ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ ေကာင္မေလးေတြ ရန္ကုန္မွာ မ်ားလာသည့္ကိစၥမွာ ရာသီဥတုထက္ ေခတ္ေၾကာင့္ဟု ဆိုရေပမည္။ တကယ္ေတာ့ ကေလးမက်တက်ေလးေတြ ၀တ္တာကစ၍ ကေလးမဟုတ္တာေတြကပါ လိုက္၀တ္လာသည္။ စကတ္ေတြလည္း တို၏။ ေအာက္စလြတ္သည္ ဆိုေသာ အသံမ်ားက ရန္ကုန္မွာ ၾကားေနရသည္။ ထဘီ၀တ္၍ လူႀကီးသူမေရွ႕မွာ ေျခမ်က္စိေပၚလွ်င္ပင္ ဆြဲဖံုးရေသာ ေခတ္မွသည္၊ လင္မယားခ်င္းသာ ျမင္ရ၊ ၾကည့္ရမည့္ ေပါင္ကို လူေရွ႕သူေရွ႕ မၾကည့္ခ်င္လည္း လိုက္ျပေသာ ေခတ္ကို ေရာက္သြားေလၿပီ။ အားကစား လုပ္တာလည္း မဟုတ္၊ ေရကူးကန္မွာလည္း မဟုတ္၊ လူလယ္ေခါင္ႀကီးျဖစ္ေန၍ ထိုသို႔သာ ေတြးရပါေတာ့မည္။ စလံုးမွာေတာ့ မျမင္ခ်င္အဆံုး။ သူ႔ထက္သူ ၿပိဳင္၍ ေဖာ္ေနၾကသည္။
တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီဇိုင္းနားမလည္ဘဲ တိုရၿပီးေရာ ၀တ္ၾကသည္။ အေပၚကတိုလွ်င္ ေအာက္က အသားကပ္ခံရသည့္ အ၀တ္မ်ဳိးကို သည္တိုင္း အလြတ္ႀကီးသာ ၀တ္ခ်လာသည္။ ရထားေပၚ၊ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႕ဒုကၡ သူသိသည္။ ထိုင္ပင္ မထိုင္ရဲ။ စလံုးမေတြက ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမေလးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေလွ်ာက္သာလုပ္ေနသည္။ ဘာမွ်သိပံုမရ။
ရန္ကုန္မွာ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းေတြကလည္း မည္မွ် ႏွိပ္စက္သည္မသိ။ ေဘာင္းဘီတို ၀တ္သည့္ ေကာင္မေလးေတြထက္ ဆိုးသည့္ ေကာင္မေလးေတြ ရိွေနတာလည္း သိလိုက္ရေသးသည္။ တစ္ရက္မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ပါ ခင္သည့္ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆိုင္သြားထိုင္ၾကရင္း ထိုအေၾကာင္းကို စၾကားရသည္။ တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးမ်ား ကိုးရီးယားကားေတြထဲကလို ဆိုဂ်ဴးေတြ ေသာက္ေနၾကသည္တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မေသာက္ဖို႔ေျပာေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့ေလ။ ထိုအခါ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းက ေအး-ရုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ဘာမွမျဖစ္တာ။ အျပင္မွာေတာ့ ျဖစ္တယ္ေဟ့ ဟု သိေအာင္ တမင္ေျပာျဖစ္ ခဲ့သည္တဲ့။
သည့္ထက္ဆိုးသည္က တကၠသိုလ္တစ္ခုထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ရည္းစားစကား ေျပာသည္တဲ့။ လူၾကားမွာ ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းမွာ တက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေလးက ေျပာျပ သည္ကို သိရျခင္းပင္။ သည့္ထက္ ဆိုးတာေတြလည္း ရွိေန ပါလိမ့္မည္။ ဘာေတြ မွန္းကို မသိ။
သည္လိုကိစၥေတြ လူငယ္ေတြၾကား ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အႏုပညာေလာကမွာ တခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔၏ သစၥာမဲ့မႈကို ဂ်ာနယ္မ်ားေပၚမွာ ဖတ္ရျပန္သည္။ ယခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ေအာင္ျမင္ေနသည့္ နာမည္ႏွစ္လံုးႏွင့္ အဆိုေတာ္ေကာင္မေလး(သူ႔နာမည္ ၾကားလွ်င္ ေဆာင္းတြင္းကို သတိရေစသည္)က ခ်စ္သူေဟာင္းကို ပစ္၍ ခ်စ္သူသစ္ေတြ႕သြားသည့္သတင္းက ဂ်ာနယ္ေတြ စာမ်က္ႏွာထက္မွာ။ တကယ္ဆို ဘာမွ်မထူးဆန္းဟု ထင္စရာ။ သို႔ေသာ္ ထိုအဆိုေတာ္ေကာင္မေလး ရလိုက္သည့္ ခ်စ္သူ ဆိုတာက ႏိုင္ငံျခားမွာ ခဏသြားေဖ်ာ္ေျဖရင္း ေတြ႕တာဟု ဆိုသည့္အခါ ဪ-ဒါေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖြေနတာကိုး ဟုသာ ေတြးမိေလေတာ့သည္။ ခ်စ္သူေဟာင္း ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔အင္တာဗ်ဴးမွာ သစၥာတရားတို႔၊ ယံုၾကည္မႈတို႔ ဆိုတာေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာသြားေလေတာ့သည္။
ထိုထက္ဆိုးသည္က ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာၿပီး အိမ္ေထာင္ရွိသည့္ ရက္ပ္အဆိုေတာ္၊ နာမည္ႏွစ္လံုးႏွင့္ ေကာင္ေလး က နာမည္ေလးလံုးရိွသည့္ ေမာ္ဒယ္မေလးကို လူေရွ႕ထုတ္လာၿပီး သတင္းသမားမ်ားက ေမးသည့္အခါ သူ႔ခ်စ္သူဟု ေျဖသြားသည္။ လက္ရွိအိမ္ေထာင္က ကြဲေလၿပီလားမသိ။ က်န္ခဲ့သည့္ မယား ေကာင္မေလးမွာ ကေလးက ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္။ ေပၚတင္ ေဖာက္ျပန္ ၾကေသာ ေခတ္ကို ေရာက္သြားၿပီထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ကြဲၿပီးေသာ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးအခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႕၏ အသစ္အသစ္မ်ားျဖင့္ အသီးသီး၊ အသက အသက စတည္းခ်ေနသည္ကိုလည္း ၾကားရ၏။ ေဟာလိ၀ုဒ္ပင္ လိုက္မမီႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ အႏုပညာေလာကဟု ဆိုရေတာ့မည္လား။
