"ရင္ထဲမွာ ပန္းမပြင့္ပါ"

ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ကို ျပန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးက မႏၱေလးက သူ႔တပည့္ေကာင္ေလးေတြဆီကို အလုပ္ကိစၥ ဖုန္းဆက္ေမးတာႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ သူတို႔ခ်င္း ေျပာၿပီးေတာ့ ရယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီဆီ ေရာက္လာသည္။

"မႏၱေလးကေကာင္ေတြနဲ႕ စကားေျပာရတာ မလြယ္ဘူးကြ။ ဒီေကာင္ေတြက အတည္ေပါက္နဲ႔ ေျပာလို႔ ကိုယ္က လိုက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ရင္ ေသေရာ။ ခုလည္း ၾကည့္။ အစ္ကို-မႏၱေလးလာခဲ့ဦးေလတဲ့။ နမ္းျပမယ္။ ေတာင္ျပမယ္။ ႀကံဳးျပမယ္တဲ့။"

ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ရင္း ဘာလဲဟ ဟုဆိုကာ လန္႔သြားသည္။ အစ္ကိုက ဆက္ေျပာသည္။

"သူတို႔က ေနာက္တာပါ။ ငါက ရယ္ေနေတာ့ မလန္႔ပါနဲ႕ အစ္ကိုရာတဲ့။ နမ္းျပမယ္ ဆိုတာ ဖက္နမ္းမယ္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလးနန္းေတာ္ကို ျပမယ္လို႔ ေျပာတာတဲ့။ က်န္တဲ့ဟာေတြ ကလည္း အဲဒီလိုပဲတဲ့။ ေတာင္ဆိုတာ မႏၱေလးေတာင္ကို ေျပာတာတဲ့။ ႀကံဳးျပမယ္ ဆိုတာက မႏၱေလး က်ဳံးကို ျပမယ္ ေျပာတာတဲ့ေလ"

သည္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ရယ္မိေတာ့သည္။ စကားအရ အသံကို နားေထာင္ရင္း ဟုိလိုလို သည္လိုလို ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္။ အဓိပၸါယ္က တစ္မ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႏၱေလး စကား၊ ရန္ကုန္ အႂကြား၊ ေမာ္လၿမိဳင္ အစား ဆိုေသာ ဆိုရိုးတစ္ခုကုိ ျပန္သတိရသည္။ မႏၱေလးသားမ်ား စကားႂကြယ္ၾကသည္ကိုး။

ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနသည့္ ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီက စကားတစ္ခြန္း သယ္လာခဲ့သည္။

"ကိုယ္တို႔အလုပ္မွာ စကားတစ္ခြန္း ေခတ္စားေနတယ္။ တစ္ခုခု အဆင္မေျပတုန္း သူမ်ားက လာၿပီး စလို႔ေနာက္လို႔ရိွရင္ ေျပာၾကတယ္။ ရင္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒူးရင္းသီး သီးေနတာတဲ့။ ကိုၾကီး ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား။ မိုက္တယ္ေနာ္"

ကၽြန္ေတာ့္ညီေလး ေျပာသည္ကို နားေထာင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားသည္။ လူငယ္မ်ားထြင္ေသာ စကားက လူငယ္မ်ားၾကားမွာ လွပလြန္း၏။ ရင္ထဲမွာ အဆင္ေျပေနခ်ိန္မွာ ပန္းမ်ားပြင့္ေနသလို ခံစားရေပလိမ့္မည္။ လွပလြန္းသည့္ သေဘာ။ အဆင္မေျပလွ်င္ေတာ့ ရွင္းသည္။ ဒူးရင္းသီး သီးသည္ဆိုကတည္းက ဆူးမ်ားႏွင့္ ျပည့္သိပ္ေနသည္။ ခံရခက္လြန္း၏။

စင္ကာပူက လုပ္ကြက္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္ထဲက လူေတြကို ထိုစကားေလး ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ အားလံုးက သေဘာက်ၾက၏။ သည္သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ထဲမွာ ထိုစကားေလးစ၍ ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ေလသည္။

