Saturday, October 19, 2013

"ငယ္ေဖာ္စိတ္ျဖင့္စြယ္ေတာ္ရိပ္တြင္တကယ္ေပ်ာ္၍ အိပ္မိသည္" အပိုင္း ( ၂ )


 ကၽြန္ေတာ္ယခု စြယ္ေတာ္ရိပ္သႀကၤန္အေၾကာင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ စြယ္ေတာ္ရိပ္ အႏုပညာျပပြဲမ်ား အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးေနစဥ္မွာပင္ ၀မ္းသာစရာ သတင္းတစ္ခုကို ၾကားသိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အမိ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းဆင္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း( ပုတီးကုန္း) သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွအဆင့္ ကဗ်ာဆရာဆုကို ရရွိသည္ဆိုေသာ သတင္းပင္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ က ေပါက္ဖြားလာေသာ အႏုပညာရွင္ တစ္ဦး၏ ေအာင္ျမင္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါသည္။

ထို႕အတူ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ေမြးထုတ္ေပးလိုက္ေသာ အႏုပညာရွင္မ်ား မ်ားစြာရွိေနပါေသးသည္။ ယခုႏွစ္စဥ္လို က်င္းပေနေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္သႀကၤန္ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ရိပ္ အၿငိမ့္တို႕မွလည္း ေအာင္ျမင္ေသာ အႏုပညာရွင္မ်ားစြာ ေပၚထြက္မလာႏိုင္ဘူးဟု မည္သူဆိုႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကည္ႏူး ၀မ္းသာစိတ္တို႕ႏွင့္အတူ စြယ္ေတာ္ရိပ္သႀကၤန္ ၂၀၀၉ ကို ခံစားမိပါေတာ့သည္။

စြယ္ေတာ္ရိပ္  သႀကၤန္ ( ၂၀၀၉ ) ခုႏွစ္ .............

စြယ္ေတာ္ရိပ္ သႀကၤန္ ၂၀၀၉ ကို အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ ႏွစ္ဦးျဖင့္ စတင္ခင္းက်င္းသည္။ အမ်ဳိးသား တစ္ဦးႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး။ အမ်ဳိးသားသည္ ေနာက္မွသိရသည္မွာ ကိုဘေက်ာ္( ၿမိဳ႕ျပ ) ျဖစ္သည္။ သူသည္ သီခ်င္းေရးသည္။ လူရႊင္ေတာ္ေဟာင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္၂၀၀၆ က သာ စၾကည့္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေရွ႕ပိုင္းစြယ္ေတာ္ရိပ္ပြဲမ်ားမွာ ကိုဘေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ လုပ္ခဲ့သည္ကို မၾကည့္ရေသး။ သို႕ေသာ္ အႏုပညာ အရည္အေသြးကေတာ့ ေသးမည္မထင္။ ၀ါသနာ ပိုးလည္း ႀကီးသည္ဟု ျမင္မိသည္။ အစီအစဥ္ တင္ဆက္သူ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ တစ္ Batch ထဲက သူငယ္ခ်င္းဟု ထင္သည္။ သူက ေလသံေတာ္ေတာ္ေအးသည္။

ပထမဆံုးက အဖြင့္သီခ်င္း။ သႀကၤန္သံခ်ပ္ထိုးပံုမ်ဳိးျဖင့္ တင္ဆက္သြားသည္။ ေရးသူက ကိုဘေက်ာ္။ ဇာတ္တိုက္သည္မွာ မနာေသာအခါ သီခ်င္းအ၀င္မ်ား Timing လြဲသည္။ သံခ်ပ္ပံုစံျဖစ္၍ ၿမိဳင္ေတာ့ၿမိဳင္သည္။ က်ားႏွင့္မတို႕ အားၿပိဳင္ပံုမ်ဳိးကို အကေလးမ်ားႏွင့္ တြဲထားသည္။ ထူးျခားခ်က္က စင္အျပင္အဆင္။ ေရွ႕ႏွစ္မ်ားထက္ ပိုထူးျခားလာသည္။ ေရာင္စံုမီးမ်ားကလည္း ပို၍စံုလာသလိုပင္။ စာတန္းက "စြယ္ေတာ္ရိပ္ သႀကၤန္ ၂၀၀၉ Organized by Ex-RIT" ဟု စင္ေနာက္ခံမွာ ထိုးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္အခုန္ဆံုးက Ex-RIT ဆိုေသာ စာသား။ RIT ဟု ျမင္လွ်င္၊ ၾကားလွ်င္ကို ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ပီသစြာ ရင္ကထထခုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ YIT ဆိုေသာ စကားလံုးေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က်မွ YTU ဆိုၿပီး ထျဖစ္ေသာ္ျငား ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွလံုးသားက RIT ဆိုေသာ စာလံုးကိုၾကားလွ်င္ ရင္ခုန္ၿမဲ။ ထားေတာ့။

