" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၄ )

အပိုင္း ( ၁ )

စကၠဴတစ္ရြက္
ဆုတ္ဖ်က္ဖန္ဆင္း၊အျပစ္ကင္းမဲ့
ခ်စ္ျခင္းနဲ႕အတူ၊ခ်စ္သူထံပါး
တစ္စင္းျမားလို၊သြား၍ထိုးစိုက္
ခင္မႀကိဳက္လွ်င္၊ယူငင္လႊင့္ပစ္
ခင္ႏွစ္သက္သလို ျပဳႏိုင္သည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

[ ၁ ]

အိမ္ကထြက္ၿပီးကားစီးလာကတည္းကကားေတြကက်ပ္သိပ္လြန္းသည္ဟုထင္၏။
န၀ေဒးလမ္းဆံုကိုေရာက္မွကားေျပာင္းစီးရန္ဆင္းလိုက္၍ အသက္ရွဴ ေခ်ာင္ေတာ့သည္။
လြယ္ေတာ့မလြယ္။

ေဟာ-ၾကည့္ဦး။ေနာက္ေျပာင္းစီးရမည့္၄၄ဒိုင္နာကားေတြကလည္း အတြယ္ေတြတိုးလို႕တြဲေလာင္းႏွင့္။ဘယ္လိုစီးရမလဲစဥ္းစားရင္းငါက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားကြ။ေက်ာင္းသားေတာင္ရိုးရိုးေက်ာင္းသားမဟုတ္ဘူး။
၀ိုင္အိုင္တီလို႕ေခၚတဲ့ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာပထမႏွစ္စတက္ရ
မယ့္ေက်ာင္းသားပဲ၊ဒါပထမဆံုးေန႕။ဒီေလာက္စိတ္မပ်က္စမ္းပါနဲ႕ဟုကိုယ့္ ကိုယ္ကိုအားေပးရင္းလြယ္အိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းလိုက္၏။
ထိုးရပ္လာေသာ၄၄လိုင္း၊ဒိုင္နာခပ္နိမ့္နိမ့္ကားေလး၏ေနာက္ၿမီးကိုအသာ တြယ္ရင္းသက္ျပင္းေမာကိုခ်သည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့အေမသာသိရင္မလြယ္ဟုေတြး၏။

အိမ္ကကားနဲ႕မပို႕ႏိုင္တဲ့ေန႕မွာရတဲ့ကားစီး။တြယ္မစီးရဘူး။တြယ္စီးတာသိရင္အေသပဲဆိုေသာ
အေမ့စကားကိုၾကားေယာင္ရင္းၿပံဳးမိေသး၏။

ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္ပဲဆိုရမည္ထင္သည္။ေက်ာင္းဖြင့္စေန႕မို႕စာသင္ျဖစ္မည္မထင္၍
ရလာမည့္ေဘာ္ဒါသစ္မ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းၾကည့္မည္။အဆင္ေျပေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား
ရလွ်င္ေက်ာင္းကိုလည္ပတ္ေလ့လာမည္။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မည္။

သည္လိုအႀကံႏွင့္အိမ္ကကားကိုလိုက္ပို႕ၿပီးမေစာင့္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ငယ္စဥ္ကတည္းကစ၍
တကၠသိုလ္မေရာက္ခင္အထိမိဘအုပ္ထိန္းမႈမွမတရားကင္းကြာ၍ေနခြင့္ဘယ္ေတာ့မွမရခဲ့ေသာ
သူ႕ဘ၀။ခုေတာ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားျဖစ္ၿပီ။အေဖႏွင့္အေမလည္းသူ႕ကိုလြတ္လပ္ခြင့္ေပးတန္ သေလာက္ေပးၿပီးခဲ့ၿပီ။သည္လိုအခ်ိန္မွာသူစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၌အတတ္ႏိုင္ဆံုးေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္စြာေနမည္ဟု
စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့၍သည္ေန႕အိမ္ကကားကိုလိုက္မပို႕ခိုင္းဘဲဘတ္စ္ကားက်ပ္ က်ပ္သိပ္သိပ္ေတြကိုတမင္စီးခဲ့ျခင္းပင္။

