Saturday, July 20, 2013

" ျပာတာတာ အႏုပညာ "


ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အိမ္မွာစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ငွားဖတ္ၾကတယ္။ အမွန္က အေဖလက္ေဆာင္ရထားတဲ့ စာအုပ္ေတြရယ္၊ ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြရယ္ေၾကာင့္ အိမ္က စာအုပ္စင္က သူမ်ားျမင္ရင္ အႀကီးႀကီးမို႕ ငွားခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္ တန္ဖိုးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက လြဲရင္ က်န္တာကို ေပးဖတ္ပါတယ္။ ရွားပါးစာအုပ္ေတြကေတာ့ လံုး၀မငွားပါဘူး။ စာအုပ္ငွားသူေတြ အေၾကာင္းသိေနလို႕ပါ။ တခ်ဳိ႕က စာအုပ္ကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ တခ်ဳိ႕က ႀကိဳက္လြန္းလို႕ ျပန္ကို မေပးေတာ့တာပါ။ ထားပါေတာ့။

အဲဒီလို စာအုပ္ငွားေတာ့ သန္ရာသန္ရာ ငွားဖတ္ၾကပါတယ္။ အခ်စ္၀တၳဳကို သန္႕သန္႕ေလးဖတ္သူ ရွိသလို ကေလးအေမ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပါတာမ်ဳိးကိုမွ တမင္ေရြးဖတ္ေလ့ရွိတာကို သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒီလိုအခန္းေတြ မ်ားမ်ားေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမရဲ႕ ၀တၳဳကိုမွ ေရြးဖတ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီကတည္းက ဘာသြားသတိထားမိသလဲဆိုေတာ့ လူေတြမွာ ေရြးခ်ယ္စရာေတြရွိလို႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ သူတို႕စိတ္အခံအတိုင္း ေရြးသြားေလ့ရွိတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕လူငယ္ကေလးေတြ အညွီအေဟာက္ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမေတြကို သိေနေပမယ့္ သူတို႕ အခ်ိန္ကုန္လို႕ တကယ္ေကာင္းတဲ့စာေတြ ေရြးဖတ္တာ သိေနတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ မသိလို႕ ငွားဖတ္မိရင္ေတာင္မွ ေနာက္မဖတ္ေတာ့တာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ဒါကပဲ တကယ္ စာဖတ္သူမွာ ေရြးစရာရွိရင္ ေရြးသြားတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ စာမေရြးတတ္သူေတြ အဲဒီ အညွီအေဟာက္ေတြေတြ႕ၿပီး သေဘာက်လို႕ ဆက္တုိက္ဆက္ဖတ္သြားရင္ သူေရြးတဲ့လမ္းေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ အဲဒီကတည္းက အႏုပညာလို႕ ေျပာေျပာၿပီး စာဖတ္သူကို ျပာတာတာ အညွီအေဟာက္နဲ႕ ဆြယ္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခံစားလို႕မရခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္မတက္ခင္မွာ အေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗြီဒီယိုဆိုင္မွာ ခဏ၀င္လုပ္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ကေလးလက္ဆြဲၿပီး အျပာကား လာငွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမွားေျပာတာပါေလဆိုၿပီး တကယ့္အက္ရွင္ကား ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူျပန္လာလဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူၾကည့္ခ်င္တဲ့ကား ေပးလိုက္ေတာ့ လာမလဲေတာ့ပါဘူး။

