" အရြယ္ "

လူ႕ဘ၀ႀကီးထဲကို ျဖတ္သန္းရင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဘာသိဘာသာ ေနရင္းက မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္လာခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲကို ၀င္လာခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းက ဒီလိုပါ။

စင္ကာပူေရာက္ၿပီး နည္းနည္းၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြ ရွည္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ City Hall လို႕ေျပာေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာမ်ားရဲ႕ စုရပ္၊ Peninsula Plaza မွာ ဆံပင္သြားညွပ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါညွပ္ စင္ကာပူ ေဒၚလာ ငါးက်ပ္ပါ။ ဒီေန႕အထိ ငါးက်ပ္ပါပဲ။ တျခားဆိုင္တစ္ဆိုင္က သံုးက်ပ္လို႕ ေအာ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ညွပ္ေနက် ဆိုင္က ငါးက်ပ္ဆိုတာ မေျပာင္းလဲသလို ေနာက္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ သံုးက်ပ္ကလည္း ငါးက်ပ္ျဖစ္လိုက္ သံုးက်ပ္ျဖစ္လိုက္နဲ႕ ငါးက်ပ္ထက္ေတာ့ မပိုခဲ့ပါဘူး။

ဆံပင္ညွပ္ခ မေျပာင္းလဲေပမယ့္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ပါ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြက ပိုျဖဴလာခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ပထမႏွစ္ေလာက္မွာ ကတည္းက ဆံပင္ျဖဴက တစ္ေခ်ာင္းစ၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းစ ထြက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ကေတာင္ ျမင္တာနဲ႕ ဆြဲႏုတ္ပစ္ခဲ့ၾကတာ။ အခုေတာ့ စင္ကာပူေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ နားထင္ေတြမွာ အျဖဴေတြမ်ားလာခဲ့ပါတယ္။

ဒါကလည္း ပထမေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာသတိမထားမိပါဘူး။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ သြားေတာ့ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆံပင္တစ္ခါညွပ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ညွပ္မယ့္သူက ဆံပင္ေဆးဆိုးဦးမလားလို႕ ေမးတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံလာရမွ သတိထားမိလာတာပါ။ ပထမေတာ့ ငါ့ဆံပင္ အဲဒီေလာက္ ျဖဴေနလို႕လားလို႕ မာနေတြးေလး ေတြးမိ ပါေသးတယ္။ ငါငယ္ပါေသးတယ္ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ညာလို႕မရေတာ့ပါဘူး။ ဆံပင္ညွပ္ၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္၊ ဂ်ယ္ေလးဘာေလးလိမ္းရင္ အံမယ္-ရံဖန္ရံခါ ဆံပင္ျဖဴက ေထာင္ထေနတာ ထင္းခနဲ။ ဆံပင္ညွပ္လို႕ နားထင္ေတြဆံပင္ ပါးသြားၿပီဆို ျဖဴနက္က်ားက ထင္းထင္းႀကီး။

တစ္ခါမ်ားဆို ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မွာ ညွပ္မယ့္ အမ်ဳိးသမီးက မညွပ္ခင္ ေမာင္ေလး ေခါင္းေလွ်ာ္မလား၊ ဘာလားနဲ႕။ ညွပ္ရင္း ညွပ္ရင္း ဆံပင္ျဖဴေတြမ်ားေနတာလည္း ေတြ႕ေရာ အစ္ကို၊ ေဆးဆိုးဖို႕သင့္ၿပီတဲ့။ ေသေရာ။ ဆံပင္ျဖဴက လူကို ဆက္ဆံေရးပါ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းပစ္လိုက္တာမ်ားေလ။ ေမာင္ေလးလို႕ေခၚရာကေန အစ္ကိုလို႕ကို ေျပာင္းေခၚေတာ့တာ။

ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္ သြားညွပ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္မိေသးတယ္။ ညွပ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ေမာင္ေလး၊ နင့္ေခါင္းမွာ ၾကာဆံေတြေရာ၊ မီးေခ်ာင္းေတြေရာ အမ်ားႀကီးပဲေနာ္တဲ့။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ၿပီတဲ့။ သူေျပာတာက ပညာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံပင္ဆိုးမလား ေမးတဲ့လူေတြလို တိုက္ရိုက္မေမးဘူး။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို အမွန္အတိုင္းေျပာပါတယ္။ ရပါတယ္။ အသက္လည္း ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ဇရာက ညာလို႕မွမရတာလို႕ဆိုေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အမယ္၊ ေမာင္ေလး၊ လြန္ေရာ၊ ကၽြံေရာမွ နင့္အသက္က ဘာရွိမလဲ။ သံုးဆယ္ေပါ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ သေဘာက်သြားတယ္။ မက်ခံႏိုင္ရိုးလား။ သူေျပာတဲ့အသက္ကို ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ၾကာေပါ့။

