"ခ်စ္သူေတြ မ်က္ရည္က်တဲ႔ ၿမိဳ႕"

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ အိုဆာကာၿမိဳ႕၊ ကန္ဆိုင္း ေလဆိပ္သို႔ ေလယာဥ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ နံနက္(၇း၃၀) ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ လူငယ္ ဖိတ္ေခၚေရး အစီအစဥ္အရ ေလ႔လာေရးခရီး အျဖစ္ လာခဲ႔ေသာ သူရတို႔ ျမန္မာအဖြဲ႕မွ အဖြဲ႕၀င္ (၂၀) ေယာက္ စလံုး၊ တစ္ညလံုး ေလယာဥ္ စီးလာခဲ႔ရ၍ မလန္းေသာ္လည္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ၿပီဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ၀မ္းေတာ႔ သာမိသည္။

ေလဆိပ္မွာ ကိစၥ၀ိစၥေတြ ၿပီးဆံုးခ်ိန္ လာႀကိဳသူမ်ားႏွင့္ အိုဆာကာၿမိဳ႕ကို လိုက္ရ၏။ ကားေမာင္းခ်ိန္ တစ္နာရီ ေက်ာ္ ၾကာ၍ သူရကေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

တည္းခိုရာ Centre ကိုေရာက္မွ အတူပါသူမ်ား၏ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေၾကာင့္ လန္႔ႏိုး၏။ Centre မွာ အစီ အစဥ္မ်ားကို ရွင္းလင္းၿပီး Single room ေတြမွာ နားရမွ သူရ အားရပါးရ တစ္ေရးအိပ္ လိုက္သည္။

***************************

"ကလင္ - ကလင္"

ဖုန္းမွ ဘဲလ္ျမည္သံ ၾကားစဥ္ အျမန္ထၿပီး ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။

"သူရ Welcome Party စေတာ႔မယ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီး အသင့္ျပင္ထား"

အတူပါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွမ္းသတိေပးမွ ညေန(၆)နာရီ စမည္႔ ပါတီပြဲကို သတိ ရေတာ႔သည္။ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ အသင့္ျဖစ္ေတာ႔ အခ်ိန္က ေစာေန၍ ၀ရန္တာမွာ ခဏထြက္ေငး၏။

ၾကည္႕စမ္းပါဦး၊ လွလိုက္တဲ႔ၿမိဳ႕။ ေတာင္ေတြက ၀ိုင္းလို႔။ မိုးစက္ေတြက ႏွင္းမႈန္ေတြလို ဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ ဒါပဲ အိုဆာကာၿမိဳ႕ဆိုတာ။ သူရ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ မမက္ခဲ႔ေသာ ႏိုင္ငံ။ သည္ႏိုင္ငံကို ေလ႔လာေရးလာဖို႔ အင္ဂ်င္ နီယာ ျဖစ္ေသာ သူရက သူ႔ဌာနမွာ အေရြးခံရသည္။ သူရလို တျခားဌာနေတြကလည္း ပါသည္။ ထိုသူေတြကို စု၍ ေလ႔လာဖို႔ လႊတ္လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာတာက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ရသမွ် ေလ႔လာ သင္ယူဖို႔ပင္။

နာရီကို ၾကည္႕ေတာ႔ ပါတီစခါနီးၿပီမို႔ အခန္းကို ေသာ႔ခတ္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားျဖင့္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းခဲ႔၏။ ပါတီ လုပ္မည္႔ အခန္း၀ကို ေရာက္ေတာ႔ ေနရာခ်ထားသူ တစ္ဦးက ေခၚၿပီး ေနရာခ်ေပးသည္။ သူရလို တျခားသူေတြ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ သူထိုင္သည္႔ စားပြဲမွာ သူရတို႔ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႕တည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္ေန၍ ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဘးကို အကဲခတ္လိုက္၏။ သူရ ဘယ္ဘက္ေဘးက ေနရာလြတ္ေနၿပီး၊ ညာဘက္ေဘးကေတာ႔ ဂ်ပန္ အမ်ိဳးသမီး ငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။

"ဟာဂ်ီမ မာရွီတက္၊ သူရ(စ္)ဒဲလ္စ္၊ ျမန္မာကာရာကီမာရွီတာ၊ ရွီဂိုတို၀ါ အင္ဂ်င္နီယာဒဲလ္စ္၊ ဒိုးဇိုးေရာေရာ ရွိခု"

ျမန္မာျပည္မွာ သင္ခဲ႔သမွ်၊ တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ် ဂ်ပန္စကားႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ပဋိသႏၶာရ စကား ျဖစ္၍ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္လို္က္ျခင္းလည္း ျဖစ္၏။

"ဒီလုိေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ႔္နာမည္ သူရပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကပါ။ အလုပ္အကိုင္က အင္ဂ်င္ နီယာ ပါ။ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္"

ဟုေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္မေလးက အၿပံဳးႏွင့္လွည္႕ၾကည္႔ၿပီး သေဘာက်သြားသည္။

"မဂၤလာပါရွင္"

"ဟိုက္"

သူရက ဂ်ပန္လို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ ဂ်ပန္မေလးသည္ သူရကို ျမန္မာလို ျပန္ႏႈတ္ဆက္၏။ သည္ေတာ႔ သူရ အလန္႔တၾကား ေအာ္၏။ ဂ်ပန္မေလးရယ္သည္။ ျဖဴျဖဴႏုႏု၊ ပန္းေရာင္အသားအေရ၊ ဆံပင္အနီေရာင္ ကုတ္၀ဲႏွင့္ ဂ်ပန္မေလးသည္ အျပစ္ကင္း၍ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေၾကာင္း သူရ ခဏတာအတြင္း ရိပ္မိလိုက္၏။

"ျမန္မာစကားတတ္လား"

"ဟုတ္ကဲ႔ရွင့္"

ေသစမ္းသူရ၊ ယဥ္ေက်းစြာ ေျဖေနေသာ ဂ်ပန္မေလးကို ၾကည္႔ရင္း သူရ သူ႔နဖူး သူရိုက္လိုက္ေတာ႔၏။

"ကၽြန္မအဘုိုးက ျမန္မာျပည္မွာ ေနဖူးတယ္။ ကၽြန္မက ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)မွာ ျမန္မာစာ သံုးႏွစ္ သင္ဖူးတယ္"

ၿပီးေရာေပါ႔။ တကယ္႔ စာဖတ္မယ္႔သူနဲ႔မွ လာေတြ႔ေနပါလားဟု ေတြးရင္း သူရက ရယ္သည္။

"၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္၀ိုင္းတည္းက်တဲ႔သူက ျမန္မာစကားတတ္ေနေတာ႔ စကားေျပာလုိ႔ ပိုေကာင္းတာေပါ႕ေနာ္"

"ကၽြန္မက ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း သူရတို႔ကို လိုက္ကူညီရမွာေလ"

"ေၾသာ္ ဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ"

"ဂ်ပန္လို ယူကာရီစံ၊ ျမန္မာလို မိုးပြင့္ျဖဴလို႔ ကၽြန္မတို႔ ဆရာမက ေပးထားတယ္"

မိုးပြင့္ျဖဳတဲ႔လားဟု သူရက ေရရြတ္ရင္း ေတာ္ေတာ္ လိုက္ဖက္တဲ႔နာမည္ဟု အသိအမွတ္ျပဳလိုက္၏။ ၿပီးေတာ႔ ပါတီပြဲစစဥ္ စကားစတို႔ ေခတၱ ျပတ္သြား၏။

မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ သူရအတြက္ အိုဆာကာ၏ မိုးစက္မ်ားႏွင့္အတူ မိုးပြင့္ျဖဴဆိုေသာ ဂ်ပန္မေလး တစ္ေယာက္ ကို စတင္ သိခြင့္ရခဲ႔ေသာ ညေနေလးတစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ရေလၿပီ။

***************************

"သူရ၊ မင္းဂ်ပန္မေလး ငါတို႔နဲ႔ လိုက္မယ္တဲ႔"

သည္ေန႔ ေလ႔လာေရး အစီအစဥ္ စၿပီမို႔ နံနက္ခင္းေစာေစာစာ စားၿပီး ကားေစာင့္ေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က စ၍ သူရၿပံဳးသည္။

"ေနရင္း ထိုင္ရင္း၊ ဘယ္႔ႏွယ္႔ ငါ႔ ဂ်ပန္မေလး ျဖစ္ရတာလဲကြ"

"မေန႔က မင္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပလို႔ေလ။ တူကိုင္တာေတြ ဘာေတြ သင္ေပးေနတာပဲ"

ပါတီမွာ စားေသာက္သည္႔အခါ တူေတြခ်ေပးထား၍ သူရက တူကိုင္တတ္ေသာ္လည္း မကိုင္တတ္ဟန္ႏွင့္ စကားမရွိ စကားရွာ သင္ျပခိုင္းခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးျခားတစ္ဦးႏွင့္ စတင္သိကၽြမ္းမႈမွာ နည္းနည္းေတာ႔ ကြာ၏။ ျမန္မာျပည္ မွာတုန္းက စကားသြက္ေသာ သူရပင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။

