Friday, July 26, 2013

" ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ " ( ၂၀ )



ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ားကို " ကၽြန္ေတာ္ တို႕သည္ " ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ အတြဲလိုက္ ေရးလာသည္မွာ အမွတ္စဥ္ ( ၁၉ ) သို႕ တိုင္ခဲ့ၿပီး ဆက္၍မေရးသည္မွာ ႏွစ္ေပါက္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အာရံုမရသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႕ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ လံုး၀မမွတ္မိေတာ့သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းပင္။

ကၽြန္ေတာ္ ယခုစာစုမ်ားကို ေရးစဥ္မွာ ဦးေႏွာက္က မွတ္မိသမွ် ေရးျခင္းျဖစ္ေသာ္ျငား ကဗ်ာမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ စာအုပ္မွ ျပန္ကူးယူ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဗ်ာမ်ားမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္ သန္းခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို တခ်ဳိ႕တစ္၀က္ ျပန္ အမွတ္ရ မိေစပါသည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာမေရးျဖစ္ခဲ့ဘဲ မွတ္မိေနေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိေနပါသည္။ ယခုစာစုတြင္ ထိုအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စတုတၳႏွစ္ကထင္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအတန္းတင္ စာေမးပြဲၿပီးေသာေန႕က ရွစ္မိုင္မွာ ခင္ရာမင္ရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စားေသာက္ဆိုင္သြားထိုင္ပါသည္။ အားလံုး ေျခာက္ေယာက္၊ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ေသာက္သူက ေသာက္၊ စားသူက စားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အစားသာ စားပါသည္။ အေသာက္သမား မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေသာက္လွ်င္လည္း ထို၀ိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ ရွစ္မိုင္မွာ စားေသာက္ၿပီး မည္သည့္ေနရာသြားမည္နည္း ဆိုသည္ကို ဆံုးျဖတ္ၾကသည့္အခါ  အားလံုး အင္းလ်ားကန္သြားရန္ သေဘာတူၾကပါသည္။ သြားမည္ဆိုေသာအခါ လိုင္းကားစီးရေပမည္။ ထိုစဥ္က ရွစ္မိုင္မွ အင္းလ်ားကန္သို႕ ဟိုင္းလပ္ကားမ်ားလည္း ဆြဲပါသည္။ နံပါတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သည္လိုႏွင့္ ကားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ထံုးစံ ကားခဘယ္သူေပးမလဲ ဆိုသည္ကို Random ႏွိပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရႈံး၍ ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ရပါသည္။ သည္သို႕ျဖင့္ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစမွာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို ေရာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ နည္းနည္း အရွိန္ရစျပဳလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ထိုင္သည္။ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကန္ေဘာင္ေပၚ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚမွာ လွဲခ်၍ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ကာ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။

အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာေတာ့ ေနရာက ထရန္ျပင္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကန္ေဘာင္က အထမွာ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ၿပီး သူတို႕ကလည္း သူတို႕မွာပါလာေသာ လက္က်န္အရက္ ပုလင္းမ်ားကို ေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မသယ္ႏိုင္ေတာ့။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲမွာ ထည့္၍ သူတို႕ေသာက္ရန္ သယ္ေပးေလသည္။

ထို႕ေနာက္ ဘယ္ဆက္သြားမွာလဲဟု တိုင္ပင္ၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၏ ပထမႏွစ္မွသည္ စတုတၳႏွစ္အထိ အေဆာင္မ်ားရွိရာ သမိုင္း၀င္းထဲသို႕သြားရန္ ျပင္ေလသည္။ ထိုအစီ အစဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စာေမးပြဲၿပီး၍ ညဘက္ အေဆာင္မွာ လူစံုေနေလာက္ၿပီ။ သူတို႕ကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္သည္။ တခ်ဳိ႕နယ္ျပန္ရမွာ မဟုတ္လား။

