ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ကို ေခတၱျပန္စဥ္က တကၠစီကို ေတာ္ေတာ္စီးခဲ့ရသည္။ သည္သို႕ႏွင့္ တကၠစီဒရိုင္ဘာ တခ်ဳိ႕ကို သိခြင့္ရခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕သေဘာေကာင္း၏။ တခ်ဳိ႕ကား စိတ္ဓာတ္မေကာင္း။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြဟု ဆိုခဲ့ၾကသည့္တိုင္ အမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရေသာ လုပ္ငန္းမ်ားမွာ ဆက္ဆံေရးမေကာင္း၊ စာရိတၱမေကာင္းသူမ်ား ရွိေနလွ်င္ လူအမ်ားဒုကၡေရာက္ၾကရေပမည္။
တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဇနီးသည္ ကားငွားစီးသည္။ ညေနဘက္ျဖစ္၍ ဇနီးသည္ ရံုးက အျပန္မို႕ ေစ်း၀ယ္ၿပီး ပစၥည္းမ်ားလည္း မႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကားငွားရျခင္းပါ။ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕နား ကားလာရပ္ၿပီး လမ္းကိုေမးသည္။ ေစ်းညွိသည္။ အဆင္ေျပသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕တက္ၿပီး လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ သူကသူ႕မွာလူႀကံဳ ပစၥည္း၀င္ေပးစရာရွိ၍ ခဏ သည္းခံေပးပါရန္ ေျပာသည္။ သူေပးရမည့္ေနရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားမည့္လမ္းေပၚမွာပဲျဖစ္၍ ကိစၥမရွိ။ သူကလည္း ေက်းဇူးမ်ားတင္လို႕။ သူသည္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ၿပီး ညေနဘက္ ကားေမာင္းထြက္ေၾကာင္း၊ ညဘက္အတြက္ စေပၚမည္မွ် ေပးရေၾကာင္း၊ ယခုေပးရမည့္ ပစၥည္းသည္လည္း ရံုးကိစၥျဖစ္၍ ယခုမွမေပးလွ်င္ မမီႏို္င္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မေမးဘဲ ေျပာေသာကိစၥမ်ဳိးမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္စားေလ့မရွိ။ သို႕ေသာ္ ဟုတ္ကဲ့သာ လိုက္ေနလိုက္သည္။
သည္သို႕ျဖင့္ သူ႕ပစၥည္း၀င္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိမ္ဘက္ေမာင္းသည္။ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ကားမွတ္တိုင္မွာ ခ်ေပးရန္ျပင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းထဲ၀င္ေပးရန္ေျပာေတာ့ လမ္းထဲ၀င္ေပးရ မွာလား ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းညႊန္သည့္အခါ စိတ္မရွည္ခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းကို ၀င္ဖို႕ သူစရပ္လိုက္ေသာ ကားမွတ္တိုင္ဘက္ကိုက အမွား။ သို႕ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ သူကလည္း သူ႕ဘာသာအမွန္ထင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ကားမွတ္တိုင္ပဲ ခ်ေပးရမည္ထင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္း ယူခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
လမ္းထဲ၀င္ဖို႕ တစ္ေကြ႕ႏွစ္ေကြ႕ ေကြ႕ၿပီးသည့္ေနာက္မွာ သူပါးစပ္က စကားထြက္လာသည္။ လမ္းထဲ၀င္ရတာကတင္ ေနာက္ထပ္ခရီးတစ္ခုေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တကၠစီခေတာင္ ပိုေပးသင့္ေနၿပီ ဟုဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်မေျပာေသး။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္၊ ကားေပၚကဆင္းခါနီးမွာေတာ့ တကၠစီစီးတာ အိမ္ေရွ႕အေရာက္စီးခ်င္လို႕ ငွားတာေပါ့ဦးေလးရယ္ ဟုသာ ေျပာခဲ့ေတာ့သည္။