သည္ေတာ႔ တူကိုင္နည္းက စကာ စကားဆက္ေျပာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ မိုးပြင့္ျဖဴသည္ စီးပြားေရး ဆိုင္ ရာ အတက္တန္းေက်ာင္း တစ္ခုမွ ဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္သည္ဟု သိလိုက္ရ၏။

"မဂၤလာပါ သူရ"

"ဟာ မိုးပြင့္ျဖဴ၊ မဂၤလာပါ၊ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လိုက္မယ္ၾကားတယ္ ဟုတ္လား"

မေန႔က အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ မိုးပြင့္ျဖဴ ေရာက္လာ၍ အံ႔ၾသ ၀မ္းသာမိသည္။ သည္ေန႔ သူမသည္ အေပၚေအာက္ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ အကၤ်ီ၊ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားသည္။ ဆံပင္ကို ကလစ္ႏွင့္ ညွပ္ထား၏။ ရွင္းသန္႔ၿပီး ေတာက္ပေသာ သူမပံုစံေၾကာင့္ သူရ ေငးမိသြားသည္။

"ကၽြန္မ တာ၀န္ယူထားတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း လိုက္ဦးမွာ"

ေျပာၿပီး သူမက အစီအစဥ္ စီစဥ္သူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုႏႈတ္ဆက္ကာ ညွိႏိႈင္းေန၏။ သူရက ကားေရာက္လာ၍ ကားေပၚ တက္လိုက္ေတာ႔သည္။

***************************

"ဟား ဟား ဟား"

ေလ႔လာေရးသြားေနစဥ္ ကာလေလးၾကာေတာ႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးကုန္သည္။ သူရတို႔ႏွင့္ ရြယ္တူ ႏွစ္ဆယ္႔ငါး၊ သံုးဆယ္ ၀န္းက်င္ လူငယ္ေတြမ်ား၍ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ရယ္လည္းရယ္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ဂ်ပန္ လူငယ္ မ်ားက ျမန္မာစကားကုိ သိခ်င္တာ လိုက္ေမး၏။ ေမးသည္ က အဂၤလိပ္လို ေမး၍ သူရတို႔က အဂၤလိပ္လို ေျဖရတာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစကားကိုေတာ႔ ျမန္မာလို သင္ေပး၏။ ထိုအထဲမွာ မာကိုတိုစံ ဆိုေသာ ဂ်ပန္ေလးက ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ေနာက္လည္း အေနာက္ဆံုး။

"I Love You ဆိုတဲ႔ စကားကို ျမန္မာလို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ"

"နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာရတယ္"

မာကိုတိုစံ ေမးသမွ် သူရတို႔အဖဲြ႕ ျပန္ေျဖရသည္။ ရယ္လည္း ရယ္ရ၏။ မာကိုတိုစံမွာ သူကခ်စ္ေနေသာ သူ႔ထက္ ္ငယ္သည္႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရွိသည္ဟု သိရ၍လည္း သူရတို႔ကို ေမးေနေသာ ေမးခြန္းကို သေဘာက် ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ မာကိုတိုစံ ခ်စ္ေနေသာ ေကာင္မေလးသည္ သူရ တို႔ကို ေနာက္ ေန႔ေတြမွာ လိုက္ပါ ကူညီမည္ဟု သိရ၍ ေနာက္ေန႔အတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ေနေသာ သူ႔ကို ၾကည္႔ကာ သူရတို႔ ရယ္ေနရသည္။

"ငယ္တဲ႔သူကို ဘယ္လိုေခၚလဲ"

"ညီမေလး"

"ငါကသူ႔ထက္ႀကီးေတာ႔ ငါ႔ကိုယ္ငါ ဘယ္လိုေျပာမလဲ"

"အစ္ကို ဒါမွမဟုတ္ ကိုကို လို႔ေျပာ"

"ကိုကို ညီမေလးကိုခ်စ္တယ္"

"ဟား ဟား ဟား"

တစ္လံုးေလာက္ သင္ၿပီး ငါးလံုးေလာက္ တတ္ေနသည္႔ မာကိုတိုစံကို သူရတို႔ သေဘာက်၍ ရယ္ရေတာ႔ သည္။ ရည္းစားစကားကို အဂၤလိပ္လို ေမးသည္။ ၿပီးေတာ႔ အေခၚအေ၀ၚေတြ အဂၤလိပ္လို ေမးၿပီး အားလံုး ေပါင္းကာ သူ႔ေကာင္မေလးကို ေျပာဖို႔ စကားစရွာ၍ ရသြားသည္။

