" ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ႏိုင္ငံျခား "

၂၈.၉.၂၀၁၁ ေန႕က ကၽြန္ေတာ္သည္ စင္ကာပူႏိုင္ငံရွိ၊ Pulau Bukom ( ဘူကုန္းကၽြန္း ) ဆိုေသာကၽြန္းမွာ အလုပ္လုပ္ရန္ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ထိုေန႕သည္ ဗုဒၶဟူးေန႕။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္မွာ တနလၤာေန႕ ကတည္းက။ ထိုကၽြန္းမွာ အလုပ္လုပ္ရန္ သင္တန္းအရင္တက္ရမွာမို႕ သင္တန္းႏွစ္ရက္ တက္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ လုပ္ကြက္ထဲ ၀င္သည့္ကတ္ျပား မရေသး၍ ေစာင့္ေနခဲ့ရ၏။

မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရံုးက ရံုး၀န္ထမ္း ဖိလစ္ပိုင္က ေန႕ခင္းေလာက္ဆို Main Con က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကတ္ျပားေပးႏိုင္သည္ဟု ဆို၍ တစ္မနက္လံုး ဘယ္ကိုမွ် မသြားရဘဲ ငုတ္တုတ္သာ ေမ့ေနေလေတာ့သည္။

သည္လိုျဖင့္ ေန႕လယ္ ထမင္းစားၿပီး တစ္ေရးအိပ္၊ အိပ္ရာက တစ္နာရီထိုးခါနီး ႏိုးအၿပီး ကတ္ျပားရရန္ ေစာင့္ေနစဥ္ က်န္သူမ်ားက လုပ္ကြက္ထဲသြားရန္ ဘတ္စ္ကို အမီလုိက္ၾက၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မီးအခ်က္ေပး ဥဩသံကို ၾကားရသည္။ အခ်ိန္ကား မြန္းလြဲ တစ္နာရီ ဆယ့္ငါးေလာက္ရွိမည္။ ဗုဒၶဟူးေန႕။

ဘူကုန္းမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးသူတိုင္း သိၾကသည္။ ဘူကုန္းမွာ Fire Alarm( မီးအခ်က္ေပး ဥဩ) ကို စမ္းသပ္သည္က ဗုဒၶဟူးေန႕ တစ္နာရီခြဲ။ ယခုျမည္ေသာ ဥဩသံက ေစာလြန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘူကုန္းမွာ ယခင္ႏွစ္ကလည္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးရာ ရိုးရိုးစမ္းသပ္သည့္ ဥဩသံဟုသာ ထင္ၿပီး စာဖတ္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ခဏေနေတာ့ မီးသတ္ကား ဥဩသံကိုပါ ဆက္၍ၾကားရေသာအခါမွ ဟာ-ဒါမီးေလာင္တာပဲ ဟု အေတြးေရာက္ၿပီး ရံုးထဲက ထြက္ၾကည့္ေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ မီးခိုးမ်ားစ၍ ထြက္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးမ်ားရွိရာ ေနရာမွၾကည့္လွ်င္ မည္းခနဲတက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနရာကို အတိအက် မသိရေသး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရံုးက အဖြဲ႕ကို လုပ္ကြက္ထဲသြားသူမ်ားထံ ဆက္သြယ္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ရာထူးတစ္ဆင့္ျမင့္ေသာ Safety တစ္ေယာက္က လုပ္ကြက္ထဲက အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ အတူရွိေနမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူ႕ဆီကို ဆက္သြယ္ၾက၏။ အားလံုး ေဘးလြတ္ရာမွာ ေရာက္ေနၿပီဟု ဆိုသည္။ ေလာင္သည္က သူတို႔အနားမွာပင္။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို နားစြင့္ရ၏။ ဘူကုန္းမွသည္ Pasir Panjang ဘက္ရွိဆိပ္ကမ္းကို ကူးရန္ သေဘၤာအေသးေလးမ်ား ရွိ၏။ ေလာေလာဆယ္ ေပးမထြက္ပါတဲ့။ မီးက ညေနအထိ လံုး၀မေသ။

