" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၉ )

 +                  ထပ္ေတာ့ေျပာရေပဦးေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေကာင္မွ်မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယခု Facebook ႀကီးထဲတြင္ လာ၍ဖိတ္သူမ်ားကို လူမသိ၍ ဓာတ္ပံုေလးပါလွ်င္ လက္ခံႏိုင္ေသာ္လည္း  ဓာတ္ပံုမပါပါက ၀တ္မႈန္ေရႊရည္၊ သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္ မိုးယုစံဆိုလည္း Sorry ပါဟုသာ ျပန္ၾကားလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သည္ေနရာမွာ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားႀကီး ရွိေနဖို႕ မလိုအပ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားသာ ရွိေနဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ္ေတာင္ သူမ်ား မျပခ်င္ဘဲႏွင့္ေတာ့ မိတ္ေဆြလာ၍ ဖြဲ႕မေနပါႏွင့္။ ကိုယ့္ဘာသာ ဘေလာ့တစ္ခုဖြင့္၍ ပို႕စ္သာေရးေနျခင္းက ပိုေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ္ေတာင္ မျပခ်င္ေသာသူသည္ သူမ်ား အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္မည္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္မိပါ။ ( ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္)

+                      " အဲဒါနဲ႕ဟယ္........ငါ့အေဒၚက ဟိုမွာ တစ္ခါတည္းေနေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ငါ့ဦးေလးက
အသည္းေတြကြဲၿပီး ဗိုက္တစ္လံုးနဲ႕က်န္ခဲ့တယ္။"
"ဘာ......နင့္ဦးေလးက ေယာက်ာ္းအရင့္အမာႀကီးျဖစ္ၿပီး ဘာကိစၥဗိုက္တစ္လံုးနဲ႕က်န္ခဲ့ရတာလဲ။"
"ဟာ....ငါ့အေဒၚကိုလြမ္းၿပီး ဘီယာေတြေသာက္ၿပီး ဗိုက္တစ္လံုးနဲ႕က်န္ခဲ့တာကို ေျပာတာဟဲ့။"