"ကိုကို ညီမေလးကိုခ်စ္တယ္"

တဲ႔ေလ။ ဒါကို ျမန္မာလို ေျပာတာျဖစ္သည္။

"သူရ ဘာေတြသေဘာက်ေနတာလဲ"

မိုးပြင့္ျဖဴက မာကိုတိုစံကို ၾကည္႕ကာ သေဘာက်ေနသည္႔ သူရနားကိုကပ္ကာ ေမးသည္။ သူရက သူငယ္ခ်င္း ေတြႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ရပ္ကာ မာကိုတိုစံႏွင့္ အေမးအေျဖ လုပ္ေနပံုကို ၾကည္႕ကာ ရယ္ေနတာ ျဖစ္၏။ ေနာက္ တစ္ေနရာကို ခရီးမဆက္ခင္မွာ သူရတို႔ ေခတၱနားေလ႔ ရွိသည္။

"မိုးပြင့္ျဖဴထက္ မာကိုတိုစံက ျမန္မာစကားကို စိတ္၀င္စားေနၿပီ၊ ဟိုမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၿပီး ျပန္ေျဖ ေနတာ သေဘာက်လို႔ပါ"

"သူက ဘာေတြ ေမးလို႔လဲ"

"အစံုပဲ၊ သူခ်စ္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုတာပါ ပါတယ္"

"ေၾသာ္"

မိုးပြင့္ျဖဴမ်က္ႏွာမွာ ရွက္ရိပ္ႏွင့္ နီရဲသြားၿပီး ေခါင္းငံု႕သြားတာ ေတြ႕သည္။ အခ်စ္ေရးကိစၥမွာ မိုးပြင့္ျဖဴ အစိမ္း သက္သက္ ျဖစ္ေနသလားဟု သူရ ေတြး၏၊ တကယ္ဆို အသက္ အစိတ္ေက်ာ္၊ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ သူရတို႔ အရြယ္ ေတြမွာ အခ်စ္ေရးက အစိမ္းသက္သက္ မျဖစ္ႏိုင္။ မိုးပြင့္ျဖဴသည္ အခ်စ္ေရးကို တကယ္ မပတ္သက္ခဲ႔သည္လား၊ သို႔မဟုတ္ လူမိ်ဳးျခား ျမန္မာေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ေရွ႕မွာမို႔ အခ်စ္ဆိုေသာ စကားလံုးက ရွက္စရာ ျဖစ္ေနသည္လား မဆိုႏိုင္။

"သူရတို႕ ဒီမွာေပ်ာ္လား"

"ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ခရီးစဥ္ တစ္၀က္က်ိဳးၿပီ။ ေရွ႕တစ္ပတ္ေက်ာ္ဆို ျပန္ရေတာ႔မယ္"

"ကၽြန္မတို႔မွာ Program ရထားတယ္၊ ဇူလိုင္ ၁၇ ျပန္ရမယ္လို႔ ပါတယ္၊ ေလ႔လာေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲ ရွိေသး တယ္၊ ငါးေယာက္စီခြဲၿပီး ေဆြးေႏြးရမွာ၊ သူရတို႔ဘက္က ငါးေယာက္၊ ကၽြန္မတို႔ဘက္က ငါးေယာက္၊ အုပ္စု ေလးစု ခြဲမွာ၊ အဲဒါေတြၿပီးမွ ျပန္ရမွာ"

"မိုးပြင့္ျဖဴ ျမန္မာျပည္ လာလည္ဦးမလား"

ခပ္ေတြေတြေလး ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္တို႔ ရစ္၀ိုင္းတာ ေတြ႕သည္။

"ကၽြန္မတို႕ သံုးႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ႔တဲ႔ေနရာ၊ ကၽြန္မအခြင့္အေရးရရင္ လာလည္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ဆို ျမန္မာ ျပည္မွာလည္း မိုးေတြႀကီးေနၿပီေနာ္"

ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္စဥ္မွာ မိုးပြင့္ျဖဴအေ၀းကို ေငး၏။

"ျမန္မာျပည္နဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္၊ ဟိုးတုန္းက အဘိုးကို ကူညီ ခဲ႔တဲ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ ကၽြန္မမေမ႔ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မ ကူညီေနခဲ႔တာ၊ ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ သူရ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခြင့္ရရင္ ေနခ်င္ပါတယ္"

