+
စင္ကာပူအေျခစိုက္ဆိုေသာဂ်ပန္ကုမၸဏီႀကီး၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက ခ်မွတ္ေသာစည္းမ်ဥ္းမ်ားကေလး
စားေလာက္သည္။သူတို႕ ပေရာဂ်က္တစ္ခုမွာအရႈံးေပၚေန၍ေအာက္ကသူတို႕ငွားထားေသာ Sub Contractorကုမၸဏီငယ္မ်ားကိုဖိေလသလားမေျပာတတ္။ကၽြန္ေတာ္ အခုလက္ရွိ လုပ္ေနေသာ ပေရာဂ်က္မွာအလုပ္သမားေလးမ်ား နားခ်ိန္ျဖစ္သည့္ Coffee Break ကိုျဖဳတ္ရမည္တဲ့။ MOM( Ministry of Manpower)သာသိလွ်င္ဘယ္လိုေနမည္လဲေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။အမွန္ကကၽြန္ေတာ္တို႕ ကုမၸဏီငယ္မ်ားမွာမိမိသတ္မွတ္ခ်ိန္အတိုင္းသြားေန ၾကတာျဖစ္သည္။အလုပ္မၿပီးလွ်င္ေတာ့တစ္မ်ဳိးေပ့ါ။ ခုဟာကေနပူထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနရေသာအလုပ္သမားေလးမ်ားကိုမွမစာမနာ။တစ္နာရီကေန ညေနေျခာက္နာရီ၊ခုနစ္နာရီအထိတစ္ဆက္တည္းလုပ္ရမည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္းလံုး၀မလိုက္နာ။ သူတို႕နားေနေဆာင္မွာေပး မတည္းေတာင္ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာသာအဆင္ေျပသည့္ေနရာမွာ တည္းၾကသည္။ နားၾကသည္။
ထိုထက္ပိုဆိုးသည္ကအင္မတန္မွရယ္စရာေကာင္းၿပီးတစ္ဖက္သတ္ ဆန္ေသာစည္းမ်ဥ္းတစ္ခုျဖစ္သည္။သူတို႕ကုမၸဏီက၀န္ထမ္းတခ်ဳိ႕ရံုးခ်ိန္ အတြင္းအျပင္ထြက္လွ်င္လုပ္ကြက္ထဲကတျခားကုမၸဏီကားကို တား၍လိုက္ပါကထို၀န္ထမ္းကိုတင္ၿပီးအျပင္ကိုပို႕ေသာကား၏ယာဥ္ေမာင္းကိုလုပ္ကြက္ထဲကထုတ္ မည္ျဖစ္သလိုသူ႕၀န္ထမ္းကိုသတိေပးစာေပးမည္တဲ့။ေတာ္ေတာ္ကိုတရားမွ်တသည့္စည္းမ်ဥ္းပါလားဟုၾကား ရကတည္းကကၽြန္ေတာ္တို႕ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ျဖစ္သည္။မိမိ၀န္ထမ္းကိုမိမိမႏိုင္ဘဲႏွင့္သူမ်ားကိုက်ေတာ့အျပစ္ေပး မွာကထုတ္မွာ၊သူ႕၀န္ထမ္းသူ႕ဘာသာခိုးထြက္တာက်ေတာ့သတိေပးစာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေတြးပါသည္။လက္ေအာက္ခံကုမၸဏီဆိုသည္မွာစင္ကာပူလိုေနရာမ်ဳိးမွာေငြရဖို႕ တစ္ခုႏွင့္ပင္ Main Contractor ကေျပာသမွ်ဟုတ္ကဲ့လုိက္ရသည့္ဘ၀ကိုေရာက္ေနေသာကုမၸဏီေလးမ်ား သာျဖစ္သည္ဟု။ ( ေမလ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )
+အခုတေလာသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆံုျဖစ္သည္။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္၏အိမ္မွာစု၍ စကားေျပာျဖစ္ၾက၊မိသားစုခ်င္းေတြ႕ၾကႏွင့္စိတ္ အပန္းေျဖၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ေျပာေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားထဲ မွာႏိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရး၊ပညာေရး၊လူမႈေရးအကုန္ပါသည္။ေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္အလုပ္ထဲက အေၾကာင္းမ်ားပါသည္။ထိုသို႕ေျပာေန၊ေဆြးေႏြးေနသည္ကို ၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲေတြးမိတာေလး တစ္ခုရွိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာျပည္မွာျပည္သူ႕၀န္ထမ္းလုပ္ေနစဥ္ကကၽြန္ေတာ္တို႕ ႒ာနအႀကီးအကဲကကၽြန္ေတာ္တို႕အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကိုစကား တစ္ခြန္းေျပာသည္။သူခိုင္းသည့္ကိစၥတစ္ခု အဆင္မေျပပါက"မင္းတို႕BE ေတြက ရွိသည္၊ မျဖစ္ပါ "တဲ့။