သည္လိုႏွင့္ ကန္ေဘာင္မွသည္ လွည္းတန္းသို႕ လမ္းေလွ်ာက္၍ ေျခာက္မိုင္ခြဲဘက္ ကားစီးရန္ လိုင္းကားေစာင့္ေတာ့ လိုင္းကားကမလာ။ ၾကားကားတစ္စီး ေရာက္လာသည္။ ၾကားကားသာဆိုသည္။ ဘတ္စ္ကားပံုစံ မဟုတ္။ တီအီကားႀကီး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ေအဂ်ီတီအိုင္ မိုင္းနင္း သမား၏ ေရႊစီမံကိန္း လုပ္ကြက္ထဲက ၀န္ထမ္းႀကိဳပို႕ကားမ်ဳိးႀကီး။ တကယ့္ အႀကီးႀကီးမွ အႀကီးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း အေပ်ာ္ႏွင့္ အရွိန္ကရေန၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ တီအီးကားႀကီး စီးၿပီး ညဘက္မွာ သြားခ်င္ရာ သြားရမွာျဖစ္၍ ေဟးဟုေအာ္ကာ ကားေပၚသို႕ ဖက္တက္ၾကေလသည္။

ထို႕ေနာက္ သမိုင္း၀င္းသို႕ သြားရန္ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္သည့္အခါ ဆင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ သမိုင္း၀င္းမ်ားရွိရာဘက္ကို သြားသည့္လမ္းမွာ စာတိုက္ပံုးတစ္ပံုးက ပြင့္ေနသည္။ စာမ်ားက ထြက္က်ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာအိတ္မ်ားကို လိပ္စာမ်ားဖတ္ၿပီး ဒါက ဘယ္ကိုပို႕တာ၊ ဘယ္သူ႕စာ စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနာက္ၾကရင္း စာတိုက္ပံုးထဲ ျပန္ထည့္ေပးခဲ့ေလသည္။

သမိုင္း၀င္းသို႕ သြားရာလမ္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြားလာဟန္မ်ားကို ျမင္ရသလို ကားတစ္စီးကို ပ်က္ေနသည္ဟု ဆိုကာ ေရွ႕ဖံုး၊ ေနာက္ဖံုးဖြင့္လ်က္ ေရွ႕ေနာက္ ေယာက်ာ္းေလး အေစာင့္မ်ားႏွင့္ လူၾကည့္ေပးေနေသာ ကားမ်ဳိးကိုလည္း ေတြ႕ရေသးသည္။ ထိုကားကို ေစာင့္ေနသူတို႕က "စက္ျပင္ဆရာ သြားေခၚတ့ဲေကာင္ကလည္း ၾကာလိုက္တာ " ဟု ေရရြတ္ေနေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က " လုပ္မေနပါနဲ႕ကြာ၊ ဒါမ်ဳိးေတြ ရိုးေနၿပီ။ ငါတို႕လည္း ေက်ာင္းသားပါပဲ " ဟု ေျပာသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္။ ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွင္းျပသည္ကို သိရသည္မွာ ထိုအခ်ိန္က အႏွီ အင္းလ်ားေလးဟု ဆိုၾကသည့္ အာရ္စီတူးနားမွာ ညဘက္ဆို ညဥ့္ငွက္မေလးတခ်ဳိ႕ ၀ဲပ်ံေနၾက၍ အလြယ္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ မရလည္း တျခားေနရာက သြားေခၚလာၿပီး ကားပါလွ်င္ အာရ္စီတူးနားက ေမွာင္ရိပ္မ်ားသည္ အဆင္ေျပသည္ဟု သိရ၏။ မွတ္သားရေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ သမိုင္း၀င္းထဲသို႕ေရာက္ၿပီး ထိုအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္၏ညီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ရွာ၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းက မရွိ။ သို႕ေသာ္ သူ႕အခန္း၀င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ နားၾက၏။ မနားလို႕ မရ။ ျပည္လမ္းမွသည္ သမို္င္း၀င္းသို႕ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ၏။ ကန္ေဘာင္မွသည္ လွည္းတန္းသို႕လည္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ ၿပီးေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရက္ပုလင္းမ်ားလည္း ပါလာေသးရာ ေလးလည္းေလး၊ ေညာင္း လည္းေညာင္း၏။

သမိုင္း၀င္းေရာက္တုန္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ျမင္ၿပီး သေဘာက်ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေန႕ေက်ာင္းသား ( ရန္ကုန္က ေက်ာင္းတက္သူ ) ျဖစ္၍ နယ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို ေက်ာင္းေဆာင္ ေနခြင့္မရ။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕၏ အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သိပ္သိခ်င္၍ ရံဖန္ရံခါ သြားလည္ရသည္။ ထီးကိုးလက္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ စဥ့္ကူ၊ အင္းေလး၊ ပုပၸါး၊ ဇီ၀က၊ ဒူးယား စေသာ အေဆာင္မ်ားသည္ကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္ေသာ နယ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ က်င္လည္က်က္စားရာ။