ေနာက္အစီအစဥ္က ဘုရားရွင္ကို ပုဂံေခတ္က ဆီမီးျဖင့္ ပူေဇာ္ေသာအကပံုစံျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖသည္ဟု ဆိုေသာ " မဟာ၀ီရ အို-ဗုဒၶ " သီခ်င္း။ အကေလးမ်ားကို မိိန္းကေလးသံုးေယာက္က ႀကိဳးစားကသြားသည္။ မီးအလင္းအေမွာင္ ေကာင္းသည္။ လက္ထဲက ဆီမီးခြက္မ်ားသည္ တကယ့္ဆီမီးခြက္မ်ားအလား။ သို႕ေသာ္ ဇာတ္ဆရာတို႕ မ်က္စိလွ်မ္းသည္ ထင္၏။ တကယ္ေတာ့ ထိုသီခ်င္းသည္ ပုဂံေခတ္ကို ကိုယ္စားမျပဳ။ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူရာ အိႏၵိယကို အေျခခံ၍ သီခ်င္းကို အိႏိၵယပံုစံ သံစဥ္တည္ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္သည္။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေပးႏိုင္ေသးသည္။ ပရိသတ္လည္း ဘာမွ်မျဖစ္။ အဓိကက ဘုရားကို ဆီမီးပူေဇာ္တာသာ အဓိက ျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္ တည့္တည့္ေ၀ဖန္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အင္မတန္ စိတ္မေက်နပ္စရာ ေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ထုိသီခ်င္းမွာ ေတြ႕ရသည္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္။ ဇာတ္ဆရာတို႕က မသိေလသလား။ အေရးမထားေလသလား။ အစီအစဥ္ ေၾကျငာသူတို႕ကပဲ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေလသလား မသိ။ သီခ်င္းေရးသူ ႏွင့္ သီဆိုသူကို လံုး၀( လံုး၀ ) မေၾကျငာဘဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး ၿပီးသြားျခင္းပင္။ ေရွ႕ကကိုဘေက်ာ္ သီခ်င္းမွာေတာ့ ေရးသူက မည္သူမည္၀ါဟု လုပ္သြားၿပီး ေတးေရး ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က သံစဥ္ရွာကာ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ ကိုယ္တိုင္ေရး၊ ကိုယ္တိုင္ဆိုထားေသာ ထိုသီခ်င္းကို ဘုရားကန္ေတာ့ရံုသက္သက္ လုပ္သြားျခင္းကေတာ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ ဇာတ္ဆရာတို႕အတြက္ ေနာက္ေနာင္ သတိျပဳစရာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

ေနာက္အစီအစဥ္တစ္ခုက " သူတို႕ေခတ္နဲ႕ သူတို႕အခ်စ္ " ဆိုေသာ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေခတ္အမ်ဳိးမ်ဳိး တင္ဆက္သည့္ ေတးသရုပ္ေဖာ္ ပံုစံမ်ဳိး။ ေဒၚမာမာရီ စီစဥ္သည္ဟု သိရသည္။ ေအာင္ျပည့္ႏွင့္ ဟာသမယ္ မြန္ရီေအာင္တုိ႕က သားအဖအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ကာ ေတးသရုပ္ေဖာ္ကို ဖြင့္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးကား ဟာသသရုပ္ေဆာင္ရသည္ကို ယဥ္ပါးေနေလရာ ပြဲကိုထိန္းတတ္ေလသည္။ သူတို႕က အစျပဳ၍ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အခ်စ္မ်ားကို သီခ်င္းေနာက္ခံထားကာ ေဖ်ာ္ေျဖသြား၏။

ပထမဦးစြာ ဘုရင္ေခတ္၊ ထို႕ေနာက္ အဘိုးအဘြားေခတ္၊ ထို႕ေနာက္ အေဖအေမေခတ္၊ ေနာက္ဆံုးက်မွ ယခုလက္ရွိ သားသမီးမ်ားေခတ္။ အေဖအေမေခတ္ကိုေတာ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္၏ ေက်ာင္းကပြဲမွာေတြ႕ သည္ဟု ေျပာသြားေသာအခါ အမိစက္မႈတကၠသိုလ္ကို လြမ္းခ်င္မိေတာ့သည္။ အခန္းတိုင္းမွာ အ၀တ္အစားကို သတိထားသြားတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိသည္။

