Friday, March 3, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၁၁ )

[ ၅ ]

ေက်ာင္းအ၀င္မွာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕၍စကား တေျပာေျပာႏွင့္ေက်ာင္းထဲ၀င္လာၾက၏။ေျပာမိသမွ်ကစာအေၾကာင္းမပါ။ အတန္းထဲကသူငယ္ခ်ငး္ေတြဗရုတ္က်သည့္အေၾကာင္းမ်ားခ်ည္းသာျဖစ္၏။

"ဟုိတစ္ေန႕ကျမန္မာစာဆရာမကဂုဏ္ဆိုတာဘာလဲလို႕ေမးတယ္။အဲဒါကြာဟိုေကာင္
သန္႕စင္ေအာင္ေျဖလိုက္တာငါေတာ့ဆရာမေဒါကန္ၿပီထင္တာ။ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ဆရာမကလည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ဆရာမမို႕လို႕"

ကြန္ကရစ္လမ္းေလးအတုိင္းေက်ာင္း၏တိုင္လံုးႀကီးမ်ားရွိရာကိုေလွ်ာက္သည္။
ထိုတိုင္လံုးႀကီးမ်ားရွိရာအေဆာက္အအံုကိုအေဆာက္အအံု(၁) ( Building-1)ဟုေခၚ၏။ အမွန္ကသူတို႕စာသင္ေဆာင္L-2ဘက္ကိုအျပင္ကြန္ကရစ္လမ္းအတိုင္းသြားလို႕ရ၏။ အေပါ့အပါးသြားခ်င္သည့္အခါမ်ဳိး၊ရံဖန္ရံခါစိတ္ကူးေပါက္သည့္အခ်ိန္မ်ဳိးမွသာထိုတိုင္လံုးႀကီးမ်ားဘက္မွ သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

"ေနစမ္းပါဦး။ငါတို႕ကလည္းျမန္မာစာခ်ိန္ဆိုလစ္ေနက်မို႕မသိလိုက္ဘူး။ေျပာစမ္းပါဦး။
သန္႕စင္ေအာင္ဘာေျပာလိုက္လဲ"

သူ႕သူငယ္ခ်ငး္ကစိတ္၀င္တစားေမးသည္။ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းေရွ႕ ကိုေရာက္လာ၏။

"ဆရာမကဂုဏ္ဆိုတာဘာလဲေမးေတာ့အဲဒီေကာင္ကဂုဏ္ဆိုတာေငြကိုေခၚပါတယ္ဆရာမဆိုၿပီး
ထလုပ္တာေလ။ရယ္တဲ့ေကာင္ေတြလည္းရယ္ၾကတာေပါ့။ငါတို႕ကသူ႕နားကဆိုေတာ့မရယ္ရဲ
ဘူး။ေတာ္ေသးတယ္။ဆရာမကသေဘာေကာင္းတယ္။ဟိုအေကာင္ေျပာေတာ့မယ္ေပါက္ကရဆိုမွငါတို႕
သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္ "

သူ႕သူငယ္ခ်င္းကၿပံဳးသည္။သူလည္းအဲဒီေန႕ကဆရာမကမဆူတာသိမွၿပံဳးျဖစ္သည္ကိုေတြးကာ
ၿပံဳးမိျပန္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္မထင္မွတ္စြာဩဘာလမ္းအတြင္း မွာေရာက္ေနေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြး၊ခင္၀ါဦးႏွင့္စိုးမမကိုျမင္လိုက္ရသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ဩဘာလမ္းကိုရံထားေသာေဘးအေဆာင္မ်ား မွေက်ာင္းသားမ်ား၀ရန္တာနားသို႕ကပ္လာၿပီး၀ိုင္း၍အားေပးလိုက္တာေတြ႕လိုက္ရသည္။

" ရႊီ.......ေျဖာင္း....ေျဖာင္း........ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း........။မယ္ေရြးမယ္ကြ"