တခ်ဳိ႕လည္း လင္မယားၾကည့္ဖို႕ ဆိုၿပီး အဲဒီလိုကားေတြ လာငွားပါတယ္။ လင္မယားကေတာ့ မထူးဆန္းတာမို႕ ငွားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက လူေတြမွာ သူတို႕ရဲ႕ ဆႏၵမီးျပင္းလာရင္ ဘာမွမသိေတာ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ အေခြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းဆိုတာကလည္း အလြယ္ရေနေလေတာ့ ဘာမွထိန္းခ်ဳပ္ေနစရာ မလိုဘူးလို႕ ေတြးပံုရပါတယ္။ တကယ္ ဆို ေယာက်ာ္းေလးေတြသာ အေခြ ငွားေနတဲ့ဆိုင္မွာ အဲဒီကားေပးပါလို႕ ေပၚတင္ေျပာငွားရဲဖို႕ ဆိုတာ ေတာ္ရံု အမ်ဳိးသမီး မလုပ္ရဲတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ဆႏၵျပင္းျပေနတဲ့အခ်ိန္ရယ္၊ သူ႕အိမ္မွာ လူမရွိတာရယ္၊ ငွားခ်င္တ့ဲအေခြကလည္း အလြယ္ရေနတာရယ္ေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းေလးေတြ မ်ားတဲ့ အေခြငွားဆိုင္မွာ ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာၿပီး အျပာကားတစ္ကားကို ငွားရဲသြားတာပါ။

ဒီေနရာမွာ အညွီအေဟာက္ စာအုပ္ငွားသူကေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးနဲ႕ ငွားသြားလို႕ ရတာကိုး။ အျပင္လူက အဲဒီစာအုပ္မ်ဳိး ဖတ္ဖူးမွသိမွာ ဆိုေတာ့ သူကေတာ့ မ်က္ႏွာမပူရေတာ့ဘူးေပါ့။ မသိလို႕ ငွားသလိုလို၊ စာအေရးေကာင္းလို႕ ငွားသလိုလုိေပါ့။ ဗြီဒီယိုအေခြက်ေတာ့ လက္ကကိုင္ျပလို႕ကို မရေတာ့တာ။ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးကို သယ္ရေတာ့တာ။

အဲဒါေတြက လြန္ခဲ့တဲ့  ၁၉၉၀ အစြန္းကာလေတြနဲ႕ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ အစြန္းကာလေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ ကဲ-အခု ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္သူေတြလက္ထဲမွာ ဟန္းဖုန္းေတြ၊ အင္တာနက္ေတြ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေနရာယူေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္သက္လံုး အျပမွာ ယဥ္ေက်းလာတဲ့ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္က တစ္စခန္းထေဖာက္လာပါတယ္။

Facebook မွာ ရွယ္ထားတဲ့ အပိုင္းအစေလးႏွစ္ပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ဗြီဒီယိုဇာတ္ကားႏွစ္ကားရဲ႕ မင္းသားမင္းသမီး ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းပဲ ဆိုပါေတာ့။ ပထမၾကည့္ရတဲ့ကားက ခ်စ္သူရည္းစားနဲ႕ နမ္းတယ္ဆိုၿပီးျပတဲ့အခန္းနဲ႕ မင္းသားကေမွာက္မွားတဲ့အခန္း ႏွစ္ခန္းကို ဒါရိုက္တာက ႀကိဳးစားရိုက္ျပထားပါတယ္။ ခ်စ္သူရည္းစားနဲ႕ နမ္းမလို လုပ္တဲ့အခန္းမွာဆို ၾကယ္သီးစျဖဳတ္တာပါ ပါပါေသးတယ္။ နမ္းတာကေတာ့ တကယ္မနမ္းပါဘူး။ နမ္းမလိုျပေတာ့ မင္းသမီးကေလး ခမ်ာ တြန္႕သြားတာေတာင္ ေတြ႕လိုက္ရပါေသးတယ္။

အဲ-မင္းသားက အထင္မွားၿပီး မင္းသမီးကေလးနဲ႕ အတူအိပ္လိုက္တဲ့ အခန္းကေတာ့ နည္းနည္းေလး အျပၾကမ္းတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးေပ်ာ္သြားတာ ျပရင္း မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီး ဆက္ဆံတာကို ရိုက္ျပတာက အဲဒီေလာက္အထိ လိုလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ေတြးသလဲဆိုေတာ့ ေရွ႕ကဒါရိုက္တာေတြလည္း ရုပ္ရွင္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဒီလိုအခန္းမ်ဳိးကို တျခားနည္းနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ျပသြားၿပီး သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိုအခန္းမ်ဳိးေတြကိုျပခ်င္ရင္ေတာင္ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး ပန္းပြင့္ေလးေၾကသြားတာ၊ ပြင့္ဖတ္ေလးျပဳတ္ က်တာ စသျဖင့္ လူနားလည္ၿပီး အႏုပညာ အဆင့္ရွိတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ျပကြက္နဲ႕ ျပသြားၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခန္းေတြ ရိုးတယ္ဆိုေတာင္ ဒီထက္ အႏုပညာဆန္တာကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပသင့္ တာပဲေလ။

