Sunday, November 15, 2015

" အဖံုးလွပ္မိတဲ့ည၊ ေနာက္တစ္သီးစိုက္မယ့္ေန႕" ( သို႕မဟုတ္ ) " ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အင္တာနက္အလန္းမ်ား " ( ၆ )



တကယ္ေတာ့သာဂိဆိုသည့္လူငယ္ေလးသည္ျပႆ     နာေကာင္ မဟုတ္မွန္းကၽြန္ေတာ္သိသည္။သို႕ေသာ္ယခုေတာ့သူ႕ျပႆ     နာေတြကိုၾကားလာရသည္။

" အစ္ကို႕ေကာင္သာဂိေတာ့ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာေတာင္နာမည္ႀကီးေနၿပီ "

သာဂိတို႕ရြာနားကအလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္ခြင့္ႏွင့္အိမ္ျပန္ၿပီးျပန္လာစဥ္ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။

" ေဟ-ဘာျဖစ္လို႕တုန္း။ ဒီေကာင္သီခ်င္းေခြလည္းထုတ္တယ္။ ဘေလာ့လည္းေရးမယ္ဆိုၿပီးဟုတ္တိပတ္တိေတာ့မလုပ္ပါဘူး။ဟိုတေလာကသူတို႕ရြာကစင္တင္ျပဇာတ္ က လို႕ငါ့ကိုေတာင္စီဒီေပးလိုက္ေသးတယ္။ "

" အဲဒါေတြေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးအစ္ကို။ အခုနာမည္ႀကီးတာကထူးဆန္းတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ဳိး "

" တစ္မ်ဳိးပါလားဟ။ ကဲ-လင္းစမ္းပါဦးကြာ။ ဒီေကာင္နဲ႕မေတြ႕တာၾကာေတာ့သူ႕အေၾကာင္းစိတ္၀င္စားတယ္။ "

ထိုသို႕ေျပာၿပီးသကာလသာဂိအေၾကာင္းကိုေဖာက္သည္ခ်သည့္အလုပ္သမားေလးေၾကာင့္သာဂိအေၾကာင္းကို ရုပ္ရွင္အလားျပန္ၾကားရေလေတာ့ သည္။

x x x x x x x x x x x x x x x x x

" လိုက္ေဟ့.......လုိက္ဟ။ ကတံုး......ကတံုး "

ေရႊပန္းေတာရြာ၏ညအေမွာင္မိုက္မွာဆူညံပြက္ေလာရိုက္သံမာ်းထြက္က်လာသည္။ရြာသူရြာသားမ်ားႏိုး ကုန္၍တခ်ဳိ႕ကလည္းတုတ္ေတြ၊ဓားေတြ၊လွံေတြဆြဲကိုင္လာၾကသည္။

ျပည္ဘက္မွာၾကားဖူးေသာကတံုးသည္ေရႊပန္းေတာရြာကို၀င္ေလၿပီဟု အထင္ရွိ၏။သိပ္ေတာ့မလြယ္။ထိုကတံုးဆိုလည္းဖမ္းဖို႕မလြယ္ေခ်။ၿပီးေတာ့ထိုကတံုးသည္အပ်ဳိမ်ားအိမ္ကိုသာ လာတတ္သည္ဟုသတင္းေတြကဆိုထားသည္မဟုတ္လား။

" ဘယ္နားမွာေတြ႕တာလဲ။ ဘယ္သူေတြ႕တာလဲ။ "

 တခ်ိဳ႕လည္းဗီြဒီယိုရံုအျဖဳတ္မို႕မအိပ္ၾကေသး။ စိတ္၀င္စားစြာေမးၾကသည္။

" အရီးေလးေအးရီတို႕အိမ္နားမွာ "

" ဟာ-ဒါဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အရီးေလးမွာသမီးအပ်ဳိေတြသံုးေယာက္ေတာင္ ရွိတာဆိုေတာ့ဒီကတံုး လာေခ်ာင္းတာျဖစ္မယ္။"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္သံမ်ားၾကားရသည္။ရြာလူႀကီးသည္လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးတ၀င္း၀င္းျဖင့္ေရာက္လာ၏။

" အရီးေလးတို႕အိမ္မွာေခြးရွိပါတယ္ကြာ။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး "

" ဘာလို႕မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိနဲ႕ျမင္တာ။ စြပ္က်ယ္ေတာင္၀တ္ထားေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဗြီဒီယုိရံုက အျပန္လူရိပ္ေတြ႕လို႕အရီးေလးတို႕အိမ္ကလားလို႕ထင္ေနတာ။အရီးေလးသားေမာင္လတ္ကကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဗီြဒီယိုၾကည့္ၿပီးလမ္းမွာသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕က်န္ခဲ့တာေလ။အိမ္မွာေယာက်ာ္းေလးမွမရွိတာကို။ "

" ဒါဆိုဘယ္ဘက္ကိုထြက္သြားလဲ "

" ေနာက္ေဖးႏြားတင္းကုပ္နားမွာရိပ္ခနဲေပ်ာက္သြားတာ။ ရိုးထဲဘက္ဆင္းေျပးတယ္ထင္တာပဲ။ "

" အားလံုးသတိရွိၾက။ ငါတို႕ရိုးထဲဘက္နဲ႕ၿခံထဲကိုရွာမယ္။ မင္းတုိ႕အိမ္ေရွ႕နားကေစာင့္ၾကည့္ေန။ ေခြးကဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ "

ေျပာသူေျပာ၊ရွာသူရွာျဖင့္အားလံုးအလုပ္ရႈပ္သြားၾကသည္။အရီးေလးလည္းသူ႕သမီးမ်ားကိုႏိႈးကာ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္လိုက္ၾကည့္ေန၏။အရီးေလး၏ေယာက်ာ္းကားဆံုးသြားသည္မွာတစ္ႏွစ္ခန္႕ရွိၿပီျဖစ္၍ သမီးေလးေယာက္၊သား တစ္ေယာက္ႏွင့္အရီးေလးမွာအားကိုးေယာက္်ားေလးဆို၍ သူ႕သားပင္ရွိ၏။သူ႕သားကလည္းညဘက္ဗီြဒီယိုရံုျဖဳတ္မွအိမ္ျပန္လာတတ္ရာအလြန္ေမွာင္မွ အိမ္ကိုေရာက္၏။ဒါေတာင္ရံဖန္ရံခါလမ္းမွာသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေလကန္ေနလွ်င္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိမ္မေရာက္။

" ဟာ-ၾကက္ၿခံတံခါးပြင့္ေနတယ္ေဟ့။ ဒီေကာင္ၾကက္လာခိုးတာျဖစ္မယ္။"

" ဒါဆို ကတံုးဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ။ ၾကက္သူခိုးေပါ့။ "

" အဲဒါဆိုရွာစမ္း။ ဒီေကာင္ေ၀းေ၀းမေျပးႏိုင္ပါဘူး။ ဒီနားတင္၀ပ္ေနတာေနမွာ။ "

သည္သုိ႕ျဖင့္တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၾက၊ရွာၾကျဖင့္ရွာေလရာေနာက္ဆံုးေကာက္ရိုးပံုေထာင့္တြင္ေမွာင္ ရိပ္ခိုေနေသာစြပ္က်ယ္ခ်ဳိင္းျပတ္ျဖင့္ကတံုးပံုလူတစ္ေယာက္ကိုဓာတ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ျမင္ရေလေတာ့ သည္။

" ဟာ-ဟိုမွာ။ ဟိုမွာ။ "

" ၀ိုင္းေဟ့။ ခ်ဟ။ ေဆာ္ကြာ။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္တဲ့ေကာင္ "

" ေအးကြာ။ အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လည္းလုပ္ေသး "

" ဟ-ေနၾကပါဦး။ ဘယ္သူမ်ားလဲၾကည့္ပါဦး "

ရြာလူႀကီးကသတိေပးမွအားလံုးဓာတ္မီးႏွင့္၀ိုင္းထိုးေလေသာအခါရြာသူရြာသားမ်ားအံ့အားသင့္ ရေလေတာ့သည္။မအံ့ဩလွ်င္ေနႏိုင္ရိုးလား။သူတို႕ မီးေရာင္ေအာက္တြင္မိေနသူကား။တျခားသူမဟုတ္။

တစ္ရြာလံုး၏အသည္းေက်ာ္၊ ျပဇာတ္အေကာင္းဆံုးဆုရ၊ အဆိုေတာ္ဖန္ေဂၚလီ၊ ဘေလာ့ဂါစာေရးဆရာၾကယ္စင္သာဂိပင္တည္း။

x x x x x x x x x x x x x x x x x x

" ေဟ့ေကာင္သာဂိ။ ေသေသခ်ာခ်ာေျဖစမ္း။ ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူးေနာ္ "

ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္သေဘာေကာင္းသလိုစည္းစနစ္လည္းႀကီး၏။လက္ထဲကႀကိမ္လံုးသည္လည္း အစြမ္းထက္၏။ေခတ္စနစ္ တို႕ေျပာင္းေသာ္ျငားဆရာေတာ္၏ႀကိမ္လံုးသည္ေခတ္ အဆက္ဆက္ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္တို႕၏လက္စြဲအျဖစ္ဤေရႊပန္းေတာရြာကိုထိန္းေက်ာင္းလာခဲ့ရာ ဆရာေတာ္ကိုရိုေသေလးစားသည္ကတစ္ပိုင္း၊ႀကိမ္လံုးကိုေၾကာက္သည္ကတစ္ပိုင္းျဖစ္၏။

သာဂိသည္မ်က္ႏွာကိုမေမာ့ရဲ။လက္အုပ္ကေလးခ်ီထား၏။ညကဖမ္းၿပီးဆရာေတာ္ေက်ာင္းကိုပို႕သည္။ ဆရာေတာ္ကမနက္မွရွင္းမည္ဆို၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာရြာသားမ်ားကသာဂိကိုအပ္ထားခဲ့သည္။တခ်ဳိ႕သာ ဆရာေတာ္ႏွင့္သာဂိကိုေစာင့္အိပ္ၾက၏။

" တပည့္ေတာ္ညကဗီြဒီယုိသြားၾကည့္ပါတယ္ဘုရား။ အဲဒါအျပန္မွာဗိုက္ဆာေနတုန္းအရီးေလးသားေမာင္လတ္ နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ေမာင္လတ္ကသူတို႕အိမ္ေအာက္ထပ္က၀င္ရလြယ္တယ္။ခ်က္ကိုလက္လွ်ဳိၿပီးႏိႈက္လို႕ရတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာထမင္းနဲ႕ဟင္းရွိတယ္။အိမ္ကေခြးကသူသြားေလရာလိုက္လို႕သူ႕နားမွာေခၚထားတယ္တဲ့။ သူ႕အေမနဲ႕ညီမေတြမႏိုးေအာင္၀င္စားပါဆိုၿပီးေျပာလို႕အိမ္ထဲ၀င္၊မီးဖုိေခ်ာင္မွာဟိုရွာဒီရွာ နဲ႕အိုးေတြ႕လို႕အဖံုးလွပ္ေနတုန္းျဗဳန္းဆိုကို၀င္းေမာင္ရယ္ထေအာ္တာနဲ႕ လန္႕ၿပီးေနာက္ေဖးကို၀င္ေျပးတာပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္မညာပါဘူး။ "

" ဒါဆိုေမာင္လတ္ကသက္ေသေပါ့။ ေခၚစမ္းေမာင္လတ္ "

" ညကတည္းကဗီြဒီယိုသြားၾကည့္တာေပၚမလာေသးပါဘူးဘုရား။ တျခားရြာကသူ႕သူငယ္ခ်င္းအလႉရွိတာပါသြားလားမသိပါဘူး။ဒီေန႕ သြားမယ္ေျပာထားတာ "

အရီးေလးက၀င္ေျဖေတာ့သာဂိမ်က္ႏွာပ်က္ေလၿပီ။

" အရီးရယ္။ အရီးလည္းကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းသိသားနဲ႕။ ခိုးဖို႕မွမဟုတ္တာ။ ဗိုက္ဆာလို႕၀င္တာပါ။ ေမာင္လတ္သာရေအာင္ေခၚေပးပါေတာ့ဗ်ာ။ "

ရြာသားမ်ား်လည္းလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနေလၿပီ။သာဂိအေၾကာင္းကိုသူတို႕သိသည္။ေပ်ာ္တတ္၊ေနာက္တတ္ တာကလြဲလွ်င္ဘာမွမရိုးသားတာ မလုပ္။ၿပီးေတာ့ပစၥည္းခိုးရေအာင္ကလည္း သူ႕မိဘမ်ားကခ်မ္းသာလြန္း၍ႏိုင္ငံျခားေတာင္ထြက္အလုပ္ လုပ္ခိုင္းထားတာသာၾကည့္။

သို႕ေသာ္မည္သို႕ျဖစ္ျဖစ္သူမ်ားအိမ္ထဲညဘက္အခ်ိန္မေတာ္ႀကီးေရာက္ေနသည္။မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ားလည္းရွိ သည္။သဃၤန္းစီးထားသည္မွာ မၾကာေသးေသာသာဂိသည္ကတံုးႏွင့္မို႕ျပည္ကကတံုးႏွင့္လည္း ပံုမွားခံထားရေသးသည္။ျပစ္မႈမ်ားကားမနည္း။ေမာင္လတ္မွမေရာက္လွ်င္သာဂိကုိၿမိဳ႕မွရဲသို႕အပ္ ရေတာ့မည္။

" ဒီလိုလုပ္ကြာ။ သာဂိအေၾကာင္းလည္းမင္းတုိ႕သိသားပဲ။ ငါလည္းဒီရြာမွာေနလာတာၾကာၿပီ။ ဘယ္သူဘာလုပ္လဲကအစငါသိေနတာပဲ။ ဒီေတာ့မင္းတို႕လည္းေက်နပ္ေအာင္၊ ဒကာမႀကီးေဒၚေအးရီလည္းစိတ္ရွင္းေအာင္ဘုန္းႀကီးတစ္ခုဆံုးျဖတ္ေပးမယ္"

" ေကာင္းပါတယ္ဘုရား "

အားလံုးကေထာက္ခံသည္။သာဂိလည္းအားတက္လာ၏။

" မင္းတို႕ကိုမဲေပးခိုင္းမယ္ "

" ဟင္.....ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ ဒါကႏိုင္ငံေရးမွမဟုတ္တာ "

" မင္းတုိ႕ကသာဂိကိုယံုတယ္ဆိုရင္၊ၿမိဳ႕မပို႕ရဘူးဆိုရင္ အမွန္ျခစ္ေလးေတြျခစ္ၿပီးငါခ်ထားတဲ့မွန္ပံုးထဲကိုထည့္ရမယ္။ သာဂိကိုမယံုဘူး။ ရဲလက္အပ္ဆိုရင္အမွားျခစ္ၿပီး သစ္သားပံုးထဲကိုထည့္ရမယ္ "

" အဲဒီမဲေပၚမွာမူတည္ၿပီးသာဂိကိုရဲလက္အပ္မအပ္ဆံုးျဖတ္မယ္။ ဘယ္လိုသေဘာရလဲဒကာမႀကီး "

" ေကာင္းလွပါၿပီဆရာေတာ္ဘုရား "

အရီးေလးကားဆရာေတာ္၏စကားကိုလိုက္နာေလၿပီ။

x x x x x x x x x x x x x

သည္သုိ႕ျဖင့္ေရႊပန္းေတာရြာတြင္သာဂိႏွင့္ပတ္သက္၍သူခုိးလား၊လူေကာင္းလားဆိုသည့္၀ိ၀ါဒကြဲျပားေစရန္ မဲေပးပြဲကိုရြာဦးဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ စတင္ေလေတာ့သည္။

ဆရာေတာ္ကမတူညီေသာမဲပံုးႏွစ္ပံုးကိုအခန္းလြတ္တစ္ခန္းထဲသို႕ထည့္ေစ၏။ၿပီးမွတစ္ေယာက္ခ်င္း ၀င္ကာမဲေပးရသည္။

ထိုသို႕မဲေပးေသာအခါတခ်ိဳ႕ကလည္းအမနာပတုတ္၏။သူတို႕မွမေပးလွ်င္သာဂိအဖို႕ေခြးလံုးလံုးျဖစ္ၿပီ ဆိုသူကတစ္မ်ဳိး၊သူတို႕မဲသည္သူတို႕အသည္းၾကားမွလာသည္ျဖစ္၍သာဂိသာမကသူ႕ေဆြမ်ဳိးမ်ားပါမ်က္ႏွာ ရေစႏိုင္သည္ဟုဆိုသူကတစ္ဖံု၊ေပးၾကည့္ေလ၊သာဂိသူခိုးကိုတမင္လႊတ္ေပးသလိုျဖစ္မွာေပါ့ဟုသာဂိမိဘမ်ား စီးပြားေရးေကာင္းေနသည္ကိုမနာလိုသူတို႕ကတစ္မ်ဳိး၊ထိုမဲေၾကာင့္သာဂိဘ၀တစ္ခုလံုးေျပာင္းသြားႏိုင္သည္ ဟုအာေပါင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ေျပာဆိုေနၾကသည္ကတခ်ဳိ႕စသည္ျဖင့္စံုလင္လွေတာ့၏။

ရြာရွိလူကုန္မဲေပးၿပီးၿပီဆုိေသာအခါဆရာေတာ္ကရြာလူႀကီးကိုသက္ေသထား၍မဲပံုးမ်ားကိုေရတြက္ေစ၏။

သာဂိကားမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္မဲမ်ားကိုၾကည့္ေနေလသည္။ၿပီးေတာ့ပါးစပ္မွလည္းတတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ဆီမန္းမန္းကာဂါထာေတြြရြတ္ေသး ၏။

သည္သို႕ျဖင့္မဲေရတြက္သည္ကုိေစာင့္ၾက၏။ဆရာေတာ္ကားေမာင္လတ္ အျပန္ကိုေစာင့္ခ်င္ေသး၍ရွိထားသည့္မဲမ်ားကိုရြာလူႀကီးအားျဖည္းျဖည္းေရတြက္ခိုင္း၏။

ထိုအခါရြာလူႀကီးသည္မဲေရတြက္ပံုကိုစလိုးမိုးရွင္းပံုစံျဖင့္ေရတြက္ေတာ့၏။ရြာလူႀကီးအတြက္ထိုခြင္ကို မိသြားေစေသာအခ်က္လည္းရွိ၏။တခ်ိဳ႕မဲမာ်းသည္ကားမွန္သလိုလို၊မွားသလိုလိုျခစ္ထားသည္လည္းပါရာ မရွင္းဟုဆို၍ေဘး ဖယ္ထား၏။ၿပီးမွျပန္ေရမည္ဟုေျပာ၏။

ထိုသို႕မဲေရတြက္ေနသည့္ၾကားထဲဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလာလည္ေသာဧည့္သည္မ်ားရွိကဘုန္းဘုန္းကလက္ခံ စကားေျပာေန၍ရြာလူႀကီးမွာေစာင့္ရေသး၏။ ထို႕အျပင္ၿမိဳ႕ေရာက္ေနကုန္ေသာရြာမွေျပာင္းသြား သူမ်ားလာေသာအခါမွာလည္းသူတို႕ပါထည့္ခ်င္၍ဆိုေသာအခါဘုန္းႀကီးကခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွခြင့္ျပဳသင့္သူကို ခြင့္ျပဳေလရာအခ်ိန္ကပိုၾကာလာ၏။

" လူႀကီးရယ္။ ဆရာေတာ္ကျဖည္းျဖည္းေရဆိုလို႕ေရတာ လည္းေရေပါ့။တို႕လည္းအိမ္မွာအလုပ္ေတြနဲ႕ဟ။ တလင္းထဲမလည္းစပါးေတြနဲ႕။ မိုးေကာက္ရြာခ်ရင္ဒုကၡကေရာက္ဦးမယ္။"

" ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္းဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ကမွားမွာစိုးလို႕ပါဗ်ာ။"

ရြာသားမ်ားလည္းဆရာေတာ္ႏွင့္လူႀကီးမ်က္ႏွာေၾကာင့္ေအာင့္ကာေနရေလ၏။သည္သို႕ျဖင့္မဲေရတြက္ သည္မွာေနာက္ထပ္သီးထပ္သီးႏွံမ်ားစိုက္ပ်ဳိး၍ ရေအာင္ၾကာသည္ဟု ရြာသားမ်ားကေရရြတ္ျမည္တမ္းေတာ့မွပင္အဆံုးသတ္ဖို႕ကိုေရာက္ေလ၏။

" ကဲ-အားလံုးပဲခင္ဗ်ာ။ မဲေရပါေတာ့မယ္ "

ရြာသားမ်ားကားအားလံုးၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။သာဂိကားဘုရားစာကို စိတ္ထဲကက်ိတ္ရြတ္ေန၏။မွန္ပံုးထဲမွာကားအမွန္ျခစ္ပါသည့္မဲမ်ားကိုျမင္ေနရသည္။ပံုးအျပည့္နီးပါး။

သစ္သားပံုးကားမျမင္ရ။ထို႕ေၾကာင့္မွန္းရခက္လွသည္။

ရွိသမွ်မဲအားလံုးကိုေရတြက္၍ၿပီးေသာအခါ.......