ရင္ထဲက လာေသာစကားဟု ယံု၏။ ေလးလံေသာ သက္ျပင္းကို သူရခ်မိသည္။ ကို္ယ္႔ႏိုင္ငံႏွင့္ ကိုယ္႔လူမိ်ဳး အတြက္လည္း ဂုဏ္ယူမိ၏။ သူမဆႏၵကို ျဖည္႔ဆည္းႏိုင္စြမ္းေတာ႔ သူရမွာ ရွိမွ မရွိတာပဲေလ။

***************************

"မင္းသေဘာမက်ဘူးလား သူရ၊ ျမန္မာမေလး က်ေနတာပဲ"

ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔က လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ ထဘီကို၀တ္ကာ မိုးပြင့္ျဖဴ ျမန္မာဆန္ဆန္ လွေနသည္။ ဒါကို ရည္ရြယ္၍ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။ သူရၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။

"ျမန္မာလို၀တ္တာ၊ ျမန္မာစကားေျပာတတ္တာနဲ႔ သူက ျမန္မာျဖစ္လာမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ဟိုတုန္းက စိတ္၀င္စား တာ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိပါတယ္၊ ငါ႔အသက္ သံုးဆယ္နား ကပ္လာေတာ႔ ေတာ္ရံု တန္ရံု ျမန္မာမေလး ေတြကိုေတာင္ ရင္မခုန္တတ္ေတာ႔ဘူး၊ တျခားတိုင္းျပည္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀းေရာေပါ႔"

"မင္းမွာ ႏွလံုးသားရွိရဲ႕လား၊ ျပန္ၾကည္႕ဦး"

သူငယ္ခ်င္း၏ စကားေၾကာင့္ သူရ ရယ္မိသည္။

"သူရ၊ ကၽြန္မ၀တ္ထားတာ လွလား"

ရုတ္တရက္ အနားေရာက္လာေသာ မိုးပြင့္ျဖဴက သူမ ထဘီ၀တ္ထားတာ ျပရင္း ေမး၍ သူရ လွည္႕ၾကည္႕ မိ၏။

"လွပါတယ္၊ ျမန္မာမေလးနဲ႔ တူတယ္"

သေဘာက်ကာ ငံု႔ၾကည္႕ေနခိုက္ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ အေ၀းကို ထြက္သြားသည္။

"ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကတ္ျပား မိုးပြင့္ျဖဴကို မေပးရေသးဘူးေနာ္"

သူမ ေခါင္းညိတ္ျပ၍ အိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး ကတ္ျပားတစ္ခု ေပးလိုက္သည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"ကၽြန္ေတာ္႔ကို အဲဒီ႔လို ေျပာမယ္လို႔ေတာ႔ ထင္တယ္၊ တျခားသူေတြကို ေပးေတာ႔လည္း အဲဒီ႔လိုပဲ ေျပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာေတာ႔ အဲဒီ႔လို မဟုတ္ဘူး၊ ေပးရင္ ယူလိုက္တာပဲ ရွိတယ္၊ ဒီနာမည္ ကတ္ျပားေပးတာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူးထင္တယ္"

"ဒီလို သူရရဲ႕၊ အဲဒီနာမည္ ကတ္ျပားေတြမွာ လိပ္စာတို႔၊ ဖုန္းနံပါတ္တို႔ ပါတယ္ေလ၊ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ပဲ၊ ဒီလို လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ိဳးကို ေပးတယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္လို႔ ေပးတာေပါ႕၊ ကို္ယ္႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္နဲ႔ သူက အလြဲသံုးစား မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္လို႔ ေပးတာ၊ ဒီလို ယံုၾကည္တာကို ကၽြန္မတို႔ အေလးထားတယ္ေလ၊ ကို္ယ္႔ကို သူတစ္ပါးက ယံုၾကည္မႈ အပ္ႏွံတယ္ဆိုတာ ကိစၥေသးေသး ေလး မဟုတ္ဘူး လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္တာပါ"

သူမဆိုလိုသည္ကို သူရ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။

"သူရကို ကၽြန္မနာမည္ကတ္ ေပးထားမယ္ေနာ္"

ေျပာၿပီး သူမ အကၤ်ီအိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီးေပးေတာ႔ သူရက အၿပံဳးႏွင့္ လက္ခံသည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ မိုးပြင့္ျဖဴက ကၽြန္ေတာ္႔ကို တကယ္ခင္လို႔ ေပးတာေပါ႕၊ ဟုတ္လား"