သည္လိုႏွင့္ ညေနငါးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ လုပ္ကြက္ထဲမွာ ပိတ္မိေနေသာ အဖြဲ႕မ်ားကို ဘတ္စ္ကားမ်ားက သြားႀကိဳၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီကားမ်ား မိမိဘာသာ သြားႀကိဳ၍ မရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ရံုးခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျပန္လႊတ္မည္ထင္ထားေသာ္လည္း လူမ်ား၍ ထိန္းထားခ်င္သည္လား၊ ဘာလားမသိ။ ရံုးဆင္းခ်ိန္မွသာ ျပန္ရေလေတာ့သည္။ Pasir Panjang ဘက္ေရာက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္မိစဥ္ မီးက မၿငိမ္းဘဲ ပိုလို႔ပင္ ေတာက္လာခဲ့တာေတြ႕ရသည္။ မီးခိုးတန္းႀကီးကား ရွည္လ်ားလွ၏။ ထိုအခ်ိန္အထိ ဘာေၾကာင့္ေလာင္ရသည္ကို မသိ။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူကုန္းကို ျပန္သြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Main Con က ျပန္လာပါဟု မွာသည္တဲ့။ Client ကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာ။ သူတို႔လည္း သူ႕အပူႏွင့္သူကိုး။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္စရန္ လုပ္ခြင့္ Permit ကို Main Con က မခ်ေပးေသး။ ဘယ္လုိလုပ္ ခ်ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။ မေန႔က မီးေလာင္။ သည္ေန႕အလုပ္လုပ္ဆိုသည္မွာ စင္ကာပူလို ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ ပိုဆိုးေသးသည္။ SCDF (Singapore Civil Defence Force ) ဟု ေခၚၾကသည့္ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕တို႔၊ MOM ( Ministry of Manpower ) က စစ္လားေဆးလား လုပ္ၾကဦးမည္။ ယခုေတာင္ SCDF က မေန႕က ညေန ကတည္းက သည္မနက္အထိ ၀င္လိုက္ထြက္လုိက္။

သည္လိုႏွင့္ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အလုပ္သမားေလးႏွစ္ေယာက္ကို ထမင္းထုပ္မ်ား သြားယူခိုင္းစဥ္ ရံုးအျပင္မွာ လူမ်ား ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ေန၍ ထြက္ၾကည့္လိုက္ရာ မီးျပန္ေလာင္ေန သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ မေန႔က ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္အထိ ေလာင္ထားေသာ မီး။ အကင္းမေသသည္လား။ သို႔မဟုတ္ ေလာင္စရာမ်ား ေပါလွေသာ သည္လိုကၽြန္းေပၚမွာ တစ္စတစ္စျဖင့္ ေလာင္ေနသည္လား။ မေန႕ညက အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိ။

သို႔ေသာ္ ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္လိုက္ရသည္က မီးေတာက္ အႀကီးႀကီးမ်ား။ မေန႕က ေနရာႏွင့္ဆို ခပ္လွမ္းလွမ္း။ မၾကာခင္မွာပင္ Client ဆီက သတင္း၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘူကုန္းကေန အျမန္ခြာရမည္။ ဘုတ္ ( Boat ) မ်ားႏွင့္ ထြက္ရန္။

သည္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ Safety Coordinator စလံုးက ေျပာသည္။

" အဲဒါေၾကာင့္ Oil, Petrol Chemical ေတြကို ၿမိဳ႕နဲ႕ေ၀းတဲ့ဘက္မွာ ထားတာေလ။ တစ္ခုခုဆို ၿမိဳ႕ကလူေတြ မထိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႕တစ္ေတြ အတြက္ကေတာ့ အရမ္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မလြယ္ဘူး။ လမ္းသိပ္မရွိဘူး "

သူေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေတြးစရာမ်ား မ်ားစြာရလာသည္။ သို႔ေသာ္ လတ္တေလာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္းက အျမန္ခြာဖို႔ ျပင္ရန္ရွိေသး၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူစုေနစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းထုပ္သြားယူခုိင္းေသာ အလုပ္သမားေလး ႏွစ္ေယာက္မွာ ျပန္မလာေသး၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ပူရေတာ့သည္။ ရံုးက Admin က ဖိလစ္ပိုင္ကို သြားရွာခုိုင္းရ၏။ သူထြက္သြားၿပီး ရံုးဂိတ္က ထြက္မရဟုဆိုကာ ျပန္၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းထုပ္သြားယူေသာ အလုပ္သမားေလး မ်ားမွာ ျမန္မာမွန္း သိေန၍ ဖုန္းေခၚၾကည့္သည္။ မရ။ လူေတြက ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ျပန္လာရန္ လြယ္ပါ့မလားဟု စိတ္လည္းပူမိသည္။ သို႔ေသာ္ မီးေလာင္သည့္ဘက္ႏွင့္ေတာ့ လမ္းက တစ္လမ္းစီမို႔ စိတ္သက္သာရ၏။

ခဏေနေတာ့ သူတို႔ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ရေသးသည္။

" ဟာဗ်ာ-ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းထုပ္သယ္လာတာ ေတြ႕ၿပီး မင္းတို႔က ဒီေလာက္ သူမ်ားေတြေတာင္ ေျပးဖို႔ျပင္ေနရတာ။ ဒီထမင္းထုပ္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲတဲ့။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေခါင္းငံု႕ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ။ ဆိုင္က ကုလားမတစ္ေယာက္က ထမင္းထုပ္လာယူတဲ့သူေတြ ထြက္ေျပးကုန္လို႔ ပိုေနတဲ့ အထုပ္ေတြပါ ယူသြားဆိုလို႔ ယူခဲ့ေသးတယ္။ ဒီမွာ"

ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရယ္မိၾကသည္။ သူတို႔မွာ သူမ်ားေတြ ဒုကၡျဖစ္ေနသည့္ၾကား ထမင္းထုပ္ကို မရရေအာင္ ယူလာရံုသာမက ပိုပင္ပါလာေသး၏။ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း ျမင္ေယာင္ၾကည့္ မိေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ထမင္းစားရင္း ကၽြန္းကခြာဖို႔ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရ၏။ ဘုတ္က နည္းၿပီး လူကမ်ားသည္မို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရဦးမည္။ သည္ၾကားထဲ ယူနီေဖာင္းေတြလဲေနစဥ္မွာ အလုပ္သမားေလး တစ္ေယာက္က လဲမေနပါႏွင့္ေတာ့။ မီးကေလာင္ေန၍ မမီေတာ့ပါဟု ေနာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရိုးအ၀တ္အစားေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ နည္းနည္းမ်ား ပိုလွမလားလို႔ပါကြာဟု ဆိုေသာအခါ ျမန္မာေတြက ရယ္ၾကသည္။

အလုပ္သမားေလးက ေမး၏။ ထေပါက္ကြဲကုန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေရထဲခုန္ခ်ဖို႔ပဲ ရွိတာေပါ့ ဟုျပန္ေျပာေသာအခါ လြတ္ပါ့မလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေတာ့လည္း ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္ေပါ့ကြာ။ လူဆိုး-ထြက္ေျပးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မေပးဘူးလို႔ ဟု ျပန္ေနာက္လိုက္ေသာအခါ တခ်ဳိ႕က ရယ္ၾကသည္။ ထိုရယ္သံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲက မသိမသာထိတ္လန္႕စိတ္မ်ားကို ႀကိဳးစားဖယ္ရွားေနမိသလို ရွိလိမ့္မည္လားမသိ။

တကယ္ေတာ့ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေနေသာ ကၽြန္းမွာ ရွိသည့္ ေရနံ၊ ဓာတ္ေငြ႕၊ ဆီမ်ားေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲစရာ မ်ားကို အျမန္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အားလံုးထဲပါသြားမွာ အမွန္ပင္။ သည္အခ်ိန္မွာ အားလံုးက ထိတ္လန္႕ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အထက္က အရာရွိ ေျပာသည္ကို ၾကားၿပီးကတည္းက ကၽြန္းေပၚက အႏၱရာယ္၏ အတိမ္အနက္ကို နားလည္ၿပီးသား။ အႏၱရာယ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္သည့္ေန႕ အားလံုးကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရေပမည္။

သည္လိုႏွင့္ မြန္းလြဲ တစ္နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူကုန္းက ခြာခဲ့ႏိုင္ပါေတာ့သည္။ တစ္ဖက္ကမ္းက Pasir Panjang ေရာက္ေတာ့ SCDF ကား အင္အားအလံုးအရင္းႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနၾကေလၿပီ။ သူတို႔လည္း မီး၏ အတိုင္းအဆကို ခန္႔မွန္း၍ ရႏိုင္သြားၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ေသာ ဘူကုန္းကား မီးခိုးမ်ား ၾကားမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ လူေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္ စက္ရံုက အဲကြန္းခန္းထဲမွာ ဆားကစ္ေလးေတြဆက္၊ ဟုိအပိုင္း သည္အပိုင္းေလးမ်ားဆက္ဟု ထင္ၾကေပလိမ့္မည္။ မရွိဘူး မဟုတ္။ ရွိပါလိမ့္မည္။ Auto Cad ေလးဆြဲၿပီး ရံုးထဲက မထြက္ရေသာ သူမ်ားလည္း ရွိ၏။

သို႔ေသာ္လူတိုင္း ထိုသို႔မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို တစ္ခ်ိန္လံုး လုပ္ကြက္ထဲမွာ နားပန္းလံုးေနရသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ အဆိပ္သင့္ေစႏိုင္ေသာ ဓာတ္ေငြ႕မ်ား၊ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲႏိုင္ေသာ ဓာတုပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕လုပ္ကိုင္ ရသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ အခ်ိန္မေရြး အႏၱရာယ္ က်ေရာက္ကာ အခန္႕မသင့္လွ်င္ အသက္ပင္ ေပ်ာက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ မိဘမ်ား၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကေတာ့ သိမည္မထင္။

ကိုယ့္ကံဟုသာ ေတြးရင္း ဘုရားတရား ဖိလုပ္ဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္မဟုတ္လား။ ေငြရတာျခင္းအတူတူ ကိုယ္ေရာက္ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားက အလုပ္က ကိုယ့္အတြက္ သည္လိုသာ အေၾကာင္းဖန္ထား၍ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား မၿပီးမခ်င္းကေတာ့ လုပ္ရေပဦးမည္။

မည္သို႔ဆိုေစ သူမ်ားေတြသိေသာ ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ႏိုင္ငံျခားက မည္သို႔ကြာျခားသည္ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သာလွ်င္ အသိဆံုးျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ။

ဆူးသစ္
၂၂:၂၄ နာရီ
၁၁.၁၀.၂၀၁၁