ထိုေတးသရုပ္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ " မူယာေၾကာ့ "  သီခ်င္းကို အဆို၊ အကႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖသည္။ ထို သီခ်င္းၿပီးေတာ့  "  ဘီလူးပန္းစိုက္ " အက။ ဒႆဂီရိမွ သီတာေဒ၀ီ၏ ဦးေခါင္းတြင္ ပန္းစို္က္ရန္ ႀကိဳးစားသည့္ အကျဖစ္သည္။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူမ်ားက ခက္ခဲနက္နဲသည္ဟု ဆိုသည္။ တကယ္လည္း ခက္ခဲနက္နဲသည္။ ဟိုးတုန္းက ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီး႒ာနက ကျပလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ ငယ္ငယ္က ျပည္ေထာင္စုေန႕ကပြဲမ်ားမွာ ယဥ္ေက်းမႈက ဇာတ္ရွိသည္။ ယခုေတာ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္၏ စင္ကာပူကပြဲမွာ ၾကည့္ရေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးနား၀ ရွိသည္မွာ ရာမယဏကလွ်င္ ဦးေခါင္းေခါင္းစြပ္ စြပ္ဖို႕ကိုပင္ သက္သတ္လြတ္စားရ သည္ဟု ဆိုသည္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ ဇာတ္ဆရာတို႕ မည္သို႕ ကသည္မသိ။

ထိုအကမွာ ဒႆဂီရိေနရာကေန လူရႊင္ေတာ္ ဩဘာက တင္ဆက္သည္။ ေျပာရလွ်င္ ဩဘာ၏ ခႏၶာကိုယ္က ဒႆဂီရိအျဖစ္ ကဖို႕အခြင့္အေရး ေပးထားပံုရသည္။ ထို႕ျပင္ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္က ဩဘာသည္ ကိုႀကီးေက်ာ္လည္း ကခဲ့သည္။ သည္ေတာ့ သူ႕အႏုပညာအရည္အေသြးကို ေလွ်ာ့တြက္၍ မရ။ ဗီဇႀကီးသည္ဟု ဆိုရမည္။ ပိုးလည္း ထ၏။ သူ႕ကို အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သုိ႕ေသာ္ သူ႕ကို ဇာတ္မ်ဳိးရိုးမ်ား ရွိေလသလားဟုပင္ ေတြးမိ၏။ သူ႕အႏုပညာ အရည္အေသြး ေကာင္းသည္ကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ ရန္ကုန္နည္းပညာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္၏ အႏုပညာစြမ္းအားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ် ေလွ်ာ့မတြက္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းထြက္မ်ားသည္ နယ္ပယ္စံုမွာ အႏုပညာသမားမ်ားအျဖစ္ မ်ားစြာရွိေနေလသည္။

" ဒႆဂီရိ ပန္းစိုက္အက " ၿပီးေတာ့ သႀကၤန္ယိမ္းအက။ ဒါလည္း စြယ္ေတာ္ရိပ္ ဇာတ္ဆရာတို႕ အကြက္ခ်ထားပံု ရသည္။ သႀကၤန္အကလည္း မက်န္ေအာင္ ထည့္ရင္း အဓိကအစီအစဥ္မ်ား ၾကားမွာ ခင္းက်င္းထားသည္။

ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ " ခင့္ဆုေတာင္း "  ဆိုသည့္ မင္းသားအက။ မည္သူ႕သီခ်င္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ဇာတ္မင္းသား အသံျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာ ( သုိ႕မဟုတ္ ) တင္မိုး၀င္းဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိေသးသည္။ သီခ်င္းကေကာင္းသလို အကကလည္း ေကာင္းသည္။ တစ္ေယာက္တည္းကသည္ ဆိုေသာ္ျငား ထိုမင္းသား အစ္ကိုႀကီးသည္ ခြင္က်ေအာင္ ကႏိုင္သည္။ အခ်ဳိးအခ်ႏွင့္ ဆိုင္းကို သူအလြတ္မေပး။ ခြင္က်ေအာင္ လိုက္ကသည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ တကယ္ဆို စြယ္ေတာ္ရိပ္ပြဲမို႕ သူခိုလိုက္လွ်င္ ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ တကယ့္အႏုပညာသမားလို သူ႕အကကိုသူ တန္ဖိုးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစား မိသည္။

ထုိအကၿပီးေတာ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ဇာတ္ဆရာတို႕ ပရိသတ္ကို ထပ္လႈပ္ႏိွဳးဖို႕ ႀကိဳးစားသည္။ သႀကၤန္သံခ်ပ္ကို ခင္းသည္။ သံခ်ပ္ဆိုသည္က Timing ကိုက္မွ ပိုလွသည္။ သူတို႕ႀကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ ရသည့္အခ်ိန္ကို လုၿပီး ဇာတ္တုိက္ထားရေသာအခါ ဇာတ္မနာ၍ Timing တခ်ဳိ႕လြဲသည္။ ပိုဆိုးသည္က စာရြက္မ်ားကိုင္၍ လြဲေနၾကျခင္းပင္။ သို႕ေသာ္ ပရိသတ္မ်ားအေနႏွင့္ကေတာ့ သံခ်ပ္အာသာေျပမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