ေခါင္းညိတ္ျပစဥ္ သူမမ်က္၀န္းမွာ ရွက္ၿပံဳးေတြ ေတြ႕သည္။ သူရ မျမင္ေယာင္ ေဆာင္လို္က္၏။

***************************

ေဆြးေႏြးပြဲ သံုးရက္အၿပီး ေနာက္ဆံုးညမွာ ပါတီပြဲတစ္ခု လုပ္သည္။ ဓါတ္ပံုေတြ တြဲရိုက္ၾက၏။ သူရက မိုးပြင့္ျဖဴ ႏွင့္ တစ္ပံု တြဲရိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႔ အားလံုး ကို္ယ္႔အစုႏွင့္ကိုယ္ စကားေျပာေနစဥ္မွာ သူရက ဧည္႔ခံေဖ်ာ္ေျဖ ေနေသာ အကအဖြဲ႕ကို ေငးၾကည္႔ေန၏။ ပါတီ၏ သဘာ၀ ထိုင္ခံုမထားဘဲ မတ္တတ္ ၾကည္႔ရ၍ စင္ေရွ႕မွာ သူရက မတ္တတ္။

"သူရ၊ သူတို႔ကတာ စိတ္၀င္စားေနလား"

မိုးပြင့္ျဖဴက ေဘးမွာလာရပ္ရင္း ေမးသည္။ သူရက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။

"မိုးပြင့္ျဖဴ၊ ေနာက္ရက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ရွိဦးမလား"

"ကၽြန္မ ေက်ာင္းပ်က္တာ ၾကာၿပီ၊ ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္"

သူမမွာလည္း သူမႏိုင္ငံအတြက္ အလုပ္ေတြ ရွိပါေသးလား ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးစိတ္ ျဖစ္၏။ သူရတို႔ကို လိုက္ကူညီ တာလည္း သူမတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အလုပ္ လုပ္ေနတာပဲေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူရ တို႔ကို ေလ႔လာေရး ေခၚတာ ျဖစ္၏။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ေလးငါးရက္ဆို ျပန္ရၿပီ၊ မိုးပြင့္ျဖဴ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခြဲရေတာ႔မယ္"

လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားေသာ သူရစကား၊ မိုးပြင့္ျဖဴ သည္ အသက္မဲ႔စြာ သူရကို ေငးၾကည္႕၏။

"'ဒါ ေဆြးေႏြးပြဲ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပါ"

မိုးပြင့္ျဖဴ ပါေသာ ဂ်ပန္ငါးေယာက္ႏွင့္ သူရပါေသာ ျမန္မာငါးေယာက္တို႔ ေဆြးေႏြးစဥ္က မေပးျဖစ္ေသာ ေက်ာက္စိမ္း လက္စြပ္ေလး တစ္ကြင္းကို မိုးပြင့္ျဖဴ အတြက္ သူရက ေပးလိုက္သည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူရ"

သူမလက္မွာ ေကာက္စြပ္ၿပီး လက္ကေလး ေထာင္ျပကာ ကေလးလို သေဘာက်ေနေသာ မိုးပြင့္ျဖဴ ကို ၾကည္႕ ကာ သူရစိတ္ထဲ အျပစ္ကင္းသည္႕ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမင္မိသည္။

"ယူကာရီစံ"

ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတစ္ဦး၏ ေခၚသံၾကားေတာ႔ သူမ သူရအပါးမွ ထြက္သြားသည္။ သူရ ရင္ထဲမွာ လပ္ဟာ သြား သလို ခံစား ရ၏။

***************************

သူရတို႔ မျပန္ခင္ညမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္သည္။ သူရတို႔ကို လိုက္ပါကူညီေသာ ဂ်ပန္လူငယ္ေတြ အကုန္ တက္ၾက သည္။ သူရက မိုးပြင့္ျဖဴကို ရွာသည္။ မေတြ႕။ လြန္ခဲ႔သည္႔ ေဆြးေႏြးပြဲ ေနာက္ဆံုးညမွာ ေတြ႕ၿပီး ကတည္းက ထပ္မေတြ႕ခဲ႔ရ။ ေက်ာင္းသြားဦးမယ္ ဆိုေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္ဆက္ပဲြည မွာေတာ႔ မိုးပြင့္ျဖဴ ကို ေတြ႕ခ်င္ ျမင္ခ်င္သည္။

ႏႈတ္ဆက္ပြဲစၿပီး ခဏၾကာမွ မိုးပြင့္ျဖဴ ေရာက္လာသည္။ သူရက သြားႏႈတ္ဆက္၏။

"မိုးပြင့္ျဖဴ ေနာက္က်တယ္ေနာ္"