" ဟုတ္ကဲ့။ အမွန္ျခစ္ဘက္ကမဲအျပတ္အသတ္နဲ႕ႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ "

" ေဟး "

သာဂိကိုရြာသူရြာသားမ်ား၀ိုင္း၍ေျပးဖက္ၾက၏။ အရီးေလးတို႕မိသားစုကလည္းေပ်ာ္ၾကေလသည္။ရိုးသားသူမ်ားမို႕အျပစ္မရွိသူကိုဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ၾက။

ထိုစဥ္မွာပင္ေက်ာင္းအ၀ကိုလူတစ္ေယာက္ေရာက္လာေလသည္။

" ေမာင္လတ္ "

ဆရာေတာ္၏အသံကိုၾကားမွအားလံုးကလွည့္ၾကည့္ၾက၏။

" ဟာ-ေဟ့ေကာင္ေမာင္လတ္။ လုပ္ဦးဟ။ ဒီမွာငါဒုကၡေရာက္ေနတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မဲကလည္းႏိုင္၊ မင္းလည္းျပန္လာလို႕ "

ေမာင္လတ္သည္မဲကိစၥကိုနားမလည္။ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းပင္မသိ။သည္ သုိ႕ႏွင့္ဆရာေတာ္ႏွင့္ရြာသားမ်ားကအကုန္၀ိုင္းရွင္းျပမွသူပါကူရေတာ့သည္။

" ဟာ-သာဂိကရြာကငယ္ေမြးၿခံေပါက္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ေဆြမ်ဳိးလိုေနတာ။ကၽြန္ေတာ့္ႏွမေတြဆိုလည္းသူ႕ႏွမေတြလိုမို႕ဒီေကာင္ဗိုက္ဆာတာကို သြားစားလို႕လႊတ္လိုက္တာပါဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ့္အမွားပါ။ကၽြန္ေတာ္ပါလိုက္သြားရမွာ။ၿပီးေတာ့ဗီြဒီယိုၾကည့္ၿပီး အျပန္အေရွ႕ပိုင္းကဖိုးခၽြန္တို႕အိမ္ဘက္ပါသြားတာ။မနက္က်ေတာ့ႏိုးေတာ့ဟိုဘက္ရြာအလႉရွိတာနဲ႕ ထလိုက္သြားတာေလ။အေမတို႕ကိုေျပာၿပီးသားဆိုေတာ့ညေနျပန္လာမွ  ပဲေျပာေတာ့မယ္ဆိုၿပီးပါသြားတာ။ထင္ေတာ့ထင္သား။ရြာမွာညကသူခိုးဖမ္းတယ္လို႕ဟိုဘက္ရြာက လူေတြေျပာေတာ့ငါေတာင္ညကဗီြဒီယိုၾကည့္ခဲ့ပါေသးတယ္လို႕ေျပာခဲ့တာ "

ေမာင္လတ္စကားအဆံုးမွာအားလံုးနားလည္လာေတာ့သည္။

" ေအးေလကြာ။မင္းတုိ႕လူငယ္ခ်င္းကယံုေပမယ့္အေျခအေနကရွိေသးတာကိုးကြ။ငါလည္းသာဂိကို ယံုေပမယ့္အမ်ားယံုေအာင္ေတာ့ျပရေသးတာ။ဒါနဲ႕သာဂိ။ မင္းညကဘာစားလိုက္ရေသးလဲ "

" ဘုန္းဘုန္းရယ္။ ဟင္းအိုးကေလးကိုအဖံုးကေလးလွပ္ၾကည့္ရံုေလးပါ။ စားေတာင္မစားရေသးပါဘူး။ လက္နဲ႕လည္းႏိႈက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ခိုးလည္းမခိုးပါဘူး။ တကယ့္ကိုလွပ္ၾကည့္ရံုကေလးပဲလွပ္ၾကည့္တာပါ။ ေနာက္ကေအာ္သံၾကားလို႕ေျပးရတာပါပဲ "

သာဂိစကားအဆံုးဆရာေတာ္ႏွင့္ရြာသားမ်ားရယ္ၾက၏။

" ကဲ...ကဲ။ ေမာင္သာဂိသည္ဟင္းအိုးကိုအဖံုးလွပ္ရံု လွပ္၍ႏိႈက္လည္းမစားခဲ့ရေပ။ ထို႕ျပင္အမ်ား၏ယံုၾကည္မႈမွာလည္းေမာင္သာဂိသည္သူမ်ားပစၥည္းကို အေခ်ာင္ခိုးယူလိုေသာသေဘာမပါဘဲဗိုက္ဆာေသာေၾကာင့္သာပိုင္ရွင္၏သားျဖစ္သူေမာင္လတ္ကို ခြင့္ေတာင္း၍သြားေရာက္ စားေသာက္ျခင္းေၾကာင့္.."

" အဖံုးလွပ္ရံုကေလးပါဗ်ာ။ ခိုးမစားရေသးပါဘူး "

သာဂိျဖတ္ေျပာ၍ရြာလူႀကီးကမ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုး၏။

" သြားရာက္မစားေသာက္မီအဖံုးကိုလွပ္မိေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႕ျဖစ္ရျခင္းျဖစ္ရာေမာင္သာဂိတြင္အျပစ္မရွိဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ဤကိစၥကိုဤေနရာတြင္ပင္အၿပီးသတ္လိုက္ပါသည္။ အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္းခင္ဗ်ား။"

ေရႊပန္းေတာရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ထိုေန႕ကလက္ခုပ္သံမ်ားစည္ကားေန၏။

အမွားကိုအမွန္ကႏိုင္ေသာေန႕ဟုလည္းဆိုၾက၏။

အဖံုးကိုလွပ္ေသာညဟုလည္းယခင္ညကအျဖစ္အပ်က္ကိုဆိုၾက၏။

ႏွစ္သီးစားစပါးစိုက္၍ရေသာမဲေရတြက္သည့္ေန႕ဟုလည္းဆိုၾက၏။

မည္သို႕ဆိုေစထိုအျဖစ္အပ်က္၏ေနာက္မွာေတာ့ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတာ္သာဂိကားေရႊပန္းေတာရြာတင္ သာမကရြာနီးခ်ဳပ္စပ္အထိနာမည္ေတာ္ေတာ္ေပါက္၍နာမည္ႀကီးေလေတာ့သတည္း။              ။

 သားလတ္
 ၂၂း၄၀ နာရီ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
 ၁၃.၁၁.၂၀၁၅

Monday, October 19, 2015

" စိန္႕မာတင္ဒရိုက္ဗ္ေပၚကအိပ္မက္မ်ား "



တကယ္ေတာ့ေရြးေကာက္ပြဲမွာမဲေပးခြင့္ဆိုတာလူတိုင္းရႏိုင္တဲ့အခြင့္ အေရးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။အသက္ရယ္၊အခ်ိန္ရယ္၊ေနရာရယ္၊ဆႏၵရယ္အားလံုးေပါင္းစံုမွရတတ္တာမ်ဳိးပါ။
ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံအတြက္က်ေတာ့ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ရဲ႕ မ်က္လွည့္ျပမႈကိုပါထည့္ေျပာရမယ့္သေဘာျဖစ္ေနပါတယ္။မဲစာရင္းထဲပါသူပါ၊မပါသူ မပါကိုး။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုျမန္မာျပည္ရဲ႕အေ၀းကလူေတြအတြက္လြန္ခဲ့တဲ့လေတြ ကတည္းကမဲစာရင္းကိုျမန္မာျပည္ကိုလွမ္းစစ္၊ပထမတစ္ခါမွား၊ဒုတိယ တစ္ခါျပန္ေစာင့္၊ဒီဘက္မွာလည္းပံုစံ(၁၅)ကိုစင္ကာပူႏိုင္ငံဆိုင္ရာျမန္မာသံရံုးကိုပို႕ဖို႕လုပ္နဲ႕
စအားထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့နာမည္မဲစာရင္းမွာမွန္မွန္ကန္ကန္ပါလာၿပီဆိုေတာ့မွဒီဘက္ကပံုစံ(၁၅)အတြက္
သံရံုးရဲ႕တုန္႕ျပန္မႈကိုျပန္ေစာင့္ရပါတယ္။သံရံုးကဘာေမးလ္မွျပန္မလာေတာ့မွသူငယ္ခ်င္းအကူအညီနဲ႕
ပင္နင္ဆူလာပလာဇာကေနတစ္ဆင့္စာရြက္ကိုပို႕ရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့မဲပို႕ႏိုင္တဲ့လူစာရင္းမွာပါလာၿပီဆိုမွသက္ျပင္းခ်ရတာပါ။
ဒီလိုနဲ႕စင္ကာပူကမဲေပးရက္ကေအာက္တိုဘာ (၁၅)ကေန(၁၈)ရက္ေန႕ အထိဆိုေတာ့ပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့တနဂၤေႏြမွသြားေပးမလို႕စီစဥ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကဒီတစ္ပတ္ပေရာဂ်က္အသစ္ကိုေရာက္ၿပီးစေနပါစဆင္းရမွာမို႕တနဂၤေႏြကိုခက္မယ္မွန္း
သိေပမယ့္ေရြးခဲ့တာပါ။

ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။မဲေပးဖို႕အခြင့္ရွိတဲ့လူ၂၀၀၀၀ေက်ာ္မွာၾကာသပေတး ၊ေသာၾကာကလူနည္းၿပီးစေနမွာလူမ်ားေတာ့ေသာၾကာညမွာကတည္းသံရံုးရွိရာ Saint Martin's Drive လမ္းနဲ႕အဲဒီလမ္းကအထြက္ Tanglin လမ္းမေပၚမွာပါညအိပ္ေစာင့္တဲ့မဲေပးခ်င္သူေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္လို႕သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕စေနမနက္နဲ႕စေနတစ္ေနကုန္မွာညဘက္တန္းစီးထားသူေတြမဲေပးတာမကုန္ေတာ့သံရံုးဟာ
တိုကင္စနစ္နဲ႕တစ္ရက္ကိုသံုးေထာင္ဆိုၿပီးစျဖတ္ရပါေတာ့တယ္။အဲဒီအတြက္စေနမွာလူသံုးေထာင္ကို
မဲေပးခြင့္ေပးခဲ့ၿပီး တနဂၤေႏြလူသံုးေထာင္စာကို တိုကင္ေ၀လိုက္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့တနလၤာလူသံုးေထာင္စာကိုစေနည၈နာရီခြဲမွာထပ္ေ၀မယ္လို႕
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆီကသိရၿပီးအလုပ္ကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကားငွားလို႕ေျပးရပါေတာ့တယ္။
တကယ္လည္းလူကမ်ားေနၿပီးသံရံုးနားကTanglin Road ကိုေရာက္တဲ့အခါ စေနမဲေပးရမယ့္လူစာရင္းမကုန္ေသးဘဲတနလၤာအတြက္တုိကင္လာေစာင့္သူေတြကပါေနာက္တစ္တန္း
အျဖစ္ရွိေနပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေစာင့္ေနတဲ့ကာလမွာကိုပဲVolunteersေတြကစားစရာ ၊ေသာက္ေရ၊ေဆး၀ါးေတြအခမဲ့လိုက္ေ၀၊မဲေပးပံုကိုရွင္းျပနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာေတြကိုယ့္ဘာသာ
ကိုယ္ထူကိုယ္ထလုပ္ကိုင္ေနၾကတာအားရစရာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ည၈နာရီခြဲမွာတိုကင္စာရြက္ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့စေန၊တနဂၤေႏြမွာအခ်ိန္ရရင္ေပးခ်င္တာကိုလူမ်ားတာရယ္၊ မဲေပးဖို႕စနစ္ကအဆင္မေျပတာရယ္ေၾကာင့္ဒီႏွစ္အတြက္ခြင့္ကုန္ေနေပမယ့္တနလၤာကိုခြင့္ထပ္ယူၿပီး
ပိုက္ဆံအျဖတ္ခံကာမဲေပးဖို႕စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။

တနလၤာမနက္ေလးနာရီမွာအိမ္ကထ၊ကားငွားၿပီးသံရံုးနားေရာက္ေတာ့ လူတန္းကအရင္စေနေန႕ကတိုကင္ယူဖို႕ေစာင့္ေနတာထက္ေတာင္ေ၀း တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကလာေစာင့္ေနလဲကိုမသိတာပါ။

ဒါနဲ႕ကိုးနာရီခြဲမွာစၿပီးသံရံုးထဲ၀င္ခြင့္ရေတာ့ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ၁၀နာရီေက်ာ္မွာမဲေပးခြင့္ရၿပီး၁၀နာရီမခြဲခင္မွာအားလံုးၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။
သံရံုးထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္အလိုက္နံပါတ္ေတြနဲ႕စီထားတဲ့တန္းေတြထဲ၀င္ရပါတယ္။
အဲဒီတန္းေတြကေနမဲစာရင္းစိစစ္ဖို႕နဲ႕မဲေ၀တဲ့စားပြဲေတြဆီကိုလႊတ္ပါတယ္။အဲဒီမွာၿမိဳ႕နယ္နာမည္နဲ႕
ရပ္ကြက္နာမည္ကိုေျပာၿပီးကိုယ့္နာမည္ေဘးမွာလက္မွတ္ထိုး၊ၿပီးရင္မဲစာရြက္၃ရြက္နဲ႕စာအိတ္ေတြပါ ယူရပါတယ္။

မဲကအမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္၊ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္နဲ႕တိုင္းေဒသႀကီးဆိုၿပီးတိုင္း ရင္းသားမဟုတ္သူေတြအတြက္၃မဲျဖစ္ၿပီးတိုင္းရင္းသားေတြကသူတို႕ကိုယ္စားလွယ္ေတြအတြက္ေနာက္ တစ္မဲထပ္ရပါမယ္။တစ္ခုသတိထားရမွာက တိုင္းေဒသႀကီးပါ။ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့တိုင္းေဒသႀကီးမွာမဲဆႏၵနယ္ခြဲထားတာရွိေလေတာ့မိမိေရြးခ်ယ္တဲ့ ပါတီျဖစ္ေစဦး၊လူမွန္မွရမွာပါ။
အဲဒီအတြက္အခုေနာက္ဆံုးလူငယ္ေတြထြင္လိုက္တဲ့mVoter 2015 Application ကိုေဒါင္းလုပ္ရယူၿပီးကိုယ့္ၿမိဳ႕နဲ႕ရပ္ကြက္နာမည္နဲ႕ရွာၿပီး အလြတ္မွတ္ထားရင္ရပါၿပီ။

မဲစာရြက္မွာေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာမဲရံုမႉးလို႕သတ္မွတ္သူ(မဲလက္မွတ္ထုတ္ေပးသူ)ရဲ႕လက္မွတ္ပါရမွာျဖစ္ၿပီးေနာက္ေက်ာမွာေတာ့ေရြးေကာ္ကတံဆိပ္တံုးနဲ႕ လက္မွတ္ပါရပါမယ္။

အဲဒါေတြစံုရင္အမွန္ျခစ္ျခစ္ဖို႕နဲ႕စာအိတ္ေကာ္ကပ္ဖို႕အခန္းငယ္ေတြထဲ၀င္ရပါတယ္။ၿပီးေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာ အမွန္ျခစ္ၿပီးစာအိတ္ထဲကို သံုးေခါက္ေလာက္ေခါက္ထည့္၊ၿပီးရင္စာအိတ္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားကိုေကာ္ နဲ႕ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္၊ၿပီးေတာ့မွသူတို႕ခ်ထားတဲ့မဲပံုးေတြထဲမဲထည့္ရပါတယ္။အဲဒီလိုထည့္တဲ့အခါနာမည္ေတြ ကပ္ထားလို႕ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီးမွအမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္စာအိတ္ကိုအမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ပံုး၊ျပည္သူ႕ လႊတ္ေတာ္ စာအိတ္ကိုျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ပံုး၊တိုင္းေဒသႀကီးစာအိတ္ကိုတိုင္းေဒသႀကီးပံုးမွာထည့္ၿပီးတာနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ တို႕ရဲ႕တာ၀န္ၿပီးပါၿပီ။

တစ္ခုေျပာစရာရွိတာကအရင္ရက္ေတြကမဲကိစၥအဆင္မေျပတာ ဟာေရြးေကာ္ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈလို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။သံရံုးဘက္ကေတာ့ သူတို႕ရဲ႕မဲေပးသူေတြကိုဘယ္ႏွစ္ရက္မွာဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ေရတြက္ခ်ထားမႈမွာ အားနည္းခဲ့တယ္လို႕သံုးသပ္ရပါတယ္။
တစ္ခုရွိတာကမဲေပးမယ့္လူအဲဒီေလာက္မလာႏိုင္ပါဘူးလို႕လည္းထင္ခဲ့ပံုရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္အဲဒီအခ်က္ကလြဲလို႕သံရံုး၀န္ထမ္းေတြစိတ္ ရွည္လြန္းခဲ့ပါတယ္။ဒါကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့၊ႀကံဳခဲ့တာပါ။လူေပါင္းစံုရဲ႕ေမးခြန္းေတြကိုစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ တုန္႕ျပန္ခဲ့တာကိုအသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။
မဲစာရင္းမပါတာကေတာ့သူတို႕ဘာမွ်လုပ္လို႕မရတဲ့အပိုင္းပါ။မဲစာရြက္ပါမလာတာ၊စာရင္းမပါတာ၊မဲေပးခြင့္ မရွိတာဒါေတြဟာသံရံုးအပိုင္းမဟုတ္ဘူးလို႕နားလည္ပါတယ္။မဲေပးတဲ့သူေတြအဆင္ေျပေျပနဲ႕မဲေပးဖို႕ စီစဥ္တာကသာသံရံုးအပိုင္းပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္အေတြ႕အႀကံဳေကာင္းတစ္ခုရခဲ့ၿပီျဖစ္ လို႕ျမန္မာျပည္ကျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵမဲေပးပြဲႀကီးမွာအမွားအယြင္းမရွိ၊ပယ္မဲမရွိျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ လို႕ေမွ်ာ္လင့္လို႕ဒီအေတြ႕အႀကံဳေတြကိုျပန္မွ်တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ဒီမဲေတြေပးဖုိ႕လူေတြပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ေငြလည္းကုန္ခဲ့ပါတယ္။အလုပ္လည္းပိုက္ဆံအျဖတ္ခံၿပီး မသြားခဲ့ပါဘူး။ဒီမဲတစ္မဲဟာကၽြန္ေတာ္တို႕အနာဂတ္၊ေနာက္ထပ္ျဖစ္လာမယ့္တိုင္းျပည္နဲ႕လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ျဖစ္လို႕ယံုၾကည္စြာေပးခဲ့တာပါ။
လိမ္တဲ့မဲ၊ေကာက္က်စ္တဲ့မဲေတြအျဖစ္ေျပာင္းမသြားဖို႕ေတာ့ဆုေတာင္းရမွာပါပဲ။

ဟုတ္ကဲ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႕အေ၀းေရာက္ျမန္မာေတြအတြက္ျမန္မာသံရံုးရွိရာ Saint Martin's Drive လမ္းေပၚမွာအိပ္လို႕၊နားလို႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္မဲေပးခဲ့၊ေပးေနၾကဆဲပါ။

တစ္ခါတစ္ခါျမန္မာျပည္ကလူေတြထဲမွာဘယ္သူတက္တက္ဘာအေရးလဲ၊မဲမေပးပါဘူးတို႕ေျပာေနတာၾကား ရပါတယ္။စင္ကာပူမွာေတာင္မဲေပးရတာအာရံုမလာပါဘူးဆိုတဲ့သူေတြလည္းရွိေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေပးေနတဲ့မဲဟာႏိုင္ငံရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ပါ။ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ဘူးထင္ရင္တစ္ခ်ိန္မွာကိုယ္နဲ႕ပဲ လာဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျမန္မာႏုိင္ငံသားပီပီကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်တယ္လို႕ခံယူပါတယ္။

Saint Martin's Drive ေပၚကအိပ္မက္ေတြအျမန္အေကာင္အထည္ေပၚလာ မယ္လို႕ယံုၾကည္ေနလ်က္ပါ။           ။



သားလတ္
၁၉း ၄၇ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၉.၁၀.၂၀၁၅


Sunday, October 18, 2015

" မနက္ျဖန္ႏိုင္ငံသစ္ "


 +   ေကာင္းကင္ၾကယ္ေတြ လင္းလက္တဲ့အခ်ိန္
      ၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုျမင္တယ္။

+    တျခားငွက္ေတြ အိပ္တန္းတက္ခ်င္တက္မယ္
      ဒါေပမဲ့.....
      ေဒါင္းေတြမအိပ္ခဲ့ၾကဘူး။

+    အနာဂတ္အတြက္
      တိုင္းျပည္အတြက္
     ကိုယ္မရွိေတာ့မယ့္အခ်ိန္ မျမင္ရေတာ့မယ့္မ်ဳိးဆက္အတြက္
     ေမွာင္မဲေနတဲ့ေကာင္းကင္ကို ရဲရဲေတာက္ေစဖို႔ေလ။

+   ပလက္ေဖာင္း ခဏေလ်ာင္းမယ္
     ျခံစည္း႐ိုးတိုင္ ထိုင္မွီမယ္
     ေျမႀကီးေပၚနား အားစုမယ္
     ၿပီးမွ.......
     ႏိုင္ငံသစ္မွာ တစ္ေရးအိပ္ၾကမယ္။ ။

သားလတ္
၁၀း၂၇ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၇.၁၀.၂၀၁၅
( စင္ကာပူသံရံုးေရွ႕ညအိပ္ၿပီးမဲေပးရန္ႀကိဳးစားသူမ်ားသို႔ )
Photo Credit to weknowyourdreams.com

Sunday, August 16, 2015

" ၿငိမ္းခ်မ္းေသာငွက္ "



+ စကားလံုးေတြမလိုဘူး
စကားလံုးမွမရွိတာ
သူက စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္ထဲမွာ။

