ခရစ္ႏွစ္ ၂၅၀၀ ႏွစ္....။
ျမန္မာျပည္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တစ္ခုအတြင္းက အိမ္တစ္အိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္ အီလက္ထရြန္းနစ္ ပစၥည္းမ်ား၊ စက္ကိရိယာမ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
သူ႕နာမည္က လေရာင္။
သူသည္ စက္မႈႏွင့္ အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ႏွစ္ခုေပါင္း ျဖစ္ေသာ Mechatronic ဘာသာရပ္ကို Ph.D အဆင့္အထိ တတ္ကၽြမ္းသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ ဘာဘြဲ႕မွ ျပစရာမရွိ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူက တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ေတာ့။ အေၾကာင္းက သူ႔ကို သူ႔အေဖကိုယ္တိုင္က အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာပိုင္းဆိုင္ရာကို အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလို သင္ေပး၍ျဖစ္သည္။
သူတို႔မ်ဳိးရိုးမွာ အစဥ္အလာတစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ငါးရာ႔ငါးဆယ္ေက်ာ္က ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ရ သူ႕ဘႀကီးတစ္ေယာက္ ( တကယ္ေတာ့ 'ေဘာင္' တို႔၊ 'ဘြတ္' တို႔ ေလာက္ရွိမည္။) ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႕ရ သူ႔အဘြားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့ရာမွ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ စက္တစ္လံုးကို စတင္တီထြင္ရန္ အၾကံျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အၾကံျဖစ္ခဲ့ရံုပဲ ရွိၿပီး မ်ဳိးရိုး အစဥ္အဆက္ ဆက္လက္ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရန္ ေသတမ္းစာ ေရးသားခဲ့ရာ ထိုအစဥ္အလာကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းရန္ ယခု လေရာင္တို႔ေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
လေရာင္သည္ အသက္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္ျငား သူ႔ဘိုးေဘးမ်ား၏ ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ လြန္စြာစိတ္အားထက္သန္သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေဖ၏သင္ၾကားမႈမ်ားကို ဂရုတစိုက္နာယူကာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဖတ္ရႈေလ့လာခဲ့သည္။ ယခုေတာ့သူ႔အေဖလည္း မရွိေတာ့။ လေရာင္တစ္ေယာက္တည္း ေန႔ရွိသေရြ႕ သူတို႔ဘိုးေဘးမ်ား ေတာင့္တခဲ့ေသာ စက္တစ္လံုးကို တီထြင္ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနရေလၿပီ။
" မင္းတစ္ေယာက္တည္း မေနနဲ႔ လေရာင္။ အျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ။ ထြက္ၾကည့္ဦး "
လေရာင္မွာ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔နာမည္က ရဲေခါင္ဗလ။
" ဒီစက္တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ငါတို႔ဘိုးေဘးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္တခဲ့သလဲဆိုတာ မင္းကိုငါေျပာဖူးပါတယ္ ရဲေခါင္ "
" ဘာစက္မွန္းမသိရဘဲနဲ႔။ ငါေတာ့နားမလည္ေတာ့ဘူးကြာ "
" မၿပီးခင္ ဗမာမျမင္ေစနဲ႔တဲ့ကြ "
" ၿပီးရင္ေရာ သိရမွာလား "
" စိတ္ခ်မင္းကို အရင္အသိေပးမယ္ "
ရဲေခါင္ လက္ေျမွာက္ၿပီးျပန္သြားသည္။ လေရာင္သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေန၏။ သည္လိုႏွင့္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ လေရာင္၏မ်က္ႏွာမွာ မ်က္မွန္ပါ၀ါ ႀကီးႀကီးတစ္ခုေရာက္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္သူ႔မ်က္လံုးေတြက အေရာင္ပိုလက္လာ၏။
