" ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ " ( ၁၇ )

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္မွာ ေက်ာင္းမွာ ေဘာလံုးပြဲေတြရွိသည္။ တျခားမဟုတ္။ ေမဂ်ာမ်ားကန္သည့္ ေဘာလံုးပြြဲ။ သို႔ေသာ္ တခ်ဳိ႕ေမဂ်ာမ်ားက လူနည္း၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ႏွင့္ ေပါင္းရသည္။

ကန္ၿပီဆိုေတာ့လည္း မည္သူမဆိုႏိုင္ေစခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒုတိယႏွစ္မ်ားပါေသာ အသင္းကို လုိက္အားေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆီမီးပင္မေရာက္လိုက္။ ျပဳတ္သြား၏။ သည္သို႔ျဖင့္ ဗိုလ္လုပြဲမွာ Mechanical ႏွင့္ Civil ေတြ႕ၾကသည္။ သည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ကို မက္ခ္က ျဖဳတ္သြား၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဗိုလ္လုပြဲမွာ ၿမိဳ႕ျပကိုလိုက္အားေပးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘယ္ေမဂ်ာယူရမွန္းမသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ေရာက္ေနေသာ ဒုတိယႏွစ္ ( ေက်ာင္းအေခၚ ႏွစ္တန္း ) တြင္ ကိုယ္ေရာက္ေနေသာ အတန္းကိုသာ အားေပးၾက၏။ ထို႔ျပင္ စက္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မတိုင္ခင္ ႏွစ္မ်ား ကတည္းက အၿမဲဗိုလ္စြဲသည္ဟု ၾကားရရာ ထိုႏွစ္က ၿမိဳ႕ျပကိုသာ ဗိုလ္စြဲေစခ်င္မိ၏။

သည္သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ Mechanical ကန္သည့္ပြဲမ်ားတြင္ တစ္ဖက္အသင္းကို လိုက္အားေပး၏။ ေဘာပြဲတို႔၏ထံုးစံအတိုင္း ဆဲသူမ်ားကလည္း ဆဲၾကရာ မက္ခ္မွ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္တန္းမ်ားကို ေတာ္ေတာ္တင္းၾကေလသည္။ ထိုအခါ သူတို႔က ျပန္ေျပာသည္ကို ၾကည့္ပါဦး။

" ေအး-မင္းတို႔တစ္ေတြ Mechanical မယူၾကနဲ႔။ ယူမွသိမယ္။ "

ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔စကားၾကားၿပီး က်ိတ္ရယ္ၾကသည္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စက္မႈဘာသာရပ္ကိုလည္း ႀကိဳက္သလို ၿမိဳ႕ျပကိုလည္း ႀကိဳက္၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ကိစၥသည္ ေနာက္မွ။ ခုကိစၥသည္ ခု။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုိလ္လုပြဲမွာ ၿမိဳ႕ျပကိုသာ လိုက္အားေပး၏။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပြဲက သေရက်သည္။ ပင္နယ္တီကန္၏။ ႏွစ္ဖက္ဂိုးသမားမ်ားက ေကာင္းလြန္းသည္။ ၀င္သည့္ဂိုးမ်ား ၀င္ေသာ္ျငား ေနာက္ဆံုးအလံုးမ်ားမွာ အေသအလဲ ပုတ္ထုတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ဒိုင္ကပြဲၾကာလာ၍ သေရေပးကာ အဆံုးသတ္ လိုက္သည္။ ႏွစ္ဖက္ေမဂ်ာမွ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေက်နပ္ သြားေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ သည္တုန္းက ေက်ာင္းက ေဘာလံုးကြင္းမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္လိုျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။