ဟုတ္သည္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခရီးသည္ဆိုသည္က လမ္းနာမည္အတိအက် ေျပာလွ်င္ေရာ သူတို႕ကသိမွာလား။ သည္ေတာ့ အနီးဆံုး ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကို ေျပာျပေတာ့ မွတ္တိုင္မွာသာ ခ်ေပးရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မွတ္တိုင္မွာဆင္းၿပီး အိမ္အထိလမ္းေလွ်ာက္မည္ ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဘာအတြက္ တကၠစီငွားစီးေနေတာ့မည္နည္း။ ဘတ္စ္ကားစီးလိုက္ရံုသာ။ ယခုေတာ့ သူ႕လူႀကံဳပစၥည္းခ်ေတာ့အေကာင္း၊ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ပို႕ဖို႕က်ေတာ့ ပါးစပ္က ဆီမန္းမန္းေနသည္။ မတတ္ႏို္င္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သည္းခံႏိုင္ သေလာက္ သည္းခံေပမည္။ တန္ရာတန္ေၾကးကို ေစ်းညွိငွားထားတာျဖစ္သည္။
တခ်ဳိ႕တကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ားဆို လူမိုက္မ်ားလား ထင္ရသည္။ ကားငွားဖို႕ လက္တားသည္။ လာရပ္သည္။ ေစ်းညွိသည္။ မကိုက္။ မကိုက္လွ်င္ သြားေတာ့ေပါ့။ ထိုသို႕မဟုတ္။ ဘယ္ကားမွ မလိုက္ဘူးဟု ဆိုတာမ်ဳိး ရွိေသးသည္။ လူတိုင္း ထိုစကားမ်ဳိး ခဏခဏ ၾကားရေပလိမ့္မည္။ သူ႕တစ္စီးတည္း မလိုက္တာႏွင့္ က်န္ေသာကားမ်ား မလိုက္ဟု ထင္ပံုရသည္။ မသိလွ်င္ ခရီးသည္က သည္လိုေမး၍ ဆင္းေတာင္ရိုက္ခ်င္သည့္ပံု။ သူထြက္သြားေသာအခါ ေနာက္တစ္စီးမွာ ထိုေစ်းႏွင့္လိုက္တာ သူမသိ။ သူက ရမလားဟု စမ္းတာျဖစ္သည္။ သူ႕ကားမလိုက္ခ်င္ေန။ ဘယ္ကားမွ မလိုက္ဟု ဆိုရေအာင္ သူက ဘာမို႕လို႕ပါလိမ့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတြးသည္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လင္မယား ဒဂံု(ေျမာက္)ပိုင္းက အေမတို႕ အိမ္ကို သြားခ်င္၍ ကားငွားတာမွာ ျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ သွ်င္ပါကူ ေရွ႕ကငွားတာျဖစ္သည္။ ေစ်းညွိသည္။ အဆင္ေျပသည္။ ကားသမားက လူငယ္။ သူလည္း ဒဂံုဘက္ကမို႕ အိမ္ျပန္ထမင္းစားရင္း တင္သြားခ်င္၍ အဆင္ေျပေၾကာင္း သူ႕ဂိတ္ကလူေတြကိုပင္ ေျပာေနသံၾကားသည္။
လမ္းေရာက္ေတာ့ သူကေနရာကို ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားစငွားကတည္းက ေနရာ၊ ရပ္ကြက္၊ လမ္း အကုန္ေျပာၿပီးသား။ ထပ္ေျပာျပသည္။ သို႕ေသာ္ သူက အဲဒီဘက္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ပိုက္ဆံ ထပ္ေပးရမည္ဟု ဆိုသည္။ ကားေပၚေရာက္မွ အခက္ေတြ႕ေအာင္ ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႕ ေပးရမွာလဲဟု ေမးေတာ့ ပထမသူထင္ေသာ ေနရာမဟုတ္၍တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါျဖင့္ ခုနကားစငွားကတည္းက မသိရင္ မသိဘူး မေျပာဘဲ တင္လာၿပီး လမ္းခုလတ္ေရာက္မွ ထိုသို႕ေျပာသည့္ အတြက္ ပိုက္ဆံထပ္မေပးႏို္င္ေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္မလဲ ဟုေမးေတာ့ ကားေျပာင္းေပးမယ္ဟု ဆိုသည္။ သေဘာကေတာ့ မေပးႏို္င္လွ်င္ ကားေပၚက ဆင္းဆိုသည့္ သေဘာ။