အဲဒီဇာတ္ကား အဲဒီအခန္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အသံေတြထြက္လာၿပီးေတာ့ မင္းသမီးေလးနဲ႕ ဒါရိုက္တာကို အင္တာဗ်ဴးေတာ့ မင္းသမီးေလးက "ဘာျဖစ္ခ်င္လို႕ ဒါေတြကို အျပစ္တင္ေနၾကမွန္း မသိလို႔ပါ " လို႕ ဆိုထားသလို ဒါရိုက္တာကလည္း “က်ေနာ္က ပံုစံတူျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက ခြဲထြက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဖန္တီးခဲ့တာပါ။ ပရိတ္သတ္ အျမင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္မယ္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ တကယ္ကို မေကာင္းပါဘူး။ ေစတနာ အမွားပါ” လို႕ဆိုထားပါတယ္။ 

မင္းသမီးေလးက " ဒီကားက ေပါက္တယ္။ -- ကေတာ့ ဘာမွေျဖရွင္းမေနဘူး။ လိပ္ျပာသန္႕တယ္။ ဒါ႐ိုက္တာရယ္၊ မင္းသမီးရယ္၊ မင္းသားရယ္ ၃ ေယာက္တည္း ရိုက္ထားတဲ့ဇာတ္ကား မဟုတ္ဘူး။ လူအေယာက္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ရိုက္ကြင္းမွာ ရိုက္တာေလ " လို႕လည္း ဆိုထားေသးတယ္။

သူကေတာ့ သူရိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေပါက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့သေဘာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ရုပ္ရွင္မွလည္း ဒါရိုက္တာနဲ႕ မင္းသမီးႏွစ္ေယာက္တည္း မရိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိေနတာပါပဲ။ အျပင္ဘက္က ေ၀ဖန္သူေတြရဲ႕ ဆိုလိုရင္းက အဲဒါေတြ မဟုတ္တာ အသက္ငယ္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳႏုတဲ့ မင္းသမီးေလး ဘယ္သိပါ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့ ပရိသတ္က အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႕ ပရိသတ္ကို မျပသင့္တဲ့ အျပမ်ဳိးေတြ မျပေအာင္ ေျပာေနတာပါ။ မင္းသမီးေလး ေျပာသလို တစ္စံုတစ္ေယာက္က မနာလိုလို႕ ေျပာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေသခ်ာတာက အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာေတြဟာ ရုပ္ရွင္ေလာကနဲ႕ လားလားမွ် မဆိုင္တဲ့ အႏုပညာကို ခ်စ္တဲ့ စာေရးသူတစ္ဦးက ေျပာတာျဖစ္လို႕ ဒီစာကိုဖတ္မိရင္ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တာက ဘာ မနာလိုမႈမွ မရွိဘူး ဆိုတာပါပဲ။

