"ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ " ( ၁၈ )

ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာပိုးကို သိေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရာဂါ တိုးပြားေအာင္ ဆြေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားေသာ ကဗ်ာမ်ားကို သူတို႔ ေကာင္မေလးမ်ားကို ေၾကာင္ခ်င္၍ သံုးပါရေစဟု လာၿပီးပူဆာသူက တစ္မ်ဳိး၊ သူတို႔အတြက္ သီးျခားေရးေပးပါ ဆိုသူက တစ္မ်ဳိးႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေနႏိုင္၍ ေရးေပးေလသည္။ ေရးခ်င္သည္ကိုး။

သည္အထဲမွာ စိုးမင္းဆက္ဟု နာမည္ရင္းေခၚေသာ္လည္း ဂ်ယ္ႀကီးဟုသာ နာမည္တြင္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမွာ မဆီမဆိုင္ သူမ်ားဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီပံုကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီယူလာၿပီး ကဗ်ာစပ္ခုိင္းေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ျဖဴျဖဴစံ ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး ဆြဲထားေသာ ပံုဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္၏။ ပံုက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ေျပးေနသည့္ပံု။ သူ႕ေနာက္မွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္က ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းဟန္ျဖင့္ လုိက္ေန၏။ ပံုကိုျပၿပီး သူေျပာပံုကို ၾကည့္ဦး။

" ေဟ့ေကာင္ သားလတ္။ ဒီပံုၾကည့္ၿပီး မင္း ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္စပ္ေပး "

ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေတာ့လဲဟု ေမးေတာ့ အခုရရင္ အခုစပ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေလးလံုး စပ္တို႕၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေဒြးခ်ဳိး တို႔ဆို သိပ္ၿပီး လက္ေတြ႕ လွသည္။ ပံုကို ၾကည့္ေတာ့လည္း စပ္ခ်င္ စိတ္က ျဖစ္ေန၏။ သည္လိုႏွင့္ ေအာက္ပါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဂ်ယ္ႀကီးျပသည့္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ေရးစပ္ခဲ့မိပါသည္။

" ေရႊအနာဂတ္ "

လိုက္ခဲ့ပါကြယ့္
လိုက္ခဲ့ပါ။

ေရႊေက်းရွင္ ေကာက္ႏွံကြင္း
မင္းလိုက္ခဲ့ပါ။

စပါးတို႕က ၀င္း၀င္း၀ါ
သည္မွာကြယ့္ ၾကည့္စမ္း။

ေရႊေရာင္လႊမ္းကာျဖင့္
ေနလမ္းမွာ အေရာင္ေတြေတာက္တာမို႕
မင္း၀မ္းစာ သည္တစ္သက္အတြက္
မခက္ပါ ႏွမငယ္လွမ္းသေရြ႕
( အို-ငွက္ငယ္ရယ္ )
ခ်မ္းေျမ့ပ်ံသန္း။ ။

ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာရူးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း အႏုပညာပိုးထသူမ်ားၾကား ထိုသို႔ယွက္ႏြယ္မႈက ႀကီးလွသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကာတြန္းကိုေမာင္ေမာင္သား ေဆြဆက္ကား ေက်ာင္းေျပာင္းေလၿပီ။ Physics ကိုေျပာင္းယူလိုက္သည္တဲ့။ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္ၿပီး သည္လိုဘာေၾကာင့္ေျပာင္းတာလဲဟု မေမးပါႏွင့္။ သူကလည္း သူ႕အၾကံႏွင့္ သူကိုး။

သည္လိုႏွင့္ ေမဂ်ာမ်ားေလွ်ာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Mechanical ကို ပထမ ဦးစားေပး ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး Civil ကို ဒုတိယႏွင့္ EP ကို တတိယထား၍ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။ ဒါဆို EC ကေရာဟု ေမးလာလွ်င္ ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ထား၍ ေလွ်ာက္ပါသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ဒုတိယႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕၏ အတၱမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ထိုေမဂ်ာကို စိတ္ပ်က္ခဲ့တာလည္း ပါပါသည္။ အီးစီ ယူသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဘယ္လုိမွ် မေအာက္ေမ့ေစခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္က တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ မွားလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္ျဖစ္၍ သူမ်ားႏွင့္ မတူသည္ကို နားလည္ေပးေစခ်င္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ စာေမးပြဲေျဖၾကၿပီဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္ပါေတာ့မည္။ ( တခ်ဳိ႕ပံုရိပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ) ပထမဆံုးရက္ က သခ်ၤာဟု ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာမွာ ျပန္ဖတ္ရသည္။ STROKE'S THEOREM ကို ကၽြန္ေတာ္မရခဲ့။ ME မွာ အမွတ္ (၂၀) ဖိုး ႏိွ္ပ္စက္ထားစဥ္က သခ်ၤာသည္ လြယ္ခဲ့ၿပီး ခုက်ေတာ့ ခက္ေနသည္။

