ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မနက္မိုးလင္း အလုပ္သြားတိုင္း လမ္းမွာ အားလံုးကို ေမတၱာပို႕ၿပီး သြားေလ့ရွိပါသည္။ ေမတၱာမပို႕ခင္ ဩကာသ ကန္ေတာ့ခန္း၊ ငါးပါးသီလခံ၍ ၿပီးမွ ပ႒ာန္းအက်ဥ္း၊ ဓာရဏပရိတ္ တို႕ ရြတ္ဖတ္ၿပီး သံဗုေဒၶမွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ရသမွ် ဂါထာမ်ားကို ရြတ္ေလ့ရွိပါသည္။
ထို႕ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမတၱာပို႕သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ပါသည္။ ေမတၱာပို႕ရာ၌ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုက စ၍ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား အဆံုး အကုန္ပို႔ျခင္းပါ။ ဒါက မနက္ပိုင္းကိစၥ။ သည္လိုႏွင့္ လုပ္ကြက္ထဲေရာက္သည့္အခါ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ႏွင့္ ပ႒ာန္းအက်ယ္ကို ရြတ္ပါေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕ေန႕မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္က ပ်ံ႕လြင့္ေနလွ်င္ မနက္ပိုင္း ေမတၱာပို႕သည့္ ကိစၥက လုပ္ကြက္ထဲေရာက္မွ လုပ္ျဖစ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အာရံုစူးစိုက္မႈ ေကာင္းပါက မနက္ပိုင္း လုပ္ကြက္ထဲမေရာက္မီကပင္ ေမတၱာပို႕ျခင္းကိစၥ ၿပီး၍ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ကို ဆက္ပါေတာ့သည္။ ၿပီးမွ ပ႒ာန္းကို ဆက္ရြတ္တတ္ပါသည္။ ဒါတင္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ရြတ္ေနေသာ ဂါထာကိုလည္း အေခါက္ေရျပည့္ေအာင္ ရြတ္ပါေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး က်မွ အမွ်ေပး၍ နတ္ျပန္ပို႕ပါသည္။
ယခု ေျပာခ်င္သည္က နတ္ပို႕သည့္ ကိစၥပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါသည္။ မနက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေမတၱာ ပို႔ပါသည္ဟု။ သို႕ေသာ္ စိတ္မ်ား ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာအခါ ေကာင္းေကာင္းမၿပီး။ မၿပီးသည္ကို အလုပ္ထဲေရာက္သည့္ အခါ ျပန္၍ ထိန္းခ်ဳပ္၍ ရသည္။ မရသည္က ေမတၱာပို႕ရင္း ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္၍ အမွ်ေပးၿပီး နတ္မ်ားကို ျပန္ပါေလေတာ့ဟု ေရာကာ ျပန္ျပန္ပို႔ေနမိမွန္း မသိ။ စိတ္ဆိုသည္က ခက္လြန္းသည္။ အာရံု၀င္စားသည့္ေန႕ဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို လာႀကိဳေသာကားေပၚတြင္ပင္ ပရိတ္ႀကီး ( ၁၁) သုတ္ ၿပီးသြားသည္။ အာရံုမ်ားမ၀င္စားလို႔ကေတာ့ ညေနျပန္ခါနီးအထိပင္ ပ႒ာန္းအလွည့္ကို မေရာက္ႏိုင္။ အျပန္ကားေပၚမွာပင္ ဆက္ရြတ္သြားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္က မနက္ပိုင္း ေမတၱာပို႕၍ ညေနမွသာ နတ္ျပန္ပို႕ရမည့္ကိစၥ။ ေစာေစာက ဆိုခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္အာရံုက မျပတ္ေသာအခါ မနက္ပိုင္း ေမတၱာပို႕ၿပီး ရံဖန္ရံခါ နတ္မ်ားကို ျပန္ျပန္ပို႕မိေနသည္။ သေဘာတရားအရ ေတြးၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တရားစာ ရြတ္ေသာအခါ နတ္မ်ားလည္း နာၾကသည္မဟုတ္လား။ သည္လို ျပန္ပို႕မွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ရြတ္လွ်င္ နတ္မ်ား တရားမနာႏိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ။
