" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၆ )

 
[ ၂ ]
ပထမႏွစ္မွာတန္းခြဲေလးခုရွိ၏။တန္းခြဲ ေအ မွ ဒီ အထိေလးခန္းကို L-1မွစကာL-4အထိအစဥ္လိုက္ခ်ထား၏။ L-1ႏွင့္L-2ကေက်ာင္း အတြင္းပိုင္းပိုေရာက္၏။သတၱဳေဗဒ႒ာန၊သတၱဳတူးေဖာ္ေရး႒ာနတို႕ႏွင့္
အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္၏။

ကင္တင္းန္မွာေလကန္ၿပီးပထမႏွစ္ Section B ရွိရာL-2ကို စာသင္ဖို႕သူႏွင့္သန္႕စင္ေအာင္ထြက္ခဲ့သည္။သည္ေကာင္ႏွင့္သူလည္းေရ စက္ပါသည္ဟုဆုိရမည္။ခဏေလးအတြင္းမွာငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လိုျဖစ္သြား၏။

"ငါကေတာ့မင္းထင္ေရ။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနတတ္တယ္။မင္းလည္းဒီေက်ာင္းရဲ႕အထာကိုသိမွာေပါ့။
ငါတို႕ကေယာက်ာ္းေလးမ်ားတယ္။အဲဒီေတာ့ဗရုတ္က်လို႕ လည္းေကာင္းတယ္။စာတစ္ခုတည္းကိုအာရံုစိုက္ရင္ဒီေက်ာင္းရဲ႕ရာဇ၀င္ေတြ
ထဲကေဂါက္ေၾကာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ပါသြားလိမ့္မယ္။"

သန္႕စင္ေအာင္၏ခံယူခ်က္ကရွင္းရွင္းေလး။သူႏွင့္သိပ္မကြာ။သူကေတာ့ အရမ္းႀကီးဗရုတ္က်ဖို႕မဟုတ္။ေပ်ာ္ေအာင္ေနမည္ဟုေတာ့စိတ္ကူးထားသည္
။၀ိုင္အိုင္တီမွာတစ္ႏွစ္ကိုတစ္ေယာက္ေလာက္ပံုမွန္ေဂါက္သလိုရွိတယ္ ဟုၾကားဖူးထားေသာစကားေၾကာင့္လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္စိတ္တို႕ျပင္းထန္ေနတာျဖစ္မည္။

ႏွစ္ေယာက္သားစကားတေျပာေျပာႏွင့္L-2ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲမွာလူစံုသေလာက္ျဖစ္ေန၏။အတန္းေရွ႕ဘက္မွာ ၀င္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေတြ႕၍ဘယ္အေပါက္က၀င္ရမလဲစဥ္းစားစဥ္မွာပင္သန္႕စင္ေအာင္က
ဆတ္ခနဲေကာက္၀င္သြား၏။သူလည္းသန္႕စင္ေအာင္ႏွင့္ အတူေနာက္မွကပ္၍လိုက္၀င္သြား၏။

လူစံုေလာက္ခ်ိန္မို႕အားလံုး၏အၾကည့္ကသူတို႕ဆီမွာေရာက္ေနတာသိသည္။မ၀ံ့မရဲႏွင့္မ်က္လံုးကို
ဖ်တ္ခနဲလွန္ၾကည့္ခိုက္ေတာက္ပစူးရဲေသာမ်က္၀န္းတစ္စံုႏွင့္တည့္တည့္တိုးမိ၏။
သည္မ်က္လံုးကိုဘယ္လိုမွ်မမွတ္မိစရာအေၾကာင္းမရွိ။ခုနေလးတင္ပင္မ အေဆာက္အအံုႀကီး၏ေအာက္မွာထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ေသာမ်က္လံုး မ်ား။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ခိုက္ခုခ်ိန္ထိမေက်နပ္ဟန္ေတြေရာေထြး
ေနေသာမ်က္ႏွာကိုျမင္သည္။သူမေဘးမွာထိုင္ေနေသာ၀တုတ္မႏွင့္ ပိန္ပိန္ေကာင္မေလးကေတာ့ခပ္တည္တည္ရႈတင္းတင္းႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေနတာေတြ႕၏။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သလိုေတာ့ရွိသည္။သူ႕အေပၚအထင္ လြဲေနျခင္းအတြက္လည္းနားမလည္။
သူမတို႕ထိုင္ေနေသာဒုတိယတန္းကိုျဖတ္ၿပီးသန္႕စင္ေအာင္သြားထုိင္ရာသို႕လိုက္၍
ထိုင္လိုက္ေတာ့မွစိတ္ကေပါ့ပါးသြားသလိုရွိသည္။