ထိုအခ်ိန္မ်ားမွာ ေက်ာင္းစာကိုလည္း လုိက္ရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျပင္ေဆာင္အတူေနသူမ်ားထဲမွာ ခင္ေမာင္ေရႊ က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္။ သူက ဆိုင္မွာ စာဘယ္လိုမွ ၾကည့္မရ၍ အေဆာင္ လာငွားေနသူ ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္ကလည္း စာၾကည့္ခ်င္ရံုသက္သက္သာ။ သူတို႔က ေျမာက္ ဥကၠလာပမွာေန၍ သူတို႔အိမ္မ်ားမွ ေက်ာင္းကိုလာလွ်င္ အဆင္ေျပေသာ္ျငား စာၾကည့္သည့္အခါ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား၍ အိမ္မွာမေနၾကဘဲ အေဆာင္ငွားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ့သလို ခင္ေမာင္ေရႊက သူ႔ဆိုင္စိတ္မခ်၍ ဟုဆိုကာ စာေမးပြဲနီးမွ ျပန္သြားၿပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္ကပါ အိမ္မွာ ျပန္ေနဖို႔ ျဖစ္လာသည့္အခါ အေဆာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္းသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့သည့္အခါ စိတ္က နည္းနည္းေလ ခ်င္၏။ ညဘက္ဆို စာၾကည့္၍ ငိုက္လာသည္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ခဲ့သည္။ သည္တုန္းက အေဆာင္လမ္းထိပ္က ကုလားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပံုမွန္လို ထုိင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုဆိုင္ကေလးက အဖြင့္ဆံုး သီခ်င္းေခြမွာ ' စိုးလြင္လြင္ ' ၏ " အိပ္မက္အခါးေတြ စားတဲ့ည " ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းေတြက ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္မ်ား ျဖစ္၍ နားေထာင္ပါမ်ားလာသည့္အခါ ႀကိဳက္သြားေတာ့၏။

ညဘက္စာၾကည့္ရင္း ထိုဆိုင္ကေလးကို မသြားရလွ်င္ပင္ စိတ္က တစ္ခုခုလိုေနသလို။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္နည္းနည္း ေလေနေလသည္။ စာေတြ တိုင္ပင္ဖို႔ကလည္း အတန္းေဖာ္မရွိ။ က်န္အခန္းမ်ားကလည္း ညဘက္မွ ျပန္ေရာက္သူမ်ား။ မီးကလည္း မီးသီးမိွန္မိွန္ ျဖစ္ေနေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေနရသည္က စိတ္ဓာတ္ ညႈိးငယ္သလိုလို၊ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားလာရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အားသည့္အခါ အေဆာင္ကေန အလုပ္ဆင္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စီနီယာ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္၏။ အတိတ္တစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိသည့္ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေရခ်ဳိးကန္ေဘးမွာ ျပန္ေျပာျပဖူးသည္။ ဟိုစဥ္က သည္လို အတိတ္ေတြ ရွိခဲ့ပါလားဟု ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရခဲ့သည္။

အေဆာင္ေနသူမ်ားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္း ေနာက္အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညဆိုမူးမူးလာ၍ အေဆာင္ေပၚကို တြဲေခၚခဲ့ရတာ မွတ္မိသည္။ သူသည္ ၀န္ထမ္းလည္း လုပ္ေနရာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္၍ ၀င္ေငြေကာင္းသလား မဆိုႏိုင္။ ညတိုင္းနီးပါးကို မူးေလသည္။ ေနာက္ဆံုး အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အဘြားႀကီးႏွင့္ သူမ၏ ကေလးမ်ားမွာ ညတိုင္းနီးပါး ထို ပုဆိုးမႏိုင္၊ ပု၀ါမႏိုင္ ေနာင္ေတာ္ႀကီးကို အၿမဲလို တြဲေခၚ ခ်ီတင္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာၾကည့္ေနရင္း ထိုသို႔ ဆူဆူညံညံအသံမ်ား ၾကားပါက ထိုေနာင္ေတာ္ႀကီး ျပန္လာၿပီကို သိရေလသည္။ ထို႔ျပင္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆင္း တစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းအၿပီး ဘ၀ကိုလည္း ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိေလသည္။ သည္လို ေက်ာင္းဆင္းေတြ မည္မွ်ရွိေလမည္နည္း။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲမ်ားတြင္ အားရတက္ႂကြစြာ ေအာ္ဟစ္ အားေပးခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားမေပးဘဲ ႀကိမ္း၀ါးခဲ့ၾကေသာ ေမဂ်ာမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အတန္းငယ္မ်ား အျဖစ္ႏွင့္ နားလည္ေပးခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားႏိုင္ေသာ ေမဂ်ာမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုရင္းမွ ဒုတိယႏွစ္ကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ား ေက်ာင္းၿပီး၍ မည္သို႔ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို မသိႏိုင္ေသးေသာ သူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ ေနာင္ေတာ္မ်ားထံမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိႏိုင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္း၏ အတိတ္မ်ားကို ရင္ေမာစြာ သိခြင့္ရခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကေသး၏။ ။

ဆူးသစ္

၂၂:၁၄ နာရီ

၁၃.၉.၂၀၁၁