"ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ခရီးအဆံုးထိ"

လြန္ခဲ႔ေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ (လိႈင္နယ္ေျမ)၏ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈပညာ ဒီပလိုမာ (Diploma in Management & Administration) သင္တန္း၊ ဘြဲ႔လြန္ဒီပလိုမာ အခ်ိန္ပိုင္း (၂)ႏွစ္ သင္တန္း တက္ရင္း သူမကို ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႕ခဲ႔သည္။ သင္တန္း မနက္ပိုင္း အတန္းမ်ားမွာ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာရင္း ကိုယ္႔ရင္ခုန္ျခင္းကို ကုိယ္ဘာသာ ျပန္သိခဲ႔ရသည္။

ထိုသို႔ ခံစားခဲ႔ရသည္႔တိုင္ သူမ အနားကို ကပ္ရန္ အခြင့္မသာခဲ႔။ ပထမႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုး သူမကို ေငးေမာရံု အျပင္ ဘာမွ မစြမ္းႏိုင္။ သူမကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို အတန္းထဲက ကိစၥမွန္သမွ် ဒိုင္ခံရွင္းေပးေနသူ တစ္ဦးအျဖစ္သာ ျမင္ခဲ႔ပံု ရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု အေရာက္မွာေတာ႔ သူမႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔သည္။ အတန္းထဲက သူမ်ားကို စာရွင္းျပေပးေနက်မို႔ ကၽြန္ေတာ္ စာရွင္းျပရမည္႔ သူထဲမွာ သူမလည္း ပါလာခဲ႔သည္။ ေယာက္်ားတို႔ တတ္အပ္ေသာ ပညာရပ္မ်ားစြာကို သိပ္မသိေသာ္ျငား သူမဆီက ဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ အီးေမးကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ႔ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ သူမကို ရိုးသားစြာ ခ်စ္ခြင့္ပန္ၿပီး ေစာင့္စားခဲ႔ရသည္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေတာ္ေၾကာင္းေျပာရလွ်င္ သူမ အေျဖေပးလို႔ ေပးမွန္းပင္ မသိခဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာရမည္႔ အေျဖကို သူမေပးခဲ႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ႔ရသည္။ သူမႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ႔ လက္ထပ္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဆႏၵမ်ားက ျပင္းျပလာခဲ႔ ျပန္သည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆႏၵမ်ားသည္ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနေသာ အေနအထား ႏွင့္ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ရန္ ခဲယဥ္းလွသည္။ ျဖစ္ေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ပင္ပန္းလိမ္႔မည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။

သူမႏွင့္ စမေတြ႕ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ရွိသည္။ လက္ရွိ လုပ္ေနေသာ ၀န္ထမ္းဘ၀မွ ထြက္မည္ဆိုေသာ အခ်က္။ သူမဆီက အေျဖရၿပီး ခ်စ္သူျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္က ပိုခိုင္မာ လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ ထိုသုိ႔ ခိုင္မာခဲ႔သည္႔အတိုင္း မရ ရေအာင္ ႀကိဳးစားကာ အလုပ္မွ ထြက္ခဲ႔ေတာ႔သည္။

သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ခ်စ္သူဘ၀ကား အရာရာသည္ ေအးျမလွ၏။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အတိ။ ႏွစ္ဖက္ လူႀကီး မိဘမ်ားကို အသိေပးခဲ႔သည္႔တိုင္ ဘာမွ အခက္အခဲ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူ ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သင္တန္းေတြ တက္သည္။ ထိုကာလမွာ ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျဖည္႔ဆည္း ေပးသည္။ ၀င္ေငြမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သူ႔လစာထဲက ဖဲ႔ေပးရသည္က ခဏခဏ။ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရ သည္။

ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူေရာက္သည္။ online မွာသာ ခ်စ္သူႏွင့္ ဆံုသည္။ ေ၀းကြာေနရေသာ ရက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ခံရခက္လွသည္။ ထိုရက္မ်ားကို ခါးသီးစြာ ျဖတ္ရသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ေပ်ာ္ခဲ႔သည္႔ ရက္မ်ားကို ေတြးကာ ျပန္လြမ္းရသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ ခ်စ္သူႏွင့္ လက္ထပ္ခ်ိန္ ေရာက္ခဲ႔သည္။

ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္လက္ထပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူျပန္လာေသာအခါ ဇနီးက က်န္ခဲ႔ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာလိုက္။ ဇနီးကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူမအလုပ္ရွာသည္။ မရ။ အင္တာဗ်ဴးမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္။ မရ။ သူမလာခ်ိန္မွာ စကၤာပူ အေျခအေနက ယခင္လို မဟုတ္ေတာ႔။ သူ႔ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူခ်င္ရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေနရေသာ တာ၀န္ေတြကို ႏိုင္သေလာက္ ယူခ်င္သည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။

ကၽြန္ေတာ္႔ အေနႏွင့္ကေတာ႔ စကၤာပူမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာခဲ႔ၿပီးျဖစ္၍ ေတာ္ရံုဒုကၡကို ဒုကၡဟုပင္ မထင္ေတာ႔။ ဇနီးသည္ ခ်က္ေကၽြးေသာ ထမင္းကိုစား၊ သူအိပ္ေရးပ်က္ခံ ထည္႔ေပးေသာ ထမင္းဘူးကို ယူရတာပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ဇနီးသည္ ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္က ျပည္႔၀ေနေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ မတင္းတိမ္ႏိုင္။

အလုပ္မရခင္ စပ္ၾကား ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ေပးထားသည္ကိုပင္ သူမအတြက္ ေငြေတြကုန္လွၿပီ ဟု ေတြးကာ မ်က္ရည္၀ဲခဲ႔ခ်ိန္ေပါင္း မနည္းေတာ႔။ ထို ေက်ာင္းစရိတ္ႏွင့္ သူမအတြက္ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္မ်ားကို စုၿပီးထားလွ်င္ ရန္ကုန္မွာ အိမ္၀ယ္၍ ရေနၿပီဟု သူမဆိုသည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ မသိ၍ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ ရည္မွန္းခ်က္သည္ ထိုသို႔မဟုတ္။ သူမတစ္ေန႔မွာ အလုပ္ရလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။ ထိုအခါ ယခု ကုန္ထားေသာ ေငြမ်ားက ဘာမွ် မဟုတ္ေတာ႔။ ထို႔ျပင္ ေလာေလာဆယ္ အလုပ္မရေသာ္လည္း သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ ေနႏိုင္သည္။ သည္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရထားေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈသည္ မည္သည္႔ ေငြေၾကးႏွင့္မွ် လဲ၍မရ။

ဇနီးသည္၏ အလုပ္ ကံၾကမၼာ နိမ္႔ေနခ်ိန္ထင္သည္။ S Pass တင္ေပးသည္႔ အလုပ္မွာ က်ေတာ႔ ထိုကုမၸဏီ၏ ျပစ္ခ်က္ေၾကာင့္ MOM က Reject လုပ္တာ ခံရသည္။ သူမ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ ခံစားရ ျပန္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ အားေပးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရွိသမွ်ေငြမ်ား သူမ ရပ္တည္ဖို႔ အတြက္ သံုးရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူဘ၀က ဟာေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ၾကည္႔ကာ သူမ ျဖည္႔ေပးဖူးသည္။ လင္မယား ေတာ္စပ္ခ်ိန္မွာ ေငြေၾကးေၾကာင့္ သူမ ၀မ္းမနည္းေစခ်င္။ စိတ္မညစ္ေစခ်င္။