+ အခါလြန္တဲ့မိုး ျဖစ္ေလမလား
ေၾကကြဲခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြၾကာလည္း
မင္းမရွိတဲ့ေနာက္ သီခ်င္းလို
အေမ့ရဲ႕ဒုကၡအိုးေလးကိုေဆြးတယ္။

+ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္ကလရိပ္ျပာကို ေငးေနတုန္း
ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညကို ပုန္းေရွာင္သြားသူတစ္ေယာက္
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕သတို႕သမီးကိုဖ်က္ေနသူေတြၾကား
ျပန္လာမလား၊ ေမ့လုိက္ေတာ့လုိ႕ ေျပာေလမလား။

+ မ်က္ရည္၀ဲရံုေလး
ေမ့ထားတယ္ဆိုတာ အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကိုဆိုမိမွာစိုးလို႕
သက္ၿငိမ္ ပန္းခ်ီကားလို ေနမိတဲ့အခါ
ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးတမ္းခ်င္းလိုပါပဲ
ဘယ္သူေတြ ဘာေတြဆိုဆို
သီခ်င္းမ်ားနဲ႕လူကို မမီႏုိင္ခဲ့တာေလ။

+ ေခါင္းေလာင္းေလးေတြျမည္ေနၿပီ
အရင္အတုိငး္ပဲ
နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ားကိုစားသံုးလို႕
သင္းကြဲငွက္က အစိမ္းေရာင္တံခါးမ်ားအျပင္မွာ
ၿမိဳ႕ျပညလေရာင္တမ္းခ်င္းကိုဆိုေနမလား
တုႏိႈင္းမဲ့ရတနာတစ္ပါးဟာ အရိပ္မဲ့
အထီးက်န္အျဖစ္ ဂီတခ်စ္သူေတြကို ခ်န္ထားခဲ့
စိမ္းရက္ေလအားလို႕ ေျပာခ်င္ေပမယ့္
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစေလ။            ။

သားလတ္
၁၂း၁၀ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၆.၈.၂၀၁၅
[ ၁၄.၈.၂၀၁၅ ေန႕ကအဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္သြားတာ ( ၁၁ ) ျပည့္သြားတဲ့အတြက္ အမွတ္တရ ခံစားေရးထားတာပါ။ ဒီေန႕မွအဆံုးသတ္ႏိုင္လို႕။ ]

Monday, June 1, 2015

" ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ "




ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာျပည္မွာသည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆိုကေလးမ်ား စာသင္ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္။ဇြန္မိုးစက္ တို႕ၾကားမွာအားလံုးသည္ သစ္လြင္ေသာသေဘာကိုေဆာင္ေတာ့မည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္ကေတာ့အက်ၤီအသစ္၊ေဘာင္းဘီအသစ္၊လြယ္အိတ္အသစ္၊စာအုပ္ခဲတံအသစ္ စသည္ျဖင့္အသစ္အသစ္တို႕ျဖင့္ေက်ာင္းတက္ရမည္ကိုတက္ႂကြေနတတ္ သည္။ကေလးဘ၀ေပကိုး။

နည္းနည္းအရြယ္ေရာက္ေတာ့သစ္ျခင္း၊ေဟာင္းျခင္းကေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာသိပ္မရိုက္ခတ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တစ္တန္းတည္းျပန္က်ျခင္း၊ျပန္ေတြ႕ျခင္းကေပ်ာ္စရာျဖစ္လာသည္။

တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဆိုေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။စာသင္လိုက္၊လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မွာေလကန္လိုက္လုပ္ရေတာ့မွာကိုး။တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စပ္ခဲ့သည္။

ႏွလံုးသားေတြက ႏိုးထလာခဲ႔ၿပီ

ေပ်ာ္စရာေတြက တံခါးရြက္ၾကားထဲအတင္းတိုးလို႔

ရွင္းသန္႔တဲ႔ခင္မင္မႈေတြကိုရူရိႈက္ခဲ႔ရ

(အဲဒီအခ်ိန္) ဘ၀ကတစ္ခါ ျပန္ႏုပ်ိဳသြားတယ္ ။ ။

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဟုသိရရံုျဖင့္ပင္သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္မိသည္။
ကေလးမ်ားအတြက္ေတာ့ဆုေတာင္းေပးခ်င္သည္။

ကေလးတို႕ေရ-
သည္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာအစစအရာရာျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႕ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ပါေစကြာ။
သည္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာမိုးေလလံုတဲ့စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာရာသီဥတုဒဏ္ကင္းကင္းနဲ႕စာသင္ႏိုင္ပါေစကြာ။
သည္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာစစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ ကင္းေ၀းလို႕ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေက်ာင္းတက္ႏိုင္ပါေစကြာ။
သည္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာစာေတြေအးေအးေဆးေဆးသင္လို႕စာ၀တ္ေနေရးမပူမပင္ရတဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္စာအံႏိုင္ပါေစကြာ။
သည္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာေစတနာ၊ေမတၱာအျပည့္နဲ႕သင္ေပးႏိုင္မယ့္ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕သင္ယူမႈကိုရရွိလို႕ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာႏိုင္ငံ့တာ၀န္ထမ္းႏိုင္မယ့္သားေကာင္း၊သမီးေကာင္းေတြျဖစ္ပါေစကြာ။        ။



သားလတ္
၂၁း၁၈ နာရီ
၂.၆.၂၀၁၃
( ကၽြန္ေတာ့္Facebook Page ကေနျပန္ကူးယူေဖာ္ျပတာပါ။ ပံုကကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ထဲမွာရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။ )

Tuesday, May 19, 2015

" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၂၀ )



+ သည္ေန႕ညအိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာ တရုတ္ကားျဖစ္သည့္" Crouching Tiger, Hidden Dragon " ကိုယခင္ၾကည့္လက္စျဖစ္ေန၍ဆက္ၾကည့္မိသည္။ထိုသို႕ၾကည့္ေနရင္းမွာ ခဏရပ္၍ဇနီးသည္ႏွင့္ဖုန္းေျပာၿပီးFacebookၾကည့္မိေသာအခါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျပန္ရွယ္ထားေသာ
"ေမသက္ထားေဆြ"ဆိုသည့္ကေလးမေလးသီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲ၀င္စဥ္ကသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုၾကည့္ရ၍YouTubeမွာ ဖြင့္နားေထာင္မိသည္။ေတာ္လိုက္သည့္ကေလး။ဒါႏွင့္ပင္သူႏွင့္ၿပိဳင္သည္ဆိုေသာကေလးမ်ား၏ သီခ်င္းအခ်ဳိ႕ကိုဆက္ဖြင့္မိသည္။၀ိုင္းလမင္းေအာင္ဆိုသည့္ေကာင္ကေလးဆိုထားသည္မွာလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာ။ဂ်င္မေလးဂ်မ္းလိုခက္သည့္သီခ်င္းကိုသူဆိုျပထားသည္ကေလးစားစရာ။ ဘယ္သံကုိခိုင္ခိုင္မာမာဆိုႏိုင္လွသည္။ေမသက္ထားေဆြကေတာ့စႏၵကိႏၷရီမွာအငို၊အရိႈက္တို႕ႏွင့္ ပညာေတြျပသြားသည္။သူကပထမရၿပီး၀ိုင္းလမင္းေအာင္ကဒုတိယ။ ၾကယ္ပြင့္ေလးတို႕ရဲ႕ဂီတမိုးေကာင္ကင္ဟုအမည္ေပးထားေသာထိုၿပိဳင္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ယခင္ကမၾကည့္ဖူးခဲ့။ယခုေတာ့သူတို႕ေလးေတြ အဆိုေကာင္းတာၾကည့္ၿပီးသေဘာက်ေနမိသည္။ေမသက္ထားေဆြကေလးကိုေတာ့တစ္ခါလားမသိ။ Facebookမွာၾကည့္ဖူးသည္။ေတာ္သည္။ကေလးျဖစ္၍ရံဖန္ရံခါအသံကိုလူႀကီးသံတုခ်င္သည္ကလြဲလွ်င္ သူကေလးကေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာအဆိုေတာ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟုသံုးသပ္မိသည္။ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ကေကာင္ေလးတခ်ဳိ႕ကေမသက္ထားေဆြ၏ပရိသတ္ျဖစ္သည္။ထမင္းစားခ်ိန္မွာအၿမဲလိုနားေထာင္
တတ္ၾကသည္။သူတို႕သည္လိုကေလးမ်ားဆိုေသာသီခ်င္းမ်ားကိုနားေထာင္ေနသည့္အခါဟိုစဥ္က ဆို၊က၊ေရး၊တီးမွာကေလးမ်ားျမန္မာသံသီခ်င္းမ်ားျဖင့္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္ကိုသြားသတိရသည္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကဦးေဆာင္သည္ဆိုေသာအျမင္ကို ဖယ္ခ်ၿပီးၾကည့္လွ်င္ဆို၊က၊ေရး၊တီးလိုၿပိဳင္ပြဲမ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာရွိသင့္သည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ျမန္မာသံ၊ျမန္မာသီခ်င္းမ်ားကိုမ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ဆက္လက္သီဆိုတီးမႈတ္ထိန္းသိမ္းသြားႏိုင္မည္မဟုတ္လား။
သူတို႕ကေလးေတြႏွစ္ၿခိဳက္စြဲလမ္းသြားလွ်င္ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာသံစဥ္မ်ား မတိမ္ေကာ၊မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ေတာ့။တျခားမၾကည့္ႏွင့္။သူတို႕ကေလးေတြဆိုသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လိုလူႀကီးရင့္မာႀကီးတစ္ေယာက္ပင္လွ်င္ၾကည့္လက္စတရုတ္သိုင္းကားကိုထား၍သူတို႕ ကေလးေတြ၏ျမန္မာသံစဥ္ေတြၾကားမွာစီးေမ်ာသြားခဲ့ရေသးသည္ပဲ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာသံစဥ္ကိုျမန္မာ လူမ်ဳိးျဖစ္ေသာကၽြန္ေတာ္တို႕ခံစား၍ႀကိဳက္ရံုသာမကဆက္လက္ထိန္းသိမ္းသြားသင့္သည္မဟုတ္လား။ သူတို႕ကေလးေတြကိုေက်းဇူးေတာင္ တင္မိပါေသးသည္။ ( ဇြန္လ ၂၇ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

+စင္ကာပူမွာအာမခံလုပ္ငန္းမ်ားေတာ္ေတာ္မ်ားသည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အိမ္တိုင္ရာေရာက္လာေရာက္စည္းရံုးေဆြးေႏြးၿပီးလစဥ္အာမခံေၾကးေပးသြင္းျခင္းျဖင့္ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ဳိး ရွိမည္ဟုထင္ေသာကိစၥမ်ားကိုလုပ္ၾကသည္ဟုကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါသည္။
ယခုတေလာမွာပင္ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္သို႕စလံုးမေလးမ်ားထိုအာမခံကိစၥကို လာေရာက္ေဆြးေႏြးသြားေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ား၏အာမခံလုပ္ငန္းက်ေတာ့တစ္မ်ဳိး။ကၽြန္ေတာ္အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူတို႕ႏွင့္ေတြ႕၍ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းေသာအခါကိုယ့္လူမ်ဳိးခ်င္းမို႕ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ မအားသည္ကိုအားနာ၍လားမေျပာတတ္။ေသာၾကာညေနမွာဖုန္းဆက္သည္။စေန၊တနဂၤေႏြမွာ အားမအားေမးသည္။ကၽြန္ေတာ္ကပေရာဂ်က္အရမ္းက်ပ္သည့္ကာလျဖစ္ေနျခင္း၊ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ကသူ႕မိသားစုစင္ကာပူလာလည္၍ပိတ္ရက္မွလိုက္ပို႕ေနျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားရက္မွာပင္သူ႕အတြက္ဆင္းေပးေနရသည္မို႕ကၽြန္ေတာ့္မွာနားရက္ရဖို႕သိပ္မလြယ္။ ထုိ႕ေၾကာင့္သူတို႕ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္။
သို႕ေသာ္တစ္ခါေတာ့ဖုန္းထဲကပင္အာမခံလုပ္ငန္းကအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ေနအိမ္တည္ေနရာပါ။ေနရာကိုေျပာျပေတာ့သူကကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခြန္းထပ္ေမးပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ႏွင့္အနီးဆံုးဘူတာ(MRT)ကိုလာ၍ရမရ။
စဥ္းစားသာၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္က၀န္ေဆာင္မႈလိုခ်င္၍လား။သူကအာမခံထားမည့္သူရွာေနတာ လားဆိုသည္ကို။သူက၀န္ေဆာင္မႈေပးမည့္သူ။ယခုသူကကၽြန္ေတာ့္ကိုမရွာဘဲကၽြန္ေတာ္ကသူ႕ျပန္ရွာရမည့္ သေဘာ။သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ့္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားဖဲ့ေပးရံုမကကၽြန္ေတာ္ကပင္သူ႕ကိုအခ်ိန္ကုန္သက္သာေစရန္ သြားေတြ႕ရဦးမည္လား။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးပါသည္။စင္ကာပူမေလးမ်ားလုပ္သည့္အာမခံလုပ္ငန္းကသူတို႕ကိုယ္တိုင္အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာေဆြးေႏြးသည္။လူအမ်ားႏွင့္ပါ။သူတို႕လည္းအေဖာ္ပါပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာမေလးမ်ားလုပ္သည့္အာမခံလုပ္ငန္းကေတာ့အာမခံထားေစခ်င္သည့္သူကို သူတို႕ေတြ႕ခ်င္သည့္ေနရာကိုေခၚ၍ေတြ႕ခ်င္သည္။
ေရွ႕မွာဆိုခဲ့သလိုစင္ကာပူမွာကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္အခ်ိန္ကရွားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါ။အားလံုးလိုလိုပါ။ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္းမို႕အလုပ္သေဘာကူခ်င္ေသာ္ လည္းျမန္မာကားစင္ကာပူေရာက္သည့္တိုင္ျမန္မာက်င့္မေဖ်ာက္ခ်င္လွ်င္ျဖင့္အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
ထုိေနာက္ပိုင္းမွာကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုသူတို႕ဖုန္းဟုထင္ေသာဖုန္းနံပါတ္မ်ား၀င္လာလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ဖုန္း မကိုင္ေတာ့ပါ။ၾကာေတာ့သူတို႕လည္းမဆက္ေတာ့ပါ။မွား၍ကိုင္မိလွ်င္ပင္ကၽြန္ေတာ္အာမခံမထားခ်င္ပါ ဟုေျဖမိမည္ျဖစ္ပါသည္။ ( ဇြန္လ ၂၉ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္
၂၁း၂၉ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၉.၅.၂၀၁၅

Friday, May 15, 2015

"မက်ရႈံးတဲ့ငါ"

 သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ငါဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ် မက်ရႈံးေစရဘူး။

ငါဆိုေနမယ္
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို။

ငါတမ္းတေနမယ္
ငါခ်စ္တဲ့အမိေျမကို။

ငါမွန္းဆေနမယ္
ငါ့မိဘ၊ငါ့ဇနီး၊ငါ့ညီအစ္ကို၊ငါ့ေဆြမ်ဳိး၊ငါ့သူငယ္ခ်င္း
ငါနဲ႕ပတ္သက္တဲ့အရာအားလံုးကို။

ငါတိုင္တည္ေနမယ္
ငါေလးစားတဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို။

ငါစီးေမ်ာပစ္မယ္
ငါ့ေသြးခ်င္းေတြရဲ႕ဧရာ၀တီထဲကို။

ငါဦးခိုက္ေနမယ္
ငါတို႕ယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမပုဂံကုိ။

မွတ္ထား......
မင္းတို႕တုိင္းျပည္ မင္းတို႕ႏိုင္ငံသား
မင္းတို႕ႏွလံုးသားကသိပ္ခ်စ္သလို
ငါတို႕တိုင္းျပည္ ငါတို႕ႏိုင္ငံသား
ငါတို႕ႏွလံုးသားကလည္းသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
ငါတို႕တိုင္းျပည္ ငါတို႕ႏိုင္ငံသား
ငါတို႕ႏွလံုးသားကိုလည္း သူတို႕ခ်စ္ပါတယ္။

စိတ္ခ်.......
သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ငါဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ် မက်ရႈံးေစရဘူး။ ။
သားလတ္
၁၆း၄၈ နာရီ
၂၀.၆.၂၀၁၃

Sunday, April 19, 2015

" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၁၉ )


+ကၽြန္ေတာ္ယခုလုပ္ေနသည့္ပေရာဂ်က္မွာေန႕လယ္ထမင္းကိုဒရိုင္ဘာေလးတစ္ေယာက္က သြား၀ယ္ေပးသည္။သူကေစာလွ်င္ထမင္းဘူးမ်ားကိုရံုးထဲမွာထားခဲ့သည္။အခ်ိန္က်လွ်င္ကၽြန္ေတာ္တို႕က တရုတ္စာ၊အိႏၵိယစာ စသည္ျဖင့္ကိုယ္မွာသည္ကိုေရြးယူရံုသာ။
ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္ထဲကတစ္ရက္မွာကၽြန္ေတာ့္ထမင္းဘူးကိုလွမ္းယူစဥ္ဘူးကကြဲေနသည္ကိုမသိ၍ပက္လက္ လန္ကာေအာက္ျပဳတ္က်သြားသည္။ဘူးထဲမွာတစ္၀က္သာက်န္ခဲ့သည္။ က်သြားေသာထမင္းဟင္းမ်ားကိုရွင္းထုတ္ၿပီးကၽြန္ေတာ္စားမည့္ထမင္းကိုၾကည့္မွ တရုတ္ထမင္းျဖစ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္ကအိႏၵိယစာမွာထားေသာ္ျငားဘူးကေမွာက္သြားၿပီျဖစ္၍ ထိုဘူးကိုသာယူလိုက္ၿပီးတရုတ္စာစားမည့္ျမန္မာမ်ားကိုကၽြန္ေတာ့္အိႏၵိယစာ ဘူးကိုစားခိုင္းလိုက္သည္။
ထမင္းစားသည့္နားေနေဆာင္ေရာက္ေတာ့ျမန္မာေလးမ်ားကိုထိုအေၾကာင္းေျပာျပစဥ္ တခ်ဳိ႕ကကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႕အထဲကထမင္း ထပ္ထည့္ေပးသည္။တခ်ဳိ႕ကသူတို႕ခ်က္လာေသာ ဟင္းကိုလာေပးသည္။
ထိုေန႕ကကၽြန္ေတာ္ထမင္းဘူးျပဳတ္က်ခဲ့ေသာ္ျငားယခင္ေန႕မ်ားထက္ထမင္းေရာ၊ဟင္းပါပိုမ်ားခဲ့သလို စား၍၀ခဲ့သည္။ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းအတြက္ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာျမန္မာျပည္အေ၀းေရာက္ေနသည့္တိုင္ ထမင္းတစ္လုပ္ကေတာ့မရွားသည္ကိုကၽြန္ေတာ္၀မ္းေျမာက္စြာသတိထားမိခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ညီငယ္မ်ားကိုထိုေန႕က အတြက္ေက်းဇူးတင္မိသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ ( ဇြန္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

+ေလျပည္ကျဖည္းျဖည္းညင္ညင္တုိက္လိုက္တာပါ
ႏွလံုးသားႏုတဲ့ငါကသာ
အဲဒီေလျပည္ကိုမုန္တိုင္းလို႕ထင္ခဲ့မိတာ။ ။ ( ဇြန္လ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ) 

+အဲဒီလိုမီးခိုးေတြေ၀ေနက်ၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာ
အလြမ္းေတြေ၀ေနတဲ့ကိုယ္က
မ်က္ရည္ေတြလည္းေ၀လို႕..............။ ။ ( ဇြန္လ ၁၇ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ) 

+တကယ္ေတာ့သူေ႒းဆိုတဲ့လူတန္းစားဟာသူတို႕ကိုလိမ္တဲ့လူေတြကို အထင္ႀကီးၿပီး သူတို႕အက်ဳိး၊ကုမၸဏီ အက်ဳိးကိုတကယ္လိုလိုလားလား လုပ္ေပးတတ္သူေတြအေပၚမွာေတာ့ တလြဲထင္တတ္ၾကတဲ့ လူတန္းစားတစ္မ်ဳိးလို႕ထင္မိတယ္။
သူတို႕ကိုေနာက္ကြယ္မွာပါးပါးလွီး၊ကုမၸဏီပိုင္ေငြကိုနည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕လိမ္ယူေနသူေတြကိုအေကာင္းျမင္ၿပီး တကယ္အလုပ္လုပ္ေပးေနသူေတြက်ေတာ့တျခားလူေတြစကားတစ္ခြန္းဂံုးတိုက္တာနဲ႕သူ႕ကုမၸဏီ ပ်က္မတတ္ယံုတတ္တာ ဒီဘက္ေခတ္သူေ႒းေတြလို႕ေကာက္ခ်က္ခ်ရမလိုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိႀကံဳေနရတဲ့အေပၚသံုးသပ္မိတာပါ။လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။( ဇြန္လ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

+"ရတာမလို.."
ငါေဆးလိပ္မေသာက္ဘူး
ဒါေပမဲ့....အေငြ႕ေတြရွဴေနရတယ္။
ငါေဆး၀ါးမသံုးဘူး
ဒါေပမဲ့.....ဓာတုပစၥည္းေတြနဲ႕ထိေတြ႕ေနရတယ္။
ငါေမတၱာလိုခ်င္တယ္
ဒါေပမဲ့....ငါ့ရဲ႕အေ၀းမွာေမတၱာေတြရွိေနတယ္။ ။
( ဇြန္လ ၁၉ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