ဒါရိုက္တာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ပံုစံတူ လမ္းေၾကာင္းက ခြဲထြက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တျခားနည္းမရွိဘူးလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္းက Ong Bak တို႕၊ Pee Mak တို႕ ဘာလို႕ ေအာင္ျမင္တာလဲ။ ရုပ္ရွင္နယ္ကလူေတြ ပိုသိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးသုခတို႕၊ ေမာင္တင္ဦးတို႕ ဘာလို႕ အကယ္ဒမီေတြရခဲ့တာလဲ။ " ဘယ္သူၿပိဳင္လို႕ လွပါေတာ့ႏိုင္ " တို႕၊ " သႀကၤန္မိုး " တို႕ ဘာျဖစ္လို႕ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ရည္က်ရတာ၊ မရိုးႏိုင္တာ စတဲ့ ခံစားမႈေတြ ရေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ခြဲထြက္ခ်င္လို႕ ဒါမ်ဳိးျပတယ္ဆိုတာကေတာ့ လက္မခံႏိုင္စရာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက မသိနားမလည္တဲ့ မင္းသမီးကေလးလည္း ကိုယ္ျပခ်င္တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ အႏုပညာဆိုတာ အဲဒါမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္က စိတ္သန္႕တာ၊ မသန္႕တာနဲ႕ အႏုပညာကို ဖန္တီးတာ ျပည္သူ လက္ခံ၊မခံနဲ႕က ဘာမွ် မဆိုင္ပါဘူး။ သတ္သတ္စီပါ။ ကိုယ္ကစိတ္သန္႕ ပါတယ္ဆိုၿပီး ေပါက္ကရေတြ လာျပေနလို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အခ်ိန္ကုန္လို႕ ၾကည့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္က စကားေျပာပါလိမ့္မယ္။ 

ဒါရိုက္တာကလညး္ အႏုပညာကို ေဖာ္ျပခ်င္ရင္၊ ခြဲထြက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ နည္းေလးရွာပါလို႕ ေျပာပါရေစ။ နမ္းျပမွ၊ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းကို ၾကမ္းျပမွ ဆိုတာေတြက အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဟိုအျပာကားရိုက္တ့ဲ လူေတြသာ လုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ေလာက္သာ ရွိတာပါ။ ေဟာလီး၀ုဒ္က ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ပါတာကို ေထာက္ျပခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ အေမရိကား မဟုတ္လို႕ ဥာဏ္ကေလးနဲ႕ စဥ္းစားေစခ်င္တာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႕အတြက္က လူေရွ႕သူေရွ႕ နမ္းတယ္ဆိုတာ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္ ကိစၥထက္ေတာင္ ေပါ့ပါးလြန္းပါတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေဖာ္ရခၽြတ္ရတယ္ဆိုတာကို အိမ္မွာ ေရခ်ဳိး တာေလာက္ ထင္ၾကတာပါ။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာက ယဥ္ေက်းမႈကို ေတာ္ေတာ္ေလး တန္ဖိုးထားတဲ့လူမ်ဳိး၊ ဘာသာကို ကိုင္းရႈိင္းတဲ့ လူမ်ဳိး ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ ငါရိုက္သမွ် ၾကည့္မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႕ေတာ့ မရိုက္ေစခ်င္ပါဘူး။

ေနာက္တစ္ကားကေတာ့ ပထမကားထက္ ပိုဆိုးတဲ့ကားလို႕ ေျပာပါရေစ။ မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးက အျပန္အလွန္ ေစာင္ေအာက္တိုးလိုက္၊ (တိုးတာမွ ေအာက္ပိုင္းကို ေခါင္းနဲ႕ တိုးေနတာ)၊ အေပၚ ဗလာက်င္းျဖစ္ေနတဲ့ မင္းသားရဲ႕ ရင္ခြင္ေပၚမွာ ပြတ္သီးပြတ္သတ္လုပ္လိုက္၊ မ်က္ႏွာေတြက်ေတာ့ ၿပီတီတီနဲ႕ အဲဒီအခန္းကို စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ အဲဒီတျခား မင္းသမီးကေလး တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ " အဲဒီလို အခန္းမ်ဳိးေတြကို မၾကည့္ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံျခား ကားေတြလည္း မၾကည့္နဲ႕ေလ " ဆိုၿပီး ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားတဲ့ စကားမ်ဳိး မီဒီယာေရွ႕မွာ ထြက္က်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈကို လုိခ်င္တဲ့ ငယ္ရြယ္သူေတြမွာ အမွန္နဲ႕ အမွားကို မကြဲျပားပါလားလို႕လည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။ 