ဒါနဲ႕ ဆံပင္ညွပ္ၿပီး အထြက္မွာ ဇနီးသည္ကို ေျပာျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ရယ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအစ္မႀကီးကို မုန္႕၀ယ္ေကၽြးရဦးမယ္လို႕ေတာင္ ေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္သာျဖဴတာ။ ဘယ္တုန္းကမွ ေဆးလိပ္၊ အရက္ေသာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ အဲဒီအက်ဳိးေလးခံစားရတယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆံပင္ျဖဴေတြ ခုတေလာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ထြက္ေနတာေတာ့ ဘယ္ႀကိဳက္ခ်င္ပါ့မလဲေလ။

ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ေကာင္ေလးေတြကေတာင္ အစ္ကို ဆံပင္ ေဆးဆိုးသင့္ၿပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သဘာ၀အတိုင္း ပိုေကာင္းပါတယ္ကြာလို႔။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ခင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အရြယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ၿပီးတီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေဆးဆိုးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာေတာင္ ေဆးဆိုးတဲ့လူကဆိုး၊ မျဖဴေသးဘူးလို႕ ေႂကြးေၾကာ္တဲ့သူက ေႂကြးေၾကာ္နဲ႕။ စက္မႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီလိုပဲ။

တေလာကေတာင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေၾကာင္ပံုေလးနဲ႕ ငါမအိုဘူး၊ ႂကြပ္ဆဲ၊ ရြဆဲ လုပ္ေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆံပင္ၿဖဴရင္ေတာ့ အိုၿပီေပါ့ဆိုလို႕ ဆံပင္မျဖဴဘူး။ ေဆးဆိုးထားတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အိုတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေတြးေတြ မ်ားလာလို႔ပါတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို စင္ကာပူေရာက္ၿပီးေတာ့မွပဲ ပိုျဖဴလာခဲ့တာ အလုပ္ေၾကာင့္လား၊ အရြယ္ေၾကာင့္လားဆိုတာကို စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရတဲ့ ဓာတုေဗဒလုပ္ငန္းခြင္ဟာ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ၾကာသေလာက္ကို ဆိုးက်ဳိးေတြ ရွိတယ္တဲ့။ တခ်ဳိ႕ဆို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ၿပီး ကေလးမရႏိုင္ေတာ့တာေတြပါ ျဖစ္တယ္ဆိုလို႕ ႏွစ္အနည္းငယ္သာ လုပ္ရေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆံပင္ျဖဴတာကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္က ဓာတုေဗဒေၾကာင့္ ဆိုတာထက္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေသာကေတြမ်ား၊ ပူရပန္ရ၊ စဥ္းစားရတာေတြ မ်ားတာေၾကာင့္ပဲ ေနမွာလို႔ ေျဖေတြးမိေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ အရြယ္ဆိုတာ ညာလို႔ရေကာင္းတဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာ။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ့္အသက္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သံုးဆယ့္ငါးနဲ႕ ေလးဆယ္ၾကားေရာက္လို႔ ေလးဆယ္ဆီကို ကပ္ဖို႕ သြားေနၿပီ။ ေဆးလိပ္၊ အရက္ မေသာက္လို႕ ရုပ္အခံက ႏုႏိုင္ပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ႏုႏိုင္ဦးမွာမို႕လို႕လဲ။

စင္ကာပူေရာက္စက အိပ္ေရး ႀကိဳက္သေလာက္ပ်က္၊ ေနႀကိဳက္သေလာက္ပူ၊ အခ်ိန္ပို ႀကိဳက္သေလာက္လုပ္ မၿဖံဳေရးခ် မၿဖံဳ။ တစ္လမွာ တစ္ရက္ေလာက္ပဲ နားခဲ့တာေတြေတာင္ ရွိတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြ တုန္းကဆို ေခါင္းမူးတာေတာင္ မရွိ။ အခုလည္းက်ေရာ ထိုင္ရာကေန ရုတ္တရက္ထလိုက္ရင္ကို မူးခနဲ၊ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားတာမ်ဳိး၊ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္တည္း ျငမ္းရဲ႕ အလယ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဘယ္လိုကေနဘယ္လို ျငမ္းရဲ႕ ေဘးက လက္တန္းနားကို အလုိလိုေရာက္သြားတာလဲ မသိသလို မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာတယ္။