ကၽြန္ေတာ္က သူမကို လိုအပ္သည္။ သူမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လိုအပ္သည္။ ထိုလိုအပ္ခ်က္ ႏွစ္ခုၾကားမွာ ေငြေၾကး ဆုိသည္က အေသးအမႊား ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူမ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္ လုပ္၍ ရသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုထက္ျမင့္မားေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရွိသည္။ သည္အတြက္ စကၤာပူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္ ရပ္တည္ရမည္။ မည္မွ် ခက္ခဲသည္ ျဖစ္ေစ သူမ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အားေပးမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွန္းထားေသာ ခရီးတစ္ခု၏ အဆံုးကို သူေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ေရာက္ေအာင္ သြားမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးသည္ ခမ္းနားခ်င္မွ ခမ္းနားမည္။ သို႔ေသာ္ ရိုးသားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ ဦးမည္။

ခ်စ္သူဘ၀ကို ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ျဖတ္ခဲ႔သည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ကိုလည္း ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ အရာရာ ေက်ာ္ျဖတ္ မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ႀကံဳေနရေသာ အခက္အခဲ ဆူးလမ္းမ်ားက မည္မွ် ၾကမ္းတမ္းမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မည္မွ် ေတာင့္ခံႏိုင္မည္နည္း။ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ အရာရာကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ ခိုင္မာေသာ ခ်စ္ျခင္းရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ ခရီးဆံုးကို ခဏႏွင့္ ေရာက္မည္ဟု ခံစားမိသည္။

သည္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဇနီးသည္၏ လက္ထပ္မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထိုအတြက္ 'လင္းလင္း' ေရးၿပီး (ကုိ)'ေလးျဖဴ' ဆိုထားေသာ 'ခရီးအဆံုးထိ' သီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အႀကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းေတြထဲမွာ တစ္ပုဒ္ အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ ဆရာခ်စ္ (ခ်စ္စမ္းေမာင္) ၏ လက္ခတ္ကလည္း ညက္လွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဇနီးသည္ အတြက္ ထိုသီခ်င္းသည္ အားေဆးတစ္ခြက္ ျဖစ္သည္။

မင္းရဲ႕အနမ္းတစ္ရိႈက္နဲ႔ ငါ႔ရဲ႕အနမ္းတစ္ရိႈက္နဲ႔
ခံစားခ်က္တူညီ ရွိခဲ႔တဲ႔ေနာက္
မင္းရဲ႕အေတြးမ်ားနဲ႔ ငါ႔ရဲ႕အေတြးမ်ားနဲ႔
အနာဂတ္သစ္တူညီ ထားခဲ႔တဲ႔ေနာက္ေတာ႔
ခမ္းနားျခင္းကင္းမဲ႔ အရိုးသားဆံုးခရီးတစ္ခု
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုယ္တိုင္ ေရြးထားခဲ႔ၿပီး
သေဘာထားမ်ားအျပည္႔နဲ႔ ဆူးလမ္းမ်ားနင္းျဖတ္
ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါကြယ္ ခရီးမ်ားအဆံုးထိေလွ်ာက္
အဆိုးမ်ား ႀကံဳၾကိဳက္တုန္းမွာ ဒုကၡေတြဟာခဏပါ
အနမ္းမ်ားကို အသက္သြင္းကာ ခရီးမ်ားအဆံုးထိေလွ်ာက္
လက္ေတြ႕ဟာရင္ဘတ္မွာ လမ္းဆံုးဟာခဏေလးပါ
အနမ္းမ်ားကို အသက္သြင္းကာ ခရီးမ်ားအဆံုးထိေလွ်ာက္
ဟင္း.......ဟင္း....ခရီးမ်ားအဆံုးထိေလွ်ာက္

(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခ်စ္ဇနီး၏ လက္ထပ္မဂၤလာ အခမ္းအနား ႏွစ္ပတ္လည္ အတြက္ အမွတ္တရ)

ဆူးသစ္
၂၁း၃၅ နာရီ
၁၄.၁၁.၂၀၁၀