြ အဆိုးဆံုး customer လို႕ သေဘာမထားဘဲ ကယ္တင္ရွင္ ႀကီးေတြ စီလာေသာ အကယ္တင္ခံ ေလးမ်ားအျဖစ္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဘဲ
မေရႊစင္ဦးေျပာမွ ပဲ .... ကိုယ္ေျပာစရာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။......
Post a Comment