+စင္ကာပူေရာက္ေနတုန္းဘယ္ဟာမွအလကားမရသမွ်
သည္တစ္ခါေတာ့မီးခိုးေတြတစ္ၿပံဳတစ္ေခါင္းတစ္နင့္တစ္ပိုးအလကားကိုရေနေတာ့သည္။ ( ဇြန္လ ၂၀ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္
၂၃း၃၇ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္)
၁၉.၄.၂၀၁၅
( ဓာတ္ပံုမူရင္း-ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရိုက္ကူးထားေသာဓာတ္ပံုျဖစ္ပါသည္။ )

Sunday, April 12, 2015

" ရင္ထဲက မိုး "


၁၉၅၇/ မႏၱေလးသႀကၤန္
ေအာင္ေက်ာ္ခ်မ္းေအး မႏၱေလးတဲ့
အလြမ္းေတးေတြ ဆိုဖို႕အစလား
ကိုၿငိမ္းေမာင္နဲ႕ထားက တူးပို႕.......တူးပို႕ သီခ်င္းသံေတြၾကားမွာ စေတြ႕တယ္။

အလႊာမတူေပမယ့္ ေမတၱာတူတဲ့အခါ
ခ်စ္လာခဲ့သူေတြျဖစ္
အလိုမယူဘဲ အျပစ္မခ်သူေတြရဲ႕သတင္း
' ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္သမွ် ' သီခ်င္းက သက္ေသ
ဒါေပမဲ့...
မ်က္ရည္နဲ႕ခြဲခဲ့ရဖူးတယ္။

အင္တာနက္နဲ႕မိုဘိုင္းမရွိတဲ့ေခတ္မွာ
ရင္နာလ်က္ပဲ အငိုမဆိုင္းခဲ့ရတာက
ထာ၀ရခရီးအတြက္ ခိုးေျပးဖို႕အပ်က္
ကိုၿငိမ္းေမာင္ လူရိုးႀကီးသစၥာဖ်က္ေလသလား
ထား........ထား...........ထား.......ေလ
' အတုမရွိေက်ာင္း ' မွာ အတုမရွိေမတၱာထားလို႕ေစာင့္ေပမယ့္
လူရိုးႀကီးစႏၵယားဆရာ ခမ်ာလည္း
ျမခက္အေမ အသက္ကိုတစ္ခါလုဖို႕
' အတုမရွိေက်ာင္း ' ကိုလည္း မလာႏိုင္
ေရာက္ျပန္ေတာ့ ထား ထိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာကိုေငး
' ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္သမွ် ' ေတး အပိုင္းအစ  စာရြက္ေတြနဲ႕
ကံၾကမၼာရက္စက္ခ်က္ကို ခါးစည္းခံခဲ့ရတယ္။

' ဖိတ္တဲ့သူက ဖိတ္မွေတာ့ 
တီးတဲ့သူက တီးရေတာ့မွာေပါ့ကြာ ' တဲ့
စႏၵယားဆရာ ကိုၿငိမ္းေမာင္ရဲ႕ အႏုပညာမာနစကား
ထားရဲ႕မဂၤလာမွာ ထားရဲ႕အၾကင္နာ၊ ထားရဲ႕ေစတနာေတြ တုန္႕ျပန္ဖို႕
ရင္မွာမခ်ိေပမယ့္ အႏုပညာသမား ဂုဏ္ပုဒ္ကိုဆင္
ထား နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ' ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္သမွ် ' သီခ်င္း
ေမတၱာရင္းလို႕ ဆိုျပရတဲ့အခါ
( ထားရယ္......)
ကိုၿငိမ္းေမာင္ ရင္မွာ ဘယ္လိုရွိေလမလဲ
အႏုပညာသမားမွာ မာနရွိေပမယ့္
အႏုပညာသမားမွာ မ်က္ရည္လည္း ရွိတာေပါ့ကြယ္။

ထား က ထားသြားတဲ့အခါ
ဘ၀က ဘာမွ်မက်န္ေတာ့
ဒါေပမဲ့.....သနားစရာ ျမခက္ ဘ၀
ကိုၿငိမ္းေမာင္ ကရုဏာသက္တဲ့အခါ
' အႏုပညာ ပန္းတိုင္ ' ကို ခ်ီတက္မွာေပါ့ အေတြး
စႏၵယားခလုတ္ေလးေတြမွာ ေျပးေဆာ့လို႕ ေရးတဲ့အခါ
ေမတၱာ ကမၻာက တစ္ခါ သစ္ပါေလေရာ။

ဘ၀က တစ္ဆစ္တင္ မဟုတ္ဘူး
ႏွစ္ဆစ္ သံုးဆစ္ခ်ဳိးတဲ့အခါ
ကိုၿငိမ္းေမာင္အတြက္ သားတစ္ေယာက္ကုိခ်န္ၿပီး လက္ျပထြက္
ျမခက္တစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ
' သူ႕အေမက အသက္ေပးၿပီး ေမြးသြားတဲ့ ကေလးကို
ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာပဲ တစ္သက္လံုး ေထြးထားပါရေစ ' လို႕ေျပာၿပီး
သက္ေထြး လို႕နာမည္ေပးခဲ့တဲ့ ကေလးရဲ႕ဘ၀
စႏၵယားဆရာ တစ္ျဖစ္လဲ အရက္သမားႀကီးရဲ႕ လက္ထဲမွာ
ခက္ခဲစြာ ရွင္သန္ခဲ့ရျပန္ပါေရာ။

စႏၵယားဆရာရဲ႕သား စႏၵယားတီးတတ္တဲ့အခါ
သံေယာဇဥ္ႏြယ္တစ္စကလည္း ရင္မွာေရာက္
( ဒါေပမဲ့......)
ကိုၿငိမ္းေမာင္ရဲ႕ ေမတၱာဇာတ္လမ္းေအာက္မွာ ဓားစာခံျဖစ္
ႏြယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ သက္ေထြးရဲ႕အခ်စ္
လွစ္ခနဲေတာင္ မျပျဖစ္ခဲ့
သႀကၤန္ရဲ႕အေ၀း ႏြယ္ရဲ႕အေ၀းမွာ
သက္ေထြးခမ်ာ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲရတာေပါ့။

သမီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါ
မေနသာတဲ့ ေဒၚခင္ခင္ထား
သြားမေတြ႕သင့္ေပမယ့္ ကိုၿငိမ္းေမာင္ဆီအလာ
' ဒီေနရာက စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္း ေရာင္း၀ယ္တဲ့ ေနရာ
မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ သိပါတယ္ေနာ္ ' ဆိုတဲ့
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႕ထြင္းတဲ့ စကား
အသည္းၾကား စူးနစ္ေပမယ့္
မိဘေမတၱာအစစ္နဲ႕ ကေလးေတြေပ်ာ္ဖို႕ ေတြးရင္း
' ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ ' လို႕ မခ်ိဘဲ သံုးခဲ့ရ
ကုိၿငိမ္းေမာင္ ဟီလာတိုက္တာ ခံရတာထက္
' အသံုးခ်ဖို႕ တစ္ခုခုေတာ့ လိုျပန္ၿပီနဲ႕တူတယ္ '
' ခင္ဗ်ားအားမနာတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ ' ဆိုတဲ့စကားေတြသာ ရင္နာလို႕
မ်က္ရည္ကို အၿပံဳးနဲ႕ဖံုးရင္း
ႏွလံုးသားတြင္းကိစၥေတြကို သို၀ွက္
အတိတ္ေတြ ေရာယွက္ေနတဲ့ အိမ္ဘက္က ျပန္ခဲ့တယ္။

ရုိးသားတဲ့ ဖခင္ရဲ႕သား
ဖခင္စကားကို တစ္သေ၀မတိမ္း နားေထာင္တဲ့လူ
ဖခင္သေဘာမတူရင္ ေျခဦးမလွည့္
ႏြယ္တို႕ သႀကၤန္ပြဲဘက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္
ငိုင္လိုငိုင္ ေဆြးလိုေဆြး
သႀကၤန္ေတးေတြၾကားက အလြမ္းသမားဘ၀
ႏြမ္းလ်လို႕ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ
ဖခင္ရဲ႕အရက္ပုလင္းက ရင္နာေျပေလာက္မလား
တစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။

ဖခင္ရဲ႕ အၾကင္နာ ေစတနာ
အရက္သမား သား၊ အရက္သမား မျဖစ္ရဘူး ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိး
ကိုၿငိမ္းေမာင္ ေဒါနဲ႕ပ်ဳိးေလေတာ့
မ်က္ရည္မိုးေတြၾကားက အႏုပညာသည္ေပါက္စ သက္ေထြးရဲ႕စကား
' အရက္သမားရဲ႕သား အရက္ေသာက္တာ မဆန္းပါဘူး အေဖ 
အႏုပညာသမားရဲ႕ သား အႏုပညာ ျပခြင့္မရတာသာ ဆန္းတာပါ 'ဆိုတဲ့ အေျပာ
ၾကည့္ပါဦး.........ကိုၿငိမ္းေမာင္ အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ေမာရၿပီေပါ့။

ေနာက္ဆံုးေတာ့.........
မိဘေမတၱာေလ
ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္ေလ
အတိတ္ေတြကို ေခ်ဖ်က္
သက္ေထြးေရ-မင္းဘ၀ အေပ်ာ္နဲ႕ဆက္ဖို႕
ကိုၿငိမ္းေမာင္ အမွန္တရားေတြျမင္
အႏုပညာသမားရဲ႕ အႏုပညာဂုဏ္ကို ျပခ်င္ျပ
သႀကၤန္ရဲ႕ ညကို လွပပါေစ
သြားေလေတာ့ ခြင့္ျပဳ
' ေႏြဦးကဗ်ာ ' မ႑ာပ္နားမွာ ေမတၱာေတြ စုထားတဲ့ အၾကည့္
ထားကေတာ့ ျမင္မိေအာင္ ျမင္တယ္ ကိုၿငိမ္းေမာင္။

ဟုိမွာ ႏြယ္က ပိေတာက္ဖူးေလးနဲ႕ ကတယ္
ဒီမွာ သက္ေထြးက ၾကည္ႏူးၿပံဳးနဲ႕ တီးတယ္
' တန္ခူးမည္မြတ္ ဖက္ဆြတ္ေရတိုး သႀကၤန္မိုး ' ဆိုတဲ့ အလွျပကားေပၚကေန
' သႀကၤန္မိုး ' သီခ်င္းကို ကိုလတ္က ဆိုတယ္
ထားက ၀မ္းသာတ့ဲ အၿပံဳးနဲ႕ ခံစားတယ္
ကိုၿငိမ္းေမာင္က ပီတိနဲ႕ ေငးတယ္
အဲဒီလိုနဲ႕.........
အႏုပညာ၊ ခ်စ္ျခင္း၊ မိဘေမတၱာေတြ အမွန္တိုးေတာ့
' သႀကၤန္မိုး ' တဲ့ေလ
သႀကၤန္က်တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ အၿငိဳးနဲ႕ ခဏခဏ ရြာေနေတာ့တယ္။           ။

သားလတ္
၁၉း၄၃ နာရီ
၁၄.၀၄.၂၀၁၃
သႀကၤန္အက်ေန႕

[ မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ သႀကၤန္က်တိုင္း ျပန္ခံစားမိသည့္ ' သႀကၤန္မိုး ' ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကို ခံစားၿပီး ေရးပါသည္။ " ပရိသတ္ အေပၚ အႏုပညာတာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့ၾကေသာ ဂီတ သုခုမ ပညာသည္မ်ားအား ေလးစား ဂုဏ္ျပဳလ်က္ " ဟု ဆရာေမာင္တင္ဦး ဆိုခဲ့သည့္ အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သည့္ ' သႀကၤန္မိုး ' ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားအတြက္ ပါ၀င္ခဲ့ၾကေသာ ဂီတသုခုမ ပညာသည္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား အားလံုးအတြက္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ခံစားမိေသာ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အႏုပညာ အားထုတ္မႈမ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္သည့္အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ကၽြမ္းေသာ စာေပအႏုပညာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ ]

Thursday, April 9, 2015

" ႏွလံုးသားထဲက စင္ဒရဲလား "


အမွန္တရားေတြက
ခါးသက္တတ္သလား စင္ဒရဲလား။

ျပည့္စံုတဲ့ဘ၀ကလာသူကိုမွ
ကံၾကမၼာက ေရြးခ ်ယ္သတ္မွတ္ခဲ့တာထင္ပါရဲ႕
အေဖ၊ အေမနဲ႕အတူ
အပူအပင္မရွိႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ အယ္လာ Ellaဆိုတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ
ေမွာ ္ဆန္တဲ့အစြမ္းေတြနဲ႕ လွပပ ် ဳ ိျမစ္
ၿပီးမွ...
မိဘေတြရဲ႕အခ ်စ္ကိုသိမ္းပိုက္တယ္။

နာမက ်န္းျခင္းဟာ
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ႕မိခင္ဆီအေရာက္
မ ်က္ရည္ေပါက္ေတြႀကီးငယ္က ်ခဲ့ရ
တားမရသူတို႕ရဲ႕ခရီး
အၿပီးထြက္ခြာသြားတဲ့အခါ
အယ္လာအတြက္မွာခဲ့တဲ့စကား
' ရဲရင့္ပါ။ ၿပီးေတာ ့ ၾကင္နာပါ ' တဲ့ေလ။

အေမမရွိေပမယ့္ အေဖရွိေသးရဲ႕
ဒီလိုနဲ႕ ကေလးဘ၀လြန္ေျမာက္
အဲဒီအခ ်ိန္ ....
မထင္မွတ္ဘဲနဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚေရာက္လာတယ္။

တကယ္ေတာ့ မိေထြး
သမီးကေလးႏွစ္ေယာက္ပါ အဆစ္ပါေသး
ဒါေပမဲ့....
အယ္လာရဲ႕အေတြးေတြထဲမွာ ညီမေလးေတြလိုျဖစ္
အေမအသစ္လိုေတာ ့ မိေထြးကိုစိတ္မႏွစ္ႏိုင္
အဲဒီမွာ အားေတြၿပိဳင္ပါေရာ။

ေရွ႕တစ္မ ်ဳိး၊ ကြယ္ရာတစ္မ ်ဳိးမိေထြးနဲ႕
အဲဒီမွာပဲ အျဖစ္ကဆိုးေလသလား
ခရီးသြားအေဖဟာ အျပင္းဖ ်ားၿပီးအေမ့ဆီလိုက္သြားတဲ့အခါ
ကမၻာဟာ အထီးက ်န္တယ္
ၿပီးေတာ ့.....
လူေတြဟာ ယုတ္မာတတ္ၾကတယ္လို႕
အယ္လာကေလး မသိမသာနဲ႕သိလာတယ္။

မိေထြးတို႕ရဲ႕မေကာင္းတဲ ့အက ်င့္ရာဇ၀င္
အဲဒီကတည္းကစာတင္ထားရမွာေပါ့
အိမ္ေစေတြကိုအကုန္ႏွင္
အိမ္အလုပ္ေတြကိုအယ္လာ ့ကိုခိုင္း
သူ႕သမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေတာ့ လာမႏႈိင္းေလနဲ႕
ထမင္း၀ိုင္းေတာင္အတူမထိုင္ရ
ငယ္ငယ္ကတည္းကႂကြယ္၀ခဲ့တဲ့ကေလး
ေတြးၾကည့္ရင္ အသည္းနာစရာ
အဲဒါ......
အယ္လာဆိုတဲ့ သူမေလ။

ေအးျမတဲ့ညေနခင္းတစ္ခုမွာ
မီးဖုိေဘးမွာ အိပ္ေပ ်ာ္သြားတဲ့သူမ
မီးေသြးျပာ ( Cinder )စေတြမ ်က္ႏွာမွာေပ က ်ံလို႕
အိမ္ေဖာ ္တစ္ေယာက္လိုအလုပ္စလုပ္တဲ့အခါ
မိေထြးရဲ႕သမီးႏွစ္ပါးကေပးတဲ့အမည္
Cinder နဲ႕ Ella ေပါင္း
Cinderella ဆိုတဲ့အမည္အေၾကာင္းသစ္
အမွန္က....
မီးေသြးျပာစေတြနဲ႕အယ္လာလို႕ ရာဇ၀င္ျဖစ္ေစဖုိ႕
မေကာင္းသူေတြကမေကာင္းတဲ့နာမည္ေရးတို႕တာေတာင္
စင္ဒရဲလားဆိုတာ ေခၽြးစို႕ေနတာေတာင္ လွေနဆဲပါပဲေလ။
စိတ ္ထဲကနာက ်င္တဲ့တစ္ရက္

စင္ဒရဲလားဟာ ေတာထဲကိုခဏအထြက္မွာ
ဘုရင့္သားမွန္းမသိတဲ့ အမဲလိုက္သူတစ္ပါး
မထင္မွတ္ဘဲဆံုစည္းသြားခ ်ိန္
အလို....
ႏွလံုးအိမ္အခ ်င္းခ ်င္းလည္း တြယ္လိမ္ယွက္ခဲ့သလိုေပါ့။

ေတာထဲကအလွမဖုရားကိုတြယ္ၿငိ
ေၾကညာသတင္းနဲ႕ ျပည္သူကိုသိေစ
မင္းသမီးရွာပံုေတာ ္ဖြင့္ေလတဲ့အခါ
မိေထြးနဲ႕သမီးႏွစ္ပါးက ငါးရံ႕ျပာလူး
စင္ဒရဲလားေလးလည္း မခ ်င့္မရဲျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

မင္းသားေလးရဲ႕ ၾကင္ယာရွာပြဲ
မိေထြးမရဲ႕ မၾကင္နာ တမင္တကာ အသာအခြဲမွာ
စင္ဒရဲလားဟာ ေမ ွ်ာ ္လင့္ခ ်က္မဲ့
ဒါေပမဲ့.....
စိတ္ႏွလံုးျဖ ဴ သူတို႕အတြက္ မခက္ခဲပံုမ ်ား
ေမွာ ္ဆန္ဆန္နတ္သမီးတစ္ပါးကကူတဲ့အခါ
ေရႊဖရံုသီးဟာ ရထားလံုးျဖစ္
ႂကြက္ေလးေကာင္ကေတာ ့ ကျမင္းအသြင္
ပုတ္သင္ညိဳ ႏွစ္ေကာင္က ရထားေစာင့္
ဘဲငန္းႀကီးက ရထားလံုးေမာင္း
ညဥ့္လယ္ယံ ဆယ့္ႏွစ္ထိုးရင္ အကုန္ျပန္ေျပာငး္မယ္ဆိုၿပီး
စင္ဒရဲလားကို နတ္သမီးတစ္ပါးလို အလွေတြတင္
ဖန္နဲ႕ဆင္တဲ့ ဖိနပ္အလွကိုေပး
အလိုေလး........
မင္းသားေလးဆီသြားတဲ့မင္းသမီးတစ္ပါးဟာ
စင္ဒရဲလားပါဆိုရင္ ျငင္းစရာေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။

ေတာထဲက သူငယ္ခ ်င္းႏွစ္ဦး
ၾကည္ႏူးစြာဆံုေတြ႕
အဲဒီေနာက္.....အကုန္ေမ့တဲ့အခါ
နာရီသံ ဆယ့္ႏွစ္ကိုၾကားခါနီး
ကသုတ္ကရက္ခရီးကိုအျမန္ခြာ
ေဟာ....ဟိုမွာ
ဖန္ဖိနပ္လွလွေလးတစ္ဖက္ေတာ ့ အေ၀းမွာ က ်န္ခဲ့ၿပီ။

ဖိနပ္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ မင္းသားခမ ်ာရူးမတတ္ခံစားရတဲ့အခါ
တိုင္းျပည္မွာေၾကညာ
ဖိနပ္ေတာ ္သူသာ မင္းသမီး
ဒီလိုနဲ႕......
ရွိသမ ွ် အပ ် ဳိအအိုေတြ ႀကိဳးစားစီးၾက
မိေထြးမ သမီးႏွစ္ေယာက္လည္းအပါ
အဲဒီမွာ.....
ေလွာင္ပိတ္ခံထားရတဲ့ အိမ္အေပၚထပ္ဆီက
လြမ္းတသသ ေတးသံပိုင္ရွင္
အလို..
သူမမွာလည္း ၿပိဳင္ဆိုင္ခြင့္ရွိတာေပါ့
မင္းသားရဲ႕ဖိတ္ေခၚမႈ
စင္ဒရဲလားရဲ႕ ရဲရင့္မႈေတြနဲ႕
ဖန္ဖိနပ္လွလွေလးထဲ ေျခအလ ွ် ဳ ိ
အမွန္တရားေတြက ႀကိဳ ဆိုလိုက္တာေလ
မင္းသားေလးအတြက္ မင္းသမီးေလးဟာ စင္ဒရဲလား
တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္မယ့္ စင္ဒရဲလား
ဖိနပ္တစ္ဖက္အတြက္ အခန္းက ်ဥ္းေလးထဲ မိေထြးကတံခါးပိတ္ခံထားရတဲ့ စင္ဒရဲလား
သူမသာ ဖိနပ္ပိုင္ရွင္
သူမသာ မိဖုရား
သူမသာ အၾကင္နာပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခဲ့ေတာ ့တယ္။

စင္ဒရဲလားေရ....
အမွန္တရားေတြက
တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခါးသက္တတ္ပါတယ္။
ဖိႏွိပ္မႈေတြက
တစ္ခါတစ္ရံမွာ သည္းခံရတတ္ပါတယ္။
နာက ်င္မႈေတြက ်ေတာ့
ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ ခင္းေပးထားတဲ့လမ္းလိုပါပဲ။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ
ဖိႏွိပ္မႈေတြၾကားက အမွန္တရားဆိုတာ
သူတံခါးေခါက္ခ ်ိန္က ်လာတဲ့အခါ
ယုတ္မာသူေတြလက္ကေတာင္ လြတ္ထြက္ေျပးလာႏိုင္ပါရဲ႕။