သံခ်ပ္ထဲတြင္ ေအးဂ်င့္ႏွင့္ အိမ္ေဖာ္၊ ပင္နယ္ဆူလာက ျမန္မာမ်ား အရက္ေသာက္ ၀ိုင္းဖြဲ႕သည့္ ကိစၥ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ လမ္း၊ မီးမလာသည့္ကိစၥ စသည့္ ျမန္မာျပည္က ကိစၥမ်ားကို စြယ္ေတာ္ရိပ္လူရႊင္ေတာ္မ်ားျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းကာ သီခ်င္းမ်ားျဖင့္ တင္ဆက္သြားေသာအခါ Timing လြဲလြဲသြားေသာ္ျငား သံခ်ပ္သည္ ျမဴးႂကြ သြားေလသည္။

ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ " နန္းဆန္တဲ့ မန္းသႀကၤန္ " သီခ်င္းျဖင့္ ယိမ္းအကကို ေဖ်ာ္ေျဖသည္။ ကိုဘေက်ာ္ အဆိုေကာင္းသည္။ သီခ်င္းကလည္း ေကာင္းသည္။ အကကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ တစ္Batchတည္း ေရႊစင္မက ဦးေဆာင္၍ ကသည္။ ၾကည့္လို႕ေတာ့ လွ၏။ သူလည္း ၀ါသနာက ေသးမွမေသးတာ။

ေနာက္ေတာ့ တီး၀ိုင္းႏွင့္ သီခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖသည္။ တီး၀ိုင္းနာမည္ကို ေၾကညာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ ေနာက္မွ သိရသည္က Alternate Crunch ဟုဆိုသည္။ တီးသူမ်ားကို မေၾကညာခင္ကတည္းက တီးသူတခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္တန္းတည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို သိရသည္။ တစ္ေယာက္က မင္းမင္းထြန္း။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက အေဆာင္မွာ လက္စြမ္းျပေနသူဟု ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးသည္။ လိဒ္ဂစ္တာသမား။ ယခုမွ ထတီးသူမဟုတ္။ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုသည္။ တကယ္တီးေတာ့လည္း ၀ိုင္းေကာင္းတစ္၀ိုင္းကို သူကထိန္းေက်ာင္းသြားသည္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ငါငူး။ တကယ္ေတာ့ သူ႕နာမည္က ေစာကျပဴးထူးငါငူး။ သူက ယခု၀ိုင္းမွာ ကီးဘုတ္တီးေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက အဆိုေတာ္ ရတနာဦးတို႕ႏွင့္ Kenosis မွာ ဟာမိုနီလိုက္သူ။ သူတို႕အဖြဲ႕ နာမည္ႀကီးေသာ သီခ်င္းကို ေျပာဆိုလွ်င္ " ဒါဆိုခ်စ္လို႕ရၿပီ " ဆိုေသာသီခ်င္း။ ဒါဆို ခ်စ္လို႕ရၿပီ ကေလးေလးရယ္ ဆိုေသာ အသံကို ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ဂီတဆိုသည္က နဂိုကတည္းက သူ႕အတြက္ အေဖာ္။ သူတို႕အဖြဲ႕ပင္ The Bees ဆိုၿပီး အေခြထြက္ခဲ့ေသးသည္။ Westlife အဖြဲ႕၏ သီခ်င္းမ်ားကို ဆိုသူမ်ားထဲမွာ သူတို႕က ေတာ္ေတာ္ေစာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ငါငူးတို႕ အေခြရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္၏။ မင္းမင္းထြန္းေရာ၊ ငါငူးပါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္တန္းတည္း။ Mechanical ေက်ာင္းသားမ်ား။

သူတို႕၀ိုင္းမွာ အစီအစဥ္ေၾကညာေနသူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ တစ္တန္းတည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ သိေနသည္။ နာမည္ကို မမွတ္မိေတာ့။ သူတို႕၀ိုင္းကေတာ့ ပရိသတ္ကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆုိင္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖသြားသည္။ သႀကၤန္သီခ်င္းမ်ားကို ဆိုသလို တျခားသီခ်င္းမ်ားကိုပါ ေရြး၍ဆိုသြားသည္။ မိန္းကေလးအဆိုရွင္ထဲမွာ ပိုးရည္ကေတာ့ သမၻာသမားမို႕ ဆိုဟန္ဆိုေပါက္ ေကာင္းသည္။