အႏုပညာေလာကကို ေခတၱထား၍ ဘတ္စ္ကားေတြဘက္လွည့္ၾကည့္သည့္အခါ အထူးကားေတြက မတ္တတ္ေတြပါ အမ်ားႀကီးတင္၍ ေငြရွာေကာင္းေနသည္။ ကားခသာ ပိုေပးလိုက္ရသည္။ အဲကြန္းေတြက မေအးေတာ့။ ကက္ဆက္သံက နားကြဲေအာင္ ခံရသည္။ တီဗီြက ျပသည့္ကား ျပသည္။ မျပသည့္ကား မျပ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘတ္စ္ကား အထူးႏွင့္ ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္မ်ား ပတ္လိုက္လွ်င္ တကၠစီခလို ျပန္က်ေနသည္က ရန္ကုန္၏ ထူးျခားမႈပင္ ျဖစ္မည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မိသားစုအိမ္ေတြမွာ လွည့္ပတ္ေနရင္း အားလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြသာ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ စလံုးမွာ အင္တာနက္က ၾကည့္ရသည္ထက္ ရန္ကုန္မွာ စီဒီတစ္ခ်ပ္မွာ ဘယ္ႏွစ္ကားဆိုသည္က ပိုၿပီး ၾကည့္ခ်င္စရာေတြ မ်ားသည္။ ေရာက္တုန္းမို႕ မိသားစုအိမ္ေတြမွာ လက္လွမ္းမီရာေတြ ၾကည့္ျဖစ္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ျပန္ဖို႔ရက္ နီးလာခဲ့၏။ ႏွစ္ပတ္ဆိုသည္က ဘာမွ်မဟုတ္။ ျဖဳတ္ခနဲသာ။ သည္ေတာ့ မိသားစုေတြက အျပန္သယ္ဖို႔ေတြ ၀ိုင္းထည့္ၾက၏။ ကီလိုခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ သို႔ေသာ္ လူၾကံဳပစၥည္းေတြ မပါေသး။ ေလဆိပ္ေရာက္မွ ၾကည့္လုပ္မည္ဟု ဆုိကာ လူၾကံဳေတြ လက္ခံထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရိပ္စားမိသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီဟု။ လူၾကံဳမ်ားကလည္း ကိုယ့္အလွည့္၊ သူ႔အလွည့္ ထည့္ေပးေနက်သူေတြ။ သို႔ေသာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထုပ္ေတြက အေလးခ်ိန္မ်ားေနသည္သာ။ တခ်ဳိ႕ဆို အိတ္ကိုခ်လိုက္လွ်င္ ခြပ္ ဟု ဆိုကာ ပုလင္းသံပင္ ၾကားရေလသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ေျပာတုန္းက စီဒီဆိုၿပီး တကယ္ေပးသည့္အခါ ၅ ကီလိုေလာက္ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ အမ်ဳိးဟု ဆိုကာ ပိုပိုသာသာ အားေပးလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ ေလဆိပ္ခြန္ဆိုတာ စေကာက္ေန၍ ေပးဖို႔ျပင္ရသည္။ ယခင္အေခါက္ေတြက မရွိ။ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ အသစ္ခ်ည္းသာ။ ဆယ္ေဒၚလာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာေငြ တစ္ေသာင္းတဲ့။ အိုေက ေပါ့။ ထိုအခ်ိန္က ေဒၚလာေစ်းက တစ္ေဒၚလာ ရွစ္ရာေပါက္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာေငြမေပး။ ရွစ္ေထာင္ေပး၍ ေဒၚလာ၀ယ္လိုက္သည္။ ထိုေဒၚလာကို ေပးလိုက္၏။ ၿပီးေရာေပါ့။ ေဒၚလာက ျမန္မာေငြထက္ သက္သာေနသည္ကိုး။ ႏိုင္ငံျခားကို ျပန္ထြက္မည့္သူမ်ား သတိျပဳခ်င္စရာပါ။
သည္လိုႏွင့္ ကီလိုခ်ိန္သည္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ စေတြ႕ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းသည္ Silk Air မဟုတ္။ ဘာေလေၾကာင္းလိုင္းႏွင့္ ဘာေလေၾကာင္းလိုင္း အက်ဳိးတူ ပူးေပါင္းပါသည္ ဆိုေသာ လိုင္းႏွစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံျခားလိုင္းဘက္က ၀ယ္ထားတာျဖစ္သည္။ ဒါလည္း ၾကံဳတုန္းေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာဆို ဘယ္ေတာ့မွ် မ၀ယ္။ မလႊဲသာ၍ ေလေၾကာင္းလိုင္းႏွင့္ ျပန္မွရမည္မို႔ မျဖစ္မေန၀ယ္ရမည္ ဆိုမွသာ ၀ယ္မည့္လိုင္း ျဖစ္သည္။ ယခင္တုန္းကလည္း Silk Air ႏွင့္သာ ျပန္သည္။ သည္တစ္ေခါက္က ဇနီးသည္၏ ရံုးက သူ႕အတြက္ ၀ယ္ေပးရင္း ကိုယ္ပါေရာမွာမွ ဒုကၡကို ေရာက္ေတာ့သည္။