စင္ဒရဲလားေရ.....
ရဲရင့္ပါ....ၿပီးေတာ ့ ၾကင္နာပါ။
ကမၻာေျမေပၚက ကေလးေတြပါးစပ္ဖ ်ားမွာမင္း
လူႀကီးေတြရင္တြင္းအထိထုိးေဖာက္
ခမ္းနားေသာေန႕သစ္တို႕ေရာက္ပါေစ
ရာဇ၀င္အသစ္တစ္ခုနဲ႕လွပခမ္းနားႏိုင္ပါေစေလ။ ။

                                                                                                        သားလတ ္
                                                                                    ၂၂း၅၆ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ ္ခ ်ိန္ )
                                                                                                        ၈.၄.၂၀၁၅

                              [ Cinderella ရုပ္ရွင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ႏွင့္ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။]

Saturday, February 28, 2015

" Facebook ႏွင့္ စည္းေက်ာ္လာေသာအသံုးျပဳမႈမ်ား "

 
ကၽြန္ေတာ္ Facebook ကိုအကန္႕အသတ္မထား သံုးခဲ့ဖူးသည္။ ရံုးသြားရင္း ဖုန္းကေနၾကည့္လိုက္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴ တာႏွင့္ Facebookဖြင့္ကာ သည္အတိုင္းထားရင္း ကိုယ္တင္စရာရွိလွ်င္တင္၊ ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ကTagၿပီ ဆိုလွ်င္၊ သို႕မဟုတ္ Notification တစ္ခုေလာက္ တက္လာလွ်င္ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို သံုးခဲ့တာျဖစ္သည္။

Facebook ၏သေဘာတရားအရ Like လုပ္ၾကသည္။ Comment ေပးၾကသည္။ စၾက၊ ေနာက္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အတိုင္းအတာရွိသင့္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ Facebook မွာစျခင္း၊ ေနာက္ျခင္း၌ ထိုအထဲတြင္၀င္ေရးသူ အားလံုး၏ Friend List ထဲတြင္ရွိသူမ်ားပါ ျမင္ေနရသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ သူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းပါလာသည္။

ရပ္ကြက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စျခင္း၊ ေနာက္ျခင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းမွာစျခင္း၊ ေနာက္ျခင္းတို႕အတြက္ ထိုအနား၀န္းက်င္ကသူမ်ားသာ သိသည္။ တစ္စားပြဲတည္းကလူမ်ားသာ သိသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ Facebook မွာက ထိုသို႕မဟုတ္။ ကိုယ္ႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္မသိသူမ်ားပင္ သူတို႕မသိေသးေသာ အေၾကာင္းအရာအားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစ္ပိုင္းတစ္စကိုေသာ္လည္းေကာင္း သိသြားႏိုင္သည္။ သည္အတြက္ အစစ၊ အရာရာ ဆင္ျခင္ႏိုင္မွ သင့္ေတာ္မည္ျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာမိသေလာက္ Facebook သံုးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိပ္စဥ္းစားေလ့ မရွိဘဲ ေရးခ်င္ရာေရးတာမ်ားသည္။ ထို႕အျပင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ Tag ၾကသည့္အခါ မွာလည္း ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေသာ အက်ဳ ိးဆက္ကို မၾကည့္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာဥပမာေတြရွိသည္။ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးဓာတ္ပံုအတူ ရိုက္သည္။ တစ္ဦးကပိန္သည္။ တစ္ဦးက ပိန္သူထက္ အနည္းငယ္၀သည္။ ပိန္သူ၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လာေရးသည္။ ထိုပိန္သူသည္ သူ၀သည္ကို ေပၚမွာစိုး၍ သူ႕ထက္၀သူႏွင့္တြဲ၍ ရို္က္ပါသည္တဲ့။ ထိုအခါ အနည္းငယ္၀သူ အတြက္ ေဒါသ ထြက္ခ်င္စရာ ျဖစ္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမကလည္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေလွ်ာ့ခ်ေနသူ ျဖစ္သည္။ Comment ေရးသူႏွင့္ အနည္းငယ္ ၀သူတို႕သည္ လံုး၀မသိ။ ပိန္သူေၾကာင့္သာ Facebook ေပၚမွာ ထိုသို႕ အေရးခံရတာျဖစ္ေလသည္။ ဘယ္သူမွ် မေကာင္းေတာ့။

ေနာက္ဥပမာတစ္ခုက ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္က အက်ၤီမပါ၊ ေဘာင္းဘီတို၀တ္၍သူ႕ကိုယ္လံုးကို ဓာတ္ပံုရိုက္ကာ Facebook မွာတင္သည္။ သူ႕ဘာသာတင္သည္က ျပႆ   နာမရွိေသာ္လည္း သူက Tag လုိက္ေသးသည္။ ထိုအထဲမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ားပါ ပါသည္။ သူ မေတြးလိုက္သည္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးမ်ားအတြက္ ထိုပံုကိုတက္ဂ္ရန္လိုမလိုျဖစ္သည္။ ဘာအတြက္ပါနည္း။

ေနာက္ဆံုးအက် ိဳးဆက္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးက ေဒါကန္ေတာ့သည္။ သူမမွာသူမ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိး၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းရွိသည္။ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္က ေဘာင္းဘီတို၀တ္ကာ အကၤ်ီဗလာႏွင့္ ရိုက္ ထားေသာပံုကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို တက္ဂ္ျခင္းမွာ အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သည္အတြက္ လည္း ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွ် မေကာင္းေတာ့။

ေနာက္ထပ္ ဥပမာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္။ ခ်ေရးလွ်င္ ကုန္မွာမဟုတ္။ လူတိုင္းလူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္း ရွိၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတို႕မွသာ အသိုင္းအ၀ို္င္းရွိသည္ဟုမ်ား ထင္သလား မေျပာတတ္။ တစ္ဖက္သား အတြက္ ကိုယ္ေရးလိုက္ေသာ စကားလံုး၊ ကိုယ္တင္လိုက္ေသာဓာတ္ပံုတို႕သည္ သူ႕ဘ၀အတြက္ မ်ားစြာထိခိုက္ႏိုင္သည္ကို မေတြး။ တည့္တည့္ေျပာရလွ်င္ Facebook မွာ သူ႕စည္းကိုယ့္စည္း ထားတတ္မႈ အားနည္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကိုယ္ပိုင္အေကာင့္မွာပင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေရးရ၊ ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္း ဓာတ္ပံုတင္ရေသးလွ်င္ သူမ်ားအေကာင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျပာဖြယ္ရာ မရွိေတာ့။ ထိုအခ်က္ကို Facebook သံုးသူမ်ား နားလည္ေစခ်င္သည္။ ထိုသို႕ သူ႕စည္း၊ ကိုယ့္စည္း နားမလည္လွ်င္ေတာ့ အျပင္မွာ ခင္သူခ်င္းပင္ Facebook သံုးမွ အခင္အမင္ပ်က္ရေသးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးသလို ျဖစ္လာႏိုင္မည္မွာ မလြဲမုခ်ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။           ။

ဆူးသစ္
၁၆း ၁၆ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၂၈.၂.၂၀၁၅

Thursday, February 19, 2015

" လြတ္ေျမာက္ျခင္း "


စိတ္က လြတ္လပ္သြားတယ္
ခ်ဳပ္ထိန္းမႈေတြက ပြင့္ထြက္တယ္
ျပဴ တင္းေပါက္အျပင္ေတာင္လြင့္ထြက္လို႕
လြတ္လပ္ေရးနဲ႕ ဒီမိုကေရစီကိုတြဲရသလိုမ် ဳိ း။

အခန္းငယ္ေတြကေန ထြက္ထားတယ္
၀င္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွ၀င္တဲ့အခါ
ေမ့ရမွာေတြကိုေမ့လို႕ရသြားတယ္
ကိုယ္ရွာတဲ့ဒုကၡဆိုတာ ကို္ယ္သာသိခဲ့တာေပါ့
ႀကီးႀကီးမားမားေတြ ဆံုးရံႈးရတယ္ဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရဲ႕အႏွစ္သာရေတြကိုရဖို႕မ်ားလား။

ခပ္တံုးတံုးေတြကိုပဲ ဖက္တြယ္ထားသလိုမ်ဳိး
ကိုယ့္ၿမံွဳ းနဲ႕ကိုယ္ ပိတ္မိေနတာ
မာနေတြမ် ဳိ ခ်တာမ်ားေတာ့ ကိုယ္ကပဲမ်ဳဴိ းတုန္းေတာ့မေယာင္
နဂါးေတြအေမာက္ေထာင္တတ္တယ္ဆိုတာ
က်ားေတြဟိန္းေဟာက္ေနတာနဲ႕အတူတူပဲေလ။

ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြၾကားမွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအသံုးခ် ခံေနတာ ၾကာသြားလားမသိ
စာမ်က္ႏွာေတြလည္း ၿပဲဆုတ္လို႕
စကားလံုးေတြကလည္း မလွပလို႕
လိုင္းေတြအတားခံရတာခဏခဏဆိုေတာ့လည္း
အေမွာင္ထဲကေနပဲ ေျပးထြက္လိုက္ေတာ့တယ္
ေသခ်ာတယ္...
ငါ့စိတ္ေတြ လြတ္ေျမာက္ျခင္းနယ္မွာ နားေတာ့မယ္။          ။

သားလတ္
၂၃း၃၆ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၈.၂.၂၀၁၅
Photo Ref: http://www.pageresource.com

Sunday, February 15, 2015

" ေမ့မရႏိုင္ခဲ့ေသာ မာလာေဆာင္ညတစ္ည "


 ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ ၂၇ ရက္ေန႕။

လက္ရွိကာလက ျပန္ၾကည့္လွ်င္  ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ေသာ ညတစ္ည ရွိခဲ့သည္။ ယခင္က ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ညဘက္ႀကီးလမ္းေလွ်ာက္၍ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ေသာညသည္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ေသာ ပထမည။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ (၂၀) မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုညအေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါသည္။ ယခု ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ ၂၇ ရက္ေန႕သည္ကား ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ႀကံဳရသည့္ညမဟုတ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရွိ မာလာေဆာင္မွာ ႀကံဳခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ ထိုညကလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့ေသာ ညတစ္ညပင္။

ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဂစ္တာတီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိသည္။ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္ယခင္ေနခဲ့ရာ အရပ္မွ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ေျပာင္းသြားခဲ့သည့္တိုင္ သူတို႕ရွိရာကို ရံဖန္ရံခါ သြားလည္တတ္ၿပီး သူတို႕အထဲမွာ ဂစ္တာအတီးေကာင္းသူ တစ္ဦးရွိ၍ အခါအခြင့္သင့္လွ်င္ သင့္သလို သီခ်င္းစုဆိုတတ္သည္။

ထိုညက မထင္မွတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ၁၀ ေယာက္ခန္႕စုမိသည္။ ညီအစ္ကိုလိုေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေလးဘီးကားေလးရွိ၍ ထိုကားႏွင့္ အေဆာင္မွာ သီခ်င္းသြားဆိုရန္ ညွိသည္။ ႏွစ္ခါမညွိရ။ သည္လိုႏွင့္ လွည္းတန္းက မာလာေဆာင္ကိုေရာက္သည္။

အေဆာင္မွာ သီခ်င္းဆိုလွ်င္ သီခ်င္းဆိုသူခ်င္းသာ သိသည့္ စည္းကမ္းဟု ဆိုရမည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိသည္။ တစ္ဖြဲ႕ဆိုေနခ်ိန္မွာ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က ၿပိဳင္မဆိုရ။ ဒါက နားလည္မႈျဖစ္သည္။ မည္သူမွ် စည္းကမ္း ထုတ္ထားတာ မဟုတ္။ ထိုအတြက္ ဆိုရသူေတြလည္း ေကာင္းသလို။ နားေထာင္ရသူမ်ားလည္း အဆင္ေျပသည္။ ၿပိဳင္ဆိုေနလွ်င္ ဆူညံကာ ဆိုသူလည္း မေကာင္း။ နားေထာင္သူလည္း မေကာင္း။

ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ မာလာေဆာင္ေရွ႕မွာ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ တီးလက္စ။ သူတို႕က သံုးေလးေယာက္ေလာက္သာ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕က သူတို႕တီးလက္စ အပုဒ္ ၿပီးေအာင္ေစာင့္သည္။ သူတို႕ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀င္သည္။ သူတို႕က ခဏရပ္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူတို႕ျပန္ဆိုစဥ္မွာ မိုးကဖြဲဖြဲ စရြာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဂစ္တာမိုးစိုမွာ စိုး၍ ကားေပၚကို ခဏတင္ကာ မူလအဖြဲ႕ အၿပီးကို ေစာင့္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ မာလာေဆာင္ေပၚက လူရိပ္မ်ားကို မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမင္ရသည္။ သူတို႕သည္ သူတို႕၀ရန္တာမွ သီခ်င္းကို နားစြင့္ေနပံုရသည္။ မူလဆိုေနေသာ အဖြဲ႕ကား မိုးဆက္ရြာလာ၍ ရပ္ကာ ျပန္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕က မိုးကိုခဏေစာင့္ၿပီး မိုးနည္းနည္းပါးခ်ိန္မွာ အေဆာင္တံခါးေရွ႕ကို ျပန္၀င္သည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ မိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္ေပၚကို စိုရႊဲသည္အထိ မက်ႏိုင္ေတာ့။

ထိုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳက္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို စဆိုသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာပါလာေသာ ေသာက္ေရဘူးမ်ား ကုန္သြားသည္။ ပါလာေသာ သူအခ်ဳ႕ိက အေဆာင္ေပၚကို ကုန္းေအာ္သည္။ ေသာက္ေရကုန္သြားၿပီဟု။ သီခ်င္းက ကုန္းေအာ္ဆိုရ၍ ေမာလာသည့္အခါ ေရက ဆာလာသည္။ ထိုအခါ သီခ်င္း ဆက္ဆိုဖို႕ အားေလ်ာ့လာ၏။

ထိုအေတာအတြင္းမွာ အေဆာင္ထဲက ဦးေလးႀကီးတစ္ဦးထြက္လာသည္။ ေသာက္ေရႏွင့္ စားစရာ မုန္႕တခ်ဳိ႕ပါလာ၏။ ၿပီးေတာ့ စာတစ္ေစာင္ကို ဦးေလးႀကီးက ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဖတ္ၾကည့္သည္။

" အေဆာင္ေရွ႕က သီခ်င္းလာဆိုၾကေသာ အစ္ကိုႀကီးမ်ားရွင့္.......
ေက်းဇူးျပဳ ၿပီး အေဆာင္ေပၚကို လွမ္းမေအာ္ပါနဲ႕ေနာ္။ အေဆာင္မႉးဆူမွာစိုးလို႕ပါ။ လိုတာရွိရင္ အဲဒီဦးေလးႀကီးကို လွမ္းမွာလိုက္ပါ။ အခု ေသာက္ေရနဲ႕ မုန္႕ေတြထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကို ေအာက္ကစာရင္းထဲက အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ဆိုေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစ။ " ဆိုၿပီး အဆိုေတာ္နာမည္မ်ားကို ၾကည့္သည့္အခါ ထူးအိမ္သင္၊ ေဆာင္းဦးလိႈင္၊ ေလးျဖဴ ၊ စိုးလြင္လြင္ စသျဖင့္ ပါသည္။

ဘာေျပာေကာင္းမည္နည္း။ ထူးအိမ္သင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆက္တိုက္ဆိုသည္။ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ၊ ေဆြးတယ္၊ အေမ့အိမ္ စသျဖင့္ စံုေနေအာင္ဆိုသည္။ အံ့ဩဖို႕ေကာင္းသည္။ သူတို႕သည္ အေဆာင္၏ ညဥ့္နက္လာမႈကို အံတုကာ အေဆာင္မႉး၏ စည္းကမ္းကိုလည္း မလြန္ဆန္ကာ ၀ရန္တာမွာ နားေထာင္ေနရာမွ အခန္းထဲကို ၀င္သည္။ တံခါးကိုဖြင့္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သီခ်င္းကို ေတးသရုပ္ေဖာ္ လိုက္လုပ္သည္။ ထိုသို႕လုပ္သည္က အခန္းတစ္ခန္းတည္း မဟုတ္။ ေလး၊ ငါး၊ေျခာက္ခန္း။ သူတို႕ အဆင္ေျပသလို လုပ္ေနတာ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ကား ေရႏွင့္စားစရာ ရၿပီျဖစ္၍ အားနည္းနည္းရွိလာသလို မာလာေဆာင္သူတို႕၏ ေတး သရုပ္ေဖာ္တို႕ေၾကာင့္ သီခ်င္းဆိုရသည္ကို ပိုၿပီး အရသာေတြ႕လာ၏။ ေဆာင္းဦးလိႈင္၏ မင္းရဲ႕ ကို ဆိုသည္။ ဒါလည္း သူတို႕က ေတးသရုပ္ေဖာ္လို လိုက္လုပ္သည္။ ေလးျဖဴ ၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလး မွာေတာ့ သူတို႕ အားလံုးၿငိမ္၍ နားစြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ဆလိုင္းသႊေအာင္ ေရး၍ သူကိုယ္တိုင္ ဆိုခဲ့ၿပီး ဖိုးခ်ိဳ ျပန္ဆိုခဲ့ေသာ အေဆာင္သူရဲ သီခ်င္းကို ဆိုရန္ မာလာေဆာင္နဲ႕ပတ္သက္လို႕....ဟု အစခ်ီ သည္။ ထပ္ၿပီး အံ့ဩရျပန္သည္။ အခန္းတိုင္းလိုလို ထြက္၍ မဆိုရန္ လက္ရိပ္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ဆုိရန္ျပင္ရင္း ရပ္တန္႕ခဲ့ရသည္။ သူတို႕ မာလာေဆာင္၏ ရာဇ၀င္ထဲက အခ်စ္ႀကီးသူ တစ္ေယာက္၏ အေၾကာင္းေရးဖြဲ႕ထားေသာ သီခ်င္းကို သူတို႕ နားေထာင္ရန္ စိုးရြံ႕ေနပံုရသည္။

ၿပီးေတာ့ သူတို႕ထဲက ေလးငါးေယာက္သည္ ေရခ်ဳိးသည့္ခြက္မ်ား ကိုကိုင္ကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေရေလာင္း ဟန္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိလုိက္သည္။ အတီးသမားက ျမနႏၵာကို စတီးသည္။ အားလံုးက သံၿပိဳင္လိုက္ေတာ့သည္။ ေျပာလွ်င္ ယံုမွာမဟုတ္။ သူတို႕သည္ သူတို႕၏ ခုတင္ေပၚကို တက္ကာ ကၾကေတာ့သည္။ တစ္ခန္းႏွင့္တစ္ခန္း မျမင္ရ၍ အကမ်ားက မတူညီၾက။ သို႕ေသာ္ သႀကၤန္အကတို႕၏ သေဘာကို သူတို႕သိသည္။ တခ်ဳိ႕သည္ ဆံပင္ရွည္မ်ားကို ျဖန္႕ခ်ၿပီးကသည္။ ကိုယ္ကိုလွည့္စဥ္မွာပင္ ဆံစတို႕သည္ ေလမွာ၀ဲ၏။ တကယ္ကို သႀကၤန္လို ကေနတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕မွာ ဆိုရင္းဆိုရင္း အားတက္ေလၿပီ။

မိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မရပ္ႏို္င္ေတာ့။ ဆက္မရြာေတာ့ဘဲ လံုး၀ ရပ္တန္႕သြားေတာ့သည္။ ျမနႏၵာ ဆံုးသည့္အခါ သူတို႕အထဲက တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္က လက္ကိုင္ပု၀ါကေလးမ်ားကို ေ၀ွ႕ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိလိုက္ျပန္ၿပီ။ ဂစ္တာအတီးသမားသည္ ယခင္ကတည္းက လိဒ္ဂစ္တာသမားျဖစ္၏။ စိုးလြင္လြင္၏ ဒံုးယိမ္းညကို ကရင္ဒံုးယိမ္းတီးလံုးျဖင့္ ဂစ္တာႏွင့္ စလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ တစ္ဖြဲ႕လံုးသံၿပိဳင္ လိုက္ေတာ့၏။

မာလာေဆာင္သူတို႕သည္ လက္ကိုင္ပု၀ါမ်ားထုတ္ကာ ဒံုးယိမ္းညကို ကၾကျပန္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ဆံုးတိုင္း သူတို႕သည္ တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္လာေတာ့သည္။ ညသည္ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္လြန္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕မွာ အရုဏ္က်င္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ပင္ပန္းမႈမ်ားက ၀င္ေရာက္လာေတာ့သည္။ သူတို႕အေဆာင္မီးမ်ား မပိတ္ခင္ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္ ခဲ့ေတာ့သည္။

ထို႕ေနာက္ လွည္းတန္းက မိုးအလင္းေရာင္းသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဗိုက္၀င္ျဖည့္ၿပီးမွ အိမ္သို႕ ျပန္ခဲ့ ၾကေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈဆိုသည္မွာ အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွသည္။ ထိုအထဲကမွ အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာကလည္း တကယ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာျဖစ္သည္ဟု အေဆာင္ မေနခဲ့ရသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။ ထို႕အျပင္ မိန္းကေလး အေဆာင္မ်ားေရွ႕မွာ သီခ်င္းသြားဆို ရသည့္အခါလည္း တကယ္ကို ၾကည္ႏူးရသည္။ ထိုခံစားမႈကို အေဆာင္မွာ သီခ်င္းသြားဆိုဖူးသူမ်ားသာ သိသည္။