သူတို႕တီး၀ိုင္းၿပီးမွ ပရိသတ္ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တေနေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္ အၿငိမ့္ စကသည္။ ေရွ႕ထြက္ မင္းသမီး နန္းေ၀ယံျမင့္၊ ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီး ႏွင္းေ၀ေ၀၊ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ဩဘာ၊ ခ်ိန္သီး၊ ပူလီႏွင့္ ဓာတ္ႀကိဳးတို႕ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ဆရာက ဩဘာျဖစ္၏။

ထံုးစံအတိုင္း လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ပိတ္ကားအဖြင့္မွာ မထြက္။ ဇာတ္စင္ေဘးက ထြက္လာသည္။ ဩဘာ၏ အစီအစဥ္ျဖစ္မည္။ ပရိသတ္ကို မ်က္စိဆြဲေခၚ၏။ သို႕ေသာ္ခြန္းေထာက္ဆိုမည္ ဆိုေသာအခါ မိုက္ကစဒုကၡ ေပးေလသည္။ အသံမထြက္။ ခြန္းေထာက္ဆိုဖို႕ အခ်ိန္ျပန္ေစာင့္ရ၏။ ၂၀၀၉ စြယ္ေတာ္ရိပ္၏ လူရႊင္ေတာ္ အသစ္က ဓာတ္ႀကိဳးဟု ဆိုသည္။ လူရႊင္ေတာ္အျဖစ္သာ သူကသစ္သည္။ အရင္ႏွစ္မွာ ကိုႀကီးေက်ာ္ကေတာ့ သူကအရန္နတ္။ ဆရာမ စာသင္ခန္းမွာ သူကေက်ာင္းသား။ က်န္သံုးေယာက္က ယခင္ႏွစ္ကတည္းက။

ခြန္းေထာက္အၿပီးမွာ သူတို႕တစ္ေတြ အတိုင္အေဖာက္ညီသည္။ ထံုးစံအတုိင္း ဩဘာကို အထိုင္ခ်ကာ က်န္သူေတြႏွင့္ ၀ိုင္းသည္။ ၀ိုင္းသည္ ဆိုေသာ္ျငား သူတို႕၏ အခန္းက႑က မေသး။ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်သည္ဟု ဆုိရမည္။ ဩဘာကေတာ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ အၿငိမ့္၏ ဇာတ္ဆရာျဖစ္၍ သူ႕ျပက္လံုးမ်ားက ဆိုဖြယ္ရာ မရွိေတာ့။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား သိပ္မေသခ်ာလွ်င္ ဓာတ္ဆိုေသာ စကားလံုးကို သံုးသည္ဆိုကာ သူျပက္သြားသည္မွာ အမ်ားႀကီး။ သူက ပရိသတ္ကို မည္သို႕ေျပာျပလွ်င္ ရယ္မည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသိေနေပၿပီ။ ဥပမာ-ဓာတ္ဆိုေသာ စကားလံုးကို သူရွင္းျပေနၿပီး အဆံုးသတ္မွာ စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ ပိတ္သတ္လိုက္သည္။ "အဲဒါဘာလုပ္မွန္းမသိရင္ ဓာတ္နဲ႕ခ်လိုက္တာပဲ" တဲ့။ ထိုအခါ ပရိသတ္ရယ္သည္။ မွန္သည္။ ထိုစကားသည္ ဓာတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူေျပာခဲ့သမွ်ကို သူ႕ဘာသာျပန္ပိတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ပရိသတ္ရယ္ေအာင္ တစ္ခ်က္တည္း ရိုက္လိုက္ေသာ ရိုက္ခ်က္ျဖစ္သည္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ျပက္လံုးက သႀကၤန္ကိုကူးသည္။ ခ်ိန္သီးက မုန္႕လံုးေရေပၚ၊ ထန္းလ်က္၊ အုန္းသီး၊ ငရုတ္သီးႏွင့္ ျမန္မာဘီယာတို႕ တြဲစား၊ေသာက္မိ၍ အိမ္ေရာက္မွ ဒုကၡျဖစ္ပံုကို ျပက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိျပက္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ခ်ိန္သီးသည္ သရုပ္ပါ၏။ ထိုျပက္လံုးမ်ဳိးက စကားထက္ သရုပ္ကလည္း အေရးပါသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ခ်ိန္သီး၏ သရုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ျပက္လံုး ပိုအသက္၀င္သည္။ ပရိသတ္ကား တ၀ါး၀ါး။

ခ်ိန္သီးၿပီးေတာ့ ဓာတ္ႀကိဳး။ သူကား လူရႊင္ေတာ္အသစ္ဟု ဆိုေသာ္ျငား ဇာတ္ပါး၀ခ်က္က မေသး။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏ City Hall ဆိုင္ခန္းမ်ားကို ကာရန္မ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ျပသြားသည္မွာ ပရိသတ္လက္ခုပ္သံ ညံေတာ့၏။ သူလည္း အပိတ္ကေလးကလွသည္။ ရန္ျဖစ္ေနသည့္ ဆုိင္ခန္းနာမည္မ်ားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနရင္းမွ ေမာ္လၿမိဳင္မမႀကီး၏ " ေမာင္ေလးေရ .....ေလွ်ာ္မလား၊ ညွပ္မလား " ဆိုကာ တကယ့္ မမႀကီးပံုစံ ေျပာလိုက္ပံုမွာ ပရိသတ္ရင္ကို ထိေတာ့၏။

