'ဟာ...ေျမြေတြအမ်ားႀကီးပဲ"
သူ႔ေရွ႕က ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေျမြေတြ အမ်ားႀကီးျမင္၍ သီဟ တီးတိုး ေရရြတ္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ထိတ္လန္႔စ ျပဳ၏။ စပါးႀကီးေျမြ၊ ေျမြေပြး၊ ေျမြေဟာက္၊ ေျမစိမ္းၿမီးေျခာက္ စံုေနေအာင္ ေတြ႔ရသည္။ သူ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဆိုသည္ကို ျပန္ဆန္းစစ္၏။ မသိ။ ေသခ်ာသည္က ေတာလိုလို ေနရာတစ္ခု။ သစ္ပင္ေတြက စိမ္းစိုလ်က္။ ခ်ံဳေတြလည္း ရႈပ္ေထြးလ်က္။
ေရွ႕ကိုဆက္သြားရမွာလား။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရမွာလား။ ဒါကို သီဟ မသိ။ မထူးဇာတ္ခင္းကာ ေရွ႕ဆက္ တိုးၾကည္႔သည္။ သူလႈပ္သည္ႏွင့္ ေျမြေတြက လြန္႔ခနဲ လႈပ္ရွားသြားသည္။ ေခၽြးတို႔ ရႊဲစျပဳလာ၏။
ေနာက္တစ္လွမ္း ဆက္တိုးၾကည္႔သည္။ သီဟႏွင့္အတူ ေျမြေတြလိုက္လႈပ္ရွား၏။ သီဟက ထိုေနရာက လြတ္ေျမာက္ခ်င္လာသည္။ သည္ေတာ႔ ေျပးဖို႔ ႀကံ၏။
"ကဲ....ေျပးစမ္း သီဟ"
အေတြးႏွင့္ျပင္ရံုသာ ရွိေသးသည္။ ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္က သီဟ မ်က္ႏွာဆီသို႔ တန္းတန္း မတ္မတ္ ၀င္လာ၏။ သီဟ လန္႔သြားသည္။
"အား........"
ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္၍ သီဟ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္လံုး ပြင့္သြား၏။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကည္႔လိုက္မွ ေမွာင္မည္းေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတာ သတိထား ျဖစ္သည္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၏။ အိပ္မက္မုိ႔သာ ေတာ္ပါေသးလားဟု ေတြးလိုက္၏။
ေရွ႕ကိုဆက္သြားရမွာလား။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရမွာလား။ ဒါကို သီဟ မသိ။ မထူးဇာတ္ခင္းကာ ေရွ႕ဆက္ တိုးၾကည္႔သည္။ သူလႈပ္သည္ႏွင့္ ေျမြေတြက လြန္႔ခနဲ လႈပ္ရွားသြားသည္။ ေခၽြးတို႔ ရႊဲစျပဳလာ၏။
ေနာက္တစ္လွမ္း ဆက္တိုးၾကည္႔သည္။ သီဟႏွင့္အတူ ေျမြေတြလိုက္လႈပ္ရွား၏။ သီဟက ထိုေနရာက လြတ္ေျမာက္ခ်င္လာသည္။ သည္ေတာ႔ ေျပးဖို႔ ႀကံ၏။
"ကဲ....ေျပးစမ္း သီဟ"
အေတြးႏွင့္ျပင္ရံုသာ ရွိေသးသည္။ ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္က သီဟ မ်က္ႏွာဆီသို႔ တန္းတန္း မတ္မတ္ ၀င္လာ၏။ သီဟ လန္႔သြားသည္။
"အား........"
ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္၍ သီဟ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္လံုး ပြင့္သြား၏။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကည္႔လိုက္မွ ေမွာင္မည္းေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတာ သတိထား ျဖစ္သည္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၏။ အိပ္မက္မုိ႔သာ ေတာ္ပါေသးလားဟု ေတြးလိုက္၏။
**************
"ဒါမ်ိဳးက မက္တတ္တာပဲကြ။ မင္းက လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ဇာတ္လမ္းေတြ ဖတ္လို႔ေနမွာေပါ႕။ စိတ္စြဲၿပီး မက္တာျဖစ္မယ္ သီဟ"
နံနက္ခင္းအခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဗလ၊ ေအာင္သိန္းတို႔ႏွင့္ ဆံုစဥ္ သီဟက သူ႔အိပ္မက္ အေၾကာင္း ျပန္ ေျပာျပခဲ႔စဥ္ ဗလက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
"ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေငြကံေကာင္းမယ္႔ သေဘာပဲ သီဟ။ ေျမြျမင္ရင္ ေငြရမယ္တဲ႔။ မင္းက ေျမြအမ်ားႀကီး ျမင္ရေတာ႔ ေငြအမ်ားႀကီးရမယ္႔ သေဘာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား"
ေအာင္သိန္းစကားကို ၾကားေတာ႔ သီဟက ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို က်င္းရင္း ရယ္သည္။
" ဟုတ္ရင္ေတာ႔ ေကာင္းတာေပါ႔ကြာ။ မဟုတ္ဘဲ ေျမြကိုက္ေနမွ"
"မင္းကလည္း မက္ မက္ႏိုင္လြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ႔ မက္လိုက္ရင္လည္း အထူးအဆန္းခ်ည္းပဲ"
ဗလေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။ သီဟက အိပ္မက္ေတြမက္တုိင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆံုလွ်င္ ျပန္ေျပာျပေလ႔ ရွိရာ သီဟ၏ အိပ္မက္မ်ားသည္ ဗလႏွင့္ ေအာင္သိန္းတို႔ၾကား စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ခဲ႔သည္ ကေတာ႔ အေသအခ်ာပင္။
တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ သီဟက သူ႔အိပ္မက္ထဲမွာ မဟာတံတိုင္းလို ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးေပၚမွာ ေလထဲကပ်ံရင္း လမ္းေပၚက လူေတြကို လိုက္ၾကည္႔ေနသည္ဟု မက္သည္။ သူလိုရာကို ပ်ံသန္းရင္း ရင္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ခံစားရ၏။ လူေတြက သူ႔ကိုေငးေနၾကေသာ္လည္း သီဟက အရွိန္ျမွင့္ပ်ံသန္းရင္း အေ၀းကို ထြက္ခဲ႔သည္တဲ႔။
ဘယ္တုန္းကမွ် စိတ္ကူးထဲမွာ မရွိေသာ ခံစားမႈမ်ားက အိပ္မက္ေတြမွာ ျဖစ္လာတတ္သည္လားဟု သီဟ ေတြးၾကည္႔၏။ အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္ေနေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ျပင္ပမွာ သီဟအေနႏွင့္ေတာ႔ တစ္ခါမွ် ျပန္မႀကံဳဖူးခဲ႔။ အျပင္မွာ မရွိတာေတြက အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္ၿပီး အိပ္မက္ထဲမွာ ရွိေနတာေတြက အျပင္မွာ ျဖစ္မလာျခင္းပင္။ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ရွိေနတာလဲဆိုတာေတာ႔ သီဟ နားမလည္။
