" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " (၁၆)

+မနက္ျဖန္သည္ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီး၏လြတ္လပ္ေရးေန႕ျဖစ္သည္။အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္(၆၅)ႏွစ္အတြင္း လူေပါင္းမ်ားစြာ၏အသက္၊ေသြး၊ေခၽြးတို႕ျဖင့္ရင္းႏွီးထားခဲ့ရသလိုထိုအရာမ်ားျဖင့္ပင္ထိုလြတ္လပ္ေရးႀကီးေရရွည္ တည္တံ့ေစရန္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ေသာလြတ္လပ္ေရး၏ အသီးအပြင့္ကိုယေန႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ခံစားခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ထိုသို႕ရရွိခဲ့ေသာ္ျငားလည္းယေန႕တိုင္မလြတ္ လပ္ႏိုင္ေသးသူမ်ားလည္းရွိေနၾကေသးသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလြတ္လပ္သည္ဟု ထင္ေနမိေသာ္ျငားလည္းတကယ္ေတာ့ျပင္ပဗဟိဒၶကလြတ္လပ္ သေလာက္ အတြင္းစိတ္အဇၥ်တၱကမူ ထင္သေလာက္လြတ္လပ္ျခင္းမရွိ။ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ့္ကိုယ္ တြဲေနခြင့္အၿမဲရွိေနဖို႕ကမလြယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ပါႏိုင္ေသာဘ၀ဆိုသည္ ကိုေတြးရင္းအားက်မိသည္။ မည္သို႕ဆိုေစကၽြန္ေတာ္ရပ္တည္ေနရေသာေနရာတစ္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္လြတ္လပ္စြာ ရွိမေနေစကာမူကၽြန္ေတာ္ရပ္တည္ရျခင္း၏အက်ဳိးဆက္မွာလူမ်ားစြာခ်မ္းသာမႈရရွိမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိသည္အတိုင္းသာဆက္ထားမိမွာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္ကို မနက္ျဖန္က်ေရာက္မည့္လြတ္လပ္ေရးေန႕ကိုတိုင္တည္၍ေျပာျပခ်င္မိပါသည္။လြတ္လပ္ေရးဆိုသည့္သေဘာကို ကကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားေနသူမ်ားအတြက္ပါခ်င္မွပါလိမ့္မည္။ေသခ်ာသည္ကတျခားသူမ်ားကသာလြတ္လပ္သည္ ဆိုသည့္အရသာကိုပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခြင့္ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ တိုင္းရင္းသားမ်ားကသက္ေသျပဳ ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ( ဇန္န၀ါရီလ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