"စိုးညြန္႕။မင္းတုိ႕ကေစာလွခ်ည္လား။ဘာလဲ။ပထမဆံုးေန႕၊ပထမဆံုးအခ်ိန္မို႕ကြင္းေတြဘာေတြေရြး
မလို႕လား"
ေနရာမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းသန္႕စင္ေအာင္စကားကိုစၾကားရသည္။သူကေတာ့အတန္းထဲကိုေ၀့ခနဲၾကည့္ရင္း
အကဲခတ္လိုက္၏။

"ဒီလိုပါပဲကြာ။ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႕၀င္ထိုင္ေနတာ။ဒီထဲေရာက္မွေပ်ာ္စရာေတြတိုးေနလို႕
စိုျပည္ေနတယ္ "

" ဟာ-လုပ္စမ္းပါဦး။ငါတို႕လည္းစိတ္၀င္စားတယ္။ "

သန္႕စင္ေအာင္ကစိုးညြန္႕စကားကိုျပန္ေမးၿပီးသူ႕ကိုလက္ကုတ္ေခၚသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

"မင္းထင္။ဒါငါ့အခန္းေဖာ္။စိုးညြန္႕တဲ့။ပဲခူးကလာတာ။စိုးညြန္႕။ဒါရန္ကုန္ က။ေတာင္ဥကၠလာပမွာေနတယ္။မင္းထင္တဲ့။ငါနဲ႕ေဘာ္ဒါလာျဖစ္ေနတယ္"

အၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ရင္ထဲကခင္မင္မႈကိုသေကၤတတစ္ခုစီဖြင့္လွစ္လိုက္ၾကသည္။အေသခ်ာဆံုးကေတာ့
ရိုးရွင္းပြင့္လင္းေသာအၿပံဳးမ်ားျဖစ္ေနသည္ဆိုတာျငင္းစရာမရွိ။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ။ငါတို႕ကအနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကလာတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာေျခာက္ႏွစ္သင္ေနတဲ့အခ်ိန္အားလံုးခင္ခင္မင္မင္ေပါင္းေနဖို႕သင့္တယ္ထင္တာပါပဲ။
ခဏေလး။ငါထပ္ၿပီးမိတ္ဆက္ေပးဦးမယ္။ငါတို႕ အေဆာင္ကကပ္လ်က္အခန္းကေကာင္ေတြ။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ေရခဏခဏ။ ဟိုေကာင္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေခၚခဲ့ "

သန္႕စင္ေအာင္ကေတာ့အားလံုးထဲမွာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လို႕ေနျပန္သည္။သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ
လွမ္းေခၚေနျပန္၏။သူ႕ေခၚသံေၾကာင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနေသာႏွစ္ေယာက္
ထလာတာေတြ႕၏။တစ္ေယာက္ကသူတို႕ လိုေဘာင္းဘီႏွင့္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္။ေနာက္တစ္ေယာက္က
စည္ပိုင္းတစ္လံုးစာ၀ေသာသူ။

"မင္းထင္။သူကေက်ာ္၀င္းထြဋ္။သူကၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကေမာ္ကၽြန္းကလာတာ။ၿငိမ္းခ်မ္းကျပည္က
လာတာ။ေဟ့ေကာင္ေတြဒါမင္းထင္တဲ့။ ရန္ကုန္ေတာင္ဥကၠလာမွာေနတယ္။မွတ္ထား။"

သန္႕စင္ေအာင္စကားအဆံုးမွာခုနကစိုးညြန္႕ကိုၿပံဳးျပသလိုအၿပံဳးမ်ဳိးထပ္ တူေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စိတ္မ်ားရင္ထဲမွာခို၀င္၏။

" တစ္ခန္းတည္းပဲလား"