ကၽြန္ေတာ္မျငင္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇနီးသည္ပါလာ၍ စကားက သိပ္မမ်ားခ်င္ေတာ့။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကို ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေမးသည္။ မသိဘဲ ဘာလို႕ကားငွားလိုက္သနည္းဟု။ သူက သူသိေသာေနရာဟု ထင္၍ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူစေျပာေတာ့ သူဘယ္မွာေနသည္ ဆိုတာပါ၍ ခင္ဗ်ားအိမ္ကို သြားခ်င္ရင္ အဲဒီရပ္ကြက္ကို ျဖတ္ရတယ္၊ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားမသိဘူး ဘာလို႕ေျပာတာလဲ ဆိုေတာ့ အင္း....အဲႏွင့္ စကားကို ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့သည္။
အမွန္က ဒဂံုျပန္မွာျဖစ္၍ ကားေပၚေရာက္ၿပီးမွ အပို္င္ရိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္စီး အဆင္ မေျပလွ်င္ ေတာင္းသည့္ေစ်းေပးမည္ဟု ထင္ပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျပားမွမေပး။ ေနာက္တစ္စီး ငွားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မဆစ္ေတာ့။ လမ္းခုလတ္ ျဖစ္ေန၍ ေတာင္းသည့္ေစ်းသာ ေပးစီးခဲ့သည္။
ပထမကားသမား မရိုးသားပံုမ်ားကေတာ့ သူထမင္းစားျပန္သည္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အျမတ္ေပးရ ဦးမည့္ပံု။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ထိုသို႕ေျပာသည္ကို ျပန္သိၿပီး ဆင္းမေပးရန္ပင္ ေျပာခဲ့ သည္။ ေသခ်ာသည္က သူတို႕ပါလွ်င္ ပြဲကပိုရႈပ္ကုန္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုတစ္ေတြတုန္းကလည္း တကၠစီဒရိုင္ဘာႏွင့္ ရိုက္မလို ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ သူႏွင့္ သူ႕တပည့္မိသားစု ရပ္ကြက္ထိပ္ကေန ရပ္ကြက္ထဲ၀င္ဖို႕ လမ္းက ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသးသည္မို႕ ဟိုနားသည္နား ငွားတာျဖစ္သည္။ စငွားေတာ့ ေစ်းကလည္း အဆင္ေျပသည္။ သို႕ေသာ္ ရပ္ကြက္ထဲ စ၀င္ေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ ေကြ႕လာရလွ်င္ မေရာက္ေသးဘူးလား၊ ဘာလား၊ ညာလား စလာသည္။ အစ္ကိုက နားေထာင္ေနေသးသည္။ သူ႕တပည့္က ခင္ဗ်ားကို စငွားကတည္းက လမ္းထဲ၀င္မယ္ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ ငွားလာတာ၊ အခု စထြက္တာမွ မၾကာေသးဘူး၊ စကားကမ်ားလာၿပီ ဟု ထဘုေတာေတာ့သည္။
သည္ေတာ့ တကၠစီဒရိုင္ဘာကလည္း ခြန္းတုန္႕ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုက ကားရပ္ခိုင္းသည္။ မရပ္။ ရပါတယ္၊ ဆက္ေမာင္းပို႕ေပးပါမယ္ လုပ္သည္။ အစ္ကိုက တစ္ခြန္းတည္းေျပာရေတာ့သည္။ ခင္ဗ်ားကား၊ ခင္ဗ်ားနဲ႕အတူ ဒီရပ္ကြက္ထဲက ျပန္ထြက္သြားခ်င္လား ဆိုသည္။ သည္ေတာ့မွ ရပ္ေတာ့သည္။ အေၾကာင္းက ရွိသည္။ အစ္ကိုႏွင့္သိသူမ်ားက ကားလာမည့္ေနရာမွာ ေစာင့္ေနသည္။ ကားေပၚမွာ ခြန္းတုန္႕ျပန္လာတာသိလွ်င္ ရပ္ကြက္ကလူမ်ားသည္။ ကားသမား အဆင္မေျပႏိုင္။ သည္ေတာ့ ေစာလႊတ္ လိုက္မွ ေကာင္းမည္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေတာ့သည္။