လေရာင္၏ပတ္၀န္းက်င္သည္ လေရာင္ကိုရွိသည္ဟုပင္ မထင္ရေလာက္ေအာင္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ လေရာင္ကလည္း ထို႔အတူပင္။
" မင္းမ်က္ႏွာက ဒီေန႔အထူးၾကည္လင္ေနတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ အျပင္မထြက္ခဲ့တဲ့ မင္းက အခု ငါ့ဆီလာတယ္။ ေသခ်ာတာက မင္းမွာထူးျခားခ်က္တစ္ခု ရွိေနၿပီ "
ရဲေခါင္က ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း လေရာင္မ်က္ႏွာကစာသားေတြကို လွမ္းဖတ္သည္။
" ဒါျဖင့္ ဘာလဲ၊ ငါ့ကို ေျပာျပလို႔ရမလား "
ရဲေခါင္ကိုခင္တာ ဒါေတြေၾကာင့္ပင္။ ရဲေခါင္ကို သူေရြးေပါင္းခဲ့တာလည္း ဒါေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူ႔လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ မ်ားကို ရဲေခါင္စိတ္ထဲမွာ လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။
" ငါ့အိမ္ေရာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့ "
ရဲေခါင္ကို 'မ' ထုတ္ေတာ့ နားလည္စြာပါလာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လေရာင္က သူ႔စမ္းသပ္ခန္းထဲကို ေခၚသြား၏။
" ဘာလဲ။ မင္းစက္ေတြ ျပဦးမလို႔လား "
လေရာင္ ဘာမွ်ျပန္မေျဖ။ ECG ရိုက္ေသာစက္၊ ကြန္ပ်ဴတာေမာ္နီတာ၊ ကီးဘုတ္၊ ဒါေတြက ဟိုးတုန္းကတည္းက ရဲေခါင္ ျမင္ဖူးၿပီးသား။ ထိုစက္ေတြအတြက္ ရဲေခါင္အံ့ဩမွာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ထိုစက္ေတြနားမွာ ေနာက္ထပ္ စက္တစ္လံုးကို ရဲေခါင္မျမင္ေသး။
" ရဲေခါင္။ ဒါဘာလဲ ၾကည့္စမ္း "
လေရာင္က အ၀တ္အုပ္ထားေသာ ခါးေလာက္ျမင့္သည့္ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပရန္ အ၀တ္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္၏။
" ဟာ "
အ၀တ္စအုပ္ထားသည့္အရာကား အီလက္ထရြန္းနစ္ဆားကစ္( Circuit ) မ်ား၊ ( Chip ) ျပားမ်ား၊ ဂဏန္းျပ (Digital ) ဒိုင္ခြက္မ်ား၊ ႀကိမ္ႏႈန္း ( Frequency ) ျပစက္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ လွပသည့္ စက္တစ္လံုး။
" ဒါမင္းလုပ္ထားတာလား "
" ေအး-ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာၾကည့္၊ က်န္ေသးတယ္ "
လေရာင္က ၿပံဳးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းကိုသြားရန္ လက္ျပ၏။
" ငါရွင္းျပမယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ဦး "
ရဲေခါင္ ဧည့္ခန္းမွာ၀င္ထိုင္စဥ္ လေရာင္က ေနာက္ေဖးကို၀င္ၿပီး စားေသာက္စရာေတြယူလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ရဲေခါင္ကို ေကၽြးသလို သူလည္း အားရပါးရစား၏။
" ငါ့ဘ၀မွာ မင္းအစားေကာင္းေကာင္းစားတာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္ "
" ေပ်ာ္လို႔ကြ "
" လုပ္စမ္းပါဦး၊ မင္းစက္ႀကီးကိစၥ "
လေရာင္ စားလက္စကို ရပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုမတ္၏။
" ငါ အခုေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို မင္းရင္ထဲမွာပဲထားပါ ရဲေခါင္ "
" ေအးပါ ၊ ေျပာ "
" ငါ အခု ငါတို႔ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ စက္ႀကီးကို တီထြင္ၿပီးသြားၿပီကြ "
" ဟာ- Congratulation ကြာ။ မေန႕ကၿပီးတာေပါ့။ ဟုတ္လား "
" ဘယ္ကဟုတ္ရမွာလဲ။ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီကြ "
" ဟင္-မင္းကငါ့ကို ဘာလို႔ခုမွ ေျပာရတာလဲ "
" ဒီလိုကြ။ ဒီစက္ႀကီးရဲ႕ နာမည္ကို ဘယ္လိုေပးရမလဲ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ၾကာသြားတာ။ ခုေတာ့ နာမည္ရလို႔ မင္းကို ရဲရဲအသိေပးတာ "
" ဆိုစမ္းပါဦး။ နာမည္က....."