စလံုးကထြက္ေတာ့ ကီလို ႏွစ္ဆယ္ကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းခ်ိန္သည္။ တစ္ေယာက္ကို ကီလို ႏွစ္ဆယ္ပဲ ေပးပါ သည္တဲ့။ အိုေက ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ေလးဆယ္မေက်ာ္။ Hand carry ေတြပါ စက္ေပၚတင္၍ ခ်ိန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ေလသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါလည္း အိုေက။ Hand carry ေတြကို တံဆိပ္ပင္ ကပ္လႊတ္လိုက္ေသးသည္။ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးက ေျပာလို႔ ဆိုလို႔လည္း ေကာင္း၏။ ဒါက စလံုးဘက္မွာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးမွာေရာ။ စခ်ိန္ဖို႔ အိတ္ေတြ တင္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္က အိတ္ေတြကို ေပါင္းၿပီး တင္သည္။ ေကာင္တာက ေကာင္မေလး (ကၽြန္ေတာ့္ထက္ငယ္၍ ေကာင္မေလးဟု ဆိုရပါမည္) က အဆိုပါ ေလေၾကာင္းလိုင္းက ေပါင္းခ်ိန္၍ မရတဲ့။ အံ့အားစ၍ သင့္ပါသည္။ စလံုးမွာ သည္ေလေၾကာင္းလိုင္းသာ စီးလာသည္။ စလံုးမ၊ မေလးမေတြပင္ ေပါင္းခ်ိန္ေပးလိုက္ေသာ အိတ္မ်ားက ကိုယ့္ျမန္မာျပည္က ျပန္ခါနီးက်မွပင္ မ်က္ႏွာငယ္ရေတာ့သည္။ လင္မယားခရီးသြားသည္ကို အိတ္ကို ေပါင္းခ်ိန္ခြင့္ မရိွဟု ဆိုသည့္အခါ နည္းနည္းေတာ့ အစာမေၾက ျဖစ္ရသည္။ ကီလိုပိုမွာ စိုး၍ဟု ေျဖေတြးလိုက္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးက ၾကာရွည္မခံ။ ကီလိုက ၄၆.၆၈ ဟု ျပေနေလသည္။ ရမွာက ေလးဆယ္သာ။ အိတ္ခ်ိန္သည္ကို ကူေနသည့္ ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက ထိုေကာင္မေလးကို လွမ္းေျပာသည္။ ေကာင္မေလးက -- ေလေၾကာင္းလိုင္းက ကီလိုႏွစ္ဆယ္သာ ခြင့္ျပဳသည္တဲ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ိန္ရမည္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုလွ်င္ ေလးဆယ္ပဲ ရမည္တဲ့ေလ။ မွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က Hand carry တစ္လံုးပါ ထပ္တင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၅၇ ကီလို ျဖစ္သြား၏။ ပိုဆိုးသြားသည္။ Hand carry ေတြပါ ေလွ်ာ့ပါတဲ့။
သည္သို႔ျဖင့္ ဇနီးသည္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရသည္။ ကီလိုေၾကးေဆာင္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္လဲဟု ေမးေသာအခါ တစ္ကီလို ဆယ့္ငါးေဒၚလာ တဲ့။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ဆယ့္ခုနစ္ကီလိုဖိုး ဘယ္လိုေပးမည္နည္း။ ေပးရမည့္ အထဲမွာ လူၾကံဳသယ္လာသည့္ ပစၥည္းက နည္းတာမဟုတ္။ သည္လိုႏွင့္ လူၾကံဳပစၥည္းမ်ားကို ထားခဲ့ရမည္လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သယ္လာသည့္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကိုပဲ ထားခဲ့ရမည္လား၊ ေ၀ခြဲမရႏိုင္ခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အေလးခ်ိန္ေပးေနေသာ ေကာင္ေလးက ကပ္လိုက္လာၿပီး အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္လုပ္ေပးမယ္၊ ျပန္ထည့္လိုက္ ဟု ဆိုလာ၏။
သေဘာေပါက္ကာ ေစ်းညွိေတာ့ သံုးေသာင္းဟု ဆိုသည္။ Hand carry ေတြကေရာ ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို ေနာက္မွာပဲ ထားခဲ့ပါတဲ့။ တက္ခါနီးမွ သယ္သြား ဟုဆိုသည္။ အိုေက ေပါ့။ သည္လိုႏွင့္ ကီလိုျပန္ခ်ိန္သည္။ ခုနအိတ္မ်ားကိုပင္ မည္သည့္ပစၥည္းမွ် မထုတ္ဘဲ သည္အတိုင္းျပန္တင္ခိုင္းသည္။ ဗုေဒၶါ။ ေစာေစာက ခ်ိန္စဥ္က ၄၆.၆၈ ဟု ျပေနသည့္ ကီလိုသည္ ၄၁.၀၂ ကီလိုသို႔ ေျပာင္းသြားေလေတာ့သည္။ ေဒးဗစ္ေကာ့ပါးဖီးလ္ ပင္ထိုင္ငိုသြားႏိုင္ေသာ မ်က္လွည့္မ်ဳိး။ အမွန္က လက္လွည့္ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုတ္ထားေသာ အိတ္ထဲက အထုပ္မ်ားကို အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္ေနစဥ္မွာပင္ ၀န္ထမ္း ေကာင္ေလးက ေကာင္တာနား ျပန္သြားသည္။ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္တာက ေကာင္မေလးတို႔ မည္သို႔ ညွိလိုက္သည္ မသိ။ ဘာမွ်ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေသာ အိတ္မ်ား၏ အေလးခ်ိန္မွာ လံုး၀ေလ်ာ့က်သြားေလသည္။ ထိုေကာင္မေလးကား Hand carry မ်ား မည္သည့္ေနရာ က်န္ခဲ့သနည္း ဆိုသည္ကိုပင္ မေမးေတာ့။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေလယာဥ္ခ်ိန္ေနာက္က်ေန၍ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ထုိင္ခံု မရွိေတာ့ဟု ဆိုေသး၏။ ရသည့္ခံု ေပးပါဆိုသည့္အခါ ေပးလိုက္ပါသည္။ တစ္ေနရာစီ။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္နား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထားထားေသာ Hand carry မ်ားကို ယူကာ ေလယာဥ္ေပၚသို႔ တက္ခဲ့ရာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ။ သည္လိုႏွင့္ လာထိုင္မည့္သူ ေစာင့္ခဲ့ရာ အဘိုးႀကီးတစ္ဦး က်၍ ေမးၾကည့္ရာ ေျပာင္းေပးပါမည္ဆို၍ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ျပန္က်ခဲ့ေတာ့သည္။ အံ့ဩဖို႔ေကာင္းသည္က ကၽြန္ေတာ္လဲခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီး၏ ေဘးေနရာမွာ ေလယာဥ္ထြက္သည္အထိ မည္သူမွ်မလာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို အျငိဳးႏွင့္ လုပ္လိုက္သည္မသိ။ တမင္ညစ္ပတ္ျခင္း သက္သက္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေနမိသည္။ သူဘာမ်ား ရသြားပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုေကာင္မေလး မ်က္ႏွာကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ ေမ့မွာမဟုတ္။ ၀န္ထမ္းျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ကုမၸဏီကို အသံုးခ်သူ မဟုတ္လား။ သူလို ၀န္ထမ္းမ်ဳိးႏွင့္ Digital system ကို လိုသလို ေျပာင္းကစားႏိုင္သည့္ ပညာခန္းမ်ား ရိွေနသေရြ႕ ထိုေလေၾကာင္းလိုင္းသည္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ် Top Ten ေလေၾကာင္းလိုင္း မ်ားထဲ မပါႏိုင္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနျဖင့္လည္း ေရြးစရာမရိွသည့္ အခါမ်ဳိးမွသာ ၀ယ္စီးခ်င္စီးမည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ် စီးမည္မဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္ ျဖတ္လမ္းေငြရဖို႔ လုပ္ငန္းကို လိုသလို အသံုးခ်ေနသေရြ႕ ထိုအလုပ္မ်ဳိး မည္သည့္အခါမွ် တိုးတက္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္။
သည္လိုႏွင့္ စင္ကာပူျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ျပန္၀င္ခဲ့ရသည္ဟုသာ ဆိုရပါမည္။ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္သည္ကား မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရသည္သာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ။ က်န္သည့္အရာမ်ားကေတာ့ စိတ္ရႈပ္စရာ။ ရန္ကုန္ကို အတြင္းလႈိက္စားေနေသာ ေနရာဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းက ေထာက္ခံသည္။
မည္သို႔ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ မေကာင္းတာေတြ ျပင္ၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္မွာ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ခ်င္သည္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မို႕ ကိုယ္ခ်စ္ပါသည္။ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမမို႔ ကိုယ္တြယ္တာ ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘ၀ရွင္သန္ရပ္တည္ႏိုင္ရန္ အတြက္ စင္ကာပူမွာ ေခတၱလႈပ္ရွားရဦးမည္။
စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ "ရန္ကုန္ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေပါ့" ဟု ဆိုရမည္။ လူရႊင္ေတာ္ ဦးမိုးဒီ၏ ျပက္လံုးႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ "ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတယ္ေလ" ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ ကို ၾကည္လင္ ရွင္းသန္႔စြာ ေတြ႕ခ်င္ေနမိပါေတာ့သည္။ ။
တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီဇိုင္းနားမလည္ဘဲ တိုရၿပီးေရာ ၀တ္ၾကသည္။ အေပၚကတိုလွ်င္ ေအာက္က အသားကပ္ခံရသည့္ အ၀တ္မ်ဳိးကို သည္တိုင္း အလြတ္ႀကီးသာ ၀တ္ခ်လာသည္။ ရထားေပၚ၊ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႕ဒုကၡ သူသိသည္။ ထိုင္ပင္ မထိုင္ရဲ။ စလံုးမေတြက ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမေလးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေလွ်ာက္သာလုပ္ေနသည္။ ဘာမွ်သိပံုမရ။
ရန္ကုန္မွာ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းေတြကလည္း မည္မွ် ႏွိပ္စက္သည္မသိ။ ေဘာင္းဘီတို ၀တ္သည့္ ေကာင္မေလးေတြထက္ ဆိုးသည့္ ေကာင္မေလးေတြ ရိွေနတာလည္း သိလိုက္ရေသးသည္။ တစ္ရက္မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ပါ ခင္သည့္ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆိုင္သြားထိုင္ၾကရင္း ထိုအေၾကာင္းကို စၾကားရသည္။ တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးမ်ား ကိုးရီးယားကားေတြထဲကလို ဆိုဂ်ဴးေတြ ေသာက္ေနၾကသည္တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မေသာက္ဖို႔ေျပာေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့ေလ။ ထိုအခါ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းက ေအး-ရုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ဘာမွမျဖစ္တာ။ အျပင္မွာေတာ့ ျဖစ္တယ္ေဟ့ ဟု သိေအာင္ တမင္ေျပာျဖစ္ ခဲ့သည္တဲ့။