ပူလီအလွည့္ေရာက္ေတာ့ သူကထိုဆိုင္ခန္းမ်ားကို ဒိုးပတ္သံနွင့္ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္းဆိုသည္။ ပူလီကလည္း သူ႕အဆင္ႏွင့္ သူ ေကာင္း၏။ ေနာက္ဆံုးက်မွ က မလိုလုပ္ေနစဥ္ သီခ်င္းက ၿပီးသြား၍ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ႀကီး က်န္စဥ္မွာ ပူလီက ဩဘာကို သီခ်င္းျမန္ေၾကာင္း ေျပာခိုက္ ဩဘာက ေျပာသည္။   " ရြာစား ဆရာေတြက အသက္ႀကီးၿပီ၊ ျမန္တယ္ " တဲ့။ ပရိသတ္ကား ညွိမထားရ။ ရယ္ၾကျပန္သည္။

ထိုျပက္လံုးမ်ား၏ ေနာက္မွာ ဩဘာေျပာသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္လိုက္ပါသည္။  " ကဲ- ေတာ္ၾကပါေတာ့။ ပြဲလိပ္ျပာ သြင္းတဲ့သေဘာေတြပါ " ဟုသူကေျပာသည္။ ထိုအခ်က္ေတြေၾကာင့္ပင္ ဩဘာသည္ ဇာတ္အထာကို နပ္သူ( သုိ႕မဟုတ္ ) ဇာတ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သူဟု ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်ခ်င္သည္။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး၏ ဇာတ္အထာနပ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕ထြက္မင္းသမီး နန္းေ၀ယံျမင့္ ကသည္။ သီခ်င္းက ျမဴးသည္။ အကေတြလည္း ေကာင္း လာသည္။ အကအၿပီး လူရႊင္ေတာ္ထြက္ခါနီးမွာ Timing ကလြဲသည္။ ဆိုင္းဆရာတို႕ ဒိုး၀င္ရမည္ကို ေမ့ေန၍ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက သတိေပးရသည္။ သည္ေတာ့ ျပက္လံုးအစ ၀င္ရမည့္ ပူလီ ဒုကၡေရာက္ေတာ့သည္။ ၀င္ရမည့္ေနရာမွာ မ၀င္ျဖစ္ေသးဘဲ မ၀င္ရမည့္ေနရာမွာ ၀င္ခ်လိုက္သည္။ ဩဘာသည္ သူ႕ခြင္ ပ်က္မည္ကို လိုက္ထိန္းေနသည္။

ျပက္လံုးကေတာ့ World Crisis ႏွင့္တိုး၍ အဆင္မေျပသည့္အခါ ျပန္ေပေတာ့ဟု ဆိုသည့္သေဘာ။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာဆိုလွ်င္ ျပက္လံုးအစသည္ ပ်င္းဖို႕ေကာင္း၏။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးအပိတ္မွာ ရြာ(ျမန္မာျပည္)ျပန္လွ်င္ အလုပ္ေတြရွိသည္။ သတင္းစာ မဖတ္ဘူးလား ဆိုေသာ ျပက္လံုးက်မွ တက္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ကလုပ္ေသးသည္။ ေမခလာသီခ်င္း ျပန္ေပေတာ့ ကို " ရြာျပန္စပါး စိုက္မယ္၊ ရာဘာ အေစးႀကိတ္မယ္ " ဟုဆိုကာ ျပန္ေပေတာ့လုပ္သြားသည့္အခါ ပရိသတ္လည္း ထိုျပက္လံုး အစက ေမွးေနသမွ် ေနာက္ဆံုးက်မွ လိပ္ျပာႏို္းေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ ဆုိင္းဆရာတို႕ အ၀င္တစ္ခ်က္လြဲ၍ ဩဘာ မ်က္ေမွာင္ႀကီး က်ဳံ႕သြားေသးသည္။ ဇာတ္ဆရာ သူျပင္ထားသမွ် အလြဲမခံခ်င္သည္ကို နားလည္ပါသည္။ ျပက္လံုးက အရွိန္ႏွင့္ တင္ေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္ကိုး။