"ငါစဥ္းစားေနတာ တစ္ခုရွိတယ္ သီဟ။ မင္းက စာေရးတာ ၀ါသနာပါလို႔မ်ားလား"
"ဘာလဲ ေအာင္သိန္း။ မင္းက သီဟအိပ္မက္ေတြဟာ စာေရးခ်င္တဲ႔ သီဟက ထြင္တာလို႔ ေျပာခ်င္တာလား"
ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္း အျငင္းအခံု ျဖစ္ေနသည္႔ၾကား သီဟ မ၀င္။ ေရေႏြးၾကမ္း ငွဲ႔ေသာက္ရင္းသာ နားစြင့္ေန၏။
"မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ တကယ္မက္တာ ငါယံုတယ္။ စာေရးခ်င္တဲ႔လူဆိုတာ စိတ္ကူးေတြက ဆန္းသစ္ေနမွာ ေပါ႔ ကြာ။ ခံစားတယ္။ ေတြးေတာတယ္။ ႀကံစည္တယ္။ ဒီေကာင့္မွာ အဲဒီ႔စိတ္ေတြ မ်ားေနလို႔ ညဆို အိပ္မက္အေနနဲ႔ တက္တက္ေဆာင့္တာပဲလို႔ ငါထင္တယ္"
"ျဖစ္ႏိုင္တယ္ကြ" ဟု သီဟ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္သည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအိပ္မက္ေတြကို ငါတို႔စိတ္၀င္စားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မက္ရင္လည္း ေျပာစမ္းပါဦး။ ဒါေပမဲ႔ ထူးျခားတာတစ္ခုက မင္းအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မပါေသးတာဘဲ။ ဥပမာ ေကာင္မေလးေတြ ဘာေတြေပါ႔ကြာ"
ဗလစကားအဆံုး သီဟႏွင့္ေအာင္သိန္း ၿပံဳးသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ သီဟႏွင့္ ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ဗလႏွင့္ ေအာင္သိန္းတို႔သည္ တာ၀န္က်ရာ အလုပ္ေတြထဲမွာ ႏွစ္လ်က္ ႏိုင္ငံ႔၀န္ထမ္းေတြအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး သံုးဆယ္၀န္းက်င္ လူငယ္ေတြျဖစ္သည္႔တိုင္ ခ်စ္သူရည္းစား မရွိၾကေခ်။
"ေအးပါကြာ။ လွပတဲ႔ အိပ္မက္ေလးဆို မင္းတို႔ကိုေျပာပါ႔မယ္။ မမက္တာေတာ႔ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ႔ကြာ"
သီဟ ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္ေသာက္ရင္း ေျပာေတာ႔ ဗလႏွင့္ ေအာင္သိန္း ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ၾကည္႔သည္။ မိန္းမ မယူခ်င္ေသး၍ သည္အရြယ္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ေပေတၿပီး ေနေနတာ သူတို႔ခ်င္း အေၾကာင္းသိေန၍ပင္။
နံနက္ခင္းအခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဗလ၊ ေအာင္သိန္းတို႔ႏွင့္ ဆံုစဥ္ သီဟက သူ႔အိပ္မက္ အေၾကာင္း ျပန္ ေျပာျပခဲ႔စဥ္ ဗလက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
"ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေငြကံေကာင္းမယ္႔ သေဘာပဲ သီဟ။ ေျမြျမင္ရင္ ေငြရမယ္တဲ႔။ မင္းက ေျမြအမ်ားႀကီး ျမင္ရေတာ႔ ေငြအမ်ားႀကီးရမယ္႔ သေဘာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား"
ေအာင္သိန္းစကားကို ၾကားေတာ႔ သီဟက ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို က်င္းရင္း ရယ္သည္။
" ဟုတ္ရင္ေတာ႔ ေကာင္းတာေပါ႔ကြာ။ မဟုတ္ဘဲ ေျမြကိုက္ေနမွ"
"မင္းကလည္း မက္ မက္ႏိုင္လြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ႔ မက္လိုက္ရင္လည္း အထူးအဆန္းခ်ည္းပဲ"
ဗလေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။ သီဟက အိပ္မက္ေတြမက္တုိင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆံုလွ်င္ ျပန္ေျပာျပေလ႔ ရွိရာ သီဟ၏ အိပ္မက္မ်ားသည္ ဗလႏွင့္ ေအာင္သိန္းတို႔ၾကား စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ခဲ႔သည္ ကေတာ႔ အေသအခ်ာပင္။
တစ္ခါတုန္းကဆိုလွ်င္ သီဟက သူ႔အိပ္မက္ထဲမွာ မဟာတံတိုင္းလို ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးေပၚမွာ ေလထဲကပ်ံရင္း လမ္းေပၚက လူေတြကို လိုက္ၾကည္႔ေနသည္ဟု မက္သည္။ သူလိုရာကို ပ်ံသန္းရင္း ရင္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ခံစားရ၏။ လူေတြက သူ႔ကိုေငးေနၾကေသာ္လည္း သီဟက အရွိန္ျမွင့္ပ်ံသန္းရင္း အေ၀းကို ထြက္ခဲ႔သည္တဲ႔။
ဘယ္တုန္းကမွ် စိတ္ကူးထဲမွာ မရွိေသာ ခံစားမႈမ်ားက အိပ္မက္ေတြမွာ ျဖစ္လာတတ္သည္လားဟု သီဟ ေတြးၾကည္႔၏။ အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္ေနေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ျပင္ပမွာ သီဟအေနႏွင့္ေတာ႔ တစ္ခါမွ် ျပန္မႀကံဳဖူးခဲ႔။ အျပင္မွာ မရွိတာေတြက အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္ၿပီး အိပ္မက္ထဲမွာ ရွိေနတာေတြက အျပင္မွာ ျဖစ္မလာျခင္းပင္။ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ရွိေနတာလဲဆိုတာေတာ႔ သီဟ နားမလည္။
"ငါစဥ္းစားေနတာ တစ္ခုရွိတယ္ သီဟ။ မင္းက စာေရးတာ ၀ါသနာပါလို႔မ်ားလား"
"ဘာလဲ ေအာင္သိန္း။ မင္းက သီဟအိပ္မက္ေတြဟာ စာေရးခ်င္တဲ႔ သီဟက ထြင္တာလို႔ ေျပာခ်င္တာလား"
ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္း အျငင္းအခံု ျဖစ္ေနသည္႔ၾကား သီဟ မ၀င္။ ေရေႏြးၾကမ္း ငွဲ႔ေသာက္ရင္းသာ နားစြင့္ေန၏။
"မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ တကယ္မက္တာ ငါယံုတယ္။ စာေရးခ်င္တဲ႔လူဆိုတာ စိတ္ကူးေတြက ဆန္းသစ္ေနမွာ ေပါ႔ ကြာ။ ခံစားတယ္။ ေတြးေတာတယ္။ ႀကံစည္တယ္။ ဒီေကာင့္မွာ အဲဒီ႔စိတ္ေတြ မ်ားေနလို႔ ညဆို အိပ္မက္အေနနဲ႔ တက္တက္ေဆာင့္တာပဲလို႔ ငါထင္တယ္"
"ျဖစ္ႏိုင္တယ္ကြ" ဟု သီဟ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္သည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအိပ္မက္ေတြကို ငါတို႔စိတ္၀င္စားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မက္ရင္လည္း ေျပာစမ္းပါဦး။ ဒါေပမဲ႔ ထူးျခားတာတစ္ခုက မင္းအိပ္မက္ေတြထဲမွာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မပါေသးတာဘဲ။ ဥပမာ ေကာင္မေလးေတြ ဘာေတြေပါ႔ကြာ"