ဆယ္တနး္ေအာင္စကဂုဏ္ထူးေလးခုႏွင့္ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီဟုထင္ မွတ္ခဲ့ေသာစိတ္၊အမွတ္စာရင္းထုတ္ေတာ့ဂုဏ္ထူးမထြက္သည့္ဓာတုေဗဒက၆၁မွတ္ႏွင့္
အနိမ့္ဆံုးျဖစ္ေနခဲ့၍ေဆးေက်ာင္းအမွတ္ကို၁၃မွတ္လိုၿပီးျပဳတ္ခဲ့ရသည့္အခါ
၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းျပန္ခံစားရသည့္စိတ္၊တစ္ခ်ိန္လံုးမိဘအုပ္ ထိန္းမႈေအာက္မွာအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ေနခဲ့ရေသာတစ္ဦးတည္းေသာသားမို႕
ဘယ္မသြားဘယ္မလာရဟုတားျမစ္ပိတ္ပင္ျခင္းခံခဲ့ရသည့္ မြန္းက်ပ္ေလွာင္ပိတ္ေနေသာစိတ္စသည့္ပင္ပန္းခ်ိနဲ႕ေနေသာစိတ္ကိုရန္ကုန္စက္မႈ
တကၠသိုလ္ဆိုေသာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာေဆးေၾကာခ၀ါခ်ဖို႕ေက်ာင္းမ
တက္ခင္ကတည္းကသူသံႏၷိ႒ာန္ခ်ခဲ့သည္။

ထိုစိတ္ကူးႏွင့္ပင္ခုလိုေက်ာင္းဖြင့္သည့္ရက္ကစ၍သူ႕ဘ၀၏ႏြမ္းနယ္က်ဥ္း က်ပ္မႈမ်ားအေ၀းသို႕လြင့္စဥ္ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီဟုကားကိုတြယ္စီးရင္းယံုၾကည္ေနခဲ့မိေတာ့သည္။

x x x x x

ကားေပၚကဆင္းေတာ့ဂိတ္ေပါက္ကိုလွမ္းၾကည့္သည္။သူတို႕ေက်ာင္း၏ အထင္ကရ၀င္ေပါက္တစ္ေပါက္ျဖစ္ေသာ ' ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ ' ကိုေတြ႕ရ၏။

'ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္'တ ဲ့။ဘယ္ယူကေပးခဲ့မွန္းမသိ။၁၉၇၀ခုႏွစ္တကၠသိုလ္ေရႊရတု ၀န္းက်င္ကာလကတည္းကရွိခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ဆရာႏြမ္ဂ်ာ သိုင္းေရးေသာ'အိပ္မက္ထဲကတကၠသိုလ္'ဆိုသည့္စာအုပ္မွာေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္ကိုအမွတ္ရ၏။

'ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္'က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကိုျဖတ္သန္းရင္းေက်ာင္းထဲကိုေျခခ်မိစဥ္မွာပင္စိတ္ထဲမွာ
စတင္လႈပ္ရွားလာေခ်ၿပီ။ပတ္၀န္းက်င္ကိုဟိုဟိုသည္သည္ေငးလွ်င္လည္းရင္ထဲက
တည္ၿငိမ္မႈမရွိ ။ေက်ာင္းဖြင့္စေန႕မို႕ျဖစ္ေပၚလာေသာေက်ာင္းသားသစ္တစ္ဦး၏ ရင္ခုန္ႏႈန္းကအံ့ဩစရာေကာင္းသည္။စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္းေက်ာင္း၏
ပင္မေဆာင္ေအာက္ဘက္ရွိေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားစုေ၀းရာကိုတေရြ႕ေရြ႕
လွမ္းသည္။

