" ၾကားရလား.....ၾကားရလား "

တကယ္ေတာ့ သည္အျဖစ္အပ်က္သည္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနရေသာလူမ်ား ႀကံဳဖူးေနက် အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူမွာ ေနရသည့္သူမ်ား ႀကံဳေတြ႕ေနရသည့္ အရာျဖစ္သည္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံျခားမွေန၍ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚျခင္းပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚဖို႕အတြက္ ဖုန္းကတ္တစ္ကတ္ကို စင္ကာပူေဒၚလာ အနည္းဆံုး ရွစ္က်ပ္မွသည္ တစ္ဆယ္အထိ ကုန္၏။ ဖုန္းကတ္မ်ားကလည္း စံုလို႔။ Speed ၊ 1818 ၊ Magic ၊ Hi Minute စသည္ျဖင့္ နာမည္ေပါင္းစံု။ ကၽြန္ေတာ္မသိေသးေသာ ကတ္မ်ားလည္း အမ်ားႀကီး။

တခ်ဳိ႕က တစ္ဆယ္။ တခ်ဳိ႕က ရွစ္က်ပ္။ တခ်ဳိ႕က ကိုးက်ပ္။ မည္သည့္ေစ်းျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ခ်င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ၀ယ္ရသည္သာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ယ္ရသည့္ေစ်းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆက္ရေသာ မိနစ္ ကာမိပါသလားဆိုလွ်င္ေတာ့ လံုး၀မကာမိပါဟု ဆိုရေပမည္။

သိၾကသည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာက ဖုန္းမ်ားကို နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ ခ်ေပးေနေသာ္ျငား ဖုန္းလိုင္း ဆက္သြယ္မႈက ခုထက္ထိတိုင္ မေကာင္းေသး။ ဥပမာေျပာျပပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္၌ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ ဟမ္းဖုန္းေလးလံုး ကိုင္ေန၍ တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေခၚၾကည့္ပါသည္။ တစ္လံုးမွ မရပါ။ ကၽြန္ေတာ္နာရီ၀က္နီးနီး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါသည္။ မရပါ။ ေနာက္ဆံုး ေခတၱေစာင့္ၿပီး ျပန္ေခၚမွ တစ္လံုးကို၀င္သြားပါသည္။ သည္သို႕ျဖင့္ ဖုန္းေတြကို ဘယ္မွာထားသလဲ ေမးၾကည့္ပါသည္။ ဘယ္မွာမွ မထားပါ။ အားလံုးျမင္သာ သည့္ေနရာ၊ ေလ၀င္ေလထြက္ ေကာင္းသည့္ေနရာမ်ားတြင္သာ ရွိေနပါသည္တဲ့။ ဘာသံမွ် မၾကားရပါတဲ့။ ၿပီးေရာ။ ဖုန္းမ၀င္ဘူးေပါ့။ သူတို႕ကသာ မၾကားရွိမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သည္ဘက္ကေန၍ ၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားေနရသည္။ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပတို႔၊ ဘာတို႕။ ဟုတ္လည္း မဟုတ္။

သူတို႕ဘက္က မဟုတ္တာ အေၾကာင္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္က ဟုတ္ေနတာရွိသည္။ သိၾကသည့္အတိုင္း။ တခ်ဳိ႕ကတ္မ်ားက ဘာမွမေျပာရဘဲ ဖုန္းေခၚေနရံုႏွင့္ မိနစ္ေတြ စားသြားသည္။ တခ်ဳိ႕ကတ္က်ေတာ့ တစ္ခါေခၚရၿပီး တစ္ႀကိမ္က်သြား၍ ျပန္ေခၚၾကည့္။ အမွန္တကယ္က်န္ရမည့္ မိနစ္ေလာက္ကို မရွိေတာ့။ တကယ္သံုးရမည့္ မိနစ္ထဲမွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ စားသြားေတာ့သည္။