သို႔ေသာ္ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္၏ အစကို ဘာသာျပန္ သိသူတိုင္း သိၾကသည္။ သမႏၱာ စကၠ၀ါေဠသု ဆိုကတည္းက ထိုအပိုဒ္သည္ နတ္ပင့္သည့္အပို္ဒ္။ သည္ေတာ့ မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမတၱာပို႔ၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျပန္ပို႕လိုက္ေသာ နတ္မ်ားသည္ ေမတၱာပို႔ၿပီး ေနာက္က ကပ္ပါလာေသာ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္မွ နတ္ပင့္ေၾကာင့္ မျပန္ႏိုင္ဘဲ အူလည္လည္ႏွင့္ ျပန္လာၾကရေတာ့သည္။
သည္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ထိုသို႔မွားတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေခါင္းတခါခါ၊ လည္တရမ္းရမ္းျဖင့္ ရွိေနေလေတာ့သည္။ ေဘးလူၾကည့္လွ်င္ တစ္ခုခုမွားေနၿပီဟုပင္ ထင္ခ်င္စရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကုိယ့္ဘာသာ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ နတ္မ်ားသည္လည္း သနားဖို႕ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အာရံုစူးစိုက္မႈ နည္းေနခ်ိန္တြင္ တရားစာ ရြတ္မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ယခုပဲ ျပန္သြားဆိုၿပီး ယခုပဲ ျပန္လာရေလသည္။ သူတို႔တစ္ေတြသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ေျပာႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ေျပာတာ ၾကားႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ျပန္ပို႕ခ်င္ ပို႕လိုက္၊ ျပန္ေခၚခ်င္ ေခၚလိုက္ လုပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္း က်ိန္ဆဲ၍ တင္းပင္တင္းေနေလာက္ေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူမွာ။ သူတို႕က ဘယ္ကလာမွန္းမသိ။ ရန္ကုန္က နတ္မ်ားဆို အျပန္ ဘာႏွင့္လိုက္မည္လဲ။ Silk Air ဆို အိုေကႏုိင္သည္။ တျခားလိုင္းႏွင့္ဆို မလြယ္။ ေလယာဥ္ ေနာက္က်တာ၊ ဘာညာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပိုဆိုးလွ်င္ အထုပ္ပါ ေပ်ာက္ႏိုင္သည္။ အခန္႔မသင့္၍ ဟိုေရာက္လွ်င္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ ၾကားကားႏွင့္ မိခ်င္မိဦးမည္။ အေမရိကားဘက္ျပန္မည့္ နတ္မ်ားက်ေတာ့ ေစ်းက တနင့္တပိုးေပးရမည္။ ဂ်ပန္ဘက္လည္း ေစ်းႀကီး၏။ အဂၤလန္ဘက္က နတ္မ်ားက်ေတာ့ ပရီးမီးယားလိဂ္ မီလွ်င္ အိုေကေလမလား မေျပာတတ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ဆံုက လာေသာ နတ္မ်ားကေတာ့ စင္ကာပူမွာပင္ စေတး(Stay)ေလွ်ာက္၍ ေနေတာ့မလား မေျပာတတ္။ ျပန္သြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္ သူတို႕က ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့ မလဲေလ။
ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္မိျခင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕က တန္ခိုးရွိသည္။ သူတို႕ဘာသာ သြားႏုိင္၊ ျပန္ႏိုင္သည္။ ကိုယ္က ျမင္ရတာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔တစ္ေတြသည္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခဏခဏ အလုပ္ ရႈပ္ေနၾကမည္ကို ေတြးရင္း ကိုယ္လည္း နတ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသူတစ္ဦးပါလားဟု ေတြးမိပါေသးသည္။ ။