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က သဇင္ေဆာင္ေရွ႕မွာလည္း သီခ်င္းဆိုဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အင္းလ်ားေဆာင္ေရွ႕ မွာလည္း ဆိုဖူးသည္။ ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္၏ ယု၀တီေဆာင္နားမွာလည္း ဆိုဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ထုိမာလာေဆာင္မွာ ဆိုခဲ့သည့္ ညကိုျဖင့္ ေမ့မရႏိုင္သည္မွာ အေသအခ်ာ။

အေၾကာင္းကရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ထိုအခ်ိန္က ဂီတဆိုသည့္ အႏုပညာအေပၚ စီးဆင္းနစ္၀င္မႈ တစ္ခုသာရွိသည္။ မာလာေဆာင္သူမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတီးသမား၊ အဆုိသမားမ်ား သည္လည္းေကာင္း ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္၍ အရြယ္၏ ေတာင္းဆိုမႈႏွင့္ ေခတ္၏ ေပးလာသည့္ အခြင့္အေရးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ ထိုအတြက္ တကယ္ကို ၾကည္ႏူး စရာေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ထိုအခ်ိန္က ဘာစိတ္၊ ညာစိတ္မ်ား မရွိၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုေသာ သီခ်င္းကို သူတို႕က လိုက္က၊ ေတးသရုပ္ေဖာ္လုပ္ျပၾကမို႕ မနက္လင္းလွ်င္ သူတို႕ကို ေစာင့္ၿပီး လုိက္ေရာ၊ အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ ဇာတ္လမ္းရွာ စသျဖင့္ လုပ္ခ်င္ေသာစိတ္မ်ား မရွိ။

မိန္းကေလး အေဆာင္ေရွ႕ သီခ်င္းဆိုစဥ္ရသည့္ စိတ္ခံစားမႈမ်ဳိးကို ရခ်င္၍၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသား ဘ၀ ေပ်ာ္ရ၍၊ မာလာေဆာင္သူမ်ားကလည္း အေဆာင္ေရွ႕မွာ သီခ်င္းလာဆိုေသာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္၊ အရပ္သားျဖစ္ျဖစ္ အေဆာင္သူတို႕၏ သဘာ၀အရ သီခ်င္းလာဆိုလွ်င္ နားေထာင္ရင္း ေက်ာင္းသူဘ၀ အားလပ္ခ်ိန္ စိတ္အပန္းေျဖစရာ အျဖစ္ ၾကည္ႏူးရ၍ စေသာခံစားမႈမ်ဳးိျဖင့္သာ တစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္း သူ၊ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။

မည္သို႕ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ယခုလို ညမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရ ခဲ့သည့္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေက်နပ္မိပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာအတိတ္တို႕သည္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့။ တခ်ဳိ႕ေသာ ဘ၀တို႕သည္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့။ သို႕ေသာ္ တခ်ဳိ႕ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုကား ဘ၀၏ အမွတ္တရမ်ားအျဖစ္ ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးေနႏိုင္ေသးသည္ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခတ္ ၏ ေက်ာင္းသားဘ၀ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ေနပါသည္။

ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ကပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕က ျဖစ္ပါသည္။          ။

သားလတ္
၁၂း၃၂ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၅.၂.၂၀၁၅
Photo Ref: freewallsource.com

Saturday, February 14, 2015

" ေဟာင္းႏြမ္းမသြားတဲ့ အရာ "



ခ်စ္ျခင္းကေတာ့ လတ္ဆတ္ေနတုန္းပဲ
ခုႏွစ္ေလးေတြပဲ ေျပာင္းသြားတာ။

အရုပ္ဆိုင္ကေလးေတြေရာက္တယ္
ပန္းစည္းကေလးေတြကိုလည္းျမင္တယ္
ခ်စ္သူလက္ကိုဆြဲၿပီး အနာဂတ္ကိုလည္းၾကည့္တယ္
ေခ်ာကလက္ေကၽြးခဲ့တဲ့ကာလေတြကေန ဒီေန႕အထိ
အရုပ္ေတြေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမယ္
ပန္းစည္းေတြေဟာင္းခ်င္ေဟာင္းမယ္
ေခ်ာကလက္ေလးေတြ ေမ့ခ်င္ေမ့မယ္
ေသခ်ာတာက
ခ်စ္ျခင္းေတြကေတာ့ မနက္မိုးလင္းတိုင္း
အလင္းနဲ႕ပြင့္ေနတုန္းပဲ။   ။

သားလတ္
၁၆း ၂၀ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၄.၂.၂၀၁၅
Photo Ref: ewallpaperhub.com
 

" ခ်စ္သည္၊ မုန္းသည္၊ ႀကိဳက္သည္၊ မႀကိဳက္သည္၊ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ အပထား "


 Facebook သံုးသည့္ကာလ နည္းနည္းၾကာလာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင္ယူစရာမ်ား မ်ားစြာ ရလာခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႏွင့္ အခန္႕မသင့္သည့္အခါ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရသည္။ မိမိဘာမွ် မလုပ္ဘဲကို စိတ္ညစ္ညဴ းစရာမ်ားက တစ္ေလွႀကီး ၀င္လာသည္။ ရံဖန္ရံခါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ကိုပင္ ထိခိုက္လာသည့္ သေဘာမ်ဳိးေတြရွိလာသည္။ သည္အတြက္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုမွာ Facebook ကို စြန္႕ခြာရန္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ျပင္းျပလာခဲ့ေတာ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ Facebook Account ကို Deactivate လုပ္ခဲ့သည္။ ရက္ကိုေမးေတာ့ ၇ ရက္ဟု ယာယီေပးၾကည့္သည္။ ထို ၇ ရက္အတြင္း ဘာေတြျဖစ္ပါသနည္း။

အရိုးသားဆံုး ၀န္ခံရလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ေအးခ်မ္းပါသည္။ ယခင္က မိမိဘာမွ် မလုပ္ဘဲ အလိုလို၀င္လာေသာ စိတ္ရႈပ္ေထြးစရာမ်ား အလုိလို ရပ္တန္႕သြားပါသည္။ ထိုအတြက္ တစ္ဖက္က ျပန္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ မေကာင္းတာတစ္ခ်က္ကိုလည္း သတိထားလိုက္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ Friend List တြင္ စိတ္ရႈပ္ေထြးစရာမ်ားကို တင္ေနသူမ်ား ရွိေနသည္ဆိုျခင္းပင္။ သို႕ေသာ္ လူမႈေလာက သဘာ၀အရ သူတို႕ကလည္း သူတို႕အခြင့္အေရးအရ တင္ခ်င္တာတင္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္မဖတ္ ခ်င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေရွာင္ကြင္းသြားရေပလိမ့္မည္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ Page မွာ Status တစ္ခု တင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ " Facebook ဆိုတာက အၿမဲတမ္း တသမတ္တည္း စိတ္မ်ဳိးနဲ႕ စည္းကမ္းတက်ေနထိုင္သူေတြ တက္တဲ့ေက်ာင္း မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ " ဆိုသည့္ သေဘာတရားျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုသို႕ လက္ခံပါသည္။ 

ထိုအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ဆင္ျခင္ရန္ သတိျပဳ မိသည့္အခါ ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ္ယခင္က သံုးေနက် Facebook သံုးပံုမ် ဳိး ေနာင္ကို သံုးစြဲမည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးထားေသာ Facebook Page မ်ားကို စြန္႕ခြာရန္ မျဖစ္ႏိုင္၍ ထို စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာေတာ့ က်င္လည္ရပါလိမ့္မည္။ Sue Thit/ Thar Latt Page အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ Page မ်ားရွိပါေသးသည္။ ထိုအထဲကမွာ Page တစ္မ်က္ႏွာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ လူထုကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အသိပညာေပးရန္ျဖစ္၍ ရပ္ထားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

ယခု သည္တစ္ပတ္ထဲမွာပင္ အလုပ္ထဲက ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေလးႏွစ္ေယာက္က ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရးပိုင္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးပါသည္။ သူတို႕ကို ျမန္မာျပည္ကေန စင္ကာပူ Training ပို႕လိုက္တာျဖစ္သည္။ ယခုလကုန္မွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး Safety Engineer မ်ားအျဖစ္ ျမန္မာျပည္က ပေရာဂ်က္မွာ ျပန္လုပ္ရမွာ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ ၿပီးလွ်င္ မည္သို႕ ဆက္သြယ္ရမလဲ ေမးသည္။ သူတို႕မွာ ေမးစရာမ်ား မ်ားစြာရွိေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ေနာက္ဆံုး Facebook ကပင္ ျပန္ဆက္သြယ္ဖို႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီး ထားေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး Page ကို၀င္ဖတ္ရန္ အႀကံျပဳ ရသည္။

ၿပီးေတာ့ Account Deactivate မလုပ္ခင္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္စာဖတ္ပရိသတ္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူဖတ္ခ်င္ေသာ မည္ကဲ့သို႕ေသာ စာမ်ဳိးကိုလည္း ေရးေစခ်င္ လိုေၾကာင္း Facebook ကပင္လွမ္းေျပာသည္။ ထိုသို႕စာမ် ဳိး ရပါကလည္း သူ႕ကို မွ်ေစလိုေၾကာင္း ဆိုလာသည္။ ထိုသူမ်ဳိးအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ Page မွာ ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ရပါဦးမည္။ 

သည္လိုေျပာေန၍ Facebook ဆက္သံုးခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား ေပးေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ပစ္ထား၍ မရႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားေစခ်င္၍ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ Facebook မွာ အဆိုးရွိသလို အေကာင္း ရွိေနသည္ကို သိေစခ်င္၍ပါ။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ယခု ေရးသားေနေသာ ဘေလာ့ကို ဆက္သံုးလည္း ရပါသည္။ သို႕ေသာ္ Facebook မွ Facebook ျဖစ္ေနေသာ ေခတ္မွာ ဘေလာ့တစ္ခုတည္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္စာမ်ားကို ခ်ျပ၍ မရႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္Facebook စာမ်က္ႏွာမ်ားသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စာဖတ္သူမ်ားၾကား ေပါင္းကူးတစ္ခုသဖြယ္ လိုအပ္ေနသည္မွာ ထင္ရွားပါသည္။

Facebook ကိုခဏ ရပ္ထားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းသာေၾကာင္း အထက္မွာ ဆိုခဲ့ပါသည္။ တကယ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာပါသည္။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ႂကြားေနသူမ်ား၊ သူမ်ားကို အပုပ္ခ်မွ ေနႏိုင္သူမ်ား၊ ေထ့ စကား၊ ရိစကား ဆိုခ်င္သူမ်ား၊ လူႏွင့္လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းကို နားမလည္သူမ်ား၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ဖို႕အတြက္ ဘယ္သူဘာျဖစ္ျဖစ္ ဂရုမစို္က္သူမ်ား အစရွိသျဖင့္ အားလံုးကို ေ၀းေ၀းမွာ ထားခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ ထို႕အျပင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ဆရာမႀကီး ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ " စာဆိုေတာ္ " ၀တၳဳ ႀကီးကိုလည္း အလုပ္မအားသည့္ၾကားမွ Facebook သံုးမည့္အစား စာမ်က္ႏွာမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ ခဲ့ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ စာဖတ္ခ်ိန္ပိုရလာပါသည္။ ထို႕အျပင္ ဟိုတစ္စ၊ သည္တစ္စ လုပ္စရာရွိသည္ မ်ားကိုလည္း လုပ္ႏိုင္လာခဲ့ပါသည္။

တစ္ဖက္မွာ ဆိုးက် ဳိးလည္း ရွိေနပါသည္။ အဓိကအခ်က္မွာ သတင္းမ်ားႏွင့္ ေ၀းသြားပါသည္။ မွန္သည္၊ မမွန္သည္ အပထား။ Facebook သံုးလွ်င္ သတင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားက ေခါင္းစဥ္ေလာက္ေတာ့ ျမင္ေန ရပါသည္။ ထုိအတြက္ Facebook မသံုးေသာအခါ မည္သည့္သတင္းမွ် တမင္လိုက္ဖတ္ မေနျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ေနသည္ကိုပင္ မသိေတာ့ပါ။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္ေသာ ေဘာလံုးပြဲမ်ား၏ Highlight မ်ားကိုပင္ မၾကည့္ရေတာ့ပါ။

ခ်ိန္ဆၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိ လူမ်ဳိးအတြက္ သတင္းမဖတ္၊ ေဘာလံုးပြဲ မၾကည့္ဘဲ ေနႏိုင္လွ်င္ Facebook မသံုးျခင္းက စိတ္ေတာ္ေတာ္ ခ်မ္းသာမည့္ သေဘာရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လို စာဖတ္၊ စာေရး၍ မိမိစာ ဖတ္သူမ်ားရွိေနလွ်င္ေတာ့ သိပ္ၿပီး အဆင္ေျပမည္ မဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူအမ်ားကို စာထဲက ေပးခ်င္ေသာ အရာမ်ားစြာ က်န္ေနပါေသးသည္။ ထုိအတြက္ Facebook ကို စိတ္နာနာႏွင့္ ခ်စ္ရေပဦးေတာ့မည္။

ခ်စ္သည္၊ မုန္းသည္၊ ႀကိဳက္သည္၊ မႀကိဳက္သည္၊ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ အပထား။ အက်ဳိးရွိႏိုင္မည့္ အရာမ်ားအတြက္ Facebook ကိုသံုးရေပဦးေတာ့မည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။          ။

ဆူးသစ္
၁၁း ၄၉ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁၄.၂.၂၀၁၅

Thursday, February 12, 2015

" မေသလူ "



+ ႏွစ္တစ္ရာ ျပည့္ေပမယ့္
တစ္ေခတ္တစ္ခါမွ် မေမ့ပါေလ။

+ ျပည္သူဟာ သူ
သူဟာ ျပည္သူဆိုတဲ့
ၾကည္ျဖဴ ရာ ညီတူလမ္းေတြထဲ
ေခၽြးေတြနဲ႕ေန။

+ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုေတာ့
ႏႈိင္းမမီတဲ့  စိတ္အဟုန္ႁမွင့္ကာ
အကုန္တင့္ေအာင္ သူ႕ခႏၶာရင္းပါေတာ့
မွန္စြာသင္းပါတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေတြ
စုန္ရင္းေ၀တာ ယေန႕အထိ။

+ ဘယ္သူရွိေလမလဲ
တူရဲစရာ လူမရွိ
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ပူဆဲမွာ သူမခ်ိေလေတာ့
အဂၤလိပ္ကအစ ဂ်ပန္မက်န္
အတန္တန္ သူတြန္းလွန္ပါလို႕
မနက္ျဖန္ ျမန္မာျပည္ အနာဂတ္လွေစဖို႕အတြက္
သူ႕ဘ၀ကို သူေႁခြေပးေလသမွ်
ေနမရပါ ျပည္သူအေပါင္းမွာျဖင့္
ေကာင္းသတင္းေတြကို တသသဆို
ေဆာင္းႏွင္းေတြလိုု တစ္စတစ္စ ၿပိဳတဲ့အလြမ္းေတြနဲ႕
အေမွာင္ဆမ္းတဲ့ ျမန္မာျပည္လမ္းေပၚက
အေရာင္ျဖန္းကာ အလင္းနဲ႕ ထိေစတဲ့
ေအာင္ဆန္းလိုု႕ သိ။      ။

သားလတ္
၂၁း၂၉  နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၂.၂.၂၀၁၅
[ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရာျပည့္ပြဲအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။]

Sunday, February 8, 2015

" ခြန္အားရွိေသာ ေျခလွမ္း ခြန္အားရွိေသာ မွတ္တိုင္"



တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထားတဲ့အႏုပညာတစ္ခုကုိလူအမ်ားေရွ႕ခ်ျပရတာ မလြယ္ကူပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအႏုပညာ တစ္ခုျဖစ္လာေအာင္ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အရင္းအႏွီးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအရင္းအႏွီးေတြထဲမွာေငြေၾကးဆိုတာထက္ အဲဒီအႏုပညာကို ဖန္တီးဖို႕ေလ့လာရတာက ပိုအေရးပါတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဖန္တီးဖို႕အတြက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ယူၿပီးေလ့လာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီေန႕ေလ့လာၿပီး မနက္ျဖန္မွာ အႏုပညာဖန္တီးလို႕ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာစာေပကိုတကယ္စိတ္၀င္စားလာၿပီလို႕သိသိခ်င္းမွာပဲစာေရးနည္းေတြကိုေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့အၾကမ္းေပါင္းမ်ားစြာေရးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့သိမ္းရံုသိမ္းၿပီး ေနာက္ေတာ့အေဖ့ကိုခ်ျပခဲ့ပါတယ္။ အေဖက ျပင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွ် မပို႕ပါဘူး။ ကိုယ့္လက္ကိုယ္ မယံုေသးတာလည္းပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တကယ္၀ါသနာပါခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကစလို႕ မဂၢဇင္းေတြကို စပို႕ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကဗ်ာေလးေတြ မဂၢဇင္းထဲပါလာၿပီး ၀တၳဳတို စေရးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေရးၿပီး သိမ္းထားပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ၀တၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၿပိဳင္တာ ဆုေတြရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေဘာလံုးေဆာင္းပါး ၿပိဳင္ပြဲကို ရတနာသစ္မဂၢဇင္းက ဆရာဦးခင္ေမာင္ႏိုင္(ကြယ္လြန္)တို႕ ဦးစီး က်င္းပတာမွာ ၀င္ၿပိဳင္တာ ဆုရပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ " ခင္ဗ်ား ကေလာင္နာမည္ ဆူးသစ္ ဆိုတာကို စေတြ႕ကတည္းက ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခ်င္တာ " တဲ့။ ဒါေလးက ဆူးသစ္ ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ အမွတ္တရပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကေလာင္နာမည္ရဲ႕ မူရင္း ျဖစ္တည္မႈက သီးျခားရွိတာမို႕ ေနာက္မွပဲ ေျပာျပပါေတာ့မယ္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖက မႈခင္းရႈေထာင့္ မဂၢဇင္းေရာ၊ ဂ်ာနယ္ေရာ ႏွစ္ခုစလံုးမွာ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာပါ။ အေဖက သူ႕မဂၢဇင္းက မႈခင္းတစ္ခုတည္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တျခားက႑ေတြပါ ထည့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္က႑မွာ ေဆာင္းပါးကို သူမ်ားေတြနဲ႕ မထည့္ေတာ့ဘူး။ မင္းေရး ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ နည္းနည္းေတာ့ ေတြေ၀ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ( ၃၀ ) ေတာင္မျပည့္ေသးပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ လူငယ္မက်တက်၊ လူလတ္မက်တက်ပဲလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူငယ္ေတြကို ေျပာစရာေတြ ေတာ္ေတာ္စုမိထားပါတယ္။ စာထဲကရယ္၊ အေတြ႕အႀကံဳရယ္၊ ႏွစ္ခုစလံုးေပါင္းၿပီးေတာ့ပါ။ တစ္ခါျပန္ေတြးမိတာက ဆရာ လုပ္သလို ျဖစ္မလားဆိုတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က တခ်ဳိ႕အခ်က္ေတြ သူတို႕မသိတာကို သူတို႕ကိုေထာက္ျပရင္ သူတို႕အတြက္ အက် ဳိ း ရွိမယ္။ ကိုယ့္ဘာသာသိမ္းထားလည္း ဘာမွ်ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ေတြးမိေတာ့ စာထဲက ေရးျပခ်င္စိတ္ေပၚမိတယ္။ ဒါနဲ႕ လူငယ္ေတြကို အႀကံျပဳခ်င္တဲ့ " ေရစီး " ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို စေရးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႕ သူတို႕ဘာသာသူတို႕ မွန္တယ္လို႕ထင္တဲ့အျမင္ကို ေနရာ၊ အခ်ိန္နဲ႕ အ၀တ္အစားဆိုတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး မီးေမာင္းထိုးျပခ်င္လို႕ပါ။

ဒါနဲ႕ ေဆာင္းပါးၿပီးခ်ိန္မွာ အေဖ့ကို ျပပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာက စကားေျပ ေရးဟန္ပါ။ စကားေျပာ ( အခုေဆာင္းပါးလို ) မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပ ေရးဟန္ကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြစေရးကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိတာက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကိုျဖတ္ၿပီးခါစမို႕ လူငယ္ေတြကို အေတြးအျမင္ေတြ မွ်တာပဲရွိမယ္၊ ဆရာလုပ္ဖို႕မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ကိုယ္တိုင္ မခ်မ္းသာေသးတဲ့အတြက္ ဟိုလိုလုပ္ရင္ ခ်မ္းသာမယ္၊ ဒီလိုလုပ္ရင္ ခ်မ္းသာမယ္လို႕ ပါမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားပါတယ္။