အလုပ္သမားေလး တစ္ေယာက္က ေကဘယ္လ္ႀကိဳးေတြ ဆြဲရင္း ခဏနားခ်ိန္မွာ အနား ယူေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က လာစ၏။ အလီဘာဘာလား တဲ့။ အေခ်ာင္ခိုေနသည္ ဆိုေသာ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ နားေနေသာ ေကာင္ေလးက ျပန္ေျပာသည္။ ေဟ့ေကာင္-ရင္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒူးရင္းသီး သီးေနတာ တဲ့။ ဘယ္သူမွ် စိတ္မဆိုးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရယ္မိၾကသည္။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ထဲမွာ ထိုစကားေလး ပ်႕ံႏွ႔ံၿပီး သံုးေနဆဲမွာပင္ တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သတင္း စကားတစ္ခြန္း ေရာက္လာသည္။ Site ေျပာင္းရမည္တဲ့။ ေကာင္းေသာ စကားလား ဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့မေကာင္း။ အေၾကာင္းကရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ယခုလုပ္ေနေသာ ေနရာက Safety ေခ်ာင္သည္။ အဖမ္းအဆီး သိပ္မရွိ။ ေျပာင္းရမည္ ဆိုေသာ ေနရာက်ေတာ့ ဖမ္းသလားမေမးႏွင့္။ အသားကုန္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို Safety ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တာ၀န္ယူရေသာ သူမ်ားအတြက္ မကိုက္။ တစ္ေနကုန္ ျပႆနာေပါင္းစံုကို ရွင္းေနရသည္။ ထို႔ျပင္ ေျပာင္းရမည့္ေနရာမွာ အခ်ိန္ပို လံုး၀မလုပ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္ပို၀င္ေငြ မရျခင္းက ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း Safety ျပႆနာမ်ားကို ဒိုင္ခံ ရွင္းရမည္ဆိုျခင္းက သိပ္မေကာင္း။ သည္ဘက္ Site မွာက ကိုယ့္လူကိုယ္ အႏၱရာယ္မျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္လွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ အေပၚက သိပ္မက်ပ္။ ေျပာရလွ်င္ သည္ဘက္မွာ ပို၍ ေနေပ်ာ္သည္။ ဟုိဘက္မွာက မလြယ္။

ထိုအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ႀကီးႀကပ္ေရးမႉးေလးတခ်ဳိ႕ ၾကားသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ ၾကသည္။ အလုပ္ထဲမွာ Main Contractor က Safety မက်ပ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသင့္ေျပာထိုက္ တာေတာ့ လုိက္ေျပာရသည္။ သူတို႕က အလုပ္ၿပီးခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က Safety က်ပ္လုိက္လွ်င္ သူတို႔ အလုပ္ေတြ ေႏွာင့္ေႏွးတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္းပင္ ျဖစ္လင့္ ကစား သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ေျပာလွ်င္ မ်က္ႏွာေတြ ရႈံ႕မဲ့သြားတတ္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ Site ေျပာင္း မွာကို သူတို႔ ေပ်ာ္ၾကသည္။ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို စၾကသည္။

"အစ္ကုိ ေျပာင္းမယ့္ေန႔က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညေနမွာ ဘီယာစုေသာက္မလို႔"

"ေအးပါ။ မင္းတို႔က ေပ်ာ္ေန။ ၿပီးမွ တစ္ခုခုျဖစ္မွ ငါ့ကို မတနဲ႔"

သူတို႔ ရယ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ခင္၍ စေနတာ ျဖစ္သည္။