ထို႕ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမတၱာပို႕သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ပါသည္။ ေမတၱာပို႕ရာ၌ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုက စ၍ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား အဆံုး အကုန္ပို႔ျခင္းပါ။ ဒါက မနက္ပိုင္းကိစၥ။ သည္လိုႏွင့္ လုပ္ကြက္ထဲေရာက္သည့္အခါ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ႏွင့္ ပ႒ာန္းအက်ယ္ကို ရြတ္ပါေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕ေန႕မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္က ပ်ံ႕လြင့္ေနလွ်င္ မနက္ပိုင္း ေမတၱာပို႕သည့္ ကိစၥက လုပ္ကြက္ထဲေရာက္မွ လုပ္ျဖစ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အာရံုစူးစိုက္မႈ ေကာင္းပါက မနက္ပိုင္း လုပ္ကြက္ထဲမေရာက္မီကပင္ ေမတၱာပို႕ျခင္းကိစၥ ၿပီး၍ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ကို ဆက္ပါေတာ့သည္။ ၿပီးမွ ပ႒ာန္းကို ဆက္ရြတ္တတ္ပါသည္။ ဒါတင္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ရြတ္ေနေသာ ဂါထာကိုလည္း အေခါက္ေရျပည့္ေအာင္ ရြတ္ပါေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး က်မွ အမွ်ေပး၍ နတ္ျပန္ပို႕ပါသည္။
ယခု ေျပာခ်င္သည္က နတ္ပို႕သည့္ ကိစၥပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါသည္။ မနက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေမတၱာ ပို႔ပါသည္ဟု။ သို႕ေသာ္ စိတ္မ်ား ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာအခါ ေကာင္းေကာင္းမၿပီး။ မၿပီးသည္ကို အလုပ္ထဲေရာက္သည့္ အခါ ျပန္၍ ထိန္းခ်ဳပ္၍ ရသည္။ မရသည္က ေမတၱာပို႕ရင္း ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္၍ အမွ်ေပးၿပီး နတ္မ်ားကို ျပန္ပါေလေတာ့ဟု ေရာကာ ျပန္ျပန္ပို႔ေနမိမွန္း မသိ။ စိတ္ဆိုသည္က ခက္လြန္းသည္။ အာရံု၀င္စားသည့္ေန႕ဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို လာႀကိဳေသာကားေပၚတြင္ပင္ ပရိတ္ႀကီး ( ၁၁) သုတ္ ၿပီးသြားသည္။ အာရံုမ်ားမ၀င္စားလို႔ကေတာ့ ညေနျပန္ခါနီးအထိပင္ ပ႒ာန္းအလွည့္ကို မေရာက္ႏိုင္။ အျပန္ကားေပၚမွာပင္ ဆက္ရြတ္သြားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္က မနက္ပိုင္း ေမတၱာပို႕၍ ညေနမွသာ နတ္ျပန္ပို႕ရမည့္ကိစၥ။ ေစာေစာက ဆိုခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္အာရံုက မျပတ္ေသာအခါ မနက္ပိုင္း ေမတၱာပို႕ၿပီး ရံဖန္ရံခါ နတ္မ်ားကို ျပန္ျပန္ပို႕မိေနသည္။ သေဘာတရားအရ ေတြးၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တရားစာ ရြတ္ေသာအခါ နတ္မ်ားလည္း နာၾကသည္မဟုတ္လား။ သည္လို ျပန္ပို႕မွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ရြတ္လွ်င္ နတ္မ်ား တရားမနာႏိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ။
သို႔ေသာ္ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္၏ အစကို ဘာသာျပန္ သိသူတိုင္း သိၾကသည္။ သမႏၱာ စကၠ၀ါေဠသု ဆိုကတည္းက ထိုအပိုဒ္သည္ နတ္ပင့္သည့္အပို္ဒ္။ သည္ေတာ့ မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမတၱာပို႔ၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျပန္ပို႕လိုက္ေသာ နတ္မ်ားသည္ ေမတၱာပို႔ၿပီး ေနာက္က ကပ္ပါလာေသာ ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္မွ နတ္ပင့္ေၾကာင့္ မျပန္ႏိုင္ဘဲ အူလည္လည္ႏွင့္ ျပန္လာၾကရေတာ့သည္။