သူတို႕ကိုမွီ၍ ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္မ်ားကို ေရာက္သည္။ ရံဖန္ရံခါ စာသြားက်က္သည္။ အာရ္စီတူးဘက္က ကင္တင္းန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သည္။ တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းႏွင့္ မတူသည့္ အလွအပမ်ားကို သြားၾကည့္သည္။ ( ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာလည္း အလွအပမ်ား မရွိဘူးဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စိတ္ဆိုးမည္စိုး၍ ေက်ာင္းႏွင့္ မတူသည့္ အလွအပမ်ားဟု ကၽြန္ေတာ္သံုးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ား နားလည္မည္ထင္ပါသည္။ )

သည္ေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးခ်ိန္ ညဘက္မွာ အေဆာင္ကိုေရာက္တုန္း ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ ေမးရ၊ လိုက္ၾကည့္ရႏွင့္ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းေနေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း အတန္းထဲတြင္ ရိုးရိုးေအးေအး ေနသေလာက္ ယခုအေဆာင္ညဘက္မွာ အရက္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သြား၀ယ္သူႏွင့္၊ အခန္းေသာ့ခတ္ထားသူႏွင့္၊ ဖဲရိုက္သူႏွင့္ စံုေနေအာင္ေတြ႕ရ၍ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၏ တကယ့္ေက်ာင္းသားဘ၀ အစစ္ကို ျမင္ရေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ စာသင္ခန္းမ်ား၊ စာၾကည့္တိုက္၊ လက္ေတြ႕ခန္းမ်ားၾကား ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးမွ ယခုလို စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕၏ လြတ္လပ္ေသာညရင္ခြင္မွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္ရသည္ကို ထူးကဲေသာ အရသာတစ္မ်ဳိးသဖြယ္ ခံစားရေလသည္။

ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အခန္းပိုင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္း ျပန္မလာ၍ သဇင္ေဆာင္ဘက္ သြားရန္ျပင္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕မွာ လက္က်န္အရက္မ်ားကို အျပတ္ရွင္း၍ ေရခ်ိန္လည္း နည္းနည္းေတာ့ကိုက္ေနေပၿပီ။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္ခၽြတ္ထားၿပီး ခုတင္ေပၚလွဲေနစဥ္မွာ ခုတင္ေအာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ကို ပိတ္ကန္လိုက္သည္မွာ မနည္းျပန္ရွာယူရသည္အထိ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ သို႕ေသာ္ သူတို႕သြားမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိုက္မည္ျဖစ္၍  ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၏ ပထမႏွစ္မွ စတုတၳႏွစ္အထိ မိန္းကေလးမ်ားထားရာ သဇင္ေဆာင္ဆိုသည့္ အေဆာင္ကို ေျခဦးတည္ေနေလရာ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထလိုက္ေလေတာ့သည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သဇင္ေဆာင္မွာ ၿခံစည္းရိုးျပင္ေနသည္လား၊ အေဆာင္မြမ္းမံေနသည္လား မေျပာတတ္။ အေဆာင္၀မွာ သဲပံုႀကီးက ပိတ္ေနေလသည္။ သို႕ေသာ္ တျခား သီခ်င္းဆိုေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရာကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သီခ်င္းမ်ား ၀င္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္း၏ အလွပေဂးမ်ား အေဆာင္ေပၚမွ ျပဴတစ္၊ ျပဴတစ္ျဖင့္ ကိုယ္ေရာင္ျပေနသည္ကို ေငးကာ ေပ်ာ္ခဲ့ ရေလေတာ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲမွ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွာ သဲပံုေပၚလွိမ့္ကာ၊ ပတ္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေန၍ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရယ္ေမာခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ထို႕ေနာက္ သဇင္ေဆာင္က ထြက္ကာ ရွစ္မိုင္သို႕ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၾကျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ ေလွ်ာက္သြားေနသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ စာေမးပြဲၿပီး၍ ေပ်ာ္ေနသည့္ စိတ္ကုိ လႊတ္ေပးထားျခင္းပင္။ ရွစ္မိုင္ေရာက္သည့္အခါ ညေနက စားထားသည့္ စားစရာမ်ားမွာ ဗိုက္ထဲမွာ မက်န္ေတာ့ေခ်။ အားလံုးက ဗိုက္ဆာလာေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္နီးစပ္ရာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ၀င္လိုက္စဥ္ ထိုဆိုင္မွာ ထမင္းဆိုင္ျဖစ္ေသာ္ျငား ကုလားဆိုင္ျဖစ္ေနကာ ပဲဟင္းသာ က်န္ေတာ့သည္ကို ေတြ႕ ရေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဗိုက္ကလည္းဆာ၊ တျခားဆိုင္မ်ားကလည္း သိမ္းေနၿပီျဖစ္ရာ ရရာႏွင့္သာ ဆြဲၾကေလေတာ့သည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အိပ္ရန္ေနရာကို စဥ္းစားရေတာ့၏။ အားလံုး ေျခာက္ေယာက္၊ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ ျဖစ္ေလရာ အေဆာင္လည္း မျပန္ခ်င္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲက ရွစ္မိုင္ႏွင့္ အနီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းကို ခ်က္ခ်င္းေျပးျမင္မိေလရာ ဖုန္းဆိုင္ကို သြား၍ ဖုန္းေခၚရေလ၏။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေတာ္ရွာပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခဏေစာင့္ရန္ေျပာၿပီး သူ႕ကားႏွင့္ အိမ္ကိုလာေခၚ၏။