"ကၽြန္မ အလုပ္ေတြ မၿပီးလို႕ သူရရယ္၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္"

"ဟိုရက္ေတြက မိုးပြင့္ျဖဴ မလာဘူးေနာ္"

"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္၀င္ေနတာေလ"

"ကၽြန္ေတာ္ အခု တစ္ခါတည္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ေနာ္၊ မနက္ျဖန္မနက္ ေစာေစာထၿပီး ေလဆိပ္ ဆင္းရမယ္၊ ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္တစ္ခု မိုးပြင့္ျဖဴ ကို ေပးခဲ႔မယ္ေနာ္"

ေျပာၿပီး တိုက္ပံု အက်ၤီထဲက အသည္းပံု ကမာခြံ ဘူးေလး ထုတ္လိုက္သည္။ သူရ အေမက ဂ်ပန္ေရာက္လွ်င္ ေပးခ်င္သည္႔လူ ေပး၍ရေအာင္ ထည္႔ေပးလိုက္ေသာ အသည္းပံု ကမာခြံ ဘူးေလးသည္ ခုမွ သူရအတြက္ အသံုး၀င္ၿပီ ထင္၏။

"ဒါ တိရိစၧာန္ရဲ႕ အခြံနဲ႔ လုပ္ထားတာ မဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္၊ ကမာေကာင္ရဲ႕ အခြံေလးေလ၊ အဲဒါ မိုးပြင့္ျဖဴ ကို ကၽြန္ေတာ္ေပးတာ၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိုးပြင့္ျဖဴ တစ္ေယာက္တည္း ရိုက္ထားတဲ႔ ဓါတ္ပံု အမွတ္တရ လိုခ်င္တယ္"

"ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မမွာ မပါဘူး၊ ကားထဲမွာ ကတ္လုပ္ထားတဲ႔ ပံုရွိတယ္၊ ခဏေလး ေစာင့္ေနာ္၊ ကၽြန္မ သြားယူေပးမယ္၊ ကၽြန္မလည္း သူရပံု လိုခ်င္တယ္၊ သူရ ဓါတ္ပံု ကၽြန္မကို ေပးဦးေလ"

"ရွိတယ္၊ ခဏေလး"

ပတ္စ္ပို႔ ပံု ပိုေနတာရွိ၍ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ အံ႔ၾသစရာ ေကာင္းသည္က အသည္းပံု ကမာခြံဘူး ထဲကို သူရပံုထည္႔၍ အေသအခ်ာ ပိတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ေက်ာက္စိမ္း လက္စြပ္ေလးေရာ"

"သိမ္းထားတယ္"

"ဒီဘူးထဲမွာပဲ ထည္႔သိမ္းထားေပါ႕"

ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သူမထြက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ႔ သူမျပန္လာ၏။ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု ပါလာသည္။ အံ႔ၾသစရာ ေကာင္းသည္က ယခု သူမ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္ႏွင့္ပင္ ျဖစ္၏။

"ဒါ သူရ အတြက္ေလ၊ ပိုလာရိုက္စ္ နဲ႔ ရိုက္ထားတာ"

လက္ေရးႏွင့္ ေရးထားသည္႔ 'ယူကာရီ' ဆိုေသာ စာႏွင့္ရက္စြဲေလးပါေသာ ခုရိုက္ခုထြက္ဓါတ္ပံုကို ၾကည္႔ရင္း သူရ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ မိုးပြင့္ျဖဴ ကို သတိရေနေတာ႔မွာပဲ"

"ကၽြန္မလည္း အတူတူပါပဲ"

ႏွစ္ဦးသား စကားစ ျပတ္သြားသည္။ သူမကို ၾကည္႕ေတာ႔ ရီေ၀ေသာ အၾကည္႔ႏွင့္ ၾကည္႕တာ ေတြ႕သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ မိုးပြင့္ျဖဴ ဆီ စာေရးမယ္ေနာ္၊ မိုးပြင့္ျဖဴ ျပန္ေရးမလားဟင္"

"ေရးပါ႔မယ္"

အခမ္းအနား ၿပီးဆံုးၿပီဟု ေၾကညာသံကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ သူရႏွင့္ မိုးပြင့္ျဖဴ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကည္႕ရင္း ေငးေနမိသည္။

"သူရေရ၊ ပစၥည္းသိမ္းမယ္ေဟ႔"