ေ၀ါခနဲရယ္လိုက္ေသာရယ္ေမာသံတခ်ဳိ႕၊ဆူဆူညံညံေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုမႈမ်ား၊နာမည္ရင္း မေခၚဘဲနာမည္ပ်က္မ်ားကိုေခၚရင္းေနာက္ေျပာင္ေနသူမ်ား၏ဆူညံသံမ်ား၊နားစည္ကို လာေရာက္ရို္က္ခတ္စဥ္ခုနတုန္းကျဖစ္ေပၚေနေသာစိုးရြံ႕စိတ္၊တုန္လႈပ္စိတ္တို႕မရွိေတာ့သလိုခံစားရ၏။

ဒါငါ့ေက်ာင္းပဲ။ငါတက္ရမယ့္ေက်ာင္းပဲ။သူတို႕လည္းငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ငါ့ေနာင္ေတာ္အစ္မေတာ္ေတြပဲဟုေတြးရင္းအားတက္ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ေလး၀င္လာသည္။
ဘာလုပ္လုပ္စိတ္မခ်တတ္ေသာအေမကသူတို႕ရပ္ကြက္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိေသာတျခားရပ္ကြက္မွ
သူ႕အသိတစ္ေယာက္၏သားစတုတၳႏွစ္၀ိုင္အိုင္တီေက်ာင္းသားကိုေခၚ၍သူႏွင့္အတူေက်ာင္းသြား
အပ္ေစခဲ့၏။ေက်ာင္းမဖြင့္မီ တစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာေက်ာင္းအပ္လက္ခံၿပီမို႕ေက်ာင္းကိုတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသာသူ႕အဖို႕ထိုအစ္ကိုႀကီးအကူအညီေၾကာင့္ေက်ာင္းအပ္ရာ၌အခက္အခဲမရွိအဆင္ေျပခဲ့၏။

ခုေတာ့ေက်ာင္းအပ္စရာလည္းမလို၍ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။သူမ်ားေတြ ၾကည့္ေတာ့လည္းေက်ာင္းမအပ္ရေသး၍ပံုစံ၀ယ္ေနသူ၊ပံုစံျဖည့္ေနသူ၊ဓါတ္ပံုကပ္ေနသူ၊ေငြစာရင္း႒ာန
မွာေငြသြားသြင္းဖို႕ျပင္ဆင္ေနသူ၊ေက်ာင္းသား ကတ္ထုတ္ေနသူ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘဲရပ္စကားေျပာေနသူစသည္ျဖင့္ေတြ႕ေနရ၏။

ဟိုေငးသည္ေငးလုပ္ရင္းေက်ာင္း၏ပင္မတိုင္လံုးႀကီးကိုသြားမွီ၍ေငးမိေငးရာေငးေနလိုက္ျပန္သည္။ သူ႕လိုေက်ာင္းသားသစ္မ်ားေယာင္လည္ လည္ျဖစ္ေနတာၾကည့္ရင္းစိတ္ထဲကငါလည္းေက်ာင္းသာေစာ
မအပ္ထားရင္ခုေလာက္ဆိုရြာလည္ေနေလာက္ၿပီဟုေတြး၏။

၀ိုင္အိုင္တီရယ္။ငါကေဆးကိုအမွတ္မမီလို႕ဒီကိုေရာက္လာတာပါ။ငါ့ဘ၀မွာ လြတ္လပ္တဲ့ေပ်ာ္စရာေတြမင္းဆီကရႏိုင္ပါ့မလားဟုစိတ္ထဲကေရရြတ္ရင္း အၾကည့္ကတစ္ေနရာရွိလူမ်ားစုအံုေနရာသို႕ေရာက္သြား၏။

သူလိုေက်ာင္းသားသစ္ေတြခ်ည္းပဲဟုထင္၍အနားကိုသြားၾကည့္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ ရင္းေျခလွမ္းကိုေရႊ႕သည္။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွအခ်ိန္စာရင္းကူးေနပါလားဟုအသိ၀င္သည္။

