" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၃ )

တိုင္လံုးႀကီးမ်ားေအာက္အေရာက္မွာလက္မွနာရီကိုငံု႕ၾကည့္ေတာ့ခ်ိန္းထား သည့္အခ်ိန္ေရာက္ဖို႕လိုေသး၏။သူကသာေစာထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုလည္းအမွန္ကေက်ာင္းကိုလြမ္းလို႕၊ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္သမွ်
ျပန္ၿပီးတမ္းတခ်င္လို႕တမင္ေစာထြက္လာခဲ့ျခင္းပင္။

အေတြးႏွင့္ေၾကာျငာဘုတ္မ်ားရွိရာသြားၾကည့္ၿပီးေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။သူမသိေသာ၀န္ထမ္းအခ်ဳိ႕၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ႏွင့္
အလုပ္ရႈပ္ေနတာေတြ႕၏။

' ဩဘာလမ္း '

အၾကည့္ကရုတ္တရက္ဩဘာလမ္းကိုေရာက္သြား၏။စာစစ္ခ်ိန္မို႕ေက်ာင္း
အတြင္းပိုင္းကိုတာ၀န္ရွိသူမ်ားမွအပမ၀င္ရေအာင္ေက်ာင္းပင္မေဆာင္၏ အတြင္းသံတံခါးမႀကီးမ်ားကိုပိတ္ကာလံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္
ေသေသခ်ာခာ်ထားထားသည္မို႕ဩဘာလမ္းကိုလွမ္းၾကည့္ရတာအားမရခ်င္။
ပု႑ရိက္တန္းညီညီေတြကေတာ့ဟိုအရင္ကႏွယ္ဘာမွ်မေျပာင္းလဲ။ျမက္ခင္း
စိမ္းစိမ္းေတြေရာေျပာင္းလဲေနၿပီလား။သူမသိႏိုင္။

" ............. "

ဩဘာလမ္းထိပ္မွာေထာင္ထားေသာဆိုင္းဘုတ္ေသးေသးမွစာမ်ားကို
အေတြးႏွင့္ရြတ္ရင္းဟိုစဥ္ကအကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ခဲ့ေသာဩဘာလမ္းမွပံုရိပ္တို႕
သူ႕ဆီကိုပူးကပ္ခိုတြယ္လာေခ်ၿပီ။

ရပ္ေနရာမွေျခလွမ္းကိုေရႊ႕ရင္း' ေရာမတိုင္လံုးႀကီးမ်ား'ဟုေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားေခၚ
ခဲ့သည့္တိုင္လံုးႀကီးမ်ားေအာက္ေျခရွိေလွကားထိပ္မွာသြားထိုင္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ဟိုးေ၀းေ၀းကစာအုပ္ဆိုင္ဆီဘာရယ္မဟုတ္ေငးေနမိ၏။

၀င္ထြက္ေနေသာကားတခ်ဳိ႕၊ပ်ံသန္းေနေသာငွက္တခ်ဳိ႕၊ဘတ္စ္ကားမွတ္
တိုင္ႏွင့္အနီးဆံုး ' ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ ' မွ၀င္ထြက္ေနေသာလူေတြ။
တစ္ခ်ိန္တုန္းကလည္းသည္ပံုရိပ္ေတြပဲ။ ခုလည္းသည္ပံုရိပ္ေတြပဲေလ။
အေတြးမွာလြန္ခဲ့ေသာကိုးဆယ္ခုႏွစ္စြန္းကာလမ်ားဆီသို႕ျပန္လည္
တမ္းတေနမိျပန္သည္။

x x x x x

ရာသီေတြလည္းတေရြ႕ေရြ႕ေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါၿပီ ေႏြး။
သစ္ပင္၊သစ္ရြက္၊ပန္းပြင့္၊ပန္းခက္ေတြလည္းေ၀လိုက္၊ေႂကြလိုက္နဲ႕
အခ်ိန္ေတြကိုတေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကၿပီေလ။

ဘယ္အရာမွမတည္ၿမဲတဲ့ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာလူေတြလည္းေ၀လိုက္ ၊ေႂကြလိုက္နဲ႕သစ္ရြက္ေတြလိုေျပာင္းလဲခဲ့တာပါပဲ ေႏြး။

တကယ္ေတာ့အခ်ိန္ဆိုတာအရာရာကိုေျပာင္းလဲမႈေတြဖန္ဆင္းေပးႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးရွင္ပဲလို႕ကိုယ္ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ေႏြးေရ......။အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတာကမေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အရာေတြေလာကမွာ
ရွိေနေသးတယ္ေလ။

အဲဒါေတြကဘာေတြလဲဆိုေတာ့ကိုယ္တို႕ရင္ထဲမွာအၿမဲတမ္းရွိေနမယ့္ကိုယ္ တို႕ရဲ႕တကၠသိုလ္ဆုိတဲ့ပညာရွာမွီးရာ၊ေပ်ာ္ရႊင္မက္ေမာဖြယ္က်ာင္းေတာ္ႀကီး ရယ္၊ကိုယ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဆံုး
ႏိုင္မယ့္ခင္မင္မႈေတြရယ္၊ကိုယ္တုိ႕ရင္ထဲကခံစားမႈေတြရယ္ေပါ့။