" Horizontal Zero အတိုေခၚရင္ အိပ္ခ်္ ဇီးရိုး ( H 0) ေပါ့ကြာ "
" ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေပးတာလဲ "
" အဲဒါေျပာရင္ ငါ့ဘိုးေဘးေတြက စရမွာကြ။ မင္းစိတ္ရွည္မလား "
"ရတယ္လုပ္။ မင္းက အစေဖာ္ထားေတာ့ ငါစိတ္၀င္စားေနၿပီ "
" ငါေျပာဖူးတယ္ေလ။ ငါတို႔မ်ဳိးရိုးမွာ ဒီစက္တစ္လံုးထြင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာ။ ဟိုးတုန္းက ၀ိုင္အိုင္တီလို႔ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ငါ့ဘုိးေဘးေတြ လက္ထက္ကတည္းက စိတ္ကူးရခဲ့တာ။ သူတို႔က ကမၻာေျမျပင္ေပၚက လူသားေတြအားလံုးဟာ အဆင့္အတန္းခြဲျခားမရေအာင္ တစ္ေျပးညီ ျဖစ္သင့္တယ္တဲ့။ ဒါကို ပထမစၿပီး စဥ္းစားတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း သူတို႔သိတယ္။
ဒီေနာက္မွာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တာ တစ္ခုကို အဘိုးေရာ၊ အဘြားပါ စဥ္းစားမိသြားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ လူေတြကို ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ ညီသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ လူတုိင္းမွာရွိတဲ့ ဥာဏ္ရည္ျပကိန္း IQ (Intelligent Quotient ) ကို ညွိလို႔ရမယ္လို႔ေတာ့ သူတို႔ယူဆၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမြးၿပီးသားလူကိုေတာ့ လုပ္လို႔ရမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ မေမြးမီ သေႏၶသားကိုေတာ့ လုပ္လို႔ရမယ္လို႔ ယူဆခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးရာေက်ာ္ဆိုေတာ့ အဲဒီကာလမွာ သေႏၶသားကို ျပင္ပက ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ေအာင္ ျပဳျပင္ တာေတြေတာ့ စလုပ္ေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ ဒီမွာပဲ ငါ့အဘိုးနဲ႔ အဘြားဟာ အဲဒီကိစၥကို စၾကံစည္ခဲ့တယ္ "
" အခုေတာ့ မင္းလက္ထက္မွာ အေကာင္အထည္ေပၚၿပီေပါ့။ အဲဒီ အၾကံအစည္နဲ႔ အိပ္ခ်္ဇီးရိုးနာမည္က ဘယ္လိုပတ္သက္သလဲ "
" ငါခုနက ေျပာခဲ့တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ငါ့ဘိုးေဘးေတြက လူတန္းစား ညွိမယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာဆိုတာ အတိတ္ကံပါတာပဲ။ ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကို အဆိုးအေကာင္း ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားမႈနဲ႔ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္ရည္ကို ညွိမယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာေပါ့။ အနီးစပ္ဆံုးကို စဥ္းစားၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ဥာဏ္ရည္တူရံုနဲ႔ေတာင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ညီမွ်ေအာင္လုပ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့ဘိုးေဘးေတြက ျဖစ္လာမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စခဲ့တာပါ။ အဓိကကေတာ့ကြာ လူတန္းစားညီမွ်မႈဆိုတာကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ေျမျပင္မွာ အားလံုးဟာ တစ္ေျပးညီရွိၿပီး ကြာဟမႈမရွိေစရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ငါက Horizontal Zero လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တာ "
" ေကာင္းတယ္ကြာ "