ဗလစကားအဆံုး သီဟႏွင့္ေအာင္သိန္း ၿပံဳးသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ သီဟႏွင့္ ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ဗလႏွင့္ ေအာင္သိန္းတို႔သည္ တာ၀န္က်ရာ အလုပ္ေတြထဲမွာ ႏွစ္လ်က္ ႏိုင္ငံ႔၀န္ထမ္းေတြအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး သံုးဆယ္၀န္းက်င္ လူငယ္ေတြျဖစ္သည္႔တိုင္ ခ်စ္သူရည္းစား မရွိၾကေခ်။
"ေအးပါကြာ။ လွပတဲ႔ အိပ္မက္ေလးဆို မင္းတို႔ကိုေျပာပါ႔မယ္။ မမက္တာေတာ႔ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ႔ကြာ"
သီဟ ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္ေသာက္ရင္း ေျပာေတာ႔ ဗလႏွင့္ ေအာင္သိန္း ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ၾကည္႔သည္။ မိန္းမ မယူခ်င္ေသး၍ သည္အရြယ္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ေပေတၿပီး ေနေနတာ သူတို႔ခ်င္း အေၾကာင္းသိေန၍ပင္။
**************
"ဟား.........ဟား.........ဟား"
ဖုန္းထဲက ဗလ၏ ရယ္သံကို ၾကားၿပီး သီဟ တြန္႔သြားသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲကြ"
"မင္းကို ငါစလုိက္တာနဲ႔ စိတ္စြဲၿပီး မက္ၿပီထင္တယ္။ ဒီအတိုင္းဆို ငါေတာ႔ စိတ္ပညာ လုိက္စားရေတာ႔မယ္။ အနီးဆံုး ေလ႔လာလို႔ရတဲ႔ မင္းရွိေနၿပီဆိုေတာ႔ အိုေကပဲ"
"ေဟ႔ေကာင္ မင္းေျပာတာ တစ္လေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ငါ႔ဘာသာ မက္ခ်င္လို႔မက္တာ။ ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလဲ။ ဒါကိုပဲ မင္းက ရယ္ရေသး"
"ဟုတ္တယ္ေလကြာ။ မင္းအိပ္မက္ထဲက ေကာင္မေလးက ရုပ္ရွင္မင္းသမီး နႏၵာလိႈင္ထက္ ပိုလွတယ္ ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္လွ လို႔ပဲေပါ႔။ ဘာတဲ႔ နာမည္ေတာင္ ေျပာသြားေသးတယ္။ ေရႊပန္းခ်ီ ဟုတ္လား"
သည္ေကာင္ႏွင့္ ဆက္ေျပာေနလွ်င္ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔ကို ဟားေနေတာ႔မည္ဟု သိ၍ ဖုန္းကို ခြပ္ခနဲ ျပန္ခ်လိုက္သည္။ ခဏအၾကာ ဖုန္းျပန္လာသည္႔တိုင္ ဖုန္းခြက္ကို ေဘးခ်ထားၿပီး မကိုင္ျဖစ္ေတာ႔။
ညက ထူးဆန္းၿပီး လွပသည္႔အိပ္မက္ေလး မက္သည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ ရုပ္ရွင္ရံုလိုလို၊ ဗီဒီယိုရံုလိုလို ေနရာ တစ္ခုမွာ ထိုင္ေနစဥ္ ေဘးကို မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာသည္။ လွည္႔ၾကည္႕ေတာ႔ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး နႏၵာလိႈင္ ကို ျမင္၏။ နႏၵာလိႈင္က သီဟကို စမိတ္ဆက္သည္။
"ကၽြန္မ နႏၵာလိႈင္ပါ"
"ေၾသာ္.....ဟုတ္ကဲ႔ ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သီဟပါ။ စာေရးဆရာပါ"
အၿပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနရာမွာ ၀င္ထိုင္ေသာ နႏၵလိႈ္င္ကိုၾကည္႔ရင္း သူမေနာက္က ကပ္လိုက္လာေသာ မိန္းကေလးကို သီဟေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ဟာ.......လွလိုက္တာ"
"ေၾသာ္.....နႏၵာ႔သူငယ္ခ်င္းေလ"
သီဟက ေနရာကထၿပီး ၿပံဳး၍ၾကည္႔စဥ္ နႏၵာလိႈင္က မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အံ႔ၾသစရာေကာင္းသည္က သီဟ လက္မကမ္းခင္ တစ္ဖက္က လက္ကမ္းေပးလာျခင္းပင္။ သည္မွာပဲ သီဟ သတိထားလိုက္မိသည္က ပန္းေရာင္လႊမ္းေနေသာလက္၊ အေၾကာစိမ္းျမျမမ်ား။ ေတာ္ေတာ္ ၾကည္႔ေကာင္းတာပဲဟု စိတ္ထဲက မွတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
ၾကည္လဲ႔ေသာ မ်က္၀န္း၊ ညီညာေသာ မ်က္ခံုးေျပေျပ၊ နီရဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ၊ ပါးျပင္ေပၚက အေၾကာစိမ္းမ်ား၊ တစ္ခဏအတြင္း မ်က္ႏွာကအလွေတြကိုပါ သီဟ က်က္မိသြားသည္။ နႏၵာလိႈင္ထက္ လွသည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ထင္မိသည္။
"ကၽြန္မ ေရႊပန္းခ်ီပါ"
ဟာ....ေၾကြတယ္ဗ်ာဟု စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ လက္ကမ္းေပးရင္း "ကၽြန္ေတာ္သီဟပါ"ဟု မိတ္ဆက္ လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ကိုယ္႔ခံုမွာ ကိုယ္ထိုင္၏။ သည္ေတာ႔မွ သီဟ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည္႕စဥ္ သူ႔အမ်ဳိးေတြကိုပါ ေတြ႔ရ၏။ သူ႔ႏွမ၀မ္းကြဲ၊ အေဒၚမ်ားကို ေတြ႔ရစဥ္ ေဘးက ေရႊပန္းခ်ီေပ်ာက္သြား၏။ နာမည္ႏွင့္လူ လိုက္ဖက္ေသာ မိန္းကေလးကို လိုက္ရွာေသာ သီဟတစ္ေယာက္ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏိုးခဲ႔ရ၏။ ထိုအိပ္မက္ကို မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဗလကို ေျပာျပေတာ႔ ဗလဟားတာ ခံရသည္။ ေအာင္သိန္း ၾကားရင္ေရာဟု ေတြးေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ သည္ေကာင္ေတြကို ေတြ႔ဖို႕ မျဖစ္ေသးဟု ေတြးရင္း အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္၏။
ဖုန္းထဲက ဗလ၏ ရယ္သံကို ၾကားၿပီး သီဟ တြန္႔သြားသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲကြ"
"မင္းကို ငါစလုိက္တာနဲ႔ စိတ္စြဲၿပီး မက္ၿပီထင္တယ္။ ဒီအတိုင္းဆို ငါေတာ႔ စိတ္ပညာ လုိက္စားရေတာ႔မယ္။ အနီးဆံုး ေလ႔လာလို႔ရတဲ႔ မင္းရွိေနၿပီဆိုေတာ႔ အိုေကပဲ"
"ေဟ႔ေကာင္ မင္းေျပာတာ တစ္လေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ငါ႔ဘာသာ မက္ခ်င္လို႔မက္တာ။ ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလဲ။ ဒါကိုပဲ မင္းက ရယ္ရေသး"