ႏႈတ္ဆက္စကား မေျပာဘဲ သူရ လွည္႕ထြက္လိုက္သည္။ ဓါတ္ေလွကားထဲ အ၀င္မွာ ခန္းမထဲက ထြက္ကာ ေငး ေနေသာ မိုးပြင့္ျဖဴ ကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ သူရ ရင္မွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သည္။

***************************

တကယ္ေတာ႔ မိုးပြင့္ျဖဴ ရယ္

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္ဗ်ားဟာ တစ္ႏိုင္ငံစီက လူေတြပါ။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းတဲ႔ ေနရာ ႏွစ္ေနရာက ဘာသာစကား မတူတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတြ႕ဖို႕ဆိုတာ အိပ္မက္လိုပါပဲ။

ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံအတြက္ လုပ္ရမယ္႔ တာ၀န္ေတြ တစ္ပံုႀကီးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ေတြပဲ ရွိရွိ၊ လတ္တေလာ ေတြ႕ဆံုမႈမွာ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖယ္ထားခဲ႔ရမွာပါ။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္းရမယ္႔ အရင္းအႏွီးကေတာ႔ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မိုးပြင့္ျဖဴ ဟာ ရင္ထဲက ခ်စ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ခ်စ္သူေတြလား၊ ဖြင့္ မေျပာႏိုင္ခဲ႔လို႔ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ႔ ၾကတာလား ဆိုတာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ သိႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ မိုးပြင့္ျဖဴ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိရွိ၊ ခင္ဗ်ားရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိ္ရွိ၊ အားလံုးရဲ႕အျမင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရိုးသားခဲ႔ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္းထန္တဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ ရွိပါေစ၊ ေ၀းသြားတဲ႔ တစ္ေန႕မွာေတာ႔ ေအးစက္သြားလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ႔ တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားနဲ႔ ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳ ၾကမွာေလ။ အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္သေလာက္ တာ၀န္ေတြကို ထမ္းေန ေလာက္ၿပီေပါ႕။ အဲဒီ႔လို တာ၀န္ထမ္းတဲ႔အခါမွာ မိုးပြင့္ျဖဴ တို႔ တိုင္းျပည္မွာ ေလ႔လာခဲ႔ရတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီအတြက္ အၿမဲတမ္း ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။

အဲဒီ႔ ေက်းဇူးတင္မႈေတြနဲ႔အတူ သတိရေနမိမွာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးကိုပါ မိုးပြင့္ျဖဴ။ ဒီၿမိဳ႕ ကေလးမွာ ကို္ယ္႔ႏိုင္ငံကို သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ လူေတြ ဆံုခဲ႔ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ ခဲ႔ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဦးတည္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အတြက္ လမ္းခြဲခဲ႔ခ်ိန္မွာ ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ လြမ္းစရာအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ရည္က်ခဲ႔ရတဲ႔ ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

ဒါဟာ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံအေပၚ သန္႔စင္စြာ ခ်င္ခင္ၾကတဲ႔ လူငယ္ေတြက 'ခ်စ္သူေတြမ်က္ရည္က်တဲ႔ၿမိဳ႕'လို႔ တင္စား စရာ ပါပဲ။

ေနာက္ၿပီး အဲဒီ႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ တစ္ႏိုင္ငံဆီက လာတဲ႔ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မ ေလး တစ္ေယာက္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိခ်င္ ရွိခဲ႔ဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီ႔လို ဇာတ္လမ္းေတြ ကေန ခ်စ္သူ မျဖစ္ရ ေပမယ္႔ တိုးတိတ္စြာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ခ်စ္သူေတြလည္း ရွိခဲ႔ဦးမွာ ပါပဲ။

အဲဒီ႔ခ်စ္သူေတြအတြက္လည္း ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ 'ခ်စ္သူေတြ မ်က္ရည္က်တဲ႔ၿမိဳ႕' ပါပဲ မိုးပြင့္ျဖဴ။

ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ႔ၿမိဳ႕ေလးကို ခြဲခဲ႔ရပါၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုတာ မေသခ်ာ မေရရာ ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသား ထဲမွာေတာ႔ 'ခ်စ္သူေတြမ်က္ရည္က်တဲ႔ၿမိဳ႕' ေလးနဲ႔အတူ မိုးပြင့္ျဖဴ ဆိုတဲ႔ နာမည္နဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ စိတ္ထားရွိၿပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ကူညီတတ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အၿမဲ အမွတ္ရေနမွာကေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္ မိုးပြင့္ျဖဴ ရယ္။ ။

သားလတ္

(၂၀၀၄ခုႏွစ္-ဇန္န၀ါရီလ၊ ဂႏၳ၀င္မဂၢဇင္း)