သည့္ထက္ဆိုးသည္က တကၠသိုလ္တစ္ခုထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ရည္းစားစကား ေျပာသည္တဲ့။ လူၾကားမွာ ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းမွာ တက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေလးက ေျပာျပ သည္ကို သိရျခင္းပင္။ သည့္ထက္ ဆိုးတာေတြလည္း ရွိေန ပါလိမ့္မည္။ ဘာေတြ မွန္းကို မသိ။
သည္လိုကိစၥေတြ လူငယ္ေတြၾကား ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အႏုပညာေလာကမွာ တခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔၏ သစၥာမဲ့မႈကို ဂ်ာနယ္မ်ားေပၚမွာ ဖတ္ရျပန္သည္။ ယခုတေလာ ေတာ္ေတာ္ေအာင္ျမင္ေနသည့္ နာမည္ႏွစ္လံုးႏွင့္ အဆိုေတာ္ေကာင္မေလး(သူ႔နာမည္ ၾကားလွ်င္ ေဆာင္းတြင္းကို သတိရေစသည္)က ခ်စ္သူေဟာင္းကို ပစ္၍ ခ်စ္သူသစ္ေတြ႕သြားသည့္သတင္းက ဂ်ာနယ္ေတြ စာမ်က္ႏွာထက္မွာ။ တကယ္ဆို ဘာမွ်မထူးဆန္းဟု ထင္စရာ။ သို႔ေသာ္ ထိုအဆိုေတာ္ေကာင္မေလး ရလိုက္သည့္ ခ်စ္သူ ဆိုတာက ႏိုင္ငံျခားမွာ ခဏသြားေဖ်ာ္ေျဖရင္း ေတြ႕တာဟု ဆိုသည့္အခါ ဪ-ဒါေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖြေနတာကိုး ဟုသာ ေတြးမိေလေတာ့သည္။ ခ်စ္သူေဟာင္း ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔အင္တာဗ်ဴးမွာ သစၥာတရားတို႔၊ ယံုၾကည္မႈတို႔ ဆိုတာေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာသြားေလေတာ့သည္။
ထိုထက္ဆိုးသည္က ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာၿပီး အိမ္ေထာင္ရွိသည့္ ရက္ပ္အဆိုေတာ္၊ နာမည္ႏွစ္လံုးႏွင့္ ေကာင္ေလး က နာမည္ေလးလံုးရိွသည့္ ေမာ္ဒယ္မေလးကို လူေရွ႕ထုတ္လာၿပီး သတင္းသမားမ်ားက ေမးသည့္အခါ သူ႔ခ်စ္သူဟု ေျဖသြားသည္။ လက္ရွိအိမ္ေထာင္က ကြဲေလၿပီလားမသိ။ က်န္ခဲ့သည့္ မယား ေကာင္မေလးမွာ ကေလးက ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္။ ေပၚတင္ ေဖာက္ျပန္ ၾကေသာ ေခတ္ကို ေရာက္သြားၿပီထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ကြဲၿပီးေသာ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးအခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႕၏ အသစ္အသစ္မ်ားျဖင့္ အသီးသီး၊ အသက အသက စတည္းခ်ေနသည္ကိုလည္း ၾကားရ၏။ ေဟာလိ၀ုဒ္ပင္ လိုက္မမီႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ အႏုပညာေလာကဟု ဆိုရေတာ့မည္လား။
အႏုပညာေလာကကို ေခတၱထား၍ ဘတ္စ္ကားေတြဘက္လွည့္ၾကည့္သည့္အခါ အထူးကားေတြက မတ္တတ္ေတြပါ အမ်ားႀကီးတင္၍ ေငြရွာေကာင္းေနသည္။ ကားခသာ ပိုေပးလိုက္ရသည္။ အဲကြန္းေတြက မေအးေတာ့။ ကက္ဆက္သံက နားကြဲေအာင္ ခံရသည္။ တီဗီြက ျပသည့္ကား ျပသည္။ မျပသည့္ကား မျပ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘတ္စ္ကား အထူးႏွင့္ ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္မ်ား ပတ္လိုက္လွ်င္ တကၠစီခလို ျပန္က်ေနသည္က ရန္ကုန္၏ ထူးျခားမႈပင္ ျဖစ္မည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မိသားစုအိမ္ေတြမွာ လွည့္ပတ္ေနရင္း အားလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြသာ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ စလံုးမွာ အင္တာနက္က ၾကည့္ရသည္ထက္ ရန္ကုန္မွာ စီဒီတစ္ခ်ပ္မွာ ဘယ္ႏွစ္ကားဆိုသည္က ပိုၿပီး ၾကည့္ခ်င္စရာေတြ မ်ားသည္။ ေရာက္တုန္းမို႕ မိသားစုအိမ္ေတြမွာ လက္လွမ္းမီရာေတြ ၾကည့္ျဖစ္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ျပန္ဖို႔ရက္ နီးလာခဲ့၏။ ႏွစ္ပတ္ဆိုသည္က ဘာမွ်မဟုတ္။ ျဖဳတ္ခနဲသာ။ သည္ေတာ့ မိသားစုေတြက အျပန္သယ္ဖို႔ေတြ ၀ိုင္းထည့္ၾက၏။ ကီလိုခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ သို႔ေသာ္ လူၾကံဳပစၥည္းေတြ မပါေသး။ ေလဆိပ္ေရာက္မွ ၾကည့္လုပ္မည္ဟု ဆုိကာ လူၾကံဳေတြ လက္ခံထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရိပ္စားမိသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီဟု။ လူၾကံဳမ်ားကလည္း