ေနာက္ကားသမား တစ္ေယာက္က်ေတာ့ လူမႈေရးႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသိတစ္ေယာက္၏ ညီမေလး ကားငွားစီးသည္။ အိမ္က အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးပါပါသည္။ လမ္းမွာ သူသြားမည့္အိမ္အတြက္ စားစရာဆင္း၀ယ္သည္။ သူကားေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ ကားသမားက အမ်ဳိးသားက ဘယ္မွာလဲ။ တျခားေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ေနလား ဘာလား စေမးသည္။ အခုသြားမယ့္အိမ္က ဘာေတာ္လဲ၊ ဘာညာေမးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကတ္ရွိတယ္၊ ယူထားပါလား ဘာညာေျပာသည္။ ထိုညီမေလးက အေရာမ၀င္တတ္သူမို႕ ၿငိမ္ေနလုိက္သည္။ ပိုဆိုးသည္က သူ႕ေယာက်ာ္းရွိသည္ဆိုေသာ ေနရာကို အတိအက်သိၿပီး ေမးလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုညီမေလးက ဘယ္လိုသိတာလဲဟု အံ့ဩရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္၏။ သူ႕မွာ အိမ္ေဖာ္မေလးပါလာေသာ္ျငား ကေလးမို႕ အေရးအေၾကာင္းဆို အားမကိုးရမွာစိုး၍ သူ႕အိမ္ကို ဟမ္းဖုန္းႏွင့္ လွမ္းဆက္ရင္း လူႀကီးမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေၾကာင္းျပလိုက္၏။
တကၠစီဒရိုင္ဘာကလည္း ဘယ္ကမွ ဖုန္းမျမည္ပါဘဲ သူသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ကားကို သူ႕အေမက ၀ယ္ေပးထားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မိန္းကေလးကို ျမွဴဆြယ္မႈဆန္သည့္ စကားမ်ားကို ၾကားေအာင္ ကားေပၚမွာ ဖုန္းေျဖသလိုႏွင့္ ေျပာေနေလေတာ့သည္။
သည္လိုႏွင့္ ထိုညီမေလးဆင္းသည့္ေနရာေရာက္ၿပီး ထိုကျပန္၊ သူ႕အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီး အိမ္နားက ကားသမားမဟုတ္ဘဲ သူ႕ေယာက်ာ္း တျခားေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ဘယ္လိုသိသလဲဟု သံသယပြားၿပီး ေနာက္ဆံုး အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးကို ေမးေတာ့မွ ထိုညီမေလး စားစရာဆင္း၀ယ္ေနစဥ္ တကၠစီဒရိုင္ဘာက ထိုညီမေလးႏွင့္ ဘာေတာ္သလဲ၊ ဘာလုပ္လဲ၊ အိမ္ေထာင္ရွိလား စသည္ျဖင့္ စံုေအာင္ေမးသည္ကို အိမ္ေဖာ္မေလးက နားမလည္ဘဲ ေျဖလိုက္ရာမွ သိသြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚေတာ့သည္။ ထိုမွစ၍ သူ႕အိမ္ေဖာ္မေလးကို ဆူပူၿပီး သတိထားခိုင္းသကဲ့သို႕ တကၠစီကို မလြႊဲသာမွသာ စီးေတာ့ေလသည္။ စီးလွ်င္လည္း အေဖာ္ပါမွ စီးေတာ့သည္။ သြားေလရာ ဟမ္းဖုန္းကိုလည္း သတိထားၿပီး အၿမဲကိုင္ထားခဲ့ေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုသည္မွာ တကၠစီဒရိုင္ဘာတိုင္း မေကာင္းပါဟု ေျပာေနျခင္းမဟုတ္သည္ကို နားလည္ေစ လိုပါသည္။ သို႕ေသာ္ တခ်ဳိ႕ေသာတကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ားမွာ ထိုသို႕ရွိေနပါသည္ဟု မီးေမာင္း ထိုးျပခ်င္မိပါသည္။ အထက္က ကၽြန္ေတာ့္အသိ၏ ညီမေလး ကိစၥမ်ဳိးဆိုလွ်င္ လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္ေအာင္ စည္းရံုးသည့္သေဘာ၊ ထိုတကၠစီဒရိုင္ဘာ ကိုယ္တိုင္က လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္မည့္ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေန ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ရွိသည္ဟု