"ဟုတ္တယ္ေလကြာ။ မင္းအိပ္မက္ထဲက ေကာင္မေလးက ရုပ္ရွင္မင္းသမီး နႏၵာလိႈင္ထက္ ပိုလွတယ္ ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္လွ လို႔ပဲေပါ႔။ ဘာတဲ႔ နာမည္ေတာင္ ေျပာသြားေသးတယ္။ ေရႊပန္းခ်ီ ဟုတ္လား"
သည္ေကာင္ႏွင့္ ဆက္ေျပာေနလွ်င္ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔ကို ဟားေနေတာ႔မည္ဟု သိ၍ ဖုန္းကို ခြပ္ခနဲ ျပန္ခ်လိုက္သည္။ ခဏအၾကာ ဖုန္းျပန္လာသည္႔တိုင္ ဖုန္းခြက္ကို ေဘးခ်ထားၿပီး မကိုင္ျဖစ္ေတာ႔။
ညက ထူးဆန္းၿပီး လွပသည္႔အိပ္မက္ေလး မက္သည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ ရုပ္ရွင္ရံုလိုလို၊ ဗီဒီယိုရံုလိုလို ေနရာ တစ္ခုမွာ ထိုင္ေနစဥ္ ေဘးကို မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာသည္။ လွည္႔ၾကည္႕ေတာ႔ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး နႏၵာလိႈင္ ကို ျမင္၏။ နႏၵာလိႈင္က သီဟကို စမိတ္ဆက္သည္။
"ကၽြန္မ နႏၵာလိႈင္ပါ"
"ေၾသာ္.....ဟုတ္ကဲ႔ ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သီဟပါ။ စာေရးဆရာပါ"
အၿပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနရာမွာ ၀င္ထိုင္ေသာ နႏၵလိႈ္င္ကိုၾကည္႔ရင္း သူမေနာက္က ကပ္လိုက္လာေသာ မိန္းကေလးကို သီဟေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ဟာ.......လွလိုက္တာ"
"ေၾသာ္.....နႏၵာ႔သူငယ္ခ်င္းေလ"
သီဟက ေနရာကထၿပီး ၿပံဳး၍ၾကည္႔စဥ္ နႏၵာလိႈင္က မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အံ႔ၾသစရာေကာင္းသည္က သီဟ လက္မကမ္းခင္ တစ္ဖက္က လက္ကမ္းေပးလာျခင္းပင္။ သည္မွာပဲ သီဟ သတိထားလိုက္မိသည္က ပန္းေရာင္လႊမ္းေနေသာလက္၊ အေၾကာစိမ္းျမျမမ်ား။ ေတာ္ေတာ္ ၾကည္႔ေကာင္းတာပဲဟု စိတ္ထဲက မွတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
ၾကည္လဲ႔ေသာ မ်က္၀န္း၊ ညီညာေသာ မ်က္ခံုးေျပေျပ၊ နီရဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ၊ ပါးျပင္ေပၚက အေၾကာစိမ္းမ်ား၊ တစ္ခဏအတြင္း မ်က္ႏွာကအလွေတြကိုပါ သီဟ က်က္မိသြားသည္။ နႏၵာလိႈင္ထက္ လွသည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ထင္မိသည္။
"ကၽြန္မ ေရႊပန္းခ်ီပါ"
ဟာ....ေၾကြတယ္ဗ်ာဟု စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ လက္ကမ္းေပးရင္း "ကၽြန္ေတာ္သီဟပါ"ဟု မိတ္ဆက္ လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ကိုယ္႔ခံုမွာ ကိုယ္ထိုင္၏။ သည္ေတာ႔မွ သီဟ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည္႕စဥ္ သူ႔အမ်ဳိးေတြကိုပါ ေတြ႔ရ၏။ သူ႔ႏွမ၀မ္းကြဲ၊ အေဒၚမ်ားကို ေတြ႔ရစဥ္ ေဘးက ေရႊပန္းခ်ီေပ်ာက္သြား၏။ နာမည္ႏွင့္လူ လိုက္ဖက္ေသာ မိန္းကေလးကို လိုက္ရွာေသာ သီဟတစ္ေယာက္ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏိုးခဲ႔ရ၏။ ထိုအိပ္မက္ကို မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဗလကို ေျပာျပေတာ႔ ဗလဟားတာ ခံရသည္။ ေအာင္သိန္း ၾကားရင္ေရာဟု ေတြးေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ သည္ေကာင္ေတြကို ေတြ႔ဖို႕ မျဖစ္ေသးဟု ေတြးရင္း အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္၏။
**************
"သီဟ မင္းကလည္း ေနႏိုင္လိုက္တာကြာ"
ရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ ဖုန္းျဖင့္ခ်ိန္းၿပီး ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္း ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဗလက ျမင္ျမင္ခ်င္း သီဟကို အျပစ္တင္၏။
"ငါနယ္ကို ခရီးထြက္ေနရလို႔ကြ။ တစ္ေန႔ကမွ ျပန္ေရာက္တယ္"
"လုပ္စမ္းပါဦး။ မင္းအိပ္မက္ေတြ နားမေထာင္ရတာ ၾကာၿပီ"
ေအာင္သိန္းစကားေၾကာင့္ သီဟ ၿပံဳးသည္။
"မင္းတို႔ကလည္း ငါကအၿမဲတမ္း အိပ္မက္ မက္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ မက္လို႔ေျပာျပေတာ႔လည္း မင္းတို႔က ရယ္ေသးတယ္"
"မရယ္ေတာ႔ပါဘူးကြာ။ ငါ႔ထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ မင္းမွာ အိပ္မက္တစ္ခုေလာက္ ေျပာျပဖို႔ ရွိဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ကြာ။ Junction 8 သြားရေအာင္။ J Donuts သြားထိုင္ရင္း ေျပာၾကရေအာင္"
ဗလ ကားပါလာ၍ ဆိုင္ထိုင္ရန္ေျပာသည္။ သီဟ ေနရာကထ၏။
ရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ ဖုန္းျဖင့္ခ်ိန္းၿပီး ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္း ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဗလက ျမင္ျမင္ခ်င္း သီဟကို အျပစ္တင္၏။
"ငါနယ္ကို ခရီးထြက္ေနရလို႔ကြ။ တစ္ေန႔ကမွ ျပန္ေရာက္တယ္"
"လုပ္စမ္းပါဦး။ မင္းအိပ္မက္ေတြ နားမေထာင္ရတာ ၾကာၿပီ"
ေအာင္သိန္းစကားေၾကာင့္ သီဟ ၿပံဳးသည္။
"မင္းတို႔ကလည္း ငါကအၿမဲတမ္း အိပ္မက္ မက္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ မက္လို႔ေျပာျပေတာ႔လည္း မင္းတို႔က ရယ္ေသးတယ္"
"မရယ္ေတာ႔ပါဘူးကြာ။ ငါ႔ထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ မင္းမွာ အိပ္မက္တစ္ခုေလာက္ ေျပာျပဖို႔ ရွိဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ကြာ။ Junction 8 သြားရေအာင္။ J Donuts သြားထိုင္ရင္း ေျပာၾကရေအာင္"
ဗလ ကားပါလာ၍ ဆိုင္ထိုင္ရန္ေျပာသည္။ သီဟ ေနရာကထ၏။
**************
"ငါနယ္ေရာက္ေနတုန္းက ထူးဆန္းတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခု မက္တယ္"