သြားၿပီ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သံုးေယာက္မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္သူတို႕ရွိရာဘက္ကိုျပန္လွည့္ေျပး
လာတာေတြ႕သည္။သူႏွင့္သူ႕သူငယ္ခ်င္းကရပ္ၾကည့္ရံုပဲရွိ၏။ကိုယ့္အတန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းမို႕
အမ်ားကစေနာက္ခ်ိ္န္မွာေရာေနာက္ေျပာင္ ဖို႕မသင့္ဟုသူေတြးမိသည္။သို႕ေသာ္အားလံုးကေတာ့ေက်ာင္းမွာ
ရွိေသာဩဘာလမ္း၏ထံုးစံအတုိင္းလက္ေခါက္မႈတ္၊လက္ခုပ္တီး၊တရႊီးရီႊး တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္အားရပါးရအားေပးေနၾကတာေတြ႕သည္။သူတို႕ လည္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးမဟုတ္ဘဲတျခားတစ္ေယာက္ေယာက္သာဆိုယခုလို ပဲေရာ၍အားေပးမိမွာေသခ်ာသည္။

သို႕ေသာ္ခုဟာကႏွင္းႏြယ္ေႏြးျဖစ္၏။သူ႕ကိုဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ်အျမင္ မၾကည္ေသာသူျဖစ္၏။ထိုသို႕သိလိုက္ေသာေၾကာင့္သူႏွင့္သူ႕သူငယ္ခ်င္း တို႕ေျပာလာေသာအေပ်ာ္စကားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္လာေသာအၿပံဳးကိုအျမန္ဖံုး ကြယ္ဖို႕ႀကိဳးစားလိုက္ေသာ္လည္းသူေနာက္က်သြားမွန္းသိလိုက္ရၿပီ။

" ေတာက္ "

ႏွင္းႏြယ္ေႏြးထံမွေတာက္ေခါက္သံျပင္းျပင္းသူ႕ေရွ႕နားမွာလွ်ံက်သြား၏။သူနားလည္လိုက္ပါၿပီ။
ခုနတုန္းကသူတို႕ၿပံဳးေနျခင္းကိုႏွင္းႏြယ္ေႏြးကသူမတို႕အားေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္သည္ဟုထင္ေပလိမ့္မည္။

" ဟ-ဘာျဖစ္တာလဲ။အသားလြတ္ႀကီး "

ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္။သူကဘာမွမဆိုျဖစ္ေတာ့။အေပါ့သြား ရန္ေယာက်ာ္းေလးအိမ္သာဘက္ဦးတည္လိုက္သည္။

X X X X X

"ဩဘာလမ္းဆိုတာတို႕ေက်ာင္းကစြယ္ေတာ္ပင္ေတြလိုအထင္ကရတစ္ခုပဲကြ။
ငါေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းကၾကားဖူးတယ္။အဲဒီလမ္းကိုျဖတ္တဲ့လူမွန္ ရင္ေဘးဘက္ကစာသင္ေဆာင္ေတြကရွိတဲ့လူေတြအကုန္လံုးထြက္ၿပီးလက္ ခုပ္တီး၊လက္ေခါက္မႈတ္အားေပးတာခံရတယ္တဲ့"

စိုးညြန္႕ကသူသိသမွ်ရွင္းျပသည္။

"ဒါေၾကာင့္ဆရာေတြကျဖတ္သန္းမသြားရဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထား တာေနမွာ။ဒါေတာင္ကြင္းတို႕အုပ္စုကဘယ္လိုကဘယ္လို........"

သူကေျပာျပထား၍အားလံုးသိေနၿပီမို႕တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ၊ေမးခြန္းေတြ
ထုတ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕အျမင္ကိုေမးျခင္းျဖစ္၏။

"ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထားတာေတာ့ဟုတ္တယ္ကြ။ဆုိင္းဘုတ္ကျဖဴ ျဖဴ၊တုိင္ နဲ႕ေသေသခာ်ခ်ာေထာင္ထားတာ။ခက္တာကစာေရးတဲ့သစ္သားမွာတစ္ဖက္ပဲေရးထားတာရယ္၊
အဲဒီဆိုင္းဘုတ္တိုင္ကေရႊ႕လို႕ရေနတာရယ္ပဲကြ။ဒီေတာ့လက္ေဆာ့တဲ့ေက်ာင္းသား၊
ဥပမာသန္႕စင္ေအာင္လိုေကာင္မ်ဳိးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့စာေရးထားတဲ့ဘက္ကလူဖတ္လို႕မရတဲ့
ဘက္ကိုေရာက္ေနၿပီး၊တိုင္ကတစ္ခါတေလေဘးေရာက္ေနတတ္ေတာ့ေက်ာင္းကိုတစ္ခါမွ
မေရာက္ဖူးေသးတဲ့သူ၊ေရာက္ၿပီးေတာ့လည္းအေၾကာင္းမသိသူေတြကဆိုင္းဘုတ္ရဲ႕ လွည့္စားခ်က္ကိုခံရၿပီးဩဘာေပးခံရေတာ့တာေပါ့"

စိုးညြန္႕ကစာသင္ခန္းအုတ္နံရံကိုမွီၿပီးသူ႕စကားကိုအဆံုးသတ္သည္။

" ေနစမ္းပါဦးစိုးညြန္႕ရ။ငါကလက္ေဆာ့တယ္ဆိုရေအာင္မင္းတုိ႕ကေရာ လက္ၿငိမ္လို႕လား။ Correction Pen ( မင္ဖ်က္တံ )နဲ႕ ခံုေတြေပၚ လိုက္ေရးတာမင္းတို႕မဟုတ္လား"

ခုနကစိုးညြန္႕ကဩဘာလမ္းအေၾကာင္းရွင္းရင္းသန္႕စင္ေအာင္ကိုႏွိပ္ကြပ္ လိုက္၍ သန္႕စင္ေအာင္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာျပန္ေခ်ပသည္။သူတို႕ၿပံဳးျဖစ္၏။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့သူတို႕အုပ္စုက
ပထမႏွစ္မွာပင္ေျပာမနာဆို မနာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေလ။

"သန္႕စင္ေအာင္ကလည္းကြာ။မင္းကလက္ေဆာ့တယ္။စိုးညြန္႕ကလက္မၿငိမ္ဘူး။ငါတုိ႕က
လက္လႈပ္တယ္။အတူတူပါပဲကြာ။ဟဲ....ဟဲ....ဟဲ။ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား"

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေျပာေတာ့သူတို႕၀ိုင္းရယ္သည္။ဟုတ္တယ္၊ဟုတ္တယ္ဟုၿငိမ္းခ်မ္းက
အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ထေအာ္၏။စာလုပ္ေနေသာေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ရင္းၿပံဳးသည္။
သူတို႕လည္းသည္အုပ္စုအေၾကာင္းကိုသိၿပီးသားပဲေလ။

" ေဘးေရာက္ကုန္ၿပီကြ။စကား၀ိုင္းက။မင္းတုိ႕ကင္းကိုအားနာသင့္တယ္ "

စိုးညြန္႕စကားျပန္ဆက္၏။အားလံုးအၾကည့္ကသူ႕ဆီျပန္ေရာက္လာသည္။
သူကေတာ့အတန္းထဲမွာၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနေသာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သံုးေယာက္ကိုေငးေနမိ၏။
သူတို႕အရမ္းရွက္သြားမွာပဲေလဟုေတြးရင္းစိတ္မေကာင္းခ်င္။သူ႕ကိုစိတ္ဆိုးတာ၊ေတာက္ေခါက္တာ
အတြက္နာၾကည္းဖို႕စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။

" အခ်စ္ဆိုတာအျပစ္ေတြကစတယ္ထင္တယ္"

သန္႕စင္ေအာင္ကတည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာဆိုသည္။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကမဟုတ္ဘူး၊အပ်စ္ကမစဘူး၊
အက်ဲေတြကစတယ္ဟုေနာက္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းကလုပ္ၿပီ၊လုပ္ၿပီဟုဆိုကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေက်ာကုန္းကို
ဘုန္းခနဲထုသည္။ အ-ဟုေအာ္ကာေက်ာ္၀င္းထြဋ္ၿငိမ္သြား၏။

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

0 comments:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...