သည္လိုႏွင့္ ဟိုရက္မွာ သြားရမလို၊ သည္ရက္မွာ သြားရမလို ျဖစ္ေနတုန္း တစ္မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ Project Manager က Site ထဲ ေရာက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းလွမ္းေခၚသည္။ သည္မနက္ ရံုးခ်ဳပ္မွာ အစည္းအေ၀း တက္ရမည္တဲ့။ ယခုခ်က္ခ်င္းပါတဲ့။ သူကားစီစဥ္ေပးမွာမို႔ ခုပင္ ရံုးကို ျပန္လာခဲ့ပါတဲ့။ ၿပီးလွ်င္ ေန႔ခင္းမွာ ဟုိဘက္ Site က မန္ေနဂ်ာကို သတင္းပို႔ပါတဲ့။ အဲဒီဘက္ကို တန္းသြားရမည္တဲ့။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးေလးမ်ားက အစ္ကုိဘယ္လိုလဲ ဟု ဆိုၾကသည္။ ေန႕ခင္း ဟုိဘက္ကို ေရြ႕ခိုင္းေနတယ္ကြာ။ ၿပီးေတာ့ ခုမနက္လည္း အစည္းအေ၀းတဲ့။ သူတို႔ ရယ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ရယ္မေနနဲ႔။ ရင္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒူးရင္းသီး သီးေနတာကြ ဟု ဆိုၿပီး အစည္းအေ၀း သြားဖို႔ ျပင္ရသည္။

ရံုးခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ Safety Manager က ျမင္ျမင္ခ်င္း တန္းေမးသည္။ ဘာလာလုပ္တာလဲ တဲ့။ ေသၿပီ။ သည္ေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ သည္ေန႔ အစည္းအေ၀းသည္ ကၽြန္ေတာ့္လို ရာထူးႏွင့္ တက္ရမည့္ အစည္းအေ၀း မဟုတ္။ တကယ္တက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလိုပင္။ အားလံုးက Manager ႏွင့္ Coordinator ေတြ။ သူေဌးေတြလည္း ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ Project Manager သည္ အစည္းအေ၀း တက္ရမွာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္သည္။ သူက ၿပည္ႀကီးတရုတ္။ အစည္းအေ၀းမွာ သူ႕ကို ေမးခြန္းေတြ ေမးမွာလည္း စိုးပံုရသည္။ ရံုးခ်ဳပ္က လုပ္သည့္ ဘယ္အစည္းအေ၀းမွ် သူမတက္။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုးခ်လိုက္တာျဖစ္သည္။ Project Progress ေတြေမးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုသိပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္က Safety သာ သိသူ။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မန္ေနဂ်ာက နားလည္ၿပီး ဘာမွ်မေမးေတာ့။ ရံုးခ်ဳပ္မွာ ထမင္း၀ယ္စားၿပီး အိပ္လည္းမအိပ္လိုက္ရ။ ေန႔လယ္ ထမင္းစားၿပီးွလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ထဲမွာဆို ရသေလာက္ အိပ္လိုက္သည္သာ။

ေန႔ခင္းေရာက္ေတာ့ ဟုိဘက္က မန္ေနဂ်ာကို သတင္းပို႔ရင္း ဘယ္ဂိတ္က ၀င္ရမလဲ စံုစမ္းသည္။ တကယ္၀င္မည္ဆိုေတာ့ ကတ္က မ၀င္တာ ၾကာ၍ ၀င္မရ။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ရက္မွာမွ ကတ္ ကို Update လုပ္ၿပီး ၀င္၍ ရေအာင္ စီစဥ္ေပးမည္ဆို၍ လွည့္ျပန္ခဲ့ရသည္။

ယခင္ လုပ္ကြက္ထဲက လူေတြက ကၽြန္ေတာ္မေျပာင္းရေသး၍ ထပ္ၿပီး စေနာက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာလုိက္ပါသည္။ ရင္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ေနတာ မဟုတ္၊ ဒူးရင္းသီး သီးေနၿပီ ဆိုသည့္အေၾကာင္း။ သူတို႔ ရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏိုင္။

သည္သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ၀င္ခြင့္ကတ္ကိစၥ အဆင္ေျပသြားသည္ ဆိုပါေတာ့။ စေရာက္ပါၿပီ။ ေန႕လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ၁၂ နာရီ ေလးဆယ္အထိ ထမင္း၀ယ္မရေသး။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ရေသာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးေလးက အလုပ္မဲေနတာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လႊတ္ထားေပးလိုက္ရာ ၁၂ နာရီေက်ာ္သြား၍ ၀ယ္ေနက် ဆိုင္ေတြမွာ ထမင္းမရွိေတာ့တဲ့။ သည္လိုႏွင့္ ရွိႏိုင္သည္ ထင္ေသာ ထမင္းဆိုင္ မ်ားကို ရွာေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းက ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ သြားရသည္။