စားမည့္သာ စားသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ထိုအခ်ိန္အထိ စကားဟုတ္တိပတ္တိ မေျပာရေသး။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း စေနရံုသာ ရွိေသးသည္။ သည္ၾကားထဲ ေျပာေနရင္း မၾကားရေတာ့ျပန္၍ ေဒါက ကန္လာတတ္ရာ မိဘမ်ားကို ခဏခဏေတာင္းပန္ရသည္ကလည္း အႀကိမ္ေရ မနည္းေတာ့။ ဖုန္းျပန္က်သြားၿပီး သည္ဘက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေဒါေတြကန္၊ ေမာပန္း၍ က်န္ခဲ့ရသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚတိုင္း ႀကံဳေနက်။

လိုင္းမၾကည္၊ ေခၚမရ။ ဒါေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာေနၾကသည္။ ကာတြန္းေတြထဲမွာလည္း ပါ၏။ တေလာကပင္ Facebook မွာ အသိတစ္ေယာက္ တင္ထားေသာ ကာတြန္းေလးေတြ႕လုိက္ရသည္။ လူတစ္ေယာက္က ညာလက္မွာ ဖုန္းတစ္လံုး၊ ဘယ္လက္မွာ ဖုန္းတစ္လံုး။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာေနသည္။ မညာနဲ႕ေနာ္။ ညာလက္ကဖုန္းနဲ႕ ဘယ္လက္ကို ေခၚတာ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပလားတဲ့။

ထိုသို႕ေခၚမရသည့္ၾကား အင္တာနက္ပါ သံုး၍ရေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး၏ ဦးေလးက သူ႕ဖုန္းကို အေလာတႀကီးႏွင့္ အျမန္သြားခ်ိတ္ပါသည္။ အင္တာနက္သံုး၍ ရမည္ဆို၍ပါ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။ ဖုန္းပင္ မနည္းေခၚေနရသည့္ကိစၥ။ အင္တာနက္မွာ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ဖြင့္လုိက္သည္မွာ ညေနအထိ အ၀ိုင္းေလးက လည္၍ေနသည္မွာ ဘက္ထရီကုန္မွာမို႕ ရပ္ပစ္ခဲ့ရသည္တဲ့။ ဒါေတာင္ သူ႕ဖုန္းက အင္တာနက္သံုး၍ ရသည္ဟု သိၿပီး အင္တာနက္ဖိုးကို အျပင္က ပုဂၢလိကဆိုင္မွာ သြားသြင္းခဲ့တာျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕ဆို ကိုယ့္ဖုန္းက အင္တာနက္သံုး၍ ရမရမသိဘဲ အင္တာနက္ဖိုးမ်ား သြားသြင္းသည္ဟုပင္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ဘယ္လိုလုပ္၍ အင္တာနက္က ရပါမည္နည္း။

ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဖုန္းခမ်ားမ်ားသံုးၿပီး ေခၚရေသာ္လည္း တကယ္ေျပာရသည့္မိနစ္က နည္းနည္းေလးသာ ရခ်ိန္တြင္ သူမ်ားႏိုင္ငံမ်ား၏ ေခၚဆိုမႈကေတာ့ ဩခ်ရေလာက္သည္။ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ စသည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားကား အသားကုန္ေျပာသလား မေမးႏွင့္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ စင္ကာပူ ႏွစ္ေဒၚလာဖိုးဆိုလွ်င္ပင္ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ ေျပာ၍ရသည္တဲ့။ ၿပီးေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ေတာ့ ကြာပါ့။