"ဘာလဲ ေငြပန္းခ်ီတို႔၊ ေရႊဂီတတို႔ ပါတဲ႔အိပ္မက္လား"
"ေအး.....မင္းတို႔က ရယ္စရာအိပ္မက္ကိုၾကားရေတာ႔ ေနာက္စရာျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီတစ္ခါ အိပ္မက္က စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္"
သီဟစကားကိုၾကားေတာ႔ ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္း မ်က္ႏွာတည္သြားသည္။ သီဟမ်က္ႏွာကို အာရံု၀င္စားစြာ စိုက္ၾကည္႔တာေတြ႔၏။
"ငါ အိပ္မက္ထဲမွာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ကြ"
"ဘာၿမိဳ႕လဲ"
"နာမည္ကို ငါမသိဘူးကြ"
"ဒါျဖင့္ အိပ္မက္ထဲကၿမိဳ႕ဆိုေတာ႔ အိပ္မက္ၿမိဳ႕ပဲ ထားပါေတာ႔ကြာ။ ဆက္စမ္းပါဦး"
"ငါလမ္းေတြ ေလွ်ာက္သြား ၾကည္႔တယ္။ ျမန္မာနာမည္ တစ္ခုမွ မေတြ႕ရဘူးကြာ။ အဂၤလိပ္ နာမည္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ငါစိတ္ညစ္သြားတယ္။ ငါသြားေနတာ ငါတို႔ႏိုင္ငံထဲမွာပဲလို႔ ငါသိေနတယ္ကြ။ ဘာလို႔ ျမန္မာနာမည္ မေတြ႕ရတာလဲေပါ႔။ အေဆာက္အအံုေတြ ၾကည္႔ေတာ႔လည္း အားလံုးက အဂၤလိ္ပ္လို ေရးထားတာခ်ည္းပဲ"
"ဘာလဲ အခု Junction 8 လို ေပါ႔။ အားလံုး အဂၤလိပ္ နာမည္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ တျခား အေဆာက္အအံုေတြ ကလည္း အကုန္ အဂၤလိပ္နာမည္၊ ဆိုင္ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြ၊ အလုပ္ဌာနေတြကလည္း အဂၤလိပ္နာမည္ေတြ ခ်ည္းပဲလား"
"ေအး....အဲဒါနဲ႔ ငါက ေလွ်ာက္သြားရင္း စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဆိုင္က သီခ်င္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ႔ ေကာင္မေလးက အဂၤလိပ္သီခ်င္း ဆိုေနတယ္။ ထားေတာ႔။ ဒါနဲ႔ ငါက တစ္ခုခုမွာဖို႔ စားပဲြထိုးကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္က နာမည္ကို ဖတ္ေတာ႔ အဂၤလိပ္နာမည္ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္"
"ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာလို ျဖစ္ေနတာေပါ႔ေနာ္"
ေအာင္သိန္း ၀င္ေထာက္သည္။ သီဟ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။
"အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး ငါ႔ကို အဂၤလိပ္လို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ငါ႔ကိုေတာင္ သီဟလို႔ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ Lion (လုိင္းယြန္း)တဲ႔။ ခက္တာက ငါက သူ႔နာမည္ကို ေမ႔ေနတယ္။ ဒါကို ဒီေကာင္ ရိပ္မိတယ္။သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္တင္လွတဲ႔။ အဲဒီေတာ႔မွ ဒီေကာင့္နာမည္ တင္လွဆိုတာ ငါမွတ္မိသြားတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္ကေတာ႔ ဘယ္က ဘယ္လိုပါလာလဲေတာ႔ မသိဘူး"
"စိတ္၀င္စားဖို႔ေတာ႔ေကာင္းေနၿပီ။ ဆက္စမ္းပါဦး"
"ဒါနဲ႔ ငါက အဲဒီဆို္င္ထဲကထြက္ခဲ႔တယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို ျမန္မာ လို ေရးထားတာေတြ႔တယ္။ ငါလည္း ကိုယ္႔ျမန္မာစာကို ေရးထားတာေတြ႔လို႔ ၀မ္းသာၿပီး အထဲ၀င္သြားတယ္။ ဗုဒၶ ရုပ္ပြားေတာ္ တစ္ဆူေတြ႕တယ္။ ငါ၀တ္ျပဳၿပီး ထုိင္ေနတုန္း သတင္းစာ တစ္ေစာင္ေတြ႕ေတာ႔ ေကာက္ ကိုင္ၿပီး ခုႏွစ္ကို ဖတ္ၾကည္႔တယ္။ ခရစ္ႏွစ္ ႏွစ္ေထာင့္ေျခာက္ရာတဲ႔ကြ။ အဲဒီမွာ ငါ႔အိပ္မက္ၿမိဳ႕ထဲက လန္႔ႏိုးတယ္"
သီဟက သူ႔အိပ္မက္ကို အဆံုးသတ္စဥ္ ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္းထံမွ သက္ျပင္းခ်သံ ၾကား၏။ ၿပီးေတာ႔ လက္က်န္ ေဖ်ာ္ရည္မ်ားကို ေမာ႔ေသာက္ၿပီး အေ၀းကဆိုင္မ်ား၏ အဂၤလိပ္ နာမည္မ်ားကို လွမ္းဖတ္ ၾကည္႔ေနသည္။
"မင္းအိပ္မက္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက ရယ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းတယ္၊ အခုအိပ္မက္ၿမိဳ႕ကေတာ႔ စိုးရိမ္စရာ၊ ထိတ္လန္႔စရာ၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ႔ အိပ္မက္ပဲကြ။ ေပါ႔ေပါ႔ေလးေတြး ရင္ေတာ႔ ျဖစ္တတ္တဲ႔ သေဘာလို႔ ယူဆစရာပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးရင္ေတာ႔ ဆင္ျခင္စရာေတြ ခ်ည္းပဲ"
ဗလက ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။
"ဒါနဲ႔ သီဟ၊ မင္းေရႊပန္းခ်ီ ေတြ႕ၿပီလား"
"အိပ္မက္ပဲကြာ၊ တစ္သက္လံုး ေတြ႕ခ်င္မွေတြ႕မယ္၊ ေရႊပန္းခ်ီဆိုတဲ႔ နာမည္မ်ိဳး မွည္႔ဖို႔ကလည္း ခပ္ရွားရွားပဲ။ အိပ္မက္ထဲက ေရႊပန္းခ်ီနဲ႔ တူတဲ႔လူမ်ိဳးေတာ႔ ေတြ႕ႏိုင္တယ္ ထင္တာပဲ"
ေအာင္သိန္းကို ျပန္ေျဖရင္း သီဟစိတ္ထဲက ေရႊပန္းခ်ီဆိုေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္႔ လွပေခ်ာေမာေသာ ေကာင္မေလးဆီကို စိ္တ္မေရာက္ဘဲ အိပ္မက္ၿမိဳ႕ဆီကို စိတ္ေရာက္ေနတာ အံ႔ၾသစရာ။
"ဘာလဲ ေငြပန္းခ်ီတို႔၊ ေရႊဂီတတို႔ ပါတဲ႔အိပ္မက္လား"
"ေအး.....မင္းတို႔က ရယ္စရာအိပ္မက္ကိုၾကားရေတာ႔ ေနာက္စရာျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီတစ္ခါ အိပ္မက္က စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္"
သီဟစကားကိုၾကားေတာ႔ ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္း မ်က္ႏွာတည္သြားသည္။ သီဟမ်က္ႏွာကို အာရံု၀င္စားစြာ စိုက္ၾကည္႔တာေတြ႔၏။
"ငါ အိပ္မက္ထဲမွာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ကြ"
"ဘာၿမိဳ႕လဲ"
"နာမည္ကို ငါမသိဘူးကြ"
"ဒါျဖင့္ အိပ္မက္ထဲကၿမိဳ႕ဆိုေတာ႔ အိပ္မက္ၿမိဳ႕ပဲ ထားပါေတာ႔ကြာ။ ဆက္စမ္းပါဦး"