အခ်ိန္ေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊ရာသီေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊
အခ်ိန္ကာလနဲ႕အတူေရြ႕လ်ားလို႕မပါသြားခဲ့တာအဲဒါေတြပါဆိုရင္ကိုယ္နဲ႕
အၿမဲဆန္႕က်င္ဘက္လိုေနတတ္တဲ့ေႏြးကျငင္းဦးမလားမသိပါဘူး။

ေႏြး ျငင္းလို႕မရႏိုင္ပါဘူး။ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းႀကီး ကိုျမင္ေတြ႕ရတာနဲ႕ေႏြးကိုကိုယ္ေျပာတာေတြယံုၾကည္လက္ခံလာမွာပါ။
ကိုယ္ခံစားရသလိုေႏြးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္လိုပဲခံစားရမွာပါ။
ကိုယ့္လိုပဲယံုၾကည္လက္ခံလို႕ကိုယ့္လိုပဲတမ္းတမိၾကဦးမွာပါပဲ။

ဟုတ္တယ္ေႏြးေရ။ကိုယ္တုိ႕ေလာကႀကီးထဲကေျပာင္းလဲမႈေတြၾကားမွာ မေျပာငး္လဲဘဲအစဥ္ထာ၀ရတည္ရွိေနႏိုင္တာေဟာဒီရန္ကုန္စက္မႈတကၠ သိုလ္ႀကီးရယ္၊ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းေက်ာင္းႀကီးကျဖတ္သန္းထြက္ခြာ ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတာ္သူ၊ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕အရယ္၊အၿပံဳး၊
အလြမ္းေလးေတြပဲမဟုတ္လား။

ခုတည္ရွိေနတဲ့တကၠသိုလ္နဲ႕ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စရိုက္ေတြဟာ၊
ကိုယ္တို႕ေတြရွိခဲ့စဥ္ကတကၠသိုလ္နဲ႕ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြနဲ႕
ဘာမ်ားျခားနားဦးမွာလဲ။

ခုလည္းေပ်ာ္စရာေတြ၊လြမ္းစရာေတြရွိေနဦးမယ္လို႕ယံုၾကည္ထားတယ္ေလ။
ဟိုးတုန္းကလည္းေပ်ာ္စရာေလးေတြ၊လြမ္းစရာေလးေတြရွိခဲ့ဖူးတာပဲမဟုတ္လား။
အဲဒီတုန္းကကိုယ္တို႕ရဲ႕တကၠသိုလ္ႀကီးထဲမွာကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ပံုရိပ္ေတြလည္းပါ၀င္ခဲ့တာေႏြးေတာ့သတိရေနဦးမွာပဲလို႕ကိုယ္ထင္မိတယ္ေလ။

သတိရတယ္ေႏြးရယ္.............။

ေႏြးအပါအ၀င္ကိုယ္တို႕နဲ႕က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ေႏြးရဲ႕
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကိုယ္တို႕ရဲ႕ရယ္ေမာသံေတြကိုႏွစ္ၿခိဳက္စြာခံုမင္တတ္ခဲ့တဲ့ေဟာဒီ
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီးရယ္၊ဩဘာလမ္းရယ္၊စာသင္ခန္းေတြရယ္၊
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အေဆာင္ေတြရယ္၊အားလံုးရဲ႕အရယ္၊အရႊတ္၊အေနာက္
၊အလြမ္းေလးေတြရယ္၊ၿပီးေတာ့ကိုယ္တို႕ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ႀကီးရဲ႕စာသင္ခန္းထဲမွာ၀ဲပ်ံေနတဲ့ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ စကၠဴ ျမားေလးေတြရယ္ကိုကိုယ္ျပန္ၿပီးသတိရေနမိၿပီေလ။

က်ဥ္းက်ပ္ရႈပ္ေထြးေနတဲ့အလုပ္ခြင္ဘ၀နဲ႕ႏိႈင္းစာရင္ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ေပါ့ပါး
လြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘ၀ဟာကိုယ္တို႕ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ဘ၀တစ္ခုလို႕ေႏြးဆိုမလား။
ကိုယ့္အေတြးထဲမွာေတာ့အဲဒီေက်ာင္းသားဘ၀ကိုျပန္ၿပီးရယူၾကည့္မိပါၿပီေႏြး။

အစဥ္ထာ၀ရလွပေနမယ့္ကိုယ္တို႕ရဲ႕စိတ္ကူးေလးေတြထဲကလြမ္းစရာအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြပါပဲေႏြးေရ။
ကိုယ့္ရင္ထဲမွာတစ္ခါျပန္လို႕ သက္၀င္လာခဲ့ျပန္ပါၿပီေလ။

x x x x x

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]