ေဆာင္းပါးကို အေဖက ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။ ငါလိုခ်င္တာ အဲဒီလိုေဆာင္းပါးမ်ဳိးပဲကြ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေရးဖို႕အားလည္းတက္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ စကားေျပေဆာင္းပါးေတြကိုခ်ည္း ဆက္တုိက္ေရးလိုက္တာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အထိပါပဲ။ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနစဥ္မွာပဲ အေဖတို႕မဂၢဇင္းတိုက္ကို ဖုန္းေတြလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးကို တစ္ခါတစ္ခါ Font Size ေသးလိုက္တာကို လက္မခံႏိုင္လို႕ ျပန္ၿပီးႀကီးေပးဖို႕၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္လို ဆက္သြယ္လို႕ရမလဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ၾကားလာရလို႕ ေရးရတာအားတက္လာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းနဲ႕၊ စာနဲ႕ဆက္သြယ္ၿပီး သူတို႕ရဲ႕အခက္အခဲေလးေတြ ေမးတဲ့သူေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျဖေပးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေဆာင္းပါးေတြကို စကားေျပာပံုစံ ေျပာင္းေရးခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းက တခ်ဳိ႕ အေၾကာင္းအရာေတြမွာ စကားေျပက ေျပာရခက္ေနတတ္ၿပီး စကားေျပာနဲ႕ ေရးတာက ပိုသြက္လို႕ လူငယ္ေတြ နားထဲ အ၀င္ျမန္တယ္လို႕ ယူဆလို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညီငယ္တစ္ေယာက္ရွိလို႕ သူ႕ကိုရည္ရြယ္ၿပီး " ညီေလး ဖတ္ဖို႕ ေရးတဲ့စာ " ဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္အထိ တစ္လ မျပတ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ပိုင္းစင္ကာပူေရာက္ခဲ့ေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြမွာ စင္ကာပူက ယူစရာေတြခ်ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ " အေ၀းေရာက္ထြန္းေတာက္ ျမန္မာႏွင့္ ညီေလးဖတ္ဖို႕ေရးတဲ့စာ " ဆိုတဲ့စာစုေတြကို လံုးခ်င္းအေနနဲ႕ ပထမဆံုး ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၁၄မွာေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေျပာပါတယ္။ စကားေျပာေဆာင္းပါးေတြေတာ့ ထုတ္ၿပီးၿပီ။ မင္းမွာစကားေျပေဆာင္းပါးေတြ က်န္ေသးတယ္။ ထုတ္မယ္တဲ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ အေဖက ပထမစာအုပ္ထုတ္မယ္ ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီစကားေျပေဆာင္းပါးေတြကို အရင္ထုတ္ခ်င္ ခဲ့တာပါ။ အေဖက စင္ကာပူအေၾကာင္းေတြက ေလာေလာဆယ္မွာ ပိုစိတ္၀င္စားေနၾကတယ္။ အဲဒါ အရင္ထုတ္ ဆိုေတာ့ အဲဒါကိုအရင္လုပ္လိုက္တာပါ။

ဒီလိုနဲ႕ အရင္ကတည္းက စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ ဆိုၿပီး မိတၱဴ ဆြဲထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပို႕ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက သယ္လာေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၿပီး စာက်ေတြျပင္ပါတယ္။ အရင္ေရးထားတာေတြကို လံုး၀မေျပာင္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေတြးေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးလတ္ဆတ္တယ္လို႕ ထင္လို႕ပါ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ ျပန္ပို႕ပါတယ္။ အေဖက စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ စီစဥ္ၿပီး စရိုက္ပါတယ္။

အရင္စာအုပ္တုန္းက ဆရာခ်စ္စံ၀င္းနဲ႕ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) တို႕ရဲ႕ အမွာစာပါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အမွာစာမပါေတာ့ပါဘူး။ ေဆာင္းပါးက ၃၁ ပုဒ္ျဖစ္ေနေတာ့ စာကေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ စာအုပ္ေစ်းကို ၂၅၀၀ က်ပ္သတ္မွတ္ၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္ စာေပ၊ အမွတ္ (၃၄ )၊ ၄ -လႊာ၊ က်ီေတာ္လမ္း၊ က်ီေတာ္ရပ္ကြက္၊ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကေနျဖန္႕ခ်ိဖို႕ စီစဥ္ပါတယ္။ ထုတ္ေ၀သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပထမစာအုပ္ကို ထုတ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ စာအုပ္တုိက္ကပါ။

အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေတြ အားလံုးဟာ တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈေတြထဲက ရခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတြ႕နဲ႕စာေတြ႕ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဘာသာျပန္ေတာင္တစ္ခုမွ် မပါပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ဘာသာျပန္ေရးရမွာကို စိတ္မ၀င္စားတာပါ။ လိုအပ္မယ္၊ အခြင့္သင့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္သိထားတာကိုပဲ ခ်ျပခ်င္တဲ့စိတ္က ပိုထက္သန္လို႕ပါ။ စာအုပ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ " ခြန္အား ရွိေသာစာ၊ ခြန္အားရွိေသာ လူငယ္ " လို႕ ေပးထားပါတယ္။

အခုဒုတိယစာအုပ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူေတြ ရွိပါတယ္။

ပထမဆံုးကေတာ့ အေဖနဲ႕အေမပါပဲ။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္စာေရးဖို႕ ပ်ဳိးေထာင္သူျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ေတြမွန္သမွ် အေဖနဲ႕မကင္းပါဘူး။ အေမကေတာ့ အရင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အျပင္စာေတြ အဖတ္ေကာင္းၿပီး ေက်ာင္းစာမလုပ္ခ်င္လို႕ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ Roll ေနာက္ေရာက္ လည္း ဘာမွ် မေျပာပါဘူး။ ဂစ္တာေလးတီး၊ သီခ်င္းေလးဆိုလည္း ဘာမွ်မေျပာပါဘူး။ မဟုတ္တာမလုပ္လို႕ ဆိုတာထက္ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာကို ၀ါသနာပါမွန္းသိလို႕ပါ။ အေဖနဲ႕အေမသာ မပံ့ပိုးခဲ့ရင္ ဒီေန႕ ဆူးသစ္ဆိုတာ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး။ သူနဲ႕ခ်စ္သူ ဘ၀ေရာက္ေတာ့ သူကကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာကိုသိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုအပ္တာကို သူကတတ္ႏိုင္သေလာက္ လိုက္ျဖည့္ဆည္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့စလုပ္ဖို႕ သူကပဲ စျပင္ဆင္ေပးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြ ထြက္ခဲ့ခ်ိန္တိုင္း သူလည္း ေနာက္ကြယ္က တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါပါတယ္။ ဒီေန႕အထိ ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာအတြက္ သူ႕အခ်ိန္ေတြပါ ေပးထားခဲ့တာပါ။

ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူးတင္ရမွာက ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးမိသားစုနဲ႕ ညီေလးပါ။ သူတို႕တစ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လို အႏုပညာကုိ တအားႀကီး ၀ါသနာ မပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးေတြ အေပၚမွာေတာ့ သူတို႕ေတာ္ေတာ္ေလး တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ဟာက ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ဟာကေတာ့ ဘာလိုတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေလးေတြကို ေထာက္ျပတတ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အေဖ့ရဲ႕စာေပမိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ဆရာ နႏၵာမိုးၾကယ္ဆို အေဖ့ဆီကေန စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္၀ယ္သြားၿပီး သူ႕အိမ္က ကေလးကို ဖတ္ခိုင္းၿပီး ေဆာင္းပါးထဲက ပါတဲ့ တခ်ဳိ႕ အခ်က္ေတြကို ျပန္ေမးပါတယ္တဲ့။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြပါ။ ျမန္မာျပည္ကေရာ၊ ဘေလာ့ေပၚမွာေရာ၊ Facebook Page မွာပါ အၿမဲလို ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို ဖတ္ေနက် သူေတြ ရွိေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ သူတို႕တစ္ေတြရဲ႕ အားေပးမႈကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တအားျဖစ္ေစပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဒုတိယစာအုပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္စာေပခရီးလမ္း အတြက္ မွတ္တမ္းေကာင္း အျဖစ္ ေရးထိုးႏိုင္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ရင္း အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။            ။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္ 
ဆူးသစ္
၁၂း ၁၃ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၈.၂.၂၀၁၅

Thursday, January 1, 2015

" ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အင္တာနက္အလန္းမ်ား " ( ၅ )



" အစ္ကို စင္ကာပူကိုလူႀကံဳ ရွိတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာမွာ ဘုရားထီးတင္ပြဲရွိလုိ႕ ျပဇာတ္ကတာ ဗြီဒီယုိရိုက္ထားတာထည့္ေပး လိုက္တယ္။ အစ္ကိုအလုပ္အားရင္ အပ်င္းေျပၾကည့္ဖို႕ေပါ့ "

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က လူႀကံဳလာ၍ ပစၥည္းသြားယူၿပီး အိမ္ေရာက္မွေဖာက္ၾကည့္စဥ္ ဗြီစီဒီတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ကိုေတြ႕သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခင္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကခင္ေသာ သာဂိ။

သည္သုိ႕ႏွင့္ အခ်ိန္အားရသည့္အခ်ိန္မွာ သူေပးေသာ ဗြီစီဒီကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ရြာျပဇာတ္ဆိုသည့္အတိုင္း ဇာတ္စင္ကေတာ့ ၀ါးတိုင္ႏွင့္ ထရံကာကိုျမင္ရသည္။ လိုက္ကာစမ်ားကေတာ့ ဘယ္ကငွားထားသည္မသိ။ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ႏွင့္။ ေန႕ဘက္သာဆိုမ်က္လံုးပါက်ိန္းမည္။

သည္လိုႏွင့္ ျပဇာတ္ကသည္။ သာဂိကအဓိကဇာတ္လိုက္ ေနရာ။ ျပဇာတ္က အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္၍ သာဂိကို နယ္ကႏွင္ထုတ္ခန္း။ သာဂိက ရြာမွာငယ္ရည္းစားရွိသည္။ ငယ္ရည္းစားကိုထားခဲ့ၿပီးၿမိဳ႕မွာ သြားအလုပ္လုပ္သည္။ သာဂိကၿမိဳ႕မွာရည္းစား အသစ္ရသည္။ ငယ္ရည္းစားကိုေမ့သည္။ သို႕ေသာ္ရြာကိုခဏ ျပန္စဥ္မွာ ငယ္ရည္းစားကိုျပန္ျမင္ၿပီး ၿမိဳ႕က ရည္းစားကိုေမ့ျပန္သည္။ ငယ္ရည္းစားႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ သို႕ေသာ္ ၿမိဳ႕ကိုအလုပ္ျပန္လုပ္ေတာ့ ၿမိဳ႕က ရည္းစားကို အိမ္ေထာင္က်ၿပီးၿပီဟု မေျပာဘဲ တြဲသည္။ သာဂိသူငယ္ခ်င္းက ဆံုးမသည္။ သို႕ေသာ္ သာဂိကို တားမရ။ သည္သို႕ႏွင့္ ရြာက အမ်ဳိးတစ္ေယာက္က ျပန္ျမင္ၿပီး သူ႕မိန္းမကို ျပန္သတင္းပို႕သည္။ သာဂိ ဟက္တက္ကြဲကာ နယ္ကိုျပန္လာ ေတာင္းပန္စဥ္ ရြာကလက္မခံဘဲ ႏွင္ထုတ္ခံရသည္။ ပညာေပး ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းက မဆိုး။ ရြာျပဇာတ္ကို ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ က၍ သူ႕အရပ္ႏွင့္ သူ႕ဇာတ္ကေတာ့ အံက်ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ျပဇာတ္ၿပီးလွ်င္ သရုပ္ေဆာင္သူမ်ား နာမည္ကိုထိုးမွာ ျဖစ္၍ စီဒီဆံုးေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ စဥ္မွာ ျပဇာတ္ကသူမ်ားကို ဆုေပးပြဲပါ ပါလာသည္။ စိတ္၀င္စားသြား၏။ သာဂိ ရထိုက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။

သည္လိုႏွင့္ သူတို႕ဆုေပးပြဲ ေၾကညာသည္။ ဆုေပးပြဲမွာ ေၾကညာသူက ႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္က အမ်ဳိးသား၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အမ်ဳိးသမီး။ ၀တ္ထားတာေတာ့ က်က်နန။ မိတ္ကပ္မ်ားကိုလည္း အထင္းသား ျမင္ရသည္။

" ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေနက် ........"

" ဟဲ့ ခင္မႈန္။ ထီးတင္တာ ႏွစ္တိုင္းမတင္ဘူးဟ။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ "

ဘုရားလူႀကီးျဖစ္ဟန္တူေသာ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္က စင္ေရွ႕ကေနထေျပာေတာ့ အားလံုး၀ါးခနဲ ရယ္သည္။ အသံႀကီးက ကင္မရာနားကပ္ေန၍ ဗီြစီဒီထဲပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးမိ၏။

" ဪ-ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက ႏွစ္တိုင္းဒီလိုပြဲမ်ဳိး ပံုမွန္လုပ္ေစခ်င္တာရွင့္ "

ခင္မႈန္သည္ ပါးနပ္ပံုရသည္။ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ လုပ္လိုက္သည္။

" ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီႏွစ္ ဘုရားထီးတင္ပြဲမွာ......."

"ကြယ္-ေက်ာ္ေသာင္း။ မင္းႏွယ္ ။ ခက္ျပန္ၿပီ။ ဘုရားမွန္းမသိ။ ေစတီမွန္းမသိ။ ေစတီထီးတင္တာကြာ။ ဟုတ္ၿပီလား "

" ဪ-ကိုေက်ာ္ေသာင္းက အခုမွ စင္ေပၚတက္တာဆိုေတာ့ အမွားမကင္းဘူးေပါ့ အဘရယ္။ အဲဒါ ဘုရားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေစတီပဲျဖစ္ျဖစ္ ထီးတင္တာကိုပဲ သူကသိတာကိုး။ ဒါကခြင့္လႊတ္လို႕ရတဲ့အမွားေလးပါ အဘရယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္ "

လူပ် ဳိ ႀကီးကိုေက်ာ္ေသာင္းကို အပ်ဳိကေလး ခင္မႈန္က ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ ေျပာေသာအခါ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက ၿပံဳး၏။ ခင္မႈန္ကလွသည္။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူေနရာ ေရြးထားကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ရြာမွာကြမ္းေတာင္၊ ပန္းေတာင္ကိုင္ေလာက္ျဖစ္မည္။ ပရိသတ္ကေတာ့ လက္ခုပ္ေတြတီးေန၏။ ရြာမွာက အသားက်ေနသလား မဆိုႏိုင္။ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ လက္ခုပ္တီးၾက၏။ ေကာင္းေလစြ။

" အခု ပထမဆံုး ဆုခ်မွာကေတာ့ ေတးဂီတဆုပါ ခင္ဗ်ာ "

" ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ ဒီဆုဟာ ဒီျပဇာတ္ရဲ႕ အဓိက ေက်ာရိုးမွာပါေနတဲ့ ေနာက္ခံတီးလံုးေတြကိုဖန္တီး ေပးသူ အတြက္ပါ။ "

တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေသာင္း ေျပာရမွာကို ခင္မႈန္က လုေျပာေနတာျဖစ္သည္။ ခင္မႈန္သည္ သူအာသြက္လွ်ာသြက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုေက်ာ္ေသာင္းေရွ႕မွာ ျပေနေလသည္။

" အဲဒီဆုအတြက္ ေၾကညာပါမယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္ႀကီးမွာ ေနာက္ခံတီးလံုးမ်ားကို အားတက္သေရာ တီးေပးသြားတဲ့ ေရႊပန္းေတာ အုန္းေမာင္ ၾကြပါရွင္ "

" ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း.......ရႊီ......ရႊီ.......ရႊီ "

ပရိသတ္ကား ေသာေသာညံလွသည္။ ကိုအုန္းေမာင္သည္ ေခၽြးမ်ားရႊဲကာ ဆိုင္း၀ိုင္းထဲက ထလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ရြာလူႀကီးေပးေသာ ဆုကိုယူသည္။ ျပန္ဆင္းမည္ႀကံကာမွ ခင္မႈန္က တားသည္။

" ကိုအုန္းေမာင္ႀကီး။ ေက်းဇူးတင္စကားေလး ဘာေလးေျပာဦးေလ "

" ငါမေျပာတတ္ဘူးဟ "

" နည္းနည္းေတာ့ ေျပာရွင္ "

ကုိအုန္းေမာင္ ေတြေ၀သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မိုက္ကိုလွမ္းယူသည္။

" ကၽြန္ေတာ္ တိုတိုနဲ႕ ထိေအာင္ေျပာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္းတီးလာတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီေရႊပန္းေတာရြာမွာသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတာ။ ဟိုဘက္ အလယ္ကုန္း၊ လယ္ဦးစု၊ ေက်ာင္းကုန္း၊ ဗြက္ရိုး တစ္ေၾကာမွာေတာ့ အားလံုး အုန္းေမာင္ ဆိုရင္ သိေနၾကပါၿပီ။ ရြာကလူေတြ မ်က္စိလွ်မ္းေနတာေပါ့ခင္ဗ်ာ "

ထိုသုိ႕ေျပာေတာ့ ရြာလူႀကီးမ်ားက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ကင္မရာမင္းကလည္း လ်င္လွ၏။ လူႀကီးမ်ား၏ မ်က္ေစာင္းကို မိေအာင္ ရိုက္ထားေသးသည္။

" အဲဒါ အခုႀကံဳတုန္း လက္စြမ္းျပတာပါ။ ဒါဘာမွမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူ ေရာက္တုန္းကဆို..."

" အမယ္-ကိုအုန္းေမာင္ႀကီးက ဘယ္တုန္းက စင္ကာပူေရာက္တာလဲ "

" ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကေလ။ ရန္ကုန္က ပုဇြန္ေတာင္မွာ စင္ကာပူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္တုန္းက..."

" အာ.........."

ပရိသတ္၏ အာ........ဆိုသည့္ အသံႀကီးက ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမိ၏။

" အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္စာေတြဖတ္တာေပါ့။ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေငြလည္းသံုးႏိုင္ေတာ့ အိုင္စီ ကိုပါသြားေတြ႕တာ "

" ဟင္-အိုင္စီဆိုတာ Iron Cross မဟုတ္လား။ ကိုအုန္းေမာင္က ဆိုင္းတီးတာေလ။ ဘာဆိုင္လို႕လဲ "

" သိပ္ဆိုင္တယ္ ခင္မႈန္။ ခ်စ္စမ္းေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ေျခာက္ႀကိဳးကေ၀ဆိုလို႕ ငါ့ေျခာက္လံုးပတ္နဲ႕ တီးလံုးခ်င္း၊ အသံခ်င္းကိုက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သြားညွိတာ "

" ဪ-ဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့....."

" သူကေျပာပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ မအားေသးလို႕တဲ့။ ေျခာက္ရက္ေန႕ ညေနေျခာက္နာရီ လာမယ္ ေျပာတာပဲ။ အစ္ကို႕ေျခာက္လံုးပတ္ကိုစမ္းေနပါတဲ့။ "

" အစ္ကို ကိုအုန္းေမာင္။ ေက်းဇူးတင္စကားေလးျပန္ဆက္ဦးေလ "

ကိုေက်ာ္ေသာင္းက စကားျပန္ေထာက္ေပးသည္။ ထိုသို႕မွမဟုတ္လွ်င္ ကိုအုန္းေမာင္၏ ေက်းဇူးတင္ စကားသည္ စီဒီေနာက္တစ္ခ်ပ္ ကူးေတာ့မည္။

" အဲဒါပဲ ေျပာမလို႕ေလဗ်ာ။ ဟိုဘက္ရြာက သိန္းဦးတို႕၊ လွေငြတို႕ကို သူတို႕ရြာကလူေတြက တီးခိုင္းတာ ကၽြန္ေတာ္သြားမတီးခင္က။ အခုကၽြန္ေတာ္သြားတီးၿပီးေနာက္ပိုင္း သူတို႕လူေတာင္ သူတို႕မသံုးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေခၚ တီးတာ။ အဲဒါ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ကိုသိတယ္မဟုတ္လား "

ကိုေက်ာ္ေသာင္းႏွင့္ ခင္မႈန္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္သည္။ သူဆုရတာ ဘယ္က ဘုရားအေလာင္း ဇာတ္ထုပ္က ပါလာသည္မသိ။ ျပဇာတ္ကေတာ့ သာဂိ၏ မိန္းမေပြဇာတ္ထုပ္။ 

" သားေရႊအိုးထမ္းလာတဲ့ကိန္းဗ်ာ။ ရြာေတြမွာတီးရသလို ကိုယ့္ရြာမွာတီးရရင္း အခုလိုဆုလည္းရ။ ဒါကိုေျပာခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မတတ္ဘူးမထင္နဲ႕။ အားရင္ တစ္ခုခုတီးေနရမွ ေက်နပ္တာ။ အဲဒီေတာ့..."