" ဒါေပမဲ့ ဒီနာမည္ဟာ ဟိုတုန္းက ငါတို႔ ဘိုးေဘးေတြ ဗြီဒီယိုၾကည့္ရင္ တိပ္ ( Tape) ျပားေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္တဲ့စက္မွာရွိတဲ့ ဟက္ ( Head ) ေတြကို ထုတ္တဲ့ စက္ရံုမွာသံုးတဲ့ အသံုးကြ။ အဲဒီ Head ေတြမွာ Sp chip နဲ႔ Ep chip ဆိုတဲ့ အျပားႏွစ္ခုရိွၿပီး အဲဒီအျပားႏွစ္ခုကို ဘယ္ညာညီေအာင္ညွိၿပီး ရိုက္ထုတ္တဲ့ အိပ္ခ်္ဇီးရိုး ဆိုတဲ့ စက္ေတြရိွတယ္။ Horizontal ညီေအာင္ညွိတာေၾကာင့္ Horizontal Zero လို႔ေခၚတာေလ။ အခုအဲဒီလို Head ေတြထုတ္တဲ့ စက္ရံုေတြလည္း မရွိေတာ့၊ ဒီနာမည္ကို ငါတို႔ေခတ္ လူေတြ ဘယ္သိေတာ့မလဲ။ ငါေတာင္ ငါ့အဘိုးစာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕လို႔ "
" မင္းက အဲဒီနာမည္ကို ႀကိဳက္လို႔ယူသံုးတာေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္။ ေနာင္ရာစုသစ္ေတြမွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ လူေတြအားလံုး အိုင္က်ဴေတြတူသြားရင္ ငါတို႔ကမၻာမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈဟာ က်ဥ္းသြားလိမ့္မယ္။ ဥာဏ္တံုးလို႔၊ ဥာဏ္ျမင့္လို႔ဆိုတာေတြ မရွိႏိုင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ငါတို႔မ်ဳိးရိုးက ဒီစက္ကိုတီထြင္တာ။ ငါကအားလံုးရဲ႕ ကြာဟမႈ သုညေရာက္ေအာင္ က်ဥ္းသြားမယ္လို႔ ယူဆလို႔ အဲဒီနာမည္ယူလိုက္တာ "
" ၾကိဳက္တယ္ကြာ။ ဂုဏ္ယူတယ္ "
ရဲေခါင္က အားရ၀မ္းသာ လက္ကမ္းေပးသည္။ လေရာင္က ဖမ္းဆုပ္လုိက္၏။
ျမန္မာျပည္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တစ္ခုအတြင္းက အိမ္တစ္အိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္ အီလက္ထရြန္းနစ္ ပစၥည္းမ်ား၊ စက္ကိရိယာမ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
သူ႕နာမည္က လေရာင္။
သူသည္ စက္မႈႏွင့္ အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ႏွစ္ခုေပါင္း ျဖစ္ေသာ Mechatronic ဘာသာရပ္ကို Ph.D အဆင့္အထိ တတ္ကၽြမ္းသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ ဘာဘြဲ႕မွ ျပစရာမရွိ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူက တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ေတာ့။ အေၾကာင္းက သူ႔ကို သူ႔အေဖကိုယ္တိုင္က အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာပိုင္းဆိုင္ရာကို အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလို သင္ေပး၍ျဖစ္သည္။
သူတို႔မ်ဳိးရိုးမွာ အစဥ္အလာတစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ငါးရာ႔ငါးဆယ္ေက်ာ္က ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ရ သူ႕ဘႀကီးတစ္ေယာက္ ( တကယ္ေတာ့ 'ေဘာင္' တို႔၊ 'ဘြတ္' တို႔ ေလာက္ရွိမည္။) ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႕ရ သူ႔အဘြားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့ရာမွ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ စက္တစ္လံုးကို စတင္တီထြင္ရန္ အၾကံျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အၾကံျဖစ္ခဲ့ရံုပဲ ရွိၿပီး မ်ဳိးရိုး အစဥ္အဆက္ ဆက္လက္ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရန္ ေသတမ္းစာ ေရးသားခဲ့ရာ ထိုအစဥ္အလာကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းရန္ ယခု လေရာင္တို႔ေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