သူ႕အိမ္မွာ ၿခံက်ယ္၊ အိမ္က်ယ္ႏွင့္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားကပင္ မိသားစု ေလး၊ ငါးစု အသာကေလး ေနလို႕ရေနရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္အတြက္ အခန္းတစ္ခန္း ကပင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ျဖစ္လို႕ေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိရင္းအုပ္စုထဲကို ေနာက္ထပ္ အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တိုးလာ၍ စကား၀ိုင္းက ရပ္မရေတာ့။ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းကလည္း ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆာေနမွန္းသိ၍ ေပါင္မုန္႕ထုပ္မ်ား ယူလာခ်ေပးသည္။ ပိုဆိုးသြားသည္က ဂစ္တာတစ္လက္ သူကယူလာေပး၍ ထိုညက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္ သြားမွန္းပင္ မသိ။

ေနာက္တစ္ေန႕ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ရန္ႀကိဳးစားစဥ္ အိမ္ၿခံ၀င္းထဲမွာ လႊတ္ထားေသာ ေခြးအႀကီးႀကီးမ်ားကိုေတြ႕၍ ေနရာကပင္ မလႈပ္ရဲ။ အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းႏိုး လာမွ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထျပန္ေလေတာ့သည္။

ထိုညကေလးက သည္ေန႕အထိ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စြဲထင္ေနတုန္း။ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက ယခု ဓာတ္ပံု အႏုပညာကို လုိက္စားေနေသာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦး။ ထိုညက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ပါေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွာ တခ်ဳိ႕က သေဘၤာလိုက္၊ တခ်ဳိ႕က စင္ကာပူမွာ၊ တခ်ဳိ႕က စင္ကာပူမွာ လုပ္ေနရာက ျမန္မာျပည္ျပန္၊ သည္လိုႏွင့္ ဘ၀ေတြ ဆက္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေအာက္မွာ လည္ပင္း ဖက္ေပါင္းရင္း ရွင္သန္ေပ်ာ္ပါးခဲ့သူမ်ား ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္ရႈပ္ေနသမွ်ကို စာေမးပြဲၿပီးတိုင္း လႊတ္ခ်ႏိုင္သမွ် လႊတ္ခ်ခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မထိခိုက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ အေပ်ာ္မ်ားကို စားသံုးသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျပင္ပက မည္သူမဆို လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ႏိုင္ခြင့္ရွိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အစြဲႀကီးသူမ်ားျဖစ္ကာ သူငယ္ခ်င္းခ်စ္စိတ္ ျပင္းထန္သူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကေလသည္။         ။

ဆူးသစ္
၂၃း၂၅ နာရီ
၂၆.၇.၂၀၁၃

1 comments:

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

အစ္ကိုၾကီးရဲ႕
အမွတ္တရ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကို
မွ်ေ၀ခံစားသြားတယ္ဗ်ာ..။

တစ္ခါတေလေတာ့
အဲလို လြတ္လမ္မွဳ႕မ်ိဳးေလးေတြကို
ျပန္လိုခ်င္မိတယ္ ။

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...