ကိုအုန္းေမာင္ ေျပာေနတုန္း ျဗဳန္းဆို လူတစ္ေယာက္စင္ေပၚတက္လာၿပီး ေသာက္ေရထည့္ထားသည့္ သဲအိုး၊ ေရအိုးတစ္အိုးထိုးေပးသည္။ ကိုအုန္းေမာင္ ျပဴ းေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ကာ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္၏။ အားလံုးက ရယ္သည္။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းႏွင့္ ခင္မႈန္ကား မ်က္ႏွာပ်က္ေနေလ၏။

" အဲဒါ ရြာလူႀကီး မေကာင္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆုမရတာ။ ၾကာၿပီ။ ဒီလိုဘုရားပြဲလုပ္ရင္ ႏွစ္တိုင္းကၽြန္ေတာ္ခ်ည္း ရမွာေပါ့။ တျခားရြာကေကာင္ ေခၚတီးခိုင္းေလ။ လက္ေတာင္ ယွဥ္လို႕ရတယ္ "

" ဟုတ္ကဲ့။ အခုလို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားေပးတဲ့ ဆိုင္းဆရာ ေရႊပန္းေတာ ကိုအုန္းေမာင္ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ "

ကိုေက်ာ္ေသာင္းသည္ ကိုအုန္းေမာင္လက္က မိုက္ကို ဆြဲလုၿပီး ထိုစကားကိုေျပာလိုက္ရာ ကိုအုန္းေမာင္ခမ်ာ ဆန္႕ ငင္ဆန္႕ငင္ႏွင့္ စင္ေပၚမွ ဆင္းသြားရေလသည္။

" အခုဆက္လက္ၿပီး ျပဇာတ္အတြက္ အေရးႀကီး ဆုတစ္ဆုကို ေၾကညာပါဦးမယ္။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္မွာ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ပို႕ေနရာက တကယ္ကို အေရးပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပဇာတ္ေတြၾကည့္လာတာ ၾကာပါၿပီ။ "

" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္း။ မရႊီးနဲ႕။ ျပဇာတ္က ဒီႏွစ္မွ စကတာ။ ခြီးတဲ့မွ။ မင္းၾကည့္ဖူးတဲ့ ျပဇာတ္က အရင္ဘ၀က ျပဇာတ္လား "

လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကိုေက်ာ္ေသာင္းကို စင္ေရွ႕ကေန ထေဟာက္ျပန္သည္။ အားလံုး ၀ါးခနဲရယ္၏။ ကိုေက်ာ္ေသာင္း ေခါင္းကုတ္ေနသည္။

" သူက အႏုပညာ၀ါသနာ တအားပါသူပါ။ စိုးမိုးေမတၱာတို႕၊ ေထြးညိဳ တို႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးသလို ဘီးအီးဒီေအာင္သိုက္ရဲ႕ ျပဇာတ္ေတြကိုလည္း ေက်ညက္ေနပါၿပီ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႕ စကားေတြ မွားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြက ျဖစ္တတ္ပါတယ္ "

ခင္မႈန္သည္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းအစား ေရွ႕ေနလုိက္ေန၏။ ပရိသတ္ကားေၾကညာပါ ဟု သာ ေအာ္ေနသည္။

" ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ ဒီႏွစ္အတြက္ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္မွာ အေကာင္းဆံုးဇာတ္ပို႕ ဆုကို ၿပိဳင္ဘက္မရွိတစ္ေယာက္တည္း ယူသြားႏိုင္သူကေတာ့...."

" ေထြးေထြးရီ.........ေထြးေထြးရီ....ေထြးေထြးရီ "

ပရိသတ္ကား ေအာ္ဟစ္အားေပးေနေလသည္။

" ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ ေထြးေထြးရီပါ။ မေထြးေထြးရီ။ ဆုလက္ခံယူေပးဖို႕ စင္ေပၚကို ႂကြပါရွင္ "

ခင္မႈန္၏စကားအဆံုး ေထြးေထြးရီသည္ တက္ႂကြေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ စင္ေပၚကိုေရာက္လာေလသည္။ ရြာလူႀကီးသည္ ေထြးေထြးရီလက္ကိုကိုင္ကာ စကားအနည္းငယ္ေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းသည္ မိုက္ကို ေထြးေထြးရီကို ထိုးေပးသည္။

" ကၽြန္မ အခုလို ဆုရတာမွာ တကယ္ေက်းဇူးတင္ရမွာက ရြာထဲကလူေတြပါ "

" ေဟး "

ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား ထေအာ္သည္။ ေထြးေထြးရီသည္ ရည္းစားအၿပိဳင္အခန္းက ပါရေသာ္လည္း ရြာသူရြာသားတို႕၏ ေမတၱာကို ရထားပံုရသည္။ သူကလည္း ေျပာတတ္သည္။

" ကၽြန္မတို႕ ရြာသူရြာသားေတြက ကၽြန္မကို လမ္းမွာေတြ႕ရင္တစ္မ်ဳိး၊ လယ္ထဲမွာေတြ႕ရင္တစ္ဖံု၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကၽြန္မကို ေမးၾကပါတယ္။ ဇာတ္ကရင္ ပါဖို႕။ ကၽြန္မကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ပိုးထိုးေနတာ။ "

" ေဟး "

ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား ေအာ္ၾကျပန္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကာလသားမ်ား။ ဘာပိုးလဲဟု ေအာ္ၾကေသး၏။

" ဟုတ္ပါတယ္။ အႏုပညာကို၀ါသနာပါလို႕ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနတာ။ ကိုယ့္ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားကလည္း အားေပးၾကတာရွင္။ ကၽြန္မ သူတို႕ေၾကာင့္ ကျပျဖစ္တာပါ။ ေနာက္မို႕ဆို ကၽြန္မဘာသာ ကၽြန္မေကာက္စိုက္၊ ပ်ဳိးႏုတ္ပဲေနမွာ။ အဲဒီအတြက္ သူတို႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႕အတြက္ ေနာက္ႏွစ္ေတြ ထပ္ကပါမယ္။ အိုရွင္-အၿမဲကပါမယ္ "

" ေအး.ေအး။ နင္တို႕ကလို႕ရေအာင္ ရြာမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ထီးတင္မယ္ေဟ့။ သိၿပီလား "

ရြာလူႀကီးကား ေထြးေထြးရီကို ရြဲ႕ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမိျပန္၏။ ေထြးေထြးရီက သူ႕သေဘာႏွင့္မဟုတ္ဘဲ ပရိသတ္ေၾကာင့္ ကရသည္ဟု အေျပာက မ်ားေနေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ျဖစ္မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ ခ်၏။ ေထြးေထြးရီကား ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဆင္းေျပးေလသည္။

" ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ႀကီးရဲ႕အဓိက ဇာတ္ပို႕ အမ်ဳိးသားဆုကို ေၾကညာပါမယ္။ ဒီျပဇာတ္မွာ တကယ့္ အရုပ္မွန္........အဲ......သရုပ္မွန္ေပၚေအာင္ လုပ္ျပသြားႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လိုက္မင္းသားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကျပသြားတဲ့ ကိုေအာင္ေထြး ကိုဖိတ္ေခၚပါတယ္ခင္ဗ်ား "

ကိုေအာင္ေထြးကား ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္။ ဆုယူအၿပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသည္။

" ကၽြန္ေတာ္..........ဒီဆုကိုရတာ............အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.................ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးေနမွာပါ...............ကၽြန္ေတာ္ဆက္လက္ ႀကိဳးစားပါမယ္ "

ကိုေအာင္ေထြးသည္ စကားကို တိုတုိပဲ ေျပာသည္။ ကိုအုန္းေမာင္လို တိုတုိပဲ ေျပာမည္ဆိုၿပီး ရွည္မေန။ သို႕ေသာ္ ကိုေအာင္ေထြးမွာေျပာစရာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ ဘာျဖစ္လို႕မွန္းမသိ။ သူ႕အသံက ေတာ္ေတာ္ေမာေနသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားသည္ထင္၏။ ဒါကို ခင္မႈန္တို႕ မရိပ္မိ။ ရိပ္မိလည္း ေျပာမွာမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ရြာလူႀကီးတစ္ဦးက ရိပ္မိသည္။

" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္းနဲ႕ ေအာင္ေထြး။ မင္းတို႕ဒီပြဲၿပီးရင္ ငါ့ဆီလာခဲ့။ ထန္းရည္လက္က်န္ေလးဆြဲရေအာင္။ ခြီးတဲ့မွ က်ားေတြျဖစ္ၿပီး စင္ေပၚေရာက္ေတာ့ စကားထစ္တဲ့ေကာင္နဲ႕။ အေမာေဖာက္ေနတဲ့ေကာင္နဲ႕ "

ထိုသို႕ေျပာလိုက္မွ ပရိသတ္ကား တ၀ါး၀ါးႏွင့္ ရယ္ေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ေထြးသည္ စင္ေပၚကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ လစ္ေလေတာ့သည္။

" အခုဆက္လက္ၿပီး 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္အတြက္ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ အမ်ဳိးသမီးဆုကို ေၾကညာပါမယ္။ "

ပရိသတ္ကား ေဟး ဟုေအာ္ၾကေလသည္။ တကယ္ေတာ့တစ္ဇာတ္တည္းေသာျပဇာတ္မွာ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္သူအားလံုး ရမွာကက်ိန္းေသေနသည္မဟုတ္လား။

" ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္'  ျပဇာတ္ရဲ႕ အဓိက အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆုကို ခင္ခင္ေအး ကရသြားပါတယ္ရွင္ "

ေဟး ဟု ပရိသတ္ႀကီးေအာ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ခင္ခင္ေအးဆိုေသာအမ်ဳိးသမီးသရုပ္ေဆာင္ကိုရွာသည္။ စင္ေပၚတက္ရန္ ေစာင့္ေနၾက၏။ မေတြ႕။

" ဪ-ဟိုမွာ ဟိုမွာ။ ဟဲ့-ခင္ခင္ေအး။ ဘယ္သြားေနတာလဲ။ စင္ေပၚလာေလ။ ဪ-ငါသိၿပီ။ ခ် ဳံတိုးေနတာမဟုတ္လား "

ကိုေက်ာ္ေသာင္းကား လူပါးမလည္။ စင္ေပၚကေနေအာ္ခ်င္တိုင္း ေအာ္ေန၏။ သူ႕မိုက္သံကား က်ယ္ေလာင္လွကာ တစ္ရြာလံုး ၾကားရမည္ထင္သည္။ သည္မွာပဲ ကာလသားမ်ား စခ်င္စိတ္ကေပၚလာေလရာ ျပဇာတ္သရုပ္ေဆာင္ ခင္ခင္ေအးမွာ ခ်က္ခ်င္း နာမည္သစ္ရလာေလသည္။

" ခ် ဳံတိုးခင္.....ခ် ဳံတိုးခင္.......ခ် ဳံတိုးခင္ "

ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႕ဆုေပးပြဲကို စိတ္၀င္စားေနရင္းမွပင္ ရယ္လည္းရယ္ေနရ၏။ ခင္ခင္ေအးသည္ စင္ေပၚကိုရွက္ရွက္ႏွင့္တက္ၿပီး ဆုတက္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားကို ေျပာ၏။

" သမီး အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္။ အရမ္း၀မ္းသာလို႕ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ အဟင့္.....အဟင့္ "

ခင္ခင္ေအးႏွင့္ ကိုေအာင္ေထြး သည္ အမ်ဳိးေတာ္သည္ဟု ယူဆရမလားမသိ။ ယခုခင္ခင္ေအးေျပာစဥ္မွာ အေမာေဖာက္သံက ပါေနျပန္သည္။ ငိုလည္းငိုေနေသး၏။ ၀မ္းသာ၍ ငိုေလသလား၊ ခ်ဳံတိုးခင္ဟူေသာ နာမည္အသစ္ေၾကာင့္ ငိုေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ခင္ခင္ေအးကား ခ် ဳံတိုးခင္ဟူေသာ ဘြဲ႕ကို ကိုေက်ာ္ေသာင္းေၾကာင့္ ရၿပီး သကာလ စင္ေပၚမွာ သိပ္အၾကာၾကီးမေနေတာ့။ ျမန္ျမန္ျပန္ဆင္းေလသည္။

" ဟုတ္ကဲ့။ အခုတစ္ခါ ျပဇာတ္အတြက္ အေရးႀကီးဆုတစ္ဆုကို ဆက္ေၾကညာပါမယ္ "

ပရိသတ္ကား စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ေန၏။ တစ္ခုတည္းေသာျပဇာတ္မွ ဘာေတြမ်ား ဆက္ေပးဦး မည္နည္းဟု သိခ်င္ေနပံုပင္။ သူတို႕မေျပာႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ သည္တစ္ခါကဘာဆုလဲဟု ေတြးေနမိ၏။

" ျပဇာတ္ ဒါရိုက္တာဆုပါခင္ဗ်ား။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ႀကီးရဲ႕ ျပဇာတ္ ဒါရုိက္တာ လူငယ္ဒါရိုက္တာ ကိုျပည့္၀င္း .....................ဆုယူရန္ႂကြပါခင္ဗ်ား "

ေဟး ဟုအသံႀကီးၾကားၿပီး ကိုျပည့္၀င္းသည္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ စင္ေပၚကိုတက္လာေလသည္။ ဆုယူၿပီး မိုက္ကို ကိုေက်ာ္ေသာင္းဆီက လွမ္းယူသည္။

" ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အႏွစ္ႏွစ္အလလက ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် အခုလိုရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေျပာသလို ေျပာရရင္ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္ေတာ့မွ မေရြ႕ပါဘူး။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ဟာ အိမ္ေထာင္ေရး ပညာေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မူလတန္းျပ ဆရာေျပာသလို ကႀကီးကေနအအထိေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာရပါမယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အဲဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အထက္တန္းျပဆရာေျပာသလိုေျပာရရင္ သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈရွိပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ့္ ႀကိဳးစားမႈ အရာထင္ပါၿပီ။ အားလံုးကို ေက်းဇူးပါ "

ကိုျပည့္၀င္းကား သူ႕စကားဟုတ္တိပတ္တိမပါ။ ရွိသမွ်ဆရာအားလံုး၏ စကားမ်ားကိုေျပာကာ ေက်းဇူးတင္ သြားသည္။

" ဒီတစ္ခါ အလွည့္က်သူကေတာ့ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အဓိက အမ်ဳးိသားဇာတ္ေဆာင္ပါ။ အဲဒီဆုကိုေတာ့.........."

" သာဂိ.........သာဂိ........သာဂိ "

ပရိသတ္ကား ႀကိဳသိႏွင့္ေန၍ သာဂိနာမည္ကို ကုန္းေအာ္ေနေလၿပီ။ သာဂိကား စင္ကာပူကေပးလိုက္ေသာ နာမည္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေနေလရာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သာဂိ၊ သူ႕ရြာသားမ်ားကလည္း သာဂိႏွင့္။ ေအာင္ျမင္ေနေတာ့၏။

" ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သာဂိပါ။ ကိုသာဂိ ဆုယူေပးပါခင္ဗ်ာ "

" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္း။ သာဂိက ဆုလက္ခံယူရမွာ။ ဆုက မင္းတို႕ကယူၿပီး လူႀကီးလက္ထဲထည့္ ေပးရမွာ။ ငတံုးရဲ႕ "

လူႀကီးတစ္ဦးကား ကိုေက်ာ္ေသာင္းကို ဖုေနေလရာ ဘုသာေတာေနေတာ့၏။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ျပန္ၾကည့္၏။

သာဂိကား တိုက္ပံုကို သားသားနားနား ၀တ္ကာ စင္ေပၚတက္လာ၏။ သူ႕သီခ်င္းေခြတုန္းက ျပႆ      နာတက္ခဲ့ဖူးေသာ သာဂိသည္ ယခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿငိမ္သားက်ေန၏။ ဆုယူၿပီး သာဂိေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသည္။

" ကၽြန္ေတာ္ အခုလို 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္မွာ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေနရာက ပါ၀င္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ ပြင့္ေတာ္မူၿပီး ျဖစ္တဲ့ဘုရားအဆူဆူနဲ႕တကြ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာအေပါင္းနဲ႕ သံဃာအေပါင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးဖြားေပးတဲ့ မိဘႏွစ္ပါး၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၀န္ရွိစဥ္ကတည္းက စၿပီး စမ္းေပးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေရႊပန္းေတာရြာက လက္သည္ ေဒၚစိန္ၾကည္ "

" ေဟ့ေကာင္ သာဂိ။ ငါ့အေမ ေဒၚစိန္ၾကည္ဆံုးတာၾကာပဟ။ ငါပဲ ရွိေတာ့တယ္ "

" ဪ-ေအး........ေအး။ ေဒၚစိန္ၾကည္ရဲ႕ သား။ ငပြ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အႏွီးကို ကူေလွ်ာ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ရြာက အမ်ဳိးအားလံုး၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းေပးလာတဲ့ အေဒၚမ်ား၊ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရား၊ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာမ်ား "

" ေဟ့ေကာင္ သာဂိ။ အပိုေတြ မလုပ္နဲ႕။ မင္းျပဇာတ္ကတာဆုရတာ မင္းေက်ာင္းက ဆရာေတြနဲ႕ ဆုိင္လုိ႕လား။ မင္းလည္း အျပန္ ထန္းရည္လာေသာက္ "

" ဟား.......ဟား "

ကိုေက်ာ္ေသာင္း ႏွင့္ ကိုေအာင္ေထြးကို ထန္းရည္ေခၚတိုက္ေနေသာ လူႀကီးပင္ ထေအာ္ေလရာ ရြာကကာလသားတို႕မွာ ပြဲက်ေလ၏။ သာဂိကား အၿပံဳး မပ်က္။ အရင္က အထိုးအႀကိတ္ပင္ ခံထားရေလရာ ထိုမွ်ကေတာ့ အေပ်ာ့ဟု ဆိုေလမည္လား မသိ။

" ကၽြန္ေတာ္ေညွာ္မိၿပီး အနာရင္းတုန္းက အိမ္ကရွိသမွ်ေဆးနဲ႕ ေဆးရြက္ေတြရွာၿပီး လာကုေပးတဲ့ အဘြားေလး ေဒၚတင္ၾကည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ဓာတ္ပံုတင္ဖို႕ အရိုက္ခံေနတုန္း ေခြးလိုက္ဆြဲတုန္းက ၀င္ကယ္ေပးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီ၀မ္းကြဲ ေကာက္ရိုး၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္၊ ေတေဖာ္ေတဖက္ ရြာကကာလသားမ်ား "

" ေဟး "

" ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႏြံအတာကို ခံခဲ့တဲ့........."

သာဂိက စကားကုိ ခဏနားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ သာဂိေတာင္ ရည္းစားေတြ၊ ဘာေတြရၿပီပဲဟု ေတြးေနခိုက္ သာဂိေျပာတာ ၾကည့္ပါဦး။

" ရြာက ႏြားႏွစ္ရွဥ္း။ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္ဆဲဆဲ၊ ရိုက္ရိုက္ခံတယ္ဗ်။ "

" ေဟး "

" ၿပီးေတာ့ ရြာက လူႀကီးမင္းမ်ား "

" သာဂိ။ မင္းက ႏြားေတြကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး ငါတို႕ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ မင္းကေတာ့ေလ။
လုပ္ခ် လိုက္ျပန္ၿပီ "

အားလံုးရယ္ၾကျပန္သည္။ သာဂိကား ၿပံဳးေနျပန္၏။

" ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုညီအရင္းလို ဆံုးမတတ္တဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်န္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ "

" ေဟး "

သာဂိကား အေပါင္းအသင္းမ်ားရကား သူ႕ေက်းဇူးတင္စကားမွာ တေဟးေဟးႏွင့္ ပြဲက်ေနေတာ့သည္။ သာဂိကား ေျပာၿပီး စင္ေပၚမွ ဆင္းေျပးေလသည္။

" ဟုတ္ကဲ့။ အခု ဆုေပးပြဲ အၿပီးမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ရွိပါေသးတယ္။ မျပန္ပါနဲ႕ဦး ခင္ဗ်ာ "

" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္း။ ေတာ္ေတာ္ ဟိုဟာရွည္တဲ့ေကာင္။ ငါတုိ႕က ျပဇာတ္ၾကည့္ဖို႕လာတာ။ မင္းတို႕ ဆုေပးၿပီး ၿပီးၿပီ။ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ မလႊဲသာလို႕ နားေထာင္ေနတာ။ ငါဟုိအေမာေဖာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို ထန္းရည္တိုက္ ဂုဏ္ျပဳ လိုက္ဦးမယ္။ မၾကည့္ေတာ့ဘူး "

" ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာက္စိုက္အက၊ ဒန္႕သလြန္သီး အကတို႕၊ ပန္းဦးဆြတ္ေႁခြ လမိုက္ေႂကြ အကတို႕ ကမွာ အဘ။ အားေပးပါဦး "

" မင္းနဲ႕ ခင္မႈန္ပဲ ၾကည့္က်န္ခဲ့ေတာ့ေဟ့။ သြားၿပီ "

အားလံုးကား ရုတ္ရုတ္၊ ရုတ္ရုတ္ႏွင့္ ထျပန္ေလေသာအခါ ကိုေက်ာ္ေသာင္းႏွင့္ ခင္မႈန္မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ပြဲကို သိမ္းရေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံက ေပၚလာျပန္ေလသည္။

" ေဟ့ေကာင္ သာဂိ။ ယီးတဲ့မွပဲ။ မင္းရတဲ့ဆုက ငါရရမွာကြ။ ဟဲ......ဟဲ "

သာဂိ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ဟန္တူေသာ လူတစ္ေယာက္က သာဂိကို လွမ္းဆဲၿပီး ပုခံုးလွမ္းဖက္ေနသည္။ ဗြီဒီယို ရိုက္ေနသည္ကို မသိဘူးထင္၏။

ေနာက္ဆံုးပြဲသိမ္းမွာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၏ ေအာင္ပါေစ ကို ဟြန္းႀကီးႏွင့္ဖြင့္ကာ သိမ္း၏။ ေကာင္းေလစြ။

ကၽြန္ေတာ္ကား သာဂိတို႕ေရႊပန္းေတာရြာက ကျပေသာ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ကို ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာၿပံဳးရႊင္လွ်က္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားေလရာ ဗြီစီဒီကိုထုတ္ကာ တစိမ့္စိမ့္ျပန္ေတြးေနမိေသးေတာ့သည္။              ။


သားလတ္
၂၁း၂၇ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁.၁.၂၀၁၅
Photo Reference: art.phillipmartin.info

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...