လေရာင္သည္ အသက္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္ျငား သူ႔ဘိုးေဘးမ်ား၏ ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ လြန္စြာစိတ္အားထက္သန္သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေဖ၏သင္ၾကားမႈမ်ားကို ဂရုတစိုက္နာယူကာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဖတ္ရႈေလ့လာခဲ့သည္။ ယခုေတာ့သူ႔အေဖလည္း မရွိေတာ့။ လေရာင္တစ္ေယာက္တည္း ေန႔ရွိသေရြ႕ သူတို႔ဘိုးေဘးမ်ား ေတာင့္တခဲ့ေသာ စက္တစ္လံုးကို တီထြင္ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနရေလၿပီ။
**************
" မင္းတစ္ေယာက္တည္း မေနနဲ႔ လေရာင္။ အျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ။ ထြက္ၾကည့္ဦး "
လေရာင္မွာ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔နာမည္က ရဲေခါင္ဗလ။
" ဒီစက္တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ငါတို႔ဘိုးေဘးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္တခဲ့သလဲဆိုတာ မင္းကိုငါေျပာဖူးပါတယ္ ရဲေခါင္ "
" ဘာစက္မွန္းမသိရဘဲနဲ႔။ ငါေတာ့နားမလည္ေတာ့ဘူးကြာ "
" မၿပီးခင္ ဗမာမျမင္ေစနဲ႔တဲ့ကြ "
" ၿပီးရင္ေရာ သိရမွာလား "
" စိတ္ခ်မင္းကို အရင္အသိေပးမယ္ "
ရဲေခါင္ လက္ေျမွာက္ၿပီးျပန္သြားသည္။ လေရာင္သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေန၏။ သည္လိုႏွင့္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ လေရာင္၏မ်က္ႏွာမွာ မ်က္မွန္ပါ၀ါ ႀကီးႀကီးတစ္ခုေရာက္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္သူ႔မ်က္လံုးေတြက အေရာင္ပိုလက္လာ၏။
လေရာင္၏ပတ္၀န္းက်င္သည္ လေရာင္ကိုရွိသည္ဟုပင္ မထင္ရေလာက္ေအာင္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ လေရာင္ကလည္း ထို႔အတူပင္။
************
" မင္းမ်က္ႏွာက ဒီေန႔အထူးၾကည္လင္ေနတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ အျပင္မထြက္ခဲ့တဲ့ မင္းက အခု ငါ့ဆီလာတယ္။ ေသခ်ာတာက မင္းမွာထူးျခားခ်က္တစ္ခု ရွိေနၿပီ "
ရဲေခါင္က ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း လေရာင္မ်က္ႏွာကစာသားေတြကို လွမ္းဖတ္သည္။
" ဒါျဖင့္ ဘာလဲ၊ ငါ့ကို ေျပာျပလို႔ရမလား "
ရဲေခါင္ကိုခင္တာ ဒါေတြေၾကာင့္ပင္။ ရဲေခါင္ကို သူေရြးေပါင္းခဲ့တာလည္း ဒါေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူ႔လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ မ်ားကို ရဲေခါင္စိတ္ထဲမွာ လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။
" ငါ့အိမ္ေရာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့ "
ရဲေခါင္ကို 'မ' ထုတ္ေတာ့ နားလည္စြာပါလာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လေရာင္က သူ႔စမ္းသပ္ခန္းထဲကို ေခၚသြား၏။
" ဘာလဲ။ မင္းစက္ေတြ ျပဦးမလို႔လား "
လေရာင္ ဘာမွ်ျပန္မေျဖ။ ECG ရိုက္ေသာစက္၊ ကြန္ပ်ဴတာေမာ္နီတာ၊ ကီးဘုတ္၊ ဒါေတြက ဟိုးတုန္းကတည္းက ရဲေခါင္ ျမင္ဖူးၿပီးသား။ ထိုစက္ေတြအတြက္ ရဲေခါင္အံ့ဩမွာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ထိုစက္ေတြနားမွာ ေနာက္ထပ္ စက္တစ္လံုးကို ရဲေခါင္မျမင္ေသး။
" ရဲေခါင္။ ဒါဘာလဲ ၾကည့္စမ္း "
လေရာင္က အ၀တ္အုပ္ထားေသာ ခါးေလာက္ျမင့္သည့္ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပရန္ အ၀တ္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္၏။
" ဟာ "
အ၀တ္စအုပ္ထားသည့္အရာကား အီလက္ထရြန္းနစ္ဆားကစ္( Circuit ) မ်ား၊ ( Chip ) ျပားမ်ား၊ ဂဏန္းျပ (Digital ) ဒိုင္ခြက္မ်ား၊ ႀကိမ္ႏႈန္း ( Frequency ) ျပစက္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ လွပသည့္ စက္တစ္လံုး။
" ဒါမင္းလုပ္ထားတာလား "