ကိုယ့္အလွည့္၊ သူ႔အလွည့္ ထည့္ေပးေနက်သူေတြ။ သို႔ေသာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထုပ္ေတြက အေလးခ်ိန္မ်ားေနသည္သာ။ တခ်ဳိ႕ဆို အိတ္ကိုခ်လိုက္လွ်င္ ခြပ္ ဟု ဆိုကာ ပုလင္းသံပင္ ၾကားရေလသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ေျပာတုန္းက စီဒီဆိုၿပီး တကယ္ေပးသည့္အခါ ၅ ကီလိုေလာက္ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ အမ်ဳိးဟု ဆိုကာ ပိုပိုသာသာ အားေပးလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ ေလဆိပ္ခြန္ဆိုတာ စေကာက္ေန၍ ေပးဖို႔ျပင္ရသည္။ ယခင္အေခါက္ေတြက မရွိ။ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ အသစ္ခ်ည္းသာ။ ဆယ္ေဒၚလာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာေငြ တစ္ေသာင္းတဲ့။ အိုေက ေပါ့။ ထိုအခ်ိန္က ေဒၚလာေစ်းက တစ္ေဒၚလာ ရွစ္ရာေပါက္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာေငြမေပး။ ရွစ္ေထာင္ေပး၍ ေဒၚလာ၀ယ္လိုက္သည္။ ထိုေဒၚလာကို ေပးလိုက္၏။ ၿပီးေရာေပါ့။ ေဒၚလာက ျမန္မာေငြထက္ သက္သာေနသည္ကိုး။ ႏိုင္ငံျခားကို ျပန္ထြက္မည့္သူမ်ား သတိျပဳခ်င္စရာပါ။
သည္လိုႏွင့္ ကီလိုခ်ိန္သည္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ စေတြ႕ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းသည္ Silk Air မဟုတ္။ ဘာေလေၾကာင္းလိုင္းႏွင့္ ဘာေလေၾကာင္းလိုင္း အက်ဳိးတူ ပူးေပါင္းပါသည္ ဆိုေသာ လိုင္းႏွစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံျခားလိုင္းဘက္က ၀ယ္ထားတာျဖစ္သည္။ ဒါလည္း ၾကံဳတုန္းေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာဆို ဘယ္ေတာ့မွ် မ၀ယ္။ မလႊဲသာ၍ ေလေၾကာင္းလိုင္းႏွင့္ ျပန္မွရမည္မို႔ မျဖစ္မေန၀ယ္ရမည္ ဆိုမွသာ ၀ယ္မည့္လိုင္း ျဖစ္သည္။ ယခင္တုန္းကလည္း Silk Air ႏွင့္သာ ျပန္သည္။ သည္တစ္ေခါက္က ဇနီးသည္၏ ရံုးက သူ႕အတြက္ ၀ယ္ေပးရင္း ကိုယ္ပါေရာမွာမွ ဒုကၡကို ေရာက္ေတာ့သည္။
စလံုးကထြက္ေတာ့ ကီလို ႏွစ္ဆယ္ကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းခ်ိန္သည္။ တစ္ေယာက္ကို ကီလို ႏွစ္ဆယ္ပဲ ေပးပါ သည္တဲ့။ အိုေက ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ေလးဆယ္မေက်ာ္။ Hand carry ေတြပါ စက္ေပၚတင္၍ ခ်ိန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ေလသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါလည္း အိုေက။ Hand carry ေတြကို တံဆိပ္ပင္ ကပ္လႊတ္လိုက္ေသးသည္။ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးက ေျပာလို႔ ဆိုလို႔လည္း ေကာင္း၏။ ဒါက စလံုးဘက္မွာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးမွာေရာ။ စခ်ိန္ဖို႔ အိတ္ေတြ တင္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္က အိတ္ေတြကို ေပါင္းၿပီး တင္သည္။ ေကာင္တာက ေကာင္မေလး (ကၽြန္ေတာ့္ထက္ငယ္၍ ေကာင္မေလးဟု ဆိုရပါမည္) က အဆိုပါ ေလေၾကာင္းလိုင္းက ေပါင္းခ်ိန္၍ မရတဲ့။ အံ့အားစ၍ သင့္ပါသည္။ စလံုးမွာ သည္ေလေၾကာင္းလိုင္းသာ စီးလာသည္။ စလံုးမ၊ မေလးမေတြပင္ ေပါင္းခ်ိန္ေပးလိုက္ေသာ အိတ္မ်ားက ကိုယ့္ျမန္မာျပည္က ျပန္ခါနီးက်မွပင္ မ်က္ႏွာငယ္ရေတာ့သည္။ လင္မယားခရီးသြားသည္ကို အိတ္ကို ေပါင္းခ်ိန္ခြင့္ မရိွဟု ဆိုသည့္အခါ နည္းနည္းေတာ့ အစာမေၾက ျဖစ္ရသည္။ ကီလိုပိုမွာ စိုး၍ဟု ေျဖေတြးလိုက္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးက ၾကာရွည္မခံ။ ကီလိုက ၄၆.၆၈ ဟု ျပေနေလသည္။ ရမွာက ေလးဆယ္သာ။ အိတ္ခ်ိန္သည္ကို ကူေနသည့္ ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက ထိုေကာင္မေလးကို လွမ္းေျပာသည္။ ေကာင္မေလးက -- ေလေၾကာင္းလိုင္းက ကီလိုႏွစ္ဆယ္သာ ခြင့္ျပဳသည္တဲ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ိန္ရမည္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုလွ်င္ ေလးဆယ္ပဲ ရမည္တဲ့ေလ။ မွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က Hand carry တစ္လံုးပါ ထပ္တင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၅၇ ကီလို ျဖစ္သြား၏။ ပိုဆိုးသြားသည္။ Hand carry ေတြပါ ေလွ်ာ့ပါတဲ့။