သူဆိုလိုခ်င္သည္ကအဂၤလိပ္လိုBEဘီသည္ရွိသည္၊ျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္ေသာ္ျငားကၽြန္ေတာ္တို႕ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းဆင္း (ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆင္း)မ်ားမွာေတာ့ရွိသာရွိသည္။သံုး၍မျဖစ္ပါဟု ဆိုလိုျခင္းပင္။ကၽြန္ေတာ့္စီနီယာဓာတုအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ အန္တန္နာဆင္ၿပီးလိုင္းမမိေသာအခါထိုအႀကီးအကဲကထိုစကားေျပာသည္။ဘီအီး-ဘီ၊ရွိသည္၊မျဖစ္ပါဟု ထပ္ခါဆိုသည္။အလုပ္ကိစၥတစ္ခုအဆင္မေျပျဖစ္သည္။ဘီအီး-ဘီ၊ရွိသည္၊မျဖစ္ပါဟုဆိုသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးနည္းနည္းေတာ့ေအာင့္ သက္သက္ခံစားရသည္။
ယခုကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကထြက္ခဲ့ၿပီးစင္ကာပူမွာသူငယ္ခ်င္းအင္ဂ်င္နီယာမ်ား(ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ဟုေခၚေသာကာလမွာတက္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္)လုပ္ငန္းခြင္ကိုယ္စီ၀င္၍အလုပ္ကိုယ္စီႏွင့္ အဆင္ေျပေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားလည္းကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္အတူေတြ႕ဆံု၀ိုင္းဖြဲ႕
တတ္ၾကသည့္အခါကၽြန္ေတာ္အၿမဲဂုဏ္ယူေနသည္က"BEဘီ၊ရွိသည္ ၊ျဖစ္သည္။ျပည္ပမွာ"ဟု။ျပည္တြင္းမွာရွိေန၊ျဖစ္ေနေသာသူမ်ားလည္းမ်ားစြာရွိေနဦးမည္ျဖစ္ေသာ္ျငားထိုသို႕မေကာင္းထင္တတ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ရွိသည္၊မျဖစ္ပါဟုသာအေျပာခံေနရေပဦးမည္ကိုကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆံုေနက်စကား၀ိုင္းမ်ားကိုေရာက္လွ်င္ထိုအႀကီးအကဲကို ဖ်တ္ခနဲသတိရသည္။ တျခားေတာ့မဟုတ္။သူေျပာခဲ့ေသာ"ဘီအီး-ဘီ၊ရွိသည္၊မျဖစ္ပါ"ဆိုေသာကၽြန္ေတာ္တို႕ဘီအီးမ်ား သည္၊ျပည္ပ မွာေတာ့ေတာ္ေတာ္အလုပ္ျဖစ္ပါသည္ဟုသူ႕ကိုျပန္ေျပာခ်င္ မိေသာေၾကာင့္ပင္။ တခ်ဳိ႕ကလည္းေျပာသည္။ဦးေႏွာက္ယုိစီးမႈမ်ားမ်ားေနသည္တဲ့။မယုိစီးေစခ်င္လွ်င္မယိုစီးေအာင္ထိန္းသိမ္းရ မည့္နည္းလမ္းမ်ားရွာသင့္သည္။ စကားလံုးႏွင့္ေျပာေန၍မၿပီးႏိုင္။သည္ေန႕ပင္အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ထိုအေၾကာင္းေဆြးေႏြးမိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္းအျပင္သုိ႕မယိုစီးခ်င္ပါ။သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုျပည္ပသို႕ယိုစီးေအာင္လုပ္ေနသူမ်ားရွိေနသမွ်ေတာ့ယခင္ကတင္မဟုတ္။ယခုေရာ၊ေနာင္ေရာဦးေႏွာက္မ်ားဆက္လက္ယိုစီးေနမည္မွာ အမွန္ပင္။ ( ဇြန္လ ၁ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )
+ကၽြန္ေတာ္ေနေသာအိမ္ကိုေရာက္ရန္စီးရေသာဓာတ္ေလွကားတစ္စင္းရွိသည္။တစ္ခါကတရုတ္အဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ဓာတ္ေလွကားထဲမွာဆံုသည္။မိမိသြားလိုေသာအထပ္၏နံပါတ္ကိုႏိွပ္ၿပီ
းတံခါးပိတ္ ရန္ေစာင့္ေနစဥ္
ကၽြန္ေတာ္ကစိတ္မရွည္။တံခါးပိတ္သည့္ခလုတ္ကမီးေရာင္ကေလးကမွိတ္
တုတ္ မွိတ္တုတ္ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ကၽြန္ေတာ္ကတံခါးျမန္ျမန္ပိတ္ရန္ခလုတ္
ကိုႏိွပ္ခ်လိုက္သည္။ဒါကိုထိုတရုတ္ အဘိုးႀကီးကကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီးထိုသို႕ႏိွပ္စရာမလိုေၾကာင္း၊မီးေရာင္ကေလးမွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ဆိုသည္မွာတံခါးပိတ္ရန္ဆင္ဆာကအလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း၊ထိုသို႕အလုပ္လုပ္ေနစဥ္
ခလုတ္ကို ထပ္ႏိွပ္လိုက္လွ်င္ၾကာေသာအခါခလုတ္ပ်က္ႏိုင္ေၾကာင္းေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပပါသည္။ကၽြန္ေတာ္လက္ခံ ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ကသာဆႏၵေစာ၍ႏိွပ္မိျခင္းပါ။တကယ္ဆိုမႏွိပ္လည္းတံခါးကပိတ္မွာအမွန္ပင္။ေရွးလူႀကီး မ်ားကားပစၥည္းကိုေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးထားတတ္ပါလားဟုကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေသးသည္။
သည္ေန႕မနက္က်ေတာ့တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ထိုတရုတ္အဘုိးႀကီးႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ဓာတ္ေလွကားထဲမွာျပန္ ဆံုရျပန္သည္။ထံုးစံအတိုင္းသြားလိုေသာအထပ္နံပါတ္မ်ားကိုႏိွပ္ၿပီးတံခါးပိတ္သည့္ခလုတ္ကမီးေရာင္ကေလး
မွိတ္ခ်ည္လင္းခ်ည္ျဖစ္ေနသည္ကိုကၽြန္ေတာ္ကစိတ္မရွည္။သို႕ေသာ္ထိုအဘုိးႀကီးကကၽြန္ေတာ့္ကိုခလုတ္ မႏိွပ္ရန္လက္ရိပ္ႏွင့္ျပေနသည့္အခါကၽြန္ေတာ္ကသူ႕အေၾကာင္းသိသူပီပီၿပံဳးရင္းသာၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ စိတ္ထဲ
ကေတာ့ေတြးပါသည္။ေရွးလူႀကီးမ်ားစည္းစနစ္က်သည္မွာေနာက္လူငယ္မ်ားလိုက္မမီႏိုင္ပါဟု။
ဟုတ္သည္ေလ။ထိုဓာတ္ေလွကားမွာလူငယ္မ်ားစြာသည္တံခါးခလုတ္ကိုတံခါးမပိတ္မခ်င္းအႀကိမ္ေပါင္းမ်ား စြာႏွိပ္ေနသည္မွာကၽြန္ေတာ္ဓာတ္ေလွကားစီးတိုင္းႀကံဳေနက်။ကၽြန္ေတာ္လည္းပါသည္။ရံဖန္ရံခါမိသားစုမ်ား၊ ကေလးမ်ားပါလာလွ်င္အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းခလုတ္ကိုကေလးမ်ားေဆာ့ေနသည္ကိုမိဘမ်ားကရယ္ေမာ ကာၾကည့္ေနခဲ့သည္ကိုပင္ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရဖူးသည္ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္လူငယ္မ်ားသည္အေရးႀကီးသည္ကိုလည္းမႀကီးဟုထင္တတ္သလိုအေရးမႀကီးသည္ကို လည္းအေရးႀကီးသည္ဟုလြဲမွားစြာ
လုပ္ေဆာင္ေနတတ္ၾကၿပီလားမသိ။ေခတ္၏ေျပာင္းလဲမႈပင္ထင္ပါသည္။
သို႕ေသာ္တိုးတက္ျခင္းလား၊ဆုတ္ယုတ္ျခင္းလားဆိုသည္ကိုေတာ့သမိုင္းကစကားေျပာေပလိမ့္မည္။ ( ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )
ဆူးသစ္
၂၁း၂၄ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိ္န္ )
၃.၁၂.၂၀၁၄
0 comments:
Post a Comment