" ေအး-ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာၾကည့္၊ က်န္ေသးတယ္ "
လေရာင္က ၿပံဳးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းကိုသြားရန္ လက္ျပ၏။
" ငါရွင္းျပမယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ဦး "
ရဲေခါင္ ဧည့္ခန္းမွာ၀င္ထိုင္စဥ္ လေရာင္က ေနာက္ေဖးကို၀င္ၿပီး စားေသာက္စရာေတြယူလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ရဲေခါင္ကို ေကၽြးသလို သူလည္း အားရပါးရစား၏။
" ငါ့ဘ၀မွာ မင္းအစားေကာင္းေကာင္းစားတာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္ "
" ေပ်ာ္လို႔ကြ "
" လုပ္စမ္းပါဦး၊ မင္းစက္ႀကီးကိစၥ "
လေရာင္ စားလက္စကို ရပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုမတ္၏။
" ငါ အခုေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို မင္းရင္ထဲမွာပဲထားပါ ရဲေခါင္ "
" ေအးပါ ၊ ေျပာ "
" ငါ အခု ငါတို႔ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ စက္ႀကီးကို တီထြင္ၿပီးသြားၿပီကြ "
" ဟာ- Congratulation ကြာ။ မေန႕ကၿပီးတာေပါ့။ ဟုတ္လား "
" ဘယ္ကဟုတ္ရမွာလဲ။ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီကြ "
" ဟင္-မင္းကငါ့ကို ဘာလို႔ခုမွ ေျပာရတာလဲ "
" ဒီလိုကြ။ ဒီစက္ႀကီးရဲ႕ နာမည္ကို ဘယ္လိုေပးရမလဲ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ၾကာသြားတာ။ ခုေတာ့ နာမည္ရလို႔ မင္းကို ရဲရဲအသိေပးတာ "
" ဆိုစမ္းပါဦး။ နာမည္က....."
" Horizontal Zero အတိုေခၚရင္ အိပ္ခ်္ ဇီးရိုး ( H 0) ေပါ့ကြာ "
" ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေပးတာလဲ "
" အဲဒါေျပာရင္ ငါ့ဘိုးေဘးေတြက စရမွာကြ။ မင္းစိတ္ရွည္မလား "
"ရတယ္လုပ္။ မင္းက အစေဖာ္ထားေတာ့ ငါစိတ္၀င္စားေနၿပီ "
" ငါေျပာဖူးတယ္ေလ။ ငါတို႔မ်ဳိးရိုးမွာ ဒီစက္တစ္လံုးထြင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာ။ ဟိုးတုန္းက ၀ိုင္အိုင္တီလို႔ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ငါ့ဘုိးေဘးေတြ လက္ထက္ကတည္းက စိတ္ကူးရခဲ့တာ။ သူတို႔က ကမၻာေျမျပင္ေပၚက လူသားေတြအားလံုးဟာ အဆင့္အတန္းခြဲျခားမရေအာင္ တစ္ေျပးညီ ျဖစ္သင့္တယ္တဲ့။ ဒါကို ပထမစၿပီး စဥ္းစားတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း သူတို႔သိတယ္။
ဒီေနာက္မွာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တာ တစ္ခုကို အဘိုးေရာ၊ အဘြားပါ စဥ္းစားမိသြားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ လူေတြကို ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ ညီသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ လူတုိင္းမွာရွိတဲ့ ဥာဏ္ရည္ျပကိန္း IQ (Intelligent Quotient ) ကို ညွိလို႔ရမယ္လို႔ေတာ့ သူတို႔ယူဆၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမြးၿပီးသားလူကိုေတာ့ လုပ္လို႔ရမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ မေမြးမီ သေႏၶသားကိုေတာ့ လုပ္လို႔ရမယ္လို႔ ယူဆခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးရာေက်ာ္ဆိုေတာ့ အဲဒီကာလမွာ သေႏၶသားကို ျပင္ပက ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ေအာင္ ျပဳျပင္ တာေတြေတာ့ စလုပ္ေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ ဒီမွာပဲ ငါ့အဘိုးနဲ႔ အဘြားဟာ အဲဒီကိစၥကို စၾကံစည္ခဲ့တယ္ "
" အခုေတာ့ မင္းလက္ထက္မွာ အေကာင္အထည္ေပၚၿပီေပါ့။ အဲဒီ အၾကံအစည္နဲ႔ အိပ္ခ်္ဇီးရိုးနာမည္က ဘယ္လိုပတ္သက္သလဲ "