ဇနီးကေတာ့ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အိုေကတယ္ပဲ ထင္ေနတုန္း။ တစ္ခုပဲ။ အရြယ္ဆိုတာက သူေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရတဲ့အခြင့္အေရးကို အရယူရတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေရးခ်င္ေနေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားက အဲဒီလိုလုပ္ဖို႕ လတ္ဆတ္ေနဖို႕ေတာ့ လိုေသးတာေပါ့။ ဒါမ်ဳိးကလည္း ငယ္တုန္းေရးတာပိုေကာင္းမယ္ထင္တာပဲ။

ေနာက္တစ္ခု ေတြးမိတာက အသက္ကေလး ရလာၿပီဆိုေတာ့ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ ဆိုတာမ်ဳိးကို ေတြးၾကည့္ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ေဆာင္းပါးေတြ ေရးေတာ့ " ေရႊေရာင္လူငယ္ " ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေရးခဲ့ ဖူးတယ္။ လူငယ္ေတြ ဆံပင္ေဆးဆိုးတာ ေတြ႕ၿပီး ေခါင္းက ဆံပင္ကို ေရႊေရာင္ ေဆးဆိုးတာထက္ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ထဲက အေတြး အေခၚေတြကို ေရႊေရာင္ ေတာက္လာေအာင္ လုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ခုလည္း ကိုယ့္အရြယ္မွာ ရလာတဲ့ အသက္နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆံပင္ေအာက္က အေတြးအေခၚ၊ အက်င့္အႀကံေတြ တကယ္ ရင့္က်က္လာခဲ့ၿပီလားလို႕ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။

လူငယ္ေတြ ဖတ္ဖို႕ လူငယ္ေဆာင္းပါးေတြ အမ်ားႀကီးေရးခဲ့တယ္။ ကုိယ္သိထားတာေတြ မွ်ေ၀တာပါ။ ကိုယ့္မိဘ၊ ညီအစ္ကို တစ္ေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ အတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတြက အရြယ္နဲ႕ အတူ ျဖတ္သန္းရင္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာေတြ။ ေနာက္မွာ က်န္ေနတာေတြလည္း ရွိေသးရဲ႕။

ေခါင္းျဖဴလာၿပီ ဆိုတာရဲ႕ေနာက္မွာ ကိုယ့္အရြယ္ကို ေလးစားအပ္တယ္လို႔ ခံယူလာမယ့္ လူတခ်ဳိ႕ ရွိလာႏိုင္တယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး အသက္ႀကီးလာရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ အားလံုးက အေရးတယူ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ဆံပင္ျဖဴတယ္ ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္မွာ အဲဒီလူႀကီးေတြ အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ အသိဥာဏ္၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြက ငါတို႕ထက္ ပိုတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ငယ္ရြယ္သူေတြက ထင္ျမင္လာႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က တကယ္ကို ေလးစားအပ္တဲ့လူ ျဖစ္ေနမလား၊ တကယ္ကို ရင့္က်က္တဲ့လူ ျဖစ္ေနမလား ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေပမယ့္ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဆံျဖဴတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း မ်ဳိးေတြ ရွိေနေစဖို႕ေတာ့ ခုကတည္းက ဆံပင္ျဖဴေတြ ၾကည့္ရင္း အေတြး၀င္ေနမိတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရြယ္ဆိုတာက ညာလို႔မွ မရတာ။ အဲဒီညာလို႔မရတဲ့ အရြယ္ကို ျဖတ္သန္းရင္း တန္ဖိုးရွိရွိနဲ႕ ဘ၀ကို ကုန္လြန္ခ်င္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ဆံပင္ေတြ နက္ေနေသးေပမယ့္ အားလံုးျဖဴလာတဲ့အခါ က်ရင္ေတာ့ အရြယ္ရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႕ အရြယ္နဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ဆံပင္ျဖဴေတြကို ျမင္တိုင္း အေတြးပြားေနမိတာပါပဲ။ ။

ဆူးသစ္
၂၀:၅၁ နာရီ
၄.၃.၂၀၁၂