သူ႕အေမးကခင္မင္မႈကိုအသိအမွတ္ျပဳသည့္အေမး။ႏွစ္ေယာက္စလံုးေခါင္းညိတ္ျပ၏။

"မင္းပ်င္းလို႕ကက္ဆက္နားေထာင္စရာမရွိရင္ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႕ေလးျဖဴ ေတာ့နားေထာင္ရမယ္မင္းထင္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္နားမလည္၍လွည့္ၾကည့္မိလိုက္၏။

"ဒီလိုကြ။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကေဇာ္၀င္းထြဋ္သီခ်င္းဆိုအေသႀကိဳက္ တယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့ေကာင္ကေလးျဖဴ ကိိုအေသႀကိဳက္တယ္။ အားရင္ အဲဒီေကာင္ေတြအဲဒီသီခ်င္းေတြပဲေအာ္ေနတာ။တစ္ခန္းလံုးဆူညံေန
တာပဲ။ငါတို႕ေတာင္ေရာက္တာႏွစ္ရက္သံုးရက္ပဲရွိေသးတယ္။အကုန္သိေနၿပီ။"

သန္႕စင္ေအာင္စကားကုိခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့၏။ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းကေတာ့ၿပံဳး၍ေနသည္။

"အဲ-စိုးညြန္႕ကကဗ်ာသမား။ငါကေတာ့ဂစ္တာသမား။စာေတြဘာေတြဖတ္တာေတာ့၀ါသနာပါတယ္။
အျပင္စာဖတ္တာေျပာတာေနာ္။ဒီေက်ာင္းေရာက္တိုင္းစာေၾကာင္လို႕ထင္မေနနဲ႕။ေက်ာင္းစာ
သိပ္မဖတ္ဘူး။ဒါနဲ႕မင္းေရာဘာ၀ါသနာပါလဲ။ခုကတည္းကတစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္သိေတာ့
ေပါင္းရတာပိုေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္တြဲရမွာ"

" မင္းတို႕လုပ္တာအကုန္၀ါသနာပါတယ္ "

"ဟာ-ေကာင္းေရာ။ဒါမွလူစံုတက္စံုျဖစ္မွာ။မင္းကအားလံုး၀ါသနာကို ခံစားေပေတာ့"

"ငါကဂစ္တာလည္းတီးတတ္တယ္။ကဗ်ာလည္းေရးတယ္။၀တၳဳေတြလည္းဖတ္တယ္။အျပင္
စာေတြလည္းဖတ္တယ္။သီခ်င္းေတြလည္းနားေထာင္တယ္။ ဒီေတာ့မင္းတို႕နဲ႕ပိုၿပီးတြဲလို႕ေကာင္းတာေပါ့"

သန္႕စင္ေအာင္ကအိုေကဟုဆိုသည္။က်န္သူေတြၿပံဳး၏။ခဏေနၿပီးကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ထိုင္ၾကသည္။
သည္ေတာ့မွအတန္းကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိ၏။ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္စကားေျပာေနတာေတြရွိသလို ခုခ်ိန္ထိအတန္းထဲမွာေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသူမ်ားလည္းရွိေသး၏။ စကားသံေတြကေတာ့ဆူညံေနသည္။

"သန္႕စင္ေအာင္ငါခုနစကားျပတ္သြားလို႕။ရယ္စရာဆိုတာဟိုမွာေလကြာ။ဟိုေကာင္ေက်ာ္၀င္းထြဋ္တို႕
လုပ္ေနတယ္။ၾကည့္ေနၾကည့္ေန"

စိုးညြန္႕စကားေၾကာင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွၿငိမ္းခ်မ္းတို႕လုပ္သမွ်ၾကည့္ေနလိုက္သည္။စကၠဴေတြကိုစာအုပ္ ထဲကၿဖဲ၊ၿပီးေတာ့စကၠဴျမားေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္၍အတန္းေရွ႕ကေကာင္မေလးေတြဆီ လက္တည့္စမ္းေန၏။

" ဟာ-ဒါေတာ့ဘယ္တရားမလဲကြ"

"မင္းကလည္းသန္႕စင္ေအာင္ရာ။ေပ်ာ္လို႕ေနာက္တာပဲ။နာေအာင္ပစ္တာမွမဟုတ္တာ"