"လြမ္းစိမ့္" ဇာတ္ကားမွ - GTC ေက်ာင္းသူေလးမ်ား စကားေျပာ ဇာတ္၀င္ခန္းမွ ( ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+                     အေဖက ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ နီးပါး ရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့သည္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ နီးပါး ရွာေဖြေကၽြးေမြးရံုမက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးခဲ့ျပန္သည္။ အေဖႏွင့္အေမက ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ သူတို႕ပင္ပန္းမႈကို သားသမီးမ်ားအတြက္ျဖစ္၍ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံစားတတ္ခဲ့ၾကဟန္တူသည္။ မေန႕တစ္ေန႕ကမွ စင္ကာပူေရာက္ၿပီး မနက္ငါးနာရီေလာက္ထ၊ ညမိုးခ်ုဳပ္ျပန္ေရာက္တတ္ သည္ကိုပင္ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းသည္ဟု ထင္မိေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ရွက္မိပါသည္။ အေဖႏွင့္အေမ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ခရီးႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ပါက ကိုယ့္ခရီးက ဘာမွ်မဟုတ္တာ ကိုယ့္ဘာသာ သိေနသည္ပဲ။ ( ဇူလိုင္လ ၃၁ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+                       ကၽြန္ေတာ္စားေနက် ထမင္းဆိုင္မွာ စလံုး တရုတ္ေလးတစ္ေယာက္က ထမင္း လာ၀ယ္စားသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်မိသည္။ သူက ငါတို႕အစားအစာကို ႀကိဳက္တာပဲဟု ေတြးမိ၏။ ၀က္သားခ်က္ကိုစားၿပီး ငါးခ်ဥ္သုပ္ပင္ပါလိုက္ေသးသည္။ စလံုးေပမယ့္ မဆိုးဘူးဟု သူ႕ကို မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္၏။ ထိုေန႕က ထမင္းဆိုင္ကအျပန္မွာ ဘတ္စ္ကားကအဆင္း ေရွ႕က စလံုးတရုတ္ႀကီးကို ကားဘရိတ္အအုပ္မွာ လက္ႏွင့္ မေတာ္တဆ သူ႕အိတ္ကိုသြားထိမိ၏။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ မေက် မခ်မ္းႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ပြစိပြစိေတြ ေျပာသြားေသးသည္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည့္စလံုးဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိျပန္ ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စလံုးဘာလဲဟု ေျပာခ်င္လွ်င္ လူအေပၚမွာသာ မူတည္သည္ဟုကိုယ့္ဘာသာ ခံစားလိုက္ရသည္။ စလံုးတိုင္း ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမည္။ ေကာင္းသူႏွင့္ဆိုးသူ ဆိုသည္မွာ ေနရာတိုင္း မွာေတာ့ ရွိစၿမဲဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္မိျပန္ပါသည္။ ( ဇူလိုင္လ ၃၁ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+                    သည္ေန႕အလုပ္ကအျပန္ ဘူကုန္းမွ သည္ဘက္ကမ္းကိုအေရာက္ မိုးက သည္းႀကီးမည္္းႀကီး ရြာသည္။ ဖိနပ္ထဲပင္ ေရက၀င္၏။ ေဘာင္းဘီေအာက္ေျခ အားလံုး စိုရႊဲကုန္သည္။ လြယ္ထားေသာအိတ္ပင္ တစ္ပိုင္း စိုကုန္၏။ ထမင္းစားေတာ့ ဆိုင္မွာ လူကအျပည့္။ မိုးက သည္းေကာင္းတုန္း။ ကားစီးၿပီး အိမ္အျပန္ေလွ်ာက္လမ္းမွာ မိုးစက္တို႕ ေ၀့ခနဲ လာလာစင္သည္ကို ျမင္ရင္း စိတ္က ျမန္မာျပည္သို႕ ျပန္ေရာက္သည္။ ဇနီးသည္သည္ လည္းေကာင္း၊ မိဘညီအစ္ကိုမ်ားသည္ လည္းေကာင္း အားလံုးသည္ ျမန္မာျပည္မိုးႏွင့္အတူ စီး၀င္ နစ္ေမ်ာေနလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႕ႏွင့္ အေ၀းမွာေန၍ လာခ်င္သည့္အခါမွ လာသည့္ မိုးႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းရသည့္ အလြမ္းေရစီးမွာ ဆက္ေမ်ာေနမိသည္။ ( ဩဂုတ္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+    ဒီေန႕ဟာ စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ National Day ပါခင္ဗ်ား။ ဂုဏ္ျပဳပါေၾကာင္းနဲ႕ စင္ကာပူႏိုင္ငံ အဓြန္႕ရွည္ တည္တံ့ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္းနဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္လို႕ အနားယူခြင့္တစ္ရက္ကို ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႕ ခံစားလ်က္ရွိပါေၾကာင္း။ ( ဩဂုတ္လ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သည္းခံျခင္းတရားေတြ ေတာ္ေတာ္ရင့္က်က္လာၿပီဟု ထင္မိသည္။ တလြဲေတြ ေလွ်ာက္မေတြးပါႏွင့္ဦး။ တရားထိုင္လို႕၊ အသက္ႀကီးလာလို႕၊ စတာေတြ တစ္ခုမွ် မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ကို ခဏခဏ ဖုန္းေခၚ၊ မိဘေတြႏွင့္ေျပာ၊ ဇနီးသည္ႏွင့္ Skypeကေျပာ။ သည္လိုေနရင္းမွ ခဏခဏျပဳတ္က်ေသာ ဖုန္းလိုင္း၊ ၾကားရလားသာ ၾကားရေသာ ဖုန္းလိုင္းမ်ားကို စိတ္ရွည္ရျခင္း၊ ရုပ္ေပၚအသံေပ်ာက္၊ အသံၾကား ရုပ္ေပ်ာက္ စသည့္ အင္တာနက္လိုင္းမ်ားကို စိတ္မရွည္ရွည္ေအာင္ ထိန္းရျခင္း စသည့္ သေဘာတရားမ်ားကေန တစ္ဆင့္ သည္းခံျခင္းတရားကို နားလည္ထိေတြ႕ရင္း ရင့္က်က္လာတာကို ေျပာျခင္းပါ။ ( ဩဂုတ္လ ၁၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္

၂၀း၅၅ နာရီ

၁၆.၄.၂၀၁၃

သႀကၤန္အတက္ေန႕