' ပထမႏွစ္စာသင္ခ်ိန္ ဇယား ' တဲ့။

လြယ္အိတ္ထဲကေဘာလ္ပင္ႏွင့္စာအုပ္ကိုထုတ္ၿပီးသူမ်ားေတြကူးသလိုလိုက္ကူးေနမိ၏။

" ဒီကသူငယ္ခ်င္းတို႕ဘာကူးေနတာလဲဟင္"

အခ်ိန္စာရင္းကိုစကူးစဥ္မွာပင္ေနာက္ကေခၚသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။သူ႕လိုေခတ္ဆန္ဆန္
၀တ္ဆင္တတ္ေသာရြယ္တူလူငယ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕သည္။

" ဒီမွာပထမႏွစ္စာသင္ခ်ိန္ေတြကပ္ထားတယ္ေလ။အဲဒါကူးေနတာ "

"ဟာ၊အဲဒါဆိုသူငယ္ခ်င္းကူးၿပီးကိုယ္ကူးခ်င္တယ္။ရမလား။ခုလူမ်ားေနေတာ့လွမ္းၾကည့္ရင္
လည္းျမင္မွာမဟုတ္ဘူး"

" ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ခဏကူးလိုက္ဦးမယ္။ခဏေစာင့္ "

သူ႕စကားအဆံုးၿပံဳစိစိျဖစ္သြား၍သူေျပာတာဘာမွားသြားပါလိမ့္ဟုေတြးသည္။

" သူငယ္ခ်င္းလည္းဖတ္စ္ရီးယား။ကိုယ္လည္းဖတ္စ္ရီးယား။ ကၽြန္ေတာ္ေတြဘာေတြလုပ္မေနစမ္းပါနဲ႕။ခ်စမ္းပါ။မင္းတို႕၊ငါတို႕"

တီရွပ္အက်ီၤအနက္ေပၚမွအရိုးေခါင္းပံုကိုေငးရင္းေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။အက်ၤီကိုေဘာင္းဘီေပၚ
ဆြဲဆန္႕ေနေသာပံုကတကယ့္ေပါ့ပါးသြက္လက္ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ပံုစံ။ၾကည့္ဦး။လြယ္အိတ္ကရိုးရိုးကခ်င္လြယ္ အိတ္ျဖစ္ေသာ္လည္းႀကိဳးကေသးေသး၊အထံုးတစ္ထံုးကို လည္းေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္ထံုးထားလိုက္ေသးသည္။

သူကဒါမ်ဳိးကိုသေဘာက်သည္။အေမကအျမင္မေတာ္ဘူးထင္၍ငယ္စဥ္ ကတည္းကဆိုဆံုးမခဲ့၍သာေဘာင္းဘီ၀တ္တတ္ခဲ့ေသာ္လည္းသူမ်ား လိုေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမ၀တ္တတ္ခဲ့။ရိုးရိုးရွပ္အက်ီၤ၊ဘက္ဂီ
ေဘာင္းဘီပြပြ၊စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီတို႕ကိုသာ၀တ္တတ္ခဲ့သည္။အဲ-သူ႕ေရွ႕ကပုဂၢိဳလ္လိုေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားတီရွပ္မ်ားကိုေတာ့အေမကခြင့္ မျပဳ။သည္ေတာ့သူ႕မွာတီရွပ္သိပ္မရွိ။ရွိသည့္တီရွပ္မ်ားကလည္းအမ်ား အားျဖင့္ပံုရိုးရိုး၊စတစ္ကာရိုးရိုးအက်ၤီမ်ားႏွင့္ဒယ္လ္ကိုတို႕လိုအေရာင္
ႏွင့္ေျပာင္အဆင္မ်ားသာျဖစ္ေနသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူ မ၀တ္ရေသာ္လည္းတျခားသူေတြအဲဒီလို၀တ္လွ်င္ သေဘာက်သည္။လူငယ္ဘ၀မွာ၀တ္ခ်င္တာ၀တ္၊စားခ်င္တာစား၊မွန္တာသာလုပ္။
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ဘယ္သူ႕မွမထိခိုက္ေစႏွင့္။ဒါသူ႕ခံယူခ်က္။ခုသူ႕ေရွ႕ကပုဂၢဳိလ္ကသည္လို အစားထဲကျဖစ္မည္။မဆုိးဘူး။ခင္ဖို႕ေတာ့ေကာင္းသည္ဟုေတြး၏။

အခ်ိ္န္စာရင္းဆက္ကူးၿပီးေပးလိုက္ေတာ့သူ႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္၏။ ၿပီးမွ........