+မေန႕ကကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာတစ္ေမဂ်ာတည္းအတူ တက္ခဲ့ၿပီးေသေပါင္း ရွင္ေပါင္းေပါင္းခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ျပန္ေတြ႕ ရသည္။ အမွန္ကအဂၤလန္မွာအလုပ္လုပ္ေနေသာ 
သူငယ္ခ်င္းကစင္ကာပူကိုေဆြးေႏြးပြဲလာရင္းစင္ကာပူကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကထမင္းလိုက္ေကၽြး၍ တစ္ညေနခင္းမွာဆံုၾကရတာျဖစ္သည္။မည္သို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္စက္မႈအဓိကဘာသာရပ္ျဖင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္ကေက်ာင္းၿပီးခဲ့ေသာကၽြန္ေတာ္တို႕ကို စင္ကာပူကဆက္လက္ ရွင္သန္ခြင့္ေပးခဲ့သည့္အတြက္စင္ကာပူကိုေက်းဇူးတင္မိသည္။ အဂၤလန္ကသူငယ္ခ်င္းသည္လည္း 
စင္ကာပူမွာဘြဲ႕လြန္ၿပီးသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္က်န္သူမ်ားကလည္းစင္ကာပူမွာအလုပ္လုပ္ေနတာျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့စင္ကာပူကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။
သည္ေန႕က်ေတာ့ယခင္ပေရာဂ်က္ကမန္ေနဂ်ာကညေနစာေခၚေကၽြးသည္။ ျမန္မာ၊ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ မေလး၊ စလံုး စသည္ျဖင့္လူမ်ဳိးစံုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးလည္း စင္ကာပူမွာအလုပ္လုပ္ေနတာျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့စင္ကာပူကိုေက်းဇူးတင္ရျပန္သည္။ လူေပါင္းစံုရပ္တည္ခြင့္ရေနသည့္အတြက္ပါ။
တစ္ခုပဲရွိသည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ဆံုေသာအခါရယ္စရာ၊ေမာစရာမ်ားကေျပာမကုန္။  ျပန္ခါနီးသည္အထိ အားလံုးသည္ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။ ယခင္ကေက်ာင္းသားဘ၀ကာလမ်ားလိုႏုပ်ဳိသည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာေတာင္အတူတူ။ အိမ္အထိအေရာက္ျပန္ဖို႕ကားဆိုသည္ကိုပူစရာမလို။ အလုပ္ကလူမ်ားႏွင့္စကားေျပာေတာ့အားလံုးကဟန္လုပ္ေနတာသိသာသည္။တခ်ဳိ႕ကမိမိဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို သူေ႒းေရွ႕မွာပံုမေပၚေပၚေအာင္မရမကေဖာ္ေနၾကသည္။ အျပန္က်ေတာ့လမ္းႀကံဳလိုက္မိေသာမိမိအမွား ကိုေတြးရင္းေနာင္တရ ခ်င္သည္။ အတူပါရံုး၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားကိုႏွာဘူးက်၍အရင္လိုက္ပို႕ေသာ 
တျခားႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္အနီးဆံုးကၽြန္ေတာ္ကေနာက္ဆံုးမွ အိမ္သို႕ေရာက္ေတာ့သည္။ ဒါကေတာ့ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ရေသာညေနစာႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာကလာေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္စားခဲ့ရေသာညေနစာ၏အဓိက ကြာျခားခ်က္ ပင္ျဖစ္ေပမည္။ မည္သို႕ျဖစ္ေစစင္ကာပူကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ေနပါဦးမည္။ သူစိမ္းမ်ားအေၾကာင္းကုိပုိသိခြင့္ရသည့္အတြက္ပါ။ (ဇန္န၀ါရီလ ၁၉ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )
 
+သည္ေန႕မိုးတဖဲြဖြဲမွာအိမ္ကိုျပန္စဥ္ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ခိုက္ဘတ္စ္ကားတန္းရသည္။ ကားကလူနည္းနည္းႏွင့္ရွင္းေနသည္မို႕ေခ်ာင္သားပဲဟုေတြးကာ အေပၚထပ္ကိုတက္ခဲ့သည္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေပၚထပ္တက္တက္ခ်င္း လူကရွင္းေန၍မ်က္လံုးကစားၿပီးၾကည့္လိုက္စဥ္ေနာက္နားခပ္လွမ္းလွမ္း မွာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ဦးထုပ္ ကေလးေဆာင္းထား၍စလံုးမပဲေနမွာ ဟုေတြးကာႏိုင္ငံျခားသားၾကည့္သည္ကိုသိပ္ႀကိဳက္ေလ့မရွိေသာစလံုးမမ်ားအေၾကာင္း ၾကားဖူးေန၍ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ေတာ့ဘဲေရွ႕နားမွာသာထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။သို႕ေသာ္လူ၏သဘာ၀၊ ကားစီးတာၾကာလာသည့္အခါကိုယ့္ဘာသာေနာက္ေက်ာမလံုသလိုျဖစ္လာသည္။ တျခားလူအမ်ားႀကီးပါလာလွ်င္သည္လိုျဖစ္မွာမဟုတ္။သည္ၾကားထဲေမာင္မ်ဳိးမင္း(ရင္တြင္းျဖစ္)၏'ကားေပၚမွာ ပါလာတယ္'ဆိုေသာသရဲကားကိုလည္းစိတ္ ကျပန္မွတ္မိလာသည္။ပိုၿပီးမလံုမလဲျဖစ္လာ၏။ယာဥ္ေမာင္း၏ ကင္မရာရွိေနတာပဲေလဆိုၿပီးၿငိမ္ေနလိုက္သည္။သုိ႕ေသာ္ကင္မရာထဲမွာဟိုဟာေတြကေပၚတာမေပၚတာ မက်ိန္းေသ။အေတြးေတြကလည္းျမန္သည္။ရန္ကုန္မွာကားတစ္စီးသူ႕ဘာသာေမာင္းထြက္သြားၿပီးေနာက္ တစ္စီးကို၀င္တိုက္သည္ဆိုေသာသတင္းကိုလည္းဖတ္ထားတာပူပူေႏြးေႏြးရွိေသးသည္ကိုမွတ္မိေနသည္။ အျပင္မွာမိုးေအးေန၍ေခၽြးေတာ့မျပန္မိ။ ကိုယ့္ဘာသာဖုန္းသံုးေနရင္းထိုေကာင္မေလး၏ၿငိမ္သက္မႈကို အံ့အားသင့္ေန မိသည္။ဖုန္းလည္းမေျပာ။သီခ်င္းသံလည္းသဲ့သဲ့ကိုမၾကားရ။ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကဖုန္းေခၚေတာ့ ဖုန္းေျပာရင္းအာရံုကတစ္ဖက္မွာေရာက္ေန၍သာ သက္သာေတာ့သည္။ေနာက္ေတာ့ကားမွတ္တိုင္ တစ္တုိင္အေရာက္မွာေနာက္ကေနဖ်တ္ဖ်တ္ ဖ်တ္ဖ်တ္အသံၾကားေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေနလို႕မရေတာ့။ လွည့္ၾကည့္မည္ႀကံစဥ္မွာပင္သူ႕ႏႈတ္ကအသံထြက္လာသည္။ I arrive ..............စသည္ျဖင့္ စလံုးမအဂၤလိပ္သံ။ ေတာ္ေသးသည္။ လူစစ္စစ္ပဲဟုေတြး၍ရသြားသည္။ေက်းဇူးရွင္မဟုစိတ္ထဲက တိုးတိုးေရရြတ္မိသည္။ (ဇန္န၀ါရီလ ၁၉ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