သိပါလ်က္ ထိုသို႕ ႀကိဳးစားျခင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်ျခင္း တစ္မ်ဳိးဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အသိက ကားသမားနာမည္ကို လိုက္ဖို႕ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူ႕ကား ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ တကၠစီဒရိုင္ဘာ နာမည္ဘုတ္ မရွိပါတဲ့။ ထို႕ေၾကာင့္ တကၠစီမ်ားကို မည္သို႕မွတ္ပံုတင္၍ မည္သူက ေမာင္းသနည္းဆိုသည္ကို မည္သို႕သိေအာင္ လုပ္မည္နည္း။ မွတ္ပံုတင္ထားေသာ ဓာတ္ပံုထဲက တကၠစီဒရိုင္ဘာက တစ္ေယာက္။ ေမာင္းေနသူက တျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာလည္း ႀကံဳရေပါင္းမ်ားလွေခ်ၿပီ။ သိသူမ်ားရွိက က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေဆာင္းပါးေရးေစလိုပါသည္။ မီးေမာင္း ထိုးျပေစလိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ Facebook ထဲမွာ၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ တကၠစီဒရိုင္ဘာတို႕၏ အျပဳအမူေကာင္းမ်ား၊ ေစတနာေကာင္း မ်ားကို ခဏခဏ ဖတ္ဖူးပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဆြမ္းဆန္ထဲ ႂကြက္ေခ်းေရာ ဆိုသလို အေပၚက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခဲ့သည့္ တကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ားလည္း ရွိေနပါေသးသည္။
စင္ကာပူမွာ၊ မေလးရွားမွာ၊ အိႏၵိယမွာ ကၽြန္ေတာ္ တကၠစီမ်ားစီးဖူးပါသည္။ မည္သူမွ် မူလခရီးသည္ တင္ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ လမ္းေၾကာသင့္၍ ခရီးသည္ထပ္တင္ျခင္းမ်ား မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာပဲ ရွိပါသည္။ ျမန္မာခ်င္းျဖစ္၍ တခ်ဳိ႕ခရီးသည္က ခြင့္ျပဳလွ်င္ေတာင္ ထိုခြင့္ျပဳသည့္ ခရီးသည္၏ ခရီးက အရင္မေရာက္ဘဲ ေနာက္မွတက္လိုက္လာသည့္ ခရီးသည္၏ ခရီးကို အရင္လိုက္ပို႕ျခင္းမ်ား ႀကံဳရေသာေၾကာင့္ စကားမ်ား၊ ရန္ျဖစ္တတ္တာမ်ဳိးလည္း ခဏခဏ ၾကားရပါသည္။
ၿပီးေတာ့ ျမန္မာခ်င္းမို႕ ကားေပၚမွာ အလႅာပ၊ သလႅာပ ေျပာျခင္းကိုလည္း မရွိမဟုတ္။ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေလး သြားတုန္းက တကၠစီသမား မေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စင္ကာပူက လာသူမို႕ ေမးခြန္း တခ်ဳိ႕ ေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျဖခ်င္မွ ေျဖပါသည္။ တမင္မွားေျဖတာလည္း ရွိပါသည္။ ယခုမွ စသိေသာ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို မဆိုင္ေသာ ေမးခြန္းမ်ဳိး ေမးလာျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မႀကိဳက္ပါ။ စပ္စုသည္ဟု ထင္သည့္ အျပင္ ကိုယ့္ကို္ယ္ေရးကိုယ္တာမ်ားကို ေပးမသိခ်င္ျခင္းပါ။ မိန္းကေလးမ်ားလည္း တကၠစီငွားစီးလွ်င္ အထူးသတိထားေစခ်င္ပါသည္။
ခရီးႏွင့္ ဆိုင္ေသာ လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးလွ်င္ ၿပီးေသာ္ျငား အထက္က ဥပမာလို မဆီမဆိုင္ ေယာက်ာ္း က နယ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသလား၊ ဘာညာ ေျပာၿပီး လိပ္စာ၊ ဖုန္းကတ္မ်ား ယူရန္ ေပးလာပါက ျငင္းပစ္ လိုက္ပါ။ ငွားစီးစရာ တကၠစီမ်ား မ်ားစြာရွိ၍ ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ဖုန္းေခၚၿပီး ကားငွားစီးရေလာက္ေအာင္ မလိုအပ္ေသးပါ။ သူစိမ္းျဖစ္၍ အလြယ္တကူ မယံုပါႏွင့္။