" သူငယ္ခ်င္းကဘယ္Sectionကလဲ "

ဟုေမးသည္။

" Section B ကေလ။သူငယ္ခ်င္းကေရာ "

ေဘာလ္ပင္ကိုလြယ္အိတ္ထဲထည့္ၿပီးေမးေတာ့ၿပံဳးေနသည္။ၿပီးေတာ့လက္ထဲမွာရွိေသာ
သူ႕အခ်ိန္စာရင္းကူးထားသည့္စာအုပ္ကိုဘယ္လက္မွာကိုင္၍ညာလက္ကိုေရွ႕ဆန္႕ေပးသည္။

" ကိုယ္လည္း B ပဲ။အိုေကပဲကြာ။တစ္ခန္းတည္းသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ကိုယ့္နာမည္ကသန္႕စင္ေအာင္လို႕ေခၚတယ္။သူငယ္ခ်င္းနာမည္ေရာ။ "

"ကိုယ့္နာမည္မင္းထင္ပါ။ဒါနဲ႕သန္႕စင္ေအာင္ကနယ္ကလား။ရန္ကုန္ ကလား "

လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ေမးလိုက္၏။

" ကိုယ္ကတိုက္ႀကီးကပါ။ခုဇီ၀ကေဆာင္မွာေနတယ္။ခဏေလးေနာ္။ အခ်ိန္စာရင္းကူးလိုက္ဦးမယ္။မင္းထင္ကအကုန္ကူးထားေတာ့ပိုေကာင္းသြားတယ္။"

အခ်ိန္စာရင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့သူေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ပထမႏွစ္စာသင္သား
ခုနစ္ရာ ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ႏွင့္မႏၱေလးစက္မႈတကၠသိုလ္ေျပာင္းမ်ားရွိ၍အတန္းေလးခုခြဲသင္ၾကရာ
ထိုတန္းခြဲေလးခု၏အခ်ိန္ဇယားကိုသူကအကုန္ကူးထားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္။
ကူးထားတာေကာင္းမည္ထင္ၿပီးအကုန္ကူးထားျခင္းပင္။

" ကိုယ့္အခန္းကမေကာင္းေတာ့သူမ်ားအခန္းသြားတက္လို႕ရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႕အခုငါတို႕အခ်ိန္က
Practical အခ်ိန္္ႀကီးပဲ။ေအးေအးေဆးေဆးနားလို႕ ရတယ္။ မင္းနဲ႕ငါၿပီးရင္ေလွ်ာက္ၾကည့္ ရေအာင္ "

သူထင္သည့္အတိုင္းပင္။ဒါေၾကာင့္သူကမဆိုးပါဟုေတြးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုနေလးတင္ခင္သည္။အခုမင္းေတြ၊ငါေတြျဖစ္ကုန္ၿပီေလ။

" ေကာင္းသားပဲ။ငါလည္းဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။ဒီေက်ာင္းကို တစ္ေကာင္တည္း၀င္လာတာ။"

" ဟားဟား။ငါ့လိုပဲဘာမွမပူနဲ႕။ခုကစၿပီးမင္းနဲ႕ငါနဲ႕ေဘာ္ဒါေတြျဖစ္သြားၿပီ "

သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္စြာရယ္ၿပီးအခ်ိန္စာရင္းဆက္ကူးေနေတာ့သူေစာင့္ ရင္းၿပံဳးေနမိေတာ့သည္။

x x x x x

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]