+မေန႕ကပင္နီဆူလာပလာဇာေရာက္သည္။ျမန္မာျပည္ေခၚရန္ ဖုန္းကတ္ႏွစ္ကတ္၀ယ္သည္။ကၽြန္ေတာ္က Pagodaဆိုေသာေရႊတိဂံုပံုပါသည့္ဖုန္းကတ္ကို၀ယ္သည္။ဆိုင္ကအန္တီႀကီးကဖုန္းကတ္ႏွစ္ကတ္ကိုထိုးေပးရင္းHello Panda ဆိုသည့္မုန္႕ဘူးေလးတစ္ဘူးကို ဖုန္းကတ္ခ်ေပးသည့္ မွန္ဗီရိုေပၚတင္လိုက္သည္။ 
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးသည္ဟုမထင္။ ဖုန္းဖိုးေငြေခ်ေပးၿပီးလွည့္ထြက္မည္အျပဳ' ယူသြားပါ ' ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေပးမွန္းသိသည္။မုန္႕တစ္ဘူးအပိုရလာခဲ့၏။
သည္ေန႕မနက္က်ေတာ့Sheng Siong မွာအေအး၀ယ္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေနက်အေအးဘူးနွစ္ဘူး ၀ယ္ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္မွာပင္အေရာင္းႁမွင့္တင္ေရး၀န္ထမ္းေကာင္မေလးက အခ်ဳိရည္ဘူးေလးႏွစ္ဘူးကိုသီးျခား အပိုအျဖစ္လက္ေဆာင္ေပးေလ၏။ သည္လိုႏွင့္အခ်ဳိရည္ဘူးေလးႏွစ္ဘူးအပိုရလာခဲ့ျပန္၏။
ေစ်း၀ယ္ၿပီးေငြရွင္းရန္ေကာင္တာကိုသြားေတာ့လူတစ္ဦးကေစ်း၀ယ္ တြန္းလွည္းေလးေပၚမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုတင္ကာ တြန္းလာသည္ကိုေတြ႕သည္။ေနာက္ေတာ့ထိုကေလးႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္စၾကေနာက္ၾကရင္း ထငိုမွေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စဥ္အႁမႊာျဖစ္ေန သည္ကိုေတြ႕ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ကုန္ပစၥည္းတင္အပိုရတာမဟုတ္။လူလည္းကံေကာင္းလွ်င္အပိုေလး ရတတ္ပါလားဟု။ ( မတ္လ ၂ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္

၂၁း၃၉ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )

၂၇.၁၁.၂၀၁၄ 

Photo Ref: fatenfafa.blogspot.com