ေရွ႕ထြက္မင္းသမီးေလး နန္းေ၀ယံျမင့္ကေတာ့ အာသြက္လွ်ာသြက္ ရွိသည္။ မင္းသမီးက လူရႊင္ေတာ္ကို နာမည္ေခၚ ႏႈတ္ဆက္သည့္အခန္းကေတာ့ အားလံုးသေဘာက်ၾကသည္။ ထိုအထဲကမွ ဩဘာျပက္သြားသည့္ ရွဲရွဲ.....ရွဲရွဲဆို ငရဲႀကီးသည္ဆိုေသာ ျပက္လံုးကေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ႀကီး မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးမိုးဒီႏွင့္ ဦးေမာ့စ္တို႕၏ ျပက္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဇာတ္၊ အၿငိမ့္တို႕ သေဘာသဘာ၀အရ ျပက္လံုးမ်ား ကူးသန္းသည္ ဆိုလွ်င္ ထိုအခ်က္ကို အတတ္ႏို္င္ဆံုး ေရွာင္ေစ ခ်င္ေၾကာင္း ဩဘာတို႕ အုပ္စုကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႕အားလံုး ကိုယ့္မူကိုယ့္ဟန္ႏွင့္ ျပက္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္၍ပင္။

နန္းေ၀ယံျမင့္အလွည့္အၿပီး ျပက္ေသာ ျပက္လံုးကေတာ့ ေခတ္ကိုထင္ဟပ္ေစသည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခန္းျဖစ္သည္။ ထိုျပက္လံုးၾကည့္ေတာ့မွ ခ်ိန္သီးသည္ မိုးဒီကဲ့သို႕ လူရႊင္ေတာ္မ်ဳိးဟု ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္သည္။ လိုက္တုတာမ်ဳိးမဟုတ္။ သူ႕ဟန္ပန္၊ သူ႕သရုပ္ေဆာင္မႈမ်ားေပၚမွာ ေကာက္ခ်က္ခ်ျခင္းပင္။ ဦးမိုးဒီသည္ သူ႕ျပက္လံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ရယ္စရာေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္သလို ခ်ိန္သီးသည္လည္း ထိုသေဘာတရားမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္ေနသည္။ ထပ္ေျပာပါဦးမည္။ တုျခင္းမဟုတ္ေသာ အရည္အခ်င္းကို ဆိုလိုျခင္းပါ။

ထို႕အတူ ပူလီသည္လည္း တကယ့္လူရႊင္ေတာ္ အစစ္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႕အသံတို႕က ရယ္ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူပင္။ သည္လိုႏွင့္ သူတို႕ျပက္လံုးမ်ားက လွပေနေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးရွည္မည္စိုး၍ ျပက္လံုးမ်ားကို အတိုခ်ဳံးပါမည္။ ထိုေတြ႕ဆံုခန္းကေတာ့ အင္မတန္ ရယ္ရေသာ ျပက္လံုးမ်ားျဖစ္သည္။ စင္ကာပူက အိမ္ေဖာ္အခန္းဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုမွ် ထိန္း၍မရ။ မရယ္ရလွ်င္ ေငြေပးမည္ဆိုသည့္ ျပက္လံုးမ်ဳိး။ ေနာက္တစ္ခုကလည္း ထိုသို႕အတူတူ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္၍ ျပန္လာသူကို ဗ်ဳးျခင္း။ ျပည္တြင္းမွာ ေအာင္ျမင္ေနသူကို ဗ်ဳးျခင္းမ်ားကလည္း ပြဲက်ေစသည္။

ထို႕ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးအလွည့္။ ႏွင္းေ၀ေ၀ ဟုဆိုသည္။ သူကေလးက မိုက္ကိုပုခံုးမွာ ခ်ိတ္၍ ကသည္။ သူဆိုသည့္သေဘာ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ေနာက္က ဆိုေပးေနသည္ဟု ထင္သည္။  တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္တာက သူကိုယ္တိုင္ဆို၊ အသံသြင္းထားၿပီးမွ ျပန္ဖြင့္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုသို႕ သူကိုယ္တိုင္ဆိုသည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မင္းသမီးကေလးကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္ခ်င္သည္။ အဆိုေကာင္း၊ အကေကာင္းသူ ျဖစ္၍ပင္။ ပရိသတ္ကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေတာ့လည္း သူက သီခ်င္းေလးပင္ဆိုလိုက္ေသးသည္ မဟုတ္လား။

ေနာက္ဆံုး ျပက္လံုးခြင္ကလည္း ေခတ္ကိုထင္ဟပ္ေစသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွ လာဘ္စားပံုမ်ားကို သေရာ္ထားတာျဖစ္သည္။ ခြင္အရ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ျပက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း သူတို႕က သူတို႕နည္း သူတို႕ဟန္ျဖင့္ ပရိသတ္ကို ဟာဒယရႊင္ေစသည္။