" မဟုတ္ဘူးကြ။မတရားဘူးဆိုတာငါပါမပစ္ရလို႕"

စိုးညြန္႕၏ေအေပးဆိုေသာဆဲသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။သူေရာ၊ သန္႕စင္ေအာင္ပါရယ္လိုက္ၾက၏။ၿပီးေတာ့
သန္႕စင္ေအာင္ကေက်ာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းကိုလွမ္းေခၚသည္။သူတို႕နားမွာလာထုိင္ဖို႕။
ဟိုေကာင္ေတြကလည္းမျငင္း။လြယ္အိတ္ေတြယူၿပီးေရာက္လာသည္။ေဘးကို
ကပ္ၿပီးထိုင္ေတာ့ေလးေယာက္တန္းမွာငါးေယာက္ျဖစ္သြား၏။

သူတို႕အတန္းေတြဖြဲ႕စည္းပံုကိုၾကည့္လွ်င္စာသင္ခံုတစ္ခံုစာစီကေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္၌ရွိ၍
အလယ္တန္းကႏွစ္ခံုစာ၊စီထားသည္။အလယ္တန္းမွာထိုင္လွ်င္ရွစ္ေယာက္ေလာက္
ဆန္႕၏။ေဘးတန္းဆိုလွ်င္အလြန္ဆံုးငါးေယာက္ပဲ ဆန္႕သည္။
တန္းခြဲေအ၊ဘီ၊စီကေတာ့တစ္ခန္းကိုႏွစ္ရာစီအတိ။တန္းခြဲဒီကေတာ့မႏၱေလးစက္မႈ
တကၠသိုလ္မွေျပာင္းလာသူမ်ား၊ႏွစ္က်မ်ားရွိ၍ႏွစ္ရာမျပည့္တျပည့္ရွိေနတတ္သည္ဟု
သူ႕ကိုေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေသာအစ္ကိုႀကီးေျပာဖူး၏။၀ိုင္အိုင္တီေရာက္ၿပီးမွက်တာမ်ား
ရွိေသးလားဆိုေတာ့စာမလုပ္ရင္က်တာပဲဟုေျဖသည္။

" မင္းထင္ေရ။ငါေတာ့ပစ္ၿပီ။မင္းလည္းပစ္ခ်င္ရင္စကၠဴဆုတ္ၿပီးပစ္ေလ"

ေျပာေျပာဆိုဆုိသန္႕စင္ေအာင္ကစကၠဴ ျမားတစ္စင္းကိုပစ္လႊတ္လိုက္ သည္။ေရွ႕ဆံုးတန္းကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေခါင္းကိုသြားမွန္ၿပီးျပဳတ္က်သြား၏။
သန္႕စင္ေအာင္ေပ်ာ္သြားသည္။

"မင္းထင္ပစ္ခ်င္ရင္ငါ့ဆီကယူပစ္။ငါအိမ္ကသယ္လာတဲ့အၾကမ္းစာရြက္ေတြရွိတယ္။ေရာ့-စာအုပ္မၿဖဲနဲ႕"

ၿငိမ္းခ်မ္းကသူ႕ေရွ႕ကိုအၾကမ္းစာရြက္ႀကီးတစ္ရြက္ခ်ေပးသည္။စကၠဴ ျမားလုပ္ပံုလုပ္နည္းကိုအေသအခ်ာၾကည့္၍တစ္ခုေလာက္စမ္းလုပ္လိုက္သည္။ ရသြားေသာအခါဘယ္သူ႕ပစ္ရမလဲစဥ္းစား၏။

ေတြ႕ၿပီ။သူမတို႕အုပ္စုကိုပစ္မည္စိတ္ကူး၏။အျမင္ခ်င္းရင္းႏွီးၿပီးသားသူမကိုလက္တည့္စမ္းလိုက္သည္။
လြဲသြား၏။ဘယ္သူ႕မွမထိ။

"အလဲ့။မင္းထင္ကသူ႕အခ်စ္ေတာ္ေတြကိုလက္တည့္စမ္းၿပီးဖူးစာရွင္ေရြးေနၿပီထင္တယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူကၿပံဳးသည္။ဟိုေကာင္ေတြနားမလည္။ စိုးညြန္႕ကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးသမားျဖစ္ပံုရသည္။စကၠဴျမားလည္းမပစ္။ဘာမွလည္းမလုပ္။
ထိုင္ၿပီးေငးေနသည္။

ေနာက္ထပ္စကၠဴ ျမားတစ္ခုကိုလုပ္ဖို႕ႀကိဳးစားစဥ္မွာပင္သန္႕စင္ေအာင္ကသူတို႕ျဖစ္ခဲ့ေသာျပႆ နာကိုရွင္းျပေန၏။ဟိုေကာင္ေတြရယ္ေနသည္။ၿပီးမွ....