" ငါခုနက ေျပာခဲ့တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ငါ့ဘိုးေဘးေတြက လူတန္းစား ညွိမယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာဆိုတာ အတိတ္ကံပါတာပဲ။ ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကို အဆိုးအေကာင္း ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားမႈနဲ႔ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္ရည္ကို ညွိမယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာေပါ့။ အနီးစပ္ဆံုးကို စဥ္းစားၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ဥာဏ္ရည္တူရံုနဲ႔ေတာင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ညီမွ်ေအာင္လုပ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့ဘိုးေဘးေတြက ျဖစ္လာမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စခဲ့တာပါ။ အဓိကကေတာ့ကြာ လူတန္းစားညီမွ်မႈဆိုတာကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ေျမျပင္မွာ အားလံုးဟာ တစ္ေျပးညီရွိၿပီး ကြာဟမႈမရွိေစရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ငါက Horizontal Zero လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တာ "
" ေကာင္းတယ္ကြာ "
" ဒါေပမဲ့ ဒီနာမည္ဟာ ဟိုတုန္းက ငါတို႔ ဘိုးေဘးေတြ ဗြီဒီယိုၾကည့္ရင္ တိပ္ ( Tape) ျပားေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္တဲ့စက္မွာရွိတဲ့ ဟက္ ( Head ) ေတြကို ထုတ္တဲ့ စက္ရံုမွာသံုးတဲ့ အသံုးကြ။ အဲဒီ Head ေတြမွာ Sp chip နဲ႔ Ep chip ဆိုတဲ့ အျပားႏွစ္ခုရိွၿပီး အဲဒီအျပားႏွစ္ခုကို ဘယ္ညာညီေအာင္ညွိၿပီး ရိုက္ထုတ္တဲ့ အိပ္ခ်္ဇီးရိုး ဆိုတဲ့ စက္ေတြရိွတယ္။ Horizontal ညီေအာင္ညွိတာေၾကာင့္ Horizontal Zero လို႔ေခၚတာေလ။ အခုအဲဒီလို Head ေတြထုတ္တဲ့ စက္ရံုေတြလည္း မရွိေတာ့၊ ဒီနာမည္ကို ငါတို႔ေခတ္ လူေတြ ဘယ္သိေတာ့မလဲ။ ငါေတာင္ ငါ့အဘိုးစာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕လို႔ "
" မင္းက အဲဒီနာမည္ကို ႀကိဳက္လို႔ယူသံုးတာေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္။ ေနာင္ရာစုသစ္ေတြမွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ လူေတြအားလံုး အိုင္က်ဴေတြတူသြားရင္ ငါတို႔ကမၻာမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈဟာ က်ဥ္းသြားလိမ့္မယ္။ ဥာဏ္တံုးလို႔၊ ဥာဏ္ျမင့္လို႔ဆိုတာေတြ မရွိႏိုင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ငါတို႔မ်ဳိးရိုးက ဒီစက္ကိုတီထြင္တာ။ ငါကအားလံုးရဲ႕ ကြာဟမႈ သုညေရာက္ေအာင္ က်ဥ္းသြားမယ္လို႔ ယူဆလို႔ အဲဒီနာမည္ယူလိုက္တာ "
" ၾကိဳက္တယ္ကြာ။ ဂုဏ္ယူတယ္ "
ရဲေခါင္က အားရ၀မ္းသာ လက္ကမ္းေပးသည္။ လေရာင္က ဖမ္းဆုပ္လုိက္၏။
**************
သားလတ္
( ဆက္ပါဦးမည္ )
( ဆက္ပါဦးမည္ )
3 comments:
ဆန္းဆန္းၿပားၿပား မသိေသးတဲ႕ ဗဟုသုတေတြနဲ႕ ဆြဲေဆာင္မွဳအၿပည့္ရွိတဲ႕ ဇတ္လမ္းေလး :)
ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးလွ်က္ပါအကို
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစလို႕..
ဇာတ္လမ္းေလးက ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္... အဆက္ကိုေစာင့္ဖတ္ပါဦးမယ္...။
Does IQ really have anything to do with critical thinking and the ability to make "right" decision?
Just wondering.. no offense
It's an interesting story! :)
Post a Comment