" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၇ )

 +    လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေျပာၾကသည္။ Over Sea မွာ အလုပ္လုပ္သည္တဲ့။ေတာ္ေတာ္ကိုဂုဏ္ယူၾကပံု ရသည္။ ႏိုင္ငံျခားသြားတာႏွင့္ကို Over Sea သြားသည္ဟုဆိုကာႂကြားလို႕မဆံုး။ ထိုသို႕ေျပာၾကေၾကးဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္သူမွ် မီမွာမဟုတ္။ သူတို႕ေျပာသည့္Over Seaကိုေန႕တိုင္းခ်ည္းသြားေနတာျဖစ္သည္။ ဘူကုန္းကၽြန္းကိုေရာက္ဖို႕ Pasir Panjang ကေန သေဘၤာစီး၍ ပင္လယ္ျဖတ္ကာ အလုပ္ဆင္းေန သည္မွာေန႕တိုင္း။ ဘာေျပာေကာင္း မည္နည္း။ ပင္လယ္ျဖတ္မွေတာ့ ထိုသို႕သြားေနျခင္းကို Over Sea သြားသည္ဟုသာဆိုရေပမည္။ ( ဇြန္လ ၂၆ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+ ငယ္ငယ္ကမိုးရြာလွ်င္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေပ်ာ္သည္။ လမ္းထဲမွာ ေကာ္ေဘာလံုး ဆင္းကန္ျဖစ္ ၾက၏။ ထို႕ေၾကာင့္ မိုးကိုေမွ်ာ္သည္။ ၀န္ထမ္းဘ၀ေရာက္ေတာ့ အျပင္ကို အလုပ္ကိစၥ သြားစရာ ရွိလွ်က္ မသြားခ်င္လွ်င္ မိုးရြာပါေစ ဆုေတာင္းကာ မိုးရြာလွ်င္ ရံုးမွာသာ ထိုင္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိုးကိုေမွ်ာ္သည္။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ရသည့္အခါ ကၽြန္းေပၚမွာသာ လုပ္ရသည္ကမ်ား၍ ေနပူလြန္းသည္။ စင္ကာပူရာသီဥတုကိုက ပူတတ္သည့္ သေဘာရွိသည္။ အလုပ္ထဲမွာေတာ့ မိုးရြာလွ်င္ အလုပ္နားရသည္။ ရာသီဥတု အပူသက္သာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိုးကိုသာ ေမွ်ာ္မိခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးေလးပတ္ေလာက္ ကတည္းက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားေသာမိုးသည္ မေန႕တစ္ေန႕က ဖြဲခနဲ ခဏေပၚလာၿပီး သည္ေန႕က်မွ အၿငိဳးႏွင့္ရြာေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀လိုပင္ မိုးရြာေတာ့ ေပ်ာ္ရျပန္သည္။ အပူသက္သာသည္က တစ္ပိုင္း၊ အလုပ္နားရသည္က တစ္ပိုင္း။ ကေလးဘ၀လို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေပ်ာ္ရျခင္းမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ လူႀကီးေပ်ာ္ေလး ေပ်ာ္ရတာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဘာသာ လည္း ေတြးပါသည္။ တစ္သက္လံုး မိုးေမွ်ာ္ရျခင္းက မလြတ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေနပါလားဟု။ ( ဇြန္လ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+  Facebook ႀကီးက ပို႕ေသာေမးလ္မ်ား ၀င္လာသည္ကို ေတြ႕၍ ယခုပင္ ေကာက္ကာငင္ကာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေမြးေန႕ လာမည့္အပတ္မွာ ရွိသည္တဲ့။ တစ္ေယာက္က မိန္းကေလး။ သူကေတာ့ အသက္က အမွန္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကက်ေတာ့ ေယာက်ာ္းေလး။ သူ႕အသက္ၾကည့္မိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားဟု တမိသည္။ ၁၀၂ႏွစ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ က်န္းမာတဲ့ေကာင္ဟု ေတြး လိုက္သည္။ သူ႕ေမြးေန႕က်မွ ေနာက္ရဦးမည္။ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဟု။ ( ဇြန္လ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+             ဂ်ပန္ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္စဥ္ကာလက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေန ခဲ့ဖူးသည္။
" ခ်စ္သူလက္ေမာင္းမွာ
ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္မိတဲ့ေန႕ကစၿပီး
ငါ့ဆံပင္ေတြ မညွပ္ေတာ့ဘူး "
ဆိုသည့္ကဗ်ာ......။
မေန႕က City Hall မွာ ဆံပင္သြားညွပ္မိသည္။ ဇနီးသည္ကိုလြမ္းေသာ္ျငား ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ မသင့္ေတာ္၍ ညွပ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္ရွိေနေသာ ဆံပင္မ်ားျဖင့္ လြမ္းျခင္းကို အမွတ္တရေတာ့ ရွိေစမည္ ျဖစ္ သည္ဟု ယံု၏။ ( ဇူလိုင္လ ၁ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+        လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားစြာက ေဒါက္တာရဲႏိုင္ ဆိုသည့္ စာေရးဆရာ ေရးေသာ" အေနာက္ကိုေရႊ႕ အေရွ႕ကိုေမွ်ာ္ " ဆိုသည့္ ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအထဲကမွ ေဆးရံုေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္၏ေျခလွမ္းသည္ ေႏွးလြန္း၍ ထိုဆရာ၀န္သည္ ျမန္မာျဖစ္ရ မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ထားသည္ကို ဖတ္ရသည္။ အျပင္ကလူမ်ား အျမင္ႏွင့္ပါ။ စင္ကာပူကဟု ဆိုထားသည္။ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျဖစ္ေနသည္ကိုး။ သည္ေန႕ညေန ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ဘူတာရံုေပၚက တံတားမွာ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္ ေရွ႕မွာေႏွးေကြးစြာ လမ္း ေလွ်ာက္ေနေသာ လူမ်ားစြာကိုႀကံဳရသည္။ ခိုင္ထူးသီခ်င္းကို စိတ္မွာအာရံုႏွစ္ရင္း " အားလံုး ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ရမယ္ " ဟု စိတ္ကိုတင္းကာ ေက်ာ္ဖို႕ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မရ။ ယဥ္ေက်းသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေသာ Excuse me ေလးရွိလို႕သာ။ ေနာက္မို႕ဆို  အားလံုးကို တြန္းထိုးၿပီးသာေက်ာ္တက္ လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒါက္တာရဲႏိုင္၏ စကားလံုးမ်ားက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက။ ယခုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာင္းခ်င္သည္။ ဘူတာရံုေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္အလြန္ျမန္ေသာ ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္သည္ ျမန္မာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဆိုတာမ်ဳိး။ ကိုယ့္အျမင္ႏွင့္ ကိုယ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေလွ်ာက္ေနသည္မွာ စလံုးမ်ားျဖစ္ေန၍ပင္။ ( ဇူလိုင္လ ၂ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+            လူတိုင္း တစ္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္၀ဖို႕ ဆုိသည္မွာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံ ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ Perfect ျဖစ္သူမဟုတ္။ ကိုယ္က သူမ်ားကို လက္ညိႈး တစ္ေခ်ာင္း ထိုးလွ်င္ ကိုယ့္ဘက္ကို လက္သံုးေခ်ာင္းေလာက္က ျပန္ထိုးေနတတ္တာ သတိထားျဖစ္၏။  ( ဇူလိုင္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္

၂၂း၃၈ နာရီ

၈.၁.၂၀၁၃