"ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္" (၁၆)

ဒုတိယႏွစ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္ ကို ခ်န္ထား၍ မရ။ ဆရာသည္ Chemistry သင္သည္။ Section-C ၏ ပင္တုိင္ဆရာ။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယႏွစ္ အတန္းအားလံုးမွာ အသင္အျပ ေကာင္း၍ နာမည္ႀကီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ Section-B မွာ တက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ရံဖန္ရံခါ အတန္းအားလွ်င္ သြားတက္၏။

ဆရာက သင္ရင္းရယ္စရာေတြလည္း ေျပာတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔အတန္းမွာ လူမ်ား တာျဖစ္ႏိုင္၏။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားတက္ ေနစဥ္ လူမ်ား၍ အတန္း ေနာက္က ေက်ာင္းသားမ်ားက "ဆရာ-မၾကား ရဘူး " ဟု ေအာ္ၾက၏။ ဆရာက "ဟုတ္လား၊ မၾကားရဘူးလား "ဟု ပံုမွန္ အသံျဖင့္ ျပန္ေမး၏။ ေက်ာင္းသား မ်ားကလည္း "ဟုတ္တယ္၊ မၾကားရဘူး" ဟု ျပန္ေျဖျပန္၏။ ထိုအခါ ဆရာက "အဲဒါ ၾကားရလို႔ ေျဖတာ မဟုတ္ဘူးလား "ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရယ္ရေတာ့သည္။ သူေမးသည္က စမ္း၍ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကားမၾကားေျဖတာကို နားေထာင္ခ်င္၍ မဟုတ္။ ဆရာသည္ တခၤဏုပၸတိဥာဏ္ရႊင္သည္ဟု ဆို၍ ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔အတန္းမွာ လူမ်ား၍ မပ်င္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဆရာကေျပာေသးသည္။ "မင္းတို႔ Chemistry ကိုသင္ရင္ သတိထား။ ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔။ Chemistry မွာ မိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲကြ" တဲ့။ "ဘာမိုင္းလဲ ဆရာ" ဆိုေတာ့ "အီးမိုင္းေတြကြ "တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရယ္ၾကသည္။ ဆရာက "မရယ္နဲ႔" တဲ့။ "အေကာင္းေျပာတာ။ Chemistry မွာ Electron ဆိုတဲ့ အီးမိုင္းေတြကို ရွင္းႏိုင္မွ ေအာင္မယ္" ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က Electron၊ Proton၊ Neutron ဆုိတာေတြ Chemistry မွာ သင္ေနရ ေသးသည္။ ထိုအရာကို ဆရာက သတိေပးစကားဆို၏။

ၿပီးေတာ့ ဆရာ ေျပာသည့္အထဲက မွတ္မိတာ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္။ " မင္းတို႔ သတိထားေနာ္။ စာေမးပြဲ နီးၿပီ။ တကၠသိုလ္ေတြအားလံုးထဲမွာ ၄၄ ေရာက္တာ မင္းတို႔ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပဲ ရွိတယ္" တဲ့။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ တက္ဖူးသူေတြသာ သိၾကမည္။ ဟိုစဥ္က စိတၱဇေဆးရံု(ယခု စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရံု)သည္န၀ေဒးလမ္းဆံုမွာရွိ၏။ ထိုေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေရွ႕(BPI မွတ္တိုင္)ကိုျဖတ္ေသာ(၄၄)ဒိုင္နာမ်ားျဖတ္၏။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသည္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ေဂါက္သည့္
(ရူးသည့္) ေနရာတြင္ ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီး၏။ စာေမးပြဲနီးလွ်င္ ထိုသို႔ျဖစ္တတ္သည့္ အသံေတြ ၾကားရစၿမဲ။ ထိုအရာကို ဆရာက ရည္ရြယ္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ (ကၽြန္ေတာ္ပို႔စ္အျဖစ္ တင္ထားေသာ "ေဆးမမီတဲ့အင္ဂ်င္နီယာ" ၀တၳဳတိုသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်ာင္းသားဘ၀ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အေျခခံ၍ ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

မွတ္မွတ္ရရရွိတာတစ္ခု ထပ္ေျပာရလွ်င္ ပထမႏွစ္စာေမးပြဲ ေျဖခါနီး၌ ေက်ာင္း၀င္းထဲက အေဆာင္ တစ္ေဆာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္သြားအိပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတန္းထဲမွာခင္ေသာ ကိုျမင့္ေက်ာ္ ဆိုသည့္ သူငယ္ခ်င္းက အေဆာင္၏ ေက်ာင္းသားခန္းမဟုတ္ေသာ အခန္းတစ္ခန္းကို ရခဲ့၍ ထိုအခန္းမွာပင္ စာစုက်က္ခဲ့၏။ သည္မွာပဲ ညေန ထမင္းဆင္းစားစဥ္မွာ တခ်ဳိ႕ အစ္ကိုႀကီးမ်ား အုတ္ကန္ထဲ ေခါင္းထိုး စိမ္သည္ကိုျမင္ရရာ ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ဟု အေတြးပြားခဲ့ဖူး၏။ ကိုျမင့္ေက်ာ္က ဦးေႏွာက္ေဆးတာေလဆိုမွ စာေမးပြဲနီးရင္ သည္လိုလားဟု စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲက အေဆာင္ဆိုသည္က ပဥၥမႏွစ္ ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ႏွစ္တန္းသာ ထားျခင္းျဖစ္ရာ အတန္းထဲမွာခင္ေသာ ကိုျမင့္ေက်ာ္ေၾကာင့္သာ သည္လို အေတြ႕အႀကံဳကို ပထမႏွစ္မွာပင္ သိခဲ့ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္ေနရင္း မီးပ်က္သြားေသာအခါ "မီးဗ်ဳိ႕ ....မီး.......မီး" ဆိုၿပီး ထေအာ္ကာ အခန္းေရွ႕က သံတိုင္ကို တေဒါင္ေဒါင္ႏွင့္ ေခါက္ၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာင္ေတာ္မ်ားကား ဤသို႔ဤႏွယ္ပါတကားဟု သိရေပ၏။

ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားသက္ႏုသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လန္႔လည္းလန္႔၊ ေနာက္မွ အေပ်ာ္ေအာ္မွန္းသိ၍ ရယ္ခဲ့ရေသး၏။ ထိုမွ်မက သူတို႔ေရးထားေသာ ေပါက္ကရ စာမ်ားမွာလည္း ၿပံဳးခ်င္စရာ။ မနက္အိပ္ရာထခ်ိန္ အခန္းေပါက္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္မွာခဲ့ပံုမ်ားကား သင္းလွ၏။ "ေယာက္ဖေရ-ညေနက် ဂိတ္ေပါက္မွာေစာင့္ေနေနာ္ " တဲ့။ သည္လိုဖတ္ရလွ်င္ေတာ့ အေကာင္းသား။ သို႔ေသာ္ ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီး။ ေနာက္က ဆက္ထားတာႀကည့္။ "ငုတ္နဲ႔ မင္း...နဲ႔" တဲ့။

ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္ေျပာသည့္ (၄၄) လိုင္းကား အေၾကာင္းျပန္ေျပာရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္က (၄၄) မွာ ဒိုင္နာ ကားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရေသာ အဲကြန္းဘတ္စ္မ်ား မဟုတ္။ န၀ေဒး လမ္းဆံု မွ တက္လွ်င္ လူ မနည္းရေအာင္ တြယ္တက္၍ လိုက္ရ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေနာက္ၿမီးမွာ အတြယ္ေတြခ်ည္းသာ။ ပထမႏွစ္မွာ ဒဂံုက လာေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားမရ၍ ရံဖန္ရံခါ အတန္းေနာက္က်ရေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ (၄၄) လာလွ်င္ ထမင္းဘူးကို အရင္ထိုးထည့္၊ ထိုင္ေနသူကို လွမ္းေပးၿပီး၊ ကားထြက္သည္ႏွင့္ ငါ့ထမင္းဘူးေတာ့ ပါသြားၿပီ၊ လိုက္မွရေတာ့မည္ ဟု ေတြးကာ ရရာလူကို ဖက္လိုက္ရေတာ့သည္။ သည္လိုေက်ာင္းတက္ခဲ့ရ၏။

ဆရာဦးေအာင္ျမင့္က ကားမွာ အတြယ္ေတြ ေနာက္ၿမီးမွာ ပါလာတာမ်ားသည္ကို ေနာက္ဖူးတာလည္း ရွိေသး၏။ "ရန္ကင္း (၁၂) လံုးတန္းဘက္မွာကြ။ စပယ္ယာက ေအာ္တယ္။ ဆရာေရ၊ (၁၂)လံုးတန္း၊ အတြယ္ (၆) ေယာက္ပါတယ္တဲ့။ ကားေပၚကလူေတြက ရယ္တယ္။ ဆရာ သေဘာမေပါက္ဘူး။ ေနာက္မွ ကားေနာက္က တြယ္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြ ေတြ႕ၿပီး ရယ္မိေတာ့တယ္" တဲ့။ စာသင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ရႊင္လန္းေအာင္ အရႊန္းေဖာက္ျခင္းပင္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာ၊ ဆရာမ တို႔၏ ေစတနာမ်ားျဖင့္ ခက္ခဲေသာ စာမ်ားကို ရႊင္လန္းစြာ သင္ယူႏိုင္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုခက္ခဲေသာ စာမ်ားကို သင္ယူရင္းမွာပင္ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေယာက္ ေဂါက္သည္ဟူေသာ ဘယ္က စထြက္လာမွန္းမသိသည့္ အဆို မမွန္ေစေရးကိုလည္း အေလးထားခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုသို႔ အေလးထားရာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လူေနာက္၊ လူေျပာင္မ်ား ျဖစ္လာသလား( သို႔မဟုတ္) နဂိုကပင္ အစအေနာက္ သန္သူမ်ားလား ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက သက္ေသထူႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ မွတ္တမ္းမ်ားျဖင့္ သက္ေသထူျပဦးမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ။

ဆူးသစ္
၂၂:၀၈နာရီ
၁၁.၀၅.၂၀၁၁