" ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ "(၁၉)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္သည့္အခါ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ထဲမွာရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က Mechanical ကိုရသည္။ သြင္ေမာင္ေမာင္၊မင္းဘုန္းလိႈင္၊ကိုေအာင္ေက်ာ္သက္၊ေက်ာ္မင္းမင္း အစရွိသူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မက္ခ္မွာလာဆံုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ Mechanical ကို မက္ခ္( Mech) ဟု အတိုေခၚၾက၏။ အတန္းမ်ားကိုလည္း တတိယႏွစ္ဆိုလွ်င္ သံုးတန္း၊ စတုတၳႏွစ္ဆိုလွ်င္ ေလးတန္း စသည္ျဖင့္ေခၚၾက၏။ ေက်ာင္းကလူေတြ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ အလြယ္တကူ နားလည္ၾကသည္။

ေက်ာင္း၏ထံုးစံအတိုင္း တတိယႏွစ္မွာ သက္ဆိုင္ရာေမဂ်ာအလုိုက္ Fresher Welcome မ်ားလုပ္ၾကသည္။ ပထမႏွစ္တုန္းကလည္း တစ္ေက်ာင္းလံုးအတြက္ Welcome အခမ္းအနားလုပ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ေနစဥ္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္သည္ ဆရာႀကီး ဦးၾကင္စိုး။ Mechanical Department ၏ ႒ာနမႉးသည္ ဆရာ ေဒါက္တာခ်မ္းၿငိမ္း။ ထုိဆရာႏွစ္ေယာက္၏ ပညာေရး ေနာက္ခံ အေၾကာင္းမ်ားက ေမႊးလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ဆိုလွ်င္ ဆရာခ်မ္း( ဆရာေဒါက္တာခ်မ္းၿငိမ္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တပည့္မ်ားက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ဆရာခ်မ္းဟု ေခၚပါသည္။) သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က အတန္းတိုင္း၏ Roll-1 ဟုဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပထမႏွစ္ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံုနံပါတ္ တစ္ဆိုလွ်င္ စာေတာ္သူဟု သိၿပီးသား။ ထို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ အတန္းတိုင္း၏ ခံုနံပါတ္တစ္ဆိုလွ်င္ စဥ္းစားသာၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။

ဆရာႀကီး ဦးႀကင္စိုးႏွင့္ ဆရာခ်မ္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေမရိကားမွ ဘြဲ႕ရသူမ်ားဟု ဆိုၾကသည္။ ဒါကိုေတာ့ သိသူမ်ားရွိလွ်င္ ထပ္ျဖည့္ေစခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားၾကားသာရွိတာျဖစ္သည္။ လြဲခ်င္လည္း လြဲႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္း၏ ပါ/ခ်ဳပ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမဂ်ာ၏ ႒ာနမႉးသည္ မက္ခ္မွျဖစ္ၿပီး အေမရိကားမွ ဘြဲ႕ရခဲ့သည္ ဆိုေသာအခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို မက္ခ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဂုဏ္ယူစရာ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမဂ်ာ၏ Fresher Welcome မွာ ဆရာခ်မ္းေျပာခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာ တစ္ခုရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မက္ခ္သည္ ေက်ာင္းေဘာလံုးမွာ ႏွစ္စဥ္ ဒို္္င္းရသည္။ ဆရာခ်မ္းက ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ တြဲယူခဲ့သည္မွာ ႏွစ္တိုင္းမက္ခ္ကခ်ည္းရေန၍ ထိုႏွစ္မွာ ပူးတြဲယူခဲ့ၿပီး ဒိုင္းကို Civil ႏွင့္ေျခာက္လစီ သိမ္းထားခ်င္၍ ျဖစ္သည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္၍ ရယ္ေမာခဲ့ရသည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ မက္ခ္သည္ ေယာက်္ားေလးမ်ား၍ ေဘာလံုးကန္လွ်င္ ႏုိင္ဖို႕မ်ားတာ ဒုတိယႏွစ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕သိခဲ့သည္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပင္ ဒုတိယႏွစ္ အတန္းသားမ်ား အေနျဖင့္ မက္ခ္ကို ကေလာ္တုတ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ စက္မႈဘာသာရပ္၏ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ဂုဏ္ယူစြာ ရပ္တည္ခဲ့ျပန္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ Fresher Welcome မွာ အျခားေသာ ေက်ာင္းမ်ား၏ ထံုးစံအတိုင္း King ႏွင့္ Queen ကို ေရြးၾကသည္။ မဲေပးၿပီး ေရြးၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ နာမည္မ်ားလည္း မသိေသး၍ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ ေမးၿပီး ႀကိဳက္လွ်င္ မဲေပးၾက၏။ ေယာက်္ားေလးတို႔ ထံုးစံ Queen ကို အားလံုး တစ္ေျပးညီ မဲေပးၾကၿပီးေသာအခါ King ကိုေတာ့ ဘယ္သူ႕ေပးရမွန္း မသိခင္မွာပင္ တျခားေယာက်ာ္းေလးမ်ားက အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္း၍ မဲေပးလိုက္ၾက၏။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္၏ King ႏွင့္ Queen သည္ သူတို႕ရရွိေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားႏွင့္ ညီပါေပသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ အားလံုးသည္ ေခ်ာေခ်ာလွလွႏွင့္ ခန္႔ခန္႔မ်ား။ သူတို႔နာမည္ အရင္းမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔ထိုဘြဲ႕မ်ား ရၿပီးကတည္းက သူတို႔နာမည္ အရင္းမ်ားလည္း တစ္ခါမွ် မေခၚခဲ့။ ယေန႕အထိ Facebook မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လွ်င္ Queen ကို Queen ဟုသာေခၚၿပီး King ကိုေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက King ဟုသာ ေခၚခဲ့၍ ယခုလည္း Facebook မွာ ရွာေနဆဲပင္။ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေသးသည္က သူတို႕ကို King ႏွင့္ Queen အျဖစ္ ေၾကျငာအၿပီး Crown မ်ားေဆာင္းေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ျပန္ေတြးသည့္ အခါတိုင္း ၿပံဳးေနျဖစ္ပါေသးသည္။ သည္ဘက္ေခတ္ ေက်ာင္းသား၀တ္စံုႏွင့္ ထို အေဆာင္အေယာင္မ်ားမွာ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၏ စာသင္ႏွစ္ကာလမွာ ထူးျခားတာ တစ္ခုရွိပါသည္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္တုန္းက စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သည္ ၁၉၉၅ခုႏွစ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ (၇၅) ႏွစ္ျပည့္ စိန္ရတုသဘင္ အခမ္းအနားသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကာလမွာပင္ တကၠသိုလ္ စိန္ရတုႏွင့္ႀကံဳရေလရာ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္ စရာ ျဖစ္လုိ႔ေနပါေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတြင္ စိန္ရတုအထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး ၿပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပရာ နဂိုကတည္းက စာေပ၀ါသနာပိုးရွိသူ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေနႏုိင္၊ မထိုင္ႏိုင္ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့မိပါသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္ဆုမွ် မရခဲ့။ ထိုစဥ္က Civil က၀င္ၿပိဳင္ေသာ နာမည္ေလးလံုးႏွင့္ အစ္မတစ္ေယာက္မွာ သူခ်ည္းသာ ပထမရခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ စိန္ရတုအတြက္ ကဗ်ာမ်ားစြာကို ခံစားေရးသားထားရာ ထိုကဗ်ာမ်ားကို မဂၢဇင္းသို႔လည္း ပို႕ျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုသို႔ပို႔ခဲ့သည့္ ကဗ်ာမ်ားထဲမွ ေရႊသမင္ မဂၢဇင္းသို႔ ပို႕ခဲ့ေသာ ေအာက္ပါကဗ်ာမွာ ထိုစဥ္က ေရႊသမင္ မဂၢဇင္းတြင္ ကဗ်ာအယ္ဒီတာ အျဖစ္တာ၀န္ယူေနသူ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)က ႀကိဳက္ႏွစ္သက္၍ သူထုတ္ေ၀ေနေသာ အရိႏၵမာမဂၢဇင္းတြင္ လႊဲယူေဖာ္ျပခဲ့ေလသည္။

"ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္"

ၾကည္႕စမ္းပါဦး
အၿပံဳးမပ်က္၊ ခရီးဆက္ကာ
အသက္ရွည္သမွ်
အခက္ေပြၾကလည္း
(သူမကေတာ႕...........)
အရွက္ေတြနဲ႔လွဆဲပင္။

၇၅-ႏွစ္
ခ်စ္ခ်စ္စရာ၊ ကာလေက်ာ္ျဖတ္
မားမားရပ္လို႕၊ မျပတ္သမုဒယ
ခြဲခြာၾကသူ၊ မွ်ယူခံစား
အေဆြးေတြၾကားထဲ
ေ၀းေနျငားလည္း ခ်စ္ဆဲပင္။

ေႏြထဲဆိုလွ်င္
ေရာ္က်င္ညိႈးေျခာက္၊ သစ္ေခါက္သစ္ရြက္
ပင္ထက္မွက်၊ ထိုခဏေတာင္
သူမအလွ မကြယ္၀ွက္။

မိုးထဲဆိုလွ်င္
ေရစင္ဆြတ္ဖ်န္း၊ တက္ၾကြလန္းလို႕
ပန္းတို႕လည္းလွ၊ သူလည္းလွလို႕
သူမအလွ မဖံုးကြယ္။

ေဆာင္းထဲမွာလည္း
အၿမဲေအးခ်မ္း၊ ျမဴေငြ႕လႊမ္းထား
ဘယ္ဘယ္နားၾကည္႕၊ ခ်မ္းေျမ႕မိကာ
သူမသာပဲ လွေနဆဲ။

အိုတကၠသိုလ္
အရွက္ပိုလွ၊ ကာလမ်ားစြာ
ထာ၀ရမပမ္း၊ ခရီးၾကမ္းႏွင္
လမ္းထြင္ေလွ်ာက္လွမ္း၊ ရာသီလမ္းမွာ
တမ္းတမ္းတတ၊ အေ၀းမွလူ
ေပ်ာ္ၾကပါးၾက၊ အနီးမွလူ
ဘယ္သူခြဲခြဲ၊ အၿမဲတမ္းၿပံဳး
အမုန္းမဖက္၊ ေမတၱာယွက္ကာ
တစ္သက္တာကာလ
အစဥ္ထာ၀ရသာ
အၾကင္နာအခ်စ္ေဟာင္းမ်ားျဖင့္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာႏႊဲႏိုင္ေစ ။ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအျဖစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ စိန္ရတုသဘင္ အခမ္းအနားကို ႀကံဳခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေလးစားစရာ ေကာင္းေသာ ဆရာႀကီးမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ သြန္သင္ဆံုးမမႈမ်ား ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ပညာသင္ႏွစ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရ သူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကေသာ Fresher Welcome မ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္း ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာမ်ားသဖြယ္ စၾက၊ ေနာက္ၾကရင္း၊ King ႏွင့္ Queen မ်ားကိုလည္း ေရြးကာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ခင္စရာေကာင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ။

ဆူးသစ္
၂၀:၅၇ နာရီ
၁၂.၁၂.၂၀၁၁