"ငါလမ္းေတြ ေလွ်ာက္သြား ၾကည္႔တယ္။ ျမန္မာနာမည္ တစ္ခုမွ မေတြ႕ရဘူးကြာ။ အဂၤလိပ္ နာမည္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ငါစိတ္ညစ္သြားတယ္။ ငါသြားေနတာ ငါတို႔ႏိုင္ငံထဲမွာပဲလို႔ ငါသိေနတယ္ကြ။ ဘာလို႔ ျမန္မာနာမည္ မေတြ႕ရတာလဲေပါ႔။ အေဆာက္အအံုေတြ ၾကည္႔ေတာ႔လည္း အားလံုးက အဂၤလိ္ပ္လို ေရးထားတာခ်ည္းပဲ"
"ဘာလဲ အခု Junction 8 လို ေပါ႔။ အားလံုး အဂၤလိပ္ နာမည္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ တျခား အေဆာက္အအံုေတြ ကလည္း အကုန္ အဂၤလိပ္နာမည္၊ ဆိုင္ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြ၊ အလုပ္ဌာနေတြကလည္း အဂၤလိပ္နာမည္ေတြ ခ်ည္းပဲလား"
"ေအး....အဲဒါနဲ႔ ငါက ေလွ်ာက္သြားရင္း စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဆိုင္က သီခ်င္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ႔ ေကာင္မေလးက အဂၤလိပ္သီခ်င္း ဆိုေနတယ္။ ထားေတာ႔။ ဒါနဲ႔ ငါက တစ္ခုခုမွာဖို႔ စားပဲြထိုးကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္က နာမည္ကို ဖတ္ေတာ႔ အဂၤလိပ္နာမည္ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္"
"ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာလို ျဖစ္ေနတာေပါ႔ေနာ္"
ေအာင္သိန္း ၀င္ေထာက္သည္။ သီဟ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။
"အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး ငါ႔ကို အဂၤလိပ္လို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ငါ႔ကိုေတာင္ သီဟလို႔ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ Lion (လုိင္းယြန္း)တဲ႔။ ခက္တာက ငါက သူ႔နာမည္ကို ေမ႔ေနတယ္။ ဒါကို ဒီေကာင္ ရိပ္မိတယ္။သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ ဂ်ိမ္းစ္တင္လွတဲ႔။ အဲဒီေတာ႔မွ ဒီေကာင့္နာမည္ တင္လွဆိုတာ ငါမွတ္မိသြားတယ္။ ဂ်ိမ္းစ္ကေတာ႔ ဘယ္က ဘယ္လိုပါလာလဲေတာ႔ မသိဘူး"
"စိတ္၀င္စားဖို႔ေတာ႔ေကာင္းေနၿပီ။ ဆက္စမ္းပါဦး"
"ဒါနဲ႔ ငါက အဲဒီဆို္င္ထဲကထြက္ခဲ႔တယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို ျမန္မာ လို ေရးထားတာေတြ႔တယ္။ ငါလည္း ကိုယ္႔ျမန္မာစာကို ေရးထားတာေတြ႔လို႔ ၀မ္းသာၿပီး အထဲ၀င္သြားတယ္။ ဗုဒၶ ရုပ္ပြားေတာ္ တစ္ဆူေတြ႕တယ္။ ငါ၀တ္ျပဳၿပီး ထုိင္ေနတုန္း သတင္းစာ တစ္ေစာင္ေတြ႕ေတာ႔ ေကာက္ ကိုင္ၿပီး ခုႏွစ္ကို ဖတ္ၾကည္႔တယ္။ ခရစ္ႏွစ္ ႏွစ္ေထာင့္ေျခာက္ရာတဲ႔ကြ။ အဲဒီမွာ ငါ႔အိပ္မက္ၿမိဳ႕ထဲက လန္႔ႏိုးတယ္"
သီဟက သူ႔အိပ္မက္ကို အဆံုးသတ္စဥ္ ဗလႏွင့္ေအာင္သိန္းထံမွ သက္ျပင္းခ်သံ ၾကား၏။ ၿပီးေတာ႔ လက္က်န္ ေဖ်ာ္ရည္မ်ားကို ေမာ႔ေသာက္ၿပီး အေ၀းကဆိုင္မ်ား၏ အဂၤလိပ္ နာမည္မ်ားကို လွမ္းဖတ္ ၾကည္႔ေနသည္။
"မင္းအိပ္မက္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက ရယ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ေတြက ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းတယ္၊ အခုအိပ္မက္ၿမိဳ႕ကေတာ႔ စိုးရိမ္စရာ၊ ထိတ္လန္႔စရာ၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ႔ အိပ္မက္ပဲကြ။ ေပါ႔ေပါ႔ေလးေတြး ရင္ေတာ႔ ျဖစ္တတ္တဲ႔ သေဘာလို႔ ယူဆစရာပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးရင္ေတာ႔ ဆင္ျခင္စရာေတြ ခ်ည္းပဲ"
ဗလက ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။
"ဒါနဲ႔ သီဟ၊ မင္းေရႊပန္းခ်ီ ေတြ႕ၿပီလား"
"အိပ္မက္ပဲကြာ၊ တစ္သက္လံုး ေတြ႕ခ်င္မွေတြ႕မယ္၊ ေရႊပန္းခ်ီဆိုတဲ႔ နာမည္မ်ိဳး မွည္႔ဖို႔ကလည္း ခပ္ရွားရွားပဲ။ အိပ္မက္ထဲက ေရႊပန္းခ်ီနဲ႔ တူတဲ႔လူမ်ိဳးေတာ႔ ေတြ႕ႏိုင္တယ္ ထင္တာပဲ"
ေအာင္သိန္းကို ျပန္ေျဖရင္း သီဟစိတ္ထဲက ေရႊပန္းခ်ီဆိုေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္႔ လွပေခ်ာေမာေသာ ေကာင္မေလးဆီကို စိ္တ္မေရာက္ဘဲ အိပ္မက္ၿမိဳ႕ဆီကို စိတ္ေရာက္ေနတာ အံ႔ၾသစရာ။
**************
"ဗလ လား၊ ငါေအာင္သိန္းပါ။ ဟိုေကာင္ႀကီးနဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ၊ ဖုန္းဆက္ၾကည္႔လား"
ေအာင္သိန္းက ဗလဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ ဗလလည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္ သူမို႔ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္။ သည္ၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မဆက္သြယ္၍ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနသည္။ သည္ေန႔မွ သူ႔ေဆးခန္းကို ေအာင္သိန္း ဖုန္းဆက္တာ ျဖစ္သည္။
"မဆက္ျဖစ္ဘူး၊ ဒီေကာင္က တစ္ခါတစ္ခါ နယ္ထြက္ရေတာ႔ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာေပါ႔၊ မင္းလာခဲ႔၊ ဒီေကာင့္ဆီ သြားမယ္၊ ငါဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"
ေျပာၿပီး ဗလဖုန္းခ်သည္။ ၿပီးေတာ႔ သီဟအိမ္ကို ဖုန္းဆက္သည္။ သီဟမရွိဘဲ သူ႔အေမ လာကိုင္၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ထူးဆန္းေသာ စကားကို ၾကားရသည္။
"သားတို႔လာခဲ႔ပါလား၊ သားတို႔ သူငယ္ခ်င္းက စာတစ္ေစာင္ေပးထားတယ္"
"သူဘယ္သြားလို႔လဲအန္တီ"
"သူခရီးထြက္သြားတယ္ကြယ္႔"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာခဲ႔မယ္ အန္တီ"
ေအာင္သိန္းေရာက္လာသည္႔တိုင္ ဗလက ေစာင့္ၿပီး သီဟတို႔အိမ္ကို ထြက္ခဲ႔ေတာ႔၏။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ သီဟ စာကို ေတာင္းၿပီး ေဖာက္ဖတ္လိုက္သည္။