သူ႕ဘာသာ လင္ခန္း၊မယားခန္း ( ေျခေခ်ာင္းေတြ ေကြးတက္တာေတြအထိ အေသးစိတ္ရိုက္ျပထားတဲ့ အခန္း) မ်ဳိး သရုပ္ေဆာင္ရင္ ပရိသတ္ထဲ ေပါက္ၿပီလို႕ ထင္ေနတဲ့ ကေလးအေတြးမ်ဳိး ရွိတဲ့သူက ရွိေနရံုမက ဒါမ်ဳိး မျပသင့္ဘူး ေျပာတဲ့ ပရိသတ္ကိုေတာင္ ဒါမ်ဳိး မၾကည့္ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကားလည္း မၾကည့္နဲ႕ ဆိုၿပီး ေစာ္ကားသူေတြ ရွိလာတာကေတာ့  သရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ သူ႕ေအာင္ျမင္မႈ ဘယ္ေလာက္ တာရွည္မလဲဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကံၾကမၼာ ကို ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းေနသလိုပါပဲ။ 

ခက္တာက ဒီဘက္ေခတ္ကလည္း Lotion လူးၿပီး အြန္လိုင္းေပၚေရာက္တာ ပိုေအာင္ျမင္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနေလေတာ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကို ခန္႕မွန္းရခက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဟာအမွန္၊ ဘယ္ဟာ အမွားဆိုတာကို လူ႕ယဥ္ေက်းမႈေပတံက တုိင္းျပၿပီးသားျဖစ္လို႕ အခုလည္း လူေတြၾကားမွာ အဲဒီရုပ္ရွင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆူဆူညံညံ က်န္ေနခဲ့တာပါပဲ။

စာေရးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္တဲ့ ရုပ္ရွင္ေလာကက အေၾကာင္းကို ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ အထိ ေျပာေနရသလဲဆိုေတာ့ အခုလတ္တေလာ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနတဲ့ နည္းပညာေကာလိပ္ တစ္ခုက ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား အတြဲတစ္တြဲ စာသင္ခန္းအလြတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံျခား ရုပ္ရွင္ေတြထဲက အတုိင္း စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ ခ်စ္ရည္လူးတဲ့ သတင္းကို ၾကားရ၊ ျမင္ရလို႕ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္တုန္းက တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ အေဆာင္မွာ ဖဲေတြရိုက္ၾက၊ အရက္ေသာက္ၾက၊ အတန္းထဲမွာ Random လို႕ေခၚတဲ့ ဂဏန္းသံုးလံုးေပါင္းရလဒ္နဲ႕ အႏိုင္အရံႈးဆံုးျဖတ္တာ မ်ဳိးကို ေလာင္းကစားလုပ္ၾကနဲ႕ ေနလာလိုက္ၾကတာ။ ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္လို႕ ေျပာရမယ့္ သူတို႕ကေလးေတြ လက္ထက္က်မွ ေရွ႕က ေနာင္ေတာ္ေတြ၊ အစ္မေတာ္ေတြထက္ ပိုဆိုးလို႕ လြတ္ေနတဲ့ စာသင္ခန္းကို တည္းခိုခန္းနဲ႕ မွားၿပီး ခ်စ္ရည္လူးၾကတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ ေနာက္တက္လာမယ့္ အင္ဂ်င္နီယာ မ်ဳိးဆက္သစ္ ဆိုတာေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို အရာေတြက ပံ့ပိုးေပးေနသလဲလို႕လည္း အေတြး ၀င္ေနမိပါတယ္။

အခုေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ရသလို သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြဘက္ကလည္း သူတို႕ေက်ာင္းကို မေကာင္းေျပာခ်င္ သူေတြကို သည္းမခံႏိုင္သူေတြ ရွိလာခဲ့ၾကပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္မျမင္ဘဲ ေခတ္ကိုသာ အျပစ္တင္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီဘက္ေခတ္မွာ နည္းပညာေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ မ်ားလာသလို တန္ဖိုးနည္းတာ၊ မ်ားတာပဲ ကြာၿပီး အားလံုးနည္းပါး သံုးႏိုင္လာတဲ့အခါ ဘယ္သူဘာလုပ္လုပ္ အားလံုးျမင္ေနရေလေတာ့ ေကာင္း တာျမင္ရင္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ မေကာင္းတာျမင္ရင္ေတာ့ လို္က္လုပ္ဖို႕လည္း လြယ္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ေနာက္တက္လာမယ့္ လူငယ္ေတြမွာ ယူရင္ယူတတ္သလို အက်ဳိးအျပစ္ရဲ႕ သက္ေရာက္မႈအားက ပိုႀကီးလာတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီဆိုရံုနဲ႕ သူတို႕လို ေနာက္ျဖစ္လာႏို္င္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးေတြကို သန္႕စင္ပစ္လိုက္ႏို္င္ၿပီလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယူဆလို႕ မရတာေတာ့ အားလံုးသိမွာပါ။ ေခတ္ကိုက အားလံုးကို အမွားဘက္ပိုေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႕ေပးႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ 

ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒါေတြ အားလံုးရဲ႕ လမ္းစလို႕ ေျပာလို႕ရတဲ့ လူငယ္ေတြ အတုယူမွားႏိုင္တဲ့ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ စတဲ့ အႏုပညာ လုပ္ငန္းေတြ အားလံုးဟာ အႏုပညာကို တကယ္ခ်စ္ရင္၊ ျမန္မာျပည္နဲ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို တကယ္ခ်စ္ရင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ဆိုတာကို တိုးတက္ေစခ်င္ရင္ အျပေကာင္း၊ နမူနာေကာင္းေတြသာ ျပေစခ်င္ပါတယ္။ အႏုပညာဖန္တီးမႈေကာင္းေတြသာ ဖန္တီးေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခု ျပေနတဲ့ ျမန္မာဗြီဒီယို တစ္ကား၊ ႏွစ္ကားထဲက ညစ္ညမ္းအခန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ျပေနတာပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ တစ္ကားကေန တစ္ရာျဖစ္မလာႏ္ိုင္ဘူးလို႕မ်ား ေျပာႏို္င္ပါသလား။ ဘယ္သူမွ် အာမမခံပါ။

ႀကံဳတုန္းေျပာရရင္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕က အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တာကေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္မွာ ေဖာ္ျပၿပီးပါၿပီ။

မူလတန္းေက်ာင္းက ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလးနဲ႕ ေက်ာင္းသူေလးႏွစ္ေယာက္ ရည္းစားစာ အျပန္အလွန္ ေပးေနတာကို အတန္းပိုင္ဆရာမက မိေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဆီ ေခၚသြားတယ္။ ဆရာမႀကီးက သူ႕ေရွ႕မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ကဲ-ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဘာညာဆိုၿပီး စေမးေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျဖဘူးတဲ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မေျဖေတာ့ ဆရာမႀကီးက ဟဲ့-ေျပာၾကေလ ဆိုၿပီး ထပ္ေမးတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးက ေၾကာက္ၿပီး မေျပာရဲေသးဘူး။ ေက်ာင္းသူေလးကေတာ့ ဆရာမႀကီးကိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ဒါနဲ႕ သူက ေက်ာင္းသားေလးကို တံေတာင္နဲ႕ တို႕ၿပီး တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာတယ္။ ဘာေျပာတယ္ထင္ပါသလဲ။ " ေမာင္ ေျပာလိုက္ေလ " တဲ့။

အဲဒါကို ၾကည့္ရင္ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြမွာပါ အတုျမင္ အတတ္သင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ ဆိုတာ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြေရွ႕မွာ မဟုတ္တာေတြ မျပျဖစ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳးစားမွ ေတာ္ရာက်မယ္လို႕ ျမင္မိတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာ အညွီအေဟာက္ေရးေတာ့ ဖတ္ခ်င္သူေတြ ဖတ္တာပါပဲ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသား မိန္းမႀကီး ဖတ္တာ ဘာမွမသိတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ဖတ္တာနဲ႕ မတူပါဘူး။ ညစ္ညမ္းအျပာကားလို ဗြီဒီယိုေတြ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ၾကည့္တယ္။ လူငယ္ေလးေတြ ငွားၾကည့္တာနဲ႕ မတူပါဘူး။ ဒါဟုိတုန္းကပါ။

အခုေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြ သိပ္မဖတ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ေပမယ့္ ျမန္မာဗြီဒီယို ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားကားေတြကလို ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းရိုက္လာၾကေလေတာ့ ေနာင္ဆို ကေလးေတြပါ လုိက္လုပ္ၾကမွာကို စိုးရိမ္ေနမိပါတယ္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အျဖစ္နဲ႕ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းထဲက အျဖစ္မ်ဳိးေတြက သာဓကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတဲ့ ဗြီဒီယိုေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ေပမယ့္ အလားတူ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားကားေတြကေန စခဲ့တာကေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ အိမ္နားက မူလတန္း ေက်ာင္းသားကေလး အိမ္မွာ ဗြီဒီယိုလာၾကည့္တာ မင္းသမီးက အန္ေနေတာ့ သူကရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႕ ရယ္တာလဲ ဆိုေတာ့ မင္းသမီးမွာ ဒါျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ သူ႕ဗိုက္ကေလးေရွ႕ကို လက္ကေလး ကာျပတယ္။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့။

အႏုပညာဆိုၿပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္လို႕ ခံယူရင္ေတာ့ ေျပာရရင္ စာေရးဆရာခ်င္းေတာင္ အညွီအေဟာက္ေရးရင္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ကန္႕ကြက္တာမ်ဳိး တကယ့္သာဓကတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္က အေဆာင္မွာ ေက်ာင္း တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ အေဆာင္မွာ တနလၤာကေန ေသာၾကာ အထိေနၿပီး စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြကိုေတာ့ သူ႕ဦးေလးလို႕ ေျပာတဲ့ သူနဲ႕ပါပါသြားတဲ့အေၾကာင္း။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဦးေလးလို႕ထင္တာ။ ေနာက္မွ ဒီဘက္ေခတ္ အေခၚဆို စပြန္ဆာလိုဟာမ်ဳိးနဲ႕ သြားအိပ္တာကို ေရးထားတာ။ စာေပေလာက တစ္ေလာကလံုး ကန္႕ကြက္တာ စံုလို႕။ 

ဒါနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ပြဲမွာ အဲဒီ၀တၳဳတိုကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာမနဲ႕ ဆရာသုေမာင္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အတူတြဲ ေဟာရပါေလေရာ။ ဆရာမက ေရွ႕က ေဟာၿပီးလည္း ၿပီးေရာ ဆရာသုေမာင္က အဲဒီစာေရးဆရာမကို ဆရာမက သူကိုယ္တိုင္ အေတြ႕အႀကံဳရွိလို႕ အဲဒီလို ေရးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႕ တည့္ေျပာတာ အဲဒီဆရာမ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဆက္နားမေထာင္ႏို္င္ဘဲ ျပန္သြားတယ္လို႕ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။

ဒါေတြ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ အျပင္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးေပမယ့္ ပရိသတ္ကို ေပးမယ့္အခ်ိန္က်ရင္ နည္းနည္းေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စိစစ္သင့္တယ္ဆိုတာေလး သြားေတြးမိတယ္။ ေပးတဲ့ အခ်က္က အေကာင္းထက္ အဆိုးဘက္ကို ပိုမ်ားေနၿပီဆိုရင္ အဲဒီ အႏုပညာကို ဖန္တီးသူက ခ်င့္ခ်ိန္မႈ ရွိသင့္တယ္။ 