ထို႕ေနာက္ ႏွစ္ရက္ပိတ္၏။ ျပန္စေတာ့ Chemistry။ သူကလည္း Unseen ခ်ည္းသာ။ ထို႕ေနာက္ တစ္ရက္ပိတ္သည္။ ျပန္စေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ျမန္မာစာ။ အခ်ိန္လုေျဖခဲ့ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပတို႕၊ ကဗ်ာ၏ စကားေျပတို႕ကို စိတ္ထဲရွိသမွ် ခ်ေရးခ်င္သူ။ အမွတ္ရမရ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္ကိုေတာ့ လႊတ္ေရးခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ၃ ဘာသာ ၿပီးသြား၏။

ေနာက္ျပန္စေတာ့ ME ဟု ေခၚၾကသည့္ Engineering Mechanics။ (၂၀) ဖိုးတုန္းက ေမးခြန္းမွာ ဂဏန္းတစ္လံုး က်န္ခဲ့၍ စာေတာ္သူမ်ား တြက္မရခဲ့ေသာ သည္ဘာသာရပ္။ မိန္းကေလးတခ်ဳိ႕ ငိုခဲ့ရေသာ ဘာသာရပ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႕ပါသည္။ စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားေသာအခါ ထင္တာထက္ လြယ္ေန၏။

ေနာက္တစ္ဘာသာက လြယ္မလို ထင္ရေသာ အဂၤလိပ္စာ။ သိပ္ေတာ့ အားမရလွ။ ၿပီးေတာ့ Physics။ ဆရာ ဦးသာလိႈင္၏ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ပြဲႏွစ္။ မေျဖခင္က ဆရာ ငါတို႕ကို ညွာမွာပါေလ ဟု ေတြးထားခဲ့ၾက၏။ တကယ္လည္း သိပ္မဆိုးလွ။ Unseen မ်ားကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း။ ရသူရ၊ မရသူမရ။ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ေဆာင္ကေန ေျဖ၍ Physics မေျဖခင္ေန႕မွာ ဒုကၡေရာက္တာ တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။

ဆင္ေျပာင္ႀကီး ေနာက္ဆံုးက်မွ အတစ္ခံရမလို ျဖစ္ခဲ့ပံုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ထိုေန႕မတိုင္ခင္ကတည္းက အိမ္မွာ ဘိုးဘိုးေအာင္လား၊ ဘိုးမင္းေခါင္လား မသိ။ ပလာစတာေလာင္းဖို႔ စေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းထဲက ေညာင္းညာ၍ အျပင္ခဏ ထြက္စဥ္မွာ ထိုရုပ္တုႀကီး စၿပီး ရုပ္လံုးေဖာ္ေနသည္ကို ျမင္ရရာ မၾကည့္ဘဲကို မေနႏုိင္ေတာ့။

ေနာက္ဆံုး ထိုရုပ္လံုးပညာရွင္၏ ပညာကို ျမင္ခ်င္တာႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္စာၾကည့္ခ်ိန္မ်ားကို လႊင့္ပစ္ကာ သည္အတိုင္းသာ ၾကည့္ေနခဲ့မိေတာ့သည္။ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္တိုင္နားမလည္ခဲ့။ စာရသည္ မရသည္ထက္ ထိုသို႕လုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနရျခင္းကို ပို၍ ႏွစ္သက္ခဲ့မိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ Physics ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျဖႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ဒုတိယႏွစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆယ္တန္းေျဖစဥ္က ေနာက္ထပ္ ဆယ္တန္းလို အတန္းမ်ဳိး မရွိႏိုင္ဟု ထင္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ သည္လိုႏွင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ရၿပီးေသာအခါမွ ဒုတိယႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းလို အတန္းမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အမွတ္ႏွင့္ ခြဲျခားဦးမည္ကို သိရေသာ အခါ ေတာ္ေတာ္ကို ႀကိဳးစားခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကိုယ္လိုခ်င္ေသာ ေမဂ်ာ တစ္ခုကို ရဖို႔ရန္ အဆင္ေျပသလို တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရမည္၊ မရမည္ကို မသိ။ ညွစ္ႏိုင္သမွ် ညွစ္ထုတ္ရင္း ကိုယ့္လိုခ်င္မႈတစ္ခုအတြက္ အားစိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တတိယႏွစ္ ေမဂ်ာ ေလာင္းလ်ာ ေက်ာင္းသားမ်ားအျဖစ္ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲကို ရင္ေမာစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့၏။ ။

ဆူးသစ္
၁၇:၂၃ နာရီ
၉.၁၀.၂၀၁၁