ဗလနဲ႔ေအာင္သိန္း
ငါအလုပ္မွာ ကံေကာင္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားအင္တာဗ်ဴး ၀င္ေျဖတာ ပါသြားလို႔ ဂ်ပန္ကို သြားရတယ္။ ရက္ကပ္ေနတာ ရယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနရတာရယ္၊ မင္းတို႔ အံ႔ၾသ၀မ္းသာေအာင္ရယ္ တမင္မေျပာဘဲ ထြက္သြားတာ။ ဟိုမွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ၾကာမယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္႔ လူၾကံဳကို အိုဆာကာမွာေတြ႕လို႔ စာထည္႔ေပးလိုက္တာ။
ေျပာရရင္ေတာ႔ အံ႔ၾသစရာခ်ည္းပဲ။ ဂ်ပန္ဆိုတာ ငါ႔ဘ၀မွာ ထူးထူးျခားျခား၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ မက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ေတြ ထဲမွာေတာင္ တစ္ခါမွ မပါခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ခုေတာ႔ ငါေရာက္ေနရၿပီ။ ဘ၀ဆိိုတာ ဒါပဲလား မသိဘူး။ ရည္ရြယ္တာေတြ မျဖစ္ဘဲ၊ မရည္ရြယ္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာတတ္တယ္ေနာ္။ တိုက္ဆိုင္တာေျပာရရင္ ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္က ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ သူတို႔ဆီက တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတာ။ သူတို႔ဆရာမက သူ႔ကို ေရႊပန္းခ်ီလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းလဲ။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္မက္ထဲက ငါ႔ ေရႊပန္းခ်ီနဲ႔ေတာ႔ မတူဘူးကြ။ သူလည္းလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါက ျမန္မာဆိုေတာ႔ ျမန္မာမေလးေတြက ပိုလွတယ္ လို႔ ထင္တယ္။အိပ္မက္ထဲက ငါ႔ေရႊပန္းခ်ီက ပိုလွတယ္လို႔ ယံုတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာမွ ရွာေတာ႔မယ္ကြာ။
ရယ္စရာေျပာရရင္ ငါမင္းတို႔ကို တစ္ခါကေျပာဖူးတဲ႔ အိပ္မက္ထဲကေျမြေတြလိုမ်ိဳး၊ ဂ်ပန္မွာ အူဒံုးလို႔ ေခၚတဲ႔ ေခါက္ဆြဲအလံုးႀကီးေတြ ငါစားေနရတယ္။ ေျမြလံုးပတ္ထက္ ေခါက္ဆြဲက ေသးတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ငါတို႔ဆီက ေခါက္ဆြဲထက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ေျမြေတြကို ေၾကာက္လုိ႔ ေျပးရေပမယ္႔ အူဒံုးကိုေတာ႔ ငါခ်စ္ေနရတယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာနဲ႔ နီးစပ္လို႔ စားစရာ အမ်ားႀကီးထဲက ေရြးစားေန ရတယ္။ ေၾကးအိုးနဲ႔ တူတယ္ကြ။ ေအာင္သိန္း ေျပာတဲ႔ ေျမြေတြ အမ်ားႀကီးျမင္ရင္ ေငြေတြအမ်ားႀကီးရမယ္ ဆိုတာေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားသြားရလို႔ မွန္သြားၿပီကြ။
ေလယာဥ္စီးေနတုန္းက လူေတြေပၚက ပ်ံသန္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ ငါ႔အိပ္မက္ထဲကလို တကယ္ျဖစ္ေနၿပီ လားလို႔ ေတြးမိ ေသးတယ္။ ေရႊပန္းခ်ီလည္း ေတြ႕ၿပီ။ လူေတြေပၚကလည္း ပ်ံသန္းဖူးၿပီ ဆိုေတာ႔ တခ်ိဳ႕ အိပ္မက္ေတြ တကယ္ ျဖစ္လာၿပီလို႔ ထင္တယ္။ တစ္ခုပဲကြာ။ ငါမက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ၿမိဳ႕ထဲကို တကယ္ေရာက္သြားမွာကိုပဲ ငါစိုးရိမ္ ေနတယ္။ ဗလေျပာဖူးတယ္ေလ။ ဆင္ျခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုတာပါ။ ေရျခားေျမျခားေရာက္မွ ငါျမန္မာျဖစ္ရတာ တကယ္ ဂုဏ္ယူေနမိတယ္။ ကိုယ္႔ျမန္မာစာကို လိုက္စားေနတဲ႔ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေလး ေရႊပန္းခ်ီနဲ႔ ေတြ႕ရေတာ႔ ကိုယ္႔ျပည္ထဲမွာ အဂၤလိပ္နာမည္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ႔ ျမန္မာေတြအတြက္ ရင္ေလးမိတယ္။ ငါ႔အိပ္မက္ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္သြား သလိုမ်ိဳး ေနာင္အနာဂတ္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္သလဲ။ ဗလေျပာသလို ဆင္ျခင္ဖို႔ လိုတယ္ ထင္တယ္ကြာ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ငါ႔အိပ္မက္ၿမိဳ႕အတြက္ ပူပန္ရင္း ငါအိပ္မက္ မမက္ဘဲ ေရာက္ခဲ႔ရတဲ႔ၿမိဳ႕ထဲမွာ ငါခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ပညာေတြ ဆည္းပူးလိုက္ဦးမယ္။ အိပ္မက္အသစ္ေတြမက္ရင္ မင္းတို႔ဆီ စာေရးၿပီး ပို႕လိုက္ မယ္။ အခုေတာ႔ ပို႔စကတ္ေတြ ထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ အားရင္စာေရးကြာ။ မင္းတို႔လိုတာ လွမ္းမွာ။ လူႀကံဳရွိရင္ ထည္႔ေပးလိုက္မယ္။ လက္ေဆာင္ေတြေတာ႔ ႀကံဳသလို ပို႔ေပးမယ္။ ဒါပဲကြာ။
စာကိုဖတ္ၿပီး ဗလႏွင့္ ေအာင္သိန္း ေတြေ၀သြားသည္။ ေလာကႀကီး၏ ထူးဆန္းအံ႔ၾသဖြယ္ အျဖစ္မ်ားကို ေတြးေတာရင္း အိပ္မက္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေန၏။ ၿပီးေတာ႔ အိပ္မက္မမက္ခဲ႔ေသာ ၿမိဳ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေတြးမိေန၏။ ။ေအာင္သိန္းက ဗလဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ ဗလလည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္ သူမို႔ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္။ သည္ၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မဆက္သြယ္၍ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနသည္။ သည္ေန႔မွ သူ႔ေဆးခန္းကို ေအာင္သိန္း ဖုန္းဆက္တာ ျဖစ္သည္။
"မဆက္ျဖစ္ဘူး၊ ဒီေကာင္က တစ္ခါတစ္ခါ နယ္ထြက္ရေတာ႔ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာေပါ႔၊ မင္းလာခဲ႔၊ ဒီေကာင့္ဆီ သြားမယ္၊ ငါဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"