စာေရးဆရာက ကေလာင္ရွိတိုင္း ေလွ်ာက္မေရးသင့္ဘူးလို႕ ေရွးဆရာႀကီးေတြ ေရးတာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ရုပ္ရွင္ဖန္တီးသူတိုင္း၊ ဂီတဖန္တီးသူတိုင္းကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ရတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး ကိုယ္ျပခ်င္တာ ေလွ်ာက္ျပေနလို႕ မရဘူးဆိုတာ နားလည္ေစ ခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ အႏုပညာခံစားသူေတြကလည္း ခံစားမိသလို ေလွ်ာက္လုပ္လို႕ မရပါဘူး။ စာအုပ္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေလွ်ာက္လုပ္လို႕ ျဖစ္လာတဲ့ မႈခင္းေတြလည္း ႏိုင္ငံတကာမွာ မနည္းတာ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ လူဆိုတာကေတာ့ ဆႏၵရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆႏၵရွိတိုင္း ေလွ်ာက္လုပ္လို႕ မရတာ၊ ထိန္းသင့္တဲ့အရာကို ထိန္းရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္လား။ လူေတြမွာ စည္းတို႕၊ ေဘာင္တို႕ဆိုတာ ရွိေနေလေတာ့ အႏုပညာကို ခံစားတာနဲ႕ စည္းေက်ာ္ေဘာင္ဖ်က္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက မအပ္စပ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးထားေကာင္းတဲ့ အရာပါဗ်ာ။ လူတုိင္း မရႏိုင္ပါဘူး။ အႏုပညာ ဖန္တီးရတာ မလြယ္ဘူးဆိုတာ ျပည္သူလက္ခံတဲ့ အႏုပညာမ်ဳိးကို ဖန္တီးရတဲ့ သူေတြ ပိုသိပါတယ္။ အဲဒီလို ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အႏုပညာဟာ ျပည္သူအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အႏုပညာဖန္တီးသူေတြအတြက္ ေသသြားေတာင္ စားႏိုင္မယ့္ ပီတိမ်ဳိးကို ရႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။

ျပည္သူေတြကို အနာဂတ္ေတြ စုတ္ျပတ္သြားေစမယ့္၊ အျပာေရာင္သမ္းေနတဲ့ ျပာတာတာ အႏုပညာမ်ဳိးေတာ့ မဖန္တီးၾကပါနဲ႕လို႕ သတိေပးရင္း ကိုယ့္ဘာသာလည္း ရင္ထဲမွာ အၿမဲသတိေပးေနလ်က္ပါပဲလို႕သာ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။         ။

ဆူးသစ္
၁၅း၄၅ နာရီ
၂၀.၇.၂၀၁၃




1 comments:

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

အခုတေလာ
မ်က္ေစ့ေတြ နားေတြ သိပ္ကိုေနာက္က်ိ ေနရတယ္ အစ္ကိုၾကီးရာ ။

အစ္ကို ေျပာသြားသလိုပါပဲ
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကလည္း
အလားတူ ျဖစ္ရပ္ေလး ေတြ႕ခဲ့တယ္ဗ်ာ
ေမာ္ဒယ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဓါတ္ပံုပါ။

အဲဒီမွာ သူ႕ကို၀ိုင္းျပီး ေ၀ဖန္ထားၾကေတာ့
သူက ျပန္ေျပာတယ္ ဗ် အႏုပညာသည္ေတြမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးခြင့္ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ မွဳ႕ ရွိပါတယ္ တဲ့ ။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း သူ႕ေျဖရွင္းခ်က္ ေအာက္မွာ ေကာ္မန္႔ေရးေပးခဲ့လိုက္ပါတယ္ ။

အနုပညာ ဆိုတာ ဒါလား
အႏုပညာသည္ ဆိုတာ ဒီလိုလား
ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ မွတ္သား ထားပါ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္ ။

အႏုပညာ အထူးသျဖင့္(ရုပ္ရွင္) ေလာကၾကီးကို သူတို႔ေတြကသာ
သိပ္တိုးတတ္လာျပီလို႔ ေျပာေနတာ
ပ်က္စီးေနလိုက္တာမ်ားဗ်ာ ရြံစရာသိပ္ေကာင္းလြန္းလို႔ လွည့္မၾကည့္ေတာ့တာ ၾကာျပီ အစ္ကိုၾကီးေရ...။





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...