သည္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ထိုသို႔မွားတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေခါင္းတခါခါ၊ လည္တရမ္းရမ္းျဖင့္ ရွိေနေလေတာ့သည္။ ေဘးလူၾကည့္လွ်င္ တစ္ခုခုမွားေနၿပီဟုပင္ ထင္ခ်င္စရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကုိယ့္ဘာသာ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ နတ္မ်ားသည္လည္း သနားဖို႕ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အာရံုစူးစိုက္မႈ နည္းေနခ်ိန္တြင္ တရားစာ ရြတ္မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ယခုပဲ ျပန္သြားဆိုၿပီး ယခုပဲ ျပန္လာရေလသည္။ သူတို႔တစ္ေတြသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ေျပာႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ေျပာတာ ၾကားႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ျပန္ပို႕ခ်င္ ပို႕လိုက္၊ ျပန္ေခၚခ်င္ ေခၚလိုက္ လုပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္း က်ိန္ဆဲ၍ တင္းပင္တင္းေနေလာက္ေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူမွာ။ သူတို႕က ဘယ္ကလာမွန္းမသိ။ ရန္ကုန္က နတ္မ်ားဆို အျပန္ ဘာႏွင့္လိုက္မည္လဲ။ Silk Air ဆို အိုေကႏုိင္သည္။ တျခားလိုင္းႏွင့္ဆို မလြယ္။ ေလယာဥ္ ေနာက္က်တာ၊ ဘာညာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပိုဆိုးလွ်င္ အထုပ္ပါ ေပ်ာက္ႏိုင္သည္။ အခန္႔မသင့္၍ ဟိုေရာက္လွ်င္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ ၾကားကားႏွင့္ မိခ်င္မိဦးမည္။ အေမရိကားဘက္ျပန္မည့္ နတ္မ်ားက်ေတာ့ ေစ်းက တနင့္တပိုးေပးရမည္။ ဂ်ပန္ဘက္လည္း ေစ်းႀကီး၏။ အဂၤလန္ဘက္က နတ္မ်ားက်ေတာ့ ပရီးမီးယားလိဂ္ မီလွ်င္ အိုေကေလမလား မေျပာတတ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ဆံုက လာေသာ နတ္မ်ားကေတာ့ စင္ကာပူမွာပင္ စေတး(Stay)ေလွ်ာက္၍ ေနေတာ့မလား မေျပာတတ္။ ျပန္သြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္ သူတို႕က ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့ မလဲေလ။
ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္မိျခင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕က တန္ခိုးရွိသည္။ သူတို႕ဘာသာ သြားႏုိင္၊ ျပန္ႏိုင္သည္။ ကိုယ္က ျမင္ရတာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔တစ္ေတြသည္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခဏခဏ အလုပ္ ရႈပ္ေနၾကမည္ကို ေတြးရင္း ကိုယ္လည္း နတ္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသူတစ္ဦးပါလားဟု ေတြးမိပါေသးသည္။ ။
သားလတ္
၂၂:၂၇ နာရီ
၃၁.၁၀.၂၀၁၁
၂၂:၂၇ နာရီ
၃၁.၁၀.၂၀၁၁
5 comments:
ေလ့လာ ဖတ္မွတ္သြားပါတယ္
အကိုေၿပာမွပဲ...ညီမေလးလည္း အေတြးဝင္လို႕ ၿပံုးမိတယ္.....:):)
ၾကည္႕ရတာ နတ္ေတြက ေလယာဥ္ေတြ ဘာေတြ မစီးေလာက္ဘူးထင္တယ္
ေလဟုန္စီးျပီး ပ်ံဝဲသြားမယ္ ထင္တာဘဲ
မဟုတ္ရင္ကမာၻတလႊားက ေခၚသမွ် ဖိတ္သမွ်သြားေနရတာ ေလယာဥ္ခနဲ႔ နတ္ေတြ မြဲေလာက္တယ္ ;))
ဘုရားတရားကုိမေမ႔တဲ႔စိတ္ေလးကုိေတာ႔
ႏွစ္သက္ေလးစားပါတယ္ရွင္။
အျမဲေမတၱာပုိ႔တာလဲ
ေကာင္းတဲ႔အေလ႔ပါပဲ
ခင္မင္တဲ႔ jasmine
ေမတၱာပို႔ေလးေတြ ေန႔စဥ္ရြတ္ဖတ္ႏိုင္တာ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးပါ ဆူးသစ္ေရ။ တီတင့္လည္း သတိထားမိတယ္ အႀကိမ္မ်ားမ်ားနတ္ပို႔ကို မရြတ္ခဲ့ဘူး။
(စကားမစပ္ စကၤာပူကိုအလည္လာတာ ေမာင္ဆူးသစ္နဲ႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလးကို မေတြ႔ခဲ့ရလို႔ စိတ္မေကာင္ဘူး)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
Post a Comment