ေျပာၿပီး ဗလဖုန္းခ်သည္။ ၿပီးေတာ႔ သီဟအိမ္ကို ဖုန္းဆက္သည္။ သီဟမရွိဘဲ သူ႔အေမ လာကိုင္၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ထူးဆန္းေသာ စကားကို ၾကားရသည္။
"သားတို႔လာခဲ႔ပါလား၊ သားတို႔ သူငယ္ခ်င္းက စာတစ္ေစာင္ေပးထားတယ္"
"သူဘယ္သြားလို႔လဲအန္တီ"
"သူခရီးထြက္သြားတယ္ကြယ္႔"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာခဲ႔မယ္ အန္တီ"
ေအာင္သိန္းေရာက္လာသည္႔တိုင္ ဗလက ေစာင့္ၿပီး သီဟတို႔အိမ္ကို ထြက္ခဲ႔ေတာ႔၏။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ သီဟ စာကို ေတာင္းၿပီး ေဖာက္ဖတ္လိုက္သည္။
ဗလနဲ႔ေအာင္သိန္း
ငါအလုပ္မွာ ကံေကာင္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားအင္တာဗ်ဴး ၀င္ေျဖတာ ပါသြားလို႔ ဂ်ပန္ကို သြားရတယ္။ ရက္ကပ္ေနတာ ရယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနရတာရယ္၊ မင္းတို႔ အံ႔ၾသ၀မ္းသာေအာင္ရယ္ တမင္မေျပာဘဲ ထြက္သြားတာ။ ဟိုမွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ၾကာမယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္႔ လူၾကံဳကို အိုဆာကာမွာေတြ႕လို႔ စာထည္႔ေပးလိုက္တာ။
ေျပာရရင္ေတာ႔ အံ႔ၾသစရာခ်ည္းပဲ။ ဂ်ပန္ဆိုတာ ငါ႔ဘ၀မွာ ထူးထူးျခားျခား၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ မက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ေတြ ထဲမွာေတာင္ တစ္ခါမွ မပါခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ခုေတာ႔ ငါေရာက္ေနရၿပီ။ ဘ၀ဆိိုတာ ဒါပဲလား မသိဘူး။ ရည္ရြယ္တာေတြ မျဖစ္ဘဲ၊ မရည္ရြယ္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာတတ္တယ္ေနာ္။ တိုက္ဆိုင္တာေျပာရရင္ ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္က ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ သူတို႔ဆီက တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတာ။ သူတို႔ဆရာမက သူ႔ကို ေရႊပန္းခ်ီလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းလဲ။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္မက္ထဲက ငါ႔ ေရႊပန္းခ်ီနဲ႔ေတာ႔ မတူဘူးကြ။ သူလည္းလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါက ျမန္မာဆိုေတာ႔ ျမန္မာမေလးေတြက ပိုလွတယ္ လို႔ ထင္တယ္။အိပ္မက္ထဲက ငါ႔ေရႊပန္းခ်ီက ပိုလွတယ္လို႔ ယံုတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာမွ ရွာေတာ႔မယ္ကြာ။
ရယ္စရာေျပာရရင္ ငါမင္းတို႔ကို တစ္ခါကေျပာဖူးတဲ႔ အိပ္မက္ထဲကေျမြေတြလိုမ်ိဳး၊ ဂ်ပန္မွာ အူဒံုးလို႔ ေခၚတဲ႔ ေခါက္ဆြဲအလံုးႀကီးေတြ ငါစားေနရတယ္။ ေျမြလံုးပတ္ထက္ ေခါက္ဆြဲက ေသးတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ငါတို႔ဆီက ေခါက္ဆြဲထက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ေျမြေတြကို ေၾကာက္လုိ႔ ေျပးရေပမယ္႔ အူဒံုးကိုေတာ႔ ငါခ်စ္ေနရတယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာနဲ႔ နီးစပ္လို႔ စားစရာ အမ်ားႀကီးထဲက ေရြးစားေန ရတယ္။ ေၾကးအိုးနဲ႔ တူတယ္ကြ။ ေအာင္သိန္း ေျပာတဲ႔ ေျမြေတြ အမ်ားႀကီးျမင္ရင္ ေငြေတြအမ်ားႀကီးရမယ္ ဆိုတာေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားသြားရလို႔ မွန္သြားၿပီကြ။
ေလယာဥ္စီးေနတုန္းက လူေတြေပၚက ပ်ံသန္းခဲ႔ဖူးတဲ႔ ငါ႔အိပ္မက္ထဲကလို တကယ္ျဖစ္ေနၿပီ လားလို႔ ေတြးမိ ေသးတယ္။ ေရႊပန္းခ်ီလည္း ေတြ႕ၿပီ။ လူေတြေပၚကလည္း ပ်ံသန္းဖူးၿပီ ဆိုေတာ႔ တခ်ိဳ႕ အိပ္မက္ေတြ တကယ္ ျဖစ္လာၿပီလို႔ ထင္တယ္။ တစ္ခုပဲကြာ။ ငါမက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ၿမိဳ႕ထဲကို တကယ္ေရာက္သြားမွာကိုပဲ ငါစိုးရိမ္ ေနတယ္။ ဗလေျပာဖူးတယ္ေလ။ ဆင္ျခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုတာပါ။ ေရျခားေျမျခားေရာက္မွ ငါျမန္မာျဖစ္ရတာ တကယ္ ဂုဏ္ယူေနမိတယ္။ ကိုယ္႔ျမန္မာစာကို လိုက္စားေနတဲ႔ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေလး ေရႊပန္းခ်ီနဲ႔ ေတြ႕ရေတာ႔ ကိုယ္႔ျပည္ထဲမွာ အဂၤလိပ္နာမည္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ႔ ျမန္မာေတြအတြက္ ရင္ေလးမိတယ္။ ငါ႔အိပ္မက္ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္သြား သလိုမ်ိဳး ေနာင္အနာဂတ္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္သလဲ။ ဗလေျပာသလို ဆင္ျခင္ဖို႔ လိုတယ္ ထင္တယ္ကြာ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ငါ႔အိပ္မက္ၿမိဳ႕အတြက္ ပူပန္ရင္း ငါအိပ္မက္ မမက္ဘဲ ေရာက္ခဲ႔ရတဲ႔ၿမိဳ႕ထဲမွာ ငါခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ပညာေတြ ဆည္းပူးလိုက္ဦးမယ္။ အိပ္မက္အသစ္ေတြမက္ရင္ မင္းတို႔ဆီ စာေရးၿပီး ပို႕လိုက္ မယ္။ အခုေတာ႔ ပို႔စကတ္ေတြ ထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ အားရင္စာေရးကြာ။ မင္းတို႔လိုတာ လွမ္းမွာ။ လူႀကံဳရွိရင္ ထည္႔ေပးလိုက္မယ္။ လက္ေဆာင္ေတြေတာ႔ ႀကံဳသလို ပို႔ေပးမယ္။ ဒါပဲကြာ။
အိပ္မက္မမက္ခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ထဲက
မင္းတို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း
သီဟ
မင္းတို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း
သီဟ
သားလတ္
(၂၀၀၄ခုႏွစ္-ဇူလိုင္လ၊ အပ်ိဳမ မဂၢဇင္း)
1 comments:
ဘာမ်ားၿဖစ္မလဲလုိ႕ထုိင္ဖတ္ေနတာ..။
Post a Comment