သည္မွ်ႏွင့္ဆိုလွ်င္ စြယ္ေတာ္ရိပ္ ၂၀၀၉ ၿပီးၿပီဟု ဆို၍ရေနေပၿပီ။ သို႕ေသာ္ မထင္မွတ္ဘဲ အေခြထဲ မပါ လာေသာ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို YouTube မွာ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မထင္ သြားေတြ႕သည္။ " ထူးဆန္းေထြ လာ ေခြးတို႕ရြာ " ဟု နာမည္ေပးထားသည္။ ဇာတ္ဆရာက ဓာတ္ႀကိဳး။ ထိုျပဇာတ္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဓာတ္ႀကိဳးသည္ ေလွ်ာ့တြက္မရေသာ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈ အားေကာင္းသူဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေတာ့သည္။ ထိုျပဇာတ္ကိုေတာ့ YouTube ကအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရွယ္ လိုက္ပါသည္။ မၾကည့္ရေသးသူမ်ား ၾကည့္ႏိုင္ရန္ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ရိပ္၏ အႏုပညာခြန္အားကို မွန္းဆႏို္င္ရန္ အတြက္ပါ။




သည္ေတာ့ ျပန္၍ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရလွ်င္ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို ၾကည့္လွ်င္ အၿငိမ့္သည္ ပထမဦးစားေပး ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ျပဇာတ္သည္လည္း ဦးစားေပးထဲ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္လိုက္ပါသည္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္သည္ လူရႊင္ေတာ္မ်ားေၾကာင့္ လွပ၍ ၿမိဳင္ဆိုင္သြားသည္ဆိုလွ်င္ က်န္သူမ်ား၏ အႏုပညာ စုစည္းအား ႏွင့္ စြမ္းအားမ်ားကိုပါ ေမ့ေဖ်ာက္၍ မရပါ။                   

ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ရေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္သည္ ၂၀၀၆ မွသည္ ၂၀၀၈တြင္ တိုးတက္ခဲ့ၿပီး ယခု ၂၀၀၉တြင္ေတာ့ အဆမတန္ ပို၍တိုးတက္ေသာ၊ ေအာင္ျမင္ေသာ ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္ခဲ့ သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ အကယ္၍ စင္ကာပူသည္ ျမန္မာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား ေျခခ်ရာ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ဆိုလွ်င္ စြယ္ေတာ္ရိပ္သည္ ျမန္မာ အင္ဂ်င္နီယာတို႕ အႏုပညာစြမ္းအားျဖင့္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားကို ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးရာ၊ အႏုပညာရသ တင္ဆက္ရာ မဟာပြဲေတာ္ႀကီးတစ္ခု အသြင္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီဟု ဆိုခ်င္သည္။

စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို ၾကည့္၍ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မိသည္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို ခံစား၍ ငယ္ေဖာ္မ်ားကို လြမ္းမိသည္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္တြင္ နစ္ေမ်ာ၍ အလုပ္ပင္ပန္းမႈ မွန္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်ႏို္င္ခဲ့သည္။ ဆိုရလွ်င္ စြယ္ေတာ္ရိပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေပ်ာ္၍ အိပ္မိျပန္ေလသည္။          ။

ဆူးသစ္
၁၆း၂၁ နာရီ
၁၉.၁၀.၂၀၁၃

[ ဆက္ပါဦးမည္။ ]

[ တကယ္ေတာ့ ယခုေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္တစ္ဖက္၊ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ျဖစ္ေန၍ အပိုင္းပိုင္း ႀကိဳးစားေရးခဲ့ရပါသည္။ ထိုအတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့ရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကိုပင္ ပစ္ထားခဲ့ရသည့္ အေနအထားမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ယခုလည္း မအားသည့္ၾကားမွ ႀကိဳးစားေရးခဲ့ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးသားရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္၀င္းလိႈင္အား ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ေပး၍ ေစာင့္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးမွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါသည္။ ]



1 comments:

ေႏြေတးရွင္ (မင္းဧရာ) said...

စာမေရးတာ ၾကာပါျပီေကာ အစ္ကို ။
စြယ္ေတာ္ရိပ္ကေတာ့ျဖင့္ ညံ့လွတာ မဟုတ္ဘူးရယ္
ဟိုအရင္ ကတည္းက အထူးသျဖင့္
( လူရႊင္ေတာ္ေတြ ) အေတာ္ေလး ေကာင္းတာကို သတိထားမိတယ္။

အကိုေျပာသြားတဲ့ ထူးဆန္းေထြလား ေခြးတို႔ရြာ ကို တစ္ေန႔ကမွ ၾကည့္လိုက္ရတယ္
ရယ္လိုက္ရတာ ဗ်ာ တကယ့္ကို သရုပ္ပါလြန္းလွတယ္ ။

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...