စင္ကာပူက ယာဥ္ေမာင္းမ်ားက်ေတာ့ ရွင္းပါသည္။ မီတာႏွင့္ျဖစ္၍ သြားခ်င္သည့္ေနရာေျပာ၊ က်သင့္ေငြေပး၊ သူတို႕ဘာသာ သီခ်င္းဖြင့္ နားေထာင္ၿပီး အားလံုး အဆင္ေျပပါသည္။ ခရီးသည္ကို ထိကပါး၊ ရိကပါး မလုပ္ရဲ။ သူတို႕ကေတာ့ ရဲကို ေၾကာက္ၾကသည္ကိုး။ မေၾကာက္လို႕လည္း မရ။ တစ္ခုခုျဖစ္တာႏွင့္ ေထာင္ႏွင့္ ဒဏ္ေငြ။ အခန္႕မသင့္လွ်င္ ႀကိမ္ဒဏ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာက လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေသာ ၀န္းက်င္ဆိုသည္ကို ေရာက္ဖို႕ လိုေသးသည္။ ထိုသို႕ ယံုၾကည္ႏိုင္ဖို႕က မည္မွ် ၾကာမည္မသိ။
တစ္ခုရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ တကၠစီငွားစီးသည္။ ေစ်းလည္း အဆင္ေျပသည္။ လမ္းေရာက္မွ လမ္းေၾကာပိတ္ေန၍ တကၠစီဒရိုင္ဘာက ထိုသို႕ လမ္းမ်ားက်ပ္ေသာေၾကာင့္ ထိုလမ္းေၾကာင္း ကို သူမလိုက္ခ်င္ေၾကာင္း၊ လမ္းကပိတ္ေနေၾကာင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေတာ္ေတာ္သည္းခံၿပီး လိုက္လာခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုေတာ့ ျပန္ေျပာပါသည္။ အစကတည္းက လမ္းက်ပ္၍ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ ဘာလို႕လိုက္လာရသနည္း။ ေသနတ္ေထာက္၍ ေခၚျခင္း မ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ႀကိဳက္ေစ်းရ၍ လိုက္လာတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သည္သို႕သာ ျမင္သည္။
စင္ကာပူ၊ အိႏၵိယ၊ မေလးရွားမွာ ႀကံဳခဲ့ေသာ ယာဥ္ေမာင္းမ်ားဆို လမ္းက်ပ္၍ ေခ်ာင္သည့္ဘက္ေတာင္ လွည့္ေမာင္းေပးေသးသည္။ က်ပ္လွ်င္လည္း ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့သည္သာ။ ဘယ္သူမွ် လမ္းက်ပ္၍ ညည္းညဴမျပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာတကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ားကေတာ့ ခရီးသည္ သေဘာေကာင္းလွ်င္ ဘုေတာေနေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္က မေကာင္းေသာ တကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ား အေၾကာင္းေျပာ၍ အားလံုး ထိုသို႕ျဖစ္ေနသည္ဟု မဆိုလိုေၾကာင္း နားလည္မႈ မလြဲေစရန္ ႀကိဳေျပာထားခ်င္သည္။ လူတိုင္းမွာ အေကာင္းႏွင့္အဆိုး ဒြန္တြဲေနစၿမဲဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါသည္။ တကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ားထဲမွာ ပစၥည္းက်န္၊ ဖုန္းက်န္ကို ျပန္လိုက္ေပးေသာ ယာဥ္ေမာင္း၊ သံဃာေတာ္မ်ားကို အခမဲ့စီးခြင့္ေပးေသာ ယာဥ္ေမာင္း၊ ေလဆိပ္မွာ မေလးကျပန္လာေသာ လူငယ္ေလးကို လမ္းစရိတ္မရွိ၍ အေ၀းေျပးဂိတ္ကို ပို႕ကာ လမ္းစရိတ္ပါေထာက္ေပးလိုက္ေသာ ယာဥ္ေမာင္းမ်ား စသည္ျဖင့္ အင္မတန္မွ စိတ္ထား မြန္ျမတ္ေသာ ယာဥ္ေမာင္းမ်ားလည္း ရွိေနပါေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခင္ေသာ စင္ကာပူႏိုင္ငံသား