သို႔ေသာ္ထိုသို႕ အၾကာႀကီး ေျပာရ၍ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္သမားေလးမ်ား ေနေသာအေဆာင္က ကုလားမ်ား ညဘက္ အျပင္ထြက္၍ ဖုန္းေျပာေနတုန္း ကားတစ္စီးလမ္းေခ်ာ္၍ ၀င္လာသည္ကို မသိလိုက္ေသာေၾကာင့္ အုတ္နံရံႏွင့္အတူ ၀င္အတိုက္ခံရကာ ပြဲခ်င္းၿပီးေသသြားေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ဳိး ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ အေဆာင္၀ရန္တာမွာ ဖုန္းေျပာရင္း လက္တန္းေပၚတက္ထိုင္လိုက္ရာ ျပဳတ္က်၍ ေဆးရံုပို႕ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ထိုသို႔ေျပာႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရး မရွိ၍ အႏၱရာယ္ကင္းလွပါသည္။ သည္လိုသာ အေကာင္းဘက္က ေတြးရမည္ထင္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ျပန္စဥ္က အသိတစ္ေယာက္က ေျပာပါသည္။ သူ႕တူမေလးက သူတို႕အိမ္ကို ဖုန္းလာလွ်င္ မည္သည့္ဖုန္းကို ထူးထူး ' ၾကားရလား......ၾကားရလား ' ဟု ထူးသည္တဲ့။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ လူႀကီးမ်ား ဖုန္းေျပာလွ်င္ ေျပာေနက် စကားကို ဖုန္းထူးသည့္ အသံဟု ထင္ကာ ဟဲလိုဟုပင္ မထူးဘဲ ' ၾကားရလား......ၾကားရလား ' ဟုသာ ထူးေန၍ သူတို႕မွာ ရယ္ေနရေတာ့သည္တဲ့။ ေကာင္းေရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ယခု ဤေဆာင္းပါးေရးေနစဥ္ကာလမွာ စင္ကာပူမွာ ေရာင္းေနေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာျပည္ ကို ေခၚႏိုင္သည့္ ဖုန္းကတ္ တစ္ကတ္မွာ ၀ယ္ၿပီးသူမ်ား လံုး၀ သံုးမရေတာ့သည္ကို ႀကံဳေနရျပန္ေလသည္။ ကတ္ဖိုးကေတာ့ ပလံုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ အားနည္းခ်က္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ၀ယ္သူမ်ားလာခ်ိန္မွာ နည္းပညာေၾကာင့္လား၊ ဘာေၾကာင့္လား ကြဲကြဲျပားျပား မသိရဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ေငြမ်ားကို ညာ၍ယူသြားသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ မည္သည့္ေျဖရွင္းခ်က္ကိုမွ် ခုခ်ိန္အထိ တိတိပပ မရၾကပါ။ ျမန္မာ ဆိုသည္ကလည္း သေဘာေကာင္း၍ မည္သူ႕ကိုမွ် ေစာဒကမတက္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာေတြဆက္လုပ္ၾကမည္နည္း။ တေလာက ၾကားလိုက္ရပါေသးသည္။ ၿဂိဳဟ္တုလႊတ္ဖို႕ ဆိုေသာ အသံ။ လႊတ္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အေ၀းကလူမ်ား ေပ်ာ္ၾကမည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက မလႊတ္ႏိုင္ခင္မွာ ေငြကုန္ခံ၍ ၿဂိဳဟ္တုကို သူမ်ားဆီက ၀ယ္မည္ဆိုသည့္သေဘာ။ ကိုယ္ပိုင္သံုးလို႔ ရမည့္အဆင့္။ ေကာင္းပါသည္။ ေထာက္ခံပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚသည့္အခါတိုင္း ' ၾကားရလား......ၾကားရလား ' ဟု ေမးရသည့္ ဒုကၡ၊ မၾကားရ၍ ေဒါကန္ရေသာ ဒုကၡႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာရဘဲ ပိုက္ဆံကုန္ေနသည့္ ဒုကၡတို႕မွ အျမန္ ကၽြတ္လြတ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယခုလိုေျပာေနသည္ကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာက ဆရာမ်ား မၾကားရမွာစိုး၍ ကေလးမ်ား အတုခိုး မွားေနသကဲ့သို႔ပင္ ' ၾကားရလား......ၾကားရလား ' ဟု ထပ္ခါတလဲလဲသာ ေအာ္ဟစ္၍ ေျပာခ်င္ေန ပါေတာ့သည္ ဆရာတို႕ခင္ဗ်ား။ ။

သားလတ္
၂၂:၂၁ နာရီ
၃.၁၀.၂၀၁၁