ေရာက္သည့္ေနရာမွာ ထမင္းစား။ ၿပီးေတာ့ ခဏ ေက်ာခင္းမလား စိတ္ကူးရံုရွိေသး။ သည္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီ၏ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ အစည္းအေ၀းတဲ့။ မအိပ္ရေတာ့။ ရင္ထဲမွာ ဒူးရင္းသီးက ေတာ္ေတာ္ ႀကီးေနေလၿပီ။ ေန႕ခင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ Coordinator က လွမ္းေခၚသည္။ Main Contractor ႏွင့္ အစည္းအေ၀းတဲ့။ လုပ္မည့္ အခ်ိန္ေမးေတာ့ ေကာ္ဖီခ်ိန္ အနားယူရမည့္ အခ်ိန္မွာ။ ဒူးရင္းသီးက တစ္လံုးပင္ ကမွာ မဟုတ္ေတာ့။ ရင္ထဲမွာ ဆင့္ဆင့္၍ သီးေနတာမ်ား။

ျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေနရာမွ ရံုးသို႔ျပန္ရန္ လာႀကိဳမည့္ ကားက ငါးနာရီအထိ မျမင္ရ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တျခား ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးတခ်ဳိ႕ ယူနီေဖာင္းပင္ မလဲရေသး။ ဒိုင္ကေတာ့ စားေလၿပီ။ အလုပ္ထဲမွာ ငါးနာရီ ျပန္ရမည့္ေန႔ မျပန္ရလွ်င္ အားလံုးက ေတာ္ေတာ္တင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စေရာက္သည္ႏွင့္ တည့္တည့္ကို တိုးေလသည္။ ယူနီေဖာင္းလဲၿပီး လက္ေဗြႏွိပ္ၿပီးစဥ္မွာေတာ့ ကၽြန္းေပၚကျပန္မည့္ ကားက မရွိေတာ့ေခ်။ ကံေကာင္း၍သာ ကၽြန္ေတာ္ ယခင္ လုပ္ေနသည့္ လုပ္ကြက္က ကားတစ္စီးေရာက္လာ၍ ျပန္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ေနာက္ရက္က်ေတာ့လည္း သိပ္မထူး။ ေန႕လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ထမင္း၀ယ္ၿပီး လာႀကိဳမည့္ကား မရွိ၍ အိပ္ရမည့္ေနရာကို မျပန္ရေတာ့။ ျမန္မာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးေလး တစ္ေယာက္က လာေခၚ၍ ရံုးခန္းတစ္ခန္းကို ခဏလိုက္သြားခဲ့ရာ အဲကြန္းမိၿပီး ခ်မ္းလာ၏။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေက်ာ္မွ အလုပ္လုပ္ သည့္ေနရာကို ေနပူထဲက ျဖတ္ၿပီး သြားခဲ႔ရ၏။ ထိုသို႔ အေအးမွ အပူကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းခဲ့၍လား မဆိုႏိုင္။ ညေရာက္ေတာ့ ဖ်ားပါေတာ့သည္။

ပိတ္ရက္ခံတုန္း ေဆးေတြေသာက္လည္း မေပ်ာက္ေသာအခါ ေဆးခန္းေျပးခဲ့ရ၏။ ၂ ရက္ ေဆးခြင့္ ေပး လိုက္၏။ နားပါတဲ့။ ေဆးေတြကလည္း နည္းတာမဟုတ္။

လုပ္ကြက္အသစ္ကား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံမလိုက္။ ရန္ကုန္က ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးရံုးက စကားႏွင့္သာ ေျပာရလွ်င္ ရင္ထဲမွာ ပန္းမပြင့္ရံုသာ မဟုတ္။ ဒူးရင္းသီးကလည္း အႀကီးႀကီးေတြ ဘယ္ႏွစ္လံုးမွန္း မသိေအာင္ သီးေနသည္ဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္။ ။

ဆူးသစ္
၁၂:၄၉ နာရီ
၁၀.၈.၂၀၁၁