တရုတ္ႀကီး ျမန္မာျပည္သြားလည္စဥ္က သူငွားစီးေသာ တကၠစီဒရိုင္ဘာအေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ သူက အေမရိကန္ေဒၚလာမ်ား ပါလာ၍ သံုးဖို႕ ေငြလိုေသာ အခါ ေငြေရာင္းသည့္ေနရာကို တကၠစီဒရိုင္ဘာက ေခၚသြားၿပီး ထိုတရုတ္ႀကီး၏ေငြကို လဲေပးခဲ့ပါသည္။ တရုတ္ႀကီးကို ကားေပၚထိုင္ေစာင့္ထားခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထိတ္မိ ပါေသးသည္။ လိမ္သြားသည္ဟုမ်ား ေျပာေလမလားဟု နားစြင့္ေနတုန္း တရုတ္ႀကီးက သူျပန္လာေတာ့ ေငြေတြအမ်ားႀကီးပါလာလို႕ ငါဘာနဲ႕ ကိုင္ရမလဲ ေမးခဲ့ေသးသည္ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်ရပါသည္။ ရိုးသားေသာ ထိုတကၠစီဒရိုင္ဘာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိရ ပါေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါသည္။ လူတိုင္း အမွားႏွင့္ေတာ့ မကင္းၾကပါ။ တကၠစီဒရိုင္ဘာသည္လည္း လူထဲကလူ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕အတူ ခရီးသည္ဆိုသည္မွာလည္း လူသားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တကၠစီဒရိုင္ဘာမွားသလို ခရီးသည္ဆိုးသည့္ ဥပမာမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ လူသားခ်င္း ရိုးသားေသာ ေမတၱာစိတ္ရင္းကို အေျခခံလွ်က္ ရိုင္းပင္းျခင္းျဖင့္ ခရီးတိုကေလးတစ္ခုအတြင္း ေဘးကင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ သြားႏိုင္ၾကပါသည္။
မိမိဘာသာ ရွိေနေသာ၊ သို႕မဟုတ္ အိမ္ကပါလာေသာ ေဒါသ၊ မိမိ၏ပင္ကိုယ္ ကိေလသာ၊ တဏွာတို႕ျဖင့္ တကၠစီဒရိုင္ဘာက ခရီးသည္ကို ဆက္ဆံျခင္းမွာ မလုပ္ေကာင္းေသာ အရာဟု သိေစခ်င္ပါသည္။ မိမိစီးပြားကို မိမိဖ်က္သည္ႏွင့္ အတူဟု နားလည္ေစခ်င္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ခရီးသည္ တခ်ဳိ႕လည္း အဆိုပါ စိတ္ဓာတ္ည့ံဖ်င္းေသာ တကၠစီဒရိုင္ဘာမ်ဳိးႏွင့္ မဆံုရပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေနရပါေတာ့သည္။ ။
ဆူးသစ္
၁၇း၁၀ နာရီ
၁၀.၈.၂၀၁၃
2 comments:
အင္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တက္စီဆိုရင္ လန္႔သဗ်ာ...လူကလည္း ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခဲေတာ့့ ေတာသားၿမဳိ႕ေရာက္နဲ႔ တူေနေရာ...ဒီေမာင္ေတြက လူကဲခတ္တာကလည္း ပိုင္ပါဘိသနဲ႔...ဘယ္လိုပဲ ၀တ္ထား၀တ္ထား ရန္ကုန္သားမဟုတ္မွန္းသိရင္ နာေပေရာ့...ရန္ကုန္မွာ ငါးရက္ေလာက္ေနလိုက္တာ တက္စီခ တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ကုန္ခဲ့တာသာ ကိုဆူးသစ္သိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညံ့ရန္ေကာလို႔ အျပစ္တင္ခ်င္စရာ...
တေလာက ညီမတက္စီငွားစီးဖူးတယ္ ေစ်း၀ယ္ျပီးအျပန္မွာပါ အေဖာ္လဲပါပါတယ္...တက္စီသမားကိုၾကည့္ရတာ္ မ်က္လံုးေတြက မရုိးသားဘူးလို႔ခံစားမိတယ္ အၾကည့္ေတြကရဲတင္းလြန္းပါတယ္ ျပီးေတာ့ လိုရင္ ကားငွားလို႔ရပါတယ္ဆိုျပီး ကပ္ျပာေပးလာတယ္ ..အစ္ကိုေရးထားတဲ႔အထဲ ကပ္ေပးတယ္ဆိုလို႔ သတိရမိသြားတာ...။ အဲလို... ေနာက္ပိုင္း ရံုးအတက္အဆင္းေတာင္ အေရးမၾကီးရင္ ဘတ္စ္ပဲစီးျဖစ္ေတာ့တယ္...။ ဘတ္စ္စီးလဲ တဒုကၡပါပဲ...။
Post a Comment