သည္သို႔ျဖင့္ ဇနီးသည္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရသည္။ ကီလိုေၾကးေဆာင္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္လဲဟု ေမးေသာအခါ တစ္ကီလို ဆယ့္ငါးေဒၚလာ တဲ့။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ဆယ့္ခုနစ္ကီလိုဖိုး ဘယ္လိုေပးမည္နည္း။ ေပးရမည့္ အထဲမွာ လူၾကံဳသယ္လာသည့္ ပစၥည္းက နည္းတာမဟုတ္။ သည္လိုႏွင့္ လူၾကံဳပစၥည္းမ်ားကို ထားခဲ့ရမည္လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သယ္လာသည့္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကိုပဲ ထားခဲ့ရမည္လား၊ ေ၀ခြဲမရႏိုင္ခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အေလးခ်ိန္ေပးေနေသာ ေကာင္ေလးက ကပ္လိုက္လာၿပီး အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္လုပ္ေပးမယ္၊ ျပန္ထည့္လိုက္ ဟု ဆိုလာ၏။
သေဘာေပါက္ကာ ေစ်းညွိေတာ့ သံုးေသာင္းဟု ဆိုသည္။ Hand carry ေတြကေရာ ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို ေနာက္မွာပဲ ထားခဲ့ပါတဲ့။ တက္ခါနီးမွ သယ္သြား ဟုဆိုသည္။ အိုေက ေပါ့။ သည္လိုႏွင့္ ကီလိုျပန္ခ်ိန္သည္။ ခုနအိတ္မ်ားကိုပင္ မည္သည့္ပစၥည္းမွ် မထုတ္ဘဲ သည္အတိုင္းျပန္တင္ခိုင္းသည္။ ဗုေဒၶါ။ ေစာေစာက ခ်ိန္စဥ္က ၄၆.၆၈ ဟု ျပေနသည့္ ကီလိုသည္ ၄၁.၀၂ ကီလိုသို႔ ေျပာင္းသြားေလေတာ့သည္။ ေဒးဗစ္ေကာ့ပါးဖီးလ္ ပင္ထိုင္ငိုသြားႏိုင္ေသာ မ်က္လွည့္မ်ဳိး။ အမွန္က လက္လွည့္ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုတ္ထားေသာ အိတ္ထဲက အထုပ္မ်ားကို အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္ေနစဥ္မွာပင္ ၀န္ထမ္း ေကာင္ေလးက ေကာင္တာနား ျပန္သြားသည္။ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္တာက ေကာင္မေလးတို႔ မည္သို႔ ညွိလိုက္သည္ မသိ။ ဘာမွ်ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေသာ အိတ္မ်ား၏ အေလးခ်ိန္မွာ လံုး၀ေလ်ာ့က်သြားေလသည္။ ထိုေကာင္မေလးကား Hand carry မ်ား မည္သည့္ေနရာ က်န္ခဲ့သနည္း ဆိုသည္ကိုပင္ မေမးေတာ့။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေလယာဥ္ခ်ိန္ေနာက္က်ေန၍ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ထုိင္ခံု မရွိေတာ့ဟု ဆိုေသး၏။ ရသည့္ခံု ေပးပါဆိုသည့္အခါ ေပးလိုက္ပါသည္။ တစ္ေနရာစီ။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္နား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထားထားေသာ Hand carry မ်ားကို ယူကာ ေလယာဥ္ေပၚသို႔ တက္ခဲ့ရာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ။ သည္လိုႏွင့္ လာထိုင္မည့္သူ ေစာင့္ခဲ့ရာ အဘိုးႀကီးတစ္ဦး က်၍ ေမးၾကည့္ရာ ေျပာင္းေပးပါမည္ဆို၍ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ျပန္က်ခဲ့ေတာ့သည္။ အံ့ဩဖို႔ေကာင္းသည္က ကၽြန္ေတာ္လဲခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီး၏ ေဘးေနရာမွာ ေလယာဥ္ထြက္သည္အထိ မည္သူမွ်မလာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို အျငိဳးႏွင့္ လုပ္လိုက္သည္မသိ။ တမင္ညစ္ပတ္ျခင္း သက္သက္ဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေနမိသည္။ သူဘာမ်ား ရသြားပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုေကာင္မေလး မ်က္ႏွာကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ ေမ့မွာမဟုတ္။ ၀န္ထမ္းျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ကုမၸဏီကို အသံုးခ်သူ မဟုတ္လား။ သူလို ၀န္ထမ္းမ်ဳိးႏွင့္ Digital system ကို လိုသလို ေျပာင္းကစားႏိုင္သည့္ ပညာခန္းမ်ား ရိွေနသေရြ႕ ထိုေလေၾကာင္းလိုင္းသည္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ် Top Ten ေလေၾကာင္းလိုင္း မ်ားထဲ မပါႏိုင္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနျဖင့္လည္း ေရြးစရာမရိွသည့္ အခါမ်ဳိးမွသာ ၀ယ္စီးခ်င္စီးမည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ် စီးမည္မဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္ ျဖတ္လမ္းေငြရဖို႔ လုပ္ငန္းကို လိုသလို အသံုးခ်ေနသေရြ႕ ထိုအလုပ္မ်ဳိး မည္သည့္အခါမွ် တိုးတက္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္။
သည္လိုႏွင့္ စင္ကာပူျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ျပန္၀င္ခဲ့ရသည္ဟုသာ ဆိုရပါမည္။ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္သည္ကား မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရသည္သာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ။ က်န္သည့္အရာမ်ားကေတာ့ စိတ္ရႈပ္စရာ။ ရန္ကုန္ကို အတြင္းလႈိက္စားေနေသာ ေနရာဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းက ေထာက္ခံသည္။