"ငါတို႕လည္းအေရးခံရတယ္ကြ။မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား။ငါကသန္႕စင္ေအာင္ပဲ ထင္ေနတာ"

" ဟုတ္လား။ဘာေတြေရးထားလဲ"

" ေက်ာ္၀င္းထြဋ္။ေဇာ္၀င္းထြဋ္မဟုတ္ပါ။ပံု-ဟဲဗီးဥကၠ႒တဲ့။ၿငိမ္းခ်မ္းကို က်ေတာ့ေလးျဖဴ မဟုတ္ေသာဖက္တီးတဲ့"

" ငါတို႕လည္းအေရးခံထားရတာပဲ။ငါ့ကိုက်ေတာ့မင္းထင္-မင္းထင္ခ်င္ ထင္ႏိုင္တယ္။ဒီမီမိုးနဲ႕ငါနဲ႕ညားေနၿပီဆိုတာကိုပါတဲ့။သန္႕စင္ေအာင္ က်ေတာ့ေရခ်ဳိးပါတဲ့။အဲဒါကြာအဖတ္ေကာင္းလို႕ဒုကၡေရာက္ေတာ့မလို႕"

စကၠဴျမားေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုလုပ္ရင္းမပစ္ေသးဘဲစကားေျပာေနမိသည္။သူမတို႕အုပ္စုကေတာ့
ဘာေတြေျပာေနသည္မသိ။

"ေဟ့ေကာင္မင္းထင္။သုခရဲ႕အစဟာဒုကၡပဲကြ။မင္းကိုရန္လာေတြ႕တဲ့ေကာင္မေလးကမလွဘူးလား။
ဟိုကြာႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုတာ"

သန္႕စင္ေအာင္ကျမားတစ္စင္းကိုပစ္လိုက္ၿပီးသူ႕ကိုေျပာသည္။ပစ္လိုက္ သည့္ျမားကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေခါင္းကဆံပင္ေတြၾကားမွာသြား စိုက္ေနသည္။ထိုေကာင္မေလးကအသာအယာသပ္ခ်တာေတြ႕ ၏။ေယာက်ာ္းေလးတခ်ဳိ႕၏ ေဟးဟုေအာ္လိုက္သံကအခန္းတြင္းလွ်ံတက္လာ၏။

" ဘာလဲ။မင္းစိတ္၀င္စားလို႕လား"

"ႀကံႀကီးစည္ရာမင္းထင္ရာ။ငါ့ဘ၀မွာငါသိတာေပ်ာ္ေအာင္ေနမယ္။ေပ်ာ္ေအာင္က်င့္မယ္။ေပ်ာ္ေအာင္ႀကံမယ္။
ဒါပဲ။က်န္တာေတြခုခ်ိန္မွာသိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူးေဟ့ေကာင္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္သူၿပံဳး၏။လက္ထဲမွာစကၠဴျမားတစ္ခုကိုကိုင္ၿပီးဘယ္သူ႕ဆီပစ္ရမလဲ
စဥ္းစားေနမိသည္။ၿပီးမွႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆိုေသာသူမ၏ဆံစရွည္ရွည္မ်ားၾကားသို႕စကၠဴ ျမားေလးပစ္သြင္းခ်င္စိတ္ေပၚလာ၏။ပစ္မည္ဟုအားယူၿပီးလက္ကိုခ်ိန္လိုက္သည္။

မေမွ်ာ္လင့္ေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကမထင္မွတ္ဘဲျဖစ္သြား၏။ဘယ္ဆီက ပစ္လိုက္မွန္းမသိေသာစကၠဴ ျမားတစ္စင္းကသူမပါးကိုခပ္ျပင္းျပင္းထိမွန္သြားသည္။

မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေသာမ်က္စိႏွင့္နီရဲရွက္ေသြးျဖာေနေသာမ်က္ႏွာ၊ေနာက္ကိုဆတ္ခနဲလွည့္၍အၾကည့္။
သြားၿပီ။လက္ထဲမွာစကၠဴျမားတစ္စင္းကိုင္ၿပီးခ်ိန္ရြယ္ထားေသာသူ႕ကိုေတြ႕သြားသည္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။

" ေတာက္ "

ျပင္းလြန္းေသာေတာက္ေခါက္သံကသူမႏွင့္မိမိၾကားရွိေလလိႈင္းမ်ားကိုျဖတ္၍
တုန္ခါႏႈန္းျပင္းျပင္းႏွင့္နားစည္၏အေႁမွးပါးကိုရိုက္ခတ္ပဲ့တင္ထပ္သည္။စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာကို
ခံစားလိုက္ရျပန္၏။
 
" ေဟ့ေကာင္မင္းထင္။မင္းနဲ႕ေရစက္ပါတယ္ထင္တယ္။ဆက္လုပ္ကြာ"
သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္ေအးကြ၊ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဟုေျပာၿပီးစကၠဴ ျမားေပၚမွာ'စိတ္မဆုိးပါနဲ႕ခ်စ္လို႕စတာ'ဆိုေသာစာသားကိုေရး၍ေရွ႕လွည့္သြားေသာ
သူမဆီေရာက္ေအာင္ပစ္လိုက္သည္။

ကံေကာင္းျခင္းလား၊ကံဆိုးျခင္းလားမသိ။ျမားေလးကသူမေရွ႕ တည့္တည့္ေရာက္သြား၏။စာကိုေတြ႕ၿပီးေကာက္ယူဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တာေတြ႕သည္။

" ရႊီ..ေျဖာင္း.....ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း"

ေယာက်ာ္းေလးတခ်ဳိ႕၏လက္ခုပ္သံ။သူလံုး၀မထင္မိ။ဆုတ္ၿဖဲခံရမည္ဟုလည္းမထင္။
ဤသို႕ဆုတ္ၿဖဲေနလွ်င္လည္းလက္ခုပ္တီးမည္ဟုမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ခုေတာ့အားလံုး
သူ႕အတြက္ေပ်ာ္စရာျဖစ္မလာ။စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြသာျဖစ္လာ သည္။

သူမကစကၠဴအဆုတ္အၿပဲမ်ားကိုလႊင့္ပစ္ရင္းေနရာမွာထိုင္လွ်က္သူရွိရာကိုလွမ္းၾကည့္သည္။
တင္းတင္းေစ့ထားေသာႏႈတ္ခမ္းကဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း၊ ရင္းႏွီးၿပီးသားသူမမ်က္လံုးမ်ားကေတာ့စူးရဲေတာက္ပလြန္းေန၍ေငးၾကည့္ရင္းရင္ခုန္ေနမိျပန္သည္။

" ဆရာလာၿပီကြ။ ငါတို႕ျမားေတြသိမ္းမွရေတာ့မယ္"

သန္႕စင္ေအာင္စကားေၾကာင့္ခံုေပၚမွျမားေတြကိုသိမ္းရင္းစာသင္ခန္းထဲ၀င္လာေသာဆရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ဆရာ၀င္လာ၍ထင္သည္။သူမ လည္းေရွ႕ဘက္ျပန္လွည့္သြား၏။

ဆရာက Blackboard ကိုဖ်က္ၿပီးသီအုိရီေတြစသင္ေတာ့ နားကိုစြင့္ထား လိုက္သည္။သို႕ေသာ္စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ဖမ္းစားမရ၍စာထဲမွာစိတ္မ၀င္စား။
ပူေလာင္စူးရဲသည္ဟုထင္ရေသာမ်က္ႏွာေပၚမွေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ လကၡဏာသေကၤတတစ္ခုကိုျမင္လိုက္ရသလိုရွိ၍ခံစားမိရင္းၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္သည္။

ခြင့္လႊတ္ပါႏွင္းႏြယ္ေႏြး။ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]