မည္သို႔ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ မေကာင္းတာေတြ ျပင္ၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္မွာ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ခ်င္သည္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မို႕ ကိုယ္ခ်စ္ပါသည္။ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမမို႔ ကိုယ္တြယ္တာ ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘ၀ရွင္သန္ရပ္တည္ႏိုင္ရန္ အတြက္ စင္ကာပူမွာ ေခတၱလႈပ္ရွားရဦးမည္။
စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ "ရန္ကုန္ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေပါ့" ဟု ဆိုရမည္။ လူရႊင္ေတာ္ ဦးမိုးဒီ၏ ျပက္လံုးႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ "ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတယ္ေလ" ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ ကို ၾကည္လင္ ရွင္းသန္႔စြာ ေတြ႕ခ်င္ေနမိပါေတာ့သည္။ ။
ဆူးသစ္
၀၂:၂၃ နာရီ
၇.၈.၂၀၁၁
၀၂:၂၃ နာရီ
၇.၈.၂၀၁၁
6 comments:
ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ ေကာင္မေလးေတြ ရန္ကုန္မွာ မ်ားလာသည့္ကိစၥမွာ
(တုိ႕အေနနဲ႕႕ေတာ႕ေခတ္အလုိက္မိုု႕ ဘာမွ မေၿပာခ်င္ပါ. . ဝတ္ခ်င္လွ်င္ဝတ္နုိင္ပါသည္. ။ မိမိတာဝန္မိမိယူရန္သာၿဖစ္သည္)
သည့္ထက္ဆိုးသည္က တကၠသိုလ္တစ္ခုထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ရည္းစားစကား ေျပာသည္တဲ့။
အခုေခတ္မွ မဟုတ္.. ဟုိေခတ္ကတည္းက ကုိယ္တို႕ေခတ္ကတည္းက ႀကားဘူးေသာဇတ္လမ္းမ်ားၿဖစ္သည္. လူေပၚသာမူတည္၏။
သည္လိုကိစၥေတြ လူငယ္ေတြၾကား ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အႏုပညာေလာကမွာ
မထူးဆန္းေသာကိစမ်ားၿဖစသ္၏။ လူသိသည္နွင္႕မလူမသိသည္ပင္ကြာ၏။
အႏုပညာေလာကကို ေခတၱထား၍ ဘတ္စ္ကားေတြဘက္လွည့္ၾကည့္သည့္အခါ အထူးကားေတြက...အဲသာေတ႕..?
စလံုးကထြက္ေတာ့ ကီလို ႏွစ္ဆယ္ကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းခ်ိန္သည္။
မတတ္နိုင္. ကိုယ္ဝယ္သည္က ကီလုိနစ္ဆယ္ဘဲကုိး.
သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးက ၾကာရွည္မခံ။ ကီလိုက ၄၆.၆၈ ဟု ျပေနေလသည္။
သေဘာေပါက္ကာ ေစ်းညွိေတာ့ သံုးေသာင္းဟု ဆိုသည္။
(ေက်းဇူးတင္သင္႕ပါတယ္ မေက်နပ္ရင္ ကီလို ဆယ္ခုစ္ဘုိးေပးနိုင္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္.ထားခဲ႕ဘုိ႕ဘဲ)
ကၽြန္ေတာ္လဲခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီး၏ ေဘးေနရာမွာ ေလယာဥ္ထြက္သည္အထိ မည္သူမွ်မလာ။
ဒါေတာ႕မေဝဖန္တတ္.
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ ကို ၾကည္လင္ ရွင္းသန္႔စြာ ေတြ႕ခ်င္ေနမိပါေတာ့သည္။ ။
ေနရာတုိငး္မွာရွငး္သန္႕ဘုိ႕ဆုိတာ လြယ္တာမွတ္လို႕..
(ကြန္မက္အတြက္ စိတ္အေနာင္႕အယွက္ၿဖစ္လွ်င္ ေဆာရီးပါ)။
ေရးထားတာ စိတ္ဝင္စားလုိ႕အခ်ိန္ေပးၿပီးကြန္မက္ေရးတာါ. ဖတ္ရံုဘဲ ဖတ္ခဲ႕ရင္ လူမုန္းလဲမမ်ား. အခ်ိန္ကုန္လဲသက္သာ..အခု ေရးတာ စဥ္းစားၿပီးေရးရလုိ႕အခခ်ိန္လဲကုန္ ဘေလာ႕ပိုင္ရွင္လဲစိတ္အေနာင္႕အယွက္ၿဖစ္နုိင္..ေဆာရီး.
ရန္ကုန္အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ဖတ္သြားတယ္အကို... :)
အကိုေရ.......
ေရာက္ခဲ့တယ္ဗ်ာ ရန္ကုန္ ၄ ကိုဖတ္မိေတာ့
နည္းနည္းေလး ေျပားခဲ့ျခင္ေသးလို႔....
အဲလိုမ်ိဳးေလးေတြ မ်ားမ်ားေရးသင့္ပါတယ္
အခု မမ မ်ားကတိုးတတ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့
စကားေတြျခံဳျပီး မလံု႕တလံု႔ေလးေတြ၀တ္ေနၾကတာ
ဟင္း ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းေျပာလိုက္ရရင္လည္း
မေကာင္းပဲရွိေတာ့မယ္ ငယ္ငယ္ ေလးေတြတင္ မဟုတ္ဘူး
ေသခါနီးေတြလည္းပါတယ္.....
ေတာ္ျပီ အကိုရာ ေျပာရင္နဲ႕စိတ္တိုလာျပီ။
ဟီးး ဒီတစ္ခါ သဲလြန္စ ခ်န္ထားလို ့တစ္ခုကိုေတာ့ တိတြားဒယ္.(ဒါေတာင္ မနည္း).က်န္တဲ့ ႏွစ္ခုကိုေတာ့ သိဘူး.ရန္ကုန္ဘတ္စကား ေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္တာၾကာလွေပါ့.
မမကြန္တို႔ကေတာ့လုပ္ျပီ...။ ရန္ကုန္ကိုမ်က္စိအသားမက်ေသးလို႔ပါ...။
Post a Comment